Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014
Στην Αττική το χαμένο στέμμα της Μεσογείου!...
Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Η αξιοποίηση του Ελληνικού είναι η σημαντικότερη επένδυση στον χώρο του real estate και μπορεί να αλλάξει τελείως τις τιμές των ακινήτων στην Αττική. Οι όποιες αντιδράσεις είναι αναμενόμενες και σημειώνονται σε κάθε επένδυση που επιχειρείται σε αυτή την χώρα. Δεν μας ξενίζουν. Το εντυπωσιακό είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις και μετά από λίγο καιρό εκείνοι που αντιδρούσαν το... ξεχνάνε ή αλλάζουν εντελώς στάση. Δικαίως αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να συμβαίνει όταν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα.
Η περίπτωση των Αιολικών Πάρκων ήταν η πλέον χαρακτηριστική. Δεν υπήρξε επένδυση που να μην έχει καταλήξει στα δικαστήρια. Σε πολλές περιπτώσεις οι ενάγοντες ήταν οι ίδιοι! Λες κι είχαν πάρει σβάρνα τον κατάλογο με τις επενδύσεις και μοίραζαν προσφυγές. Και τι δεν είχαμε ακούσει τότε! Ότι οι ανεμογεννήτριες κόβουν το γάλα στις κατσίκες και άλλα τέτοια φαιδρά. Το πως και το γιατί επέμεναν κάποιοι τόσο έντονα να καθυστερήσουν μεγάλες επενδύσεις είναι κάτι που εύκολα μπορεί να απαντηθεί απ΄ όλους μας...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και στην περίπτωση του Ελληνικού θα ακούσουμε διάφορα απίθανα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι αν το Ελληνικό γινότανε Κυψέλη, τότε οι διαμαρτυρόμενοι θα είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Αλλά δεν είναι έτσι! Η αξιοποίηση του Ελληνικού σε συνδυασμό με τα έργα στην παράκτια ζώνη, μπορούν να δώσουν στην Αττική αυτό που της έλειπε εδώ και δεκαετίες: Το χαμένο στέμμα της Μεσογείου!
Η Αττική έχει εκπληκτικές παραλίες και ένα μεγάλο παραλιακό μέτωπο. Θα μπορούσε να προσελκύει όλη την ελίτ της Ευρώπης. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Η ελίτ δεν θα έρθει επειδή δήθεν μας το χρωστάει, αλλά επειδή θα μπορούμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες της. Το περιβάλλον της Αττικής είναι εκπληκτικό. Το καλύτερο στην Μεσόγειο. Εκείνο που λείπει είναι ένα οικιστικό περιβάλλον υψηλών ποιοτικών χαρακτηριστικών. Κι αυτό μπορεί να συμβεί με τις παρεμβάσεις στο Ελληνικό, στον Φλοίσβο και σε όλη την παραλιακή ζώνη.
Ο άμεσος αντίκτυπος θα είναι η αύξηση της αξίας των ακινήτων κι ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ελληνική Οικονομία. Αλλά και η δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας, τόσο στη διάρκεια των έργων όσο και στη συνέχεια.
Πρόσφατα άκουγα σε ένα ντοκιμαντέρ ότι περισσότεροι από 300.000 πλούσιοι Ρώσοι έχουν επενδύσει σε ακίνητα στο Λονδίνο κι ότι οι ίδιοι άνθρωποι είναι που ενισχύουν την Οικονομία κι άλλων μεγάλων πόλεων της Ευρώπης. Στους πιθανούς προορισμούς τους δεν περιλαμβάνεται η Αθήνα. Το γιατί, εύκολα το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε αυτούς κι άλλους ευκατάστατους πολίτες του κόσμου να θεωρούν την Αθήνα δεύτερο σπίτι τους...
Οι δικές μας πληροφορίες υποστηρίζουν ότι όσες έρευνες έχουν γίνει στην περιοχή του Ελληνικού αποδεικνύουν ότι ο κόσμος, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, επιθυμούν το έργο. Μία τέτοια δημοσκόπηση δημοσιεύει σήμερα το Capital.gr. Τις ίδιες δημοσκοπήσεις βλέπουν επίσης κι όσοι πολιτικοί δηλώνουν την αντίδρασή τους. Τι περισσότερο γνωρίζουν άραγε από τους κατοίκους της περιοχής;
Η περίπτωση των Αιολικών Πάρκων ήταν η πλέον χαρακτηριστική. Δεν υπήρξε επένδυση που να μην έχει καταλήξει στα δικαστήρια. Σε πολλές περιπτώσεις οι ενάγοντες ήταν οι ίδιοι! Λες κι είχαν πάρει σβάρνα τον κατάλογο με τις επενδύσεις και μοίραζαν προσφυγές. Και τι δεν είχαμε ακούσει τότε! Ότι οι ανεμογεννήτριες κόβουν το γάλα στις κατσίκες και άλλα τέτοια φαιδρά. Το πως και το γιατί επέμεναν κάποιοι τόσο έντονα να καθυστερήσουν μεγάλες επενδύσεις είναι κάτι που εύκολα μπορεί να απαντηθεί απ΄ όλους μας...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και στην περίπτωση του Ελληνικού θα ακούσουμε διάφορα απίθανα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι αν το Ελληνικό γινότανε Κυψέλη, τότε οι διαμαρτυρόμενοι θα είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Αλλά δεν είναι έτσι! Η αξιοποίηση του Ελληνικού σε συνδυασμό με τα έργα στην παράκτια ζώνη, μπορούν να δώσουν στην Αττική αυτό που της έλειπε εδώ και δεκαετίες: Το χαμένο στέμμα της Μεσογείου!
Η Αττική έχει εκπληκτικές παραλίες και ένα μεγάλο παραλιακό μέτωπο. Θα μπορούσε να προσελκύει όλη την ελίτ της Ευρώπης. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Η ελίτ δεν θα έρθει επειδή δήθεν μας το χρωστάει, αλλά επειδή θα μπορούμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες της. Το περιβάλλον της Αττικής είναι εκπληκτικό. Το καλύτερο στην Μεσόγειο. Εκείνο που λείπει είναι ένα οικιστικό περιβάλλον υψηλών ποιοτικών χαρακτηριστικών. Κι αυτό μπορεί να συμβεί με τις παρεμβάσεις στο Ελληνικό, στον Φλοίσβο και σε όλη την παραλιακή ζώνη.
Ο άμεσος αντίκτυπος θα είναι η αύξηση της αξίας των ακινήτων κι ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ελληνική Οικονομία. Αλλά και η δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας, τόσο στη διάρκεια των έργων όσο και στη συνέχεια.
Πρόσφατα άκουγα σε ένα ντοκιμαντέρ ότι περισσότεροι από 300.000 πλούσιοι Ρώσοι έχουν επενδύσει σε ακίνητα στο Λονδίνο κι ότι οι ίδιοι άνθρωποι είναι που ενισχύουν την Οικονομία κι άλλων μεγάλων πόλεων της Ευρώπης. Στους πιθανούς προορισμούς τους δεν περιλαμβάνεται η Αθήνα. Το γιατί, εύκολα το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε αυτούς κι άλλους ευκατάστατους πολίτες του κόσμου να θεωρούν την Αθήνα δεύτερο σπίτι τους...
Οι δικές μας πληροφορίες υποστηρίζουν ότι όσες έρευνες έχουν γίνει στην περιοχή του Ελληνικού αποδεικνύουν ότι ο κόσμος, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, επιθυμούν το έργο. Μία τέτοια δημοσκόπηση δημοσιεύει σήμερα το Capital.gr. Τις ίδιες δημοσκοπήσεις βλέπουν επίσης κι όσοι πολιτικοί δηλώνουν την αντίδρασή τους. Τι περισσότερο γνωρίζουν άραγε από τους κατοίκους της περιοχής;
ΠΗΓΗ capital.gr
Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014
Γιατί η κεντροαριστερά χάνει το ραντεβού της με την ιστορία...
Το... ξερίζωμα της "Ελιάς" πριν καλάκαλά αρχίσει να σχηματίζει κορμό και οι διαψευσμένες τόσο πρόωρα ελπίδες για την συγκροτημένη δημιουργία ενός σοβαρού κεντροαριστερού χώρου στο υπό αναδιάταξη πολιτικό σκηνικό, μάλλον δεν εξέπληξε κανέναν. Ακόμη και όσοι (πολλοί...) προσδοκούν εναγωνίως ένα τέτοιο μεσαίο, διαλλακτικό, σοβαρό και υπεύθυνο πολιτικό σχήμα που χωρίς αφορισμούς και ιδεοληψίες μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην ρευστή πολιτική πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται πως οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν έχουν ακόμη αποδεσμευτεί από σύνδρομα και φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν είναι έτοιμες για την υπέρβαση και τις θυσίες ,σε προσωπικές φιλοδοξίες, που μια τέτοια αναγκαστική υπέρβαση επιτάσσει...
Πέρα από τα επιμέρους "προσωπικά", όμως, υπάρχουν και αντικειμενικές παράμετροι που καθιστούν το εγχείρημα και δύσκολο και ίσως πρόωρο: το υπό κατάρρευση ΠΑΣΟΚ, η ηγετική ομάδα του έστω, αρνείται ν' αναγνωρίσει την πραγματική θέση στην οποία βρίσκεται και πασχίζει με νύχια και με δόντια να διασωθεί όσο και όπως από την πλήρη εξαφάνιση. Επιστρατεύει "λογικές" και συνθήματα εκτός τόπου και χρόνου. Προωθεί ( και επιμένει σ' αυτά...) πρόσωπα για το ευρωψηφοδέλτιο που μόνο μνήμες από το κακό παρελθόν του ανασύρουν. Φθαρμένα, αναξιόπιστα, άβουλα και... αιδημόνως σιωπηλά όταν ξετυλιγόταν το κουβάρι της διαπλοκής και της διαφθοράς, όταν όλη η κοινωνία βοούσε για σκάνδαλα επώνυμων στις ανώτατες κομματικές βαθμίδες. Προβάλλει ηγεμονισμούς (και ως... παραδοξολογία, προκαλεί γέλια!) στις διεργασίες για τον κεντροαριστερό πόλο, συμπεριφερόμενο ως... Δελαπατρίδης! Προσπάθησε να... καταπιεί τους "58", να τους χρησιμοποιήσει σαν δεκανίκι στην απελπισμένη του προσπάθεια να μην εξαφανιστεί όλους διόλου.
Οι τελευταίοι, πάλι, αξιόλογες μονάδες αλλά ως προερχόμενες οι περισσότερες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ δεν θέλησαν η δεν τόλμησαν ν' αυτοαναδειχθούν ως αναγεννητική δύναμη ερχόμενες σε σύγκρουση με τα γραφειοκρατικά απομεινάρια του Κινήματος. Δεν σηματοδότησαν το αποκαθαρμένο , ακόμη και μέσα από διαδικασίες αυτοκριτικής,"νέο" που φιλοδοξεί να χαράξει καινοτόμο πορεία στις εξελίξεις. Έδειξαν άσχετα πιθανόν με τις προθέσεις τους ως συνακολούθημα του ΠΑΣΟΚ, που όταν δεν ικανοποιήθηκαν κάποιες τακτικίστικες απαιτήσεις τους, ξαναγύρισαν στην γωνιά τους ευχόμενοι... καλή συνέχεια στην ξεριζωμένη "Ελιά"! Καθωσπρέπει χειρισμοί σαλονιών, σε μια συγκυρία που απαιτεί τόλμη και αποφασιστικότητα...
Και η ΔΗΜΑΡ δεν αποδείχθηκε ικανή για την υπέρβαση. Με έωλα επιχειρήματα, κατέφυγε στην περιχαράκωση και την ασφάλεια(;) της καταγεγραμμένης παρουσίας της, αγνόησε τις πολλές και σημαντικές αντιρρήσεις για "μοναχική πορεία" ικανών στελεχών της, και τελικά συμπεριφέρθηκε ως κόμμα αρχηγικής επιρροής. Οι αντίθετες φωνές, δεν επέμειναν, δεν έθεσαν όρους, δεν θέλησαν να χαρακτηρισθούν "διασπαστές"(προσμέτρησαν, φυσικά, και τους "ηγεμονισμούς" του κ. Βενιζέλου...) και ευγενώς συμβιβάσθηκαν. Περιμένοντας καλύτερες προϋποθέσεις;
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη διάσταση πιο ουσιαστική επειδή καταγράφεται στο κοινωνικό επίπεδο: ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος που αυτοπροσδιορίζεται ως "κεντροαριστερό", θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ...ΘΑ αποδειχθεί ως η κεντροαριστερά στην Ελλάδα.
Μπορεί να εκτιμά (το καταγράφουν και οι απαντήσεις στις ποιοτικές ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων...) ως ακραίες και επικίνδυνες πολλές από τις θέσεις, προτάσεις και ευαγγελιζόμενες πολιτικές του ,κυρίως αυτές που υποστηρίζονται εμμονικά από τις ακραίες συνιστώσες του, αλλά "καθησυχάζεται" από τις αλλεπάλληλες αναδιπλώσεις της ομάδας Τσίπρα.
Στο βάθος, και ενθυμούμενο τις πρωτοφανείς μεταλλάξεις του προ '81 και μετά '81 ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, πιστεύει ότι πιθανότατα ένας κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ θ' αποδειχθεί ένα νέας κοπής ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο το ότι σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλά σημερινά στελέχη του προέρχονται από την "πελατειακή" δεξαμενή του πάλαι ποτέ ακμαίου Κινήματος.
Αν σ' αυτούς, προσθέστε και τους αγανακτισμένους και εν απογνώσει από την σημερινή κυβερνητική διαχείριση πολίτες, εύκολα εξηγούνται τα δημοσκοπικά ποσοστά που απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, περιμένει την επαύριο μιας τυχόν νέας υπό το κόμμα αυτό διακυβέρνησης, να δει να υλοποιούνται όλες οι σημερινές (και σε μεγάλο βαθμό ανεδαφικές...) εξαγγελίες και δεσμεύσεις του. Αν δεν το δει να γίνεται πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει πιο γρήγορα απ' όσο ανέβηκε. Αν, πάλι, επιχειρηθούν οι επαπειλούμενοι "ριζοσπαστισμοί" του, λόγω εμμονών η επικράτησης των τυχοδιωκτικών απόψεων των συνιστωσών του, θα καταρρεύσουμε όλοι μαζί...
Ίσως τότε, με καθημαγμένη την κεντροδεξιά και οικτρά αποτυχούσα την αριστερά, να έρθει η ώρα της κεντροαριστεράς. Που δεν τόλμησε όταν έπρεπε, και θα προκύψει από τα συντρίμμια...
ΠΗΓΗ iefimerida.gr
Ελιά…δάκος και… θρύψαλα…
Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη.
Το εγχείρημα ανασύστασης της Κεντροαριστεράς που βασιζόταν σε παρέες και προσωπικές μικροπολιτικές στρατηγικές κι όχι στη στήριξη της κοινωνίας, δεν μπορούσε να έχει μέλλον.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «λάκισμα» κάποιων «προσωπικοτήτων» από τους «58», μόλις ανακοινώθηκε ότι οι ευρωβουλευτές θα εκλεγούν με σταυρό προτίμησης κι όχι με λίστα διορισμού.
Κι όχι μόνο αυτό.
Οι «58» προτιμούν, λένε, να διατηρηθούν εκτός εκλογικής φθοράς των κομματικών μηχανισμών και να δώσουν βαρύτητα στο εγχείρημά μετεξέλιξης του χώρου τους, μετά τις ευρωεκλογές!
Τουτέστιν, εντός εκτός και επί τα αυτά.
Να τραβάνε το κουπί μερικοί κι εκείνοι να κάνουν εκ του ασφαλούς υψηλή κριτική και να παραμένουν στο απυρόβλητο.
Λες κι αποτελούν κάποιο ιδιαίτερο εθνικό κεφάλαιο.
Παραγνωρίζουν, όμως, ότι η πλειοψηφία τους αποτελείται από πρόσωπα που στο πρόσφατο ακόμη παρελθόν υπηρέτησαν το τοξικό πολιτικό σύστημα. Είτε στα ενδότερά του, είτε από τις περιβόητες ….καθηγητικές καρέκλες.
Παραγνωρίζουν ότι πολλοί εξ αυτών είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την παρουσία του ΠαΣοΚ –και δη των χρόνων Σημίτη- όπου κορυφώθηκαν τα οικονομικά σκάνδαλα, όπως του χρηματιστηρίου και των εξοπλισμών.
Παραγνωρίζουν ότι κάποιοι εξ αυτών αντιστάθηκαν κι αντιστέκονται ακόμη, ούτως ώστε να μη πραγματοποιηθούν τ’ αυτονόητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η …αντίσταση των περισσοτέρων στην κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που όταν επιχειρήθηκε ν’ αλλάξει και να προοδεύσει η Παιδεία μας, σήκωσαν τα μπαϊράκια «επανάστασης».
Παραγνωρίζουν ότι παρά την αναγκαιότητα ανασύστασης της Κεντροαριστεράς σε σοβαρή, υπεύθυνη, ρεαλιστική και κυρίως μη ουτοπιστική παράταξη, οι ίδιοι δεν είχαν και δεν έχουν ιδιαίτερα ερείσματα στην κοινωνία.
Στις παρέες τους μπορεί.
Στην κοινωνία, όχι!
Παραγνωρίζουν ότι πλείστοι εξ αυτών, έστρωσαν κόκκινα χαλιά ευνοιοκρατίας προς συντεχνίες και λοιπά ρετάλια του πολιτικού μας βίου.
Παραγνωρίζουν ή δεν αντιλαμβάνονται τις τεκτονικές αλλαγές που έχουν δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία και πορεύονται με υπεροψία και φαβοριτισμούς.
Μπορεί να εμφανίζονται, σήμερα, τιμητές της Κεντροαριστεράς;
Στις παρέες τους μπορεί.
Στην κοινωνία, όχι!
Κάτι ακόμη.
Αν μετά το μαράζωμα της ελιάς, εμφανίστηκε το «Ποτάμι», καλοδεχούμενο.
Φοβάμαι όμως, ότι η διακυβέρνηση του τόπου δεν αποτελεί ούτε ρεπορτάζ, ούτε γίνεται με ευχολόγια, ενώ το νέο πολιτικό σκηνικό δεν θα προέλθει από σχήματα ευκολίας και αναγνωρισιμότητας.
Η πολιτική χρειάζεται θέσεις και σχέδιο.
Ρήξεις, πρόγραμμα, αφήγηση.
Η δε νέα πολιτική χρειάζεται όραμα για να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το αρτηριοσκληρωτικό πολιτικό σύστημα.
Σχέδιο ψάχνω...
Ρήξεις, πρόγραμμα, αφήγηση.
Η δε νέα πολιτική χρειάζεται όραμα για να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το αρτηριοσκληρωτικό πολιτικό σύστημα.
Σχέδιο ψάχνω...
ΠΗΓΗ GR POST
Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014
Όταν οι δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται "ερμηνεία"...
Ξαναδιαβάζοντας τις δηλώσεις Τσίπρα και Σταθάκη για το χρέος και τη φορολογία...
Διάσημος Αμερικανός επικοινωνιολόγος (με το παρατσούκλι «πράσινος» – The Green) που είχε «τρέξει» τις προεδρικές καμπάνιες του Κλίντον, μία του Τόνι Μπλερ, μία του Βάτσλαβ Χάβελ και άλλων ηγετών ανά τον κόσμο μου έλεγε πριν καμια δεκαριά χρόνια πως «στην πολιτική εάν χρειαστεί να «ερμηνεύσεις» ή να διευκρινίσεις μια δήλωση που έχεις κάνει, πάει να πει ότι ήταν μια κακή δήλωση. Κι" όταν επιχειρείς να διορθώσεις μια δυσνόητη δήλωση με άλλη που είναι ακόμα πιο δυσνόητη τότε αυτό ισοδυναμεί με καταστροφή». Σαφέστερο δεν γίνεται. Το θυμήθηκα συγκρίνοντας τις δηλώσεις που έχει κάνει πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας με εκείνες άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές δουλεύουν στο φουλ οι... μονταζιέρες. Ο αντίπαλος επιχειρεί συχνά να προκαλέσει σύγχυση. Όμως η απάντηση στις «παρερμηνείες» είναι μία: να μην αφήνεις κανένα περιθώριο για παρερμηνεία.
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος είναι σαφής όταν λέει πως θα επιχειρήσει να διεκδικήσει το μοντέλο που εφήρμοσαν οι Σύμμαχοι για τα χρέη της Γερμανίας στη συμφωνία του Λονδίνου το 1953. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτά είναι δύσκολο ή απίθανο να συμβούν σήμερα, όμως η στρατηγική είναι σαφής και ακούγεται λογική.
Τα πράγματα, όμως, μπερδεύονται όταν αρχίζει η εξειδίκευση. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει σχέδιο, όπως τον κατηγορεί η κυβέρνηση -η οποία δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο πλην των προθέσεων των δανειστών. Ισχυρίζομαι πως ενίοτε αυτό το σχέδιο σηκώνει παρερμηνείες και εμπίπτει στην περιγραφή του << don't do>> του Αμερικανού επικοινωνιολόγου που προανέφερα.
Παραδείγματος χάρη:
1. Αλέξης Τσίπρας στην Ελευθεροτυπία- 8/9/2013: «Οι μονομερείς ενέργειες δεν αποτελούν επιθυμία, αλλά αν μας εξωθήσουν σε αυτές δεν θα διστάσουμε προκειμένου να υπερασπιστούμε τη ζωή και την αξιοπρέπεια του λαού μας»...
...<< εκτιμώ ότι ένα κούρεμα 40% έως 50% που θα φέρει το χρέος στην τάξη του 85% με 90% του ΑΕΠ, δηλαδή εκεί όπου είναι ο μέσος ευρωπαϊκός όρος, σε συνδυασμό με τερματισμό της λιτότητας και ένα σχέδιο άμεσων δημόσιων αναπτυξιακών επενδύσεων, θα σηματοδοτούσε την έξοδο από την κρίση και την ταχεία ανάκαμψη>>...
2. Αλέξης Τσίπρας στο Βήμα- 23/2/2014: <<«Με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα σταματήσει αμέσως η αγωνία για νέα μέτρα λιτότητας. Θα επανέλθει ο κατώτατος μισθός στα προ Μνημονίου επίπεδα και θα υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις για τη διευκόλυνση και την ελάφρυνση αγροτών, μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών».
Ερωτηθείς για το εάν σκοπεύει να επιβάλλει νέους φόρους, αφού μίλησε για «σκόπιμη παρερμηνεία των θέσεων του κόμματος», είπε:
<< Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να επιβάλλει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα ρίξει τα βάρη σε αυτούς που φοροδιαφεύγουν και στους έχοντες, ενώ θα ελαφρύνει αισθητά τα μεσαία και τα χαμηλά εισοδήματα>>.
Για μονομερείς ενέργειες και για εκείνους που τον κατηγορούν ότι θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης:
<< Δεν μπορεί από τη μία πλευρά να είμαι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και από την άλλη να επιδιώκω την αποχώρηση από την ευρωζώνη. Δεν θα προβούμε σε μονομερείς κινήσεις. Ούτε, όμως, θα διστάσουμε να τις κάνουμε αν τις επιβάλλει το εθνικό συμφέρον». Οι μονομερείς ενέργειες αυτές θα αφορούν, σύμφωνα με τον κ.Τσίπρα, τη διαχείριση του χρέους. «Εάν οι συνομιλίες οδηγήσουν στην απόρριψη κάθε συζήτησης για την περικοπή του χρέους, τότε θα διακόψουμε τις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους, ακόμα και μονομερώς, αν χρειαστεί, για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας>>.
3. Γιώργος Σταθάκης στον Βήμα Fm 25/2/2014: << Σε καμία περίπτωση μονομερείς ενέργειες. Ο κ. Τσίπρας, στη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», ήταν εξαιρετικά σαφής και έδωσε απαντήσεις, δεν δημιούργησε ερωτήματα. Ξεκαθάρισε πλήρως ότι η διαπραγμάτευση και νέα ρύθμιση του χρέους είναι προς όφελος όλων των πλευρών και γι' αυτό είπε ότι θα συγκαλέσει έκτακτο Eurogroup για να αναδείξει το ελληνικό πρόβλημα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να προχωρήσει μια ρύθμιση>>
Για τις δηλώσεις του περί υπερφορολόγησης και αν ήταν ίδιες με του Γ. Στουρνάρα: << Δεν είπα τίποτα τέτοιο. Δεν είπα «υστερούν», αλλά «υστερούσαν». Έχει σημασία ο χρόνος και αφορούσαν επιχειρήσεις και τα νομικά πρόσωπα σε σχέση με τα φυσικά, σε σχέση με το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους κατ" αναλογία του ευρωπαϊκού μέσου όρου και σήμερα υπερφορολογούνται, διότι σηκώνουν μεγάλο βάρος. Το ίδιο με τον ΦΠΑ, με τους καταναλωτές, γιατί σήμερα έχουμε τον υψηλότερο στην Ευρώπη και έτσι και οι καταναλωτές υπερφορολογούνται. Αντιθέτως, τα νομικά πρόσωπα και οι επιχειρήσεις είχαν μια μεγάλη υστέρηση που σήμερα είναι μικρότερη, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει. Εάν ισχύσει η σημερινή φορολογία και πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, θα έχουμε μεγαλύτερα έσοδα. Δεν θα αλλάξουμε κανέναν φορολογικό συντελεστή. Τα έσοδα θα αυξηθούν και η φοροδιαφυγή θα φέρει έσοδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα το κάνει αυτό>>.
Συμπέρασμα:
Πρώτον, ο Τσίπρας δηλώνει πως «θα ελαφρύνει αισθητά από φόρους τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα». Ο Σταθάκης, όμως, τονίζει με κατηγορηματικό τρόπο πως «δεν θα αλλάξουμε κανένα φορολογικό συντελεστή». Πως θα ελαφρύνεις εκείνους που φορολογούνται με συντελεστές τους οποίους δεν θα αλλάξεις;
Δεύτερον, ο Τσίπρας δηλώνει πως «δεν θα προβούμε σε μονομερείς ενέργειες (σ.σ εννοεί για το χρέος) αλλά και δεν θα διστάσουμε να τις κάνουμε εάν αυτό το επιβάλλει το εθνικό συμφέρον». Ο Σταθάκης λέει «σε καμια περίπτωση μονομερείς ενέργειες». Εάν «σε καμια περίπτωση», τότε πως «δεν θα διστάσουμε να τις κάνουμε»;
Με το 40% των Ελλήνων (τελευταίες δημοσκοπήσεις) να δηλώνουν πως προτιμούν να παραμείνουν εκτός ευρώ ή εντός ευρώ αλλά εκτός Ε.Ε εφόσον είναι υποχρεωτικό να συνεχιστεί η ίδια πολιτική και με τους δανειστές να επιμένουν σε νέο δανεισμό και νέο μνημόνιο απορρίπτοντας το «κούρεμα», είναι προφανές πως μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν εκ των πραγμάτων αντιμέτωπη με αυτό που είναι λογικό να απεύχεται.
Κι επειδή η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει κανένα δίλημμα να συνεχίσει την ίδια πολιτική των τεραστίων κοινωνικών ελλειμμάτων για να επιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα, η μπάλα περνάει στο τερέν του Τσίπρα. Κι εκεί περιθώρια για παρερμηνείες δεν υπάρχουν...
ΠΗΓΗ opinion24.gr
Ο Δούρειος ρύπος...
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 αρνήθηκα να ψηφίσω, θεωρώντας εξευτελιστικό το δίλημμα «μνημόνιο ή όχι» το οποίο είχε γίνει αποδεκτό από το σύνολο του πολιτικού συστήματος αλλά ευτυχώς όχι απ΄όλους τους υποψήφιους. Μου φάνηκε γελοίο το να πρέπει να αποφασίσω εάν πακέτο με το τι σόι πόλη θέλω θα πάει και η πεποίθησή μου για το μέλλον της Ελλάδας. Απλώς, γελοίο.
Τα σκουπίδια και η αποκομιδή τους είναι το πρώτο καθήκον που θα «χρεωθεί» σε κάποιον, οποιονδήποτε δήμαρχο. Έτσι, το 2010, με μια δόση υπερβολής προκειμένου να διασκεδάσουμε την ασφυξία που νιώθαμε από το κλίμα που είχε δημιουργηθεί, αυτό που λέγαμε κάποιοι που δε δεχόμασταν να συρθούμε στις κάλπες – δημοψήφισμα για το μνημόνιο ήταν «θα ψηφίσουμε για το αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη ή αν θα μας μαζεύει τα σκουπίδια ο Μπουτάρης ή ο Γκιουλέκας;»
Έλα όμως που προχθές είδαμε κι ακούσαμε το πάντρεμα μνημονίου και σκουπιδιών από τα χείλη της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιας Περιφερειάρχη Αττικής Ρένας Δούρου, στην εκπομπή «Πρώτη γραμμή» του ΣΚΑΙ! Σε παρατήρηση του Δημήτρη Οικονόμου «Όπως έχει πει ο Μπουτάρης –πολύ σωστά- τα σκουπίδια για να τα μαζέψεις δε χρειάζεται να είσαι δεξιός ή αριστερός». «Α, αυτό είναι από τους μεγαλύτερους αστικούς μύθους» αντέδρασε η κυρία Δούρου» για να συνεχίσει: «Λέω, λοιπόν, ότι από τις πιο επικίνδυνες ρήσεις είναι αυτή που μόλις επαναλάβατε. ΔΕ ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ». «Γιατί;» εξεπλάγη ο Βασίλης Λυριτζής. «Δεν μαζεύουνε με τον ίδιο τρόπο τα σκουπίδια οι μνημονιακοί υποψήφιοι με τους μη μνημονιακούς υποψήφιους» συνέχισε η φιλοξενούμενη, για να εξηγήσει στη συνέχεια ότι «Οι μεν πρώτοι θα παίξουν με οργανωμένα συμφέροντα, οι δε δεύτεροι θα διαβουλευτούν με τις τοπικές κοινωνίες».
Σε πρώτη φάση, με εξέπληξε το ότι η Ρένα Δούρου δεν επικαλέστηκε αυξημένη περιβαλλοντική ευαισθησία ορισμένων υποψηφίων, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πρόκριση εναλλακτικών τρόπων διαχείρισης των απορριμμάτων. Αντίθετα, το περιβάλλον δεν μπήκε καν στην ατζέντα, σε αντίθεση με «εργολάβους» και «συμφέροντα».
Σε δεύτερη φάση, με εξέπληξε ακόμη περισσότερο το ότι, στο σχολιασμό της είδησης, καμιά σημασία δεν έχει δοθεί στο διαχωρισμό «ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ – ΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ» παρά μόνο στο «μνημονιακοί – μη μνημονιακοί», το οποίο γέννησε στιγμές μεγάλης καφενειακής έμπνευσης, λες και το «μνημονιακός» είναι μεγαλύτερη βρισιά απ’ το «μη δημοκράτης». Είναι δυνατόν να περνάει απαρατήρητος ο διαχωρισμός σε «δημοκράτες – μη δημοκράτες», πόσω μάλλον όταν ακολουθείται από το διχαστικό «μνημονιακοί – μη μνημονιακοί»;
Τι διάολο, ζούμε στο 2014. Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με πλήρη ελευθερία, χωρίς χαφιέδες, ρουφιάνους, χωρίς προσωπικές μνήμες εμφυλίου και πολύ αχνές έως καθόλου χούντας, χωρίς να κρύβουμε την εφημερίδα που διαβάζουμε, τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε ή τις πεποιθήσεις μας και χωρίς να νιώθουμε ότι οι διακοπές μας στα ξερονήσια θα συνεχιστούν αναγκαστικά και αορίστως. Πώς φτάσαμε, λοιπόν, να αντιμετωπίζεται η «δημοκρατία» με τόση ελαφρότητα και να αποδεχόμαστε χωρίς σχόλια και διαμαρτυρίες κάποιοι να μας χωρίζουν σε «δημοκράτες – μη δημοκράτες» με πρόσχημα το μνημόνιο;
Εάν, πάντως, το στίγμα του Δούρειου δημοκρατικόμετρου είναι η αντίσταση στο μνημόνιο, να χαίρεται η κυρία Δούρου τους δημοκράτες που συντάσσονται με την αντίσταση αυτή.
ΠΗΓΗ protagon.gr
Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014
Ο βίος και η πολιτεία ενός αφισοκολλητή...
Ναι ρε, έχω δώσει αγώνες εγώ για τη Δημοκρατία, για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, απ΄ το ΄80 ξεκίνησα κάθε βράδυ αφισοκόλληση... και τι κέρδισα;
Με διόρισαν κλητήρα στο υπουργείο οικονομικών, παντρεύτηκα και την Βασίλω, που δούλευε στο γραφείο του βουλευτή και την διόρισε κλητήρα στο υπουργείο Εργασίας... και σιγά τα λεφτά που πέρναμε, με τα επιδόματα κ.λ.π καμιά 70.000 το χρόνο.
Κι έφτιαξα και το εξοχικό στο χωριό και σιγά τα λεφτά που μου κόστισε καμιά 200.000 ευρώ και καταχρεώθηκα ρε, και τι ζωή ζούσα; Κανά μπουζουκάκι, κάνα ταβερνάκι 3-4 φορές τη βδομάδα, όταν είχαμε τα ρεπά μας, κι έστειλα και το γιό μου στο Λονδίνο να σπουδάσει οικονομικά να τον διορίσουμε κι αυτόν διευθυντή στην εφορία να κονομάει απο κανέναν έλεγχο στους κουφάλες που κλέβουν το κράτος.
Να αγοράσει και κάνα σπίτι στη Τζιά ρε, να πηγαίνουν τα παιδάκια του το καλοκαίρι ρε να κάνουν μπάνια, όπως πηγαίναν τα παιδιά του γαμπρού μου ρε και της κόρης μου, που τους έχωσα στο υπουργείο οικονομικών κι αυτούς (ας είναι καλά οι αγώνες μου, για τη δημοκρατία) και πέρναν επιδόματα και φτάνανε καμια 90.000 το χρόνο, σιγά τα λεφτά.
Αλλά γινόταν τζίρος ρε, και το κρατος έπαιρνε ΦΠΑ ρε, κι είχαμε ανάπτυξη.
Και μετά ήρθε η κουφάλα η Μέρκελ, που σκότωσαν τον Μπατζανάκη του πατέρα μου οι κωλογερμαναράδες και μας ρούφηξε το αίμα.
Ναι ρε να μας δώκουν τις αποζημειώσεις οι νεοφιλελεύτεροι γερμαναράδες, γιατί πόσο ρε αδίστακτοι κοστίζει η ζωή του Μπατζανάκη του πατέρα μου, να πάρω κάνα εφάπαξ κι εγώ κι η κυρά τώρα που κουραστήκαμε;
50 χρονώ είμαι ρε ως πότε θα δουλεύω... να βγω σε μια αξιοπρεπή σύνταξη ρε να κονομάω 2-3 χιλ το μήνα κι άλλα τόσα η κυρά... να αγοράζουμε παιχνίδια και στ΄ αγγονάκια μας να γίνεται τζίρος στην αγορά.
Αλλά ας όψονται αυτοί οι κουφάλες οι φιλελέφτεροι, που δεν αναγνωρίζουν τους αγώνες μου για δημοκρατία και βγάλαν τα λεφτά τους στους σκατόψυχους τους Ελβετούς, κι ας όψεται η σκατόψυχη η Μέρκελ η νεοφιλελεύτερη.
Αξιοπρέπεια ρε και Δημοκρατία. Αυτά φωνάζω απ΄ το πρωί ως το βράδυ... αλλά έβαλα μυαλό τώρα, κι όσοι με ρωτάνε τι θα ψηφίσω τους λέω.
Θα ψηφίσω ρε αυτόν που θα μου διορίσει και τον άλλο μου τον γιό στο Δημόσιο ρε, να φάει ένα κομμάτι ψωμί.... Εγώ τους αγώνες μου για τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια δεν τους πουλάω ρε, κουφάλες νεοφιλελεύτεροι.
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Δυστυχώς το παραπάνω κείμενο αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την Ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών και είμαι σίγουρη ότι όλοι, όλο και κάποιον που ανήκει στην κατηγορία των "καλοπληρωμένων αφισοκολλητών" θα γνωρίζουμε.
Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι όλοι αυτοί υπάρχουν ακόμη και δεν ανήκουν μόνο στα δύο -πρώην μεγάλα- κυβερνητικά κόμματα!
Χιλιάδες είναι οι "καλοπληρωμένοι αφισοκολλητές" και χιλιάδες είναι και αυτοί που περιμένουν στην ουρά για να γίνουν "καλοπληρωμένοι αφισοκολλητές"!
Αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία του Έλληνα ψηφοφόρου δεν υπάρχει ελπίδα για την χώρα μας._
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Δυστυχώς το παραπάνω κείμενο αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την Ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών και είμαι σίγουρη ότι όλοι, όλο και κάποιον που ανήκει στην κατηγορία των "καλοπληρωμένων αφισοκολλητών" θα γνωρίζουμε.
Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι όλοι αυτοί υπάρχουν ακόμη και δεν ανήκουν μόνο στα δύο -πρώην μεγάλα- κυβερνητικά κόμματα!
Χιλιάδες είναι οι "καλοπληρωμένοι αφισοκολλητές" και χιλιάδες είναι και αυτοί που περιμένουν στην ουρά για να γίνουν "καλοπληρωμένοι αφισοκολλητές"!
Αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία του Έλληνα ψηφοφόρου δεν υπάρχει ελπίδα για την χώρα μας._
Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014
Τσιπριστές - Λαφαζανιστές ή Λαφαζανιστές - Τσιπριστές;...
 |
| «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σύμβολο που έχει ξεπεράσει τα στενά σύνορα της πατρίδας μας», είπε στην πρόσφατη ομιλία του στο «Ακροπόλ» ο εκ των συμπροέδρων του κόμματος, Αλέξης Τσίπρας. Και, όπως φαίνεται από το ύφος του, μάλλον το εννοούσε σοβαρά... |
Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης
Είναι ανάγκη, νομίζω, να επανεξετάσουμε ορισμένες έννοιες επί τη βάσει του πραγματικού περιεχομένου τους. Μιλούμε, λ.χ., για τον ΣΥΡΙΖΑ· αλλά για ποιον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνον που εκφράζει ο Τσίπρας ή τον άλλον του Λαφαζάνη; Τον ΣΥΡΙΖΑ που κοροϊδεύει τον κόσμο, υποσχόμενος διαγραφή του χρέους, επιστροφή στα ελλείμματα και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της ανάπτυξης με χαριστικούς όρους ή τον άλλον που λέει, διακριτικά μεν αλλά εντίμως και ευθέως, έξοδο από το ευρώ και οικοδόμηση του σοσιαλισμού; Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα Βενεζουέλα των Βαλκανίων ή τον άλλον που οραματίζεται την Κούβα του Αιγαίου Πελάγους;
Η διαφορά μεταξύ των δύο τάσεων είναι πραγματική. Oσοι συζητούν με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, άνθρωπο προσηνή και ανοιχτό στον διάλογο, το πιστοποιούν. Ο απροκάλυπτα απαξιωτικός τρόπος με τον οποίον εκφράζεται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για τη γραμμή Τσίπρα στο θέμα της οικονομίας δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολιών. Το διαπιστώνει όμως και ο οποιοσδήποτε, εφόσον ενδιαφέρεται να παρακολουθεί τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες τα ΜΜΕ παρέχουν αφειδώς την πληροφόρηση. Ο καθένας μπορεί να δει το εκκρεμές να πηγαίνει πότε προς τα δεξιά (ιδίως όταν ο Τσίπρας είναι στο εξωτερικό) και πότε προς τα αριστερά.
Κάτι άλλο που επίσης αξίζει να προσέξουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά η ηγεσία για να καλύψει την αμηχανία της, κάθε φορά που ο Λαφαζάνης επαναφέρει το εκκρεμές στα αριστερά. Αντιδρά οξύνοντας τους τόνους όσο περισσότερο μπορεί, όπως ένα ζευγάρι που τσακώνεται και βάζει τη μουσική δυνατά για να μην ακούν οι γείτονες τις αγριοφωνάρες. Μια ματιά, λ.χ., στην πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στο θέατρο «Ακροπόλ» θα σας πείσει: σερβίρει τα ψέματα, τις υπερβολές και τις ύβρεις με το φτυάρι, για να απομακρύνει την προσοχή του κόσμου από τα εσωτερικά προβλήματά του.
Υπό το πρίσμα αυτών των παρατηρήσεων, που συνοψίζουν ό,τι έχω καταλάβει τα χρόνια που παρακολουθώ την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνω να υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο αναφοράς στο κόμμα, κατά το πρότυπο των γραφικών κομματιδίων ΚΚΕ (Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ) και Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ ΚΚΕ, τα οποία υποθέτω ότι κάπου πρέπει να υπάρχουν ακόμη. Αφού στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε Τσιπριστές και Λαφαζανιστές, είναι σαφέστερο να αναφερόμαστε στο κόμμα ως ΣΥΡΙΖΑ Τ-Λ ή ΣΥΡΙΖΑ Λ-Τ, αναλόγως της τάσης που επικρατεί τη συγκεκριμένη περίοδο: Τ-Λ όταν ο Τσίπρας κρατά το τιμόνι και Λ-Τ όταν του το βουτάει μέσα από τα χέρια ο Λαφαζάνης. Γιατί όχι; Είναι θέμα σαφήνειας του λόγου, στο κάτω κάτω...
Η διαφορά μεταξύ των δύο τάσεων είναι πραγματική. Oσοι συζητούν με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, άνθρωπο προσηνή και ανοιχτό στον διάλογο, το πιστοποιούν. Ο απροκάλυπτα απαξιωτικός τρόπος με τον οποίον εκφράζεται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για τη γραμμή Τσίπρα στο θέμα της οικονομίας δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολιών. Το διαπιστώνει όμως και ο οποιοσδήποτε, εφόσον ενδιαφέρεται να παρακολουθεί τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες τα ΜΜΕ παρέχουν αφειδώς την πληροφόρηση. Ο καθένας μπορεί να δει το εκκρεμές να πηγαίνει πότε προς τα δεξιά (ιδίως όταν ο Τσίπρας είναι στο εξωτερικό) και πότε προς τα αριστερά.
Κάτι άλλο που επίσης αξίζει να προσέξουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά η ηγεσία για να καλύψει την αμηχανία της, κάθε φορά που ο Λαφαζάνης επαναφέρει το εκκρεμές στα αριστερά. Αντιδρά οξύνοντας τους τόνους όσο περισσότερο μπορεί, όπως ένα ζευγάρι που τσακώνεται και βάζει τη μουσική δυνατά για να μην ακούν οι γείτονες τις αγριοφωνάρες. Μια ματιά, λ.χ., στην πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στο θέατρο «Ακροπόλ» θα σας πείσει: σερβίρει τα ψέματα, τις υπερβολές και τις ύβρεις με το φτυάρι, για να απομακρύνει την προσοχή του κόσμου από τα εσωτερικά προβλήματά του.
Υπό το πρίσμα αυτών των παρατηρήσεων, που συνοψίζουν ό,τι έχω καταλάβει τα χρόνια που παρακολουθώ την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνω να υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο αναφοράς στο κόμμα, κατά το πρότυπο των γραφικών κομματιδίων ΚΚΕ (Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ) και Μαρξιστές-Λενινιστές ή Μ-Λ ΚΚΕ, τα οποία υποθέτω ότι κάπου πρέπει να υπάρχουν ακόμη. Αφού στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε Τσιπριστές και Λαφαζανιστές, είναι σαφέστερο να αναφερόμαστε στο κόμμα ως ΣΥΡΙΖΑ Τ-Λ ή ΣΥΡΙΖΑ Λ-Τ, αναλόγως της τάσης που επικρατεί τη συγκεκριμένη περίοδο: Τ-Λ όταν ο Τσίπρας κρατά το τιμόνι και Λ-Τ όταν του το βουτάει μέσα από τα χέρια ο Λαφαζάνης. Γιατί όχι; Είναι θέμα σαφήνειας του λόγου, στο κάτω κάτω...
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
(*Διαβάστε επίσης... "ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΡΚΑ ΜΑΣ;..." )
Τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα; Προφανώς πρόκειται για την κατά ΣΥΡΙΖΑ «διαρκή επανάσταση»!...
Τι συμβαίνει τελικά στη Βενεζουέλα;
Έχει δίκιο ο «οραματιστής» (και στην κυριολεξία, αφού κάθε τόσο βλέπει την μορφή του Τσάβες να… προβάλλει πίσω από τα βουνά του Καράκας) Μαδούρο, όταν υποστηρίζει ότι οι ταραχές αποτελούν την αιχμή του δόρατος της «αντεπανάστασης», προκειμένου να ανατραπεί;
Έχει δίκιο ο εκ των ηγετών της αντιπολίτευσης Λεοπόλδο Λόπες, που την Τρίτη παραδόθηκε κατόπιν εκδόσεως εντάλματος εις βάρος του με την κατηγορία της τρομοκρατίας, όταν λέει πως το δικτατορικό καθεστώς Μαδούρο διώκει όσους επιθυμούν μια ειρηνική, δημοκρατική αλλαγή;
Στις ταραχές των τελευταίων δεκαπέντε ημερών, τέσσερις φοιτητές έχουν χάσει τη ζωή τους, το Καράκας και οι μεγάλες πόλεις έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης και η αστυνομία ανοίγει συνεχώς πυρ κατά των διαδηλωτών.
Η χώρα έχει βυθιστεί στο χάος και έχει παραδοθεί στον εμφύλιο σπαραγμό, ενώ οι φυλακές έχουν γεμίσει από «αντιφρονούντες».
Από την πλευρά του, ο διάδοχος του Τσάβες, Μαδούρο, αντί να καταβάλει κάθε προσπάθεια να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ρίχνει λάδι στη φωτιά, καλώντας τους υποστηρικτές του να κατέβουν κι’ αυτοί στους δρόμους, για να διαδηλώσουν κατά του «φασισμού», όπως έγινε το προηγούμενο Σάββατο.
Παράλληλα, κατηγορεί τον πρώην πρόεδρο της Κολομβίας Ουρίμπε ως «εχθρό της Βενεζουέλας» και τις ΗΠΑ για υπόθαλψη της αντιπολίτευσης – διέταξε μάλιστα την απέλαση τριών Αμερικανών διπλωματών.
Από την πλευρά του, ο Ενρίκε Καπρίλες, που έχασε τις αμφιλεγόμενες εκλογές από τον Μαδούρο, τον Απρίλιο του 2013, υποστηρίζει πως «δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να εξαναγκάσουμε την κυβέρνηση σε παραίτηση».
Στο μεταξύ, στη χώρα επικρατεί απόλυτη λογοκρισία, με τα μέσα ενημέρωσης να μην μεταδίδουν εικόνες από τις πρωτοφανείς ταραχές, καθώς το Εθνικό Συμβούλιο Τηλεπικοινωνιών απείλησε με κυρώσεις όσους τολμήσουν να επιδοθούν σε «διαφήμιση της βίας».
Την περασμένη εβδομάδα, ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να διακόψει την αναμετάδοση του ενημερωτικού τηλεοπτικού δικτύου της Κολομβίας NTN24, που είχε δώσει μεγάλη έκταση στις φοιτητικές διαδηλώσεις, ενώ κατήγγειλε και το Γαλλικό Πρακτορείο για «χειραγώγηση», δίνοντας εντολή στην υπουργό Επικοινωνιών Ντέλσι Ροντρίγκες, «να λάβει μέτρα και να ξεκαθαρίσει με μεγάλη σαφήνεια την κατάσταση στους υπευθύνους του πρακτορείου στη Βενεζουέλα».
Την ίδια ώρα, ο ιστότοπος κοινωνικής δικτύωσης Twitter κατηγόρησε την κυβέρνηση της Βενεζουέλας ότι εμπόδισε τη μεταφορά εικόνων στο δίκτυό του.
Μόνο στα επεισόδια των τελευταίων δύο εβδομάδων έχουν χάσει τη ζωή τους δέκα άνθρωποι - ανάμεσά τους και δύο νεαρές κοπέλες - έχουν τραυματιστεί 140 και οι συλλήψεις φθάνουν τις 150.
Συγγνώμη, αλλά η Βενεζουέλα δεν είχε διαφημιστεί στην Ελλάδα (από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα που την είχε επισκεφθεί για να διαπιστώσει «πώς μια χώρα μπορεί να βγει από την κρίση με κοινωνική συνοχή») ως πρότυπο… ανάκαμψης και κοινωνικής ειρήνης;
Και όταν, επιστρέφοντας από την κηδεία του Τσάβες, τον Μάρτιο του 2013, δεν είχε ο κ. Τσίπρας περιγράψει μια ακόμη λατινοαμερικάνικη «εμπειρία» του, μιλώντας στον ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου;
Εκεί τους είπε πως «αυτό που με εντυπωσίασε στο ταξίδι μου στη Βενεζουέλα πριν από λίγες μέρες ήταν πως ο κόσμος, δεκάδες χιλιάδες λαού, περίμενε υπομονητικά να φθάσει στη σορό του Τσάβες. Δεν έδειχνε λύπη, αλλά ελπίδα και αποφασιστικότητα να συνεχίσει. Και αυτό σηματοδοτεί ότι η Βενεζουέλα, μετά από 14 χρόνια, από τότε που ανέβηκε στην εξουσία ο Ούγκο Τσάβες, βρίσκεται σε μια διαρκή επανάσταση».
Τότε για ποιον λόγο διαδηλώνουν οι φοιτητές;
Επειδή είναι όργανα της «φασιστικής δεξιάς» και «τυχοδιώκτες» που επιχειρούν «πραξικόπημα» - όπως λέει ο Μαδούρο και οι ομοϊδεάτες του, Κορέα του Ισημερινού, Ορτέγκα της Νικαράγουας και Μοράλες της Βολιβίας;
Ή μήπως επειδή η χώρα συνεχίζει να βυθίζεται στην εγκληματικότητα (25.000 άνθρωποι γνώρισαν βίαιο θάνατο πέρσι, αλλά ο Μαδούρο απέδωσε το φαινόμενο στις… σαπουνόπερες, αν και επί Τσάβες οι ανθρωποκτονίες αυξήθηκαν κατά 105%), ο πληθωρισμός έχει ξεπεράσει το 56%, παρουσιάζονται συνεχώς ελλείψεις σε βασικά αγαθά, από το γάλα και το αλεύρι ως το χαρτί της τουαλέτας και σημειώνονται συνεχείς διακοπές ρεύματος; – αυτήν της 3ης Δεκεμβρίου 2013, ο Μαδούρο την είχε αποδώσει σε… «δολιοφθορά της φασιστικής δεξιάς», ενόψει των δημοτικών εκλογών.
(Σημειώστε ότι το 2010, η πρώτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα της Νότιας Αμερικής γνώρισε επί αρκετούς μήνες ενεργειακή κρίση, την οποία η κυβέρνηση Τσάβες είχε αποδώσει στην ξηρασία, καθώς είχαν αδειάσει οι δεξαμενές ενός υδροηλεκτρικού φράγματος στο οποίο παράγεται το 73% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει της χώρας).
Αλλά ας μην είμαστε βιαστικοί.
Ας περιμένουμε την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορεί, κάποτε θα εκδοθεί…
Προφανώς, θα μας εξηγήσουν πως κάπως έτσι διεξάγεται η «διαρκής επανάσταση»!
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ...
Έχω γράψει πολλά κείμενα σε αυτό το ιστολόγιο, υποστηρίζοντας ότι... “δεν είναι όλοι ίδιοι”.
Ούτε οι πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι, ούτε οι ιατροί, ούτε οι δικηγόροι, κλπ, κλπ, κλπ.
Ε λοιπόν... ούτε οι φόροι είναι όλοι ίδιοι!
Έχουμε φόρους, όπως πχ τον ΦΠΑ, όπου κάποιες επαγγελματικές κατηγορίες λειτουργούν ως μεσάζοντες εισπράττοντας τον φόρο από τους πελάτες τους και καταβάλλοντας τον στο κράτος.
Αυτού του είδους οι φόροι έχουν τακτικές περιοδικές ημερομηνίες καταβολής για όλους ανεξαιρέτως, σταθερές εδώ και χρόνια.
Όταν λοιπόν εισπράττεις ένα ποσόν από τον πελάτη σου ως φόρο με την υποχρέωση να τον αποδόσεις σε μία συγκεκριμένη ημερομηνία στο κράτος, οφείλεις να το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη και όσοι προσπαθούν να το αποφύγουν ή να το καθυστερήσουν επιβάλλεται να τιμωρούνται όσο πιο σκληρά γίνεται ώστε η ποινή να έχει και αποτρεπτικό χαρακτήρα!
Μία άλλη κατηγορία φόρων είναι αυτοί που πληρώνονται από τους φορολογούμενους κατευθείαν στο κράτος και βασίζονται στο πραγματικό τους εισόδημα, όπως πχ ο φόρος εισοδήματος.
Αυτού του είδους οι φόροι υπολογίζονται ως ποσοστό επί των εσόδων του φορολογούμενου και είθισται να καταβάλλονται ετησίως.
Μπορεί να αλλάζει τακτικά ο τρόπος υπολογισμού του, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή μέσα στο έτος θα κληθούμε να πληρώσουμε ένα μέρος των εσόδων που είχαμε το προηγούμενο έτος.
Το λογικό θα ήταν να πληρώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά, λόγω της αστάθειας της φορολογικής νομοθεσίας και λόγω της κρίσης, είναι πιθανό να ξεφύγουμε λίγο από τον προϋπολογισμό μας οπότε, σαφώς και πρέπει να τιμωρούμαστε αν και δεν είναι ανάγκη το κράτος να εξαντλεί την σκληρότητά του στα πρόστιμα!
Και φτάνουμε στον υπέρτατο παραλογισμό... φόροι άσχετοι από τα έσοδα και τα εισοδήματα του φορολογούμενου!
Φόροι “κεφαλικοί”, φόροι “ταρίφες”, που κανένας δεν ενδιαφέρεται εάν τα ποσά που βεβαιώνονται υπάρχουν, εάν ο φορολογούμενος μπορεί να τα πληρώσει ή εάν ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητές του, όπως πχ ο φόρος ακινήτων.
Αυτού του είδους οι φόροι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν!
Αλλά αφού τέλος πάντων υπάρχουν, θα έπρεπε να έχουν εξ αρχής πολλές ευκολίες πληρωμής (όχι να πρέπει ο κάθε φορολογούμενος να αυτο-εξευτελίζεται στον κάθε έφορο!) και πολύ χαμηλά πρόστιμα καθώς μπορεί πραγματικά ο φορολογούμενος να μην έχει την οικονομική δυνατότητα πληρωμής τους.
Αντί όλων αυτών όμως, παρακολουθούμε το ακριβώς αντίθετο.
Μειώνονται τα πρόστιμα για τον ήδη εισπραχθέντα ΦΠΑ και αυξάνονται οι τόκοι για καθυστερημένη πληρωμή του -παράλογου- φόρου ακινήτων!
Δυστυχώς, κάτι τέτοια σχετικά μικρά πραγματάκια είναι αυτά που αυξάνουν την δυσαρέσκεια και το αίσθημα αδικίας του κάθε απλού πολίτη για την -ούτως ή άλλως, κι ας διαφωνούν πολιτικοί διαφόρων κομμάτων- υπέρογκη φορολόγηση!
Απλή κοινή λογική...
Ούτε οι πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι, ούτε οι ιατροί, ούτε οι δικηγόροι, κλπ, κλπ, κλπ.
Ε λοιπόν... ούτε οι φόροι είναι όλοι ίδιοι!
Έχουμε φόρους, όπως πχ τον ΦΠΑ, όπου κάποιες επαγγελματικές κατηγορίες λειτουργούν ως μεσάζοντες εισπράττοντας τον φόρο από τους πελάτες τους και καταβάλλοντας τον στο κράτος.
Αυτού του είδους οι φόροι έχουν τακτικές περιοδικές ημερομηνίες καταβολής για όλους ανεξαιρέτως, σταθερές εδώ και χρόνια.
Όταν λοιπόν εισπράττεις ένα ποσόν από τον πελάτη σου ως φόρο με την υποχρέωση να τον αποδόσεις σε μία συγκεκριμένη ημερομηνία στο κράτος, οφείλεις να το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη και όσοι προσπαθούν να το αποφύγουν ή να το καθυστερήσουν επιβάλλεται να τιμωρούνται όσο πιο σκληρά γίνεται ώστε η ποινή να έχει και αποτρεπτικό χαρακτήρα!
Μία άλλη κατηγορία φόρων είναι αυτοί που πληρώνονται από τους φορολογούμενους κατευθείαν στο κράτος και βασίζονται στο πραγματικό τους εισόδημα, όπως πχ ο φόρος εισοδήματος.
Αυτού του είδους οι φόροι υπολογίζονται ως ποσοστό επί των εσόδων του φορολογούμενου και είθισται να καταβάλλονται ετησίως.
Μπορεί να αλλάζει τακτικά ο τρόπος υπολογισμού του, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή μέσα στο έτος θα κληθούμε να πληρώσουμε ένα μέρος των εσόδων που είχαμε το προηγούμενο έτος.
Το λογικό θα ήταν να πληρώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά, λόγω της αστάθειας της φορολογικής νομοθεσίας και λόγω της κρίσης, είναι πιθανό να ξεφύγουμε λίγο από τον προϋπολογισμό μας οπότε, σαφώς και πρέπει να τιμωρούμαστε αν και δεν είναι ανάγκη το κράτος να εξαντλεί την σκληρότητά του στα πρόστιμα!
Και φτάνουμε στον υπέρτατο παραλογισμό... φόροι άσχετοι από τα έσοδα και τα εισοδήματα του φορολογούμενου!
Φόροι “κεφαλικοί”, φόροι “ταρίφες”, που κανένας δεν ενδιαφέρεται εάν τα ποσά που βεβαιώνονται υπάρχουν, εάν ο φορολογούμενος μπορεί να τα πληρώσει ή εάν ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητές του, όπως πχ ο φόρος ακινήτων.
Αυτού του είδους οι φόροι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν!
Αλλά αφού τέλος πάντων υπάρχουν, θα έπρεπε να έχουν εξ αρχής πολλές ευκολίες πληρωμής (όχι να πρέπει ο κάθε φορολογούμενος να αυτο-εξευτελίζεται στον κάθε έφορο!) και πολύ χαμηλά πρόστιμα καθώς μπορεί πραγματικά ο φορολογούμενος να μην έχει την οικονομική δυνατότητα πληρωμής τους.
Αντί όλων αυτών όμως, παρακολουθούμε το ακριβώς αντίθετο.
Μειώνονται τα πρόστιμα για τον ήδη εισπραχθέντα ΦΠΑ και αυξάνονται οι τόκοι για καθυστερημένη πληρωμή του -παράλογου- φόρου ακινήτων!
Δυστυχώς, κάτι τέτοια σχετικά μικρά πραγματάκια είναι αυτά που αυξάνουν την δυσαρέσκεια και το αίσθημα αδικίας του κάθε απλού πολίτη για την -ούτως ή άλλως, κι ας διαφωνούν πολιτικοί διαφόρων κομμάτων- υπέρογκη φορολόγηση!
Απλή κοινή λογική...
"ΕΦΥΓΕ" Ο... "ΠΑΥΛΙΤΟΣ"...
«O Αθανάσιος Μπουλάς απεβίωσε σήμερα Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014 στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο χαρισματικός καλλιτέχνης καθ' όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του επέδειξε γενναιότητα και αξιοπρέπεια»
... γράφει το ιατρικό ανακοινωθέν του νοσοκομείου «Υγεία», όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα και αύριο φίλοι και συγγενείς θα αποχαιρετήσουν τον γνωστό σε όλους μας "Παυλίτο".
... γράφει το ιατρικό ανακοινωθέν του νοσοκομείου «Υγεία», όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα και αύριο φίλοι και συγγενείς θα αποχαιρετήσουν τον γνωστό σε όλους μας "Παυλίτο".
Ο Σάκης Μπουλάς, ο οποίος εκτός από την τέχνη της υποκριτικής, ασχολούνταν και με τη μουσική, ως στιχουργός και ερμηνευτής, γενήθηκε το 1954 στο Κιλκίς. Μεγάλωσε στον Πειραιά και όπως ο ίδιος είχε εξομολογηθεί οι γονείς του τον προόριζαν για δικηγόρο λόγω της μεγάλης του άνεσης με το λόγο. Ωστόσο, τον κέρδισε η υποκριτική και η μουσική, δύο χώροι με τους οποίους ασχολήθηκε με μεγάλη επιτυχία.
Οι δισκογραφικές του δουλειές
Ο Σάκης Μπουλάς είχε κάνει πέντε προσωπικούς δίσκους Μπουλάς-Ελλάς, (1986), Σάκης Μπουλάς (maxi single) «Ali Baba»(1987), «Ας πρόσεχες» (1987), Ζαμανφού, (1992),« Έκθεση ιδεών», με τον Γιάννη Ζουγανέλη (2000), ενώ συμμετείχε και σε πολλούς άλλους ως τραγουδιστής όπως στους «Ανεπίδοτα Γράμματα» του Μιχάλη Γρηγορίου με την Αφροδίτη Μάνου, «Καντάτα για την Μακρόνησο»- Θάνου Μικρούτσικου, «Λουκιανού διάλογοι»- Μίμη Πλέσσα, «Αχαρνή»ς του Διονύση Σαββόπουλου κ.α .
Από το «Αχ Μαρία» μέχρι τις τελευταίες εμφανίσεις με τον Ζουγανέλη
Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του πρώτου Μουσικού καφενείου με το όνομα «Σούσουρο» μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα Άσιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, όπου για πρώτη φορά συνδυάστηκε μουσική με θέατρο και διάφορα χάπενιγκς.
Παρόμοια δουλειά έγινε αργότερα στο «Αχ Μαρία», όπου και πάλι υπήρξε ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλη κ.ά.
Έχει τραγουδήσει σε πολλές μουσικές σκηνές και συναυλίες συνεργαζόμενος χρόνια με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλη, Βλάση Μπονάτσο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Σταρόβα κ.ά. αλλά και με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Επίσης, ως στιχουργός είχε συνεργαστεί με τον Γιάννη Ζουγανέλη τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα κ.α και σε πολλά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο ίδιος.
«Κάνε ότι κάνω»
Στην μικρή οθόνη, εμφανίστηκε σε πολλές εκπομπές και πρωταγωνίστησε σε μερικές από τις πιο πετυχημένες σειρές της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Ο Σάκης Μπουλάς συμμετείχε στην εκπομπή Graffity με τον Γιάννη Ζουγανέλη και παρουσίασε τηλεπαιχνίδια όπως το «Κάνε ότι κάνω».
Από τα «Κουφώματα» ως το «50-50»
Μερικές από τις σειρές της τηλεόρασης στις οποίες συμμετείχε είναι οι εξής:
- Κουφώματα1988
- Δέκα λεπτά κήρυγμα (2000-2003)
- Τα Τετράγωνα των Αστέρων (2003)
- Σαββατογεννημένες (2003-2004)
- Ας Πρόσεχες (2004-2005)
- Πενήντα-Πενήντα (2005-2007)
- 7 Θανάσιμες Πεθερές (2006-2007)
- Εντιμότατοι κερατάδες (2006-2007)
- Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας (2007-2008)
- Φίλα το βάτραχο σου (2007-2009)
- Μπελάς ΤV (2008-2009)
- Εργαζόμενη Γυναίκα (2009)
- Η Οικογένεια βλάπτει (2009-2010)
- Πενήντα-Πενήντα (3ος κύκλος) (2010-2011)
Στην μεγάλη οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1981. Μερικές από τις δουλειές του στον κινηματογράφο είναι οι εξής:
- Ο Δράκουλας των Εξαρχείων (1983)
- Ντελίριο (1983)
- Η Πόλη Ποτέ Δεν Κοιμάται (1984)
- Τηλεκανίβαλοι (1987)
- Πατρίς Ληστεία Οικογένεια (1987)
- Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)
- Η Αγάπη είναι ελέφαντας (2000)
- Λουκουμάδες με Μέλι (2004)
- Ηθικόν Ακμαιότατον (2005)
- Το φιλί της ζωής (2007)
- Μαφιόζοι στο Αιγαίο (2008)
- Πεθαίνω για σένα (2009)
ΠΗΓΗ iefimerida.gr
Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014
ΟΙ ΥΠΕΡΑΝΩ...
Τον τελευταίο καιρό μοιάζει να μην έχουν τέλος οι αποκαλύψεις για την διαφθορά στην χώρα μας.
ΜΚΟ, λαθρεμπόριο καυσίμων, εντυπωσιακός πλούτος δημοσίων υπαλλήλων και στελεχών των ΟΤΑ, σπατάλες πόρων σε ΟΤΑ και άλλους φορείς και οργανισμούς, κλπ, κλπ, κλπ.
Εντυπωσιακό;... Σαφώς!
Όχι βέβαια γιατί δεν υποψιαζόμασταν όλοι ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας αλλά γιατί όλα αυτά βλέπουν πια το φως της δημοσιότητας, εμφανίζονται στοιχεία με ονοματεπώνυμα, ερευνώνται διεξοδικά και παίρνουν το δρόμο της δικαιοσύνης.
Και έτσι καταλήγουμε στο να πέφτουν κάποιοι από τα σύννεφα!
Μην κοροϊδευόμαστε και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Χρόνια τώρα κυκλοφορούσε η ατάκα... “κάνε κι εσύ μία ΜΚΟ... Μπορείς!”.
Χρόνια τώρα γίνονται(;) προσπάθειες για την πάταξη της λαθρεμπορίας καυσίμων.
Όλοι βλέπαμε ότι υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι και στελέχη ΟΤΑ (αιρετά και μη) που απολάμβαναν ένα επίπεδο ζωής μη συμβατό με τις απολαβές τους.
ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΜΕ!
Απλά δεν μπορούσαμε να ξέρουμε το μέγεθος της σαπίλας.
Δεν είχαμε πρόσβαση στα στοιχεία ώστε να ξέρουμε ότι από το 2000 έως το 2010 δόθηκαν 135εκ ευρώ σε ΜΚΟ!
Δεν ξέραμε τι κάνουν όλες αυτές οι ΜΚΟ με τα δικά μας χρήματα και πολλοί δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε ότι πχ ένα άτομο θα μπορούσε να εμπλέκεται με 50 ΜΚΟ μόνο σε ένα υπουργείο(!!!) ή ότι μία μόνο ΜΚΟ (Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης) θα μπορούσε, μέσα σε 4 μόλις χρόνια (2000-2004), να “φάει” σχεδόν 9εκ ευρώ!
Πολλές προσπάθειες έγιναν(;) για να σταματήσει το λαθρεμπόριο των καυσίμων και μάλιστα φτάσαμε σε σημείο εξίσωσης τιμής πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης με τα γνωστά αποτελέσματα για όλους μας.
Ποιος φανταζόταν όμως ότι μόνο από ένα κύκλωμα (από τα πολλά που φημολογείται ότι υπάρχουν) το κράτος θα είχε σχεδόν 4εκ ευρώ διαφυγόντα κέρδη, όσα δηλαδή προσδοκούσε να λάβει από την εξίσωση των φόρων στα καύσιμα!
Εδώ και δεκαετίες ακούγαμε (όλο και πιο συχνά!) την φράση “αυτός έπιασε την καλή” χωρίς όμως να αναρωτιόμαστε και να ελέγχουμε ποιος τελικά την πλήρωνε την “καλή”.
Τώρα όμως που μαθαίνουμε συγκεκριμένα στοιχεία και ονοματεπώνυμα, ανακαλύπτουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους που κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας και ζούσαν ζωή χαρισάμενη ως τσιμπούρια στην πλάτη μας!
Πολίτες υπεράνω υποψίας, πολίτες που θεωρούσαν εαυτούς υπεράνω του νόμου, που ζούσαν στις τοπικές κοινωνίες τους απολαμβάνοντας δόξα και χρήμα.
Πολίτες που -κοινώς- πουλούσαν μούρη!
Στην περίπτωση μάλιστα της λαθρεμπορίας καυσίμων, έχουμε και υπόδικους “αγανακτισμένους αντιμνημονιακούς” οι οποίοι προφανώς υπερασπίζονταν το δικαίωμα τους στην μάσα και την διαφθορά.
Αυτοί που φώναζαν για τους “μιζαδόρους υπουργούς”, για τους “πουλημένους βουλευτές” και τους “ κλέφτες πολιτικούς”, τελικά είναι οι πρώτοι στο μέγα φαγοπότι εις υγείαν των κορόιδων.
Και είναι σίγουρο ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ακόμη ανάμεσά μας!
Οι καθημερινές αποκαλύψεις περιπτώσεων διαφθοράς μας κάνουν να ελπίζουμε ότι άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της κατάχρησης και της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.
Δύο πράγματα λοιπόν πρέπει να προσέξουν, κυβέρνηση και δικαστικές αρχές...
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να συνεχιστεί η έρευνα και οι αποκαλύψεις όποιους κι αν αφορούν!
Δεν έχει καμία σημασία εάν πρόκειται για κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, τοπικούς άρχοντες ή άτομα υπεράνω πάσης υποψίας.
Πρέπει -επιτέλους!- να σταματήσει το μεγάλο φαγοπότι που συμβαίνει εις βάρος μας από κάποιους “επιτήδειους”!
Και δεύτερον, πρέπει το κράτος να ξαναδημιουργήσει στους Έλληνες πολίτες το αίσθημα της νομιμότητας και της δικαιοσύνης βγάζοντας στην δημοσιότητα ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις διαφθοράς και -κυρίως- δεσμεύοντας χρήματα και περιουσίες όσων καταδικάζονται!
Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που νομίζουν ότι θα το κάνουν καλύτερα και δεν θα τους πάρει κανένας χαμπάρι.
Ίσως μάλιστα κάποιοι να τα καταφέρνουν όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Αλλά στην Ελλάδα η κατάσταση είχε παραγίνει και είναι πράγματι ώρα να μπει μία τάξη!
Πριν από χρόνια, μεταξύ τυρού και αχλαδίου με μία παρέα, λέγαμε ότι πρέπει να φτιάξουμε κι εμείς μία ΜΚΟ για την προστασία της άγριας κατσαρίδας και με τις επιχορηγήσεις να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο (ξεκινώντας από Χαβάη, Σεϊχέλες, και συνεχίζοντας ακάθεκτοι) για να δούμε που και πως ζει η άγρια κατσαρίδα.
Φαίνεται ότι η ζωή της άγριας κατσαρίδας θα μείνει ένα μυστήριο.
Μπορούμε όμως να υπερηφανευόμαστε ότι δεν πήραμε ποτέ ούτε ένα ευρώ από το δημόσιο και να ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να σταματήσει τις σπατάλες των χρημάτων μας!
Απλή κοινή λογική...
ΥΓ : Πραγματικά ΑΠΑΙΤΩ από το κράτος μου να σταματήσει οποιαδήποτε χρηματοδότηση οποιασδήποτε ΜΚΟ!
Εάν οι Έλληνες πολίτες θέλουμε να δίνουμε τα ωραία μας χρήματα σε κάποια ΜΚΟ (γιατί υπάρχουν αρκετές που κάνουν πραγματικό έργο!) μπορούμε να το κάνουμε και μόνοι μας χωρίς να βάζουμε μεσάζοντα το κράτος!
Δουλειά του κράτους είναι να βάλει το νομικό πλαίσιο για την υγιή λειτουργία των ΜΚΟ και να κάνει τακτικό έλεγχο ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν κλέβουν οι “επιτήδειοι” τα ευρώ του Ελληνικού λαού.
Η οικονομική τους ενίσχυση όμως καθαρά δική μας υπόθεση και όχι του κράτους!
ΜΚΟ, λαθρεμπόριο καυσίμων, εντυπωσιακός πλούτος δημοσίων υπαλλήλων και στελεχών των ΟΤΑ, σπατάλες πόρων σε ΟΤΑ και άλλους φορείς και οργανισμούς, κλπ, κλπ, κλπ.
Εντυπωσιακό;... Σαφώς!
Όχι βέβαια γιατί δεν υποψιαζόμασταν όλοι ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας αλλά γιατί όλα αυτά βλέπουν πια το φως της δημοσιότητας, εμφανίζονται στοιχεία με ονοματεπώνυμα, ερευνώνται διεξοδικά και παίρνουν το δρόμο της δικαιοσύνης.
Και έτσι καταλήγουμε στο να πέφτουν κάποιοι από τα σύννεφα!
Μην κοροϊδευόμαστε και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Χρόνια τώρα κυκλοφορούσε η ατάκα... “κάνε κι εσύ μία ΜΚΟ... Μπορείς!”.
Χρόνια τώρα γίνονται(;) προσπάθειες για την πάταξη της λαθρεμπορίας καυσίμων.
Όλοι βλέπαμε ότι υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι και στελέχη ΟΤΑ (αιρετά και μη) που απολάμβαναν ένα επίπεδο ζωής μη συμβατό με τις απολαβές τους.
ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΜΕ!
Απλά δεν μπορούσαμε να ξέρουμε το μέγεθος της σαπίλας.
Δεν είχαμε πρόσβαση στα στοιχεία ώστε να ξέρουμε ότι από το 2000 έως το 2010 δόθηκαν 135εκ ευρώ σε ΜΚΟ!
Δεν ξέραμε τι κάνουν όλες αυτές οι ΜΚΟ με τα δικά μας χρήματα και πολλοί δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε ότι πχ ένα άτομο θα μπορούσε να εμπλέκεται με 50 ΜΚΟ μόνο σε ένα υπουργείο(!!!) ή ότι μία μόνο ΜΚΟ (Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης) θα μπορούσε, μέσα σε 4 μόλις χρόνια (2000-2004), να “φάει” σχεδόν 9εκ ευρώ!
Πολλές προσπάθειες έγιναν(;) για να σταματήσει το λαθρεμπόριο των καυσίμων και μάλιστα φτάσαμε σε σημείο εξίσωσης τιμής πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης με τα γνωστά αποτελέσματα για όλους μας.
Ποιος φανταζόταν όμως ότι μόνο από ένα κύκλωμα (από τα πολλά που φημολογείται ότι υπάρχουν) το κράτος θα είχε σχεδόν 4εκ ευρώ διαφυγόντα κέρδη, όσα δηλαδή προσδοκούσε να λάβει από την εξίσωση των φόρων στα καύσιμα!
Εδώ και δεκαετίες ακούγαμε (όλο και πιο συχνά!) την φράση “αυτός έπιασε την καλή” χωρίς όμως να αναρωτιόμαστε και να ελέγχουμε ποιος τελικά την πλήρωνε την “καλή”.
Τώρα όμως που μαθαίνουμε συγκεκριμένα στοιχεία και ονοματεπώνυμα, ανακαλύπτουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους που κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας και ζούσαν ζωή χαρισάμενη ως τσιμπούρια στην πλάτη μας!
Πολίτες υπεράνω υποψίας, πολίτες που θεωρούσαν εαυτούς υπεράνω του νόμου, που ζούσαν στις τοπικές κοινωνίες τους απολαμβάνοντας δόξα και χρήμα.
Πολίτες που -κοινώς- πουλούσαν μούρη!
Στην περίπτωση μάλιστα της λαθρεμπορίας καυσίμων, έχουμε και υπόδικους “αγανακτισμένους αντιμνημονιακούς” οι οποίοι προφανώς υπερασπίζονταν το δικαίωμα τους στην μάσα και την διαφθορά.
Αυτοί που φώναζαν για τους “μιζαδόρους υπουργούς”, για τους “πουλημένους βουλευτές” και τους “ κλέφτες πολιτικούς”, τελικά είναι οι πρώτοι στο μέγα φαγοπότι εις υγείαν των κορόιδων.
Και είναι σίγουρο ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ακόμη ανάμεσά μας!
Οι καθημερινές αποκαλύψεις περιπτώσεων διαφθοράς μας κάνουν να ελπίζουμε ότι άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της κατάχρησης και της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.
Δύο πράγματα λοιπόν πρέπει να προσέξουν, κυβέρνηση και δικαστικές αρχές...
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να συνεχιστεί η έρευνα και οι αποκαλύψεις όποιους κι αν αφορούν!
Δεν έχει καμία σημασία εάν πρόκειται για κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, τοπικούς άρχοντες ή άτομα υπεράνω πάσης υποψίας.
Πρέπει -επιτέλους!- να σταματήσει το μεγάλο φαγοπότι που συμβαίνει εις βάρος μας από κάποιους “επιτήδειους”!
Και δεύτερον, πρέπει το κράτος να ξαναδημιουργήσει στους Έλληνες πολίτες το αίσθημα της νομιμότητας και της δικαιοσύνης βγάζοντας στην δημοσιότητα ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις διαφθοράς και -κυρίως- δεσμεύοντας χρήματα και περιουσίες όσων καταδικάζονται!
Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που νομίζουν ότι θα το κάνουν καλύτερα και δεν θα τους πάρει κανένας χαμπάρι.
Ίσως μάλιστα κάποιοι να τα καταφέρνουν όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Αλλά στην Ελλάδα η κατάσταση είχε παραγίνει και είναι πράγματι ώρα να μπει μία τάξη!
Πριν από χρόνια, μεταξύ τυρού και αχλαδίου με μία παρέα, λέγαμε ότι πρέπει να φτιάξουμε κι εμείς μία ΜΚΟ για την προστασία της άγριας κατσαρίδας και με τις επιχορηγήσεις να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο (ξεκινώντας από Χαβάη, Σεϊχέλες, και συνεχίζοντας ακάθεκτοι) για να δούμε που και πως ζει η άγρια κατσαρίδα.
Φαίνεται ότι η ζωή της άγριας κατσαρίδας θα μείνει ένα μυστήριο.
Μπορούμε όμως να υπερηφανευόμαστε ότι δεν πήραμε ποτέ ούτε ένα ευρώ από το δημόσιο και να ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να σταματήσει τις σπατάλες των χρημάτων μας!
Απλή κοινή λογική...
ΥΓ : Πραγματικά ΑΠΑΙΤΩ από το κράτος μου να σταματήσει οποιαδήποτε χρηματοδότηση οποιασδήποτε ΜΚΟ!
Εάν οι Έλληνες πολίτες θέλουμε να δίνουμε τα ωραία μας χρήματα σε κάποια ΜΚΟ (γιατί υπάρχουν αρκετές που κάνουν πραγματικό έργο!) μπορούμε να το κάνουμε και μόνοι μας χωρίς να βάζουμε μεσάζοντα το κράτος!
Δουλειά του κράτους είναι να βάλει το νομικό πλαίσιο για την υγιή λειτουργία των ΜΚΟ και να κάνει τακτικό έλεγχο ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν κλέβουν οι “επιτήδειοι” τα ευρώ του Ελληνικού λαού.
Η οικονομική τους ενίσχυση όμως καθαρά δική μας υπόθεση και όχι του κράτους!
Το κυνήγι της διαφθοράς...
Γράφει ο Αλέκος Λασκαράτος
Τους τελευταίους μήνες, παρακολουθούμε, άναυδοι, να αποκαλύπτονται σκάνδαλα διαφθοράς με μίζες κυβερνητικών στελεχών ή/και προέδρων οργανισμών και άλλων αξιωματούχων. Τα σκάνδαλα διαφθοράς δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στη χώρα μας, μόνο που τώρα έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Ώσπου να ακούσεις και να διαβάσεις για το ένα, σκάει μύτη το επόμενο πριν καλά-καλά το καταλάβεις.
Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Τα γερμανικά υποβρύχια με την Ferrostaal, τα (επίσης γερμανικά) άρματα μάχης Leopard, το σκάνδαλο του ΤΤ, και τόσα άλλα, με ποιο πρόσφατο αυτό των Μ.Κ.Ο. Με ευκαιρία το τελευταίο, βγήκαν και κάποια εσωκομματικά μαχαίρια στο ΠΑΣΟΚ.
Αν πάμε τον χρόνο πιο πίσω θα θυμηθούμε τους Ολυμπιακούς αγώνες και τις υπερτιμολογήσεις των έργων και των εγκαταστάσεων. Θα θυμηθούμε και το C4i με τη Siemens. Ακόμη πιο πίσω θα θυμηθούμε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, το Βατοπέδι, και πάει λέγοντας. Για μια δεκαετία, τουλάχιστον, η ελληνική κοινωνία ζει παρέα με τα σκάνδαλα. Τα χρήματα από τις μίζες, πήγαν στις τσέπες «επιτηδείων», σε υπεράκτιες εταιρείες, σε βίλες, και σε παράνομες (μη φορολογημένες) καταθέσεις στο εξωτερικό.
Τα χρήματα που διακινήθηκαν σε μίζες είναι πολλά, πάρα πολλά. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρώην αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του υπουργείου Άμυνας, Αντώνη Κάντα, που, σύμφωνα με πληροφορίες, ανέφερε στους ανακριτές της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου, δίνοντας παράλληλα και το στίγμα για το τι ακριβώς συνέβαινε μέσα στο υπουργείο: «Πήρα τόσες πολλές μίζες που δεν τις θυμάμαι όλες».
Άλλαξε κάτι τελευταία στον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα σκάνδαλα διαφθοράς ή είμαστε σε κατάσταση "business as usual", όπως λένε οι αγγλοσάξονες; Μέχρι πρόσφατα, οι υποθέσεις αυτές έπαιρναν τον δρόμο των «εξεταστικών» ή των «προανακριτικών» επιτροπών της Βουλής, όπου μετά από ατέρμονες συζητήσεις, εξετάσεις και αλληλοκατηγορίες μεταξύ των κομμάτων δεν έβγαινε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Άλλες φορές, έβγαιναν τρία ή και τέσσερα διαφορετικά, και συχνά αλληλοσυγκρουόμενα, πορίσματα, ένα από κάθε κόμμα.
Πιστεύω πως, πράγματι, κάτι έχει αλλάξει τελευταία. Και αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι, επιτέλους, τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο της τακτικής δικαιοσύνης, τη μόνη την οποία εμπιστεύεται η ελληνική κοινωνία, και τη μόνη που μπορεί να φτάσει στο «κόκαλο» (ή στο «μεδούλι», αν προτιμάτε) μιας τέτοιας υπόθεσης.
Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή; Πρόκειται, μήπως, απλά για πολιτική βούληση της σημερινής κυβέρνησης ή, μήπως, πρόκειται απλά για δυνατότητες που διαθέτουν (μετά από σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις) σήμερα οι εισαγγελικές αρχές και η δικαιοσύνη γενικότερα (θέσπιση των «εισαγγελέων διαφθοράς», δυνατότητα διασταύρωσης στοιχείων, άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών, κ.λπ.,) που δεν διέθεταν παλαιότερα; Μάλλον και τα δύο έχουν παίξει ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της νέας εικόνας που βλέπουμε στο κυνήγι της διαφθοράς.
Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο αυτή η εικόνα θα αποτελέσει μια πραγματικότητα που θα μας ακολουθήσει και τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά, έχω επιφυλάξεις. Τα διαθέσιμα εργαλεία θα συνεχίσουν να υπάρχουν βέβαια. Η πολιτική βούληση όμως; Τα σημερινά σκάνδαλα χτυπάνε κυρίως προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Τόσο η ΝΔ όσο και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μόνο κέρδος μπορούν να αποκομίσουν από αυτήν την ιστορία. Το θέμα είναι αν τύχει να θίγονται οι τότε ευρισκόμενες στην εξουσία πολιτικές δυνάμεις, αν θα συνεχίσει να υπάρχει η ίδια πολιτική βούληση για την πάταξη της διαφθοράς ή όχι.
ΠΗΓΗ protagon.gr
Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
Γράφει ο Φώτης Γεωργελές
Πριν λίγες μέρες η τηλεόραση έπαιζε μια παλιά ταινία της δεκαετίας του ’70, «Το Δίκτυο». Μια κούκλα και αδίστακτη Φαίη Ντάναγουεϊ, τηλεοπτικός παραγωγός ειδήσεων, αποφασίζει να αλλάξει το δελτίο. Εκεί που οι παρουσιαστές εκφωνούσαν ή έστω σχολίαζαν τις ειδήσεις, τώρα φώναζαν, κατήγγελλαν την κυβέρνηση, το σύστημα, το κράτος. Μα αυτό δεν είναι ενημέρωση, έλεγαν οι δημοσιογράφοι. Όταν ο λαός είναι θυμωμένος και φωνάζει, απαντούσε αυτή, τότε τα media οφείλουν να μεγεθύνουν τη φωνή του, να φωνάζουν δυνατότερα. Η Φαίη είχε άδικο, όμως ήταν όμορφη και νέα, κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί. Αμέσως το «σόου-ειδήσεις» γίνεται δημοφιλές, η Αμερική κάθεται μπροστά στις οθόνες να δει τον παρουσιαστή που φωνάζει και οδύρεται, τα νούμερα εκτινάσσονται, η επιτυχία έρχεται. Μετά, ακολουθεί η κατάρρευση.
Έβλεπα την ταινία στο σκοτάδι με ένα πικρό χαμόγελο. Σκεφτόμουν τη φοβερή εκδοτική πολιτική της Athens Voice αυτά τα χρόνια της κρίσης. Όταν ο κόσμος αγανακτισμένος φώναζε στις πλατείες, εγώ έλεγα ψυχραιμία, παιδιά, τώρα χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα για να βγούμε από την κρίση. Και δεν μου ’φτανε αυτό, έγραφα κιόλας ότι πρέπει ο καθένας μας να αντιμετωπίσει τις δικές του ευθύνες, να διορθώσει τα δικά του λάθη. Ό,τι ακριβώς δηλαδή περίμενε ο κόσμος ν’ ακούσει. Δεν είμαι χαζός, μετά από τόσα χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά ξέρω πόσο πιασάρικη είναι η συνταγή της Φαίης. Πόσο αποδοτικό είναι να ποντάρεις στο θυμό, την οργή, το μίσος. Να καθησυχάζεις, να υπόσχεσαι εύκολες λύσεις, επιστροφή στο γνώριμο, ασφαλές, πλην ανέφικτο παρελθόν. Όμως πίστευα ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο. Η χρεοκοπία ενός κράτους είναι συγκλονιστική, συμβαίνει μια φορά κάθε 100 χρόνια, καταστρέφει ολόκληρες γενιές. Μόνο η ξαφνική συνειδητοποίηση, η γρήγορη αντίδραση, μπορεί να περιορίσει τις ζημιές.
Τότε, το 2010, το 2011, τα πρώτα χρόνια, μετά από κάθε τέτοιο κείμενο ακολουθούσαν στην ηλεκτρονική Voice δεκάδες οργισμένα σχόλια που αποκάλυπταν το ρόλο μου ως «εχθρού του λαού». Τώρα, 4 χρόνια μετά, όπως θα έχετε ήδη δει, τέτοια σχόλια είναι ελάχιστα παρ’ όλο που η επισκεψιμότητα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας έχει τριπλασιαστεί. Άλλοι συμφωνούν, άλλοι διαφωνούν, όπως είναι φυσικό, ανταλλάσσουν επιχειρήματα, αλλά δεν βρίζουν, δεν αναζητούν προδότες. Κι όταν καμιά φορά συμβαίνει είναι οργανωμένο, οι προγραμματιστές της εφημερίδας γελάνε, μας λένε, τα τελευταία 60 σχόλια έχουν ανέβει από το τάδε IP. Τους έπεισα εγώ; Όχι, πέρασε χρόνος, μας έπεισε όλους η ζωή.
Είχαμε από την αρχή να αντιμετωπίσουμε τρία παραμύθια, τρεις ελληνικούς μύθους να ξεπεράσουμε για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Ο πρώτος ήταν η ολοκληρωτική άρνηση της πραγματικότητας: δεν υπάρχει κρίση, είναι παραμύθι χωρίς δράκο. Δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε. Είναι κόλπο των τοκογλύφων να πάρουν τα λεφτά μας, των ξένων να πάρουν την Ακρόπολη, των Ευρωπαίων που μας ζηλεύουν γιατί είμαστε ατίθασοι και περνάμε καλά. Σήμερα κανένας απατεώνας δεν λέει τέτοια πράγματα, εκτός από κάποιους ξεχασμένους ψεκασμένους. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι το κράτος μας ξόδευε 24 δις περισσότερα από τα έσοδά του, τα οποία σταμάτησαν να μας δανείζουν. Κανείς δεν μιλάει για χούντες και δυνάμεις κατοχής και προδότες. Ακόμα και η αντιπολίτευση ζητάει «μη δανειακή χρηματοδότηση», 4 χρόνια δηλαδή μετά, ύστερα από τόσες οδυνηρές περικοπές, ζητάμε ακόμα λεφτά, χρειαζόμαστε ακόμα λεφτά για να ζήσουμε. Σκέψου πόση βοήθεια χρειαζόμαστε στην αρχή από τους εταίρους μας. Τότε, αναρωτιέμαι, γιατί αιματοκυλιστήκαμε τόσο μεταξύ μας; Και άραγε, αναρωτιέμαι ακόμα, θα ζητήσει ποτέ κανείς συγνώμη για όλη αυτή την παράνοια που διέλυσε την κοινωνία μας και καθυστέρησε τόσα χρόνια την προσπάθεια εξόδου από την κρίση;
Όμως η παράνοια της «συνωμοσίας εναντίον μας» ήταν το παραμύθι για να χτιστεί ο δεύτερος μύθος, ο «αγώνας ενάντια στη λιτότητα». Τώρα, 4 χρόνια μετά, ξέρουμε τι σήμαινε. Το έλλειμμα σχεδόν εκμηδενίστηκε πια, μειώθηκε κατά 25% το εθνικό προϊόν. Όμως δεν χάσαμε όλοι 25%. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι έγιναν άνεργοι, έχασαν τα πάντα. Εκατοντάδες χιλιάδες πληρώνονται έναντι, όταν υπάρχουν λεφτά στο ταμείο, με 500 ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν πια ασφάλιση, έκλεισαν τα μαγαζιά, τις επιχειρήσεις τους, δεν έχουν να πληρώσουν τα ταμεία, είναι στο έλεος του θεού. Κάποιοι έχασαν τα πάντα για να χάσουν οι άλλοι όσο το δυνατόν λιγότερα. Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα ήταν εξαρχής παραπειστικός. Όταν δεν σου δανείζουν και έχεις έλλειμμα, τότε από κάπου θα κοπούν λεφτά. Η αντιμνημονιακή άρνηση της πραγματικότητας είχε σκοπό αυτό ακριβώς: να προστατεύσει τα πιο ισχυρά στρώματα της κοινωνίας και να μεταφέρει τα βάρη στα ασθενέστερα. Τώρα κανείς δεν υπόσχεται μαγικές λύσεις. Ούτε Ζάππεια, ούτε λεφτά από τη Ρωσία και πετρέλαια από τον Τσάβες. Τώρα ακόμα και η αντιπολίτευση μιλάει για «πλεονασματικούς προϋπολογισμούς». Τι άλλο να πεις άμα δεν σου καλύπτει κανένας τα ελλείμματά σου με δανεικά; Δεν είναι μόνο αναπόφευκτο. Είναι και η μίνιμουμ κοινωνική ευθύνη. Πόσο δίκαιο είναι να ζεις υπεράνω των δυνατοτήτων σου χρεώνοντας τα παιδιά σου; Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα ήταν αγώνας για να μην είναι η λιτότητα δίκαιη.
Οι δύο προηγούμενοι μύθοι της κρίσης έχουν πια αποκαλυφθεί. Μένει ο τρίτος, ο οποίος είναι και ο δυσκολότερος γιατί αφορά τους «ευνοημένους», τα ισχυρότερα στρώματα της κοινωνίας μας. Η ελπίδα ότι γίνεται να μεταφερθούν όλα τα βάρη της κρίσης στους ασθενέστερους και το σύστημα να συνεχίσει να λειτουργεί όπως πριν, είναι φρούδα. Το βλέπουμε πια καθαρά. Όσο δεν αλλάζει το σύστημα, το παιχνίδι είναι μηδενικού αθροίσματος. Αφού κανείς δεν μας δίνει δωρεάν λεφτά, ό,τι κερδίζει ο ένας, η κάθε επαγγελματική ομάδα, το χάνει ο άλλος. Όταν μεγάλες επαγγελματικές ομάδες, όπως οι αγρότες, κερδίζουν αφορολόγητες ρυθμίσεις, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πληρώνουν 55% προκαταβολή φόρου αν έχουν ένα ευρώ έσοδα από μπλοκάκια και ενοίκια. Και δεν έχουν πια να πληρώσουν. Έτσι κι αυτό έφτασε στο τέλος του. Και οι προνομιούχοι που νόμιζαν ότι απέφυγαν τις βαρύτερες συνέπειες, ότι διατήρησαν τα κεκτημένα, θα πληρώνουν για τα σπίτια τους αυξημένους φόρους, τέλη κυκλοφορίας κι άλλους φόρους κρυφούς, θα μειώνονται οι συντάξεις, θα χρεοκοπούν τα ταμεία. Στο τέλος θα πληρώσουν όλοι περισσότερα. Προσπαθώντας να διατηρήσουν ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει. Ήδη μας προειδοποιούν πάλι. Μας προειδοποιούν όλοι, όχι μόνο η Μέρκελ αλλά και το αριστερό Die Linke, το αδελφό κόμμα του Σύριζα. Άλλα λεφτά δωρεάν δεν υπάρχουν, φορολογήθηκαν οι περιουσίες με τα «χαράτσια», τώρα θα φορολογηθούν οι καταθέσεις στις τράπεζες με «κεφαλαιακό φόρο» αν χρειαστούν κι άλλα χρήματα. Οι χώρες θα διασώζονται πρώτα από μόνες τους. Δεν μπορεί κανένας να πει ότι δεν μας έχουν προειδοποιήσει.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό σοκ μπορεί να επαναφέρει την Ελλάδα στην ανάπτυξη. Όλες αυτές οι προσπάθειες που βλέπουμε κάθε μέρα της κάθε μιας επαγγελματικής ομάδας να διασώσει τα δικά της κεκτημένα, να διατηρήσει ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει αμετάκλητα, είναι καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές. Είναι δύσκολο να κάνουμε σε λίγα χρόνια όσα άλλες χώρες έκαναν σε περισσότερα, αλλά εμείς φταίμε για το χαμένο χρόνο. Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση, τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε από το δράμα. Η Κύπρος είναι δίπλα μας. Παρασυρμένη από τη δική μας ανεύθυνη αντιμετώπιση, δοκίμασε την ίδια άρνηση πραγματικότητας. Ο τυχοδιωκτισμός της όμως κράτησε μια βδομάδα. Όχι 4 χρόνια. Σήμερα κανείς δεν μιλάει για πρόβλημα Κύπρου. Η τρόικα δεν πηγαίνει καν ή πάει υπηρεσιακά, το πρόγραμμα προσαρμογής έχει ξεπεραστεί από τους ίδιους. Ζουν ήδη την επόμενη μέρα. Εμείς ζούμε ακόμα με τους μύθους της προηγούμενης μέρας. Η καθυστέρηση να βγούμε από τη δύσκολη θέση οφείλεται μόνο σε μας. Αν θα το ξεπεράσουμε ή θα ζήσουμε για καμιά δεκαετία ακόμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα δεχτούμε την πραγματικότητα.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)