Η ευθύνη είναι δική μας...

Του Νικου Κωνστανταρα

Ο,τι κι αν γίνει στην Ευρώπη, όπου άνοιξε η συζήτηση για το πώς θα αλλάξουν οι όροι της οικονομικής πολιτικής, ό,τι κι αν γίνει στις δικές μας εκλογές στις 6 Μαΐου, ένα πράγμα είναι σίγουρο: εμείς οι Ελληνες θα πρέπει να πετύχουμε στην προσπάθεια να βγάλουμε τη χώρα μας από την κρίση και να ξαναμπούμε στην κοινωνία των μη εξαρτημένων κρατών.

Κι όμως, η προεκλογική εκστρατεία κάποιων πολιτικών δίνει την εντύπωση ότι ζούμε ακόμη στο παρελθόν. Αγνοούν την πραγματικότητα, υπερτιμούν τη βοήθεια που μπορεί να μας έρθει από αλλού και αδιαφορούν για τις δικές τους ευθύνες για ό,τι πρέπει να γίνει. Η αλαζονεία περισσεύει – είτε αφορά την αθέτηση υποχρεώσεων είτε την απόρριψη μετεκλογικών συνεργασιών.

Ο ενθουσιασμός με τον οποίο πολλοί στην Ελλάδα βλέπουν την πιθανότητα νίκης του Φρανσουά Ολάντ στις γαλλικές εκλογές και την πιθανή αναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου θυμίζει τις εποχές που οι Ελληνες στήριζαν τις ελπίδες τους στον ένα ή τον άλλο υποψήφιο στις αμερικανικές εκλογές, πιστεύοντας ότι αυτός θα έλυνε τα εθνικά μας θέματα. Το 1972, ο Μακγκόβερν θα έδιωχνε τη χούντα· το 1976, ο Κάρτερ θα έδιωχνε τους Τούρκους από την Κύπρο· ο Κλίντον θα έλυνε το Κυπριακό· ο Ομπάμα θα ήταν φυσικός σύμμαχος των Ελλήνων.

Ηταν πάντα τέτοιες οι προσδοκίες που ό,τι κι αν έκανε ο «δικός μας» υποψήφιος μετά την εκλογή του μας φαινόταν λίγο. Κι όμως, ακόμη πιστεύουμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος ξημεροβραδιάζεται με την έγνοια μας, ότι αυτοί που ίσως εκλεγούν θα μας βοηθήσουν, ενώ αυτοί που ήδη κυβερνούν είτε συνωμοτούν εναντίον μας είτε αδιαφορούν για τις αδικίες που υπομένουμε. Ισως αυτός είναι ο λόγος που για τόσα χρόνια επιτρέψαμε στους πολιτικούς μας να μην αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες, να κυβερνούν χωρίς να παίρνουν αποφάσεις που θα απέτρεπαν την καταστροφή.

Ο παραλογισμός αυτός οδήγησε στο να προσδίδουμε υπερβολικό ενδιαφέρον (ή ικανότητες) στους ξένους φίλους και εχθρούς, ενώ στην αφήγηση της Ιστορίας και στην καθημερινή τριβή προσποιούμαστε ότι δεν έχουμε την ανάγκη κανενός. Μιλάμε σαν να μην υπάρχει ο υπόλοιπος κόσμος, ενώ περιμένουμε (ενίοτε απαιτούμε) να μας βοηθήσει. Οι πιο ακραίοι μιλούν για έξοδο από την Ευρώπη ή υιοθετούν συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν σε σύγχρονη δημοκρατία. Περιμένουν βοήθεια χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς να πάρουμε μέτρα να αποτρέψουμε νέα δεινά.

Πράγματι, φίλοι και εχθροί έπαιξαν καίριο ρόλο στην Ιστορία μας. Αλλά ποτέ δεν πέτυχαν κάτι χωρίς την αποφασιστική συνδρομή των Ελλήνων, είτε για καλό είτε για κακό. Είναι τρομακτικό να βλέπουμε σήμερα πόσο ισχυρή παραμένει η αντίληψη ότι οι ξένοι καθορίζουν την τύχη μας, αλλά εμείς οι υπερήφανοι δεν λογαριάζουμε κανέναν. Περιμένουμε κάτι – χωρίς να ξέρουμε τι.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ