Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Η γνώριμη στασιμότητα...

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Να πω ευτυχώς ή να πω δυστυχώς; Πάντως, κοιτάζοντας με το σχετικό πλεονέκτημα της απόστασης όλα αυτά που παράτησα πίσω μου πριν από έναν μήνα και τα ξαναβρίσκω τώρα, διαπιστώνω ότι όπως τα άφησα έτσι τα βρίσκω.

Η πολιτική ζωή, όπως τη μάθαμε εδώ και τόσα χρόνια, εξακολουθεί να συμβαίνει μέσα στο ίδιο γνώριμο κλίμα παραλόγου. Βλέπουμε -λ.χ., στην περίπτωση της κουβέντας για τη φορολόγηση των ακινήτων- μια κεντροδεξιά κυβέρνηση να προσπαθεί να συνεφέρει την οικονομία από τις συνέπειες της πολιτικής του αριστερού κρατισμού χρησιμοποιώντας παραδόξως τα μέσα του συστήματος που χρεοκόπησε· ενώ, την ίδια ώρα, η αντιπολίτευση που επαγγέλλεται απροκάλυπτα την αναπαλαίωση του αποθανόντος συστήματος ασκεί κριτική στην κυβέρνηση με επιχειρήματα φιλελεύθερα, τα οποία κανονικά θα άρμοζαν στην άλλη πλευρά. Πλήρης σύγχυση, για όσους τουλάχιστον νομίζουν ότι στην ωραιότερη χώρα του κόσμου οι λέξεις ανταποκρίνονται στο νόημα που έχουν οπουδήποτε αλλού. Για όσους δηλαδή δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι η πολιτική στην Ελλάδα έχει ως επί το πλείστον τη μορφή του άνευ όρων ανταγωνισμού μεταξύ διαφορετικών εκδοχών του συντηρητισμού.

Ανέπαφο ξαναβρίσκω και το ζωογόνο στοιχείο της γραφικότητας, χωρίς το οποίο η πολιτική θα ήταν ανυπόφορη σαν μυθιστόρημα του Κάφκα. (Συγγνώμη, αλλά ποτέ δεν τον χώνεψα...) Πρώτη Σεπτεμβρίου, λ.χ., ανήμερα δηλαδή την επέτειο της εβδομηκοστής πέμπτης έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γιώργος Παπανδρέου γιορτάζει τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ, που κανονικά πέφτουν στις 3 του μηνός. Κατά την ίδια λογική, υποθέτω, που συνηθίζει να κάνει τη Σύμη (το συμπόσιο) στις Σπέτσες ή κάπως έτσι. Ακόμη, συζητείται (συζητείται σοβαρά...) το ενδεχόμενο μιας υποψηφιότητας του μπαρμπα-Φώτη Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Γιατί όχι, μετά τον Κάρολο Παπούλια; Τέλος, δε, -και ας μην το παραλείψω αυτό, διότι η σημασία του οιωνού δεν έχει πλήρως φανερωθεί- ο συμπαθής κροκόδειλος του Ρεθύμνου παραμένει ελεύθερος και ωραίος.

Ούτε ευτυχώς ούτε δυστυχώς ταιριάζει σε όλα αυτά. Κατ’ αρχάς, ένας μήνας είναι ελάχιστο διάστημα ώστε να περιμένεις αλλαγές. Κι έπειτα, η στασιμότητα είναι η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων στην Ελλάδα...
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: