Κατασκευάζοντας μια επέτειο...

Γράφει η Μαρία Κατσουνάκη

Η ΕΣΗΕΑ με ανακοίνωσή της καλεί σήμερα σε στάση εργασίας, συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της και πορεία στο υπουργείο Οικονομικών «για τη συμπλήρωση ενός έτους από το μαύρο στην ΕΡΤ». Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα εκείνη που προκάλεσε σοκ και σκόρπισε θυμό. Οι προσπάθειες που γίνονται για να ξαναστηθεί στα πόδια της η δημόσια τηλεόραση δεν έχουν ακόμη καρποφορήσει. Λάθη, αδιέξοδα, ασυνεννοησίες, αναπαραγωγή στερεοτύπων και παλιάς λογικής, οι ικανοί αποχωρούν ή παραιτούνται, οι πολιτικά ανένταχτοι δεν επιβιώνουν. Ολοι μιλούν για την ανάγκη εξορθολογισμού, εκτός από εκείνους που έχουν κάνει σημαία τους την «άμεση επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων», αρνούμενοι να συμμετάσχουν σε οποιονδήποτε διάλογο.

Η ΕΣΗΕΑ με τον τρόπο της συμβάλλει στη δημιουργία μιας «αποφράδας μέρας». Υποστηρίζει τη γένεση και καθιέρωση ενός ακόμη πένθους, το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε, την ανακύκλωση του θυμού, την αντίδραση - τυφλοσούρτη (στάση εργασίας - συγκέντρωση - πορεία ), ένα «επαναστατικό» τελετουργικό δηλαδή, που καμία βοήθεια δεν προσφέρει προς καμία κατεύθυνση. Προφανώς, όμως, η Ενωση Συντακτών, απορροφημένη στις αντιμνημονιακές κορώνες της, αδυνατεί να παρέμβει με άλλο τρόπο ή να την απασχολήσει, έστω, άλλος τρόπος παρέμβασης.

Το «κακό» είναι πάντα ένα, το ίδιο, αμετακίνητο, αμετάβλητο. Το τονίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ στη δική του ανακοίνωση:

«Στις 11 Ιουνίου 2014 συμπληρώνεται ένας χρόνος από το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Ενας χρόνος από την επίθεση του κ. Σαμαρά στο δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης». Η αξιωματική αντιπολίτευση καλεί τους πολίτες σε συγκέντρωση έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής, για να δώσουν «ένα ισχυρό μήνυμα αντίστασης και ανατροπής, για μια δημόσια ραδιοτηλεόραση ανεξάρτητη, πλουραλιστική, στην υπηρεσία του πολιτισμού και της δημοκρατίας».

Και οι πάνω από 800 εργαζόμενοι της δημόσιας τηλεόρασης που παράγουν καθημερινά πρόγραμμα, προσπαθώντας να διατηρήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ενημέρωσης; Δεν εξυπηρετούν την ίδια «υπηρεσία του πολιτισμού και της δημοκρατίας»; Ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο, απλώς και μόνο επειδή δεν είναι, επί του παρόντος, απολυμένοι;

Η ΝΕΡΙΤ εκπέμπει μέσα σε αντίξοες συνθήκες, είναι βέβαιο ότι δεν έχει βρει ακόμα τον βηματισμό της, ο παλιός συνδικαλοπατερισμός διαπρέπει (η Ν.Δ. έχει το προβάδισμα), αλλά η οθόνη δεν είναι «μαύρη».

Κατασκευάζοντας μια επέτειο, τροφοδοτώντας το «δράμα», οι λόγοι είναι... ο εξής ένας: πολιτική εκμετάλλευση. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η απώλεια της «δημοκρατίας» ούτε η έλλειψη «πλουραλισμού», αλλά η τόνωση της αντιπαράθεσης, μέσα από έναν παλιό, παρωχημένο και κουρασμένο συνδικαλισμό, που δεν «βλέπει», δεν «ακούει», αδιαφορώντας για την αναδιάταξη –διεθνώς– του οπτικοακουστικού τοπίου. Υπόσχεται την «αποκατάσταση της δικαιοσύνης», μόλις πάρει την εξουσία στα χέρια του, κρύβοντας επιμελώς τις πραγματικές προθέσεις: την αλλαγή φρουράς. Το «φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς». Γιατί τι προοιωνίζεται ότι θα διαμορφωθεί η πολυπόθητη «νέα συνθήκη», μιας ανεξίθρησκης και ανεξάρτητης δημόσιας τηλεόρασης; Ολοι (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, η ΔΗΜΑΡ την εποχή της συγκυβέρνησης) έβλεπαν και βλέπουν την ΕΡΤ σαν το μαγαζάκι των διορισμών. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και η σημερινή λιτανεία εις ανάμνηση του «μαύρου» μόνο τους εργαζομένους δεν σκέφτεται. Εκτός εάν οι συμβασιούχοι της ΔΤ - ΝΕΡΙΤ ανήκουν σε άλλη κατηγορία.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Πολλές ήταν οι αναρτήσεις του ιστολογίου για το θέμα της ΕΡΤ πριν από ένα χρόνο.

Θεωρούσα ότι πλέον θα είχαν βαρεθεί την "επανάσταση" και θα είχαμε -επιτέλους- ησυχάσει από το φάντασμα της ΕΡΤ... μέχρι που ενημερώθηκα για την σημερινή απεργία για την "μαύρη επέτειο".

Δύο κουβέντες μόνο...

1) Έχουμε την τάση να κατασκευάζουμε "μαύρες επετείους" εκεί που δεν υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί δεν μας αρέσει οποιαδήποτε αλλαγή της καθημερινότητας μας, έστω κι αν αυτή η καθημερινότητα είναι εμφανώς προβληματική!

2) Παραμένω ακλόνητη στην άποψη που είχα αναρτήσει πέρσι "ΕΡΤ... ΤΕΛΟΣ!!!" και το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν ακολουθήθηκε το ίδιο παράδειγμα και σε άλλους φορείς και οργανισμούς του δημοσίου!

Πες τον πόνο σου σε έναν εκατομμυριούχο...

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Τι είναι αυτό άραγε που μας κάνει να είμαστε τόσο ανεκτικοί στο δημόσιο εξευτελισμό της ανθρώπινης επικοινωνίας; Γιατί επιτρέπουμε σε μικρές ομάδες παραγωγών κουλτούρας να εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο, αποθεώνοντας το λαϊκισμό και την αναξιοπρέπεια; Πως καταντήσαμε έτσι και μας φαίνεται φυσιολογικό άνθρωποι που αμείβονται – ή τουλάχιστον αμείβονταν μέχρι πρότινος– προκλητικά, να αναδεικνύουν τη δυστυχία κάποιων συμπολιτών μας, σε θέαμα προς κατανάλωση;

Δεν ξέρω αλλά όλες αυτές οι συνθήκες παραλογισμού μου θυμίζουν κάτι παραμύθια στα οποία ο φτωχός υπήκοος ζητά ακρόαση από τον άρχοντα για να πει τον καημό του, περιμένοντας ταπεινά τη λύτρωση. Βέβαια, εδώ το πράγμα έχει περισσότερο δραματοποιημένο ρεαλισμό, δεδομένου πως μετά από τις «αποκαλύψεις» και το θόρυβο στο γυαλί η πολιτεία σπεύδει να πάρει τα μέτρα της, με ουσιαστικές παρεμβάσεις. Με λίγα λόγια, οι θεσμοί, οι νόμοι, οι υπηρεσίες του δημοσίου και ένα σωρό άλλοι παράγοντες της δημοκρατίας «ξυπνούν» όταν ακουστεί η τσιριχτή φωνή του Αυτιά ή η «αγανακτισμένη» έκρηξη του Παπαδάκη. Έτσι, νομιμοποιείται απόλυτα η μαγική «μεσολάβηση» μεταξύ λαού και εξουσίας που δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη σε «μεσίτες» και «ξεματιάστρες».

Δεν άλλαξαν λοιπόν και πολλά από τότε που οι δομές του φεουδαρχικού συστήματος ήταν φτιαγμένες για να εξυπηρετούν τα δίκτυα των αρχόντων μιας αγροτικής περιοχής. Αυτοί δέχονταν πάντα τους χωρικούς για μεσολάβηση και ρουσφέτια. Η αστικοποίηση και η μετάβαση στην αστική δημοκρατία δεν μπόρεσαν να μεταβάλουν το σκηνικό διαχείρισης της εξουσίας ούτε και να διορθώσουν στην ουσία, τις σχέσεις εξάρτησης. Αλλά μήπως και οι ίδιοι οι αιρετοί διαχειριστές δεν υποτάσσονται πλήρως στις επιταγές της «τηλεοπτικής» δημοκρατίας; O Άδωνις, αεικίνητος «σταρ» ξημεροβραδιάζεται σε εκπομπές και ο «άπαιχτος» Ταμήλος δηλώνει πως βαριόταν να πάει στη Βουλή γιατί το έδειχνε η τηλεόραση...

Το χειρότερο όμως απ΄όλα είναι η αφόρητη πια και εξοντωτική για την αισθητική αξιοπρέπεια, υποκρισία. Πρόκειται για μία κουλτούρα «θεάτρου» που υποδεικνύει τον τρόπο διεκδίκησης δικαίου, σε μια κοινωνία, όπου η εξουσία παραδίδεται μόνο σ΄αυτόν που κραυγάζει περισσότερο από τους άλλους. Επιπλέον, είναι τραγελαφικό να βλέπει κανείς εκατομμυριούχους δημοσιογράφους και πολιτικούς να «συμπονούν» τον απλό άνθρωπο και να επικαλούνται τις λαϊκές τους ρίζες. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, τον εκχυδαϊσμό της δημοκρατίας και την ολοκληρωτική πλέον, απώλεια κύρους για θεσμούς και κανόνες της πολιτείας. Γιατί δεν έχει πια ενδιαφέρον να περιμένει κανείς να συναλλαγεί ή να πιστέψει σε ένα κράτος που αντιδρά μόνο με τσιρίδες, ικεσίες και οδυρμούς.

Πραγματικά, δεν ξέρω πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος όταν διακρίνει τη γεωμετρική πρόοδο της δημόσιας απάτης και του εξευτελισμού. Στο τέλος, έτσι όπως πάμε, δεν θα έχει πια νόημα να ορίζεις την πολιτική αντίδραση μέσα από σχέδια, λογική και επιχειρήματα. Θα αρκείται κανείς μόνο, στην αισθητική απόλαυση του καλύτερου ψεύτη ή της πιο εντυπωσιακής παράστασης για να πετύχει το στόχο του και να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Είπαμε ότι ζούμε στη χώρα που γεννήθηκε το θέατρο και ευδοκίμησε ο καραγκιόζης αλλά όχι κι έτσι. Πόσο πια να «πονέσουν» κι αυτοί οι «καλοί» και «ευαίσθητοι» δημοσιογράφοι; «Άνθρωποι» είναι...

ΠΗΓΗ  capital.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Βέβαια πρέπει κανείς να λάβει υπ' όψιν του και την αντίδραση των δημοσιογράφων σε περίπτωση που δεν καταφέρουν να λύσουν το πρόβλημα κάθε πολίτη που απευθύνεται σε αυτούς.

Γιατί, όταν εμείς οι πολίτες δίνουμε τόση σημασία στα λεγόμενά τους, ο κάθε πολιτικός αναγκαστικά σκέφτεται και το πολιτικό κόστος που θα έχει από το καθημερινό "κράξιμο" που θα δεχθεί από τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο.

Η "τέταρτη εξουσία" λοιπόν, ειδικά σε περίοδο κρίσης όπου τα προβλήματα όλων μας βαίνουν αυξανόμενα... καλά κρατεί και διαπρέπει!!!

Τα στημένα ρεπορτάζ της κρίσης...

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Το ότι η αξιοπιστία της δημοσιογραφίας είναι στον πάτο, δε χωρεί αμφιβολία. Σιχαίνομαι, όμως, τα μισά λόγια, τις μισές δουλειές και τις υποψίες που εκτοξεύονται ως βεβαιότητες. Προτιμώ τις βεβαιότητες. Απ’ το να μιλάμε, λοιπόν, γενικώς κι αορίστως για «αυτά που μας σερβίρουν», προτιμώ να δώσω ένα παράδειγμα με ονόματα και στοιχεία.

Χαζεύω στο Mega. Ακούω αναγγελία για ρεπορτάζ σχετικά με «ένα πρόσωπο που είχε συγκλονίσει κάποτε το πανελλήνιο και τώρα τον βλέπουμε σε έναν άλλο ρόλο». Επρόκειτο για τον Βασίλη Δοσούλα, ο οποίος το 1994, σε ηλικία 10 ετών, είχε χτυπηθεί από ιπτάμενο δελφίνι στο Τολό, με αποτέλεσμα να χάσει τα δυο του πόδια. Η είδηση είναι ότι ο Βασίλης σήμερα άλλαξε επαγγελματικό προσανατολισμό κι ενώ σπούδασε μηχανικός άνοιξε εστιατόριο με φίλους του. Το νόημα ήταν «Η κρίση με έκανε από μηχανικό, εστιάτορα». Κι ας βλέπαμε στην εικόνα ένα πανέμορφο, ακριβό, trendy εστιατόριο, που σε καμιά περίπτωση δεν έδειχνε προϊόν ανάγκης ή φτώχιας.

Βέβαια, από τα λεγόμενα του Βασίλη, το ρεπορτάζ δεν επιβεβαιωνόταν. Πουθενά δεν είπε ότι «Η κρίση με έκανε να εγκαταλείψω τις σπουδές μου, το επάγγελμα που ονειρεύτηκα και να στραφώ σε κάτι από ανάγκη». Αντίθετα, αυτό που έλεγε ήταν: «Πάντα ήμουν ανήσυχος άνθρωπος. Αν και σπούδασα μηχανικός, ήθελα να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Πριν λίγα χρόνια ασχολήθηκα με μια άλλη δουλειά (σημ.: δε θυμάμαι ποια ακριβώς) και τώρα με τους φίλους μου ανοίξαμε αυτή την επιχείρηση στην οποία μπλα μπλα».

Δεν πα να έλεγε, όμως, ο ίδιος ο Βασίλης, ότι γουστάρει αυτό που κάνει; Το ρεπορτάζ επέμενε: «Η κρίση τον έκανε από μηχανικό, εστιάτορα». Είπα να πάρω τηλέφωνο να διαμαρτυρηθώ, μετά λέω «άσε καλύτερα». Αλλά «το ρεπορτάζ της κρίσης» δε μ’ άφησε.

Καπάκι βλέπω μια πασίγνωστη φιγούρα από τη Θεσσαλονίκη: τον Δημήτρη Εικοσιδυό, ως Δημήτρη Δημητριάδη, τον οποίο «Η κρίση έκανε από μηχανικό, σουβλατζή». Με ανοιχτό το στόμα έβλεπα τον Δημήτρη, ο οποίος κάποτε, όντως, υπήρξε εξαιρετικός μηχανικός αυτοκινήτων αλλά έκτοτε έχουν περάσει καμιά 15αριά χρόνια μέσα στα οποία ασχολήθηκε με επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης ενώ υπήρξε συνεργάτης στους ΑΜΑΝ, να προβάλλεται ως θύμα της κρίσης! Ποιος; Ο Εικοσιδυός! Ο άνθρωπος που εδώ και τουλάχιστον 7 χρόνια ξέρεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μη δεις, εάν περάσεις από το εξαιρετικό σουβλατζίδικο της οδού Κούσκουρα. Βέβαια, ο ίδιος δεν έλεγε ευθέως «ξέρετε, εμένα η κρίση με έκανε σουβλατζή» γιατί ήξερε ότι θα τις φάει, (η Θεσσαλονίκη είναι μικρό χωριό και γνωριζόμαστε μεταξύ μας), αλλά το έλεγε το ρεπορτάζ.
Εκνευρίστηκα άσχημα, μετά το ξέχασα.

Πριν δυο μέρες, όμως, πέρασα από την Κούσκουρα και -μαντέψτε!- έπεσα πάνω στον «μηχανικό που η κρίση έκανε σουβλατζή». «Καλά, ρε» του είπα, «είναι δυνατόν να σε βλέπουμε σε ρεπορτάζ ως θύμα της κρίσης;». «Είχε γυριστεί το καλοκαίρι» μου είπε «και ήταν γενικά για το μαγαζί, δεν ήξερα ακριβώς πώς θα βγει». Είπαμε ακόμη καναδυό κουβέντες, του είπα ότι θα γράψω σχετικά, χαιρετιστήκαμε, έφυγα.

Μιλώντας δεξιά κι αριστερά, άκουσα μια άλλη περίπτωση «μηχανικού που έγινε μάγειρας λόγω της κρίσης» για τις ανάγκες ενός «ρεπορτάζ της κρίσης». Επειδή, όμως ο «μηχανικός» δεν είχε σπουδάσει μηχανικός αλλά μάγειρας στο Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων στη Νέα Μηχανιώνα έξω από τη Θεσσαλονίκη, κάτι που γνώριζε πολύς κόσμος, ο «μηχανικός που έγινε μάγειρας» έφαγε χοντρό κράξιμο από φίλους και γνωστούς. Μάλιστα, έπαιρναν κι οι καθηγητές του τηλέφωνο κι έλεγαν «Καλά τι είναι αυτά που έλεγες; Τι μηχανικός και πράσινα άλογα;».

Έλα, όμως, που ο «μηχανικός που έγινε μάγειρας λόγω κρίσης» άρεσε στα κανάλια κι έγινε χαμός από τηλεφωνήματα που τον ζητούσαν! «Μας έπαιρναν από παντού, εκπομπές και δελτία. Κι απ’ τη Στάη μας είχαν πάρει» λένε συνάδερφοί του γελώντας. Βεβαίως, μετά από τόσο κράξιμο κι έχοντας ένα στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης, ο άνθρωπος δεν τόλμησε να ξαναβγεί να πει ότι σπούδασε μηχανικός.

Πολλοί θα βγουν τώρα και θα πουν «τα βάζεις με τα παιδιά που κάνουν ρεπορτάζ, τι φταίνε αυτά που παίρνουν έναν βασικό, οι διευθυντάδες με τις μισθάρες τους τα ζητάν». Ναι, κατανοητό ως επιχείρημα. Αφήνω κατά μέρος ζητήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, διότι οι υπέρμαχοι του επιχειρήματος μπροστά στο «πρώτα ο άνθρωπος και μετά οι αριθμοί» το ξεχνούν. Αν, όμως, ο καθένας μας δεν αντισταθεί με τις δικές του, μικρές δυνάμεις, προκοπή δε θα γίνει. Πιο πιθανό θεωρώ να γίνει αντιστροφή των στραβών από εμάς «τους μικρούς» παρά από τους μεγάλους από πάνω.

Και πολύ πιο εύκολο.

 

ΠΗΓΗ  protagon.gr

ΑΠΛΗ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ... (01/07/13)

-  Χαμός το Σαββατοκύριακο στο συνέδριο της ΝΔ με τις δηλώσεις Βορίδη.
Τόλμησε να θίξει τα ιερά και τα όσια του ΠΑΣΟΚ...  ντροπή του!
Εμένα πάντως, μου θύμισε εκείνη την “υπέροχη” εποχή επί πρωθυπουργίας Σημίτη και ΥπΕξ ΓΑΠ, όπου λόγω της Ελληνο-τουρκικής φιλίας που προωθούσαν ΓΑΠ και Τζεμ, ήθελαν να αλλάξουν τα βιβλία της ιστορίας.
Εμ...  η ιστορία δεν αλλάζει γιατί κάποιοι “έτσι θέλουν”!
Κάνεις την “σφαγή” “συνωστισμό” και νομίζεις ότι τα άλλαξες όλα;
Η ιστορία βασίζεται σε στοιχεία και δεδομένα της εποχής που δεν ανατρέπονται.
Έτσι και τώρα...
Λόγω της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν την οικονομική ιστορία της χώρας.
Λυπάμαι αλλά τα στοιχεία της εποχής δεν αλλάζουν!
Βέβαια, δεν είναι και λίγοι αυτοί που κατηγορούν τον Βορίδη για “άκαιρες” δηλώσεις.
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν πιο επιτακτική η ανάγκη για  μελέτη και απολογισμό της οικονομικής ιστορίας του τόπου!
Μην ξεχνάμε ότι η ιστορία δεν δίνει μόνο πληροφορίες για ιστορικά γεγονότα αλλά -υποτίθεται- ότι, με την ορθή και χωρίς παρωπίδες μελέτη της, διδασκόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος και δεν τα επαναλαμβάνουμε!


-  Μεταμεσονύχτια απρόσμενη επίσκεψη Γεωργιάδη στο νοσοκομείο Γεννηματάς.
Ίσως να είναι ο πιο πολυ-σατυρισμένος υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, αλλά...
Ότι και να πιστεύει κανείς για τον άνθρωπο ή τον πολιτικό Γεωργιάδη, δεν παύει ότι έχει υπάρξει πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας.
Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο προσόν του και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για καλύτερα αποτελέσματα από τους προκατόχους του.
Προσωπικά δεν θα εκπλαγώ εάν όντως καταφέρει να βάλει μία κάποια τάξη στο υπουργείο του.
Ίδωμεν...


-  Βρήκε ευκαιρία και ο ΣΥΡΙΖΑ να χαρακτηρίσει την ΝΔ... Χρυσή Αυγή!
Έφτανε μία τελείως αψυχολόγητη δήλωση του Β. Πολύδωρα για να πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να σχολιάζουν άτομα σαν την Καλογεροπούλου στον ΣΚΑΪ ότι “υπάρχει κρυφή ατζέντα συνεργασίας ΝΔ-Χρυσής Αυγής”  και αυτό -λέει- είναι εμφανές από την στάση του Σαμαρά στο συνέδριο της ΝΔ και τα όσα είπε για την...  Ελληνική σημαία!
Όχι μόνο δεν άκουσε τα υπόλοιπα που είπε ο Σαμαράς...  για τα άκρα και για τους ναζιστές... αλλά “χάρισε” και την Ελληνική σημαία στην Χρυσή Αυγή!
Καταλαβαίνω την απέχθεια που αισθάνονται αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε Ελληνικό αλλά δεν μπορούν να “χαρίζουν” την Ελληνική σημαία σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα!
(και είχα χαρεί που είδα και 2-3 Ελληνικές σημαίες στην ομιλία του Τσίπρα στο Σύνταγμα...  μάλλον τους ξέφυγε...  κρίμα...)

Αυτά για την ώρα, πάντα με...

απλή κοινή λογική...

ΕΡΤ... ΤΕΛΟΣ!!!

Τις τελευταίες ημέρες το ιστολόγιο φιλοξένησε απόψεις δημοσιογράφων που δεν θα τους δείτε στην “επαναστατημένη” ΕΡΤ.

Δημοσιογράφοι οι οποίοι, αν και πέρασαν από την ΕΡΤ  και είδαν πως βγαίνει το εύκολο και άφθονο χρήμα, προτίμησαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στον ιδιωτικό τομέα διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους.

Αυτούς που η ΕΣΗΕΑ και -κάποιοι- “δημοσιογράφοι” της ΕΡΤ ενδόμυχα χλευάζουν και περιφρονούν.

Όλοι όσοι είδαν τα στραβά και αποχώρησαν είναι πραγματικά αξιέπαινοι ενώ όσοι τα είδαν αλλά παρέμειναν, λυπάμαι αλλά, ακόμα κι αν δεν πήραν μέρος στο “πάρτι”, είναι συνένοχοι στο έγκλημα.

Και όταν λέω έγκλημα, κυριολεκτώ!

Έγκλημα κατά του -υποχρεωτικά- καλοπληρωτή Ελληνικού λαού που δεκαετίες τώρα τους ανέχεται να βάζουν το χέρι στην τσέπη του και ότι παίρνουν να το σπαταλούν αφειδώς “εις υγείαν των κορόιδων”.

Βαρέθηκα την “επανάσταση” της ΕΡΤ!

Με κούρασαν όλοι αυτοί που την έβριζαν σκαιώς και ξαφνικά την αγάπησαν!

Με κούρασαν όλοι αυτοί που ξαφνικά θεωρούν την ΕΡΤ σημείο κατατεθέν του πλουραλισμού και της δημοκρατίας ενώ μέχρι προχθές οι ίδιοι την χαρακτήριζαν όργανο κυβερνητικής προπαγάνδας!

Με κούρασαν όλοι αυτοί που τολμούν να βάζουν στο ίδιο καλάθι την σάπια και διεφθαρμένη ΕΡΤ με την παιδεία, την υγεία, την άμυνα ή την ασφάλεια της χώρας!

Με κούρασαν όλοι αυτοί που συγκρίνουν τους σημερινούς απαράδεκτους δημοσιογραφίσκους της ΕΡΤ με την Μαρία Ρεζάν, τον επαγγελματισμό, την ποιότητα και το ήθος της!

Με κούρασαν όλοι αυτοί που θεωρούν “Ελληνικό πολιτισμό” τον κάθε ποιητή Φανφάρα που -ευτυχώς- παρουσιάζεται μόνο στην ΕΡΤ για να μοιραστεί μαζί μας την κάθε ακαταλαβίστικη μπούρδα που θεωρεί “τέχνη” ή τον κάθε καλλιτέχνη που όσο πιο ακαταλαβίστικο και κακόγουστο είναι το έργο του τόσο πιο “ποιοτικός” είναι!

Με κούρασαν όλοι αυτοί που συγκρίνουν όλους τους παραπάνω με πραγματικές μορφές του Ελληνικού πολιτισμού οι οποίοι ΚΑΠΟΤΕ πέρασαν από την ΕΡΤ, όπως τον Ελύτη ή τον Χατζηδάκη!

Με κούρασαν όλοι αυτοί οι όψιμοι “επαναστάτες” που βλέπουν το προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ, μίας σάπιας, ξεπερασμένης, αυταρχικής, αλαζονικής και ακριβοπληρωμένης ΔΕΚΟ, αλλά αυτοί νομίζουν ότι βλέπουν το νέο πολυτεχνείο του '74, την κατάλυση της δημοκρατίας, το ξεπούλημα της πολυαγαπημένη μας ΕΡΤ...  την καταστροφή της χώρας αν όχι του κόσμου όλου!

Κουράστηκα... Βαρέθηκα... Σιχάθηκα...

Ε λοιπόν, για μένα το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι το πρώτο σωστό που έχει κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση εδώ και πολλά-πολλά χρόνια!

Δεν ξέρω αν η νέα ΔΗΜΟΣΙΑ τηλεόραση θα ονομαστεί ΝΕΡΙΤ ή όπως αλλιώς θέλουν , αλλά και μόνο που θα αναγκαστεί να ξεκινήσει από το μηδέν είναι ότι καλύτερο!

Προσωπικά θα ήθελα να μην ξαναδώ σε δημόσιο ΜΜΕ οποιαδήποτε από τις “προσωπικότητες” των σημερινών “επαναστατών” οι οποίοι προφανώς έχουν πρόβλημα και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ούτε τα προφανή όπως πχ την δημοκρατία (εκλογές) από την οχλοκρατία (όχλος στο προαύλιο της ΕΡΤ)!

Ας δοκιμάσουν τις ικανότητες τους και ας ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στον ιδιωτικό τομέα για να καταλάβουν τι σημαίνει “εργάζομαι για τον μισθό μου” και πραγματικά τους εύχομαι καλή τύχη!

Η ΕΡΤ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!

Και προσωπικά δεν θέλω να φύγει το “μαύρο” από την τηλεόραση!
Έστω και για μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να αρχίσει την λειτουργία του το νέο σχήμα, το “μαύρο”  σοκάρει  και μας θυμίζει που οδηγεί η αλαζονεία, η λαμογιά, η σαπίλα, η αναλγησία και τα παιχνίδια με το χρήμα όλων εμάς!
Το “μαύρο” ξυπνάει!

Και όσο περισσότεροι σοκαριστούν και ξυπνήσουν τόσο καλύτερα!

Μπορεί επιτέλους να καταλάβουν ότι το σημερινό δημόσιο νοσεί, χρόνια τώρα καταστρέφει την χώρα και δεν διορθώνεται! 
Αλλάζει μόνο ξεκινώντας από το μηδέν!

Επιτέλους βρέθηκε μία κυβέρνηση που είναι διατεθειμένη να βάλει στην άκρη το γελοιοδέστατο “πολιτικό κόστος” που μας έφερε ως εδώ και να κάνει πραγματικές και ριζικές αλλαγές!

Σε ότι με αφορά...  από σήμερα... ΕΡΤ ΤΕΛΟΣ!

Δεν πρόκειται να ξανα-ασχοληθώ με το θέμα της, δεν ξανα-απαντώ σε μηνύματα ή σχόλια που την αφορούν!

ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!

Έχει δρομολογηθεί η εξέλιξη και το μόνο που θέλω να τονίσω για να ξεκαθαρίσω την θέση μου είναι ότι...  έτσι και η κυβέρνηση (δηλαδή ο Σαμαράς αφού μόνος του τα έβαλε με τα συνδικαλΗστικά-βολεμένα-διεφθαρμένα θηρία)  πάρει πίσω την απόφαση για κλείσιμο και αντικατάσταση της ΕΡΤ θα είμαστε άξιοι της κακιάς μας μοίρας και θα έχει βάλει ταφόπλακα σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ή βελτίωση έχει ξεκινήσει στην χώρα μας!

Απλή κοινή λογική...

ΥΓ : Από Δευτέρα...  εάν η επικαιρότητα συνεχίσει να μονοπωλείται από την ΕΡΤ και τους “επαναστάτες” της, το ιστολόγιο θα ασχολείται με ξένη ειδησιογραφία, μουσική και διασκέδαση!
Το θέμα της ΕΡΤ για το παρόν ιστολόγιο ΕΛΗΞΕ!

Καλό Σαββατοκύριακο!

H Μελίνα Καραπαναγιωτίδου για την ΕΡΤ, με ποντιακή ειλικρίνεια...

Γράφει η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου

"Πέρασα" από την ΕΤ 3 ως παρουσιάστρια-αρχισυντάκτρια-συντάκτρια με ένα μισθό των 1200 ευρώ και έζησα τις καταστάσεις από μέσα...",
Όσα "δραματικά" ακούγονται για την "σίγαση" της φωνής της ΕΡΤ , εγώ τα ακούω βερεσέ.
Το μόνο δραματικό που ακούω και βλέπω, είναι η αγωνία των απολυμένων για τις οικογένειες τους και το εργασιακό τους μέλλον. Κατά αρχάς δεν κλείνει η ΕΡΤ, θα επανέλθει - όπως μας διαβεβαιώνουν- σε δυο μήνες.
Ανασυγκροτημένη, με λιγότερο προσωπικό και περιορισμένες δαπάνες. Φθάνει πια με τα 300 εκατομμύρια που επιβάλλουν στον ελληνικό λαό να πληρώνει, για να μπορεί "το μαγαζί" να απασχολεί - εκτός από συνεπείς εργαζόμενους - κυρίως αργόμισθους και ...υπεράριθμους!
Τα στοιχεία είναι συντριπτικά και δεν θα μπω στο παιχνίδι των συγκρίσεων με τα ιδιωτικά μέσα, αφού ήδη βομβαρδιζόμαστε με στοιχεία που μόνο κατάθλιψη προκαλούν.

Η κατασπατάληση των χρημάτων σε πελατειακούς διορισμούς, ρουσφέτια και κομματική προπαγάνδα, χωρίς την παραμικρή ανταπόδοση εργασίας, σταματά.
Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ...ιστορίας της ΕΡΤ, το οποίο - κατά καιρούς - το έχουν ...καταγγείλει όλες οι πλευρές και όλα τα κόμματα! Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Από τον Ανδρέα Παπανδρέου που απέλυε ανά τρίμηνο τον γενικό διευθυντή γιατί δεν ακολουθούσε την κομματική γραμμή, μέχρι πρόσφατα υπουργούς που αξίωναν τα τηλεοπτικά συνεργεία να μεταβαίνουν στο...σπίτι τους για να δώσουν συνέντευξη, πιστεύοντας ότι είναι ...τσιφλίκι τους ενώ την ίδια ώρα ... έτρεχαν στα ιδιωτικά ΜΜΕ; "Πέρασα" από την ΕΤ 3 ως παρουσιάστρια-αρχισυντάκτρια-συντάκτρια με ένα μισθό των 1200 ευρώ και έζησα τις καταστάσεις από μέσα, επί τρεις τηλεοπτικές σεζόν. "Μπήκα" με πρόταση Κοντογουλίδη-Τσάμη (με τους οποίους στην αρχή είχα μια τυπική σχέση και οπως μου ειπαν εκτίμησαν την επαγγελματική μου πορεία και τους ευχαριστώ) "βγήκα" με Ιωαννίδου-Σπηλιοπουλο όταν η εκπομπή κόπηκε για... ανεξήγητους λόγους! (Φυσικά ...παραιτήθηκα από την ετήσια σύμβαση αργομισθίας 22.000 ευρώ!)

Σ αυτό το διάστημα, είχα την τύχη να γνωρίσω σπουδαίους λειτουργούς του τύπου, με τους οποίους εξακολουθώ μέχρι σήμερα, να διατηρώ φιλικές σχέσεις και βεβαίως να συμπάσχω μαζί τους, αφού στην ουσία είναι θύματα της σπατάλης διαχείρισης του πελατειακού κράτους του πασοκ και της ΝΔ!

Επίσης, είχα την ατυχία να γνωρίσω κι άλλους που δεν έκαναν τη δουλειά τους, διότι είχαν πχ "μπάρμπα ...συνδικαλιστή στην Κορώνη". Πέρα, όμως, από τη θλίψη που νιώθω για τους απολυμένους (έχω απολυθεί και μάλιστα γιατί ...έκανα τη δουλειά μου και ξέρω τι σημαίνει αδικία) ...συντάσσομαι με αποφάσεις σεβασμού των φορολογουμένων που έχουν "γονατίσει" εδώ και τρία χρόνια.

Άλλωστε γι αυτά γράφω και ξαναγράφω. Για τις σπατάλες, τους υπεράριθμους, το χάος στο δημόσιο, τις συντεχνίες και τα προσωπικά συμφέροντα που μας οδήγησαν στην εξαθλίωση συνταξιούχων και μισθωτών.

Ως δημοσιογράφος, ως μάνα δυο παιδιών, ως σκληρά εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα, ως "αποτυχημένη" υποψήφια των 14 ημερών, με συμπληρωμένα 30 χρόνια ένσημα δουλειάς και τιμώμενη με τη ψήφο 3.200 συμπολιτών μου, οφείλω να το κάνω...

ΠΗΓΗ  Ινφογνώμων Πολιτικά

Υποκριτικός παραλογισμός...

Γράφει ο  Θάνος Δημάδης

Σήμερα, με αφορμή την ΕΡΤ, ζούμε για ακόμα μια φορά στη χώρα αυτή το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Χρυσοπληρωμένους δημοσιογράφους που μέχρι πρότινος «λιβάνιζαν» το κυβερνητικό «μεγαλείο», να ξεσπαθώνουν εναντίον του Σαμαρά και να το παίζουν σήμερα «επαναστάτες», ακόμα και μέσω της συχνότητας του «902», που μέχρι πρότινος καθύβριζαν ως «όργανο προπαγάνδας» της Παπαρήγα.

Σχολιαστές να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα στο όνομα της φίμωσης της πολυφωνίας της ΕΡΤ, που μέχρι πρότινος κατήγγειλαν ως προπαγανδιστικό μηχανισμό της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας, κάτι που πράγματι ήταν. Πολιτικούς και κυβερνητικούς παράγοντες να γίνονται τιμητές της εξυγίανσης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, οι οποίοι ήταν οι ίδιοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια διόριζαν αβέρτα κολλητούς και ημέτερους στην ΕΡΤ, μετατρέποντας -με το αζημίωτο- στρατιές πρόθυμων δημοσιογράφων από ελεύθερους επαγγελματίες σε φερέφωνα.

Και όλα αυτά ενώ όλος ο κόσμος το 'χε τούμπανο κι εμείς οι δημοσιογράφοι -και, φυσικά, και η ΕΣΗΕΑ- κρυφό καμάρι, ότι η ΕΡΤ επί σειρά ετών είχε γίνει το απόλυτο άνδρο διαπλοκής δημοσιογράφων με την πολιτική εξουσία, διαφθοράς, και κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος. Χωρίς άμοιροι ευθυνών να είναι οι σημερινοί κυβερνώντες, ούτε οι προηγούμενοι και ούτω καθεξής.

Και χωρίς να είναι άμοιροι ευθυνών οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των δημοσιογράφων που αντί να προστατεύσουν όσους άξιους και ικανούς δούλευαν στην ΕΡΤ τιμώντας το ψωμί που έτρωγαν, αντ' αυτού έκαναν επί μακρόν τα στραβά μάτια συγκαλύπτοντας τις περιπτώσεις εκείνες που αμαύρωσαν την εικόνα της δημόσιας τηλεόρασης, την απαξίωσαν στα μάτια της κοινής γνώμης, και την οδήγησαν στο σημείο μηδέν.

Τι πρέπει να γίνει σήμερα;

Κατά την άποψή μου, για να γραφτεί μία νέα σελίδα στη δημόσια τηλεόραση, πρέπει υπάρχουν τρία δεδομένα:
 

Πρώτον, η νέα ΕΡΤ να διευθύνεται από μία διακομματική επιτροπή στην οποία θα μετέχει ένας εκπρόσωπος από κάθε κόμμα, όπως γίνεται σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες - και την Αμερική. Είναι αδιανόητο να συνεχιστεί η τριτοκοσμική κατάσταση κατά την οποία η ΕΡΤ διοικούνταν από τους «νταβατζήδες» των κολλητών της κάθε κυβερνητικής εξουσίας.
 

Δεύτερον, να μπει εισαγγελέας και να ελεγχθούν σχολαστικά οι ενέργειες, οι πράξεις και οι αποφάσεις όλων των διοικήσεων που πέρασαν από την ΕΡΤ τα προηγούμενα χρόνια. Τι συμβάσεις υπέγραψαν, ποιες εταιρείες παραγωγής ευνοήθηκαν, ποιους διόρισαν, με ποια κριτήρια και προσόντα. Να μην υπάρξει παραγραφή για κανέναν.
 

Τρίτον, δικαίωμα για να διοριστούν στη νέα ΕΡΤ θα πρέπει να έχουν μόνο όσοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι είναι άνεργοι και δεν έχουν καμία άλλη δουλειά. Όχι άλλοι τριπλοθεσίτες και τετραπλοθεσίτες στην ΕΡΤ. Η ΕΣΗΕΑ οφείλει να πιέσει ώστε η νέα ΕΡΤ να στελεχωθεί μόνο από συναδέλφους που βρίσκονται στη λίστα των ανέργων και να αξιολογηθούν με βάση τα προσόντα τους, τις σπουδές τους, τις εξειδικεύσεις και την εμπειρία τους.

Αντί, λοιπόν, κάποιοι να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και ο συνδικαλιστικός μας φορέας να ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα φιμώσει τους δημοσιογράφους την πιο κρίσιμη στιγμή, θα έπρεπε ως κλάδος να είμαστε πολλά βήματα μπροστά από εκεί που φθάνει η μύτη μας.

ΠΗΓΗ  protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Γιατί υπάρχουν φωνές λογικής και ανάμεσα στους δημοσιογράφους... 

Αλλά ποιος τους ακούει;...

«Μαύρο» στην ενημέρωση; Ας πούμε και μερικές αλήθειες!...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Δυο μέρες τώρα παρακολουθώ βουβή τα περί την ΕΡΤ τεκταινόμενα.

Περιμένω να δω πόσο ακόμη θα κρατήσει η υποκρισία.

Πόσα ακόμη κροκοδείλια δάκρυα θα χυθούν.

Πόσοι ακόμη δημαγωγοί με χοντρά πορτοφόλια – μεγαλοδικηγόροι, αρειμάνιοι συνδικαλιστάδες του Δημοσίου, πρώην νυν και επόμενοι βουλευτές, με παχυλές συντάξεις για τις οποίες ουδέποτε εργάστηκαν – θα παρελάσουν από το ραδιομέγαρο για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους απολυμένους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων.

Πόσοι ακόμη συνάδελφοι δημοσιογράφοι, απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι του ιδιωτικού τομέα, που οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν έκλεισαν και κρατούν με τα δόντια, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς ίντερνετ (βλέπε Flash) συχνότητες και παραπαίουσες εφημερίδες, θα συνεχίσουν να ανοίγουν τα μικρόφωνά τους στους ζάπλουτους ψυχοπονιάρηδες, που μυρίστηκαν (ψηφοθηρικό) ψητό.

Πόσοι ακόμη πεινασμένοι θα χιλιοευχαριστήσουν τους χορτάτους που τους έκαναν τη χάρη να ρίξουν το (χορτάτο)βλέμμα τους πάνω τους, να τους χτυπήσουν με συμπόνια την πλάτη, να τους πουν δυο-τρεις κουβέντες συμπαράστασης, πριν φύγουν για τα γνωστά τους στέκια.

Το βράδυ που «έπεσε» το σήμα της ΕΡΤ, το βράδυ που είδα το «μαύρο» στην οθόνη μου, ένιωσα κι’ εγώ ένα κενό.

Ασυναίσθητα έπιασα το τηλεκοντρόλ, να βεβαιωθώ πως δεν υπήρχε γενική βλάβη.

Μετά έκανα ένα γύρο στις τηλεοράσεις του σπιτιού – από το γραφείο στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρα, αλλά το μαύρο ήταν πάντα εκεί.

Τηλεφώνησα σε φίλους, σε συναδέλφους.

Δεν έκανα λάθος: Η ΕΡΤ είχε πάψει να εκπέμπει, όπως άλλωστε είχε προαναγγελθεί.

Αιφνιδιαστικό; Αψυχολόγητο; Αδόκιμο και ασυνήθιστο, καθώς η ενημέρωση δεν είναι ένα οποιοδήποτε προϊόν, αλλά ένα μέγεθος κρίσιμο για τη Δημοκρατία;

Πιθανόν!

Ήταν κι’ αυτό «μαύρο» στην ενημέρωση

Ποιος, όμως, δεν θυμάται την 19η Φεβρουαρίου, τότε που την Ελλάδα επισκεπτόταν ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ, για να στηρίξει τη χώρα μας  σε όλα τα θέματα, από τις επενδύσεις ως την ΑΟΖ, με την ΠΟΕΣΥ και την ΕΣΗΕΑ να έχουν κηρύξει απεργία σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα;

Ποιος δεν θυμάται εκείνη την χωρίς ήχο εικόνα του ξένου επισήμου να περπατά ξανά και ξανά στο κόκκινο χαλί, μέσα στην απόλυτη σιωπή;

«Μαύρο» στην ενημέρωση δεν ήταν κι’ αυτό;

Πολύ περισσότερο που αυτά δεν είχαν ξανασυμβεί στο παρελθόν. Πάντα σε έκτακτα γεγονότα οι απεργίες αναστέλλονταν και πάντα σε περίπτωση επίσκεψης ξένου ηγέτη, η απεργία στα μέσα ενημέρωσης μεταφερόταν σε άλλη ημέρα.

Ναι, αλλά μήπως το κλείσιμο της ΕΡΤ θα μπορούσε να γίνει σε άλλη χρονική στιγμή, ώστε να μην συνδυαστεί επικοινωνιακά με την έλευση της τρόικας και διάφορες μνημονιακές υποχρεώσεις;

Και βέβαια!

Η ΕΡΤ βρίσκεται συνεχώς υπό καθεστώς απεργιακών κινητοποιήσεων.

Με αποκορύφωμα τις ένδεκα συνεχόμενες εβδομάδες κατά τις οποίες το ενημερωτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ αναστελλόταν κάθε σαββατοκύριακο κι’ από τη Δευτέρα οι εργαζόμενοι αγκομαχούσαν για να τους… ξαναθυμηθούν οι τηλεθεατές.

Το διήμερο 2-3 Μαρτίου, ήταν η τελευταία φορά που εξέπεμψε η ΕΡΤ σαββατοκυριακάτικο ενημερωτικό πρόγραμμα.

Οι «απεργίες του σαββατοκύριακου» (για να θυμηθούμε τις «θερινές ασθένειες» της Ολυμπιακής) ξεκίνησαν στις 9 Μαρτίου και τελείωσαν στις 25 Μαΐου.

Και γιατί, παρακαλώ; Όχι μόνο για την καταβολή των υπερωριών, αλλά και επειδή το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ζητούσε  «την άμεση αντιμετώπιση και επίλυση των ψευδεπίγραφων συμβάσεων ορισμένου χρόνου, τη μετατροπή τους σε συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου και την αποκατάσταση όλων των συναδέλφων που εργάζονται με το καθεστώς αυτό. Επιπλέον, ζητεί την αποκατάσταση όλων όσοι αδικήθηκαν διαχρονικά και οι οποίοι διατηρούν αναφαίρετο το δικαίωμά τους για εργασία στη δημόσια ραδιοτηλεόραση»!

Τι σημαίνει «αποκατάσταση όλων όσοι αδικήθηκαν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ», αλλά παρ’ όλα αυτά «ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ»;

Απίθανα πράγματα!

Έπρεπε τότε, στη δέκατη εβδομάδα απεργίας, να αναλάβει δράση η κυβέρνηση, δηλώνοντας στον ελληνικό λαό πως αυτό δεν πάει άλλο, δεν μπορεί ο λαός να πληρώνει την ώρα που κάποιοι διαλύουν την ΕΡΤ;

Έπρεπε και κακώς δεν έγινε τότε. 

Οι τροχονόμοι των απεργιών

Η ουσία, όμως, παραμένει:

Οι ίδιοι που στα χέρια τους έκλεισαν περί τα δέκα μέσα ενημέρωσης, έβαλαν τη σφραγίδα τους στο προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ και τώρα τρέχουν στο ραδιομέγαρο ως θλιμμένοι συγγενείς.

Οι πλειοψηφίες στα Διοικητικά Συμβούλια της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, που με την αδιαλλαξία και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στο συνδικαλιστικό τους καθήκον με ευελιξία και αποτελεσματικότητα, έγιναν οι τροχονόμοι των τυφλών απεργιών, με τους εργαζόμενους να χάνουν συνεχώς μεροκάματα και οδηγώντας σε λουκέτα, που άφησαν τους εργαζόμενους όχι μόνο χωρίς καμία δουλειά – στην ΕΣΗΕΑ κοντεύει η λίστα των ανέργων να είναι μεγαλύτερη από αυτή των εργαζομένων – αλλά και χωρίς ασφάλιση για σύνταξη και υγειονομική περίθαλψη.

Στα δύο χρόνια των «βιδωμένων» στις καρέκλες τους συνδικαλιστών μας έκλεισαν ο Flash, ο Alter, ο Ξένιος, η Ελευθεροτυπία, ο Αδέσμευτος Τύπος, η Αυριανή, ο Φίλαθλος, η Εξέδρα – και τώρα η ΕΡΤ.

Η απεργία, που υπήρξε πάντοτε το έσχατο όπλο του συνδικαλισμού, έγινε η εύκολη λύση, το καθημερινό τους ψωμοτύρι.

Μα, θα πείτε, δεν υπήρχαν προβλήματα; Φυσικά. Αλλά ο συνδικαλισμός δεν χτυπά συνεχώς τη γροθιά στο μαχαίρι. 

Τι απ’ όλα ισχύει, κ. Τσίπρα;

 Και επιτέλους, ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν (με τους άλλους δεν ασχολούμαι διότι δεν διαθέτουν την παραμικρή επαφή με τον χώρο) πρέπει να μας πει τι τελικά ισχύει.

Ήταν η ΕΡΤ ένα «κομματικό φέουδο εγκαθέτων», όπου ασκείτο λογοκρισία και επικρατούσε ο φόβος και ο τρόμος (τόσος μεγάλος που στις 24 Απριλίου έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να… καταγγείλουν τα πάθη της ενημέρωσης, με την παρουσία του συνταγματολόγου Γιώργου Κατρούγκαλου, που ανήκει στην «επιστημονική ομάδα» η οποία συμβουλεύει τον κ. Τσίπρα, και των προέδρων της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ) ή όχι;

Κατήγγειλαν εκείνη την ημέρα «πολυάριθμα περιστατικά λογοκρισίας και απαξίωσης του κοινωνικού αγαθού της ενημέρωσης μέσα από τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα» ή όχι;

Έκαναν ολόκληρη φασαρία κατά της «μερικής ιδιωτικοποίησης της ΕΡΤ», επειδή εντάχθηκαν κτίρια της εταιρίας στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ;

Είναι δική τους δουλειά να ασχοληθούν πώς το Δημόσιο θα διαθέσει τα κτίριά του;

Ήταν ή όχι η ΕΡΤ «εργαλείο προπαγάνδας της μνημονιακής κυβέρνησης», μια «ΥΕΝΕΔ παλαιάς κοπής», όπως είχε πει ο κ. Τσίπρας στις 18 Μαΐου, μετά τη συνάντησή του με αντιπροσωπεία δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης;

Τότε προς τι οι πλερέζες γι’ αυτό το προπαγανδιστικό εργαλείο;

Υποσχέθηκε ή όχι αναβάθμιση της ΕΡΤ και μετατροπή της σε Ανεξάρτητη Αρχή, ώστε να εξασφαλίζεται το αδιάβλητο και το αξιοκρατικό της δομής και της διοίκησής της;

Τότε γιατί δεν αφήνει να συμβεί αυτό και θέλει να συνεχιστεί η κατάσταση που ο ίδιος κατήγγελλε;

Στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, στις 29 Μαΐου, κατήγγειλε ή όχι ο κ. Τσίπρας, «καθεστώς ασφυξίας στον πλουραλισμό και στην πολυφωνία στα ΜΜΕ, καθεστώς ασφυξίας στη δημόσια τηλεόραση», μιλώντας για «παπαγάλους των ΜΜΕ» και διακηρύσσοντας ότι επιστρέφει στον «παραδοσιακό τρόπο (επικοινωνίας), με «απευθείας και αδιαμεσολάβητη επαφή με το λαό»;

Δηλαδή, οι δημοσιογράφοι είναι κατά τη γνώμη του όλοι εξωνημένοι και εκβιαζόμενοι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους ανίκανες να επιβάλουν τη δημοσιογραφική δεοντολογία!

Οπότε, γιατί τον πήρε ο πόνος για όλους αυτούς που δεν σηκώνουν το κεφάλι και δεν ανταποκρίνονται (όπως ο κ. Τσίπρας λέει) στην ιερή αποστολή τους;

Στις 27 και τις 28 Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν οργάνωσε κομματική εκδήλωση για τα ΜΜΕ, υπό τον γενικό τίτλο «Προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ένα πλαίσιο ριζοσπαστικών ανατροπών στην ενημέρωση» από όπου παρήλασαν οι πάντες, από τους προέδρους της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ ως τη Ναόμι Κλάιν;

Εκεί, ο δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος, συντονιστής του τομέα Ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας είπε ότι «η τηλεόραση αποτελεί σήμερα το κυρίαρχο πρόβλημα της Δημοκρατίας», επειδή «εκφράζει την αντίθεση μεταξύ αφενός της ελευθερίας του Τύπου, των ιδεών, της πληροφόρησης και αφετέρου του ελέγχου, της χειραγώγησης, της στρέβλωσης αυτής της ελευθερίας από τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα»;

Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, στην ίδια εκδήλωση, δεν είπε πως «οι δυνάμεις που στηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική στηρίχθηκαν σε ΜΜΕ»;

Και πως «το μιντιακό σύστημα είναι η πλειοψηφία των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών εθνικής εμβέλειας και πλέον η απαξιωμένη και χειραγωγημένη ΕΡΤ, που κεντρικός στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ΥΕΝΕΔ»;

Εκεί δεν μίλησε για «golden boys και golden girls τηλεαστέρων και μια μεγάλη πλειοψηφία προλεταρίων δημοσιογράφων, οι οποίοι όμως γίνονται η ανθρώπινη ασπίδα των αφεντικών τους»;

Και δεν μας διαβεβαίωσε ότι θα καταργήσει το «σάπιο σύστημα» και πως θα βάλει «κανόνες δεοντολογίας», διότι «υπάρχουν τρόποι, ώστε αυτό να το πετύχουμε με κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο»;

Και πώς δεν βρέθηκε κανένας από τους συνδικαλιστάδες μας να του θυμίσει πως οι κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν μπαίνουν από τις κυβερνήσεις, αλλά από τις δημοσιογραφικές ενώσεις που διαθέτουν πειθαρχικά και εποπτικά συμβούλια;

Να του θυμίσουν, δηλαδή πως εδώ δεν είναι Βενεζουέλα και πάντως ο ίδιος δεν είναι ο συχωρεμένος ο Τσάβες;

Αντίθετα, οι μαέστροι των απεργιών, ενθουσιάστηκαν με το (επικίνδυνο) ενδεχόμενο «ριζοσπαστικών ανατροπών» στην ενημέρωση!

 Υ.Γ.1 Χθες βράδυ, στο ΖΟΟΜ, στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα, παρενέβη ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ για να μας θυμίσει ότι στα τέλη της περασμένης χρονιάς, η ΕΡΤ απεργούσε επί 42 μέρες!

Αυτό μας θύμισε την αποκάλυψη του «Έθνους» (12 Ιανουαρίου 2012), όταν προέκυψε πως στην ΕΡΤ και απεργούσαν και… πληρώνονταν!

Σύμφωνα με τα στοιχεία, σε τρεις διαφορετικές ημέρες απεργίας, αν και είχαν απεργήσει 3.493 άτομα, δεν πληρώθηκαν μόνο το 7,16%, το 8,9% και το 2,2% αντίστοιχα. Πώς; Μα επειδή είτε ήσαν «δικαιολογημένα απόντες», είτε είχαν ενταχθεί όλοι στο… προσωπικό ασφαλείας, καθώς σε ορισμένες μονάδες σε «προσωπικό ασφαλείας» είχε αναγορευτεί το σύνολο της βάρδιας!

Υ.Γ.2 Με όλα αυτά μπήκα στον πειρασμό να θυμηθώ πως την τελευταία φορά που είδα τόσο πολύ κόσμο έξω από το ραδιομέγαρο ήταν όταν η Ελλάδα πήρε το βραβείο της Γιουροβίζιον, οπότε (Μάιος 2005) είχε οργανωθεί μεγαλοπρεπής υποδοχή στην Έλενα Παπαρίζου.

Εκείνη την ημέρα είχε την ατυχία να πεθάνει ο Χαρίλαος Φλωράκης.

Οπότε, έπαιξε δεύτερο θέμα (και αν) μετά τη Γιουροβίζιον!

Τα ίδια είχαν πάθει και οι Χρήστος Ζερεφός και Αλκιβιάδης Μπάης τον Μάιο του 2008, όταν ως μέλη της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή, κέρδισαν το Νομπέλ Ειρήνης .

Την πάτησαν, όμως, διότι ακριβώς τότε η Καλομοίρα είχε κερδίσει την τρίτη θέση στη Γιουροβίζιον...

 ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

ΟΙ “ΠΕΠΕ” ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ...

Οι απεργίες ορισμένων επαγγελματικών κλάδων τα τελευταία χρόνια μου θυμίζουν όλο και πιο έντονα μία σκηνή από τον “Αστερίξ στην Ισπανία” όπου ένα κακομαθημένο πιτσιρίκι, εάν δεν του κάνουν τα χατίρια, απειλεί ότι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει!

Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι, ξέρουν πολύ καλά ότι λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν κι όμως η κάθε επαγγελματική κατηγορία επιμένει να απαιτεί την εξαίρεσή της από μέτρα και περικοπές.

Έτσι, αποφασίζουν απεργίες χωρίς να καταλαβαίνουν ότι βασικά... κρατούν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν!

Πχ η απεργία των καθηγητών.

Έχουν καταλάβει ότι έχουν στρέψει την πλειοψηφία των πολιτών εναντίον τους;
Έχουν καταλάβει ότι με την απεργία τους αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έχουν τραβήξει τα φώτα της αρνητικής δημοσιότητας και έχουν βγάλει τα “άπλυτά” τους στην φόρα όπως πχ την αναγκαστική φροντιστηριακή “βοήθεια” που χρειάζονται οι μαθητές λόγω της ποιότητας του έργου τους;
Έχουν καταλάβει πόσο προκαλούν και πόσο κακό κάνουν στον κλάδο τους;

Πραγματικά, είναι σαν να κρατούν την αναπνοή τους μέχρι να τους κάνουν το χατήρι.
Το πολύ-πολύ να σκάσουν!

Δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα...  η ΕΡΤ!

ΕΤ1, ΝΕΤ και ΕΤ3 μαζί αμφιβάλω αν φτάνουν σε θεαματικότητα έναν από τους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς Πανελλήνιας εμβέλειας.
Η μόνη πιθανότητα να αυξήσουν τα ποσοστά τους είναι τα μεγάλα γεγονότα, αθλητικά (αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται μόνο κάθε 4 χρόνια!) ή πολιτικά (όπως οι επαφές του πρωθυπουργού με ξένους ηγέτες!).
Κι όμως...
Κατά την επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα... απεργούσαν!
Κατά την επίσκεψη του Ολάντ στην Ελλάδα... απεργούσαν!
Και τώρα που ο πρωθυπουργός επισκέπτεται την Κίνα...  απεργούν!
Προφανώς οι μάσκες έπεσαν και πλέον είναι πασιφανές ότι δεν πρόκειται για τυχαία επιλογή του χρόνου των απεργιακών τους κινητοποιήσεων.
Έτσι ΚΑΙ  αυτοί καταφέρνουν να στρέψουν τους πολίτες εναντίον τους.
Αναρωτιέμαι... εάν η κυβέρνηση προχωρήσει -επιτέλους- στην συγχώνευσή τους σε έναν και μοναδικό τηλεοπτικό σταθμό θα ζητήσουν την στήριξη της κοινωνίας; Θα γελάει ο κόσμος!

Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουν ότι οι εποχές άλλαξαν και οι εκβιασμοί είναι πολύ εύκολο να τους γυρίσουν μπούμερανγκ.

Πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί με τις αντιδράσεις που προκαλούν στην πολύπαθη Ελληνική κοινωνία και να καταλάβουν ότι οι απεργίες και οι (ενίοτε επεισοδιακές) πορείες είναι μόνο για πολύ έκτακτες περιπτώσεις και αφού έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια διαλόγου και όλοι οι πιθανοί  τρόποι διαμαρτυρίας.

Δεν είναι για καθημερινή χρήση ούτε είναι “το μοναδικό όπλο των εργαζομένων” όπως αρέσκονται να δηλώνουν με στόμφο λόγω της ανικανότητάς τους να σκεφτούν άλλους τρόπους διαμαρτυρίας αλλά και της αγάπης τους προς την “επαναστατική γυμναστική”.

Ας δουν τι συμβαίνει στις υπόλοιπες προηγμένες χώρες και τι σημαίνει συνδικαλισμός σε αυτές.
Εκτός εάν θεωρούν ότι μόνο αυτοί έχουν προβλήματα ή μόνο αυτοί είναι μαχητικοί!

Με λίγα λόγια...

Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι όλων των κλάδων πρέπει να καταλάβουν σε ποιο σημείο βρίσκεται η οικονομία της χώρα, πόσες πιέσεις δέχεται η Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της και να σοβαρευτούν!

Διαφορετικά είναι σαν να κρατούν την αναπνοή τους, σαν κακομαθημένα πιτσιρίκια, μέχρι να τους κάνουν το χατίρι.

Μόνο τον εαυτό τους θα βλάψουν!

Απλή κοινή λογική...


ΥΓ : Ως φανατική αναγνώστρια του “Αστερίξ” προτίμησα την παραπάνω παρομοίωση.
Όσοι ενοχλούνται ή δεν κατανοούν τι θέλω να πω ας την αντικαταστήσουν με φράσεις όπως... “με τα χεράκια τους βγάζουν τα ματάκια τους”... ή “πυροβολούν τα πόδια τους”... ή “πριονίζουν το κλαδί που κάθονται”...
Νομίζω ότι είναι απολύτως κατανοητό!

Λίγο πιο χαλαρά, κομαντάντε...

Γράφει ο  Γιάννης Παντελάκης

«Δεν με νοιάζει τι λέτε για εμάς στα κανάλια σας. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δε σας πιστεύει πλέον. Τον έχετε συκοφαντήσει, τον έχετε προσβάλλει, τον έχετε εκβιάσει. Δεν με νοιάζει τι γράφουν οι εφημερίδες σας. Με έχετε αποκαλέσει Χρυσαυγίτη, αναρχικό, εθνικιστή, ακραίο και φίλο των τρομοκρατών. Μου προσάπτετε κατηγορίες για όλα τα γούστα. Σας λέω καθαρά το εξής: Ο καιρός που είχατε τον πολιτικό κόσμο στο χέρι πέρασε. Οι μάσκες σας έχουν πέσει. Είστε ταυτισμένοι με το μνημόνιο. Το υπερασπιστήκατε με λύσσα. Είστε τόσο ένοχοι, όσο είναι και οι μνημονιακές, πολιτικές δυνάμεις. Οι μέρες, όμως, που λύνατε και δένατε πέρασαν ανεπιστρεπτί».

Ηταν πολύ σκληρός ο... κομαντάντε Αλέξης εκείνο το απόγευμα στην Ξάνθη, πέρυσι, τέτοιες ημέρες. Δεν τον ένοιαζαν τα κανάλια, δεν τον ένοιαζαν οι εφημερίδες. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Προεκλογική περίοδος ήταν. Ας υποθέσουμε πως αυτές οι περίοδοι, δικαιολογούν και λίγο περισσότερη οργή και λίγο περισσότερη δημαγωγία. Στα μπαλκόνια βρίσκονται οι πολιτικοί, άλλωστε. Αλλά μετεκλογικά; Τι συνέβη άραγε και ο ίδιος άνθρωπος, άρχισε να επισκέπτεται καναλάρχες εκδότες και άλλους παρόμοιους; Ποιος άνεμος τον έσπρωξε ως τους "συκοφάντες", τους "ταυτισμένους με το μνημόνιο", τους "ενόχους όσο και οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις"; Ξέρω, απαντήσεις χωράνε πολλές. Μια από αυτές εδωσε ο Τσίπρας μετά την επίσκεψή του σε κάποιους μιντιάρχες. Είπε, περίπου, πως οι συναντήσεις του εντάσσονται σε μια διαδικασία καταγραφής από το κόμμα του μιας πρότασης για την ανασυγκρότηση του μιντιακού τοπίου. Και για να καθησυχάσει όσους ανησύχησαν, έσπευσε να προσθέσει πως "η συναναστροφή μας με τον διάβολο δεν θα μας διαβολίσει".

Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά εγώ τώρα; Ενα κυριακάτικο πρωτοσέλιδο ευθύνεται. Εφημερίδας που έχει κατηγορηθεί μάλιστα και για ξέπλυμα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Εκεί, σε μια λαμπερή φωτογραφία, ο Αλέξης, φαινόταν ευτυχισμένος και χαμογελαστός ανάμεσα στους εκδότες. Σαν να το διασκέδαζε. Εντάξει, οι φωτογραφίες δεν λένε πάντα αλήθειες, Αλλωστε μπορεί ο ένας από τους εκδότες να του είπε εκείνη τη στιγμή καμιά σεξιστική χαριτομενιά, από αυτές που λέει και στις τηλεοπτικές του εκπομπές.

Ας μη σταθούμε στη φωτογραφία. Εναυσμα ήταν. Για να αναρωτηθούμε τι ακριβώς επιδιώκει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα ΜΜΕ. Γιατι το επιχείρημα. ότι στοχεύει στην ενημέρωση και στη συνέχεια στη διατύπωση μιας πρότασης για τη λειτουργία των ΜΜΕ, δεν πείθει ούτε τον πιο καλοπροαίρετο Λαφαζάνη! Αλλωστε, ενημέρωση για το τι ακριβώς συμβαίνει στον "αγγελικό" κόσμο των ΜΜΕ, ο κ. Τσίπρας μπορεί να έχει κάθε στιγμή και μάλιστα από θεσμικούς φορείς. Υπάρχουν οι ενώσεις εκδοτών και δημοσιογράφων. Τους επισκέφτεται και μαθαίνει ό,τι θέλει.
 

Και αν δεν του αρκούν, έχει δίπλα του καλούς συμβούλους. Να του πουν αν και πώς κάποιοι εκδότες ή καναλάρχες διαπλέκονται με συμφέροντα. Αν εκδότες αγνοούν δικαιώματα εργαζομένων και με νομικά τερτίπια συνεχίζουν να παριστάνουν τους εκδότες. Αν οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών στα μίντια ξεπερνούν κάθε φαντασία. Αν η ελευθερία έκφρασης έχει περιοριστεί. Και χίλια δυο ακόμα μπορεί να μάθει.

Αν και μάλλον θα ήμουν αφελής να πιστεύω ότι δεν τα γνωρίζει. Οπως γνωρίζει και κάτι άλλο: Πως κάνοντας αυτές τις επισκέψεις, μ' έμμεσο τρόπο νομιμοποιεί όσα ο ίδιος καταλόγιζε στους ανθρώπους αυτούς. Η εξήγηση αυτής της φαινομενικά αντιφατικής στάσης του, είναι απλή. Εχει σχέση με τη γνωστή παροιμία με την ολόκληρη πίτα και τον χορτάτο σκύλο. Προφανώς θεωρεί και αυτός (ο Α. Τσίπρας) ότι δεν μπορεί ν' αγγίξει την εξουσία, αν δεν έχει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τα ισχυρά ΜΜΕ. Αλλα δεν μπορεί και να δυσαρεστήσει και εκείνο το μέρος του κόσμου που τον ακολουθεί και βλέπει μόνο καλές προθέσεις. Και μάλλον δεν πρέπει να κατηγορούμε τον Α. Τσίπρα, επειδή άρχισε τις επαφές με τους ισχυρούς της ενημέρωσης. Το έκαναν και το κάνουν, όλοι όσοι θεωρούν την εξουσία αυτοσκοπό. Ετσι παίζεται το παιχνίδι στη χώρα. 

Το θέμα είναι άλλο. Οτι θα πρέπει να πάψει να χρησιμοποιεί, σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό μάλιστα, αριστερά πρόσημα και υπέρμετρες κουβέντες περί διαφάνειας. Χρειάζεται λίγο πιο χαλαρά, κομαντάντε...

ΠΗΓΗ  protagon.gr

Αγώνες υποκρισίας στη δημόσια τηλεόραση...

Γράφει  ο Νίκος Ε. Σίμος,

δημοσιογράφος, διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ.

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την απομάκρυνση από την εκπομπή «Πρωινή Ενημέρωση» των δύο παρουσιαστών, εξαιτίας επαναλαμβανόμενων περιστατικών δημοσιογραφικής ανεπάρκειας και κατά μεροληπτικό τρόπο καταπάτησης κάθε έννοιας δημοσιογραφικής δεοντολογίας και  αντικειμενικότητας, πλήθυναν τα σχόλια και τα διδασκαλικού τύπου, από πολλές πλευρές, πολιτικές,δημοσιογραφικές και συνδικαλιστικές, «μαθήματα» περί ελευθεροτυπίας, λογοκρισίας και δημοκρατικής συμπεριφοράς.

 

Παραβλέποντας το γεγονός ότι στα «μαθήματα» αυτά επιδίδονται ακόμη και συνάδελφοι που κατά την περίοδο της δικτατορίας ήσαν σε κατάσταση νηπίου ή θηλασμού και κατά συνέπειαν δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν στην πράξη τη διαφορά ενός αυταρχικού καθεστώτος έναντι της δημοκρατικής λειτουργίας -έστω και αν αυτή διακορεύτηκε «πολιτική αδεία» κατά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης- θεωρώ σκόπιμο να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

Το μεγάλο κακό στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά και στην κοινωνία που έγινε εξαιτίας της δικτατορίας -και το οποίο το ζούμε επαναλαμβανόμενο επί μία τριακονταετία και πλέον- είναι ότι η έννοια της δημοκρατίας ξεχείλωσε, κυριολεκτικά, στη Μεταπολίτευση επειδή ο πολιτικός κόσμος είχε παρασυρθεί στη μονοσήμαντη συμπλεγματική προσπάθεια να αποκαταστήσει τις τρωθείσες από δικτατορίες και προδικτατορικές αυθαιρεσίες, δημοκρατικές δομές της πολιτείας.

 

Έτσι, οι δημοκρατικές έννοιες έγιναν άλλοθι για να πατήσει επάνω τους η ασυδοσία, και να δακτυλοδεικτούνται ως ένοχοι αυταρχικής συμπεριφοράς όσοι ήθελαν απλή εφαρμογή των δημοκρατικών κανόνων.

Η εξέλιξη αυτή ήταν φυσιολογική από τη στιγμή που η συντηρητική παράταξη, με ενοχές επειδή νίκησε στον Εμφύλιο (και εξαιτίας της δικτατορίας) συμπεριφερόταν έναντι της Αριστεράς ως παρθένος και με ιδεολογικά συμπλέγματα. (Τα οποία διατηρεί μέχρι σήμερα αν ληφθεί μάλιστα υπ’ όψιν ότι, για το συγκεκριμένο περιστατικό που έγινε, και ενώ η ΕΡΤ αδίκως και για λόγους λαϊκισμού αποτέλεσε αντικείμενο αρνητικών σχολίων, όσοι όφειλαν να λάβουν θέση δημοσίως, εποιήσαντο την νήσσαν).

Ως συνέπεια όλων αυτών, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης οποιαδήποτε αναφορά σε δημοκρατικές αξίες, στην εφαρμογή των νόμων και στην αξιοκρατία, αποτελούσε ένδειξη αυταρχικών αντιλήψεων, νοσταλγία της χούντας και άλλα τινά ευτράπελα.

 

Με αποτέλεσμα να ισχύσει στην Ελλάδα η «δημοκρατία των μειοψηφιών» επειδή αυτές ήσαν οι πλέον θορυβώδεις και στα όρια της βίας και κατ’ επέκταση δημιουργείτο η ψευδαίσθηση ότι αντιπροσώπευαν και την πλειοψηφία του λαού.

 

Με αυτή τη στρεβλή και άκρως αντιδημοκρατική αντίληψη κρίνονται ακόμη τα πάντα στη χώρα μας.

 

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όσον αφορά τη δημόσια τηλεόραση, την οποία επικαλούνται όλοι ως κηδεμόνες της, εξαιτίας του ανταποδοτικού τέλους, ίση μεταχείριση έχουν ζητήσει όλα τα άλλα κόμματα, πλην ενός!

 

Το οποίο προφανώς και δεν είχε ανάγκη να υποβάλει τέτοιο αίτημα διότι περίσσευε η δημοσιογραφική κολακεία προς αυτό. Και ο νοών νοείτω...

 

ΠΗΓΗ  GR POST

 

 

ΥΓ : Για όσους ανησυχούν για τα "παιδιά" που "τα έδιωξαν και τι θα κάνουμε τώρα;", διαβάστε αυτό να σας φύγει η αγωνία...

Επιστρέφουν στην ΕΡΤ Αρβανίτης, Κατσίμη

ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ : ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ...

Η σύλληψη του δημοσιογράφου για την δημοσιοποίηση της λίστα Λαγκάρντ άλλαξε την θεματολογία των ημερών.

 

Αφού λοιπόν όλοι γράφουν και λένε το κοντό τους και το μακρύ τους για την λίστα και όλοι έχουν άποψη είπα να ασχοληθώ κι εγώ με το θέμα αν και δεν το είχα σκοπό.

 

Έχω κάποια ερωτήματα σχετικά με την λίστα η οποία δημοσιοποιήθηκε...

 

Ποιος μας εγγυάται ότι αυτή η λίστα είναι η αυθεντική;
Τον τελευταίο καιρό είναι γνωστό ότι κυκλοφορούν διάφορες λίστες στα δημοσιογραφικά γραφεία.
Είμαστε σίγουροι ότι αυτή είναι η γνήσια;

 

Και ας υποθέσουμε ότι είναι η αυθεντική λίστα...  είμαστε σίγουροι ότι δεν είναι “πειραγμένη”;
Τόσα χέρια υποτίθεται ότι άλλαξε.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο καθένας δεν αφαιρούσε τους “φίλους” του και προσέθετε τους “εχθρούς” του;

 

Και ας υποθέσουμε ότι είναι η αυθεντική λίστα και δεν είναι “πειραγμένη”...  μπορούμε να καταδικάσουμε συνολικά όλους όσους αναφέρονται σε αυτήν ως φοροφυγάδες;
Σαφώς και όχι!
Προφανώς η λίστα περιλαμβάνει και πολλούς οι οποίοι έχουν δηλώσει κανονικά στην εφορία τα ποσά που αναφέρονται, έχουν πληρώσει κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν και κατόπιν όλων αυτών για διάφορους δικούς τους λόγους τα έβγαλαν ΝΟΜΙΜΩΣ σε τράπεζες του εξωτερικού.
Αυτοί οι άνθρωποι γιατί να διασύρονται έτσι;

 

Και ας πούμε ότι... ότι έγινε έγινε... η λίστα είναι αυθεντική, “απείραχτη” και τώρα πια κυκλοφόρησε παρόλο που περιλαμβάνει και τα στοιχεία νομίμων φορολογουμένων πολιτών.
Το πολύ-πολύ, όταν ελεγχθούν και αποδειχθούν καθ' όλα νόμιμοι να τους ζητήσει κάποιος συγνώμη για την αναίτια δημοσιοποίηση των πεοσωπικών οικονομικών τους στοιχείων... λέμε τώρα...
Εάν εν τω μεταξύ κάποιος από αυτούς τους νομοταγείς πολίτες έχει πέσει θύμα απαγωγέων (ο ίδιος ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του) και οι απαγωγείς ζητούν υπέρογκα λύτρα τώρα που γνωρίζουν ότι τα έχει;
Ποιος θα ευθύνεται;
Ή μήπως όλοι αυτοί που κόπτονται για το δικαίωμα του ατόμου στην προστασία των προσωπικών του δεδομένων δεν αναφέρονται σε “όλους”  τους πολίτες;

 

Η άποψή μου;...

 

Όλοι εμείς, οι απλοί Έλληνες πολίτες, καμία δουλειά δεν είχαμε με την λίστα και δεν υπήρχε κανένας λόγος να δημοσιοποιηθεί!

Άλλωστε και τώρα που (κάποια λίστα...) δημοσιοποιήθηκε, δεν την πιστεύει κανείς!

 

Ως γνήσιοι Έλληνες της υπερβολής, ως εραστές του λαϊκισμού, εάν δεν δούμε μία λίστα η οποία να περιέχει τουλάχιστον την μισή βουλή δεν πρόκειται να την αποδεχθούμε!

Μία λίστα με 2-3 πολιτικά ονόματα όπως του αείμνηστου Τσάτσου(!) και έναν Αντώνη Σαμαρά ο οποίος όμως είναι πολιτικός μηχανικός,  δεν ικανοποιεί κανέναν.

 

Η σύλληψη του δημοσιογράφου Βαξεβάνη εξέγειρε μεγάλη μερίδα πολιτών και ακούστηκαν πολλά για “χουντικές συμπεριφορές”, “προσπάθειες συγκάλυψης”, κλπ.

 

Προσωπικά θεωρώ ότι όσοι αντέδρασαν εν θερμώ θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν αλλά αυτό είναι μόνο η άποψή μου.

 

Αυτό που είδα είναι ότι ο  “ήρωας” “ανεξάρτητος” “δημοσιογράφος” για τον οποίο πολλά είχαν ακουστεί στο παρελθόν, αφέθηκε ελεύθερος λίγες ώρες μετά την σύλληψή του και βγήκε να κάνει δηλώσεις κατά της “χούντας” έχοντας στο πλευρό του την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δούρου.

 

Σήμερα δε, παρουσιάστηκε στο δικαστήριο και πήρε αναβολή έχοντας στο πλευρό του τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΝ, Κωνσταντόπουλο.

Λυπάμαι αλλά αυτό δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για “ανεξάρτητη” δημοσιογραφία!

 

Όσο για την σύγκριση μεταξύ συλληφθέντα Βαξεβάνη και ελεύθερου Παπακωνσταντίνου είναι τουλάχιστον γελοία.

 

Επειδή η δικαιοσύνη κάνει τα στραβά μάτια και δεν διώκει τον ΠΟΛΙΤΗ Παπακωνσταντίνου αυτό δεν είναι λόγος για να θεωρούμε ότι δεν πρέπει να ξανασυλλάβει κανέναν ποτέ!

 

Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι...  δημοσιογράφοι, πολίτες και πολιτικοί (ναι! Και πολιτικοί!) να πιέζουν το “ανεξάρτητο” ΣΔΟΕ και την “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη να βρουν την σωστή λίστα, να την εξετάσουν λεπτομερώς και για όσους προκύψουν στοιχεία φοροδιαφυγής... να πληρώσουν!

 

Δεν με ενδιαφέρει να δω κάποιον στην φυλακή.
Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να εισπράξει το κράτος τους φόρους (εντόκως βέβαια!) συν ένα διόλου ευκαταφρόνητο πρόστιμο για την προσπάθεια φοροδιαφυγής.
Τίποτα άλλο!

 

Απλή κοινή λογική...

Λύσεις; Πάμε σε διαφημίσεις...

Του Kωνσταντινου Zουλα 

Χάζευα ένα περιθωριακό κανάλι χθες και συνειδητοποίησα ότι η χώρα μας θα μπορούσε κάλλιστα να αναδειχθεί και σε κάτι πρωταθλήτρια: στον λαϊκισμό των δημοσιογράφων. Δεν έχει σημασία να σας πω την εκπομπή και το κανάλι. Οποιοι από σας βλέπετε ή ακούτε στα ραδιόφωνα τις συγκεκριμένες εκπομπές όχι για να ικανοποιείτε τις ψευδαισθήσεις σας, αλλά διερευνώντας ώς πού μπορεί να φτάσει το κανάκεμα των πολιτών, έχετε καταλάβει.

 

Ο κ. Γιώργος και η κ. Μαρία που τηλεφωνούν σε αυτές τις εκπομπές (έτσι τους αποκαλούν οι παρουσιαστές χάριν οικειότητος) έχουν πάντα δίκιο, ανεξαρτήτως γιατί διαμαρτύρονται. Οι συζητήσεις καταλήγουν νομοτελειακά στο κακό κράτος και στους αχρείους πολιτικούς, ασχέτως αν ο κ. Γιώργος και η κ. Μαρία δουλεύουν στο Δημόσιο και ψήφιζαν τους «κλέφτες» από τους οποίους πιθανώς διορίστηκαν. Εχουν όμως και κάτι ακόμη κοινό αυτές οι εκπομπές. Ποτέ δεν καταλήγουν στο διά ταύτα. Δημοσιογράφοι και ακροατές αποδομούν τις μνημονιακές επιλογές, βρίζουν χυδαία τους δανειστές μας που θέλουν «να μας υποδουλώσουν», αλλά όταν έρθει η ώρα να πουν με ποιο τρόπο όλα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν... πάνε σε διαφημίσεις.

 

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οσοι επιλέξαμε να ανήκουμε στους «δυσάρεστους» δημοσιογράφους –και μας καταλογίζεται μέχρι και ότι είμαστε παπαγάλοι των ξένων δανειστών– προφανώς συμφωνούμε να υπάρξει επιτέλους ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα, να επωμιστούν τις ευθύνες τους οι τράπεζες, να φορολογηθούν παραδειγματικά όσοι εξήγαγαν τις αδήλωτες περιουσίες τους, να κλείσουν οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι αν όλα αυτά, δηλαδή η φορολόγηση του περιβόητου πλούτου στην Ελλάδα, επαρκούν για να επαναφέρουν –άνευ εξωτερικού δανεισμού– την ευδαιμονία του παρελθόντος, χωρίς να κοπούν τα σκανδαλώδη προνόμια που απολάμβαναν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι.

 

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό οι «ευχάριστοι» συνάδελφοι την αποφεύγουν διότι ο λαϊκισμός αυξάνει την απήχησή τους. Αν ωστόσο «το καζάνι εκραγεί», όπως άκουγα χθες έναν εξ αυτών να εύχεται δημοσίως, πολύ φοβάμαι ότι οι «ευχάριστοι» θα είναι οι πρώτοι που θα καούν. Διότι, καλώς ή κακώς, εκείνοι θα είναι που πρώτοι θα κληθούν να αποκαλύψουν στο κοινό τους ποια επιτέλους είναι η μαγική εναλλακτική οικονομική συνταγή που σήμερα αποκρύπτουν…

 

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι διάλογοι του παραλόγου...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Οι διάλογοι που διημείφθησαν εντός του προεδρικού μεγάρου, αλλά και όσα αντιφατικά και ανεύθυνα λέγονται στις τηλεοπτικές συζητήσεις, μαζί με σειρά ναπολεόντειων συνδρόμων, αποδεικνύουν ότι η χώρα δεν κινδυνεύει μόνο από ολοκληρωτική κατάρρευση, αλλά και από μια γενική παράκρουση, που θα την εμποδίσει να ξανασταθεί στα πόδια της και μετά την καταστροφή.

Αυτό που παρακολουθούμε – ενώ έχει ήδη ξεκινήσει νέα προεκλογική περίοδος – είναι μια εντελώς σχιζοφρενική κατάσταση, ενώπιον της οποίας η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

«Δεν θα καταγγείλουμε μονομερώς το μνημόνιο, αλλά θα το ακυρώσουμε», λένε οι του ΣΥΡΙΖΑ.

«Εντάξει, αλλά τι σημαίνει ακύρωση;», τους ρωτάς. «Δεν σημαίνει μονομερή καταγγελία;».

«Όχι», απαντούν. «Θα πάμε να διαπραγματευτούμε ζητώντας την ακύρωσή του».

«Εντάξει, σύμφωνοι, μαζί σας. Αλλά αν δεν δεχθούν;»

«Τότε, θα εξετάσουμε τι άλλες επιλογές έχουμε», απαντά ο αρχηγός τους.

«Τότε, θα προχωρήσουμε σε μονομερή καταγγελία», απαντούν οι υπαρχηγοί στα τηλεπαράθυρα.

«Και δεν θα φύγουμε από το ευρώ;», ξαναρωτάς.

«Όχι, αυτό δεν έχει καμιά σχέση», επιμένουν.

«Μα πώς δεν έχει σχέση;», επιμένεις. «Αφού το μνημόνιο συνδέεται άμεσα με το ευρώ. Αυτό υπέγραψε κακή τη μοίρα το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου. Οι άνθρωποι επαίρονται ότι έφτιαξαν εκ του μηδενός έναν «μηχανισμό στήριξης του ευρώ». Πώς γίνεται και να φεύγεις από τον συγκεκριμένο μηχανισμό (στήριξης του ευρώ) και συγχρόνως να μένεις στο ευρώ;».

Επ’ αυτού, δεν απαντούν τίποτε. Οπότε τους ξαναρωτάς:

«Όταν μιλάτε για στάση πληρωμών, τι εννοείτε;»

«Ένα μορατόριουμ», απαντούν.

«Δηλαδή στάση πληρωμών»!

«Ναι, αλλά για συγκεκριμένο διάστημα», συνεχίζουν.

«Ωραία. Αλλά στο μεταξύ τι θα συμβεί; Και στάση πληρωμών σε ποια δάνεια θα κάνετε;».

«Σε όλα!», απαντούν, υπονοώντας ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά.

«Μα το τελευταίο δάνειο, αυτό που παίρνουμε στο πλαίσιο του Μνημονίου, δεν έχει έλθει η ώρα να το αποπληρώσουμε. Έχει περίοδο χάριτος. Μας το δίνουν για να πληρώνουμε τα παλιά δάνεια. Επομένως, ακόμη και αν υποθέσουμε πως προχωρούμε σε διαπραγμάτευση και στάση πληρωμών, σε ποιον θα κάνουμε στάση πληρωμών; Δεν θα κάνουμε προς όλους τους άλλους πλην δανειστών του μηχανισμού (ΔΝΤ,ΕΕ,ΕΚΤ); Τι νόημα έχει να διαπραγματευτούμε με τους δανειστές του μηχανισμού, αφού χρωστάμε στους εκτός μηχανισμούς τρίτους; Ακόμη και αν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ δεχθούν τη διαπραγμάτευση, τι θα γίνει αν μας χρεοκοπήσουν όλοι οι υπόλοιποι;».

«Αυτά είναι τεχνικά θέματα για τα οποία δεν είμαι έτοιμος να απαντήσω», σε ξεφορτώνονται.

Έχουν καμιά λογική όλα αυτά;

Μετά, σε παραλαμβάνουν οι «Ανεξάρτητοι» και σε αποτελειώνουν.

Τους ρωτάς αν διαψεύδουν την Προεδρία της Δημοκρατίας και σου απαντούν πως το περίφημο έγγραφο της συναλλαγής διέρρευσε από τη Νέα Δημοκρατία.

«Εντάξει», τους λες. «Αλλά η Νέα Δημοκρατία πού το βρήκε; Δεν της το έδωσε (όπως και στα άλλα κόμματα, κατόπιν παράκλησης του αρχηγού σας) η Προεδρία της Δημοκρατίας; Και αυτή (η Προεδρία της Δημοκρατίας) πού το βρήκε; Το κατασκεύασε;».

«Είναι προβοκάτσια!», απαντούν.

«Εντάξει, αλλά υπάρχει ή δεν υπάρχει το έγγραφο;»

«Αυτά θα τα κρίνει η Ιστορία», σε αποτελειώνουν κι’ αυτοί.

Ξαναρωτάς, μπας και λάβεις κάποια απάντηση:

«Θέλετε να καταγγελθεί μονομερώς το μνημόνιο που η Ελλάς (κακή τη μοίρα, αλλά ως κράτος) υπέγραψε και συγχρόνως να ανακηρύξουμε ΑΟΖ. Πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να κηρύξουμε ΑΟΖ χωρίς την προστασία της ευρωπαϊκής ομπρέλας; Δεν υπάρχει κίνδυνος να μείνει η χώρα γυμνή έναντι των ορέξεων των γειτόνων της;».

«Όχι», σου απαντούν. «Διότι δεν θα τολμήσουν να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους. Είδατε τι είπε ο Γιουνκέρ; Ότι όλα αυτά είναι προπαγάνδα και τα λοιπά;»

«Ναι», επιμένεις. «Αλλά ο Γιουνκέρ είπε και κάτι άλλο. Ότι μπορούμε να ξανασυζητήσουμε τον πυρήνα του μνημονίου, αλλά προηγουμένως πρέπει να υπάρξει κυβέρνηση».

«Ωραία! Τότε στηρίξτε μια κυβέρνηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων με πρωθυπουργό τον Καμμένο και θα έχουμε κυβέρνηση», σε (ξανα)αποτελειώνουν.

Και μετά από όλα αυτά, κυβέρνηση δεν φτιάχνεται και πάμε ξανά μανά σε εκλογές.

Κατόπιν όλων αυτών, είναι βέβαιο ότι στο απέραντο φρενοκομείο, οι τρελοί έχουν δέσει χειροπόδαρα τους γνωστικούς και έχουν αναλάβει το έλεγχο (λέμε τώρα) του θαλασσοδαρμένου καραβιού.

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Κι είχαμε όλοι μια σκασίλα αν δεν γίνει ντιμπειτ...

Γράφει ο Σωτήρης Ξενάκης

Ακούω από ορισμένους, μετά την συνεδρίαση της Διακομματικής Επιτροπής που δεν κατάφερε να αποφασίσει για την διεξαγωγή των περίφημων προεκλογικών ντιμπέιτ, πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό για την δημοκρατία και τους πολίτες.

Ευθέως να πω ότι θεωρώ πως εκείνοι που ολοφύρονται είτε δεν το έχουν σκεφτεί αρκετά είτε μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Και να εξηγήσω γιατί:

Κατ αρχήν, υπάρχει κανένας νοήμων άνθρωπος που να πίστευε ότι με τις σημερινές συνθήκες θα μπορούσε μια διακομματική επιτροπή με την παρουσία εκπροσώπων από... 14 κόμματα να κατέληγε σε κάποια συγκεκριμένη απόφαση; Μάλλον όχι. Όσοι λοιπόν μεθόδευσαν μια τέτοια σύνθεση η συναίνεσαν σε αυτήν πιθανότατα είχαν στόχο το αδιέξοδο.

Και συνεχίζω επί της ουσίας ... Υπήρξε στο παρελθόν έστω και μία τηλεμαχία που να έκρινε το εκλογικό αποτέλεσμα η να διαφοροποίησε τις απόψεις των πολιτών για τα κόμματα ; Οι δημοσκοπήσεις που ακολουθούσαν αλλά και τα αποτελέσματα των εκλογών έδειχναν πώς οι τηλεοπτικές αναμετρήσεις δεν άλλαζαν ουσιαστικά τίποτα. Και πώς να αλλάξουν όταν στην πραγματικότητα ήταν παράλληλοι μονόλογοι των αρχηγών απέναντι σε «ευνουχισμένους» -λόγω κανόνων που είχαν τεθεί- δημοσιογράφους.

Με ποιο σκεπτικό ο κ. Βενιζέλος επιμένει σε μια τηλεμαχία του ίδιου με τον κ. Σαμαρά, ξέχωρα από μια άλλη με τη συμμετοχή και των υπολοίπων αρχηγών; Αυτό είχε νόημα ίσως σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις όταν τα δυο κόμματα συγκέντρωναν μαζί πάνω από 75-80% και ξέραμε ότι ένα από τα δύο θα ήταν πρώτο και αυτοδύναμο. Δημοσκοπήσεις δεν έχει δει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Σε ορισμένες από αυτές που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα, το κόμμα του ήταν οριακά δεύτερο. Με ποιο σκεπτικό θέλει να αποκλειστούν από μια δημόσια συζήτηση κόμματα που εμφανίζονται δημοσκοπικά μία ή δύο μονάδες κάτω από το ΠΑΣΟΚ;

Υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που δεν έχει πληροφορηθεί- αν φυσικά το επιθυμεί- τις θέσεις των κομμάτων σε όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας; Νομίζω όχι... Δόξα των Θεώ έχουμε μπουχτίσει από τηλεοπτικές εκπομπές και «παράθυρα» που ακούμε τα πάντα από τους πάντες

Θα μπορούσε φυσικά , υπό προϋποθέσεις, να γίνει μια ενδιαφέρουσα τηλεοπτική συζήτηση όπου οι αρχηγοί θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους και θα προκύψουν ενδιαφέροντα πράγματα.Μια συζήτηση όμως που τους κανόνες δεν θα έβαζαν τα κόμματα και τα τηλεοπτικά κανάλια αλλά οι ίδιοι δημοσιογράφοι. Πόσοι αρχηγοί θα μετέχουν, ποιοι δημοσιογράφοι θα ρωτούν. Μια συζήτηση για την οποία ο καθένας από εμάς έχει στο μυαλό του και πόσους αρχηγούς θα φιλοξενούσε και ποιοι δημοσιογράφοι θα ρωτούσαν για να κάνουν δύσκολη την ζωή των πολιτικών.

Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί στη χώρα μας τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Οπότε, δεν νομίζω ότι σκάει κανείς από στεναχώρια που δεν θα χασμουριόμαστε επί ένα τρίωρο σε εθνικό δίκτυο ακούγοντας παράλληλους κουραστικούς μονολόγους, όπως συνέβη με τα ντιμπέιτ σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις...

ΠΗΓΗ  iefimerida.gr

ΓΙΑ ΠΟΙΑ “DEBATES” ΣΥΖΗΤΑΜΕ;...

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η ίδια συζήτηση...
πόσα “debates” θα γίνουν;... ποιοι θα λάβουν μέρος;... ποιος θα συντονίσει και ποιοι δημοσιογράφοι θα κάνουν τις ερωτήσεις;... πότε θα γίνουν;...

Κάθε φορά τα ίδια!

Και κάθε φορά μετά το “debate” τα ίδια σχόλια...
αυτό δεν είναι debate είναι παράλληλοι βαρετοί μονόλογοι... οι πολιτικοί δεν απαντούν και οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να επανέλθουν στις ερωτήσεις τους... είναι κοροϊδία... πρέπει να αλλάξουν οι κανόνες...

Κάθε φορά τα ίδια!

Φτάνει να θυμηθούμε τις δηλώσεις των δημοσιογράφων που συμμετείχαν στο προηγούμενο debate κατά την έξοδό τους από την ΕΡΤ.

Ήταν κανείς ικανοποιημένος;

Σήμερα όμως ξεχάστηκαν όλα και ξανάρχισε η συζήτηση σαν να μην συνέβει τίποτα.

Νομίζουν μάλιστα ότι ο κόσμος ακόμα ενδιαφέρεται!Που ζουν;

Βγαίνουν μερικοί (πχ Τράγκας) και υποστηρίζουν ότι επειδή ο Βενιζέλος είναι αποδεδειγμένα δεινός ρήτωρ θα λιώσει τον Σαμαρά οπότε ο τελευταίος φοβάται να πάει σε τηλεμαχία.

Ούτε που του περνάει από το μυαλό ότι ίσως και να αντιδράσουν αρνητικά οι πολίτες στην ακατάσχετη άνευ ουσίας λογοδιάρροια του Βενιζέλου... πράγμα πολύ πιθανό!

Βγαίνει και το “ανεξάρτητο” mega και “προσφέρεται” (για το καλό της δημοκρατίας βεβαίως-βεβαίως!) να φιλοξενήσει αυτό ένα debate μεταξύ των “δύο πιθανών πρωθυπουργών”.

Ο Βενιζέλος (ο οποίος δεν είχε ενημερωθεί νωρίτερα και ξαφνιάστηκε!) αποδέχεται άμεσα την “πρόσκληση-πρόκληση” ενώ ο Σαμαράς ζητάει να περάσει από την διακομματική...  άρα...  φοβάται!

Ακόμα και αυτοί οι οποίοι μέχρι εχθές φώναζαν ότι πρέπει να έχουν όλα τα κόμματα ίση αντιμετώπιση για δεν υπάρχουν πια “μεγάλα κόμματα” (μάλιστα η Μπακογιάννη σε κάθε ευκαιρία τα χαρακτηρίζει “πρώην μεγάλα κόμματα”), ακόμα και αυτοί επιτίθενται στον “φοβητσιάρη” Σαμαρά!

Τέτοια υποκρισία πια;
Οτιδήποτε φτάνει ο πρώτος (δημοσκοπικά τουλάχιστον) να ριχτεί στην πυρά;

Αποφασίστε επιτέλους!
Είναι οι Σαμαράς – Βενιζέλος οι δύο πιθανοί πρωθυπουργοί ή όχι;

Ύστερα υπάρχει και το θέμα του χρόνου.

Έχει μείνει λιγότερο από δύο εβδομάδες έως τις εκλογές και ο Βενιζέλος ζητάει 4(!!!) τηλεμαχίες.

Αυτό αγαπητέ Ευάγγελε είναι σίγουρο overdose!

Ποιος θα το αντέξει;

Τα επιτελεία των κομμάτων (και αν...) και οι δημοσιογράφοι (αν και οι περισσότεροι μάλλον θα γράψουν τα σχόλιά τους για τον “νικητή” χωρίς καν να τις παρακολουθήσουν... ως συνήθως!).

Πλην αυτών... ΟΥΔΕΙΣ!

Ας αφήσουμε λοιπόν την υποκρισία και την κοροϊδία και ας ασχοληθούμε με τίποτα πιο σοβαρό!

Απλή κοινή λογική...