του Κώστα Ροδινού
Αναμφίβολα, δεν είναι εύκολο το έργο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος αγανακτεί, και δικαίως, με την κυβερνητική πολιτική και προφανώς οι βουλευτές του, που αντιλαμβάνονται την αγανάκτηση, δεν έχουν απαντήσεις. Και τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά.
Επομένως, η συζήτηση για τον προϋπολογισμό προσφέρεται ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκτόνωση. Και εσωκομματική αντιπολίτευση, εκ του ασφαλούς.
Γιατί κανένας δεν πιστεύει οτι θα ….ανατρέψουν την κυβέρνηση παραμονές Χριστουγέννων!
Ετσι, επικρίνουν μεν τον προϋπολογισμό και τα μέτρα, αλλά τον …ψηφίζουν γιατί ….στηρίζουν την κυβέρνηση!
Μια εύκολη δικαιολογία λέει ότι στήνουν μια παράσταση για τους ψηφοφόρους τους (θεμιτός κατά τα άλλα στόχος).
Ενδεχομένως, να θέλουν να στείλουν και ένα μήνυμα διαμαρτυρίας για να τους θυμηθεί… ο πρωθυπουργός στον επόμενο ανασχηματισμό.
Όμως, υπάρχει και μια άλλη, σοβαρότερη πτυχή. Οι κυβερνητικοί βουλευτές, που διατυπώνουν αντιπολιτευτικό λόγο και διαμαρτύρονται για τον προϋπολογισμό, (αλλά και την κυβερνητική πολιτική) επιχειρούν να εκφράσουν και να συσπειρώσουν τους απογοητευμένους, παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους ΠΑΣΟΚ.
Με άλλα λόγια, οι βουλευτές αυτοί (με προεξάρχουσα την κα Β. Παπανδρέου) εκφράζουν έναν λόγο που μπορεί μεν να προκαλεί κάποιες επιφανειακές αμυχές στην κυβέρνηση, προσφέρει, όμως, βάλσαμο στη κομματική βάση γιατί ξεθυμαίνει την οργή του. Απορροφά, δηλαδή την αγανάκτηση και κατά συνέπεια λειτουργεί συσπειρωτικά.
Στο ΠΑΣΟΚ αυτό το παιχνίδι το ξέρουν και το παίζουν πολύ καλά.
Όταν είναι στην κυβέρνηση, κάποιοι αναλαμβάνουν και τον ρόλο της ….αντιπολίτευσης.
Το έκανε αποτελεσματικά ο κ. Σημίτης στον Α. Παπανδρέου.
Το έκανε αργότερα το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ στον κ. Σημίτη, ιδιαίτερα μάλιστα τη δεύτερη τετραετία του (θυμάστε τι έγινε με τον νόμο Γιαννίτση).
Το ίδιο παιχνίδι ξαναστήνεται και τώρα!
Είναι προφανές ότι με τον τρόπο αυτό επιχειρούν να ροκανίσουν την κριτική της αντιπολίτευσης. Ενδεχομένως και υποκαθιστώντάς την να την αποδυναμώσουν.
Να αποκαταστήσουν, και πάλι, τους δεσμούς τους με την κοινωνία. Ότι δεν φταίει το κόμμα, αλλά η ….κυβέρνηση.
Ισως και να προετοιμάζουν την διάδοχη κατάσταση, αν τα πράγματα χειροτερέψουν επικίνδυνα.
Θα πετύχει;
Τούτη τη φορά μάλλον όχι!
Και δεν θα πετύχει επειδή η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου:
α) για πρώτη φορά βρίσκεται απέναντι στον σκληρό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ. Οι μέχρι τώρα κρίσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν στην κορυφή, για αυτό μπορούσε να ανακάμψει ευκολότερα με αλλαγή της ηγετικής ομάδας. Τώρα η κρίση βρίσκεται στη βάση του. Αυτές οι κρίσεις είναι διαλυτικές και μακροχρόνιες.
β) ακολουθεί μια πολιτική που απαξιώνει τον ίδιο του μύθο, ό,τι
δηλαδή «με το ΠΑΣΟΚ περνάμε καλά».
γ) αδυνατεί να προσφέρει πλέον ρεαλιστική προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση.
δ) σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τους κομματικούς μηχανισμούς και η σύγκρουση αυτή θα παραλύσει την κυβέρνηση και θα προκαλέσει εσωκομματικό εμφύλιο.
Για την κυβέρνηση, υπάρχουν δυο ακόμα πρόσθετες δυσκολίες:
α) Ο κόσμος έχει πλέον χορτάσει από λόγια και πείθεται δύσκολα. Είναι υποψιασμένος περισσότερο από κάθε άλλη φορά και η υπομονή του, αν δεν έχει ήδη εξαντληθεί, εξαντλείται.
β) με την ευρύτατη διάδοση του διαδικτύου και την παράλληλη κρίση που μαστίζει τον διαπλεκόμενο τύπο, αλλάζει το επικοινωνιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο είχε συνηθίσει να λειτουργεί το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση.
Οι «ταλιμπάν» του διαδικτύου ούτε ελέγχονται, ούτε χειραγωγούνται.
Συμπέρασμα: Το νέο πολιτικό σκηνικό δεν αντιμετωπίζεται με μεθόδους και τεχνικές του παρελθόντος. Στο ΠΑΣΟΚ πλέον έχουν γίνει προβλέψιμοι. Και άρα ευκολότερα αντιμετωπίσιμοι.
Για όσους επιθυμούν και επιδιώκουν την αναμέτρηση.
