Styx - Man In The Wilderness
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013
Η τέχνη της ταραχώδους αποτυχίας...
Του Νίκου Κωνσταντάρα
Παρά τα χρόνια της κρίσης και της βίαιης προσαρμογής σε μιαν άλλη πραγματικότητα, ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με την ίδια φασαρία, τις ίδιες υπερβολές και την ίδια συγκρουσιακή νοοτροπία που απέκλειε την ομαλή εξέλιξη της κοινωνίας μας, της οικονομίας και της πολιτικής μας όλα τα προηγούμενα έτη. Είναι σαν να έχουν εξελιχθεί τεχνοτροπίες που στοχεύουν στην πρόκληση γενικής σύγχυσης, ώστε να μη γνωρίζει κανείς τι προτείνεται, τι γίνεται, ποιος είναι ο στόχος και ποιοι οι κίνδυνοι που θα προκύψουν. Οσοι έχουν την ευθύνη της εφαρμογής μέτρων δεν έχουν το σθένος να εκτελέσουν το καθήκον τους με αποφασιστικότητα, ενώ όσοι αντιστέκονται γνωρίζουν ότι η δική τους αποφασιστικότητα θα δρέψει δάφνες. Η υπόθεση της λεγόμενης «διαθεσιμότητας» διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια είναι μια λαμπρή εφαρμογή του τεχνάσματος «κάνε πως τα αλλάζεις όλα για να μην αλλάξεις τίποτα». Ετσι, η δηλωμένη «αποφασιστικότητα» της κυβέρνησης να ξεκαθαρίσει με μια ομάδα εργαζομένων την οποία παρουσίαζε ως τρανταχτό παράδειγμα ευνοιοκρατίας και νεποτισμού προκάλεσε την απόλυτη άρνηση των ενδιαφερομένων να δεχθούν τη μοίρα τους, την άμεση συσπείρωση των αντικυβερνητικών, αντιμνημονιακών, αντισυστημικών και λοιπών δυνάμεων, σε ένα μέτωπο που δεν επέτρεπε καμία υποχώρηση από κανέναν.
Παρά τα χρόνια της κρίσης και της βίαιης προσαρμογής σε μιαν άλλη πραγματικότητα, ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με την ίδια φασαρία, τις ίδιες υπερβολές και την ίδια συγκρουσιακή νοοτροπία που απέκλειε την ομαλή εξέλιξη της κοινωνίας μας, της οικονομίας και της πολιτικής μας όλα τα προηγούμενα έτη. Είναι σαν να έχουν εξελιχθεί τεχνοτροπίες που στοχεύουν στην πρόκληση γενικής σύγχυσης, ώστε να μη γνωρίζει κανείς τι προτείνεται, τι γίνεται, ποιος είναι ο στόχος και ποιοι οι κίνδυνοι που θα προκύψουν. Οσοι έχουν την ευθύνη της εφαρμογής μέτρων δεν έχουν το σθένος να εκτελέσουν το καθήκον τους με αποφασιστικότητα, ενώ όσοι αντιστέκονται γνωρίζουν ότι η δική τους αποφασιστικότητα θα δρέψει δάφνες. Η υπόθεση της λεγόμενης «διαθεσιμότητας» διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια είναι μια λαμπρή εφαρμογή του τεχνάσματος «κάνε πως τα αλλάζεις όλα για να μην αλλάξεις τίποτα». Ετσι, η δηλωμένη «αποφασιστικότητα» της κυβέρνησης να ξεκαθαρίσει με μια ομάδα εργαζομένων την οποία παρουσίαζε ως τρανταχτό παράδειγμα ευνοιοκρατίας και νεποτισμού προκάλεσε την απόλυτη άρνηση των ενδιαφερομένων να δεχθούν τη μοίρα τους, την άμεση συσπείρωση των αντικυβερνητικών, αντιμνημονιακών, αντισυστημικών και λοιπών δυνάμεων, σε ένα μέτωπο που δεν επέτρεπε καμία υποχώρηση από κανέναν.
Το αποτέλεσμα: το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο παραμένουν κλειστά επί 12 εβδομάδες, ο αριθμός των (υποθετικώς) «διαθέσιμων» υπαλλήλων συρρικνώθηκε σε περίπου 100 από τους εκατοντάδες που ήταν ο στόχος, η πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση καταρρακώθηκε (όπως και το όποιο κύρος είχε απομείνει στο «κράτος» και στην κυβέρνηση) και, σαν να μην έφθαναν αυτά, οι υπάλληλοι επιμένουν να κρατούν κλειστά τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Προκλήθηκε η μεγαλύτερη δυνατή αντίδραση, με το μεγαλύτερο δυνατό κόστος για τους φοιτητές και την κοινωνία. Εάν σκεφθούμε ότι η έλλειψη σχεδιασμού και αυτοπεποίθησης των κυβερνώντων, καθώς και η άκαμπτη αντίδραση των αντιπάλων τους, ευνοούν τη νοοτροπία του «όχι σε όλα», τότε το κόστος δεν μετριέται μόνο με την αποτυχία του μέτρου, αλλά και με την ενίσχυση των δυνάμεων της αδράνειας. Είτε μελέτησε το θέμα, είτε ήθελε να πετύχουν τα μέτρα είτε όχι, οι αντιδράσεις είναι και άλλοθι για τον εκάστοτε υπουργό να πράξει τα ελάχιστα.
Αυτή η τέχνη, που θα μπορούσε να ονομαστεί «η μέθοδος της ταραχώδους αδράνειας», δεν είναι εφεύρημα του καθηγητή κ. Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου. Είναι παλιά, δοκιμασμένη και επιτυχημένη. Κάθε κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών κατάφερνε να προκαλεί τις μέγιστες αντιδράσεις, με την ανάλογη ζημιά στην κοινωνία και μετά να αφήνει τα πράγματα ως είχαν. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα τηλεοπτικά σόου μάς ζαλίζουν με υπερβολές και ψέματα, είτε αντιστέκονται σε μέτρα είτε «αποκαλύπτουν» σκάνδαλα. Ολοι μαζί συμβάλλουν στη σύγχυση και στην ανασφάλεια, ενισχύοντας τον φόβο για κάθε αλλαγή. Η αδράνεια βολεύει όλους, έως την ώρα που όλοι τιμωρούνται, όπως τιμωρούνται οι Ελληνες σήμερα.
Οταν για τόσα χρόνια η χώρα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, προκύπτει ένα σκληρό ερώτημα: Αυτές οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες είναι προϊόντα χρόνιας, συστημικής ανικανότητας ή πολιτικής σκοπιμότητας;
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Για μένα, η πρώτη φράση του παραπάνω -εξαιρετικού- κειμένου είναι και η πιο σημαντική.
Όσο κι αν μιλάμε, ολημερίς και ολονυχτίς, για την οικονομική (και όχι μόνο!) κρίση που περνάμε, στην πράξη δείχνουμε να μην έχουμε καταλάβει τίποτα!
Προσδοκούμε να βγούμε από την κρίση χωρίς να αλλάξουμε τίποτα, να συνεχίσουμε ακάθεκτοι να ζούμε την ζωή που ζούσαμε, να συμπεριφερόμαστε σα να μην συμβαίνει τίποτα... μέχρι να μας αγγίξει η κρίση όπου τότε διαμαρτυρόμαστε για το ξεβόλεμα και απαιτούμε να μείνουν όλα όπως ήταν.
Έτσι όμως δουλειά δεν γίνεται και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βγούμε από οποιαδήποτε κρίση, μνημόνιο, λούκι ή οτιδήποτε άλλο!
Πρέπει επιτέλους η κυβέρνηση να αποφασίσει να κυβερνήσει!
Πρέπει επιτέλους ο κάθε υπουργός να κάνει πράξη τις αποφάσεις της κυβέρνησης χωρίς να υποκύπτει σε κάθε συνδικαλιστική επαναστατική γυμναστική!
Η χώρα δεν αντέχει άλλη αναποφασιστικότητα, αδράνεια και... ανικανότητα!
Ορισμένοι υπουργοί πρέπει είτε να κάνουν την δουλειά τους είτε να πάνε σπίτι τους!
Η χώρα δεν αντέχει άλλο πειραματισμούς, πισωγυρίσματα και επαναστάσεις βολεμένων... όλα αυτά δηλαδή που ευθύνονται για την σημερινή μας κατάσταση!
Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013
Ένας κανονικός άνθρωπος...
Ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται σ’ αυτή τη χώρα. Του φαίνονται όλα παράλογα. Και σε άλλες χώρες πεθαίνουν άνθρωποι, όταν συμβαίνουν θεομηνίες. Εκεί όμως έχουν τυφώνες, ανεμοστρόβιλους, ξεχειλίζουν ποτάμια. Εδώ πεθαίνουν 3 άνθρωποι, όταν βρέχει στην πόλη. Τα έργα στο δρόμο της Ρόδου είχαν προγραμματιστεί, πάντα τα έργα έχουν προγραμματιστεί. Αλλά δεν γίνονται ποτέ. Όταν βρέχει τα κανάλια βγάζουν ειδικούς ρεπόρτερ, στη Χαμοστέρνας, την Κηφισού, την Πειραιώς. Εκδίδονται έκτακτα ανακοινωθέντα ακραίων φυσικών φαινομένων: θα βρέξει. Ακραίο φαινόμενο δεν είναι η βροχή. Είναι το ελληνικό κράτος. Που δεν υπάρχει. Όταν πλημμυρίζουν οι δρόμοι βγαίνουν κάποιοι με σιδερένιες ράβδους και ανοίγουν τα φρεάτια. Ξαναπρογραμματίζουν τα έργα. Κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Το κράτος πληρώνει μόνο μισθούς, συντάξεις, καταναλωτικές δαπάνες. Οι πολίτες πληρώνουν διπλά ακόμα και τη δωρεάν παιδεία και τη δωρεάν υγεία. Κόβονται οι δημόσιες δαπάνες συνεχώς. Για να μην κοπούν οι άχρηστοι φορείς. Η κρατική γραφειοκρατία υπερασπίζεται τα προνόμιά της, αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα που τη θίγει και καταγγέλλει τη μείωση του κοινωνικού κράτους. Που δεν έχουμε.
Ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δίνουμε μάχες για να διατηρήσουμε επιχειρήσεις που κάνουν τζίρο 20 εκατομμυρίων και έχουν ζημιές 18. Που υπάρχουν δηλαδή μόνο για να αποσπούν αυτά ακριβώς τα 18 εκ. κάθε χρόνο από τον προϋπολογισμό. Τον οποίο καλύπτουν οι πολίτες με φόρους. Για υπηρεσίες που δεν τους παρέχονται. Το δημόσιο δεν απαλλάσσεται από ζημιογόνες δραστηριότητες, θέλει να είναι βιομήχανος, τα κόμματα επιχειρηματίες.
Ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί μια χώρα σε κατάσταση ανάγκης έχει την πολυτέλεια να χάνει μια ακαδημαϊκή χρονιά. Κοροϊδευόμαστε, στη χώρα που ένα εξάμηνο διαρκεί 13 βδομάδες, αν η απεργία λήξει την Τετάρτη πριν την Παρασκευή της τελευταίας βδομάδας το εξάμηνο δεν χάνεται. Λες και η μόρφωση είναι υπνοπαιδεία, αν βάλεις όλα τα μαθήματα μέσα σε λίγες μέρες στη διάρκεια των γιορτών δεν τρέχει τίποτα, πες ότι έγινε το εξάμηνο. Εφαρμόζουμε με αξιοθαύμαστη συνέπεια τις αρχές του ανατολικού μπλοκ. Εσείς κάνετε ότι μας πληρώνετε κι εμείς κάνουμε ότι δουλεύουμε. Παριστάνουν όλοι ότι σπουδάζουν και μετά τους δίνουν πτυχίο. Έπειτα θρηνούν για την ανεργία των νέων.
Ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί σε μια χώρα 1,5 εκ. ανέργων διαλύεται η ανώτατη εκπαίδευση για μερικές εκατοντάδες μεταθέσεις. Ακόμα κι αν αυτές είναι υπερβολικές. Στον κανονικό κόσμο θα ζητήσει το υπουργείο 490 μεταθέσεις, θα απαντήσει το πανεπιστήμιο με πάνω από 200 λιγότερους δεν γίνεται δουλειά, θα τα βρουν στη μέση, δεν θα το μάθουμε καν. Εδώ, όμως, δεν συμβαίνουν τέτοια συνηθισμένα πράγματα. Εδώ «δεν θα γίνουμε εμείς προσκυνημένοι».
Το σύστημα αντιδράει ακόμα και στα μικρά τσιμπήματα. Ο στόχος είναι κάθε απόπειρα εξορθολογισμού να έχει τόσο μεγάλο κοινωνικό κόστος, ώστε να ματαιώνεται. Αν ένας εργαζόμενος στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Αθηνών μετατεθεί στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πειραιά είναι προσκυνημένος, ανοίγει το παράθυρο του 7ου ορόφου για να αυτοκτονήσει. Αν ένας εργαζόμενος στο νοσοκομείο της Ομόνοιας μετατεθεί στο Κολωνάκι, επιχειρείται άλωση της δημόσιας υγείας και παράδοση στα ιδιωτικά συμφέροντα. Αν κλείσει μια άχρηστη βιομηχανία, κινδυνεύει η αμυντική θωράκιση της χώρας. Κάθε μία γίνεται μοναδική περίπτωση, υπέρτατη αδικία, επίθεση εναντίον του λαού και της χώρας. Έστω. Μπορεί κάποιος απ’ όλους αυτούς τους «φίλους του λαού» να πει αν υπάρχει μια περίπτωση κάπου, που συμφωνεί, να γίνει μετάθεση από μια υπηρεσία του δημοσίου σε άλλη; Αν υπάρχει μία ζημιογόνος εταιρεία κρατική που πρέπει να κλείσει ή να ιδιωτικοποιηθεί; Αν υπάρχει ένας οργανισμός που δέχονται να συγχωνευθεί; Αν δεχτούν έστω μία περίπτωση, να δεχτούμε ότι στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις συγκοινωνίες, στα νοσοκομεία, δεν περισσεύει κανείς.
Οι μεν προωθούν δήθεν μεταρρυθμίσεις, με λάθη, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς καθαρές κουβέντες, που συσκοτίζουν την κατάσταση, που προσκρούουν στη δικαιοσύνη, που η τρόικα τις θεωρεί κοροϊδία, που καθυστερούν τόσο πολύ ώστε χάνεται η δυναμική τους. Οι δε έχουν αναλάβει το ρόλο του ξεκάθαρου υπερασπιστή του χρεοκοπημένου συστήματος, του κρατισμού και της πελατοκρατίας, για να την κληρονομήσουν. Όλα είναι υπέροχα στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, τις κρατικές επιχειρήσεις, τους αναρίθμητους απίθανους φορείς. Γιατί μια χώρα χρεοκοπημένη πώς μπορεί να μην έχει και Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων και Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογίας Εθνικής Άμυνας και Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου και Ελληνικό Ινστιτούτο Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου και Ινστιτούτο Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων και Ινστιτούτο Αιγαίου και Δικαίου της Θάλασσας; Πού πάμε; Χωρίς Οργανισμό Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης, χωρίς Οργανισμό Αποξήρανσης της Κοπαΐδας, χωρίς Εθνικό Ίδρυμα Μελετών ο Γέρος του Μοριά, χωρίς Ανώνυμη Εταιρεία Διώρυγας Κορίνθου;
Στο τελευταίο Eurogroup γιόρταζαν, Ιρλανδία και Ισπανία βγήκαν από μνημόνια. Σ’ αυτή τη χώρα γιατί υπάρχει ακόμα ύφεση; Μυστήριο. Γιατί η τρόικα 3 μήνες δεν συμφωνεί, γιατί οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι εμφανίζονται αδιάφοροι στις απειλές ότι αλλιώς θα συζητάνε με τον Τσίπρα; Τους λένε, δηλαδή, προτιμάτε να συζητάτε με αυτούς που δεν θέλουν να κάνουν καμία αλλαγή στο χρεοκοπημένο σύστημα ή με μας που προσποιούμαστε τουλάχιστον ότι έχουμε σκοπό να κάνουμε κάτι; Το δίλημμα της απελπισίας.
Έτσι, επιστρέφουμε στα παλιά, γνωστά, δικά μας δοκιμασμένα κόλπα. Έρχονται εκλογές. Θαυμάσια κατάσταση, το μόνο που ξέρει να κάνει επιτυχώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για σκάνδαλα στους εξοπλισμούς. Η κυβέρνηση απαντά ότι η αντιπολίτευση έχει ενσωματώσει την ομάδα Άκη και υπερασπίζεται τις προηγούμενες αμαρτωλές συμβάσεις. Επιπλέον, υπερασπίζεται και τα συμφέροντα της βιομηχανίας φαρμάκου. Θα γίνουν εξεταστικές επιτροπές. Θα μιλήσουμε για σκάνδαλα. Η μπαϊλντισμένη κοινή γνώμη, που τα έχει ακούσει όλα, τείνει να τους πιστέψει. Και τους δύο. Όλοι είναι κλέφτες και απατεώνες. Τότε γιατί να είναι χειρότεροι οι μπράβοι της νύχτας; Καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου εξηγούν ότι υπάρχει και «καλή βία», αυτή που η κοινωνία τη νομιμοποιεί. Και η κοινωνία δικαιώνει τη θεωρία Κατρούγκαλου: Το μόνο κόμμα που ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις είναι η Χρυσή Αυγή. Με τον αρχηγό της στη φυλακή.
Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να αυτοκτονεί αποτρελαίνοντας την κοινωνία.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013
“ΠΑΡΙΖΑ”... ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ!...
Μέχρι σήμερα ήξερα ότι υπάρχουν διάφορα είδη ψηφοφόρων...
Υπάρχουν οι “συνειδητοποιημένοι” που επιλέγουν βάσει του κομματικού προγράμματος που επιθυμούν να εφαρμοστεί.
Υπάρχουν οι “αντιρρησίες” που ξέρουν τι δεν θέλουν και επιλέγουν το αντίθετο... ότι κι αν είναι αυτό.
Υπάρχουν οι “παραδοσιακοί” ψηφοφόροι ενός συγκεκριμένου κόμματος που εδώ και δεκαετίες δεν ασχολούνται πια με προγράμματα, σκέψη και επιλογή... αυτό ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται.
Ε, τώρα προστέθηκε στην λίστα και νέο είδος ψηφοφόρων... οι “ΠΑΡΙΖΑ”!
Είναι αυτοί που, ανήκοντας σε οποιοδήποτε από τα παραπάνω είδη, ψήφιζαν εδώ και χρόνια ΠΑΣΟΚ αλλά πλέον έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ με το σκεπτικό του... ψηφίζω αυτό που ελπίζω να μην πραγματοποιηθεί!
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά...
Οι εκλογές του 2009 ανέδειξαν πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 43,92% και έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ ένα μικρούτσικο 4,6% που όμως για αυτόν ήταν πολύ ικανοποιητικό.
Οι εκλογές του 2012 όμως έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ποσοστό 26,89% ενώ το ΠΑΣΟΚ μέτρησε ένα ισχνό 12,28% που μάλλον σήμερα φαντάζει εξαιρετικό.
Επειδή οι δημογραφικοί ρυθμοί ανανέωσης του πληθυσμού της χώρας δεν δικαιολογούν αυτή την απότομη αλλαγή, είναι απολύτως λογικό να υποθέσουμε ότι πολλοί βουλευτές, στελέχη και -κυρίως- ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Για την ακρίβεια, όταν το 4,6% γίνεται εντός τριετίας 26,89% τότε μάλλον συμπεραίνουμε με ασφάλεια ότι οι “ΠΑΡΙΖΑ” αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ!
Ως εδώ όλα καλά και λογικά... (λέμε τώρα...)
Εδώ όμως ξεκινάει η απόλυτη παράνοια!
Οι “ΠΑΡΙΖΑ” έπαθαν με το “λεφτά υπάρχουν” και έμαθαν να μην πιστεύουν ούτε στο “λεφτά θα υπάρξουν”.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι εάν υπήρχαν θα τα είχε βρει ο “Γιώργος” που είχε και κυβερνητική εμπειρία και ήξερε τι συμβαίνει!
Ξέρουν καλά τι σημαίνει “λαϊκίζω” για να γίνω αρεστός και τελικά “άλλα λέω και άλλα κάνω”.
Ξεκίνησαν να το μαθαίνουν από την δεκαετία του '80 με τα ιστορικά “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” και “έξω οι βάσεις του θανάτου”, συνέχισαν με το “θα επανακρατικοποιήσουμε τον ΟΤΕ” και το “θα ρίξουμε τους Κινέζους της COSCO στη θάλασσα” και έφτασαν μέχρι το αμίμητο “λεφτά υπάρχουν”.
Το έχουν εμπεδώσει πια!
Μόνο που όλα αυτά τα χρόνια ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ γιατί πραγματικά ήθελαν να γίνουν πράξη όσα έλεγε και υπόσχονταν ο Αντρέας, ο Σημίτης ή ο Γιώργος!
Σήμερα, βλέπουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται...
Όλα τα σημάδια είναι εκεί!
Ευφυέστατες ατάκες όπως τις καθαρίστριες που θα καθαρίσουν την τρόικα...
Ατελείωτη συνθηματολογία όπως το απειλητικό “ή αυτοί ή εμείς”...
Υποσχέσεις με το τσουβάλι, τα πάντα στους πάντες...
Ο “Αντρέας” αντικαταστάθηκε από τον “Αλέξη” (αν και κακέκτυπο!)...
Η “Αυριανή” έδωσε την θέση της στην “Αυγή” όπου αντί για τον Μητσοτάκη δοσίλογο στην κατοχή και φίλο του Γερμανού κατακτητή τώρα παρουσιάζει τον Άδωνη κολλητό και πουλημένο στους φαρμακοβιομήχανους που βάζει σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών...
κλπ, κλπ, κλπ.
Τους ρωτάς λοιπόν, όπως ρωτάς και τον κάθε ΣΥΡΙΖΑίο:
“Που θα βρει ρε παιδιά τα λεφτά ο Αλέξης να κάνει το α' ή το β' που υπόσχεται;”
Και παίρνεις την πλέον αποστομωτική απάντηση...
“Και ποιος σου είπε ότι θα τα κάνει;”!
Προσθέτοντας, προς επίρρωση των λεγομένων τους...
“Μήπως τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ έκανε αυτά που έλεγε;”!
Και για να σε κολλήσουν στον τοίχο (όπως αυτοί νομίζουν) σου πετάνε και ένα...
“Ή μήπως ο Αντώνης σου έκανε αυτά που έλεγε;”
Ικανοποιημένοι που σε “τάπωσαν” χαμογελούν αυτάρεσκα και σε κοιτούν με ύφος παντογνώστη που έχει καταλάβει πια τι “παίζεται” στην Ελλάδα ενώ εσύ ο “άσχετος” δεν ξέρεις τι σου γίνεται... κι εσύ έχεις μείνει με το στόμα ανοιχτό!
Όχι βέβαια γιατί σε “τάπωσαν” αλλά γιατί δείχνουν πραγματικά να μην καταλαβαίνουν πόσο παράλογο -αν όχι εντελώς παρανοϊκό- είναι το σκεπτικό τους!
Δηλώνουν “δημοκράτες” και “προοδευτικοί” και συμφωνούν με την ατάκα της Θ. Τζάκρη... “θα συμβάλλω με όλες τις πολιτικές μου δυνάμεις για την ανασύσταση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης που τώρα εκφράζεται με βασικό κορμό το ΣΥΡΙΖΑ”.
Όμως δεν συμφωνούν με ΟΛΑ όσα πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε -φυσικά- έχουν κανένα κοινό με την ΚΟΕ(μαοϊστές), την Ρόζα, την Διεθνιστική Εργατική Αριστερά(τροτσκιστές), ή τις λοιπές πρώην και νυν συνιστώσες του, αλλά επιλέγουν να τον ψηφίσουν ως “γνήσιοι αριστεροί δημοκράτες και προοδευτικοί” με την ελπίδα ότι... ΔΕΝ θα κάνει πράξη την πολιτική του!!!
Στην απευκτέα λοιπόν περίπτωση που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΡΙΖΑ μαζί, καταφέρουν να φέρουν τον Τσίπρα στην εξουσία είναι βέβαιο ότι κάποιος από τους δύο θα απογοητευτεί πολύ για όσα θα κάνει ή δεν θα κάνει, αλλά αυτό μένει προς διερεύνηση (αν και δεν είναι ανάγκη να το μάθουμε από πρώτο χέρι!).
Ας σκεφτούν όμως οι ΠΑΡΙΖΑ πόσο βάσιμες και ρεαλιστικές μπορεί να είναι οι προσδοκίες τους και ας αναλογιστούν πόσες φορές μέχρι σήμερα -αυτοί οι ίδιοι- ήταν υπεύθυνοι για την κατρακύλα της χώρας!
Ας σκεφτούν πόσο παράλογο ακούγεται να ψηφίζεις ένα κόμμα για να ΜΗΝ κάνει αυτά που υπόσχεται και πρεσβεύει!
Με λίγα λόγια...
Ας σταματήσουν να παίζουν με την τύχη της χώρας και ας σκεφτούν, έστω και για μία φορά στην ζωή τους, με την...
απλή κοινή λογική...
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013
Μπρος Στουρνάρας και πίσω τα στουρνάρια του λαϊκισμού...
Το να παρακολουθείς την εγχώρια πολιτική επικαιρότητα και να προσπαθείς να ξεχωρίσεις την «ήρα» της δημαγωγίας και του λαϊκισμού από το «στάρι» της δημιουργικής πολιτικής πρότασης και της ειλικρινούς διάθεσης για αλλαγή, αποτελεί «εκών άκων» το μόνο που μας έχει απομείνει.
Μπλεγμένοι μέσα στα αδιέξοδα της εποχής και χαμένοι στις μεταφράσεις των εθνοσωτήρων και των λαοπλάνων, αναμένουμε την λύτρωση από τον άφαντο Γκοντό και τρομοκρατημένοι από τη λογική του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» αναζητάμε τις διεξόδους μας αλλού!
Ίσως για να μην καταλήξουμε και εμείς στο τέλος να αναφωνήσουμε μια μέρα το φαιδρό «καλύτερα υπάλληλος του ΣΥΡΙΖΑ παρά των Μνημονίων»! Απέκτησε, βλέπεις, και η στρατευμένη υπαλληλία θετικά και αρνητικά πρόσημα σαν την καλή και την κακή βία!
Ναι το παραδέχομαι! Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε ένα σύστημα εξουσίας το οποίο, παρά την πρωτόφαντη κρίση απονομιμοποίησης της πολιτικής του τάξης και απαξίωσης των κυρίαρχων δημοκρατικών του θεσμών, εξακολουθεί να διορίζει στα νοσοκομεία της χώρας μας κομματικούς αυλικούς και πρόθυμους κόλακες, να συντηρεί τις ληστρικές συμμορίες των ειδικών συμβούλων και των έμμισθων παρατρεχάμενων και να αρνείται να μειώσει τον αριθμό των βουλευτών προκειμένου να εμπεδώσει το αίσθημα της δικαιοσύνης στην καθημαγμένη κοινωνία.
Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε ένα σύστημα εξουσίας το οποίο αδυνατεί να προχωρήσει σε μια οριζόντια αξιολόγηση όλων των υπαλλήλων και των δομών του και να απολύσει στοχευμένα αυτούς που ανεπαρκούν και δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά για την οποία διορίστηκαν. Που ανέχεται θύλακες ανομίας μέσα στα Πανεπιστημιακά του Ιδρύματα, που δεν προχωράει στο ξερίζωμα των κομματικών παρατάξεων από τους ακαδημαϊκούς χώρους, που δεν τολμάει να κλείσει Σχολές- φαντάσματα και που φοβάται να ιδρύσει πρότυπα μη-κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια με παγκόσμια εμβέλεια, μην τυχόν και ερεθιστεί η αγέλη των προοδευτικών θαλαμηπόλων και κινήσει με το σφουγγαρόπανο στο χέρι να τους κάνει ντα…
Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στο σύστημα αυτό. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις μεμονωμένες μεταρρυθμιστικές κινήσεις ορισμένων υπουργών του, καθώς και τον δημόσιο διασυρμό που «επιδαψιλεύουν» στους υπαλλήλους του λαϊκισμού και τους επαγγελματίες ανεπάγγελτους των απανταχού Πολυτεχνείων, με μοναδικό τους όπλο την κοινή λογική, αλλά δυστυχώς οι μικρές αυτές νίκες και οι μεγάλοι διασυρμοί χάνονται μέσα στην αποσπασματικότητα και το ακατάληπτο του κυβερνητικού προγράμματος.
Βιώνουμε ένα πραγματικό αδιέξοδο. Από τη μία, αυτό το σύστημα εξουσίας και από την άλλη, η εναλλακτική πρόταση των ψεκασμένων που έχουν καβαλήσει το κάγκελο, αντί για το καλάμι. Και μεταξύ μας τώρα, βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως η εναλλακτική αυτή πρόταση, αν δεν αποτελεί πραγματικό τραγέλαφο, τότε σίγουρα παραπέμπει σε παράσταση του Καραγκιόζη με τους κοπρίτες και τα κολλητήρια να ετοιμάζονται για το νέο ξάφρισμα της «κεντρικής γαστέρας».
Εναλλακτική πρόταση, η οποία θεωρεί τους πάντες πλανημένες παρθένες που ξελογιάστηκαν από μια ντουζίνα κακών πολιτικών, που διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως θα επαναπροσλάβει τους απολυμένους και θα υποχρεώσει τις καταχρεωμένες επιχειρήσεις να μην απολύουν τους υπαλλήλους τους και που θα βάλει μπροστά, άμα την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, το άγνωστο αναπτυξιακό της σχέδιο δεν είναι εναλλακτική πρόταση. Είναι ο άρτζι και ο μπούρτζι, που αναζητούν εναγωνίως τον λουλά τους.
Το μόνο που ηχεί διαφορετικό είναι η δέσμευση για το περιουσιολόγιο και η ανάγκη μιας δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών. Αλλά και αυτό κινδυνεύει να καταλήξει κενό γράμμα, αφενός γιατί οι λαϊκιστές δεν βγαίνουν ευθαρσώς να μας πουν τα περιουσιακά όρια πάνω από τα οποία θα υπερφορολογούνται κάποιοι και, αφετέρου, γιατί οι λύσεις αυτές κινούνται στην λογική της εφάπαξ καταβολής χρηματικών ποσών και όχι στην εξακολουθητική παραγωγή νέου εθνικού πλούτου, τον οποίον θα μπορέσεις στη συνέχεια να αναδιανείμεις.
Αν πιάσεις τον πλούσιο που φοροδιαφεύγει και του αποσπάσεις ένα μέρος της περιουσίας του αυτό θα γίνει εφάπαξ και θα αφορά μονάχα τον προϋπολογισμό του τρέχοντος -άντε και του επόμενου έτους. Δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας ηλίθιος που να πιστεύει πως η υπερφορολόγηση του μεγάλου πλούτου θα συνεχίζεται εσαεί προκειμένου ο ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ να το παίζει κουβαρντάς και να μοιράζει αυξήσεις και διορισμούς στους αστούς των Αθηνών και περιχώρων.
Αν τα χρήματα αυτά – που καλώς θα πάρει το νέο σύστημα εξουσίας από τους έχοντες- δεν πάνε σε παραγωγικές επενδύσεις και αναλωθούν απλά σε νέους διορισμούς και νέες συντάξεις στα πενήντα, οι παραγωγοί αυτής της χώρας θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια για τις γειτονικές μας χώρες, τα χρήματα των εχόντων θα στερέψουν γιατί κατά βάση πρόκειται για κομπογιαννίτικες περιουσίες που δημιουργήθηκαν πάνω σε μαυραγορίτικες συνήθειες και επενδύθηκαν ως επί το πλείστον σε βίλες και εξοχικά και θα μείνουμε καμιά πεντάρα εκατομμύρια μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι σε αυτή τη χώρα να κοιταζόμαστε μεταξύ μας και να περιμένουμε τον νέο σωτήρα που θα χρηματοδοτήσει τις ζωές μας.
Αν δεν βγει ο ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ να μας πει από πού θα βρει τα λεφτά και τι εννοεί με τη φράση «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» η εναλλακτική του πρόταση θα αποτελεί το συντομότερο μεταπολιτευτικό ανέκδοτο μετά την «Αλλαγή» του Αντρέα. Και κάτι μου λέει πως σε αυτήν την παραγωγική ανασυγκρότηση που ευαγγελίζεται ένα μεγάλο μέρος των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων θα κληθεί να μεταπηδήσει στα χωράφια, τις στάνες και τις τουριστικές μονάδες, αν δεν επανδρώσει φυσικά τα διαστημόπλοια των αεροψεκασμένων και αρχίσει να κόβει βόλτες στο διάστημα. Μόνο που αυτό δεν τολμάει κανείς να το αποκαλύψει στα πελατάκια του, μήπως και χαλάσει τις ψευδοαστικές τους συνήθειες.
ΥΓ. Παρακαλούνται οι έμμισθοι παπαγάλοι του λαϊκισμού που πληρώνονται για να στρογγυλοκάθονται σε γραφεία και να απαντάνε σε όλες τις κριτικές κατά των σιτιστών τους, να μας πούνε και καμιά σοβαρή πρόταση άρσης του αδιεξόδου. Μήπως και τιμήσουνε τα δεδουλευμένα!
ΠΗΓΗ aixmi.gr
Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013
Θαύμα!! Θαύμα!! Κλείνουν κρατικό Οργανισμό...
Του Γιώργου Κράλογλου
Κτυπήστε καμπάνες. Βγείτε στους δρόμους. Πανηγυρίστε...
Οι κ.κ. Χρυσοχοίδης και Μητσοτάκης κλείνουν το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας που από το 1927 το πληρώνουν οι φορολογούμενοι με ιδρώτα και από το 2009 και με αίμα αφού το ΤΕΟ, όπως και εκατοντάδες παρόμοιοι κρατικοί σκελετοί, αιμοδοτούνται από τις μειώσεις συντάξεων, περικοπές μισθών και κρατικά φέσια 7 δισ. ευρώ.
Τώρα κάτι εισαγγελικές έρευνες που αφορούσαν και το ΤΕΟ και κάτι εκθέσεις για κακοδιαχείριση (αν έγιναν... και αν τις θυμάται κάποιος ακόμη...) ας τις «ξεχάσουμε» μέσα στον πανηγυρισμό...
Για ποιόν λόγο δεν εντυπωσιάζομαι από την απόφαση αυτή που μοιάζει περίπου σαν να μεταφέρουμε την Ακρόπολη στον Εθνικό Κήπο;
Γιατί προς το τέλος του περασμένου Απρίλη άρχισαν να διαρρέουν στα δημοσιογραφικά γραφεία λίστες για τους άχρηστους κρατικούς Οργανισμούς (λες και υπάρχουν και χρήσιμοι) που θα έκλεινε η κυβέρνηση ασκώντας κύρος και πυγμή...
Αλλά αφού εφαρμόσθηκε (άλλη μία φορά) το καραγκιοζίστικο σύστημα της παραπληροφόρησης (εύρημα της μεταπολίτευσης)... ώστε να ζυγιαστούν οι αντιδράσεις, τα πήραν (όπως πάντα) όλα πίσω και άρχισαν να μιλάνε για συγχωνεύσεις και άλλες αρλούμπες.
Οι λίστες συνοδεύτηκαν μάλιστα και από διαβεβαιώσεις ότι υπάρχει απόλυτη συμφωνία πρωθυπουργού, υπουργικού συμβουλίου και συγκυβέρνησης για το κλείσιμό τους.
Όλα αυτά τα φοβερά πριν επτά μήνες.
Η στήλη αυτή ήταν μεταξύ των πολλών που δεν τους πίστεψαν όπως και δεν τους πιστεύουν ακόμη. Αλλά για να πάρουν (τότε) οι αναγνώστες-φορολογούμενοι μια γενική ιδέα του αίσχους του ελληνικού Σοβιέτ που το πληρώνουμε από το 1975 με δανεικά και από το 2009 με το υστέρημα ακόμη και των ανέργων, σημείωνα στις 30 Απριλίου 2013 «Δανειζόμαστε για να μην κλείσουν» και τα εξής:
«Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός αν τελικά θα φτάσουμε στο κλείσιμο και αν κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν καταφέρουν να βγάλουν από τις λίστες πολλούς από τους Οργανισμούς.
Αλλά αξίζει τον κόπο να ΄θαυμάσουμε΄ τι πληρώνουμε ακόμη και σήμερα ως φορολογούμενοι και για ποιους κόπηκαν μισθοί και συντάξεις επειδή το κράτος δεν είχε ούτε δανεικά να τους συντηρήσει.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Οι Τούρκοι πετάνε μέχρι την Ακρόπολη και έβαλαν σημαία στις βραχονησίδες μας αλλά εμείς ακόμη την μελετάμε την κατάσταση... με τους εξής Οργανισμούς:
-Το Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων
-Το Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογίας Εθνικής Άμυνας
-Το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου
- Το Ελληνικό Ινστιτούτο Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου
- Το Ινστιτούτο Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων
-Το Ινστιτούτο Αιγαίου και Δικαίου της Θάλασσας.
Φθάσαμε να έχουμε 1.500.000 ανέργους αλλά το πρόβλημα το μελετάμε ακόμη με:
-Το Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού
- Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Συνεργασίας
- Το Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών
- Την Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας.
Η χώρα ούτε έχει σχέδιο ούτε δεν σχεδιάζει τίποτε για την οικονομία και την ανάπτυξη εδώ και δεκαετίες αλλά διαθέτει Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών...
Η Βουλή εκτός των κουμπάρων και λοιπών συγγενών με τα ειδικά μισθολόγια διαθέτει και ένα Ίδρυμα Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.
Για να θυμόμαστε δε την αρχαία ιστορία μας αλλά και την απελευθέρωση από τους του Τούρκους... έχουμε:
-Το Εθνικό Ίδρυμα Μελετών Θ. Κολοκοτρώνης ο ΄Γέρος του Μοριά΄
.-Την Ανώνυμη Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου
-Την Ανώνυμη Εταιρεία ΄Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων και Αναπλάσεις΄
-Τον Οργανισμό Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης.
Οι ενοποιήσεις έγιναν, η Ακρόπολη λειτούργησε αλλά οι δυο Οργανισμοί μας έμειναν... ως Μουσεία.»
Αυτά έλεγα (μεταξύ άλλων) στο σημείωμά μου πριν 7 μήνες προβλέποντας ότι μας κοροϊδεύουν ακόμη μία φορά. Οι εξελίξεις με δικαίωσαν.
Το υποτιθέμενο σχέδιο διάλυσης των άχρηστων Οργανισμών το έφαγε το σκοτάδι εκτός από κάτι περίεργες συγχωνεύσεις που όμως εξασφάλισαν την αναγέννηση των κρατικών σκελετών.
Σήμερα (ξεπερνώντας την υπόθεση της ΕΡΤ επειδή δεν συνδέεται με τις διαβεβαιώσεις του Απριλίου) εμφανίζονται από την μια μεριά να ξαναζωντανεύουν την υπόθεση που έβαλαν στη ντουλάπα προ επταμήνου. Από την άλλη, ενώ ομολογούν ότι έχουν εκατοντάδες άχρηστους Οργανισμούς (που απέφυγαν, μέχρι τώρα, το κλείσιμό τους) επιμένουν στην προώθηση ιδιωτικοποιήσεων στις υποδομές (ενεργειακές και άλλες) που ελέγχονται μεν από το κράτος αλλά λόγω της νευραλγικής τους σημασίας μπορούν ακόμη να σταθούν στο πλευρό μιας άμεσης πολιτικής για την ανάκαμψη. Γιατί άραγε;
Κτυπήστε καμπάνες. Βγείτε στους δρόμους. Πανηγυρίστε...
Οι κ.κ. Χρυσοχοίδης και Μητσοτάκης κλείνουν το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας που από το 1927 το πληρώνουν οι φορολογούμενοι με ιδρώτα και από το 2009 και με αίμα αφού το ΤΕΟ, όπως και εκατοντάδες παρόμοιοι κρατικοί σκελετοί, αιμοδοτούνται από τις μειώσεις συντάξεων, περικοπές μισθών και κρατικά φέσια 7 δισ. ευρώ.
Τώρα κάτι εισαγγελικές έρευνες που αφορούσαν και το ΤΕΟ και κάτι εκθέσεις για κακοδιαχείριση (αν έγιναν... και αν τις θυμάται κάποιος ακόμη...) ας τις «ξεχάσουμε» μέσα στον πανηγυρισμό...
Για ποιόν λόγο δεν εντυπωσιάζομαι από την απόφαση αυτή που μοιάζει περίπου σαν να μεταφέρουμε την Ακρόπολη στον Εθνικό Κήπο;
Γιατί προς το τέλος του περασμένου Απρίλη άρχισαν να διαρρέουν στα δημοσιογραφικά γραφεία λίστες για τους άχρηστους κρατικούς Οργανισμούς (λες και υπάρχουν και χρήσιμοι) που θα έκλεινε η κυβέρνηση ασκώντας κύρος και πυγμή...
Αλλά αφού εφαρμόσθηκε (άλλη μία φορά) το καραγκιοζίστικο σύστημα της παραπληροφόρησης (εύρημα της μεταπολίτευσης)... ώστε να ζυγιαστούν οι αντιδράσεις, τα πήραν (όπως πάντα) όλα πίσω και άρχισαν να μιλάνε για συγχωνεύσεις και άλλες αρλούμπες.
Οι λίστες συνοδεύτηκαν μάλιστα και από διαβεβαιώσεις ότι υπάρχει απόλυτη συμφωνία πρωθυπουργού, υπουργικού συμβουλίου και συγκυβέρνησης για το κλείσιμό τους.
Όλα αυτά τα φοβερά πριν επτά μήνες.
Η στήλη αυτή ήταν μεταξύ των πολλών που δεν τους πίστεψαν όπως και δεν τους πιστεύουν ακόμη. Αλλά για να πάρουν (τότε) οι αναγνώστες-φορολογούμενοι μια γενική ιδέα του αίσχους του ελληνικού Σοβιέτ που το πληρώνουμε από το 1975 με δανεικά και από το 2009 με το υστέρημα ακόμη και των ανέργων, σημείωνα στις 30 Απριλίου 2013 «Δανειζόμαστε για να μην κλείσουν» και τα εξής:
«Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός αν τελικά θα φτάσουμε στο κλείσιμο και αν κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν καταφέρουν να βγάλουν από τις λίστες πολλούς από τους Οργανισμούς.
Αλλά αξίζει τον κόπο να ΄θαυμάσουμε΄ τι πληρώνουμε ακόμη και σήμερα ως φορολογούμενοι και για ποιους κόπηκαν μισθοί και συντάξεις επειδή το κράτος δεν είχε ούτε δανεικά να τους συντηρήσει.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Οι Τούρκοι πετάνε μέχρι την Ακρόπολη και έβαλαν σημαία στις βραχονησίδες μας αλλά εμείς ακόμη την μελετάμε την κατάσταση... με τους εξής Οργανισμούς:
-Το Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων
-Το Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογίας Εθνικής Άμυνας
-Το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου
- Το Ελληνικό Ινστιτούτο Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου
- Το Ινστιτούτο Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων
-Το Ινστιτούτο Αιγαίου και Δικαίου της Θάλασσας.
Φθάσαμε να έχουμε 1.500.000 ανέργους αλλά το πρόβλημα το μελετάμε ακόμη με:
-Το Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού
- Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Συνεργασίας
- Το Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών
- Την Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας.
Η χώρα ούτε έχει σχέδιο ούτε δεν σχεδιάζει τίποτε για την οικονομία και την ανάπτυξη εδώ και δεκαετίες αλλά διαθέτει Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών...
Η Βουλή εκτός των κουμπάρων και λοιπών συγγενών με τα ειδικά μισθολόγια διαθέτει και ένα Ίδρυμα Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.
Για να θυμόμαστε δε την αρχαία ιστορία μας αλλά και την απελευθέρωση από τους του Τούρκους... έχουμε:
-Το Εθνικό Ίδρυμα Μελετών Θ. Κολοκοτρώνης ο ΄Γέρος του Μοριά΄
.-Την Ανώνυμη Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου
-Την Ανώνυμη Εταιρεία ΄Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων και Αναπλάσεις΄
-Τον Οργανισμό Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης.
Οι ενοποιήσεις έγιναν, η Ακρόπολη λειτούργησε αλλά οι δυο Οργανισμοί μας έμειναν... ως Μουσεία.»
Αυτά έλεγα (μεταξύ άλλων) στο σημείωμά μου πριν 7 μήνες προβλέποντας ότι μας κοροϊδεύουν ακόμη μία φορά. Οι εξελίξεις με δικαίωσαν.
Το υποτιθέμενο σχέδιο διάλυσης των άχρηστων Οργανισμών το έφαγε το σκοτάδι εκτός από κάτι περίεργες συγχωνεύσεις που όμως εξασφάλισαν την αναγέννηση των κρατικών σκελετών.
Σήμερα (ξεπερνώντας την υπόθεση της ΕΡΤ επειδή δεν συνδέεται με τις διαβεβαιώσεις του Απριλίου) εμφανίζονται από την μια μεριά να ξαναζωντανεύουν την υπόθεση που έβαλαν στη ντουλάπα προ επταμήνου. Από την άλλη, ενώ ομολογούν ότι έχουν εκατοντάδες άχρηστους Οργανισμούς (που απέφυγαν, μέχρι τώρα, το κλείσιμό τους) επιμένουν στην προώθηση ιδιωτικοποιήσεων στις υποδομές (ενεργειακές και άλλες) που ελέγχονται μεν από το κράτος αλλά λόγω της νευραλγικής τους σημασίας μπορούν ακόμη να σταθούν στο πλευρό μιας άμεσης πολιτικής για την ανάκαμψη. Γιατί άραγε;
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Διαχρονικά αυτό το ιστολόγιο δηλώνει υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και του συμμαζέματος του κρατικού μηχανισμού.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν συμφωνώ με την τελευταία παράγραφο του παραπάνω άρθρου καθώς δεν βρίσκω το πρόβλημα να γίνονται ταυτόχρονα και οι ιδιωτικοποιήσεις και το συμμάζεμα!
Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει ιδιαίτερο "συμμάζεμα"...
Οι λίστες με τους "προς κατάργηση" φορείς συνεχίζουν να κυκλοφορούν αλλά πράξεις δεν βλέπουμε ενώ η κυβέρνηση κλείνει ήδη 1,5 χρόνο ζωής.
Δεν είναι τόσο θέμα μισθολογικού κόστους γιατί (δυστυχώς κατ' εμέ αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση...) οι εργαζόμενοι δεν απολύονται αλλά μεταφέρονται σε άλλα κρατικά πόστα.
Ένας φορέας ή οργανισμός όμως έχει και πολλά άλλα -κρυφά- κόστη που βαρύνουν όλους εμάς τους υπερ-φορολογημένους πολίτες... ενοίκια, γραφειοκρατία, διοικητικά έξοδα (συγκλίσεις ΔΣ, κλπ) και ότι άλλο μπορεί να υπάρχει που το φτωχό μου μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει αλλά το Ελληνικό δημόσιο εφευρίσκει με ιδιαίτερη ευκολία!
Ώρα λοιπόν να γίνει η αρχή και ΑΜΕΣΑ να υπάρξει και συνέχεια!
Δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας και συμμαζέματος του δημοσίου.
Είναι -κυρίως- θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης!
Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013
Ραντεβού στα γουναράδικα. Της Ερμού με τις γαλλικές βιζόν!...
Αυτή η χώρα μου δίνει συνεχώς την αίσθηση πως τα περιμένει όλα από τον αυτόματο πιλότο του «έλα μωρέ δεν βαριέσαι, έχει ο Θεός» ή το άλλο το αμίμητο και χιλιοπαιγμένο «θα τα καταφέρουμε πάλι την τελευταία στιγμή, γιατί ο Θεός είναι Έλληνας» και όλα αυτά τα φαιδρά και συναφή του «εική και ως έτυχεν» με τα οποία γαλουχηθήκαμε ως κοινωνία και τα οποία σούμπιτο μας οδηγούνε απ΄ το μνημονιακό ανέραστο στο ανάδελφο του έθνους. Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, ενίοτε λειτουργεί και σαν τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Λέγε λέγε θα φτάσει κάποτε η στιγμή που θα μας σιχαθούνε στ΄ αλήθεια οι βάρβαροι και θα μας σουτάρουνε από τους κόλπους της Ευρώπης.
Εντάξει, θα μου πεις. Δεν έγινε και τίποτα. Φτώχεια καταραμένη υπάρχει και εκεί. Ο καπιταλισμός διαλύει τα πάντα. Οι πόλεις τους είναι το ίδιο αποκρουστικές με τις δικές μας. Οι άνθρωποι απολύονται, οι Ευρωπαίες γριές πεθαίνουνε στους δρόμους και τα παιδάκια του Ισπανού και του Ολλανδού λιποθυμάνε στα σχολεία. Άσε που σαν την Χαλκιδική δεν έχει, οπότε σιγά μην καταδεχτούμε εμείς οι πολιτισμένοι της άριας ελληνικής φυλής, οι κατά βάθος κομμουνιστές με τις ρηχές δεξιές μας τσέπες, να παραμείνουμε σε αυτήν την δράκα των τοκογλύφων καπιταλιστών.
Η αντίδραση αυτή δεν είναι «εξωτική», ούτε αναπάντεχη! Φυσιολογική αντίδραση είναι ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τις σχέσεις του με τους άλλους με την λογική του one night stand και του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».
Όταν συνειδητοποιείς πως η Ευρώπη στην οποία κλήθηκες κάποτε να συμμετάσχεις δεν είναι μονάχα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης, ταξιδάκια στην Ευρώπη, φρου φρου και γαλλικά αρώματα και φρέντο καπουτσίνο στις πλατείες και ότι, αν θέλεις πραγματικά να γίνεις μέλος της και να μπεις στον περιβόητο σκληρό πυρήνα, θα πρέπει να θυσιάσεις τις κακομαθημένες σου συνήθειες, να αναδιαρθρώσεις το πελατειακό σου κράτος, να εκσυγχρονίσεις τους θεσμούς και τις διαδικασίες άσκησης της εξουσίας και να αρχίσεις να συμμετέχεις ουσιαστικά και ενεργά στην παραγωγική διαδικασία και τον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, τότε η πρώτη αναμενόμενη αντίδραση είναι να απαξιώσεις το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, να κλειστείς και πάλι στο καβούκι σου και να περιμένεις από τους Χαλδαίους μάγους του λαϊκισμού να σου επιστρέψουνε την χαμένη σου τιμή ( όχι αυτήν της αξιοπρέπειας και της καλής σου φήμης αλλά την άλλη, του ipad, και του iphone).
Μόνο που αυτό το αναμενόμενο και φυσιολογικό σέρνεται τέσσερα χρόνια τώρα στις ζωές μας και πέραν των καταθλιπτικών δεικτών, των οριζόντιων περικοπών και του «αγρόν ηγόρασε» των πολιτικών και οικονομικών μας ελίτ, ουδέν εις το τετράγωνο. Άλλο με τρομάζει, όμως.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και εμείς θα μείνουμε με τον Πελεγρίνη αμανάτι να παρακολουθούμε την κατάντια των ελληνικών μας Ιδρυμάτων και τη μετατροπή των Πολυτεχνείων μας σε πομπούς αναμετάδοσης της ΕΡΤ. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει η Μπήλιω Τσουκαλά και σε λίγο ξεκινάει το «Έχει γούστο» να ξεφτιλίζεις την πανεπιστημιακή μόρφωση για δυο δράμια ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ παραπάνω στο βιογραφικό σου.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και δεν έχουμε συναποφασίσει ακόμα πως συμμετοχή στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας σημαίνει οι Γερμανοί να μας πουλάνε αυτοκίνητα και ηλεκτρικές κουζίνες και εμείς γιατρούς, μηχανικούς και ό,τι άλλο προαιρούνται τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Και, αντί να ζητωκραυγάζουμε για το γεγονός πως παράγουμε και εμείς κάτι αξιόλογο που το ζητάνε οι ξένοι, σεργιανάμε τον θρήνο μας στα τηλεδικεία για τα καλύτερα μυαλά που φεύγουνε και για την μετανάστευση που τρώει τα παιδιά μας.
Η Ευρωζώνη ως χώρος ελεύθερης διακίνησης προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών, που ζητάμε μάλιστα μετ΄ επιτάσεως να εξελιχθεί και σε ενιαίο πολιτικό οικοδόμημα, αντιμετωπίζεται από την ελληνική κοινωνία με όρους δεκαετίας του ‘50 . Και μετά μου λες πως μπήκαμε στην Ευρώπη για να συμμετάσχουμε ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και όχι για να τσεπώσουμε κανα φράγκο παραπάνω και να βολέψουμε τον διπλάσιο αριθμό γιατρών που διαθέτουμε αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα οι Αθηναίες συνωστίζονται έξω από τα παριζιάνικα τα brand για ένα φουλάρι, μια καλτσοδέτα, μια κιλότα επώνυμη, μήπως και διατηρήσουνε το ευρωπαϊκό τους στατους. Οι άντρες τους δεν παράγουν απολύτως τίποτα – από αυτά που φτιάχνεις τουλάχιστον και τα πουλάς στους ξένους – και αυτές το χαβά τους. Να μου «πηδάνε» το εμπορικό ισοζύγιο για να τα κονομάει η παριζιάνα. Δεν θα χαρακτηρίσω τις αιθέριες υπάρξεις για να μην χαρακτηριστώ: σεξιστής και μισογύνης. Πάμε, λοιπόν, στους μισερούς συζύγους.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα δεν καταλάβανε τα αρσενικά μυαλά τους πως αυτό που προσδιορίζει μακροπρόθεσμα τον πλούτο μιας χώρας είναι το ισοζύγιο πληρωμών της. Τι πουλάς και τι αγοράζεις. Ελλειμματικό ισοζύγιο που διατηρείται για πολύ καιρό, ιδίως σε χώρα μικρή και πλήρως εξαρτημένη από το ευρωπαϊκό παραγωγικό σύστημα, ισοδυναμεί με συνεχή διαρροή εισοδημάτων και τραπεζικών καταθέσεων στο εξωτερικό. Αν, λοιπόν, καημένε μου βρεθεί κανας κουζουλός κύριος Μάρσαλ και αποφασίσει να ρίξει χρήμα στην οικονομία μας – πριν τον μαζέψουν και τον χώσουν σε κανα ψυχιατρείο- και το χρήμα αυτό το διαχειριστεί η ψυχοπονιάρα Αριστερά δίνοντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και διορίζοντας αβέρτα στο Δημόσιο, το χρήμα αυτό θα κινήσει για λίγο καιρό ακόμα την παρασιτική σου οικονομία των εισαγόμενων υπηρεσιών και αγαθών και στο εν τέλει θα επιστρέψει αργά και βασανιστικά στις τσέπες των δανειστών σου.
Ο Μάρσαλ θα σου δώσει δανεικά και θα τα κονομήσει από δυο μεριές. Αφενός από τα επιτόκια των δανείων σου και αφετέρου από τα προϊόντα της παριζιάνας μοδίστρας που θα σου πουλήσει . Αν, λοιπόν, δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως το να πέσει χρήμα στη συγκεκριμένη οικονομία αποτελεί την επιτομή της ηλιθιότητας και του λαϊκισμού και πως αυτό που προέχει είναι να αλλάξουν πάραυτα τα καταναλωτικά μας πρότυπα και να αρχίσει η οικονομία της χώρας να παράγει ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες, τις οποίες θα πουλάμε στους ξένους, τότε συγγνώμη αλλά εδώ τίθεται θέμα στοιχειώδους ικανότητας σκέψης και λογικής.
Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο μωρέ και παντού τα ίδια και τα ίδια. Και εσύ μου λες θα αλλάξει αυτή η χώρα και θα μεγαλουργήσει πάλι. Ραντεβού στα γουναράδικα, θα σου απαντήσω εγώ. Και πού είσαι; Αυτά της Ερμού εννοώ με τις ιταλικές και γαλλικές βιζόν. Μην πάει ο νου σου στο πονηρό!
ΠΗΓΗ aixmi.gr
Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013
Στα έδρανα των αθλίων...
Tα πανεπιστήμια στην Ελλάδα είναι πολλά. Συνολικά υπάρχουν 21 ΑΕΙ και 16 ΑΤΕΙ. Από αυτά, αυτή τη στιγμή, μόνο δύο κρατούν τις πόρτες τους κλειστές για τους φοιτητές, υποστηρίζοντας ότι υφίστανται τις περισσότερες μειώσεις στο διοικητικό προσωπικό. Το Καποδιστριακό της Αθήνας και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο αντιστέκονται σθεναρά με πρωταγωνιστή τον τηλεοπτικό σταρ και «δραματουργό» Θεοδόση Πελεγρίνη, πρύτανη του ΕΚΠΑ.
Αν έχουν δίκιο ή όχι, καθόλου δεν με αφορά. Συμμερίζομαι την απελπισία του υπαλλήλου που θα χάσει τη δουλειά του, όπως ακριβώς θα αισθανόμουν για κάποιο φιλικό ή συγγενικό μου πρόσωπο. Από την άλλη όμως, πόση σημασία έχει τι αισθάνεται ο κάθε πολίτης για τυχόν αδικία του συνανθρώπου του. Έτσι διοικούνται οι πολιτείες; Για φανταστείτε να καταθέταμε τα συναισθήματα μας για πολλούς συνανθρώπους μας, επιδιώκοντας την αποκατάσταση του δικαίου και της ισότητας. Η επιμέρους υποκειμενικότητα μας, το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγούσε στην αλληλοεξόντωση ή στην καλύτερη περίπτωση στον ολοκληρωτισμό. Είμαι πολίτης και θέλω ανοιχτό το πανεπιστήμιο, όσο ακόμα έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα!
Με λίγα λόγια, θα περιμέναμε από τον Υπουργό Αρβανιτόπουλο να είχε λύσει το θέμα από το Σεπτέμβριο. Αυτός είναι ο προϊστάμενος του συστήματος και έχει την απόλυτη ευθύνη. Θα περιμέναμε επίσης, από έναν πρύτανη, αν αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της θέσης του απέναντι στους φοιτητές, να θυσιάσει ακόμα και την προσωπική του «ευδοκίμηση» για να τους προστατεύσει. Θα περιμέναμε και από τους ίδιους τους φοιτητές να ξεσηκωθούν και να απαιτήσουν το άνοιγμα των σχολών τους. Τίποτα από αυτά δε συνέβη.
Αντίθετα όλοι φαίνεται να απολαμβάνουν το ρόλο τους. Ο Αρβανιτόπουλος περιμένει υπομονετικά τους διαμαρτυρόμενους να κουραστούν και να σεβαστούν τις δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν μετά από δύο μήνες... Ο Πελεγρίνης «συνθέτει» «παραστάσεις» και χτίζει «αριστερό» προφίλ, εν όψει μεταπήδησης στην κεντρική πολιτική σκηνή και οι φοιτητές αναμένουν στα καφέ και στα μπαράκια πότε θα δεήσουν οι «προστάτες» τους να επιτρέψουν τα μαθήματα. Γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν έτσι; Eίναι πάρα πολύ απλό. Επειδή ο Υπουργός είναι δειλός, επειδή ο Πελεγρίνης είναι προκλητικός και επειδή οι φοιτητές είναι μάζα και όχι ακαδημαϊκοί πολίτες.
Και οι τρεις παράγοντες είναι αλλοτριωμένοι μέσα σε ένα σύστημα που σάπισε συνειδήσεις και αλλοίωσε αρχές και αξίες. Ο αριστούχος και πολυταξιδεμένος σε ξένα πανεπιστήμια, Αρβανιτόπουλος, ασχολήθηκε με την πολιτική, ξέροντας ότι μπαίνει σε ένα σύστημα που μπάζει από παντού. Γιατί το έκανε; Απ ό,τι αποδεικνύεται επειδή «ψωνίστηκε»... Αν ήθελε να σταθεί «ψηλά» θα ήταν γενναίος και δε θα κουτσούρευε το νόμο Διαμαντοπούλου. Αμ, ο Πελεγρίνης; Γαλουχήθηκε μέσα σε συλλόγους διδασκόντων, όπου επικρατούν οι δικομανείς από μένος για τους συναδέλφους τους, όπου παίζουν καμιά φορά ξύλο και μέχρι πρόσφατα, τα κομματόσκυλα των φοιτητών προπηλάκιζαν στα συμβούλια τους αντιφρονούντες καθηγητές... Ξέρει ότι στις επόμενες εκλογές του 2014 -είναι ηλεκτρονικές- δεν θα εκλεγεί ούτε καν μέλος της πρυτανείας και ετοιμάζεται για άλλες «πολιτείες» πιο «κομματικές»... Τέλος η πλειοψηφία των φοιτητών, αποκλεισμένη για δεκαετίες από τις πανεπιστημιακές κοινότητες είναι πια αλλοτριωμένη και απαθέστατη μπροστά σε απειλές και διώξεις από τις γνωστές ομάδες των «επαναστατών».
Η ξεκάθαρη αλήθεια είναι ότι και στα μεγάλα συγκεντρωτικά πανεπιστήμια επικράτησε ο ολοκληρωτισμός και η φασιστική νοοτροπία των μειοψηφιών, όπως σε όλη τη συνδικαλιστική Ελλάδα. Στο Βόλο έγιναν τον Μάρτιο οι πρώτες ηλεκτρονικές εκλογές για την Πρυτανεία. Εκλέχτηκε ο καθηγητής Μεσσήνης με τη μεγαλύτερη συμμετοχή διδασκόντων και όχι πια με τους φοιτητές. Όλα έγιναν ήσυχα και το πανεπιστήμιο λειτουργεί και διοικείται τέλεια. Επικρατεί δημοκρατικότητα στη λήψη των αποφάσεων, χαμηλοί τόνοι και στοιχειώδη συναίνεση, όλα αυτά δηλαδή που χρειάζεται ένας τέτοιος χώρος για να λειτουργήσει. Αντίθετα στον χαώδη συγκεντρωτισμό του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, συνεχίζουν οι «προστάτες» να λυμαίνονται τα οφέλη της ιδιότυπης «δικτατορίας» τους. Ας περιμένουμε ένα χρόνο που θα γίνουν και δω ηλεκτρονικές εκλογές, χωρίς τη συμμετοχή των κομματικών φοιτητικών εκπροσώπων, και θα φανεί γρήγορα που θα βρεθούν όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» επαναστάτες. Για να δούμε αν θα μπορέσουν να επανεκλεγούν «Πελεγρίνηδες» σε πρυτανείες όταν οι καθηγητές δε θα φοβούνται να ψηφίσουν τους ικανότερους, με τεράστια συμμετοχή και δημοκρατική νηφαλιότητα.
Είναι κρίμα πάντως, γιατί έχουμε ανάγκη από αποφασιστικότητα και ξεκάθαρες λύσεις. Ας καταλάβει κάποτε το κράτος ότι ο γιγαντισμός και ο μικροκαπιταλισμός εμποδίζουν την επιστήμη και την έρευνα, στην Ελλάδα. Είναι γεγονός ότι διαθέτουμε ανθρώπους με ιδιαίτερες δυνατότητες και μεγάλη όρεξη για δουλειά. Επιτέλους, ας τους δώσουμε τη δυνατότητα να εξελιχθούν και να αποδώσουν. Δεν είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε την τύχη των πανεπιστημίων σε κακόμοιρα ανθρωπάκια που λένε συνεχώς ψέματα, υπερασπιζόμενα το «σαρκίο» τους. Έχουμε καταντήσει να ανεχόμαστε όλους τους «άθλιους» που ψάχνουν έδρανο να ακουμπήσουν το κόμπλεξ και τη ματαιοδοξία τους. Από τα έδρανα της Βουλής, μέχρι τα έδρανα των αμφιθεάτρων που διδάσκουν...
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Κάποιοι φίλοι ίσως να διαμαρτυρηθούν για το ύφος της σημερινής ανάρτησης.
Μέσα στην υπερβολή(;) της όμως παρουσιάζει την ωμή πραγματικότητα.
Λυπάμαι αλλά...
Όχι. Δεν θα χαρακτήριζα τον υπουργό κ Αρβανιτόπουλο "δειλό" ούτε "ψωνισμένο"! Απλά, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, όσο άξιος κι αν είναι, όσο γνώστης του αντικειμένου κι αν είναι, όσο πρόθυμος και εργατικός κι αν είναι... δεν κάνει για υπουργός! Ίσως να φταίει ο ήπιος χαρακτήρας του και η ιώβειος υπομονή του, απαραίτητα προσόντα εξαιρετικού εκπαιδευτικού μεν, όχι όμως και αποτελεσματικού υπουργού!
Τον Πελεγρίνη δεν τον είχα ακουστά μέχρι προσφάτως, αλλά η έπαρση που τον διακατέχει στις δημόσιες παρουσίες του με κάνει να θεωρώ ότι όσα αναφέρονται στο παραπάνω άρθρο δεν είναι υπερβολές! Και περιμένω την απάντησή του στο θέμα που προέκυψε σήμερα... Είναι ή όχι 313 διοικητικοί υπάλληλοι του ιδίου επιθέτου στο ΕΚΠΑ; Γιατί 5-10 συνεπωνυμίες να πεις ότι -με πολύ καλή θέληση!- δέχεσαι ότι είναι τυχαίες, αλλά 313 όπως και να το κάνουμε κάτι βρωμάει πολύ άσχημα!
Οι φοιτητές από την άλλη είναι εγκλωβισμένοι στο "σύστημα" της Ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όσοι επιθυμούν πραγματικά να φοιτήσουν στην σχολή της επιλογής τους και να ασχοληθούν με την επιστήμη τους φοβούνται να μιλήσουν. Δεν είναι μόνο ο φόβος που προκαλούν οι οργανωμένες μειοψηφίες των συμφοιτητών τους αλλά -κυρίως- η στήριξη αυτών των μειοψηφιών από μεγάλη μερίδα των καθηγητών τους οπότε μία πιθανή αντίδρασή τους θεωρούν ότι θα σημαίνει και... "πτυχίο του αγίου ποτέ"! Έτσι υπομένουν καταστάσεις ώστε να καταφέρουν, περνώντας όσο το δυνατόν περισσότερο "απαρατήρητοι", να ξεμπερδέψουν με τις σπουδές τους στα Ελληνικά πανεπιστήμια και να συνεχίσουν την μεταπτυχιακή ή εργασιακή τους πορεία μακρυά από αυτά.
Όσοι επιθυμούν να στρουθοκαμηλίζουν μπορούν να συνεχίσουν να υπερασπίζονται την σημερινή κατάσταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα μας.
Οι υπόλοιποι όμως, ο καθένας με τον τρόπο του, πρέπει επιτέλους να φροντίσουν/φροντίσουμε να αλλάξουν τα πράγματα...
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013
ΚΑΠΟΙΟΣ ΖΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ...
Παρακολουθώντας ένα μικρό -ευτυχώς!- μέρος από την χθεσινή εκπομπή του mega “Ανατροπή” δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι κάποιος ζει σε άλλη χώρα... ή εγώ ή οι πρυτάνεις!
Κάποιες στιγμές μάλιστα, όταν οι πρυτάνεις θεώρησαν λογικό να μας εξηγήσουν ποια είναι η θέση των ιδρυμάτων τους πανευρωπαϊκά ή διεθνώς, σκέφτηκα ότι μάλλον κάποιος ζει σε άλλον πλανήτη... ή εγώ ή αυτοί!
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα -μα καμία- αυτοί οι πρυτάνεις να μιλούσαν για το ΕΜΠ ή το ΕΚΠΑ που εγώ γνωρίζω.
ΚΑΜΙΑ!
Παρουσίασαν τόσο ειδυλλιακή την κατάσταση των Ελληνικών πανεπιστημίων που σου ερχόταν να αναφωνήσεις γεμάτος εθνική υπερηφάνεια “τύφλα να 'χουν το Χάρβαρντ, η Οξφόρδη και το ΜΙΤ! Τους φάγαμε λάχανο!”.
Φαντάζομαι ότι όποιος έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα καταλαβαίνει πόσο γελοίο και εκτός πραγματικότητας ακούγεται όλο αυτό το παραλήρημα.
Ίσως ο Πελεγρίνης θελήσει να μου κάνει κι εμένα μήνυση όπως συνηθίζει τώρα τελευταία με όποιον διαφωνεί μαζί του, αλλά ότι και να πει... ότι και να κάνει... το ΕΚΠΑ Οξφόρδη δεν το λες με όποιες κομματικές ή άλλες παρωπίδες και να το δει κανείς!
Όσο για την κυρία αντιπρύτανη του ΕΜΠ κ Μοροπούλου... τι να πω... τι ΕΜΠ τι ΜΙΤ; Το ίδιο είναι, αν δεν καλύτερο το ΕΜΠ δηλαδή!
Η απλή κοινή λογική του κάθ' ενός από εμάς πήγε περίπατο!
Και δεν είναι ανάγκη να έχεις φοιτήσει σε Ελληνικό πανεπιστήμιο ή να έχεις τα παιδιά σου σε αυτό.
Αρκεί μία βόλτα για να δεις την κατάσταση που επικρατεί εντός και εκτός των περισσοτέρων πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων και αμέσως καταλαβαίνεις.
Όταν, κατά την διάρκεια της εκπομπής, ο καθηγητής κ Τσούκαλης τους είπε ότι στα Ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούν κακοδιαχείριση, φαυλότητα και ανομία... χαμός!
Στην Ελλάδα δεν συμβαίνουν ποτέ αυτά!
Ούτε που το είχαν ξανακούσει οι πρυτάνεις!
Η απάντηση δε του Πελεγρίνη... αποστομωτική!
“Αφού λες ότι εδώ επικρατεί φαυλότητα τότε γιατί επέστρεψες στην Ελλάδα;”!
Ναι... ζήτα του και τα ρέστα που επέστρεψε... Έλεος!
Τα πράγματα είναι απλά...
1) Το “αυτοδιοίκητο” των πανεπιστημίων είναι μία μπούρδα!
Δεν υπάρχει “αυτοδιοίκητο” όταν έχεις έναν και μόνο χρηματοδότη!
Αν τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα αποφασίσουν να λειτουργήσουν όπως στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας επί πληρωμή έρευνα από ιδιωτικές εταιρείες (πολυεθνικές και μη, ακόμα και αυτές που ασχολούνται με την άμυνα!) και συνδεθούν πραγματικά με την αγορά εργασίας, αν το κράτος πάψει να είναι ο βασικός (αν όχι ο μοναδικός) τους χρηματοδότης... τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αυτοδιοίκητο!
Αλλά “αυτοδιοίκητο” με τα λεφτά του Ελληνικού λαού, ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ!
Και να γκρινιάζουν ότι μειώνονται οι εθνικές επενδύσεις στην έρευνα...
2) Πρέπει ΑΜΕΣΑ η κυβέρνηση να ανοίξει τα δύο πανεπιστήμια που προφανώς θεωρούν ότι είναι “το χωριό του Αστερίξ” και αντιστέκονται.
Αν ο σημερινός υπουργός παιδείας (τον οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως) δεν μπορεί να βρει λύση, ας αφήσει κανέναν άλλο να το κάνει.
Η σημερινή κατάσταση είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ!
Και -προφανώς- οποιαδήποτε λύση δεν πρέπει να είναι υπέρ των -παράνομων!- απεργών γιατί θα δημιουργηθεί ένα “προηγούμενο” που οδηγεί στην κόλαση.
Απλά πρέπει και οι πρυτάνεις να καταλάβουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης δεν είναι δυνατόν να καλούν τον Ελληνικό λαό να πληρώνει σχεδόν 8 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως για μισθούς σε κάθε ένα από αυτά!
3) Βασικό θέμα, που δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη περίπτωση αλλά γενικά την ζούγκλα στην οποία ζούμε...
οποιαδήποτε απόφαση για οποιοδήποτε θέμα από οποιονδήποτε κλάδο πρέπει να βασίζεται σε συμμετοχή τουλάχιστον του 51% των ενδιαφερομένων.
Ισχνές μειοψηφίες εργαζομένων λαμβάνουν αποφάσεις για απεργίες, ισχνές μειοψηφίες φοιτητών αποφασίζουν και επιβάλουν καταλήψεις, κλπ.
Μπορεί οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων να απεργούν αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε αυτά τα ιδρύματα τα θέλουν κλειστά.
Και οι φοιτητές που στηρίζουν τα κλειστά πανεπιστήμια είναι βέβαιο ότι δεν εκφράζουν την πλειοψηφία.
Κάποιες “ηχηρές” μειοψηφίες λοιπόν επιβάλουν φασιστικά τις απόψεις τους στις “άηχες” πλειοψηφίες.
Καιρός να αλλάξουν τα πράγματα!
Ως εδώ με την παράνοια!
Ώρα να επικρατήσει η...
απλή κοινή λογική...
Κάποιες στιγμές μάλιστα, όταν οι πρυτάνεις θεώρησαν λογικό να μας εξηγήσουν ποια είναι η θέση των ιδρυμάτων τους πανευρωπαϊκά ή διεθνώς, σκέφτηκα ότι μάλλον κάποιος ζει σε άλλον πλανήτη... ή εγώ ή αυτοί!
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα -μα καμία- αυτοί οι πρυτάνεις να μιλούσαν για το ΕΜΠ ή το ΕΚΠΑ που εγώ γνωρίζω.
ΚΑΜΙΑ!
Παρουσίασαν τόσο ειδυλλιακή την κατάσταση των Ελληνικών πανεπιστημίων που σου ερχόταν να αναφωνήσεις γεμάτος εθνική υπερηφάνεια “τύφλα να 'χουν το Χάρβαρντ, η Οξφόρδη και το ΜΙΤ! Τους φάγαμε λάχανο!”.
Φαντάζομαι ότι όποιος έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα καταλαβαίνει πόσο γελοίο και εκτός πραγματικότητας ακούγεται όλο αυτό το παραλήρημα.
Ίσως ο Πελεγρίνης θελήσει να μου κάνει κι εμένα μήνυση όπως συνηθίζει τώρα τελευταία με όποιον διαφωνεί μαζί του, αλλά ότι και να πει... ότι και να κάνει... το ΕΚΠΑ Οξφόρδη δεν το λες με όποιες κομματικές ή άλλες παρωπίδες και να το δει κανείς!
Όσο για την κυρία αντιπρύτανη του ΕΜΠ κ Μοροπούλου... τι να πω... τι ΕΜΠ τι ΜΙΤ; Το ίδιο είναι, αν δεν καλύτερο το ΕΜΠ δηλαδή!
Η απλή κοινή λογική του κάθ' ενός από εμάς πήγε περίπατο!
Και δεν είναι ανάγκη να έχεις φοιτήσει σε Ελληνικό πανεπιστήμιο ή να έχεις τα παιδιά σου σε αυτό.
Αρκεί μία βόλτα για να δεις την κατάσταση που επικρατεί εντός και εκτός των περισσοτέρων πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων και αμέσως καταλαβαίνεις.
Όταν, κατά την διάρκεια της εκπομπής, ο καθηγητής κ Τσούκαλης τους είπε ότι στα Ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούν κακοδιαχείριση, φαυλότητα και ανομία... χαμός!
Στην Ελλάδα δεν συμβαίνουν ποτέ αυτά!
Ούτε που το είχαν ξανακούσει οι πρυτάνεις!
Η απάντηση δε του Πελεγρίνη... αποστομωτική!
“Αφού λες ότι εδώ επικρατεί φαυλότητα τότε γιατί επέστρεψες στην Ελλάδα;”!
Ναι... ζήτα του και τα ρέστα που επέστρεψε... Έλεος!
Τα πράγματα είναι απλά...
1) Το “αυτοδιοίκητο” των πανεπιστημίων είναι μία μπούρδα!
Δεν υπάρχει “αυτοδιοίκητο” όταν έχεις έναν και μόνο χρηματοδότη!
Αν τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα αποφασίσουν να λειτουργήσουν όπως στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας επί πληρωμή έρευνα από ιδιωτικές εταιρείες (πολυεθνικές και μη, ακόμα και αυτές που ασχολούνται με την άμυνα!) και συνδεθούν πραγματικά με την αγορά εργασίας, αν το κράτος πάψει να είναι ο βασικός (αν όχι ο μοναδικός) τους χρηματοδότης... τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αυτοδιοίκητο!
Αλλά “αυτοδιοίκητο” με τα λεφτά του Ελληνικού λαού, ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ!
Και να γκρινιάζουν ότι μειώνονται οι εθνικές επενδύσεις στην έρευνα...
2) Πρέπει ΑΜΕΣΑ η κυβέρνηση να ανοίξει τα δύο πανεπιστήμια που προφανώς θεωρούν ότι είναι “το χωριό του Αστερίξ” και αντιστέκονται.
Αν ο σημερινός υπουργός παιδείας (τον οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως) δεν μπορεί να βρει λύση, ας αφήσει κανέναν άλλο να το κάνει.
Η σημερινή κατάσταση είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ!
Και -προφανώς- οποιαδήποτε λύση δεν πρέπει να είναι υπέρ των -παράνομων!- απεργών γιατί θα δημιουργηθεί ένα “προηγούμενο” που οδηγεί στην κόλαση.
Απλά πρέπει και οι πρυτάνεις να καταλάβουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης δεν είναι δυνατόν να καλούν τον Ελληνικό λαό να πληρώνει σχεδόν 8 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως για μισθούς σε κάθε ένα από αυτά!
3) Βασικό θέμα, που δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη περίπτωση αλλά γενικά την ζούγκλα στην οποία ζούμε...
οποιαδήποτε απόφαση για οποιοδήποτε θέμα από οποιονδήποτε κλάδο πρέπει να βασίζεται σε συμμετοχή τουλάχιστον του 51% των ενδιαφερομένων.
Ισχνές μειοψηφίες εργαζομένων λαμβάνουν αποφάσεις για απεργίες, ισχνές μειοψηφίες φοιτητών αποφασίζουν και επιβάλουν καταλήψεις, κλπ.
Μπορεί οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων να απεργούν αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε αυτά τα ιδρύματα τα θέλουν κλειστά.
Και οι φοιτητές που στηρίζουν τα κλειστά πανεπιστήμια είναι βέβαιο ότι δεν εκφράζουν την πλειοψηφία.
Κάποιες “ηχηρές” μειοψηφίες λοιπόν επιβάλουν φασιστικά τις απόψεις τους στις “άηχες” πλειοψηφίες.
Καιρός να αλλάξουν τα πράγματα!
Ως εδώ με την παράνοια!
Ώρα να επικρατήσει η...
απλή κοινή λογική...
Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013
Το νέο –θλιβερό- ατόπημα του Αλέξη Τσίπρα!...
Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος προσέφερε το δακτυλίδι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον πάλαι ποτέ καταληψία δημοσίων κτιρίων και δη σχολείων, Αλέξη Τσίπρα, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι διαπράττει την μεγαλύτερη γκάφα της πολιτικής του διαδρομής.
Ίσως το συνειδητοποίησε αργότερα, όταν βρέθηκε εκτός κόμματος.
Μα ήταν αργά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι δεν είχε καν εκλεγεί ποτέ του βουλευτής, παρ’ ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, έγινε αρχηγός κόμματος!
Η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την «επιχείρηση» αυτοσυντήρησης όλων εκείνων των κρατιστών του συντεχνιακού συνδικαλισμού και ομάδων που έβλεπαν ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν αλώβητα τα ειδεχθή (για την κοινωνία) κεκτημένα τους, κατέστησαν το κόμμα των συνιστωσών αξιωματική αντιπολίτευση.
Από το 4% και τις μάχες επιβίωσης στην πολιτική σκηνή, εκτοξεύθηκε σε ποσοστά του 27% κι έγινε Αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
Κι είναι σημαντικό να πούμε, ότι αυτή η εκτόξευση δεν έγινε στη βάση κάποιου προγραμματικού λόγου, δεν έγινε στη βάση κάποιου πολιτικού οράματος, αλλά στη βάση διατήρησης των κεκτημένων που η κρίση γκρέμιζε βίαια.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με έντονη ροπή στον λαϊκισμό και στο σφιχταγκάλιασμα με το νοσηρό κομμάτι του ΠαΣοΚ, ουδέποτε κατάφερε να καταδείξει ότι εκείνος και το κόμμα του μπορούν να αποτελούν εναλλακτική λύση στις αγωνίες και τους προβληματισμούς των Ελλήνων.
Ακόμη και σήμερα που οι συνέπειες της κρίσης αγγίζουν το σύνολο της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο αρχηγός του δεν πείθουν ότι αποτελούν εναλλακτική λύση.
Με λόγο απαρχαιωμένο, με συνεχείς αντιφάσεις θέσεων και απόψεων, το κόμμα στο οποίο ηγείται ο φέρελπις του Αλέκου Αλαβάνου, αποτελεί εδώ και δυο χρόνια, ένα ατέλειωτο χώρο στάθμευσης των παλαιοπασόκων. Στελεχών και ψηφοφόρων.
Κι όσες φορές εκλήθη να καταθέσει σαφή λόγο, σαφείς αποδείξεις για τα θολά σχέδιά του, αντιμετώπισης της κρίσης, η ελληνική κοινωνία άκουγε αοριστίες, ευχολόγια, καταγγελίες και λοιπά μεγάλα λόγια.
Ουσία μηδέν!
Ορατότητα, υπό το μηδέν!
Διανθισμένες με μπόλικη Αριστερή αμπελοφιλοσοφία και αλαζονεία.
Με άλλες εξαγγελίες εκτός Ελλάδος κι άλλες εντός!
Ο Αλέξης Τσίπρας από την προηγούμενη Άνοιξη είχε διαβλέψει ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει.
Δεν κατάρρευσε.
Αμέσως μετά – και για να μη χαλάσουν τα μπάνια του λαού- η κατάρρευση μετατέθηκε για το φθινόπωρο. Με σοβαρότατη επένδυση στο χάος της Παιδείας. Όταν τα «κουτσά άλογα» που ποντάρισε δεν κατάφεραν τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό, οι ελπίδες κατάρρευσης της κυβέρνησης μετατέθηκε …στους μαθητές δια της γνωστής μεθόδου των καταλήψεων.
Τζίφος κι εκεί.
Όπως τζίφος αποδεικνύεται για εκείνον και κάθε άρνησή του για εξορθολογισμό του Κράτους, για μείωση των κρατικών δαπανών, ακόμη και για κάποιες δειλές «επιχειρήσεις» επενδύσεων.
Δεν άργησε να πάρει τη σκυτάλη η προπαγάνδα.
Να αποκαλεί «χούντα» την κυβέρνηση, «μερκελιστή» τον πρωθυπουργό του τόπου, «δυνάμεις κατοχής» τους δανειστές της χώρας, «τοκογλύφους» (κι ας μας δανείζουν με επιτόκια κατά πολλές μονάδες χαμηλότερα απ’ ότι προβλέπεται να μας δανείσουν οι αγορές, αν βγούμε από τα προγράμματα επιτήρησης) τους Ευρωπαίους εταίρους και γενικά να χρησιμοποιεί γλώσσα και μεθόδους που αρμόζουν πιο πολύ σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, παρά σε Αξιωματική αντιπολίτευση.
Έφτασε στο σημείο να μιλάει για πραξικόπημα, επειδή το Κράτος δεν επέτρεψε να γίνει βίλα Αμαλία το κτίριο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή!
Έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει «γελοίους» από του βήματος της Βουλής, τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Έφτασε στο σημείο να υποθάλπει βουλευτές του που απειλούν αντιπάλους τους με «γουναράδικα» και ζητούν να «κτιστούν φυλακές επειδή θα χρειαστούν».
Έφτασε στο σημείο να εναγκαλίζεται με κορυφαία πρόσωπα της επιχειρηματικής υποκουλτούρας. Κάποια εξ αυτών, με απύθμενες φιλοδοξίες ακόμη και …κυβέρνησης της χώρας, του άνοιξαν τις πόρτες του πάλαι ποτέ μέγιστου εχθρού, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και δη των φυτωρίων του, των Πανεπιστημίων.
Κι εκεί, συναγελάζεται με οικονομικές μετριότητες όπως ο ….πολύς κ. Βαρουφάκης κι ο πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου Τζ. Γκαλμπρέιθ, όπως ακριβώς κάνει με έναν παρανοϊκό Σλοβένο φιλόσοφο της αρλούμπας, ονόματι Ζίζεκ.
Αφού στη συνέχεια χάθηκε κι η πρόταση Μομφής που κατέθεσε εναντίον της κυβέρνησης, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά τώρα ένα βήμα παραπέρα.
Αγνοώντας πλήρως την ιστορία και τα δεινά που προκάλεσαν σε σχετικά πρόσφατες περιόδους οι πολιτικές αναταράξεις και η έλλειψη σταθερότητας, αγνοώντας ότι η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται, καθίσταται φάρσα, ΚΑΛΕΣΕ σε αποστασία τους κυβερνητικούς βουλευτές και δη εκείνους του ΠαΣοΚ, μέσω συνέντευξης του στην «Αυγή».
Είναι μια αγοραία πρόκληση, απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα, για το οποίο, κατά τα άλλα, κόπτεται.
Μια πρόκληση που γυρίζει την Ελλάδα στις εποχές της επάρατης Μοναρχίας και των θλιβερών για τον τόπο επιλογών της.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο προβαλλόμενος ως «νέος ριζοσπάστης πολιτικός», είναι έντονα εγκλωβισμένος από τα εσωκομματικά του αδιέξοδα και έχων έντονη έφεση στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του, επενδύουν με κάθε ικμάδα της δύναμής τους και την στήριξη κύκλων της ακινησίας, στην καταστροφή του τόπου.
Μια πρόκληση που στερείται κάθε ηθικής και θεσμικής νομιμότητας…
Στη βάση της οποίας ο Αλέξης Τσίπρας, θέλει να …αλλάξει τον τόπο.
Μη αντιλαμβανόμενος ίσως, ότι ο ίδιος και το κόμμα του δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από καταφύγιο της κακιάς Ελλάδας.
Που, μετά την οψέποτε έξοδο από το καθεστώς του Μνημονίου, δύσκολα θα βρει πεδίο πολιτικής έκφρασης….
Ίσως το συνειδητοποίησε αργότερα, όταν βρέθηκε εκτός κόμματος.
Μα ήταν αργά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι δεν είχε καν εκλεγεί ποτέ του βουλευτής, παρ’ ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, έγινε αρχηγός κόμματος!
Η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την «επιχείρηση» αυτοσυντήρησης όλων εκείνων των κρατιστών του συντεχνιακού συνδικαλισμού και ομάδων που έβλεπαν ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν αλώβητα τα ειδεχθή (για την κοινωνία) κεκτημένα τους, κατέστησαν το κόμμα των συνιστωσών αξιωματική αντιπολίτευση.
Από το 4% και τις μάχες επιβίωσης στην πολιτική σκηνή, εκτοξεύθηκε σε ποσοστά του 27% κι έγινε Αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
Κι είναι σημαντικό να πούμε, ότι αυτή η εκτόξευση δεν έγινε στη βάση κάποιου προγραμματικού λόγου, δεν έγινε στη βάση κάποιου πολιτικού οράματος, αλλά στη βάση διατήρησης των κεκτημένων που η κρίση γκρέμιζε βίαια.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με έντονη ροπή στον λαϊκισμό και στο σφιχταγκάλιασμα με το νοσηρό κομμάτι του ΠαΣοΚ, ουδέποτε κατάφερε να καταδείξει ότι εκείνος και το κόμμα του μπορούν να αποτελούν εναλλακτική λύση στις αγωνίες και τους προβληματισμούς των Ελλήνων.
Ακόμη και σήμερα που οι συνέπειες της κρίσης αγγίζουν το σύνολο της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο αρχηγός του δεν πείθουν ότι αποτελούν εναλλακτική λύση.
Με λόγο απαρχαιωμένο, με συνεχείς αντιφάσεις θέσεων και απόψεων, το κόμμα στο οποίο ηγείται ο φέρελπις του Αλέκου Αλαβάνου, αποτελεί εδώ και δυο χρόνια, ένα ατέλειωτο χώρο στάθμευσης των παλαιοπασόκων. Στελεχών και ψηφοφόρων.
Κι όσες φορές εκλήθη να καταθέσει σαφή λόγο, σαφείς αποδείξεις για τα θολά σχέδιά του, αντιμετώπισης της κρίσης, η ελληνική κοινωνία άκουγε αοριστίες, ευχολόγια, καταγγελίες και λοιπά μεγάλα λόγια.
Ουσία μηδέν!
Ορατότητα, υπό το μηδέν!
Διανθισμένες με μπόλικη Αριστερή αμπελοφιλοσοφία και αλαζονεία.
Με άλλες εξαγγελίες εκτός Ελλάδος κι άλλες εντός!
Ο Αλέξης Τσίπρας από την προηγούμενη Άνοιξη είχε διαβλέψει ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει.
Δεν κατάρρευσε.
Αμέσως μετά – και για να μη χαλάσουν τα μπάνια του λαού- η κατάρρευση μετατέθηκε για το φθινόπωρο. Με σοβαρότατη επένδυση στο χάος της Παιδείας. Όταν τα «κουτσά άλογα» που ποντάρισε δεν κατάφεραν τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό, οι ελπίδες κατάρρευσης της κυβέρνησης μετατέθηκε …στους μαθητές δια της γνωστής μεθόδου των καταλήψεων.
Τζίφος κι εκεί.
Όπως τζίφος αποδεικνύεται για εκείνον και κάθε άρνησή του για εξορθολογισμό του Κράτους, για μείωση των κρατικών δαπανών, ακόμη και για κάποιες δειλές «επιχειρήσεις» επενδύσεων.
Δεν άργησε να πάρει τη σκυτάλη η προπαγάνδα.
Να αποκαλεί «χούντα» την κυβέρνηση, «μερκελιστή» τον πρωθυπουργό του τόπου, «δυνάμεις κατοχής» τους δανειστές της χώρας, «τοκογλύφους» (κι ας μας δανείζουν με επιτόκια κατά πολλές μονάδες χαμηλότερα απ’ ότι προβλέπεται να μας δανείσουν οι αγορές, αν βγούμε από τα προγράμματα επιτήρησης) τους Ευρωπαίους εταίρους και γενικά να χρησιμοποιεί γλώσσα και μεθόδους που αρμόζουν πιο πολύ σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, παρά σε Αξιωματική αντιπολίτευση.
Έφτασε στο σημείο να μιλάει για πραξικόπημα, επειδή το Κράτος δεν επέτρεψε να γίνει βίλα Αμαλία το κτίριο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή!
Έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει «γελοίους» από του βήματος της Βουλής, τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Έφτασε στο σημείο να υποθάλπει βουλευτές του που απειλούν αντιπάλους τους με «γουναράδικα» και ζητούν να «κτιστούν φυλακές επειδή θα χρειαστούν».
Έφτασε στο σημείο να εναγκαλίζεται με κορυφαία πρόσωπα της επιχειρηματικής υποκουλτούρας. Κάποια εξ αυτών, με απύθμενες φιλοδοξίες ακόμη και …κυβέρνησης της χώρας, του άνοιξαν τις πόρτες του πάλαι ποτέ μέγιστου εχθρού, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και δη των φυτωρίων του, των Πανεπιστημίων.
Κι εκεί, συναγελάζεται με οικονομικές μετριότητες όπως ο ….πολύς κ. Βαρουφάκης κι ο πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου Τζ. Γκαλμπρέιθ, όπως ακριβώς κάνει με έναν παρανοϊκό Σλοβένο φιλόσοφο της αρλούμπας, ονόματι Ζίζεκ.
Αφού στη συνέχεια χάθηκε κι η πρόταση Μομφής που κατέθεσε εναντίον της κυβέρνησης, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά τώρα ένα βήμα παραπέρα.
Αγνοώντας πλήρως την ιστορία και τα δεινά που προκάλεσαν σε σχετικά πρόσφατες περιόδους οι πολιτικές αναταράξεις και η έλλειψη σταθερότητας, αγνοώντας ότι η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται, καθίσταται φάρσα, ΚΑΛΕΣΕ σε αποστασία τους κυβερνητικούς βουλευτές και δη εκείνους του ΠαΣοΚ, μέσω συνέντευξης του στην «Αυγή».
Είναι μια αγοραία πρόκληση, απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα, για το οποίο, κατά τα άλλα, κόπτεται.
Μια πρόκληση που γυρίζει την Ελλάδα στις εποχές της επάρατης Μοναρχίας και των θλιβερών για τον τόπο επιλογών της.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο προβαλλόμενος ως «νέος ριζοσπάστης πολιτικός», είναι έντονα εγκλωβισμένος από τα εσωκομματικά του αδιέξοδα και έχων έντονη έφεση στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του, επενδύουν με κάθε ικμάδα της δύναμής τους και την στήριξη κύκλων της ακινησίας, στην καταστροφή του τόπου.
Μια πρόκληση που στερείται κάθε ηθικής και θεσμικής νομιμότητας…
Στη βάση της οποίας ο Αλέξης Τσίπρας, θέλει να …αλλάξει τον τόπο.
Μη αντιλαμβανόμενος ίσως, ότι ο ίδιος και το κόμμα του δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από καταφύγιο της κακιάς Ελλάδας.
Που, μετά την οψέποτε έξοδο από το καθεστώς του Μνημονίου, δύσκολα θα βρει πεδίο πολιτικής έκφρασης….
ΠΗΓΗ GR POST
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013
Οι μαλακίες μας στα στόματα παιδιών...
Γιατί να θέλουμε την ΕΡΤ ανοιχτή; Για να δούμε κάποια πράγματα που δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να τα δούμε κάπου αλλού. Για να αφαιρέσουμε την καλώς ή κακώς εννοούμενη εμπορικότητα από την τηλεοπτική εξίσωση και να εκτεθούμε σε κάτι διαφορετικό. Πολύ θα ήθελα, ας πούμε, να δω ένα ντοκιμαντέρ για τα παιδιά–στρατιώτες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Ή για τα παιδιά–κούκλες στις ΗΠΑ που οι μανάδες τους τα σέρνουν από τον ένα παιδικό διαγωνισμό ομορφιάς στον άλλο. Ή για αυτά τα παιδιά στους δρόμους της Αθήνας που οι γονείς τους τα βάζουν να ζητιανεύουν, απαγγέλλοντας απνευστί το ποίημα που τα έχουν μάθει να λένε. Κάτι τέτοιο θα περίμενα να δούμε από την ΕΡΤ. Και μετά θα λέγαμε «κοίτα τι κάνουν στα καημένα τα παιδιά, πώς τσακίζουν την αθωότητά τους με αυτόν τον βάναυσο τρόπο». Αντ’ αυτού, αυτό που βλέπουμε, όχι από την ΕΡΤ γιατί αυτή δεν υπάρχει πια, αλλά από τον δικτυακό τόπο ΕΡΤ Open, που φέρεται ως ο ας πούμε νόμιμος συνεχιστής της τουλάχιστον στα μάτια πολλών, είναι το βίντεο της εντεκάχρονης Θεοδώρας. Το ίδιο το site περιγράφει το βίντεο αυτό ως «μια έκθεση με αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις για τον αγώνα που διεξάγεται πλέον εκτός Ραδιομεγάρου».
Ξαναλέμε, η Θεοδώρα είναι έντεκα χρόνων. Οι αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις της περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη φράση «τι γκρίζος που είναι ο ουρανός με το μαύρο τέρας να πλανάται μισάνθρωπο και εκδικητικό, να σαρώνει το κοινό υφάδι που υφαίναμε σε γειτονιές, σε δρόμους και εργοστάσια». Δεν θα πω τίποτα άλλο για τη Θεοδώρα γιατί είναι προφανές ότι είναι η μόνη που δεν φταίει. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους γονείς της, για όσους χειροκροτούν στο τέλος του βίντεο και για όσους αποφάσισαν να αναρτήσουν το βίντεο στο ΕΡΤ Open, συνοδεία μάλιστα τέτοιων σχολίων.
Προστίθενται και αυτοί στη μεγάλη λίστα όσων έχουν εκμεταλλευτεί ένα παιδί, όσων έχουν χρησιμοποιήσει ένα παιδί ακριβώς επειδή είναι παιδί. Αυτές οι μπανάλ ατάκες που έβαλαν τη Θεοδώρα να απαγγείλει θα ακούγονταν ακόμα πιο γελοίες αν έβγαιναν από το στόμα ενός μαντράχαλου. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η χρήση και κατάχρηση της περίφημης «παιδικής αθωότητας» ως κολυμπήθρας του Σιλωάμ γίνεται διαρκώς και καθημερινά και δεν γνωρίζει κόμματα, τάξεις, χρώματα. Από την απατημένη σύζυγο και μητέρα που βάζει το παιδί να πει στον μπαμπά του «μη μας αφήσεις για τη γραμματέα σου» μέχρι τον θλιβερό θεσμό της Βουλής των Εφήβων και τα άρθρα που ακολουθούν κάθε σύνοδο με κλισέ ατάκες του τύπου «από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια».
Όμως εντέλει πρόκειται για το απόλυτο βραχυκύκλωμα της κοινωνίας: Αν επιλέγεις να χρησιμοποιείς έτσι τα παιδιά για την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων αναγκών σου, υπονομεύεις τη μακροπρόθεσμη συνολική πρόοδο γιατί αντί να αναπτύσσεις την ελευθερία της σκέψης και την κριτική ικανότητα, προτιμάς τη χειραγώγηση και δημιουργείς άβουλα όντα τα οποία από πολύ μικρή ηλικία έχουν φορτωθεί με προβλήματα που δεν είναι δικά τους. Δεν θέλω μια τέτοια κοινωνία. Και προφανώς δεν θέλω μια τέτοια ΕΡΤ.
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Προφανώς και θα βάλουμε παιδιά να διαφημίζουν πάνες, παιχνίδια και οτιδήποτε άλλο τα αφορά... ΑΛΛΑ...
Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την εκμετάλλευση ενός παιδιού για να πετύχεις να αγγίξεις την ψυχή ενός ενήλικα!
Τι δουλειά έχει ένα παιδί με τα πολιτικά κόμματα;...
Τι δουλειά έχει με τα συνδικαλιστικά παιχνίδια;...
Τι δουλειά έχει με τους πάσης φύσεως "αγώνες" και τα βλέπουμε συχνά σε πορείες και διαδηλώσεις να κάνουν την "ασπίδα";...
Τι δουλειά έχουν τα παιδιά ακόμα και σε διαφημιστικά σποτ να υποδύονται τους ενήλικες με το ντύσιμο, το ύφος και τα ελαττώματά τους;...
Αδιανόητο!
Τα παιδιά είναι ΠΑΙΔΙΑ!
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα μεγαλώνουμε πριν την ώρα τους!
Και ειδικά όταν αυτό συμβαίνει για την δική μας "τέρψη" και "αγωνιστικότητα" μόνο ΑΗΔΙΑ μπορεί να προκαλέσει!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)