Τετάρτη 30 Απριλίου 2014
Όχι ξανά χαράτσι στα επιμελητήρια!...
Όσο οι συνδρομές είναι υποχρεωτικές, οι διοικήσεις των επιμελητηρίων δεν έχουν κανένα κίνητρο να βελτιωθούν. Οι συνδρομές θα εκλαμβάνονται (ορθώς) ως φόροι από τα μέλη που αισθάνονται όμηροι.
του Κων/νου Μαρκάζου (οικονομολόγος)
Σε μια σπάνιας έκτασης ομοφωνία, 185 βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου υπέγραψαν τροπολογία για την επαναφορά της υποχρεωτικής συνδρομής των επιχειρήσεων στα επιμελητήρια. Η πολιτική συναίνεση περιλαμβάνει όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, από την αριστερά μέχρι τη λαϊκή δεξιά, ακόμα και αυτοπροσδιοριζόμενους φιλελεύθερους, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως πολιτικό και όχι οικονομικό.
Αντιδραστικές απόψεις που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό προσωπικό, το οποίο υποκύπτει εύκολα στην υπεράσπιση συντεχνιακών συμφερόντων ομάδων που διαθέτουν επιρροή και δυνατότητες πίεσης. Οι εξαιρέσεις υπουργών, όπως ο κ. Χατζηδάκης στη συγκεκριμένη περίπτωση, μας εκπλήσσουν θετικά και αποδεικνύουν ότι υπάρχουν και πολιτικοί που τιμούν τον ρόλο τους.
Συμμετείχα στην επιτροπή για τα Ελληνικά Λογιστικά Πρότυπα και την απλοποίηση του ΚΦΑΣ, ένα σημαντικό έργο που αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός του 2014. Σε συζήτηση με εκπρόσωπο της Task force για το θέμα, μου ανέφερε ότι «στην Αγγλία οι συνδρομές είναι προαιρετικές για να είναι τα επιμελητήρια μας χρήσιμα». Αυτός ο κανόνας ισχύει παντού, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και στην Ελλάδα η μόνη περίπτωση που τα επιμελητήρια θα υποχρεωθούν να προσφέρουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου, που όντως χρειάζονται οι επιχειρήσεις, είναι όταν οι συνδρομές τους γίνουν προαιρετικές. Όσο οι συνδρομές είναι υποχρεωτικές, οι διοικήσεις των επιμελητηρίων δεν έχουν κανένα κίνητρο να βελτιωθούν και οι συνδρομές θα εκλαμβάνονται (ορθώς) ως φόροι από τα μέλη που αισθάνονται όμηροι.
Τα επιμελητήρια είχαν μεταφέρει το κόστος της λειτουργίας τους (ανεξαρτήτως απόδοσης και αξιολόγησης) στις επιχειρήσεις και το κόστος ελέγχου πληρωμής της υποχρεωτικής συνδρομής-φόρου στην εφορία. Κατά τη θεώρηση βιβλίων και στοιχείων μιας επιχείρησης γινόταν έλεγχος για την πληρωμή της συνδρομής στο επιμελητήριο. Το απαρχαιωμένο μέτρο της θεώρησης καταργήθηκε από 1η/1/2014 μετά από προσπάθειες ετών, και τα επιμελητήρια διαβλέποντας σωστά ότι αυτή η ασφαλιστική δικλίδα είχε ημερομηνία λήξεως, φρόντισαν να αναλάβουν εργολαβικά το ΓΕΜΗ, μέσω του οποίου, εκτός από τα υπόλοιπα έσοδα, ελέγχουν και την πληρωμή της συνδρομής. Αλλιώς, αρνούνται εκβιαστικά να προσφέρουν τις απαραίτητες διαδικασίες στην επιχείρηση.
Το επιχείρημα ότι η συνδρομή αντιστοιχεί μόνο σε 3,5 ευρώ ημερήσια επιβάρυνση είναι παραπλανητικό. Πρόκειται για το γνωστό τρικ που χρησιμοποιούν οι ασφαλιστικές εταιρείες για να πείσουν κάποιον να υπογράψει ένα συμβόλαιο χωρίς να τρομάζει από την πραγματική επιβάρυνση, μετατρέποντας το ετήσιο ποσό σε ημερήσιο που είναι 365 φορές μικρότερο. Όλοι οι φόροι υπέρ τρίτων μπορούν να μεταφραστούν σε ημερήσια επιβάρυνση και όλοι θα φαίνονται ελάχιστοι (αν και μερικοί θα παρέμεναν τεράστιοι ακόμα και ως κλάσμα). Η ουσία όμως δεν αλλάζει με διαιρέσεις. Οι φόροι υπέρ (προνομιούχων ή προστατευόμενων) τρίτων που επιβάλλονται στους υπόλοιπους, εκτός από εμπόδιο στις επιχειρήσεις, δημιουργούν οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές στρεβλώσεις.
Είναι εντυπωσιακή και απογοητευτική ταυτόχρονα η απουσία αντιλόγου. Η μόνη εξαίρεση που έχω υπ' όψιν ήταν άρθρο του Π. Μανδραβέλη στην Καθημερινή. Ούτε ένας βουλευτής δεν τόλμησε να αρθρώσει αντίλογο.
Κοροϊδεύουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας και κυρίως τους εαυτούς μας όταν ψηφίζονται νόμοι που απλοποιούν τις διαδικασίες ίδρυσης και λειτουργίας των εταιρειών, ελαχιστοποιώντας τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και την επόμενη μέρα οι ίδιοι βουλευτές που τους είχαν ψηφίσει ζητούν να μην εφαρμοστούν.
Η δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για τις επιχειρήσεις και η απλοποίηση των διαδικασιών καθίστανται κοινότοπες διακηρύξεις κενές περιεχομένου όταν δεν υποστηρίζονται από τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές που υποχρεωτικά θα θίξουν κάποια συμφέροντα.
του Κων/νου Μαρκάζου (οικονομολόγος)
Σε μια σπάνιας έκτασης ομοφωνία, 185 βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου υπέγραψαν τροπολογία για την επαναφορά της υποχρεωτικής συνδρομής των επιχειρήσεων στα επιμελητήρια. Η πολιτική συναίνεση περιλαμβάνει όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, από την αριστερά μέχρι τη λαϊκή δεξιά, ακόμα και αυτοπροσδιοριζόμενους φιλελεύθερους, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως πολιτικό και όχι οικονομικό.
Αντιδραστικές απόψεις που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό προσωπικό, το οποίο υποκύπτει εύκολα στην υπεράσπιση συντεχνιακών συμφερόντων ομάδων που διαθέτουν επιρροή και δυνατότητες πίεσης. Οι εξαιρέσεις υπουργών, όπως ο κ. Χατζηδάκης στη συγκεκριμένη περίπτωση, μας εκπλήσσουν θετικά και αποδεικνύουν ότι υπάρχουν και πολιτικοί που τιμούν τον ρόλο τους.
Συμμετείχα στην επιτροπή για τα Ελληνικά Λογιστικά Πρότυπα και την απλοποίηση του ΚΦΑΣ, ένα σημαντικό έργο που αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός του 2014. Σε συζήτηση με εκπρόσωπο της Task force για το θέμα, μου ανέφερε ότι «στην Αγγλία οι συνδρομές είναι προαιρετικές για να είναι τα επιμελητήρια μας χρήσιμα». Αυτός ο κανόνας ισχύει παντού, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και στην Ελλάδα η μόνη περίπτωση που τα επιμελητήρια θα υποχρεωθούν να προσφέρουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου, που όντως χρειάζονται οι επιχειρήσεις, είναι όταν οι συνδρομές τους γίνουν προαιρετικές. Όσο οι συνδρομές είναι υποχρεωτικές, οι διοικήσεις των επιμελητηρίων δεν έχουν κανένα κίνητρο να βελτιωθούν και οι συνδρομές θα εκλαμβάνονται (ορθώς) ως φόροι από τα μέλη που αισθάνονται όμηροι.
Τα επιμελητήρια είχαν μεταφέρει το κόστος της λειτουργίας τους (ανεξαρτήτως απόδοσης και αξιολόγησης) στις επιχειρήσεις και το κόστος ελέγχου πληρωμής της υποχρεωτικής συνδρομής-φόρου στην εφορία. Κατά τη θεώρηση βιβλίων και στοιχείων μιας επιχείρησης γινόταν έλεγχος για την πληρωμή της συνδρομής στο επιμελητήριο. Το απαρχαιωμένο μέτρο της θεώρησης καταργήθηκε από 1η/1/2014 μετά από προσπάθειες ετών, και τα επιμελητήρια διαβλέποντας σωστά ότι αυτή η ασφαλιστική δικλίδα είχε ημερομηνία λήξεως, φρόντισαν να αναλάβουν εργολαβικά το ΓΕΜΗ, μέσω του οποίου, εκτός από τα υπόλοιπα έσοδα, ελέγχουν και την πληρωμή της συνδρομής. Αλλιώς, αρνούνται εκβιαστικά να προσφέρουν τις απαραίτητες διαδικασίες στην επιχείρηση.
Το επιχείρημα ότι η συνδρομή αντιστοιχεί μόνο σε 3,5 ευρώ ημερήσια επιβάρυνση είναι παραπλανητικό. Πρόκειται για το γνωστό τρικ που χρησιμοποιούν οι ασφαλιστικές εταιρείες για να πείσουν κάποιον να υπογράψει ένα συμβόλαιο χωρίς να τρομάζει από την πραγματική επιβάρυνση, μετατρέποντας το ετήσιο ποσό σε ημερήσιο που είναι 365 φορές μικρότερο. Όλοι οι φόροι υπέρ τρίτων μπορούν να μεταφραστούν σε ημερήσια επιβάρυνση και όλοι θα φαίνονται ελάχιστοι (αν και μερικοί θα παρέμεναν τεράστιοι ακόμα και ως κλάσμα). Η ουσία όμως δεν αλλάζει με διαιρέσεις. Οι φόροι υπέρ (προνομιούχων ή προστατευόμενων) τρίτων που επιβάλλονται στους υπόλοιπους, εκτός από εμπόδιο στις επιχειρήσεις, δημιουργούν οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές στρεβλώσεις.
Είναι εντυπωσιακή και απογοητευτική ταυτόχρονα η απουσία αντιλόγου. Η μόνη εξαίρεση που έχω υπ' όψιν ήταν άρθρο του Π. Μανδραβέλη στην Καθημερινή. Ούτε ένας βουλευτής δεν τόλμησε να αρθρώσει αντίλογο.
Κοροϊδεύουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας και κυρίως τους εαυτούς μας όταν ψηφίζονται νόμοι που απλοποιούν τις διαδικασίες ίδρυσης και λειτουργίας των εταιρειών, ελαχιστοποιώντας τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και την επόμενη μέρα οι ίδιοι βουλευτές που τους είχαν ψηφίσει ζητούν να μην εφαρμοστούν.
Η δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για τις επιχειρήσεις και η απλοποίηση των διαδικασιών καθίστανται κοινότοπες διακηρύξεις κενές περιεχομένου όταν δεν υποστηρίζονται από τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές που υποχρεωτικά θα θίξουν κάποια συμφέροντα.
ΠΗΓΗ euro2day.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Δεκαετίες τώρα "φωνάζω" για το χαράτσι του επιμελητηρίου!
Ουδέποτε κατάλαβα γιατί πρέπει υποχρεωτικά η επιχείρησή μου να είναι μέλος του τοπικού επιμελητηρίου!
Πόσες επιχειρήσεις έχουν πραγματικά βοηθηθεί από το επιμελητήριό τους;
Πόσοι επιχειρηματίες έχουν καταφύγει στο επιμελητήριό τους για να λύσουν τα επιχειρηματικά τους προβλήματα;
Και στο κάτω-κάτω, ας γίνει προαιρετική η έγγραφή και η συνδρομή και θα φανεί η χρησιμότητά τους!
Δηλώνω λοιπόν (και εν γνώσει μου χρησιμοποιώ αυτό το ρήμα) ότι είμαι υπέρ της προαιρετικής εγγραφής σε επιμελητήρια, είμαι υπέρ του ελεύθερου εμπορικού ωραρίου (24/7 και ο καθένας να αποφασίζει πότε θα λειτουργεί) όπως επίσης και είμαι υπέρ της προαιρετικής συμμετοχής στο μεγαλύτερο μονοπώλιο της χώρας την ΓΣΕΕ!
Αυτή είναι η προσωπική μου άποψή, δεν πρόκειται να την αλλάξω και δεν μπορώ να καταλάβω πως, όλοι όσοι επισκέπτονται το εξωτερικό ενθουσιάζονται με τον τρόπο λειτουργίας του εκάστοτε κράτους αλλά όταν πρόκειται να γίνουν αλλαγές στην χώρα μας προς αυτή την κατεύθυνση αυτοί οι ίδιοι αντιδρούν...
Τρίτη 29 Απριλίου 2014
Όσα δεν φτάνει η αλεπού... τα λέει "μονταζιέρα"...
Του Γιώργου Κράλογλου
Ζητείται αριστερό σύνθημα να στέκεται. Το μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί πάλιωσε και δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Με τόσα κόμματα, κομματίδια, πολιτικές παραφυάδες, ανεξάρτητους και εξαρτημένους... δεν ξέρεις ποιος είναι με το ευρώ και άρα με το μνημόνιο και ποιος μένει πιστός στην δραχμή και στον Χότζα. Η αγωνία να γίνει σύνθημα το «μονταζιέρα» σκοντάφτει στην αλήθεια. Οπότε ζητείται νέο σύνθημα που να πιάνει.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φανατικοί οπαδοί, της βάσης του 4%, τα θέλουν όλα δικά τους.
Θέλουν και να λένε αυτά που λένε ως κόμμα, ως συνιστώσες, ως πλατφόρμες και ως στελέχη και να μας πείθουν στην συνέχεια ότι εμείς δεν τα καταλάβαμε και ότι τα ερμηνεύει όπως θέλει η πολιτική ή η δημοσιογραφική «μονταζιέρα».
Δηλαδή είμαστε ηλίθιοι όσοι ακούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε και γράφουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή επισήμως το κόμμα και οι πλατφόρμες του στις διακηρύξεις τους επειδή δεν τα ερμηνεύουμε κατά πως τους αρέσει ή όπως είναι γραμμένα στην «κασέτα» που μοιράζει το κόμμα στους συντρόφους του.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα το χθεσινό εγκυρότατο ρεπορτάζ της συναδέλφου κ. Νίκης Ζορμπά στο Capital.gr όπου εστιάζεται στις «θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία» όπως προκύπτουν από την επεξεργασία της επίσημης διακήρυξής του για τις ευρωεκλογές.
Θα σταθώ (για παράδειγμα και μόνο για παράδειγμα), στο συγκεκριμένο καθαρά δημοσιογραφικό κείμενο που ακολουθεί την δημοσιογραφική διαδικασία όπως χιλιάδες άλλα παρόμοια κείμενα που φωτίζουν την ουσία και όχι τα συνθήματα που την περιβάλλουν καθώς τα συνθήματα αφορούν μόνο τους οπαδούς και όχι αυτούς που τους ενδιαφέρει μόνο το σκέλος της ενημέρωσης.
Αποτυπώνονται λοιπόν στο κείμενο αυτό (μεταξύ πολλών άλλων) ως θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τα εξής για την οικονομία:
-Επαναφορά επιδομάτων και δώρων στον Δημόσιο Τομέα
-Απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, της απελευθέρωσης των αγορών και της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών.
-«Δημόσιο» και «κοινωνικά ελεγχόμενο» τραπεζικό σύστημα.
-Αποτροπή της τραπεζικής ενοποίησης, υπό τους όρους που έχουν αποφασιστεί
-ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να ακυρώσει τις προωθούμενες ιδιωτικοποιήσεις και να επανακτήσει προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος τις επιχειρήσεις ενέργειας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί
-Απαγόρευση των μαζικών απολύσεων.
- Πλήρης κάλυψη των ανέργων.
- 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο χωρίς μείωση μισθού.
-Αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τα υψηλά κέρδη,
- Έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων
-Κατάργηση των έμμεσων φόρων για τα είδη πρώτης ανάγκης και αλλαγή της αναλογίας μεταξύ άμεσων και έμμεσων φόρων υπέρ των πρώτων,
- Φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων, των μεγάλων περιουσιών και εισοδημάτων, της πολυτελούς κατανάλωσης
Τι έχουμε λοιπόν με το συγκεκριμένο παράδειγμα.
Έχουμε θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που προκύπτουν από διακήρυξη του χωρίς τις φιοριτούρες που βάζουν όλα τα κόμματα στις διακηρύξεις και που ποτέ δεν απασχολούν κανένα παρά μόνο όσους είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία...
Οι γνωστοί ινστρούχτορες των κομμάτων είτε είναι αριστεροί είτε είναι δεξιοί.
Αλλά είτε έχουμε διαβάσει είτε όχι την συγκεκριμένη διακήρυξη ποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόθεση της πιθανής κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι όχι μόνο να μην απολυθεί κανείς κρατικός υπάλληλος αλλά ότι θα τους δώσει πίσω αυτά που έχασαν από τις κυβερνήσεις των μνημονίων.
Αρκεί βέβαια να είναι κρατικός υπάλληλος και να μην δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα.
Εκεί δεν έχει τίποτε.
Όπως δεν υπάρχει και καμία εγγύηση για τους εργαζόμενους σε πρώην κρατικές επιχειρήσεις που προσελήφθησαν από ιδιώτες οι οποίοι τις αγόρασαν.
Εάν για παράδειγμα πωληθεί σήμερα η μικρή ΔΕΗ και ο ιδιώτης προσλάβει τεχνικούς και μηχανολόγους είναι επόμενο να χάσουν την καρέκλα τους αφού δεν θα αναγνωρισθεί από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση.
Ποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αμφισβητήσει ότι δεν είναι στις προθέσεις του , ως πιθανή κυβέρνηση, να αυξήσει την φορολογία με τον δικό του τρόπο και την δική του σκεπτική για τους πλούσιους της οικονομίας και των επιχειρήσεων.
Ζητούμενο βέβαια είναι να καθορίσει και τα δικά του όρια φτώχιας για να καταλάβουμε ποιοι θα είναι οι πλούσιοι και ποιοι οι φτωχοί της εποχής ΣΥΡΙΖΑ.
Ζητούμενο ακόμη είναι πως θα καλυφθεί η ανεργία αν δεν τους βάλει στο κράτος γιατί δεν θα βρει λεφτά.
Ζητούμενο τέλος είναι να βρει κάποιο διαφορετικό σύνθημα ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογεί τα ασαφή και τα ακαταλαβίστικα που λέει για την οικονομική, την κοινωνική αλλά και την εξωτερική πολιτική γιατί το σύνθημα περί «μονταζιέρας» δεν πιάνει. Ας μην ξεχνούν ότι την «μετάφραση» της σκόπιμα συγκεχυμένης αριστερής γλώσσας την σπουδάσαμε την δεκαετία του 1981 από τον πρύτανη του μαθήματος και μέγα διδάσκαλο Ανδρέα Παπανδρέου.
Ζητείται αριστερό σύνθημα να στέκεται. Το μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί πάλιωσε και δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Με τόσα κόμματα, κομματίδια, πολιτικές παραφυάδες, ανεξάρτητους και εξαρτημένους... δεν ξέρεις ποιος είναι με το ευρώ και άρα με το μνημόνιο και ποιος μένει πιστός στην δραχμή και στον Χότζα. Η αγωνία να γίνει σύνθημα το «μονταζιέρα» σκοντάφτει στην αλήθεια. Οπότε ζητείται νέο σύνθημα που να πιάνει.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φανατικοί οπαδοί, της βάσης του 4%, τα θέλουν όλα δικά τους.
Θέλουν και να λένε αυτά που λένε ως κόμμα, ως συνιστώσες, ως πλατφόρμες και ως στελέχη και να μας πείθουν στην συνέχεια ότι εμείς δεν τα καταλάβαμε και ότι τα ερμηνεύει όπως θέλει η πολιτική ή η δημοσιογραφική «μονταζιέρα».
Δηλαδή είμαστε ηλίθιοι όσοι ακούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε και γράφουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή επισήμως το κόμμα και οι πλατφόρμες του στις διακηρύξεις τους επειδή δεν τα ερμηνεύουμε κατά πως τους αρέσει ή όπως είναι γραμμένα στην «κασέτα» που μοιράζει το κόμμα στους συντρόφους του.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα το χθεσινό εγκυρότατο ρεπορτάζ της συναδέλφου κ. Νίκης Ζορμπά στο Capital.gr όπου εστιάζεται στις «θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία» όπως προκύπτουν από την επεξεργασία της επίσημης διακήρυξής του για τις ευρωεκλογές.
Θα σταθώ (για παράδειγμα και μόνο για παράδειγμα), στο συγκεκριμένο καθαρά δημοσιογραφικό κείμενο που ακολουθεί την δημοσιογραφική διαδικασία όπως χιλιάδες άλλα παρόμοια κείμενα που φωτίζουν την ουσία και όχι τα συνθήματα που την περιβάλλουν καθώς τα συνθήματα αφορούν μόνο τους οπαδούς και όχι αυτούς που τους ενδιαφέρει μόνο το σκέλος της ενημέρωσης.
Αποτυπώνονται λοιπόν στο κείμενο αυτό (μεταξύ πολλών άλλων) ως θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τα εξής για την οικονομία:
-Επαναφορά επιδομάτων και δώρων στον Δημόσιο Τομέα
-Απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, της απελευθέρωσης των αγορών και της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών.
-«Δημόσιο» και «κοινωνικά ελεγχόμενο» τραπεζικό σύστημα.
-Αποτροπή της τραπεζικής ενοποίησης, υπό τους όρους που έχουν αποφασιστεί
-ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να ακυρώσει τις προωθούμενες ιδιωτικοποιήσεις και να επανακτήσει προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος τις επιχειρήσεις ενέργειας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί
-Απαγόρευση των μαζικών απολύσεων.
- Πλήρης κάλυψη των ανέργων.
- 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο χωρίς μείωση μισθού.
-Αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τα υψηλά κέρδη,
- Έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων
-Κατάργηση των έμμεσων φόρων για τα είδη πρώτης ανάγκης και αλλαγή της αναλογίας μεταξύ άμεσων και έμμεσων φόρων υπέρ των πρώτων,
- Φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων, των μεγάλων περιουσιών και εισοδημάτων, της πολυτελούς κατανάλωσης
Τι έχουμε λοιπόν με το συγκεκριμένο παράδειγμα.
Έχουμε θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που προκύπτουν από διακήρυξη του χωρίς τις φιοριτούρες που βάζουν όλα τα κόμματα στις διακηρύξεις και που ποτέ δεν απασχολούν κανένα παρά μόνο όσους είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία...
Οι γνωστοί ινστρούχτορες των κομμάτων είτε είναι αριστεροί είτε είναι δεξιοί.
Αλλά είτε έχουμε διαβάσει είτε όχι την συγκεκριμένη διακήρυξη ποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόθεση της πιθανής κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι όχι μόνο να μην απολυθεί κανείς κρατικός υπάλληλος αλλά ότι θα τους δώσει πίσω αυτά που έχασαν από τις κυβερνήσεις των μνημονίων.
Αρκεί βέβαια να είναι κρατικός υπάλληλος και να μην δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα.
Εκεί δεν έχει τίποτε.
Όπως δεν υπάρχει και καμία εγγύηση για τους εργαζόμενους σε πρώην κρατικές επιχειρήσεις που προσελήφθησαν από ιδιώτες οι οποίοι τις αγόρασαν.
Εάν για παράδειγμα πωληθεί σήμερα η μικρή ΔΕΗ και ο ιδιώτης προσλάβει τεχνικούς και μηχανολόγους είναι επόμενο να χάσουν την καρέκλα τους αφού δεν θα αναγνωρισθεί από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση.
Ποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αμφισβητήσει ότι δεν είναι στις προθέσεις του , ως πιθανή κυβέρνηση, να αυξήσει την φορολογία με τον δικό του τρόπο και την δική του σκεπτική για τους πλούσιους της οικονομίας και των επιχειρήσεων.
Ζητούμενο βέβαια είναι να καθορίσει και τα δικά του όρια φτώχιας για να καταλάβουμε ποιοι θα είναι οι πλούσιοι και ποιοι οι φτωχοί της εποχής ΣΥΡΙΖΑ.
Ζητούμενο ακόμη είναι πως θα καλυφθεί η ανεργία αν δεν τους βάλει στο κράτος γιατί δεν θα βρει λεφτά.
Ζητούμενο τέλος είναι να βρει κάποιο διαφορετικό σύνθημα ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογεί τα ασαφή και τα ακαταλαβίστικα που λέει για την οικονομική, την κοινωνική αλλά και την εξωτερική πολιτική γιατί το σύνθημα περί «μονταζιέρας» δεν πιάνει. Ας μην ξεχνούν ότι την «μετάφραση» της σκόπιμα συγκεχυμένης αριστερής γλώσσας την σπουδάσαμε την δεκαετία του 1981 από τον πρύτανη του μαθήματος και μέγα διδάσκαλο Ανδρέα Παπανδρέου.
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Και βέβαια, σε όλα τα παραπάνω "ζητούμενα" της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προστεθεί και ένα ακόμα, πολύ βασικό...
"Ζητούμενο είναι να βρεθεί και αυτός που θα πληρώσει όλα αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ διότι σε περίπτωση εκλογής του φαίνεται στον ορίζοντα -και πάλι- ο αποκλεισμός μας από τις αγορές, η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι κάτι αόριστο και κανένας δεν μπορεί να βασίσει την πολιτική του σε αυτήν και η φορολογική του πολιτική παραμένει ασαφής."
Δευτέρα 28 Απριλίου 2014
Ο ΣΥΡΙΖΑ να εντρυφήσει πάραυτα και βαθέως στα εθνικά θέματα...
Τους παλιούς καιρούς της σιδηρόφρακτης Αλβανίας του Χότζα, σποραδικά κάποιοι Βορειοηπειρώτες το έσκαγαν κάτω από τις κάνες των μυδραλιοβόλων, των φρουρών της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας», έρχονταν στην μητέρα-πατρίδα και διεκτραγωδούσαν το ζόφο στον οποίο ζούσε η ελληνική μειονότητα.
Φευ, τόσο από την μονολιθική όσο και από την «προοδευτική» Αριστερά δεν γίνονταν πιστευτοί, αφού τα μαρξιστικά κιτάπια διακήρυτταν ότι ο λαός σε μια Σοσιαλιστική Δημοκρατία, είναι ενιαίος, ότι δεν είναι δυνατόν να γίνονται τέτοιες διακρίσεις, και ότι τα όποια προβλήματα είναι κοινά, αφορούν σύνολη την εκεί κοινωνία, και με την καλή θέληση της ηγεσίας, επιλύονται!
Σύντομα οι Βορειοηπειρώτες κατέληγαν στη Δεξιά και την ακροδεξιά, αφού εκεί έβρισκαν κατανόηση και περίθαλψη. Στη συνέχεια, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, η Αριστερά θεωρούσε το γεγονός ως απόδειξη ότι οι εν λόγω ομογενείς ήταν ακροδεξιοί και γιαυτό σπίλωναν τα επιτεύγματα μιας Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, εξ’ ου και ψεύδονταν όσον αφορά διακρίσεις κατά της μειονότητας!
Με την ίδια ιδεολογική και ιστορική αμβλυωπία αντιμετώπιζε η Αριστερά και τις μαρτυρίες για τρομακτικούς εξανδραποδισμούς, μαζικές μετακινήσεις στα βάθη της Σιβηρίας, φυλακίσεις και εκτελέσεις, που υπέστησαν οι Πόντιοι ομογενείς, στον καιρό της σταλινικής παντοκρατορίας.
Η στάση αυτή είναι βίωμα και κοσμοθεωρία και επιζεί ως τις μέρες μας, σχεδόν αναλλοίωτη. Εξ’ ου και η πρόσφατη αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν είναι διαχειριστική αδυναμία και απειρία, αλλά η δικαίωση της ανωτέρω αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Η «Αυγή» δεν διανοήθηκε να προσάψει στη Σαμπιχά Σουλεϊμάν (που θα έπρεπε να είναι η χαρά του ΣΥΡΙΖΑ) ακροδεξιά τοποθέτηση. Της προσήψε το γεγονός ότι «έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά»!
Λες και φταίει η ίδια για το γεγονός ότι τα ευήκοα ώτα – στην κραυγή της για αυτοπροσδιορισμό και στις καταγγελίες της κατά του τουρκικού προξενείου – βρέθηκαν μόνο στην ακροδεξιά – αφού η Αριστερά θεωρούσε τις καταγγελίες εθνικιστικές και φορούσε ωτοασπίδες!
Έτσι εμφιλοχώρησαν και διατυπώθηκαν απόψεις που, εν τη αφελεία τους, εξυπηρετούν απολύτως το τουρκικό προξενείο – όπως η άποψη που γρονθοκοπεί την κοινωνική ανθρωπολογία, και ανάγει μηχανιστικά την ύπαρξη Πομάκων και Ρομά στη Θράκη, σε… διάφορους μηχανισμούς ελαφρού και βαθέως κράτους (sic), που «βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα συμπαγές τουρκικό πράμα, αλλά δυο και τρεις εθνοτικές ομάδες Πομάκων, Τσιγγάνων και τουρκογενών».
Υπέροχα. Η μειονότητα, λοιπόν, είναι «συμπαγές τουρκικό πράγμα»!
Το γεγονός ότι οι μειονότητες στις περιοχές των συνόρων – και δη των Βαλκανικών – είναι «στρατηγικές μειονότητες», μπορούν δηλαδή εν δυνάμει να χρησιμοποιηθούν από τα όμορα κράτη ως υπομόχλια στη δημιουργία προβλημάτων και αποσταθεροποιητικών καταστάσεων, το γεγονός ότι το τουρκικό προξενείο προσπαθεί αδιακόπως να εμφυσήσει τουρκική εθνική συνείδηση σε κάθε τουρκόφωνο μουσουλμάνο της Θράκης (έστω κι αν αυτός είναι Πομάκος ή Ρομά), το γεγονός ότι σε κάποιες λίγες δεκαετίες αν όλοι προσμετρηθούν ως «συμπαγές τουρκικό πράγμα», μπορεί να προκύψει αίτημα αυτονομίας και μύρια όσα προβλήματα αυτό θα επιφέρει, διαλανθάνει της προσοχής κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ουδείς νουνεχής ζητεί από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υιοθετήσει πατριωτικές κορώνες, όπως και ουδείς νουνεχής επιδοκιμάζει τη λαϊκιστική θεατρικότητα της επιστράτευσης του σεβαστού Μανόλη Γλέζου ως υποψήφιου ευρωβουλευτή, για τη διασκέδαση των καταστρεπτικών εντυπώσεων που δημιουργήθηκαν.
Επειδή, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάσιμες ελπίδες να είναι η αυριανή κυβέρνηση της χώρας, επιβάλλεται να εντρυφήσει πάραυτα και σοβαρά στο πλέγμα των εθνικών προβλημάτων, μέρος των οποίων μπορεί να γίνει και η Θράκη (παρόλο που θα έπρεπε να είναι μόνο εσωτερικό θέμα καθώς, χάρη στη μεγαλοφυΐα του Ελευθέριου Βενιζέλου, η μειονότητα χαρακτηρίστηκε ως θρησκευτική και όχι ως εθνική, και πολύ περισσότερο δεν αναγνωρίστηκε ως «συμπαγές τουρκικό πράγμα» ).
Η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να αποτυπώσει και να διατυπώσει μια πραγματιστική θεώρηση για την αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων, για να μη βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων και αυτή και η χώρα… (και, πρωτίστως, οφείλει να αποβάλλει την αιώνια ανόητη προκατάληψη ότι όποιος δείχνει ευαισθησία για τα εθνικά θέματα είναι εθνικιστής, και ότι αν η ίδια ασχοληθεί με τα εθνικά κινδυνεύει να διολισθήσει στον εθνικισμό).
Ας κλείσουμε με μια υποσημείωση: Οι στίχοι του μεγάλου Ναζίμ Χικμέτ «οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας, φιλιωμένοι ο ένας με τον άλλον, θα τσακίσουνε στο τέλος τους εχθρούς τους», μας συγκινούν όλους, είναι υπέροχοι για να εμπλουτίζουν επιφυλλίδες και χρονογραφήματα αριστερών, διεθνιστών γραφιάδων, αλλά δεν μπορούν δυστυχώς να αποτελούν σημείο πλεύσης για μια κυβέρνηση που θα κληθεί να διαφεντεύσει τις τύχες της χώρας…
ΠΗΓΗ aixmi.gr
Αρνηθήκαμε την πραγματικότητα...
Την άνοιξη του 2010 η χώρα μας ζήτησε από την αγορά 1 δις. Παρ’ όλο που από το 2008 τα επιτόκια συνεχώς ανέβαιναν σε ύψη που έκαναν το δανεισμό ασύμφορο, η έκδοση του ομολόγου απέτυχε. Ακόμα και με αυτά τα υψηλά επιτόκια δεν βρέθηκε κανείς να μας δανείσει, συγκεντρώθηκαν περίπου 300 εκατομμύρια. Η Ελλάδα ήταν στα πρόθυρα της στάσης πληρωμών. Το ελληνικό κράτος χρειαζόταν 25 δις το χρόνο δανεικά, μόνο για να καλύψει τα έξοδά του, κατανάλωνε δηλαδή 25 δις περισσότερα από τα έσοδά του. Τα οποία δεν μπορούσε πια να δανειστεί. Κατέφυγε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία με ένα γιγαντιαίο πακέτο διάσωσης συνέχισε να μας δανείζει μέχρι τη μέρα που τα ετήσια ελλείμματα θα μηδενίζονταν. Την άνοιξη του 2014 η Ελλάδα ζήτησε από τις αγορές 3 δις με επιτόκιο χαμηλότερο κι από την εποχή πριν την κρίση. Προσφέρθηκαν παραπάνω από 20 δις. Η Ελλάδα επέστρεψε στις κανονικές συνθήκες.
Ο κίνδυνος της πτώχευσης απομακρύνθηκε. Η χώρα το πέτυχε αυτό γιατί μέσα σε 4 χρόνια, από 25 δις έλλειμμα κατάφερε να φτάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα. Το πέτυχε με τον πιο δύσκολο, τον πιο οδυνηρό και τον πιο άδικο τρόπο. Μόνο με μια σαρωτική λιτότητα και ελάχιστα με ανάπτυξη της παραγωγής. Λιτότητα που επιπλέον επιβάρυνε περισσότερο τα ασθενέστερα στρώματα τα οποία επιφορτίστηκαν και με το μερίδιο των πιο προνομιούχων οι οποίοι κατάφεραν να μειώσουν τις απώλειες που τους αναλογούσαν. Η λιτότητα δεν ήταν δίκαιη. Χειρότερο ακόμα κι απ’ αυτό ήταν ότι η κοινωνία μας δεν μπόρεσε να αντιδράσει στην κρίση, δεν άλλαξε, δεν ανέπτυξε τις παραγωγικές δυνάμεις που θα αντικαθιστούσαν το χαμένο πλούτο των δανεικών, με άλλον καινούργιο, πραγματικό, αποτέλεσμα μιας οικονομικής οργάνωσης σύγχρονης και βιώσιμης. Καθυστερήσαμε να επιστρέψουμε, άλλες χώρες που μπήκαν στην κρίση μετά από μας βγήκαν νωρίτερα. Και βγήκαν με λιγότερη λιτότητα και περισσότερη θετική δραστηριότητα. Στην αρχή της κρίσης οι εξαγωγές της Ελλάδας και της Πορτογαλίας ήταν περίπου ίδιες. Σήμερα, της Πορτογαλίας είναι 20 δις περισσότερες. Όταν λέμε ότι πήγαμε καλά πέρυσι στον τουρισμό, εννοούμε ότι επιστρέψαμε στα επίπεδα του 2008. Όταν λέμε ότι αυξήθηκαν οι εξαγωγές, εννοούμε ότι το ποσοστό τους δεν έχει φτάσει ακόμα στα επίπεδα του 2000.
Χάσαμε χρόνο. Καταστρέψαμε τις πόλεις μας, υπονομεύσαμε την παραγωγή, αρνηθήκαμε την πραγματικότητα. Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν συνέβη αυτό που έγινε εδώ. Αντί να πιέζουμε τις αναπόφευκτα συντηρητικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν πιο γρήγορα και πιο δίκαια στις υποχρεωτικές αλλαγές, προσπαθούσαμε 4 χρόνια να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία και τους υποστηρικτές της. Να αποφύγουμε την έξοδο από το ευρώ, την έξοδο από την ευρωζώνη, τον υποβιβασμό της χώρας σε μια κατώτερη, τριτοκοσμική κατηγορία. Αυτά τα χρόνια δεν είχαμε αντιπολίτευση. Υπήρχαν οι κυβερνήσεις που προσπαθούσαν να καθυστερήσουν, να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερες αλλαγές, να διασώσουν το σύστημα που χρεοκόπησε και υπήρχαν οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, οι ακόμα πιο αδιάλλακτες που προτιμούσαν, προκειμένου να μη θιγεί ο ελληνικός παρασιτισμός, να οδηγηθούμε στην άτακτη χρεοκοπία, στη δραχμή, στον απομονωτισμό, την καταστροφή.
Μπήκαμε στα μνημόνια με τον εμπρησμό της Μαρφίν και το θάνατο 3 συνανθρώπων μας. Βγαίνουμε με μια έκρηξη παγιδευμένου με εκρηκτικά αυτοκινήτου στο κέντρο της Αθήνας. Το λόμπι της δραχμής, ο παρασιτισμός, ο αναχρονισμός, η γοητεία αυταρχικών και τριτοκοσμικών καθεστώτων, είναι πάντα ισχυρά και με λαϊκή βάση.
Ο κίνδυνος ενός πολιτικού ατυχήματος δεν έχει ακόμα αποφευχθεί.
Ωστόσο η είσοδος ξανά στη χώρα «κανονικού» χρήματος, η ικανότητα επιβίωσης έστω σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα αλλά χωρίς την ανάγκη της «καλοσύνης των ξένων», η έξοδος από τα μνημόνια, δείχνουν την αρχή του τέλους του παραλογισμού των «αντιμνημονιακών μετώπων». Η σύγκρουση με την πραγματικότητα αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην ήττα. Οι δυνάμεις της καθυστέρησης πόνταραν όλα τα λεφτά μόνο στο ένα ενδεχόμενο: Ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει, θα καταρρεύσει. Όσο η χώρα γίνεται σιγά-σιγά μια κανονική χώρα, τόσο η ρητορική του μίσους, το εμφυλιο-πολεμικό κλίμα, η συνωμοσιολογία θα ακούγονται περισσότερο παράλογα, ακατανόητα, αποτρόπαια. Υπήρχαν δύο ενδεχόμενα. Η Ελλάδα να πτωχεύσει ή να συνέλθει έστω και ματωμένη και να προσπαθήσει να γίνει μια ευρωπαϊκή χώρα. Αν συμβεί το δεύτερο, που αυτό φαίνεται να συμβαίνει, στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι αδιανόητες ως πολιτικές θέσεις οι παρακάτω φράσεις: «Όποιοι λειτουργούν ως ρουφιάνοι των δυνάμεων κατοχής των δανειστών θα διώκονται». «Είχαν στόχο να έρθουν να πλιατσικολογήσουν την Ελλάδα είτε μέσω εκποίησης του δημόσιου πλούτου είτε μέσω των εργασιακών σχέσεων. Ένα εκ προμελέτης έγκλημα, στοχευμένο σχέδιο, σε μας έλαχε να είμαστε το πειραματόζωο».
Αυτή η πρωτόγονη πολιτική των μεταμεσονύκτιων τηλεοπτικών εκπομπών είναι καταδικασμένη αργά ή γρήγορα να επιστρέψει στο περιθώριο από όπου ξεκίνησε. Ευτυχώς για εμάς, μας έτυχε να ζούμε στο «σωστό» μέρος του πλανήτη. Έστω και παραζαλισμένη, φορτισμένη με οργή και θλίψη, η κοινωνία μας το συνειδητοποίησε και δεν παρασύρθηκε σε αυτοκαταστροφικές επιλογές.
Αυτό που πετύχαμε δεν ήταν λίγο, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Όμως δεν ήταν παρά ένα βήμα. Γιατί το πραγματικό μας πρόβλημα τώρα πρέπει να λυθεί. Αν δεν θέλουμε να μείνουμε εδώ, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τώρα, έστω και καθυστερημένα, πρέπει να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια οικονομία σύγχρονη και βιώσιμη. Στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης, η επιβίωση είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κάνεις πετάλι, πέφτεις. Όσο πιο γρήγορα αφήσουμε πίσω μας όλες τις πρακτικές, όλες τις συνήθειες, όλα τα συνθήματα του παρελθόντος, τόσο πιο γρήγορα θα γυρίσουν τα πράγματα εκεί που τα θέλουμε. Ήταν τόσο μεγάλη η αδράνεια, είναι τόσο μπλοκαρισμένη η οικονομία μας από τις ιδεοληψίες του προηγούμενου αιώνα, που μόλις γίνουν οι πρώτες απελευθερωτικές κινήσεις η ζωή θα καλύψει γρήγορα το χαμένο έδαφος.
Προχτές στην επίσκεψη της Μέρκελ κάποιοι κάλεσαν, ξανά, σε διαδήλωση εναντίον της. Διαδήλωση, η μόνη πολιτική πράξη που ξέρουν, εκλογές, η μόνη πολιτική πρόταση που διαθέτουν. Πήγαν χίλια-δυο χιλιάδες άτομα, οι επαγγελματίες. Έχει αρχίσει πια να γίνεται πολύ κουραστικό σε όλους, να είναι η Ελλάδα αυτή η περίεργη χώρα που διαδηλώνει συνέχεια όταν κάποιος ξένος ηγέτης την επισκέπτεται. Την επόμενη Κυριακή, όμως, ο ελληνικός λαός «διαδήλωσε» με τον τρόπο του. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και καλά έκαναν γιατί ήδη μαθαίνουμε ότι είχαμε 32% αύξηση του τουρισμού το πρώτο τρίμηνο, εποχή που μέχρι τώρα δεν τη θεωρούσαμε τουριστική. Το κέντρο της Αθήνας πλημμύρισε και πάλι, ζωντάνεψε μια μέρα που κανονικά είναι έρημο. Δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια τους κυριακάτικα για να αγοράσουν παπούτσια. Είναι η δική τους πολιτική δήλωση ότι θέλουν να επιστρέψουν στην κανονική ζωή, να κινήσουν την οικονομία, να ζωντανέψουν τα μαγαζιά, να ζήσουν την πόλη τους, να περπατήσουν, να πιουν καφέ, να χαζέψουν, να γελάσουν, να χαρούν. Να ξεχάσουν την αυτοκαταστροφική λατρεία του μίσους και της παράνοιας και να αγαπήσουν ξανά τη ζωή. Όχι τα χαρακώματα και τις «δυνάμεις κατοχής» των ανισόρροπων. Αυτή νομίζω, όχι η διαδήλωση για τη Μέρκελ, είναι η πραγματική πολιτική κίνηση που δείχνει τη σημερινή ατμόσφαιρα της χώρας.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Τετάρτη 16 Απριλίου 2014
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!...
Νομίζω ότι αυτές τις ημέρες αντέχουμε και
χωρίς πολιτικό σχολιασμό...
Ας αλλάξουμε λοιπόν λίγο την καθημερινότητά μας
και -μετά το Πάσχα- εδώ θα είμαστε πάλι...
Καλή Ανάσταση!
Τρίτη 15 Απριλίου 2014
Αρχισαν τα όργανα...
Ωχ! Τελικά, η κατάσταση με τους Λαφαζανιστές-Τσιπριστές είναι πολύ σοβαρότερη από όσο φανταζόμουν... Ας τα πιάσουμε, όμως, από την αρχή. Το γεγονός ότι η χώρα κατόρθωσε να βγει στις αγορές είχε ως αποτέλεσμα τη γρηγορότερη μεταστροφή πεποιθήσεων της παγκόσμιας ιστορίας, τουλάχιστον αφότου ο Κύριος ενεφανίσθη στον Σαούλ καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό: εκείνη τη νύχτα, ο ΣΥΡΙΖΑ κοιμήθηκε αντιμνημονιακός και το επόμενο πρωί ξύπνησε μνημονιακός.
Η μετάλλαξη, όπως σημειώθηκε σε σημείωμα της περασμένης εβδομάδας στη στήλη, σήμανε τη δικαίωση των Λαφαζανιστών. Οχι μόνον επειδή οι τελευταίοι εξαρχής έβλεπαν πέρα από την αντίθεση περί το Μνημόνιο, προβάλλοντας θέσεις οι οποίες ισοδυναμούσαν με το ηρωικό άλμα της Ελλάδος στο βάραθρο του σοσιαλισμού. Αλλά και για τον λόγο ότι, διά της υπεράσπισης του Μνημονίου, οι Τσιπριστές έδειξαν την απίστευτη ρηχότητα της σκέψης τους, η οποία τους στερεί τη δυνατότητα να βλέπουν και λίγο παραπέρα από τη μύτη τους.
Αυτές υπολόγιζα ότι θα ήσαν οι επιπτώσεις των εξελίξεων στο εσωτερικό του συνονθυλεύματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και η σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής, το περασμένο Σάββατο, επιβεβαίωσε τους υπολογισμούς μου. Διότι ο συμπρόεδρος Αλέξης ξεκίνησε την ομιλία του με άνοιγμα προς τους νεοκομμουνιστές-Λαφαζανιστές. Στη μάχη των ευρωεκλογών, είπε, ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ) θα έχει απέναντί του την «ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ», που σχεδιάζει να βυθίσει την Ευρώπη «σε μια μακρά και παρατεταμένη ύφεση». Αντιθέτως, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ), την οποία ο συμπρόεδρος θεωρεί βεβαία, όχι μόνον θα ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά «θα δημιουργήσει και ένα συντριπτικό ρεύμα αλλαγής σε ολόκληρη την Ευρώπη». Θα αλλάξει «την πολιτική ατμόσφαιρα στην Ευρώπη». Εν ολίγοις, υιοθέτησε ασμένως την ανάλυση των Λαφαζανιστών για τις ευρωεκλογές.
Παρά τη βεβαιότητά του για τη νίκη ωστόσο, ο συμπρόεδρος προχώρησε αμέσως στην ανάπτυξη των σκέψεών του περί το ερώτημα: «Είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε;». Και μόνον ότι το έθεσε με τέτοια ευθύτητα και αφιέρωσε σημαντικό μέρος της ομιλίας του στην ανάγκη ενότητας του συνονθυλεύματος, την οποία θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση για την (κατά τα άλλα, βεβαία...) νίκη, είναι σαφής ένδειξη της σοβαρότητας των εντάσεων μεταξύ νεοκομμουνιστών και νεοπασοκαρίας στο εσωτερικό του κόμματος. Η ενότητα, τόνισε, είναι κάτι «εκατό φορές πιο αναγκαίο σήμερα από τις εκλογές του 2012». Κατά την ταπεινή γνώμη μου, σαφέστερος τρόπος να ζητήσει την κατανόηση και τη συμπόνοια των Λαφαζανιστών δεν υπήρχε. (Ισως να ήταν ακόμη πιο σαφής, αν τα έλεγε όλα αυτά πεσμένος στα γόνατα...)
Παρ’ όλα αυτά, οι νεοκομμουνιστές, υπό τον αγέρωχο Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν έλαβαν υπ’ όψιν την έκκληση του Αλέξη. Ως γνωστόν, ζήτησαν να συμπεριληφθεί στα αποτελέσματα της συνεδρίασης και πρόβλεψη υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Το ότι το ζήτησαν και μάλιστα μετ’ επιτάσεως αποδεικνύει το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές· αφού, χάριν της εσωτερικής διαμάχης τους, δεν δίστασαν να εκθέσουν στο πανελλήνιο τις διαφωνίες τους και μάλιστα σαράντα ημέρες προ των ευρωεκλογών.
Η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πτερύγων του συνονθυλεύματος καθόλου δεν εκπλήσσει. Διότι οι μεν νεοπασόκοι έχουν ως μόνο κίνητρό τους την κατάκτηση της εξουσίας, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τι θα κάνουν όταν την αναλάβουν, οι δε νεοκομμουνιστές είναι νοσηροί ιδεολόγοι, που ελάχιστα διαφέρουν από οιουσδήποτε θρησκόληπτους φανατικούς. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τη διαφορά που υπήρχε από την αρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου ανάμεσα σε πασόκους και κουκουέδες της ίδιας περιόδου. Διαφορά, η οποία κατά καιρούς μπορούσε να αμβλύνεται κάπως επί τη βάσει συγκεκριμένων σκοπιμοτήτων, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν μπορούσε να γεφυρωθεί. Ασφαλώς, δεν είναι φρόνιμο να προβλέπει κανείς τις επιδόσεις των κομμάτων στις εκλογές της 25ης Μαΐου. Την ίδια ώρα όμως απορείς πώς είναι δυνατόν το συνονθύλευμα νεοπασόκων και νεοκομμουνιστών να επιζήσει των συνθηκών που το δημιούργησαν...
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δευτέρα 14 Απριλίου 2014
Πέντε ψέματα και μία αλήθεια...
Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Βγήκαμε, επιτέλους, στις αγορές. Όχι από την κρίση. Αυτή θα την έχουμε συντροφιά μερικά χρόνια ακόμη. Και σίγουρα δεν θα την ξεφορτωθούμε με φορομπηχτικές πολιτικές. Παρ’ όλα αυτά, η επιστροφή στις αγορές ήταν μια καλή είδηση. Και ταυτόχρονα μια ήττα του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου. Ενός μετώπου που επένδυσε στη χρεοκοπία της χώρας. Και χρησιμοποίησε γι’ αυτό αρκετά ψέματα.
Το ανάλγητο Μνημόνιο. Δεν είπαν, βέβαια, στον κόσμο ότι αυτό που με τόση οργή κατήγγειλλαν ήταν ένα συνοδευτικό κείμενο. Η απουσία του οδηγούσε αυτόματα στη στάση πληρωμών και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Δευτερεύον θέμα για την ετερόκλητη συμμαχία των αντιμνημονιακών. Η αγωνία τους ήταν να αποτύχει το πρόγραμμα πάση θυσία…
Οι τοκογλύφοι της Ευρώπης. Οι δανειστές μας έριξαν τα επιτόκιά τους στο 2%, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους αντιμνημονιακούς να τους κατηγορήσουν για… τοκογλυφία! Ο λαϊκισμός στα καλύτερά του.
Οι καλοί Κινέζοι και Ρώσοι. Το παραλήρημα του αντιμνημονιακού μπλοκ έφτασε σε δυσθεώρητα σημεία όταν «ανακαλύφθηκε» η εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης από την Κίνα και τη Ρωσία. Οι φαντασιώσεις υποχώρησαν όταν οι ίδιοι οι «σωτήρες» μας απέκρουαν συστηματικά κάθε σχετική σκέψη. Η πλήρης διάψευση των προσδοκιών για το ξανθό γένος ήρθε με την κυπριακή κρίση. Παρ’ όλα αυτά, η κοινή γνώμη ταλαιπωρήθηκε (ή θέλησε να ταλαιπωρηθεί) μέχρι να αποδειχθεί ότι είχε στηθεί το μεγαλύτερο παραμύθι από την εποχή των Ορλοφικών.
Το ΔΝΤ σκοτώνει την οικονομία. Από την αρχή το ΔΝΤ αντιμετωπίστηκε σαν να έφερε αυτό την κρίση και όχι σαν να κλήθηκε να βοηθήσει τη χώρα να σταθεί στα πόδια της. Αυτό που δεν μας είπαν είναι ότι όσες χώρες ακολούθησαν πράγματι τις «λαθεμένες συνταγές» του κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την κρίση και να πρωταγωνιστήσουν στις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Η Τουρκία, για παράδειγμα, βρίσκεται σήμερα στους G20 – παρά το γεγονός ότι πριν από μόλις δέκα χρόνια η οικονομία της βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Αντίθετα, άλλες χώρες που ακολούθησαν τη συνταγή «αντίστασης» της Ελλάδας παλεύουν ακόμη να αντιμετωπίσουν την ύφεση.
Το μοντέλο της Αργεντινής. Η Αριστερά, κατά κύριο λόγο, προσπαθούσε κάθε φορά να ανακαλύψει ένα νέο όραμα για να προσφέρει εναλλακτικά στους οπαδούς της. Έτσι, ο κ. Τσίπρας ευχήθηκε στη Βουλή να έχει γίνει η Ελλάδα Αργεντινή. Στη συνέχεια, είδε με συμπάθεια τα μοντέλα της Βενεζουέλας και της Βολιβίας. Ευτυχώς γι’ αυτόν η Νότια Αμερική πέφτει λίγο μακριά για να έχουν οι Έλληνες ιδίαν αντίληψιν για το τι ακριβώς τους προσφέρει.
Πέντε χρόνια τώρα ζούμε σε ειδικές συνθήκες. Πράγμα πρωτόγνωρο για μας, αλλά και δυσβάστακτο για οποιονδήποτε άλλο λαό. Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι η αντιπολίτευση πολέμησε στην Ελλάδα με πρωτοφανή λύσσα οποιαδήποτε προσπάθεια να βρει η χώρα τον βηματισμό της. Κάτι που δεν συνέβη ούτε στην Ιρλανδία ούτε στην Πορτογαλία. Κι όμως! Υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα. Ας σκεφτούμε τι περισσότερο θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν υπήρχε συναίνεση. Και πόσα πράγματα θα είχε αναγκαστεί να κάνει η ίδια η κυβέρνηση αν είχε απέναντί της μια σοβαρή αντιπολίτευση. Είναι μια σκληρή αλήθεια…
Το ανάλγητο Μνημόνιο. Δεν είπαν, βέβαια, στον κόσμο ότι αυτό που με τόση οργή κατήγγειλλαν ήταν ένα συνοδευτικό κείμενο. Η απουσία του οδηγούσε αυτόματα στη στάση πληρωμών και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Δευτερεύον θέμα για την ετερόκλητη συμμαχία των αντιμνημονιακών. Η αγωνία τους ήταν να αποτύχει το πρόγραμμα πάση θυσία…
Οι τοκογλύφοι της Ευρώπης. Οι δανειστές μας έριξαν τα επιτόκιά τους στο 2%, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους αντιμνημονιακούς να τους κατηγορήσουν για… τοκογλυφία! Ο λαϊκισμός στα καλύτερά του.
Οι καλοί Κινέζοι και Ρώσοι. Το παραλήρημα του αντιμνημονιακού μπλοκ έφτασε σε δυσθεώρητα σημεία όταν «ανακαλύφθηκε» η εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης από την Κίνα και τη Ρωσία. Οι φαντασιώσεις υποχώρησαν όταν οι ίδιοι οι «σωτήρες» μας απέκρουαν συστηματικά κάθε σχετική σκέψη. Η πλήρης διάψευση των προσδοκιών για το ξανθό γένος ήρθε με την κυπριακή κρίση. Παρ’ όλα αυτά, η κοινή γνώμη ταλαιπωρήθηκε (ή θέλησε να ταλαιπωρηθεί) μέχρι να αποδειχθεί ότι είχε στηθεί το μεγαλύτερο παραμύθι από την εποχή των Ορλοφικών.
Το ΔΝΤ σκοτώνει την οικονομία. Από την αρχή το ΔΝΤ αντιμετωπίστηκε σαν να έφερε αυτό την κρίση και όχι σαν να κλήθηκε να βοηθήσει τη χώρα να σταθεί στα πόδια της. Αυτό που δεν μας είπαν είναι ότι όσες χώρες ακολούθησαν πράγματι τις «λαθεμένες συνταγές» του κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την κρίση και να πρωταγωνιστήσουν στις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Η Τουρκία, για παράδειγμα, βρίσκεται σήμερα στους G20 – παρά το γεγονός ότι πριν από μόλις δέκα χρόνια η οικονομία της βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Αντίθετα, άλλες χώρες που ακολούθησαν τη συνταγή «αντίστασης» της Ελλάδας παλεύουν ακόμη να αντιμετωπίσουν την ύφεση.
Το μοντέλο της Αργεντινής. Η Αριστερά, κατά κύριο λόγο, προσπαθούσε κάθε φορά να ανακαλύψει ένα νέο όραμα για να προσφέρει εναλλακτικά στους οπαδούς της. Έτσι, ο κ. Τσίπρας ευχήθηκε στη Βουλή να έχει γίνει η Ελλάδα Αργεντινή. Στη συνέχεια, είδε με συμπάθεια τα μοντέλα της Βενεζουέλας και της Βολιβίας. Ευτυχώς γι’ αυτόν η Νότια Αμερική πέφτει λίγο μακριά για να έχουν οι Έλληνες ιδίαν αντίληψιν για το τι ακριβώς τους προσφέρει.
Πέντε χρόνια τώρα ζούμε σε ειδικές συνθήκες. Πράγμα πρωτόγνωρο για μας, αλλά και δυσβάστακτο για οποιονδήποτε άλλο λαό. Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι η αντιπολίτευση πολέμησε στην Ελλάδα με πρωτοφανή λύσσα οποιαδήποτε προσπάθεια να βρει η χώρα τον βηματισμό της. Κάτι που δεν συνέβη ούτε στην Ιρλανδία ούτε στην Πορτογαλία. Κι όμως! Υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα. Ας σκεφτούμε τι περισσότερο θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν υπήρχε συναίνεση. Και πόσα πράγματα θα είχε αναγκαστεί να κάνει η ίδια η κυβέρνηση αν είχε απέναντί της μια σοβαρή αντιπολίτευση. Είναι μια σκληρή αλήθεια…
ΠΗΓΗ capital.gr
Παρασκευή 11 Απριλίου 2014
Μαριέτα, ήταν καλύτεροι ευρωβουλευτές οι κηπουροί των αρχηγών;...
Ομολογώ ότι συμπαθώ και εκτιμώ τη Μαριέτα Γιαννάκου, την επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ τα τελευταία πέντε χρόνια.
Όσα, όμως, εξόχως απαξιωτικά είπε για τους ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν με σταυρό προτίμησης, τον επόμενο μήνα, με εξέπληξαν.
Θα αναδειχθούν πρόσωπα χαμηλού επιπέδου, άσχετα με τις ευρωπαϊκές υποθέσεις;
Άτομα που το μόνο τους προσόν είναι οι συχνές εμφανίσεις στην τηλεόραση;
Αυτά, περίπου, ισχυρίστηκε.
Αναρωτιέμαι: πώς είναι τόσο σίγουρη, αλήθεια, ότι οι πολίτες θα ψηφίσουν με μοναδικό κριτήριο την αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων και όχι και με βάση το βιογραφικό τους;
Όχι ότι αποκλείεται να συμβεί και αυτό, αλλά -τι διάολο;- σε όλες τις περιπτώσεις; Σε όλες;
Μα αν ο λαός, μετά τα όσα έχει υποστεί, συνεχίσει να επιλέγει τους αρχιερείς του με τον παλαιό άθλιο τρόπο, τότε δεν θα είναι άξιος της μοίρας του;
Την οποία μοίρα του θα άλλαζαν -τάχα μου- οι αρχηγοί των κομμάτων, αν διόριζαν οι ίδιοι τους ευρωβουλευτές, όπως έκαναν έως τώρα;
Αυτό φαίνεται να πιστεύει η αγαπητή Μαριέτα.
Δηλαδή, οι «κηπουροί» του κάθε πολιτικού αρχηγού και τα πρόσωπα του κομματικού σωλήνα;
Διότι αυτό συμβαίνει ανελιπώς από το 1981, με κορυφαία στιγμή το ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, το 2005, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διόρισε μόνο κολλητούς του…
Οι περιπτώσεις όπου άξιοι άνθρωποι επελέγησαν ανεξάρτητα από το τεκμήριο αφοσίωσης προς τον εκάστοτε αρχηγό, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού -και πολλές λέω.
Δεν υποστηρίζω ότι η ψηφοφορία σε εθνικό επίπεδο -όπου ο πολίτης από το Ορμένιο του Έβρου έως τη Γαύδο, καλείται να επιλέξει πρόσωπα από την ίδια λίστα- είναι το καλύτερο σύστημα στον κόσμο.
Πολύ περισσότερο όταν αυτό αποφασίστηκε την τελευταία στιγμή, χωρίς καμιά διαβούλευση, και σε σημαντικό βαθμό για λόγους πολιτικο-προσωπικούς…
Πιστεύω, όμως, ότι είναι προτιμότερο από τη λίστα, στην οποία κάθε αρχηγός-τσοπάνης διόριζε έως τώρα το «κοπάδι» του.
Και πάντως, δεν μπορώ να δεχτώ ότι αποτελεί κραυγαλέα αντιδημοκρατικό και αναποτελεσματικό σύστημα, όπως μας είπε η κυρία Γιαννάκου.
Καταλαβαίνω την πικρία της για το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν τη συνάντησε τον τελευταίο ενάμισυ χρονο.
Αντιλαμβάνομαι, επίσης, ότι πολύ θα επιθυμούσε να γίνει Επίτροπος -στη θέση της Μαρίας Δαμανάκη- και ο Αντώνης Σαμαράς δεν της το πρότεινε.
Αρκούν, όμως, αυτά για να σιχτιρίζει όλους τους ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν στις 25 Μαΐου;
ΠΗΓΗ aixmi.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Να ομολογήσω κι εγώ με την σειρά μου ότι ουδέποτε συμπάθησα την Μαριέττα Γιαννάκου ούτε βέβαια τρέφω προς το πρόσωπό της εκτίμηση ή σεβασμό.
Αυτή όμως είναι και η μοναδική μου ένσταση στο παραπάνω κείμενο.
Θεωρώ απαράδεκτο, ειδικά για κάποιον που προβάλλεται ως πολιτικός καριέρας, να αναφέρεται με τόση απαξίωση στους ψηφοφόρους και στην κριτική τους ικανότητα.
Άλλο να το λέει ο οποιοσδήποτε από εμάς που ούτε πολιτευτήκαμε ποτέ ούτε σκεφτόμαστε να το πράξουμε στο μέλλον και άλλο μία πολιτικός που πολλάκις έχει ζητήσει την ψήφο του λαού και έχει ανέβει σε ανώτατα αξιώματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Όχι κυρία Γιαννάκου.
Δεν είναι "κατ' επίφασιν δημοκρατικός ο σταυρός προτίμησης"!
Προφανώς εσείς είστε "κατ' επίφασιν" πολιτικός...
Πέμπτη 10 Απριλίου 2014
07/04/2010... 10/04/2014...
07/04/2010 : 7ετές ομόλογο 5 δισ. ευρώ με 5,9% επιτόκιο
10/04/2014 : 5ετές ομόλογο 3 δισ. Ευρώ με 4,95% επιτόκιο
Πολλά έχουμε ζήσει αυτά τα 4 χρόνια που είχαμε αποκλειστεί από τις αγορές και η ζωή όλων μας έχει αλλάξει.
Ακόμα και οι κυβερνητικοί που συχνά αναφέρονται στις “θυσίες του λαού” δεν είμαι βέβαιη ότι κατανοούν απόλυτα το μέγεθος των “θυσιών”.
Αλλά από την απλή αυτή παρατήρηση, έως του σημείου της απόλυτης απαξίωσης και της άρνησης των πάντων, υπάρχει χάος!
Ναι, δεν είμαι οικονομολόγος (όπως άλλωστε και το 99% όσων εκφέρουν άποψη) αλλά και οι οικονομολόγοι, καθηγητές και μη, δεν μπορούν να καταλήξουν σε μία συγκεκριμένη και τεκμηριωμένη άποψη για την έξοδο της χώρας στις αγορές.
Ευτυχώς ή δυστυχώς λοιπόν, είμαι μία απλή πολίτης που προτιμώ να κρίνω τα πάντα με την απλή λογική.
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, μέρες τώρα, όλες τις αντιδράσεις και τα σχόλια -θετικά και αρνητικά- και προσπαθώ να καταλήξω σε λογικά συμπεράσματα.
Κάποιοι θεωρούν το 4,95% “πολύ υψηλό επιτόκιο” σε σχέση βέβαια με το σημερινό που απολαμβάνουμε από την τρόικα, γιατί στις αγορές έχουμε δει και πολύ υψηλότερα.
Τα επιτόκια της τρόικα όμως συνοδεύονται και από μνημόνια οπότε οι μέχρι σήμερα αντι-μνημονιακοί εμφανίζονται ως οι πλέον ένθερμοι νεο-μνημονιακοί!
Εκτός αυτού, η παραδοχή του χαμηλού επιτοκίου της τρόικα καταρρίπτει και όλη την λαϊκίστικη συνωμοσιολογία περί ξένων τοκογλύφων που μας πίνουν το αίμα, αλλά αυτό φαίνεται να μην απασχολεί τους νεο-μνημονιακούς.
Υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν ότι τώρα δεν ήταν η καταλληλότερη στιγμή για έξοδο στις αγορές “λόγω μη ευνοϊκών συνθηκών” και η κυβέρνηση προχώρησε αποκλειστικά και μόνο για λόγους επικοινωνιακούς/προεκλογικούς (και λόγω Μπαλτάκου βεβαίως-βεβαίως).
Αυτά που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους είναι ότι...
α) οι “ευνοϊκές συνθήκες” δεν κρίνονται μόνο εντός των τειχών στην μικρή κλειστή καθημερινότητά μας αλλά -κυρίως- σε διεθνές επίπεδο όπου οι σημερινές “συνθήκες” κρίνονται ιδιαιτέρως ευνοϊκές!
Και β) της εξόδου μας στις αγορές προηγήθηκαν αρκετές εβδομάδες προετοιμασίας και εντατικής εργασίας για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα. Δεν το σκέφτηκαν εχθές ούτε γίνεται με το μαγικό ραβδί!
Αρκετοί έκαναν “σημαία” τους όσα έγραψε η Suddeutsche Zeitung που σχολίασε ότι είναι «Ψεύτικοι οι πανηγυρισμοί για την Ελλάδα», αφήνοντας στην άκρη πχ την Morgan Stanley (“μακρινό παρελθόν το Grexit”), την Citigroup (“δεν αποτελεί έκπληξη η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές”), το Business Insider (“το πιο λαμπρό παράδειγμα βελτίωσης κλίματος στην ευρωζώνη”), κλπ, κλπ, κλπ.
Λογικό θα πει κανείς, αφού με κάθε τρόπο προσπαθούν να αντιδράσουν και να ξορκίσουν οποιαδήποτε αλλαγή του οικονομικού κλίματος.
Αν η χώρα δεν προχωρήσει στην υπογραφή νέου μνημονίου καταρρέει όλο το αντιπολιτευτικό οικοδόμημα και γνωρίζουν καλά ότι αυτό ήταν το πρώτο απαραίτητο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Ήταν εύκολο να υπόσχονται “σκίσιμο του μνημονίου”.
Τώρα τι να πουν; “Θα σκίσουμε τις αγορές”;
Από την άλλη όμως -και για να τα λέμε όλα- υπάρχουν και αυτοί που μιλούν για “πρόωρη ανάσταση” και ανοίγουν σαμπάνιες γιορτάζοντας την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές.
Ανατρίχιασα ακούγοντας τον Βενιζέλο να δηλώνει “ξαναγινόμαστε η Ελλάδα που ξέραμε”! Τρανό παράδειγμα πολιτικού και πολίτη που δεν κατάλαβε ΤΙΠΟΤΑ! Ούτε πως φτάσαμε ως εδώ ούτε γιατί χρειαστήκαμε όλες αυτές τις αλλαγές!
Όχι. Δεν λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα σήμερα στις 11 το πρωί.
Ούτε πρέπει όλοι να ετοιμάσουμε βαλίτσες για τις διακοπές του Πάσχα με το σούπερ διακοποδάνειο που μας έχει προεγκρίνει η τράπεζά μας... όπως είχαμε συνηθίσει και αν όλα πάνε καλά δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ!
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολλές αλλαγές (συγνώμη... “μεταρρυθμίσεις” κατά το επιστημονικότερον) που πρέπει να γίνουν ώστε να λειτουργεί σωστά το κράτος μας.
Αλλά, όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχθούν... το πρώτο θετικό βήμα έγινε!
Απλή κοινή λογική...
ΥΓ : Η πρωινή τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας τελικά κατάφερε να γίνει πρώτο θέμα... στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου!
10/04/2014 : 5ετές ομόλογο 3 δισ. Ευρώ με 4,95% επιτόκιο
Πολλά έχουμε ζήσει αυτά τα 4 χρόνια που είχαμε αποκλειστεί από τις αγορές και η ζωή όλων μας έχει αλλάξει.
Ακόμα και οι κυβερνητικοί που συχνά αναφέρονται στις “θυσίες του λαού” δεν είμαι βέβαιη ότι κατανοούν απόλυτα το μέγεθος των “θυσιών”.
Αλλά από την απλή αυτή παρατήρηση, έως του σημείου της απόλυτης απαξίωσης και της άρνησης των πάντων, υπάρχει χάος!
Ναι, δεν είμαι οικονομολόγος (όπως άλλωστε και το 99% όσων εκφέρουν άποψη) αλλά και οι οικονομολόγοι, καθηγητές και μη, δεν μπορούν να καταλήξουν σε μία συγκεκριμένη και τεκμηριωμένη άποψη για την έξοδο της χώρας στις αγορές.
Ευτυχώς ή δυστυχώς λοιπόν, είμαι μία απλή πολίτης που προτιμώ να κρίνω τα πάντα με την απλή λογική.
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, μέρες τώρα, όλες τις αντιδράσεις και τα σχόλια -θετικά και αρνητικά- και προσπαθώ να καταλήξω σε λογικά συμπεράσματα.
Κάποιοι θεωρούν το 4,95% “πολύ υψηλό επιτόκιο” σε σχέση βέβαια με το σημερινό που απολαμβάνουμε από την τρόικα, γιατί στις αγορές έχουμε δει και πολύ υψηλότερα.
Τα επιτόκια της τρόικα όμως συνοδεύονται και από μνημόνια οπότε οι μέχρι σήμερα αντι-μνημονιακοί εμφανίζονται ως οι πλέον ένθερμοι νεο-μνημονιακοί!
Εκτός αυτού, η παραδοχή του χαμηλού επιτοκίου της τρόικα καταρρίπτει και όλη την λαϊκίστικη συνωμοσιολογία περί ξένων τοκογλύφων που μας πίνουν το αίμα, αλλά αυτό φαίνεται να μην απασχολεί τους νεο-μνημονιακούς.
Υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν ότι τώρα δεν ήταν η καταλληλότερη στιγμή για έξοδο στις αγορές “λόγω μη ευνοϊκών συνθηκών” και η κυβέρνηση προχώρησε αποκλειστικά και μόνο για λόγους επικοινωνιακούς/προεκλογικούς (και λόγω Μπαλτάκου βεβαίως-βεβαίως).
Αυτά που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους είναι ότι...
α) οι “ευνοϊκές συνθήκες” δεν κρίνονται μόνο εντός των τειχών στην μικρή κλειστή καθημερινότητά μας αλλά -κυρίως- σε διεθνές επίπεδο όπου οι σημερινές “συνθήκες” κρίνονται ιδιαιτέρως ευνοϊκές!
Και β) της εξόδου μας στις αγορές προηγήθηκαν αρκετές εβδομάδες προετοιμασίας και εντατικής εργασίας για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα. Δεν το σκέφτηκαν εχθές ούτε γίνεται με το μαγικό ραβδί!
Αρκετοί έκαναν “σημαία” τους όσα έγραψε η Suddeutsche Zeitung που σχολίασε ότι είναι «Ψεύτικοι οι πανηγυρισμοί για την Ελλάδα», αφήνοντας στην άκρη πχ την Morgan Stanley (“μακρινό παρελθόν το Grexit”), την Citigroup (“δεν αποτελεί έκπληξη η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές”), το Business Insider (“το πιο λαμπρό παράδειγμα βελτίωσης κλίματος στην ευρωζώνη”), κλπ, κλπ, κλπ.
Λογικό θα πει κανείς, αφού με κάθε τρόπο προσπαθούν να αντιδράσουν και να ξορκίσουν οποιαδήποτε αλλαγή του οικονομικού κλίματος.
Αν η χώρα δεν προχωρήσει στην υπογραφή νέου μνημονίου καταρρέει όλο το αντιπολιτευτικό οικοδόμημα και γνωρίζουν καλά ότι αυτό ήταν το πρώτο απαραίτητο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Ήταν εύκολο να υπόσχονται “σκίσιμο του μνημονίου”.
Τώρα τι να πουν; “Θα σκίσουμε τις αγορές”;
Από την άλλη όμως -και για να τα λέμε όλα- υπάρχουν και αυτοί που μιλούν για “πρόωρη ανάσταση” και ανοίγουν σαμπάνιες γιορτάζοντας την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές.
Ανατρίχιασα ακούγοντας τον Βενιζέλο να δηλώνει “ξαναγινόμαστε η Ελλάδα που ξέραμε”! Τρανό παράδειγμα πολιτικού και πολίτη που δεν κατάλαβε ΤΙΠΟΤΑ! Ούτε πως φτάσαμε ως εδώ ούτε γιατί χρειαστήκαμε όλες αυτές τις αλλαγές!
Όχι. Δεν λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα σήμερα στις 11 το πρωί.
Ούτε πρέπει όλοι να ετοιμάσουμε βαλίτσες για τις διακοπές του Πάσχα με το σούπερ διακοποδάνειο που μας έχει προεγκρίνει η τράπεζά μας... όπως είχαμε συνηθίσει και αν όλα πάνε καλά δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ!
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολλές αλλαγές (συγνώμη... “μεταρρυθμίσεις” κατά το επιστημονικότερον) που πρέπει να γίνουν ώστε να λειτουργεί σωστά το κράτος μας.
Αλλά, όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχθούν... το πρώτο θετικό βήμα έγινε!
Απλή κοινή λογική...
ΥΓ : Η πρωινή τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας τελικά κατάφερε να γίνει πρώτο θέμα... στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου!
Ασχολίαστη λοιπόν...........
Τετάρτη 9 Απριλίου 2014
Το bollywood στις ελληνικές εκλογές...
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όσο πλησιάζουν οι εκλογές του Μαΐου, η προεκλογική ατμόσφαιρα φορτίζεται περισσότερο. Οι υποψήφιοι σκαρφίζονται πολλά για να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους τους. Κάποιοι όμως το παρακάνουν.
Στην προσπάθεια μου να κατανοήσω τις πρακτικές του ελληνικού “λαϊκού προεκλογικού management” μπήκα σε βαθιές και μελαγχολικές σκέψεις. Σκέφτηκα την επικοινωνία, τους «πομπούς», τους «δέκτες» και τα «μηνύματα». Έφερα στο μυαλό μου τον Marshall Mc Louan, τον Orwell και πολλούς άλλους. Είπα να αναλύσω τη διάσταση μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου και άλλα τινά, επιστημονικά και περίπλοκα. Στο τέλος κατέληξα σε κάτι πιο απλό και σίγουρα πιο βολικό: Ήρθε το bollywood στην πολιτική μας ζωή! Κι αν ακόμα δεν ήρθε για όλους, ίσως στις επόμενες εκλογές, να γίνει καθεστώς.
Άπειρα τα δείγματα των υποψηφίων. «Φανταχτερότερος» όλων, γνωστός και δημοφιλής δήμαρχος σε επαγγελματική φωτογράφιση μετά της συζύγου και τέκνου. Υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης στην επαρχία σε δεκαπεντάλεπτο βίντεο, προσπαθώντας να πείσει με την «αφήγηση» της καθημερινής «λαϊκής» του ζωής (λαμέ πουκάμισα, σκυλάδικα, ποτά κτλ). Υποψήφιες με πλατινέ μαλί, πολύχρωμα φορέματα, ερωτικό αβυσσαλέο στιλ πολλά υποσχόμενο, μουστακαλήδες παππούδες λες και ήρθαν μόλις χθες από το απομακρυσμένο χωριό τους, «νέοι» κιτσάτοι μπούληδες με στρόγγυλο μαγουλάκι και γραβάτα «ρομά» από το Ζεφύρι. Κλαρινογαμπροί, «θεογκόμενες», «καλλιτέχνες», «σέξι νοικοκυρές», αποτυχημένοι ποδοσφαιριστές, περιφερειακοί, περιθωριακοί, γραφικοί , λαμόγια και παράγοντες ποδοσφαίρου ετοιμάζονται για την εκλογή τους.
Χαράς ευαγγέλια βέβαια, για διαφημιστές, τυπογράφους και επαρχιακά κυρίως, κανάλια “bollywood” (η Αννίτα Πάνια ωχριά μπροστά τους). Άραγε θα κάνει κάποιος τη σούμα μετά τις εκλογές να μάθουμε πόσα ξοδεύτηκαν για να στηθούν όλες αυτές οι τραγελαφικές παραστάσεις;
Tί από τα δύο όμως, πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο; Οι ψυχικά διαταραγμένοι (άλλος λίγο άλλος πολύ, το ίδιο είναι...) που δεν έχουν την αίσθηση του γελοίου ή μήπως η ανταπόκριση που έχει η αίσθηση του γελοίου; Είναι λοιπόν τόσο ανώδυνο αυτό το τσίρκο που, μολονότι τα χρόνια περνούν, συνεχίζει να μαζεύει κόσμο στις περιοδείες του;
Όλα αυτά τα άτομα διακατέχονται από σύνδρομα που σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελούν παθογένεια. Άλλωστε η σύνθεση της τελευταίας Βουλής το απέδειξε. Στηρίζονται στην πρόκληση, στο αρρωστημένο ναρκισσισμό, στην επιθετικότητα, στον λούμπεν λαϊκισμό και στην αδυναμία συνείδησης της θέσης τους μέσα στο περιβάλλον. Αγνοούν βασικές αξίες της ανθρώπινης πολιτισμικής φύσης, όπως σεβασμός, αίσθηση του ωραίου, αξιοπρέπεια, διακριτικότητα, ευγένεια, ορθολογισμός, αντίληψη των ορίων, διαλεκτική, μετριοπάθεια, μετριοφροσύνη και πολλά άλλα απαραίτητα για να σταθείς σε μια δημόσια παρουσία.
Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι φαίνεται πολύ έντονα η διανοητική τους ανεπάρκεια. Αδυνατούν να επεξεργαστούν βασικά λογικά σχήματα, ο λόγος τους ακολουθεί φόρμες αυταπόδεικτες και δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις επαγωγές για να αρθρώσουν πολιτικό λόγο με βάση τη λογική. Τέλος, αντιλαμβάνονται την πολιτική τους θέση ως «υπηρέτη» των ψηφοφόρων τους που πρέπει να τον «γοητεύσουν» για να τους προσλάβει... Τα δίνουν όλα για αυτή τη «δουλίτσα» κι ας φτάσουν στον απόλυτο εξευτελισμό. Αργότερα, όταν «δέσουν τον γάιδαρο τους», ξέρουν αυτοί τι θα κάνουν στο «αφεντικό»...
Αυτή είναι λοιπόν, η «νέα» πολιτική κατάσταση που δυστυχώς παραμένει παλιά. Το κιτς και ο επαρχιωτισμός συνεχίζουν να εμπνέουν και τις επόμενες γενιές, που ετοιμάζονται να «καταλάβουν» τις τοπικές κοινωνίες. Κι όσο για το bollywood, αν με θεωρείτε υπερβολικό, σας δίνω την είδηση πως ωριμάζουν πλέον οι συζητήσεις στους διευθυντές προγραμμάτων των καναλιών, για εισαγωγή σήριαλ και ταινιών. Έτσι για να ενισχύσουμε λίγο περισσότερο το «γονιδιακό» πολιτιστικό μας προφίλ...
Στην προσπάθεια μου να κατανοήσω τις πρακτικές του ελληνικού “λαϊκού προεκλογικού management” μπήκα σε βαθιές και μελαγχολικές σκέψεις. Σκέφτηκα την επικοινωνία, τους «πομπούς», τους «δέκτες» και τα «μηνύματα». Έφερα στο μυαλό μου τον Marshall Mc Louan, τον Orwell και πολλούς άλλους. Είπα να αναλύσω τη διάσταση μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου και άλλα τινά, επιστημονικά και περίπλοκα. Στο τέλος κατέληξα σε κάτι πιο απλό και σίγουρα πιο βολικό: Ήρθε το bollywood στην πολιτική μας ζωή! Κι αν ακόμα δεν ήρθε για όλους, ίσως στις επόμενες εκλογές, να γίνει καθεστώς.
Άπειρα τα δείγματα των υποψηφίων. «Φανταχτερότερος» όλων, γνωστός και δημοφιλής δήμαρχος σε επαγγελματική φωτογράφιση μετά της συζύγου και τέκνου. Υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης στην επαρχία σε δεκαπεντάλεπτο βίντεο, προσπαθώντας να πείσει με την «αφήγηση» της καθημερινής «λαϊκής» του ζωής (λαμέ πουκάμισα, σκυλάδικα, ποτά κτλ). Υποψήφιες με πλατινέ μαλί, πολύχρωμα φορέματα, ερωτικό αβυσσαλέο στιλ πολλά υποσχόμενο, μουστακαλήδες παππούδες λες και ήρθαν μόλις χθες από το απομακρυσμένο χωριό τους, «νέοι» κιτσάτοι μπούληδες με στρόγγυλο μαγουλάκι και γραβάτα «ρομά» από το Ζεφύρι. Κλαρινογαμπροί, «θεογκόμενες», «καλλιτέχνες», «σέξι νοικοκυρές», αποτυχημένοι ποδοσφαιριστές, περιφερειακοί, περιθωριακοί, γραφικοί , λαμόγια και παράγοντες ποδοσφαίρου ετοιμάζονται για την εκλογή τους.
Χαράς ευαγγέλια βέβαια, για διαφημιστές, τυπογράφους και επαρχιακά κυρίως, κανάλια “bollywood” (η Αννίτα Πάνια ωχριά μπροστά τους). Άραγε θα κάνει κάποιος τη σούμα μετά τις εκλογές να μάθουμε πόσα ξοδεύτηκαν για να στηθούν όλες αυτές οι τραγελαφικές παραστάσεις;
Tί από τα δύο όμως, πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο; Οι ψυχικά διαταραγμένοι (άλλος λίγο άλλος πολύ, το ίδιο είναι...) που δεν έχουν την αίσθηση του γελοίου ή μήπως η ανταπόκριση που έχει η αίσθηση του γελοίου; Είναι λοιπόν τόσο ανώδυνο αυτό το τσίρκο που, μολονότι τα χρόνια περνούν, συνεχίζει να μαζεύει κόσμο στις περιοδείες του;
Όλα αυτά τα άτομα διακατέχονται από σύνδρομα που σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελούν παθογένεια. Άλλωστε η σύνθεση της τελευταίας Βουλής το απέδειξε. Στηρίζονται στην πρόκληση, στο αρρωστημένο ναρκισσισμό, στην επιθετικότητα, στον λούμπεν λαϊκισμό και στην αδυναμία συνείδησης της θέσης τους μέσα στο περιβάλλον. Αγνοούν βασικές αξίες της ανθρώπινης πολιτισμικής φύσης, όπως σεβασμός, αίσθηση του ωραίου, αξιοπρέπεια, διακριτικότητα, ευγένεια, ορθολογισμός, αντίληψη των ορίων, διαλεκτική, μετριοπάθεια, μετριοφροσύνη και πολλά άλλα απαραίτητα για να σταθείς σε μια δημόσια παρουσία.
Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι φαίνεται πολύ έντονα η διανοητική τους ανεπάρκεια. Αδυνατούν να επεξεργαστούν βασικά λογικά σχήματα, ο λόγος τους ακολουθεί φόρμες αυταπόδεικτες και δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις επαγωγές για να αρθρώσουν πολιτικό λόγο με βάση τη λογική. Τέλος, αντιλαμβάνονται την πολιτική τους θέση ως «υπηρέτη» των ψηφοφόρων τους που πρέπει να τον «γοητεύσουν» για να τους προσλάβει... Τα δίνουν όλα για αυτή τη «δουλίτσα» κι ας φτάσουν στον απόλυτο εξευτελισμό. Αργότερα, όταν «δέσουν τον γάιδαρο τους», ξέρουν αυτοί τι θα κάνουν στο «αφεντικό»...
Αυτή είναι λοιπόν, η «νέα» πολιτική κατάσταση που δυστυχώς παραμένει παλιά. Το κιτς και ο επαρχιωτισμός συνεχίζουν να εμπνέουν και τις επόμενες γενιές, που ετοιμάζονται να «καταλάβουν» τις τοπικές κοινωνίες. Κι όσο για το bollywood, αν με θεωρείτε υπερβολικό, σας δίνω την είδηση πως ωριμάζουν πλέον οι συζητήσεις στους διευθυντές προγραμμάτων των καναλιών, για εισαγωγή σήριαλ και ταινιών. Έτσι για να ενισχύσουμε λίγο περισσότερο το «γονιδιακό» πολιτιστικό μας προφίλ...
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να βάλω και φωτογραφικό υλικό από προεκλογικά φυλλάδια υποψηφίων αλλά, ως απλός πολίτης, δεν μου αρέσουν τα δικαστήρια...
Θα ήθελα όμως σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις υπέρτατης γελοιότητας και αυτο-εξευτελισμού να προσθέσω και την "ευγενή τάξη" των περιφερομένων!
Αυτών δηλαδή που αποφάσισαν να πολιτευτούν και πήραν σβάρνα όλους τους συνδυασμούς ζητώντας στέγη.
Η απόλυτη αυτο-γελοιοποίηση και αναξιοπρέπεια...
Ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί που είναι σοβαροί, αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τον τόπο τους περισσότερο από τον εαυτό τους, αυτοί που -όπως λέει ένας φίλος- είναι ρομαντικοί.
Το θέμα είναι... θα τους προτιμήσουν οι ψηφοφόροι ή κατά τους υποψηφίους και ο λαός;
Ελπίζω ΟΛΟΙ να προσέξουμε τι θα ψηφίσουμε αξιοποιώντας τον σταυρό προτίμησης με τον πλέον σωστό τρόπο!
Τρίτη 8 Απριλίου 2014
Στοργή και Προδέρμ για τον τελευταίο Κάιζερ...
Το εντόπισα σε ένα κυριακάτικο δημοσίευμα σχετικά με τις προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου και το βρήκα πολύ διασκεδαστικό: «Σχεδιάζει βήμα βήμα τις κινήσεις του». Πρόκειται για ένα κλασικό δημοσιογραφικό κλισέ που χρησιμοποιείται όταν κάποιος ετοιμάζει κάτι, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι. Συγγνώμη, αλλά εφόσον το υποκείμενο της πρότασης είναι ο Γιώργος (ο Γιώργος που όλοι θαυμάσαμε και αγαπήσαμε...), τότε ζήτω που καήκαμε! Θέλω να πω ότι αν εκείνος που σχεδιάζει είναι ο ίδιος ο Γιώργος (το πιο σκόρπιο μυαλό που θυμάμαι να έχει φθάσει τόσο ψηλά στην πολιτική...), τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι δεν σχεδιάζει τίποτα ― ή, εν πάση περιπτώσει, ότι αυτό που σχεδιάζει ισοδυναμεί με το τίποτε. Προσθέστε στην εικόνα κάτι ακόμη, το οποίο ενισχύει την παραπάνω εκτίμησή μου: ότι, όπως διάβασα σε εμβριθές ρεπορτάζ, τον επιτελικό ρόλο στο γραφείο του έχει ο... Σωκράτης Ξυνίδης.
Βεβαίως, ο Γιώργος παραμένει βουλευτής (μας το θύμισε μόλις τις προάλλες καταψηφίζοντας το άρθρο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών...) και, επίσης, υποτίθεται ότι επηρεάζει κάποιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως π.χ. ο Θ. Μωραΐτης και ο Κ. Τριαντάφυλλος. Υπό το πρίσμα αυτό, συνεπώς, ο Γιώργος μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση ― πολύ περισσότερο επειδή ο μεν Γιώργος είναι αυτό που είναι τέλος πάντων, οι δε ακόλουθοί του δεν είναι και τίποτε αστέρες της πολιτικής. Ως εκεί, λοιπόν, ναι· ο Γιώργος, αφ’ ότου γύρισε από το outer space και έστρεψε το ενδιαφέρον του στα εγχώρια, συνιστά ένα πρόβλημα για τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Είναι όμως ένα πρόβλημα με συγκεκριμένες, περιορισμένες διαστάσεις. Ενα πρόβλημα διαχειρίσιμο.
Το ενδεχόμενο να ιδρύσει δικό του κόμμα δεν είναι, νομίζω, τίποτε περισσότερο από μια ανοησία που διαδίδεται, για λόγους προφανούς σκοπιμότητας, από τους ανθρώπους του. Και αν καθόμαστε και τη συζητούμε τώρα, αυτό οφείλεται στην εντυπωσιακή ρηχότητα της μνήμης μας. Αξίζει τον κόπο, ωστόσο, να θυμηθούμε πώς έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος, γιατί η αφήγηση αυτή περιέχει και την απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κόμμα. Ο Γιώργος βρέθηκε να κυβερνά την Ελλάδα για τον λόγο ότι τότε η Ελλάδα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η αδυναμία να αντιληφθούμε τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης ήταν διάχυτη, η δε βεβαιότητα ότι δεν μας αφορούσαν όσα συνέβαιναν έξω ήταν συμπαγής και ακλόνητη. Αποκομμένη στον μικρόκοσμό της, η Ελλάδα ήταν ικανοποιημένη στον αυτισμό της «θωρακισμένης» οικονομίας της.
Οπως κάθε πρίγκιπας, έτσι και ο Γιώργος είχε ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα και ήταν άκρως ευάλωτος στη σαγήνη της κολακείας. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 2007 (στις οποίες έκανε μια προεκλογική εκστρατεία στο δικό του, το αυθεντικό και ανεπανάληπτο ύφος...), ουσιαστικά κατέστη όμηρος του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Από το «flower power» πέρασε στο «λεφτά υπάρχουν». Αυτό ήταν που τον έφερε στην πρωθυπουργία, σε συνδυασμό με την πεισματική άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Το έργο «Ο Γιώργος πρωθυπουργός» ήταν το κύκνειο άσμα μιας ολόκληρης εποχής, της οποίας ο ίδιος παραμένει σήμερα ένα θλιβερό υπόλειμμα: μια γραφική μορφή ανάλογη εκείνης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ στην εξορία του Ντορν.
Πέραν του ότι ανήκει σε άλλη εποχή, ο Γιώργος είναι, επίσης, ένας άνθρωπος με περιορισμένες ικανότητες. Για να το πω ωμά, ο Γιώργος δεν μπορεί -τρόπος του λέγειν- να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι θα καταφέρει να δέσει το παπιγιόν του; Αν κατέβαινε με το δικό του κόμμα στις εκλογές ή, μάλλον, αν κατόρθωνε να κατεβεί στις εκλογές με δικό του κόμμα, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να εξευτελισθεί ακόμη περισσότερο και να βλάψει την πορεία της χώρας προς τη σταθεροποίηση. Ας μην αυταπατώμεθα· μπορεί ο Γιώργος να μην είναι ιδιοφυΐα, ούτε είναι όμως «Ι-5 οριακής νοημοσύνης» (που λέγαμε στον Στρατό) ώστε να καταλήξει βομβιστής αυτοκτονίας.
Ακόμη και πρόσωπα του περιβάλλοντός του, άλλωστε, δεν φαίνεται να συμμερίζονται σκέψεις για επάνοδο του Γιώργου στο προσκήνιο. Σε άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στα «Νέα» στις 31 Μαρτίου (την επομένη της καταψήφισης του άρθρου για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον Γιώργο), ο Παύλος Γερουλάνος υποστήριξε την προσπάθεια ενότητας του κεντροαριστερού χώρου υπό την υπάρχουσα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ: «Αν ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ [...] αποδείξει ειλικρινή διάθεση για σύνθεση, τότε οφείλουμε όλοι να τον ακολουθήσουμε. Πρωτίστως όσοι απαρτίζουν την εσωκομματική αντιπολίτευση ή έχουν δημιουργήσει “ομάδες σκέψης” για να διαπραγματευθούν την επιστροφή τους», έγραψε.
Καταλήγω, λοιπόν, με την εκτίμηση ότι το μόνο που θέλει ο Γιώργος είναι αυτό που επιδιώκει κάθε εκπεσών βασιλεύς: έναν διακανονισμό για να μην αισθάνεται την ανασφάλεια του βιοπορισμού ― όπως έγινε, δηλαδή, με τους Χοεντσόλερν στη Γερμανία ή, στη δική μας περίπτωση, με τον βασιλικό οίκο της Ελλάδος. Δεν αποκλείω επίσης ο Γιώργος να θέλει συνθήκες γαλήνιας συνύπαρξης που θα του επιτρέψουν να ελπίζει ότι θα σώσει την υστεροφημία του. Γιατί όχι; Θεμιτό είναι ― αν και βλέπω μάλλον απίθανο να τα καταφέρει. «Στοργή και Προδέρμ», επομένως, για τον τελευταίο Κάιζερ της ελληνικής οικογενειοκρατίας, γιατί καλό θα ήταν να θυμόμαστε πότε πότε ότι οι άνθρωποι με την ευφυΐα του Γιώργου πάντα είναι οι περισσότερο επικίνδυνοι...
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Παρασκευή 4 Απριλίου 2014
Χρυσή Αυγή: Όταν οι απέξω θέλουν να μπουν μέσα…
Λογικές σκέψεις θα καταθέσω και όχι πληροφορίες, το ξεκαθαρίζω από την αρχή.
Έχει η Χρυσή Αυγή σπόνσορες ή λειτουργεί από μόνη της;
Απάντηση. Έχει πάρα πολλούς και, μάλιστα, καθόλου ομοειδείς ή με ταυτιζόμενα συμφέροντα.
Συμπίπτουν κάπου οι σπόνσορες;
Βέβαια.
Όλοι οι απέξω, θέλουν να μπουν μέσα.
Δηλαδή;
Έχει σημασία η συγκυρία της εκδήλωσης του Μπαλτάκος/gate.
Η χώρα, με επιστέγασμα τα όσα συνέβησαν στο Eurogroup προχθές στο Ζάππειο, είναι σαφέστατο πως περνάει σε άλλη φάση και σίγουρα καλύτερη των προηγούμενων τεσσάρων χρόνων της κρίσης, ας πούμε σχηματικά, φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.
Φτάσαμε ΣΤΟ ΘΕΜΑ.
Το φως στο τούνελ μεταφράζεται με:
-αναγνώριση, πίστωση ή χρέωση στο κεφάλαιο του πολιτικού προσωπικού.
-συμμετοχή, αναβάθμισή του ή τελική έξωση, στις επερχόμενες καλύτερες μέρες.
-ιστορική καταγραφή των επιδόσεων ανδρών-γυναικών πολιτικών και κομμάτων, γιατί αναμφίβολα η κρίση που διανύει η χώρα και οι πρωταγωνιστές της θα καταγραφούν στη νεοελληνική ιστορία.
Στο ενδιάμεσο, συνέβησαν πράγματα και θάματα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Άλλοι εξαφανίσθηκαν, άλλοι καιροφυλακτούν για επιστροφή,
άλλοι, ημιθανείς αυτοί, ντουφεκάνε που και που με καμιά δήλωση δηλώνοντας παρών.
Άλλοι απέκτησαν μεγέθη συγκυριακά που αποδεικνύονται περίπου μη διαχειρίσιμα και, κυρίως, μη διατηρήσιμα.
Άλλοι, πάλι, άντεξαν, αλλά οι φθορές τείνουν να γίνουν μη αναστρέψιμες.
Προχωρούμε τώρα σε πιο ρεαλιστικές παραμέτρους.
«Είναι η οικονομία, ανόητε», ήταν το νικηφόρο, προεκλογικό μότο του τελευταίου αμερικανού προέδρου που εξασφάλισε οικονομική ευμάρεια, επενδύσεις για τη χώρα του, του Κλίντον.
Παραφράζοντας και μεταφράζοντας στην ελληνική συγκυρία θα λέγαμε άνετα «είναι οι επενδύσεις, ανόητε» ή αλλιώς «είναι οι ευκαιρίες, ανόητε», ή πιο κυνικά και σύμφωνα με την ελληνική αργκό «είναι τα συμφέροντα, ανόητε» και για να γυρίσουμε στην αρχή του κειμένου, «είναι οι σπόνσορες, ανόητε».
Είπε χθες το πρωί στον ΑΝΤ1, ο Νίκος Σοφιανός, του ΚΚΕ, «αποδείχθηκε πως η Χρυσή Αυγή έχει γερές πλάτες», πικρή η πείρα του Περισσού, κινδύνευσε να χάσει το οχυρό της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος όταν οι Χρυσαυγίτες μετά σπονσόρων εισέβαλαν και μοίραζαν μεροκάματα στον καταπονημένο κόσμο της περιοχής.
Λοιπόν, μου μοιάζει πως το Μπαλτάκος/gate σχετίζεται με το μοίρασμα της καινούργιας πίτας, πίτας οικονομικής, πολιτικής.
Η επιστροφή της χώρας στην περίφημη κανονικότητα φαίνεται πως δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Κι αν όλοι οι άλλοι πρωταγωνιστές της τετραετούς περιπέτειας της χώρας είναι βαριά λαβωμένοι, ο κ. Σαμαράς πρόβαλε μέχρι χθες το μεσημέρι, ο νικητής αλλά και ο τυχερός. Νικητής γιατί εκ του αποτελέσματος προκύπτει να ’παιξε σωστά και τυχερός γιατί τον ευνόησαν και οι συγκυρίες.
Όταν εμφανίσθηκε ο μακαριστός Χριστόδουλος, ο Κώστας Σημίτης ήταν παντοδύναμος πρωθυπουργός, με πίτα μεγάλη, διαθέσιμη.
Κι ύστερα ήρθαν «οι ταυτότητες» που ήταν και η αρχή του τέλους.
Τότε, κάποιοι εκ των ένδον είχαν πει πως ο Χριστόδουλος, εν γνώσει του ή όχι, αυτό δεν το ξέρω, αποτέλεσε μοχλό πίεσης και τελικά αποδυνάμωσης του κ. Σημίτη.
Μου φαίνεται παράτολμο να βρει κανείς αναλογίες με το σήμερα, αλλά πάλι… αν το καλοσκεφθεί κανείς… είπαμε από την αρχή, λογικές σκέψεις κάνουμε.
Αλλά αν αυτές οι λογικές σκέψεις έχουν βάση, τότε ανησυχώ.
Ανησυχώ μήπως η σπάνια ωριμότητα που έδειξαν οι Έλληνες
πολίτες, χειμαζόμενοι επί τέσσερα χρόνια και αποφύγαμε ό,τι ξένες και ντόπιες Κασσάνδρες μάντευαν, από bank run μέχρι μικρούς και μεγάλους εμφυλίους, σπάσει τώρα, προς το τέλος, αφού τα μεγέθη που παίζονται, Δημοκρατία, Φασισμός Ακροδεξιά, είναι πυκνά στοιβαγμένα στο dna αυτής της χώρας και των πολιτών της.
Γιατί η αναμπουμπούλα ευνοεί όλους τους απέξω, να μπουν μέσα στο γήπεδο, στο παιχνίδι, τελικά στη μοιρασιά.
ΠΗΓΗ aixmi.gr
Πέμπτη 3 Απριλίου 2014
Oι «κουτόφραγκοι» μας ξέρουν πλέον καλά!...
Η συνομιλία των κ. Μπαλτάκου-Κασιδιάρη έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την εσωτερική πολιτική σκηνή και τη λειτουργία των θεσμών στη χώρα μας. Όμως, οι ξένοι επενδυτές κοιτάζουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία.
Η δημοσιοποίηση παλαιότερης συνομιλίας του κ. Μπαλτάκου, πρώην γενικού γραμματέα της κυβέρνησης και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, και του βουλευτή της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.) κ. Κασιδιάρη προκάλεσε χθες πολιτικό σεισμό.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά με βάση τη στιχομυθία των δύο ανδρών.
Αν πιστέψουμε τους ειδήμονες τη γνώμη των οποίων ζητήσαμε χθες το βράδυ, η συνομιλία θα οδηγήσει πιθανόν σε «τσιμεντοποίηση» του ποσοστού του ακροδεξιού κόμματος, μειώνοντας δραστικά τις διαρροές ψηφοφόρων προς άλλα κόμματα.
Επιπλέον, θα μπορούσε να προσελκύσει περισσότερους από εκείνους που δηλώνουν στις τωρινές δημοσκοπήσεις αναποφάσιστοι εν όψει των ευρωεκλογών, αφού η Χ.Α. ενίσχυσε την αντισυστημική εικόνα της.
Φυσικά, ένα άλλο γεγονός θα μπορούσε να αλλάξει άρδην τα δεδομένα αφού απομένει πολύς χρόνος μέχρι τις εκλογές.
Οι ειδήμονες ανέφεραν επίσης ότι το μεγαλύτερο ίσως πλήγμα από την αποκαλυφθείσα συνομιλία το δέχθηκαν κάποιοι θεσμοί, π.χ. η Δικαιοσύνη.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ίδιοι εκτιμούν ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου θα έχει πλέον αρνητική προδιάθεση απέναντι στα όποια πορίσματα βγούν για τη δράση υποστηρικτών της Χ.Α.
Αυτή είναι ίσως η βαρύτερη κληρονομιά της αποκαλυφθείσης συνομιλίας μεταξύ των κ. Μπαλτάκου και Κασιδιάρη.
Όμως, οι ξένοι επενδυτές δεν φαίνεται να βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Παρότι βραχυπρόθεσμες αναταράξεις στο Χρηματιστήριο Αθηνών και στα ομόλογα δεν μπορούν να αποκλεισθούν, η επαναφορά στην αρχική τάση θεωρείται θέμα χρόνου.
Κι αυτό γιατί όλοι αυτοί ποντάρουν στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας για να βγάλουν λεφτά.
Δεν ποντάρουν στο να γίνει η Ελλάδα κάτι σαν τη Δανία του Νότου σε θέματα διαφάνειας και αξιοπιστίας των θεσμών.
«Στο Grecovery ποντάρουν οι άνθρωποι, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της Δυτικής Ευρώπης με τον μεγαλύτερο βαθμό διαφθοράς» τόνισε υψηλόβαθμο στέλεχος της ελληνικής αγοράς που έχει χρόνια επαφή μαζί τους.
Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων και ο ερχομός της τρόικας βοήθησε στο να αντιληφθούν καλύτερα τι πραγματικά συμβαίνει.
«Μας γνωρίζουν πλέον πολύ καλά. Ίσως καλύτερα απ' ό,τι ξέρουμε εμείς τους εαυτούς μας» συμπλήρωσε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να αλλάξουν πολλά στη λειτουργία των θεσμών.
Το πολιτικό ρίσκο είναι ασφαλώς λόγος ανησυχίας.
Όμως, η μεγάλη πλειονότητα των ξένων επενδυτών και μη ανησυχεί λιγότερο από πριν για τις διεργασίες στο ελληνικό εκλογικό σώμα και επομένως για εκείνες που ίσως προκληθούν από τη δημοσιοποίηση της συνομιλίας Μπαλτάκου-Κασιδιάρη.
Εκείνο που έχει σημασία για τους ξένους δεν είναι τι λένε τα διάφορα κόμματα, αλλά τι κάνουν.
Οι τελευταίοι βλέπουν ότι κανένα κύριο κόμμα δεν θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ και επομένως θεωρούν ότι όποιο κι αν εκλεγεί θα ακολουθήσει λίγο-πολύ την ίδια οικονομική πολιτική.
Όποια κυβέρνηση επιχειρήσει να αυτονομηθεί θα βρεθεί αντιμέτωπη με μεγάλη κρίση ρευστότητας και θα ανακρούσει πρύμναν, σκέφτονται.
Επομένως, οι διεργασίες και οι όποιες μετακινήσεις ψηφοφόρων προκληθούν στο ελληνικό πολιτικό μέτωπο μετά την αποκάλυψη του βίντεο με τον κ. Μπαλτάκο έχουν μικρή σημασία γι' αυτούς.
Το θέμα που τους καίει είναι το Grecovery και όχι η λειτουργία των θεσμών, η οποία θεωρείται έτσι κι αλλιώς προβληματική.
Άρα, η στιχομυθία Μπαλτάκου-Κασιδιάρη είναι non-event για τους ξένους.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά με βάση τη στιχομυθία των δύο ανδρών.
Αν πιστέψουμε τους ειδήμονες τη γνώμη των οποίων ζητήσαμε χθες το βράδυ, η συνομιλία θα οδηγήσει πιθανόν σε «τσιμεντοποίηση» του ποσοστού του ακροδεξιού κόμματος, μειώνοντας δραστικά τις διαρροές ψηφοφόρων προς άλλα κόμματα.
Επιπλέον, θα μπορούσε να προσελκύσει περισσότερους από εκείνους που δηλώνουν στις τωρινές δημοσκοπήσεις αναποφάσιστοι εν όψει των ευρωεκλογών, αφού η Χ.Α. ενίσχυσε την αντισυστημική εικόνα της.
Φυσικά, ένα άλλο γεγονός θα μπορούσε να αλλάξει άρδην τα δεδομένα αφού απομένει πολύς χρόνος μέχρι τις εκλογές.
Οι ειδήμονες ανέφεραν επίσης ότι το μεγαλύτερο ίσως πλήγμα από την αποκαλυφθείσα συνομιλία το δέχθηκαν κάποιοι θεσμοί, π.χ. η Δικαιοσύνη.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ίδιοι εκτιμούν ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου θα έχει πλέον αρνητική προδιάθεση απέναντι στα όποια πορίσματα βγούν για τη δράση υποστηρικτών της Χ.Α.
Αυτή είναι ίσως η βαρύτερη κληρονομιά της αποκαλυφθείσης συνομιλίας μεταξύ των κ. Μπαλτάκου και Κασιδιάρη.
Όμως, οι ξένοι επενδυτές δεν φαίνεται να βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Παρότι βραχυπρόθεσμες αναταράξεις στο Χρηματιστήριο Αθηνών και στα ομόλογα δεν μπορούν να αποκλεισθούν, η επαναφορά στην αρχική τάση θεωρείται θέμα χρόνου.
Κι αυτό γιατί όλοι αυτοί ποντάρουν στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας για να βγάλουν λεφτά.
Δεν ποντάρουν στο να γίνει η Ελλάδα κάτι σαν τη Δανία του Νότου σε θέματα διαφάνειας και αξιοπιστίας των θεσμών.
«Στο Grecovery ποντάρουν οι άνθρωποι, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της Δυτικής Ευρώπης με τον μεγαλύτερο βαθμό διαφθοράς» τόνισε υψηλόβαθμο στέλεχος της ελληνικής αγοράς που έχει χρόνια επαφή μαζί τους.
Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων και ο ερχομός της τρόικας βοήθησε στο να αντιληφθούν καλύτερα τι πραγματικά συμβαίνει.
«Μας γνωρίζουν πλέον πολύ καλά. Ίσως καλύτερα απ' ό,τι ξέρουμε εμείς τους εαυτούς μας» συμπλήρωσε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να αλλάξουν πολλά στη λειτουργία των θεσμών.
Το πολιτικό ρίσκο είναι ασφαλώς λόγος ανησυχίας.
Όμως, η μεγάλη πλειονότητα των ξένων επενδυτών και μη ανησυχεί λιγότερο από πριν για τις διεργασίες στο ελληνικό εκλογικό σώμα και επομένως για εκείνες που ίσως προκληθούν από τη δημοσιοποίηση της συνομιλίας Μπαλτάκου-Κασιδιάρη.
Εκείνο που έχει σημασία για τους ξένους δεν είναι τι λένε τα διάφορα κόμματα, αλλά τι κάνουν.
Οι τελευταίοι βλέπουν ότι κανένα κύριο κόμμα δεν θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ και επομένως θεωρούν ότι όποιο κι αν εκλεγεί θα ακολουθήσει λίγο-πολύ την ίδια οικονομική πολιτική.
Όποια κυβέρνηση επιχειρήσει να αυτονομηθεί θα βρεθεί αντιμέτωπη με μεγάλη κρίση ρευστότητας και θα ανακρούσει πρύμναν, σκέφτονται.
Επομένως, οι διεργασίες και οι όποιες μετακινήσεις ψηφοφόρων προκληθούν στο ελληνικό πολιτικό μέτωπο μετά την αποκάλυψη του βίντεο με τον κ. Μπαλτάκο έχουν μικρή σημασία γι' αυτούς.
Το θέμα που τους καίει είναι το Grecovery και όχι η λειτουργία των θεσμών, η οποία θεωρείται έτσι κι αλλιώς προβληματική.
Άρα, η στιχομυθία Μπαλτάκου-Κασιδιάρη είναι non-event για τους ξένους.
ΠΗΓΗ euro2day.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Η ιστορία με την συνομιλία Μπαλτάκου-Κασιδιάρη καταντάει γελοία!
"Κάηκε" ένας "Μπαλτάκος" (φίλος ή όχι του πρωθυπουργού ελαχίστως με απασχολεί) και ξαναπήρε φόρα ένας "Κασιδιάρης", αυτό είναι βέβαιο.
Το πρόβλημα είναι ότι, στην προσπάθεια της αντιπολίτευσης να χτυπήσει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση με κάθε τρόπο, φτάσαμε σε σημείο... να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα προϊόντα υποκλοπής ιδιωτικών συζητήσεων... να έχουμε βουλευτές άλλων κομμάτων που ωρύονται στην βουλή "είστε χούντα και φασίστες και φυλακίζετε αθώους ανθρώπους"... να δεχόμαστε όλα όσα λέει ο Μπαλτάκος ως την υπέρτατη αλήθεια και βάσει αυτών να απαιτούνται παραιτήσεις υπουργών... να δίνουμε το δικαίωμα στους βουλευτές της ΧΑ να ζητούν την αποφυλάκιση όλων των στελεχών τους... και πολλά άλλα παρανοϊκά!
Δεν είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν τι κάνουν και τι αποτέλεσμα θα έχουν όλα αυτά!
Ο Μπαλτάκος "παραιτήθηκε" και σαφώς -εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται- έκανε πολύ μεγάλη βλακεία (επιεικώς!) που δημιουργεί πολιτικό θέμα.
Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι όλα τα παραπάνω υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.
Θα δεχόμουν την κριτική για την ποιότητα του ανθρώπου (την οποία κάνω κι εγώ!) που δέχεται να συνομιλήσει με άτομα σαν τον Κασιδιάρη.
Θα δεχόμουν την κριτική σε περίπτωση που δεν είχε "παραιτηθεί" για την διατήρησή του.
Όχι όμως για τις "βλακείες" που λέει (ωσάν να έχει το αλάθητο του πάπα), σε ένα παράνομο video προϊόν υποκλοπής, τις οποίες όλοι προσπαθούν να εξηγήσουν/ερμηνεύσουν/αποκρυπτογραφήσουν/κλπ χωρίς να σκέφτονται τις επιπτώσεις!
Φτάνει πια με την ανεύθυνη και αλόγιστη αντιπολίτευση!
Σκεφτείτε και λίγο πριν μιλήσετε!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)