Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά...
Είναι γενικώς αποδεκτό ότι τα 2,5 τελευταία χρόνια ΟΛΑ πήγαν στραβά στην χώρα και ΟΛΟΙ ζητούσαν εκλογές εδώ και καιρό.
Είναι εμφανής η αγανάκτηση, ο θυμός και η οργή των πολιτών και το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να περάσει την άποψη ότι για όλα αυτά ευθύνονται ΟΛΕΣ οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις άρα είναι εξίσου υπεύθυνοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Υπάρχει μία διάχυτη απογοήτευση των πολιτών από τα δύο μεγάλα κόμματα και τα δημοσκοπικά στοιχεία δείχνουν μεγάλη πτώση του δικομματισμού.
Επίσης υπάρχει πολύ μεγάλος φόβος για το μέλλον και οι πολίτες είναι τρομοκρατημένοι για το τι τους περιμένει αύριο.
Θεωρητικά όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να φέρουν ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Θα έπρεπε τα δύο μεγάλα κόμματα να καταποντιστούν και μία τρίτη δύναμη να έχει ανατείλει ως “ελπίδα για το αύριο”.
Παρόλα τα παραπάνω όμως κανείς δεν φαίνεται να παίρνει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις και όσο κι αν δεν τις παραδέχομαι δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την επερχόμενη πρωτιά της ΝΔ με πιθανότερο δεύτερο κόμμα το ΠΑΣΟΚ.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην χειρότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής περιόδου όπου οι πολιτικοί αποδοκιμάζονται και γιαουρτώνονται αλλά... ΟΥΔΕΙΣ τρίτος δεν μπορεί να πείσει ότι αυτός αποτελεί την λύση!
Αναρωτιέμαι... τι παραπάνω πρέπει να γίνει για να καταλάβουν ότι δεν πείθουν;
Αυτά τα 2,5 χρόνια δημιουργήθηκαν δεκάδες νέα κόμματα, πολλά από τα οποία μάλιστα χαίρουν ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ γιατί έχουν αρχηγούς πρώην μεγαλοστελέχη κοινοβουλευτικών κομμάτων (Μπακογιάννη, Καμμένος, Δημαράς, Κατσέλη-Καστανίδης, Κουβέλης), κανείς όμως δεν κατάφερε να πείσει ώστε να έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία.
Το γιατί είναι μάλλον φανερό...
Κανένα από τα κόμματα που θα λάβουν μέρος στις επερχόμενες εκλογές (πλην των δύο μεγάλων) δεν έχει ολοκληρωμένο κυβερνητικό πρόγραμμα.
Κάποια από αυτά είναι μονοθεματικά (πχ Πειρατές, Χρυσή Αυγή), κάποια είναι ευκαιριακά (όπως η Δράση του Μάνου ο οποίος θυμάται το κόμμα του κάθε φορά που του αρνούνται την συμμετοχή στα δικά τους ψηφοδέλτια τα δύο μεγάλα κόμματα!) και τα περισσότερα είναι προσωποπαγή γιατί κάποιοι είναι “ψώνια” (δεν το λέω εγώ... ο Καμμένος* το είπε!) και θέλουν να λέγονται “αρχηγοί”, “πρόεδροι” ή “ηγέτες”.
Νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να σκεφτεί πως εάν σήμερα με την γενικευμένη απαξίωση(;) του πολιτικού κόσμου δεν μπορούν να ηγηθούν μάλλον δεν θα μπορέσουν ποτέ!
Σαφώς και είναι καλός ο πλουραλισμός, είναι σωστό να ακούγονται πολλές διαφορετικές απόψεις και να υπάρχει πίεση στην ηγεσία, όταν όμως αυτό οδηγεί στην ακυβερνησία γίνεται επικίνδυνο.
Αντί λοιπόν να ψηφίσουμε με βάση την οργή και την αντίδραση, θα πρότεινα να κυριαρχήσει η λογική και να επιλέξουμε υποψηφίους οι οποίοι θα προσδώσουν κύρος και πατριωτικό προσανατολισμό στα κόμματα που ήδη προηγούνται.
Οι υποψηφιότητες ανακοινώθηκαν και μέσα στα “παλιά υλικά” τα οποία κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να πεταχτούν επιτέλους στα σκουπίδια, υπάρχουν και “διαμάντια” που θα μπορούσαν να δώσουν νέα πνοή και να αναβαθμίσουν το κοινοβούλιο.
Αν εκλεγούν πολλά τέτοια “διαμάντια” τότε θα μπορούσε να αναβαθμιστεί και η χώρα και να δει επιτέλους φως στην άκρη του τούνελ.
Απλή κοινή λογική...
* και για του λόγου το αληθές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου