Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 αρνήθηκα να ψηφίσω, θεωρώντας εξευτελιστικό το δίλημμα «μνημόνιο ή όχι» το οποίο είχε γίνει αποδεκτό από το σύνολο του πολιτικού συστήματος αλλά ευτυχώς όχι απ΄όλους τους υποψήφιους. Μου φάνηκε γελοίο το να πρέπει να αποφασίσω εάν πακέτο με το τι σόι πόλη θέλω θα πάει και η πεποίθησή μου για το μέλλον της Ελλάδας. Απλώς, γελοίο.
Τα σκουπίδια και η αποκομιδή τους είναι το πρώτο καθήκον που θα «χρεωθεί» σε κάποιον, οποιονδήποτε δήμαρχο. Έτσι, το 2010, με μια δόση υπερβολής προκειμένου να διασκεδάσουμε την ασφυξία που νιώθαμε από το κλίμα που είχε δημιουργηθεί, αυτό που λέγαμε κάποιοι που δε δεχόμασταν να συρθούμε στις κάλπες – δημοψήφισμα για το μνημόνιο ήταν «θα ψηφίσουμε για το αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη ή αν θα μας μαζεύει τα σκουπίδια ο Μπουτάρης ή ο Γκιουλέκας;»
Έλα όμως που προχθές είδαμε κι ακούσαμε το πάντρεμα μνημονίου και σκουπιδιών από τα χείλη της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιας Περιφερειάρχη Αττικής Ρένας Δούρου, στην εκπομπή «Πρώτη γραμμή» του ΣΚΑΙ! Σε παρατήρηση του Δημήτρη Οικονόμου «Όπως έχει πει ο Μπουτάρης –πολύ σωστά- τα σκουπίδια για να τα μαζέψεις δε χρειάζεται να είσαι δεξιός ή αριστερός». «Α, αυτό είναι από τους μεγαλύτερους αστικούς μύθους» αντέδρασε η κυρία Δούρου» για να συνεχίσει: «Λέω, λοιπόν, ότι από τις πιο επικίνδυνες ρήσεις είναι αυτή που μόλις επαναλάβατε. ΔΕ ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ». «Γιατί;» εξεπλάγη ο Βασίλης Λυριτζής. «Δεν μαζεύουνε με τον ίδιο τρόπο τα σκουπίδια οι μνημονιακοί υποψήφιοι με τους μη μνημονιακούς υποψήφιους» συνέχισε η φιλοξενούμενη, για να εξηγήσει στη συνέχεια ότι «Οι μεν πρώτοι θα παίξουν με οργανωμένα συμφέροντα, οι δε δεύτεροι θα διαβουλευτούν με τις τοπικές κοινωνίες».
Σε πρώτη φάση, με εξέπληξε το ότι η Ρένα Δούρου δεν επικαλέστηκε αυξημένη περιβαλλοντική ευαισθησία ορισμένων υποψηφίων, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πρόκριση εναλλακτικών τρόπων διαχείρισης των απορριμμάτων. Αντίθετα, το περιβάλλον δεν μπήκε καν στην ατζέντα, σε αντίθεση με «εργολάβους» και «συμφέροντα».
Σε δεύτερη φάση, με εξέπληξε ακόμη περισσότερο το ότι, στο σχολιασμό της είδησης, καμιά σημασία δεν έχει δοθεί στο διαχωρισμό «ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ – ΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ» παρά μόνο στο «μνημονιακοί – μη μνημονιακοί», το οποίο γέννησε στιγμές μεγάλης καφενειακής έμπνευσης, λες και το «μνημονιακός» είναι μεγαλύτερη βρισιά απ’ το «μη δημοκράτης». Είναι δυνατόν να περνάει απαρατήρητος ο διαχωρισμός σε «δημοκράτες – μη δημοκράτες», πόσω μάλλον όταν ακολουθείται από το διχαστικό «μνημονιακοί – μη μνημονιακοί»;
Τι διάολο, ζούμε στο 2014. Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με πλήρη ελευθερία, χωρίς χαφιέδες, ρουφιάνους, χωρίς προσωπικές μνήμες εμφυλίου και πολύ αχνές έως καθόλου χούντας, χωρίς να κρύβουμε την εφημερίδα που διαβάζουμε, τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε ή τις πεποιθήσεις μας και χωρίς να νιώθουμε ότι οι διακοπές μας στα ξερονήσια θα συνεχιστούν αναγκαστικά και αορίστως. Πώς φτάσαμε, λοιπόν, να αντιμετωπίζεται η «δημοκρατία» με τόση ελαφρότητα και να αποδεχόμαστε χωρίς σχόλια και διαμαρτυρίες κάποιοι να μας χωρίζουν σε «δημοκράτες – μη δημοκράτες» με πρόσχημα το μνημόνιο;
Εάν, πάντως, το στίγμα του Δούρειου δημοκρατικόμετρου είναι η αντίσταση στο μνημόνιο, να χαίρεται η κυρία Δούρου τους δημοκράτες που συντάσσονται με την αντίσταση αυτή.
ΠΗΓΗ protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου