ΠΙΚΡΑ...

Εχθές τελείωσε το Μουντιάλ για την Ελληνική ομάδα.
Ναι, θα είχα χαρεί εάν είχαμε κερδίσει αλλά...  όχι, δεν θα τα βάψω μαύρα επειδή χάσαμε!

Δεν μπορώ να κρίνω τον αγώνα γιατί έχω ήδη ομολογήσει ότι δεν το κατέχω το άθλημα και ουδόλως με ενδιαφέρει να γίνω μία εκ των σημερινών εκατομμυρίων Ελλήνων “προπονητών”.

Μπορώ όμως να κρίνω αυτά που ακούω και... τρελαίνομαι!

Είναι δυνατόν να μιλάμε για “ηρωικούς φιλάθλους” επειδή ακολούθησαν την εθνική “στην άλλη άκρη της γης”;
Τι το “ηρωικό” έκαναν δηλαδή;
Εικοσαήμερες διακοπές;
Άσε που ακούς τον πρόεδρο του “γαλανόλευκου φάρου” να μιλάει για την “απουσία του Ελληνικού κράτους στην προσπάθεια των φιλάθλων”!
Και πάνω που αρχίζεις να βρίζεις για την αναισθησία κάποιων και τις γελοίες και παράλογες απαιτήσεις τους μαθαίνεις ότι ο “γαλανόλευκος φάρος” έδωσε 20000 ευρώ για την παρουσία του στην Βραζιλία, εκ των οποίων οι 10000 είναι χορηγία της ΕΠΟ!
Προφανώς θεωρούν υποχρέωσή μας να τους πληρώνουμε για να κάνουν την πλάκα τους αφού “τα χρήματα του κράτους” είναι τα δικά μας ωραία ευρουλάκια και δεν θεωρούν “δημόσιο” την ΕΠΟ αφού προφανώς έχει καλλιέργεια ευρώδεντρων και δεν χρηματοδοτείται από εμάς!

Δυστυχώς ο παραλογισμός δεν σταματάει εκεί αλλά δίνει και παίρνει στην χώρα αυτή την εποχή καθώς φαίνεται ότι μας έχει πειράξει όλους  η ζέστη.

Έτσι μαθαίνουμε ότι οι μαθητές της Α' λυκείου απέτυχαν παταγωδώς στις εξετάσεις τους “λόγω της τράπεζας θεμάτων που πρέπει να καταργηθεί”.
Μάλιστα...
Αντί για να παραδεχθούν οι καθηγητές την ανεπάρκειά τους αφού όλες οι ερωτήσεις της “τράπεζας θεμάτων” είναι από την διδακτέα ύλη τους φταίνε τα θέματα!

Επίσης μαθαίνουμε ότι ο υπουργός παιδείας σχεδιάζει να διευρύνει τα κριτήρια για τις μεταγραφές των φοιτητών.
Εάν κάποιος μαθητής έχει ξεσκιστεί στο διάβασμα για να βγάλει τα μόρια που θέλει για την σχολή που τον ενδιαφέρει, θα βρεθεί με συμφοιτητές οι οποίοι πέτυχαν ακριβώς το ίδιο με την μίνιμουμ προσπάθεια και την βοήθεια της μεταγραφής!
Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο κινδυνεύουν να πολλαπλασιαστούν οι φοιτητές των σχολών στις μεγάλες πόλεις και να μισοαδειάσουν οι επαρχιακές αλλά, αν δούμε ότι δεν μπορεί να γίνει μάθημα με τόσους φοιτητές, θα είναι μία πρώτης τάξεως  ευκαιρία να ιδρύσουμε μερικά ΑΕΙ/ΤΕΙ ακόμα στα μεγάλα αστικά κέντρα!

Και συνεχίζουμε με την ΔΕΗ...

Την πολυαγαπημένη μας ΔΕΗ που μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι καταναλωτές των εξαιρετικών υπηρεσιών της.
Προς Θεού μην χάσουμε κανένα κομμάτι της γιατί μας την έδωσε ο Θεός και είναι ιερή!
Έχουμε και τον κ Φωτόπουλο (και κάθε “κ Φωτόπουλο”, άλλωστε το είδος ευδοκιμεί στις ΔΕΚΟ!) να ωρύεται για το “ξεπούλημα της ΔΕΗ” χωρίς καμία αυτοκριτική και χωρίς να του περνάει από το μυαλό ούτε για μία στιγμή ότι είναι από τους βασικούς υπαίτιους της σημερινής της κατάστασης.
Έχοντας μείνει (στο κέντρο της πόλης!) μέχρι και τρεις (3) ημέρες χωρίς ρεύμα αρνούμαι να συνεχίσω την συζήτηση για την ΔΕΗ!

Ξέρω...
Γράφω και βγάζω πολλή πίκρα...
Είναι που έκανα την φορολογική μου δήλωση και κατάλαβα, για άλλη μία φορά, πόσο κορόιδο είμαι.

Βλέπετε δεν είμαι μισθωτός ή συνταξιούχος αλλά κατ' επιλογήν αυτοαπασχολούμενη...  τρομάρα μου!
Ανακάλυψα λοιπόν ότι ως αυτοαπασχολούμενη για την εφορία δεν έχω πληρώσει ΟΑΕΕ, ούτε ιδιωτική ασφάλεια, ούτε έχω κάνει αγορές και φυσικά δεν έχω παιδιά.
Έτσι μου έκοψε οποιαδήποτε φοροαπαλλαγή για όλα τα παραπάνω.
Λογικό αποτέλεσμα;
Φόρος υπερδιπλάσιος του περσινού!

Μην ανησυχείτε λοιπόν φίλαθλοι, φοιτητές, δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές και  λοιποί “αγανακτησμένοι”...  Εγώ είμαι εδώ!

Αλλά να ξέρετε ότι ο επόμενος που θα μου πει ότι "τα μόνιμα υποζύγια είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι" βάζει σε σοβαρότατο κίνδυνο την σωματική του ακεραιότητα!!!

Απλή κοινή λογική...

ΑΡΓΗΣΑ ΑΛΛΑ... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ!...

Άργησα...

Είμαι αισίως 46 Μαΐων και τουλάχιστον για την ενήλικη ζωή μου δεν έχω καμία δικαιολογία για την ηθελημένη στραβωμάρα και την απερίγραπτη βλακεία μου.

Μπορεί όμως να άργησα αλλά...  επιτέλους κατάλαβα!

Ζω στην χώρα του απόλυτου παραλογισμού!

Ζω στην χώρα του 1,5εκ ανέργων του ιδιωτικού τομέα (και βάλε, αν προσθέσεις και όλους εμάς τους αυτοαπασχολούμενους χωρίς πελάτες!) όπου όμως 300 "απολυμένες" καθαρίστριες (που για την ώρα είναι σε διαθεσιμότητα και εισπράττουν το 75% του μισθού τους!) δίνουν συνέντευξη τύπου και ζητούν την αλληλεγγύη μας!

Ζω στην χώρα του 1,5εκ (και βάλε!) ανέργων του ιδιωτικού τομέα όπου όμως ο νέος υπουργός παιδείας δεν θέλει να αποχωριστεί κάποιους από τους διοικητικούς υπαλλήλους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο νέος υπουργός εσωτερικών διαβεβαιώνει ότι δεν  θα υπάρξουν απολύσεις στους ΟΤΑ, συζητείται η επιστροφή του 13ου μισθού στο δημόσιο και εμείς κάνουμε "μνημόσυνο-διαμαρτυρία" για τον ένα χρόνο χωρίς τα έξι λογιστήρια της ΕΡΤ!

Ζω στην χώρα του 1,5εκ (και βάλε!) ανέργων του ιδιωτικού τομέα, όπου όμως ακόμα πληρώνονται επίορκοι και κοπανατζήδες δημόσιοι υπάλληλοι!

Ζω στην χώρα του 1,5εκ (και βάλε!) ανέργων του ιδιωτικού τομέα, πολλοί από τους οποίους είναι επιστήμονες με σοβαρές περγαμηνές, ενώ την ίδια στιγμή οι δημόσιοι υπάλληλοι αρνούνται να "υποστούν" αξιολόγηση!

Ζω στην χώρα του 1,5εκ (και βάλε!) ανέργων του ιδιωτικού τομέα, που όμως είναι "ανύπαρκτοι" γιατί αυτοί οι καημένοι δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο με συνδικαλιστική παρουσία, δεν μπορούν να απεργήσουν, δεν μπορούν να απειλήσουν, δεν μπορούν να εκβιάσουν, δεν μπαίνουν σε ψηφοδέλτια και τελικά δεν έχουν φωνή!

Τι κατάλαβα;

Κατάλαβα ότι αυτό δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ!

Σ' αυτήν την χώρα που δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι παράλογο να πληρώνονται στρατοί αναποτελεσματικών δημοσίων υπαλλήλων από την υπέρμετρη φορολόγηση του διαλυμένου ιδιωτικού τομέα!

Σ' αυτήν την χώρα που δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι παράλογο μία ρουσφετολογική πρόσληψη στο δημόσιο να σου εξασφαλίζει μία για πάντα την ζωή σου!

Σ' αυτήν την χώρα που ακόμα και η οικονομική κρίση η οποία προκλήθηκε αποκλειστικά και μόνο λόγω της σπατάλης του δημοσίου τομέα, δεν μας έμαθε τίποτα!

Σ' αυτήν την χώρα που δεν καταλαβαίνουμε τα τόσα στρεβλά και παρανοϊκά που συναντάμε καθημερινά... δεν υπάρχει ελπίδα!

Ναι.

Εγώ άργησα να το καταλάβω.

Οι νέοι μας όμως έχουν το μέλλον μπροστά τους και πρέπει να ξέρουν ότι στην Ελλάδα οι επιλογές είναι δύο : 

-  είτε μένεις στην χώρα και φροντίζεις να μπεις στο δημόσιο 

-  είτε φεύγεις στο εξωτερικό.

Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει αν θέλεις να έχεις αξιοπρέπεια και να σε υπολογίζουν!

Είχαμε μία ελπίδα λόγω της "φούσκας" που έσκασε κάνοντας πολύ μεγάλο μπαμ να ξυπνήσουμε και να δούμε την ωμή πραγματικότητα.

Φαίνεται όμως ότι ακόμα και τώρα παραμένουμε στο συννεφάκι μας.

Μας φταίνε οι φοροφυγάδες (οι άλλοι...), οι πολιτικοί (εκτός από τον δικό μας που βόλεψε τον μπατζανάκη μας...), η τρόικα και η Μέρκελ (που τολμούν να μας ζητούν αναδιάρθρωση του δημοσίου και μεταρρυθμίσεις...), το ευρώ (γιατί με τις δραχμούλες κάναμε τις υποτιμήσεις μας και περνούσαμε ζωή χαρισάμενη...) και γενικά όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς και την νοοτροπία μας!

Ας ασχοληθούμε λοιπόν όλοι μαζί εν μέσω οικονομικής κρίσης με τις κατατρεγμένες τις καθαρίστριες και τους καημένους τους λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους.

Με τα μυαλά που έχουμε αυτό μας αξίζει...

Η νέα γενιά όμως δεν πρέπει να αρνείται την πραγματικότητα και να θεωρεί ότι μπορεί να αλλάξει την χώρα.

Αφού δεν έγινε με τις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες...

Δεν υπάρχει περίπτωση...

Δεν υπάρχει ελπίδα...

Είμαστε αδιόρθωτοι!

Απλή κοινή λογική... 

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!...

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ

Ως μη ποδοσφαιρόφιλη ανήκω σε αυτούς που δεν κατανοούν τον "πυρετό του Μουντιάλ".

Αυτό δεν σημαίνει ότι ζω στον κόσμο μου και δεν καταλαβαίνω ότι για τον επόμενο μήνα όλα θα ξεκινούν και θα καταλήγουν σε μία μπάλα!

Ευκαιρία λοιπόν και για το ιστολόγιο (που δεν το κατέχει το άθλημα!) να ξεκινήσει νωρίτερα τις διακοπές!

Από σήμερα λοιπόν θα αραιώσουν οι αναρτήσεις και θα μπούμε σε καλοκαιρινή διάθεση...

Ελπίζω όλα να πάνε καλά με την διοργάνωση του Μουντιάλ, η Ελληνική ομάδα να έχει μία αξιοπρεπή παρουσία και οι ενδιαφερόμενοι να ευχαριστηθούν θέαμα.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!...

 

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Κατασκευάζοντας μια επέτειο...

Γράφει η Μαρία Κατσουνάκη

Η ΕΣΗΕΑ με ανακοίνωσή της καλεί σήμερα σε στάση εργασίας, συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της και πορεία στο υπουργείο Οικονομικών «για τη συμπλήρωση ενός έτους από το μαύρο στην ΕΡΤ». Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα εκείνη που προκάλεσε σοκ και σκόρπισε θυμό. Οι προσπάθειες που γίνονται για να ξαναστηθεί στα πόδια της η δημόσια τηλεόραση δεν έχουν ακόμη καρποφορήσει. Λάθη, αδιέξοδα, ασυνεννοησίες, αναπαραγωγή στερεοτύπων και παλιάς λογικής, οι ικανοί αποχωρούν ή παραιτούνται, οι πολιτικά ανένταχτοι δεν επιβιώνουν. Ολοι μιλούν για την ανάγκη εξορθολογισμού, εκτός από εκείνους που έχουν κάνει σημαία τους την «άμεση επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων», αρνούμενοι να συμμετάσχουν σε οποιονδήποτε διάλογο.

Η ΕΣΗΕΑ με τον τρόπο της συμβάλλει στη δημιουργία μιας «αποφράδας μέρας». Υποστηρίζει τη γένεση και καθιέρωση ενός ακόμη πένθους, το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε, την ανακύκλωση του θυμού, την αντίδραση - τυφλοσούρτη (στάση εργασίας - συγκέντρωση - πορεία ), ένα «επαναστατικό» τελετουργικό δηλαδή, που καμία βοήθεια δεν προσφέρει προς καμία κατεύθυνση. Προφανώς, όμως, η Ενωση Συντακτών, απορροφημένη στις αντιμνημονιακές κορώνες της, αδυνατεί να παρέμβει με άλλο τρόπο ή να την απασχολήσει, έστω, άλλος τρόπος παρέμβασης.

Το «κακό» είναι πάντα ένα, το ίδιο, αμετακίνητο, αμετάβλητο. Το τονίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ στη δική του ανακοίνωση:

«Στις 11 Ιουνίου 2014 συμπληρώνεται ένας χρόνος από το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Ενας χρόνος από την επίθεση του κ. Σαμαρά στο δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης». Η αξιωματική αντιπολίτευση καλεί τους πολίτες σε συγκέντρωση έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής, για να δώσουν «ένα ισχυρό μήνυμα αντίστασης και ανατροπής, για μια δημόσια ραδιοτηλεόραση ανεξάρτητη, πλουραλιστική, στην υπηρεσία του πολιτισμού και της δημοκρατίας».

Και οι πάνω από 800 εργαζόμενοι της δημόσιας τηλεόρασης που παράγουν καθημερινά πρόγραμμα, προσπαθώντας να διατηρήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ενημέρωσης; Δεν εξυπηρετούν την ίδια «υπηρεσία του πολιτισμού και της δημοκρατίας»; Ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο, απλώς και μόνο επειδή δεν είναι, επί του παρόντος, απολυμένοι;

Η ΝΕΡΙΤ εκπέμπει μέσα σε αντίξοες συνθήκες, είναι βέβαιο ότι δεν έχει βρει ακόμα τον βηματισμό της, ο παλιός συνδικαλοπατερισμός διαπρέπει (η Ν.Δ. έχει το προβάδισμα), αλλά η οθόνη δεν είναι «μαύρη».

Κατασκευάζοντας μια επέτειο, τροφοδοτώντας το «δράμα», οι λόγοι είναι... ο εξής ένας: πολιτική εκμετάλλευση. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η απώλεια της «δημοκρατίας» ούτε η έλλειψη «πλουραλισμού», αλλά η τόνωση της αντιπαράθεσης, μέσα από έναν παλιό, παρωχημένο και κουρασμένο συνδικαλισμό, που δεν «βλέπει», δεν «ακούει», αδιαφορώντας για την αναδιάταξη –διεθνώς– του οπτικοακουστικού τοπίου. Υπόσχεται την «αποκατάσταση της δικαιοσύνης», μόλις πάρει την εξουσία στα χέρια του, κρύβοντας επιμελώς τις πραγματικές προθέσεις: την αλλαγή φρουράς. Το «φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς». Γιατί τι προοιωνίζεται ότι θα διαμορφωθεί η πολυπόθητη «νέα συνθήκη», μιας ανεξίθρησκης και ανεξάρτητης δημόσιας τηλεόρασης; Ολοι (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, η ΔΗΜΑΡ την εποχή της συγκυβέρνησης) έβλεπαν και βλέπουν την ΕΡΤ σαν το μαγαζάκι των διορισμών. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και η σημερινή λιτανεία εις ανάμνηση του «μαύρου» μόνο τους εργαζομένους δεν σκέφτεται. Εκτός εάν οι συμβασιούχοι της ΔΤ - ΝΕΡΙΤ ανήκουν σε άλλη κατηγορία.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Πολλές ήταν οι αναρτήσεις του ιστολογίου για το θέμα της ΕΡΤ πριν από ένα χρόνο.

Θεωρούσα ότι πλέον θα είχαν βαρεθεί την "επανάσταση" και θα είχαμε -επιτέλους- ησυχάσει από το φάντασμα της ΕΡΤ... μέχρι που ενημερώθηκα για την σημερινή απεργία για την "μαύρη επέτειο".

Δύο κουβέντες μόνο...

1) Έχουμε την τάση να κατασκευάζουμε "μαύρες επετείους" εκεί που δεν υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί δεν μας αρέσει οποιαδήποτε αλλαγή της καθημερινότητας μας, έστω κι αν αυτή η καθημερινότητα είναι εμφανώς προβληματική!

2) Παραμένω ακλόνητη στην άποψη που είχα αναρτήσει πέρσι "ΕΡΤ... ΤΕΛΟΣ!!!" και το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν ακολουθήθηκε το ίδιο παράδειγμα και σε άλλους φορείς και οργανισμούς του δημοσίου!

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

"ΚΑΤΙ ΘΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ..."

Ως γνήσια Ελληνίδα έχω άποψη για όλα άρα και για τον ανασχηματισμό!

Έγραψα την άποψή μου εχθές στο facebook και αμέσως δέχθηκα μηνύματα από φίλους ΝΔκράτες και μη.

Κατ' αρχάς, θεωρώ ότι ουδέποτε ένας ανασχηματισμός ή σχηματισμός κυβέρνησης ακολουθήθηκε από τέτοιον καταιγισμό αρνητικών σχολίων στα social media ή ακόμα και στις παρέες και στα καφενεία.

Όλοι -μα ΟΛΟΙ- είχαν κάτι αρνητικό να σχολιάσουν λιγότερο ή περισσότερο ειρωνικά, σκωπτικά, άγρια, κλπ.

Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω το σκεπτικό της όλης κατάστασης.

Γιατί έγινε ο ανασχηματισμός;

Γιατί αντικαταστάθηκε ο Στουρνάρας με έναν "σχεδόν Στουρνάρα";

Γιατί αντικαταστάθηκε ο Γεωργιάδης με έναν "σχεδόν Γεωργιάδη"; (αν και προσωπικά φοβάμαι ότι η σύγκριση θα αποδειχθεί "μοιραία" για τον Βορίδη)

Γιατί ο Κικίλιας θα είναι καλύτερος από τον Δένδια και ο Ντινόπουλος από τον Μιχελάκη;

Ποιος είναι ο στόχος του νέου κυβερνητικού σχήματος και τι σηματοδοτούν αυτές οι αλλαγές;

Δέχομαι οποιαδήποτε λογική απάντηση και ακούω οποιαδήποτε λογική κριτική αλλά, αγαπητοί φίλοι, το "κάτι θα ξέρει ο Σαμαράς..." ΔΕΝ είναι απάντηση!

Κάποτε λέγατε ότι "κάτι θα ξέρει ο Καραμανλής" και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Αρνούμαι λοιπόν να αποδεχθώ δογματικά την αυθεντία οποιουδήποτε, ακόμα κι αν αυτός είναι ο Σαμαράς τον οποίο πραγματικά εκτιμώ!

Αρνούμαι να δεχθώ ότι αυτά τα πρόσωπα είναι ότι καλύτερο διαθέτει η ΝΔ για τα κυβερνητικά πόστα τα οποία ανέλαβαν!

Αρνούμαι να δεχθώ ότι δεν υπάρχει καλύτερος πχ από τον Ντινόπουλο ή τον Γιακουμάτο για να μπει αντ' αυτών στο κυβερνητικό σχήμα!

Δεν ξέρω ποιοι λόγοι επέβαλαν την πλήρη ανάκαμψη της "λαϊκής δεξιάς" αλλά αν βασίζονται στο "μήνυμα" που έλαβε η κυβέρνηση από τις πρόσφατες εκλογές τότε μάλλον το δικό μου "μήνυμα" χάθηκε στο ταχυδρομείο...

Λυπάμαι αλλά το δικό μου "μήνυμα" (όπως και πολλών άλλων) ήταν...  αποφασιστικότητα και μεταρρυθμίσεις!

Ουδεμία σχέση είχε με "κοινωνική στροφή" όπως είπε χαρακτηριστικά ο Λοβέρδος, ή περισσότερα επιδόματα, κοινωνικά μερίσματα και κοινωνικό τουρισμό!

Η χώρα δεν χρειάζεται "προστασία των αδυνάτων" αλλά μεταρρυθμίσεις που θα τους κάνουν να μην είναι πλέον "αδύνατοι"!

Θέσεις εργασίας και όχι θέσεις στις ουρές για το επίδομα!

Φυσικά και για αυτήν την κυβέρνηση ισχύει ότι θα κριθεί από το αποτέλεσμα αλλά δεν μπορώ να πω ότι ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Ο χρόνος θα δείξει...

Μπορεί κάποια στιγμή να καταλάβουμε τι στόχευαν Σαμαράς και Βενιζέλος με αυτόν τον ανασχηματισμό αλλά μέχρι τότε, αγαπητοί φίλοι, μην επαναλαμβάνετε μονότονα "κάτι θα ξέρει ο Σαμαράς..."!

Αντιτίθεται σε οποιανδήποτε...

(απλή κοινή) λογική!

ΥΓ 1 : Κάποιοι θεώρησαν λογικό να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση ειρωνευόμενοι την Βούλτεψη που έφτιαχνε τα μαλλιά της πριν βγει στον αέρα.

Ερώτηση : Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείτε να πείτε ως κριτική στην νέα κυβέρνηση; Στο κάτω-κάτω η Βούλτεψη είναι ίσως η μόνη που πραγματικά γνωρίζει το αντικείμενο με το οποίο θα ασχοληθεί και είναι γυναίκα!

ΥΓ 2 : Λυπάμαι αν κάποιοι φίλοι ΝΔκράτες "θιγούν" από τα όσα γράφω και την κριτική την οποία ασκώ, αν και η αλήθεια είναι ότι κρατιέμαι στους χαρακτηρισμούς μου! Όπως όμως λέει συχνά ένας φίλος... "να μην φοβάσαι τους φίλους σου που σε κριτικάρουν αλλά αυτούς που σε κολακεύουν"!

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

enikos.gr

O Αλέξης, η Σκύλλα και η Χάρυβδη...

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει πολλά πολιτικά προσόντα. Είναι νέος, είναι συμπαθής, είναι και «μπαλκονάτος», ενώ στο πρόσφατο debate για τους υποψήφιους προέδρους της Κομισιόν έδειξε ότι μπορεί να κλέψει τις εντυπώσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ταυτόχρονα, παρουσιάζει και αξιοσημείωτα χαρίσματα πολιτικής ευελιξίας, όπως φάνηκε καθαρά και με την υποστήριξη του συντηρητικού Γιούνκερ, έναντι των δυνάμεων που θέλουν να δώσουν αλλού την προεδρία, κι όχι στον υποψήφιο του μεγαλύτερου συνασπισμού κομμάτων της Ευρωβουλής.

Επιπλέον, δείχνει να είναι πραγματιστής και φιλόδοξος, στοιχεία απαραίτητα προκειμένου να φτάσει ένας πολιτικός στην άσκηση εξουσίας. Σε πολλά σημεία, πράγματι, δείχνει να μοιάζει με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εποχή της πολιτικής του ακμής, τον οποίο και συχνά θυμίζει, ιδίως στις προεκλογικές του εμφανίσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, ένα άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά, με δόσεις «real politic» όπως αυτό που φαίνεται να συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, δείχνει απόλυτα φυσικό. Eντούτοις, οι πιθανότητες επιτυχίας μοιάζουν να είναι περιορισμένες, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέληση του κ. Τσίπρα και του επιτελείου του.

Προ μηνών, όταν κάποια μυστικά γκάλοπ έδιναν μεγάλο προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές (με αποτέλεσμα στη Νέα Δημοκρατία να συζητιούνται σενάρια τριπλών εκλογών) το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φάνηκε για ένα διάστημα να κάνει πρόβα στο κοστούμι της εξουσίας.

Τότε, γίνονταν δηλώσεις που έδειχναν καθαρά τάσεις στρογγυλοποίησης του πολιτικού του λόγου, προκειμένου να καθησυχαστούν οι πιο συντηρητικοί ψηφοφόροι.

Η στροφή αυτή δεν κράτησε πολύ. Στο μεσοδιάστημα υπήρξαν δύο εξελίξεις. Η μία αφορούσε την εσωκομματική αντίδραση της πτέρυγας των «σκληρών» αριστερών, ενώ η άλλη τη συγκρότηση του Ποταμιού, ενός κόμματος που όπως φάνηκε λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό σαν απορροφητήρας δυσαρεστημένων ψηφοφόρων ενός μέρους του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ.

Κι έτσι ο κ. Τσίπρας βρέθηκε μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Λίγο-πολύ, η ίδια κατάσταση επικρατεί και σήμερα.

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών έδειξε ότι ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει αντίστοιχο ποσοστό σε εθνικές εκλογές, με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ σε οποιαδήποτε συνεργασία, η κατάκτηση της εξουσίας περνά μέσα από τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ-Ελιά, ιδανικά και με το Ποτάμι, παρότι η δυναμική του τελευταίου έδειξε να φθίνει προς το τέλος του προεκλογικού διαστήματος, σε βαθμό που να δημιουργεί ερωτήματα για την αντοχή που θα επιδείξει στον χρόνο.

Κατά πάσα πιθανότητα, αυτές οι εξελίξεις αναζωπύρωσαν τη διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασίες, σε πιο μετριοπαθείς πολιτικούς άξονες. Θα ήταν άλλωστε πολιτικά ακατανόητο σε μια περίοδο όπου φαίνεται να εξελίσσονται έντονες προσπάθειες «ώσμωσης» στην αντιπέρα όχθη, ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει αμέτοχος.

Από τη διάθεση όμως μέχρι το αποτέλεσμα η απόσταση παραμένει μεγάλη. Το μεγάλο πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι αντίθετα με τον Ανδρέα Παπανδρέου της εποχής στην οποία γιγαντώθηκε το πάλαι ποτέ Κίνημα ο ίδιος ούτε έχει κεντροαριστερές καταβολές (σ.σ. θεωρείται πιο εύκολο για κεντρώους πολιτικούς να συσπειρώσουν δυνάμεις που κινούνται προς τα άκρα, παρά το αντίθετο) ούτε ελέγχει τον ΣΥΡΙΖΑ με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ έλεγχε το δικό του.

Κι έτσι είναι υποχρεωμένος να κοιτά προς την αριστερότερη πτέρυγα του κόμματός του, η οποία και τον ανέδειξε, έστω κι αν γνωρίζει ότι η επιρροή της στη βάση του 26,6% είναι περιορισμένη. Διότι δεν συμβαίνει το ίδιο με την ισχύ της στους μηχανισμούς και στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί η επιρροή της είναι αρκετά υψηλή για να την καθιστά υπολογίσιμο αντίπαλο, όπως εύλογα υψηλή, σε βαθμό που να την καθιστά και κυβερνητικά… επικίνδυνη, ενδέχεται να είναι και η εμβέλειά της στους βουλευτές μιας επόμενης Βουλής.

Όσο κι αν φαίνεται λοιπόν εκ πρώτης όψεως παράδοξο, δεδομένης της «επαναστατικότητας» που συχνά προτάσσει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει υπό την ηγεσία του φαίνεται ότι θα εξαρτηθεί στην πράξη από την ικανότητα του ιδίου και της ηγετικής του ομάδας να «συνθέσουν» απόψεις και να απορροφήσουν κραδασμούς, να δημιουργήσουν ευρύτερες «συναινέσεις».

Έργο που, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν φαίνεται καθόλου εύκολο.

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΕΘΝΟΣ

ΠΟΙΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ...

Απαιτούνται βαθύτατες διαρθρωτικές αλλά και διανοητικές αλλαγές, για να μπορέσει η εσωστρεφής ελληνική οικονομία να ανοιχτεί στον κόσμο με αξιώσεις και κύρος

Γράφει ο Νίκος Καραγεωργίου (Πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Βιομηχανικών Επωνύμων Προϊόντων - ΕΣΒΕΠ)

 

Χωρίς αμφισβήτηση, τα πρόσφατα οριζόντια επιτεύγματα της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής, ήτοι το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα και η θετική μείωση του χαοτικού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, είναι εξελίξεις που εμπνέουν αισιοδοξία.

Εν τούτοις, δεν μπορεί παρά να μένει κανείς σκεπτικός με το ερώτημα αν τα παραπάνω επιτεύγματα είναι αρκετά για να βγει η ελληνική οικονομία από την κρίση. Μία κρίση με βαθειές ρίζες, η οποία απαιτεί σε βάθος μεταρρυθμίσεις –με αυτές τις τελευταίες να μην είναι μόνον οικονομικές και τεχνολογικές, αλλά και διανοητικές. Η εξωστρέφεια απαιτεί άλλες αντιλήψεις για το επιχειρείν του αύριο. Ακόμη περισσότερο, τίθεται και το ερώτημα αν στην παρούσα συγκυρία, μόνο με πρωτογενές πλεόνασμα και ισοσκελισμένο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει την πολυπόθητη εξωστρέφεια. Μία εξωστρέφεια που αποτελεί πλέον βασική προϋπόθεση εξόδου από την κρίση και που μόνον αυτή μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.

Με βάση λοιπόν τις σκέψεις που προηγούνται, πολύ φοβούμαστε ότι η καλλιεργούμενη αισιοδοξία και η πολυδιαφημισμένη έξοδος στις αγορές απαιτούν προσοχή και ενδελεχή ανάλυση των πραγματικών δεδομένων της οικονομίας, ώστε να γίνει δυνατή και η εξαγωγή σοβαρών συμπερασμάτων. Διότι, μεταξύ λόγων και πράξεων, πολλά είναι ακόμη αυτά που πρέπει να γίνουν στην ελληνική οικονομία για να δικαιολογηθεί η όποια αισιοδοξία ως προς το μέλλον της.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι, για μια μακρά περίοδο και κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, η ελληνική οικονομία στηρίχθηκε σε ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής εσωστρέφειας, παρά το γεγονός ότι η τότε πολιτική ηγεσία είχε επιλέξει την ένταξή μας στο ευρωπαϊκό μόρφωμα, γεγονός που συνεπαγόταν μεγάλη προσπάθεια αναδείξεως της εξωστρέφειας. Για μία τριακονταετία όμως η χώρα, αντί να αναδιαρθρώνει τους παραγωγικούς της μηχανισμούς και να τους κάνει εξωστρεφείς και ανταγωνιστικούς, προτίμησε να ενισχύσει την εσωτερική ζήτηση με δανεικά, προκρίνοντας ένα μοντέλο ανάπτυξης που στηριζόταν σε μη διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Κάποια χρόνια αργότερα, αντί η κατάσταση αυτή να αλλάξει ενόψει της προοπτικής εισόδου μας στην ευρωζώνη, δεν έγινε απολύτως τίποτα, πέρα από κάποιες μακροοικονομικές διορθώσεις που στην συνέχεια γρήγορα εξανεμίστηκαν.

Φτάσαμε έτσι στο 2002 και εισήλθαμε στην οικονομική και νομισματική ένωση με χαμηλή, κατά την γνώμη μας, ισοτιμία ευρώ και δραχμής και απέχοντες από σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Συνεπώς, αντί να επωφεληθούμε από την νομισματική σταθερότητα και τα χαμηλά επιτόκια που συνεπαγόταν η από μέρους μας υιοθέτηση του ευρώ, επιδοθήκαμε σε έναν υπερδανεισμό και δημιουργήσαμε ένα φαινόμενο εσωτερικής ανατίμησης το οποίο σήμερα ξεφουσκώνει –με ό,τι το ξεφούσκωμα αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικό κόστος.

Αυτό σημαίνει ότι βασικότατη προϋπόθεση για την ενίσχυση ανταγωνιστικών διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών είναι η περαιτέρω ολοκλήρωση της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά με παράλληλη ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής –πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Πρώτον, διότι ο διεθνής ανταγωνισμός βρίσκεται σε παροξυσμό, δεύτερον, διότι η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά δείχνει σημεία κορεσμού και, τρίτον, γιατί η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας. Παράλληλα, όμως, η ελληνική παραγωγή πάσχει και σε επίπεδο επώνυμης ζήτησης και άρα εικόνας της.

Όλα αυτά μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, για να υπάρξει ταχεία ανάκαμψη, που στην συνέχεια θα μετατραπεί σε εξωστρεφή ανάπτυξη, πρέπει εδώ και τώρα η χώρα να ελευθερωθεί από γραφειοκρατικά και συντεχνιακά δεσμά, να απελευθερώσει τις αγορές της ώστε να προσελκύσει άμεσα ξένα κεφάλαια, φέρνοντας μέσα ταυτοχρόνως και κάποιες καταθέσεις από το εξωτερικό που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τον ιδιωτικό τομέα. Αυτός ο τελευταίος, εξάλλου, είναι πλέον ο μόνος ικανός που μπορεί να ανοίξει στην Ελλάδα ξένες αγορές, δημιουργώντας ταυτόχρονα και συνθήκες επώνυμης ζήτησης.

Από την άλλη πλευρά, ενόψει μιας αναπτυξιακής προοπτικής, η Ελλάδα, μετά την δραματική προσαρμογή που γνώρισε, θα πρέπει να μάθει να ζει με το σημερινό της επίπεδο εισοδήματος. Όμως, για να καταστεί αυτό εφικτό, το υπάρχον εισόδημα είναι ανάγκη να ανακατανέμεται με δικαιότερο τρόπο ανάμεσα στους Έλληνες. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να γίνεται αποδεκτό να υπάρχουν, από την μια πλευρά, εκείνοι που έχουν αφεθεί στο έλεος της κρίσης και, από την άλλη, όσοι συνεχίζουν να ζουν σε προστατευμένους τομείς της οικονομίας και σε κλειστά επαγγέλματα. Ακόμα, σε μια κοινωνία που πιστεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη, δεν νοείται να υπάρχουν ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι τριών και τεσσάρων ταχυτήτων, με κάποιους να απολαμβάνουν προνόμια και εισοδήματα που δεν αντιστοιχούν στην παραγωγική τους συμβολή στην οικονομία και στις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία.

Για να επιβιώσει η χώρα και να μπορέσει να αναπτυχθεί σε σταθερές και βιώσιμες βάσεις απαιτείται δικαιότερη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος –με παράλληλη, όμως, παραγωγική συμμετοχή στην οικονομία όλων των Ελλήνων. Είναι έτσι ηλίου φαεινότερον ότι παράνομες ή νομότυπες παρασιτικές δραστηριότητες πρέπει να εκλείψουν και ο παραγωγικός ιστός της χώρας να εμπλουτιστεί με υγιείς, δυναμικές και διαφανείς εξωστρεφείς επιχειρήσεις, ικανές να αξιοποιούν τις γνώσεις και τις νέες τεχνολογίες. Αν όλα αυτά δεν συμβούν αρκετά σύντομα –με γενναίες, βεβαίως, πολιτικές αποφάσεις– η χώρα, παρά τις θυσίες και τις κάποιες εκλάμψεις, θα συνεχίσει να παραδέρνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Περιττό δε να τονιστεί ότι, υπό παρόμοιες συνθήκες, δυναμικοί Έλληνες και δημιουργικές επιχειρήσεις θα πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης.

ΠΗΓΗ  EBR

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ : ΚΑΝΔΑΝΟΣ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 1941...

Το χωριό Κάνδανος κοντά στα Χανιά, όπου σε μάχες έχασαν τη ζωή τους αρκετοί Γερμανοί, ήταν το πρώτο χωριό στην Ευρώπη, το οποίο έκαψαν ολοσχερώς, προσπάθησαν να εκθεμελιώσουν κάθε πέτρα οικήματος και απαγόρευσαν στους κατοίκους να επιστρέψουν στα σπίτια τους όσο διαρκούσε η κατοχή. Μάλιστα μια επιγραφή των Γερμανών έγραφε: «Εδώ υπήρχε η Κάνδανος. Κατεστράφη προς εξιλασμόν της δολοφονίας 25 Γερμανών στρατιωτικών». Είναι η μοναδική περίπτωση εγκλήματος πολέμου, όπου ο θύτης όχι μόνον αναγνωρίζει το έγκλημά του, αλλά το προπαγανδίζει προς παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Λίγο πριν από την Κάνδανο, στον Κακόπετρο, γερμανικό απόσπασμα εισέβαλε μέσα σ´ ενα αγροτόσπιτο και σκότωσε πέντε ανυπεράσπιστες γυναίκες και ένα νήπιο. Στο μαρτυρικό χωριό των Χανίων τα εγκλήματα της Βέρμαχτ ήταν πολλά. Η οικογένεια της Ολυμπίας Δεσποτάκη ξεκληρίστηκε. Η μητέρα της Μαρία, εν αγνοία της έκανε το τραπέζι στους δολοφόνους των τεσσάρων αγοριών της! Μαγείρεψε στους Γερμανούς στρατιώτες τις κότες που είχαν αρπάξει, αλλά δεν ήξερε ότι λίγο πριν οι άνδρες της Βέρμαχτ είχαν στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα τα παιδιά της.

Η «Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» έκανε ενδελεχή έρευνα για την τιμωρία όσων διέπραξαν εγκλήματα πολέμου στη Κρήτη. Οι υπεύθυνοι δεν λογοδότησαν ποτέ. Ο πτέραρχος Στουντέντ καταδικάστηκε σε μόλις πέντε χρόνια φυλάκιση, ενώ μεταπολεμικά έγινε σύμβουλος του Γερμανού καγκελάριου Αντενάουερ.

Ο αντικαταστάτης του στην Κρήτη, στρατηγός Αντρέ ,ενώ αρχικά είχε καταδικαστεί σε τέσσερις φορές ισόβια, αφέθηκε ελεύθερος την δεκαετία του 50 μετά από έντονες πιέσεις που δέχθηκε η Ελλάδα, από την πλευρά της Γερμανίας.

ΠΗΓΗ  "Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"

Το πραγματικό «παράδειγμα της Αργεντινής»...

Χάος και λεηλασίες στην Αργεντινή

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Την Τετάρτη, 29 Μαΐου του σωτηρίου έτους 2014, μέσα στην απόλυτη σιωπή και χωρίς εδώ στην Ελλάδα να δοθεί η παραμικρή σημασία στην είδηση, η Αργεντινή συμφώνησε με την άτυπη ομάδα των πιστωτριών χωρών του Κλαμπ των Παρισίων (Paris Club) στη ρύθμιση ανεξόφλητων χρεών της ύψους 9,7 δις δολαρίων σε μία πενταετία.

Όπως έγινε γνωστό, η χώρα χρειάστηκε να εγκαταλείψει τα γνωστά ηρωικά, προκειμένου να μπει ένα τέλος στις διαμάχες της με τους πιστωτές της του Paris Club (Ιαπωνία, ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), να επιστρέψει στις αγορές, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα απομείωσης των συναλλαγματικών της διαθεσίμων (που υποχώρησαν πέρυσι κατά 27% στα 28,5 δις δολάρια) και να αποφύγει μια κρίση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών.

Όπως επίσης είναι γνωστό, η Αργεντινή έλαβε το 1999 δάνειο ύψους 7,2 δις δολαρίων από το ΔΝΤ και το 2000 άλλα 39,7 δις.

Η τότε κυβέρνηση παραιτήθηκε και η επόμενη ήταν… ηρωική!

Κήρυξε στάση πληρωμών το 2001, όταν το χρέος της χώρας είχε φθάσει στα 95 δις δολάρια.

Από τότε, η Αργεντινή δεν σήκωσε κεφάλι (είχε προηγηθεί, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η σύνδεση με το δολάριο, που οδήγησε στην κατάρρευση):

Χρεοκοπία ξανά και ξανά, πληθωρισμός, πείνα, διαδηλώσεις, λεηλασίες, ταραχές στους δρόμους.

Την ίδια ώρα, η χώρα έτρεχε να αντιμετωπίσει στα αμερικανικά δικαστήρια τους κατόχους ομολόγων της που δεν έχουν αποπληρωθεί – αυτό για τους εγχώριους ομολογιούχους, που πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ τους έχει βρει τη λύση.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2013, μόνο μέσα σε δυο μέρες, επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια λεηλασιών και ενώ απεργούσαν οι αστυνομικοί.

Τα ίδια είχαν γίνει και τον Δεκέμβριο του 2012, όταν την χώρα επισκεπτόταν ο κ. Τσίπρας.

Τον περασμένο Απρίλιο, το Μπουένος Άιρες κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω έξαρσης της εγκληματικότητας, των λεηλασιών και των λιντσαρισμάτων.

Για να αντιμετωπιστεί η έκρυθμη κατάσταση, ανακλήθηκαν στην υπηρεσία 5.000 αστυνομικοί που είχαν συνταξιοδοτηθεί, ανεβάζοντας τη δύναμη της αστυνομίας σε 72.000 άνδρες.

Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, που πλέον, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, περισσότερο και από τον πληθωρισμό, την παιδεία, τη διαφθορά και την ανεργία, τους πολίτες της Αργεντινής απασχολεί η εγκληματικότητα.

Επομένως, η Αργεντινή βρίσκεται στο χάος.

Και 13 χρόνια μετά την στάση πληρωμών, που την οδήγησε σε απόλυτο αποκλεισμό, αρχίζει να πληρώνει τα χρέη της.

Προφανώς, με τη στάση πληρωμών όχι μόνο δεν πέτυχε τίποτε, αλλά καταβαραθρώθηκε.

Αλλά τον Δεκέμβριο του 2012, επισκεπτόμενος τη χώρα και μιλώντας ενώπιον… ενθουσιασμένου ακροατηρίου, ο κ. Τσίπρας φώναξε:

«Αν ήξερα ότι έχουμε τόσο θερμούς φίλους στην Αργεντινή, θα ξεκινούσα την μεγάλη προεκλογική εκστρατεία από το Μπουένος Άιρες»!

Είπε επίσης πως «το παράδειγμα της Αργεντινής μετά το 2003 ενοχλεί, γιατί πάει κόντρα στο νεοφιλελεύθερο παράδειγμα. Θέλουμε να αναδείξουμε τι πρέπει να αποφύγει ο ελληνικός λαός προκειμένου να μην οδηγηθεί σ’ αυτήν την κατάσταση στην οποία οδήγησαν την Αργεντινή τα ληγμένα φάρμακα του ΔΝΤ. Έληξαν από το 2001, όταν τα έδωσαν σε σας».

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι ορθώς έγινε η στάση πληρωμών το 2001;

Και τι είναι το παράδειγμα της Αργεντινής μετά το 2003;

Διότι εκείνη τη χρονιά το μόνο που συνέβη ήταν η άνοδος στην εξουσία του ζεύγους των περονιστών Κίρχνερ, που εξαπλασίασαν την προσωπική τους περιουσία μέσα από κερδοσκοπικές αγοραπωλησίες ακινήτων στην Παταγονία και ενώ η χώρα είχε χρεοκοπήσει και ο λαός πεινούσε.

Και αφού συνέβησαν όλα αυτά, αφού πέρασαν 13 μαρτυρικά χρόνια, η Κριστίνα Κίρχνερ είδε κι’ απόειδε και αποφάσισε ότι τα χρέη πληρώνονται, διότι οι πιστωτές δεν σε ξεχνούν.

Αυτό πράγματι, είναι το «παράδειγμα της Αργεντινής»…

 

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Ακόμη κι αν διασωθούμε, φοβάμαι πως θα κάνουμε τα ίδια και χειρότερα…

Γράφει ο Γιάννης Λοβέρδος

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η συγκυρία στην καθημερινότητά μας είναι τέτοια που μας δείχνει ότι δεν αντιμετωπίζουμε μόνον μια τεράστια οικονομική κρίση αλλά ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Η χώρα διέρχεται τη βαθύτερη κοινωνική κρίση μεταπολεμικά και βρίσκεται σε περίοδο βαθιάς παρακμής, διέξοδο από την οποίαν κανείς μέχρι στιγμής δεν μπορεί να διαβλέψει.

Ασφαλώς ορισμένοι θα ισχυρισθούν ότι η λέξη παρακμή είναι πολύ βαριά. Όσο κι αν υποφέρουμε οικονομικά, υπήρξαν περίοδοι στην μεταπολεμική μας ιστορία κατά την οποίαν τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Φτώχεια, δικτατορίες, αυθαίρετες φυλακίσεις, πραξικοπήματα, ανεργία, ακόμα κι εμφύλιος πόλεμος.

Πράγματι, έτσι είναι. Αλλά, πάντα όλα αυτά τα χρόνια, υπήρχε πανταχού παρούσα η ελπίδα, η προοπτική μιας καλύτερης κοινωνίας για την οποία μπορούσες να αγωνισθείς. Το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, που ξεπερνούσε το μεμονωμένο «εγώ» κι υπεδείκνυε σε όλους μας τις ευθύνες μας αλλά και το καθήκον μας σύμφωνα με τις αξίες, που είχαμε διαμορφώσει συλλογικά ως κοινωνία. Ακόμα κι όταν οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ήταν έντονες, η σύγκρουση, αδυσώπητη συχνά κι οδυνηρή, εδραζόταν σε αξίες, οράματα και προοπτικές. Και παντού, ακόμα και στις πλέον δύσκολες μέρες που πέρασε αυτός ο τόπος στη βαθιά πείνα κι απελπισία του χειμώνα του 1943 για παράδειγμα, όταν χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά από την πείνα και τους φόρτωναν στα κάρα για να τους στοιβάξουν πρόχειρα σε χώρους ταφής, κυριαρχούσε η ελπίδα στους γονείς και στους παππούδες μας. Ο εφιάλτης θα τέλειωνε. Ο κατακτητής θα έφευγε. Η κοινωνία θα έβρισκε ξανά το δρόμο της, όπως και τον βρήκε.

Σήμερα, ασφαλώς, η οικονομική κρίση όσο βαθιά και μεγάλη κι αν είναι, δεν μας έχει κάνει να επιστρέψουμε σε εκείνες τις μέρες της συγκλονιστικής ένδειας κι ανέχειας. Όμως σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία, λείπει από την κοινωνία μας η ελπίδα κι η προοπτική. Ακόμα κι αν καταφέρουμε και τιθασεύσουμε την πρωτοφανή δημοσιονομική κρίση, που διερχόμαστε, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση. Ακόμα κι αν πετύχουμε να πείσουμε τις αγορές και τους Ευρωπαίους εταίρους μας να διατηρήσουν τη ροή του δανεικού χρήματος απρόσκοπτη προς τη χώρα μας. Ακόμα κι αν νοικοκυρέψουμε τα δημόσια οικονομικά μας, όπως επιδιώκουν ο Αντώνης Σαμαράς κι οι συνεργάτες του, ακόμα και τότε όμως ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

Θα αποκτήσουμε, άραγε, την αίσθηση του καθήκοντος, που θα μας κάνει να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε αρμονικά αδιαφορώντας για τον εύκολο πλουτισμό εις βάρος των συμπολιτών μας και του κοινωνικού συνόλου;

Θα θέσουμε στόχους να διακριθούμε στους τομείς εκείνους, που έχουν σημασία σήμερα παγκοσμίως, όπως είναι η Έρευνα, η Επιστήμη, η Τεχνολογία, η Καινοτομία;

Θα καταπολεμήσουμε τη γενικευμένη ανομία, που χαρακτηρίζει όλους μας και θα διαμορφώσουμε, άραγε, μια κοινωνία αξιών;

Θα πάψουν οι πολιτικοί μας να λαϊκίζουν και να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα;

Θα καταπολεμήσουμε τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία του Δημοσίου;

Θα πάψουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να χρηματίζονται; Οι αγρότες να παίρνουν τις επιδοτήσεις και να τις σπαταλούν ανεξέλεγκτα, και να κοροϊδεύουν την κοινωνία και το κράτος;

Θα πάψουν οι μιζαδόροι και τα λαμόγια του δημοσίου να κατακυριεύουν τα μίντια, τις εργολαβίες και τις προμήθειες;

Θα πάψει να είναι μοναδική μας επιδίωξη η εξασφάλιση του εύκολου πλουτισμού, που θα μας φέρει την εύκολη ηδονή κι απόλαυση;

Θα πάψει να κρίνεται ο άνθρωπος, όχι από την προσωπική του επιτυχία αλλά από τα χρήματα που διαθέτει;

Θα σταματήσουμε να κάνουμε φιγούρα ανάλογα με τα φιρμάτα ρούχα που φοράμε και τις Πόρσε Καγιέν ή τις Φεράρι που οδηγούμε;

Θα πάψει το «δήθεν» να επικρατεί σε μια ουσιαστικά μίζερη καθημερινότητα χωρίς σκοπό και χωρίς κατεύθυνση;

Πολύ φοβάμαι ότι τα φαινόμενα που εξέθρεψε η Μεταπολίτευση, ακόμα και στην περίπτωση που διασωθούμε από την πρωτοφανή κρίση, θα επανεμφανισθούν τα ίδια και χειρότερα…

 

ΠΗΓΗ  aixmi.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Πολλές φορές έχω γράψει πως ακόμα κι αν "σωθούμε" αυτή τη φορά δεν φαίνεται να υπάρχει ελπίδα διάσωσης από τον κακό εαυτό μας.

Αυτή η "Ελληνική νοοτροπία" της αρπαχτής και του βολέματος χωρίς ποτέ να μας ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις στον διπλανό μας ή στο κοινωνικό σύνολο φαίνεται ότι καλά κρατεί.

Πως να δικαιολογήσει κανείς τις ειδήσεις που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης;... 

Κατά την διάρκεια ελέγχων βρέθηκαν 13 οδηγοί ταξί χωρίς άδεια οδήγησης και με "πειραγμένο" ταξίμετρο!

Σκάνδαλο 200 εκατ. με 1200 "μαϊμού" επικουρικές συντάξεις - Κομπίνα με πλαστές βεβαιώσεις και ψεύτικα ένσημα!

Γιατρός χωρίς πτυχίο, με Φεράρι και ελικόπτερο, 13 χρόνια διευθυντής σε Περιφερειακό Ιατρείο!!!

Συνταξιούχοι που συνεχίζουν να λαμβάνουν την σύνταξή τους και μετά τον θάνατό τους...  μεγαλογιατροί που βαφτίζουν τα φακελάκια "δωρεές" και  ζουν ζωή χαρισάμενη... και η λίστα δεν έχει τέλος!

Αν δεν αλλάξουμε την νοοτροπία μας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ!

Απλή κοινή λογική...