Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί έκπληκτη την ανάπτυξη ενός αυταρχικού καθεστώτος με δημοκρατικό μανδύα του τύπου «ελάτε να συνεργαστούμε», όπως κραυγάζει συχνά ο πρωθυπουργός από τη Βουλή. Στην προσπάθειά του για διεύρυνση της συνενοχικής συνεργασίας προσπαθεί (και με τη συνδρομή των ευρωπαίων εταίρων, ανεξαρτήτως ιδεολογικής καταγωγής και κομματικής ταυτότητας) να απορροφήσει-εντάξει στη συμμαχία των προθύμων για την επιχείρηση ολοκληρωτικής εξάρτησης όλο και περισσότερους.
Και είναι κατανοητό αυτό διότι, όντως, σε δημοκρατικές και όχι εμπόλεμες / κατοχικές συνθήκες δεν μπορεί, δεν είναι λογικό και πρέπον, μια κυβέρνηση, ένα κόμμα, όσο μεγάλο ποσοστό κι αν πήρε πριν από δύο χρόνια στις εκλογές, να φορτωθεί μια επιχείρηση που έχει να κάνει με το σύνολο του πολιτικού κόσμου και κυρίως με το σύνολο του ελληνικού λαού.
Συγχρόνως, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μένουν παγιδευμένοι στην επιχειρηματολογία: «Αν δεν ψηφίσεις, θα πέσει η κυβέρνηση και θα πτωχεύσει η χώρα. Μπορείς να το κουβαλήσεις αυτό;». Επιχειρηματολογία που κατάπιε ήδη τον κ. Ρομπόπουλο και τον κ. Αθανασιάδη, αλλά δεν στάθηκε ικανή να πείσει τον κ. Κουρουμπλή, που αντιστάθηκε διασώζοντας την πολιτική και την ευρύτερη υπόστασή του. Το στρίμωγμα, μάλιστα, που υφίστανται οι βουλευτές από την ηγετική ομάδα και τον απολύτως υποταγμένο στις απαιτήσεις των δανειστών πρωθυπουργό είναι τέτοιο, που τους οδηγεί στο να εκφράζονται ανάποδα: Αντί να αφήσουν τη γνώμη τους να προσδιορίσει τις συνθήκες και τον εαυτό τους ελεύθερο να ασκήσει τα εκ του Συντάγματος προκύπτοντα χρέη προς την πατρίδα, πάνε στην άλλη άκρη και χειροκροτούν μανιωδώς κάθε αμφισβητία βουλευτή που επιστρέφει στο μαντρί (κατά την προσφυή έκφραση του μακαρίτη Ευ. Αβέρωφ) και ψηφίζει «ναι». Νιώθουν έτσι πως δεν είναι μόνο αυτοί που πάνε ενάντια στην αξιοπρέπειά τους, πολιτική και προσωπική. Είναι κι άλλοι, κι όσο περισσότεροι είμαστε μαζί σε οτιδήποτε, ακόμα (ή μάλλον κυρίως) και στον διασυρμό, τόσο πιο εύκολα αντέχεται η ύβρις, η απαξίωση από τον κόσμο και η περιφρόνηση. Κι έπειτα, πού ξέρεις, όταν φτάσουν οι εκλογές (ακόμα κι αν αυτές γίνουν γρήγορα, περί τον Οκτώβριο), μπορεί να έχει εκτονωθεί κάπως η κατάσταση, να πούμε κι εμείς (πληθυντικός γραφής, για να συνεννοούμαστε...) κάνα δυο λόγια του τύπου «πιεστήκαμε, τι να κάνουμε, η χρεοκοπία, μας απειλούσανε, το κόμμα, η Ευρώπη, το οποίον...» και άλλα που μπορεί να μας αθωώσουν. Μπορεί να είναι κι έτσι. Μπορεί και όχι, θα φανεί. Το θέμα είναι πως το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να φύγει μισούμενο από τον κόσμο όχι τόσο για τις ψεύτικες υποσχέσεις που προεκλογικά έδωσε, αλλά για τη δουλική στάση της ηγεσίας του στους δανειστές και την υποταγή / ανεπάρκεια των βουλευτών του στα δεδομένα. Έχουμε ξαναγράψει ότι, αν η Νέα Δημοκρατία έφυγε συνοδευόμενη από την αντιπάθεια και την απαξίωση του κόσμου (χάνοντας με ποσοστό μεγαλύτερο του 10% τις εκλογές του 2009), το ΠΑΣΟΚ θα φύγει με ύβρεις και μισούμενο. Ανεξαρτήτως του πόσο θα χάσει, αν θα είναι με 4,5 ή 10%. Κι αυτό είναι πιο σοβαρό, διότι έχει να κάνει ευθέως με τη σχέση του με τον κόσμο, την εκλογική του βάση και τη συναισθηματική αναφορά που διατηρεί κάθε κόμμα με ένα κομμάτι του πληθυσμού.
Στα προηγούμενα προστίθεται η άγρια αστυνομική βία εναντίον πολιτών στο Σύνταγμα, ακόμα και μέσα στο Μετρό: Οι εργαζόμενοι και εκείνοι που συντηρούσαν τα ιατρεία απηύθυναν έκκληση από τα ραδιόφωνα να σταματήσουν οι ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας που χτύπαγαν τον κόσμο να ρίχνουν δακρυγόνα και χημικά μέσα στο Μετρό! Η επιθετικότητα και η δολοφονική αντίληψη των οργάνων και εκείνων που τους κατηύθυναν ήταν τέτοιες, που δεν δίσταζαν να ρίχνουν χημικά σε κλειστούς χώρους, παίζοντας κυριολεκτικά με την πιθανότητα να πεθάνουν άνθρωποι με πρόβλημα καρδιάς ή αναπνευστικό.
Όλο αυτό το σκηνικό δεν μπορεί να συμβαίνει σε μια κανονική δημοκρατική χώρα. Και επειδή εκπορεύεται από μια συγκεκριμένη κυβέρνηση, είναι αυτή που πρέπει να απέλθει. Και μάλιστα γρήγορα, χθες, όχι αύριο.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου