Ο Αίσωπος ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος που από την αρχαιότητα είχε κατανοήσει ότι με έναν “μύθο”, δηλαδή με μία καθημερινή ιστορία με βαθύτερο νόημα ο κόσμος καταλάβαινε καλύτερα αυτά που ήθελε να πει.
Πχ ο μύθος του μέρμηγκα και του τζίτζικα.
Ο Έλληνας-τζίτζικας έχει για ύμνο το γνωστό άσμα “μια ζωή την έχουμε...”. Είναι αυτός που χρόνια τώρα σπαταλάει ασύστολα ότι έχει ... και δεν έχει.
Ο μεταπολεμικός Έλληνας-τζίτζικας ήταν σπάνιο είδος.
Το είδος πολλαπλασιάστηκε από την δεκαετία του '80 και ύστερα.
Ο Έλληνας-τζίτζικας λοιπόν είναι αυτός που παίρνει αγροτικές επιδοτήσεις για την βελτίωση και προώθηση των προϊόντων του και τις κάνει “πιάτα” στα μπουζούκια.
Είναι αυτός που παίρνει επιχειρηματικές επιδοτήσεις για την βελτίωση και προώθηση των προϊόντων της βιοτεχνίας του και αφού τις κάνει ταξίδια, αυτοκίνητα κλπ. μετά κλείνει την βιοτεχνία του ή την πάει στο εξωτερικό.
Είναι αυτός που, μη έχοντας να πάρει άλλες επιδοτήσεις, στρέφεται στις τράπεζες και στα δάνεια (ιδιαίτερα από την δεκαετία του 2000) γιατί η καλοπέραση δεν συνάδει με τα έσοδά του και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για περικοπή της καλοπέρασης.
Δεκαετίες τώρα λοιπόν ο Έλληνας-τζίτζικας ζει πλουσιοπάροχα, χωρίς να μπορεί να δικαιολογήσει την ζωή που κάνει, καταφέρνοντας όμως με διάφορους τρόπους να τα βγάζει πέρα κάθε φορά.
Ο Έλληνας-μέρμηγκας από την άλλη μεριά (με ύμνο το ρητό-άσμα “φασούλι το φασούλι...”) ήταν ο Έλληνας της μεταπολεμικής περιόδου.
Αυτός που έχοντας δει περιουσίες να χάνονται κατά την διάρκεια του πολέμου ενδιαφερόταν πάντα να μαζεύει κάποια από τα χρήματα που έβγαζε σκληρά εργαζόμενος και να τα τοποθετεί σε γη “που δεν χάνεται”.
Ο Έλληνας-μέρμηγκας πλέον είναι σπάνιο είδος.
Για την ακρίβεια οι απόγονοί του τον θαυμάζουν για αυτά που έκανε και προνόησε για τις επόμενες γενιές αλλά και τον μέμφονται για τους μπελάδες που τους έβαλε.
Ο Έλληνας-μέρμηγκας είναι στημένος στον τοίχο και όποια κυβέρνηση περνάει του πετάει και από ένα...φόρο!
Αυτός που κάποτε έλεγαν “σωστός οικογενειάρχης”, αυτός που φρόντιζε να έχει η οικογένειά του ότι χρειαζόταν και τα υπόλοιπα δεν τα έκανε μπουζούκια, χαρτιά, αυτοκίνητα κλπ αλλά ακίνητα για να έχουν τα παιδιά και τα εγγόνια του ένα κεραμίδι ή ένα εισόδημα είναι το μαύρο πρόβατο της σημερινής κοινωνίας.
Πρέπει να τιμωρηθεί για την μη-σπατάλη!
Έτσι λοιπόν για άλλη μία φορά ο κλήρος πέφτει στον γενναίο...μέρμηγκα για να σώσει τους τζίτζικες που πολλαπλασιάζονται ραγδαία και πιάνουν όλα τα πόστα!
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα κάποτε είχε έναν Αίσωπο όπως και κάποτε είχε και... κοινή λογική!
Πχ ο μύθος του μέρμηγκα και του τζίτζικα.
Ο Έλληνας-τζίτζικας έχει για ύμνο το γνωστό άσμα “μια ζωή την έχουμε...”. Είναι αυτός που χρόνια τώρα σπαταλάει ασύστολα ότι έχει ... και δεν έχει.
Ο μεταπολεμικός Έλληνας-τζίτζικας ήταν σπάνιο είδος.
Το είδος πολλαπλασιάστηκε από την δεκαετία του '80 και ύστερα.
Ο Έλληνας-τζίτζικας λοιπόν είναι αυτός που παίρνει αγροτικές επιδοτήσεις για την βελτίωση και προώθηση των προϊόντων του και τις κάνει “πιάτα” στα μπουζούκια.
Είναι αυτός που παίρνει επιχειρηματικές επιδοτήσεις για την βελτίωση και προώθηση των προϊόντων της βιοτεχνίας του και αφού τις κάνει ταξίδια, αυτοκίνητα κλπ. μετά κλείνει την βιοτεχνία του ή την πάει στο εξωτερικό.
Είναι αυτός που, μη έχοντας να πάρει άλλες επιδοτήσεις, στρέφεται στις τράπεζες και στα δάνεια (ιδιαίτερα από την δεκαετία του 2000) γιατί η καλοπέραση δεν συνάδει με τα έσοδά του και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για περικοπή της καλοπέρασης.
Δεκαετίες τώρα λοιπόν ο Έλληνας-τζίτζικας ζει πλουσιοπάροχα, χωρίς να μπορεί να δικαιολογήσει την ζωή που κάνει, καταφέρνοντας όμως με διάφορους τρόπους να τα βγάζει πέρα κάθε φορά.
Ο Έλληνας-μέρμηγκας από την άλλη μεριά (με ύμνο το ρητό-άσμα “φασούλι το φασούλι...”) ήταν ο Έλληνας της μεταπολεμικής περιόδου.
Αυτός που έχοντας δει περιουσίες να χάνονται κατά την διάρκεια του πολέμου ενδιαφερόταν πάντα να μαζεύει κάποια από τα χρήματα που έβγαζε σκληρά εργαζόμενος και να τα τοποθετεί σε γη “που δεν χάνεται”.
Ο Έλληνας-μέρμηγκας πλέον είναι σπάνιο είδος.
Για την ακρίβεια οι απόγονοί του τον θαυμάζουν για αυτά που έκανε και προνόησε για τις επόμενες γενιές αλλά και τον μέμφονται για τους μπελάδες που τους έβαλε.
Ο Έλληνας-μέρμηγκας είναι στημένος στον τοίχο και όποια κυβέρνηση περνάει του πετάει και από ένα...φόρο!
Αυτός που κάποτε έλεγαν “σωστός οικογενειάρχης”, αυτός που φρόντιζε να έχει η οικογένειά του ότι χρειαζόταν και τα υπόλοιπα δεν τα έκανε μπουζούκια, χαρτιά, αυτοκίνητα κλπ αλλά ακίνητα για να έχουν τα παιδιά και τα εγγόνια του ένα κεραμίδι ή ένα εισόδημα είναι το μαύρο πρόβατο της σημερινής κοινωνίας.
Πρέπει να τιμωρηθεί για την μη-σπατάλη!
Έτσι λοιπόν για άλλη μία φορά ο κλήρος πέφτει στον γενναίο...μέρμηγκα για να σώσει τους τζίτζικες που πολλαπλασιάζονται ραγδαία και πιάνουν όλα τα πόστα!
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα κάποτε είχε έναν Αίσωπο όπως και κάποτε είχε και... κοινή λογική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου