H ερώτηση που ΠΡΕΠΕΙ να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ...

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει μονομερείς κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο, αλλά αυτό δεν είναι μονομερής κίνηση, είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει σκληρή διαπραγμάτευση, θα αυξήσει τους βασικούς μισθούς, θα φτιάξει δίχτυ ασφαλείας για τους φτωχούς, θα σταματήσει τη λιτότητα και θα φέρει με άλλον τρόπο την ανάπτυξη.

Όλα αυτά ακούγονται καθημερινά και επί της ουσίας θεωρούν περίπου δεδομένο ότι η άλλη πλευρά (οι δανειστές μας) θα υποχωρήσει μπροστά στα ατράνταχτα(;) επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ και τη «νωπή» ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

Αυτό όμως που θα έπρεπε να απασχολεί τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη, εν όψει πιθανών εκλογών μέσα στο επόμενο δίμηνο, είναι η ύπαρξη Σχεδίου Β. Τι θα κάνει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που οι δανειστές αρνηθούν να συμφωνήσουν σε κάποιο αποδεκτό από την κυβέρνησή του πλαίσιο.

Το θέμα το έθεσε πρόσφατα o προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας, λέγοντας ότι πρέπει το κόμμα να αποκτήσει Plan B για την περίπτωση που οι δανειστές του βάλουν το μαχαίρι στον λαιμό.

«Καμία προοπτική και κανένα ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλείεται από την κυβέρνηση (σ.σ. ΣΥΡΙΖΑ) για το θέμα άλλου νομίσματος», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Λαπαβίτσας.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν προγενέστερα και οι δηλώσεις του προβεβλημένου οικονομολόγου της Αριστεράς Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου διδάσκει πλέον μας είπε ότι αν ο Τσίπρας δεν είναι πρόθυμος να κλείσει το τηλέφωνο στον Ντράγκι της ΕΚΤ (σ.σ. που είναι και ο δανειστής «τελευταίου καταφυγίου» για τις ελληνικές τράπεζες), τότε καλύτερα να μην εκλεγεί!

Είναι έτσι όμως; Είναι τελικά για τον ΣΥΡΙΖΑ ταμπού η παραμονή εντός του ευρώ ή όχι;

Προφανώς η ερώτηση αυτή δεν στερείται νόημα. Κάποιοι ίσως πουν ότι δεν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει τα χαρτιά του, διότι έτσι θα μειώσει τη διαπραγματευτική του ισχύ. Δεν έχουν ίσως άδικο ως προς το επιχείρημα, πλην όμως το θέμα είναι καίριας σημασίας για όλους τους πολίτες που ενδέχεται να κληθούν να επιλέξουν σύντομα.

Αυτή η ιστορία με ορισμένα στελέχη του να τα λένε έτσι, κάποια να τα λένε αλλιώς και κάποια άλλα να θολώνουν τα νερά (βολικό ίσως για την αλίευση ψήφων από διαφορετικά ακροατήρια), σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, πρέπει επιτέλους να τελειώσει.

Με τις συνθήκες που ζούμε και υπό το βάρος των συνεπειών μιας τέτοιας εξέλιξης, αυτό είναι το κυρίαρχο σημείο που ΠΡΕΠΕΙ να ξέρουν οι πολίτες για να επιλέξουν.

Θα πρέπει για παράδειγμα να ξέρουν αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα θελήσει να πάρει το βάρος μιας τέτοιας απόφασης -άμεσα αλλά και έμμεσα, δηλαδή μέσω ενεργειών της που ίσως θα επιφέρουν αναγκαστική έξοδο- ή εν πάση περιπτώσει αν θα θέσει το θέμα ενώπιον του ελληνικού λαού μέσω δημοψηφίσματος, όπως υπό άλλες συνθήκες και με άλλες αφορμές επιχείρησε ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ή, τέλος, αν δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσημα και συνολικά, όπως τα κόμματα των προηγούμενων κυβερνήσεων, στην προοπτική της ευρωζώνης, κάτι που πράγματι θα μειώσει τα περιθώρια των διαπραγματευτικών του ελιγμών.

Καλώς ή κακώς, όμως, όλα τα υπόλοιπα είναι παρεπόμενα όταν τείνει να αμφισβητηθεί μια στρατηγική επιλογή της χώρας, όπως το νόμισμά της.

Κατά την άποψή μου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντήσει πειστικά σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη ερώτηση, τι δηλαδή θα κάνει αν τα στυλώσουν οι δανειστές και ζητήσουν την εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί, τότε μπορεί παρά ταύτα να κερδίσει τις ενδεχόμενες εκλογές, αλλά δεν μπορεί να διεκδικεί την ψήφο σκεπτόμενων και κατασταλαγμένων ανθρώπων.

Όχι μόνο εκείνων που συντάσσονται με την προοπτική του ευρώ, αλλά και όσων αντιτίθενται σε αυτή.

ΥΓ.: Με βάση τη χρηματιστηριακή νομοθεσία οι εταιρίες είναι πλέον υποχρεωμένες να θεμελιώνουν τις προβλέψεις, τους για λόγους προστασίας του επενδυτικού κοινού, αποκαλύπτοντας έτσι και μέρος από συγκεκριμένα σχέδιά τους.

Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μπορεί να ισχύει κάτι λιγότερο στην πολιτική. Εκτός κι αν η προστασία του επενδυτικού κοινού είναι... πολυτιμότερη από την προστασία του πολίτη που ψηφίζει για το μέλλον του και το μέλλον της χώρας του!

 

ΠΗΓΗ   euro2day.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Αυτή η ιστορία (που κάποιοι μάλιστα έχουν κάνει καραμέλα!) με την επιστροφή στην δραχμή, πραγματικά με ξεπερνάει.

Δηλαδή τι θεωρούν;

Αν είχαμε δραχμές δεν θα είχαμε χρέος;

Δεν θα χρειαζόμασταν δανεικά;

Θα κόβαμε δραχμές αβέρτα και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα;

Δαιμονοποιούν το ευρώ λες και έχει σημασία το νόμισμα.

Μα και κουρκουμπίνια να είχαμε για νόμισμα πάλι στην ίδια (αν όχι χειρότερη!) κατάσταση θα ήμασταν!

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι φταίμε -κυρίως- εμείς και το ξερό μας το κεφάλι και όχι το ευρώ, η τρόικα, η Μέρκελ, κλπ, κλπ, κλπ;

Πότε επιτέλους θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας, θα κάνουμε την αυτοκριτική μας και θα ψάξουμε τον τρόπο για να προχωρήσουμε χωρίς να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη;

Πότε επιτέλους θα βάλουμε μυαλό;

Όπως φαίνεται...  μάλλον ποτέ!

Ας προσέξουν τι εύχονται...

Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά, αν και κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πίσω από τις τελευταίες μέσω... sms καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια. Πρέπει, πάντως, να του πιστώσουμε ότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τις καπηλευθεί, να στείλει ένα ακόμη μήνυμα του ριζοσπαστισμού και της “επαναστατικότητας” του.

Είδε πως δεν του πολυβγαίνει η αναταραχή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με τους αποκλεισμούς των πρυτανικών αρχών και τα ενώπιον τηλεοράσεως νταηλίκια των κομματικών εγκάθετων στην φοιτητική κοινότητα (που, άλλωστε, ουδέποτε αποκήρυξε η σχολίασε έστω αρνητικά), λόγω της σθεναρής και αποφασιστικής στάσης κάποιων νέων πρυτάνεων, και επέλεξε να...κατέβει σε χαμηλότερη “πίστα”-αυτή των μαθητών!

Έτσι, λοιπόν, πριν οι καταλήψεις αρχίσουν να φθίνουν (μετά την απειλή ότι οι χαμένες μέρες θ' αντικατασταθούν με μείωση ημερών από τις γιορτινές και καλοκαιρινές διακοπές, και την εξεταζόμενη σκέψη όσοι μαθητές καταληψίες ξεπεράσουν το επιτρεπόμενο όριο απουσιών να μένουν στην ίδια τάξη...), ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε να τις... προμοτάρει: ο εκπρόσωπος του κόμματος κ. Σκουρλέτης απεφάνθη δημοσίως πως “οι καταλήψεις είναι υγιής αντίδραση σε επιλογές που θέτουν ταξικούς (;) φραγμούς...”, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ το προχώρησε λίγο παραπέρα διατρανώνοντας ότι “ οι καταλήψεις πρέπει να γίνουν αγώνας για ολόκληρη την κοινωνία...”, και την φιλοσοφικό-ανθρωπιστική διάσταση την διακήρυξε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ (και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ...) κ. Θέμης Κοτσιφάκης, σημειώνοντας πως “οι μαθητές, μέσω των κινητοποιήσεων, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι...”! Όπερ έδει δείξαι....

“Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση...”, κατά πως θα λέει και η μαοϊκή συνιστώσα (δεν μπορεί, θα υπάρχει...)του ΣΥΡΙΖΑ. Και συνεπής στην γνωστή επιμονή του κόμματος στην “κινηματική υπερδραστηριότητα”, που στοχεύει, μεταξύ των άλλων, και στην κεφαλαιοποίηση της οργής, απόγνωσης και ανασφάλειας της κοινωνίας. Δεν πρωτοτυπεί, άλλωστε, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σ' αυτήν την οργανωμένη αντίδραση σε κάθε μορφής “κανονικότητα”, που ίσως μας φέρει ένα βήμα πιο μπροστά. Έτσι έκαναν και τα σημερινά συγκυβερνούντα κόμματα, ως αξιωματική αντιπολίτευση: το ύστερο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα “θα ακύρωνε” όποια συμφωνία και ιδιωτικοποίηση έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη”, το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ κατέβαινε στο λιμάνι κραυγάζοντας συνθήματα κατά της κινέζικης COSCO, που θα την ... έδιωχνε μόλις γινόταν αυτό κυβέρνηση, ο Σαμαράς... κατήγγειλε στα Ζάππεια το μνημόνιο και διαφήμιζε την φιλοσοφική λίθο για την άμεση ανάπτυξη...

Μόνο που καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Και μόνο οι πάλαι ποτέ σοβιετικοί εγκέφαλοι επέμεναν πώς “αν η πραγματικότητα δεν συμφωνούσε με τις αποφάσεις τους... τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!” Η “μεγάλη αναταραχή” (και οι υποσχέσεις και “δεσμεύσεις” για όλα και προς όλους), είναι “ωραία κατάσταση” όσο οι ευθύνες και οι αποφάσεις, η καυτή πατάτα, βρίσκεται στα χέρα άλλων. Και οι “άλλοι”, όταν κραύγαζαν και συμπεριφέρονταν αντιπολιτευτικά ως... ΣΥΡΙΖΑ, είχαν την δυνατότητα να “εξιλεώνονται” έναντι των υποσχέσεων τους επειδή “παρέλαβαν καμμένη γη”, αλλά και την καταστροφική, όπως αποδείχθηκε, “εναλλακτική” να κανακεύουν τον κόσμο που ψάρευαν για την ψήφο του, με δανεικά λεφτά και επίπλαστη ευμάρεια...

΄Άλλαξαν τα πράγματα. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι περίοδοι των “παχέων αγελάδων” (των δανεικών...) ώστε να μπορούν να εξοφληθούν με χρέωση... στο μέλλον, λευκές επιταγές. Η κοινωνία έφθασε στα όριά της, και απελπισμένη προσδοκά, χωρίς λογική ενδεχομένως αλλά με σαφέστατη εκδικητική διάθεση, να εισπράξει ( μερικώς, έστω...) τα υπεσχημένα. Κι' όποιος δεν θα μπορέσει “να παραδώσει” τα υπεσχημένα, θα γνωρίσει από πρώτο χέρι και πολύ οδυνηρά τι πραγματικά σημαίνει “μεγάλη αναταραχή”. Από τους καταληψίες μαθητές, τους “αντάρτες” φοιτητές, τους μισθωτούς και συνταξιούχους, τους ανέργους, αυτούς που πουλάνε τα σπίτια τους για να πληρώσουν φόρους(και περιμένουν την πλήρη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ...), τους εκτός δημόσιας υγείας τους... τους... τους πάντες όλους!

ΠΗΓΗ iefimerida.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Χρησιμοποιώ την συγκεκριμένη φωτογραφία γιατί μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Αναρωτιέμαι τι κατάλαβαν αυτοί που το έγραψαν...

Προσωπικά, το θεωρώ ως την επιτομή της ηλιθιότητας και τον πάτο της σημερινής παιδείας.
Το εντυπωσιακό είναι ότι κάποιοι το θεωρούν εξυπνάδα!

Το χρέος, τα μνημόνια και ο… ΣΥΡΙΖΑ!...

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

Άκουγα προ ημερών τον προβεβλημένο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Στρατούλη να μιλά -ξανά- για τη διαγραφή του ελληνικού χρέους, κι ομολογουμένως εντυπωσιάστηκα.

Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν θα θεωρούσε ένα είδος έμμεσης διαγραφής και την επιμήκυνση που θέλει να διαπραγματευτεί η ελληνική κυβέρνηση, κι εκείνος απάντησε ότι η λύση της επιμήκυνσης δεν είναι θεμιτή, διότι το χρέος θα το πληρώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Πέρα από την άγνοια που υποδηλώνει η απάντηση σε ό,τι αφορά τη μείωση της πραγματικής αξίας ενός δανείου που επιφέρει η μεγάλη επιμήκυνση όταν συνοδεύεται από χαμηλά επιτόκια, ο κ. Στρατούλης εντυπωσίασε και με την ιδιότυπη «ηθική» αντιμετώπιση του θέματος.

Δεν είναι ηθικό να έχουν το βάρος του χρέους τα παιδιά μας, είναι όμως ηθικό να το επωμιστούν οι φορολογούμενοι των υπόλοιπων κρατών της ευρωζώνης, μεταξύ δε αυτών και οι «αδελφοί» Κύπριοι!

Πολύ φοβάμαι ότι την άποψη αυτή του κ. Στρατούλη δεν τη συμμερίζονται ούτε τα κοινοβούλια (που θα πρέπει να ψηφίσουν υπέρ της διαγραφής), αλλά ούτε και η κοινή γνώμη των περισσοτέρων από αυτά τα κράτη, αν όχι και όλων!

Κάποιοι βεβαίως θα σπεύσουν να αναφέρουν την περίπτωση της Γερμανίας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου να δικαιολογήσουν την προσμονή χαριστικών ρυθμίσεων. Μάλλον ηθελημένα, όμως, λησμονούν τις εντελώς διαφορετικές συνθήκες μεταξύ των δύο περιπτώσεων.

Η Γερμανία ήταν ο ηττημένος του μεγάλου πολέμου, ένα ισχυρό κράτος στα σύνορα της Δυτικής με την Ανατολική Ευρώπη, ένα κράτος που είχε διαμελιστεί και οι σύμμαχοι ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν τις συνθήκες που επικράτησαν εκεί μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και οδήγησαν τελικά στην άνοδο του Χίτλερ.

Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει στην ελληνική περίπτωση. Η Ελλάδα χρεοκόπησε πρωτίστως εξαιτίας της ανεύθυνης και καθαρά ψηφοθηρικής πολιτικής που ακολούθησαν εγχώριοι ηγέτες -και οι σύμβουλοί τους-, με κύριες αίτιες τη δημοσιονομική πολιτική (βλέπε δάνεια και δαπάνες) αλλά και την εγκατάλειψη της «παραγωγής» προς όφελος μιας καταναλωτικής οικονομίας με χαρακτηριστικά φούσκας.

Δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα των ανισορροπιών μεταξύ Βορρά και Νότου, που όντως προκάλεσε ο σχηματισμός της ευρωζώνης, με τον τρόπο που έγινε. Γι' αυτό άλλωστε και η περίπτωσή της ήταν πολύ βαρύτερη σε σχέση με τον υπόλοιπο Νότο.

Όσο κράτησε βέβαια το «πάρτι» ήταν ωραίο. Διότι τότε το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε αλματωδώς, κι αυτό βεβαίως δεν διέφυγε της προσοχής των ξένων εταίρων μας, η κοινή γνώμη των οποίων γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ελλάδα έζησε αρκετά χρόνια επίπλαστης ευμάρειας, πριν οδεύσει προς την κατάρρευση.

Κι όπως εύκολα αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε, σε τέτοιες περιπτώσεις, η αλληλεγγύη δεν προσφέρεται απλόχερα.

Ουδείς, εν κατακλείδι, αμφιβάλλει ότι το ελληνικό χρέος είναι δυσβάστακτο και δύσκολα θα μπορούσε να αποπληρωθεί ως έχει. Πολιτικά όμως, υπό τις τρέχουσες συνθήκες, είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να περάσει μια λύση «επιμήκυνσής» του (που αφήνει περιθώρια για μελλοντικούς περαιτέρω χειρισμούς), παρά μια λύση μερικής έστω διαγραφής.

Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, μόνο και μόνο διότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και «θα διαπραγματευτεί πολύ σκληρά», όπως διατείνονται ο κ. Στρατούλης και άλλα στελέχη του.

Όπως δεν θα αλλάξει και η οπτική των ξένων για την επιτήρηση που θα πρέπει να έχει η Ελλάδα, ενόσω χρωστά αυτά τα ποσά, απλώς και μόνο διότι θα υπάρξει αλλαγή κυβέρνησης!

Όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο, όσοι πιστεύουν γενικώς ότι «θα έρθει ο Τσίπρας (ή οποιοσδήποτε άλλος) και θα «γλιτώσουμε από τα μνημόνια», με τον τρόπο που το εννοούν, ότι δεν θα έχουμε δηλαδή κάποια μορφή αυστηρής -αν και πολιτικά ίσως περισσότερο διακριτικής- επιτήρησης, απλώς εθελοτυφλούν!

Άλλωστε, για να είμαστε και ρεαλιστές, η σκληρή διαπραγμάτευση προϋποθέτει και μια σειρά όπλα. Ποια είναι ακριβώς αυτά τα όπλα, που δεν γνωρίζει η κυβέρνηση, αλλά τα ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας τα έχει πει το επιτελείο του.

Διότι, ας μη γελιόμαστε, στη σημερινή συγκυρία, τυχόν απειλές για «οικειοθελή» έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη (μια… καραμέλα που είχε πέραση παλαιότερα) θα είχαν πολύ μεγαλύτερη επίπτωση στην ίδια τη χώρα, απ' ό,τι στους εταίρους της.

Σε κάθε περίπτωση άλλωστε, η αυτοκαταστροφή ούτε αποτελούσε, ούτε και αποτελεί λύση, για μια κοινωνία που αγωνιά να αυξήσει το βιοτικό της επίπεδο, κι όχι «να πέσει ηρωικά» υπέρ κάποιου απροσδιόριστου ιδεώδους.

Υπό αυτήν την έννοια, οι δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα ότι η κυβέρνηση δεν δικαιούται να διαπραγματεύεται, κι ότι δεν δεσμεύεται από το όποιο αποτέλεσμά τους (παρότι μόλις την Παρασκευή υπήρξε η λεγόμενη δεδηλωμένη) πέρα από αντισυνταγματικές είναι και άνευ ουσιαστικού αντικειμένου.

Αν βρεθεί στην εξουσία, περίπου τα ίδια θα αναγκαστεί να κάνει, εκτός κι αν θέλει να γίνουμε… Κούγκι.

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Για μένα, το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην τελευταία φράση του παραπάνω κειμένου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζεύει ψηφοφόρους οι οποίοι είτε πιστεύουν αυτά που λέει και υπόσχεται, είτε καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι αερολογίες και τον ψηφίζουν επειδή ακριβώς δεν θα τα κάνει!

Με λίγα λόγια, προσπαθεί να μαζέψει ψηφοφόρους που όμως ο καθένας σκέφτεται να τον ψηφίσει για διαφορετικούς λόγους και μάλιστα ο καθένας σκέφτεται να τον ψηφίσει γι' αυτό που αυτός -ατομικά- νομίζει ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ!

Και τον τέλειο χαρακτηρισμό για τον ΣΥΡΙΖΑ τον έδωσε ο πρωθυπουργός στην βουλή...  "αυτό δεν είναι κόμμα, είναι λίστα γάμου"!

Αυτό τα λέει όλα.  

Μη συγχέετε τον ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά...

Του Γιώργου Κράλογλου

Το ΚΚΕ δείχνει ότι μπορεί να «συμμαχήσει με τον διάβολο» αλλά όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καθηγητές του ΣΥΡΙΖΑ ωρύονται για την ανάγκη εκσυγχρονισμού του κράτους αλλά η Δούρου προστατεύει και απατεώνες με πλαστά πιστοποιητικά. Ο Τσίπρας κυνήγησε την προεδρία των ευρωαριστερών του ευρώ αλλά ο Λαφαζάνης βλέπει και δραχμή. Μήπως έχουν δίκιο όσοι επιμένουν να μην συγχέουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά;

Μου το έγραψε στο χθεσινό μου σημείωμα και ο σχολιαστής yannis-v τα σχόλια του οποίου (όπως και πολλών άλλων) τα προσέχω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί πάντα έχουν κάτι να πουν.

«Μην συγχέεται τον ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά» μου έγραψε και μου έφερε στο νου μια συζήτηση που είχα το 1981 με τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου (της τότε Ν.Δ) για το πόσο κομμουνιστές ή αριστεροί είναι οι «σύντροφοι» του ΠΑΣΟΚ και πόσο απέχουν από το ΚΚΕ.

Δεν κόμπιασε να μου απαντήσει «Το ΠΑΣΟΚ είναι μια πολιτική κατάσταση που θα γονατίσει την χώρα αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσει. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι ο Πασοκισμός. Από τον Πασοκισμό δεν θα γλυτώσουμε ποτέ...» μου είπε ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου.

Εάν έχουμε να κάνουμε λοιπόν μόνο με το φαινόμενο συνέχισης του Πασοκισμού ως νοοτροπία ότι το κράτος είναι πηγή πλουτισμού με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε μέσο είναι λάθος να παραμερίσουμε την άποψη αυτών που επιμένουν ότι είναι άλλο πράγμα ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο πράγμα η αριστερά.

Γιατί το ΠΑΣΟΚ και ο Πασοκισμός του 1981 είχε την άνεση του δώστα όλα αφού λεφτά υπήρχαν όπως υπήρχαν και επιχειρήσεις, επιχειρηματίες και τάξεις που έδιναν λεφτά. Εκτός δε αυτών είχαμε και την ΕΟΚ και τα εύκολα δανεικά.
Σήμερα για να ζήσει αυτό το κράτος και η αριστερή νοοτροπία του Πασοκισμού πρέπει να κλέβει ο ένας τον άλλον. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Και αυτό γίνεται.

Οι κρατικοδίαιτοι σε όλες τις μορφές και σε όλες τις σχέσεις, τις συναλλαγές και τις δράσεις με το κράτος συνεχίζουν να λυμαίνονται αυτά που κυβερνήσεις και κράτος «κλέβουν» από εμάς με μοναδική ληστρική φορολογική μέθοδο.

Οι φυσιολογικοί συνταξιούχοι που δούλεψαν την σύνταξή τους και όχι εκείνοι της «μαχανής» που κατασκεύασε ο δικομματισμός του ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. πληρώνουν τα σπασμένα του κράτους συντηρώντας τα παιδιά τους ενώ παραμένουν στο στόχαστρο αυτών που νομίζουν ότι λεφτά υπάρχουν και δεν έχουν φαγωθεί ακόμη από το κράτος...

Το ίδιο και οι μισθωτοί ,οι νέοι επιστήμονες, οι τεχνίτες και οι μάνατζερ που έχασαν την δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα και βρίσκουν κλειστές τις πόρτες στο κράτος γιατί η Δούρου και οι Δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι θα προστατεύσουν το δίκιο ακόμη και του απατεώνα πλαστογράφου που τον πληρώνουν οι φορολογούμενοι και οι Δημότες.

Οι εργαζόμενοι στα ελληνικά καράβια δεν ξέρουν αν θα έχουν αύριο δουλειά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως οι εφοπλιστές κυρίως οφείλουν, ίσως όπως και εκείνοι του 1821…, να προσφέρουν τα καράβια τους στην κυβέρνηση για να ταΐσει τον κομματικό κρατικό στρατό.

Οι 700.000 άνεργοι νέοι από 18 μέχρι 24 ετών που δεν βρίσκουν δουλειά ακούνε τον ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι θα τους εξασφαλίσει μεροκάματο 750 ευρώ αλλά την δουλειά να την βρούνε μόνοι τους γιατί ως κυβέρνηση θα αφήσει τους φορολογικούς συντελεστές σε επίπεδο όμως που οι επιχειρήσεις κλείνουν αντί να ανοίγουν.

Οι εντός και εκτός Ελλάδος καταθέτες που μετράνε και την δραχμολαγνεία του ΣΥΡΙΖΑ ειδοποιούνται έμμεσα να μην φέρουν τα λεφτά τους μέχρι να ξεκαθαρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ποια νομισματική πολιτική θα ακολουθήσει.

Αυτή είναι η αριστερά που θέλει να κυβερνήσει;

Αν όλα αυτά λέγονται αριστερή πολιτική τότε πρέπει να τρίζουν τα κόκκαλα όλων εκείνων των αριστερών που έδωσαν την ζωή τους στην ιδέα και στον αγώνα. Αλλά μόνο εκείνων που δεν είναι ανάμεσα μας.

Γιατί αυτοί που είναι ανάμεσά μας θυμίζουν την γνωστή Πασοκική νοοτροπία του δικομματισμού της μεταπολίτευσης που οι ίδιοι την έχουν χαρακτηρίσει νοοτροπία του τσάμπα μάγκα και της αρπαχτής.

Γι΄ αυτό όσοι όλοι αυτοί που κουβαλάνε ακόμη την ίδια νοοτροπία μετακινούμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πράγματι προς έλεγχο «φρονημάτων» για το τι πιστεύουν και σε τι αριστερό Θεό προσεύχονται.

Αυτοί δεν είναι αριστεροί και βεβαίως ούτε κομμουνιστές και πολύ ορθά τους αγνοεί το ΚΚΕ.

Αλλά εάν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που λέμε αριστερά στην Ελλάδα και έχουν δίκιο όσοι επιμένουν ότι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο η αριστερά οφείλουμε να το πάρουμε από σήμερα απόφαση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση θα γνωρίσουμε και άλλα χρώματα και άλλες εκδόσεις… αριστερών . Κοινό τους γνώρισμα όμως θα είναι τα χαρακτηριστικά της γενιάς του πασοκισμού . Επαγγελματίας αριστερός με μεταπτυχιακό στην «επανάσταση».

 

ΠΗΓΗ  capital.gr

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη εδώ! Θεού επιτρέποντος!...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Τι θα γίνει αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Αν πιστέψουμε τον κ. Αθανασίου του Ομίλου Λάτση θα είναι μία κυβέρνηση σαν όλες τις άλλες. Για να μην έχετε κι απορίες γιατί δεν έγινε ο κακός χαμός με το αεροδρόμιο, όπως είχε γίνει με τον Βοτανικό. Οι διαχειριστές των fund στο Λονδίνο έχουν άλλη άποψη! Κυρίως όσοι έχουν "αγοράσει Ελλάδα". Δεν χρειάζεται πάντως να περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί. Συμβαίνει ήδη! Στην Περιφέρεια Αθηνών...

Η κυρία Δούρου έχει ήδη δείξει τα πρώτα δείγματα γραφής, σηκώνοντας την παντιέρα της επανάστασης κατά του μνημονίου. Κι έτσι δημιουργούν μέτωπο στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης αρνούμενοι στην πράξη να ελέγξουν τις συμβάσεις που μετατράπηκαν από ορισμένου σε αορίστου χρόνου. Να δουν αν υπάρχουν πλαστά πιστοποιητικά, αν όλα έχουν γίνει σύμφωνα με τον Νόμο. Επισήμως υποστηρίζουν ότι εναντιώνονται τις "στείρες λογικές αξιολογήσεων". Στην πράξη δεν θέλουν να διαταράξουν την σχέση τους με το εκλογικό τους σώμα.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει κάποιος να πει στην κυρία Δούρου ότι αν δεν είχαν γίνει ανάλογοι έλεγχοι στον τομέα της υγείας και των συντάξεων, θα υπήρχαν ακόμη και σήμερα ολόκληρα νησιά που οι "τυφλοί" θα ήταν πλειοψηφία έναντι των υπολοίπων. "Αόμματος", που έλεγε και ο Φωτόπουλος στην ταινία "η κάλπικη λίρα". Αν δεν γινόντουσαν έλεγχοι θα είχαμε χιλιάδες συμπατριώτες μας να ξεκοκαλίζουν στους καφενέδες τις κάλπικες συντάξεις τους. Τελικά, το κάλπικο "πουλάει"...

Η αριστερά μάς έχει δείξει δείγματα γραφής εδώ και χρόνια κι ας λένε ότι δεν έχουν κυβερνήσει. Λες και οι πρώην βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έσπευσαν να αλλάξουν σημαία δεν είχαν ποτέ τους κυβερνήσει. Λες και δεν ήταν η αριστερά που πολέμησε με λύσσα στο παρελθόν κάθε προσπάθεια αξιολόγησης στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια. Η κυρία Δούρου δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που η ίδια και η σύντροφοί της έχουν ήδη κάνει εδώ και δεκαετίες.

Η κυρία Δούρου δεν βρίσκεται πολύ καιρό στην θέση της. Έχει ωστόσο καταφέρει να προκαλέσει αρκετό θόρυβο για τον τρόπο που αντιδρά. Ας πούμε στις ενοχλητικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μην πάει το μυαλό σας σε ερωτήσεις εχθρών του λαού, αλλά σε δημοσιογράφους ακόμη και φιλικών μέσων προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Γιώργου Καρελιά στο protagon.gr.Ούτε κι αυτό μας δημιουργεί έκπληξη. Η αριστερά δεν ήταν ποτέ δεκτική στην άλλη άποψη. Γιατί να γίνει στο μέλλον;

Αυτό που μας κάνει όμως εντύπωση είναι ότι η αριστερά γίνεται χριστιανική. Ο κ. Τσίπρας αφού επισκέφτηκε το Άγιο Όρος επισκέφτηκε και τον Πάπα Φραγκίσκο. Ξέραμε ότι υπάρχουν χριστιανοδημοκράτες. Τώρα θα πρέπει να μάθουμε και τους χριστιανοσοσιαλιστές. Κι εν πάση περιπτώσει, υποψιαζόμαστε ότι βρήκαμε ένα κοινό σημείο του Αντώνη Σαμαρά με τον Αλέξη Τσίπρα: Μιλούν και οι δύο με τον Θεό. Η διαφορά τους είναι ότι ο Αλέξης το ανακάλυψε μόλις τελευταία...

 

ΠΗΓΗ  capital.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Προσωπικά έχω μία και μόνο απορία...

Πως η κυρία Δούρου θα απαιτήσει από τους πολίτες της περιφέρειάς της να σέβονται και να τηρούν τους νόμους και τις αποφάσεις της Περιφέρειας όταν η ίδια "επαναστατεί" και αρνείται να πράξει τον νόμιμο -και λογικό!- έλεγχο των υπαλλήλων της;

Τσιπρανόμικς: ένα επικίνδυνο μείγμα...

Του Κώστα Χριστίδη

Μία ιδιότυπη οικονομική λογική παρουσίασε ο κ.Τσίπρας στην ομιλία του στην ΔΕΘ και στην συνέντευξη που επακολούθησε. Βασικά χαρακτηριστικά της, ο ανόθευτος λαϊκισμός, η αλαζονική άγνοια, η εμβάθυνση και διεύρυνση του κρατισμού. Σταχυολογούμε και σχολιάζουμε μερικά κεντρικά σημεία:

Η απασχόληση, είπε, φέρνει την ανάπτυξη, όχι η ανάπτυξη την απασχόληση’’. Ίσως η άποψη αυτή να είναι σύμφωνη με την μαρξιστική θέση ότι η αξία κάθε πράγματος ισούται με την αξία της εργασίας που απαιτείται για την κατασκευή του. Παραγνωρίζει, πάντως, ότι δεν χρειαζόμαστε οποιαδήποτε μορφής απασχόληση, οποιεσδήποτε θέσεις εργασίας, αλλά παραγωγική απασχόληση και παραγωγικές νέες θέσεις εργασίας, θέσεις δηλ. που να δημιουργούν κάποια προστιθέμενη αξία στην κοινωνία. Αλλιώς, θα αρκούσε να βάζαμε – με δημόσια δαπάνη – τους μισούς ανθρώπους να ανοίγουν τρύπες στους δρόμους και τους άλλους μισούς να τις γεμίζουν.

Έτσι θα είχαμε ‘’απασχόληση’’, όμως, στην ουσία, απλώς θα ξοδεύαμε χρήματα (δικά μας ή δανεικά), που κάποια στιγμή θα τελείωναν. Ανάλογες περιπτώσεις μη παραγωγικών θέσεων εργασίας υπάρχουν όταν προσλαμβάνουμε υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους, διατηρούμε κλειστά επαγγέλματα, επιβάλλουμε υψηλούς δασμούς σε εισαγόμενα είδη κλπ. Τί αντικείμενο θα έχουν άραγε οι 300.000 θέσεις εργασίας που εξήγγειλε ότι θα δημιουργήσει ο κ.Τσίπρας, διαθέτοντας 5 δις ευρώ (ήτοι, 16.670 ευρώ ανά θέση εργασίας);

Συναφώς, η αύξηση διά νόμου του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, και, περισσότερο, η εξαγγελθείσα άμεση επαναφορά της μετενέργειας, των συλλογικών συμβάσεων και του Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας, προκαλούν αύξηση του κόστους εργασίας. Είναι, επομένως, πιθανόν να οδηγήσουν σε κλείσιμο πολλές επιχειρήσεις που βρίσκονται σε οριακό σημείο και, ασφαλώς, θα αποτρέψουν (άγνωστο σε ποιόν βαθμό) νέες προσλήψεις ανέργων.

Γενικότερα, το κόστος εργασίας δεν είναι το πρωτεύον στις σημερινές συνθήκες, - η πολιτική αβεβαιότητα, η υπερ-φορολόγηση, η γραφειοκρατία, το κόστος ενέργειας, η έλλειψη ρευστότητας έχουν πιθανότατα μεγαλύτερη σημασία – ωστόσο ο μισθός πρέπει να ορίζεται από την σύμπτωση βουλήσεως ενός που προσφέρει μία θέση εργασίας και ενός άλλου διατεθειμένου να την αναλάβει, και όχι με νομοθετικές αποφάσεις (προς τα πάνω ή προς τα κάτω).

Περαιτέρω, ο κ.Τσίπρας εξήγγειλε ‘’μέτρα για την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης’’, κοστολογούμενα από τον ίδιο σε 2 δις ευρώ, ποικίλες ‘’σεισάχθειες’’ δύσκολα εκτιμωμένου συνολικού κόστους, ρυθμίσεις οφειλών, άμεση αύξηση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων ‘’τουλάχιστον κατά 4 δις ευρώ’’ και πολλά άλλα που θα θεσμοθετήσει άμεσα, μόλις αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, καταργώντας μονομερώς μνημονιακές υποχρεώσεις.

Εάν οι εξαγγελίες αυτές δεν αποτελούν συνειδητές ψευδολογίες, συνιστούν κλασική περίπτωση wishful thinking. Ο κ.Τσίπρας, βεβαίως, δίνει θάρρος στον εαυτό του, ισχυριζόμενος ότι τις απόψεις του τις έθεσε υπόψη σημαινόντων προσώπων, περιλαμβανομένου του κ.Ντράγκι, και δεν τον διέκοψαν, ‘’δεν του είπαν να φύγει’’(!) Πριν, όμως, παρέλθουν 24 ώρες, από το περιβάλλον του κ.Ντράγκι δηλώθηκε το αυτονόητο, ότι το να ακούει κανείς απόψεις, σε μίαν ιδιωτική συνάντηση, δεν σημαίνει ότι αποδέχεται το περιεχόμενό τους.

Γενικότερα, η αντίληψη ότι σε μία χώρα όπως η Ελλάς, με περιορισμένη εσωτερική αγορά και μικρή παραγωγική βάση, μπορεί να υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας με τόνωση της ενεργού ζήτησης των χαμηλότερων εισοδηματικά στρωμάτων, ‘’γιατί το επιπλέον εισόδημα αυτών θα κατευθυνθεί σε κατανάλωση’’, είναι καταφανώς εσφαλμένη.

Οι καταναλωτικές ανάγκες θα καλυφθούν εν πολλοίς από εισαγόμενα είδη, όπως ακριβώς συνέβαινε πριν από το 2010, με την δημιουργία δύο δυσθεώρητων ελλειμμάτων, του δημοσιονομικού και του εμπορικού ισοζυγίου. Ανάλογα προβλήματα, αν και σε μικρότερη έκταση, αντιμετωπίζει σήμερα η Γαλλία του Ολλάντ, παλαιότερα του Μιττεράν και η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, που όλοι αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν άρδην τις σοσιαλιστικές δοξασίες τους ενώπιον της αδυσώπητης οικονομικής πραγματικότητας.

Ίσως η πιο επικίνδυνη εξαγγελία των Τσιπρανόμικς είναι η περί κρατικού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος. Εάν αυτή υλοποιηθεί, οι κομισάριοι θα κατευθύνουν τις χρηματοδοτήσεις στους κομματικά αρεστούς. Είναι η ταχύτερη οδός για την θεμελίωση μίας σοβιετικού τύπου οικονομίας, πράγμα που αποτελεί ανομολόγητο όνειρο κάποιων από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, δεν σας αρέσει τίποτε από όσα εξήγγειλε ο κ.Τσίπρας; Ένα σημείο, πράγματι, μας άρεσε. Είναι η μείωση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων κατά 30 – 35%. Κάτι που έπρεπε να έχει υλοποιήσει προ πολλού η κυβέρνηση. Κατά τα λοιπά, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι στην οικονομία, όπως και στο ποινικό δίκαιο, πολλά εγκλήματα τελούνται όχι μόνο διά πράξεων αλλά και διά παραλείψεων. Από την μακρόσυρτη ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζουν πλήρως έννοιες όπως, παραγωγή, ανταγωνιστικότητα, ιδιωτικές επενδύσεις, επιχειρηματικότητα, εξωστρέφεια, αξιοκρατία, περιστολή γραφειοκρατίας. Χωρίς μέριμνα για τα θέματα αυτά, κανένα ‘’σχέδιο’’ και καμία ‘’ανθρωπιστική βοήθεια’’ μπορούν να δημιουργήσουν πραγματικό πλούτο, διατηρήσιμη ανάπτυξη.

Ο Χάγιεκ είχε πει ότι ‘’ο περίεργος ρόλος των οικονομικών είναι να δείχνει στους ανθρώπους πόσο λίγα γνωρίζουν για αυτά, τα οποία φαντάζονται ότι μπορούν να σχεδιάσουν’’. Τα Τσιπρανόμικς, με βασικά συστατικά τον λαϊκισμό, την άγνοια και τον κρατισμό, αποτελούν ένα επικίνδυνο μείγμα.

 

ΠΗΓΗ  EBR

Ο Τσίπρας στο "Ζάππειο"!...

του Αιμίλιου ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ

Ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν ακόμη περισσότερα για τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν γίναμε σοφότεροι. Και ας είμαστε ρεαλιστές: δεν θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό από ένα κόμμα που είναι στην αντιπολίτευση και ταυτόχρονα στον προθάλαμο της εξουσίας, πέραν της παροχολογίας.

Οι υπόλοιπες συζητήσεις για το… νόμιμο και ηθικό των εξαγγελιών σε συνθήκες Μνημονίου και οικονομικής κρίσης είναι περί όνου σκιάς. Θα πρέπει να σταθούμε σε ένα και μόνο πράγμα: στο ότι εκείνο που έλειπε από τις εξαγγελίες Τσίπρα ήταν η εξειδίκευση.

Δεν ξέρω αν η κοστολόγηση των προτάσεών του φτάνει τα 17 δισ., όπως άκουσα κυβερνητικά στελέχη να λένε ή τα 11 δισ., όπως απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρω, όμως, ότι ο πρόεδρός του δεν εξειδίκευσε τις προτάσεις του, ιδίως στο φορολογικό σύστημα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν προτίθεται να το κάνει ούτε προεκλογικά – όποτε και αν γίνουν οι εκλογές – καθώς συνεργάτες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνουν ότι "δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποια κατάσταση θα παραλάβουμε το δημόσιο ταμείο".

Με άλλα λόγια, και ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτεται πίσω από τη θεωρία της "καμένης γης". Όμως, αυτά είναι πράγματα γνωστά. Πόσο πιο… καμένη μπορεί να είναι η γη μετά το Μνημόνιο και τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την αύξηση φόρων, του κόστους ζωής και της ανεργίας; Ο πολίτης, όμως, δικαιούται και πρέπει να γνωρίζει επακριβώς τις προθέσεις καθενός "παίκτη" του πολιτικού σκηνικού.

Παράδειγμα: Διακηρύττει ο κ. Τσίπρας την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και την αντικατάστασή του από έναν φόρο μεγάλης περιουσίας. Ακίνητης περιουσίας μόνο; Διότι έχουμε ακούσει τον κ. Μηλιό να λέει ότι ο φόρος θα πρέπει να επιβληθεί στο σύνολο της περιουσίας, ήτοι καταθέσεις, χρεόγραφα, συμμετοχές σε εταιρείες, ακίνητα, αυτοκίνητα, τραπεζικές θυρίδες κτλ. Ή έχουμε ακούσει τον κ. Σταθάκη να μιλά μόνο για φόρο ακίνητης περιουσίας, με αφορολόγητο 200.000 ευρώ – όταν άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για "επαναφορά του προηγούμενου καθεστώτος" του ΦΜΑΠ, δηλαδή 400.000 ευρώ…

Άλλο παράδειγμα: Διακηρύττει ο κ. Τσίπρας την επαναφορά του αφορολόγητου για το εισόδημα στα 12.000 ευρώ. Με διατήρηση της έκπτωσης φόρου που ισχύει σήμερα (2.100 ευρώ για εισόδημα έως 21.000 ευρώ) ή όχι; Με διατήρηση των συντελεστών στο 22%, 32% και 42% ή αλλαγή τους; Με διατήρηση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης και του τέλους επιτηδεύματος ή όχι;

Καλό είναι να μιλάμε με "ανοιχτά χαρτιά", για να γνωρίζουμε και εμείς, ως πολίτες, ποια λύση θα επιλέξουμε. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει από μόνος του ότι κομίζει νέα ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου, ένα από τα οποία είναι η διαύγεις των θέσεών του, κατηγορώντας παράλληλα τον πρωθυπουργό για τα "Ζάππεια".

Κι όμως, το ίδιο ακριβώς κάνει τώρα και αυτός. Το μόνο παρήγορο, είναι ότι αρχίζει έτσι να συμπεριφέρεται ως κόμμα εξουσίας και όχι ως περιθωριακή πολιτική δύναμη…

 

ΠΗΓΗ  ΕΜΕΑ

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Με μεγάλη μου έκπληξη -λέμε τώρα...- άκουσα σήμερα τον κ Δραγασάκη να δηλώνει στον ΒΗΜΑ FM ότι τα ποσά είναι "κατ΄εκτίμησιν"!

Λυπάμαι αλλά το "κατ΄εκτίμησιν" σημαίνει και "λέω ότι θέλει να ακούσει ο κόσμος και βλέπουμε"!

Θεωρώ ότι αυτό το "φλου" που περνούσε παλαιότερα, ή η παροχολογία χωρίς εξειδίκευση όπως αναφέρεται στο παραπάνω κείμενο, δεν γίνονται πλέον δεκτά χωρίς σκέψη και προβληματισμό.

Πως αλλιώς μπορούν να αιτιολογηθούν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ (σε δημοσκοπήσεις και στις ευρωεκλογές) τα οποία παραμένουν χαρακτηριστικά χαμηλά;

Αλλά ξέχασα...  είναι χαρούμενοι που στις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχουν 2-3 μονάδες διαφορά από την κυβέρνηση που αυτοί χαρακτηρίζουν ως την χειρότερη που έχει περάσει ποτέ, την πιο ανάλγητη, την κυβέρνηση της φτώχειας, των πολιτικών/υποτακτικών, κλπ, κλπ, κλπ.

Σύντροφοι θα έπρεπε να είχατε "ποσοστά Σαντάμ" εάν ίσχυαν όλα αυτά και εάν ο κόσμος σας έπαιρνε στα σοβαρά!

(... και αν ήσασταν πιο σοβαροί μπορεί να είχε αναγκαστεί να "σοβαρευτεί" περισσότερο και η σημερινή κυβέρνηση!)

ΣΥΡΙΖOnomics...

Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου

Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, διά στόματος του προέδρου της κ. Κορκίδη, υιοθετεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά, ώστε να έχουν οι εργαζόμενοι διαθέσιμο εισόδημα να καταναλώσουν στις επιχειρήσεις που (υποτίθεται ότι;) εκπροσωπεί η ομοσπονδία. Και γιατί όχι 1751 ευρώ, για να ξοδεύουν ακόμα περισσότερα;

Ο θεσμοθετημένος κατώτατος μισθός είναι δεσμευτικός για όλες τις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν μόνο να επιλέξουν αν θα δώσουν περισσότερα, όχι όμως και λιγότερα από όσα επιτάσσει ο νόμος. Επομένως, οι επιχειρήσεις θα επιβαρυνθούν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ με ένα ΜΟΝΙΜΟ επί πλέον κόστος που δεν θα μπορούν νόμιμα να αποφύγουν.

Πρόκειται για την ίδια ομοσπονδία η οποία επί σειρά εβδομάδων ξιφουλκούσε εναντίον της ρύθμισης για το ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, με το επιχείρημα ότι δεν αντέχουν οι επιχειρήσεις το επιπλέον ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ κόστος που θα είχαν αν επέλεγαν να παραμείνουν ανοικτές.

Τότε ο κ. Κορκίδης και η ΕΣΕΕ έλεγαν ότι μόνο οι πολυεθνικές θα είχαν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στο επιπλέον προαιρετικό κόστος, σήμερα προτείνουν να επιβαρυνθούν όλες οι επιχειρήσεις με ένα επί πλέον υποχρεωτικό κόστος, και μάλιστα υψηλότερο. Η ανακολουθία είναι προφανής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, διά στόματος κ. Δραγασάκη, μας ενημέρωσε ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» θα είναι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, ώστε, υποτίθεται, να χρηματοδοτηθεί η δημιουργία 200-300 χιλ. νέων θέσεων εργασίας. Στο Δημόσιο, υποθέτω, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βαθειά και αμετακίνητα κρατικιστικό κόμμα (μεταξύ άλλων ο κ. Τσίπρας έχει δηλώσει ότι βλέπει «το Δημόσιο ως μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας», 2/2014). Δηλαδή, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα υπεξαιρέσει «σε πραγματικό χρόνο» τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που κανονικά κατευθύνονται στην κάλυψη των συνταξιοδοτικών αναγκών των ασφαλισμένων, για να χρηματοδοτήσει το Δημόσιο. Σε τι διαφέρει αυτό από το κούρεμα των ομολόγων των ιδιωτών με το PSI; Αν δεν είναι ανήθικο, τι είναι; ΣΥΡΙΖonomics.

Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι θα θέλαμε οι μισθοί στην Ελλάδα να ήταν υψηλότεροι. Σήμερα, ο μέσος μεικτός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε 1048,45 ευρώ και είναι κατά 43% χαμηλότερος από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, ενώ το 50% των εργαζομένων αμείβεται με λιγότερα από 730 ευρώ.

Η αύξηση όμως δεν θα έρθει με νόμους και ευχολόγια. Μόνο με την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της χώρας, με επενδύσεις από Έλληνες και κυρίως ξένους, με την αντίστοιχη χρηματοδότηση, που παραμένει επίσης ζητούμενο, θα δημιουργηθεί νέος πλούτος, νέες θέσεις εργασίας – που τις χρειαζόμαστε όχι μόνο επειδή η ανεργία βρίσκεται στο 27%, αλλά και επειδή είμαστε μία χώρα νέο-συνταξιούχων χωρίς πόρους για συντάξεις - και θα μπορέσουν να αυξηθούν οι μισθοί. Με ευχολόγια και νόμους που δεν μπορούν στην πράξη να εφαρμοστούν (το βλέπουμε στη φορολογία με την κυβερνητική πολιτική) απλώς θα αυξηθεί η ανεργία, τα λουκέτα και η μαύρη εργασία.

Μάλιστα, πρέπει να τολμήσουμε επιτέλους να πούμε ότι χρειαζόμαστε όχι μόνο περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά κυρίως μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις: αυτές είναι που στην πλειονότητά τους δίνουν καλύτερους μισθούς, που αποδίδουν τους φόρους τους, που πληρώνουν έγκαιρα τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, τηρούν την εργατική νομοθεσία και δημιουργούν έμπειρα στελέχη. Αυτές είναι που στηρίζουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που είναι πελάτες και προμηθευτές τους, όχι μόνο με σωστούς όρους συναλλαγών αλλά και με τη διάχυση τεχνογνωσίας.

Αυτό όμως είναι κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το πει. Το κόμμα του Δημοσίου δεν μπορεί παρά να προτείνει πώς θα αναδιανείμει τον πλούτο που ως επί το πλείστον παράγει ο ιδιωτικός τομέας υπέρ του Δημοσίου, όχι πώς θα βοηθήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναπτυχθούν, ώστε όλη η χώρα να απολαύσει τους καρπούς, και μέσω της αύξησης των μισθών. Και μάλιστα, της αύξησης των μισθών πρώτα από όλα αυτών που δημιουργούν τον πλούτο, καθώς σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι στην Ελλάδα κατά 53% υψηλότεροι από ό,τι στον ιδιωτικό!

Αυτά δεν τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιμένουμε να τα πει ούτε στη ΔΕΘ. Ας τους τα πει η ΕΣΕΕ και οι άλλες επιχειρηματικές ενώσεις, προφανώς αυτές που έχουν ανεξάρτητη φωνή και όχι τα επιμελητήρια που παρακαλάνε για την επαναφορά του χαρατσιού των υποχρεωτικών συνδρομών! Και ας φτιάξουν επιτέλους ένα ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα, που θα σέβεται τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, θα έχει στο κέντρο του όσους, Έλληνες και ξένους, δημιουργούν θέσεις εργασίας, θα ελέγχει την εφαρμογή των κανόνων στην αγορά αλλά δεν θα την περιορίζει, και δεν θα ακούγεται σαν πείραμα απομονωτικού νέο-κομμουνισμού.

 

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

Ο άλλος Τσίπρας φιλοδοξεί να γίνει ο Γ.Α. Παπανδρέου;...

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Τον κ. Γιώργο Α.Παπανδρέου τον καταλαβαίνουμε και τον λυπόμαστε. Γόνος και αυτός μιας ιστορικής πολιτικής οικογένειας, κάποτε θέλησε να κυβερνήσει την Ελλάδα, όπως ο παππούς και ο πατέρας του. Και τα κατάφερε, χρησιμοποιώντας ως όχημα ένα κόμμα («κίνημα», κατά τον ιδρυτή του) που ιδρύθηκε από τον πατέρα του και το οποίο από την μεταπολίτευση και μετά άσκησε την εξουσία επί 20 ολόκληρα χρόνια.

Για να επιτύχει τον στόχο αυτόν, ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου –έχοντας πίσω του τον ανταγωνισμό του φιλόδοξου και ανυπόμονου για εξουσία κ. Ευάγγελου Βενιζέλου– προσεταιρίσθηκε το πιο καταστροφικό για την χώρα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, αυτό που από το 1981 έως τον Μάρτιο του 2004 είχε πάρει μέρος στην μεγαλύτερη ληστεία δημοσίου και δανειακού χρήματος που θα έχει καταγραφεί ποτέ στην διεθνή οικονομική ιστορία.

Έτσι, το 2009, υπό συνθήκες άκρατου λαϊκισμού και ενώ στον παγκόσμιο χώρο είχε ήδη ξεσπάσει, με ιδιαίτερη οξύτητα, μία πρωτόγνωρη για την παγκόσμια ιστορία χρηματοοικονομική κρίση, αυτή του δυτικού υπερδανεισμού και της άκρατης τραπεζικής μοχλεύσεως, ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου, χωρίς ίχνος ευθύνης και πολιτικής σοβαρότητος, ανέτρεπε την αδύναμη και άτολμη κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή χρησιμοποιώντας το γελοίο και επικίνδυνο σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».

Ένα σύνθημα πίσω από το οποίο συντάχθηκαν ΟΛΕΣ οι δυνάμεις της λεηλασίας, πιστεύοντας ότι ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου είχε στο τσεπάκι του το μαγικό κλειδί που θα άνοιγε την σπηλιά του Αλή Μπαμπά και τους θησαυρούς της στις ορδές της «προόδου» και του άκοπου πλουτισμού.

Ανήρχοντο έτσι στην εξουσία δύο αλαζόνες, ανεύθυνοι και καιροσκόποι πολιτικοί, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι, όταν συνειδητοποίησαν ότι η σπηλιά του Αλή Μπαμπά ήταν άδεια, θέλησαν να υπονομεύσουν και μία απροετοίμαστη απέναντι στην κρίση Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, βλέποντας στην πράξη ότι ήσαν ξυπόλητοι στ’ αγκάθια και ότι οι γελοίες θεωρίες τους περί περιστρόφων στο τραπέζι και άλλα φαιδρά παρόμοια ήσαν καλά μόνον για τους εγχώριους (και ανυπόμονους για «μάσα») ιθαγενείς, τότε συνέταξαν ένα απίθανο μνημόνιο –συρροή των επί δεκαετίες υποδείξεων για την οικονομική εξυγίανση της χώρας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), με τη υπογραφή του οποίου η χώρα δεχόταν 100 δισεκατ. ευρώ και απέφευγε την άτακτη χρεωκοπία. Παράλληλα, όμως, έμπαινε στην ευρωπαϊκή σκηνή και το ΔΝΤ, γεγονός που ικανοποιούσε τις φιλοδοξίες του τότε γενικού διευθυντή του.

Η εξέλιξη αυτή, από την μια πλευρά έφερνε στο διεθνές προσκήνιο την βαθύτατη οικονομική αδυναμία της ευρωζώνης και, από την άλλη, επέτρεπε σε καιροσκόπους πρώην συμβούλους του κ.Γ.Α.Παπανδρέου να λαϊκίζουν αναίσχυντα, προτείνοντας την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την ως εκ τούτου άτακτη χρεωκοπία της. Με την ρητορική αυτή –την οποία, βέβαια, υιοθέτησε αμέσως και ο απαίδευτος υπερλαϊκιστής επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας– το οριακό πολιτικό μόρφωμα των Εξαρχείων και των μαρτύρων υπερασπίσεως δολοφόνων-τρομοκρατών αποκτούσε πολιτική πρόσβαση στις ορδές της λεηλασίας, υποσχόμενο ότι «λεφτά υπάρχουν» όχι μέσω ληστείας αλλά με την μη πληρωμή των δανεικών. Πάνω στην ίδια ρητορική, όμως, βασίστηκε και η επαίσχυντη τακτική του άλλου άκρου της κοινωνίας μας, αυτού της εθνοκαπηλείας και του ρατσιστικού μίσους.

Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι ο κ.Γ.Α.Παπανδρέου και η ολέθρια πολιτική του τελικώς επέτρεψε να καταγραφεί στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική της διάρθρωση ποιος είναι ποιος.

Από τις εκλογές του 2012, τις πρόσφατες ευρωεκλογές και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις γνωρίζουμε πλέον ότι το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τέσσερις Έλληνες στους δέκα. Είναι αυτοί οι συμπατριώτες μας οι οποίοι, παρά τα χαράτσια, την πενταετή ύφεση, την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την ανεργία, πιστεύουν στον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας, απορρίπτουν τον λαϊκισμό και τον μηδενισμό που συνεπάγεται και έχουν την δύναμη να δημιουργούν, πέρα από τις άναρθρες κραυγές και την καλπάζουσα ανοησία του όχλου της παρακμής.

Ως φαίνεται, όμως, αυτός ο όχλος της παρακμής αποτελεί στην παρούσα φάση μία δυνητική πολιτική πελατεία για τον κ. Γ.Α.Παπανδρέου και των ανθρώπων του. Αυτά που είπε ο πρώην πρωθυπουργός στην πρόσφατη εκδήλωση του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του πατρός του δεν υποδηλώνουν τίποτε περισσότερο από την «τσιπροποίησή» του και ό,τι αυτή μπορεί να τού προσφέρει.

Είναι έτσι κατάδηλον ότι ο ΓΑΠ επιδιώκει να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο με εφαλτήριο το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ και τις διάφορες συνιστώσες του, οι οποίες σήμερα στεγάζονται εντελώς καιροσκοπικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, είναι πολύ πιθανόν ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου να πιστεύει ότι η «τσιπροποίησή» του θα τού δώσει την δυνατότητα να έλθει στο πολιτικό προσκήνιο ως ένας σοβαρότερος Τσίπρας, ικανός να πορευθεί προς την εξουσία έστω και συγκυβερνώντας. Προφανώς δε, ο πρώην πρωθυπουργός πιστεύει ότι θα μπορέσει, στο σημερινό κλίμα, να απεγκλωβίσει από τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικές δυνάμεις που θα τού δώσουν την δυνατότητα να έχει τον ρόλο επιδιαιτητή.

Όλα αυτά, βεβαίως, είναι ασκήσεις επί χάρτου. Παραμένει, όμως, ένα πολιτικό σενάριο εξαιρετικά ενδιαφέρον η «τσιπροποίηση» του πρώην πρωθυπουργού –ο οποίος, επιπλέον, έναντι του νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως διαθέτει σοβαρά εξωτερικά ερείσματα και σαφώς άλλο μορφωτικό επίπεδο.
Την συνέχεια μιας παρόμοιας εκβάσεως, θα την παρακολουθήσουμε ως θέαμα θεάτρου σκιών.

 

ΠΗΓΗ  EBR

Και με τους...Ζαπατίστας, και με τους μοναχούς!...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Ο σύντροφος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δρίτσας, μας ενημέρωσε ότι πολιτική του κόμματός όταν έλθει εν τη εξουσία του είναι να βγάλει την χώρα από το ΝΑΤΟ. Το "αριστερό" 30% της κοινοβουλευτικής ομάδας του ίδιου κόμματος, πιέζει παράλληλα να φύγουμε και από την ΕΕ, δεδομένου ότι "ΕΕ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο". Ο καρηκομόων συνάδελφός τους κ. Κουράκης, καθησύχασε χθες τους υπό διαγραφή "αιώνιους φοιτητές", πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας, θα επιτρέψει σε όποιον "αιώνιο" δηλώσει ότι θέλει να διατηρήσει την φοιτητική του ιδιότητα, θα το επιτρέψει, τροποποιώντας τον σχετικό νόμο-λογικό, γιατί αλλιώς πως στην ευχή θα διατηρήσουν οι κομματικές νεολαίες τις στρατιές των "φοιτητών" για να... απομπαχαλέψουν τα πανεπιστήμια και να επηρεάζουν καθηγητές και συγκλήτους;

Εντάξει, δεν είναι το πρώτο η μόνο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ που εν όψει εκλογικής αναμέτρησης ακολουθεί την "πολιτική" του "Θα σας κάνουμε σχολεία-μα δεν έχουμε παιδιά-θα σας κάνουμε και παιδιά!" Έτσι, δεν του κοστίζει τίποτε να καταργεί τον ΕΝΦΙΑ, να αυξάνει το κατώτερο μισθό στα 751 ευρώ, να επαναπροσλαμβάνει όλους τους απολυθέντες από το δημόσιο, ν' αποκαθιστά τις συντάξεις στα προ περικοπών επίπεδα. Αν και όταν αναλάβει ευθύνες εξουσίας, θα γίνει... ρεαλιστικότερος, θα ψελλίσει κάτι σαν "παραλάβαμε καμμένη γη"-σημασία έχει όμως πως θα έχει γίνει κυβέρνηση! Τότε, θα τα μπαλώσει με κάποιο τρόπο,,,

Στο ίδιο πλαίσιο τακτικισμού και ... γενικευμένης ψηφοθηρίας (ως γνωστόν οι ψήφοι δεν έχουν οσμή...), ο Αλέξιος (για την περίπτωση της ιεράς επίσκεψης προτίμησε το χριστιανικό όνομα) Τσίπρας, κατά την παραμονή του στο Άγιο Όρος και την κατ΄ ιδίαν "συνομιλία" του με κάποιο θαυματουργό εικόνισμα, δεν δίστασε να παρομοιάσει τους μοναχούς με τους...Ζαπατίστας, λέγοντας πως όπως και οι επαναστάτες, έτσι κι' αυτοί ζουν με την αρχή "όλα για όλους, τίποτε για μας!"

"Τίποτε για μας"; Όχι ακριβώς... Γιατί στην επαίσχυντη και προκλητική τροπολογία που υιοθέτησε ο υπουργός Λοβέρδος, μετά από πρωτοβουλία 16 βουλευτών της ΝΔ, που προβλέπει ότι όσοι μοναχοί λαμβάνουν σύνταξη κάτω από 9.500 ευρώ ετησίως, δεν θα φορολογούνται (την ώρα που φουκαράδες συνταξιούχοι με 40 χρόνια δουλειάς παίρνουν συντάξεις πολύ μικρότερες, ΑΛΛΑ φορολογούνται χωρίς κανένα αφορολόγητο όριο!), και θα απαλλάσσονται από τον ΕΝΦΙΑ, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όταν έγινε η σχετική ψηφοφορία στην Βουλή, όχι μόνοι δεν ξεσηκώθηκαν να διαμαρτυρηθούν και να καταγγείλουν την πρόκληση, αλλά... ούτε καν καταψήφισαν την τροπολογία! Απλώς... ψήφισαν "παρών"! Και με τον χωροφύλαξ, και με τον αστυφύλαξ! Μην χαλάσουμε, κι' όλας, τα "κονέ" του Αλεξίου με το θείο και τις άγνωστες βουλές του Κυρίου!
Ουαί, υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι...

 

ΠΗΓΗ  iefimerida.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι μοναχοί του Αγίου Όρους έχουν ατομικά εισοδήματα.

Ανέκαθεν θεωρούσα ότι απαρνούνται τα εγκόσμια και ζουν βίο μοναχικό με τα άκρως απαραίτητα υλικά αγαθά αλλά με περισυλλογή και προσευχή.

Η αλήθεια είναι ότι, από την στιγμή που ο καθένας μπορεί να μονάσει σε οποιαδήποτε ηλικία και με οποιαδήποτε περιουσιακή κατάσταση, είχα την εντύπωση ότι μεταβιβάζουν στις μονές τα οποιαδήποτε περιουσιακά τους στοιχεία και δεν ξανα-ασχολούνται με τα ταπεινά καθημερινά θέματα των λοιπών πολιτών.

Φαίνεται πως έκανα μέγα λάθος...

Αλλά δεν μπορώ και να δεχτώ την οποιαδήποτε ευνοϊκή φορολογική αντιμετώπιση τους, ειδικά αυτή την εποχή και ειδικά με το σκεπτικό του μοναχισμού που ουδεμία σχέση έχει με επενδύσεις και ανάπτυξη.

Δυστυχώς, ακόμη και ο "Αλέξης" φαίνεται να διαφωνεί με το σκεπτικό μου...

Όπως ο Ανδρέας; Δεν γίνεται!...

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Στις συναντήσεις που είχε με τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΣΕΒ, ΕΣΕΕ), ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε πέντε δεσμεύσεις (εδώ).

Ευχάριστα πράγματα. Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να διαφωνήσει έστω και με μία από αυτές; Το μεγάλο ερώτημα είναι αν κινούνται στα πλαίσια του εφικτού ή αν έχουμε ξανά τις συνήθεις υποσχέσεις.

Η απάντηση στο ερώτημα κρύβεται σε μια λέξη: πώς. Πώς θα γίνουν όλα αυτά και, πρωτίστως, όσα έχουν οικονομικό κόστος; Δηλαδή, ξαναγυρίζουμε στο αιώνιο ερώτημα: πού θα βρεθούν τα λεφτά;

Κι επειδή βρισκόμαστε στον αστερισμό των επετείων, ας συνδέσουμε τις δεσμεύσεις αυτές του ΣΥΡΙΖΑ με το παλαιό ΠΑΣΟΚ, μια που αρκετά στελέχη της ηγεσίας του, μηδέ του Αλέξη Τσίπρα εξαιρουμένου, δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για το ΠΑΣΟΚ εκείνο και τον ιδρυτή του. Επιπλέον, σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚικής προέλευσης, λένε καθαρά ότι το σημερινό κόμμα της Αριστεράς είναι τρόπον τινά η συνέχεια εκείνου του ΠΑΣΟΚ (δύο παραδείγματα εδώ και εδώ).

Η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981 εφάρμοσε αμέσως τέτοια φιλολαϊκά μέτρα, με πρώτο και καλύτερο τη μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού. Πώς; Αυξάνοντας το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή με δανεισμό.

Αυτός είναι ο ένας τρόπος για να το πετύχεις. Υπάρχουν άλλοι δύο. Η αύξηση της φορολογίας και η ανάπτυξη.

Τι περιθώρια έχει μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Ας αφήσουμε κατά μέρος την ανάπτυξη, διότι δεν γνωρίζουμε αν, πότε και πόσο θα επιτευχθεί, ώστε να φέρει μεγαλύτερο ΑΕΠ. Μένουν οι άλλοι δύο τρόπο

1. Δανεισμός: μπορεί μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συνάψει νέα δάνεια, για να αυξήσει τους μισθούς; Με τέτοιο χρέος πάνω από το κεφάλι της, μοιάζει πολύ δύσκολο έως απίθανο. Δηλαδή, δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι έκανε ο Ανδρέας το 1981
2. Αύξηση των φόρων: Εδώ οι απαντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν σε μεγάλο μπέρδεμα. Από τη μια δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι θα καταργήσει τον φόρο στα ακίνητα. Και από πού θα αναπληρώσει τα 3-4 δισεκατομμύρια που αποφέρει; Άγνωστο.

Από την άλλη εξαγγέλλει μεγαλύτερη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων και πάταξη της φοροδιαφυγής. Και τα δύο είναι σωστά μέτρα. Όμως, η μεν πάταξη της φοροδιαφυγής απαιτεί χρόνο, η δε υπερφορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων δεν θα αποφέρει τα αναμενόμενα. Για παράδειγμα, όσοι δήλωσαν εισόδημα άνω των 100 χιλιάδων ευρώ το 2012 είναι μόλις 14.000. Ακόμη κι αν τους πάρει το 80% (δηλαδή ό,τι εξήγγειλε ο Ολάντ στη Γαλλία για τους άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ -και ουδέποτε εφάρμοσε), δεν αναπληρώνει την απώλεια των εσόδων από την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν διεθνείς δεσμεύσεις (τρόικα, μνημόνια), μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι έκανε η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, αφού και δάνεια δεν θέλει να πάρει (και αν βρει…) και φόρους θέλει να καταργήσει.

Και τον μάγο Χουντίνι να επιστρατεύσει τέτοιον τετραγωνισμό του κύκλου αποκλείεται να πετύχει. Γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα, πριν υποσχεθούν και δεσμευτούν, οι του ΣΥΡΙΖΑ να μελετήσουν τα ιστορικά παραδείγματα, να δουν και τη σημερινή πραγματικότητα και να πουν το μόνο ειλικρινές: δεν υποσχόμαστε τίποτα πριν δούμε από μέσα τι έχουμε παραλάβει.

Όλα τα άλλα είναι συνταγή σίγουρης αποτυχίας.

 

ΠΗΓΗ   protagon.gr

Στον ΣΥΡΙΖΑ θα φορολογήσουν, αλλά δεν ξέρουν τι...

Γράφει η Έλενα Σωτηριάδου

Με τον ΣΥΡΙΖΑ, τελικά, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι δεν θα πλήξουμε ποτέ. Και στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα όπου περισσεύει η μιζέρια, οι άνευ ουσίας διαγκωνισμοί και τα «πεζά» νούμερα των οικονομικών δεικτών, το να έχεις ένα κόμμα που σχεδόν κάθε εβδομάδα λέει και κάτι διαφορετικό κρατώντας σε εγρήγορση τα πλήθη, είναι κάτι που δεν μπορείς παρά να του το αναγνωρίσεις.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θυμίζει τα αυγά γνωστής σοκολατοβιομηχανίας που κρύβουν δώρα- εκπλήξεις. Κάθε αυγό και άλλο δώρο- κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και άλλη δήλωση. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις, έτσι για να αυξάνεται το σασπένς τα ίδια στελέχη λένε αλλά τη μία άλλα την άλλη, προφανώς θέλοντας να διαπιστώσουν στην πράξη τα ποσοστά Αλτσχάιμερ στη χώρα μας.

«Είμαστε πολυσυλλεκτικό δημοκρατικό κόμμα και ο καθένας δικαιούται να λέει ελεύθερα την άποψη του» λέγανε στον ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό, ωστόσο, τώρα που έχουν βάλει στόχο να πάρουν την εξουσία αρχίζουν και συνειδητοποιούν πως από τον Πύργο της Βαβέλ έως το Μέγαρο Μαξίμου, τα χιλιόμετρα είναι πολλά και δύσκολο να διανυθούν…

Ο προβληματισμός υπάρχει αλλά στη μεγάλη πλειοψηφία τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν απτόητα να αλλάζουν τις θέσεις τους για κρίσιμα θέματα, κατά πως βολεύει αυτούς, τον κόσμο και ενίοτε τους συνδικαλιστές.

Τελευταίο κρούσμα ο Γιώργος Σταθάκης. Το προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τον «τυφώνα» ΕΝΦΙΑ θέλησε να ενημερώσει για τις προθέσεις του κόμματος του σχετικά με την φορολογία. «Θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ» είπε και «θα φορολογήσουμε τη μεγάλη ακίνητη περιουσία» συμπλήρωσε, όμως τόσο αυτός όσο και όλοι οι σύντροφοι του εξακολουθούν να αρνούνται να διασαφηνίσουν τι εννοούν με τον όρο «μεγάλη περιουσία». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βάζει πλαφόν» βάσει του οποίου θα ορίζεται η «πραγματικά μεγάλη ιδιοκτησία» και η «μικρομεσαία» κρατώντας το, όπως όλα δείχνουν, για έκπληξη. Σου λέει κάτσε να δούμε πρώτα αν έχει μείνει κανένας πλούσιος στην Ελλάδα και μετά θα δούμε τι θα του κάνουμε. Δηλαδή, βλέποντας και κάνοντας…

Και για να επανέλθουμε στον κ. Σταθάκη αξίζει να μείνουμε στη δήλωση του ότι το ισχύον φορολογικό σύστημα είναι παράλογο και άδικο καθώς ρίχνει τα βάρη στους οικονομικά αδύναμους. Καλά και άγια αυτά αλλά αν δεν έχετε δίδυμο αδελφό και μάλιστα πολιτικό κ. Σταθάκη, τότε η μεταστροφή σας είναι κάτι παραπάνω εντυπωσιακή. Και εξηγούμαστε.

Μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο ο ίδιος, ερωτηθείς σχετικά, είχε δηλώσει σε εκδήλωση για την παραγωγική ανασυγκρότηση πως «η Ελλάδα υποφέρει από χαμηλή φορολόγηση», τονίζοντας μάλιστα ότι «οφείλουμε να αυξήσουμε τα έσοδα από τη φορολογία από 38% -που είναι σήμερα- στο 43% του ΑΕΠ, ένα ποσοστό που κινείται στον μέσο όρο της ΕΕ».

Παράλληλα λίγο καιρό αργότερα σε δηλώσεις του στον ραδιοφωνικό σταθμό “Βήμα fm” υποστήριξε ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ “δεν θα αλλάξει κανένα φορολογικό συντελεστή” σημειώνοντας μάλιστα ότι “εάν ισχύσει η σημερινή φορολογία και πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, θα έχουμε μεγαλύτερα έσοδα, τα έσοδα θα αυξηθούν και η φοροδιαφυγή θα φέρει έσοδα”.

Προφανώς, ο κ. Σταθάκης όταν ο πρόεδρος του κόμματος του Αλέξης Τσίπρας ανέλυε τους βασικούς άξονες του επίσημου φορολογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο μεταξύ άλλων προβλέπεται σταδιακή μείωση των συντελεστών του ΦΠΑ και συνολική φορολόγηση σε ποσοστό κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο», ήταν διακοπές.

Αναμφισβήτητα, το σύστημα φορολόγησης στην Ελλάδα δεν φημίζεται ούτε για την αξιοκρατία του ούτε για τον ρεαλισμό του. Πρόκειται για μία διαχρονική παθογένεια την οποία δεν μπόρεσε να διορθώσει καμία κυβέρνηση. Προσπάθειες έγιναν αλλά αποδείχθηκαν μπαλώματα που ενέτειναν το πρόβλημα. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως η Ελλάδα διεκδικεί το ρεκόρ στον αριθμό των φορολογικών νομοσχεδίων που έχει περάσει από το κοινοβούλιο της.

Ωστόσο, όταν είσαι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αξιώσεις να γίνεις κυβέρνηση, οφείλεις να μιλάς καθαρά και σταράτα για το τι θες να κάνεις και τι όχι. Τα ναι μεν αλλά μας τελειώσανε προ πολλού και ο κόσμος πια δεν συγχωρεί τίποτα και κανέναν…

 

ΠΗΓΗ  thepaper.gr