Two Steps From Hell - Invincible
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013
ΜΑ "ΤΙ ΘΕΤΕ" ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ;...
Βέβαια τότε το ποσοστό του μετά βίας τον έβαζε στην βουλή και έτσι δεν ήταν υποχρεωτικό να ασχολείται με όλα τα θέματα γιατί ελάχιστοι ήταν αυτοί που του έδιναν σημασία.
Στην θέση όμως της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Τώρα είναι συνεχώς στο επίκεντρο της δημοσιότητας, τα ΜΜΕ μεταδίδουν όλα όσα λέει και έτσι αναγκάζεται να εκδίδει δελτία τύπου για τα πάντα.
Δεν θα ασχοληθώ με τις δηλώσεις των στελεχών του τις τελευταίες ημέρες όπου φαίνεται ότι υπάρχει ένας εσωτερικός πλειστηριασμός συνιστωσών για τον κατώτατο μισθό τον οποίο ΘΑ δώσουν ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ εκλεγούν και το επιτρέψουν οι συνθήκες και βρεθούν τα χρήματα και ο Ερμής δεν είναι ανάδρομος.
Αλλά αν βάλεις κάτω τις κατά καιρούς δηλώσεις τους και τα δελτία τύπου... τρελαίνεσαι!
Δεν θέλουν επενδύσεις εκ του εξωτερικού γιατί είναι “πειρατές” και έρχονται να κάνουν “πλιάτσικο” στα “ασημικά” μας (προσφάτως προστέθηκαν και τα χρυσαφικά μας!) οπότε κατηγορούν την κυβέρνηση για “ξεπούλημα”.
Αν και δεν έχουν διευκρινίσει ποια συνιστώσα θα επικρατήσει τελικά για να δούμε αν θα πάρουν πίσω τον ΟΤΕ, αν θα διώξουν την COSCO, κλπ, όταν μία -εκ του εξωτερικού- επένδυση χάνεται πάλι κατηγορούν την κυβέρνηση για λάθος χειρισμούς, όπως και όταν κάποια ξένη επιχείρηση αποχωρήσει από την χώρα είναι και πάλι ευθύνη της κυβέρνησης!
Τι θέλουν τέλος πάντων;
Βασικά συνθήματα των “αγανακτισμένων” (φυσικά και του ΣΥΡΙΖΑ) ήταν “να καεί το μπ... η βουλή” (ευτυχώς δεν έχει συμβεί ακόμα!) και “να πάνε οι κλέφτες (πολιτικοί) φυλακή”.
Φώναζαν μάλιστα και κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι υπάρχει “ομερτά” των δύο -πρώην- μεγάλων κομμάτων του -τότε- δικομματισμού για να μην μπει κανένας δικός τους στην φυλακή.
Εχθές οδηγήθηκε στην φυλακή (όχι παρέα με τον Τσοχατζόπουλο... σε άλλη) ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης (ο οποίος σημειωτέον εκλεγόταν για σειρά ετών με ευρεία πλειοψηφία!) και όμως, ακόμα και για αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι βρήκε τρόπο να κατηγορήσει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
Πριν από δύο χρόνια λέει, στήριζε τον “κλέφτη” και τον χαρακτήριζε τίμιο!
Λογικό δεν είναι;
Όλοι όσοι ήταν σε θέση ισχύος και υπάρχει πιθανότητα να έχουν βάλει το χέρι στο βάζο με το μέλι από κάποιον στηρίζονταν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η σημερινή κυβέρνηση ή ο σημερινός πρωθυπουργός έκαναν οτιδήποτε για να εμπλακούν στην απόφαση της δικαιοσύνης και να αποτρέψουν την καταδίκη του Παπαγεωργόπουλου!
Ίσα-ίσα που η αυστηρότερη ποινή που έχει επιβληθεί ποτέ σε δημόσιο πρόσωπο έγινε επί της σημερινής κυβερνήσεως σε πρώην δήμαρχο της ΝΔ!
Τι θέλουν τέλος πάντων;
Στην προσπάθειά τους να ασκήσουν αντιπολίτευση, οι αντιφάσεις στις οποίες υποπίπτουν είναι τραγελαφικές (διαβάστε ΕΔΩ το πιο πρόσφατο δείγμα τραγέλαφου!) και δεν μπορώ να μην κάνω τον παραλληλισμό με την γνωστή ατάκα του υπέροχου Γκιωνάκη...
“Τι θέτε” τέλος πάντων;
Ρητορικό βέβαια το ερώτημα γιατί δεν νομίζω ότι και εσείς ξέρετε...
Πάντως λίγη... απλή κοινή λογική... και λίγη αυτοκριτική δεν θα έβλαπταν!
ΥΓ 1: Επειδή προφανώς η ισόβια καταδικαστική απόφαση θα μειωθεί μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση καλό θα ήταν να μην αρχίσουν οι “θεωρίες συνωμοσίας” για εμπλοκή της κυβέρνησης. Έτσι γίνεται παντού, πάντα και για όλους!
ΥΓ 2: Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις κέρδισε ο Παπαγεωργόπουλος και μάλιστα, τουλάχιστον τις δύο, με ευρεία πλειοψηφία. Μήπως αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίσει;...
«Αυτοί» φταίνε, όχι εμείς...
Του Αθανασιου Έλλις
Στις συζητήσεις για τα κακώς κείμενα που ταλανίζουν τη χώρα, είτε αφορούν την πολιτική και οικονομική κατάσταση είτε συγκεκριμένα ζητήματα της καθημερινότητας, αυτό που εκπλήσσει, και ενίοτε εξοργίζει, είναι η χρήση του τρίτου προσώπου του πληθυντικού. «Αυτοί» φταίνε για τον τεράστιο δημόσιο τομέα και την αναποτελεσματική λειτουργία της γραφειοκρατίας, «αυτοί» φταίνε για τις κάθε είδους παρανομίες και ατασθαλίες που σημειώνονται παντού, από τα νοσοκομεία μέχρι την πολεοδομία, «αυτοί» φταίνε που δεν έχουν πατάξει τη φοροδιαφυγή, «αυτοί» φταίνε που η ρυμοτομία είναι τραγελαφική. Παντού και για όλα φταίνε «αυτοί».
Το πλέον ενοχλητικό και μάλλον σουρεαλιστικό της όλης υπόθεσης είναι πως η συγκεκριμένη προσέγγιση των πραγμάτων παρατηρείται στην Ελλάδα, που αποτελεί την κατ’ εξοχήν περίπτωση χώρας όπου στον καταμερισμό των ευθυνών θα έπρεπε να χρησιμοποιείται το πρώτο πρόσωπο του ενικού και του πληθυντικού.
Οπως παρατήρησε πρόσφατα ο γενικός γραμματέας εσόδων, Χάρης Θεοχάρης, όλοι μας έχουμε υποπέσει σε ατασθαλίες, άλλοι σε μεγαλύτερες και περισσότερες, άλλοι σε μικρότερες και λιγότερες. Μόνο αν τις αναγνωρίσουμε, ιδιαίτερα τώρα που καθημερινά διολισθαίνουμε, και αρχίσουμε να τις διορθώνουμε, θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο, για μας τους ίδιους και, τελικά, τη χώρα.
Η φοροδιαφυγή των προηγούμενων δεκαετιών γινόταν πάντα από κάποιους άλλους, αλλά ποτέ από εμάς. Για τις αποδείξεις φταίνε αυτοί που δεν τις εξέδιδαν, αλλά όχι εμείς που δεν τις απαιτούσαμε. Το κράτος έχει γιγαντωθεί από τους πολιτικούς που διόριζαν, όχι από εμάς που τους πιέζαμε να μας διορίσουν. Και, άρα, για την αναποτελεσματική γραφειοκρατία φταίνε πάλι «αυτοί», όχι εμείς που τη στελεχώσαμε. Για τις συντάξεις που δίνονταν σε χιλιάδες πολίτες που δεν τις δικαιούνταν, φταίνε αυτοί που τις ενέκριναν, όχι εμείς που τις εισπράτταμε. Για τα φακελάκια φταίνε μόνο οι γιατροί που τα ζητούσαν, όχι εμείς που τα δίναμε ή δεν τα καταγγέλλαμε. Για τις καταπατήσεις γης και τα αυθαίρετα φταίνε αυτοί που έδιναν τις άδειες, όχι εμείς που επεκτείναμε παράνομα οικόπεδα και κτίζαμε αυθαίρετα. Και, φυσικά, για τη ρυμοτομία, απόρροια των παραπάνω, φταίνε πάλι «αυτοί».
Το πρόβλημα εμφανίζεται με άλλου είδους, αλλά πάντα διαστρεβλωτικά, χαρακτηριστικά όταν συνομιλείς με ψηφοφόρους του ενός ή του άλλου κόμματος. Δεν χρειάζεται να φθάσει κανείς μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το πρόβλημα εμφανίζεται, και μάλιστα έντονα, και στις πρόσφατες περιπτώσεις του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου, οι υποστηρικτές των οποίων επιμένουν ότι «ο άλλος» φταίει. Οι περί τον πρώην πρόεδρο της Ν.Δ. επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας τη διετία 2007-2009 και τις παραινέσεις της Ε.Ε. και του ΔΝΤ που δεν εισακούσθηκαν. Δικαιολογίες υπάρχουν. Είναι αλήθεια ότι ο Κ. Καραμανλής από την άνοιξη του ’09 ζητούσε απεγνωσμένα ένα μίνιμουμ συνεννόησης από τον Γ. Παπανδρέου και τους άλλους ηγέτες της αντιπολίτευσης, και δεν την βρήκε. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι τον Οκτώβριο του ’09 πήγε στις εκλογές υποσχόμενος πάγωμα μισθών και συντάξεων διότι δεν το άντεχε η οικονομία. Ομως, ο εκτροχιασμός είχε συντελεσθεί και οι ευθύνες είναι μεγάλες.
Από την άλλη, ο Γιώργος Παπανδρέου στην αρχή επέδειξε άγνοια και ουσιαστικά επέμενε ότι «λεφτά υπάρχουν» και αφού έπειτα από κάποιους μήνες αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα της κατάστασης δεσμεύθηκε επανειλημμένως για τη λήψη μέτρων που, όμως, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Δεν εφάρμοσε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ούτε τόλμησε τη μείωση του δημόσιου τομέα. Και αυτός επικαλείται τη αντίδραση της αντιπολίτευσης που τον ανάγκασε να σηκώσει μόνος του τον Σταυρό του μαρτυρίου. Η αλήθεια είναι ότι απεδείχθη κατώτερος των περιστάσεων. Αλλά για τους υποστηρικτές του, οι «άλλοι» φταίνε. Θα ήταν καθαρτικό αν τολμούσαν όλοι, πολιτικοί και πολίτες, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναλάβουν το μέρος των ευθυνών που τους αναλογεί. Είναι πρακτικά δύσκολο να αποκατασταθούν οι μυριάδες διαστρεβλώσεις του παρελθόντος, αλλά μπορούν να διορθωθούν τα κακώς κείμενα από εδώ και εμπρός.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Στον καιρό των Μπέπε Γκρίλλο...
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αυτό που συνέβη, συμβαίνει και θα συμβεί στην Ιταλία, δείχνει τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα αν δεν πηγαίναμε εγκαίρως σε εκλογές κι’ αν τα μέτρα δεν είχαν ληφθεί από μια εκλεγμένη κυβέρνηση – έστω και με τον τρόπο που εξελέγη ο κ. Παπανδρέου και ας λέει ό,τι θέλει η κ. Γεννηματά, που κάνει πως ξεχνά ότι ο Γιώργος υποσχόταν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και πως «δεν θα πληρώσουν οι ασθενέστεροι» και πως λεφτά υπήρχαν και αυτός θα τα έβρισκε, αλλά δεν τα βρήκε πουθενά αλλού πλην του μηχανισμού.
Σχεδόν ξυστά πέρασε η Ελλάδα από τον κίνδυνο, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, δήθεν τεχνοκρατική, από την οποία δεν στάθηκε δυνατόν να αφαιρεθεί ούτε ένας υπουργός (ου μην αλλά και υφυπουργός) από την προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου.
Και τα πράγματα εδώ θα ήσαν χειρότερα, διότι εμείς ούτε βιομηχανικό Βορρά διαθέτουμε, ούτε τη Φίατ, ούτε βέσπες πουλάμε, ούτε υψηλή μόδα.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Παπαδήμου ψήφισε μέτρα χωρίς να χρειαστεί να τα εφαρμόσει.
Αν τα εφάρμοζε, ενώ δεν ήταν προϊόν εκλογικής διαδικασίας, θα γινόταν μύλος.
Αντίθετα, στην Ιταλία ο Μόντι πήρε τους τεχνοκράτες του, έφτιαξε κυβέρνηση, πέρασε τα μέτρα από Βουλή και Γερουσία με την ψήφο των κομμάτων που τον στήριζαν και αντί να πάει σε εκλογές, πίστευε πως σώνει και καλά μπορούσε να ολοκληρώσει την συμφωνημένη θητεία του.
Όσοι διαθέτουν ελάχιστο πολιτικό αισθητήριο, γνώριζαν πως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ.
Όχι, βέβαια, και ο Μόντι, που, παρά τις διακηρύξεις του περί επιστροφής στο πανεπιστήμιο, «γλυκάθηκε» με την εξουσία, παρέδιδε μαθήματα δεξιά-αριστερά, πίστεψε πως ήταν ο «σωτήρας» της χώρας και – αγνοώντας ως τεχνοκράτης τα βασικά αξιώματα σύμφωνα με τα οποία πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και η τέχνη του προβλέπειν – θεώρησε πως έπρεπε να συνεχίσει να σώζει τη χώρα, χωρίς να έχει κάποια σχετική εντολή.
Και τι κατάφερε; Να κάνει νοματαίο τον Μπέπε Γκρίλλο, που φαίνεται ότι έχει περάσει στη σφαίρα της ψυχοπαθητικής.
Και να επαναφέρει τον Μπερλουσκόνι, που πλέον κινείται ως ωρολογιακή βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης.
Αυτά προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όσων υποστηρίζουν την «κυβερνώσα τεχνοκρατία».
Είναι από τις σπάνιες φορές που η Ελλάδα φέρθηκε με περισσότερη ωριμότητα από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Βέβαια, η Ιταλία είναι συνηθισμένη στην ακυβερνησία και στις συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων – αλλά στον καιρό της… λιρέττας!
Η Ελλάδα δεν θα άντεχε την ακυβερνησία ούτε για ένα εικοσιτετράωρο.
Φυσικά, και εδώ δεν λείπουν τα ψυχοπαθητικά φαινόμενα – αν και περιορίστηκαν χάρη στην προσφυγή στις κάλπες.
Διάφοροι αλλόφρονες εκβάλλουν λαρυγγισμούς:
Θα μας πάρουν τα πετρέλαια! (Λες και δεν θα υπογραφούν συμφωνίες και δεν θα γίνουν διαγωνισμοί).
Θα μας πάρουν οι Τούρκοι την ΑΟΖ! (Ενώ είναι γνωστό πως ΑΟΖ μπορούν να ανακηρύξουν μόνο οι χώρες που έχουν υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας).
Θα μας πάρουν τον ΟΠΑΠ! (Και δεν θα χρησιμοποιείται ως όχημα πολιτικής επικράτησης μεταξύ των κομμάτων και εντός των κομμάτων).
Θα μας πάρουν το Ελληνικό! (Που προς το παρόν έχει περάσει στην ιδιοκτησία κάτι καλοθρεμμένων ποντικών).
Θα γίνουμε τόπος διακοπών του Δ΄ Ράιχ! (Λες και δεν τους χρειαζόμαστε τους τουρίστες να κάνουν εδώ τις διακοπές τους).
Θα έρχονται εδώ οι Γερμανοί με τα βραχιολάκια και θα φέρνουν μαζί και το… φαγητό τους! (Ενώ οι Γερμανοί έχουν τρομοκρατηθεί και είναι οι μόνοι που δεν επιστρέφουν).
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, διαθέτουμε περισσότερους του ενός Μπέπε Γκρίλλο…
Σχεδόν ξυστά πέρασε η Ελλάδα από τον κίνδυνο, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, δήθεν τεχνοκρατική, από την οποία δεν στάθηκε δυνατόν να αφαιρεθεί ούτε ένας υπουργός (ου μην αλλά και υφυπουργός) από την προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου.
Και τα πράγματα εδώ θα ήσαν χειρότερα, διότι εμείς ούτε βιομηχανικό Βορρά διαθέτουμε, ούτε τη Φίατ, ούτε βέσπες πουλάμε, ούτε υψηλή μόδα.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Παπαδήμου ψήφισε μέτρα χωρίς να χρειαστεί να τα εφαρμόσει.
Αν τα εφάρμοζε, ενώ δεν ήταν προϊόν εκλογικής διαδικασίας, θα γινόταν μύλος.
Αντίθετα, στην Ιταλία ο Μόντι πήρε τους τεχνοκράτες του, έφτιαξε κυβέρνηση, πέρασε τα μέτρα από Βουλή και Γερουσία με την ψήφο των κομμάτων που τον στήριζαν και αντί να πάει σε εκλογές, πίστευε πως σώνει και καλά μπορούσε να ολοκληρώσει την συμφωνημένη θητεία του.
Όσοι διαθέτουν ελάχιστο πολιτικό αισθητήριο, γνώριζαν πως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ.
Όχι, βέβαια, και ο Μόντι, που, παρά τις διακηρύξεις του περί επιστροφής στο πανεπιστήμιο, «γλυκάθηκε» με την εξουσία, παρέδιδε μαθήματα δεξιά-αριστερά, πίστεψε πως ήταν ο «σωτήρας» της χώρας και – αγνοώντας ως τεχνοκράτης τα βασικά αξιώματα σύμφωνα με τα οποία πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και η τέχνη του προβλέπειν – θεώρησε πως έπρεπε να συνεχίσει να σώζει τη χώρα, χωρίς να έχει κάποια σχετική εντολή.
Και τι κατάφερε; Να κάνει νοματαίο τον Μπέπε Γκρίλλο, που φαίνεται ότι έχει περάσει στη σφαίρα της ψυχοπαθητικής.
Και να επαναφέρει τον Μπερλουσκόνι, που πλέον κινείται ως ωρολογιακή βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης.
Αυτά προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όσων υποστηρίζουν την «κυβερνώσα τεχνοκρατία».
Είναι από τις σπάνιες φορές που η Ελλάδα φέρθηκε με περισσότερη ωριμότητα από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Βέβαια, η Ιταλία είναι συνηθισμένη στην ακυβερνησία και στις συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων – αλλά στον καιρό της… λιρέττας!
Η Ελλάδα δεν θα άντεχε την ακυβερνησία ούτε για ένα εικοσιτετράωρο.
Φυσικά, και εδώ δεν λείπουν τα ψυχοπαθητικά φαινόμενα – αν και περιορίστηκαν χάρη στην προσφυγή στις κάλπες.
Διάφοροι αλλόφρονες εκβάλλουν λαρυγγισμούς:
Θα μας πάρουν τα πετρέλαια! (Λες και δεν θα υπογραφούν συμφωνίες και δεν θα γίνουν διαγωνισμοί).
Θα μας πάρουν οι Τούρκοι την ΑΟΖ! (Ενώ είναι γνωστό πως ΑΟΖ μπορούν να ανακηρύξουν μόνο οι χώρες που έχουν υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας).
Θα μας πάρουν τον ΟΠΑΠ! (Και δεν θα χρησιμοποιείται ως όχημα πολιτικής επικράτησης μεταξύ των κομμάτων και εντός των κομμάτων).
Θα μας πάρουν το Ελληνικό! (Που προς το παρόν έχει περάσει στην ιδιοκτησία κάτι καλοθρεμμένων ποντικών).
Θα γίνουμε τόπος διακοπών του Δ΄ Ράιχ! (Λες και δεν τους χρειαζόμαστε τους τουρίστες να κάνουν εδώ τις διακοπές τους).
Θα έρχονται εδώ οι Γερμανοί με τα βραχιολάκια και θα φέρνουν μαζί και το… φαγητό τους! (Ενώ οι Γερμανοί έχουν τρομοκρατηθεί και είναι οι μόνοι που δεν επιστρέφουν).
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, διαθέτουμε περισσότερους του ενός Μπέπε Γκρίλλο…
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013
ΠΟΙΟΙ ΦΟΡΟΔΙΑΦΕΥΓΟΥΝ ΕΙΠΑΜΕ;...
Διαβάζω στην iefimerida.gr ένα άρθρο με τίτλο...
Ποια είναι τα 335 «καυτά» ονόματα στη νέα «λίστα Νικολούδη».
Ονόματα υπεράνω υποψίας περιλαμβάνονται στη γνωστή πλέον και ως «λίστα Νικολούδη» και αφορά 335 περιπτώσεις που ο έλεγχος του Πόθεν Εσχες έδειξε μαύρο χρήμα και φοροδιαφυγή.
Τα στοιχεία προέκυψαν έπειτα από εξονυχιστικούς ελέγχους που έκανε η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και τα οποία ήδη ο επικεφαλής της Αρχής και αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Παναγιώτης Νικολούδης έχει προωθήσει τον σχετικό κατάλογο στις Αρχές.
Ας μην ασχοληθούμε με τα αυτονόητα...
Ότι δηλαδή το υπουργείο οικονομικών καθυστερεί απελπιστικά πολύ τους ελέγχους...
Ή ότι το νομικό πλαίσιο δεν βοηθάει τις άμεσες κατασχέσεις των παρανόμων ποσών...
Ή ότι το κράτος δεν κερδίζει τίποτα φυλακίζοντας φοροφυγάδες γιατί δεν εισπράττει αυτά που πρέπει...
Κλπ, κλπ, κλπ.
Ας ασχοληθούμε με τα "περίεργα" της λίστας.
Όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, όπου έχω δώσει μία περιουσία (μπορεί και παραπάνω!) στην εφορία, ακούω ότι είμαι "φοροφυγάς", "κλέφτης", "ανήθικη", "λαμόγιο" και στην τελική ότι εγώ -ως αυτοαπασχολούμενη και μη έχοντας καμία σχέση με το δημόσιο πλην των τακτικών πληρωμών μου- είμαι εξ ορισμού φοροφυγάς και άρα η αιτία όλων των δεινών του τόπου.
Και διαβάζω στο άρθρο τον "χάρτη της διαφθοράς"...
γενικοί και ειδικοί γραμματείς
δημοτικές αρχές
εισηγητές επενδυτικών σχεδίων
επιβλέποντες μηχανικοί
μέλη Αρχών και Επιτροπών
περιφερειάρχες
Ιατροί διευθυντές ΕΣΥ
Δημοσιογράφοι
Πρόεδροι και στελέχη ΝΠΔΔ/ΝΠΙΔ
Σωφρονιστικοί υπάλληλοι
Μέτοχοι και εταίροι ΜΜΕ κλπ.
Και αναρωτιέμαι...
Οι γενικοί και ειδικοί γραμματείς, οι δημοτικές αρχές, τα μέλη Αρχών και Επιτροπών, οι περιφερειάρχες, οι ιατροί διευθυντές ΕΣΥ, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, αλλά και αρκετοί από τους υπόλοιπους δεν θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι;
Αυτοί δεν είναι οι γνωστοί "δημόσιοι υπάλληλοι" τους οποίους κανένας δεν αγγίζει και οι οποίοι δεν φοροδιαφεύγουν ποτέ, πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους, μειώνονται οι μισθοί τους και γενικά είναι οι πιο ταλαιπωρημένοι Έλληνες;
Και μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτοί είναι συγκεκριμένες κατηγορίες καλοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων που δεν υποφέρουν όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί είναι γνωστό ότι...
Οι καθηγητές του δημοσίου κάνουν ιδιαίτερα...
Οι φοροτεχνικοί του δημοσίου συμπληρώνουν με το αζημίωτο φορολογικές δηλώσεις...
Παντός είδους εργαζόμενοι του δημοσίου, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, συντηρητές, χτίστες, κλπ, όλοι δουλεύουν και εκτός δημοσίου...
Και δεν σχολιάζω τα λεγόμενα "φακελάκια" που έχουν γίνει κοινός τόπος και πλέον δεν μας κάνουν καν εντύπωση...
Αν κάποια στιγμή πάρουμε απόφαση να σοβαρευτούμε και να σταματήσουμε να στιγματίζουμε επαγγελματικές κατηγορίες ολόκληρες βγάζοντας λάδι τις υπόλοιπες, τότε ίσως υπάρξει φως στο τούνελ για την χώρα.
Παντού και πάντα υπάρχουν καλοί και κακοί... απλά πρέπει να μάθουμε να τους ξεχωρίζουμε!
Όσο για τους "όσιους" και "ιερούς" δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι συχνά ξεχνούν ότι πληρώνονται από εμάς για να δουλεύουν για εμάς... καιρός για ξεκαθάρισμα!
Απλή κοινή λογική...
Το ελληνικό βλέμμα πάνω από την ιταλική κάλπη...
Του Κωνσταντινου Ζουλα
Είναι πραγματικά αστείο πόσο αμήχανα αντιμετώπισαν όλα τα ελληνικά κόμματα τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών. Αν το παρατηρήσατε, είναι ίσως η πρώτη φορά που κανείς εκ των δικών μας δεν έστειλε έστω ένα τηλεγράφημα συγχαρητηρίων ή συμπόνιας στους γείτονες – νικητές και ηττημένους.
Το πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο έχει, βέβαια, την εξήγησή του: Η Ν.Δ. θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιχαίρει για την επανάκαμψη της ιταλικής Δεξιάς. Αλλά πώς να το κάνει όταν επικεφαλής της είναι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που δηλώνει εσχάτως και ευρωσκεπτικιστής; Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πολλούς λόγους να πανηγυρίσει την αντιμνημονιακή ψήφο των Ιταλών. Αλλά θα ήταν τουλάχιστον κωμικό να το πράξει, όταν το αδελφό του αριστερό κόμμα καταποντίστηκε και δεν μπήκε καν στη Βουλή.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του, όσο κι αν έψαξε –εν μέσω της συνεδριακής του ομφαλοσκόπησης–, δεν βρήκε καμία απολύτως συγγένεια με τους νικητές των εκλογών. Ενώ ακόμη και η ΔΗΜΑΡ, που θα μπορούσε να αισθάνεται δικαιωμένη καθώς ο Πιερ Λούιτζι Μπερσάνι είναι τρόπον τινά ο Ιταλός... Κουβέλης, δίστασε να εκδώσει έστω κάποια ανακοίνωση. Ο Ιταλός συγγενής της μάλλον της φάνηκε υπέρ το δέον μνημονιακός. Ετσι, οι μόνοι που χθες φαίνονταν –αλλά και δήλωναν– καταχαρούμενοι ήταν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες. Αλλά κι αυτό ουδείς το κατάλαβε. Διότι η μόνη ομοιότητά τους με τον ιταλικό κομήτη «Πέντε Αστέρια» είναι ότι πολλοί ταύτισαν τον ηγέτη κωμικό τους Μπέπε Γκρίλο με τον... κ. Παύλο Χαϊκάλη. Γεγονός που μάλλον θα έπρεπε να ανησυχεί τον κ. Καμμένο παρά να τον κάνει ευτυχή με το γειτονικό αποτέλεσμα.
Ολα τούτα, βέβαια, δεν πιστοποιούν τίποτε άλλο από ένα και μόνον γεγονός: ότι πολιτικές ομοιότητες και αναλογίες ακόμη και σε τόσο κοντινές χώρες σπανίως υπάρχουν. Οσο αδιανόητο, για παράδειγμα, φάνηκε σε πολλούς στην Ελλάδα το πώς οι Ιταλοί ξαναεμπιστεύθηκαν τον Μπερλουσκόνι, άλλο τόσο αυθαίρετη είναι και η συζήτηση για το αν ο αντισυστημικός Γκρίλο μοιάζει περισσότερο με τον Λάκη Λαζόπουλο, τον Μάρκο Σεφερλή ή τον Τζίμη Πανούση.
Στην Ελλάδα, ωστόσο, της υπερβολής, ανάλογες συζητήσεις μονοπώλησαν για μία ακόμη φορά τη δημόσια σφαίρα. Το ελληνικό Τwitter και το Facebook για μία ακόμη φορά πήραν φωτιά από βαθυστόχαστες αναλύσεις. Αλλος απέδωσε το αποτέλεσμα στον «καμένο εγκέφαλο των Ιταλών λόγω της μπερλουσκονικής TV», άλλος έκρινε βαρύγδουπα ότι «ο Μπερλουσκόνι τελειώνει στην Ιταλία, αλλά ο μπερλουσκονισμός στην Ελλάδα παραμένει ένα μείγμα λαϊφστυλάδων και διεφθαρμένων», ένα τρίτος αναρωτήθηκε «πόσο ραγιάδες είμαστε τελικά που δεν δείξαμε τον Ιούνιο την τόλμη των γειτόνων» και ένας τέταρτος ειρωνεύθηκε τον προηγούμενο με το σχόλιο «ένας Μπερλουσκόνι λείπει για να αρχίσει επιτέλους στην Ελλάδα η επανάσταση»...
Στον χορό των τουιτερικών αναλύσεων παρασύρθηκαν, ως είθισται, και αρκετοί πολιτικοί. Ο Ευ. Αντώναρος χαρακτήρισε «ανόητους και ανενημέρωτους όσους βιάστηκαν να κηδέψουν τον Μπερλουσκονι», η Μαρία Γιαννακάκη παρομοίασε τον πρώην Ιταλό πρωθυπουργό και τον κωμικό Γκρίλο με «το δίδυμο της συμφοράς», ο Θάνος Πλεύρης ενθουσιάστηκε με τη γελοιοποίηση της ιταλικής Αριστεράς, ο Αδωνις Γεωργιάδης τσακώθηκε με τον Χρήστο Ζώη για το αν η Ν.Δ.υποστήριζε τον Μόντι ή τον Μπερλουσκόνι και ο Γιώργος Κουμουτσάκος αφιέρωσε στους φόλοουέρς του το τραγούδι «Ancora Vivo» (Ακόμη Ζω) του Adriano Celentano. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Ισως, τελικά, το πιο εύστοχο σχόλιο ήταν του δικού μας Στάθη Καλύβα. Παρατηρώντας αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς να προβαίνουν στα social media σε τόσο επιφανειακές εξηγήσεις για την ψήφο 50 εκατομμυρίων πολιτών, σημείωσε απλά ότι «το Γκρέκο Μασκαρά μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ»...
Για να είμαστε, ωστόσο, δίκαιοι, έχει και μια προφανή εξήγηση γιατί ειδικά αυτήν τη φορά μάς απασχόλησαν τόσο πολύ οι ιταλικές εκλογές, που άλλοτε μας άφηναν παγερά αδιάφορους. Νεοδημοκράτες, πασοκτζήδες, δημαρίτες, συριζαίοι και λοιποί νιώσαμε ενδόμυχα μια ανομολόγητη ικανοποίηση για το γεγονός ότι οι γείτονες έδωσαν ένα χαστούκι στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία. Σαν να αισθανθήκαμε ότι αυτό το αποτέλεσμα ίσως τελικά μας βοηθήσει κάπως να λασκάρουμε ή και να τη σκαπουλάρουμε, για να το πούμε α λα ιταλικά. Το αν μια κυβερνητική αστάθεια στην τρίτη πλουσιότερη οικονομία της Ενωσης θα ωφελούσε την Ελλάδα δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα. Ισως γιατί και πάλι ενδόμυχα θεωρούμε πως ό,τι και να συμβεί στο εξής στην Ε.Ε., εμείς δεν έχουμε πια περιθώριο να την πληρώσουμε ακριβότερα. Είναι, όμως, έτσι; Μακάρι...
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Φραγκίσκος Ραγκούσης: ο πελάτης έχει πάντα δίκιο...
Γράφει η Λίνα Παπαδάκη
Η παρανόηση είχε ξεκινήσει, σχεδόν, με τη γέννηση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τότε που φάνηκε πολύ φυσικό, σε έναν νέο χώρο που παραχωρήθηκε στον δημόσιο διάλογο - δηλαδή, τα πάνελ και τα τηλεοπτικά παράθυρα - να μεταφερθούν και οι ακροαματικές διαδικασίες των δικαστικών αιθουσών. Θεωρήθηκε περίπου αυτονόητο ότι το ιερό δικαίωμα του κατηγορουμένου σε υπεράσπιση απέναντι στον φυσικό του δικαστή, να περιλαμβάνει - στην ίδια τιμή φαντάζομαι - και την υπεράσπιση ενώπιον του φυσικού του τηλεθεατή. Γρήγορα κι αποτελεσματικά έφτιαχνε όνομα ο επαγγελματίας, έκανε νούμερα η εκπομπή. Όσο πιο αποκαλυπτική η δικογραφία, τόσο πιο «καλή» και η agb.
Η πρώτη περίπτωση που θυμάμαι - το 1995 - είχε όλη τη γραφικότητα ενός δημόσιου διαζυγίου (έμεινε στην ιστορία ως "υπόθεση Τόλη - Τζούλιας") και ήταν σχετικά ανώδυνη. Μας εισήγαγε όμως στο δράμα, με λαμπερούς πρωταγωνιστές και ισχυρούς επιστήμονες του δικαίου, σε μια παράσταση μπροστά σε ανομοιογενές κοινό, τεράστιο. Δεν φάνηκαν τότε οι κίνδυνοι του φαινομένου, αφού ο διασυρμός έγινε κοινή συναινέσει. Σε επόμενες όμως περιπτώσεις, όταν σημαντικά γεγονότα του δημόσιου βίου, με δικαστική διάσταση, εγκαταστάθηκαν στο τηλεοπτικό στασίδι, διαπιστώσαμε το μεγάλο πρόβλημα. Οι δικηγόροι (συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι, γι' αυτό και οι περισσότεροι τηλεοπτικοί αστέρες πια) μιλούν στον δημοσιογράφο σαν να μιλούν στον δικαστή.
Ο διάλογος στις δικαστικές αίθουσες ανήκει μόνο εκεί. Οι δικηγόροι είναι υποχρεωμένοι να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια που τους δίνει ο νόμος και η λογική για να υπερασπιστούν τον πελάτη τους, ενώ καμιά φορά προχωρούν και πέρα από 'κει. Αυτό, όσο κατανοητό και φυσιολογικό φαίνεται μέσα στο δικαστήριο, τόσο επικίνδυνο γίνεται έξω από αυτό, αφού ο λόγος τους, όταν απευθύνεται πια στην κοινωνία, έχει άλλη βαρύτητα. Επαγγελματικά μονομερής, επιφανειακά στοιχειοθετημένος, συσκοτισμένος με νομικούρες, μπορεί να γίνει πειστικός στον αμέτοχο τηλεθεατή και να παραγάγει τέρατα. Δεν μπορεί όλοι να είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι ο κύριος συνήγορος θα έλεγε τα ακριβώς αντίθετα, αν τον είχε προσλάβει ο αντίδικος. Έτσι, ο επαγγελματισμός του μπορεί να εκληφθεί ως ειλικρινής ιδεολογία και να πείσει.
Ο κ. Φραγκίσκος Ραγκούσης δεν είναι τωρινή παρουσία. Αυτή τη φορά μας συστήνεται ως συνήγορος του Βλαστού και υπεραμύνεται του δικαιώματος του βαρυποινίτη να αποδράσει ειρηνικά. Ο Παναγιώτης Βλαστός δεν είναι πρεζόνι, ούτε φτωχοδιάβολος, ούτε μπουκαδόρος. Τότε κι εγώ θα συμφωνούσα ότι τέτοιους παρανόμους προτιμάς να τους αφήσεις από να τους πυροβολήσεις. Ο πελάτης του κ. Ραγκούση, όμως, είναι από τους πιο διαβόητους εγκληματίες της χώρας και είναι σίγουρο ότι αν αποδράσει θα πάρει στο λαιμό του πολύ κόσμο και θα ανοίξει τον δρόμο σε ομοιόβαθμους συναδέλφους του να κάνουν το ίδιο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι ο ίδιος ευγνωμονεί τη φρουρά των φυλακών Τρικάλων που, τέτοιος που είναι, μετά από τέτοιο επεισόδιο, δεν δέχτηκε ούτε σφαίρα. Kι εμείς οι υπόλοιποι, γιατί δεν άνοιξε ρουθούνι. Όσο και αν ωρύεται στα παράθυρα ο δικηγόρος του, ο Βλαστός είναι μεγάλο παιδί και ξέρει τους νόμους του παιχνιδιού. Όμως, τη στιγμή που ο Βλαστός ονειρεύεται να γίνει Παλαιοκώστας, ο δικηγόρος του, ο κ. Ραγκούσης, με έναν τρόπο «πολιτεύεται», διαπαιδαγωγεί ένα κοινό και παράγει λανθασμένη αντισυστημική ιδεολογία, σε μια εποχή που το εύκολο είναι να είσαι ή με τους μεν ή με τους δε. Ενδιάμεσα, κενό. Το είχε κάνει και στο παρελθόν, στην αντίθετη κατεύθυνση. Αλλά τότε τον πλήρωνε ο έκπτωτος, λόγω σκανδάλων, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.
ΠΗΓΗ protagon.gr
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013
ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ!...
Μόλις το κράτος κάνει την δουλειά του αλλά... δεν μας βολεύει και πολύ...
Μόλις η δικαιοσύνη κάνει την δουλειά της αλλά... η απόφασή της δεν είναι αυτή που θέλουμε...
Μόλις η αστυνομία κάνει την δουλειά της αλλά... η πολύ τάξη και ασφάλεια δεν μας αρέσουν...
Αρχίζουμε τα ίδια...
Τι κράτος θέλουμε;
Τι δικαιοσύνη θέλουμε;
Τι αστυνομία θέλουμε;
κλπ, κλπ, κλπ.
Και μυαλό δεν βάζουμε!
(Αλήθεια τι θα έλεγαν σε περίπτωση που ήταν επιτυχής η απόδραση;)
Το χθεσινό όμως ήταν από τα άγραφα!
Καταλαβαίνω ότι κάθε δικηγόρος έχει υποχρέωση να υπερασπίζεται τον πελάτη του με όποιον τρόπο αυτός θεωρεί καλύτερο αλλά ο Ραγκούσης ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Δεν είμαι νομικός και δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο ΔΣΑ θα μπορούσε να επέμβει και να τον “συνετίσει”, ξέρω όμως ότι σίγουρα προκαλεί το δημόσιο αίσθημα περί δικαιοσύνης!
Επιμένει δύο ημέρες τώρα στους ισχυρισμούς του ότι δεν έπρεπε οι φρουροί να πυροβολήσουν, ότι οι κινήσεις τους έθεσαν σε κίνδυνο τους επιβαίνοντες στο ελικόπτερο, ότι είναι ανεύθυνοι γιατί θα μπορούσαν να είχαν σκοτώσει κόσμο και τέλος πάντων, ότι είναι καλύτερα να φύγουν κάποιοι από την φυλακή παρά να χαθεί ένας άνθρωπος!
Δεν θα σχολιάσω τις δηλώσεις του.
Νομίζω ότι το έκανα εχθές απερίφραστα.
Θα σχολιάσω όμως διάφορα τα οποία ακούγονται για το συγκεκριμένο γεγονός.
Κάποιοι μιλούν για ανεκπαίδευτους φύλακες οι οποίοι έριχναν στα τυφλά και κατά τύχη δεν είχαμε νεκρούς.
Κατηγορούν ως ακατάλληλους τους φύλακες, ως απαράδεκτο το σχέδιο που τους έχει κοινοποιηθεί για την ένοπλη αντίδραση σε τέτοιες περιπτώσεις, μερικοί μάλιστα φτάνουν σε σημείο να κατηγορούν τους φύλακες γιατί ήταν άστοχοι και ενώ έπεσαν τόσες σφαίρες το ελικόπτερο έχει ελάχιστες τρύπες!
Έτσι λοιπόν καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η “ευτυχής” κατάληξη είναι βασικά... “ατυχής” ή “τυχαία” αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι “επιτυχία” της φύλαξης των φυλακών και, σαφώς, "δεν είμαστε σοβαρή χώρα"!
Και επειδή όλα τα παραπάνω έχουν την σοβαρότητα που τους δίνουμε... μία μόνο απάντηση μπορώ να δώσω...
Ο ανάδρομος Ερμής ασχολείται και βλάπτει μόνο τους εγκληματίες ενώ είναι βοηθός και προστάτης των φρουρών των φυλακών!
Και η απλή κοινή λογική πάει περίπατο!...
Γλυκά ψέματα και πικρές αλήθειες...
του Ν.Γ. Δρόσου
Από δύο ξεχωριστά μετερίζια, δύο άνθρωποι, ο καθένας με το δικό του ειδικό βάρος, μας είπαν χθες μια αλήθεια:
Κάποτε τα δανεικά τελειώνουν, όπως και τα ψέματα.
Πρόκειται για μια αλήθεια περίπου αυτονόητη, η οποία όμως για μακρύ χρονικό διάστημα αγνοήθηκε στην πατρίδα μας.
Ακόμη και σήμερα, μετά από 5 χρόνια οδυνηρής καθημερινής υπενθύμισής της από την κρίση και την ύφεση, είναι πολλοί εκείνοι που επιλέγουν να την αγνοούν.
Είναι γλυκό το ψέμα, ίσως, αλλά δεν παύει να είναι ψέμα, όπως η αλήθεια είναι συχνά σκληρή, αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια.
Αυτό μας είπαν χθες, ο καθένας με δικά του λόγια και τρόπο, ο Γ. Προβόπουλος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, και ο Κ. Μητσοτάκης, πρώην πρωθυπουργός.
Είναι ψέμα ότι μπορείς να ζεις με δανεικά. Όπως ψέμα είναι ότι μπορείς να ζεις με περισσότερα από όσα κερδίζεις ή από όσα έχει ήδη η τσέπη σου.
Αυτήν την αλήθεια επί 30 χρόνια επιλέξαμε να τη θάψουμε στη χώρα μας. Δεν μας συνέφερε και βεβαίως δεν μας βόλευε να τη θυμόμαστε.
Ακόμη και σήμερα, ο πολιτικός κόσμος της χώρας μιλά αενάως για ανάπτυξη και για το πόσο ανάγκη την έχει ο τόπος, όμως ελάχιστοι είναι εκείνοι που δέχονται ότι ανάπτυξη σημαίνει δραστικό περιορισμό του κράτους και απελευθέρωση της οικονομίας από τον ασφυκτικό του εναγκαλισμό.
Αν δεν ανοίξουν οι αγορές, εάν δεν απελευθερωθούν πραγματικά τα επαγγέλματα και εάν δεν μπει βαθύ νυστέρι στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτό το κράτος, ώστε να μειωθούν η γραφειοκρατία, η αδιαφάνεια, η φοροδιαφυγή και όλες οι άλλες αμαρτίες που το συνοδεύουν, γιατί να έρθει η ανάπτυξη;
Ποιος θα φέρει τα λεφτά του για να κάνει δουλειές σε μια χώρα στην οποία γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δύσκολα θα βρει το δίκιο του και ότι κουμάντο στην επιχείρησή του είναι πολύ πιθανόν να κάνουν το κράτος, μέσω της φορολογικής του πολιτικής, οι συντεχνίες και τα συνδικάτα, μέσω της επιρροής τους στο πολιτικό σύστημα;
Αντίστοιχα, ό,τι και αν λένε οι συνδικαλιστές του χώρου, επικαλούμενοι μελέτες του ΟΟΣΑ ή άλλων διεθνών οργανισμών, σχετικά με τον αριθμό των υπαλλήλων στον στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αν δεν υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν αυτοί οι άνθρωποι, πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να τους έχουμε στη δούλεψή μας;
Αν σήμερα η Ελλάδα και ο κάθε κάτοικός της στενάζει υπό το βάρος της υπερφορολόγησης, τούτο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απροθυμία όσων κράτησαν και όσων εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία του τόπου να μειώσουν τον αριθμό όσων απασχολούνται στο Δημόσιο.
Αν σήμερα η ακρίβεια εξακολουθεί να κατατρώει την αγοραστική δύναμη του κάθε καταναλωτή και οι τιμές να μην υποχωρούν πραγματικά, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι θεμελιώδη μεγέθη κόστους, όπως η ενέργεια και οι μεταφορές, παραμένουν το αντικείμενο είτε μονοπωλίων, είτε συντεχνιών.
Από το 2008 έως και εφέτος η χώρα μας μετρά αθροιστικές απώλειες 24,6% στον πλούτο που παράγει. Μετρά σχεδόν 2 εκατ. ανέργους και χιλιάδες λουκέτα.
Πάνω από όλα, όμως, μετρά πόνο. Του καθενός από εμάς και όλων συνολικά ως λαού.
Πόνο που έχει φέρει πολλούς στα όρια της αξιοπρέπειας.
Εδώ, όμως, ήρθαμε με τα ψέματα. Η αλήθεια δεν βόλευε πάντα και σήμερα συχνά εξακολουθεί να μην βολεύει.
Όσο, όμως, δεν υπάρχει στήριξη σε ανθρώπους που επιμένουν να λένε την αλήθεια, όσο σκληρή ή πικρή και εάν είναι αυτή, τότε θα είμαστε πάντα αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών μας…
Κάποτε τα δανεικά τελειώνουν, όπως και τα ψέματα.
Πρόκειται για μια αλήθεια περίπου αυτονόητη, η οποία όμως για μακρύ χρονικό διάστημα αγνοήθηκε στην πατρίδα μας.
Ακόμη και σήμερα, μετά από 5 χρόνια οδυνηρής καθημερινής υπενθύμισής της από την κρίση και την ύφεση, είναι πολλοί εκείνοι που επιλέγουν να την αγνοούν.
Είναι γλυκό το ψέμα, ίσως, αλλά δεν παύει να είναι ψέμα, όπως η αλήθεια είναι συχνά σκληρή, αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια.
Αυτό μας είπαν χθες, ο καθένας με δικά του λόγια και τρόπο, ο Γ. Προβόπουλος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, και ο Κ. Μητσοτάκης, πρώην πρωθυπουργός.
Είναι ψέμα ότι μπορείς να ζεις με δανεικά. Όπως ψέμα είναι ότι μπορείς να ζεις με περισσότερα από όσα κερδίζεις ή από όσα έχει ήδη η τσέπη σου.
Αυτήν την αλήθεια επί 30 χρόνια επιλέξαμε να τη θάψουμε στη χώρα μας. Δεν μας συνέφερε και βεβαίως δεν μας βόλευε να τη θυμόμαστε.
Ακόμη και σήμερα, ο πολιτικός κόσμος της χώρας μιλά αενάως για ανάπτυξη και για το πόσο ανάγκη την έχει ο τόπος, όμως ελάχιστοι είναι εκείνοι που δέχονται ότι ανάπτυξη σημαίνει δραστικό περιορισμό του κράτους και απελευθέρωση της οικονομίας από τον ασφυκτικό του εναγκαλισμό.
Αν δεν ανοίξουν οι αγορές, εάν δεν απελευθερωθούν πραγματικά τα επαγγέλματα και εάν δεν μπει βαθύ νυστέρι στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτό το κράτος, ώστε να μειωθούν η γραφειοκρατία, η αδιαφάνεια, η φοροδιαφυγή και όλες οι άλλες αμαρτίες που το συνοδεύουν, γιατί να έρθει η ανάπτυξη;
Ποιος θα φέρει τα λεφτά του για να κάνει δουλειές σε μια χώρα στην οποία γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δύσκολα θα βρει το δίκιο του και ότι κουμάντο στην επιχείρησή του είναι πολύ πιθανόν να κάνουν το κράτος, μέσω της φορολογικής του πολιτικής, οι συντεχνίες και τα συνδικάτα, μέσω της επιρροής τους στο πολιτικό σύστημα;
Αντίστοιχα, ό,τι και αν λένε οι συνδικαλιστές του χώρου, επικαλούμενοι μελέτες του ΟΟΣΑ ή άλλων διεθνών οργανισμών, σχετικά με τον αριθμό των υπαλλήλων στον στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αν δεν υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν αυτοί οι άνθρωποι, πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να τους έχουμε στη δούλεψή μας;
Αν σήμερα η Ελλάδα και ο κάθε κάτοικός της στενάζει υπό το βάρος της υπερφορολόγησης, τούτο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απροθυμία όσων κράτησαν και όσων εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία του τόπου να μειώσουν τον αριθμό όσων απασχολούνται στο Δημόσιο.
Αν σήμερα η ακρίβεια εξακολουθεί να κατατρώει την αγοραστική δύναμη του κάθε καταναλωτή και οι τιμές να μην υποχωρούν πραγματικά, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι θεμελιώδη μεγέθη κόστους, όπως η ενέργεια και οι μεταφορές, παραμένουν το αντικείμενο είτε μονοπωλίων, είτε συντεχνιών.
Από το 2008 έως και εφέτος η χώρα μας μετρά αθροιστικές απώλειες 24,6% στον πλούτο που παράγει. Μετρά σχεδόν 2 εκατ. ανέργους και χιλιάδες λουκέτα.
Πάνω από όλα, όμως, μετρά πόνο. Του καθενός από εμάς και όλων συνολικά ως λαού.
Πόνο που έχει φέρει πολλούς στα όρια της αξιοπρέπειας.
Εδώ, όμως, ήρθαμε με τα ψέματα. Η αλήθεια δεν βόλευε πάντα και σήμερα συχνά εξακολουθεί να μην βολεύει.
Όσο, όμως, δεν υπάρχει στήριξη σε ανθρώπους που επιμένουν να λένε την αλήθεια, όσο σκληρή ή πικρή και εάν είναι αυτή, τότε θα είμαστε πάντα αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών μας…
ΠΗΓΗ euro2day.gr
Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα...
Tου Τακη Θεοδωροπουλου
«Στην Ελλάδα μπαίνουν στα σούπερ μάρκετ, παίρνουν τρόφιμα και τα μοιράζουν στον λαό» πληροφόρησε ο Μπέπε Γκρίλο το κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να τον ακούσει. Και συνέχισε: «Στην Ελλάδα κλέβουν τράπεζες και μοιράζουν τα χρήματα στον λαό». Με εμφάνιση γκουρού των Εξαρχείων, στο πιο καλοντυμένο, και χωρίς τσιγάρο στο στόμα, ευτραφής και απολύτως ικανοποιημένος από τον εαυτό του, ο Ιταλός κωμικός συνεχίζει τη μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση της Ελλάδας του μύθου. Ακούγοντάς τον θυμήθηκα τον Σατωβριάνδο, ο οποίος στην κοιλάδα του Ευρώτα πριν από δύο αιώνες φώναζε τον Λεωνίδα να βγει από τον τάφο του και όταν εκείνος δεν του απάντησε αποχώρησε απογοητευμένος.
Ο Μπέπε Γκρίλο φωνάζει το φάντασμα της επανάστασης. Δεν ξέρω αν θα του δοθεί η δυνατότητα να απογοητευθεί, να αντικρίσει την πραγματικότητα δηλαδή. Δεν ξέρω καν αν τον ενδιαφέρει. Η Ιταλία έχει μεγάλη κωμική παράδοση, όμως η διαφορά των νέων κωμικών από τους «κλασικούς» του ιταλικού κινηματογράφου είναι η διαφορά που χωρίζει τον Λαζόπουλο από τον Αυλωνίτη ή τον Λογοθετίδη, η διαφορά του λαϊκισμού από την αυτοσυνειδησία. Ο Σόρντι έπεφτε μονίμως έξω και γι’ αυτό σε έκανε να τον αγαπάς, και γι’ αυτό αν και δημοφιλής δεν υποσχέθηκε ποτέ ότι θα λύσει τα προβλήματα των Ιταλών και του κόσμου όλου.
Ο Γκρίλο, η άλλη όψη του μπερλουσκονικού νομίσματος, νομίζει ότι έχει πάντα δίκιο. «Live your myth in Greece» όπου μπορεί να μην κλέβουν, ακόμη τουλάχιστον, τράπεζες για να μοιράζουν χρήματα στον λαό, ούτε σούπερ μάρκετ για να μοιράζουν τρόφιμα, όμως ακούγεται ωραία να βεβαιώνεις ότι έτσι γίνεται «εκεί πέρα». Οπως ωραία είχε ακουστεί πέρυσι και ο κ. Ζίζεκ, ποπ διανοητής της μεταμοντέρνας εξέγερσης, που είχε διακηρύξει ότι η επανάσταση ξεκίνησε στα μέρη μας. Ωραιότερα ακόμη η πρόταση του Ζαν Λικ Γκοντάρ να φορολογούνται οι ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούνται στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές γλώσσες. Ωραιότερο δε όλων το τραγούδι του Νικ Κέιβ με τα περιστέρια, τις αντιασφυξιογόνες μάσκες και τους κεραυνούς του Δία, θυμωμένου υποθέτω γιατί του μείωσαν τη σύνταξη.
Ποιος είπε ότι η Ελλάδα πάσχει στο ισοζύγιο εξαγωγών - εισαγωγών; Εξάγουμε μύθους και αν ζητούσαμε πνευματικά δικαιώματα από τον κ. Γκρίλο, τον Νικ Κέιβ και από όσους σιτίζονται εκποιώντας τον ελληνικό μύθο, κουτσά στραβά κάτι θα βγάζαμε. Πριν από δύο χρόνια σε διαδήλωση στο Βερολίνο εμφανίστηκε ομάδα κουκουλοφόρων που έφεραν τον τίτλο «koukouloforoi». Σε τι διαφέρουν τα πράγματα από την εποχή του Διευθυντηρίου στη Γαλλική Επανάσταση, όπου διάφοροι αλλοπαρμένοι κυκλοφορούσαν με χλαμύδες και σανδάλια μες στο κρύο και απαιτούσαν να καταστραφούν όλα τα εκθέματα των μουσείων πλην των ελληνικών;
Κάτι αιώνες τώρα η μυθική Ελλάδα εξακολουθεί να αντέχει και να αντιστέκεται σε επιτόκια δανεισμού και λοιπές πτωχεύσεις. Και το πρόβλημα δεν θα ήταν πρόβλημα αν είχαμε την ψυχραιμία να το αντιμετωπίσουμε με την αυτογνωσία του Αυλωνίτη.
Εμείς τουλάχιστον που ξέρουμε πως αρκετή γραφικότητα κατανάλωσε αυτός ο τόπος, περισσότερη από όσο άντεχε το στομάχι του, κι αν θέλει να σώσει ό,τι έχει απομείνει από το πεπτικό του σύστημα οφείλει να αρχίσει δίαιτα. Εμείς τουλάχιστον που οφείλουμε να ξέρουμε πως αν θέλουμε επιτέλους να μας πάρουν στα σοβαρά, και να πάρουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας, πρέπει να απαλλαγούμε από το φορτίο της γραφικότητας που πάνε για μια ακόμη φορά να μας φορτώσουν.
Διότι η γραφικότητα της επανάστασης δεν διαφέρει και πολύ από τη γραφικότητα της φουστανέλας. Ούτε από τη γραφικότητα του Ζορμπά που λύνει όλα του τα προβλήματα χορεύοντας συρτάκι.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Και για την ιστορία...
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΕΠΕ ΓΚΡΙΛΟ;...
Ο 65χρονος Τζουζέπε Πιέρο Γκρίλο σπούδασε λογιστής αλλά γρήγορα έγινε ένας από τους διασημότερους κωμικούς της χώρας και άρχισε να ενοχλεί με την πολιτική του σάτιρα τόσο πολύ ώστε τη δεκαετία του '90 να μην τον καλεί ποτέ η κρατική τηλεόραση.
Τα τελευταία χρόνια άρχισε να διοργανώνει διαδηλώσεις και έγραφε στο μπλογκ του bebbegrillo.it που είναι μεταξύ των 10 πιο διαβασμένων στον κόσμο.
Δημιούργησε το Κίνημα των Πέντε Αστέρων λέγοντας ότι οι ψηφοφόροι έχουν κουραστεί από τα συνηθισμένα κόμματα και άσκησε κριτική στην πολιτική λιτότητας του Μάριο Μόντι.
Υποσχέθηκε ότι εκείνος θα προκαλέσει σοκ στο πολιτικό σύστημα και πράγματι εκατομμύρια Ιταλοί τον στήριξαν και τον ψήφισαν. Ο Μπερλουσκόνι τον κατηγορούσε ότι οι υποψήφιοί του είναι «ακροαριστεροί» ενώ ο Μπερσάνι τον κατηγορούσε ότι διολισθαίνει προς την «ακροδεξιά».
Ο Μπέπε Γκρίλο δεν ήταν υποψήφιος στις χθεσινές εκλογές γιατί το 1980 καταδικάστηκε για φόνο εξ αμελείας έπειτα από ένα τροχαίο, όταν τρεις συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο που οδηγούσε έχασαν τη ζωή τους. Δεν έβαλε υποψηφότητα γιατί είχε θέσει όρο οι υποψήφιοι του Κινήματός του να έχουν λευκό ποινικό μητρώο.
Τρόμαξε τις αγορές όταν δεσμεύτηκε να κάνει δημοψήφισμα στην Ιταλία για να αποχωρήσει από το ευρώ και να παγώσουν προσωρινά οι τόκοι στα κρατικά ομόλογα, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε χρεοκοπία.
Απέφυγε τις εμφανίσεις στην τηλεόραση, γύρισε όλη την Ιταλία με ένα φορτηγάκι και έριξε το βάρος του στο Διαδίκτυο. Ετσι μπόρεσε να συγκεντρώσει την υποστήριξη ετερόκλητων ψηφοφόρων οι οποίοι φαίνεται ότι δεν πιστεύουν σε κανέναν και σε τίποτα.
(ΠΗΓΗ iefimerida.gr)
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013
Οι επίορκοι ΙΙ...
Γράφει ο Ευτύχης Παλλήκαρης
Πριν από λίγες μέρες είχε γίνει λόγος για τις περιπτώσεις 900 περίπου επίορκων που εξακολουθούν να παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους στο Δημόσιο και δεν απομακρύνονται, έστω μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή τους – που λόγω γραφειοκρατίας και «αλληλεγγύης» καρκινοβατεί. Στις 13/2 γράφαμε στην A.V.: «Προβλέπουμε ότι τα γυρίσματα της άθλιας σειράς “οι επίορκοι” θα κρατήσουν πολύ ακόμα. Τόσο ώστε να εξευτελιζόμαστε στις απαιτήσεις των δανειστών μας για τα αυτονόητα και να χάνουμε το δίκιο μας για τα πρέποντα».
Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ήρθε το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης να μας παραχωρήσει σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση τα νέα επεισόδια του σίριαλ «οι επίορκοί». Σύμφωνα με έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών, «υπάρχουν 7.000 υποθέσεις πειθαρχικού ελέγχου, οι οποίες εκκρεμούν και θα πρέπει τάχιστα να εξακριβωθούν με ακρίβεια τα στοιχεία και σε ποιες απ’ αυτές τις περιπτώσεις υπαλλήλων υπάρχουν παραλείψεις και ποιοι υπάλληλοι θα τεθούν σε αργία».
Όχι λοιπόν 900, όπως μας ψιθύριζαν τόσο καιρό, αλλά κοντά 7.000 οι υποθέσεις που τώρα, λόγω έλευσης τρόικας, ανασύραμε από τα ντουλάπια του υπουργείου. Η φράση που μας προκαλεί ρίγη συγκίνησης είναι οι δεσμεύσεις ότι «πρέπει τάχιστα να εξακριβωθούν με ακρίβεια τα στοιχεία»... Και βεβαίως υπάρχει η διαβεβαίωση ότι «θα απομακρυνθούν από το δημόσιο οι υπάλληλοι που είναι επίορκοι, ακατάλληλοι ή έχουν προσκομίσει πλαστά στοιχεία»! (Ελπίζω να μη διέφυγε της προσοχής σας αυτό το «θα»).
Ας μην ανησυχούν πάντως όσοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Ο Αλ. Μητρόπουλος από τον ΣΥΡΙΖΑ, με μια ανακοίνωση και γλωσσοπλαστικού ενδιαφέροντος, θεωρεί ότι δεν υπάρχει θέμα αλλά το θέμα είναι «λεγόμενο θέμα» και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «τακτικά το επαναφέρει στην επικαιρότητα όταν θέλει να συσκοτίσει τις προθέσεις της και να εφαρμόσει απρόσκοπτα τους κοινωνιοκτόνους και υπαλληλοκτόνους στόχους της... Το πογκρόμ κατά των δημοσίων υπαλλήλων, οι τυφλές οριζόντιες διώξεις που οδηγούν στις απολύσεις και στις βλαπτικές υπηρεσιακές μεταβολές, πρέπει αμέσως να σταματήσουν». Να υποθέσω λοιπόν πως αν γίνει εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ο αιώνιος κοπανατζής ή αυτός που λαδώθηκε, αν ποτέ απομακρυνθεί, θα επιστρέψει στη θέση του δικαιωμένος;
Κατόπιν αυτού, δεν μας απομένει παρά να χρησιμοποιήσουμε εκ νέου ως κλείσιμο αυτής της αναφοράς την πρόβλεψη ότι «τα γυρίσματα της άθλιας σειράς “οι επίορκοι” θα κρατήσουν πολύ ακόμα. Τόσο όσο να εξευτελιζόμαστε στις απαιτήσεις των δανειστών μας για τα αυτονόητα και να χάνουμε το δίκιο μας για τα πρέποντα».
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Αν δεν αποδεκτούμε ότι ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ η μείωση του δημοσίου τομέα και αν δεν σταματήσουν οι φωνές -ακόμα και μέσα στην ίδια την κυβέρνηση- που θεωρούν ταμπού και casus beli τις απολύσεις στο δημόσιο αυτή η "σειρά" δεν πρόκειται να σταματήσει και το κράτος δεν πρόκειται να ορθοποδήσει!
Ας καταλάβουν επιτέλους ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν θα αντέξει να τους πληρώνει για πολύ ακόμα και κάτι πρέπει να γίνει ΑΜΕΣΑ!
Η «ομερτά» των… κηφήνων του Δημοσίου!...
Γράφει ο Βαγγέλης Μωησής
Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την «ομερτά» του Δημοσίου, αγγίζει μόνο μια όψη του προβλήματος, αυτή των επίορκων υπαλλήλων.
Όμως υπάρχει και μία άλλη «ομερτά», που είναι συσσωρευτικά χειρότερη.
Μιλώ γι` αυτή την «μαφιόζικου» τύπου νοοτροπία κάποιων δημοσίων υπαλλήλων, στην πλειοψηφία τους παλαιών, που θεωρούν ότι το Δημόσιο υπάρχει για να τους τρέφει άκοπα (για τους ίδιους), αντί να θεωρούν πως αυτοί υπάρχουν για να το υπηρετούν, ιδρώνοντας στην προσπάθεια να το επιτύχουν…
Καταλαβαίνουν τι εννοώ, μόνο όποιοι έχουν μιλήσει με νέους ανθρώπους που βρήκαν τα τελευταία λίγα χρόνια τον δρόμο τους προς την μονιμότητα του δημοσίου, κυρίως μέσω ΑΣΕΠ, και έχουν ακούσει τις ιστορίες τους, για το πως εκβιάζονται –στην κυριολεξία- να ασπαστούν αυτή τη «δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία»…
Και βέβαια, καταλαβαίνουν και οι άλλοι… Όχι οι επίορκοι. Αλλά οι κηφήνες.
Δεν χρειάζεται να είσαι επίορκος για να είσαι κηφήνας… Και η ομερτά των κηφήνων, είναι πολύ χειρότερη και πολύ πιο καταστρεπτική, από την ομερτά των επίορκων. Διότι οι επίορκοι μπορεί να είναι λίγοι και να ζημιώνουν το Δημόσιο σε χρήμα (τις περισσότερες φορές).
Οι κηφήνες όμως, απομυζούν από το Δημόσιο όλη την ενέργεια που χρειάζεται για να γίνει παραγωγικό και αποτελεσματικό για τον πολίτη. Είναι αυτοί που έχουν δημιουργήσει το ιδανικό «οικοσύστημα» για τους επίορκους. Εκείνους που «λαδώνονται» για να κινήσουν πιο γρήγορα, τα συνήθως αργοκίνητα γρανάζια. Ή για να τα κάνουν να γυρίσουν ανάποδα (συγκαλύπτοντας παρανομίες), αφού… μπορούν.
Οι κηφήνες λειτουργούν δεσποτικά. Δεν είναι όλοι, μα είναι όσοι χρειάζεται και στα πόστα που χρειάζεται, για να αποσυντονίσουν όλο το σύστημα και να το διατηρούν αποσυντονισμένο επί δεκαετίες πλέον…
Είναι αυτοί, που στον «φρέσκο» υπάλληλο του ΟΤΕ, θα «διδάξουν» ότι… δεν πρέπει να διεκπεραιώνει 10 δουλειές σε μια μέρα, διότι κάνει τους παλιούς που διεκπεραιώνουν τις μισές εργασίες σε τριπλάσιες μέρες, να φαίνονται ανεπαρκείς. «Ή θα συντονιστείς μαζί μας μικρέ, ή θα σου κάνουμε τη ζωή κόλαση…» Σας θυμίζει ταινία; Κι όμως έχει συμβεί…
Είναι αυτοί, μέσα στη ΔΕΗ, που θα «διδάξουν» στον φρέσκο υπάλληλο της Θεσσαλονίκης να καλεί συνεργείο από την Κοζάνη για τη βλάβη στη Χαλάστρα, ώστε «να πάρουν οι συνάδελφοι τα εκτός έδρας και τα οδοιπορικά», προκειμένου να έχουν και οι ίδιοι την ευκαιρία να γράψουν «εκτός έδρας χιλιόμετρα», όταν θα προκύψει κάποια βλάβη στην Κοζάνη… Διότι «έτσι δουλεύει το σύστημα».
Είναι ο υπάλληλος του ΟΣΕ, που πληρώνεται αδρά, για να αλλάζει 2-3 φορές τη μέρα (προγραμματισμένα) με έναν μοχλό τις συνδέσεις στις σιδηροδρομικές ράγες αφήνοντας για 10 λεπτά τη φορά κλειστό το… περίπτερο που λειτουργεί λίγα μέτρα πιο πέρα από τη γραμμή.
Οι επίορκοι είναι η αρχή. Μα η πραγματική «ομερτά» στο Δημόσιο, θα σπάσει, όταν η Πολιτεία αποφασίσει να λογαριαστεί ουσιαστικά με τους κηφήνες, που εμποδίζουν πολλούς άλλους ευσυνείδητους υπαλλήλους να πράξουν το καθήκον τους, όπως θα ήθελαν…
ΠΗΓΗ ΚΑΡΦΙΤΣΑ
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013
Το άσκαφτο χωράφι και η απεργία...
Μέσα σε ένα ταξί, τις πρώτες πρωινές ώρες, λίγο πριν ξεκινήσει η απεργία. Ο οδηγός χαμηλώνει την ένταση της φωνής του Σταμάτη Κραουνάκη στο ραδιόφωνο και ξεκινάει:
"Να απεργήσουμε, σου λένε. Να απεργήσεις, ναι, να διεκδικήσεις όμως τί; Τα δικαιώματά σου; Αυτά που σου είπανε ότι έχεις; Και ας υποθέσουμε ότι, εφόσον τα έχεις, μπορείς να τα διεκδικείς. Αλλά τί είναι τα δικαιώματα; Έτσι κρέμονται από μόνα τους στο κλαρί για να πας να τα κόψεις; Δε συνοδεύονται από υποχρεώσεις; Το μάθαμε ποτέ αυτό; Δε μας το είπε κανείς. Δεκτό. Αλλά κι εμείς, έπρεπε να περιμένουμε κάποιον άλλο να μας το πει;
Οι συνδικαλιστές τί κάνουν τόσα χρόνια; Ποιά ήταν η υποχρέωσή τους; Μας εκπαιδεύσαν ποτέ για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, ή μόνο μας έλεγαν κάθε τόσο, δικαιώματα, πάρτε δικαιώματα, ελάτε να σας τα μοιράσουμε; Ακριβώς όπως οι πολιτικοί; Μας είχαν ή δε μας είχαν κρεμασμένους στην απόχη για να πηγαίνουμε ζητώντας; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Και τώρα που το κράτος είναι κατεστραμμένο, που δεν έχει τίποτα να σου δώσει γιατί κι αυτό το λίγο που θα σου δώσει, θα το κόψει αύριο από το σχολείο του παιδιού σου, τί ακριβώς πας να διεκδικήσεις; Καθόμαστε ποτέ να σκεφτούμε; Και καλά, κάποτε μας βόλευε, τώρα που έχουμε ξεβολευτεί όλοι, μήπως σκεφτόμαστε αλλιώς; Αλλά πως να μάθεις να σκέφτεσαι αλλιώς όταν από το δημοτικό έχεις μάθει να σκέφτεσαι παπαγαλία;
Ακόμα και σήμερα, που ο κ.... μας, μετά συγχωρήσεως, έχει γίνει σουρωτήρι από τα μέτρα λιτότητας, μπαίνεις στο καφενείο και τί συζητάνε; Πολιτικά και το ποδόσφαιρο. Με τον ίδιο τρόπο. Αυτός να πάρει την ομάδα να δούμε άσπρη μέρα, να έρθει εκείνος ο προπονητής να μας σώσει, κάποιος άλλος δηλαδή να παρέμβει για να σωθούμε εμείς. Ποτέ τί θα κάνουμε εμείς. Εμείς το χαβά μας. Έτσι και στην πολιτική. Τί θα μας κάνουν, όχι τί θα κάνουμε εμείς. Αλλάζει αυτή η νοοτροπία; Δεν αλλάζει. Περιμένουμε ποιός θα μας τάξει κάτι παραπάνω, ποιός θα μας χαϊδέψει τ´αυτιά, ποιός θα μας καθησυχάσει ότι τζάμπα ξεβολευόμαστε, μια χαρά ήμασταν βολεμένοι, και όλα θα διορθωθούν εν μια νυκτί, και θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μη σου πω και καλύτερα. Μ´ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.
Δεν αλλάζει αυτό. Είναι βαθύ. Κι όποιος προσπαθήσει να το αλλάξει, κάηκε, τον έφαγε η μαρμάγκα. Σαν να έχεις ένα χωράφι, κι ένα σακί σπόρους. Και να ξυπνήσεις ένα ωραίο πρωί και να πεις "θα πάω να φυτέψω το χωράφι". Και να σκορπίσεις τους σπόρους παντού. Όμως το χωράφι από κάτω είναι άσκαφτο, ξερό. Φυτρώνει έτσι ο σπόρος; Αμ δε φυτρώνει."
ΠΗΓΗ news247.gr
Οι συνδικαλιστές τί κάνουν τόσα χρόνια; Ποιά ήταν η υποχρέωσή τους; Μας εκπαιδεύσαν ποτέ για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, ή μόνο μας έλεγαν κάθε τόσο, δικαιώματα, πάρτε δικαιώματα, ελάτε να σας τα μοιράσουμε; Ακριβώς όπως οι πολιτικοί; Μας είχαν ή δε μας είχαν κρεμασμένους στην απόχη για να πηγαίνουμε ζητώντας; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Και τώρα που το κράτος είναι κατεστραμμένο, που δεν έχει τίποτα να σου δώσει γιατί κι αυτό το λίγο που θα σου δώσει, θα το κόψει αύριο από το σχολείο του παιδιού σου, τί ακριβώς πας να διεκδικήσεις; Καθόμαστε ποτέ να σκεφτούμε; Και καλά, κάποτε μας βόλευε, τώρα που έχουμε ξεβολευτεί όλοι, μήπως σκεφτόμαστε αλλιώς; Αλλά πως να μάθεις να σκέφτεσαι αλλιώς όταν από το δημοτικό έχεις μάθει να σκέφτεσαι παπαγαλία;
Ακόμα και σήμερα, που ο κ.... μας, μετά συγχωρήσεως, έχει γίνει σουρωτήρι από τα μέτρα λιτότητας, μπαίνεις στο καφενείο και τί συζητάνε; Πολιτικά και το ποδόσφαιρο. Με τον ίδιο τρόπο. Αυτός να πάρει την ομάδα να δούμε άσπρη μέρα, να έρθει εκείνος ο προπονητής να μας σώσει, κάποιος άλλος δηλαδή να παρέμβει για να σωθούμε εμείς. Ποτέ τί θα κάνουμε εμείς. Εμείς το χαβά μας. Έτσι και στην πολιτική. Τί θα μας κάνουν, όχι τί θα κάνουμε εμείς. Αλλάζει αυτή η νοοτροπία; Δεν αλλάζει. Περιμένουμε ποιός θα μας τάξει κάτι παραπάνω, ποιός θα μας χαϊδέψει τ´αυτιά, ποιός θα μας καθησυχάσει ότι τζάμπα ξεβολευόμαστε, μια χαρά ήμασταν βολεμένοι, και όλα θα διορθωθούν εν μια νυκτί, και θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μη σου πω και καλύτερα. Μ´ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.
Δεν αλλάζει αυτό. Είναι βαθύ. Κι όποιος προσπαθήσει να το αλλάξει, κάηκε, τον έφαγε η μαρμάγκα. Σαν να έχεις ένα χωράφι, κι ένα σακί σπόρους. Και να ξυπνήσεις ένα ωραίο πρωί και να πεις "θα πάω να φυτέψω το χωράφι". Και να σκορπίσεις τους σπόρους παντού. Όμως το χωράφι από κάτω είναι άσκαφτο, ξερό. Φυτρώνει έτσι ο σπόρος; Αμ δε φυτρώνει."
ΠΗΓΗ news247.gr
Είναι πολιτικές για τα πανηγύρια κύριε Δήμαρχε...
Του Γιώργου Κράλογλου
Εάν οι «εκλεκτοί» των πολιτικών παρατάξεων που ψηφίζονται Δήμαρχοι με κομματική «επιδότηση» δεν γνωρίζουν ότι τους πήρανε χαμπάρι, τους συνιστώ να διαβάσουν τα εκπληκτικά σχόλια, για τα 8,6 εκατ. ευρώ που απαιτεί ο Δήμος Περάματος από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ως «διόδια» για τα κρατικά τρένα που περνούν από την περιοχή του.
Συνιστώ στους πάντες να διαβάσουνε με προσοχή τους σχολιαστές του σχετικού χθεσινού ρεπορτάζ του κ. Ηλία Μπέλλου για να αντιληφθούν ότι τελικά στην Ελλάδα μόνο η κοινή γνώμη έχει ωριμάσει.
Μόνο οι Έλληνες πολίτες. Μόνο η κοινή γνώμη δηλαδή, ο καθημερινός πολίτης είναι σε θέση να αντιληφθεί τι πρέπει να γίνει για να ξεφύγουμε από την κατάντια που μας έφεραν οι εκλεγμένοι πολιτικοί και οι κομματικοί υπηρέτες τους από τους οποίους οι ψηφοφόροι ως φορολογούμενοι περιμένουν να δουν ένα καλύτερο τρόπο ζωής.
Οι ίδιοι δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε. Θα μπορούσα αφελώς να πω ότι δεν θέλουν να καταλάβουν. Δεν το λέω γιατί είμαι σε θέση να γνωρίζω και να πιστεύω ότι δεν είναι ικανοί να καταλάβουν τι κάνουν. Δεν έχουν κοινό νου. Δεν μπορούν να δουν τίποτε περισσότερο από το προσωπικό τους συμφέρον και την κομματική τους τύφλα.
Δεν είναι ικανοί ούτε και να ακούσουν ούτε και να διαβάσουν αυτά που τους γράφουν οι πολίτες είτε με υπομνήματα, είτε με διαμαρτυρίες, είτε με γράμματα είτε και με σχόλια σε συγκεκριμένα δημοσιεύματα όπως αυτό που καταπιάστηκα σήμερα.
Οι υπηρεσίες που διαθέτουν δήθεν για τα παράπονα του πολίτη απλώς καθαρίζουν φασολάκια...
Με τον τίτλο του σημειώματός μου δεν απευθύνομαι ασφαλώς σε κανένα συγκεκριμένο Δήμαρχο συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και εκείνου που έδωσε την αφορμή και στους σχολιαστές και σε εμένα. Και δεν απευθύνομαι σε κανένα γιατί είμαι περισσότερο από βέβαιος ότι δεν είναι ικανοί να καταλάβουν τι κάνουν. Διαφορετικά δεν θα το έκαναν.
Παίρνω ως παράδειγμα τις απαιτήσεις από τον Δήμο Περάματος των 8,6 εκατ. ευρώ για διόδια των τρένων από την περιοχή του. Προσέξτε τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν.
Η κρατική ΤΡΑΙΝΟΣΕ προσπαθεί να νοικοκυρευτεί και να τα βγάλει πέρα με το άνοιγμα των πάνω από 10 εκατ. ευρώ που έχει και ζητάει από το κράτος και από τους επιβάτες να την βοηθήσουν. Το ποσό έχει ήδη φορτωθεί στους φορολογούμενους. Πριν από λίγες ημέρες οι εργαζόμενοι στα τρένα έφαγαν την πανταχούσα του ενιαίου μισθολογίου. Καλώς ή κακώς είναι άλλο θέμα.
Η κρατική εταιρεία τρένων είναι για ιδιωτικοποίηση γιατί το κράτος δεν έχει λεφτά να την καλύψει. Την ίδια στιγμή έρχονται δύο μεγάλοι επενδυτικοί όμιλοι και σχεδιάζουν δουλειές για τα κρατικά τρένα που ίσως να τα βγάλουν από το τέλμα και, γιατί όχι, ίσως να τους ανοίξουν και ορίζοντες.
Και ενώ όλοι κάνουν το σταυρό τους να πετύχουν τα σχέδια, ο Δήμος Περάματος ζητάει από τα κρατικά τρένα να διπλασιάζουν την ζημιά των 10 εκατ. ευρώ σε σχεδόν 20 εκατ. ευρώ γιατί θέλει διόδια!!!
Προσέξτε τώρα την τρέλα.
Το κράτος χρωστάει και δεν μπορεί να θρέψει τις Εταιρείες του και αναγκάζεται να τις πουλήσει. Και έρχεται από την άλλη πλευρά το ίδιο το κράτος, με την μορφή της τοπικής αυτοδιοίκησης, και σπρώχνει την κρατική εταιρία τρένων στις ζημιές και στην ιδιωτικοποίησή της.
Ας πάρουν οι ιδιώτες την ΤΡΕΝΟΣΕ και θα δούμε τότε για ποια διόδια θα μιλάμε...
Όλα δε αυτά γίνονται για το συμφέρον των φτωχών, λέει, κατοίκων του Περάματος. Λες και στον Πειραιά, στο Αιγάλεω, στα Πετράλωνα, στα Καμίνια, στην Ηλιούπολη, στην Καλλιθέα, στον Ρέντη και στις γύρω περιοχές κάθονται πλούσιοι. Και μιας και δεν περνούν τρένα από τις γειτονιές αυτές οι Δήμοι πρέπει να βάλουν διόδια στα κρατικά λεωφορεία...
Πάμε παρακάτω όμως. Ποιος Δήμος σε όλη την χώρα μπορεί να μας πείσει ότι είναι πράγματι ανταποδοτικά τα Δημοτικά τέλη. Και ας μην πάμε στις κάποιες πλατείες και κάποια λεωφορεία που πάνε δημότες στο Μετρό. Ας πάμε εκεί που σήμερα πονάει η οικονομία. Στα εργοστάσια, στις βιοτεχνίες, στα καταστήματα, στους τουριστικούς χώρους.
Τα εργοστάσια φροντίζουν με δικό τους τρόπο για τα σκουπίδια τους και την γενικότερη καθαριότητα της περιοχής. Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα. Οι ίδιοι φροντίζουν και για τον φωτισμό και για τους δρόμους που εξυπηρετούν την επικοινωνία της παραγωγής τους με τις αγορές. Οι ίδιοι και τα τυχόν απόβλητα. Οι ίδιοι και την ασφάλεια.
Η Δημοτική αστυνομία γράφει μόνο κλήσεις. Πληρώνουν τους Δήμους για να στέλνουν 7-8 να κάνουν παρέα στον ένα που κουρεύει τα πάρκα. Πληρώνουν τους Δήμους για τις γνωστές ψηφοθηρικές συμβάσεις. Πληρώνουν τους Δήμους για να φτιάχνουν Εταιρίες που τους βάζουν μέσα και μετά ζητάνε λεφτά από το ΕΣΠΑ για να σωθούν.
Αυτές οι Δημοτικές πολιτικές μαζί με όποιους τις εισηγούνται είναι μόνο για τα πανηγύρια. Και λεφτά για τα πανηγύρια έπαψαν να υπάρχουν.
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Φυσικά δεν είναι ο μόνος δήμαρχος ο οποίος προσπαθεί να καλύψει τα έξοδά του έχοντας εμφανώς παράλογες ιδέες και απαιτήσεις.
Κάποιες δημοτικές αρχές, λόγω της άμεσης και καθημερινής (ψηφοθηρικής!) επαφής με την τοπική κοινωνία, συνεχίζουν να μην "καταλαβαίνουν" το πρόβλημα, συνεχίζουν τις σπατάλες και συνεχίζουν να απαιτούν παραπάνω οικονομική ενίσχυση από το κράτος.
Συνεχίζουν δηλαδή να λειτουργούν όπως λειτουργούσαν πάντα!
Αν δεν βάλουν μυαλό υπάρχει πιθανότητα οι δημότες τους να βρεθούν σύντομα προ "εκπλήξεων"... και τότε δεν θα φταίει το κράτος!
Το ίδιο επικίνδυνοι είτε κατάλαβαν, είτε όχι...
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Εξ όνυχος τον λέοντα.
Τις προάλλες η Ολομέλεια της Βουλής απασχολήθηκε επί ώρες με ένα νομοσχέδιο που μπορούσε να ψηφιστεί μέσα σε μισή (το πολύ) ώρα.
Επρόκειτο για την Κωδικοποίηση όλων των νόμων που αφορούν τη λειτουργία, την δικαιοδοσία και ό,τι τέλος πάντων σχετίζεται με το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Για να αντιμετωπιστεί το χάος της ελληνικής πολυνομίας, αυτής της απίστευτης νομοπαραγωγής που τελικά εξυπηρέτησε την γραφειοκρατία και οδήγησε την πατρίδα μας στο σημερινό της απερίγραπτο χάλι, ακολουθείται κατά καιρούς η συγκεκριμένη πρακτική:
Μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων– ουδέποτε έχει ποτέ αμφισβητηθεί οποιαδήποτε τέτοια επιτροπή – αναλαμβάνει κάθε τόσο να ανακαλύψει μέσα σ’ αυτό το χάος τους νόμους και τις διατάξεις που αφορούν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, τους κάνουν φύλλο και φτερό, μεταφέρει τα κείμενά τους στη δημοτική γλώσσα (διότι πολλές φορές μιλούμε για νόμους του προπερασμένου αιώνα), τους προσαρμόζει στις διοικητικές αλλαγές που έχουν στο μεταξύ επισυμβεί, αλλάζει τις δραχμές σε ευρώ, διορθώνει τους τίτλους των εμπλεκομένων υπουργείων (που κι’ αυτά αλλάζουν κάθε φορά ονομασία), απαλείφουν διατάξεις που στο μεταξύ έχουν αντικατασταθεί από άλλες διατάξεις ή διατάξεις που έχουν στο μεταξύ καταργηθεί μέσω μιας συνταγματικής αναθεώρησης.
Όταν πρόκειται για θεσμούς που έχουν αλλάξει status ή έχουν αναβαθμιστεί ή υπάγονται πλέον σε διαφορετικό υπουργείο, γίνονται και εκεί οι αναγκαίες αλλαγές.
Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δεν συμπεριελήφθη η διάταξη περί της ίδρυσης και της φύσης του (του… 1923), διότι στο μεταξύ, με τη συνταγματική αναθεώρηση, από το άρθρο 98 προκύπτει ότι είναι δικαστήριο και επομένως υπάγεται στο υπουργείο Δικαιοσύνης.
Μια δουλειά ρουτίνας, αν και επίπονη, δηλαδή.
Οι επιτροπές αυτές δεν δικαιούνται να προτείνουν νέες διατάξεις, απλώς κωδικοποιούν τις ήδη υφιστάμενες, ώστε αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν τους νόμους να μην πελαγοδρομούν, να έχουν έναν μπούσουλα, να λειτουργεί τέλος πάντων με κάποιον τρόπο αυτό το γραφειοκρατικό κράτος και οι θεσμοί του.
Επομένως η κωδικοποίηση δεν συνιστά νέα νομοθέτηση, ούτε ο υπουργός που φέρνει το νομοθέτημα στη Βουλή (εν προκειμένω ο υπουργός Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτης, ο οποίος στο τέλος της διαδικασίας δήλωσε πως φεύγει απογοητευμένος από το Κοινοβούλιο) δικαιούται να εντάξει σ’ αυτό νέα πρόταση νόμου.
Όπως του δίνει η επιτροπή την κωδικοποίηση, έτσι την πηγαίνει για κύρωση στη Βουλή.
Μια τέτοια περίπτωση συζητήθηκε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη.
Το τι έγινε δεν περιγράφεται! Το τι ακούστηκε δεν λέγεται!
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταψήφισαν (την… κωδικοποίηση ήδη υφισταμένων νόμων), παριστάνοντας ότι καταψηφίζουν συλλήβδην όλους τους νόμους που αφορούν στο Ελεγκτικό Συνέδριο!
Καμία σχέση. Ήταν γνωστό πως είτε ψήφιζαν, είτε καταψήφιζαν οι σχετικοί νόμοι θα συνέχιζαν να ισχύουν.
Και όμως. Αναλώθηκαν ώρες ατέλειωτες σε αγορεύσεις και διαξιφισμούς περί όνου σκιάς.
Η (γελοία) αφορμή δόθηκε επειδή θέλησαν να παρουσιάσουν ως νέα νομοθέτηση ή αντίφαση μεταξύ δύο άρθρων το αυτονόητο.
Στην κωδικοποίηση εμφανιζόταν το άρθρο 33, σύμφωνα με το οποίο το Ελεγκτικό Συνέδριο διενεργεί προληπτικό έλεγχο των δαπανών των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Εμφανιζόταν, όμως, και το άρθρο 108, σύμφωνα με το οποίο «κατά τη διάρκεια εφαρμογής του προγράμματος σταθεροποίησης και ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας, σύμφωνα με τις διατάξεις της σχετικής νομοθεσίας, δεν εφαρμόζεται το άρθρο 33, παρ. 1 του παρόντος για τις δαπάνες των περιφερειών».
Η επιτροπή είχε πράξει το αυτονόητο: Είχε κρατήσει το άρθρο 33 και είχε προσθέσει και το άρθρο 108, προϊόν του μνημονίου, αλλά και διάταξη που περιλαμβάνεται στο νόμο του Καλλικράτη.
Αν δεν είχε εντάξει το άρθρο 108, τότε θα είχε καταργήσει τον (ψηφισμένο) νόμο, βάσει του οποίου, για το διάστημα που ισχύει η περίοδος της δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν ισχύει το άρθρο 33 και ο έλεγχος των οικονομικών των ΟΤΑ γίνεται από το υπουργείο των Οικονομικών.
Αν πάλι δεν είχε εντάξει το άρθρο 33, τότε, μετά το τέλος της περιόδου της δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν θα υπήρχε κανένας νόμος να ορίσει τον τρόπο ελέγχου των οικονομικών των ΟΤΑ, διότι αυτός θα είχε καταργηθεί δια της κωδικοποίησης.
Το άρθρο 108 είναι προσωρινό, αφού σαφώς αναφέρει πως το άρθρο 33 δεν ισχύει μόνο «κατά τη διάρκεια της εφαρμογής κλπ.).
Ε, λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το αυτονόητο θέμα δόθηκε μια πρωτοφανής κοινοβουλευτική μάχη.
Έγινε ο κακός χαμός! Μέχρι και ένσταση αντισυνταγματικότητας υποβλήθηκε – αυτή πια έχει γίνει ψωμοτύρι, στο πλαίσιο μιας διαρκούς και σκόπιμης αμφισβήτησης της Δεδηλωμένης.
Και διερωτάται κανείς: Αν δεν αντιλαμβάνονται κάτι το τόσο αυτονόητο, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να θέλουν και να κυβερνήσουν;
Αν πάλι είχαν κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους συμπεριελήφθησαν και τα δύο άρθρα, αλλά παρά ταύτα έκαναν φασαρία για την φασαρία, τότε καθίστανται ακόμη πιο (δόλια) επικίνδυνοι.
Λέτε να πιστεύουν πως επειδή δεν ψήφισαν την κωδικοποίηση των νόμων για το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατήργησαν αυτόματα και το Μνημόνιο;
Αν τα πράγματα ήσαν τόσο απλά…
Τις προάλλες η Ολομέλεια της Βουλής απασχολήθηκε επί ώρες με ένα νομοσχέδιο που μπορούσε να ψηφιστεί μέσα σε μισή (το πολύ) ώρα.
Επρόκειτο για την Κωδικοποίηση όλων των νόμων που αφορούν τη λειτουργία, την δικαιοδοσία και ό,τι τέλος πάντων σχετίζεται με το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Για να αντιμετωπιστεί το χάος της ελληνικής πολυνομίας, αυτής της απίστευτης νομοπαραγωγής που τελικά εξυπηρέτησε την γραφειοκρατία και οδήγησε την πατρίδα μας στο σημερινό της απερίγραπτο χάλι, ακολουθείται κατά καιρούς η συγκεκριμένη πρακτική:
Μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων– ουδέποτε έχει ποτέ αμφισβητηθεί οποιαδήποτε τέτοια επιτροπή – αναλαμβάνει κάθε τόσο να ανακαλύψει μέσα σ’ αυτό το χάος τους νόμους και τις διατάξεις που αφορούν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, τους κάνουν φύλλο και φτερό, μεταφέρει τα κείμενά τους στη δημοτική γλώσσα (διότι πολλές φορές μιλούμε για νόμους του προπερασμένου αιώνα), τους προσαρμόζει στις διοικητικές αλλαγές που έχουν στο μεταξύ επισυμβεί, αλλάζει τις δραχμές σε ευρώ, διορθώνει τους τίτλους των εμπλεκομένων υπουργείων (που κι’ αυτά αλλάζουν κάθε φορά ονομασία), απαλείφουν διατάξεις που στο μεταξύ έχουν αντικατασταθεί από άλλες διατάξεις ή διατάξεις που έχουν στο μεταξύ καταργηθεί μέσω μιας συνταγματικής αναθεώρησης.
Όταν πρόκειται για θεσμούς που έχουν αλλάξει status ή έχουν αναβαθμιστεί ή υπάγονται πλέον σε διαφορετικό υπουργείο, γίνονται και εκεί οι αναγκαίες αλλαγές.
Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δεν συμπεριελήφθη η διάταξη περί της ίδρυσης και της φύσης του (του… 1923), διότι στο μεταξύ, με τη συνταγματική αναθεώρηση, από το άρθρο 98 προκύπτει ότι είναι δικαστήριο και επομένως υπάγεται στο υπουργείο Δικαιοσύνης.
Μια δουλειά ρουτίνας, αν και επίπονη, δηλαδή.
Οι επιτροπές αυτές δεν δικαιούνται να προτείνουν νέες διατάξεις, απλώς κωδικοποιούν τις ήδη υφιστάμενες, ώστε αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν τους νόμους να μην πελαγοδρομούν, να έχουν έναν μπούσουλα, να λειτουργεί τέλος πάντων με κάποιον τρόπο αυτό το γραφειοκρατικό κράτος και οι θεσμοί του.
Επομένως η κωδικοποίηση δεν συνιστά νέα νομοθέτηση, ούτε ο υπουργός που φέρνει το νομοθέτημα στη Βουλή (εν προκειμένω ο υπουργός Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτης, ο οποίος στο τέλος της διαδικασίας δήλωσε πως φεύγει απογοητευμένος από το Κοινοβούλιο) δικαιούται να εντάξει σ’ αυτό νέα πρόταση νόμου.
Όπως του δίνει η επιτροπή την κωδικοποίηση, έτσι την πηγαίνει για κύρωση στη Βουλή.
Μια τέτοια περίπτωση συζητήθηκε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη.
Το τι έγινε δεν περιγράφεται! Το τι ακούστηκε δεν λέγεται!
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταψήφισαν (την… κωδικοποίηση ήδη υφισταμένων νόμων), παριστάνοντας ότι καταψηφίζουν συλλήβδην όλους τους νόμους που αφορούν στο Ελεγκτικό Συνέδριο!
Καμία σχέση. Ήταν γνωστό πως είτε ψήφιζαν, είτε καταψήφιζαν οι σχετικοί νόμοι θα συνέχιζαν να ισχύουν.
Και όμως. Αναλώθηκαν ώρες ατέλειωτες σε αγορεύσεις και διαξιφισμούς περί όνου σκιάς.
Η (γελοία) αφορμή δόθηκε επειδή θέλησαν να παρουσιάσουν ως νέα νομοθέτηση ή αντίφαση μεταξύ δύο άρθρων το αυτονόητο.
Στην κωδικοποίηση εμφανιζόταν το άρθρο 33, σύμφωνα με το οποίο το Ελεγκτικό Συνέδριο διενεργεί προληπτικό έλεγχο των δαπανών των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Εμφανιζόταν, όμως, και το άρθρο 108, σύμφωνα με το οποίο «κατά τη διάρκεια εφαρμογής του προγράμματος σταθεροποίησης και ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας, σύμφωνα με τις διατάξεις της σχετικής νομοθεσίας, δεν εφαρμόζεται το άρθρο 33, παρ. 1 του παρόντος για τις δαπάνες των περιφερειών».
Η επιτροπή είχε πράξει το αυτονόητο: Είχε κρατήσει το άρθρο 33 και είχε προσθέσει και το άρθρο 108, προϊόν του μνημονίου, αλλά και διάταξη που περιλαμβάνεται στο νόμο του Καλλικράτη.
Αν δεν είχε εντάξει το άρθρο 108, τότε θα είχε καταργήσει τον (ψηφισμένο) νόμο, βάσει του οποίου, για το διάστημα που ισχύει η περίοδος της δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν ισχύει το άρθρο 33 και ο έλεγχος των οικονομικών των ΟΤΑ γίνεται από το υπουργείο των Οικονομικών.
Αν πάλι δεν είχε εντάξει το άρθρο 33, τότε, μετά το τέλος της περιόδου της δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν θα υπήρχε κανένας νόμος να ορίσει τον τρόπο ελέγχου των οικονομικών των ΟΤΑ, διότι αυτός θα είχε καταργηθεί δια της κωδικοποίησης.
Το άρθρο 108 είναι προσωρινό, αφού σαφώς αναφέρει πως το άρθρο 33 δεν ισχύει μόνο «κατά τη διάρκεια της εφαρμογής κλπ.).
Ε, λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το αυτονόητο θέμα δόθηκε μια πρωτοφανής κοινοβουλευτική μάχη.
Έγινε ο κακός χαμός! Μέχρι και ένσταση αντισυνταγματικότητας υποβλήθηκε – αυτή πια έχει γίνει ψωμοτύρι, στο πλαίσιο μιας διαρκούς και σκόπιμης αμφισβήτησης της Δεδηλωμένης.
Και διερωτάται κανείς: Αν δεν αντιλαμβάνονται κάτι το τόσο αυτονόητο, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να θέλουν και να κυβερνήσουν;
Αν πάλι είχαν κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους συμπεριελήφθησαν και τα δύο άρθρα, αλλά παρά ταύτα έκαναν φασαρία για την φασαρία, τότε καθίστανται ακόμη πιο (δόλια) επικίνδυνοι.
Λέτε να πιστεύουν πως επειδή δεν ψήφισαν την κωδικοποίηση των νόμων για το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατήργησαν αυτόματα και το Μνημόνιο;
Αν τα πράγματα ήσαν τόσο απλά…
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Αν όλα τα παραπάνω δεν σας φαίνονται κωμικοτραγικά και άκρως παρανοϊκά τότε έχουμε πραγματικό πρόβλημα!
"Η φασαρία για την χαρά της φασαρίας" και "η αντίδραση για την χαρά της αντίδρασης" μόνο ως παλαιοκομματικού τύπου πολιτική, εντυπωσιασμού και εντυπώσεων, μπορεί να χαρακτηριστεί.
Το βέβαιο είναι ότι δεν περιέχουν ίχνος σοβαρότητας.
Τελικά, κάποιοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τίποτα!
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΕΠΟΧΕΣ... ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ!...
Θυμάμαι ένα ταξίδι μου στην Αθήνα το 2004, λίγο μετά τις εκλογές...
Ταξιδεύω λοιπόν για επαγγελματικούς λόγους Χανιά-Αθήνα στην οικονομική θέση όπως πάντα.
Παρένθεση... Βασικά ποτέ δεν κατάλαβα την “business class” για μία πτήση 35-40' αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Εγώ, ούτως ή άλλως ανήκω στην “πλέμπα” που ταξιδεύει πάντα με εισιτήρια που πληρώνω ΕΓΩ και πάντα στην οικονομική θέση όσο κι αν διαρκεί η πτήση... Κλείνει η παρένθεση!
Έχω κάτσει στην θέση μου ωραία και καλά και χαζεύω τον κόσμο, όταν μέσα στο αεροπλάνο μπαίνει μία “παρεούλα” γνωστών τοπικών στελεχών αγροτικών συνεταιρισμών.
Επιδεικτικότατα, κάθονται στις πρώτες “business class” θέσεις και συζητούν φωναχτά για την αλλαγή της κυβέρνησης και τα όσα θα “ψάλουν” στον νέο υπουργό τώρα που θα πάνε στην Αθήνα.
Και τότε ακούω την φοβερή ατάκα...
Με στεντόρεια φωνή και κουνώντας το δάχτυλο ένας από τα “στελέχη” δηλώνει...
“δεν θα μου πει εμένα κανένας Καραμ@@@ς τι να κάνω με τον συνεταιρισμό ΜΟΥ”!
Αξέχαστες εποχές...
Δυστυχώς είχε δίκιο.
Κανένας “Καραμ@@@ς” δεν του “είπε” αυτά που έπρεπε να του “πει”.
Δυστυχώς, η επανίδρυση του κράτους δεν έγινε και έτσι όλοι αυτοί οι “έξυπνοι” “καλοπερασάκηδες” (με τα λεφτά των άλλων πάντα!) συνέχισαν να κάνουν ότι έκαναν από την δεκαετία του '80 μέχρι και σήμερα.
Αλλά...
Διαβάζω σήμερα την είδηση...
ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ …1994!
«Είναι σαφής η εντολή του κ. Πρωθυπουργού για έλεγχο των τριτοβάθμιων αγροτικών οργανώσεων σε βάθος χρόνου, από το 1994 μέχρι σήμερα για να μην υπάρχουν ερωτηματικά και σκιές στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος», ξεκαθαρίζει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων Αθανάσιος Τσαυτάρης, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή. Παράλληλα, ο υπουργός προειδοποιεί ότι αμέσως μετά την ολοκλήρωση των ελέγχων στις Τριτοβάθμιες Οργανώσεις «για να εξακριβωθεί που και πως ξοδεύτηκαν τα χρήματα της ενίσχυσης που προέρχονται από τις ασφαλιστικές εισφορές των ίδιων των αγροτών στον ΕΛΓΑ», οι έλεγχοι θα επεκταθούν και στις Δευτεροβάθμιες Αγροτικές Οργανώσεις (Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών) και σε Πρωτοβάθμιους Συνεταιρισμούς που διαχειρίστηκαν μεγάλα κρατικά κονδύλια και εμφανίζουν μεγάλα χρέη αλλά και σε μεμονωμένους αγρότες και των ενισχύσεων τους. (διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην ΚΑΡΦΙΤΣΑ)
... και κλαίω από τα γέλια!
Πολύ θα ήθελα να πετύχω κάπου εκείνο το “παρεάκι” και να δω πως αντιμετωπίζουν τον νέο “μ@@@” πρωθυπουργό που τολμάει να ζητάει έλεγχο των πεπραγμένων τους.
Κύριοι, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και αυτό έχει κρυώσει προ πολλού.
Ήρθε επιτέλους η ώρα να μπούμε στα “άδυτα” των αγροτικών συνεταιρισμών και να δούμε τι διαχείριση πόρων γίνεται εδώ και δεκαετίες.
Κρίμα που δεν θα ξεκινήσουν τον έλεγχο από την δεκαετία του '80 γιατί τότε θα γελούσε και ο κάθε πικραμένος.
Κάτι μου λέει όμως ότι και από το '94 να ξεκινήσουν πάλι “γέλιο” θα βγει.
Επειδή λοιπόν είναι βέβαιο ότι θα βγουν πολλά “άπλυτα” στην φόρα να ξεκαθαρίσουμε από τώρα κάτι βασικό.
Θα είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να δούμε αγρότες να διαμαρτύρονται για τυχόν ατασθαλίες στους συνεταιρισμούς τους!
Οι αγρότες εκλέγουν την ηγεσία των συνεταιρισμών και, επειδή μιλάμε για μικρές κοινωνίες, πάντα ξέρουν πολύ καλά τι ψηφίζουν!
Το κράτος έχει -έως έναν βαθμό- την ευθύνη του ελλιπούς ελέγχου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι αγρότες οι ίδιοι έβλεπαν και ήξεραν τι συμβαίνει, ενώ αρκετοί ήταν και αυτοί που δεν ήθελαν “παρεμβάσεις του κράτους στα δικά τους” (πχ από κανέναν Καραμ@@@!)
Ώρα λοιπόν ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του!
Απλή κοινή λογική...
Ταξιδεύω λοιπόν για επαγγελματικούς λόγους Χανιά-Αθήνα στην οικονομική θέση όπως πάντα.
Παρένθεση... Βασικά ποτέ δεν κατάλαβα την “business class” για μία πτήση 35-40' αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Εγώ, ούτως ή άλλως ανήκω στην “πλέμπα” που ταξιδεύει πάντα με εισιτήρια που πληρώνω ΕΓΩ και πάντα στην οικονομική θέση όσο κι αν διαρκεί η πτήση... Κλείνει η παρένθεση!
Έχω κάτσει στην θέση μου ωραία και καλά και χαζεύω τον κόσμο, όταν μέσα στο αεροπλάνο μπαίνει μία “παρεούλα” γνωστών τοπικών στελεχών αγροτικών συνεταιρισμών.
Επιδεικτικότατα, κάθονται στις πρώτες “business class” θέσεις και συζητούν φωναχτά για την αλλαγή της κυβέρνησης και τα όσα θα “ψάλουν” στον νέο υπουργό τώρα που θα πάνε στην Αθήνα.
Και τότε ακούω την φοβερή ατάκα...
Με στεντόρεια φωνή και κουνώντας το δάχτυλο ένας από τα “στελέχη” δηλώνει...
“δεν θα μου πει εμένα κανένας Καραμ@@@ς τι να κάνω με τον συνεταιρισμό ΜΟΥ”!
Αξέχαστες εποχές...
Δυστυχώς είχε δίκιο.
Κανένας “Καραμ@@@ς” δεν του “είπε” αυτά που έπρεπε να του “πει”.
Δυστυχώς, η επανίδρυση του κράτους δεν έγινε και έτσι όλοι αυτοί οι “έξυπνοι” “καλοπερασάκηδες” (με τα λεφτά των άλλων πάντα!) συνέχισαν να κάνουν ότι έκαναν από την δεκαετία του '80 μέχρι και σήμερα.
Αλλά...
Διαβάζω σήμερα την είδηση...
ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ …1994!
«Είναι σαφής η εντολή του κ. Πρωθυπουργού για έλεγχο των τριτοβάθμιων αγροτικών οργανώσεων σε βάθος χρόνου, από το 1994 μέχρι σήμερα για να μην υπάρχουν ερωτηματικά και σκιές στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος», ξεκαθαρίζει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων Αθανάσιος Τσαυτάρης, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή. Παράλληλα, ο υπουργός προειδοποιεί ότι αμέσως μετά την ολοκλήρωση των ελέγχων στις Τριτοβάθμιες Οργανώσεις «για να εξακριβωθεί που και πως ξοδεύτηκαν τα χρήματα της ενίσχυσης που προέρχονται από τις ασφαλιστικές εισφορές των ίδιων των αγροτών στον ΕΛΓΑ», οι έλεγχοι θα επεκταθούν και στις Δευτεροβάθμιες Αγροτικές Οργανώσεις (Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών) και σε Πρωτοβάθμιους Συνεταιρισμούς που διαχειρίστηκαν μεγάλα κρατικά κονδύλια και εμφανίζουν μεγάλα χρέη αλλά και σε μεμονωμένους αγρότες και των ενισχύσεων τους. (διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην ΚΑΡΦΙΤΣΑ)
... και κλαίω από τα γέλια!
Πολύ θα ήθελα να πετύχω κάπου εκείνο το “παρεάκι” και να δω πως αντιμετωπίζουν τον νέο “μ@@@” πρωθυπουργό που τολμάει να ζητάει έλεγχο των πεπραγμένων τους.
Κύριοι, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και αυτό έχει κρυώσει προ πολλού.
Ήρθε επιτέλους η ώρα να μπούμε στα “άδυτα” των αγροτικών συνεταιρισμών και να δούμε τι διαχείριση πόρων γίνεται εδώ και δεκαετίες.
Κρίμα που δεν θα ξεκινήσουν τον έλεγχο από την δεκαετία του '80 γιατί τότε θα γελούσε και ο κάθε πικραμένος.
Κάτι μου λέει όμως ότι και από το '94 να ξεκινήσουν πάλι “γέλιο” θα βγει.
Επειδή λοιπόν είναι βέβαιο ότι θα βγουν πολλά “άπλυτα” στην φόρα να ξεκαθαρίσουμε από τώρα κάτι βασικό.
Θα είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να δούμε αγρότες να διαμαρτύρονται για τυχόν ατασθαλίες στους συνεταιρισμούς τους!
Οι αγρότες εκλέγουν την ηγεσία των συνεταιρισμών και, επειδή μιλάμε για μικρές κοινωνίες, πάντα ξέρουν πολύ καλά τι ψηφίζουν!
Το κράτος έχει -έως έναν βαθμό- την ευθύνη του ελλιπούς ελέγχου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι αγρότες οι ίδιοι έβλεπαν και ήξεραν τι συμβαίνει, ενώ αρκετοί ήταν και αυτοί που δεν ήθελαν “παρεμβάσεις του κράτους στα δικά τους” (πχ από κανέναν Καραμ@@@!)
Ώρα λοιπόν ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του!
Απλή κοινή λογική...
Για να περνάει ευχάριστα η ώρα...
Του Στέφανου Κασιμάτη
«Γιατί, ενώ δεν ευθύνεται ο ελληνικός λαός για την κρίση που έχει προκληθεί στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, να πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα;». Το ερώτημα θέτει σε αποκαλυπτική συνέντευξή του ο θεωρούμενος ως Νέστωρ του ΣΥΡΙΖΑ Μανόλης Γλέζος και η απάντηση είναι, νομίζω, απλούστατη: διότι οι κυβερνήσεις τις οποίες δημοκρατικά εξέλεξε ο ελληνικός λαός συνήψαν δάνεια, με τα οποία χρηματοδοτήθηκε η εντυπωσιακή άνοδος του βιοτικού επιπέδου.
Απορώ όμως πώς κάτι τόσο απλό διαφεύγει του Νέστορος του ΣΥΡΙΖΑ!
Είμαι βέβαιος, πάντως, ότι δεν ασπάζεται και αυτός τη γραφική άποψη ότι «η χούντα δεν τελείωσε το εβδομήντα τρία». (Για την ακρίβεια το εβδομήντα τέσσερα, αλλά την πραγματολογική ανακρίβεια του συνθήματος επιβάλλει η ανάγκη του μέτρου...) Διότι δεν τολμώ να φαντασθώ ότι έχει λησμονήσει ο Νέστωρ ότι εξελέγη δις με το ΠΑΣΟΚ -ως ανεξάρτητος έστω-, το 1981 και το 1985. Και χάριν της Ιστορίας, την οποία διακονεί πάντα με την ίδια σεμνότητα, να θυμίσω ότι το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 28,4% του ΑΕΠ και το παρέδωσε το 1989 στο 69%. (Ψήφιζε εκείνους τους προϋπολογισμούς ο Νέστωρ; Αναρωτιόταν, έστω, πού θα βρεθούν τα λεφτά για τις παροχές;) Στην πραγματικότητα όμως το χρέος ήταν ακόμη μεγαλύτερο, διότι αφού ενσωματώθηκαν σε αυτό, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, οφειλές τις οποίες το ΠΑΣΟΚ είχε αποκρύψει (χρέη των ΔΕΚΟ, λόγω κατάπτωσης των κρατικών εγγυήσεων, καθώς και οφειλές της κυβέρνησης προς την Τράπεζα της Ελλάδος) έφθασε αισίως το 1993 στο 110%.
Ο Μ. Γλέζος προτρέπει, επίσης, τον λαό σε «όλες τις μορφές του αγώνα, από τις στάσεις εργασίας μέχρι τις συμβολικές καταλήψεις», ώστε «ο λαός να προχωρήσει μπροστά». Πού είναι, όμως, αυτό το «μπροστά»; Επ’ αυτού, μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε βάσει των λεγομένων του βουλευτή, εν πολλοίς ασαφών, όπως π.χ. «όταν κινητοποιηθεί ο ενεργός πληθυσμός της χώρας αμέσως θα δημιουργηθούν αξίες» ή «μόνον ο εργαζόμενος μπορεί να παράγει αγαθά, να η λύση» κ.λπ. Να υπονοεί άραγε μια κλειστή οικονομία προσηλωμένη στο δόγμα της αυτάρκειας, όπως αυτή που είχε φτιάξει ο αλήστου μνήμης Χότζα στην Αλβανία; Δεν αποκλείεται, γιατί -παρεμπιπτόντως- τον νεκρό του ηγέτη, ο οποίος μετέτρεψε μια ολόκληρη χώρα στη μεγαλύτερη και πιο εξαθλιωμένη φυλακή του σύγχρονου κόσμου, σύννους ο Mανόλης Γλέζος χαιρέτησε το 1985 με τη γροθιά υψωμένη.
Η παραπάνω εικασία σχετικά με το όραμά του δεν είναι υπερβολική, αφού η μεν χώρα θα είναι (όπως και τώρα) εκτός αγορών, ο δε Νέστωρ απορρίπτει τον δανεισμό ως λύση: «Τα δάνεια, όπως πριν από 2.300 χρόνια είχε πει ο Μένανδρος, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να δημιουργούν δούλους: «Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί». (...) Αρα, δεν είναι λύση τα δάνεια». Αλλά και πάλι, δεν τα απορρίπτει εντελώς: «Θα κάνουμε», εξηγεί παρακάτω, «ένα εσωτερικό δάνειο διπλής μορφής. Εθελοντικό προς τον φτωχό λαό και υποχρεωτικό προς τα υψηλά εισοδήματα. Και το τονίζω, υποχρεωτικό δάνειο και όχι κατάσχεση προς τα υψηλά εισοδήματα». Του αρέσουν τα δάνεια, λοιπόν, αρκεί να μη χρειάζεται να τα επιστρέψει. Αλλά υπό την προϋπόθεση αυτήν και σε ποιον δεν αρέσουν τα δάνεια; Με τέτοιους όρους.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τι σημαίνει η εγκληματική επίθεση στη Χαλκιδική;...
Γράφει η Άτροπος
Αναρωτιέμαι: δεν υπήρχε ούτε ένας στον ΣΥΡΙΖΑ που να καταλάβαινε ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στα όσα εγκληματικά διημείφθησαν στο μεταλλείο Χρυσού της Χαλκιδικής, από τη στιγμή που επί δυόμισυ χρόνια συμβαίνουν στη χώρα τόσα και τόσα, στα όρια της βιαιότητας (ή και πέρα απ’ αυτά);
Δεν υπήρχε κανείς που να καταλάβαινε ότι το κλείσιμο του ματιού σε φαινόμενα ανομίας, τελικά θα άφηναν πολιτικό ίζημα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ;
Κανείς (μη έξαλλος) δεν υποστηρίζει, φυσικά, ότι η επίθεση της συμμορίας στη Χαλκιδική οργανώθηκε από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Αλλίμονο.
Υπάρχουν, όμως, πολλοί που θυμούνται καλά ότι κάθε κίνηση στα όρια της βιαιότητας υποστηρίχτηκε (ή έστω έγινε ανεκτή) από αυτό, στο όνομα κάποιου κοινωνικού δικαίου, τα τελευταία διόμισυ χρόνια.
Και εκεί ακριβώς έγκειται το ζήτημα.
Θα αναφερθώ μόνο σε τρία παραδείγματα.
Πρώτον, ο Αλέκος Αλαβάνος ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απείχε μόνο ένα βήμα από τον ξέφρενο πανηγυρισμό κάθε φορά που έτρωγε γιαούρτι ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ενώ αρνείτο να καταδικάσει απερίφραστα ακόμη και το ξύλο σε βάρος βουλευτών της ΝΔ. Έως ότου γιαουρτώθηκε και ο ίδιος, όπως και η υποψήφια για τον Δήμο Αθηναίων Ελένη Πορτάλιου και μάλλον κατάλαβε ότι το σχοινί έχει δυο άκρες…
Δεύτερον, η ηγεσία του κόμματος δεν έβρισκε επί μήνες ούτε μια λέξη αποδοκιμασίας για το γεγονός ότι η Κερατέα είχε μεταβληθεί σε Φαρ Ουέστ, μέχρι του σημείου να πέσουν μολότωφ μέσα στο σπίτι του αστυνομικού διευθυντή και να κινδυνέψουν να καούν ζωντανοί ο ίδιος, η σύζυγός του και τα παιδιά του. Και μπορεί οι κάτοικοι να είχαν χίλια δίκια που διαμαρτύρονταν, επειδή δεν ήθελαν τη χωματερή δίπλα τους, αλλά δεν ήταν προφανές ότι εκεί εκπαιδεύονταν κάθε βράδυ διάφοροι επίδοξοι αντάρτες πόλεων; Ποιος αγνοούσε ότι όλος ο χώρος της αναρχοαυτονομίας είχε μεταφερθεί εκεί -δήθεν στο πλευρό των κατοίκων- και έκανε καθημερινά ασκήσεις προσομοίωσης μέχρι το πέρασμά του στην ενεργό τρομοκρατία;
Και αν το αγνοούσε, πραγματικά, μήπως είναι υπερβολικά αφελής για να θέλει να πρωταγωνιστήσει στη δημόσια ζωή;
Όπως βλέπετε, υιοθετώ την πιο ήπια εκδοχή των πραγμάτων.
Όπως βλέπετε, υιοθετώ την πιο ήπια εκδοχή των πραγμάτων.
Τρίτον, ο βουλευτής Τάσος Κουράκης (και αντιπρόεδρος, τότε, της Βουλής) ήταν μπροστάρης στη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, όταν κάποιοι φώναζαν «προδότη» τον Κάρολο Παπούλια, ο οποίος από 15 χρονών πολέμαγε στα βουνά τους ναζί κατακτητές. Εκείνη την ημέρα στη συμπρωτεύουσα, αλλά και σε δεκάδες άλλες πόλεις, προπηλακίστηκαν βουλευτές τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ από τρελλαμένους ακροαριστερούς και έξαλλους ακροδεξιούς, οι οποίοι έδρασαν ως κανονικοί προβοκάτορες συκοφαντώντας την ειρηνική διαμαρτυρία χιλιάδων απλών πολιτών.
Ούτε τότε βρήκε μια λέξη αποδοκιμασίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αντίθετο, μάλιστα. Μιλούσε για ξέσπασμα της δίκαιης οργής του κόσμου.
Το αντίθετο, μάλιστα. Μιλούσε για ξέσπασμα της δίκαιης οργής του κόσμου.
Ό,τι έκανε ακριβώς και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν συμμορίες έκαιγαν και λεηλατούσαν την Αθήνα επί 20 μέρες. Τότε έκαναν λόγο για ξεσηκωμό της νεολαίας, αδυνατώντας να διαχωρίσει την ειρηνική διαμαρτυρία των νέων από την εγκληματική δράση των κουκουλοφόρων. Γράφω «αδυνατώντας», διότι θέλω και πάλι να είμαι ήπια…
Θα θυμάστε ότι την Άνοιξη του 2008 οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν στο 20% και ότι τον Οκτώβριο του 2009 μόλις και μετά βίας κατάφερε να περάσει το όριο του 3% και να μπει στη Βουλή.
Η στάση του στα τρομακτικά γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 είχε κάνει τον κόσμο να φύγει τρέχοντας από κοντά του.
Περίμενα πως κάτι θα είχε διδαχθεί από τότε. Κακώς. Μάλλον κανένα συμπέρασμα δεν έχει βγάλει η ηγεσία του. Η αλαζονεία φουσκώνει (πολύ περισσότερο τώρα) τα πανιά της και προσωπικά δεν αποκλείω να βρεθεί, σύντομα, προ οδυνηράς δημοσκοπικής εκπλήξεως…
ΠΗΓΗ aixmi.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Τα παραδείγματα πολλά και οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιες κάθε φορά... "καταδικάζουμε την βία... καταδικάζουμε τα γεγονότα... καταδικάζουμε την τρομοκρατία... ΑΛΛΑ... υπάρχει οργή στον κόσμο από την αδικία, την πείνα, την ανέχεια... ο λαός δεν αντέχει άλλο και ξεσπάει... πρόκειται για ξεσηκωμό των αγανακτισμένων... κλπ...κλπ...κλπ".
Δεν υποστηρίζω (αν και για κάποια γεγονότα υπάρχουν ενδείξεις ή και αποδείξεις) ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνουν μέρος σε τέτοιου είδους βίαιες και παράνομες πράξεις και φυσικά ένα τόσο "μεγάλο" κόμμα δεν μπορεί να ελέγχει τις κινήσεις όλων των μελών του.
Μπορεί όμως να αλλάξει ρητορική και να σταματήσει τα "ναι μεν αλλά...".
Όσο κι αν "καταδικάζει" αυτό που μένει τελικά είναι το "αλλά..." το οποίο δημιουργεί εντυπώσεις και ενθαρρύνει (αν όχι προκαλεί) βίαιες και παράνομες συμπεριφορές!
Και, δυστυχώς, θεωρώ ότι στον ΣΥΡΙΖΑ το ξέρουν και το καταλαβαίνουν πολύ καλά...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)