Η κοινωνία των μειονοτήτων...

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

"Αντε τελείωνε, έχεις ραντεβού με την τρόικα, πρέπει να φύγεις". Η ιστορική αυτή προτροπή, ως γνωστόν, ακούστηκε προ ημερών στη Βουλή. Την απηύθυνε ο κ. Μπαλασόπουλος στον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Μητσοτάκη ίνα διακηρύξει εις το πανελλήνιον τη δυσφορία του για τα λεγόμενά του.

Οι περισσότεροι βέβαια, ακόμη και οι πολιτικοί αντίπαλοι του κ. Μητσοτάκη, υποθέτω πως θα αποφανθούν ότι το πρόβλημα στη φράση αυτή το έχει ολόκληρο ο κ. Μπαλασόπουλος, ο οποίος σε λίγες μόνον λέξεις κατάφερε να συμπυκνώσει την έλλειψη κοινωνικής και πολιτικής παιδείας που διακρίνει τον αξιοθαύμαστο κατά τα λοιπά νεοελληνικό πολιτισμό. Θα μου πείτε, πριν κατηγορηθεί ο κ. Μπαλασόπουλος, θα πρέπει να κατηγορηθούν όσοι τον δίδαξαν πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά, και επειδή έτσι θα πάει μακριά η βαλίτσα και θα καταλήξουμε για μία ακόμη φορά στο πληκτικό πλέον συμπέρασμα ότι ο ελληνικός σοσιαλισμός, στο μεγαλύτερο μέρος του, κατέστρεψε όποια ψήγματα πολιτικής και κοινωνικής παιδείας είχε αποπειραθεί να οργανώσει η μεταπολίτευση, σταματώ εδώ.

Να θυμίσω απλώς, για να ελαφρύνω κάπως τη θέση του κ. Μπαλασόπουλου, ότι, προ μηνών, άγημα συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ είχε καταλάβει το γραφείο του κ. Μητσοτάκη όπου και εδείπνησε με καλαμάκια και πιτόγυρα αφήνοντας τις λαδόκολλες και τα άδεια κουτάκια μπίρας όταν απεχώρησε. Το δε άγημα της ΟΛΜΕ αποτελείται από δασκάλους, οι οποίοι έχουν αναλάβει την εκπαίδευση των τρυφερών βλαστών του ελληνισμού, μεταξύ άλλων, υποθέτω, και αυτών του κ. Μπαλασόπουλου, όθεν συμπεραίνω ότι τα ήθη και τα έθιμα θα κληροδοτηθούν και στις επόμενες γενιές, για όποιους ανησυχούν. Υποθέτω δε ότι ο εκπρόσωπος των Τσιγγάνων που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με τον εισαγγελέα για τα καταπατημένα οικόπεδα του Νομισματοκοπείου θα ήταν πολύ ευπρεπέστερος, ούτε σουβλάκια θα έφαγε ούτε «άντε τέλειωνε» θα είπε. Και το επαναλαμβάνω: δεν είναι θέμα αστικής ευγένειας – αν και αυτή κανέναν δεν έβλαψε. Είναι θέμα κοινωνικής και πολιτικής παιδείας.

Τι σχέση έχει τώρα η ΠΟΕ-ΟΤΑ, της οποίας προΐσταται παραπάνω από μία δεκαετία ο κ. Μπαλασόπουλος, με την ΟΛΜΕ και τους Τσιγγάνους του Νομισματοκοπείου; Είναι ότι και οι τρεις αυτές πληθυσμιακές ομάδες –πώς αλλιώς να τις χαρακτηρίσω;– έχουν μειονοτική συνείδηση, η οποία τους επιβάλλει να μάχονται για τα ήθη και τα έθιμά τους. Στην περίπτωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα κατεστημένα ήθη ορίζουν ότι όσοι φέρουν τα φυλετικά χαρακτηριστικά του δημοτικού υπαλλήλου δεν αναγνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο πλαστό και το γνήσιο – εντελώς περιττή διάκριση, που την έχει επιβάλει ο αυταρχικός καπιταλισμός. Στην περίπτωση των δασκάλων, οι άγραφοι νόμοι της φυλής ορίζουν ότι το έργο θα αξιολογείται από τα «ματάκια των παιδιών στην τάξη» και όχι από κριτήρια ας πούμε αντικειμενικά. Και αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων. Στην περίπτωση των Τσιγγάνων τα πράγματα είναι πιο απλά: εγκαθίστανται όπου τους βολεύει, και στήνουν τα παραπήγματά τους κατά προτίμηση σε ιδιωτικούς χώρους για να είναι εντάξει με το ελληνικό Δημόσιο, γνωρίζοντας επίσης ότι οι μειονότητες είναι ισχυρότερες από τους ιδιώτες απέναντι στο Δημόσιο.

Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία μειονοτήτων, ένα είδος μωσαϊκού όπου διάφορες κοινωνικές ομάδες αδιαφορούν για τους νόμους και τους κανόνες της συνύπαρξης προκειμένου να υπερασπιστούν τα δικά τους ήθη και έθιμα – τα «κεκτημένα» τους στην καθομιλουμένη. Να σημειώσω ότι και η νεολαία αντιμετωπίζεται από πολλούς ως μειονότητα η οποία, όταν οδηγηθεί στα άκρα, διεκδικεί το δικαίωμα να σπάει και να καίει ό,τι βρει, όπως το 2008. Να σημειώσω επίσης ότι και ορισμένες πολιτικές δυνάμεις εμφανίζονται και δρουν ως οργανωμένες μειονότητες και ας ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τη Χρυσή Αυγή έως την αριστερά της αριστεράς, τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι τα παιδιά της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να έχουν παρόμοιο σωματότυπο ο ένας με τον άλλον και συναφείς φυσιογνωμίες. Το ίδιο ισχύει και με το ιδιόλεκτο της άκρας αριστεράς. Η πιο ουσιαστική δυσκολία που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο κατώφλι της διακυβέρνησης της χώρας είναι η αδυναμία του ή η απροθυμία πολλών από τα στελέχη του να απαγκιστρωθούν από τη νοοτροπία της μειονότητας. Εξάλλου και η προστασία των μειονοτήτων είναι κι αυτό ένα αξιοσέβαστο επάγγελμα, του οποίου οι επιτηδευματίες έχουν κάθε συμφέρον να ανακαλύπτουν καταπιεσμένες μειονότητες παντού.

Πολλοί θα πουν, και το λένε, πως η αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας σε μια συνάθροιση μειονοτήτων οφείλεται σε αταβιστικά αντανακλαστικά, στην κοινοτική συγκρότηση που εξασφάλισε την επιβίωση των πυρήνων του ελληνισμού. Μπορεί. Ομως δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη συνεισφορά του διαλυμένου ελληνικού Δημοσίου, η αγριότητα –και όχι ο αυταρχισμός– του οποίου αφήνει απροστάτευτο τον πολίτη ο οποίος για να επιβιώσει είναι αναγκασμένος να οργανωθεί σε μειονότητες, όπως οι φυλές της υποσαχαρίου Αφρικής εντάσσονται στις διάφορες εκκλησίες των ευαγγελικών για να βρουν την προστασία που κανείς δεν τους προσφέρει. Τι έγινε πρώτα, η κότα ή το αυγό; Σημασία έχει ότι αυτήν τη στιγμή η μειονοτική νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο ισχυρή, που δύσκολα θα επιτρέψει στο αναξιόπιστο, δυσλειτουργικό, ανίκανο και αδηφάγο Δημόσιο να μεταμορφωθεί. Θα μου πείτε εδώ κατάφεραν να δημιουργήσουν νοοτροπία διωκόμενης μειονότητας στην πλειονότητα του πληθυσμού, που είναι οι ιδιοκτήτες των ακινήτων.

 

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι μαλακίες μας στα στόματα παιδιών...

Γράφει ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης 

Γιατί να θέλουμε την ΕΡΤ ανοιχτή; Για να δούμε κάποια πράγματα που δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να τα δούμε κάπου αλλού. Για να αφαιρέσουμε την καλώς ή κακώς εννοούμενη εμπορικότητα από την τηλεοπτική εξίσωση και να εκτεθούμε σε κάτι διαφορετικό. Πολύ θα ήθελα, ας πούμε, να δω ένα ντοκιμαντέρ για τα παιδιά–στρατιώτες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Ή για τα παιδιά–κούκλες στις ΗΠΑ που οι μανάδες τους τα σέρνουν από τον ένα παιδικό διαγωνισμό ομορφιάς στον άλλο. Ή για αυτά τα παιδιά στους δρόμους της Αθήνας που οι γονείς τους τα βάζουν να ζητιανεύουν, απαγγέλλοντας απνευστί το ποίημα που τα έχουν μάθει να λένε. Κάτι τέτοιο θα περίμενα να δούμε από την ΕΡΤ. Και μετά θα λέγαμε «κοίτα τι κάνουν στα καημένα τα παιδιά, πώς τσακίζουν την αθωότητά τους με αυτόν τον βάναυσο τρόπο». Αντ’ αυτού, αυτό που βλέπουμε, όχι από την ΕΡΤ γιατί αυτή δεν υπάρχει πια, αλλά από τον δικτυακό τόπο ΕΡΤ Open, που φέρεται ως ο ας πούμε νόμιμος συνεχιστής της τουλάχιστον στα μάτια πολλών, είναι το βίντεο της εντεκάχρονης Θεοδώρας. Το ίδιο το site περιγράφει το βίντεο αυτό ως «μια έκθεση με αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις για τον αγώνα που διεξάγεται πλέον εκτός Ραδιομεγάρου».

 

Ξαναλέμε, η Θεοδώρα είναι έντεκα χρόνων. Οι αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις της περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη φράση «τι γκρίζος που είναι ο ουρανός με το μαύρο τέρας να πλανάται μισάνθρωπο και εκδικητικό, να σαρώνει το κοινό υφάδι που υφαίναμε σε γειτονιές, σε δρόμους και εργοστάσια». Δεν θα πω τίποτα άλλο για τη Θεοδώρα γιατί είναι προφανές ότι είναι η μόνη που δεν φταίει. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους γονείς της, για όσους χειροκροτούν στο τέλος του βίντεο και για όσους αποφάσισαν να αναρτήσουν το βίντεο στο ΕΡΤ Open, συνοδεία μάλιστα τέτοιων σχολίων.

Προστίθενται και αυτοί στη μεγάλη λίστα όσων έχουν εκμεταλλευτεί ένα παιδί, όσων έχουν χρησιμοποιήσει ένα παιδί ακριβώς επειδή είναι παιδί. Αυτές οι μπανάλ ατάκες που έβαλαν τη Θεοδώρα να απαγγείλει θα ακούγονταν ακόμα πιο γελοίες αν έβγαιναν από το στόμα ενός μαντράχαλου. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η χρήση και κατάχρηση της περίφημης «παιδικής αθωότητας» ως κολυμπήθρας του Σιλωάμ γίνεται διαρκώς και καθημερινά και δεν γνωρίζει κόμματα, τάξεις, χρώματα. Από την απατημένη σύζυγο και μητέρα που βάζει το παιδί να πει στον μπαμπά του «μη μας αφήσεις για τη γραμματέα σου» μέχρι τον θλιβερό θεσμό της Βουλής των Εφήβων και τα άρθρα που ακολουθούν κάθε σύνοδο με κλισέ ατάκες του τύπου «από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια».

Όμως εντέλει πρόκειται για το απόλυτο βραχυκύκλωμα της κοινωνίας: Αν επιλέγεις να χρησιμοποιείς έτσι τα παιδιά για την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων αναγκών σου, υπονομεύεις τη μακροπρόθεσμη συνολική πρόοδο γιατί αντί να αναπτύσσεις την ελευθερία της σκέψης και την κριτική ικανότητα, προτιμάς τη χειραγώγηση και δημιουργείς άβουλα όντα τα οποία από πολύ μικρή ηλικία έχουν φορτωθεί με προβλήματα που δεν είναι δικά τους. Δεν θέλω μια τέτοια κοινωνία. Και προφανώς δεν θέλω μια τέτοια ΕΡΤ.

ΠΗΓΗ   protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Προφανώς και θα βάλουμε παιδιά να διαφημίζουν πάνες, παιχνίδια και οτιδήποτε άλλο τα αφορά... ΑΛΛΑ...

Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την εκμετάλλευση ενός παιδιού για να πετύχεις να αγγίξεις την ψυχή ενός ενήλικα!

Τι δουλειά έχει ένα παιδί με τα πολιτικά κόμματα;...

Τι δουλειά έχει με τα συνδικαλιστικά παιχνίδια;...

Τι δουλειά έχει με τους πάσης φύσεως "αγώνες" και τα βλέπουμε συχνά σε πορείες και διαδηλώσεις να κάνουν την "ασπίδα";...

Τι δουλειά έχουν τα παιδιά ακόμα και σε διαφημιστικά σποτ να υποδύονται τους ενήλικες με το ντύσιμο, το ύφος και τα ελαττώματά τους;...

Αδιανόητο!

Τα παιδιά είναι ΠΑΙΔΙΑ!

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα μεγαλώνουμε πριν την ώρα τους!

Και ειδικά όταν αυτό συμβαίνει για την δική μας "τέρψη" και "αγωνιστικότητα" μόνο ΑΗΔΙΑ μπορεί να προκαλέσει!

ΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ;...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Εγώ δεν πιστεύω ότι το 33% των Eλλήνων νομίζει ότι μας ψεκάζουν. Και το 9% δεν ξέρει, ταλαντεύεται. Aν σχεδόν οι μισοί Έλληνες έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, πρέπει, όσοι μπορούμε, να έχουμε ήδη έτοιμα τα διαβατήρια για να μεταναστεύσουμε και οι υπόλοιποι να κρυφτούμε σε κανένα βουνό. Γιατί μια χώρα που παραδίδεται στον ανορθολογισμό και την παράνοια, αργά ή γρήγορα, οδηγείται στην καταστροφή. Ούτε πιστεύω ότι όσοι φώναζαν στους επόπτες του υπουργείου που ερευνούσαν πόσοι δουλεύουν στις εφημερίες, κάτω η χούντα και έξω οι δοσίλογοι, νομίζουν πραγματικά ότι στην Κέρκυρα έχουν χούντα και θα ’ρθει ο Αρτέμης Μάτσας να τους παραδώσει στη Βέρμαχτ.

Οι Έλληνες δεν είναι αναλφάβητοι στο Αφγανιστάν που ακούν τη διδασκαλία του ιμάμη στις αυλές των ιεροδιδασκαλείων και στρατεύονται στην τζιχάντ. Ζουν στην Ευρώπη, σε μια δυτική δημοκρατία, πάνε σχολείο, παρακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που μας έκανε η αντιμνημονιακή ρητορεία. Έδωσε άλλοθι σε κάθε επαγγελματική κατηγορία, σε κάθε ομάδα συμφερόντων, σε κάθε έναν ξεχωριστά, να κρυφτεί πίσω από μια ψεύτικη αντίθεση και να υπερασπίσει με κάθε τρόπο τα δικά του συμφέροντα. Πιστεύοντας ότι τα βάρη θα τα φορτωθούν κάποιοι άλλοι. Οι ασθενέστεροι συμπολίτες μας, όσοι δεν έχουν δυνατή φωνή ή, στην καλύτερη περίπτωση, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι. Κάνουν αυτό που νομίζουν ότι τους συμφέρει.

Αυτή τη βδομάδα οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι κατάλαβαν ότι είναι κορόιδα, ότι στο δημόσιο υπάρχουν άρχοντες και πληβείοι. Έμαθαν ότι το ενιαίο μισθολόγιο, που υποτίθεται ότι ισχύει από το 2011, σε μεγάλα τμήματα του δημοσίου δεν εφαρμόζεται. Μπορεί γιατροί να κάνουν εφημερία για ένα ευρώ την ώρα, μπορεί ένστολοι να περιπολούν στην άγρια νύχτα για το βασικό μισθό, μπορεί καθηγητές πανεπιστημίου να παίρνουν 1.250 ευρώ, όμως σε άλλες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ οι μέσοι μισθοί είναι 3.797 ευρώ, 3.326, 3.082, 2.816, 2.672, 2.631 και ούτω καθ’ εξής. Ίδιες θέσεις με ίδια προσόντα εμφανίζουν μισθολογικές διαφορές 1.700 ευρώ. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν μέσοι μισθοί, μέσοι, 3.800 ευρώ; Πόσο είναι οι ανώτεροι; Δηλαδή 4 χρόνια απεργιών και διαδηλώσεων έγιναν για να μη μειωθούν οι μισθοί τους στο εξευτελιστικό ποσό των 3.800;

Αν δεις ακόμα πιο προσεκτικά πού βρίσκονται αυτοί οι μισθοί, θα παρατηρήσεις ότι σε κάποιες περιπτώσεις δίνονται στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς που έπρεπε να καταργηθούν. Γιατί έτσι κλείνουν οι οργανισμοί στην Ελλάδα. Έχουμε, ας πούμε, 3 κατασκευαστικές εταιρείες ή πανεπιστήμια τα οποία συγχωνεύονται σε ένα, πράγμα που σημαίνει ότι διατηρούν την αυτοτέλειά τους, και δημιουργείται ένας τέταρτος φορέας από πάνω με άλλο ένα διοικητικό συμβούλιο, πρόεδρο, διευθύνοντα σύμβουλο. Έτσι αντιμετωπίζεται η γραφειοκρατία σ’ αυτή τη χώρα, αυξάνεται διά της μειώσεως.

Οι διεκδικήσεις συντεχνιακών συμφερόντων βαφτίστηκαν κοινωνικό κράτος, υπεράσπιση του δημόσιου τομέα. Πώς να πεις υπερασπίζομαι το δικαίωμα πλασματικής εφημερίας; Ενώ κάτω η οικονομική δικτατορία και έξω οι δυνάμεις κατοχής δεν ακούγεται πολύ πιο πατριωτικό και αριστερό;

Μόνο να ακούς τα δελτία ειδήσεων, να διαβάζεις τις εφημερίδες, θα διαπιστώσεις ότι κάθε μέρα, παντού, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Ερευνώνται 2.000 περιπτώσεις υπαλλήλων ΔΕΚΟ που άλλαξαν τη σειρά προτεραιότητας στη συνταξιοδότηση για να πάρουν εφάπαξ πριν τις μειώσεις. 384 συντάξεις χηρείας του ΟΑΕΕ αφαιρέθηκαν. 100άδες αιτήσεις για ψεύτικα επιδόματα πολυτέκνων βρέθηκαν με κοινούς λογαριασμούς και ΑΜΚΑ. Γιατί, όπως μάθαμε αυτές τις μέρες, μπορεί κάποιος να έχει 2 αστυνομικές ταυτότητες, 3 οικογενειακές μερίδες, να δηλώνει ότι γέννησε 6 παιδιά σε 5 μήνες και να παίρνει 14 πολυτεκνικά επιδόματα. Σε έλεγχο στο 65% των ασφαλισμένων στον ΟΠΑΔ έχουν ήδη βρεθεί 96.000 παράνομα βιβλιάρια. Στην Κόρινθο οι δημοτικοί υπάλληλοι ήταν όλοι πολύτεκνοι, είχαν 7 εξαρτημένα μέλη ο καθένας. Μετά τον έλεγχο περιορίστηκαν στο 1,1. Μόνο στην Καλλιθέα ερευνώνται 8.000 παράνομα επιδόματα. Στον έλεγχο των 240.000 επιδομάτων αναπηρίας εμφανίστηκαν να απογραφούν μόνο 203.000.

Το δεύτερο στάδιο ελέγχου δεν προχώρησε. Έπρεπε να συντονιστούν 5 υπουργεία, να δημιουργηθεί ένας ενιαίος φορέας, κάπου εκεί σταμάτησαν. Υπολογίζουν ότι 1 στα 3 αναπηρικά επιδόματα δίδεται κακώς. Ποτέ δεν μας ανακοίνωσαν οριστικά τι έγινε με την απογραφή των συνταξιούχων, πόσες ήταν οι μαϊμού συντάξεις, οι πεθαμένοι, οι παράνομα εισπραττόμενες. Ο έλεγχος συνεχίζεται στο διηνεκές. Το τελευταίο τρίμηνο ανακάλυψαν 83 γιατρούς που συνταγογραφούσαν σε νεκρούς. Μέχρι τώρα σε τμήματα του δημοσίου ίσχυε η 6ήμερη επιπλέον άδεια ως «επίδομα υπολογιστή». Πράγμα που ισοδυναμεί με 1,8 εκατομμύρια εργατοώρες ή 5.000 προσλήψεις. Βάζουν 4 δις φόρο στα ακίνητα για να εισπράξουν 2,9. Γιατί υπολογίζουν ότι μόνο το 70% θα πληρώσει. Εκτός απ’ αυτό, ήδη μέχρι τώρα μεγάλες κατηγορίες ιδιοκτητών είχαν απαλλαγές. Με συνέπεια όσοι πληρώνουν να πληρώνουν περισσότερο.

Δεν είχαμε ασφαλιστικό σύστημα αλλά έναν τεράστιο πελατειακό μηχανισμό. Δεν έγιναν δίκαιες περικοπές μισθών, οι ισχυρότεροι διατήρησαν τους υψηλούς μισθούς εις βάρος των ασθενέστερων. Δεν διευρύνθηκε η φορολογική βάση, πλήρωσαν περισσότερο αυτοί που πληρώνουν πάντα.

1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Άλλοι τόσοι που πληρώνονται το μισθό τους όταν υπάρχουν λεφτά. 3 εκατομμύρια ανασφάλιστοι. 100άδες χιλιάδες νέοι που δεν μπορούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. Και 4 χρόνια η χώρα είναι συνεχώς σε έκρυθμη κατάσταση με απεργίες και διαδηλώσεις για τις μεταθέσεις, τις συγχωνεύσεις φορέων, την κατάργηση επιδομάτων, τα κλειστά επαγγέλματα, τα γενόσημα, τα όρια εξόδου στη σύνταξη. Εναντίον της Μέρκελ. Με τους κουραστικούς αυτούς αριθμούς, παραπάνω, δεν ασχολείται κανείς. Τα ισχυρότερα συμφέροντα βάφτισαν τον αγώνα τους αντίσταση στα μνημόνια και νίκησαν.

Το χειρότερο είναι ότι η νίκη τους αυτή ήταν μάταιη. Η αριθμητική δεν αλλάζει όσα συνθήματα κι αν φωνάξεις. Η προπαγάνδα δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Τώρα συζητάνε πάλι για νέα μέτρα. Χρειάζονται κι άλλα δανεικά. Πληρώνουν χαράτσια για τα ακίνητα. Τα ασφαλιστικά ταμεία χρεοκοπούν. Αν κάποιος τρίτος έβλεπε μια μέρα μόνο τις εφημερίδες στα περίπτερα, θα πίστευε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα ηλιθίων. Έχουν τεράστιους τίτλους: Στο στόχαστρο της τρόικα 600.000 συνταξιούχοι κάτω των 60 ετών! Και δίπλα με τους ίδιους τίτλους: Σύνταξη στα 55 για 400.000 εργαζομένους. 700.000 γονείς σύνταξη στα 50, ποιες κατηγορίες μπορούν να δικαιολογήσουν 8 πλασματικά έτη. Με τους ίδιους τίτλους. Στο ίδιο πρωτοσέλιδο.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η πλειοψηφία της κοινωνίας ήταν ευνοημένη από το προηγούμενο σύστημα. Κοίταξε γύρω της, είδε ότι έτσι κάνουν όλοι και πίστεψε ότι μπορεί να το διατηρήσει εις βάρος κάποιων άλλων. Δεν συνειδητοποίησε ότι σ’ αυτό το σύστημα της χρεοκοπίας όλοι ήμασταν ευνοημένοι και συγχρόνως θύματα. Ότι χωρίς τα δανεικά θα γίνουμε όλοι θύματα. Ότι το συμφέρον της είναι να αλλάξει τα πάντα. Προτίμησε να δώσει μάχη για τα «κεκτημένα», αυτά που οδήγησαν στην καταστροφή. Οχυρώθηκε στον ανορθολογισμό και στους ψεκασμούς, βάφτισε την κοινωνική ιδιοτέλεια αριστερή πολιτική. 4 χρόνια μετά, είμαστε πιο φτωχοί αλλά έχουμε το ίδιο σύστημα. Γι’ αυτό βρίσκουμε τα προβλήματα συνεχώς μπροστά μας.

Στην επίσημη πραγματικότητα της χώρας ο Σαμαράς βάζει κόκκινες γραμμές στην τρόικα, ο Τσίπρας σκίζει τα μνημόνια. Στην άλλη, την πραγματική πραγματικότητα, θέλουμε 4,8 δις το χρόνο για συνταξιούχους κάτω των 60 ετών. 2 δις για τις ζημιές των τριών κρατικών επιχειρήσεων που δεν θέλουμε να κλείσουμε. Μισό δις το χρόνο για τις ψεύτικες συντάξεις κι επιδόματα. Εσύ, ποια πραγματικότητα πιστεύεις ότι θα επικρατήσει;

 

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

Η "σκυταλοδρομία" συντεχνιών και πρυτάνεων...

Του Γιώργου Κράλογλου

Αν και δεν χρειάζεται ούτε σπρώξιμο για να πέσει η κυβέρνηση, οι «δυνάμεις κατοχής» του σβέρκου του ελληνικού λαού επιμένουν στις μεθόδους της κομματικοκρατίας του 1980. Συνεχίζουν την γνωστή παλαιομοδίτικη τακτική να κοντράρουν, έναντι ωφελημάτων βεβαίως, τις κυβερνήσεις ακόμη και όταν είναι σοβαρότατα εκτεθειμένοι. Στην σκυταλοδρομία των ημερών μετέχουν κρατικές συντεχνίες, εργατοπατέρες της παιδείας και πρυτάνεις.

Και ενώ κρατικοί εργατοπατέρες ξεμπροστιάζονται ακόμη μια φορά με τον πλέον αισχρό τρόπο του εκβιασμού μέχρι και της κρατικής εργοδοσίας... σε άλλους, κρατικούς πάντα, χώρους, όπως είναι οι μεταφορές, δεν καταλαβαίνουν τίποτε και σκέφτονται την δικιά τους συμμετοχή στον «αγώνα» ενάντια... στην κυβέρνηση.

Έτσι τους έμαθε το 1980 και το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ έτσι κάνουν και το 2013 που τρέμει η γη κάτω από τα πόδια μας... Και γιατί να μην το κάνουν;

Εδώ τσακώσαμε (μια φορά στα 100 χρόνια) 2.000 ληστές και απατεώνες κρατικούς υπαλλήλους και τους βαφτίσαμε «επίορκους» μπας και παρεξηγηθούνε... αυτοί που δεν πιάσαμε ακόμη.

Ποια θα είναι η απάντηση τους εάν κάποιος τους αποκαλέσει εκβιαστές ή τους παραπονεθεί γιατί δεν θα μπορούσε να πάει στην δουλειά του χωρίς μετρό και ηλεκτρικό (αν δεν σταματούσε η Δικαιοσύνη την απεργία) επειδή κάπνισε στους εργατοπατέρες των μέσων μεταφοράς να τα ακινητοποιήσουν λες και είναι προίκα τους;

Κατ΄ αρχάς η γνωστή «κονσέρβα» όλων των απατεώνων... «Πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση που δεν μπορεί να αμαυρώσει το σώμα...» όπως και άλλες παρόμοιες μπούρδες που έμαθαν στο κόμμα.

Μετά θα αραδιάσουν τα περί δικαιωμάτων και κεκτημένων κρύβοντας βεβαίως ότι όλα αυτά τα κεκτημένα ισχύουν μόνο σε κρατικούς υπαλλήλους των υπουργείων και των ΔΕΚΟ.

«Ξεχνώντας» επίσης ότι πρόκειται για προκλητικές παροχές που πάλι με εκβιασμό πέτυχαν όταν τους χάριζαν τον συνδικαλιστικό νόμο-προστασία να απεργούν ακόμη και αν στην γενική συνέλευση είναι μια κομματική παρέα που τα συμφώνησε το προηγούμενο βράδυ πίνοντας στην ταβέρνα απέναντι από το κόμμα...

Και αν τους απαντήσουν οι συνάδελφοί τους του ιδιωτικού τομέα ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει πια και τους θεωρεί τουλάχιστον περιθωριακούς θα χρησιμοποιήσουν την επόμενη κομματική κονσέρβα περί κοινωνικού αυτοματισμού... λες και καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό.

Δυστυχώς αυτή είναι η εικόνα του αηδιαστικού σημερινού συνδικαλισμού των κρατικών συντεχνιών. Εκβιαστές, καταχραστές, μιζαδόροι από την ίδια την Πολιτεία (για να έχουν οι κυβερνήσεις ήσυχο το κεφάλι τους) και «εμπροσθοφυλακή» της όποιας αντιπολίτευσης για να ρίξουν την κυβέρνηση και να εξαγοράσουν δικαιώματα από την επόμενη.

Είμαι βέβαιος ότι θα βγουν πολλά στην φόρα το επόμενο χρονικό διάστημα και για τον λόγο αυτό δεν θα προσθέσω τίποτε άλλο για τους δυνάστες της ελληνικής κοινωνίας που έχουν το θράσος να φιλοδοξούν και για θέση στην Βουλή και στα υπουργικά συμβούλια.

Επανήλθα όμως σε αυτό το κοινωνικό μελάνωμα παρατηρώντας την εναλλαγή της σκυτάλης με τους εκπαιδευτικούς και ειδικά με τους Πρυτάνεις που κάνουν δήθεν «αντίσταση» υπέρ των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων (για τα μάτια του κόσμου και του κόμματος βεβαίως) ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι αποκλείεται να πετύχουν αυτά που λένε στους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα δε κρύβουν και αυτοί ότι έχουν λερωμένη την φωλιά τους... γιατί έβαλαν γερά και το δικό τους κουτάλι στο μέλι των διορισμών και των μονιμοποιήσεων του 2007 που η κυβέρνηση του κ. Κ. Καραμανλή μονιμοποιούσε στο κράτος και ποιον έπινε καφέ στο απέναντι καφενείο αρκεί να ήταν πελάτης ένα δίμηνο...

Τότε λοιπόν πήραν την κουτάλα και οι πρυτάνεις και έβαλαν το συγγενολόι τους και κάθε γνωστό τους πικραμένο βεβαιώνοντας την προϋπηρεσία που ζητούσε ο νόμος για να μονιμοποιηθούν.

Έβαλαν δικούς τους διοικητικούς με χαρτιά ότι υπηρετούσαν δίμηνα και τρίμηνα.

Έβαλαν ερευνητές που άδειαζαν ένα μπουκαλάκι μια φορά τον μήνα...

Έβαλαν όποιον τους ζήτησε το κόμμα και τα μπάλωσαν όλα αυτά με χαρτιά και ας μην ανταποκρίνονται οι προϋπηρεσίες σε κανονικές μισθοδοσίες (όπως σημείωσε η στήλη μεταφέροντας καταγγελίες εργαζομένων σε παρόμοιο σημείωμα τον προηγούμενο μήνα).

Τώρα όμως που οι παλαιοί διοικητικοί βρεθήκαν πίσω από τους «αλεξιπτωτιστές» της κυβέρνησης Καραμανλή του 2007 και χάνουν την θέση τους γιατί παγιοποιήθηκαν οι θέσεις εκείνων της προηγούμενης επταετίας θυμήθηκαν οι πρυτάνεις την αντίσταση.

Αντιδρούν λοιπόν στις απολύσεις όχι γιατί κόπτονται για τους εργαζόμενους αλλά γιατί στο «μαγαζί» τους μπήκαν κάποιοι ξένοι... που λέγονται Τρόικα και επειδή δεν μπορούν να βγάλουν άκρη με το ελληνικό κράτος και τους κρατικούς υπαλλήλους αρχίζουν να κόβουν κεφάλια.

Οι πρυτάνεις θα σώσουν ίσως το δικό τους κεφάλι αλλά έτσι όπως τα έχουν κάνει, να ανταγωνίζονται τους κομματικούς κρατικούς εργατοπατέρες, θα το χάσουν το «μαγαζί» και θα αναγκαστούν, πολύ σύντομα, να ζητάνε δουλειά σε ιδιωτικά «μαγαζιά». Αλλά τότε θα τους βαραίνει η προϋπηρεσία τους στα κομματικά Πανεπιστήμια.

ΠΗΓΗ  capital.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Δεν είμαι υπέρ των "ισοπεδώσεων" και απεχθάνομαι το "όλοι ίδιοι είναι" αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση πραγματικά αναρωτιέμαι εάν πρόκειται για την εξαίρεση ή για τον κανόνα.

Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα ξεκίνησε στρεβλά και με τα χρόνια... σάπισε!

Λέμε για τους πολιτικούς, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι οι συνδικαλιστές είναι -μακράν- η μεγαλύτερη πληγή της χώρας!

Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα κομματικών στελεχών, ακόμα και βουλευτών, που "εξαργυρώνουν" την "συνδικαλιστική τους δράση" στην πολιτική σκηνή.

Και δυστυχώς, όταν αναφέρονται σε "συνδικαλιστική δράση" την μετρούν με τις ημέρες των απεργιών που προκάλεσαν και με τα "οφέλη" τα οποία απεκόμισαν για τους εργαζόμενους τα οποία -ειδικά για τον δημόσιο τομέα- βγήκαν από τις τσέπες όλων μας!

Κάποτε ο συνδικαλισμός πάλευε για να μειώσει το ημερήσιο ωράριο εργασίας κάτω από 10 ώρες, να εργάζονται όλοι σε υγιεινό περιβάλλον εργασίας με ασφάλεια για την ζωή τους και για παροχές όπως πχ περίθαλψη, εξαήμερη εργασία, άδειες, κλπ.

Σήμερα για τί αγωνίζονται ακριβώς;...

Για μία θέση στην βουλή;...

Προσοχή! Τίποτε δεν είναι τυχαίο...

Του Στέφανου Κασιμάτη

Ως «διόλου τυχαίο» γεγονός χαρακτηρίζεται η σύλληψη του προέδρου των εργαζομένων στο «Σωτηρία», σε χθεσινές δηλώσεις εκπροσώπων του σωματείου τους. Πράγματι, κάθε στοιχειωδώς καλοπροαίρετος παρατηρητής οφείλει να συμφωνήσει. Οι αστυνομικοί δεν συνέλαβαν τον πρώτο τυχόντα που είδαν να βγαίνει από την κατοικία της διοικήτριας του νοσοκομείου, Μαρίας Καρρά. Είχε προηγηθεί η καταγγελία της κ. Καρρά στην Αστυνομία για την απόπειρα εκβιασμού εκ μέρους του συνδικαλιστή και οι αστυνομικοί τον συνέλαβαν επειδή βρήκαν επάνω του 50.000 ευρώ σε προσημειωμένα χαρτονομίσματα. Επιπλέον, δε, οι αξιωματικοί του Τμήματος Διώξεως Εκβιαστών είχαν ηχογραφήσει και βιντεοσκοπήσει τις σχετικές συναντήσεις του προέδρου με τη διοικήτρια. Επομένως, ναι, δεν ήταν τυχαίο γεγονός η σύλληψή του.

Δεν εννοούσαν, όμως, αυτό ακριβώς οι εκπρόσωποι του σωματείου. Συνέδεσαν την κρυφή σκοπιμότητα, που υπονοείται από τον χαρακτηρισμό «διόλου τυχαίο», με το ότι η σύλληψη έγινε «ταυτόχρονα με την επίδοση εξωδίκου του σωματείου προς τη διοίκηση». Θα προσπαθήσω να καταλάβω τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη μυστηριώδη διασύνδεση, αλλά δεν είμαι βέβαιος αν θα τα καταφέρω ―οι συνδικαλιστές αρνήθηκαν να προβούν σε οιανδήποτε διευκρίνιση σχετικώς. Να εννοούσαν, άραγε, ότι η δημοσιότητα της σύλληψης επεσκίασε τον πάταγο που θα προκαλούσε στο πανελλήνιο η δημοσιοποίηση των όσων διατυπώνονται στο εξώδικο; Πολύ πιθανό. Ομως, ποια θα μπορούσαν να είναι αυτά; Στο κάτω κάτω, η υπόθεση για την οποία από πέρυσι αντιδρούν οι συνδικαλιστές αφορά την παραχώρηση ενός σήμερα εγκαταλελειμμένου κτιρίου του «Σωτηρία» στο Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Ερευνών, για την εγκατάσταση μονάδας ελέγχου βιοϊσοδυναμίας γενοσήμων και μάλιστα εξόδοις του ΕΣΠΑ. (Τα κορόιδα οι κουτόφραγκοι, ως συνήθως...)

Τι μπορεί να ενοχλεί τόσο πολύ τους συνδικαλιστές στην αξιοποίηση ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου για έναν προφανώς καλό σκοπό; Εκτός, βέβαια, αν κάτι φρικώδες κρύβεται από πίσω, κάτι που δεν το φανταζόμαστε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας, αλλά οι συνδικαλιστές το γνωρίζουν. Μήπως, λ.χ., ο δρ Γιόζεφ Μένγκελε δεν πέθανε ποτέ από πνιγμό το 1979; Μήπως παραμένει σήμερα θαλερός στα 103 του, κρυμμένος (θέλω να φαντάζομαι) σε μια νεοαποικιακού ρυθμού βιλίτσα βαθιά στους βάλτους της Λουιζιάνα, δίπλα από τις ανάλογες του Ελβις, του Μπιν Λάντεν, του Μόρισον, του Μάρτιν Μπόρμαν κ.ά. και πρόκειται να αναλάβει τη μονάδα, βάσει κάποιου κρυφού όρου στο Μνημόνιο; Γιατί όχι; Αν υπάρχουν Ελληνες που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, γιατί να μην υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να πιστεύουν ότι ο Μένγκελε ζει; (Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή...)

Σίγουρα, πάντως, κάτι υπάρχει που μας το κρύβουν. Το υπαινίσσεται, κατ’ αρχάς, το Τμήμα Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί καταγγέλλουν τον υπουργό Αδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος υποστήριξε ότι ο συλληφθείς πρόεδρος προερχόταν από την ΠΑΣΚΕ (αλλά είχε μετατοπισθεί «αριστερότερα, εκεί όπου πάνε όλοι»), και τον προειδοποιούν: «Ας γνωρίζει ότι η μεγάλη επιχείρηση αποπροσανατολισμού που σχεδιάζει προκειμένου να περάσει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς για διάλυση και πλήρη ιδιωτικοποίηση του δημοσίου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας δεν θα πετύχουν!» (Συγγνωστή η μικρά ασυνταξία λόγω ιεράς αγανακτήσεως...)

Το υπαινίσσεται και η Αυτόνομη Παρέμβαση Υγειονομικών (συνδικαλιστική οργάνωση προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ), που προσάπτει στον υπουργό «συκοφαντίες και ψεύδη», ενώ του καταλογίζει, ακόμη, ότι «επιχειρεί να συνδέσει τους αγώνες των εργαζομένων με απαράδεκτες και απόλυτα καταδικαστέες ενέργειες». (Εντούτοις, διερωτάται ο καθένας: Δεν ήταν ο συλληφθείς πρόεδρος αυτός που πρώτος συνέδεσε «τους αγώνες των εργαζομένων» με «απαράδεκτες και απόλυτα καταδικαστέες ενέργειες» και μάλιστα ισχυριζόμενος ότι τα χρήματα θα τα μοιραζόταν «με τους άλλους»;)

Δεν βγάζεις άκρη. Τα δεδομένα είναι ότι ο συλληφθείς πρόεδρος προερχόταν από την προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ συνδικαλιστική οργάνωση, ότι ως αντιμνημονιακός είχε μετακινηθεί κάπου μάλλον αριστερότερα (διότι δεξιότερα το βλέπω απίθανο ―εκτός αν είχε κάνει το άλμα στους Ανεξέλεγκτους Ελληνες ή τη Χρυσή Αυγή...), ότι πιάστηκε στα πράσα και ότι, τέλος, προσπαθούσε να αποσπάσει χρήματα ισχυριζόμενος (ψευδώς ή μη, θα το δούμε) ότι ενεργεί για λογαριασμό και κάποιων «άλλων» του σωματείου. Τα υπόλοιπα θα τα αποκαλύψει η Δικαιοσύνη.

Ως τότε, ο καθένας μπορεί να υποστηρίζει ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο· και το μπορεί διότι ο καθένας γύρω μας είναι έτοιμος να το πιστέψει. Η αντίληψη της ετερογονίας των σκοπών -ότι, δηλαδή, οι πράξεις μας δεν καταλήγουν στους σκοπούς που ανταποκρίνονταν στις προθέσεις μας- δεν είναι απλή υπόθεση. Προϋποθέτει ένα σύστημα παιδείας που δεν τείνει στις μονοσήμαντες εκδοχές των γεγονότων, αλλά καλλιεργεί την ερευνητική διάθεση απέναντι σε μια πραγματικότητα της οποίας η φύση υπερβαίνει τις δυνατότητες του ανθρώπινου νου. Προϋποθέτει, επίσης, μια οργανωμένη κοινωνία στην οποία λειτουργούν οι θεσμοί και οι πολίτες έχουν αντίληψη της έννοιας του κύρους. Προϋποθέτει, με άλλα λόγια, ότι ζεις σε έναν κόσμο όπου η κρατούσα αντίληψη για την «αλήθεια» δεν επιβάλλει να τη αναγνωρίζεις ως μία, σταθερή και αμετάβλητη, αλλά μάλλον ως κάτι προς το οποίο τείνουμε, προσπαθώντας να καταλάβουμε έναν πολύπλοκο κόσμο που μας ξεπερνά.

Η συνωμοσιολογία, αντιθέτως, κάνει τη ζωή τόσο πιο εύκολη, ευχάριστη και διασκεδαστική! Πώς αλλιώς να ελέγξεις τόσο πολλούς και αστάθμητους παράγοντες που διαμορφώνουν την πραγματικότητα; Πώς να συλλάβεις, εν τέλει, την ίδια την πραγματικότητα; Ενώ, αποδεχόμενος την απλουστευτική αρχή ότι για ό,τι συμβαίνει υπεύθυνος είναι εκείνος που ωφελείται, λύνεις αυτομάτως το πρόβλημά σου. Δεν έχει σημασία αν, στην πορεία των πραγμάτων, μπορεί να είναι πολλοί εκείνοι που ωφελούνται ―εσύ διαλέγεις εκείνον που σε συμφέρει: το Μνημόνιο, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον καπιταλισμό και πάει λέγοντας. Και όμως! Η πραγματικότητα μπορεί πάντοτε να μας εκπλήξει. Για να δώσω ένα παράδειγμα, μπορεί κάποιος που καταλήγει στη φυλακή εξαιτίας της κακιάς στιγμής να ανακαλύψει εκεί τον έρωτα της ζωής του, την πνευματική λύτρωση που προσφέρει ο βουδισμός, τη χαρά του κεντήματος ή δεν ξέρω ’γώ τι άλλο και να νιώσει πως η αληθινή ζωή του ξεκίνησε μετά τη φυλακή και χάρη στη φυλακή! Αποκλείεται; Ποτέ δεν ξέρεις...

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παιδεία, θα χάσουμε... με αυτογκόλ και μάλιστα άνευ αντιπάλου!!!...

Του Φρατζέσκου Φατούρου

 Έχω παρακολουθήσει όλους τους "διαλόγους" στα ΜΜΕ και ομολογώ ότι, πέραν από τις αντιμνημονιακές κορώνες, δεν κατάλαβα ποια είναι ακριβώς τα συνδικαλιστικά αιτήματα των εκπαιδευτικών που να δικαιολογούν το κλείσιμο των σχολείων.

Είπα μετά να ανατρέξω στις ιστοσελίδες της ΟΛΜΕ, με το σκεπτικό πως εκεί τουλάχιστον θα υπάρχει ένα κείμενο που θα συγκεντρώνει τα αιτήματα, πλην όμως και πάλι δε βρήκα τίποτα συγκεκριμένο πέραν από τα γενικά.

Στη συνέχεια σκέφτομαι πως στην επιστολή προς τους μαθητές τουλάχιστον θα γράφουν έστω κάτι. Μάταια, πέραν από τις γνωστές γενικολογίες περί τρόικας και ένα απροσδιόριστο σύνθημα για το "σχολείο του μέλλοντος"!!!

Διερωτήθηκα ποιό άραγε να είναι το "σχολείο του μέλλοντος" και έκπληκτος διαπίστωσα, από τα συμφραζόμενα, πως το είχαμε μέχρι το 2010 (προ τρόικας) και τώρα το χάνουμε. Περίεργο πως δεν το είχαμε καταλάβει, αλλά και η ΟΛΜΕ μάλλον δεν το είχε αντιληφθεί τόσα χρόνια και τώρα το αναπολεί, έστω και χωρίς αυτοκριτική, αφού λέει στους μαθητές:

 "...Πάει καιρός από τότε που οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο, γεμάτη από τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, από το σχεδιασμό και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά και την ανανέωση της υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε καλύτερα.

...Όμως ξέρουμε, ότι αυτό δεν θα συμβεί! Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί ακόμη δεν θα παραιτηθούμε -ούτε εμείς ούτε εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι, από το να θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, από τη δύναμη της νεανικής ορμής και δημιουργικότητας, από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό.

...Μετά από τούτο το Σεπτέμβρη λοιπόν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Γι αυτό, εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής μας και της δικιάς σου ζωής.

...Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτήν την κρίσιμη μάχη ή θα την κερδίσουν οι πολιτικές της Τρόικα και της κυβέρνησης που την υπηρετεί επιβάλλοντας την ερήμωση και τη δυστυχία ή θα την κερδίσουμε εμείς, ανοίγοντας το δρόμο για το σχολείο του μέλλοντος, για μια δημιουργική και ελεύθερη ζωή για όλους".

Στην "Κοτσιφάκεια" παιδεία, προ τρόικας, ο Σεπτέμβρης φαίνεται πως ήταν ένας μήνας έξαρσης φιλοσοφικών αναζητήσεων και δημιουργικής αφετηρίας καθηγητών και μαθητών για ένα καλύτερο κόσμο!!! (Με τον όρο "Κοτσιφάκεια" δεν εννοώ τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ αλλά την κομματική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία).

Από την άλλη πλευρά η Κυβέρνηση και τα κόμματα οφείλουν να απαντήσουν:

- Ο νόμος Διαμαντοπούλου που είχε ψηφιστεί με την μεγαλύτερη πλειοψηφία που έχει υπάρξει στη Βουλή, δεν τον αξιολογώ, γιατί δεν εφαρμόστηκε;

- Ο κοινωνικός διάλογος για την παιδεία εξαντλείται με την ΟΛΜΕ; Οι εργαζόμενοι, για τους οποίους όλοι κόπτονται και οι επιχειρηματίες δεν θα έπρεπε να έχουν λόγο, για να μην πω τον κύριο λόγο; Η παιδεία είναι θέμα συντεχνιακό ή της κοινωνίας συνολικά και ύψιστης πολιτικής και κομματικής προτεραιότητας;

- Ποιές είναι οι θέσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ή μήπως επειδή δεν έχουν βολεύονται και χρησιμοποιούν την ΟΛΜΕ ως φερετζέ της ανικανότητάς τους;

- Ποιός αγώνας νομιμοποιείται όταν χρησιμοποιεί την μαθητική ομηρία ως μέσον πίεσης;

- Ποια είναι η πολιτική υπευθυνότητα, όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσδοκούν στην κούραση των εκπαιδευτικών, για να εκτονωθεί ο αγώνας τους και στο τέλος να νοιώθουν όλoι δικαιωμένοι;

Η διάχυτη και γενικευμένη πλέον "πρυτανική" πρακτική, να εφαρμόζονται οι νόμοι κατά τα γούστα μας, οι γενικολογίες και οι εφ όλης της ύλης κομματικοί λεονταρισμοί και υστερικές κραυγές που ακυρώνουν κάθε συγκεκριμένο αίτημα, ο κυβερνητικός πολιτικός στραβισμός, που περιορίζει το πρόβλημα κύρια στη δημοσιονομική του διάσταση, συνθέτουν ένα τοπίο στην ομίχλη για την παιδεία, που συσκοτίζει κάθε δυνατότητα εκσυγχρονισμού και προσαρμογής της στις ανάγκες της κοινωνίας.

Όλα θυμίζουν το φαινόμενο της πλατείας συντάγματος με τους "αγανακτισμένους" με τους τυφλούς αγώνες χωρίς στόχο και τσουβαλιασμένα κάθε λογής και ετερόκλητα αιτήματα. Πρόκειται για την αλάνθαστη συνταγή και τον πιο αποτελεσματικό δρόμο για να χαθεί άλλη μια φορά η ευκαιρία για μια ουσιαστική αλλαγή στην παιδεία.

Το τέλος είναι προβλέψιμο και θα διερωτόμαστε όλοι πως χάσαμε... με αυτογκόλ και μάλιστα άνευ αντιπάλου!!!

ΠΗΓΗ   capital.gr

ΑΠΛΗ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ... (12/07/13)

-  Και εκεί που είχαν ενθουσιαστεί, κυβέρνηση και ξενοδόχοι, για τα επεισόδια στην Τουρκία του Ερντογάν και στην Αίγυπτο του Μόρσι... στην Ελλάδα αποκτήσαμε “Μπαλασόπουλο”!

Όπως κάθε καλός συνδικαλιστής, έτσι και αυτός, μας απειλεί εν μέσω θέρους και τουριστικής περιόδου ότι θα γεμίσουν σκουπίδια οι δρόμοι!

Γιατί όχι;

Έτσι έμαθαν χρόνια τώρα...

Ο ένας κατεβάζει διακόπτες, ο άλλος σταματάει την κυκλοφορία και τα ΜΜΜ, ο τρίτος αφήνει τα σκουπίδια στους δρόμους και τα πεζοδρόμια...  σε εκβιασμό να βρισκόμαστε!

Βέβαια, μέσα στον παραλογισμό των ημερών, εμφανίστηκαν και δήμαρχοι με “αρχ....” (δεν το λέω εγώ... ο δήμαρχος Λέσβου το είπε!) που παραιτούνται γιατί το απάνθρωπο κράτος τους χαλάει την εκλογική πελατεία και μάλιστα εν όψει δημοτικών εκλογών το 2014!

Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί το κράτος θα απορροφήσει τις αρμοδιότητες(;) και το προσωπικό της δημοτικής αστυνομίας;

Δηλαδή, εάν απλώς έπαιρνε τις αρμοδιότητες και απέλυε τους δημοτικούς αστυνομικούς, τι παραπάνω θα έκαναν; Θα έκαιγαν την Ελλάδα;

Αλλά ξέχασα... απολύονται οι σχολικοί φύλακες.

Το κατεξοχήν ρουσφέτι των δημάρχων καθότι δεν χρειάζονται και ιδιαίτερα προσόντα για να κάνεις μία δουλειά που στο εξωτερικό είτε γίνεται από εθελοντές γονείς είτε πληρώνεται από τα κονδύλια των ίδιων των σχολείων.

Με λίγα λόγια, δήμαρχοι και δημοτικοί υπάλληλοι, πήραν τ' άρματα... τα αυτοκίνητα και τις μηχανές των δήμων δηλαδή, που να πληρώσει άλλος τα καύσιμα...  και άρχισαν τις βόλτες!

-  Επειδή όπως φαίνεται η λέξη “ιεράρχηση” είναι παντελώς άγνωστη στην χώρα μας, κάποιοι πήραν τ' άρματα και για τις απολύσεις “καθηγητών” κάποιων ειδικοτήτων στα επαγγελματικά λύκεια.

Δεν θα σχολιάσω το λόγο για τον οποίο ένα κράτος θα πρέπει να είναι υπεύθυνο για την εκπαίδευση των κομμωτών του...

Αλλά πραγματικά αναρωτήθηκα τι κάνουν αυτά τα παιδιά μετά το σχολείο...

Βρίσκουν δουλειά πάνω στο αντικείμενό τους στην ελεύθερη αγορά;

Δηλαδή κάποιος που χρειάζεται μία νοσοκόμα δεν θα πάρει αυτήν που έχει πτυχίο ΤΕΙ νοσηλευτικής αλλά θα πάρει μία “νοσοκόμα” εκπαιδευμένη σε επαγγελματικό λύκειο;  Η απάντηση είναι προφανής.

Αλλά και αν αυτή η “νοσοκόμα” θέλει να μπει στο ΤΕΙ νοσηλευτικής, γιατί πρέπει το κράτος να την εκπαιδεύει ήδη από το λύκειο; 

“Ιεράρχηση” λέγεται αυτή η κίνηση του υπουργείου.

Όταν δεν υπάρχουν δάσκαλοι ή φιλόλογοι, μαθηματικοί, κλπ σε όλα τα σχολεία της χώρας και τα κονδύλια είναι συγκεκριμένα και περιορισμένα, είναι επιεικώς παράλογο να υπάρχουν αντιδράσεις για ειδικότητες των επαγγελματικών λυκείων όπως κομμωτές ή νοσοκόμες!

-  Και επειδή βαρέθηκα να ασχολούμαι με την παράνοια... ας ασχοληθώ και με την αχαριστία!

Η άποψή μου για το ΠΑΣΟΚ, για τους προηγούμενους ηγέτες του αλλά και για τον Βενιζέλο (ναι! παρά την συγκυβέρνηση!), είναι γνωστή, αλλά...

Ε, όχι ρε παλληκάρια  να φυγαδεύεται ο Βενιζέλος στην Κρήτη!

Κάποιοι ανιστόρητοι, ανεγκέφαλοι, ηλίθιοι συντοπίτες μου έφτασαν σε σημείο να μιλούν για “ανεξάρτητη” Κρήτη γιατί κόπηκε το φαγοπότι που είχαν συνηθίσει από την δεκαετία του '80 μέχρι πρόσφατα.

Δεν φάγατε αρκετά;...  Τόσες επιδοτήσεις, τόσα ΜΟΠ, τόσα αναπτυξιακά...  και τώρα προπηλακίζετε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ;

Αυτό είναι η επιτομή της αχαριστίας!

Έλεος!

Αλλά βέβαια ακολουθείτε κι εσείς το ρεύμα της εποχής και από “πράσινο νησί” τώρα γίναμε ροζ...

Προσωπικά πάντως το πράσινο μου αρέσει περισσότερο.

Το ροζουλί μου κάνει πολύ κοριτσίστικο για ένα τόσο ηρωικό νησί!

Μετά από όλα αυτά... και πολλά άλλα... μάλλον δεν ενδιαφέρεται κανείς πια για την ...

απλή κοινή λογική...

Καμιά αλλαγή δεν γίνεται με μηδενιστές του συνδικαλισμού...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Είναι πραγματικά πολύ ανησυχητικό και εξαιρετικά απογοητευτικό το γεγονός ότι ακόμη και στην ώρα μηδέν, τη στιγμή που η χώρα κουνάει τα πόδια της πάνω από τον γκρεμό πιασμένη από ένα κλαδί, να παραμένει αδύνατη ακόμη και η παραμικρή συνεννόηση – μεταξύ των κομμάτων και μέσα στα ίδια τα κόμματα.

Άναυδος ο λαός παρακολουθεί ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού που ο ίδιος (ο λαός) έστειλε στη Βουλή, να μην δείχνει την παραμικρή διάθεση συνεννόησης ακόμη και στα στοιχειώδη, ακόμη και στην ερμηνεία μιας δικαστικής απόφασης.

Μάχονται πάλι όλοι, με τα μάτια κλειστά, για να μην δουν την καταστροφή που έρχεται – ακριβώς όπως κλείνει κανείς τα μάτια πριν από ένα μεγάλο άλμα στο κενό.

Κάνουν πιρουέτες, προκειμένου να μην παραδεχθούν την αλήθεια και να μην θίξουν κεκτημένα, αφήνοντας έτσι ανενόχλητες ομάδες συμφερόντων να καταστρέφουν τη χώρα και την οικονομία της.

Η αλήθεια είναι μία: Καμιά αλλαγή, καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί καν να ξεκινήσει χωρίς τη συνεργασία των συνδικάτων.

Χθες, στην Κύπρο, ανακοινώθηκε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας Κύπρου και η Ένωση Τραπεζικών Υπαλλήλων Κύπρου (ΕΤΥΚ), κατέληξαν σε συμφωνία για μειώσεις μισθών και επιδομάτων όλων των υπαλλήλων του Ομίλου.

Πρόκειται για κλιμακωτές μειώσεις που φθάνουν ακόμη και στο 30%, ενώ κάποια επιδόματα καταργούνται και κάποια μειώνονται στο 50%.

Παράλληλα, συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για εθελουσία έξοδο.

Διερωτάται κανείς: Είναι οι Κύπριοι τραπεζικοί συνδικαλιστές χειρότεροι από κάποιους έξυπνους δικούς μας, που λόγω του μαξιμαλισμού τους φθάνουν στον μηδενισμό;

Δεν θα μπορούσαν να κηρύξουν μια απεργία διαρκείας, αρνούμενοι κάθε συζήτηση;

Και μάλιστα, όχι μόνο στην Τράπεζα Κύπρου, αλλά σε όλες;

Τι θα πετύχαιναν; Προφανώς ένα ωραίο λουκέτο στο ήδη τραυματισμένο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, απώλεια όλων των θέσεων εργασίας και ακόμη περισσότερα δεινά για την κυπριακή οικονομία.

Ακόμη και η ΠΝΟ, υπέγραψε στις αρχές του μήνα συλλογική σύμβαση για δύο χρόνια, με μηδενικές αυξήσεις, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την μη μείωση του επιδόματος της άγονης γραμμής.

Τον περασμένο Απρίλιο σε συμφωνία για το ωράριο ήλθε η ΟΜΕ-ΟΤΕ με την διοίκηση της επιχείρησης – οπότε ο μεν ΟΤΕ μπορεί πλέον να διατηρεί περισσότερες ώρες ανοιχτά τα καταστήματά του, οι δε εργαζόμενοι εξασφαλίζουν τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς τους.

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Αναρωτιέμαι...  υπάρχει έστω και ένας σώφρων Έλλην πολίτης ο οποίος να μπορεί να ισχυριστεί ότι σε περίπτωση που η κυβέρνηση είχε ενημερώσει απλά τους εργαζομένους της ΕΡΤ για το επερχόμενο κλείσιμό της η ΕΡΤ και την είχε διατηρήσει εν λειτουργία, σήμερα θα λειτουργούσε κανονικά;

Δεν θα υπήρχε "έλλειψη ενημέρωσης" στα νησιά και στους ομογενείς;

Δεν θα υπήρχε "μαύρο" στην "ελεύθερη και πλουραλιστική πληροφόρηση";

Υπάρχει έστω και ένας σώφρων Έλλην πολίτης ο οποίος να μπορεί να ισχυριστεί ότι η ΕΡΤ, που μόνο μέσα στο 2013 μετράει ήδη 60 ημέρες απεργίας, δεν θα απεργούσε μετά από μία τέτοια κυβερνητική ανακοίνωση;

Λίγη ειλικρίνεια δεν βλάπτει...

Είναι ΒΕΒΑΙΟ ότι και η ΕΡΤ θα ήταν σε απεργία διαρκείας...  και η ΕΣΗΕΑ ακόμα θα απεργούσε...  και ο Φωτόπουλος θα είχε κάνει νωρίτερα την πρότασή του η οποία θα είχε γίνει άμεσα αποδεκτή!

Ας μην κοροϊδευόμαστε!

Είτε φύγει το "μαύρο" από τις τηλεοράσεις μας είτε όχι...  έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση από την ΕΡΤ, ούτε είχαμε ούτε θα έχουμε!

Μια απεργία κατασκευασμένη για να ηττηθεί...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Πες ότι είναι μια δουλειά, αυτή η εφημερίδα ας πούμε. Που χρειάζεται 100 ανθρώπους για να βγαίνει. Και παίρνουμε ένα χιλιάρικο ο καθένας. Αλλά έχω και κάτι συγγενείς και φίλους να βολέψω, όχι πολλούς, άλλους 30 που μπαίνουν στο μισθολόγιο. Ο μισθός μας γίνεται 700 ευρώ. Πολλοί είμαστε, περισσεύουμε, φτιάχνουμε ωραίους κανονισμούς εργασίας, γράφουμε 16 με 21 ώρες τη βδομάδα, μαζί με τα «διοικητικά» δεν είμαστε στα γραφεία πάνω από 30 ώρες. Η δουλειά όμως δεν βγαίνει, οι φίλοι και συγγενείς κάπου έχουν χαθεί σε πιο πολυτελείς δραστηριότητες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, γραφεία δημοσίων σχέσεων, φτιάχνουν τη βιβλιοθήκη της εφημερίδας, ένα γυμναστήριο, ένα εκκλησάκι, γιατί πώς να ζήσει ο άνθρωπος αν δεν καλλιεργήσει την ψυχή του.

Προσλαμβάνουμε για να βγει η δουλειά άλλους 20 ωρομίσθιους, να γράφουν άρθρα με το κομμάτι. Ο μισθός μας πάει στα 500 ευρώ. Χωρίζουμε και τη δουλειά σε στάδια, αμειβόμενα ξεχωριστά, επίδομα διόρθωσης άρθρου, επίδομα επιτήρησης έκδοσης πριν το τύπωμα του φύλλου. Τα έσοδα είναι ίδια πάντα, ο μισθός μας πάει τώρα στα 400 ευρώ. Δεν βγαίνουμε και πολλοί από μας αρχίζουν να πουλάνε ιδιωτικώς άρθρα, στήνουν τα προσωπικά τους μπλογκ και εισπράττουν απευθείας, συνήθως χωρίς να πληρώνουν ΦΠΑ, εφορίες και άλλες τέτοιες αηδίες. Τα έσοδα πέφτουν, λεφτά για υπολογιστές δεν υπάρχουν, τα γραφεία είναι εγκαταλελειμμένα, εικόνα διάλυσης. Η εφημερίδα απαξιώνεται συνεχώς, οι αναγνώστες την εγκαταλείπουν, χάνουμε τη δουλειά μας. Δεν χάνουμε απλώς τους μισθούς μας, πληρώνουμε κι από πάνω φόρους, «χαράτσια» της ΔΕΗ, για να αναπληρώσουμε τους φόρους που δεν πληρώνουμε όταν κάνουμε ιδιαίτερα προσωπικά μπλογκ.

Αν πεις σ’ έναν κανονικό άνθρωπο αυτό το παράδειγμα, θα σου απαντήσει, ε, ναι, τι δεν καταλαβαίνεις; Το περίεργο είναι ότι πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, ιδίως αυτοί που δεν έχουν καν το άλλοθι του εργοδότη που θέλει κέρδη. Αυτοί που εργοδότης τους είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος πληρώνει με τους φόρους του. Μέχρι το 2009, ακόμα και μέχρι σήμερα, για μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, το κράτος ήταν μια μηχανή που τύπωνε λεφτά και εμείς οφείλαμε απλώς να θέλουμε περισσότερα. Ότι κάποιοι πλήρωναν πάντα αυτά τα λεφτά, κανέναν δεν απασχολούσε.

Με την πρόσφατη απεργία στις πανελλαδικές, αναπτύχθηκαν δύο αντιδράσεις. Η μία, η «θυμωμένη», που λέει, πληρώστε επιτέλους κι εσείς κάτι, οι καλομαθημένοι, που τινάζετε στον αέρα τα νεύρα 100 χιλιάδων παιδιών γιατί πρέπει να δουλέψετε 24 λεπτά τη μέρα παραπάνω. Και η άλλη, η «αγαπησιάρικη», που επαναλαμβάνει τα γνωστά, για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, για τις μειώσεις των μισθών. Νομίζω ότι και οι δύο δεν βοηθάνε τους εκπαιδευτικούς. Ιδίως αυτή που υποτίθεται ότι τους υπερασπίζεται. Γιατί στην πραγματικότητα δεν υπερασπίζεται αυτούς. Αλλά το πελατειακό κράτος το οποίο κρύβεται βάζοντας τους εκπαιδευτικούς μπροστά.

Η απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις μοιραία θα ηττηθεί. Γιατί είναι προκλητική απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία που έχει δεχτεί να υποστεί πολύ περισσότερα. Το χειρότερο όμως είναι ότι ήταν μια απεργία κατασκευασμένη ακριβώς για να ηττηθεί. Η κορυφή της πυραμίδας του πελατειακού κράτους διατηρεί όσα προνόμια μπορεί να κρατήσει και αφήνει πια τη βάση εκτεθειμένη. Χωρίς τα δανεικά, δεν υπάρχουν πια λεφτά για όλους. Οι υπόλοιποι χάνουν και οι παράλογες απεργίες σαν κι αυτή έχουν ως μόνο στόχο μια ακόμη παραπλάνηση: Δεν φταίμε εμείς που χάνετε, αλλά η Μέρκελ, τα μνημόνια, οι νεφελίμ.

Όμως πριν τις συζητήσεις για τα ωράρια των εκπαιδευτικών, έχουμε συζητήσει πολλά άλλα πράγματα. Ο χώρος της εκπαίδευσης ήταν ένα προνομιακό πεδίο πελατειακών σχέσεων. Με τον πολλαπλασιασμό των ειδικοτήτων τα τελευταία 20 χρόνια, το σύστημα πέτυχε να διοχετεύει στο κράτος υπεράριθμους, να το φουσκώνει και να το αδειάζει με γρήγορες συνταξιοδοτήσεις για να το γεμίσει ξανά. Από το 1993 ως το 2013 οι πανεπιστημιακές σχολές διπλασιάστηκαν με μόνο στόχο τη βιομηχανική παραγωγή πτυχίων κατάλληλων μόνο για τη μοριοδότηση στο δημόσιο. Σχολές Κοινωνικής Θεολογίας και Κοινωνικής Εκπαιδευτικής Πολιτικής φύτρωσαν σε κάθε πόλη. Εφηύραμε ένα νέο επάγγελμα, του «αδιόριστου καθηγητή», οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης ήταν εν δυνάμει εκπαιδευτικός.

Οι υπάλληλοι αυτοί αμέσως μετά εξαφανίζονταν στους αχανείς διαδρόμους του δημοσίου, σε κόμματα, σε δήμους, στην Αρχιεπισκοπή, σε βουλευτικά γραφεία, σε βιβλιοθήκες και ιδρύματα. Ακόμα και σήμερα, μετά από 4 χρόνια κρίσης, χωρίς φράγκο, έχουμε 4,5 χιλιάδες αποσπασμένους «κάπου». Σε άλλες χώρες το Υπουργείο Παιδείας είναι ένα διώροφο κτίριο με 50 επιτελικούς υπαλλήλους, εδώ είναι μια πολιτεία. Αντί να ζητάνε το τέλος των αποσπάσεων, ζητούσαν κι άλλες προσλήψεις. Κάθε μέρα οι εφημερίδες γράφουν τις πιο εξοργιστικές περιπτώσεις αυτών που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «επίορκους». Κατηγορούμενοι για ποινικά αδικήματα, για πειθαρχικά παραπτώματα, ανενόχλητοι συνεχίζουν να αμείβονται κανονικά από το δημόσιο.

Κυβερνήσεις, κόμματα, υπουργοί, συνδικαλιστές, δικαστές, δεν μπορούν και δεν θέλουν να βρουν έναν τρόπο να τους απομακρύνουν. Αργόμισθοι, με εξωφρενικές δικαιολογίες, αρνούνται να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους γιατί κατά χιλιάδες αντιμετωπίζουν «ψυχολογικά προβλήματα». Οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης ανακαλύπτουν ότι σε ολόκληρες περιφέρειες μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών εργάζεται μονοψήφιο αριθμό ωρών την εβδομάδα. Σε κάθε απόπειρα αξιολόγησης, κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες αντιστέκονται στην «υποταγή, τη χειραγώγηση, τη μισθολογική καθήλωση, την άρση της μονιμότητας». Το πελατειακό κράτος προστατεύει τους κομματικούς στρατούς. Επίορκοι, αργόμισθοι, αδιάφοροι, χαμένοι μέσα στις δαιδαλώδεις δομές του, αποσπασμένοι κάπου ή στο σπίτι τους, χωρίς να ελέγχονται από κανέναν.

Το σύστημα προστατεύει τις δομές του, φυτεύει στρατόπεδα, σχολές, σχολεία παντού για να πολλαπλασιάζει το μέγεθος και συνεπώς τη δυνατότητά του να πουλάει εκδουλεύσεις. Σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού, συγχώνευσης σχολείων σε λειτουργικές εκπαιδευτικές μονάδες στην υπηρεσία των μαθητών και όχι στο παρκάρισμα καθηγητών, ήταν αντίθετοι. Μάχες εναντίον της προσπάθειας να μειωθούν οι αποσπάσεις. Μάχες εναντίον της λειτουργίας των πειθαρχικών. Μάχες εναντίον της αξιολόγησης για να αμείβονται καλύτερα και να προάγονται όσοι δουλεύουν. Μάχες εναντίον της ανακάλυψης των αργόμισθων. Μάχες εναντίον της κατάργησης των οριζόντιων επιδομάτων. Μάχες εναντίον των μεταθέσεων, όχι σε άλλη πόλη, ούτε καν σε άλλη γειτονιά.

Όλες οι μάχες μέχρι τώρα που δόθηκαν με μεγάλη επιτυχία, ήταν μάχες που κέρδιζε το βαθύ κράτος εναντίον του παραγωγικού δημοσίου. Το πελατειακό σύστημα κέρδιζε χρόνο. Οι εκπαιδευτικοί, όμως, είχαν συμφέρον να δουλεύουν. Να δουλεύουν περισσότερο. Να δουλεύουν σωστά. Να πληρώνονται μόνο αυτοί που δουλεύουν. Για να παίρνουν καλύτερους μισθούς. Για να δουλεύουν σε καλύτερες συνθήκες. Όπως οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους. Έδωσαν όλες τις μάχες που ήθελε το πελατειακό κράτος. Και στο τέλος αντιλαμβάνονται ότι, μοιραία, χαμένη θα είναι η βάση της πυραμίδας. Το βαθύ κράτος το καμουφλάρει αυτό με μια «ηρωική έξοδο», με μια εκ των προτέρων προορισμένη να ηττηθεί απεργία. Οι δομές έμειναν σχεδόν άθικτες. Οριζόντια μέτρα επιβάλλονται εκεί που χρειάζεται αλλαγή μοντέλου. Πληρώνουν το λογαριασμό αυτοί που δουλεύουν πραγματικά. Οι άλλοι πληρώνονται απλώς λιγότερο την αργομισθία τους.

«Την παιδεία τη σκοτώνει το μνημόνιο» φωνάζουν τώρα οι δυνάμεις της καθυστέρησης. Η δημόσια παιδεία είχε πεθάνει από τότε που χρειάζονταν φροντιστήριο τα παιδιά από το δημοτικό ακόμα. Οι επαγγελματικές ομάδες του δημόσιου τομέα με κάθε τέτοια οδυνηρή ήττα θα καταλαβαίνουν ότι το συμφέρον των εργαζομένων δεν είναι η υπεράσπιση του παρασιτισμού, αλλά το λειτουργικό, αυστηρά αξιολογούμενο, παραγωγικό δημόσιο που προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες.

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

ΟΙ “ΠΕΠΕ” ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ...

Οι απεργίες ορισμένων επαγγελματικών κλάδων τα τελευταία χρόνια μου θυμίζουν όλο και πιο έντονα μία σκηνή από τον “Αστερίξ στην Ισπανία” όπου ένα κακομαθημένο πιτσιρίκι, εάν δεν του κάνουν τα χατίρια, απειλεί ότι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει!

Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι, ξέρουν πολύ καλά ότι λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν κι όμως η κάθε επαγγελματική κατηγορία επιμένει να απαιτεί την εξαίρεσή της από μέτρα και περικοπές.

Έτσι, αποφασίζουν απεργίες χωρίς να καταλαβαίνουν ότι βασικά... κρατούν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν!

Πχ η απεργία των καθηγητών.

Έχουν καταλάβει ότι έχουν στρέψει την πλειοψηφία των πολιτών εναντίον τους;
Έχουν καταλάβει ότι με την απεργία τους αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έχουν τραβήξει τα φώτα της αρνητικής δημοσιότητας και έχουν βγάλει τα “άπλυτά” τους στην φόρα όπως πχ την αναγκαστική φροντιστηριακή “βοήθεια” που χρειάζονται οι μαθητές λόγω της ποιότητας του έργου τους;
Έχουν καταλάβει πόσο προκαλούν και πόσο κακό κάνουν στον κλάδο τους;

Πραγματικά, είναι σαν να κρατούν την αναπνοή τους μέχρι να τους κάνουν το χατήρι.
Το πολύ-πολύ να σκάσουν!

Δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα...  η ΕΡΤ!

ΕΤ1, ΝΕΤ και ΕΤ3 μαζί αμφιβάλω αν φτάνουν σε θεαματικότητα έναν από τους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς Πανελλήνιας εμβέλειας.
Η μόνη πιθανότητα να αυξήσουν τα ποσοστά τους είναι τα μεγάλα γεγονότα, αθλητικά (αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται μόνο κάθε 4 χρόνια!) ή πολιτικά (όπως οι επαφές του πρωθυπουργού με ξένους ηγέτες!).
Κι όμως...
Κατά την επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα... απεργούσαν!
Κατά την επίσκεψη του Ολάντ στην Ελλάδα... απεργούσαν!
Και τώρα που ο πρωθυπουργός επισκέπτεται την Κίνα...  απεργούν!
Προφανώς οι μάσκες έπεσαν και πλέον είναι πασιφανές ότι δεν πρόκειται για τυχαία επιλογή του χρόνου των απεργιακών τους κινητοποιήσεων.
Έτσι ΚΑΙ  αυτοί καταφέρνουν να στρέψουν τους πολίτες εναντίον τους.
Αναρωτιέμαι... εάν η κυβέρνηση προχωρήσει -επιτέλους- στην συγχώνευσή τους σε έναν και μοναδικό τηλεοπτικό σταθμό θα ζητήσουν την στήριξη της κοινωνίας; Θα γελάει ο κόσμος!

Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουν ότι οι εποχές άλλαξαν και οι εκβιασμοί είναι πολύ εύκολο να τους γυρίσουν μπούμερανγκ.

Πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί με τις αντιδράσεις που προκαλούν στην πολύπαθη Ελληνική κοινωνία και να καταλάβουν ότι οι απεργίες και οι (ενίοτε επεισοδιακές) πορείες είναι μόνο για πολύ έκτακτες περιπτώσεις και αφού έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια διαλόγου και όλοι οι πιθανοί  τρόποι διαμαρτυρίας.

Δεν είναι για καθημερινή χρήση ούτε είναι “το μοναδικό όπλο των εργαζομένων” όπως αρέσκονται να δηλώνουν με στόμφο λόγω της ανικανότητάς τους να σκεφτούν άλλους τρόπους διαμαρτυρίας αλλά και της αγάπης τους προς την “επαναστατική γυμναστική”.

Ας δουν τι συμβαίνει στις υπόλοιπες προηγμένες χώρες και τι σημαίνει συνδικαλισμός σε αυτές.
Εκτός εάν θεωρούν ότι μόνο αυτοί έχουν προβλήματα ή μόνο αυτοί είναι μαχητικοί!

Με λίγα λόγια...

Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι όλων των κλάδων πρέπει να καταλάβουν σε ποιο σημείο βρίσκεται η οικονομία της χώρα, πόσες πιέσεις δέχεται η Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της και να σοβαρευτούν!

Διαφορετικά είναι σαν να κρατούν την αναπνοή τους, σαν κακομαθημένα πιτσιρίκια, μέχρι να τους κάνουν το χατίρι.

Μόνο τον εαυτό τους θα βλάψουν!

Απλή κοινή λογική...


ΥΓ : Ως φανατική αναγνώστρια του “Αστερίξ” προτίμησα την παραπάνω παρομοίωση.
Όσοι ενοχλούνται ή δεν κατανοούν τι θέλω να πω ας την αντικαταστήσουν με φράσεις όπως... “με τα χεράκια τους βγάζουν τα ματάκια τους”... ή “πυροβολούν τα πόδια τους”... ή “πριονίζουν το κλαδί που κάθονται”...
Νομίζω ότι είναι απολύτως κατανοητό!

Ερως ανίκατε μάχαν...

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η επιστολή της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές μπορεί να είναι «ανοιχτή», έχει όμως όλα τα ευγενή χαρακτηριστικά μιας ερωτικής επιστολής. Μιας απ’ αυτές που ο καθένας μας περιμένει να λάβει έστω και μία φορά στη ζωή του. Για να καταλάβει πως τα αισθήματα που τρέφει για το αγαπημένο του πρόσωπο έχουν αντίκρισμα, πως ο πόνος του έρωτα δεν πήγε χαμένος, πως, επιτέλους, βρέθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο η αδελφή ψυχή.

 Ας μου συγχωρηθεί η λυρική καταρροή, όμως δυσκολεύομαι να τη συγκρατήσω, όπως ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Παπαχρήστος δυσκολεύτηκε να συγκρατήσει τα δάκρυά του το Σάββατο το πρωί στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Διότι η επιστολή αυτή τα έχει όλα σε μία συσκευασία: και κατανόηση, και πόνο, και μισθούς, και συντάξεις, και τρόικα, και Μνημόνιο, και ανεργία και μετανάστευση, και πανελλήνιες. Θυμήθηκα, διαβάζοντάς την, έναν συνταξιούχο πια εκπαιδευτικό που δεν άντεχε άλλο να ακούει συναδέλφους του να επαίρονται ότι ο καλύτερος κριτής της δουλειάς τους είναι «τα ματάκια των παιδιών στην τάξη». Υφολογικά, βέβαια, η γραφή παραπέμπει σε σενάριο ταινίας του Νίκου Ξανθόπουλου, του γνωστού «παιδιού του λαού», όμως αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει την κρίση μας. Είναι κι αυτός ένα κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, που απ’ ό,τι αποδεικνύεται καθημερινά έχει επηρεάσει καταλυτικά την κοινωνική μας συμπεριφορά.

 Ας σοβαρευτούμε όμως. Το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών απευθύνεται στους μαθητές, τα θύματα των κινητοποιήσεών του, για να τους εξηγήσει ότι κατανοεί τον πόνο τους, τον συμμερίζεται, αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Και να τους προτρέψει να σταθούν στο πλευρό του γιατί ο στόχος τους είναι κοινός. «Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτήν την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας». Ο καθένας δικαιούται να αναρωτηθεί για το ηθικό δικαίωμα του δασκάλου ο οποίος καλεί τους μαθητές του σε αγώνα συμπαράστασης, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα δικά του αιτήματα. Ας μου επιτραπεί να αναρωτηθώ και για την ειλικρίνεια του κειμένου. Αλήθεια, στόχος της ΟΛΜΕ είναι η ανατροπή της πολιτικής που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή; Στόχος της ΟΛΜΕ είναι να εμποδίσει την τρόικα να επιβάλει νέα μέτρα ή να σώσει «τη δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί», όπως σημειώνουν; Θα μου πείτε, αν δεν ενεργοποιήσεις τον αυτοματισμό των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών, την σήμερον ημέρα που λένε, δύσκολα εισακούεσαι.

 Αν μάλιστα διαβάσετε την επιστολή, θα διαπιστώσετε πως η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών θεωρεί πως όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης. Οι εντάσεις στο σχολείο οφείλονται στο ότι «οι γονείς συζητούν ολοένα συζητούν για μεγαλύτερη φτώχεια, για τον φόβο της απόλυσης». Καμία αντίρρηση ως προς το γεγονός, όμως και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός έχει τα όριά του. Θα μου πείτε δεν τα είχε ποτέ, γιατί να τα βρει τώρα; Και συνεχίζει ακάθεκτη η ΟΛΜΕ για τη θέρμανση, για τη συγχώνευση σχολείων, για τον εξοπλισμό, για τις αίθουσες, για τα εργαστήρια που λείπουν – πότε έγινε τελευταία φορά απεργία για τον εξοπλισμό και τα εργαστήρια άραγε; «Μπορούν να μας ξεσπιτώνουν... μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό». Διότι, ως γνωστόν, ώσπου να συμβούν όλα αυτά η μέση εκπαίδευση έχαιρε άκρας υγείας.

 Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις ότι οι εκπαιδευτικοί, για να διατυπώσουν τα προβλήματά τους, διαθέτουν ως μόνο εκφραστικό όπλο το κυρίαρχο αριστερό μελό, το οποίο ευνουχίζει ακόμη και την περιγραφή υπαρκτών προβλημάτων, όπως η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικογένειας. Θλιβερότερο ακόμη είναι να διαπιστώνεις πως γι’ αυτούς όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης στρέφονται γύρω από τα συνδικαλιστικά τους αιτήματα.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Όπως ήταν πολύ φυσικό μου γεννήθηκε μία έντονη περιέργεια να βρω και να διαβάσω την ίδια την επιστολή.

Απολαύστε την...

Ανοιχτό γράμμα προς τους μαθητές μας

Φίλε μαθητή/ φίλη μαθήτρια,

Θα ήθελα να σου εξηγήσω για ποιους λόγους αναγκαστήκαμε εμείς, οι καθηγητές σου, να ξεκινήσουμε αυτό τον δύσκολο απεργιακό αγώνα. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό. Θα ήθελα να μάθω κι εγώ τη γνώμη σου, ιδίως αν είναι διαφορετική από τη δική μου. Σου ζητώ όμως πρώτα να ξοδέψεις δυο λεπτά για να με ακούσεις.

Σε συναντώ καθημερινά στην τάξη, ανταμώνουμε στους διαδρόμους και στις σκάλες, στη αυλή του σχολείου μας. Με ενώνουν μαζί σου κοινές έγνοιες για το μάθημα της ημέρας, οι χαρές και οι λύπες της σχολικής καθημερινότητας. Ακόμα κι αυτά που κάποιες στιγμές φαίνεται να μας χωρίζουν συχνά γίνονται αφορμή για να συνδεθούμε στενότερα.

Κάποιες φορές στο σχολείο κυριαρχεί η ένταση, οι κραυγές δυναμώνουν, οι παλάμες σφίγγουν, το βλέμμα αγριεύει. Θα έχει περάσει, ασφαλώς, από το νου σου ότι τις περισσότερες φορές αυτές οι συγκρούσεις έχουν τη ρίζα τους έξω από το σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην καθημερινή ζωή. Και υπάρχουν λόγοι γιʼ αυτό. Ιδίως στις μέρες μας, η επιβίωση συχνά γίνεται ένας καθημερινός εφιάλτης.

Οι γονείς συζητούν ολοένα στο σπίτι για νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για μεγαλύτερη φτώχεια, για το φόβο της απόλυσης. Οι μεγαλύτεροι φίλοι σου ομολογούν πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια όποια δουλειά, κι ας έχεις ένα σωρό πτυχία. Μόνη διέξοδο βλέπουν στη μετανάστευση. Αλλά και συ ο ίδιος παρατηρείς το χαρτζιλίκι σου να λιγοστεύει, το σπίτι σου μέρα τη μέρα να αδειάζει. Και την ίδια ώρα οι υπουργοί μας κάνουν λόγο για νέες περικοπές και νέα μέτρα, που σχεδιάζει να επιβάλει η τρόικα, ή για δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί.

Αυτά, φίλοι μαθητές, είναι προβλήματα που κι εμείς οι καθηγητές σας αντιμετωπίζουμε, όπως όλοι οι εργαζόμενοι.

Ο μισθός μας μειώθηκε μέχρι το μισό, το διδακτικό μας ωράριο αυξήθηκε, οι συνθήκες εργασίας χειροτέρεψαν, οι διορισμοί νέων εκπαιδευτικών σταμάτησαν. Ταυτόχρονα, πολλά δημόσια σχολεία καταργούνται και συγχωνεύονται, άλλα δεν έχουν θέρμανση, εξοπλισμό, αίθουσες και εργαστήρια. Με τα τελευταία μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση, μπορούν να μας ξεσπιτώνουν και να μας στέλνουν από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη οποτεδήποτε, χωρίς να νοιάζονται πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιους μισθούς. Μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό.

Μετά από αυτά τα τελευταία μέτρα το ποτήρι ξεχείλισε. Πήραμε την απόφαση πως πια δεν πάει άλλο. Το ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο να απεργούμε σε μέρες που κάποιοι από σας δίνουν κρίσιμες εξετάσεις για το μέλλον τους. Όμως δεν διαλέξαμε εμείς αυτή την περίοδο για να συγκρουστούμε, αλλά η κυβέρνηση, που προώθησε αυτά τα μέτρα. Ούτε είναι εύκολο για μας σε τέτοιες συνθήκες να στερηθούμε το μισθό μιας πολυήμερης απεργιακής περιόδου. Όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε άλλη διέξοδο.

Στην τηλεόραση συχνά θα ακούς ότι τάχα η απεργία μας έχει στο στόχο της εσένα. Αυτοί που τα λένε αυτά έχουν κάνει ήδη την επιλογή τους. Πήγαν με εκείνους τους λίγους, που συνεχίζουν να κερδίζουν ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Είναι αυτοί που διαπομπεύουν τους γονείς σου και όλους τους εργαζόμενους σαν τους τεμπέληδες της Ευρώπης. Μην επιτρέπεις σʼ αυτούς να μιλούν στο όνομά σου. Μην τους αφήνεις να σε χρησιμοποιούν σαν όπλο ενάντια στο δίκαιο αγώνα όλων μας για ένα καλύτερο μέλλον.

Σκέψου πως έχουμε ένα κοινό στόχο, που μας φέρνει από την ίδια πλευρά. Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτή την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας. Έχουμε επιλέξει να σταθούμε από την πλευρά του δίκιου και της αξιοπρέπειας. Και θα το κάνουμε, όσο περνάει από το χέρι μας.
Δεν είναι μια εύκολη επιλογή. Αλλά, πίστεψέ μας, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Ο καθηγητής/η καθηγήτριά σου

Μάιος 2013  (πηγή newsit.gr)

Αφού την διάβασα λοιπόν έχω κι εγώ να προσθέσω 1-2 παρατηρήσεις στα όσα πολύ σωστά αναφέρονται στο παραπάνω άρθρο...

1) Μπορεί να γίνομαι γραφική αλλά εγώ συγνώμη έψαχνα και συγνώμη δεν βρήκα!  ΜΙΑ “ΣΥΓΝΩΜΗ”, ΡΕ!!!... 

2) Αγαπητοί καθηγητές, όλο το πρόβλημα στην παιδεία ξεκινάει από την προσφώνηση του γράμματος και μόνο... Τι σημαίνει  "Φίλε μαθητή/ φίλη μαθήτρια"; Ποιος σας είπε ότι θέλουμε να είστε φίλοι των παιδιών μας;  Φίλους έχουν δεκάδες...  Καθηγητές παιδαγωγούς δεν έχουν!

3) Για άλλη μία φορά κάποιοι προσπαθούν να εντάξουν τα παιδιά στο πρόβλημά τους. Όπως πάντα τα παιδιά είναι αυτά που επηρεάζουν το συναίσθημα των πολιτών. Αν έχεις μαζί σου στον αγώνα σου παιδιά γίνεσαι πιο συμπαθής, πιο αποδεκτός. Παιδιά στις πορείες, παιδιά στις απεργίες, παιδιά στην Ιερισσό, παιδιά στην Κερατέα... Αφήστε ήσυχα τα παιδιά! Ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση αρκετά τραβάνε από τα καραγκιοζιλίκια σας! Δεν έχετε κανένα λόγο να τα "φορτώνετε" κι άλλο συναισθηματικά!

Μόνη λύση να παραιτηθούν ή να καθαιρεθούν οι «τυφλοί» της ΟΛΜΕ...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Σπάνια ένα συνδικαλιστικό σωματείο έχει διαπράξει τόσο κολοσσιαία λάθη όσα η ΟΛΜΕ – κάτι τέτοιο ούτε στην Ελλάδα των υπερβολών δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα συνέβαινε.

Σπάνια ένα συνδικαλιστικό σωματείο έχει επιδείξει τόσο μεγάλη ακαμψία, ώστε να βρεθεί σε αντιπαράθεση με τους πάντες – την κοινωνία, το σωματείο – ομπρέλα που είναι η ΑΔΕΔΥ, τα κόμματα στα οποία οι ίδιοι οι συνδικαλιστές του ανήκουν.

Άγνωστο τι είναι αυτό που τύφλωσε τόσο πολύ την ΟΛΜΕ, ώστε να οδηγήσει έναν ολόκληρο κλάδο σε μια πρωτοφανή στρατηγική ήττα, παίρνοντας στον λαιμό της όλους τους εκπαιδευτικούς.

Και τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που, στην διαδήλωσή τους, τόλμησαν να φερθούν με επικίνδυνα ανόητο τρόπο, βγάζοντας ένα αυτοσχέδιο τανκ στους δρόμους της Αθήνας και κραδαίνοντας αφίσα με το… πουλί της χούντας - δηλαδή, ξέφυγαν τελείως!

Τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που δεν μπόρεσαν έστω και την τελευταία ώρα να λάβουν το μήνυμα της ΑΔΕΔΥ, που ξεκαθάρισε ότι απεργία μέσα στις Πανελλαδικές δεν μπορεί να λάβει την κάλυψη της και αρνούμενη να κηρύξει απεργία την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών.

Τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που αποφάσισαν να μην υπακούσουν σε απόφαση για απεργία που έλαβε το τριτοβάθμιο σωματείο στο οποίο υπάγονται, καλώντας τα μέλη τους να σπάσουν την απεργία (που κηρύχθηκε γι’ αυτούς)!

Τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που κάθισαν και έγραψαν ανοιχτή επιστολή στους μαθητές τους, αραδιάζοντάς τους ένα σωρό ανακρίβειες και μιλώντας τους για το… χαρτζιλίκι τους που λιγοστεύει και για το… «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας»!

Οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης οφείλουν να κατανοήσουν πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να τους εκπροσωπούν – ανεξαρτήτως παρατάξεων.

Διότι στην καλύτερη περίπτωση, έχουν χάσει τα λογικά τους – για συνδικαλιστική ευελιξία, ούτε λόγος.

Δεν είναι δυνατόν να μην βρίσκεις ούτε έναν σύμμαχο (αν εξαιρέσουμε την συνδικαλιστική ηγεσία των δασκάλων και τους εργαζομένους στον… ΗΣΑΠ!) και να επιμένεις στο δικό σου, πέφτοντας (παραζαλισμένος και έχοντας εντελώς χάσει τον έλεγχο των κινήσεών σου) από το ένα λάθος στο άλλο.

Δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπείς εκπαιδευτικούς και να βγάζεις στους δρόμους τανκς και πουλιά της χούντας.

Το πρωτοφανές αυτό φιάσκο έχει ονοματεπώνυμα – επίσης ανεξαρτήτως παρατάξεων.

Η μόνη λύση τώρα είναι να ομολογήσουν την αποτυχία τους και να παραιτηθούν από τις θέσεις τους, ώστε να ακολουθηθούν οι νόμιμες και δημοκρατικές διαδικασίες, προκειμένου οι εκπαιδευτικοί να αποκτήσουν την συνδικαλιστική ηγεσία που τους αξίζει.

Αν τα συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν τόσο πολύ τυφλωθεί ώστε να μην βλέπουν την ανάγκη να εγκαταλείψουν το καταστροφικό σκηνικό ερειπίων το οποίο δημιούργησαν, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την καθαίρεσή τους.

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, άλλος δρόμος δεν υπάρχει...

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Περιττό να διευκρινίσω ότι συμφωνώ απολύτως με το παραπάνω άρθρο!
Θα ήθελα μόνο να προσθέσω ότι η συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ είχε έναν σύμμαχο στον παραλογισμό της...  την αντιπολίτευση!
Σύσσωμη η αντιπολίτευση στήριξε την απόφαση της ΟΛΜΕ αλλά μετά τις πρώτες ημέρες και τις πρώτες αντιδράσεις των πολιτών κάποιοι άρχισαν να "στρογγυλεύουν" λίγο τις γωνίες και να μειώνουν τις κραυγές για "επανάσταση".
Φαίνεται όμως ότι ήταν αρκετό για να πάρουν αέρα τα μυαλά των συνδικαλιστών και τώρα πια... έχουν ξεφύγει!

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΕΠΟΧΕΣ... ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ!...

Θυμάμαι ένα ταξίδι μου στην Αθήνα το 2004, λίγο μετά τις εκλογές...

Ταξιδεύω λοιπόν για επαγγελματικούς λόγους Χανιά-Αθήνα στην οικονομική θέση όπως πάντα.

Παρένθεση... Βασικά ποτέ δεν κατάλαβα την “business class” για μία πτήση 35-40' αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Εγώ, ούτως ή άλλως ανήκω στην “πλέμπα” που ταξιδεύει πάντα με εισιτήρια που πληρώνω ΕΓΩ και πάντα στην οικονομική θέση όσο  κι αν διαρκεί η πτήση...  Κλείνει η παρένθεση!

Έχω κάτσει στην θέση μου ωραία και καλά και χαζεύω τον κόσμο, όταν μέσα στο αεροπλάνο μπαίνει μία “παρεούλα” γνωστών τοπικών στελεχών αγροτικών συνεταιρισμών.

Επιδεικτικότατα, κάθονται στις πρώτες “business class” θέσεις και συζητούν φωναχτά για την αλλαγή της κυβέρνησης και τα όσα θα “ψάλουν” στον νέο υπουργό τώρα που θα πάνε στην Αθήνα.

Και τότε ακούω την φοβερή ατάκα...
Με στεντόρεια φωνή και κουνώντας το δάχτυλο ένας από τα “στελέχη” δηλώνει...
“δεν θα μου πει εμένα κανένας Καραμ@@@ς τι να κάνω με τον συνεταιρισμό ΜΟΥ”!

Αξέχαστες εποχές...

Δυστυχώς είχε δίκιο.
Κανένας “Καραμ@@@ς” δεν του “είπε” αυτά που έπρεπε να του “πει”.

Δυστυχώς, η επανίδρυση του κράτους δεν έγινε και έτσι όλοι αυτοί οι “έξυπνοι” “καλοπερασάκηδες” (με τα λεφτά των άλλων πάντα!) συνέχισαν να κάνουν ότι έκαναν από την δεκαετία του '80 μέχρι και σήμερα.

Αλλά...

Διαβάζω σήμερα την είδηση...

ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ …1994!

«Είναι σαφής η εντολή του κ. Πρωθυπουργού για έλεγχο των τριτοβάθμιων αγροτικών οργανώσεων σε βάθος χρόνου, από το 1994 μέχρι σήμερα για να μην υπάρχουν ερωτηματικά και σκιές στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος», ξεκαθαρίζει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων Αθανάσιος Τσαυτάρης, σε έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή. Παράλληλα, ο υπουργός προειδοποιεί ότι αμέσως μετά την ολοκλήρωση των ελέγχων στις Τριτοβάθμιες Οργανώσεις «για να εξακριβωθεί που και πως ξοδεύτηκαν τα χρήματα της ενίσχυσης που προέρχονται από τις ασφαλιστικές εισφορές των ίδιων των αγροτών στον ΕΛΓΑ», οι έλεγχοι θα επεκταθούν και στις Δευτεροβάθμιες Αγροτικές Οργανώσεις (Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών) και σε Πρωτοβάθμιους Συνεταιρισμούς που διαχειρίστηκαν μεγάλα κρατικά κονδύλια και εμφανίζουν μεγάλα χρέη αλλά και σε μεμονωμένους αγρότες και των ενισχύσεων τους.  (διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην ΚΑΡΦΙΤΣΑ)

... και κλαίω από τα γέλια!

Πολύ θα ήθελα να πετύχω κάπου εκείνο το “παρεάκι” και να δω πως αντιμετωπίζουν τον νέο “μ@@@” πρωθυπουργό που τολμάει να ζητάει έλεγχο των πεπραγμένων τους.

Κύριοι, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και αυτό έχει κρυώσει προ πολλού.

Ήρθε επιτέλους η ώρα να μπούμε στα “άδυτα” των αγροτικών συνεταιρισμών και να δούμε τι διαχείριση πόρων γίνεται εδώ και δεκαετίες.

Κρίμα που δεν θα ξεκινήσουν τον έλεγχο από την δεκαετία του '80 γιατί τότε θα γελούσε και ο κάθε πικραμένος.
Κάτι μου λέει όμως ότι και από το '94 να ξεκινήσουν πάλι “γέλιο” θα βγει.

Επειδή  λοιπόν είναι  βέβαιο ότι θα βγουν πολλά “άπλυτα” στην φόρα να ξεκαθαρίσουμε από τώρα κάτι βασικό.

Θα είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να δούμε αγρότες να διαμαρτύρονται για τυχόν ατασθαλίες στους συνεταιρισμούς τους!

Οι αγρότες εκλέγουν την ηγεσία των συνεταιρισμών και, επειδή μιλάμε για μικρές κοινωνίες, πάντα ξέρουν πολύ καλά τι ψηφίζουν!

Το κράτος έχει -έως έναν βαθμό- την ευθύνη του ελλιπούς ελέγχου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι αγρότες οι ίδιοι έβλεπαν και ήξεραν τι συμβαίνει, ενώ αρκετοί ήταν και αυτοί που δεν ήθελαν “παρεμβάσεις του κράτους στα δικά τους” (πχ από κανέναν Καραμ@@@!)

Ώρα λοιπόν ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του!

Απλή κοινή λογική...