Τις τελευταίες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του προέδρου του, επαναλαμβάνει ότι οι επερχόμενες ευρωεκλογές και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, θα είναι ένα «δημοψήφισμα» και πως μια πιθανή επιτυχία των εκλεκτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα απονομιμοποιήσει την κυβέρνηση, δηλαδή η κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα έχει τη νομιμοποίηση να κυβερνά, επομένως εκλογές! Εύκολες και επικίνδυνες κουβέντες. Όσοι κατοικούν σε χώρες με δημοκρατικά καθεστώτα γνωρίζουν πως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία παύει να κυβερνά αν χάσει τη δεδηλωμένη. Τελειώνει δηλαδή η διακυβέρνησή της, σύμφωνα με το Σύνταγμα, ΜΟΝΟ αν καταψηφιστεί στη Βουλή ή -αναγκαστικά- αν λήξει η τετραετής θητεία της.
Δεν αμφιβάλω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν κάποιοι που γνωρίζουν και σέβονται τους συνταγματικούς κανόνες. Για ποιοn λόγο, λοιπόν, αυτή η φούσκα περί «δημοψηφίσματος»; Μα διότι η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου πρόκρινε τη διαχρονικά αγαπημένη της πολιτική πρακτική, την π ό λ ω σ η: Μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, «ή εμείς ή αυτοί» και άλλα παρόμοια πολυχρησιμοποιημένα σλόγκαν, βαθιά απολιτικά, που κατασκευάζουν χαρακώματα και κλείνουν τηn πόρτα για δυναμικές όποτε χρειάζεται αλλά πολιτισμένες αντιπαραθέσεις επί της ουσίας.
Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανακάλυψε τον τροχό. Όλα τα κόμματα εξουσίας ή κοντά σε αυτή, κατά καιρούς έπαιξαν το χαρτί της πόλωσης. Εκείνο που δεν έχουν κατανοήσει στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι ότι οι εποχές άλλαξαν και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει πλέον, πέρα από τις συμπάθειες σε κόμματα, πολιτική σταθερότητα.
Η διαφορά των ποσοστών στις ευρωεκλογές, ένα από τα πολιτικά πεδία που επιλέγει με την πόλωση του «δημοψηφίσματος» ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζουμε ότι δεν είναι το κατάλληλο επιχείρημα. Η εκλογική πείρα και όλες οι μετρήσεις έχουν αποδείξει ότι η ψήφος σε αυτή την περίπτωση είναι χαλαρή διότι δεν παίζεται η διακυβέρνηση της χώρας, είναι η ώρα της περίφημης ψήφου διαμαρτυρίας. Στις εθνικές εκλογές τα πράγματα σοβαρεύουν. Ένα κλασικό παράδειγμα: Στις ευρωεκλογές του 1999, ο Σημίτης ηττάται από τον Καραμανλή, πανηγυρίζει η ΝΔ και ετοιμάζεται για το Μαξίμου. Σε λίγους μήνες ο Σημίτης εκλέγεται και πάλι πρωθυπουργός. Με το σκεπτικό της Κουμουνδούρου ο Σημίτης έπρεπε να απονομιμοποιηθεί…
Αλλά και στο πεδίο των αυτοδιοικητικών εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπρεπε να βιαστεί για την εξαγγελία του «δημοψηφίσματος». Μια ματιά στα αποτελέσματα του 2010 θα έπειθε το κόμμα του Τσίπρα ότι οι πολίτες πλέον αποδοκιμάζουν όλο και περισσότερο κομματικούς υποψηφίους που το μόνο τους πλεονέκτημα είναι η σειρά στην κομματική επετηρίδα, η ανατροφή σε κομματικούς σωλήνες και οι ασχολίες τους με τις μικροκομματικές ίντριγκες. Όποια ηλικία και αν έχουν. Οι αμιγώς κομματικοί υποψήφιοι στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, κατέρρευσαν: Ο Νικήτας Κακλαμάνης αφήνοντας πίσω του οικονομικά ερείπια στον Δήμο Αθηναίων και ασκώντας με επιτυχία μόνο το σπορ των δημοσίων σχέσεων. Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος περνάει τις ημέρες του σε κελί φυλακών. Οι δημότες επέλεξαν δύο πρόσωπα, τον Καμίνη και τον Μπουτάρη που προέρχονται από την κοινωνία των πολιτών και αναφέρονται μόνο σε αυτή και όχι σε επαγγελματικά στελέχη που ασχολούνται στο «τμήμα τοπικής αυτοδιοίκησης» κάποιου κόμματος. Οι πολίτες έχουν πεισθεί ότι ο δήμαρχος, ο περιφερειάρχης, πρέπει να νοιάζονται για την καθημερινότητά τους και όχι για τα οφέλη του κόμματος ή του εαυτού τους.
Τα γνωρίζουν φυσικά αυτά στην Κουμουνδούρου. Και αν καταφεύγουν σε έωλα διλήμματα μόνο ένας λόγος υπάρχει: Να συγκρατήσουν, όσο μπορέσουν, με την προγραμματισμένη ακραία πόλωση του «δημοψηφίσματος» ένα ετερόκλητο πλήθος που τους στηρίζει για διάφορους λόγους.
Για να το ελαφρύνουμε αλλά και για να ξέρουμε αν θα πιάσει τόπο το «δημοψήφισμα» που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ: Στις ευρωεκλογές ας ορίσει πόσες μονάδες διαφορά χρειάζονται για να καεί η κυβέρνηση; Πόσους Δήμους και πόσες Περιφέρειες πρέπει να κατακτήσουν οι κομματικοί του υποψήφιοι, ώστε να απονομιμοποιηθούν οι καταραμένοι μνημονιακοί;
(Χθες, ο προταθείς από τον ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου Οδυσσέας Βουδούρης, δήλωσε: «Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ και δεν μετανιώνω που ψήφισα το μνημόνιο.». Μας μπέρδεψε. Υπολογίζεται και αυτός στο «δημοψήφισμα» και από ποια πλευρά;)
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης ουδέποτε ψήφισα με βάση την κομματική ταυτότητα του υποψηφίου και τις κομματικές μου προτιμήσεις.
Ανέκαθεν θεωρούσα ότι η τοπική αυτοδιοίκηση ανήκει σε αυτούς που έχουν όρεξη να ασχοληθούν με τα κοινά και που πραγματικά ενδιαφέρονται για τον τόπο τους χωρίς να τη θεωρούν σκαλί για την προσωπική τους άνοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Με αυτό το σκεπτικό καθώς και με την "καθιερωμένη" χαλαρή ψήφο των ευρωεκλογών, πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω τι σόι "δημοψήφισμα" μπορεί να θεωρηθούν οι επερχόμενες εκλογές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου