Το κυνήγι της διαφθοράς...

Γράφει ο Αλέκος Λασκαράτος

Τους τελευταίους μήνες, παρακολουθούμε, άναυδοι, να αποκαλύπτονται σκάνδαλα διαφθοράς με μίζες κυβερνητικών στελεχών ή/και προέδρων οργανισμών και άλλων αξιωματούχων. Τα σκάνδαλα διαφθοράς δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στη χώρα μας, μόνο που τώρα έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Ώσπου να ακούσεις και να διαβάσεις για το ένα, σκάει μύτη το επόμενο πριν καλά-καλά το καταλάβεις.

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Τα γερμανικά υποβρύχια με την Ferrostaal, τα (επίσης γερμανικά) άρματα μάχης Leopard, το σκάνδαλο του ΤΤ, και τόσα άλλα, με ποιο πρόσφατο αυτό των Μ.Κ.Ο. Με ευκαιρία το τελευταίο, βγήκαν και κάποια εσωκομματικά μαχαίρια στο ΠΑΣΟΚ.

Αν πάμε τον χρόνο πιο πίσω θα θυμηθούμε τους Ολυμπιακούς αγώνες και τις υπερτιμολογήσεις των έργων και των εγκαταστάσεων. Θα θυμηθούμε και το C4i με τη Siemens. Ακόμη πιο πίσω θα θυμηθούμε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, το Βατοπέδι, και πάει λέγοντας. Για μια δεκαετία, τουλάχιστον, η ελληνική κοινωνία ζει παρέα με τα σκάνδαλα. Τα χρήματα από τις μίζες, πήγαν στις τσέπες  «επιτηδείων», σε υπεράκτιες εταιρείες, σε βίλες, και σε παράνομες (μη φορολογημένες) καταθέσεις στο εξωτερικό.

Τα χρήματα που διακινήθηκαν σε μίζες είναι πολλά, πάρα πολλά. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρώην αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών του υπουργείου Άμυνας, Αντώνη Κάντα, που, σύμφωνα με πληροφορίες, ανέφερε στους ανακριτές της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου, δίνοντας παράλληλα και το στίγμα για το τι ακριβώς συνέβαινε μέσα στο υπουργείο: «Πήρα τόσες πολλές μίζες που δεν τις θυμάμαι όλες».

Άλλαξε κάτι τελευταία στον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα σκάνδαλα διαφθοράς ή είμαστε σε κατάσταση "business as usual", όπως λένε οι αγγλοσάξονες; Μέχρι πρόσφατα, οι υποθέσεις αυτές έπαιρναν τον δρόμο των «εξεταστικών» ή των «προανακριτικών» επιτροπών της Βουλής, όπου μετά από ατέρμονες συζητήσεις, εξετάσεις και αλληλοκατηγορίες μεταξύ των κομμάτων δεν έβγαινε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Άλλες φορές, έβγαιναν τρία ή και τέσσερα διαφορετικά, και συχνά αλληλοσυγκρουόμενα, πορίσματα, ένα από κάθε κόμμα.

Πιστεύω πως, πράγματι, κάτι έχει αλλάξει τελευταία. Και αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι, επιτέλους, τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο της τακτικής δικαιοσύνης, τη μόνη την οποία εμπιστεύεται η ελληνική κοινωνία, και τη μόνη που μπορεί να φτάσει στο «κόκαλο» (ή στο «μεδούλι», αν προτιμάτε) μιας τέτοιας υπόθεσης.

Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή; Πρόκειται, μήπως, απλά για πολιτική βούληση της σημερινής κυβέρνησης ή, μήπως, πρόκειται απλά για δυνατότητες που διαθέτουν (μετά από σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις) σήμερα οι εισαγγελικές αρχές και η δικαιοσύνη γενικότερα (θέσπιση των «εισαγγελέων διαφθοράς», δυνατότητα διασταύρωσης στοιχείων, άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών, κ.λπ.,) που δεν διέθεταν παλαιότερα; Μάλλον και τα δύο έχουν παίξει ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της νέας εικόνας που βλέπουμε στο κυνήγι της διαφθοράς.

Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο αυτή η εικόνα θα αποτελέσει μια πραγματικότητα που θα μας ακολουθήσει και τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά, έχω επιφυλάξεις. Τα διαθέσιμα εργαλεία θα συνεχίσουν να υπάρχουν βέβαια. Η πολιτική βούληση όμως; Τα σημερινά σκάνδαλα χτυπάνε κυρίως προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Τόσο η ΝΔ όσο και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μόνο κέρδος μπορούν να αποκομίσουν από αυτήν την  ιστορία. Το θέμα είναι αν τύχει να θίγονται οι τότε ευρισκόμενες στην εξουσία πολιτικές δυνάμεις, αν θα συνεχίσει να υπάρχει η ίδια πολιτική βούληση για την πάταξη της διαφθοράς ή όχι.

ΠΗΓΗ  protagon.gr