Γράφει ο Γεώργιος Π. Μαλούχος
Από την Καθαρά Δευτέρα, που χήρεψε ξαφνικά η θέση του υπουργού «Προστασίας του Πολίτη», ο έρμος ο πολίτης δεν έχει πάθει και τίποτα: ούτε η Αθήνα ξανακάηκε, ούτε η εγκληματικότητα εκτινάχθηκε – να εκτιναχθεί και να πάει που;…
Αραγε, η «μη βιασύνη» του πρωθυπουργού σχετικά με το θέμα αντικατάστασης του κ. Παπουτσή που έβαλε πλώρη για αρχηγός, έπρεπε να ερμηνευθεί ως αποτέλεσμα του δεδομένου υπερβολικού φόρτου ευθύνης και εργασίας, των πολλών επίσης δεδομένων ισορροπιών, και των δύο μαζί, ή κάποιου άλλου παράγοντα;
Προς στιγμή, δημιουργήθηκε η ελπίδα ότι ο κ. Παπαδήμος θα μπορούσε να σκέπτεται να κάνει ένα βήμα πιο πέρα: λ.χ. να διορίσει υπουργό κάποιον που να ξέρει το αντικείμενο από μέσα, ή κάποιον άνθρωπο αξίας που όμως να μην προέρχεται από το φθαρμένο πολιτικό δυναμικό. Αυτό, θα ήταν κάτι.
Αυτή η ελπίδα είχε μα παράξενη τύχη: την εκπλήρωσε ξαφνικά ο κ. Παπαδήμος τοποθετώντας στο υπουργείο Παιδείας τον καθηγητή Μπαμπινιώτη, αλλά, ταυτόχρονα, κατά κάποιο τρόπο ταυτόχρονα την αναίρεσε με τον κ. Χρυσοχοΐδη και την κυρία Διαμαντοπούλου.
Για τον κ. Χρυσοχοΐδη, δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα. Τα είπε όλα μόνος του: δεν διάβασε… Προφανώς, εκτός από το μνημόνιο, δεν διάβασε και το ΕΣΠΑ το οποίο έμεινε παγωμένο σε όλη του τη θητεία! Προφανώς, δεν έχει διαβάσει ούτε τις ίδιες του τις δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες είχε βρει τον τρόπο να πατάξει την κερδοσκοπία και θα το έκανε εδώ και δύο χρόνια… Συνεπώς, ό,τι και να πει κανείς, απλώς περισσεύει.
Οσο για την κυρία Διαμαντοπούλου, έχει πίσω της μια απελπιστικά κακή θητεία ως υπουργός Παιδείας. Επί των ημερών της, τα πανεπιστήμια περίπου έβαλαν λουκέτο. Όμως, η δουλειά του υπουργού, δεν είναι αυτή: είναι να κάνει τομές αλλά και να είναι σε θέση να τις κάνει να λειτουργούν. Όχι να τις κάνει για να λέει ότι τις έκανε και μετά «δεν την άφηναν τα συμφέροντα»… Χώρια που η συγκεκριμένη «τομή», είναι, έτσι κι αλλιώς, κάτι παραπάνω από αμφιλεγόμενη, παρά τα όσα η ίδια ισχυρίζεται. Οσο για την απίθανη ιστορία με τα σχολικά βιβλία, εκεί, επίσης τι να πει κανείς…
Γιατί λοιπόν ο κ. Παπαδήμος θέλει την κυρία Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Ανάπτυξης και τον κ. Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο που τον τοποθέτησε;
Εχει προσμετρήσει το έργο τους όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο βίο και θεωρεί ότι είναι ικανοποιητικό;
Τι περιλαμβάνει το ουσιαστικό «βιογραφικό» τους;
Ποιες είναι οι περγαμηνές τους; Οι παραγωγικές, οι πραγματικές, όχι οι «συστημικές» και κομματικές, αυτού του συστήματος που μας κατάντησε εδώ που μας κατάντησε…
Ο κ. Παπαδήμος, και δικαίως, έχει μεγάλη και αληθή αγωνία για την ανταγωνιστικότητα. Ορθώς. Αποτελεί μέγα ζητούμενο γι' αυτή τη χώρα.
Όμως, πώς θα την πετύχει;
Διορίζοντας υπουργούς που η ίδια η δική τους επίδοση στην ανταγωνιστικότητα είναι χρόνια τώρα χαμένη στο έρεβος των κομματικών γραφείων από τους διορισμούς των οποίων προέρχονται;
Το παλιό, δεν μπορεί να φέρει το νέο. Το φθαρμένο δεν μπορεί να γεννήσει το καινούργιο. Και οι επιλογές, πάντα κάτι δείχνουν.
Οι επιλογές αυτές, δείχνει ότι ο κ. Παπαδήμος πρέπει να ξεφύγει το ταχύτερο από την κινούμενη άμμο αυτού του παλαιού κόσμου. Δεν φτάνει που έχει μπροστά του να διαβεί την κινούμενη άμμο της πραγματικότητας της χώρας, πρέπει να περνάει και μέσα από αυτή των κομμάτων;
Κι όταν είναι ανάγκη να κάνει επιλογές μέσα από αυτόν τον κόσμο, κάτι λογικό και αναμενόμενο, υπάρχουν πάντα και εκεί πρόσωπα που έχουν νόημα. Αλλά από αυτή την κομματική κινούμενη άμμο και πρέπει, και μπορεί να ξεφύγει, ακριβώς επειδή ο ίδιος δεν αποτελεί μέρος της και ακριβώς επειδή, έτσι, με αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, δουλειά, δεν γίνεται...
Ολο αυτό δεν μπορεί να πείσει...
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Αν και γενικά συμφωνώ με το παραπάνω άρθρο, διαφωνώ στην περιγραφή του Παπαδήμου...
Ο Παπαδήμος ΗΤΑΝ και ΕΙΝΑΙ μέρος της "κομματικής κινούμενης άμμου"!
Είχε και έχει σαφή κομματική ταυτότητα και ήταν κομματικό και πολιτικό πρόσωπο ήδη από την εποχή Σημίτη.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει Μόντι γιατί ουδέποτε υπήρξε, έστω και για τα μάτια του κόσμου, ακομμάτιστος γραφειοκράτης.
Οι επιλογές Χρυσοχοΐδη και Διαμαντοπούλου έγιναν με καθαρά κομματικά κριτήρια (όσο και αν ψάξει κανείς άλλον λόγο δεν μπορεί να βρει!) ενώ η επιλογή Μπαμπινιώτη είναι μία, αποτυχημένη κατά την ταπεινή μου άποψη, προσπάθεια επιλογής "ακομμάτιστου γραφειοκράτη".
Ας ελπίσουμε ότι οι εκλογές είναι προ των πυλών και σύντομα οι Έλληνες πολίτες θα μπορέσουν να επιλέξουν τους πολιτικούς αλλά και τις πολιτικές που επιθυμούν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου