Η βουλευτής του Σύριζα, άθελά της, επανέλαβε ό,τι λένε οι πολίτες αυτής της χώρας καθώς άναυδοι παρακολουθούν όσα κωμικοτραγικά διαδραματίζονται μπροστά τους: Βοήθεια…
Ο εκφωνητής αποχαιρετάει το ακροατήριό του με την ευχή των ανταρτών του Λαϊκού στρατού. «Ψυχή βαθιά», βγαίνει στο βουνό, θα συναντήσει τον Διαμαντόπουλο, στα «γουναράδικα». Ψυχή βαθιά, συναγωνιστές, το σύνθημα γίνεται αφίσα, οι στρατιώτες κατεβάζουν την ελληνική σημαία-κεραία της ΕΡΤ. Ο Καμμένος εκφωνεί το τελευταίο διάγγελμα του 1941, οι δυνάμεις κατοχής κατέλαβαν το Ραδιομέγαρο, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ. Η Ζωή με μια ντουντούκα φωνάζει βοήθεια, η Ραχήλ στα κάγκελα, σκαρφαλωμένη στην πόρτα αναπαριστά τη μεγαλειώδη σκηνή, μια νέα Πέπυ Ρηγοπούλου στην πόρτα του Πολυτεχνείου καθώς το τανκ του Ντερτιλή ετοιμάζεται να εισβάλει. Είστε επίορκοι, φωνάζει, υπηρετείτε τους ανθρώπους που κυβερνούν παράνομα τη χώρα. Ψωμί παιδεία ελευθερία, φωνάζει ο Στρατούλης, το σύνθημα της δικτατορίας, συμπληρωμένο από την αγανάκτηση της πλατείας, η χούντα δεν τελείωσε το ’73. Χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα καταγγέλλει ο Λαφαζάνης, πραξικόπημα, λέει ο Κατρούγκαλος με το κύρος του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου. 10 μέρες πριν την επέτειο της χουντικής επέμβασης στο Πολυτεχνείο, η τροϊκανή κυβέρνηση εισέβαλε με τον ίδιο τρόπο στην ΕΡΤ, πάντα επικολυρικοί οι δημοσιογράφοι.
Στον ίδιο δρόμο που περπατούσε ο ήρωας Γρηγόρης Λαμπράκης, στη Μεσογείων, οι νέοι ήρωες, ο Βούτσης, είναι έτοιμοι να πάρουν τη σκυτάλη. Όχι στην κρατική βία και τρομοκρατία, στην κατάλυση της νομιμότητας και την υπονόμευση της δημοκρατίας από την κυβέρνηση των δοσίλογων. Φτιάξτε φυλακές, συστήνει ο Παναγούλης, οι υπηρέτες του μνημονίου θα μπουν στα ίδια κελιά που ήταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και η παρέα του. Αν δεν τους λιντσάρει ο λαός, όπως τον Αμερικανό πρέσβη στη Λιβύη. Ο Βασίλης, που ήταν νέο παιδί στη χούντα και δεν την ένιωσε, 23 χρονών μωρό, λίγο μεγαλύτερος απ’ αυτούς που ήσαν μέσα στο Πολυτεχνείο, χαίρεται που θα ζήσει κι αυτός μια δικτατορία στη ζωή του. Λαέ, θυμήσου, το χώμα που πατάς, λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ ΕΛΑΣ, φωνάζουν στην Καλαμάτα. Στο Βίτσι και στον Γράμμο σας χώσαμε στην άμμο, απαντούν οι απέναντι.
Βοήθεια. Ζουν ανάμεσά μας. Βοήθεια. Το κακό είναι ότι δεν μπορούμε να γελάσουμε, όπως άλλοτε. Δεν έχουμε πια χιούμορ, το χάσαμε. Σ’ αυτή τη χώρα 4 χρόνια τώρα, πολλοί άνθρωποι παλεύουν με τα δόντια να κρατήσουν τη δουλειά τους, να κρατήσουν το σπίτι τους, να βρουν μια δουλειά να ζήσουν. Δεν μπορούν να γελάσουν. Βλέπουν τη «μονομαχία στο Ελ Πάσο» και λένε έλεος, όχι άλλο κάρβουνο, φτάνει με την παράνοια τόσα χρόνια. Πες μας κάτι σοβαρό. Δεν βλέπεται πια αυτό το έργο. Έχει έρθει η ώρα να μιλάμε σαν ενήλικοι, σοβαροί άνθρωποι, κι όχι σαν ήρωες ταινίας του Τζέιμς Πάρις. Φίλε, έλεος. Αν έχουμε δικτατορία και οι δυνάμεις κατοχής εισέβαλαν στη χώρα, τότε ψυχή βαθιά παλικάρι μου, παραιτήσου και βγες στο αντάρτικο. Μην παίρνεις τα 10δες εκατομμύρια κομματικής επιχορήγησης από τα λεφτά της Μέρκελ, μην εισπράττεις το βουλευτικό μισθό πολυτελείας από τους «δοσίλογους». Όσους έμπαιναν στη Συμβουλευτική του Μαρκεζίνη τους λέγαμε χουντικούς, δεν γίνεται αντάρτικο με κρατική επιχορήγηση στα κανάλια των τηλεοράσεων. Τι είπες; Πολιτικοί είσαστε, λέτε και μια κουβέντα παραπάνω; Όμως με αυτές τις ίδιες κουβέντες, τις ίδιες λέξεις, τα ίδια επιχειρήματα, κάποιοι δέρνουν, μαχαιρώνουν, σκοτώνουν, βάζουν βόμβες, δολοφονούν, αυτοκτονούν. Οι λέξεις στην ταραγμένη εποχή μας, στη διαταραγμένη κοινωνία μας, είναι σφαίρες. Είσαι σίγουρος ότι θες εσύ να προμηθεύσεις τα πολεμοφόδια;
Ζούμε μια κομβική στιγμή ως κοινωνία. Πέσαμε από τον γκρεμό, φτάσαμε στον πάτο και τώρα ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Θα μείνουμε εκεί, στη μιζέρια, ή θα αρχίσουμε ξανά να ανεβαίνουμε προς τα πάνω; Η ιστορική στιγμή έχει αλλάξει. Τώρα ο κόσμος περιμένει τις απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Πώς θα γίνει, πώς θα τα καταφέρουμε.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν υπάρχει ως πολιτικός χώρος, ποτέ δεν υπήρχε. Ήταν απλώς ο χώρος υποδοχής των αντιδράσεων μιας ανυποψίαστης, ανέμελης κοινωνίας που έπεσε ξαφνικά από το βουνό στην άβυσσο και έπρεπε να εκτονώσει τις πρώτες ψυχολογικές της αντιδράσεις. Την άρνηση και την οργή. Τώρα η κοινωνία σηκώνεται ξανά σιγά-σιγά. Κι αυτά που ψάχνει είναι η σοβαρότητα, οι προτάσεις, το εθνικό σχέδιο. Το 2010 και το 2011 είναι χθες, αλλά σε πολιτικό χρόνο είναι αιώνες μακριά. Δεν επαναλαμβάνονται.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο, ο Σύριζα, η Χρυσή Αυγή, ο Καμμένος… μόνο να γράψεις αυτά τα τρία ονόματα μαζί δίπλα-δίπλα, καταλαβαίνεις την αδιέξοδη παλαβομάρα της κατασκευής «αντιμνημονιακό μέτωπο». Ο Σύριζα, λοιπόν, βρίσκεται επίσης σε ένα κομβικό σημείο. Πρέπει τώρα να πει μερικά πράγματα, τι κάνουμε τώρα, ποια Ελλάδα θέλουμε για το μέλλον. Μπορεί να αρέσουν στον ελληνικό λαό, μπορεί να μην αρέσουν. Αλλά αυτά που έλεγε μέχρι τώρα ήταν για άλλη εποχή. Όπως το 2010 η κοινωνία δεν ήθελε να ακούσει καμία λογική φωνή, ήθελε μόνο βρισίδι να ξεσπάσει, εχθρούς να κατηγορήσει, έτσι τώρα δεν αντέχει άλλο την παράνοια του καφενείου, την τσάμπα μαγκιά των τηλεοπτικών παραθύρων. Θέλει προτάσεις, νέες ιδέες. Αλλιώς, ο Σύριζα το έχει ξαναδεί το έργο, το 2008. Όμως τώρα είναι ακόμα σοβαρότερα τα πράγματα, γιατί αυτή η ανάγκη δεν έχει καν να κάνει με εκλογικές νίκες. Αν νικήσει έτσι όπως είναι, τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει, κι εμείς μαζί του, θα είναι τέτοια που τα σημερινά θα μοιάζουν παιχνιδάκι.
Τα κόμματά μας οφείλουν να ενηλικιωθούν γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Λειτουργούν ακόμα ως παίκτες, μετράνε τις μάρκες, ποντάρουν, κάνουν μπλόφες, χωρίς να τους περνάει καν απ’ το μυαλό ότι οφείλουν να αλλάξουν παιχνίδι. Όσο μένουν έτσι, όσο δεν απαντούν στην ανάγκη της κοινωνίας για αλήθειες και σοβαρότητα, η εκκρεμότητα θα συνεχίζεται. Και όλο και πιο συχνά θα ακούνε την κραυγή «βοήθεια!». Μόνο που θα τη λένε όσοι τους ακούνε.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
