ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Ο Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Μια κριτική που ασκείται συχνά στον πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου είναι ότι ταξιδεύει πολύ και δεν ασχολείται όσο πρέπει με τα εσωτερικά θέματα. Ή, αν ασχολείται, δεν τα «βασανίζει», δεν τα βλέπει εξαντλητικά, ώστε κάθε φορά να επιλέγει το καλύτερο για τον κόσμο και όχι το επαχθέστερο, το πιο δυσβάστακτο. Είναι όμως δύο διαφορετικά θέματα.
Ο Γ. Α. Παπανδρέου λόγω προτιμήσεων και ιδιοσυγκρασίας λειτουργεί περισσότερο ως υπουργός Εξωτερικών, ή ως πρωθυπουργός Εξωτερικών, και λιγότερο ως πρωθυπουργός όπως μέχρι τώρα ξέραμε το περιεχόμενο του ρόλου.
Μια κριτική που ασκείται συχνά στον πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου είναι ότι ταξιδεύει πολύ και δεν ασχολείται όσο πρέπει με τα εσωτερικά θέματα. Ή, αν ασχολείται, δεν τα «βασανίζει», δεν τα βλέπει εξαντλητικά, ώστε κάθε φορά να επιλέγει το καλύτερο για τον κόσμο και όχι το επαχθέστερο, το πιο δυσβάστακτο. Είναι όμως δύο διαφορετικά θέματα.
Ο Γ. Α. Παπανδρέου λόγω προτιμήσεων και ιδιοσυγκρασίας λειτουργεί περισσότερο ως υπουργός Εξωτερικών, ή ως πρωθυπουργός Εξωτερικών, και λιγότερο ως πρωθυπουργός όπως μέχρι τώρα ξέραμε το περιεχόμενο του ρόλου.
Η μακρά θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών (άλλωστε μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν επίσημα και υπουργός Εξωτερικών, με αναπληρωτή τον Δ. Δρούτσα) έφερε μια εξοικείωση με τα διεθνή, που σε κάθε περίπτωση έχουν και μεγαλύτερο πεδίο ευελιξίας από τα στενά εσωτερικά θέματα. Όσο μάλιστα αυτά ταυτίζονται με οικονομία και αδιέξοδα προγράμματα στερήσεων για τον κόσμο τόσο το χειρότερο.
Στα διεθνή ο Γιώργος Παπανδρέου τα πάει πολύ καλύτερα απ' ό,τι στα εσωτερικά, αφού υπάρχει χώρος για συζήτηση, προβληματισμό, διπλωματία και φυσικά, εκτός από τις περιπτώσεις πολέμων, όλα κυλούν με πολύ πιο αργούς ρυθμούς.
Ακόμα και η αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια (η πρώτη μεταπολεμική αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη) χρειάστηκε πάνω από δέκα χρόνια για να συμβεί μετά την έναρξη της κρίσης του 1990 στην ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία. Το Κόσοβο έγινε χώρα (όπως έγινε…) από σερβική επαρχία που ήταν, ενώ μεσολάβησαν οι καταστρεπτικοί βομβαρδισμοί εις βάρος της Σερβίας το 1999. Ύστερα πήραν όλα τον δρόμο τους.
Επίσης, ο Γ. Παπανδρέου έχει πάντα την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, κάτι που του δίνει και επίσημη ιδιότητα να ταξιδεύει και να δρα αναλόγως. Δεν εκπροσωπεί μόνο την Ελλάδα, της οποίας είναι πρωθυπουργός, αλλά και τη Σοσιαλιστική Διεθνή, με αποτέλεσμα να ακούει και να συζητά και πολλά άλλα ζητήματα που δεν αφορούν σε ορατή ανάλυση τη χώρα μας. Αρκετοί μάλιστα εκτιμούν ότι η επιτυχημένη παρουσία του ως προέδρου της ΣΔ αποτελεί και πρόκριμα για μια από τις επιλογές που θα έχει στα χέρια του όταν αποφασίσει να αποσυρθεί ή να απομακρυνθεί από τα ελληνικά εσωτερικά πράγματα:
Στη χειρότερη περίπτωση (που λέει ο λόγος…) θα μπορεί να ξαναψηφιστεί από τους συντρόφους του ηγέτες σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ανά τον κόσμο είτε πρόεδρος είτε σε άλλη σημαντική θέση της Διεθνούς. Αν βέβαια δεν προκύψει κάτι άλλο, θεσμικά ανώτερο της ΣΔ.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι κανείς δεν είναι ισχυρός και καλός σε όλα. Σπανίζουν οι περιπτώσεις των ηγετών που παρουσίαζαν πληρότητα σε όλες τις δράσεις τους, κι αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό. Αλλιώς δεν θα ξεχώριζαν εκείνοι που αποτελούν σταθερά σημείο αναφοράς, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Έτσι και ο Γ. Παπανδρέου κάνει ό,τι μπορεί για τα εσωτερικά / οικονομικά, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται εκείνος το «ό,τι μπορεί», και αρκετά περισσότερα στα διεθνή, κάτι που διευκολύνει σε αρκετές περιπτώσεις την παρουσία και την οντότητα της χώρας στις εξωτερικές της δράσεις και επαφές.
Όμως τα χρόνια που περνάμε έχουν άλλες απαιτήσεις.
Αυτό που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά έχει μεγαλύτερη σχέση με ευρύτερα ταλέντα, ιδέες, ευελιξία, χειρισμούς, στοιχεία στα οποία δεν ανταποκρίνεται με επιτυχία ο πρωθυπουργός.
Ίσως να είναι σοφό από μέρους του (τόσο για τη χώρα όσο και για τον ίδιο) να προετοιμάζει ένα μέλλον εκτός Ελλάδος, μέλλον που θα σχετίζεται περισσότερο με διεθνείς πρωτοβουλίες και λιγότερο με τη δυσκολία διακυβέρνησης μιας πτωχευμένης χώρας, που στην πραγματικότητα απλώς πρέπει να μην αναγνωρίσει το χρέος που της καταλογίζεται. Όχι να προσπαθεί να το ξεπληρώσει. Και μάλιστα μόνο μέσω στερήσεων, περικοπών και δυσβάστακτης φορολογίας.
Αυτά όμως είναι ζητήματα πολιτικής που δεν ξεπερνούν μόνον έναν πρωθυπουργό, ξεπερνούν και τη δυνατότητα ενός κόμματος.
Επιζητούν τη συμμετοχή περισσότερων (αν όχι όλων) και την ομοψυχία της άρνησης να αποδεχτούμε κάτι (το υπέρογκο και παρανοϊκό χρέος) για το οποίο δεν φέρουμε μόνο εμείς την ευθύνη. Ίσως το βλέπει ήδη ο Γ. Α. Παπανδρέου και κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Επιζητούν τη συμμετοχή περισσότερων (αν όχι όλων) και την ομοψυχία της άρνησης να αποδεχτούμε κάτι (το υπέρογκο και παρανοϊκό χρέος) για το οποίο δεν φέρουμε μόνο εμείς την ευθύνη. Ίσως το βλέπει ήδη ο Γ. Α. Παπανδρέου και κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου