Πέντε ψέματα και μία αλήθεια...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Βγήκαμε, επιτέλους, στις αγορές. Όχι από την κρίση. Αυτή θα την έχουμε συντροφιά μερικά χρόνια ακόμη. Και σίγουρα δεν θα την ξεφορτωθούμε με φορομπηχτικές πολιτικές. Παρ’ όλα αυτά, η επιστροφή στις αγορές ήταν μια καλή είδηση. Και ταυτόχρονα μια ήττα του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου. Ενός μετώπου που επένδυσε στη χρεοκοπία της χώρας. Και χρησιμοποίησε γι’ αυτό αρκετά ψέματα.

Το ανάλγητο Μνημόνιο. Δεν είπαν, βέβαια, στον κόσμο ότι αυτό που με τόση οργή κατήγγειλλαν ήταν ένα συνοδευτικό κείμενο. Η απουσία του οδηγούσε αυτόματα στη στάση πληρωμών και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Δευτερεύον θέμα για την ετερόκλητη συμμαχία των αντιμνημονιακών. Η αγωνία τους ήταν να αποτύχει το πρόγραμμα πάση θυσία…

Οι τοκογλύφοι της Ευρώπης. Οι δανειστές μας έριξαν τα επιτόκιά τους στο 2%, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους αντιμνημονιακούς να τους κατηγορήσουν για… τοκογλυφία! Ο λαϊκισμός στα καλύτερά του.

Οι καλοί Κινέζοι και Ρώσοι. Το παραλήρημα του αντιμνημονιακού μπλοκ έφτασε σε δυσθεώρητα σημεία όταν «ανακαλύφθηκε» η εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης από την Κίνα και τη Ρωσία. Οι φαντασιώσεις υποχώρησαν όταν οι ίδιοι οι «σωτήρες» μας απέκρουαν συστηματικά κάθε σχετική σκέψη. Η πλήρης διάψευση των προσδοκιών για το ξανθό γένος ήρθε με την κυπριακή κρίση. Παρ’ όλα αυτά, η κοινή γνώμη ταλαιπωρήθηκε (ή θέλησε να ταλαιπωρηθεί) μέχρι να αποδειχθεί ότι είχε στηθεί το μεγαλύτερο παραμύθι από την εποχή των Ορλοφικών.

Το ΔΝΤ σκοτώνει την οικονομία. Από την αρχή το ΔΝΤ αντιμετωπίστηκε σαν να έφερε αυτό την κρίση και όχι σαν να κλήθηκε να βοηθήσει τη χώρα να σταθεί στα πόδια της.  Αυτό που δεν μας είπαν είναι ότι όσες χώρες ακολούθησαν πράγματι τις «λαθεμένες συνταγές» του κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την κρίση και να πρωταγωνιστήσουν στις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Η Τουρκία, για παράδειγμα, βρίσκεται σήμερα στους G20 – παρά το γεγονός ότι πριν από μόλις δέκα χρόνια η οικονομία της βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Αντίθετα, άλλες χώρες που ακολούθησαν τη συνταγή «αντίστασης» της Ελλάδας παλεύουν ακόμη να αντιμετωπίσουν την ύφεση.

Το μοντέλο της Αργεντινής. Η Αριστερά, κατά κύριο λόγο, προσπαθούσε κάθε φορά να ανακαλύψει ένα νέο όραμα για να προσφέρει εναλλακτικά στους οπαδούς της. Έτσι, ο κ. Τσίπρας ευχήθηκε στη Βουλή να έχει γίνει η Ελλάδα Αργεντινή. Στη συνέχεια, είδε με συμπάθεια τα μοντέλα της Βενεζουέλας και της Βολιβίας. Ευτυχώς γι’ αυτόν η Νότια Αμερική πέφτει λίγο μακριά για να έχουν οι Έλληνες ιδίαν αντίληψιν για το τι ακριβώς τους προσφέρει.

Πέντε χρόνια τώρα ζούμε σε ειδικές συνθήκες. Πράγμα πρωτόγνωρο για μας, αλλά και δυσβάστακτο για οποιονδήποτε άλλο λαό. Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι η αντιπολίτευση πολέμησε στην Ελλάδα με πρωτοφανή λύσσα οποιαδήποτε προσπάθεια να βρει η χώρα τον βηματισμό της. Κάτι που δεν συνέβη ούτε στην Ιρλανδία ούτε στην Πορτογαλία. Κι όμως! Υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα. Ας σκεφτούμε τι περισσότερο θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν υπήρχε συναίνεση. Και πόσα πράγματα θα είχε αναγκαστεί να κάνει η ίδια η κυβέρνηση αν είχε απέναντί της μια σοβαρή αντιπολίτευση. Είναι μια σκληρή αλήθεια…

ΠΗΓΗ  capital.gr

Μα αφού είναι τόσο fuckin’ καλά όλα όσα κάναμε...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Μια φορά, στην αρχή της περιπέτειας, είχαν ζητήσει από το protagon να απαντήσω στο ερώτημα, ποιες είναι οι 10 πρώτες προτάσεις για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Μου ’πεσε πάλι στα χέρια αυτό το κείμενο τώρα τελευταία και εκείνο που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν τόσο ότι απ’ αυτές τις 10 προτάσεις τίποτα, εννοείται, δεν έχει συμβεί. Αλλά ότι τότε, μέσα στο κλίμα της αγανάκτησης και της οργής, ξεκίναγα με την εξής «δοσιλογική» πρόταση: Παρ’ όλο που πιστεύω ότι εμείς, ξέροντας τη χώρα μας, είμαστε οι καταλληλότεροι να πούμε τι φταίει και πώς διορθώνεται, έχω έντονη την επιθυμία να αρχίσω με την προκλητική πρόταση, να κάνουμε ό,τι μας λένε. Γιατί μάντευα το έργο που θα ακολουθήσει. Πελατειακό κράτος, κομματοκρατία, συντεχνιακά συμφέροντα, media του λαϊκισμού, θα δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα της παράνοιας, την ψεύτικη αντίθεση λαός εναντίον ξένων και θα κρύψουν τα προφανή: Αφού όλοι ξέρουμε ότι οι υπόλοιπες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκονται σε καλύτερη θέση από μας, αφού εμείς χρεοκοπήσαμε, ας αρχίσουμε από τα στοιχειώδη. Ας κάνουμε ό,τι έχουν ήδη κάνει αυτοί εδώ και δεκαετίες, στη φορολογία, το ασφαλιστικό, τις αγορές, τους κανόνες εργασίας.

Τέσσερα χρόνια υπερασπιζόμαστε κάθε ελληνική «εξαίρεση», κάθε πατέντα, κάθε ντόπια ευρεσιτεχνία, εναντίον όλων των «κακών» του κόσμου που θέλουν να μας αλλάξουν. Μα αφού είναι τόσο fuckin’ καλά όλα όσα κάναμε, που έλεγε και ο Τζακ Νίκολσον, γιατί είναι τόσο fuckin’ dead; Γιατί χρεοκοπήσαμε;

Αυτό που ενοχλεί περισσότερο με όλους αυτούς που υπερασπίζονται κάθε μέρα την προνομιακή τους θέση στην κοινωνία, δεν είναι τόσο αυτό που θέλουνε αλλά αυτό που λένε. Γιατί τι θέλουν; Να διατηρήσουν κάποιες ρυθμίσεις που προστατεύουν το επάγγελμά τους, αποκλείουν τον ανταγωνισμό, εξασφαλίζουν υψηλά ποσοστά κέρδους. Προνόμια και προσόδους. Εντάξει, όλοι αυτό θα θέλαμε αν μπορούσαμε. Το εκνευριστικό είναι η επιθετική ρητορική, όταν τα προνόμιά τους τα βαφτίζουν λαό, λαϊκούς αγώνες, αντίσταση στα «συμφέροντα». Ως γνωστόν, σ’ αυτή τη χώρα, «συμφέροντα» είναι οι άλλοι. Εμείς ασκούμε λειτούργημα.

Δηλαδή, θέλω να πω, γίνεται λόγος τώρα πάλι για τους φόρους υπέρ τρίτων που σιγά-σιγά και δύσκολα καταργούνται. Αυτούς που όσοι ωφελούνται, κατ’ ευφημισμόν, ονομάζουν «κοινωνικούς φόρους». Θέλουν να πουν ότι η κοινωνία τους πληρώνει για να περνάνε αυτοί καλύτερα. Και κάποιες εφημερίδες γράφουν, «η τρόικα διαλύει τα ταμεία». Αν έρθω τώρα εγώ και πω συγγνώμη, ρε παιδιά, αυτό ήξερα πάντα στη ζωή μου, έτσι τα ’χω κανονίσει, το κεκτημένο μου ήταν ένα ταμείο «ευγενές», καλύτερο από το δικό σας, με καλύτερη περίθαλψη και σύνταξη. Βάσει αυτού ήταν ο προγραμματισμός μου, μήπως να το καθυστερήσουμε λίγο, να το πάμε αργότερα; Δεν θα συμφωνούσες, αλλά θα με ένιωθες. Αν σου ’λεγα όμως, «οι δυνάμεις κατοχής και οι δοσίλογες κυβερνήσεις έχουν βάλει στο στόχαστρο τις συντάξεις του λαού», θα μου ’λεγες, για σιγά, ρε φίλε, εγώ ΙΚΑ είμαι, ανασφάλιστος, άνεργος, ποιος λαός, ίδιος λαός είμαστε και οι δυο, εγώ ανασφάλιστος κι εσύ που φοβάσαι μήπως το ταμείο σου γίνει ίδιο με όλους τους άλλους πληβείους;

Παρ’ όλο που οι ημίτρελοι φωνάζουν ότι η χούντα δεν τελείωσε το ’73, η αλήθεια είναι ότι η Μεταπολίτευση ήταν πολύ «δημοκρατική» περίοδος για τη χώρα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι φαρμακοποιοί και οι γαλακτοπαραγωγοί. Είναι ότι «δημοκρατικά», αναρίθμητα προνόμια, εξαιρέσεις, ειδικές ρυθμίσεις, φόροι υπέρ τρίτων, χιλιάδες προνομιακά «κεκτημένα», έχουν δημιουργήσει σταδιακά μια εφιαλτική κατάσταση όπου όλοι είναι συγχρόνως θύτες και την ίδια στιγμή θύματα. Δεκάδες μικρά καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα, κρυφά χαράτσια στα εισιτήρια, τα τσιγάρα, το ψωμί, το οινόπνευμα, την μπίρα, τα έργα των δήμων, τα συμβόλαια, το τσιμέντο, στα εισιτήρια των γηπέδων, τα τεχνικά έργα, τα εισιτήρια των τρένων, στα είδη πολυτελείας, στις δημοσιεύσεις της εφημερίδας της κυβερνήσεως, τη διαφήμιση. Αυξάνουν τις τιμές, δημιουργούν εισοδηματίες του δημοσίου, κάνουν τα επαγγέλματα κληρονομικά, εμποδίζουν τον κόσμο να δουλέψει. Δημιουργούν μια οικονομία αντιπαραγωγική, ελάχιστα ανταγωνιστική και συγχρόνως μια κατάσταση εφιαλτική όπου όλοι αισθάνονται αδικημένοι.

Ακόμα και πριν την κρίση έτσι ήταν. Αυτό που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, κι αυτό με ευθύνη των πολιτικών κομμάτων και των Μέσων του λαϊκισμού, είναι ότι αν μέχρι τώρα την αντέχαμε, και αυτοί που ήταν μόνο θύματα και ποτέ θύτες ήταν οι λιγότεροι, συνέβαινε γιατί σ’ αυτή τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες μπήκε ένα απίστευτο ποσό χρημάτων που δεν ήταν δικό μας, δεν το παράγαμε. 300 δις δανεικά και άλλα 150 με 200 κοινοτικές επιδοτήσεις, δεν χρησιμοποιήθηκαν για να κάνουν μια οικονομία σύγχρονη που θα μπορούσε να υποστηρίζει τον τρόπο ζωής που θέλουμε, αλλά στην κατανάλωση. Και όλοι, επαγγελματικές ομάδες και άτομα, προσπαθήσαμε να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους ευκολότερα θα έχουμε μεγαλύτερο μερίδιο σ’ αυτή τη διανομή ξένων χρημάτων.

Έτσι, ακόμα και σήμερα, που ξέρουμε τι συνέβη, από κεκτημένη ταχύτητα, από συντηρητισμό, προσπαθούμε να διατηρήσουμε τους ίδιους τρόπους εσόδων, τα ίδια μέσα απόκτησής τους, όπως παλιά. Χωρίς να υπάρχουν τα λεφτά. Και αυτό οδηγεί σε μια κατάσταση εφιαλτική. Αυτό που ήδη πριν την κρίση ήταν άδικο και προβληματικό, χωρίς τα δανεικά λεφτά γίνεται αδύνατο, αυτοκαταστροφικό, μια μάχη όλων εναντίον όλων, χωρίς νικητές, μόνο χαμένους. Γιατί η οικονομία αντιδρά, οι άλλες κοινωνικές ομάδες αντιδρούν, δεν υπάρχουν ξύπνιοι μόνο απ’ τη μια πλευρά. Αν εσύ εξασφαλίζεις υψηλό ποσοστό κέρδους στα προϊόντα σου, εγγυημένο απ’ το κράτος, τότε ο υδραυλικός θα σου χρεώνει την επισκευή θερμοσίφωνα σαν να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και ο ειδικευόμενος γιατρός του ΕΣΥ που δουλεύει 60 ώρες τη βδομάδα για 1.200 ευρώ θα παίρνει φακελάκι, και ο ιδιοκτήτης θα σου αυξάνει το νοίκι κάθε χρόνο, θα παίρνεις πρόωρη σύνταξη αλλά θα χρηματοδοτείς το παιδί σου που δεν έχει δουλειά γιατί οι φόροι να πληρώσουμε τη δικιά σου σύνταξη θα κλείσουν τα μαγαζιά που θα δούλευε το παιδί σου, θα δίνεις μάχη για την κλειστή άδεια επαγγέλματος αλλά και στο ταμείο της Εθνικής θα προσλαμβάνουν μόνο τα δικά τους παιδιά και όχι το δικό σου.

Όλες οι μάχες που δίνονται για τη διατήρηση του παρωχημένου και χρεοκοπημένου συστήματος είναι αυτοκαταστροφικές. Δεν έχουν νικητές. Η «νίκη» του καθενός, η διατήρηση του κάθε «κεκτημένου», δημιουργεί συνολική φτώχεια, ακόμα μεγαλύτερη κατάρρευση του συστήματος. Πρέπει να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Να κάνουμε όσα οι διπλανές μας χώρες έχουν κάνει εδώ και 30 χρόνια είναι το λιγότερο, έπρεπε ήδη να το έχουμε κάνει και να αντιμετωπίζαμε τώρα τα προβλήματα της εποχής μας. Εμείς συζητάμε ακόμα τα θέματα που οι ευρωπαϊκές χώρες συζητούσαν τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Τα κλειστά επαγγέλματα και τον προστατευτισμό, τα ωράρια των καταστημάτων. Θα σερνόμαστε για χρόνια σε μια μακροχρόνια ύφεση και μιζέρια χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

 

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

Οι βουλευτές, τα μαγαζάκια και η τρόικα...

Σαν να μην πέρασε μία μέρα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η κρίση. Οι συντεχνίες και τα συμφέροντα βρίσκουν πάντα πρόθυμους προασπιστές, όπως σήμερα στην περίπτωση του φρέσκου γάλακτος. Έτσι, όμως, ας μην ελπίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει αυτός ο τόπος…  

 

 

του Ν.Γ.Δρόσου

 

 

Η υπόθεση του φρέσκου γάλακτος δεν είναι μια απλή υπόθεση.

Πέρα από το ενδοκυβερνητικό μπάχαλο που έχει προκαλέσει, με τον κ. Μ. Χαρακόπουλο να φέρεται υπό παραίτηση από τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και τους κ. Θ. Μωραΐτη και Μ. Κασσή, του ΠΑΣΟΚ, να απειλούν να καταψηφίσουν στη Βουλή τη σχετική ρύθμιση που θα φέρει η κυβέρνηση, η υπόθεση του γάλακτος αφορά εκατομμύρια πολίτες.

Αφορά, για την ακρίβεια, το γεγονός ότι στην Ελλάδα πληρώνουμε πανάκριβα για το γάλα και σαφώς ακριβότερα από ό,τι ο μέσος Ευρωπαίος.

Για το γεγονός αυτό, προφανώς, υπάρχουν λόγοι. Ορισμένοι εξ αυτών, μάλιστα, αντικειμενικοί, όπως οι οικονομίες κλίμακας που απολαμβάνουν οι Δυτικοευρωπαίοι, τόσο στην παραγωγή όσο και στην επεξεργασία, τα φθηνότερα μεταφορικά, η γεωμορφολογία που είναι στο «πλευρό» τους, αλλά και η ύπαρξη ανταγωνιστικών συνθηκών.

Στην Ελλάδα, όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι «απέναντί» μας. Όπως, απέναντί μας είναι και οι ειδικοί περιορισμοί που έχουμε θεσπίσει για την προστασία των κτηνοτρόφων, αλλά και τμημάτων της λοιπής αλυσίδας που δραστηριοποιείται στον τομέα.

Αυτούς τους περιορισμούς, με μια συμβιβαστική φόρμουλα, απειλεί τώρα η συμφωνία κυβέρνησης-τρόικας, η οποία υπόσχεται χαμηλότερη τιμή προϊόντος για τον τελικό καταναλωτή.

Προφανώς, δεν πρόκειται για πλήρη απελευθέρωση του τομέα.

Προφανώς, η φόρμουλα μεταξύ γάλακτος «ημέρας» (δύο ημερών) και γάλακτος δέκα ημερών δεν θα οδηγήσει στην απόλυτη εξομοίωση των τιμών με τη λοιπή Ευρώπη.

Είναι, όμως, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τις προτάσεις του ΟΟΣΑ, μια βελτίωση από το προηγούμενο καθεστώς, άρα θα αντικατοπτριστεί στην τσέπη του τελικού καταναλωτή. Του καθενός από εμάς...

Για τους κ. Χαρακόπουλο, Μωραΐτη και Κασσή, όμως, οι προτεραιότητες είναι κατά τα φαινόμενα διαφορετικές.

Για παράδειγμα, ο κ. Μωραΐτης δεν δέχεται ότι θα υπάρξει μείωση των τιμών και μιλά για προειλημμένη απόφαση, η οποία εξυπηρετεί συμφέροντα και οδηγεί στην αποδόμηση της παραγωγικής βάσης. Ο κ. Κασσής δήλωσε, επίσης, ότι θα καταψηφίσει τη ρύθμιση και ο κ. Χαρακόπουλος φέρεται να φθάνει μέχρις και του σημείου της παραίτησης.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλοι τους εκλέγονται σε περιφέρειες με ισχυρή κτηνοτροφική δραστηριότητα; Πιθανώς. Είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχουν ενστάσεις από βουλευτές που εκλέγονται στα αστικά κέντρα;

Αυτό που δεν είναι καθόλου τυχαίο, όμως, είναι το γεγονός ότι μετά από έξι χρόνια ύφεση και τέσσερα στο μνημόνιο υπάρχουν ακόμη νοοτροπίες οι οποίες υπεραμύνονται των τμημάτων και όχι του συνόλου.

Για την ακρίβεια, νοοτροπίες όπως αυτές ευθύνονται για το γεγονός ότι παρά την περιπέτεια στην οποία έχει εισέλθει η χώρα μας εδώ και τόσο καιρό, ελάχιστα έχουν πραγματικά αλλάξει σε αυτόν τον τόπο, πέραν βεβαίως της ευθείας υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων του.

Άνοιξαν τα επαγγέλματα; Άνοιξαν οι αγορές; Πωλείται, για παράδειγμα, το ηλεκτρικό ρεύμα φθηνότερα από ό,τι πριν αρχίσει η κρίση;

Υπήρξαν μεταρρυθμίσεις δομικού και ουσιαστικού χαρακτήρα για τη μείωση της γραφειοκρατίας, για την πάταξη της φοροδιαφυγής ή για την τόνωση των συνθηκών ανταγωνισμού και κατά συνέπεια τη μείωση του επιπέδου τιμών;

Πρόκειται, ίσως, για παγκόσμια «πρωτιά» το γεγονός ότι παρά τη λυσσαλέα εσωτερική υποτίμηση που υπέστη αυτός ο τόπος την τελευταία τετραετία, ο πληθωρισμός οδηγήθηκε σε αρνητικό έδαφος μόνον προ έτους...

Στο διάβα αυτής της κρίσης οι πολλοί υπέφεραν, αλλά ορισμένοι κατόρθωσαν να κρατήσουν «τα εδάφη τους» ή τουλάχιστον ένα τμήμα από αυτά...

Κατά πόσον, για εμάς, άξιζε τον κόπο είναι μια άλλη συζήτηση, βεβαίως...

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απειλούνται οι 'Ελληνες κτηνοτρόφοι και γιατί η παραγωγή Ελληνικού γάλακτος θα μένει στα αζήτητα επειδή θα πωλείται ΚΑΙ γάλα 10 ημερών.

Στο κάτω-κάτω, όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου, ΑΠΑΙΤΩ να ξέρω την προέλευση, την ημερομηνία παραγωγής και λήξης και την επεξεργασία που έχει υποστεί το γάλα και ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής του τι θα αγοράσω!

Τα παλαιοκομματικού τύπου παιχνιδάκια των κυβερνητικών βουλευτών είναι απογοητευτικά και εξοργιστικά!

Φαίνεται ότι όσα χρόνια και αν περάσουμε με οικονομική κρίση, όσα μνημόνια κι αν πέσουν στο κεφάλι μας, όσες τρόικες κι αν περάσουν από την χώρα μας, μυαλό δεν θα βάλουμε με τίποτα...

Ραντεβού στα γουναράδικα. Της Ερμού με τις γαλλικές βιζόν!...

Γράφει ο Τάσος Φούντογλου

Αυτή η χώρα μου δίνει συνεχώς την αίσθηση πως τα περιμένει όλα από τον αυτόματο πιλότο του «έλα μωρέ δεν βαριέσαι, έχει ο Θεός» ή το άλλο το αμίμητο και χιλιοπαιγμένο «θα τα καταφέρουμε πάλι την τελευταία στιγμή, γιατί ο Θεός είναι Έλληνας» και όλα αυτά τα φαιδρά και συναφή του «εική και ως έτυχεν» με τα οποία γαλουχηθήκαμε ως κοινωνία και τα οποία σούμπιτο μας οδηγούνε απ΄ το μνημονιακό ανέραστο στο ανάδελφο του έθνους. Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, ενίοτε λειτουργεί και σαν τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Λέγε λέγε θα φτάσει κάποτε η στιγμή που θα μας σιχαθούνε στ΄ αλήθεια οι βάρβαροι και θα μας σουτάρουνε από τους κόλπους της Ευρώπης.

Εντάξει, θα μου πεις. Δεν έγινε και τίποτα. Φτώχεια καταραμένη υπάρχει και εκεί. Ο καπιταλισμός διαλύει τα πάντα. Οι πόλεις τους είναι το ίδιο αποκρουστικές με τις δικές μας. Οι άνθρωποι απολύονται, οι Ευρωπαίες γριές πεθαίνουνε στους δρόμους και τα παιδάκια του Ισπανού και του Ολλανδού λιποθυμάνε στα σχολεία. Άσε που σαν την Χαλκιδική δεν έχει, οπότε σιγά μην καταδεχτούμε εμείς οι πολιτισμένοι της άριας ελληνικής φυλής, οι κατά βάθος κομμουνιστές με τις ρηχές δεξιές μας τσέπες, να παραμείνουμε σε αυτήν την δράκα των τοκογλύφων καπιταλιστών.

Η αντίδραση αυτή δεν είναι «εξωτική», ούτε αναπάντεχη! Φυσιολογική αντίδραση είναι ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τις σχέσεις του με τους άλλους με την λογική του one night stand και του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».

Όταν συνειδητοποιείς πως η Ευρώπη στην οποία κλήθηκες κάποτε να συμμετάσχεις δεν είναι μονάχα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης, ταξιδάκια στην Ευρώπη, φρου φρου και γαλλικά αρώματα και φρέντο καπουτσίνο στις πλατείες και ότι, αν θέλεις πραγματικά να γίνεις μέλος της και να μπεις στον περιβόητο σκληρό πυρήνα, θα πρέπει να θυσιάσεις τις κακομαθημένες σου συνήθειες, να αναδιαρθρώσεις το πελατειακό σου κράτος, να εκσυγχρονίσεις τους θεσμούς και τις διαδικασίες άσκησης της εξουσίας και να αρχίσεις να συμμετέχεις ουσιαστικά και ενεργά στην παραγωγική διαδικασία και τον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, τότε η πρώτη αναμενόμενη αντίδραση είναι να απαξιώσεις το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, να κλειστείς και πάλι στο καβούκι σου και να περιμένεις από τους Χαλδαίους μάγους του λαϊκισμού να σου επιστρέψουνε την χαμένη σου τιμή ( όχι αυτήν της αξιοπρέπειας και της καλής σου φήμης αλλά την άλλη, του ipad, και του iphone).

Μόνο που αυτό το αναμενόμενο και φυσιολογικό σέρνεται τέσσερα χρόνια τώρα στις ζωές μας και πέραν των καταθλιπτικών δεικτών, των οριζόντιων περικοπών και του «αγρόν ηγόρασε» των πολιτικών και οικονομικών μας ελίτ, ουδέν εις το τετράγωνο. Άλλο με τρομάζει, όμως.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και εμείς θα μείνουμε με τον Πελεγρίνη αμανάτι να παρακολουθούμε την κατάντια των ελληνικών μας Ιδρυμάτων και τη μετατροπή των Πολυτεχνείων μας σε πομπούς αναμετάδοσης της ΕΡΤ. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει η Μπήλιω Τσουκαλά και σε λίγο ξεκινάει το «Έχει γούστο» να ξεφτιλίζεις την πανεπιστημιακή μόρφωση για δυο δράμια ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ παραπάνω στο βιογραφικό σου.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και δεν έχουμε συναποφασίσει ακόμα πως συμμετοχή στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας σημαίνει οι Γερμανοί να μας πουλάνε αυτοκίνητα και ηλεκτρικές κουζίνες και εμείς γιατρούς, μηχανικούς και ό,τι άλλο προαιρούνται τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Και, αντί να ζητωκραυγάζουμε για το γεγονός πως παράγουμε και εμείς κάτι αξιόλογο που το ζητάνε οι ξένοι, σεργιανάμε τον θρήνο μας στα τηλεδικεία για τα καλύτερα μυαλά που φεύγουνε και για την μετανάστευση που τρώει τα παιδιά μας.

Η Ευρωζώνη ως χώρος ελεύθερης διακίνησης προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών, που ζητάμε μάλιστα μετ΄ επιτάσεως να εξελιχθεί και σε ενιαίο πολιτικό οικοδόμημα, αντιμετωπίζεται από την ελληνική κοινωνία με όρους δεκαετίας του ‘50 . Και μετά μου λες πως μπήκαμε στην Ευρώπη για να συμμετάσχουμε ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και όχι για να τσεπώσουμε κανα φράγκο παραπάνω και να βολέψουμε τον διπλάσιο αριθμό γιατρών που διαθέτουμε αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα οι Αθηναίες συνωστίζονται έξω από τα παριζιάνικα τα brand για ένα φουλάρι, μια καλτσοδέτα, μια κιλότα επώνυμη, μήπως και διατηρήσουνε το ευρωπαϊκό τους στατους. Οι άντρες τους δεν παράγουν απολύτως τίποτα – από αυτά που φτιάχνεις τουλάχιστον και τα πουλάς στους ξένους – και αυτές το χαβά τους. Να μου «πηδάνε» το εμπορικό ισοζύγιο για να τα κονομάει η παριζιάνα. Δεν θα χαρακτηρίσω τις αιθέριες υπάρξεις για να μην χαρακτηριστώ: σεξιστής και μισογύνης. Πάμε, λοιπόν, στους μισερούς συζύγους.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο και ακόμα δεν καταλάβανε τα αρσενικά μυαλά τους πως αυτό που προσδιορίζει μακροπρόθεσμα τον πλούτο μιας χώρας είναι το ισοζύγιο πληρωμών της. Τι πουλάς και τι αγοράζεις. Ελλειμματικό ισοζύγιο που διατηρείται για πολύ καιρό, ιδίως σε χώρα μικρή και πλήρως εξαρτημένη από το ευρωπαϊκό παραγωγικό σύστημα, ισοδυναμεί με συνεχή διαρροή εισοδημάτων και τραπεζικών καταθέσεων στο εξωτερικό. Αν, λοιπόν, καημένε μου βρεθεί κανας κουζουλός κύριος Μάρσαλ και αποφασίσει να ρίξει χρήμα στην οικονομία μας – πριν τον μαζέψουν και τον χώσουν σε κανα ψυχιατρείο- και το χρήμα αυτό το διαχειριστεί η ψυχοπονιάρα Αριστερά δίνοντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και διορίζοντας αβέρτα στο Δημόσιο, το χρήμα αυτό θα κινήσει για λίγο καιρό ακόμα την παρασιτική σου οικονομία των εισαγόμενων υπηρεσιών και αγαθών και στο εν τέλει θα επιστρέψει αργά και βασανιστικά στις τσέπες των δανειστών σου.

Ο Μάρσαλ θα σου δώσει δανεικά και θα τα κονομήσει από δυο μεριές. Αφενός από τα επιτόκια των δανείων σου και αφετέρου από τα προϊόντα της παριζιάνας μοδίστρας που θα σου πουλήσει . Αν, λοιπόν, δεν έχεις ακόμα καταλάβει πως το να πέσει χρήμα στη συγκεκριμένη οικονομία αποτελεί την επιτομή της ηλιθιότητας και του λαϊκισμού και πως αυτό που προέχει είναι να αλλάξουν πάραυτα τα καταναλωτικά μας πρότυπα και να αρχίσει η οικονομία της χώρας να παράγει ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες, τις οποίες θα πουλάμε στους ξένους, τότε συγγνώμη αλλά εδώ τίθεται θέμα στοιχειώδους ικανότητας σκέψης και λογικής.

Είναι που τελειώνει το Μνημόνιο μωρέ και παντού τα ίδια και τα ίδια. Και εσύ μου λες θα αλλάξει αυτή η χώρα και θα μεγαλουργήσει πάλι. Ραντεβού στα γουναράδικα, θα σου απαντήσω εγώ. Και πού είσαι; Αυτά της Ερμού εννοώ με τις ιταλικές και γαλλικές βιζόν. Μην πάει ο νου σου στο πονηρό!

 

ΠΗΓΗ  aixmi.gr

Αλέξη μας κλέβεις το ψωμί!...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Εγώ ο μνημονιακός, ο μπήξε, ο δείξε, υποστήριζα από την πρώτη στιγμή ότι ο δρόμος έξω από το ευρώ ισοδυναμεί με εξοστρακισμό στο φεγγάρι, όπου ο θάνατος είναι το μόνο εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Κι ήρθε ο αντιμνημονιακός, ο επαναστάτης, ο αριστερός Αλέξης κι είπε το ίδιο. Αλέξη μου κλέβεις το ψωμί! Θέλω Λαφαζάνη, θέλω Στρατούλη, θέλω Λαπαβίτσα.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει χάσει μία τεράστια ευκαιρία. Με μία αντιπολίτευση που αλλάζει απόψεις πιο γρήγορα απ’ ό,τι κάποιος πουκάμισα, είναι κρίμα κι άδικο που δεν έχει κατορθώσει να περάσει ένα σοβαρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Ίσως το κάνει τελικά ο κ. Τσίπρας, με το καπέλο του μετανοημένου αριστεριστή που ασπάστηκε τις βασικές αρχές του μεταρρυθμιστικού τόξου. Γιατί όχι; Σε αυτή την ζωή όλα τα έχουμε δει...

Στο μεταξύ, κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει στους αμετανόητους οπαδούς του λόμπι της δραχμής ότι η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται νέο μνημόνιο. Ότι η χώρα θα χρειαστεί στο μεσοδιάστημα χρηματοδότηση και νέα δάνεια. Κι ότι οι μόνοι κερδισμένοι από την δραχμή θα είναι εκείνοι που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό.

Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Είναι συνταγές λαϊκισμού για τους δικτατορίσκους του μέλλοντός μας. Είναι άθλια ψέματα που λέγονται για να αποκομιστούν μικροκομματικά οφέλη από αφελείς πολίτες.

Χάσαμε πολύτιμο χρόνο σπαταλώντας ενέργεια σε ψεύτικα διλήμματα τύπου μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Δόθηκε η εντύπωση από κάποιες πολιτικές δυνάμεις ότι υπήρχε λύση έξω από το μαντρί της Ευρώπης. Δεν άλλαξαν ρότα ούτε όταν διαψεύστηκαν οικτρά οι προσδοκίες τους για τζάμπα δάνεια από Κίνα και Ρωσία. Δεν διδάχτηκαν το παραμικρό από το άδειασμα που έγινε και συνέχισαν το τροπάρι τους.

Τι μένει απ’ όλα αυτά; Μία ακόμη απόδειξη για την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού και ταυτόχρονα η πικρή γεύση από την γνώση της πραγματικότητας. Αυτοί είμαστε, γιατί άραγε να μας πρέπει κάτι καλύτερο;

Ήθελε να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση κάποιος στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και στην τρόικα; Ας τους ρωτούσε λοιπόν γιατί τίναξαν στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα με χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις σε καιρό κρίσης. Γιατί δεν άλλαξαν τις διοικήσεις των τραπεζών, όταν οι τράπεζες αναπνέουν με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων. Γιατί δεν δημιούργησαν ένα ευνοϊκό πλαίσιο για τις επενδύσεις. Γιατί φόρτωσαν με νέους φόρους τον ελληνικό λαό. Γατί, γιατί, γιατί. Είχαν να πουν χιλιάδες γιατί κι εκείνοι επέλεξαν μόνο ένα: Γιατί υπογράψαμε το μνημόνιο. Δεν μας είπαν, όμως, τι θα συνέβαινε αν δεν το υπογράφαμε.

Μίλησαν για την δραχμή. Ξέχασαν ότι ένα νόμισμα είναι χαρτί που περιβάλλεται από εμπιστοσύνη. Και δεν φρόντισαν να υπολογίσουν πόση εμπιστοσύνη θα είχε το νέο τους νόμισμα, όταν θα είχαν κουρέψει υποχρεωτικά τις απαιτήσεις των δανειστών. Κατηγόρησαν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ως τοκογλύφους, όταν μας δανείζουν με μικρότερα επιτόκια από εκείνα που οι ίδιες δανείζονται για τις δικές τους χώρες. Κατηγόρησαν για κερδοσκοπία τις Κεντρικές Τράπεζες, όταν οι τελευταίες επιστρέφουν όλα τους τα κέρδη στην Ελλάδα. Έχουν διαψευστεί στα όσα έχουν πει δεκάδες φορές και δεν ζήτησαν μία φορά συγνώμη. Από τον ελληνικό λαό, για τα χοντροκομμένα ψέματα που είπαν.

Χάσαμε πολύτιμο χρόνο. Και τώρα που το αδιέξοδο είναι ορατό, ο Αλέξης αλλάζει θέση. Όχι κύριε Τσίπρα. Να επιμείνετε στην δραχμή. Και στο κάψιμο του μνημονίου. Κι έπειτα πείτε μας και τι θα κάνετε για να βγάλετε την Ελλάδα από την κρίση. Αλλά με αριθμούς, με νούμερα. Όχι στο πόδι.

Δεν θα γίνει έτσι και το ξέρουμε. Κι ο Αλέξης το ξέρει και οι άλλοι το ξέρουν. Πολιτικό χρόνο θέλουν όλοι για να το χωνέψουν. Αυτοί που δεν ξέρουμε ακόμη αν μπορούν να το χωνέψουν είναι όσοι πίστεψαν το όνειρο της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ελλάδας που θα ζει αιώνια με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΠΗΓΗ  capital.gr

Ψαρεύοντας χάννους στο Οστιν...

Του Στέφανου Κασιμάτη

Ο πρόεδρος Αλέξης πήγε στο Οστιν, την πρωτεύουσα του Τέξας. Στον Αλέξη γενικώς αρέσουν πολύ τα ταξίδια, καθώς, ως γνήσιος αριστερός, τρελαίνεται να απολαμβάνει τα επιτεύγματα του καπιταλισμού, όσο και αν απεχθάνεται το ίδιο το σύστημα. Οταν είχε πρωτοεκλεγεί πρόεδρος του αειμνήστου ΣΥΝ, τότε που ακόμη κανείς δεν του έδινε πολλή σημασία, κάθε τριήμερο δραπέτευε, πότε στο Αμστερνταμ, πότε στο Παρίσι, πότε στο Βερολίνο κ.ο.κ. Τώρα που είναι αρχηγός της αντιπολίτευσης, χρειάζεται κάποιο σοβαρό πρόσχημα. Πήγε, λοιπόν, στο Οστιν για να δώσει μια διάλεξη στο τοπικό Πανεπιστήμιο του Τέξας, ένα από τα καλύτερα και μεγαλύτερα δημόσια πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Και, μέσα από τη διάλεξη, μας έδωσε μία είδηση. «Μία έξοδος (από την Ευρωζώνη) δεν θα ωφελήσει κανέναν», είπε. «Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα: διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, φαινόμενα bank run, πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων. Για τον λόγο αυτόν και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει. Δεν θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη».

 Αν είχαμε να κάνουμε με έναν σοβαρό άνθρωπο, η θέση αυτή θα μπορούσε ανεπιφύλακτα να θεωρηθεί ως στροφή προς τον ρεαλισμό. (Σ.σ.: ενδεικτικός της αμηχανίας που προκάλεσε η δήλωση στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο τίτλος της «Αυγής» στο ρεπορτάζ για την ομιλία: «Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν καταστροφή για την Ευρώπη», ενώ η είδηση ήταν ότι ο Τσίπρας εκτίμησε ως καταστροφή την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη...). Ο καθένας οφείλει να είναι πολύ επιφυλακτικός και για την ειλικρίνεια του ίδιου του Τσίπρα, μα και για τη δυνατότητα που έχει να επιβάλει μια τέτοια μετατόπιση της θέσης του κόμματός του για το ευρώ, δεδομένου ότι ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από born again κομμουνιστές.

 Ας είμαστε καλόπιστοι απέναντί του, όμως. Ας δεχθούμε ότι, εν μέρει τουλάχιστον, η μετατόπιση είναι γνήσια. Στην περίπτωση αυτή, τι αλλάζει για τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για τη χώρα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Δεν αλλάζει τίποτε. Διότι, όπως εξήγησε ο Γιάννης Δραγασάκης σε ραδιοφωνική συνέντευξή του, η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ έχει απορρίψει και τη «διαπραγμάτευση με συναίνεση», όπως γίνεται σήμερα, και την απευθείας ρήξη. Θα διεκδικήσει μια άλλη πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ εντός της Ευρωζώνης λέει ο Δραγασάκης· και «εφόσον δεν γίνει δεκτή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, αλλά εντός της Ευρωζώνης πάντα». Ο πάντα ήπιος και ευπρεπής αντιπρόεδρος της Βουλής δεν εξήγησε ποια ακριβώς είναι η «άλλη πολιτική». Αλλά, αν κρίνω από αυτά που είπε κάποιος Τόλιος χθες στο ραδιόφωνο, αλλά και τα όσα δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν Λαφαζαναίοι και Στρατούληδες με κάθε ευκαιρία, η «άλλη πολιτική» περιλαμβάνει επαναφορά μισθών και συντάξεων στα παλιά επίπεδα, κατάργηση του ΦΑΠ και άλλα ηχηρά παρόμοια. Για να μην κοροϊδευόμαστε, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικήσει από τα κράτη της Ευρωζώνης όχι μόνο τη συνέχιση της χρηματοδότησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, όπως γίνεται σήμερα, αλλά και τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων που θα εξακολουθεί να παράγει.

 Αν κάτι μπορεί να πετύχει η στρατηγική αυτή είναι να ακυρώσει τα όσα έχει πετύχει στον δημοσιονομικό τομέα η σημερινή κυβέρνηση. Οι θυσίες του ελληνικού λαού ώς τότε θα έχουν πάει χαμένες, οι σχέσεις με την Ευρώπη θα έχουν διαταραχθεί σοβαρά (αν όχι ανεπανόρθωτα) και, απλώς, θα έχουμε επιστρέψει εκεί από όπου ξεκινήσαμε: στο χείλος της εξόδου, περιμένοντας τον φιλεύσπλαχνο που θα μας δώσει ένα σπρωξιματάκι, για να κάνουμε αυτό που δεν τολμάμε οι ίδιοι να αναλάβουμε την ευθύνη του, αλλά προσδοκάμε να το χρεώσουμε σε κάποιον άλλο - τη βουτιά στο κενό, δηλαδή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, συνεχίζει να ψαρεύει για απελπισμένους και, επειδή βλέπει οι χάννοι δεν τσιμπάνε όπως κάποτε, απλώς αλλάζει το δόλωμα. Ας μη χάνουμε χρόνο, λοιπόν, με τον δήθεν ρεαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Το παιχνίδι θα κριθεί από τον ρεαλισμό της κυβέρνησης και μόνον.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η κρίση είναι επιλογή!...

Του Άγη Βερούτη

Πολλά συζητούμε εδώ και 4 χρόνια για την έξοδο από την κρίση. Συνήθως μάλιστα εκείνοι που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το κατρακύλισμά μας είναι και εκείνοι που φωνάζουν δυνατότερα για να παραμείνουν όλα ως έχουν. Άρρωστα. Μολυσμένα.

Και δεν είναι τα λεφτά που λιγοστέψαν απ΄την κρίση, που μας λείπουν. Είναι οι αξιοπρέπειες που τσαλακώθηκαν. Οι αξιοπρέπειες εκατομμυρίων ανθρώπων.

Χωρίς αποστροφές, η Ελλάδα με λόγο χρέους προς ΑΕΠ 120% το 2009, έφτασε να έχει 175% το 2013 ή €317 δισ., αφού μάλιστα διαγράφησαν και €106 δισ. Αυτό είναι βέβαιο ότι δεν είναι προϊόν μιας επιτυχημένης προσπάθειας εξόδου από την κρίση. Τα δισεκατομμύρια δεν είναι στραγάλια.

Το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο ήταν, ως αποδέχθηκε πρόσφατα η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Κριστίν Λαγκάρντ, μια κίνηση προστασίας των βορειοευρωπαϊκών τραπεζών από τα τοξικά Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου που θα έπρεπε να είχαν κουρευτεί εξαρχής.

Αναλάβαμε διακρατικά δάνεια ως Λαός, προκειμένου να μην καταρρεύσουν οι Γαλλογερμανικές τράπεζες, που δάνειζαν άφρονα τις διεφθαρμένες ελληνικές κυβερνήσεις. Αυτό ήταν επιλογή.

Αν η Ελλάδα έπραττε ως θα έπρεπε και κούρευε τα ΟΕΔ 30%-40% που θα έφερνε το χρέος μας σε διαχειρίσιμο μέγεθος 80% του ΑΕΠ στη δεδομένη χρονική στιγμή, και με την οικονομία μας ακόμη σε επίπεδο ΑΕΠ άνω των €200 δισ., θα είχαμε βγει από την κρίση στο πρώτο εξάμηνο, απελευθερώνοντας την οικονομία με μερικές αποφάσεις της Βουλής. Η κρίση, που πάει για 7ο χρόνο, είναι προϊόν απόφασης να εξευτελίσουν τον ελληνικό πληθυσμό (moral hazard) διασώζοντας τις τράπεζες της βόρειας Ευρώπης. Αυτό ήταν επιλογή.

Η κυβέρνηση ΓΑΠ απεφάσισε να φορτώσει στον Ελληνικό Λαό το κόστος αυτό, σώζοντας τις Γερμανογαλλικές τράπεζες, και εισπράττοντας ένα διεθνές βραβείο για αυτή του την επιλογή. Όταν πιθανόν κατάλαβε τί ακριβώς είχε κάνει, ζήτησε δημοψήφισμα και εκπαραθυρώθηκε από το κόμμα του και την πολιτική με συνοπτικές διαδικασίες.

Το χρέος μας αυτό, στο σημερινό του ύψος, δεν θα πληρωθεί ποτέ. Είτε θα μειωθεί στο μισό, είτε θα μειωθεί το επιτόκιο τόσο ώστε η σημερινή αξία του (Net Present Value) να μειωθεί στο μισό, από την πληθωριστική απαξίωσή του ταχύτερα από την τοκοφορία του.

Με άλλα λόγια, με μέσο πληθωρισμό 2,2% για 50 χρόνια, και επιτόκιο 1%, η σημερινή αξία του χρέους πέφτει κάτω από το μισό σε 50 χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο με κούρεμα του χρέους άνω 50% σήμερα.

Το μνημόνιο, εκτός από το δανεισμό της Ελλάδος για την διάσωση των βορειοευρωπαϊκών τραπεζών, προέβλεπε και κάποιες δομικές βελτιώσεις του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική οικονομία. Το ότι δεν έχουν γίνει, είναι επιλογή των εκάστοτε κυβερνώντων.

Από αυτές δεν έγινε σχεδόν καμία, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν πραγματικό χρηματικό κόστος. Μόνον για τις συντεχνίες που θα ξεβόλευαν. Δεν έγινε τίποτε όμως!

- Το ότι ανέβηκε ο ΦΠΑ από το 18% στο 23%, κατακρυμνίζοντας το σύνολο της οικονομίας σε ύφεση, ήταν επιλογή!

- Το ότι οι τράπεζες ετέθησαν εκτός διεθνών αγορών για 4 χρόνια, στραγγαλίζοντας την ελληνική οικονομία από ρευστότητα, και εκτινάσσοντας τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ανοίγοντας τρύπες στο παθητικό τους, είναι επιλογή!

- Το ότι εδώ και 2,5 χρόνια δεν έχουμε ακόμα εκδόσει τα καλυμένα Αναπτυξιακά Ομόλογα Ειδικού Σκοπού, για να ξεκινήσουμε την ανάπτυξη των υποδομών μας και να τονώσουμε τη ρευστότητα της οικονομίας, είναι επιλογή!

- Το ότι παραμένουν εξίσου κλειστά 150 επαγγέλματα όσο ήταν το 2009 είναι επιλογή!

- Το ότι παραμένουν οι 300 φόροι υπέρ τρίτων που στρεβλώνουν την οικονομία είναι επιλογή!

- Το ότι δεν έχει απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος, ούτε κατάδικος, ούτε κλέφτης, ούτε κοπανατζής, είναι επιλογή!

- Το ότι συνεχίζει το ελληνικό κράτος να έχει 80.000 κηπουρούς και απορριματοσυλλέκτες με μισθούς μεγαλύτερους από καθηγητές πανεπιστημίων, είναι επιλογή!

- Το ότι δεν έχει εφαρμοστεί το ενιαίο μισθολόγιο ακόμη, είναι επιλογή!

- Το ότι συνεχίζουν να πληρώνονται 100.000 απτυχίωτοι με πλαστά πτυχία στο ελληνικό δημόσιο, είναι επιλογή!

- Το ότι οι νομαρχίες και οι δήμοι συνεχίζουν να έχουν τριπλάσιο προσωπικό απ΄ όσο πραγματικά χρειάζεται, ή εργάζεται, είναι επιλογή!

- Το ότι παραμένει η κρατική διαφθορά ανέγγιχτη σε επίπεδα παγκόσμιου ρεκόρ, είναι επιλογή!

- Το ότι συνεχίζουν να λαμβάνουν σύνταξη άνθρωποι 45 και 50 και 55 ετών ενόσω το 40% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, είναι επιλογή!

- Το ότι καταστράφηκε με εργαλείο την φορολόγηση, ολόκληρος ο κλάδος του αυτοκινήτου στην Ελλάδα, είναι επιλογή!

- Το ότι παραμένουν τα νησιά εκτός διασύνδεσης με κόστος €500 εκατομμύρια ετησίως για όλους μας, όσο δηλαδή το χαράτσι, είναι επιλογή!

- Το ότι ο ΟΑΕΕ καθημερινά καταστρέφει ζωές ανθρώπων που είναι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι, γιατί επιβάλλει να πληρωθεί για κάτι που δεν τους παρέχει, είναι επιλογή!

- Το ότι με μοχλό την υπερφορολόγηση περιουσιών που αποχτήθηκαν με φορολογημένο πλούτο, δημεύοντας τις καταθέσεις και κατάσχοντας τις περιουσίες των Ελλήνων, είναι επιλογή!

- Το ότι έχει χαθεί το 30% της οικονομίας σε 6 χρόνια ύφεσης, εξαθλιώνοντας το σύνολο του πληθυσμού, πλην προνομιούχων και κομματικών στρατών, είναι επιλογή!

- Το ότι 4 εκατομμύρια Έλληνες είναι ανασφάλιστοι, άρα χωρίς πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι επιλογή!

- Το ότι σχεδόν 2 εκατομμύρια Έλληνες είναι στο περιθώριο της ζωής με μοχλό την ανεργία, είναι επιλογή!

Αυτά και χιλιάδες άλλα είναι επιλογές, που καθημερινά παίρνει ή πήρε το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών, βυθίζοντας την κοινωνία στην κρίση, την ύφεση, τη δυστυχία, την αναξιοπρέπεια, προκειμένου να προστατεύσει τα νοσηρά και άδικα προνόμια των κομματικών στρατών του.

Η λύση του προβλήματος όμως δεν είναι μόνο στο ύψος του χρέους, τον αριθμητή του δηλαδή, αλλά στον παρονομαστή: το ΑΕΠ.

Για να βγούμε από την κρίση, θα χρειαστεί να μεγαλώσουμε το ΑΕΠ μας. Δεν έχουμε πολλούς τρόπους να το κάνουμε αυτό.

Ο ουσιαστικότερος τρόπος να μεγαλώσει το ΑΕΠ είναι να κατεδαφίσουμε τα εμπόδια στην ιδιωτική παραγωγική πρωτοβουλία, που ύψωσε η σοσιαλμανία και ο Κρατισμός στα τελευταία 40 χρόνια. Να αντιστρέψουμε τις επιλογές που έχουν παρθεί ως τώρα.

Πολυνομία και ατιμωρησία, διαφθορά μέχρι το κόκκαλο! Αυτό είναι το πρόσωπο της ανελευθερίας μας, ανάμεσα στη Σενεγάλη και το Μαλάουι, στην 117η θέση Παγκοσμίως: το πρόσωπο του Κρατισμού!

Ο δαίμονας του Κρατισμού μας κοιτάζει όλο ειρωνία, με τα γαλανά του ματάκια, ενόσω γευματίζει τις σάρκες της κοινωνίας μας. Ο εφιάλτης είναι συγκάτοικός μας.

Ο Κρατισμός πρέπει να πεθάνει για να αναστηθεί η Ελλάδα!

Μετά πρέπει να υπάρξει απελευθέρωση από τον εναγκαλισμό της νομενκλατούρας, και να διοχετεύουν τα ευρωπαϊκά κονδύλια στην αγροτική ανάπτυξη, την τουριστική ανάπτυξη, τις υπηρεσίες, την ενέργεια. Με σχέδιο, και σωστές επιλογές!

Αντί για προσλήψεις 50.000 ψηφοπελατών για 5 μήνες, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε 25.000 μόνιμες θέσεις εργασίας, ή να διασώσουμε αρκετές από τις 150.000 θέσεις εργασίας που θα χαθούν το 2014, ή να αποτρέψουμε να φύγουν μετανάστες 25.000 από τα καλύτερα παιδιά μας.

Ώσπου να σκοτώσουμε τον δαίμονα του Κρατισμού που μας στοιχειώνει, μας ταπεινώνει και γευματίζει τις σάρκες της κοινωνίας, θα χάνουμε χρόνια, ζωές, δουλειές, και αξιοπρέπειες.

Τόσο απλά.

Ή ο Κρατισμός, ή εμείς...

ΠΗΓΗ  capital.gr

Αυτή την φορά δεν είναι μπλόφα!...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης 

Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι οι δραματικές εκκλήσεις προς την τρόικα είναι ένα ακόμη επικοινωνιακό παιγνίδι, σαν κι αυτά που κατά καιρούς εμπνέεται ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για κάτι περισσότερο: Τα νούμερα δεν βγαίνουν και εφόσον το ιππικό δεν εμφανισθεί προς βοήθεια, τότε οι εκλογές είναι μονόδρομος.

Το κακό είναι ότι οι διαρροές που γίνονται προς τον Τύπο δεν μπορούν να απαντηθούν. Τις τελευταίες ημέρες, λοιπόν, γίνεται μία συστηματική προσπάθεια να φορτωθούν όλες οι ευθύνες στην τρόικα. Κάτι που σαφώς περιέχει στοιχεία αληθείας, αλλά και ο τρόπος που γίνεται δείχνει ταυτόχρονα έναν τυχοδιωκτικό χαρακτήρα που είναι αδύνατον να φέρει στο τέλος θετικά αποτελέσματα.

Για παράδειγμα, η τρόικα έχει μεγάλη ευθύνη για το άνοιγμα στα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς η ίδια πίεσε για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Κι είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Κομισιόν δεν έχει απαντήσει ακόμη στις σχετικές και επίμονες ερωτήσεις ευρωβουλευτών! Από την άλλη, είναι εντελώς παράλογο να κατηγορεί κανείς την τρόικα για το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν (ακόμη χειρότερα) να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις.

Διαβάζουμε στα "πολεμικά ανακοινωθέντα" των ημερών ότι η Ελλάδα δεν θα πάρει νέο δάνειο, αν αυτό συνοδεύεται με την απαίτηση νέων μέτρων. Κοιτάξτε να δείτε πόσα πράγματα μαθαίνει κανείς μέσα από μία έντεχνη κυβερνητική διαρροή: Ότι η χώρα θα χρειαστεί νέα κεφάλαια και ότι αυτό σημαίνει ένα ακόμη μνημόνιο...

Η αλήθεια είναι ότι φέτος η κατάσταση στην ελληνική Οικονομία δεν μοιάζει με την περσινή. Το κλίμα έχει αλλάξει σημαντικά στις διεθνείς αγορές και κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να δούμε μία άλλη εξέλιξη από εκείνη της συνεχούς ύφεσης που έχουμε συνηθίσει. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι κάποιοι βιάζονται και μάλιστα υπερβολικά, με κίνδυνο να τινάξουν τα πάντα στον αέρα.

Είναι οι ίδιοι που βιαζόντουσαν πριν λίγο καιρό να παρουσιάσουν ένα πλεόνασμα που δεν υπήρχε. Έχουν χαράξει μία στρατηγική και έχουν παρασύρει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε ένα παιγνίδι που θα κριθεί στην κυριολεξία σε μία ζαριά. Είναι κρίμα, διότι έχει γίνει μία μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια μέχρι σήμερα για να σπαταληθεί στον τζόγο.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν πρέπει να μας ξενίζει. Υπάρχει ολόκληρη σχολή στην Ευρώπη που έχει και μαθητές της στην Ελλάδα. Σχολή που έχει ποντάρει στο παρελθόν στην δημιουργική λογιστική και πιο πρόσφατα στην δράση των κερδοσκοπικών funds. Αλίμονο, αν στην περίπτωση της Ελλάδας τα ζάρια δεν φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλίμονο για μας. Διότι τα ντόπια μέλη του club μπορούν να συνεχίσουν την καριέρα τους στο εξωτερικό δίνοντας διαλέξεις και λέγοντας εξυπνάδες σε συνέδρια.

Το κακό είναι ότι τα τελευταία χρόνια κι ενώ η μάχη θα έπρεπε να δοθεί για να στείλουμε στην ανακύκλωση τα παλιά και φθαρμένα υλικά, σπαταλήσαμε τον χρόνο μας στην ψεύτικη αντιπαράθεση "μνημόνιο - αντιμνημόνιο".

Λαϊκιστές πολιτικοί κατόρθωσαν να πείσουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού ότι όλα γίνονται καλώς και ότι για τα δεινά μας φταίνε οι ξένοι. Έφτασαν στο σημείο να πούνε ότι για την κρίση φταίει το μνημόνιο, λες και δεν ήταν η κρίση που έφερε το μνημόνιο. Την ίδια ώρα δεν παρουσίασαν ούτε μία πρόταση, πέρα από το μην πληρώσουμε τους ομολογιούχους. Στην πράξη οι λαϊκιστές έχουν κερδίσει και μάλιστα κατά κράτος. Ίσως επειδή εκείνοι που κλήθηκαν να υπηρετήσουν την πολιτική των μεταρρυθμίσεων δεν την πίστεψαν και την είδαν απλώς ως μία ακόμη σημαία ευκαιρίας. Γι΄ αυτό και επέμεναν μόνο στις θυσίες του ελληνικού λαού. Κι ας ήξεραν από την αρχή ότι οι θυσίες δεν είχαν νόημα δίχως τις μεταρρυθμίσεις...

ΠΗΓΗ  capital.gr

Εντάξει, λοιπόν. Να το καταργήσουμε το μνημόνιο!...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Το business plan είναι για την επιχείρηση ό,τι το τετράδιο και το μολύβι για τον μαθητή του δημοτικού: Απαραίτητο! Στις επιχειρήσεις υπάρχουν κανόνες. Ας πούμε, δεν αφήνουμε το ταμείο μόνο του παρέα με έναν ανοικτομάτη. Ή δεν κάνουμε δράσεις δίχως να έχουμε προϋπολογίσει το budget. Καταλαβαίνουμε ότι αυτό το τελευταίο είναι άγνωστη λέξη στην Ελλάδα. Όπως και το business plan για το ελληνικό δημόσιο.

Πάνω το μνημόνιο, κάτω το μνημόνιο. Ατελείωτα συνθήματα έχουν καλύψει κάθε πιθανή σπιθαμή τοίχου σε αυτή την χώρα. "Κρεμάλα", "ψόφο", είναι τα πιο δημοφιλή συνθήματα ακροδεξιών και ακροαριστερών εναντίον των αντιπάλων τους. Προσφορά στην ελληνική δημοκρατία και στα πλαίσια, πάντα, του άκρως δημοκρατικού δόγματος "ή εμείς ή αυτοί".

Αυτός ο καυγάς για το μνημόνιο κρατάει χρόνια. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης. Κι έτσι ξεχάσαμε αν η κρίση έφερε το μνημόνιο ή το μνημόνιο την κρίση. Με αυτά που ακούω τελευταίως, πάντως, τείνω να πιστέψω ότι η Ελλάδα ήταν μία ευτυχισμένη χώρα και ήρθε το μνημόνιο και έτσι δεν έμεινε τίποτα όρθιο.

Τέλος πάντων, από συνθήματα πάμε καλά. Business plan, όμως, δεν βλέπουμε. Δεν υπάρχει έπειτα από τόσο καιρό ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πως θα ευημερήσει αυτή η χώρα. Όχι συνθήματα και φωνές, αλλά ένα σχέδιο. Σαν να βρισκόμαστε σε γενική συνέλευση ανώνυμης εταιρείας. Λέει ο άλλος: Θέλω να αναπτυχτεί ο τουρισμός. Ωραία! Πού θέλεις να τον φτάσεις, πώς και με τι ενέργειες; Πόσα κεφάλια θα απαιτηθούν, πού θα τα βρεις και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Το ίδιο για τη γεωργία, για τη βιομηχανία, για την παιδεία, την υγεία. Τόσα κόμματα έχουμε, τόσους νοματαίους συντηρούν και δεν βρέθηκε ούτε μία ομάδα να συντάξει ένα business plan;

Με νούμερα, με στοιχεία, με προβολή σεναρίων. Μία σοβαρή δουλειά, τέλος πάντων. Αν η τράπεζα απαιτεί από τον περιπτερά της γειτονιάς business plan για να του χρηματοδοτήσει την αγορά δύο ψυγείων, οι πολίτες μιας χώρας τι πρέπει να απαιτήσουν από τους υπεύθυνους πολιτικούς τους;

Δεν θέλετε κύριε το μνημόνιο; Να το καταργήσουμε για να μην σας χαλάσουμε και το χατίρι. Κι έπειτα; Τι θα κάνετε; Συγκεκριμένα, βήμα - βήμα. Όχι αερολογίες του τύπου θα βάλουμε το πιστόλι στο τραπέζι. Διότι αυτό μοιάζει περισσότερο με προετοιμασία πράξης του κοινού ποινικού δικαίου και όχι με την πρόταση ενός σοβαρού κόμματος. Ένα business plan παρακαλώ! Ένα ψηφίο σοβαρότητας ζητάμε...

Είναι απίστευτο, αλλά και στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, θα πάμε, κατά τα φαινόμενα, έτσι! Με ανούσια συνθήματα, με προτάσεις δίχως νόημα που δεν έχουν θέση ούτε στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Ούτε ένα business plan δεν μπορούν να συντάξουν! Κι όμως απαιτούν την ψήφο μας. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα περνούσαν ούτε έξω από την γενική συνέλευση της ανώνυμης εταιρείας μας. Αλλά είμαστε έτοιμοι σε αυτούς τους ανθρώπους να εμπιστευτούμε για άλλη μία φορά το μέλλον των παιδιών μας.

ΠΗΓΗ capital.gr 

ΑΠΛΗ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ... (04/07/13)

Είμαστε ωραίος λαός...

Όλοι έχουμε καταλάβει πλέον, πως εδώ και χρόνια ζούσαμε -ως κράτος- πάνω από τις δυνάμεις μας.

Αυτό που δυσκολεύομαι να κατανοήσω είναι, με ποια λογική κάποιοι επιμένουν να ζητούν να μην αλλάξει τίποτα!

Να μην απολυθεί κανένας από το δημόσιο...
να μην κλείσει κανένας σπάταλος φορέας ή οργανισμός...
να μην σταματήσει η χρηματοδότηση των ΜΚΟ...
να συνεχίσει αμείωτος ο “κοινωνικός τουρισμός”...
να... να... να... και κυρίως...
να μην αυξάνονται οι φόροι!

Πως θα γίνουν όλα αυτά δεν το εξηγεί κανείς!

Οι λαϊκιστές, μιλούν αόριστα για πάταξη της φοροδιαφυγής ανεβάζοντάς την σε τρελά ποσά χωρίς να μπορούν να τα αιτιολογήσουν.
Όταν όμως τους ρωτάς “και πως γινόταν την δεκαετία του '70 όταν κανένας δεν έκοβε αποδείξεις (πλην του Μινιόν και του Λαμπρόπουλου!) να είχαμε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση;” τότε το επιχείρημα καταρρέει.

Οι αριστεροί μιλούν για μείωση των εξοπλισμών και αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων.
Για τους εξοπλισμούς δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Η ερώτηση είναι απλή... ποιους εξοπλισμούς;...  πάνε αυτοί πια... είναι πια κάτω από 1% του ΑΕΠ... και ο Θεός βοηθός!
Η αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων είναι μία καραμέλα των τελευταίων ετών χωρίς όμως να προσδιορίζεται ούτε ποιος θεωρείται “πλούσιος” ούτε τι θα γίνει εάν, όλοι όσοι είναι πραγματικά πλούσιοι και έχουν την δυνατότητα, απλά φύγουν από την χώρα.

Οι “προοδευτικοί” φτάνουν σε σημείο να ζητούν κι άλλη μείωση των εξόδων για την άμυνα (πόση πια;... είναι ήδη κάτω από το 2% του ΑΕΠ!) και αύξηση των εξόδων για την παιδεία.
Αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι δεν είμαστε πια στην φάση “κόβω από την μία και δίνω στην άλλη” αλλά έχουμε περάσει στην εποχή που πρέπει μόνο να κόψουμε!

Και φυσικά ΟΛΟΙ μιλούν για (μονομερή;) κατάργηση του μνημονίου!

Γενικά, όλοι έχουμε άποψη για την οικονομική κατάσταση της χώρας και η διαφορά μας έγκειται στο πόσο λογικά είναι τα επιχειρήματα του καθένα από εμάς.

Άλλοι χαρακτηρίζονται γραφικοί, άλλοι προοδευτικοί, άλλοι φασίστες και νεοφιλελεύθεροι, άλλοι λαϊκιστές και δημαγωγοί...  σε δουλειά να βρισκόμαστε και ταμπέλες να βάζουμε.

Λύσεις όμως, λογικές, εφαρμόσιμες και προσγειωμένες, που θα μας βγάλουν από το μνημόνιο, έχει κανείς;...

Έχει κανείς...

απλή κοινή λογική;...

ΜΑΖΙ ΜΙΛΑΜΕ, ΧΩΡΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΜΑΣΤΕ!...

Σοφή η ρήση των παλαιοτέρων.
Σήμερα ζούμε την πλήρη εφαρμογή της.

Μαζί μιλάμε, χώρια καταλαβαινόμαστε λοιπόν!
Ή μάλλον...  όλοι διαβάζουμε(;) την ίδια έκθεση του ΔΝΤ και ο καθένας καταλαβαίνει ότι θέλει!

Στο μόνο για το οποίο όλοι συμφωνούν είναι ότι το ΔΝΤ παραδέχεται ότι έκανε λάθος.
Και όντως το παραδέχεται!

Εκεί όμως που οι γνώμες διίστανται είναι στο ποιο είναι αυτό το λάθος και πως/αν μπορεί να διορθωθεί.

Υπάρχουν αυτοί που μόλις είδαν παραδοχή λάθους, πήραν τ' άρματα!
Γι' αυτούς το ΔΝΤ παραδέχεται ότι τα μνημόνια είναι λάθος και πρέπει άμεσα να καταργηθούν.
Είναι πεπεισμένοι ότι όλα μας τα δεινά οφείλονται στην “κακή τρόικα” και μπορούμε κάλλιστα να την πετάξουμε στην θάλασσα, να ξαναγυρίσουμε στην προ-τρόικας εποχή και να ζήσουμε ζωή χαρισάμενη!

Υπάρχουν όμως και αυτοί  που πραγματικά κατάλαβαν τι γράφει η έκθεση του ΔΝΤ αλλά δυστυχώς και αυτοί χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες.

Είναι αυτοί που, αν και κατάλαβαν πολύ καλά, συνεχίζουν τα δικά τους γιατί ξέρουν τι “πουλάει” και αυτοί που προσπαθούν να ενημερώσουν τι πραγματικά αναφέρει το ΔΝΤ.

Δεν είμαι σίγουρη εάν οι πρώτοι κάνουν καλύτερα την δουλειά τους ή αν απλά βασίζονται στο ότι ανέκαθεν μας άρεσαν τα ωραία λόγια ακόμα κι αν μας παραμυθιάζουν, αλλά είναι βέβαιο ότι ελάχιστοι ασχολούνται με την ωμή πραγματικότητα.

Κι ας φωνάζουμε ότι πλέον “ωριμάσαμε” και θέλουμε να μαθαίνουμε μόνο την αλήθεια!

Συνεχίζουμε να μην θέλουμε να καταλάβουμε ότι το ΔΝΤ γράφει καθαρά πως θεωρεί λάθος του την ενασχόλησή του με την χώρα μας και ότι έπρεπε να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε... σε μία μέρα με έναν νόμο!

Πως είναι όμως τα πράγματα σύμφωνα με την απλή κοινή λογική;...

Το ΔΝΤ δεν έχει μαγικό ραβδί!
Έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο και εφαρμόζει ανελλιπώς όπου κι αν κληθεί να βοηθήσει.
Αυτός ο “τυφλοσούρτης” του ξεκινάει και, κατά μεγάλο ποσοστό, βασίζεται στην υποτίμηση του τοπικού νομίσματος κάτι το οποίο -προφανώς- δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν στην χώρα μας.
Οπότε... ναι! Το ΔΝΤ έκανε λάθος... που ανακατεύτηκε στην διάσωση της Ελλάδας γιατί απλά δεν ήξερε πως να το κάνει!

Η ΕΕ δεν έχει καν αποφασίσει εάν της χρειάζεται μαγικό ραβδί!
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και γενικά στον νότο της Ευρώπης έπιασε την ΕΕ στον ύπνο, παντελώς ανίκανη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Όσο κι αν ολόκληρη η Ευρώπη θέλει να πιστεύει ότι η ΕΕ είναι ανερχόμενη δύναμη και μελλοντική “αυτοκρατορία”, με την οικονομική κρίση ειδικά στην Ελλάδα, αποδείχθηκε περίτρανα ότι η ΕΕ είναι ανώριμη, ανοργάνωτη, ανεύθυνη και ανέτοιμη να χειριστεί καταστάσεις κρίσης.
Οπότε... ναι! Το ΔΝΤ έκανε λάθος... που “ξελάσπωσε” την ΕΕ δίνοντας το μεγαλύτερο ποσό της οικονομικής βοήθειας για την Ελλάδα από το δικό του ταμείο!

Η Ελλάδα ανέκαθεν θεωρούσε ότι κατέχει το μαγικό ραβδί!
Είχαμε την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε αιωνίως να ζούμε με δανεικά γιατί είμαστε ωραίοι και γιατί όλος ο δυτικός πολιτισμός χρωστάει σε εμάς την ύπαρξή του.
Έτσι δεν μπορούσαμε καν να διανοηθούμε ότι θα βιώσουμε οικονομική κρίση, πόσο μάλλον να προετοιμαστούμε γι' αυτήν.
Στην αρχή θεωρήσαμε ότι πιάσαμε κορόιδο την τρόικα, πήραμε τα πρώτα ευρώ χωρίς να κοιτάξουμε τι υπογράφαμε (μήπως θα τα κάναμε;... μπαααα) και συνεχίσαμε να ζούμε όπως και πριν.
Όταν πλέον η κρίση μπήκε στην τσέπη μας γιατί φαίνεται ότι η τρόικα δεν είναι τόσο ηλίθια όσο νομίζαμε, τότε σκεφτήκαμε ότι αυτή φταίει για όλα.
Η τρόικα μας έβαλε για δεκαετίες να δίνουμε μαϊμού συντάξεις και επιδόματα, η τρόικα μας έβαλε να ψηφίζουμε πολιτικούς που λαδώνονταν και δημάρχους που έβαζαν χέρι στα ταμεία, η τρόικα μας γέμισε με υπεράριθμους υπαλλήλους το δημόσιό μας, κλπ.
Οπότε...  ναι! Το ΔΝΤ έκανε λάθος... που δάνεισε μία χώρα στην οποία διώκεται για “απιστία και υπεξαίρεση σε βαθμό κακουργήματος κατ' εξακολούθηση” ακόμα και δήμαρχος 350 κατοίκων και δεν μας άφησε να πάμε στον διάολο μήπως και καταλάβουμε τα χάλια μας και συνέλθουμε από το σοκ!

Με λίγα λόγια...

Όλα ήταν ένα λάθος!
Η τρόικα θεωρεί λάθος της που μας βοήθησε και εμείς θεωρούμε λάθος μας ότι δεχθήκαμε την βοήθειά της και τα μνημόνια.

Επειδή ότι και να πούμε μυαλό δεν βάζουμε... ας δούμε τουλάχιστον την σημερινή πραγματικότητα.

Η τρόικα ψάχνει τρόπους και δικαιολογίες για την κοπανήσει (λαϊκά και κατανοητά) και έτσι άρχισαν οι γκρίνιες στο εσωτερικό της.

Ζούμε ακόμα και το ευτράπελο, η τρόικα να κατηγορεί την Ευρώπη του 2010 ότι την πίεσε (έως και την εξαπάτησε!) να ανακατευτεί στην διάσωση της Ελλάδας ενώ έχει διευθύντρια την τότε υπουργό οικονομικών της Γαλλίας.
Δηλαδή η Λαγκάρντ του σήμερα κατηγορεί την Λαγκάρντ του χθες!
Τους έχουμε κάνει να χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια.

Το γεγονός πάντως σήμερα είναι ότι η χώρα προχωράει με σοβαρότητα -επιτέλους- και μπορεί να ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει με τις δικές της δυνάμεις να βγει από το μνημόνιο.

Τώρα λοιπόν, ας κοιτάξουν πως θα λύσουν τα δικά τους προβλήματα, γιατί εδώ που φτάσαμε από την Ελλάδα δεν μπορούν να φύγουν!

Απλή κοινή λογική....

Κατάργηση, αντικατάσταση, αναστολή: Μα τι σας πιάνει και πιάνεστε από τις λέξεις;...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Ως γνωστόν, είδηση δεν αποτελεί η πληροφορία πως «σκύλος δάγκωσε άνθρωπο», αλλά αν… άνθρωπος δαγκώσει σκύλο – έτσι όπως πάμε, βέβαια, σε λίγο ούτε κι’ αυτό θα αποτελεί είδηση!

Επομένως, δεν αντιλαμβάνομαι τον θόρυβο γύρω από τα όσα είπε στην ομιλία του στο Συνέδριο του Economist ο κ. Αλέξης Τσίπρας.

Είδηση θα ήταν αν ο κ. Τσίπρας έλεγε στο «ιεροεξεταστήριο» του Economist, όσα είπε μόλις την προηγουμένη σε άλλες εμφανίσεις του (στο ΤΕΙ της Λάρισας, για παράδειγμα) ή μόλις το προηγούμενο σαββατοκύριακο, κατά την ομιλία του στην Κ.Ε. του κόμματός του.

Τι δηλαδή; Πρέπει να σηκωθεί ο κόσμος στο πόδι επειδή με τόσο μεγάλη άνεση περνά (από τη μια στιγμή στην άλλη, από το ένα ακροατήριο στο άλλο και από την μια ήπειρο στην άλλη) από την «κατάργηση του μνημονίου, που είναι νεκρό», στην «κατάργηση του μνημονίου, αλλά όχι της δανειακής σύμβασης», στην «αντικατάσταση του μνημονίου με ένα εθνικό σχέδιο» και τέλος, στην «αναστολή» του, όπως είναι η τελευταία (αλά Economist) εκδοχή.

Στο κάτω-κάτω, όπως ανέφερε σε επίσημο έγγραφό του ο ΣΥΡΙΖΑ, καταβάλλεται «μεθοδευμένη προσπάθεια να διαστρεβλωθούν οι απόψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να παραπληροφορηθούν οι πολίτες», διότι (τα… χαλκεία) «πιάνονται από μια λέξη ενώ παραβλέπουν και το γενικό πνεύμα της ομιλίας και τις συγκεκριμένες προγραμματικές θέσεις που διατυπώνονται σε αυτή»!

Μια λέξη ήταν, λοιπόν!

Μια λέξη, μια λεξούλα: Αναστολή!

Άλλωστε, και τον κ. Σόιμπλε τον συνάντησε, όπως μας είπε, διότι πρέπει να εξομαλύνει τις σχέσεις του με τη Γερμανία – και έκτοτε, από την πολλή… εξομάλυνση, περιλούζει την Μέρκελ και ως γλωσσοπλάστης έχει κατασκευάσει μια νέα ύβρη: Μερκελιστές.

Και το ΔΝΤ, το αθώωσε, ότι τάχα (το καημένο) δεν ήθελε κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού (στον ιδιωτικό τομέα, πρόσθεσε μετά, αν και δεν έχει καταργηθεί έτσι κι’ αλλιώς).

Και στο Μπρούκινγκς και στο LSE διαβεβαίωσε πως «το κόμμα μου, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει τίποτε απ’ όλα αυτά» και πως «η Δημοκρατία δεν απειλεί την δημοσιονομική σταθεροποίηση».

Επομένως, προς τι η έκπληξη για την τελευταία του στροφή 180 μοιρών;

Στο κάτω-κάτω, ο άνθρωπος δικαιολόγησε ακόμη και την άποψη περί ρίσκου που διατυπώνει τελευταία.

Και τι είπε; Ότι «το δόγμα μένουμε στο μνημόνιο για να μην έχουμε ρίσκο και να είμαστε ασφαλείς, δεν ισχύει πια».

Γιατί;

Μα επειδή «μέχρι την Κύπρο, γνωρίζαμε ότι το μνημόνιο δεν εξασφάλιζε τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο, αλλά εξασφάλιζε τουλάχιστον τις τραπεζικές καταθέσεις και την οικονομία από την άτακτη χρεοκοπία».

Άρα, το μνημόνιο εξασφαλίζει τις τραπεζικές καταθέσεις (αν και στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε την τροπολογία για να περάσουν τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Τράπεζα Πειραιώς και να εξασφαλιστούν οι καταθέσεις των Ελλήνων) και μας προφυλάσσει από την άτακτη χρεοκοπία.

Χρειάζεται κανένα «χαλκείο» για να το καταλάβουμε αυτό;

Ή μήπως χρειαζόμαστε λεξικό για να καταλάβουμε τι σημαίνει «αναστολή»;

«Άμεση αναστολή του μνημονίου», είπε ο κ. Τσίπρας ότι χρειάζεται η χώρα.

Και παράλληλα «ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων».

Και «όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός».

έβαια, για να χρυσώσει το χάπι στους αντιμεταρρυθμιστές, πρόσθεσε μια ακόμη «λεξούλα»: «Προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις.

Τι σημαίνει αυτό;

Υπάρχουν και… οπισθοδρομικές μεταρρυθμίσεις;

Μα τότε, δεν θα μιλάγαμε για μεταρρυθμίσεις, αλλά για… οπισθοδρομήσεις!

Λίγο παρακάτω, μετά την «αναστολή» επανέρχεται στην «αντικατάσταση», λέγοντας πως γι’ αυτό και «σχεδιάζουμε να αντικαταστήσουμε το αποτυχημένο μνημόνιο με ένα Εθνικό Σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».

Αναστολή ή αντικατάσταση;

Πάντως, όχι κατάργηση, για να συνεννοούμεθα.

Τα λένε αυτά στο Συνέδριο του Economist;

Όχι, βέβαια.

Αλλά δυσφημούν τη χώρα (που ψάχνει απεγνωσμένα για επενδύσεις) μιλώντας περί διαπλοκής, πολιτικού χρήματος, καρτέλ ολιγαρχίας και ρουσφετιού.

Τέλος πάντων, όλα αυτά ειπώθηκαν στις 16 Απριλίου.

Στις 15, με την πολιτική απόφαση της Κ.Ε., είχαμε τα γνωστά:

«Δεν πρόκειται να πούμε ΝΑΙ – κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες – σε εκβιασμούς και απειλές, δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε με τα μνημόνια, δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την πορεία προς την καταστροφή». Και:

«Η δέσμευσή μας σε αυτό το κάλεσμα είναι η άμεση κατάργηση των μνημονίων».

Σας φαίνονται ένα κλικ παραπάνω όλα αυτά;

Ελάτε καλέ!

Μερικές «λεξούλες» είναι…

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

ΖΩΝΤΑΣ ΜΕ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ...

Ψευδαίσθηση είναι μία λειτουργική δυσλειτουργία της αίσθησης που προκαλείται από διάφορες φυσικές ή νοητικές διαταραχές ή ως αντίδραση σε τοξικές ουσίες και, κατ’ επέκταση, κάθε λανθασμένη αντίληψη ή εκτίμηση, άλλως, κάθε αυταπάτη.

Του Κώστα Χριστίδη

Η πρόσφατη κρίση στην Κύπρο μας υπενθυμίζει τον κίνδυνο του να ζει κανείς με ψευδαισθήσεις, αγνοώντας τις προσαρμογές που νομοτελειακά, επιφέρει σταδιακά ή βίαια, η λειτουργία των οικονομικών νόμων, αυτό που, με κάποια υποτιμητική διάθεση ορισμένων, αποκαλείται ‘’η λειτουργία της αγοράς’’.

Η διόγκωση, κατά την τελευταία δεκαπενταετία, ενός υπερμεγέθους τραπεζικού συστήματος στην Μεγαλόνησο προκαλούσε κάποιους προφανείς κινδύνους: υπερβολική εξάρτηση της οικονομίας από έναν τομέα (και, μάλιστα, υπηρεσιών, που μπορεί πιο εύκολα να προσβληθεί, σε οικονομικό, λειτουργικό ή νομικό επίπεδο από ανταγωνιστές), εφησυχασμό ότι τα πράγματα θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με τις σημερινές συνθήκες, αντίληψη ότι –εάν οι προβλεπόμενες εξελίξεις δεν επιβεβαιωθούν- θα υπάρξει στήριξη από υποχρεωμένους σε αλληλεγγύη εταίρους ή ομόθρησκους (‘’το ξανθό γένος’’) ή απόμακρους ασιάτες ή, τέλος πάντων, από κάποιον από μηχανής θεό.

Τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα ανέδειξαν τον ουτοπικό χαρακτήρα αυτών των αντιλήψεων. Αποδείχθηκε με επώδυνο τρόπο ότι η Ρωσία (όπως, παλαιότερα, η Σοβιετική Ένωση) στηρίζουν ρηματικά την Κύπρο στον βαθμό που δεν προκαλείται σύγκρουση με τις ΗΠΑ ή την Τουρκία. Αυτή η σταθερή παράμετρος δεν θα μπορούσε, άραγε, να προβλεφθεί είτε από την μελέτη του ιστορικού παρελθόντος είτε από τις πρόσφατες κινήσεις στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα;

Δυστυχώς και στην χώρα μας οι ψευδαισθήσεις βασιλεύουν. Η αντίληψη ότι ‘’θα βάλουμε το πιστόλι στο τραπέζι’’ και ότι αυτό αρκεί για να μας βοηθήσουν άνευ όρων οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αποδεικνύεται απολύτως αβάσιμη. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην περίπτωση της Ελλάδας έχει ήδη εκδηλωθεί με την παροχή χρηματοδοτικής υποστήριξης εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, το ‘’κούρεμα’’ μέρους των δανείων, την μείωση επιτοκίων, την παροχή τεχνικής βοήθειας, αλλά και με την πίεση για αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που ένα ψοφοδεές ενώπιον του δήθεν ‘’πολιτικού κόστους’’ κομματικό κατεστημένο διστάζει να υλοποιήσει. Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται από την αγαθή προαίρεση των εταίρων μας, οι οποίοι είναι πλήρως σε θέση να αντιληφθούν ότι, κατ’ αρχήν αυτή λειτουργεί και υπέρ των ιδίων. Εμείς, δηλ. μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος αλλά και του εκλογικού σώματος, είμαστε εκείνοι που αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι η αλληλεγγύη αυτή θα εξακολουθεί να υφίσταται μόνο στον βαθμό κατά τον οποίο τα συμφέροντα των εταίρων μας θα εξυπηρετούνται, σε μεσο-μακροπρόθεσμο επίπεδο, από την παραμονή και την στήριξη της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης.

Στην χώρα μας έχουμε πληθώρα από ψευδo-ηρωϊκές αλλά στην ουσία άκρως μικροπολιτικές και λαϊκιστικές αντιλήψεις που εκφράζει σύμπασα η αντιπολίτευση αλλά ενίοτε και εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνασπισμού. Είναι, πραγματικά, απογοητευτικό να διαβάζει κανείς (στην ‘’Κυριακάτικη Αυγή’’) δήλωση του επικεφαλής της ‘’Αριστερής Πλατφόρμας’’ και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Π.Λαφαζάνη ότι ‘’ασφαλώς η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωζώνη, αλλά και την Ε.Ε., χρειάζεται επανεξέταση’’ ή ότι (σύμφωνα με το μέλος της Π.Γ. του κόμματος κ. Γ.Σαπουνά) ‘’η θέση ότι το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα εκφωνήθηκε μεν δημόσια αλλά δεν υπάρχει σε κανένα κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να ξεχαστεί το συντομότερο’’! Ο ηλικιακά νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα υποστηρίζοντας την θέση ‘’εντός ευρώ, εκτός τρόϊκας’’. Θυμίζει, κατά κάποιον τρόπο, στο σημείο αυτό τις θέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου (και ανομολόγητου προτύπου του) ότι ‘’φεύγουν οι βάσεις που μένουν και μένουν οι βάσεις που φεύγουν’’!

Προς τις αντιφατικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνουν οι πατριωτικές κορώνες των Ανεξάρτητων Ελλήνων, οι κατά των ‘’Ευρωπαίων τοκογλύφων’’ αιτιάσεις της Χρυσής Αυγής και οι μόνιμες εναντίον των Ευρωπαίων και του ‘’καπιταλιστικού συστήματος’’ θέσεις του ΚΚΕ. Το πρόβλημα, όμως, δεν λύνεται με στρουθοκαμηλικές, αντιευρωπαϊκές, ψευδο-πατριωτικές κραυγές. Δεν λύνεται με κλείσιμο δρόμων, μουσείων, λιμανιών, αεροδρομίων. Δεν λύνεται με παρεμπόδιση επενδύσεων, διατήρηση κλειστών επαγγελμάτων, ματαίωση ιδιωτικοποιήσεων, ούτε με την διατήρηση ενός υπερτροφικού δημόσιου τομέα, την μισθοδοσία ‘’αέργων’’ δημοσίων υπαλλήλων και την αναβολή –ισοδύναμη με ματαίωση- εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων.

Από το παράδειγμα της Κύπρου, αλλά και από την ελληνική εμπειρία των τελευταίων ετών είναι αναγκαίο να αντλήσουμε μερικά χρήσιμα διδάγματα. Η ελληνική κοινωνία επί δεκαετίες δέχεται λανθασμένα υποδείγματα από την πολιτική και από τις λοιπές ηγεσίες (συνδικαλιστική, ακαδημαϊκή, επιχειρηματική), με αποτέλεσμα να έχει καταστεί εντελώς προβληματική σε όλες της τις εκφάνσεις. Η τακτική του ‘’άρπαξε ό,τι μπορείς, από οποιονδήποτε μπορείς’’ (από το κράτος, από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από καθένα με τον οποίο συναλλασσόμαστε, γενικά), αγνοώντας κάθε άλλη συνέπεια εκτός από την άμεση ικανοποίηση του παρόντος, οδήγησε την χώρα σε οικονομικό μαρασμό και διεθνή ανυποληψία. Ψευδαισθήσεις του τύπου ότι κάποιοι άλλοι -ποιοί;- είναι υποχρεωμένοι να μας διασώσουν, άλλως ‘’αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων’’ αποδεικνύονται εκ των πραγμάτων καταστροφικές. Καιρός να παύσουμε να ζούμε με αυτές.

ΠΗΓΗ  European Business Review (EBR)

Μέσα σε 10 μέρες είδαμε το «what if»...

Γράφει ο ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ

Είναι κρίμα που οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο από τα λάθη τους. Και είναι πολύ κρίμα όταν αυτά τα παθήματα που γίνονται μαθήματα συμβαίνουν δίπλα μας, συμβαίνουν σε μας.

Μέσα σε 10 μέρες είδαμε το «what if». Την εναλλακτική πραγματικότητα που κι εδώ στην Ελλάδα τόσο φλογερά μας προπαγάνδιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Η Κύπρος αντίκρισε την άβυσσο μόνο με την ορατή προοπτική της άτακτης χρεοκοπίας, ούτε καν με την ίδια τη χρεοκοπία. Κλειστές τράπεζες, όριο ανάληψης στα ΑΤΜ 100 ευρώ, κλειστά βενζινάδικα, καταστήματα που πωλούν μόνο μετρητοίς, ελλείψεις σε φάρμακα και τρόφιμα. Ο λαϊκισμός στα λόγια είναι αήττητος. Υπόσχεται πάντα το τέλειο. Όταν φτάνει η ώρα της πραγματικότητας είναι πια αργά. Ακόμα κι αν αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση, η ζημιά έχει ήδη γίνει.

Όταν χρεοκοπείς δεν υπάρχουν καλές λύσεις. Καλό είναι το μικρότερο κακό. Η χαρά, δηλαδή, του δημαγωγού. Πάντα μπορείς να κατηγορήσεις μια κακή λύση. Εκ του ασφαλούς. Τσάμπα είναι. Μόνο που δεν είναι πάντα. Γιατί η μακροχρόνια επικράτηση του τυχοδιωκτικού λαϊκισμού στο τέλος τυφλώνει τις κοινωνίες. Τα ηρωικά όχι, οι επαναστάτες των καφενείων και οι ριζοσπαστικές λύσεις των τηλεοπτικών παραθύρων διαμορφώνουν το κλίμα. Και οδηγούν στις αυτοκτονικές επιλογές.

Έχουμε ήδη ξεχάσει ποιο ήταν το αρχικό σχέδιο διάσωσης. Μπροστά σε όσα συμβαίνουν κάθε μέρα, σε λίγο θα μας φαίνεται ιδανική λύση. Κι όμως, τότε κάποιοι πανηγύριζαν για την απόρριψή του. Μέχρι να δούμε το κόστος αυτής της απόρριψης, τις εναλλακτικές λύσεις. Τώρα, εκτεθειμένοι, γράφουν μελαγχολικές ελεγείες για «το γλυκόπικρο όχι της αυτοδιάθεσης». Δηλαδή, μας ακούσατε και καταστραφήκατε, αλλά μπορείτε να είστε περήφανοι, η καταστροφή ήταν δική σας απόφαση. Ο λαϊκισμός, ο τυχοδιωκτισμός του όλα ή τίποτα, ναυάγησε στην Κύπρο. Όλοι οι τσάμπα μάγκες που έβαζαν τα «πυρηνικά πάνω στο τραπέζι», που καταργούσαν, διέγραφαν, κήρυτταν ανεπιθύμητες τις τρόικες, έπαιζαν πόκερ με τραπουλόχαρτα τις χώρες. Μόνο που μάρκες ήταν οι άνθρωποι. Κι αυτοί πληρώνουν τώρα την παραφροσύνη του τυχοδιωκτισμού.

Η αρχική λύση ήταν η λιγότερο κακιά, δηλαδή καλύτερη. Ήταν μάλιστα καλύτερη για την Κύπρο παρά για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Γιατί, για το σύνολο, καλύτερο ήταν να διασφαλιστούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Να μη δημιουργηθεί ανασφάλεια, να επιβεβαιωθεί το ασφαλές καταφύγιο, να δοθεί η αίσθηση δικαίου. Για την Κύπρο, όμως, ήταν διαφορετικά. Η φούσκα του χρηματοοικονομικού τομέα σίγουρα δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αλώβητη. Η αποθέρμανση, όμως, μπορούσε να γίνει ομαλά. Οι ξένες καταθέσεις να μείνουν στο νησί. Κάποιες θα έφευγαν έτσι κι αλλιώς, όμως μπορούσαν να κρατήσουν ένα μεγάλο μέρος. Το 9,9% στις μεγάλες καταθέσεις είναι χτύπημα, αλλά όχι οδυνηρό. Το μεγάλο κεφάλαιο ξέρει πότε πρέπει να πληρώνει για να έχει την ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 9,9% ανεβοκατεβαίνουν οι ισοτιμίες των νομισμάτων κάθε μήνα, οι μετοχές κάθε βδομάδα, για το διεθνές κεφάλαιο δεν είναι τραγικό. Και για τους μικροκαταθέτες, όμως, είναι μια απώλεια που θα μπορούσε να ήταν έως και εθελοντική. Τα τελευταία χρόνια η Κύπρος έχει γίνει χρηματοπιστωτικό κέντρο πουλώντας υπηρεσίες βασισμένες στη σταθερότητα και τη νομιμότητα της ΕΕ. Από τη στιγμή που οι «οφ-σορ» θεωρήθηκαν κανονικές εταιρείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα ξένα κεφάλαια συνέρεαν στο νησί.

Μια μεσαία τάξη, λογιστικά γραφεία, δικηγορικά, σύμβουλοι επενδύσεων, φοροτεχνικοί, τραπεζικοί και τα παρελκόμενα, άνθισε προσφέροντας πρωτοφανή ευμάρεια. Με 5-6% τόκους καταθέσεων, η κυπριακή κοινωνία μπορούσε άνετα να μοιραστεί τη ζημιά του 6,75% για να κρατήσει όσο μπορούσε περισσότερους πελάτες. Με τη διανομή μετοχών τα ομόλογα του φυσικού αερίου χρύσωναν το χάπι στους χαμένους καταθέτες, αν τα πράγματα είχαν λήξει εκείνο το μοιραίο απόγευμα της Τρίτης, αν οι τράπεζες άνοιγαν κανονικά την επόμενη μέρα, είναι πολύ πιθανόν ότι θα είχαν γλιτώσει τη μεγαλύτερη ζημιά.

Έπειτα έκλεισαν οι τράπεζες, πάγωσαν οι καταθέσεις, χάθηκαν όλες οι μεγάλες καταθέσεις της Λαϊκής, κουρεύτηκαν 30-40% της Κύπρου, θα μπουν περιορισμοί στην κίνηση του κεφαλαίου, στις αναλήψεις. Ο φορολογικός παράδεισος κλείνει βιαίως. Περιορισμοί κεφαλαίου ίσον τέλος ξένων καταθέσεων.

Δεν τα ήξεραν όλα αυτά; Δεν μπορούσαν να τα υπολογίσουν; Βράδυ στην τηλεόραση, Έλληνας πολύ αριστερός πολιτικός θρηνεί: «Από τον καημένο τον απλό άνθρωπο, που έχει 2.000 στην τράπεζα, που μπορεί να είναι φτωχός πρόσφυγας από την Κυρήνεια, του παίρνουν τα λεφτά. Οι σκληροί, οι ανάλγητοι, οι εκδικητικοί Ευρωπαίοι». Το κρεσέντο του λαϊκισμού. Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, ο φτωχός (πριν 40 χρόνια) πρόσφυγας, θα έχανε 135 ευρώ. Λιγότερα από μια κλήση της τροχαίας γιατί δεν φορούσε ζώνη.

Ο λαϊκισμός σκοτώνει. Έχει φτιάξει το κλίμα. Δεν υπάρχει ψύχραιμη σκέψη, μόνο πατριώτες και προδότες. Λίγοι, καλομαθημένοι, άπληστοι πολιτικοί το μόνο που ξέρουν είναι η πλειοδοσία πατριωτισμού και επανάστασης. Αγράμματοι, χωρίς καμία επαφή με την παγκόσμια πραγματικότητα, ξέρουν μόνο να πλειοδοτούν στην τηλεόραση. Με ένα σύνθημα: Κανένας συμβιβασμός, να μη χάσουμε απολύτως τίποτα. Η μέθη της απληστίας οδηγεί πάντα στον γκρεμό. Αργά ή γρήγορα, στο τέλος, ο λογαριασμός έρχεται. Και η παραζαλισμένη κοινή γνώμη που τη μια μέρα διαδηλώνει πανηγυρίζοντας το «ηρωικό όχι», την επομένη διαδηλώνει να μην κλείσει η Λαϊκή, να μη χάσουν τη δουλειά τους. Απορρίπτουν το σχέδιο διάσωσης και την άλλη μέρα οι ίδιοι άνθρωποι διαμαρτύρονται για τις επιπτώσεις του όχι.

Να καταργούμε τα μνημόνια αλλά να παίρνουμε τα λεφτά τους, να είμαστε στο ευρώ αλλά να μην ακολουθούμε τους κανόνες της Ευρώπης. Άλμα στο κενό αλλά χωρίς επιπτώσεις, ηρωισμός αλλά χωρίς απώλειες, επανάσταση αλλά light.

Η Ευρώπη επιλέγει τα θύματά της, λέει ο πρόεδρος της χώρας μας. Αν εμείς δεν είμαστε η Ευρώπη, αν είμαστε τα θύματά της, γιατί μένουμε; Γιατί δεν εισηγείται και αυτός να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα; Αν έχεις προσέξει, όλοι αυτοί μόνο κατηγορούν. Κανείς δεν λέει τι θα γίνει, τι προτείνει. Άμα χρεοκοπείς, βρε παιδί μου, τι λες να κάνουμε; Άσ’ την την Ευρώπη, αφού θέλει να μας υποδουλώσει, να την αγνοήσουμε. Να μη ζητάμε λεφτά, δεν μας τα δίνει με το ζόρι, την παρακαλάμε. Κανείς δεν αναφέρει καν αυτό το μικρό ζήτημα. Καταγγέλλουν τους Γερμανούς, τους Ευρωπαίους, τους γκάνγκστερ, τους τοκογλύφους.

Αν για μια μόνο στιγμή βουλώσεις τ’ αυτιά σου στα συνθήματα της παραφροσύνης, θα αντιληφθείς ότι η επαναστατική τους στάση συνίσταται στο να ζητάμε συνέχεια λεφτά. Γιατί μας δίνετε 12, θέλουμε 17. Κι άλλα δάνεια. Πιο πολλά χρόνια. Τόσα χρειαζόμαστε. Δεν μας τα δίνετε χωρίς όρους; Είστε εκβιαστές, τιμωρητικοί, προτεστάντες, γκάνγκστερ. Η αριστερά που έχει κάνει τον παρασιτισμό ιδεολογία και η δεξιά που έχει κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα, στην πραγματικότητα αδιαφορούν και για θέσεις και για πολιτικές απόψεις και για ιδεολογίες. Ένα πράγμα τούς συνενώνει. Ο αντιευρωπαϊσμός, ο αντιδυτικισμός, ο τυχοδιωκτισμός του παρασιτισμού. Είμαστε στη Δύση μόνο άμα μας τα ακουμπάει χωρίς όρους. Αλλιώς, αν πρέπει να γίνουμε κι εμείς «κανονικά» κράτη, καλύτερα απέναντι. Γι’ αυτό και οι εκλεκτικές συγγένειες με τους διάφορους Μιλόσεβιτς και Σαντάμ.

Αυτές τις λίγες μέρες έπεσαν όλα τα προσωπεία. Όσοι κατηγορούσαν το «ανεξέλεγκτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο» έδιναν μάχες για να το διασώσουν, την ώρα που το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα αρχίζει δειλά να το ελέγχει. Όσοι φώναζαν για την «υποδούλωση» της χώρας έβλεπαν ως λύση να παραδώσουν το νησί στον Πούτιν. Όσοι διαδήλωναν γιατί «σώζουν τις τράπεζες με τα λεφτά των φορολογούμενων» έβρισκαν λύση να κατασχεθούν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων. Όσοι ζητούσαν για την Ελλάδα μια λύση «όπως της μεταπολεμικής Γερμανίας», όταν το 50% των καταθέσεων πήγαν σταδιακά στην ανόρθωση της χώρας, τώρα έδιναν μάχες για τις καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών.

Κατηγορούν τη Μέρκελ φτιάχνοντας στα Μέσα Ενημέρωσης μια παρανοϊκή ατμόσφαιρα Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, την ώρα που στην αντιμετώπιση της κυπριακής χρεοκοπίας ομοφωνούν όλα τα κράτη, όλα τα κοινοβούλια της Ευρώπης, όλα τα κόμματα, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, οι δεξιοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι πράσινοι, ακόμα και το αριστερό DieLinke. Χωρίς καμία ανάλυση της πραγματικότητας, με πλήρη άγνοια, προτείνουν στον Πούτιν να αναλάβει τις τράπεζες για να κρατήσουν μέσα τα κεφάλαια των ολιγαρχών που βγήκαν από τη Ρωσία ακριβώς για να τον αποφύγουν. Προτείνουν δημοψήφισμα για έξοδο από το ευρώ, όταν ακριβώς η θέση της Κύπρου στην ευρωζώνη ήταν που την έκανε ελκυστικό χρηματοοικονομικό κέντρο. Προτείνουν τα πάντα και τα αντίθετά τους, πιστοί μόνο στη δημαγωγία και τον καταστροφικό λαϊκισμό.

Μπορούμε να κατηγορήσουμε για τα πάντα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως πρέπει πια να τελειώνουμε με τον τυχοδιωκτισμό που καταστρέφει τις χώρες μας. Πρέπει να το αποδεχθούμε. Η συλλογική σκέψη και πολιτική της Ευρώπης των 27 χωρών, όσα λάθη κι αν κάνει, είναι καλύτερη από τις καταστροφικές κορόνες ενός πολιτικού προσωπικού που δεν διστάζει να παίξει με το λαό του για να διατηρήσει το χρεοκοπημένο μοντέλο που κατέρρευσε.

Από την άλλη, είναι φανερό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί πια να παίζει το ρόλο του παιδονόμου που εκ των υστέρων, με το άνοιγμα και το κλείσιμο της χρηματοδότησης, θα βάζει σε κοινή τροχιά τις αποκλίνουσες οικονομίες 27 κρατών. Θα αντιμετωπίζει όλο και πιο πολλά τέτοια φαινόμενα τυχοδιωκτικού λαϊκισμού που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στη διάλυση. Η απάντηση είναι μόνο προληπτική. Μόνο η εσπευσμένη εναρμόνιση τραπεζικών, ασφαλιστικών, φορολογικών συστημάτων, μόνο η μεγαλύτερη ενοποίηση μπορεί να οδηγήσει, όσες χώρες τουλάχιστον πραγματικά το θέλουν, σε μια βιώσιμη Ευρώπη. Αλλιώς οι φυγόκεντρες θα ενταθούν, οι άτακτες χρεοκοπίες θα είναι στην ημερήσια διάταξη και, το χειρότερο, σ’ αυτή την Ευρώπη της αποτυχίας παιχνίδι θα κάνουν οι πιο τυχοδιωκτικές και σκοταδιστικές πολιτικές δυνάμεις.

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr