ΣΥΡΙΖOnomics...

Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου

Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, διά στόματος του προέδρου της κ. Κορκίδη, υιοθετεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά, ώστε να έχουν οι εργαζόμενοι διαθέσιμο εισόδημα να καταναλώσουν στις επιχειρήσεις που (υποτίθεται ότι;) εκπροσωπεί η ομοσπονδία. Και γιατί όχι 1751 ευρώ, για να ξοδεύουν ακόμα περισσότερα;

Ο θεσμοθετημένος κατώτατος μισθός είναι δεσμευτικός για όλες τις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν μόνο να επιλέξουν αν θα δώσουν περισσότερα, όχι όμως και λιγότερα από όσα επιτάσσει ο νόμος. Επομένως, οι επιχειρήσεις θα επιβαρυνθούν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ με ένα ΜΟΝΙΜΟ επί πλέον κόστος που δεν θα μπορούν νόμιμα να αποφύγουν.

Πρόκειται για την ίδια ομοσπονδία η οποία επί σειρά εβδομάδων ξιφουλκούσε εναντίον της ρύθμισης για το ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, με το επιχείρημα ότι δεν αντέχουν οι επιχειρήσεις το επιπλέον ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ κόστος που θα είχαν αν επέλεγαν να παραμείνουν ανοικτές.

Τότε ο κ. Κορκίδης και η ΕΣΕΕ έλεγαν ότι μόνο οι πολυεθνικές θα είχαν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στο επιπλέον προαιρετικό κόστος, σήμερα προτείνουν να επιβαρυνθούν όλες οι επιχειρήσεις με ένα επί πλέον υποχρεωτικό κόστος, και μάλιστα υψηλότερο. Η ανακολουθία είναι προφανής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, διά στόματος κ. Δραγασάκη, μας ενημέρωσε ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» θα είναι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, ώστε, υποτίθεται, να χρηματοδοτηθεί η δημιουργία 200-300 χιλ. νέων θέσεων εργασίας. Στο Δημόσιο, υποθέτω, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βαθειά και αμετακίνητα κρατικιστικό κόμμα (μεταξύ άλλων ο κ. Τσίπρας έχει δηλώσει ότι βλέπει «το Δημόσιο ως μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας», 2/2014). Δηλαδή, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα υπεξαιρέσει «σε πραγματικό χρόνο» τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που κανονικά κατευθύνονται στην κάλυψη των συνταξιοδοτικών αναγκών των ασφαλισμένων, για να χρηματοδοτήσει το Δημόσιο. Σε τι διαφέρει αυτό από το κούρεμα των ομολόγων των ιδιωτών με το PSI; Αν δεν είναι ανήθικο, τι είναι; ΣΥΡΙΖonomics.

Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι θα θέλαμε οι μισθοί στην Ελλάδα να ήταν υψηλότεροι. Σήμερα, ο μέσος μεικτός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε 1048,45 ευρώ και είναι κατά 43% χαμηλότερος από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, ενώ το 50% των εργαζομένων αμείβεται με λιγότερα από 730 ευρώ.

Η αύξηση όμως δεν θα έρθει με νόμους και ευχολόγια. Μόνο με την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της χώρας, με επενδύσεις από Έλληνες και κυρίως ξένους, με την αντίστοιχη χρηματοδότηση, που παραμένει επίσης ζητούμενο, θα δημιουργηθεί νέος πλούτος, νέες θέσεις εργασίας – που τις χρειαζόμαστε όχι μόνο επειδή η ανεργία βρίσκεται στο 27%, αλλά και επειδή είμαστε μία χώρα νέο-συνταξιούχων χωρίς πόρους για συντάξεις - και θα μπορέσουν να αυξηθούν οι μισθοί. Με ευχολόγια και νόμους που δεν μπορούν στην πράξη να εφαρμοστούν (το βλέπουμε στη φορολογία με την κυβερνητική πολιτική) απλώς θα αυξηθεί η ανεργία, τα λουκέτα και η μαύρη εργασία.

Μάλιστα, πρέπει να τολμήσουμε επιτέλους να πούμε ότι χρειαζόμαστε όχι μόνο περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά κυρίως μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις: αυτές είναι που στην πλειονότητά τους δίνουν καλύτερους μισθούς, που αποδίδουν τους φόρους τους, που πληρώνουν έγκαιρα τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, τηρούν την εργατική νομοθεσία και δημιουργούν έμπειρα στελέχη. Αυτές είναι που στηρίζουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που είναι πελάτες και προμηθευτές τους, όχι μόνο με σωστούς όρους συναλλαγών αλλά και με τη διάχυση τεχνογνωσίας.

Αυτό όμως είναι κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το πει. Το κόμμα του Δημοσίου δεν μπορεί παρά να προτείνει πώς θα αναδιανείμει τον πλούτο που ως επί το πλείστον παράγει ο ιδιωτικός τομέας υπέρ του Δημοσίου, όχι πώς θα βοηθήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναπτυχθούν, ώστε όλη η χώρα να απολαύσει τους καρπούς, και μέσω της αύξησης των μισθών. Και μάλιστα, της αύξησης των μισθών πρώτα από όλα αυτών που δημιουργούν τον πλούτο, καθώς σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι στην Ελλάδα κατά 53% υψηλότεροι από ό,τι στον ιδιωτικό!

Αυτά δεν τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιμένουμε να τα πει ούτε στη ΔΕΘ. Ας τους τα πει η ΕΣΕΕ και οι άλλες επιχειρηματικές ενώσεις, προφανώς αυτές που έχουν ανεξάρτητη φωνή και όχι τα επιμελητήρια που παρακαλάνε για την επαναφορά του χαρατσιού των υποχρεωτικών συνδρομών! Και ας φτιάξουν επιτέλους ένα ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα, που θα σέβεται τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, θα έχει στο κέντρο του όσους, Έλληνες και ξένους, δημιουργούν θέσεις εργασίας, θα ελέγχει την εφαρμογή των κανόνων στην αγορά αλλά δεν θα την περιορίζει, και δεν θα ακούγεται σαν πείραμα απομονωτικού νέο-κομμουνισμού.

 

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

Ποιους επιτέλους θέλουμε να υποδεχόμαστε σ’ αυτή τη χώρα;...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Έχουμε, βέβαια, ευρωεκλογές, αλλά επειδή όλοι οι ανεύθυνοι αυτής της χώρας (που μια χαρά απολάμβαναν τα δανεικά των προηγουμένων δεκαετιών) εννοούν να τις μετατρέψουν σε εθνικές, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες που θα βρεθούν την Κυριακή σε ένα ακόμη σταυροδρόμι, δύο εικόνες θα πρέπει να έχουν μπροστά στα μάτια τους – μεταξύ άλλων:

Δευτέρα, 12 Μαΐου, Λιμάνι του Πειραιά: Καταπλέει το «European Express», με τους 32 διασωθέντες από το πρόσφατο ναυάγιο της Σάμου λαθρομετανάστες. Στο λιμάνι έχει οργανωθεί υποδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ, με βουλευτές και στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταγγέλλουν έλλειψη χώρων φιλοξενίας.

(Πάντως οι της περίφημης «Επιτροπής Συμπαράστασης» δεν τόλμησαν να καταγγείλουν τους λιμενικούς, όπως συνέβη με το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, καθώς οι ίδιοι οι μετανάστες δήλωσαν πως οι λιμενικοί τους βοήθησαν και τους αντιμετώπισαν φιλόξενα).

Με δεδομένο ότι, σύμφωνα με στοιχεία της Frontex, τα οποία δημοσίευσε δυο μέρες αργότερα η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας The Wall Street Journal, ο αριθμός των παράνομων μεταναστών που αποπειράθηκαν να περάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα κατά το 2013, αυξήθηκε κατά 48% σε σχέση με το 2012, φθάνοντας τους 107.365, αντιλαμβάνεται κανείς τι θα συνέβαινε αν επικρατούσαν απόψεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν θα προλαβαίναμε να οργανώνουμε… τελετές υποδοχής!

Τετάρτη, 14 Μαΐου: Υπογράφονται οι πρώτες συμβάσεις για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων στις περιοχές Ιωαννίνων, Πατραϊκού Κόλπου και Κατακόλου, που θα φέρουν επενδύσεις 700 εκ ευρώ, έσοδα 18 δις ευρώ για 300 εκ. βαρέλια, ενώ για κάθε μία θέση εργασίας που θα δημιουργείται στον τομέα, θα δημιουργούνται 3,2 θέσεις εργασίας στην ευρύτερη οικονομία.

Φυσικά, όπως είχαμε προβλέψει, βρέθηκαν εκείνοι (από τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι) που μίλησαν για… κινδύνους στις τοπικές οικονομίες, προεκλογικό εμπόριο ελπίδας και ανυπόστατα νούμερα.

Οπότε, κακώς ασχολούμεθα με τους υδρογονάνθρακες, καλύτερα να ασχολούμεθα με τους λαθρομετανάστες.

Όπως επίσης, κακώς ασχολούμεθα και με τον τουρισμό.

Διότι σύμφωνα με την άποψη του αρμόδιου (λέμε τώρα) Τμήματος Τουρισμού του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή διατυπώθηκε σε ανακοίνωσης της 3ης Μαΐου, «οι τουριστικοί προορισμοί καθίστανται όλο και πιο κορεσμένοι», «οι τοπικές κοινωνίες επιβαρύνονται όλο και περισσότερο από τη συγκέντρωση της τουριστικής δραστηριότητας και την υποβάθμιση των τουριστικών πόρων», «το φυσικό περιβάλλον απειλείται από τις συνδυασμένες πολιτικές και θεσμικές παρεμβάσεις που ευνοούν νέες παραβάσεις και αυθαιρεσίες σε περιοχές NATURA, αρχαιολογικούς χώρους, δάση» και «η αύξηση του τουριστικού εισοδήματος επετεύχθη χωρίς τη διάχυση στις τοπικές κοινωνίες και στις παραγωγικές δυνάμεις, οι οποίες συμπιέστηκαν ακόμα περισσότερο»!

Οπότε, επίσης κακώς ασχολούμεθα με την υποδοχή των τουριστών, διότι είναι προτιμότερο να ασχολούμεθα με την υποδοχή λαθρομεταναστών!

Φαίνεται ότι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν τους λαθρομετανάστες… πηγή πλούτου, σε αντίθεση με τους τουρίστες και τους υδρογονάνθρακες που, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ πάντα, αποτελούν έναν… περιττό μπελά!

Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι το πιο κρίσιμο σταυροδρόμι.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες πρέπει να διαλέξουν ποιους θα υποδέχονται σ’ αυτή τη χώρα…

 

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Oι «κουτόφραγκοι» μας ξέρουν πλέον καλά!...

Η συνομιλία των κ. Μπαλτάκου-Κασιδιάρη έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την εσωτερική πολιτική σκηνή και τη λειτουργία των θεσμών στη χώρα μας. Όμως, οι ξένοι επενδυτές κοιτάζουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία.

 

Γράφει ο  Dr. Money

Η δημοσιοποίηση παλαιότερης συνομιλίας του κ. Μπαλτάκου, πρώην γενικού γραμματέα της κυβέρνησης και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, και του βουλευτή της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.) κ. Κασιδιάρη προκάλεσε χθες πολιτικό σεισμό.

Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά με βάση τη στιχομυθία των δύο ανδρών.

Αν πιστέψουμε τους ειδήμονες τη γνώμη των οποίων ζητήσαμε χθες το βράδυ, η συνομιλία θα οδηγήσει πιθανόν σε «τσιμεντοποίηση» του ποσοστού του ακροδεξιού κόμματος, μειώνοντας δραστικά τις διαρροές ψηφοφόρων προς άλλα κόμματα.

Επιπλέον, θα μπορούσε να προσελκύσει περισσότερους από εκείνους που δηλώνουν στις τωρινές δημοσκοπήσεις αναποφάσιστοι εν όψει των ευρωεκλογών, αφού η Χ.Α. ενίσχυσε την αντισυστημική εικόνα της.

Φυσικά, ένα άλλο γεγονός θα μπορούσε να αλλάξει άρδην τα δεδομένα αφού απομένει πολύς χρόνος μέχρι τις εκλογές.

Οι ειδήμονες ανέφεραν επίσης ότι το μεγαλύτερο ίσως πλήγμα από την αποκαλυφθείσα συνομιλία το δέχθηκαν κάποιοι θεσμοί, π.χ. η Δικαιοσύνη.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ίδιοι εκτιμούν ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου θα έχει πλέον αρνητική προδιάθεση απέναντι στα όποια πορίσματα βγούν για τη δράση υποστηρικτών της Χ.Α.

Αυτή είναι ίσως η βαρύτερη κληρονομιά της αποκαλυφθείσης συνομιλίας μεταξύ των κ. Μπαλτάκου και Κασιδιάρη.

Όμως, οι ξένοι επενδυτές δεν φαίνεται να βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο.

Παρότι βραχυπρόθεσμες αναταράξεις στο Χρηματιστήριο Αθηνών και στα ομόλογα δεν μπορούν να αποκλεισθούν, η επαναφορά στην αρχική τάση θεωρείται θέμα χρόνου.

Κι αυτό γιατί όλοι αυτοί ποντάρουν στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας για να βγάλουν λεφτά.

Δεν ποντάρουν στο να γίνει η Ελλάδα κάτι σαν τη Δανία του Νότου σε θέματα διαφάνειας και αξιοπιστίας των θεσμών.

«Στο Grecovery ποντάρουν οι άνθρωποι, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της Δυτικής Ευρώπης με τον μεγαλύτερο βαθμό διαφθοράς» τόνισε υψηλόβαθμο στέλεχος της ελληνικής αγοράς που έχει χρόνια επαφή μαζί τους.

Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων και ο ερχομός της τρόικας βοήθησε στο να αντιληφθούν καλύτερα τι πραγματικά συμβαίνει.

«Μας γνωρίζουν πλέον πολύ καλά. Ίσως καλύτερα απ' ό,τι ξέρουμε εμείς τους εαυτούς μας» συμπλήρωσε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να αλλάξουν πολλά στη λειτουργία των θεσμών.

Το πολιτικό ρίσκο είναι ασφαλώς λόγος ανησυχίας.

Όμως, η μεγάλη πλειονότητα των ξένων επενδυτών και μη ανησυχεί λιγότερο από πριν για τις διεργασίες στο ελληνικό εκλογικό σώμα και επομένως για εκείνες που ίσως προκληθούν από τη δημοσιοποίηση της συνομιλίας Μπαλτάκου-Κασιδιάρη.

Εκείνο που έχει σημασία για τους ξένους δεν είναι τι λένε τα διάφορα κόμματα, αλλά τι κάνουν.

Οι τελευταίοι βλέπουν ότι κανένα κύριο κόμμα δεν θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ και επομένως θεωρούν ότι όποιο κι αν εκλεγεί θα ακολουθήσει λίγο-πολύ την ίδια οικονομική πολιτική.

Όποια κυβέρνηση επιχειρήσει να αυτονομηθεί θα βρεθεί αντιμέτωπη με μεγάλη κρίση ρευστότητας και θα ανακρούσει πρύμναν, σκέφτονται.

Επομένως, οι διεργασίες και οι όποιες μετακινήσεις ψηφοφόρων προκληθούν στο ελληνικό πολιτικό μέτωπο μετά την αποκάλυψη του βίντεο με τον κ. Μπαλτάκο έχουν μικρή σημασία γι' αυτούς.

Το θέμα που τους καίει είναι το Grecovery και όχι η λειτουργία των θεσμών, η οποία θεωρείται έτσι κι αλλιώς προβληματική.

Άρα, η στιχομυθία Μπαλτάκου-Κασιδιάρη είναι non-event για τους ξένους.

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Η ιστορία με την συνομιλία Μπαλτάκου-Κασιδιάρη καταντάει γελοία!

"Κάηκε" ένας "Μπαλτάκος" (φίλος ή όχι του πρωθυπουργού ελαχίστως με απασχολεί) και ξαναπήρε φόρα ένας "Κασιδιάρης", αυτό είναι βέβαιο.

Το πρόβλημα είναι ότι, στην προσπάθεια της αντιπολίτευσης να χτυπήσει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση με κάθε τρόπο, φτάσαμε σε σημείο... να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα προϊόντα υποκλοπής ιδιωτικών συζητήσεων... να έχουμε βουλευτές άλλων κομμάτων που ωρύονται στην βουλή "είστε χούντα και φασίστες και φυλακίζετε αθώους ανθρώπους"... να δεχόμαστε όλα όσα λέει ο Μπαλτάκος ως την υπέρτατη αλήθεια και βάσει αυτών να απαιτούνται παραιτήσεις υπουργών...  να δίνουμε το δικαίωμα στους βουλευτές της ΧΑ να ζητούν την αποφυλάκιση όλων των στελεχών τους... και πολλά άλλα παρανοϊκά!

Δεν είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν τι κάνουν και τι αποτέλεσμα θα έχουν όλα αυτά!

Ο Μπαλτάκος "παραιτήθηκε" και σαφώς -εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται- έκανε πολύ μεγάλη βλακεία (επιεικώς!) που δημιουργεί πολιτικό θέμα.

Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι όλα τα παραπάνω υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.

Θα δεχόμουν την κριτική για την ποιότητα του ανθρώπου (την οποία κάνω κι εγώ!) που δέχεται να συνομιλήσει με άτομα σαν τον Κασιδιάρη.

Θα δεχόμουν την κριτική σε περίπτωση που δεν είχε "παραιτηθεί" για την διατήρησή του.

Όχι όμως για τις "βλακείες" που λέει (ωσάν να έχει το αλάθητο του πάπα),  σε ένα παράνομο video προϊόν υποκλοπής, τις οποίες όλοι προσπαθούν να εξηγήσουν/ερμηνεύσουν/αποκρυπτογραφήσουν/κλπ χωρίς να σκέφτονται τις επιπτώσεις!

Φτάνει πια με την ανεύθυνη και αλόγιστη αντιπολίτευση!

Σκεφτείτε και λίγο πριν μιλήσετε!!!

Όλα όσα συζητάμε σήμερα σε 5 χρόνια θα είναι αδιάφορα...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Εδώ και τρεις μήνες, παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση τη διάλυση μιας χώρας. Η Κριμαία αποσχίστηκε, στρατιωτικές κινήσεις, οι ανατολικές επαρχίες αυτονομούνται, παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές, δολοφονίες. Η Ουκρανία έχει μπει σε αυτοκαταστροφική τροχιά. Αν κοιτάξεις γύρω μας τον κόσμο, θα φοβηθείς. Η Αραβική Άνοιξη είναι πάντα φθινόπωρο, αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι δεν είναι εύκολο να κόψεις δρόμο προς την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στη Συρία ο εμφύλιος συνεχίζεται 2 χρόνια, οι νεκροί έφτασαν τους 140.000. Η Αργεντινή μια δεκαετία μετά την κρίση είναι πάντα σε κατάσταση ανάγκης, οι άνθρωποι σκοτώνονται κάθε βδομάδα σε επιθέσεις στα σούπερ μάρκετ για να βρουν τρόφιμα. Στη Βενεζουέλα έφτασαν τα 38 τα θύματα στους δρόμους. Η Τουρκία που μέσα σε μια δεκαετία γνώρισε τεράστια ανάπτυξη και βρέθηκε μέσα στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, τώρα συγκλονίζεται από σκάνδαλα, το νόμισμα καταρρέει, τα επιτόκια ανεβαίνουν, διαδηλώσεις, νεκροί. Τα σημάδια δείχνουν ότι η Νέα Οικονομία της τεχνολογίας και της πληροφορικής δεν είναι τόσο συμβατή με αυταρχικά καθεστώτα. Όσο κι αν τα γεγονότα είναι τραγικά, το μήνυμα για τις οικονομίες της Δύσης είναι ενθαρρυντικό. Η παρακμή της Ευρώπης δεν είναι νομοτελειακό φαινόμενο.

Στην Ουκρανία έπαιξαν και έχασαν τα πάντα. Προσπάθησαν να λύσουν τα πολιτικά προβλήματα με εξωθεσμικούς τρόπους. Όμως, έτσι, η δυναμική γίνεται ανεξέλεγκτη. Για να ρίξουν μια κυβέρνηση και να επιταχύνουν τη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρέθηκαν με 100 νεκρούς στην πλατεία Μεϊντάν και στα πρόθυρα εμφυλίου με κίνδυνο να χάσουν τη μισή χώρα. Ο Σύριζα γι’ αυτή την περίπτωση εξέδωσε μια αξιοπρόσεκτη ανακοίνωση: «Τα κράτη λειτουργούν με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών και όχι υπό την πίεση βίαιων μειοψηφιών». Το πιθανότερο είναι πως η ειρωνεία της ιστορίας δεν είναι καν αντιληπτή στους συντάκτες της, δεν παύει όμως να μοιάζει με αυτοκριτική. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον κόσμο με όρους οπαδικής στράτευσης. Αν είμαστε με τον Πούτιν, με τον Τσάβες, τότε οι κυβερνήσεις καλώς πυροβολούν με τα αυτόματα τους διαδηλωτές και αφήνουν πίσω τους 100 νεκρούς. Αν είμαστε στην πλατεία Συντάγματος, θέλουμε να την κάνουμε πλατεία Ταχρίρ, να ρίξουμε τα κιγκλιδώματα, να κάνουμε ντου στη Βουλή, να τους «φοβίσουμε», να μην ψηφίσουν αυτό που θέλουν. Έξω από τους κοινοβουλευτικούς κανόνες, βασιλεύει το παιχνίδι με τη μοίρα, η συγκυρία, οι συμπτώσεις, η συλλογική τρέλα, τα σκοτεινά παιχνίδια άλλων απροσδιόριστων δυνάμεων. Ο κόσμος μας έχει γίνει εύθραυστος, τεράστιες μεταβολές συντελούνται στις μέρες μας, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει ακριβώς τη συνέχεια. Καθώς όλα αλλάζουν γρήγορα και με βίαιο τρόπο, το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι σ’ αυτή την περίοδο, η κάθε απόφαση, η κάθε επιλογή δεν είναι δωρεάν, δεν υπάρχει «στα ψέματα παίζαμε», δεν γυρνάς πίσω, μπορεί να φτάσεις χωρίς καν να το καταλάβεις σε ένα καταστροφικό φινάλε.

Έχουμε κατηγορήσει πολύ το πολιτικό μας σύστημα, την Ευρώπη, την κοινωνία μας. Βλέποντας όμως γύρω μας πρέπει να αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας ότι ενώ φλερτάραμε επικίνδυνα με την καταστροφή, μια καταστροφή που τα γειτονικά παραδείγματα μας δείχνουν πόσο εύκολη είναι, εμείς την αποφύγαμε. Φλερτάραμε με τον εξωθεσμικό δρόμο, τη βία, την παράνοια, την τύφλωση που προκαλεί ο λαϊκισμός και σε σπρώχνει στο γκρεμό, αλλά το ξεπεράσαμε. Είχαμε τα δυσκολότερα προβλήματα, κάναμε όλα τα λάθη. Μπορεί να καθυστερήσαμε αδικαιολόγητα, να επιλέξαμε τις άδικες λύσεις, να πλήρωσαν αυτοί που έφταιγαν λιγότερο. Όμως, παρ’ όλα αυτά, γλιτώσαμε τις περιπέτειες. Έστω και γλείφοντας τις πληγές μας, η Ελλάδα δεν βρίσκεται πια στο 2010. Ευτυχώς, το Σύνταγμα δεν έγινε πλατεία Ταχρίρ.

Γλιτώσαμε τα χειρότερα και κερδίσαμε χρόνο. Έχουμε πάντα μπροστά μας το πρόβλημα να οικοδομήσουμε μια βιώσιμη οικονομία. Αλλά γλιτώσαμε τις τριτοκοσμικές περιπέτειες. Μου φαίνεται απίστευτα οδυνηρό που χάσαμε τόσα χρόνια, πως ακόμα και σήμερα παίζουμε καθυστερήσεις προσπαθώντας να διασώσουμε ένα σύστημα που δεν σώζεται, αλλά ίσως έτσι γίνονται τα πράγματα. 4 χρόνια για τη μικρή μας ζωή είναι πάρα πολλά, αλλά για την ιστορία μιας χώρας είναι ένα απλό επεισόδιο. Το σημαντικό είναι ότι αποφύγαμε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τις αυτοκτονικές λύσεις που πάντα είναι ενδεδυμένες με πολλές σημαίες, πατριδοκαπηλεία, «επανάσταση» και «ηρωικές θυσίες».

Κι αυτό, για να λέμε τα πράγματα πια στα ίσια, το οφείλουμε στη θέση μας: στην Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας είμαστε μέλος και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μέσα στην Ευρώπη, με τους δημοκρατικούς θεσμούς, αντιμετωπίζεις τα προβλήματα καλύτερα πάντα απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, με οποιουσδήποτε άλλους τρόπους.

Η Ουκρανία είναι μια χώρα πενταπλάσια από μας. Βρέθηκε στην κρίσιμη θέση από ένα χρέος 25-30 δις, το ένα δέκατο απ’ όσο είχε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Η Αργεντινή ήταν κάποτε η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, 13 χρόνια δεν μπορεί να συνέλθει από την κρίση για ένα χρέος 30 δις. Η Βενεζουέλα είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου, 90 δις έσοδα έχει ετησίως από το πετρέλαιο. Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι είναι οι θεσμοί που κάνουν τα επιτυχημένα κράτη και όχι ο πλούτος.

Ακούσαμε πολλά αυτά τα χρόνια. Για την Ευρώπη που είναι «λάκκος των λεόντων», για «ανθρωπιστική καταστροφή» και «κοινωνική γενοκτονία». Όταν κοιτάμε γύρω μας τον άλλο κόσμο, μπορούμε καλύτερα να κάνουμε τις συγκρίσεις. Να βάλουμε όλα τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Δυσκολευόμαστε, πολλοί άνθρωποι υπέφεραν και έχουν πολλοί ευθύνες γι’ αυτό. Όμως η υπερβολή δεν είναι ποτέ αθώα. Δεν είναι πιο μαχητικοί αυτοί που μιλάνε για «δυνάμεις κατοχής» και «απελευθερωτικούς αγώνες», για «δοσίλογους» και «πατριώτες». Είναι απλώς αυτοί που εμφανίζονται σε εποχές κρίσιμες, τότε που οι φοβισμένες ψυχές μας ψάχνουν ένα σωτήρα να τους σώσει κι έναν εχθρό να μισήσουν. Και τότε οι λύσεις είναι πάντοτε αυτοκαταστροφικές.

Η γνώση, η ανεκτικότητα, η ελευθερία επιλογής, η καινοτομία, το ταλέντο, η δουλειά, θα μας βγάλουν από την κρίση. Όχι η καθήλωση στο παρελθόν, ο φόβος για αλλαγή. Ζούμε σε περίεργη εποχή. Μεταβατική και επικίνδυνη. Επειδή είναι στις μέρες μας δεν το συνειδητοποιούμε. Ο κόσμος μας αλλάζει και ακόμα δεν ξέρει πού θα πάει. Αλλάζουν οι ισορροπίες, αλλάζουν τα κέντρα αποφάσεων, γιατί ακόμα τίποτα δεν είναι οριστικό. Η νέα επανάσταση της οικονομίας αλλάζει τον κόσμο. Πριν λίγες μέρες το Facebook αγόρασε το WhatsApp με 16 δις. Η πραγματική είδηση δεν είναι αυτή. Ήταν ότι η WhatsApp έχει 55 υπαλλήλους. Και το FB, ο αγοραστής, των 93,5 δις χρηματιστηριακής αξίας, έχει 5.299 εργαζόμενους. Μέχρι τώρα μια επιχείρηση αυτού του μεγέθους θα είχε 100δες χιλιάδες εργαζόμενους. Αυτά είναι τα προβλήματα του κόσμου που έρχεται. Όλα τα business models αλλάζουν και κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι η μορφή του μέλλοντος. Αν θέλουμε όμως να μας περιλαμβάνει, αυτά πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Οι μάχες για τα γάλατα και τα φαρμακεία είναι μάχες του προηγούμενου αιώνα. Νικητές και ηττημένοι θα ’ναι εξίσου χαμένοι σε μια μάχη που έχει ήδη κριθεί. Το παρελθόν τελείωσε. Όλα αλλάζουν πολύ γρηγορότερα από άλλοτε. Χρειαζόμαστε οραματιστές και εμείς κάνουμε άμυνα. Όλα όσα συζητάμε σήμερα σε 5 χρόνια θα είναι αδιάφορα.

 

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

Ας φτιάξουμε βιομηχανία!...

Γράφει ο Νίκος Σωκιανός

Έναν τέτοιο τίτλο θέλω να δω σε πρωτοσέλιδα.
"Τρελός είσαι, δεν γίνεται", ακούω. "Η Ελλάδα δεν είναι για βιομηχανίες".

Έχω διαφορετική αντίληψη. Η βιομηχανία δεν είναι δόγμα. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα και σε περισσότερο αντίξοες συνθήκες από τις δικές μας. Στο Ισραήλ, π.χ.
Οραματίζομαι βιομηχανικές μονάδες, παραγωγικές και εναρμονισμένες σε οικολογικό περιβάλλον, με σύγχρονη οργάνωση. Με μεράκι! Με συνεργασίες.

Η περιπόθητη ανάπτυξη δεν μπορεί να βασισθεί μόνο στον τουρισμό και σε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα. 28% επίσημα η ανεργία, τα λέει όλα. Ένας βασικός πυλώνας της ελληνικής οικονομίας πρέπει να βασισθεί σε βιώσιμες βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες.

Δυστυχώς, η βιομηχανία της Ελλάδος βρίσκεται σε περιδίνηση. Η συνολική αύξηση των εξαγωγών είναι σχεδόν αμελητέα. Οι περισσότερες από τις βιομηχανίες που απέμειναν αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα. Και μαζί με αυτές και οι άνθρωποι, που περιμένουν τέσσερις και πέντε μήνες να πληρωθούν.
Από τη μια η ακριβή ενέργεια, από την άλλη η έλλειψη ρευστού, ο αυξημένος ανταγωνισμός, τα φορολογικά. Μια κατήφεια διάχυτη είναι αισθητή. Κέρδη, σε χρόνια περασμένα, προοπτικές που φέρνουν μελαγχολία.

Η έξοδος στις αγορές για δανεισμό, μέσα στο 2014, μου είναι σχεδόν αδιάφορη, θέμα δευτερεύον κατά τη γνώμη μου, αντικείμενο στείρων πολιτικών αντιπαραθέσεων. Δυναμική έξοδος στις αγορές με εξαγωγές, αυτό είναι το ζητούμενο.

Η Τρόικα έχει και αυτή τις ευθύνες της, σαφώς, πολύ περισσότερες η ευρωπαϊκή πολιτική των Βρυξελών που ασκήθηκε τα τελευταία 15 χρόνια σε θέματα βιομηχανικής πολιτικής για τις μικρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και, βεβαίως, οι ελληνικές κυβερνήσεις. Εδώ καταργήσαμε, χρόνια τώρα, και το υπουργείο Βιομηχανίας, πήγαμε στο ουδέτερο, εύπεπτο... Ανάπτυξης.
Στο χωριό μου λένε, ήταν το κλίμα στραβό, το έφαγε και η κατσίκα...
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, μπροστά.

Μέτρα, βεβαίως! Λιγότερη γραφειοκρατία, διευκόλυνση των εξαγωγικών επιχειρήσεων, προβλέψιμο και σταθερό φορολογικό περιβάλλον, γρήγορες διαδικασίες στηριγμένες σε ψηφιακές εφαρμογές στη διοίκηση. Συνεργασίες με εταιρείες του εξωτερικού. Αξιοπιστία. Και αλλαγή αντίληψης σε επίπεδο κοινωνίας, ανθρωπολογικό για το τι είναι και πώς μπορεί να υπάρξει σήμερα ανταγωνιστική, βιώσιμη βιομηχανία. Στην Ελλάδα!

Απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης είναι η παροχή ρευστού κινήσεως στις επιχειρήσεις με εξαγωγικό αντικείμενο, με ανεκτό επιτόκιο.
Σήμερα είναι τραγικό να χάνονται πελάτες εξωτερικού, να χάνονται οι εξαγωγές, λόγω αδυναμίας έγκαιρης προπληρωμής των πρώτων υλών και εξαρτημάτων. Βλέπεις, αυτό απαιτείται, διότι οι βιομηχανικοί προμηθευτές από Ασία και από Ευρώπη δεν μας εμπιστεύονται. Οι ανταγωνιστές ελληνικών βιομηχανιών χτυπάνε βασιζόμενοι στην καλύτερη χρηματοδότηση που έχει ως αποτέλεσμα να διαθέτουν τα προϊόντα και να στήνουν τις εγκαταστάσεις πιο γρήγορα από τις ελληνικές εταιρείες. Αρπάζουν τις εντολές.

Η έξοδος από την κρίση απαιτεί ζωντανές και εξαγωγικές βιομηχανικές μονάδες.

 

ΠΗΓΗ   protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Η μείωση της γραφειοκρατίας, οι γρήγορες διαδικασίες μέσω ψηφιακών εφαρμογών, το σταθερό φορολογικό περιβάλλον και πολλά από αυτά που ζητούν οι εξαγωγικές εταιρείες στην χώρα μας...  ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ και θα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει!

Αυτό που επίσης θα έπρεπε να έχει γίνει είναι η "αποποινικοποίηση" της επιχειρηματικότητας στα μάτια του κράτους και των πολιτών  -ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε- και η διευκόλυνση εγκατάστασης και λειτουργίας εξαγωγικών βιομηχανιών, ακόμα και παραρτημάτων ξένων βιομηχανιών στην χώρα μας!

Τις έχουμε πραγματικά ανάγκη!

Πώς θα ανέβει ξανά το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα...

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

Αν ρωτήσουμε τον μέσο Έλληνα τι τον καίει περισσότερο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαντήσει με μία ερώτηση: πώς και πότε θα ανέβει ξανά το βιοτικό του επίπεδο, το εισόδημά του, που πιέστηκε πρωτόγνωρα τα τελευταία χρόνια.

Στο ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι σχετικά απλή: Με δεδομένο το τεράστιο μέγεθος του χρέους που έχει η χώρα (το οποίο και δεν επιτρέπει περαιτέρω διόγκωση του δανεισμού), άνοδος του βιοτικού επιπέδου μπορεί να έλθει μόνο αν υπάρξει σημαντική αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ένας από τους λόγους που επέφεραν την ελληνική κατάρρευση ήταν το τεράστιο έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο. Με απλά λόγια, η χώρα μας πλήρωνε πολύ μεγαλύτερα ποσά στο εξωτερικό (για να κάνει εισαγωγές) από αυτά που εισέπραττε από το εξωτερικό (κυρίως μέσω του τουρισμού και των εξαγωγών). Τη διαφορά, εν πολλοίς, την κάλυπταν τα… δανεικά.

Το 2013, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το έλλειμμα αυτό εκμηδενίστηκε. Ωστόσο, αυτό συνέβη κυρίως λόγω της μείωσης των εισαγωγών, εξαιτίας της καταβαράθρωσης που υπέστη η αγοραστική δύναμη του Έλληνα. Που σημαίνει ότι αυτό το «επίτευγμα» θα αποδειχτεί βραχύβιο, ακόμη κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο αυξηθεί το εισόδημα των Ελλήνων, χωρίς να αυξηθεί ο τουρισμός και οι εξαγωγές.

Διότι πολύ απλά θα αρχίσουν πάλι να αυξάνονται οι εισαγωγές, ανατρέποντας την ισορροπία που με τόσες θυσίες επέτυχε η χώρα, κι εξαγριώνοντας τους δανειστές μας.

Αν μάλιστα αναλογιστούμε σε ποιον βαθμό στηρίζεται στις εισαγωγές όχι μόνο η κατανάλωση (ρούχα, τρόφιμα, αυτοκίνητα κ.λπ.) αλλά και η εγχώρια παραγωγή (πρώτες ύλες, εξαρτήματα, εξοπλισμός), τότε είναι εύκολο να αντιληφθούμε πόσο ανελαστική είναι αυτή η «εξάρτηση».

Χωρίς εξαγωγές και τουρισμό, η χώρα είναι καταδικασμένη να παραπαίει μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας.

Κι όμως, αυτή η πραγματικότητα, η αδήριτη πλέον ανάγκη εξωστρέφειας, δεν φαίνεται να έχει γίνει κτήμα ούτε της πολιτικής, ούτε της κοινής γνώμης, ούτε ακόμη κι ενός σημαντικού τμήματος του επιχειρηματικού κόσμου.

Στον χώρο του τουρισμού, χύθηκε πολύ μελάνι για την αύξηση που επιτεύχθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά και για την περαιτέρω άνοδο που αναμένεται εντός του έτους, χωρίς όμως να τονίζεται ένα άλλο γεγονός: ότι ήδη αρχίζουμε να πλησιάζουμε το «ταβάνι» της χωρητικότητάς μας.

Εκπρόσωποι του χώρου έχουν πει ξεκάθαρα ότι πρέπει να δημιουργηθούν τουλάχιστον 250.000 νέες κλίνες -με ποιοτικά χαρακτηριστικά- αλλά και νέες υποδομές, προκειμένου να αυξηθεί αυτή η χωρητικότητα. Ακόμη όμως δεν έχει οριστικοποιηθεί ένα στρατηγικό σχέδιο που θα επιτρέψει τη δημιουργία τους στις σημερινές συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας.

Δυσκολότερη φαίνεται να είναι η κατάσταση στον χώρο των εξαγωγών, καθώς το 2013 ήταν ίσως και χειρότερο από το 2012.

Κάποιοι εξαγωγείς αποδίδουν αυτήν την εξέλιξη σε συγκυριακούς παράγοντες του εξωτερικού, στην επιβάρυνση που προκαλεί το κράτος στην επιχειρηματική δραστηριότητα (ανεξόφλητες οφειλές, φορολογία, υψηλό κόστος ενέργειας) αλλά και στην έλλειψη τραπεζικών χρηματοδοτήσεων και εγγυήσεων.

Εν μέρει ισχύουν τα παραπάνω, όμως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που δεν πρέπει να αγνοηθούν: Το ελληνικό εξαγώγιμο προϊόν κατά κανόνα στηρίζεται περισσότερο στην τιμή του και λιγότερο στο «όνομα», στον σχεδιασμό και στην ποιότητά του. Η χώρα μας δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει εξαγωγικό marketing και διεθνή «ταυτότητα», ενώ σημαντικές κατηγορίες προϊόντων εξάγονται πριν καν τυποποιηθούν.

Μεγάλα μειονεκτήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των φτηνών εργατικών, ανά τον κόσμο.
Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι ότι ακόμη και σήμερα οι επιχειρηματίες μας είτε στοχεύουν περισσότερο στην εσωτερική κατανάλωση, αποφεύγοντας το «άγνωστο» των εξαγωγών, είτε αρνούνται να συνασπιστούν, ώστε να δημιουργήσουν σχήματα μεγαλύτερου μεγέθους, περισσότερο ικανά να είναι ανταγωνίσιμα στο εξωτερικό.

Τόσο στον τομέα του τουρισμού όσο και σε αυτόν των εξαγωγών, απαιτούνται άμεσα περισσότερες ενέργειες από την πλευρά του κράτους, κυρίως για τη διευκόλυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μέσω κατάλληλων θεσμικών ρυθμίσεων και κινήτρων.

Η κρατική συνδρομή όμως δεν αποτελεί πανάκεια.

Πιο σημαντικό ίσως είναι να γίνει αντιληπτό από όλους μας, ιδίως δε από τους νέους επιχειρηματίες, ότι σε αυτό το δίπολο, του τουρισμού και των εξαγωγών, θα κριθεί εν τέλει το βιοτικό επίπεδο της χώρας για πάρα πολλά χρόνια.

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Θεωρώ ότι ο κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης καταλαβαίνει ότι το παραπάνω άρθρο παρουσιάζει ακριβώς πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα.

Θα ήθελα όμως να προσθέσω κάποιες δικές μου παρατηρήσεις...

Ο τουρισμός σαφώς αποτελεί μια πολύ βασική πηγή εσόδων για ένα κράτος αλλά... ο τουρισμός επηρεάζεται από τα πάντα (από ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο σεισμός έως και την πολιτικο/οικονομικο/κοινωνική κατάσταση της κάθε χώρας) και δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτόν!

Το έτερο πρόβλημα του τουρισμού είναι ότι τα έσοδά του έχουν να κάνουν και με την προσφερόμενη ποιότητα υπηρεσιών αλλά και με την ποιότητα των τουριστών.

Δυστυχώς στην χώρα μας η αύξηση του αριθμού των τουριστών δεν ισοδυναμεί με ανάλογη αύξηση των εσόδων από αυτόν, ακριβώς γιατί -δεκαετίες τώρα- έχουμε εγκαταλείψει τον ποιοτικό και ακριβό τουρισμό.

Τον τουρισμό δηλαδή, που ακόμα και με λιγότερες αφίξεις θα αύξανε κατά πολύ τα έσοδά του!

Από την άλλη έχουμε τις εξαγωγές όπου φαίνεται να έχουμε παραμείνει στην παλαιά "κουτοπονηριά" χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εάν δεν παράξουμε κάτι καλύτερο ποιοτικά από τους άλλους δεν πρόκειται να αγοράσουν από εμάς.

Ο πλανήτης ολόκληρος δεν αγοράσει πχ Ιταλικά ή Γαλλικά ρούχα ή Ιταλικό λάδι γιατί είναι φτηνότερα. Τα αγοράζει γιατί έχουν πολύ καλή ποιότητα και έχουν καλό όνομα στην αγορά!

Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω σε όλα τα παραπάνω άλλη μία "πηγή" πόρων που θα βοηθήσει στην ευμάρεια των πολιτών...  τις εξωτερικές επενδύσεις στην χώρα μας!

Είδα πχ το σχέδιο της Lamda Develorements για το Ελληνικό υπόσχεται να φέρει στην χώρα 7δις για την επένδυση και 10.000 θέσεις εργασίας!

Μπορεί κάποιοι να φωνάζουν "ξεπούλημα!" λόγω του χαμηλού (κατά την δική τους εκτίμηση!) τιμήματος αλλά προφανώς δεν υπολογίζουν και τα έσοδα από τον ΦΠΑ των 7δις της επένδυσης καθώς και τα έσοδα που θα προκύψουν από τις θέσεις εργασίας.

Με λίγα λόγια...

Το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα μπορεί να ξανα-ανέβει αλλά χρειάζονται κινήσεις από το κράτος (ιδιωτικοποιήσεις, μείωση γραφειοκρατίας, σταθερό φορολογικό τοπίο, κλπ) και -κυρίως- αλλαγή νοοτροπίας των ίδιων των Ελλήνων!

Κρατικές άγκυρες και ιδιωτικά λιμάνια...

Γράφει ο Ν. Γ. Δρόσος

Τι κι αν η χώρα μας βιώνει σήμερα μια από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της, με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και οικονομική δυσπραγία για σχεδόν κάθε νοικοκυριό ή επιχείρηση;

Τι κι αν η πηγή του «κακού» εντοπίζεται στον αδιαφανή, αναποτελεσματικό και εν τέλει ελλειμματικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε επί δεκαετίες το κράτος σε αυτόν τον τόπο;

Τι κι αν το κάθε νοικοκυριό και η κάθε επιχείρηση κουβαλούν στους ώμους τους το δυσβάσταχτο φορτίο της υπερφορολόγησης, που επελέγη για τη συντήρηση και τη διάσωση αυτού του κράτους, με αποτέλεσμα να έχει βαθύνει τόσο η ύφεση;

Υπάρχουν ακόμη εκείνοι που είναι πρόθυμοι να κλείσουν τα μάτια σε όλα αυτά και να δώσουν μάχες χαρακωμάτων, ακόμη και μέσα στην κυβέρνηση, για τη διάσωση αυτού του κράτους.

Πώς θα μπορούσαν να λείπουν, άλλωστε; Αυτοί και όμοιοί τους ήσαν εκείνοι που «μεγαλούργησαν» μέσω των πελατειακών και άλλων σχέσεων από την ελλειμματική λειτουργία του κράτους.

Το κύμα αντιδράσεων που συνόδευσε χθες την πρόσκληση ενδιαφέροντος για την απόκτηση πλειοψηφικού πακέτου στον ΟΛΠ, εκ μέρους των εργαζομένων, μερίδας της αντιπολίτευσης αλλά και του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, αποτελεί την αποτύπωση αυτής της μάχης.

Την ίδια ώρα που ο κάθε ειλικρινής φορολογούμενος σε αυτόν τον τόπο ξεζουμίζεται από φόρους και χαράτσια ώστε να εμφανίσει ο προϋπολογισμός «πρωτογενές πλεόνασμα», υπάρχουν ορισμένοι που αντιδρούν στην εξασφάλιση εσόδων από το δημόσιο μέσω της ιδιωτικοποίησης λειτουργιών, που είναι αμφίβολο κατά πόσον θα έπρεπε να έχει το κράτος, ούτως ή άλλως, στο πλαίσιο μιας «ελεύθερης οικονομίας».

Δίχως να υπεισέλθουμε στην ουσία των ενστάσεων σχετικά με τον τρόπο που επελέγη για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, σύμβαση παραχώρησης ή απόκτηση πλειοψηφικού ποσοστού, αξίζει κανείς να δει πού βρισκόταν το λιμάνι του Πειραιά πριν από την παραχώρηση μέρους της λειτουργίας του στην κινεζική Cosco και πού βρίσκεται σήμερα…

Από το 2008 που παραχωρήθηκαν στην κινεζική εταιρεία δραστηριότητες οι οποίες αποτελούν το 75% της συνολικής εκτιμώμενης αξίας του ΟΛΠ, το λιμάνι του Πειραιά σκαρφάλωσε από την 11η θέση κατάταξης στην περιοχή της Μεσογείου στην 3η, ενώ μέχρι το 2016 αναμένεται να ανέβει στην πρώτη.

Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ που, ως αξιωματική αντιπολίτευση, είχε εγείρει ηχηρές ενστάσεις σχετικά με τη σύναψη σύμβασης παραχώρησης με την Cosco, το 2009 ως κυβέρνηση σίγησε, καθιστώντας έωλες ακόμη και τις εξαγγελίες της τότε αρμοδίας κ. Λ. Κατσέλη περί αναθεώρησης της συμφωνίας, υπό το φως τόσο της κρίσης όσο και των επενδύσεων της Cosco στο λιμάνι και της ανάπτυξης που αυτές υπόσχονταν…

Σήμερα, δε, μολονότι μετέχει στην κυβέρνηση, επιλέγει να εγείρει εκ νέου ενστάσεις, σε σαφή ασυμφωνία με τον κυβερνητικό του εταίρο…

Όλα αυτά, δε, τη στιγμή κατά την οποία το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων εμφανίζει τερατώδεις καθυστερήσεις και έχει επανειλημμένως αναθεωρηθεί, ενώ η οικονομία αναζητά επενδύσεις και δη ξένες, δίκην «μάννα εξ ουρανού», ώστε να κατορθώσει να αρθεί από το σημερινό της τέλμα…

Μπορεί το κράτος να κάνει καλά την πραγματική «δουλειά» του, σεβόμενο το χρήμα του κάθε φορολογούμενου πολίτη; Μπορεί να φτιάχνει νόμους και να εποπτεύει την ορθή τήρησή τους, ώστε οι κανόνες να είναι ίδιοι για όλους και να τιμωρούνται όσοι τους παραβιάζουν;

Αν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε όσοι το πληρώνουν, ο καθένας από εμάς δηλαδή, θα μπορούν να πιστεύουν ότι πιάνουν τόπο τα λεφτά που με τόσο κόπο δίνουν.

Μέχρι να το καταφέρει όμως αυτό, ας δώσει και μια ευκαιρία στον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί σε αυτόν τον τόπο κι ας μην θέλει να διαφεντεύει την κάθε δουλειά για λογαριασμό του…

Ούτως ή άλλως, δουλειές χρειαζόμαστε, όχι περισσότερο κράτος…

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

Το βαρύ τίμημα του λαϊκισμού...

Γράφει ο Ν.Γ. Δρόσος

Αυτό το οποίο προτείνει η Μπούντεσμπανκ, ως προαπαιτούμενο της χορήγησης της κοινοτικής «αλληλεγγύης» σε χώρες που χρήζουν χρηματοδοτικής στήριξης, δηλαδή το κούρεμα των περιουσιών των κατοίκων τους, στην Ελλάδα έχει ήδη γίνει.

Μπορεί να μην έγινε με τον τρόπο που προτείνει το κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα της Γερμανίας, δηλαδή πριν χορηγηθεί αυτή η στήριξη, όμως έγινε σε πολύ μεγαλύτερη έκταση του προτεινόμενου 10% και αφορούσε κάθε περιουσιακό στοιχείο και κάθε στοιχείο ενεργητικού που υπάρχει στη χώρα μας, αλλά και στη δυνητική ικανότητά της να παραγάγει πλούτο και εισόδημα.

Αν η εσωτερική υποτίμηση που βιώνουμε από το 2010 δεν αφορά σε ένα έμμεσο, πλην σαφέστατο κούρεμα περιουσίας, τότε σε τι αφορά;

Αν η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, του κάθε μικρού ή μεγάλου σπιτιού, στη βάση εντελώς πλασματικών αντικειμενικών αξιών και ανεξαρτήτως του αν αυτό παράγει εισόδημα ή όχι, δεν συνιστά κούρεμα περιουσίας, τότε τι συνιστά;

Αυτή, όμως, η διαδικασία και τα δεινά που τη συνοδεύουν για την καθημερινότητα του καθενός από εμάς, όπως και για το μέλλον των παιδιών μας, είναι το σαφές αποτέλεσμα των επιλογών που επί χρόνια κάναμε ως ψηφοφόροι.

Εκφράζαμε ελεύθερα την πολιτική μας βούληση αναδεικνύοντας σε θέσεις ευθύνης ανθρώπους οι οποίοι ήσαν πρόθυμοι να σερβίρουν την οποιαδήποτε υπόσχεση περί παροχών ή προσλήψεων σε αντιστοίχως πρόθυμα αφτιά ψηφοφόρων.

«Λεφτά υπάρχουν» έλεγαν, και ένα ικανό τμήμα της κοινωνίας τους ακολουθούσε.

Όχι μόνον τους ακολουθούσε, αλλά εξαρτούσε την παροχή της πολιτικής του στήριξης προς τον οποιοδήποτε βουλευτή ή το κόμμα του, από την ευόδωση της πελατειακής σχέσης που είχε συνάψει με αυτόν.

Οι προσλήψεις, τα βολέματα, οι χαριστικές δανειοδοτήσεις, είτε προς ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας, όπως οι αγρότες, είτε προς τους ημετέρους, και τόσα άλλα αποτελούσαν τμήμα του διαβόητου πελατειακού κράτους, το οποίο φέρει ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα της ευθύνης για τη σημερινή μας κατάντια.

Γνωστά πράγματα.

Η κατάντιά αυτή, όμως, είναι το τίμημα του λαϊκισμού, αλλά και του γεγονότος ότι οι υποσχέσεις για παροχές και εισοδήματα είναι πάντα εύηχες για ένα κομμάτι της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε πολιτική στήριξη στην κάλπη.

Ακόμη και σήμερα, που έχουμε νιώσει βαθιά στο πετσί μας τι σημαίνει να εξαρτάσαι από την «επόμενη δόση» και να έχεις χάσει ένα τμήμα της εθνικής σου κυριαρχίας, υπάρχουν φωνές που λένε όχι στις απολύσεις, όχι στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, όχι στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι σε όλα…

Σε ένα μόνον ερώτημα δεν απαντούν. ποιος θα πληρώσει για όλα αυτά;

Διότι, κάποια στιγμή, έρχεται και ο λογαριασμός…

Κάποια στιγμή, όταν δεν μπορείς να δανείζεσαι άλλο ή να τυπώνεις πληθωριστικό χρήμα, έρχεσαι αντιμέτωπος με τις επιλογές σου και τα επίχειρά τους.

Μπορεί η ευρωζώνη να στήθηκε κατά τρόπο σαθρό.

Μπορεί να μην είχε και σε μεγάλο βαθμό να μην έχει ακόμη ενιαία δημοσιονομική διακυβέρνηση ή κεντρική τράπεζα με ρόλο ύστατου δανειστή, ενιαίο πλαίσιο κανόνων για τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος -εδώ, έναν στοιχειώδη μηχανισμό για τη διάσωση χωρών μελών της και την αποφυγή κρατικών χρεοκοπιών απέκτησε με την «ευκαιρία της Ελλάδας»- και μπορεί η ηγέτιδα οικονομική της δύναμη να αποδείχθηκε λιγότερη του «συμπεφωνημένου»…

Όμως, η αλήθεια παραμένει ότι τα μάτια μας τα βγάλαμε μόνοι μας.

Οι κυβερνήσεις που εξέλεξε το εκλογικό σώμα της χώρας μας μοίραζαν αφειδώς υποσχέσεις, τις οποίες εξαργύρωναν στη συνέχεια στην κάλπη, βυθίζοντας την Ελλάδα ολοένα και βαθύτερα στο χρέος.

Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα με χαμηλή ή μηδενική ανεργία, με εξαίρετο κοινωνικό κράτος, με άριστη υγεία και παιδεία και με υψηλές παροχές κάθε είδους στους κατοίκους της.

Έχουμε τα λεφτά να το κάνουμε πραγματικότητα ή οφείλουμε να παραμερίσουμε όσους το υπόσχονται και να δουλέψουμε, ο καθένας από το μετερίζι του, ώστε κάποια στιγμή να το αποκτήσουμε;

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

ΠΟΤΕ(;) ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!...

“Ποτέ την Κυριακή!” βροντοφώναξαν εχθές, καταστηματάρχες και εμποροϋπάλληλοι, προτάσσοντας έωλα, αντικρουόμενα, έως και εντελώς παράλογα επιχειρήματα...

“Ο κόσμος δεν έχει χρήματα και δεν έχουμε πελάτες ούτε τις υπόλοιπες ημέρες!”
Δεν θα σχολιάσω τον κόσμο που επισκέφθηκε εχθές τα καταστήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης καθώς δεν έχουν δημοσιευθεί στοιχεία για τις πωλήσεις που πραγματοποίησαν.
Όποιος δεν έχει πελάτες στο κατάστημά του, εγώ ξέρω ότι έχει δύο επιλογές..
Είτε το κλείνει, είτε δοκιμάζει να κάνει διάφορες αλλαγές για να προσελκύσει πελάτες.
Μία από αυτές θα μπορούσε να ήταν και η χθεσινή Κυριακή αλλά, καταστηματάρχες και εργαζόμενοι, αρνήθηκαν ακόμα και να το δοκιμάσουν!

“Μπορεί το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή να είναι προαιρετικό αλλά αν ανοίξει ο διπλανός μου θα πάρει όλους τους πελάτες!”
Όπα...  Μια στιγμή...
Είτε υπάρχουν πελάτες την Κυριακή οπότε όλα τα “ο κόσμος δεν έχει λεφτά και βαράμε μύγες” είναι ανοησίες και άρα ο διπλανός σου είναι πολύ πιο έξυπνος από εσένα, είτε όντως δεν υπάρχουν πελάτες οπότε δεν θα σου πάρει κανέναν, θα φαλιρίσει σύντομα λόγω των λειτουργικών εξόδων της Κυριακής και θα γλιτώσεις τον ανταγωνισμό.
Δεν γίνεται να ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα!

“Η Κυριακή είναι ημέρα ξεκούρασης, οικογένειας, εκκλησίας, κλπ και κανένας δεν πρέπει να εργάζεται!”
Ωραία...
Από εδώ και πέρα λοιπόν να κλείνουν τις Κυριακές και τα ξενοδοχεία, τα νοσοκομεία, οι κλινικές, οι ταβέρνες, οι καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα ΜΜΜ, τα ΜΜΕ, τα περίπτερα, κλπ και φυσικά να μην εργάζονται οι ένστολοι στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πυροσβέστες!
Άνθρωποι είναι κι αυτοί και χρειάζονται κι αυτοί χρόνο για Κυριακάτικη ξεκούραση, οικογένεια, εκκλησία, κλπ.
Για την ακρίβεια, ειδικά αν σκεφτεί κανείς και πόσοι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες αξιοποιούν τις Κυριακές στο γραφείο για να κλείσουν εκκρεμότητες, μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι τράπεζες και τα εμπορικά καταστήματα είναι κλειστά.
Όλοι οι υπόλοιποι εργάζονται!

“Να μην είχε εκπτώσεις και καλό καιρό και θα σου έλεγα εγώ εάν θα είχε κόσμο!”
Δεκτόν... Είναι πολύ πιθανό να είναι έτσι τα πράγματα... Αλλά...
Θέλετε να μου πείτε ότι, σε περίοδο οικονομικής κρίσης όπου οι καταστηματάρχες μετρούν και το τελευταίο ευρώ, τους δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξουν τις επιχειρήσεις τους μία ηλιόλουστη ημέρα εκπτώσεων παραπάνω αλλά αρνήθηκαν;
Και αυτό είναι λογικό;

--------

Σε σημερινή συζήτηση με φίλη καταστηματάρχη την χαρακτήρισα “ευθυνόφοβη” και ενοχλήθηκε.

Συγνώμη αλλά... γιατί πρέπει κάποιος άλλος να έχει την ευθύνη και να επιβάλλει ένα συγκεκριμένο ωράριο λειτουργίας στους καταστηματάρχες;

Γιατί δεν είναι ΠΛΗΡΩΣ ελεύθερη η αγορά, “24/7” που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, και ο καθένας να αποφασίζει πότε θέλει να λειτουργήσει το κατάστημά του;

Όπως είπα και στην φίλη μου, γιατί να μην μπορώ να ανοίξω ένα κατάστημα με παπούτσια και να το λειτουργώ από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 8 το πρωί;

“Θα φαλιρίσεις!” μου φώναξε αυθόρμητα με γουρλωμένα μάτια.

“Να φαλιρίσω!” της είπα. “Εσένα τι σε νοιάζει; Με δικά μου χρήματα θα το ανοίξω, τα δικά μου χρήματα θα χάσω. Δική μου η ευθύνη!”

Θεωρώ πως ο κάθε καταστηματάρχης, εάν είναι σωστός και λογικός επιχειρηματίας, θα φροντίζει να λειτουργεί το κατάστημά του όποτε αυτός κρίνει ότι θα έχει πελάτες και ΑΥΤΟΣ θα έχει την ευθύνη!

Προφανώς δεν θα υπάρξουν πολλά εμπορικά καταστήματα που θα λειτουργούν από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 8 το πρωί, αλλά γιατί έτσι αποφάσισαν οι καταστηματάρχες. Όχι γιατί το λέει ο νόμος, ή το συνδικαλιστικό τους όργανο, ή ο περιφερειάρχης, ή ο δήμαρχος, ή -τέλος πάντων- οποιοσδήποτε τρίτος αναλάβει την ευθύνη αντ' αυτών!

Όσο για τους εμποροϋπαλλήλους...
Εκεί κι αν μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό!

Από πότε οι υπάλληλοι θα υπαγορεύουν στον καταστηματάρχη το ωράριο του καταστήματός του;
Μαζί το άνοιξαν; Συνέταιροι είναι;

Το μόνο που θα έπρεπε να απασχολεί τους εμποροϋπαλλήλους είναι η εφαρμογή των νόμων!

Αν ο καταστηματάρχης αποφασίσει να λειτουργήσει την Κυριακή, το μόνο που θα πρέπει να απαιτήσει η ομοσπονδία εμποροϋπαλλήλων είναι να μην μείνει κανένας εργαζόμενος απλήρωτος και χωρίς μία άλλη μέρα-ρεπό.
Τίποτα άλλο!

Με λίγα λόγια...

Η προσπάθεια για άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή, έστω και για μία από τις επτά που προβλέπει το υπουργείο (γιατί για όλες... ούτε λόγος να γίνεται...), μας απέδειξε ότι μπορεί κάποια καταστήματα να λειτούργησαν αλλά είναι βέβαιο ότι είχε ρεπό η...

απλή κοινή λογική...

ΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ;...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Εγώ δεν πιστεύω ότι το 33% των Eλλήνων νομίζει ότι μας ψεκάζουν. Και το 9% δεν ξέρει, ταλαντεύεται. Aν σχεδόν οι μισοί Έλληνες έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, πρέπει, όσοι μπορούμε, να έχουμε ήδη έτοιμα τα διαβατήρια για να μεταναστεύσουμε και οι υπόλοιποι να κρυφτούμε σε κανένα βουνό. Γιατί μια χώρα που παραδίδεται στον ανορθολογισμό και την παράνοια, αργά ή γρήγορα, οδηγείται στην καταστροφή. Ούτε πιστεύω ότι όσοι φώναζαν στους επόπτες του υπουργείου που ερευνούσαν πόσοι δουλεύουν στις εφημερίες, κάτω η χούντα και έξω οι δοσίλογοι, νομίζουν πραγματικά ότι στην Κέρκυρα έχουν χούντα και θα ’ρθει ο Αρτέμης Μάτσας να τους παραδώσει στη Βέρμαχτ.

Οι Έλληνες δεν είναι αναλφάβητοι στο Αφγανιστάν που ακούν τη διδασκαλία του ιμάμη στις αυλές των ιεροδιδασκαλείων και στρατεύονται στην τζιχάντ. Ζουν στην Ευρώπη, σε μια δυτική δημοκρατία, πάνε σχολείο, παρακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που μας έκανε η αντιμνημονιακή ρητορεία. Έδωσε άλλοθι σε κάθε επαγγελματική κατηγορία, σε κάθε ομάδα συμφερόντων, σε κάθε έναν ξεχωριστά, να κρυφτεί πίσω από μια ψεύτικη αντίθεση και να υπερασπίσει με κάθε τρόπο τα δικά του συμφέροντα. Πιστεύοντας ότι τα βάρη θα τα φορτωθούν κάποιοι άλλοι. Οι ασθενέστεροι συμπολίτες μας, όσοι δεν έχουν δυνατή φωνή ή, στην καλύτερη περίπτωση, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι. Κάνουν αυτό που νομίζουν ότι τους συμφέρει.

Αυτή τη βδομάδα οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι κατάλαβαν ότι είναι κορόιδα, ότι στο δημόσιο υπάρχουν άρχοντες και πληβείοι. Έμαθαν ότι το ενιαίο μισθολόγιο, που υποτίθεται ότι ισχύει από το 2011, σε μεγάλα τμήματα του δημοσίου δεν εφαρμόζεται. Μπορεί γιατροί να κάνουν εφημερία για ένα ευρώ την ώρα, μπορεί ένστολοι να περιπολούν στην άγρια νύχτα για το βασικό μισθό, μπορεί καθηγητές πανεπιστημίου να παίρνουν 1.250 ευρώ, όμως σε άλλες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ οι μέσοι μισθοί είναι 3.797 ευρώ, 3.326, 3.082, 2.816, 2.672, 2.631 και ούτω καθ’ εξής. Ίδιες θέσεις με ίδια προσόντα εμφανίζουν μισθολογικές διαφορές 1.700 ευρώ. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν μέσοι μισθοί, μέσοι, 3.800 ευρώ; Πόσο είναι οι ανώτεροι; Δηλαδή 4 χρόνια απεργιών και διαδηλώσεων έγιναν για να μη μειωθούν οι μισθοί τους στο εξευτελιστικό ποσό των 3.800;

Αν δεις ακόμα πιο προσεκτικά πού βρίσκονται αυτοί οι μισθοί, θα παρατηρήσεις ότι σε κάποιες περιπτώσεις δίνονται στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς που έπρεπε να καταργηθούν. Γιατί έτσι κλείνουν οι οργανισμοί στην Ελλάδα. Έχουμε, ας πούμε, 3 κατασκευαστικές εταιρείες ή πανεπιστήμια τα οποία συγχωνεύονται σε ένα, πράγμα που σημαίνει ότι διατηρούν την αυτοτέλειά τους, και δημιουργείται ένας τέταρτος φορέας από πάνω με άλλο ένα διοικητικό συμβούλιο, πρόεδρο, διευθύνοντα σύμβουλο. Έτσι αντιμετωπίζεται η γραφειοκρατία σ’ αυτή τη χώρα, αυξάνεται διά της μειώσεως.

Οι διεκδικήσεις συντεχνιακών συμφερόντων βαφτίστηκαν κοινωνικό κράτος, υπεράσπιση του δημόσιου τομέα. Πώς να πεις υπερασπίζομαι το δικαίωμα πλασματικής εφημερίας; Ενώ κάτω η οικονομική δικτατορία και έξω οι δυνάμεις κατοχής δεν ακούγεται πολύ πιο πατριωτικό και αριστερό;

Μόνο να ακούς τα δελτία ειδήσεων, να διαβάζεις τις εφημερίδες, θα διαπιστώσεις ότι κάθε μέρα, παντού, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Ερευνώνται 2.000 περιπτώσεις υπαλλήλων ΔΕΚΟ που άλλαξαν τη σειρά προτεραιότητας στη συνταξιοδότηση για να πάρουν εφάπαξ πριν τις μειώσεις. 384 συντάξεις χηρείας του ΟΑΕΕ αφαιρέθηκαν. 100άδες αιτήσεις για ψεύτικα επιδόματα πολυτέκνων βρέθηκαν με κοινούς λογαριασμούς και ΑΜΚΑ. Γιατί, όπως μάθαμε αυτές τις μέρες, μπορεί κάποιος να έχει 2 αστυνομικές ταυτότητες, 3 οικογενειακές μερίδες, να δηλώνει ότι γέννησε 6 παιδιά σε 5 μήνες και να παίρνει 14 πολυτεκνικά επιδόματα. Σε έλεγχο στο 65% των ασφαλισμένων στον ΟΠΑΔ έχουν ήδη βρεθεί 96.000 παράνομα βιβλιάρια. Στην Κόρινθο οι δημοτικοί υπάλληλοι ήταν όλοι πολύτεκνοι, είχαν 7 εξαρτημένα μέλη ο καθένας. Μετά τον έλεγχο περιορίστηκαν στο 1,1. Μόνο στην Καλλιθέα ερευνώνται 8.000 παράνομα επιδόματα. Στον έλεγχο των 240.000 επιδομάτων αναπηρίας εμφανίστηκαν να απογραφούν μόνο 203.000.

Το δεύτερο στάδιο ελέγχου δεν προχώρησε. Έπρεπε να συντονιστούν 5 υπουργεία, να δημιουργηθεί ένας ενιαίος φορέας, κάπου εκεί σταμάτησαν. Υπολογίζουν ότι 1 στα 3 αναπηρικά επιδόματα δίδεται κακώς. Ποτέ δεν μας ανακοίνωσαν οριστικά τι έγινε με την απογραφή των συνταξιούχων, πόσες ήταν οι μαϊμού συντάξεις, οι πεθαμένοι, οι παράνομα εισπραττόμενες. Ο έλεγχος συνεχίζεται στο διηνεκές. Το τελευταίο τρίμηνο ανακάλυψαν 83 γιατρούς που συνταγογραφούσαν σε νεκρούς. Μέχρι τώρα σε τμήματα του δημοσίου ίσχυε η 6ήμερη επιπλέον άδεια ως «επίδομα υπολογιστή». Πράγμα που ισοδυναμεί με 1,8 εκατομμύρια εργατοώρες ή 5.000 προσλήψεις. Βάζουν 4 δις φόρο στα ακίνητα για να εισπράξουν 2,9. Γιατί υπολογίζουν ότι μόνο το 70% θα πληρώσει. Εκτός απ’ αυτό, ήδη μέχρι τώρα μεγάλες κατηγορίες ιδιοκτητών είχαν απαλλαγές. Με συνέπεια όσοι πληρώνουν να πληρώνουν περισσότερο.

Δεν είχαμε ασφαλιστικό σύστημα αλλά έναν τεράστιο πελατειακό μηχανισμό. Δεν έγιναν δίκαιες περικοπές μισθών, οι ισχυρότεροι διατήρησαν τους υψηλούς μισθούς εις βάρος των ασθενέστερων. Δεν διευρύνθηκε η φορολογική βάση, πλήρωσαν περισσότερο αυτοί που πληρώνουν πάντα.

1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Άλλοι τόσοι που πληρώνονται το μισθό τους όταν υπάρχουν λεφτά. 3 εκατομμύρια ανασφάλιστοι. 100άδες χιλιάδες νέοι που δεν μπορούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. Και 4 χρόνια η χώρα είναι συνεχώς σε έκρυθμη κατάσταση με απεργίες και διαδηλώσεις για τις μεταθέσεις, τις συγχωνεύσεις φορέων, την κατάργηση επιδομάτων, τα κλειστά επαγγέλματα, τα γενόσημα, τα όρια εξόδου στη σύνταξη. Εναντίον της Μέρκελ. Με τους κουραστικούς αυτούς αριθμούς, παραπάνω, δεν ασχολείται κανείς. Τα ισχυρότερα συμφέροντα βάφτισαν τον αγώνα τους αντίσταση στα μνημόνια και νίκησαν.

Το χειρότερο είναι ότι η νίκη τους αυτή ήταν μάταιη. Η αριθμητική δεν αλλάζει όσα συνθήματα κι αν φωνάξεις. Η προπαγάνδα δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Τώρα συζητάνε πάλι για νέα μέτρα. Χρειάζονται κι άλλα δανεικά. Πληρώνουν χαράτσια για τα ακίνητα. Τα ασφαλιστικά ταμεία χρεοκοπούν. Αν κάποιος τρίτος έβλεπε μια μέρα μόνο τις εφημερίδες στα περίπτερα, θα πίστευε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα ηλιθίων. Έχουν τεράστιους τίτλους: Στο στόχαστρο της τρόικα 600.000 συνταξιούχοι κάτω των 60 ετών! Και δίπλα με τους ίδιους τίτλους: Σύνταξη στα 55 για 400.000 εργαζομένους. 700.000 γονείς σύνταξη στα 50, ποιες κατηγορίες μπορούν να δικαιολογήσουν 8 πλασματικά έτη. Με τους ίδιους τίτλους. Στο ίδιο πρωτοσέλιδο.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η πλειοψηφία της κοινωνίας ήταν ευνοημένη από το προηγούμενο σύστημα. Κοίταξε γύρω της, είδε ότι έτσι κάνουν όλοι και πίστεψε ότι μπορεί να το διατηρήσει εις βάρος κάποιων άλλων. Δεν συνειδητοποίησε ότι σ’ αυτό το σύστημα της χρεοκοπίας όλοι ήμασταν ευνοημένοι και συγχρόνως θύματα. Ότι χωρίς τα δανεικά θα γίνουμε όλοι θύματα. Ότι το συμφέρον της είναι να αλλάξει τα πάντα. Προτίμησε να δώσει μάχη για τα «κεκτημένα», αυτά που οδήγησαν στην καταστροφή. Οχυρώθηκε στον ανορθολογισμό και στους ψεκασμούς, βάφτισε την κοινωνική ιδιοτέλεια αριστερή πολιτική. 4 χρόνια μετά, είμαστε πιο φτωχοί αλλά έχουμε το ίδιο σύστημα. Γι’ αυτό βρίσκουμε τα προβλήματα συνεχώς μπροστά μας.

Στην επίσημη πραγματικότητα της χώρας ο Σαμαράς βάζει κόκκινες γραμμές στην τρόικα, ο Τσίπρας σκίζει τα μνημόνια. Στην άλλη, την πραγματική πραγματικότητα, θέλουμε 4,8 δις το χρόνο για συνταξιούχους κάτω των 60 ετών. 2 δις για τις ζημιές των τριών κρατικών επιχειρήσεων που δεν θέλουμε να κλείσουμε. Μισό δις το χρόνο για τις ψεύτικες συντάξεις κι επιδόματα. Εσύ, ποια πραγματικότητα πιστεύεις ότι θα επικρατήσει;

 

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

Το βαθύ σκοτάδι της δημόσιας διοίκησης...

Του Ν.Γ.Δρόσου

Ο έλεγχος που διενεργείται σε όλα τα ληξιαρχεία της χώρας, κατόπιν εντολής της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Ευτέρπης Κουτζαμάνη, σχετικά με την υπόθεση της μικρής Μαρίας, αποτυπώνει με κάθε μεγαλοπρέπεια το βαθύ σκοτάδι στο οποίο ακόμη βρίσκεται η ελληνική δημόσια διοίκηση, στερούμενη των δυνατοτήτων που προσφέρει μια, έστω στοιχειώδης, ηλεκτρονική μηχανοργάνωση.

Εάν η χώρα μας είχε ακολουθήσει, έστω και κατ’ ελάχιστον, τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο στην οδό της πληροφορικής, η κα. Κουτζαμάνη, ή οποιοσδήποτε άλλος διεξήγαγε τη σχετική έρευνα, θα μπορούσε πιθανότατα με το περίφημο «πάτημα ενός κουμπιού» να αντλήσει από τη σχετική βάση δεδομένων ό,τι πληροφορία τυχόν επιθυμούσε για την υπόθεση αυτή ή για οποιαδήποτε άλλη, αντιστοίχων χαρακτηριστικών.

Με τον τρόπο αυτό θα υπηρετείτο καλύτερα τόσο η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης όσο και το χρήμα που δίνει ο κάθε φορολογούμενος πολίτης για να λειτουργήσει η ελληνική δημόσια διοίκηση.

Χρήμα, το οποίο έχει ρεύσει άφθονο κατά το παρελθόν, αλλά με πενιχρά αποτελέσματα.

Το κτίριο που στεγάζει το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, επί της Λεωφ. Βασ. Σοφίας 15, διατρέχουν σήμερα τουλάχιστον 4 ή και περισσότερες ηλεκτρονικές καλωδιώσεις, αλληλεπικαλυπτόμενες, οι οποίες αφορούν ισάριθμα τεχνικά έργα που έγιναν στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού ενός νευραλγικού υπουργείου επί ζητημάτων λειτουργίας του κράτους.

Πρόκειται για καλωδιώσεις οι οποίες, σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που είναι σε θέση να γνωρίζουν, κάνουν ακριβώς την ίδια «δουλειά» και τοποθετήθηκαν εκεί μόνον και μόνον «για να γίνει το έργο», αποτυπώνοντας έτσι την κατασπατάληση του χρήματος του φορολογουμένου, αλλά και την τελική απουσία ουσιαστικού αποτελέσματος.

Ενός αποτελέσματος το οποίο αντικατοπτρίζεται σήμερα στη λειτουργία κάθε πτυχής του δημόσιου τομέα είτε αφορά στην Υγεία, στην Παιδεία, στα υπουργεία ή οπουδήποτε αλλού.

Το έργο, για παράδειγμα, που χαρακτήρισε ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ως δυσχερές, σχετικά με τη διακρίβωση της πιστότητας των πτυχίων δημοσίων υπαλλήλων, θα ήταν ευχερές εάν υπήρχε μια κεντρική βάση δεδομένων ή μια διασύνδεση μεταξύ των ΑΕΙ και της λοιπής κρατικής μηχανής, παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα «on line» ελέγχων και πάλι με «το πάτημα ενός κουμπιού»…

Γιατί ήταν άραγε απαραίτητο να εισέλθει η χώρα σε καθεστώς μνημονίου ώστε να εφαρμοστεί η ηλεκτρονική συνταγογράφηση ή να εκσυγχρονιστεί το Taxisnet, που ακόμη εμφανίζει σημαντικά προβλήματα λειτουργίας;

Γιατί τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας δεν «βλέπουν» ακόμη το ένα το άλλο, ή οι Δήμοι, τα ληξιαρχεία και τα υποθηκοφυλακεία, για να αναφέρουμε μόνον ορισμένα;

Γιατί δεν υπάρχει ακόμη κτηματολόγιο ή περιουσιολόγιο, ώστε να μην επιβάλλεται το περίφημο «χαράτσι» μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ;

Στενός φίλος, αιμοδότης, περιέγραφε χθες σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης την περιπέτειά του στην υπηρεσία αιμοδοσίας δημοσίου νοσοκομείου, την οποία προσπαθούσε να πείσει ότι είναι εθελοντής αιμοδότης.

Η απάντηση που έλαβε στην ερώτηση «μα καλά, γιατί η μια υπηρεσία δεν βλέπει την άλλη;», ήταν ότι το έργο της μηχανοργάνωσης είχαν αναλάβει τρείς διαφορετικές εταιρείες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τρία μη συμβατά μεταξύ τους συστήματα στα νοσοκομεία της χώρας….

Τα έργα, όμως, είχαν γίνει και προφανώς είχαν αποπληρωθεί, ανεξάρτητα εάν το δημόσιο είχε κάνει τη δουλειά του…

Φίλτατοι, κακά τα ψέματα.

Όσο η χώρα μας αρνείται να εκσυγχρονιστεί κατά τρόπο αποτελεσματικό, επικαλούμενη οποιαδήποτε δικαιολογία, τόσο θα στέκει αντιμέτωπη με το ανάχωμα που τη χωρίζει από το λοιπό Δυτικό κόσμο και τόσο θα καθυστερεί τη διαφυγή της από τη σημερινή της κατάντια…

Αντίστοιχα, τόσο βαθύτερα θα σύρεται στην αδιαφάνεια και τη γραφειοκρατία που τόσο ταλαιπωρούν αυτόν τον τόπο…

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr