ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

... υπήρχε μία χώρα πολύ-πολύ μακρινή μικρή αλλά σπουδαία.
Ήταν μία χώρα με μεγάλη και ένδοξη ιστορία, πολύ όμορφη και με ευτυχισμένους, έξυπνους και καλούς κατοίκους.
Την χώρα αυτή κυβερνούσαν σπουδαίοι ηγέτες. Ηγέτες που έπαιρναν αποφάσεις χωρίς χρονοτριβές και διαβουλεύσεις και πάντα αναλάμβαναν τις ευθύνες τους απέναντι στο λαό τους.
Άλλοι αναλάμβαναν την εξουσία δικαιωματικά, άλλοι με εκλογές και άλλοι με το ζόρι όλοι όμως είχαν πρόγραμμα και αρχές.
Η οικονομία της χώρας ήταν σχετικά καλή, εκτός από τις περιόδους πολέμου και κατοχής, και οι κάτοικοι της χρησιμοποιούσαν το νόμισμά τους για τις αγορές τους και τις επενδύσεις τους.

 
Ο ενθουσιασμός και η ευημερία των κατοίκων της όμως έμελλε να χαθεί και την θέση των ικανών και έντιμων ηγετών και της καλής οικονομίας να πάρουν γραφειοκράτες, ανίκανοι, ανέντιμοι και ανιστόρητοι με αποτέλεσμα η πολιτική οικονομία της χώρας να αντικατασταθεί από την χρηματο-οικονομία.

 
Όλα ξεκίνησαν με την αλλαγή της παιδείας ως αντίδραση μετά από μία περίοδο δικτατορίας.
Οι κάτοικοι της χώρας αποφάσισαν ότι, αφού την περίοδο αυτή δεν περνούσαν καλά, έπρεπε να αλλάξουν ότι θεωρούσαν καλό και σημαντικό οι δικτάτορες αλλά και ότι τους θύμιζε έστω και λίγο τις καταστάσεις που έζησαν.
Τα παιδιά αυτά λοιπόν μεγάλωσαν σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον χωρίς σωστή παιδεία, χωρίς ήθη και αρχές.
Με τα χρόνια έφτασαν στην ηλικία να κυβερνήσουν τη χώρα και τότε άλλαξαν όλα.

 
Κανένας δεν τους είχε μάθει να ηγούνται.
Δεν είχαν μάθει να λαμβάνουν αποφάσεις και να τις εφαρμόζουν χωρίς  διαβούλευση. “Αποφασίζομεν και διατάζομεν” έλεγαν μόνο οι χουντικοί.
Δεν είχαν μάθει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να πληρώνουν για τα λάθη τους.
Οι γονείς τους δεν τους μάλωσαν ποτέ, ούτε τους έβαλαν ποτέ τιμωρία όπως έκαναν οι χουντικοί στους αντιφρονούντες.
Δεν είχαν καν μάθει να μιλάνε σωστά και χρησιμοποιούσαν εκφράσεις όπως “πρώτη προτεραιότητα” ή “συμμετοχική δημοκρατία” ή λέξεις όπως “ποιότητα (πγιότητα)” ή “υπερεσία”.
Δυστυχώς οι χουντικοί χρησιμοποιούσαν σωστά την γλώσσα, την ορθογραφία και το συντακτικό.
Έφτασαν σε σημείο, χωρίς παιδεία, αρχές και αξίες, να αναγάγουν το χρήμα στο παν. Πέρασαν λοιπόν μία περίοδο επίπλαστης και εύθραυστης ευημερίας όπου η ποιότητα και η αξία κάθε κατοίκου μέτραγε με βάση όσο χρήμα είχε, έβγαζε ή ...έκλεβε.
Όταν όμως φάνηκε η πραγματική αξία του χρήματος και πόσο επιφανειακό ήταν, όλα κατέρρευσαν.
Μαζί κατέρρευσε και η χώρα η οποία είχε ξεχάσει τι σημαίνει πολιτική οικονομία και είχε βασιστεί στην νεόφερτη χρηματο-οικονομία.
Οι κάτοικοι πλέον δεν ευημερούν.
Δεν είναι πια ευτυχισμένοι και μετά από όλα αυτά δεν έχουν πια που να στηριχτούν.

Το παραμύθι συνεχίζεται αλλά δεν ξέρουμε την συνέχεια.
Για να έχει “happy end” πρέπει οι κάτοικοι αυτής της χώρας να κάνουν την αυτοκριτική τους και να ξαναβρούν τη θέση τους στην κοινωνία με βάση τις αρχές και τις αξίες που μαθαίνουν από την ιστορία τους.
Πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της χώρας αλλά και στον τρόπο σκέψης των κατοίκων της.
Βασικά πρέπει να ξαναβρούν τη χαμένη τους κοινή λογική...