Πες τον πόνο σου σε έναν εκατομμυριούχο...

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Τι είναι αυτό άραγε που μας κάνει να είμαστε τόσο ανεκτικοί στο δημόσιο εξευτελισμό της ανθρώπινης επικοινωνίας; Γιατί επιτρέπουμε σε μικρές ομάδες παραγωγών κουλτούρας να εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο, αποθεώνοντας το λαϊκισμό και την αναξιοπρέπεια; Πως καταντήσαμε έτσι και μας φαίνεται φυσιολογικό άνθρωποι που αμείβονται – ή τουλάχιστον αμείβονταν μέχρι πρότινος– προκλητικά, να αναδεικνύουν τη δυστυχία κάποιων συμπολιτών μας, σε θέαμα προς κατανάλωση;

Δεν ξέρω αλλά όλες αυτές οι συνθήκες παραλογισμού μου θυμίζουν κάτι παραμύθια στα οποία ο φτωχός υπήκοος ζητά ακρόαση από τον άρχοντα για να πει τον καημό του, περιμένοντας ταπεινά τη λύτρωση. Βέβαια, εδώ το πράγμα έχει περισσότερο δραματοποιημένο ρεαλισμό, δεδομένου πως μετά από τις «αποκαλύψεις» και το θόρυβο στο γυαλί η πολιτεία σπεύδει να πάρει τα μέτρα της, με ουσιαστικές παρεμβάσεις. Με λίγα λόγια, οι θεσμοί, οι νόμοι, οι υπηρεσίες του δημοσίου και ένα σωρό άλλοι παράγοντες της δημοκρατίας «ξυπνούν» όταν ακουστεί η τσιριχτή φωνή του Αυτιά ή η «αγανακτισμένη» έκρηξη του Παπαδάκη. Έτσι, νομιμοποιείται απόλυτα η μαγική «μεσολάβηση» μεταξύ λαού και εξουσίας που δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη σε «μεσίτες» και «ξεματιάστρες».

Δεν άλλαξαν λοιπόν και πολλά από τότε που οι δομές του φεουδαρχικού συστήματος ήταν φτιαγμένες για να εξυπηρετούν τα δίκτυα των αρχόντων μιας αγροτικής περιοχής. Αυτοί δέχονταν πάντα τους χωρικούς για μεσολάβηση και ρουσφέτια. Η αστικοποίηση και η μετάβαση στην αστική δημοκρατία δεν μπόρεσαν να μεταβάλουν το σκηνικό διαχείρισης της εξουσίας ούτε και να διορθώσουν στην ουσία, τις σχέσεις εξάρτησης. Αλλά μήπως και οι ίδιοι οι αιρετοί διαχειριστές δεν υποτάσσονται πλήρως στις επιταγές της «τηλεοπτικής» δημοκρατίας; O Άδωνις, αεικίνητος «σταρ» ξημεροβραδιάζεται σε εκπομπές και ο «άπαιχτος» Ταμήλος δηλώνει πως βαριόταν να πάει στη Βουλή γιατί το έδειχνε η τηλεόραση...

Το χειρότερο όμως απ΄όλα είναι η αφόρητη πια και εξοντωτική για την αισθητική αξιοπρέπεια, υποκρισία. Πρόκειται για μία κουλτούρα «θεάτρου» που υποδεικνύει τον τρόπο διεκδίκησης δικαίου, σε μια κοινωνία, όπου η εξουσία παραδίδεται μόνο σ΄αυτόν που κραυγάζει περισσότερο από τους άλλους. Επιπλέον, είναι τραγελαφικό να βλέπει κανείς εκατομμυριούχους δημοσιογράφους και πολιτικούς να «συμπονούν» τον απλό άνθρωπο και να επικαλούνται τις λαϊκές τους ρίζες. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, τον εκχυδαϊσμό της δημοκρατίας και την ολοκληρωτική πλέον, απώλεια κύρους για θεσμούς και κανόνες της πολιτείας. Γιατί δεν έχει πια ενδιαφέρον να περιμένει κανείς να συναλλαγεί ή να πιστέψει σε ένα κράτος που αντιδρά μόνο με τσιρίδες, ικεσίες και οδυρμούς.

Πραγματικά, δεν ξέρω πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος όταν διακρίνει τη γεωμετρική πρόοδο της δημόσιας απάτης και του εξευτελισμού. Στο τέλος, έτσι όπως πάμε, δεν θα έχει πια νόημα να ορίζεις την πολιτική αντίδραση μέσα από σχέδια, λογική και επιχειρήματα. Θα αρκείται κανείς μόνο, στην αισθητική απόλαυση του καλύτερου ψεύτη ή της πιο εντυπωσιακής παράστασης για να πετύχει το στόχο του και να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Είπαμε ότι ζούμε στη χώρα που γεννήθηκε το θέατρο και ευδοκίμησε ο καραγκιόζης αλλά όχι κι έτσι. Πόσο πια να «πονέσουν» κι αυτοί οι «καλοί» και «ευαίσθητοι» δημοσιογράφοι; «Άνθρωποι» είναι...

ΠΗΓΗ  capital.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Βέβαια πρέπει κανείς να λάβει υπ' όψιν του και την αντίδραση των δημοσιογράφων σε περίπτωση που δεν καταφέρουν να λύσουν το πρόβλημα κάθε πολίτη που απευθύνεται σε αυτούς.

Γιατί, όταν εμείς οι πολίτες δίνουμε τόση σημασία στα λεγόμενά τους, ο κάθε πολιτικός αναγκαστικά σκέφτεται και το πολιτικό κόστος που θα έχει από το καθημερινό "κράξιμο" που θα δεχθεί από τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο.

Η "τέταρτη εξουσία" λοιπόν, ειδικά σε περίοδο κρίσης όπου τα προβλήματα όλων μας βαίνουν αυξανόμενα... καλά κρατεί και διαπρέπει!!!