Η κοινωνία των μειονοτήτων...

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

"Αντε τελείωνε, έχεις ραντεβού με την τρόικα, πρέπει να φύγεις". Η ιστορική αυτή προτροπή, ως γνωστόν, ακούστηκε προ ημερών στη Βουλή. Την απηύθυνε ο κ. Μπαλασόπουλος στον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Μητσοτάκη ίνα διακηρύξει εις το πανελλήνιον τη δυσφορία του για τα λεγόμενά του.

Οι περισσότεροι βέβαια, ακόμη και οι πολιτικοί αντίπαλοι του κ. Μητσοτάκη, υποθέτω πως θα αποφανθούν ότι το πρόβλημα στη φράση αυτή το έχει ολόκληρο ο κ. Μπαλασόπουλος, ο οποίος σε λίγες μόνον λέξεις κατάφερε να συμπυκνώσει την έλλειψη κοινωνικής και πολιτικής παιδείας που διακρίνει τον αξιοθαύμαστο κατά τα λοιπά νεοελληνικό πολιτισμό. Θα μου πείτε, πριν κατηγορηθεί ο κ. Μπαλασόπουλος, θα πρέπει να κατηγορηθούν όσοι τον δίδαξαν πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά, και επειδή έτσι θα πάει μακριά η βαλίτσα και θα καταλήξουμε για μία ακόμη φορά στο πληκτικό πλέον συμπέρασμα ότι ο ελληνικός σοσιαλισμός, στο μεγαλύτερο μέρος του, κατέστρεψε όποια ψήγματα πολιτικής και κοινωνικής παιδείας είχε αποπειραθεί να οργανώσει η μεταπολίτευση, σταματώ εδώ.

Να θυμίσω απλώς, για να ελαφρύνω κάπως τη θέση του κ. Μπαλασόπουλου, ότι, προ μηνών, άγημα συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ είχε καταλάβει το γραφείο του κ. Μητσοτάκη όπου και εδείπνησε με καλαμάκια και πιτόγυρα αφήνοντας τις λαδόκολλες και τα άδεια κουτάκια μπίρας όταν απεχώρησε. Το δε άγημα της ΟΛΜΕ αποτελείται από δασκάλους, οι οποίοι έχουν αναλάβει την εκπαίδευση των τρυφερών βλαστών του ελληνισμού, μεταξύ άλλων, υποθέτω, και αυτών του κ. Μπαλασόπουλου, όθεν συμπεραίνω ότι τα ήθη και τα έθιμα θα κληροδοτηθούν και στις επόμενες γενιές, για όποιους ανησυχούν. Υποθέτω δε ότι ο εκπρόσωπος των Τσιγγάνων που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με τον εισαγγελέα για τα καταπατημένα οικόπεδα του Νομισματοκοπείου θα ήταν πολύ ευπρεπέστερος, ούτε σουβλάκια θα έφαγε ούτε «άντε τέλειωνε» θα είπε. Και το επαναλαμβάνω: δεν είναι θέμα αστικής ευγένειας – αν και αυτή κανέναν δεν έβλαψε. Είναι θέμα κοινωνικής και πολιτικής παιδείας.

Τι σχέση έχει τώρα η ΠΟΕ-ΟΤΑ, της οποίας προΐσταται παραπάνω από μία δεκαετία ο κ. Μπαλασόπουλος, με την ΟΛΜΕ και τους Τσιγγάνους του Νομισματοκοπείου; Είναι ότι και οι τρεις αυτές πληθυσμιακές ομάδες –πώς αλλιώς να τις χαρακτηρίσω;– έχουν μειονοτική συνείδηση, η οποία τους επιβάλλει να μάχονται για τα ήθη και τα έθιμά τους. Στην περίπτωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα κατεστημένα ήθη ορίζουν ότι όσοι φέρουν τα φυλετικά χαρακτηριστικά του δημοτικού υπαλλήλου δεν αναγνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο πλαστό και το γνήσιο – εντελώς περιττή διάκριση, που την έχει επιβάλει ο αυταρχικός καπιταλισμός. Στην περίπτωση των δασκάλων, οι άγραφοι νόμοι της φυλής ορίζουν ότι το έργο θα αξιολογείται από τα «ματάκια των παιδιών στην τάξη» και όχι από κριτήρια ας πούμε αντικειμενικά. Και αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων. Στην περίπτωση των Τσιγγάνων τα πράγματα είναι πιο απλά: εγκαθίστανται όπου τους βολεύει, και στήνουν τα παραπήγματά τους κατά προτίμηση σε ιδιωτικούς χώρους για να είναι εντάξει με το ελληνικό Δημόσιο, γνωρίζοντας επίσης ότι οι μειονότητες είναι ισχυρότερες από τους ιδιώτες απέναντι στο Δημόσιο.

Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία μειονοτήτων, ένα είδος μωσαϊκού όπου διάφορες κοινωνικές ομάδες αδιαφορούν για τους νόμους και τους κανόνες της συνύπαρξης προκειμένου να υπερασπιστούν τα δικά τους ήθη και έθιμα – τα «κεκτημένα» τους στην καθομιλουμένη. Να σημειώσω ότι και η νεολαία αντιμετωπίζεται από πολλούς ως μειονότητα η οποία, όταν οδηγηθεί στα άκρα, διεκδικεί το δικαίωμα να σπάει και να καίει ό,τι βρει, όπως το 2008. Να σημειώσω επίσης ότι και ορισμένες πολιτικές δυνάμεις εμφανίζονται και δρουν ως οργανωμένες μειονότητες και ας ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τη Χρυσή Αυγή έως την αριστερά της αριστεράς, τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι τα παιδιά της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να έχουν παρόμοιο σωματότυπο ο ένας με τον άλλον και συναφείς φυσιογνωμίες. Το ίδιο ισχύει και με το ιδιόλεκτο της άκρας αριστεράς. Η πιο ουσιαστική δυσκολία που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο κατώφλι της διακυβέρνησης της χώρας είναι η αδυναμία του ή η απροθυμία πολλών από τα στελέχη του να απαγκιστρωθούν από τη νοοτροπία της μειονότητας. Εξάλλου και η προστασία των μειονοτήτων είναι κι αυτό ένα αξιοσέβαστο επάγγελμα, του οποίου οι επιτηδευματίες έχουν κάθε συμφέρον να ανακαλύπτουν καταπιεσμένες μειονότητες παντού.

Πολλοί θα πουν, και το λένε, πως η αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας σε μια συνάθροιση μειονοτήτων οφείλεται σε αταβιστικά αντανακλαστικά, στην κοινοτική συγκρότηση που εξασφάλισε την επιβίωση των πυρήνων του ελληνισμού. Μπορεί. Ομως δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη συνεισφορά του διαλυμένου ελληνικού Δημοσίου, η αγριότητα –και όχι ο αυταρχισμός– του οποίου αφήνει απροστάτευτο τον πολίτη ο οποίος για να επιβιώσει είναι αναγκασμένος να οργανωθεί σε μειονότητες, όπως οι φυλές της υποσαχαρίου Αφρικής εντάσσονται στις διάφορες εκκλησίες των ευαγγελικών για να βρουν την προστασία που κανείς δεν τους προσφέρει. Τι έγινε πρώτα, η κότα ή το αυγό; Σημασία έχει ότι αυτήν τη στιγμή η μειονοτική νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο ισχυρή, που δύσκολα θα επιτρέψει στο αναξιόπιστο, δυσλειτουργικό, ανίκανο και αδηφάγο Δημόσιο να μεταμορφωθεί. Θα μου πείτε εδώ κατάφεραν να δημιουργήσουν νοοτροπία διωκόμενης μειονότητας στην πλειονότητα του πληθυσμού, που είναι οι ιδιοκτήτες των ακινήτων.

 

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μαριέτα, ήταν καλύτεροι ευρωβουλευτές οι κηπουροί των αρχηγών;...

Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Ομολογώ ότι συμπαθώ και εκτιμώ τη Μαριέτα Γιαννάκου, την επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ τα τελευταία πέντε χρόνια.
Όσα, όμως, εξόχως απαξιωτικά είπε για τους ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν με σταυρό προτίμησης, τον επόμενο μήνα, με εξέπληξαν.

Θα αναδειχθούν πρόσωπα χαμηλού επιπέδου, άσχετα με τις ευρωπαϊκές υποθέσεις;
Άτομα που το μόνο τους προσόν είναι οι συχνές εμφανίσεις στην τηλεόραση;
Αυτά, περίπου, ισχυρίστηκε.

Αναρωτιέμαι: πώς είναι τόσο σίγουρη, αλήθεια, ότι οι πολίτες θα ψηφίσουν με μοναδικό κριτήριο την αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων και όχι και με βάση το βιογραφικό τους;
Όχι ότι αποκλείεται να συμβεί και αυτό, αλλά -τι διάολο;- σε όλες τις περιπτώσεις; Σε όλες;
Μα αν ο λαός, μετά τα όσα έχει υποστεί, συνεχίσει να επιλέγει τους αρχιερείς του με τον παλαιό άθλιο τρόπο, τότε δεν θα είναι άξιος της μοίρας του;
Την οποία μοίρα του θα άλλαζαν -τάχα μου- οι αρχηγοί των κομμάτων, αν διόριζαν οι ίδιοι τους ευρωβουλευτές, όπως έκαναν έως τώρα;

Αυτό φαίνεται να πιστεύει η αγαπητή Μαριέτα.
Δηλαδή, οι «κηπουροί» του κάθε πολιτικού αρχηγού και τα πρόσωπα του κομματικού σωλήνα;
Διότι αυτό συμβαίνει ανελιπώς από το 1981, με κορυφαία στιγμή το ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, το 2005, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διόρισε μόνο κολλητούς του…

Οι περιπτώσεις όπου άξιοι άνθρωποι επελέγησαν ανεξάρτητα από το τεκμήριο αφοσίωσης προς τον εκάστοτε αρχηγό, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού -και πολλές λέω.

Δεν υποστηρίζω ότι η ψηφοφορία σε εθνικό επίπεδο -όπου ο πολίτης από το Ορμένιο του Έβρου έως τη Γαύδο, καλείται να επιλέξει πρόσωπα από την ίδια λίστα- είναι το καλύτερο σύστημα στον κόσμο.
Πολύ περισσότερο όταν αυτό αποφασίστηκε την τελευταία στιγμή, χωρίς καμιά διαβούλευση, και σε σημαντικό βαθμό για λόγους πολιτικο-προσωπικούς…

Πιστεύω, όμως, ότι είναι προτιμότερο από τη λίστα, στην οποία κάθε αρχηγός-τσοπάνης διόριζε έως τώρα το «κοπάδι» του.
Και πάντως, δεν μπορώ να δεχτώ ότι αποτελεί κραυγαλέα αντιδημοκρατικό και αναποτελεσματικό σύστημα, όπως μας είπε η κυρία Γιαννάκου.

Καταλαβαίνω την πικρία της για το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν τη συνάντησε τον τελευταίο ενάμισυ χρονο.
Αντιλαμβάνομαι, επίσης, ότι πολύ θα επιθυμούσε να γίνει Επίτροπος -στη θέση της Μαρίας Δαμανάκη- και ο Αντώνης Σαμαράς δεν της το πρότεινε.

Αρκούν, όμως, αυτά για να σιχτιρίζει όλους τους ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν στις 25 Μαΐου;

 

ΠΗΓΗ   aixmi.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Να ομολογήσω κι εγώ με την σειρά μου ότι ουδέποτε συμπάθησα την Μαριέττα Γιαννάκου ούτε βέβαια τρέφω προς το πρόσωπό της εκτίμηση ή σεβασμό.

Αυτή όμως είναι και η μοναδική μου ένσταση στο παραπάνω κείμενο.

Θεωρώ απαράδεκτο, ειδικά για κάποιον που προβάλλεται  ως πολιτικός καριέρας, να αναφέρεται με τόση απαξίωση στους ψηφοφόρους και στην κριτική τους ικανότητα.

Άλλο να το λέει ο οποιοσδήποτε από εμάς που ούτε πολιτευτήκαμε ποτέ ούτε σκεφτόμαστε να το πράξουμε στο μέλλον και άλλο μία πολιτικός που πολλάκις έχει ζητήσει την ψήφο του λαού και έχει ανέβει σε ανώτατα αξιώματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Όχι κυρία Γιαννάκου.

Δεν είναι "κατ' επίφασιν δημοκρατικός ο σταυρός προτίμησης"!

Προφανώς εσείς είστε "κατ' επίφασιν" πολιτικός...

ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ!!!...

Επειδή μερικούς τους έχω πραγματικά βαρεθεί και επειδή η "καραμέλα" της Μέρκελ, του μνημονίου και του ευρώ έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα...

Ποιος φταίει για τα...

1)  33.500 ευρώ που κόστισε ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτυ του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητων Απασχολουμένων; (συγνώμη αλλά, τι είναι αυτό το ταμείο;)

2)  6.000  ευρώ που κόστισαν οι κάρτες Χριστουγέννων και Πάσχα του δήμου Ορμυλίας Χαλκιδικής;

3)  13.000 ευρώ ΣΕ ΚΑΘΕ αριστούχο μαθητή του δήμου Λουτρακίου Περαχώρας;

4) 15.000 ευρώ ΓΙΑ ΚΑΘΕ σετ της Στρατιωτικής και Αεροπορικής Εγκυκλοπαίδειας που δόθηκε σε 300 άτομα της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Τρικάλων;

5)  300.000 ευρώ που κόστισε το ρεύμα της Φιλοσοφικής Σχολής όταν το περασμένο καλοκαίρι "ξέχασαν" να κλείσουν τα φώτα του κλειστού -λόγω διακοπών- κτηρίου;

6)  2,2εκ ευρώ που κόστισε το site του ΙΚΑ;

7)  1,5εκ ευρώ που κόστισε το site του εφετείου;

8)  1,1εκ ευρώ για το site της βουλής;

9)  900 ευρώ για την τήρηση πρακτικών του μηνός Οκτωβρίου στον δήμο Παλλήνης Χαλκιδικής (μόνο που εκείνο τον μήνα δεν έγιναν συνεδριάσεις!);

10)  37.000 ευρώ για την κηδεία του δημάρχου Γλυφάδας;

11)  43.000 ευρώ για τον καθαρισμό σχαρών και φρεατίων στο νεκροταφείο ενός δήμου (με απευθείας ανάθεση φυσικά!);

12)  22.000 ευρώ για προμήθεια έντυπου υλικού και 5.500 ευρώ για διαφημιστικά σποτ από ΟΤΑ για την επέτειο άλωσης της Τριπολιτσάς και την 28η Οκτωβρίου;

13)  27.000 ευρώ για δώρα και χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείου;

14)  335.000 ευρώ για εκδηλώσεις σε 4 πόλεις της χώρας από τον παραπάνω οργανισμό για την παγκόσμια ημέρα τηλεπικοινωνιών;

15)  520.000 ευρώ που είναι η απόκλιση του ισοζυγίου προμηθευτών του Ιπποκράτειου;

Για να μην θυμηθώ πχ τα 4,5εκ ευρώ που δεν δικαιολογούνται στην Δημόσια Επιχείρηση Ύδρευσης Γρεβενών που περιείχε και το περιβόητο πια τιμολόγιο 3.000 ευρώ για εσώρουχα ή τα 1,2εκ ευρώ που κόστισαν οι -εξωτικές- διακοπές των συνδικαλιστών της ΔΕΗ μεταξύ 2008 και 2010 ή τα όσα σπαταλώνται ετησίως σε κάθε δήμο της χώρα για καλοκαιρινές "πολιτιστικές" φιέστες ενώ κάθε Σεπτέμβριο ζητούν χρήματα γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν τους δημοτικούς  βρεφονηπιακούς σταθμούς!

Και ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί και να γεμίσει τόμους εγκυκλοπαίδειας!

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν...

Φταίει η Μέρκελ;

Φταίει η τρόικα;

Φταίει το ευρώ;

Φταίνε οι τράπεζες;

Φταίνε οι ΕΛ που καθυστερούν να μας σώσουν;

Ή μήπως όλοι αυτοί έχουν υποχρέωση να πληρώσουν τις σπατάλες μας γιατί "είμαστε ωραίοι" και "τους δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού" και τέλος πάντων... "μας τα χρωστάνε";

Αν δεν καταλάβουμε ότι για τα σημερινά μας χάλια φταίμε όλοι εμείς (προφανώς άλλος φταίει λιγότερο και άλλος περισσότερο γιατί κάποιοι, όπως κι εγώ, ουδέποτε λάβαμε έστω και ένα ευρώ από τα ταμεία του κράτους), αν δεν αλλάξουμε τις συνήθειες μας και αν δεν σταματήσουμε να θεωρούμε "μάγκα" αυτόν που "μασάει τα περισσότερα"...  άκρη δεν θα βγάλουμε ποτέ!

Ας σταματήσουμε λοιπόν την γκρίνια και το ψάξιμο του "φταίχτη" και ας καταλάβουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε την χώρα μας!

Ένα πράγμα που με ενοχλεί ΚΑΙ στην σημερινή κυβέρνηση είναι ότι δεν έχει σταματήσει όλες τις σπατάλες, οφείλουμε όμως όλοι να παραδεχθούμε ότι -επιτέλους- κάποιοι τις ψάχνουν και αρκετές από αυτές τις σταματούν και τις καταγγέλλουν.

Δεν αντέχω όμως άλλο τους ηλιθίους που ψάχνουν που θα ρίξουν το φταίξιμο χωρίς ποτέ να κοιτούν τον καθρέφτη!

Απλή κοινή (χαμένη!) λογική...

ΥΓ : Τα παραπάνω ποσά αναφέρονται σε εκθέσεις που δημοσιοποίησε κατά καιρούς το Σώμα Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης.

ΕΠΡΕΠΕ;... ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ!... ΑΛΛΑ...

Βρίσκω μπροστά μου, σε διάφορες ιστοσελίδες, ηλεκτρονικές δημοσκοπήσεις με το ερώτημα “έπρεπε να εκδοθεί το βιβλίο του Κουφοντίνα; Ναι ή Όχι”.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή...

ΕΠΡΕΠΕ ο Κουφοντίνας να γράψει βιβλίο;
Όχι, δεν ΕΠΡΕΠΕ!
Αλλά είναι αναφαίρετο δικαίωμά του εάν το επιθυμεί να το πράξει!

ΕΠΡΕΠΕ να εκδοθεί το βιβλίο του;
Όχι, δεν ΕΠΡΕΠΕ!
Αλλά είναι αναφέρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε εκδοτικού οίκου εάν το επιθυμεί να το πράξει!

ΕΠΡΕΠΕ να το προλογίσει ένα πολιτικό/κομματικό στέλεχος;
Όχι, δεν ΕΠΡΕΠΕ!
Αλλά είναι αναφαίρετο δικαίωμά του εάν το επιθυμεί να το πράξει!

ΠΡΕΠΕΙ οι καταναλωτές να το αγοράσουν και να το διαβάσουν;
Όχι, δεν ΠΡΕΠΕΙ!
Αλλά είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους εάν το επιθυμούν να το πράξουν!

Όλοι οι παραπάνω όμως, είναι λογικό ότι θα υποστούν και την οποιαδήποτε κριτική για τις πράξεις τους, γιατί η κριτική είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας!

Προσωπικά, μου είναι εντελώς αδιάφορο εάν ο Κουφοντίνας αποφάσισε να γράψει την αυτοβιογραφία του, να τραγουδήσει ή να χορέψει γυμνός στην βροχή.
Είμαι ευτυχής που βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της φυλακής και απαλλαχθήκαμε από την παρουσία του ανάμεσά μας!

Με εντυπωσιάζει ότι το βιβλίο αυτό εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη.
Όχι γιατί  ο Λιβάνης ήταν “δημοκράτης” και φίλος του Αντρέα,  αλλά γιατί θεωρούσα ότι ως εκδοτικός οίκος θα ήταν πιο επιλεκτικός στις εκδόσεις του.
Θα προτιμούσα να ακούσω κάποια στιγμή ότι ο Κουφοντίνας έγραψε ένα βιβλίο το οποίο όμως απέρριψαν όλοι οι μεγάλοι και γνωστοί οίκοι και, είτε ουδέποτε εκδόθηκε, είτε εκδόθηκε από κάποιο περιθωριακό και παρακμιακό “εκδοτικό οίκο”.

Λυπάμαι που το εξέδωσε και φαντάζομαι ότι το έκανε με μοναδικό κριτήριο το κέρδος, πράγμα που σημαίνει ότι αναμένει μεγάλες πωλήσεις.
Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος θα το αγοράσει.

Άκουσα δημοσιογράφους να σχολιάζουν ότι το βιβλίο έχει “μεγάλο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον”.
Ίσως...  Ίσως εάν ήμουν δημοσιογράφος να με ενδιέφερε, από καθαρά δημοσιογραφική διαστροφή, να μάθω κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες για την δράση της 17Ν...  αλλά και τότε μάλλον θα περίμενα είτε το δωρεάν αντίτυπο που είθισται να δίνεται δωρεάν στα μεγάλα ΜΜΕ, είτε να το δανειστώ από κάποιον άλλον.

Φαντάζομαι επίσης ότι θα ήθελα να το διαβάσω και εάν ήμουν αναλυτής κάποιας μυστικής υπηρεσίας που ασχολείται με την τρομοκρατία, για καθαρά επαγγελματικούς λόγους.

Αλλά ως εκεί!

Δυστυχώς όμως, κάποιοι συμπολίτες μου θα το αγοράσουν, θα το “μοστράρουν” στην βιβλιοθήκη τους, ίσως μάλιστα και να το διαβάσουν(!), από καθαρή ευχαρίστηση ή γιατί είναι “must” και “μαγκιά”.

Συγκρίσεις με το βιβλίο του Χίτλερ θεωρώ ότι είναι εντελώς ανιστόρητες και γελοίες.
Άλλο είναι τα βιβλία ιστορικών προσωπικοτήτων, προσώπων που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και της ανθρωπότητας και άλλο είναι τα βιβλία τρομοκρατών, κοινών εγκληματιών του ποινικού δικαίου!

Όσο για το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (που δεν είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά έχει λάβει μέρος ακόμα και σε συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ!), ο οποίος ονειρεύεται “πολιτικούς κρατούμενους”...  θα προτιμούσα να λάβει την απάντησή του από τον Τατσόπουλο που διεγράφει από τον ΣΥΡΙΖΑ  γιατί τόλμησε να πει πως  «υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μπορεί να βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες αυτών των ανθρώπων (σ.σ των μελών της 17Ν και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων)»!

Αντί για επίλογο, παραθέτω ένα τμήμα του σημερινού άρθρου του Κώστα Γιαννακίδη με τίτλο “οι φόνοι στην βιτρίνα”...

Μάζεψα μερικές αντιδράσεις που τις βρήκα ενδιαφέρουσες, με πρώτη του Κώστα Μπακογιάννη, που έχασε τον πατέρα του επειδή ο Κουφοντίνας νόμιζε ότι κάνει επανάσταση: «Ματωμένο βιβλίο, ματωμένα χρήματα».

Ο Αύγουστος Κορτώ: «Βέβαια, αν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι γύριζαν την πλάτη στον Κουφοντίνα και απέρριπταν το βιβλίο του αναφανδόν, δεν θα επρόκειτο για στέρηση ελευθερίας του λόγου, αλλά για αξιοπρέπεια του εκδοτικού κόσμου. Φευ, η ξετσιπωσιά και η φιλαργυρία έχουν τον πρώτο λόγο.»

Ο Πέτρος Τατσόπουλος: «Ενας δολοφόνος, που πυροβολούσε τα ανύποπτα θύματά του πισώπλατα, κυκλοφορεί την "αυτοβιογραφία" του με φωτογραφία στο εξώφυλλο... αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ντροπή για τις εκδόσεις Λιβάνη. ΝΤΡΟΠΗ. Αυτή δεν είναι καπηλεία. Είναι ΑΝΑΓΟΥΛΑ».
Ο επικοινωνιολόγος Ευτύχης Βαρδουλάκης: «Οι εκδόσεις Λιβάνη έχουν δικαίωμα να εκδώσουν το βιβλίο όποιου δολοφόνου θέλουν και όλοι εμείς κάθε δικαίωμα να τις κράξουμε. Όπως φυσικά και να μποϊκοτάρουμε τα βιβλία τους. Προσωπικώς αυτό θα κάνω, για μεγάλο διάστημα. Μία παράκληση μόνο: Αφήστε τον Βολταίρο ήσυχο. Το δικαίωμα έκφρασης ασφαλώς είναι αδιαπραγμάτευτο. Όμως η έκδοση του βιβλίου ενός τρομοκράτη-δολοφόνου, ο οποίος είναι απολύτως αμετανόητος και ακόμα και σήμερα στις (συχνές) παρεμβάσεις του παρακινεί νεοεμφανιζόμενες ομάδες σε ανάλογες εγκληματικές δράσεις, ξεφεύγει από το πλαίσιο της "ελεύθερης διακίνησης απόψεων" και κρίνεται ως πολιτική πράξη, η οποία ειδικά στη σημερινή συγκυρία όπου υπάρχει σαφής αναζωπύρωση του συγκεκριμένου χώρου, είναι τουλάχιστον ανεύθυνη.»

Ο επιχειρηματίας Γρηγόρης Φαρμάκης: «Είμαι πολύ σκεπτικιστής με τα «μποϊκοτάζ» των καταναλωτών σε επιχειρήσεις που με την στάση τους μας προσβάλλουν. Business is business, αλλά βέβαια και από την άλλη, στον καπιταλισμό ψηφίζουμε με τα ευρώ μας, και με τα δικά μας κριτήρια. Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω ότι ενώ κάθε φορά που μια εταιρεία κάνει πχ απολύσεις, ή φεύγει από την Ελλάδα, ή με κάποιο τρόπο προσβάλλει το δημόσιο αίσθημα, ακόμα και όταν μια διαφήμισή της ενοχλεί, ακούω οργισμένες εκκλήσεις για μποϊκοτάζ στα προϊόντα της. Στην περίπτωση όμως του δολοφόνου αυτού, δεν άκουσα τίποτα τέτοιο. Ο Κώστας Μπακογιάννης έγραψε: «Ματωμένο βιβλίο - ματωμένα χρήματα». Και εγώ δεν θα ξαναγοράσω από τις Εκδόσεις Λιβάνη ποτέ και τίποτα.»

Και συμπληρώνω...  ούτε εγώ θα μπω σε βιβλιοπωλείο που διαθέτει προς πώληση αυτό το βιβλίο και προφανώς θα συμμετέχω στο μποϊκοτάζ των εκδόσεων Λιβάνη!

Άλλωστε η αντίδραση και η κριτική είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου!

Απλή κοινή λογική...

Το θράσος του Γιώργου Παπανδρέου...

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο διορισμός του πρώην υπουργού Οικονομικών στην προεδρία των Ελληνικών Πετρελαίων, θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη και εποικοδομητική κίνηση της κυβέρνησης, αλλά υπό άλλες συνθήκες.

Άνθρωπος της αγοράς και ιδιαιτέρως οξυδερκής και ικανός, ο Γιάννης Παπαθανασίου, ασφαλώς θα χάρασσε πορεία προς το μέλλον….αν…

Αν δεν αποτελούσε σοβαρότατο βραχίονα της περιόδου προ της κρίσης.

Έστω και με την μικρότερη ευθύνη.

Όμως, από το σημείο αυτό, μέχρι να εγκαλεί την κυβέρνηση ο Γιώργος Παπανδρέου, η απόσταση είναι τεράστια.

Ο καταστροφικός για την Ελλάδα πρωθυπουργός, που έχει το θράσος να πληρώνεται ακόμη από τον ελληνικό λαό για να κάνει τουρισμό…διδάσκοντας πολιτική και οικονομία σε φοιτητές της παγκόσμιας κοινότητας, ασφαλώς κι είναι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει.

Είναι ο άνθρωπος που ενώ ήξερε το τεράστιο πρόβλημα της οικονομίας, εκείνος αρνήθηκε κάθε συναίνεση, προτιμώντας να συμπαραταχθεί με τον λαϊκισμό και την ανέξοδη δημαγωγία του… «λεφτά υπάρχουν».

Είναι ο άνθρωπος που έμπλεξε τη χώρα στα γρανάζια της τρόικας.

Είναι ο άνθρωπος του οποίου η κυβέρνηση, ΔΕΝ έκανε το παραμικρό για προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις κι έκανε πολιτική στην Ευρώπη με την …πατάτα της… «πράσινης» ανάπτυξης.

Πράσινα άλογα!

Να δούμε και να θυμηθούμε τα γεγονότα.

Είναι αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι τα οικονομικά ξέφυγαν από τις κυβερνήσεις Καραμανλή.

Η ατολμία τους υπήρξε παροιμιώδης.

Ειδικά στην πρώτη θητεία του Κώστα Καραμανλή, κατά την οποία ήταν παντοδύναμος, χάθηκε τεράστιος πολιτικός χρόνος με διαβουλεύσεις και επαφές με διάφορες συντεχνίες και πολιτικές ομάδες που δεν ήθελαν ν’ αλλάξει τίποτα. Θεωρούσε ότι η συναίνεση ήταν μέγιστο ζητούμενο.

Έτσι, δεν μπόρεσε να συμμαζέψει το Κράτος και τις δαπάνες του.

Από πολιτική άποψη, ήταν απολύτως λανθασμένο.

Οι διάφοροι Παπανδρέου, το μόνο που έκαναν ήταν να δυναμιτίζουν την χώρα.

Κι όταν «έσκασε» η κρίση πέραν του Ατλαντικού, η διεθνής κοινότητα και φυσικά η Ευρώπη ήξεραν ότι η πρώτη που θα «ανασκολοπηθεί» θα είναι η Ελλάδα.

Ήδη στις Βρυξέλλες είχε συσταθεί μια άτυπη επιτροπή ηγετών και υπουργών Οικονομικών από τον σκληρό πυρήνα της ζώνης του ευρώ.

Δεν το ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Ήδη είχε μεσολαβήσει η συνάντηση του διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κλοντ Τρισέ, με τους Καραμανλή, Αλογοσκούφη και Μπακογιάννη.

Δεν το ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Δεν ήξερε ότι η ΕΚΤ είχε προειδοποιήσει για επικείμενη άνοδο των spreads δανεισμού της χώρας;

Γίνεται κάτι εν κρυπτώ στην παγκόσμια σκακιέρα για να δικαιολογείται άγνοια;

Κι αφού είναι δεδομένο ότι ήξερε, γιατί βγήκε –καταμεσής της κρίσης που προκάλεσε η Lehman Brothers- κι έκανε την λαϊκίστικη δήλωση ότι …. «η διεθνής κρίση δεν έχει σχέση με αυτά που περνά η χώρα μας»;

Ακόμη, όμως κι αν υποθέσουμε ότι δεν ήξερε, δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, όταν αμέσως μετά ο οίκος Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας;

Δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, όταν ακολούθησαν οι άλλοι οίκοι, όπως η Moody’s και η Standard and Poor’s;

Πήρε, αλλά προτιμούσε να κάνει δηλώσεις του τύπου «οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μας έφεραν την κρίση, οι σοσιαλιστές θα βρουν την λύση»….

Δεν πήρε χαμπάρι, ο μοιραίος Γιώργος Παπανδρέου, ότι αμέσως μετά τον ανασχηματισμό που έκανε ο Καραμανλής, αρχές του 2009, έδωσε εντολή στον νέο υπουργό Οικονομίας Γιάννη Παπαθανασίου, να δανειστεί η χώρα από τον Ιανουάριο όσα χρήματα χρειάζονται για να βγει η χρονιά και μάλιστα πριν ανέβουν τα spreads;

Δεν πήρε χαμπάρι την «φάπα» που έφαγε ο νέος υπουργός Οικονομικών στη συνεδρίαση του Ecofin, της 20^ης Ιανουαρίου 2009;

Όπου, ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών Στάινμπρουκ, ρώταγε και ξαναρώταγε τον Παπαθανασίου «τι θα γίνει αν δεν μπορέσει να δανειστεί η Ελλάδα»;

Δεν πήρε χαμπάρι τον Γιούνκερ να λέει ότι «προσέξτε το χρέος σας, σε λίγο οι τράπεζες θα σας δανείζουν με όρους ΔΝΤ»;

Και σε τελική ανάλυση, τι έκανε όταν ο Καραμανλής του παρουσίασε όλα τα δεδομένα σε συνάντηση που είχαν, τον Μάρτιο του 2009, στο Μέγαρο Μαξίμου και του ζήτησε να συναινέσει να προχωρήσει η χώρα σε μεταρρυθμίσεις;

Είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι»!

Κι ας τον είχε προειδοποιήσει ο ίδιος ο Τρισέ, όταν συναντήθηκαν στην Φρανκφούρτη, στις 16 Μαρτίου του 2009, μαζί με την Λούκα Κατσέλη και τον Γ. Ραγκούση.

Κι ας το είχε προειδοποιήσει κι ο Αλμούνια , ο φίλος του ο Στρος Καν, αλλά κι ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος.

Εκείνος έλεγε συνεχώς «όχι» στο πάγωμα μισθών του Δημοσίου για αποδοχές κάτω των 1.700 ευρώ, που ανακοίνωσε, τότε, ο Γιάννης Παπαθανασίου.

Έλεγε συνεχώς «όχι» σε κάθε ιδιωτικοποίηση, με αποκορύφωμα αυτή του λιμανιού του Πειραιά.

Είπε «όχι», ακόμη και στην εσπευσμένη απόφαση της κυβέρνησης για λουκέτα σε 250 αντιπαραγωγικούς φορείς κι οργανισμούς του δημοσίου.

Έλεγε συνεχώς «όχι» σε όσα μας συμβούλευαν οι εταίροι μας ότι πρέπει να κάνουμε.

Τι μας έλεγαν; Και μάλιστα καταμεσής της κρίσης;

….Χρειάζεστε ένα ολοκληρωμένο και πολυετές δημοσιονομικό σχέδιο, για να θέσετε το χρέος σε πτωτική πορεία.

….Χρειάζεστε δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ με μόνιμα μέτρα από το 2010.

….Χρειάζεστε συγκράτηση των μισθών και συντάξεων.

….Χρειάζεστε να εναρμονίσετε τις συνταξιοδοτικές σας δαπάνες με τις εισφορές.

….Χρειάζεστε να περιορίσετε το δημόσιο.

….Χρειάζεστε ν’ απελευθερώσετε τα κλειστά επαγγέλματα.

….Χρειάζεστε προτεραιότητα στην αύξηση της απασχόλησης κι όχι των μισθών και δη του δημοσίου.

….Χρειάζεστε να σταματήσετε τις πρόωρες συντάξεις σε παραγωγικές ηλικίες.

Δεν τα ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Κι όλα αυτά, σας θυμίζουν τίποτα;

Τα αναφέρω επειδή τότε αρνηθήκαμε να τα λάβουμε ως μέτρα κι αργότερα με βασική ευθύνη του Γιώργου Παπανδρέου, εφαρμόστηκαν βιαίως με τα Μνημόνια.

Ο Καραμανλής είχε αρχίσει –με βαριά καρδιά- να προχωρά στις κατευθύνσεις αυτές μετά από πέντε χρόνια αναβολών και ατολμίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, έλεγε «όχι» σε όλα.

Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν οι εκλογές! Το κομματικό του συμφέρον.

Κι όταν ο Παπαθανασίου, στα τέλη Ιουνίου του 2009, ανακοίνωσε ένα πακέτο εισπρακτικών μέτρων (τέλη κυκλοφορίας σε σκάφη αναψυχής, αύξηση ειδικού φόρου κατανάλωσης, αύξηση στα τέλη της κινητής τηλεφωνίας, ρύθμιση ημιυπαίθριων κλπ), ο ανεύθυνος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάλαγε τον κόσμο και φώναζε…. «λεφτά υπάρχουν»….

Κι όταν «μεθυσμένος» από τη νίκη του στις εκλογές μπορούσε να σώσει την παρτίδα με κινήσεις τακτικής, εκείνος άρχισε τα ταξίδια …κατηγορώντας τους Έλληνες!

Λεπτομέρεια.

Το χρέος που παρέδωσε ο Καραμανλής, ήταν πράγματι δυσβάσταχτο.

280 δισεκατομμύρια ευρώ!

Όμως, απ’ αυτά, τα 130 δις ήταν δανεικά από δυο και μόνο τράπεζες.

Την γερμανική Deutche Bank και την γαλλική ΒΝΡ Paribas.

Η διαπραγματευτική ισχύς του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν μεγάλη απέναντι σε Μέρκελ και Σαρκοζί.

Ακόμη και με την απειλή της στάσης πληρωμών, μπορούσε να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος.

Δεν το έκανε! Δυστυχώς για όλους τους Έλληνες.

Έστελνε, τον Παπακωνσταντίνου στα Eurogroup λες και πήγαινε εκδρομή.

Αντί να δανειστεί στις αρχές του 2010, όταν τα spread ήταν ακόμη χαμηλά και να ασκήσει πολιτική αυστηρότατης λιτότητας και μεταρρυθμίσεων, έκανε παροχές.

Κι όμως η παρτίδα μπορούσε να σωθεί.

Το είπαν τόσοι και τόσοι ξένοι ηγέτες και άνθρωποι που ήταν σε θέσεις κλειδιά.

-         Ο Ντομινίκ Στρος Καν, τον Μάιο του 2010, είπε ότι «είμαι σίγουρος ότι αν το πρόβλημα είχε τακτοποιηθεί από τον Φεβρουάριο, θα ήταν λιγότερο δαπανηρό. Χάσατε χρόνο»….(Mega).

-         Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, που ήταν διοικητής της ΕΚΤ την περίοδο των διαπραγματεύσεων, σε συνέντευξή του (Μάιος 2010) στο Spiegel είπε ότι «η ελληνική κυβέρνηση άργησε να λάβει τα αναγκαία μέτρα, παρ’ ότι την προειδοποιούσαμε ότι πρέπει να δράσει γρήγορα κι αποφασιστικά».

-         Το αμερικανικό προξενείο της Φρανκφούρτης, τηλεγράφησε προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (23 Δεκεμβρίου 2009) κι ανέφερε ότι «ενώ η αντίδραση της Ιρλανδίας ήταν παραδειγματική, η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτα».

-         Η Βάσω Παπανδρέου, επισκέφτηκε τον υπουργό Οικονομικών και του ζήτησε να λάβει μέτρα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

-         Η ίδια η Λούκα Κατσέλη, έχει ομολογήσει (Αθήνα 9,84) ότι «δεν είναι σίγουρη πως οι επιλογές που έγιναν με το Μνημόνιο, τον Μάιο του 2010, ήταν μονόδρομος».

-         Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης, στο βιβλίο του «Σώζεται ο Τιτανικός;», αναφέρει ότι ο «προϋπολογισμός του 2010 σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου σαν να μην υπήρχε κρίση, δεν επιχειρήθηκε καμιά περιστολή δαπανών και δεν προχώρησε σε καμιά αποκρατικοποίηση που θα μπορούσε να μειώσει το χρέος».

-         Ο ίδιος γράφει ότι η χώρα αντί να δανείζεται σε ετήσια έντοκα ομόλογα που το επιτόκιό τους είχε πέσει στο 1%, δανειζόταν πανάκριβα δεκαετή, με αποτέλεσμα την πίεση των αγορών  και την αναγκαστική καταφυγή στο Μνημόνιο.

-         Ο ίδιος γράφει ότι ο Παπανδρέου φούσκωσε το χρέος του 2010 με την εγγραφή των δανείων των ΔΕΚΟ, κάτι που δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο.

Να πούμε ακόμη κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.

Πράγματι το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 116 δις ευρώ, τα χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, επί Κώστα Καραμανλή.

Από αυτά, τα 61 δις ευρώ δόθηκαν για τόκους (κυρίως για τα δάνεια που είχαν ληφθεί τα πρώτα χρόνια -1981-1985 από τον Ανδρέα Παπανδρέου), τα 20 δις ευρώ για δαπάνες εξοπλισμών και χρέη των ασφαλιστικών ταμείων και νοσοκομείων, 30 δις ευρώ για την κάλυψη του ελλείμματος και 5 δις ευρώ για το πρόγραμμα ενίσχυσης τραπεζών.

Αποτελεί θράσος σήμερα, ο μοιραίος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να γίνεται τιμητής των πάντων.

Ο άνθρωπος που έλεγε «όχι» στα πάντα.

Ακόμη και στο περίφημο άρθρο 16 του Συντάγματος για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Που ενώ αρχικά ήταν σύμφωνος, πείστηκε από τις κομματικές νομενκλατούρες των εξαθλιωμένων κρατικών πανεπιστημίων κι άλλαξε γνώμη!

Ο άνθρωπος που εξαπάτησε πολιτικά τους Έλληνες, αφού άλλα τους έταζε και αλλού τους οδήγησε εξ αιτίας των αβελτηριών του.

Αποτελεί θράσος, σήμερα, να επικρίνει και να κατακρίνει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Να επιθυμεί ακόμη και σήμερα να χειραγωγεί ένα κόμμα που το κατέστησε φάντασμα!

Ακόμη και να υπάρχει ως πολιτικός!

 

ΠΗΓΗ  GR POST

ΚΑΠΟΙΟΣ ΖΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ...

Παρακολουθώντας ένα μικρό -ευτυχώς!- μέρος από την χθεσινή εκπομπή του mega “Ανατροπή” δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι κάποιος ζει σε άλλη χώρα... ή εγώ ή οι πρυτάνεις!

Κάποιες στιγμές μάλιστα, όταν οι πρυτάνεις θεώρησαν λογικό να μας εξηγήσουν ποια είναι η θέση των ιδρυμάτων τους πανευρωπαϊκά ή διεθνώς, σκέφτηκα ότι μάλλον κάποιος ζει σε άλλον πλανήτη... ή εγώ ή αυτοί!

Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα -μα καμία- αυτοί οι πρυτάνεις να μιλούσαν για το ΕΜΠ ή το ΕΚΠΑ που εγώ γνωρίζω.
ΚΑΜΙΑ!

Παρουσίασαν τόσο ειδυλλιακή την κατάσταση των Ελληνικών πανεπιστημίων που σου ερχόταν να αναφωνήσεις γεμάτος εθνική υπερηφάνεια “τύφλα να 'χουν το Χάρβαρντ, η Οξφόρδη και το ΜΙΤ! Τους φάγαμε λάχανο!”.

Φαντάζομαι ότι όποιος έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα καταλαβαίνει πόσο γελοίο και εκτός πραγματικότητας ακούγεται όλο αυτό το παραλήρημα.

Ίσως ο Πελεγρίνης θελήσει να μου κάνει κι εμένα μήνυση όπως συνηθίζει τώρα τελευταία με όποιον διαφωνεί μαζί του, αλλά ότι και να πει... ότι και να κάνει... το ΕΚΠΑ Οξφόρδη δεν το λες με όποιες κομματικές ή άλλες παρωπίδες και να το δει κανείς!

Όσο για την κυρία αντιπρύτανη του ΕΜΠ κ Μοροπούλου... τι να πω... τι ΕΜΠ τι ΜΙΤ; Το ίδιο είναι, αν δεν καλύτερο το ΕΜΠ δηλαδή!

Η απλή κοινή λογική του κάθ' ενός από εμάς πήγε περίπατο!

Και δεν είναι ανάγκη να έχεις φοιτήσει σε Ελληνικό πανεπιστήμιο ή να έχεις τα παιδιά σου σε αυτό.
Αρκεί μία βόλτα για να δεις την κατάσταση που επικρατεί εντός και εκτός των περισσοτέρων πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων και αμέσως καταλαβαίνεις.

Όταν, κατά την διάρκεια της εκπομπής, ο καθηγητής κ Τσούκαλης τους είπε ότι στα Ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούν κακοδιαχείριση, φαυλότητα και ανομία... χαμός!
Στην Ελλάδα δεν συμβαίνουν ποτέ αυτά!
Ούτε που το είχαν ξανακούσει οι πρυτάνεις!
Η απάντηση δε του Πελεγρίνη... αποστομωτική!
“Αφού λες ότι εδώ επικρατεί φαυλότητα τότε γιατί επέστρεψες στην Ελλάδα;”!
Ναι... ζήτα του και τα ρέστα που επέστρεψε... Έλεος!

Τα πράγματα είναι απλά...

1) Το “αυτοδιοίκητο” των πανεπιστημίων είναι μία μπούρδα!
Δεν υπάρχει “αυτοδιοίκητο” όταν έχεις έναν και μόνο χρηματοδότη!
Αν τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα αποφασίσουν να λειτουργήσουν όπως στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας επί πληρωμή έρευνα από ιδιωτικές εταιρείες (πολυεθνικές και μη, ακόμα και αυτές που ασχολούνται με την άμυνα!) και συνδεθούν πραγματικά με την αγορά εργασίας, αν το κράτος πάψει να είναι ο βασικός (αν όχι ο μοναδικός) τους χρηματοδότης... τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αυτοδιοίκητο!
Αλλά “αυτοδιοίκητο” με τα λεφτά του Ελληνικού λαού, ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ!
Και να γκρινιάζουν ότι μειώνονται οι εθνικές επενδύσεις στην έρευνα...

2) Πρέπει ΑΜΕΣΑ η κυβέρνηση να ανοίξει τα δύο πανεπιστήμια που προφανώς θεωρούν ότι είναι “το χωριό του Αστερίξ” και αντιστέκονται.
Αν ο σημερινός υπουργός παιδείας (τον οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως) δεν μπορεί να βρει λύση, ας αφήσει κανέναν άλλο να το κάνει.
Η σημερινή κατάσταση είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ!
Και -προφανώς- οποιαδήποτε λύση δεν πρέπει να είναι υπέρ των -παράνομων!- απεργών γιατί θα δημιουργηθεί ένα “προηγούμενο” που οδηγεί στην κόλαση.
Απλά πρέπει και οι πρυτάνεις να καταλάβουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης δεν είναι δυνατόν να καλούν τον Ελληνικό λαό να πληρώνει σχεδόν 8 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως για μισθούς σε κάθε ένα από αυτά!

3) Βασικό θέμα, που δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη περίπτωση αλλά γενικά την ζούγκλα στην οποία ζούμε...
οποιαδήποτε απόφαση για οποιοδήποτε θέμα από οποιονδήποτε κλάδο πρέπει να βασίζεται σε συμμετοχή τουλάχιστον του 51% των ενδιαφερομένων.
Ισχνές μειοψηφίες εργαζομένων λαμβάνουν αποφάσεις για απεργίες, ισχνές μειοψηφίες φοιτητών αποφασίζουν και επιβάλουν καταλήψεις, κλπ.
Μπορεί οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων να απεργούν αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε αυτά τα ιδρύματα τα θέλουν κλειστά.
Και οι φοιτητές που στηρίζουν τα κλειστά πανεπιστήμια είναι βέβαιο ότι δεν εκφράζουν την πλειοψηφία.
Κάποιες “ηχηρές” μειοψηφίες λοιπόν επιβάλουν φασιστικά τις απόψεις τους στις “άηχες” πλειοψηφίες.

Καιρός να αλλάξουν τα πράγματα!

Ως εδώ με την παράνοια!

Ώρα να επικρατήσει η...

απλή κοινή λογική...

Οι μαλακίες μας στα στόματα παιδιών...

Γράφει ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης 

Γιατί να θέλουμε την ΕΡΤ ανοιχτή; Για να δούμε κάποια πράγματα που δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να τα δούμε κάπου αλλού. Για να αφαιρέσουμε την καλώς ή κακώς εννοούμενη εμπορικότητα από την τηλεοπτική εξίσωση και να εκτεθούμε σε κάτι διαφορετικό. Πολύ θα ήθελα, ας πούμε, να δω ένα ντοκιμαντέρ για τα παιδιά–στρατιώτες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Ή για τα παιδιά–κούκλες στις ΗΠΑ που οι μανάδες τους τα σέρνουν από τον ένα παιδικό διαγωνισμό ομορφιάς στον άλλο. Ή για αυτά τα παιδιά στους δρόμους της Αθήνας που οι γονείς τους τα βάζουν να ζητιανεύουν, απαγγέλλοντας απνευστί το ποίημα που τα έχουν μάθει να λένε. Κάτι τέτοιο θα περίμενα να δούμε από την ΕΡΤ. Και μετά θα λέγαμε «κοίτα τι κάνουν στα καημένα τα παιδιά, πώς τσακίζουν την αθωότητά τους με αυτόν τον βάναυσο τρόπο». Αντ’ αυτού, αυτό που βλέπουμε, όχι από την ΕΡΤ γιατί αυτή δεν υπάρχει πια, αλλά από τον δικτυακό τόπο ΕΡΤ Open, που φέρεται ως ο ας πούμε νόμιμος συνεχιστής της τουλάχιστον στα μάτια πολλών, είναι το βίντεο της εντεκάχρονης Θεοδώρας. Το ίδιο το site περιγράφει το βίντεο αυτό ως «μια έκθεση με αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις για τον αγώνα που διεξάγεται πλέον εκτός Ραδιομεγάρου».

 

Ξαναλέμε, η Θεοδώρα είναι έντεκα χρόνων. Οι αυθόρμητες, ζεστές, αδούλωτες σκέψεις της περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη φράση «τι γκρίζος που είναι ο ουρανός με το μαύρο τέρας να πλανάται μισάνθρωπο και εκδικητικό, να σαρώνει το κοινό υφάδι που υφαίναμε σε γειτονιές, σε δρόμους και εργοστάσια». Δεν θα πω τίποτα άλλο για τη Θεοδώρα γιατί είναι προφανές ότι είναι η μόνη που δεν φταίει. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους γονείς της, για όσους χειροκροτούν στο τέλος του βίντεο και για όσους αποφάσισαν να αναρτήσουν το βίντεο στο ΕΡΤ Open, συνοδεία μάλιστα τέτοιων σχολίων.

Προστίθενται και αυτοί στη μεγάλη λίστα όσων έχουν εκμεταλλευτεί ένα παιδί, όσων έχουν χρησιμοποιήσει ένα παιδί ακριβώς επειδή είναι παιδί. Αυτές οι μπανάλ ατάκες που έβαλαν τη Θεοδώρα να απαγγείλει θα ακούγονταν ακόμα πιο γελοίες αν έβγαιναν από το στόμα ενός μαντράχαλου. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η χρήση και κατάχρηση της περίφημης «παιδικής αθωότητας» ως κολυμπήθρας του Σιλωάμ γίνεται διαρκώς και καθημερινά και δεν γνωρίζει κόμματα, τάξεις, χρώματα. Από την απατημένη σύζυγο και μητέρα που βάζει το παιδί να πει στον μπαμπά του «μη μας αφήσεις για τη γραμματέα σου» μέχρι τον θλιβερό θεσμό της Βουλής των Εφήβων και τα άρθρα που ακολουθούν κάθε σύνοδο με κλισέ ατάκες του τύπου «από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια».

Όμως εντέλει πρόκειται για το απόλυτο βραχυκύκλωμα της κοινωνίας: Αν επιλέγεις να χρησιμοποιείς έτσι τα παιδιά για την εξυπηρέτηση βραχυπρόθεσμων αναγκών σου, υπονομεύεις τη μακροπρόθεσμη συνολική πρόοδο γιατί αντί να αναπτύσσεις την ελευθερία της σκέψης και την κριτική ικανότητα, προτιμάς τη χειραγώγηση και δημιουργείς άβουλα όντα τα οποία από πολύ μικρή ηλικία έχουν φορτωθεί με προβλήματα που δεν είναι δικά τους. Δεν θέλω μια τέτοια κοινωνία. Και προφανώς δεν θέλω μια τέτοια ΕΡΤ.

ΠΗΓΗ   protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Προφανώς και θα βάλουμε παιδιά να διαφημίζουν πάνες, παιχνίδια και οτιδήποτε άλλο τα αφορά... ΑΛΛΑ...

Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την εκμετάλλευση ενός παιδιού για να πετύχεις να αγγίξεις την ψυχή ενός ενήλικα!

Τι δουλειά έχει ένα παιδί με τα πολιτικά κόμματα;...

Τι δουλειά έχει με τα συνδικαλιστικά παιχνίδια;...

Τι δουλειά έχει με τους πάσης φύσεως "αγώνες" και τα βλέπουμε συχνά σε πορείες και διαδηλώσεις να κάνουν την "ασπίδα";...

Τι δουλειά έχουν τα παιδιά ακόμα και σε διαφημιστικά σποτ να υποδύονται τους ενήλικες με το ντύσιμο, το ύφος και τα ελαττώματά τους;...

Αδιανόητο!

Τα παιδιά είναι ΠΑΙΔΙΑ!

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα μεγαλώνουμε πριν την ώρα τους!

Και ειδικά όταν αυτό συμβαίνει για την δική μας "τέρψη" και "αγωνιστικότητα" μόνο ΑΗΔΙΑ μπορεί να προκαλέσει!

Φεστιβάλ Αστρικής Γελοιότητας...

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Μεταφέρω μέρος των διαλόγων από τη χθεσινή, τελευταία συνεδρίαση της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, όπως την κατέγραψε tovima.gr.

- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Έχω σημαντικότερα πράγματα να διαβάσω από αυτά που γράφετε εσείς, κυρία συνάδελφε. Διότι όσα έχετε γράψει και όσα έχετε πει, σας πληροφορώ, ότι είναι σαβούρα των εργασιών!».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είναι βέβαιο ότι έχετε σημαντικότερα πράγματα να κάνετε. Βασικότερο, δε, όλων είναι αυτό το θεάρεστο έργο της υπόθαλψης το οποίο επιτελείτε».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Μάλιστα…».
- Θ. ΔΡΙΤΣΑΣ: «Μεγαλείο Προέδρου! Μπράβο, κύριε Μαρκογιαννάκη!».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Για όσα η κυρία συνάδελφος έχει πει, είναι η σαβούρα της Επιτροπής. Τι σοβαρό και ουσιαστικό αποκάλυψε με τις ενέργειές της; Τίποτα απολύτως! Απλά να γεμίσουμε ένα σπίτι χαρτιά».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είσαστε τόσο εξευτελισμένος από την ίδια σας την παρουσία, που δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για σας».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Κοιτάξτε, είναι άνευ σημασίας το τι λέει η κυρία. Είναι άνευ σημασίας. Είναι γνωστή στα δικαστήρια, στους ιατροδικαστές, παντού! Όλοι οικτίρουν τα μέλη της Επιτροπής για το τι τραβάνε εδώ και έξι μήνες. Τι να κάνουμε;».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είμαι βέβαιη ότι το 1972, κύριε Μαρκογιαννάκη, είχατε συνηθίσει αλλιώς. Και είναι σαφές ότι σας ενοχλεί πάρα πολύ η διαδικασία στα πλαίσια του Συντάγματος και της Ποινικής Δικονομίας. Πρέπει, όμως, να αποφασίσετε ότι δεν είμαστε πια στο 1972. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία σας, αλλά τι να κάνουμε; Έχουμε Δημοκρατία».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Η βιοπάλη της ζωής με έκανε να παλεύω για να ζήσω από την ώρα που γεννήθηκα μέχρι σήμερα. Δεν ήμουν γόνος. Τι να κάνουμε!».

Προσωπικά, αδιαφορώ πλήρως εάν ο κ. Μαρκογιαννάκης σουβλίζεται εδώ και έξι μήνες από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (όπως είχε πει νωρίτερα στην επιτροπή) ή κι απ’ τον διάολο τον ίδιο. Είναι εκεί για να κάνει μια δουλειά κι υποχρέωσή του είναι να την τελειώσει.
Εξίσου αδιάφορο μου είναι το πώς νιώθει η κυρία Κωνσταντοπούλου από τις προσβλητικές κουβέντες του κ. Μαρκογιαννάκη. Κι εκείνη είναι στην επιτροπή για να κάνει τη δουλειά. Ας τα έβρισκαν μεταξύ τους.
Έτσι κι αλλιώς, κανείς τους δεν μου πληρώνει το ενοίκιο κι έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα για να λύσω.

Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι κανείς τους δεν έκανε τόσο καιρό το παραμικρό για να μπει ένα τέλος στην ελεεινή εικόνα που «προσέφεραν» στο πανελλήνιο. Τέντωνε ο ένας, τραβούσε κι ο άλλος. Όσο πιο πολύ τέντωνε ο ένας, τόσο τραβούσε ο άλλος. Ποσώς μ’ ενδιαφέρει ποιος το ξεκίνησε και ποιος το συνέχισε και ποιος ρίχνει λάδι στη φωτιά.

Κι όχι μόνο εμένα, φυσικά, αλλά τα εκατομμύρια των πολιτών που, σε κατάσταση απόγνωσης, βλέπουμε ότι οι εκπρόσωποι του λαού δε χάνουν την παραμικρή αφορμή να πρωταγωνιστήσουν στο φεστιβάλ γελοιότητας που στήθηκε στην παρούσα Βουλή. Είναι τόσο αυθόρμητοι; Τόσο εύθικτοι; Τόσο ασυγκράτητοι; Κακώς. Ας μην ήταν εκεί που είναι. Αν δεν μπορούν να δείξουν ψυχραιμία, δεν κάνουν για τη δουλειά. Δεν πήγαν στη Βουλή για «να προσφέρουν», όπως λέει το κλισέ, ούτε για να δείξουν το πνεύμα τους. Πήγαν για μια συγκεκριμένη δουλειά. Εάν, όντας υπάλληλοι, έλεγαν σε συνάδερφό τους δημοσίως «είσαι σαβούρα» ή «είσαι ξεφτιλισμένος», το αφεντικό θα τους είχε πετάξει και τους δυο έξω απ’ το μαγαζί.

Τι τα θες, όμως, «το αφεντικό» -ο λαός, δηλαδή- ίσως και να θέλγεται από τέτοιες εικόνες. Να προτιμά οι «υπάλληλοί του» -οι βουλευτές- να λένε και καμιά χριστοπαναγία, να είναι μάγκες, να είναι «γνήσιοι», να τα λένε χύμα, να μην είναι μαλθακοί και comme il faut. Έτσι κι αλλιώς, ο καθωσπρεπισμός στη χώρα γνωρίζει μεγάλη πολεμική από όλες τις πλευρές.

Θα ήθελα, μόνο, να ξέρω ένα πράγμα: ο κ. Μαρκογιαννάκης και η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν ντρέπονται; Δεν περνά απ’ το μυαλό τους πόσο υποβαθμίζουν το έργο τους; (Για τα πρόσωπά τους, δεν το συζητώ, αποκλείεται να τους περνά απ΄το μυαλό πόσο γελοιοποιούνται αυτοβούλως και κατ’ εξακολούθησιν. Ίσως και καθ’ έξιν, πια).

Το δίδυμο αυτό της γελοιότητας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σταθερής υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Το βραβείο πρωτοτυπίας και ειλικρίνειας, πάντως, στο εν λόγω σπορ, απονέμεται στον Βασίλη Καπερνάρο, βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων ο οποίος, προχθές, διεμήνυσε στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ότι έχει «μια φυσική αστρική αποστροφή» προς το πρόσωπό του. Τι εννοούσε με το «αστρική» ο πολιτικός ανήρ, είναι αδιευκρίνιστο, πράγμα που καθιστά τη δήλωσή του ακόμη πιο ειλικρινή.

Χάρηκα, όμως, πολύ, την απάντηση του Γιάννη Στουρνάρα. «Πραγματικά μου προκαλεί εντύπωση η δήλωση πολιτικού ανδρός ότι έχει φυσική και αστρική αποστροφή προς τα μένα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα χάσω τον ύπνο μου γι' αυτό απόψε, κ. Καπερνάρε, τι άλλο μπορώ να πω;». Ίσως επειδή ο Γιάννης Στουρνάρας δεν είναι μέλος του Κοινοβουλίου, οπότε δεν έχει και λόγο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Αστρικής Γελοιότητας.

Τρέμω στη σκέψη του τι θα γινόταν εάν αυτά τα λόγια εκστομίζονταν σε κάποιο μέλος του Θιάσου της Γελοιότητας.

ΠΗΓΗ   protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Συμφωνώ απόλυτα με το παραπάνω άρθρο και το προσυπογράφω, αλλά με μία προσθήκη...

Επειδή οι βουλευτές δεν βρίσκονται τυχαία στο κοινοβούλιο αλλά τους ψηφίζουμε όλοι εμείς, περιμένω να δω τις εκλογικές "επιδόσεις" αυτών -και όχι μόνο- των βουλευτών στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Δυστυχώς, έχω την εντύπωση ότι, όντως, "το αφεντικό" θέλγεται από τέτοιες εικόνες και η έλλειψη ποιότητας και ήθους είναι γενικό κακό στην χώρα.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε, ότι η βουλή είναι η εικόνα της κοινωνίας και η δική μας εικόνα όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο δείχνει την γύμνια της και  την έλλειψη ήθους και καλαισθησίας της...

Σταμάτης Κραουνάκης. Ξυνή νευρική Τέχνη...

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Το τραγούδι παλιό και αγαπημένο. Ο τίτλος του, «Αδωνις» -ένα δοξασμένο, τα χρόνια του ΄80, Καφέ της Νέας Σμύρνης. Η πρόκληση μεγάλη. Το ίδιο όνομα έχει ένας αρκετά εκτεθειμένος βουλευτής της ΝΔ, εύκολος στόχος. Η νέα καριέρα του τραγουδιού, με πρώτη εκτέλεση μπροστά στο οργισμένο κοινό του Ραδιομέγαρου, προδιαγράφεται σίγουρη. Το πλήθος παραληρεί. Το πάθος μεγάλο. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θλιβερό. Το ηθικό άστα να πάνε.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι από τους καλύτερους και παραγωγικότερους Έλληνες συνθέτες, με μεγάλη διάρκεια. Πραγματικά, μας έχει χαρίσει κάποια υπέροχα τραγούδια. Τους καλλιτέχνες που μας προσφέρουν παντοτινά δώρα τους συγχωρούμε πιο εύκολα. Κλασσικό παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης. Τους θεωρούμε κομμάτι του ηχητικού τοπίου που μάς περιβάλλει. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που μας στενοχωρούν και μας απογοητεύουν και πιο έντονα.

Η Τέχνη δεν αντέχει ούτε λογοκρισία, ούτε προσωπικά δεδομένα, ούτε καθωσπρεπισμούς. Πρέπει να αντέχει όμως την κριτική. Το «ξανθιά, κουλή να σε λέει μπουμπούκο», «ξυνή, νευρική Ευγενία», «αναρωτιέμαι η καριόλα τι χρώμα φοράει βρακί», «τα βούρλα φυτρώνουν στο βούρκο», «ένα σόι ένα τίποτα», δεν κρίνονται με όρους ούτε Τέχνης, ούτε Επιθεώρησης, ούτε Σάτιρας. Ο συνθέτης έχει κατεβάσει το επίπεδο στα συνθήματα της πάνω πλατείας και έχει ενσωματώσει την καλή Τέχνη του στην αισθητική της μάζας. Δεν είναι ούτε αιρετικό, ούτε αντισυμβατικό, ούτε αντισυστημικό, ούτε βέβηλο το τραγούδι αυτό.
Είναι χυδαία χοντράδα, για να συνεννοούμαστε, μεγάλη γαϊδουριά.

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν εδώ και τρία χρόνια πυκνώσει τις τάξεις των, ας τους πούμε, διαφωνούντων με το Μνημόνιο. Δεν ξέρω αν είναι η ποιητικίζουσα και ονειρική φύση τους που δεν δέχεται τη λογιστική των αριθμών ή είναι οι αριστερές καταβολές των περισσοτέρων που τους τοποθετεί φύσει απέναντι σε όλες τις καπιταλιστικές εξουσίες, πάντως ελάχιστοι είναι αυτοί που, παράλληλα με την κριτική στους πολιτικούς, βάζουν στο στόχαστρο των λόγων ή της Τέχνης τους και τα κουσούρια του λαού μας. Δηλαδή του κοινού τους.

Κάποιοι, οι περισσότεροι, από αυτούς τα χρόνια της ευμάρειας συνδιαμόρφωσαν το πολιτιστικό πρότυπο. Αρκετοί συμμετείχαν σταθερά σε έναν αέναο μηχανισμό επιδοτήσεων από κρατικούς και δημοτικούς φορείς (ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει αντικρούσει αντίστοιχες κατηγορίες που τον αφορούσαν). Πάντως τώρα η μεγάλη πλειονότητα των καλλιτεχνών δείχνει να αναπολεί μαχητικά τη ζωή που είχαμε και κατεβαίνει στην κοινωνία να ενώσει τη φωνή της με του θυμωμένου λαού. Η απορία μου είναι άλλη. Σε περιόδους μεγάλης περιπέτειας, συγκρούσεων και παθών του λαού, οι καλλιτέχνες που αυθεντικά εξέφραζαν τη λαϊκή συνείδηση δημιουργούσαν μεγάλη Τέχνη. Γιατί, εδώ και τρία χρόνια, η μόνη αντιμνημονιακή τέχνη που είδαμε ήταν το «κι είναι η λαχτάρα του / και γαμιέται όλη η φάρα του»;

ΠΗΓΗ  protagon.gr


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Προσωπικά, ουδέποτε μου άρεσε ο Κραουνάκης.
Δεν ταιριάζουν τα τραγούδια του στην δική μου αισθητική και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό.
Όμως ούτε και ο Γεωργιάδης ταιριάζει στην αισθητική μου γιατί από κάποιον ο οποίος έχει πραγματικά μελετήσει όσο λίγοι σήμερα την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία περίμενα  άλλη συμπεριφορά τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή.
Αλλά...
Η χυδαία επίθεση του Κραουνάκη σε προσωπικό επίπεδο με αισχρούς χαρακτηρισμούς και πρωτόγνωρη υβριστική κακογουστιά ήταν ανεπίτρεπτη!
Αυτό δεν είναι "τέχνη" και δεν έχει καμία ουσία... 
Ούτε δικαιολογείται για οποιονδήποτε άνθρωπο, για οποιονδήποτε λόγο και με οποιαδήποτε αφορμή.
Λυπάμαι...
Δυστυχώς όμως, ακόμα περισσότερο από τον Κραουνάκη με ενόχλησαν οι χειροκροτητές.
Δεν είναι δυνατόν κάποιος να χειροκροτεί κάτι τόσο... κακόγουστο (για να μην πω κάτι άλλο) και να επευφημεί τον δημιουργό του!
Λίγη ποιότητα...  λίγο ήθος...  λίγη ευαισθησία για έναν άνθρωπο (οποιονδήποτε) ο οποίος καθυβρίζεται με αυτόν τον τρόπο...  κανείς;;;
Θαυμάστε τον...

ΖΑΛΟΓΓΟ: Οι ιστορικές μαρτυρίες που εκθέτουν τη Μαρία Ρεπούση...

ΝΑΙ, μητέρες πέταξαν τα παιδιά τους στο φαράγγι και έπεσαν κι εκείνες, επιλέγοντας τον έντιμο θάνατο από τα οθωμανικά δεσμά!

Τόσο απλό! Και αντί να επιχειρήσει να σχολιάσει αυτό που προσφέρεται για την εξαγωγή συμπερασμάτων – και ας διαφωνήσουμε εκεί στη συνέχεια – διαγράφει την Ιστορία αποκαλώντας την όποια μικρή υπερβολή στην παρουσίαση (ο χορός), αποκαλώντας το καταγεγραμμένο από τόσους ιστορικούς περιστατικό ως «εθνικό μύθο»! 

Αρνούμαστε να την ακολουθήσουμε.

Εάν ήταν πραγματικά Ιστορικός και όχι «ιστορικός» υπηρεσίας, θα γνώριζε τη διαλεκτική της Ιστορίας: Οι ιστορικοί Θρύλοι δεν είναι μύθοι. Στηρίζονται σε αληθινά γεγονότα φορτισμένα συγκινησιακά, ίσως και με κάποια «μυθολογική» υπερβολή, μεταφερόμενα από γενιά σε γενιά μέσω της προφορικής παράδοσης. 

Πραγματικά γεγονότα της ιστορίας, συγκλονιστικά και ηρωικά γίνονται Θρύλοι μέσω της λαϊκής παράδοσης και λαϊκής μούσας: ΑΥΤΑ δεν είναι ιστορικοί μύθοι, ούτε κατασκευασμένα από κανέναν, απλώς μπορεί, το ιστορικό τους ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ να «επενδύεται» με κάποιες συγκινησιακές «υπερβολές», με κάποιο «μυθολογικό» τσόφλι…

Αν η κ. Ρεπούση ήταν Ιστορικός αυτό θα το γνώριζε. Αλλά δεν είναι Ιστορικός, εκτελεί «χρέη» επιδοτούμενου «ιστορικού»…

Αλήθεια από πού αντλεί η κ. Ρεπούση το «ιστορικό» της απόφθεγμα: Ότι ο Χορός του Ζαλόγγου είναι μύθος;

Βρισκόταν εκεί και κατέγραφε το συμβάν;

Αν διέθετε λίγη σοβαρότητα θα μελετούσε τουλάχιστον τις μαρτυρίες εκείνων που ζήσανε τα χρόνια εκείνα και μάλιστα στα Ιωάννινα.

Θα καταγράψουμε κάποιες:

α). Ιάκωβος Μπαρτόλντυ: Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης (καθόλου ευνοϊκός προς τους Έλληνες) που Βρισκόταν την εποχή εκείνη (1803-1804) στα Ιωάννινα.

Γράφει στο έργο του: «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 – 1804»:

«Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν».

β). Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ: Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος, γράφει από πληροφορίες που συνέλεξε το 1805:

«Περίπου 100 οικογένειες είχαν αποτραβηχτεί στο μέρος αυτό από το Σούλι και την Κιάφα, με συνθήκες και ζούσαν στο λόφο ανενόχλητες ώσπου έπεσε το Κούγκι. Τότε επειδή τάχα η περιοχή αυτή ήταν περισσότερη οχυρή ξαφνικά τους επιτέθηκαν με διαταγή του Βεζίρη. Όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο Κίτσος Μπότσαρης και ένα τμήμα του διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 σκλαβώθηκαν και 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα που διεύθυνε τις επιχειρήσεις, 6 άνδρες και 22 γυναίκες ρίχτηκαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας έτσι παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Πολλές γυναίκες που είχαν παιδιά τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα».

γ). Χριστόφορος Περρραιβού: Το 1815 δημοσιεύει την πρώτη αναφορά στο περιστατικό:

«τότε εγνώρισαν ο Κουτσιονίκας και ο Κίτσιο Μπότσαρης την συνηθισμένην αντιπληρωμήν όπου δίδει ο Βεζίρης εις τους πιστούς του προδότας, πλην η μετάνοια τότε ήτο ανωφελής. Άρχισαν μ΄ όλον τούτο και αντεμάχοντο μεγαλοψύχως, δεν είχαν όμως τα αναγκαία ν΄ αντισταθούν περισσότερον από δύο ημέρας. Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού».

δ).Φραγκίσκος Πουκεβίλ: Διέμεινε 10 χρόνια στην αυλή του Αλή Πασά. Το 1820 στο τρίτομο έργο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» αναφέρεται στο επεισόδιο:

«…τις γυναίκες τις γκρέμισαν από τα ύψη των βουνών στις αβύσσους του Αχέροντα, τα παιδιά πουλήθηκαν στα παζάρια.»

Τον επόμενο όμως χρόνο που εκδίδονται οι άλλοι τόμοι περιλαμβάνεται το γεγονός με περισσότερη λεπτομέρεια:

«Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μιά το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν.»

ε). Κλωντ Φωριέλ: Γάλλος Ιστορικός και ακαδημαϊκός δίνει παραστατικές λεπτομέρειες:

«..ήταν ακόμα αβέβαιη, όταν εξήντα γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν οι δικοί τους, μαζεύονται σ΄ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, που στη μία πλευρά του ανοιγόταν ένα βάραθρο και στο βάθος του το ρέμα άφριζε ανάμεσα στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του. Εκεί αναλογίζονται τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τους φαντάζονται κιόλας να τις κυνηγούν. Αυτή η απελπισμένη συζήτηση στάθηκε σύντομη, και η απόφαση που ακολούθησε ήταν ομόγνωμη. Οι περισσότερες απ΄ αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι.

»Η κάθε μια πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό. Όταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο πιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ΄ αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο. Ωστόσο ο κύκλος, ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει, και σε κάθε βόλτα μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ΄ αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας».

Υπάρχουν ακόμα και άλλες μαρτυρίες της εποχής εκείνης. Αλλά αυτές είναι υπέρ-αρκετές.

Αλλά είπαμε. Η «ιστορικός» κ. Ρεπούση δεν νοιάζεται για την ιστορία. Άλλο έργο της έχει ανατεθεί…

ΠΗΓΗ  defence-point.gr  (τμήμα ανάρτησης)