Γράφει ο Χρήστος Θεοχαράτος
Η «ιστορία με τις πατάτες» – και με όσα άλλα αγροτικά προϊόντα ακολουθήσουν – είναι ένα πολυεπίπεδο ζήτημα. Το οποίο δεν αφορά μόνο την ευκαιρία των καταναλωτών να πάρουν φθηνά τρόφιμα ή την ευκαιρία των Αγροτών να πουλήσουν τα αγαθά τους σε υπερδιπλάσια τιμή. Ή τις δικαιολογίες για το κόστος της μεταφοράς...
Είναι και άκρως αποκαλυπτική:
1. Αποκαλύπτει ότι ο καταναλωτής πληρώνει μέχρι και δέκα φορές ακριβότερα από την τιμή που πληρώνεται ο παραγωγός!
2. Αποκαλύπτει ότι η κινητήρια δύναμη της στρεβλής ελληνικής αγοράς είναι ο παρασιτισμός και η εκμετάλλευση!..
3. Αποκαλύπτει την απροθυμία του κράτους να θέσει κατώτατη τιμή στα χέρια του παραγωγού και ανώτατη τιμή στα ράφια για τον καταναλωτή!
4. Αποκαλύπτει ότι το κράτος και η πολιτική του διοίκηση είναι εναντίον του παραγωγού (και της παραγωγής) και υπέρ του παρασιτισμού!
5. Αποκαλύπτει ότι η στρεβλή αγορά διέλυσε τον παραγωγικό ιστό, – είτε για τον πρωτογενή τομέα πρόκειται, είτε για τον δευτερογενή!
Προκειμένου να προλάβει παρερμηνείες, η στήλη δηλώνει ότι δεν στρέφεται εναντίον του κέρδους, διότι το θεωρεί και θεμιτό και αναγκαίο ώστε να λειτουργούν η αγορά και οι κανόνες της. Η στήλη, όμως, είναι υποχρεωμένη να στηλιτεύσει τα εξής φαινόμενα:
* Οι πατάτες αγοράζονται από τους εμπόρους 10 και 12 λεπτά το κιλό. Και μάλιστα πληρώνουν τους παραγωγούς και με επιταγές. Οι καταναλωτές, όμως, πληρώνουν τις ίδιες πατάτες από 70 μέχρι 75 λεπτά το κιλό – και παλιότερα, προτού αρχίσει η διανομή τους από τους αγρότες, μέχρι και 90 λεπτά το κιλό...
* Οι έμποροι πληρώνουν το ρύζι στους παραγωγούς από 12 μέχρι 15 λεπτά το κιλό. Οι καταναλωτές, όμως, το πληρώνουν από 1,5 μέχρι και 3 ευρώ το κιλό...
* Οι έμποροι πληρώνουν τα λεμόνια από 10 μέχρι 12 λεπτά το κιλό και οι αγρότες δεν τα μαζεύουν, διότι τους στοιχίζουν περισσότερο τα εργατικά. Οι καταναλωτές, όμως, τα πληρώνουν από 1,5 μέχρι 1,8 ευρώ το κιλό...
* Τα ροδάκινα πληρώνονται από τους εμπόρους από 15 μέχρι 20 λεπτά το κιλό. Οι καταναλωτές, όμως, τα πληρώνουν από 1,5 μέχρι και 2 ευρώ το κιλό!..
Το ίδιο συμβαίνει με τις ντομάτες, με τις πιπεριές, με τις μελιτζάνες, με τα κολοκυθάκια και τα φασολάκια, με τα λαχανικά, με τα κρασιά, με τα γάλατα, με τα στάρια με τα καλαμπόκια, με τα περισσότερα φρούτα – ακόμη και με τα κρέατα.
Οι έμποροι τα πληρώνουν (όποτε τα πληρώνουν) κοψοχρονιά και οι καταναλωτές τα πληρώνουν για χαβιάρι.
Κι αυτό διότι όλοι εκείνοι οι οποίοι επιμένουν ότι οι Αγορές (άρα και στην Ελλάδα) αυτορρυθμίζονται ή είναι ηλίθιοι ή είναι πολιτικοί απατεώνες. Ή και τα δύο.
Αλλωστε η τύχη που επεφύλαξαν στους Συνεταιρισμούς, με την κομματικοποίησή τους, με τη διαφθορά τους και με την υπερχρέωσή τους – σε βαθμό που εξέπεσαν σε σφραγίδες – βεβαιώνει του λόγου το αληθές:
Οσοι δεν συμπεριφέρθηκαν ως ηλίθιοι, συμπεριφέρθηκαν ως απατεώνες!
ΠΗΓΗ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Το έχω ξαναγράψει και δεν θα σταματήσω να το λέω...
Οι αγρότες, αφού "ξεκοκάλισαν" τις επιδοτήσεις από την δεκαετία του '80 έως και σήμερα χωρίς να πάει ούτε δραχμή ή ευρώ εκεί που έπρεπε, τώρα επιτέλους καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αντιδράσουν και να κάνουν κάτι για την καλύτερη διάθεση των προϊόντων τους.
Εν μέσω κρίσης και λόγω της οικονομικής πραγματικότητας αναγκάζονται πλέον να κάνουν τα πρώτα τους δειλά οργανωτικά βήματα.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ...
Και μακάρι να υπάρξει αποτέλεσμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου