Ρε δε πα να…συνουσιαστούμε…

Γράφει ο  Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Αριστερά ήταν η μεγάλη νικήτρια του εμφυλίου πολέμου κι ας έβαλε, τότε, τα όπλα παρά πόδα.

Κατάφερε στη συνέχεια να κερδίσει τον σημαντικότερο «πόλεμο».

Τον ιδεολογικό.

Κατάφερε να ευνουχίσει τα φύσει φιλελεύθερα χαρακτηριστικά της ελληνικής ράτσας και να τη στραγγαλίσει θανάσιμα.

Κατάφερε να δημιουργήσει το Κράτος των ονείρων της.

Με πρακτικές ήσσονος προσπάθειας, με γραφειοκρατία και διαφθορά.

Με έλεγχο μεγάλης μερίδας του Τύπου και των Μέσων Ενημέρωσης (μια ματιά στην πολιτική καταγωγή των ιδιοκτητών των ΜΜΕ πείθει και τον πλέον αφελή), αλλά και την διείσδυση στελεχών της σε επιτελικές θέσεις (μια ματιά στην πολιτική καταγωγή των περισσοτέρων τηλεαστέρων –διαμορφωτών της κοινής γνώμης, πείθει και τον πλέον αδαή) και τομείς πλάι στο υδροκέφαλο τέρας που δημιουργήθηκε.
Ο δε φιλελεύθερος – αστικός χώρος, παρακολουθούσε εκ του σύνεγγυς, αποσβολωμένος από τα όποια φοβικά σύνδρομα του είχαν δημιουργήσει και αποχαυνωμένος στην ψεύτικη ευμάρεια των δανεικών και της βολής του.
Ακόμη και το κατ' εξοχήν αστικό κόμμα του τόπου, διαβρώθηκε σε μέγιστο βαθμό ιδεολογικά.
Πως νομίζετε ότι δημιουργήθηκαν οι διάφοροι "λαϊκοκομμουνιστές" που το επάνδρωσαν και εξακολουθούν να το κάνουν;
Πως νομίζετε ότι ξεφύτρωσαν τα πολιτικά μορφώματα από τις τάξεις του;

Και τι έκαναν, θα πείτε, οι μη Αριστερές κυβερνήσεις του τόπου;

Ωμά και τελείως ψυχρά θα απαντήσουμε ότι παρακολουθούσαν.

Είτε επειδή ήταν αυτιστικές κι αδυνατούσαν να κατανοήσουν την «χειρουργική» διείσδυση της Αριστεράς στην κοινωνία, είτε επειδή στερούντο για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και ιδεολογικής ταυτότητας.

Ας μη ξεχνάμε, ότι για πολλά χρόνια μετά τον εμφύλιο –και με τη σύμπραξη του θλιβερού παλατιού- η ιδεολογία της αστικής τάξης ήταν ο αντικομμουνισμός!

Ας μη ξεχνάμε ότι η εφαρμογή του νόμου εγκαταλείφτηκε για δεκαετίες, από τον φόβο μη χαρακτηριστούν φασίστες οι κυβερνώντες αστοί.

Ας μη ξεχνάμε ότι για δεκαετίες μετά τον εμφύλιο, εθεωρείτο «ντροπή» να είναι κάποιος φιλελεύθερος, δεξιός ή μη Αριστερός.

Μοιραία, λοιπόν, η ανοχή, η ανομία, ο ανορθολογισμός, η ουτοπία, ο λαϊκισμός και η μετριότητα κυριάρχησαν.

Πολύ περισσότερο, μετά την άλωση της ελληνικής κοινωνίας από το «επαναστατικό», «αντικομφορμιστικό», «αντιεξουσιαστικό», «λενινιστικό», «σοσιαλδημοκρατικό», «οικολογικό», «σοσιαλιστικό πολυτελείας» και πολλά άλλα, ΠαΣοΚ.

Οι Έλληνες γίναμε δημόσιοι υπάλληλοι, άμεσα εξαρτώμενοι από το Αριστερής κουλτούρας και πρακτικής δημόσιο.

Ακόμη κι ο ιδιωτικός τομέας, σε μεγάλο του βαθμό, υπήρξε κρατικοδίαιτος και κρατικοκινούμενος.

Κι αν αυτά είναι απλές διαπιστώσεις, το ερώτημα που προκύπτει είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα;

Πολύ περισσότερο, αφού τα πάντα έχουν αλλάξει;

Πως μπορούμε να πορευόμαστε στο αύριο, όταν δεν έχουμε κατανοήσει πόσο ευνουχισμένο είναι μεγάλο μέρος της κοινωνίας, από την Αριστερά;

Πως μπορούμε να συναντήσουμε το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας, παραδομένοι στην Αριστερή μακαριότητα και την ουτοπία της;

Πως μπορούμε να γίνουμε σύγχρονη κοινωνία και κατά συνέπεια Κράτος, όταν καθίσταται αδύνατη η παραμικρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια; Ακόμη και η πλέον οφθαλμοφανής, όπως η απομάκρυνση των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων;

Πως θα αλλάξουμε όταν αρνούμαστε να δούμε κατάματα τις αλήθειες και εξακολουθούμε να αναζητούμε τις αιτίες των δεινών μας σε θεωρίες συνωμοσίας, φραστικούς βερμπαλισμούς και οράματα από το παρελθόν;

Υπάρχει ελπίδα;

Την αναζητούμε!

Όμως, με τέτοιες νοοτροπίες βαθύτατα ριζωμένες στις συνειδήσεις των νεοελλήνων, τα δεδομένα δεν είναι ευοίωνα.

Για σκεφτείτε τι σκηνικό έχουμε καθημερινά;

Απεργίες (κατά κόρο από συνδικάτα του δημοσίου, με Αριστερούς «μπροστάρηδες), «επαναστάτες» των Βορείων προαστίων και των μεγαλοαστικών οικογενειών, αναρχία σε κάθε βήμα μας, πατριδοκαπηλία με ολίγη από «χριστιανοκομμουνισμό», ψεκασμένους και οπαδούς της άρειας φυλής….

Κουβέντα για την επόμενη ημέρα.

Κουβέντα για τη δημιουργία του νέου οικονομικού μοντέλου με το οποίο θα πορευτεί ο τόπος για τα επόμενα 40-50 χρόνια.

Πολύς λόγος, όμως, για τη λίστα Λαγκάρντ, για τους καυγάδες της Κωνσταντοπούλου, για το τι είπε ο ένας και τι ο άλλος, για το επίδομα γάμου….κόκκινη γραμμή του μπάρμπα Φώτη και την ασυλία των συνδικαλιστών…

Ρε δε πα να …συνουσιαστούμε…

ΠΗΓΗ  GR POST