Κλείστε τα πάντα...

Του Σταμάτη Ζαχαρού

Ουδείς, προφανώς, μπορεί να αμφισβητήσει τη νομική αυθεντία του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας. Δικαιούται ωστόσο να εκφράσει εύλογα ερωτήματα που γεννώνται σχετικά με τις αποφάσεις του, ιδίως όταν εμπίπτουν στα πλαίσια της κοινής λογικής. Η απόφαση του ΣτΕ να αναστείλει την προηγούμενη απόφαση του υπουργείου Ανάπτυξης για πιλοτική λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου, αφήνει αναπάντητα διάφορα ερωτήματα στο μυαλό των πολιτών.

Το σκεπτικό της απόφασης βασίζεται σε δύο επιχειρήματα που εξαρχής είχαν διατυπωθεί από τους πολέμιους της συγκεκριμένης πολιτικής. Τα επιχειρήματα αφορούν στην «ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη» και την «αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη ηθική βλάβη» που προκύπτει από τη λειτουργία των καταστημάτων για καταστηματάρχες, εμπόρους και υπαλλήλους.

Όταν όμως το σημαντικότερο δικαστήριο της χώρας λαμβάνει μια τέτοια απόφαση, εκτός του ότι θα πρέπει να γίνεται σεβαστή απ’ όλους, δημιουργεί ταυτόχρονα ένα ισχυρό δεδικασμένο, που μπορεί με τη σειρά του να δημιουργήσει ένα σωρό παρενέργειες. Με δεδομένο ότι αρκετά καταστήματα παραμένουν ανοιχτά την Κυριακή (ανθοπωλεία, καφετέριες, εστιατόρια αλλά και όλα τα καταστήματα σε τουριστικές περιοχές) μπορεί να προσφύγει κάποιος ζητώντας να απαγορευθεί η λειτουργία και σε όσα καταστήματα ήταν μέχρι τώρα ανοιχτά.

Γιατί δηλαδή δεν δημιουργείται βλάβη –οικονομική και ηθική- στους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους στα καταστήματα που λειτουργούν ήδη τις Κυριακές; Ποιο είναι το κριτήριο που διακρίνει τον ιδιοκτήτη ή τον εργαζόμενο που υπόκειται τη βλάβη από αυτόν που δεν πλήττεται; Μήπως το είδος της επιχείρησης και η γεωγραφική θέση του; Προφανώς και αυτοί οι συμπολίτες μας θέλουν να απολαμβάνουν χρόνο με τις οικογένειές τους όπως και κάθε άλλος. Όσο για τον εκκλησιασμό; Πέραν όλων των άλλων, το ωράριο είχε καθοριστεί έτσι ώστε τα καταστήματα να ανοίγουν μετά το πέρας της λειτουργίας.

Λογικά, όποιος προσφύγει θα πρέπει να δικαιωθεί και τότε μία ημέρα την εβδομάδα η πόλη θα κατεβάζει ρολά, ενώ χειρότερη εξέλιξη θα είναι η υλοποίηση της απόφασης στη Σαντορίνη ή τη Μύκονο… Το Δικαστήριο εξαιρεί βεβαίως τις τουριστικές περιοχές, αλλά εκεί τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Εκτός και αν το ΣτΕ θεωρεί δεδομένο ότι το κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης δεν είναι τουριστικές περιοχές. Οι τουριστικοί παράγοντες πάντως έχουν άλλη άποψη και η εθνική στρατηγική για τον τουρισμό αποβλέπει στην ανάδειξη της Πρωτεύουσας και άλλων πόλεων ως διεθνείς τουριστικούς προορισμούς.

Παράδοξο είναι επίσης το γεγονός ότι θέτει και μία ακόμη διάκριση με βάση τα τετραγωνικά! Προφανώς δεν θεωρεί ότι το μεγαλύτερο κατάστημα προκαλεί μεγαλύτερη βλάβη. Είναι πασιφανές ότι πρόκειται για ένα μέτρο προστασίας προς τους μικροκαταστηματάρχες. Μπορεί λοιπόν στο μέλλον με βάση αυτό το διαχωρισμό να δούμε και άλλες μορφές η χρονική επέκταση του προστατευτισμού.

Η απόφαση του ΥΠΑΝ ήταν πιλοτική και θα ίσχυε μέχρι τον προσεχή Μάιο. Ο χρόνος θα ήταν επαρκής για να υπάρξει μια ασφαλής εκτίμηση για τα αποτελέσματα. Το ΣΤΕ αποφάσισε να διακόψει το «τεστ» θεωρώντας ότι σ’ αυτό το διάστημα οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοι θα πάθαιναν ανεπανόρθωτη οικονομική ζημιά ενώ θα διαταρασσόταν η οικογενειακή τους γαλήνη. Φυσικά θα επηρεαζόταν σημαντικά και η πίστη τους. Προσοχή, βλάβη θα πάθαιναν μόνο οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι που μέχρι σήμερα δεν δούλευαν τις Κυριακές. Οι υπόλοιποι μάλλον έχουν πάθει ανοσία. 

Μέχρι τώρα πάντως, η γενική εικόνα της extra λειτουργίας δείχνει να γίνεται αποδεκτή με θέρμη. Τόσο από τους επιχειρηματίες όσο και από τους καταναλωτές. Οι συνδικαλιστικοί φορείς φυσικά αντιδρούν αλλά οι εικόνες των κατάμεστων αγορών τόσο τις Κυριακές όσο και κατά τις «λευκές νύχτες» δημιουργούν ένα οξύμωρο.

Είναι φυσικό σχεδόν σε κάθε κοινωνία να υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις ενάντια σε κάθε μεταρρύθμιση. Πολλοί είναι αυτοί που ξεβολεύονται και προφανώς επιχειρούν με λύσσα να αποτρέψουν τις αλλαγές. Το δικαστήριο προφανώς οφείλει να ακούσει τις αιτιάσεις αυτών που θεωρούν ότι πλήττονται με ιδιαίτερη ζέση. Οφείλει επίσης να αφουγκράζεται τις αλλαγές των καιρών αλλά και να αιτιολογεί επαρκώς τις –ούτως ή άλλως σεβαστές- αποφάσεις του, ιδίως όταν φαίνεται να είναι ενάντια στις επιθυμίες της κοινωνίας.

ΠΗΓΗ capital.gr

Παξιμαδόμαγκες και λυρικοί βουκόλοι...

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Εξ όσων βλέπω (όσο βλέπω, λόγω μυωπίας...), οι εθνικές δυνάμεις συσπειρώνονται να δώσουν τη μάχη του φρέσκου γάλακτος στην ψηφοφορία στη Βουλή. Φαντάζει σαν αναπαράσταση της εθνεγερσίας (βλ.φωτογραφία : «Οπλαρχηγοί με τις σημαίες του αγώνα μπαίνουν στην Καλαμάτα την Κυριακή 23 Μαρτίου» αναφέρει η λεζάντα του πρακτορείου. Ε, αφού συμβαίνει εις τας Καλάμας!...).

«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες», για τον Δάνη Τζαμτζή τον παξιμαδόμαγκα, τον άνθρωπο που έσπασε τον κοινωνικό αποκλεισμό και το αρχέγονο ταμπού, για να μας γνωρίσει το πατροπαράδοτο σκωρ ως παξιμάδι. Επίσης, ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, πηγαίος εκφραστής του βουκολικού λυρισμού στην πολιτική, αναμενόταν (την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές) να συναντηθεί με τον Τάκη Μπαλτάκο για να συζητήσουν τις αντιρρήσεις του Λαρισαίου «ανυπαγανάτ» (αναπληρωτή υπουργού αγροτικής ανάπτυξης & τροφίμων) γύρω από τη ρύθμιση που εισηγείται η κυβέρνηση για το γάλα. Θα βρουν πολλά να πουν, είμαι βέβαιος· διότι να θυμίσω ότι ο περήφανος «ανυπαγανάτ» έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή παρά τω αειμνήστω Νεοκλεί Σαρρή.

Γύρω από τις δύο αυτές ηγετικές μορφές, συντάσσονται οι ήσσονες οπλαρχηγοί: ο Γ. Βλάχος, του οποίου το ύφος όταν μιλάει ποτέ δεν μου επιτρέπει να καταλάβω αμέσως αν σοβαρολογεί ή αν αστειεύεται, ο Γ. Καρασμάνης (βουλευτής και αυτός της Ν.Δ., εκλεγόμενος στην Πέλλα - μόλις πληροφορήθηκα την ύπαρξή του)· αλλά και πασόκοι, όπως ο ιδιόρρυθμος Μ. ο Κασσής (που νομίζω ότι ξέρει καλύτερα από κοτόπουλα παρά από γελάδες, αλλά τέλος πάντων...), ο αφ’ υψηλού ακκιζόμενος Θάνος ο Μωραΐτης με το πάντα προσεγμένο μαλλί του και ο φουκαράς Ν. ο Σηφουνάκης, ο οποίος χωρίς τους Παπανδρέου, για να αναπνέει στο περιβάλλον τους, κινείται σπασμωδικά σαν αποκεφαλισμένο κοτόπουλο.

Μπορεί ο καθένας μας να έχει γνώμη για τα πρόσωπα αυτά, όπως έχω και εγώ. Κανείς μας, όμως, δεν μπορεί να τους εμποδίσει το δικαίωμα να εκφράζουν είτε τοπικά συμφέροντα των εκλογικών περιφερειών τους είτε όποια άλλη προσωπική πολιτική σκοπιμότητα. Μπορούμε, ωστόσο, να κρίνουμε την ουσία αυτού που υπερασπίζονται, δηλαδή την ισχύουσα νομοθεσία για το φρέσκο γάλα στην Ελλάδα, την οποία η κυβέρνηση προτίθεται να εναρμονίσει με τα ισχύοντα στις ευρωπαϊκές χώρες. (Πήγα προς στιγμή να γράψω: «στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες», αλλά δεν αντέχω την ανακρίβεια...).

Η ρύθμιση που υπερασπίζονται οι πρόμαχοι του Ελληνα κτηνοτρόφου και της εξελληνισμένης αγελάδας του (αφού τρέφεται με ελληνικές ζωοτροφές και χορτάρι της ελληνικής γης...) δεν κάνει το γάλα φρεσκότερο από όσο είναι. Απλώς, επιβάλλει την ταχύτερη κατανάλωσή του. Ούτε, επίσης, προφυλάσσει την υγεία του καταναλωτή, αφού όσοι έχουν έστω και δυο ή τρεις φορές στη ζωή τους μεταχειριστεί ένα κουτί με φρέσκο γάλα γνωρίζουν ότι διατηρείται πολύ περισσότερο από όσο αναγράφεται στη χαρτονένια συσκευασία. Η ρύθμιση υφίσταται, με σκοπό να εξασφαλίζεται η σταθερή απορρόφηση της ελλιπούς ελληνικής παραγωγής γάλακτος - ελλιπούς, αφού καταναλώνουμε 1,2 εκατομμύρια τόνους γάλακτος και γαλακτοκομικών, ενώ παράγουμε μόνο τη μισή ποσότητα.

Αν δεν εξασφαλίζεται η απορρόφηση, θα υποχωρήσει η ελληνική παραγωγή, καθώς αρκετοί από τους κτηνοτρόφους θα εγκαταλείψουν την παραγωγή γάλακτος για να στραφούν σε άλλες δραστηριότητες. Φυσικά, το κενό θα καλυφθεί με περισσότερες εισαγωγές, χάρη στις οποίες όμως η τελική τιμή του γάλακτος για τον καταναλωτή θα μειωθεί. Αν οι πρόμαχοι του φρέσκου γάλακτος υπερασπίζονταν κάτι που παράγουμε εμείς και το εξάγουμε, διότι από εκεί έξω μας το ζητούν σαν τρελοί, θα καταλάβαινα το νόημα της προστασίας των όρων της παραγωγής του. Αυτοί, όμως, θέλουν να συντηρήσουν ένα σύστημα σπάταλο (δεδομένου ότι ένα μέρος του γάλακτος το πετάμε, λόγω της μικρής διάρκειας ζωής που το κάνει -υποτίθεται- φρέσκο)· επίσης, ένα σύστημα που παράγει ακριβά και πουλά ακριβότερα. Και όλο αυτό, γιατί αξίζει να συντηρείται; Για να μην ξεβολευτούν όσοι ήδη ασχολούνται με την κτηνοτροφία και οι οποίοι ούτως ή άλλως έχουν ήδη πληγεί από την κρίση.

Διαλέγετε και παίρνετε, αγαπητοί αναγνώστες. Ή με τον λυρικό βουκόλο, τον παξιμαδόμαγκα και τα άλλα τα παιδιά, για να συντηρήσουμε τις ισορροπίες ενός αντιπαραγωγικού συστήματος ή την εναρμόνιση που εισηγείται η κυβέρνηση και πτώση των τιμών. Με άλλα λόγια, Ελλάδα όπως Αυστροουγγαρία ή ξεκινάμε ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, όπως είπε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ενα είναι βέβαιο: ότι προϋπόθεση για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης είναι η προσαρμογή στην πραγματικότητα.

 

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Έχω ξαναγράψει και βαρέθηκα να φωνάζω υπέρ του δικαιώματος της επιλογής από τους καταναλωτές των ειδών που θέλουν να καταναλώσουν!

Προσωπικά θεωρώ ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει η Ελληνική παραγωγή γάλακτος γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα προτιμούν το Ελληνικό γάλα και που δεν θα έχουν πρόβλημα να πληρώσουν κάτι παραπάνω.

Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν δέχομαι, να επιλέγουν άλλοι για εμένα!

ΑΠΑΙΤΩ να υπάρχουν όλων των ειδών τα γάλατα και ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής μεταξύ πολλών!

Στο κάτω-κάτω, εάν όλοι όσοι αντιδρούν για τις νέες ρυθμίσεις, συνεχίσουν να επιλέγουν Ελληνικό γάλα οι κτηνοτρόφοι μας -αναγκαστικά- θα αυξηθούν. 

Οι βουλευτές, τα μαγαζάκια και η τρόικα...

Σαν να μην πέρασε μία μέρα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η κρίση. Οι συντεχνίες και τα συμφέροντα βρίσκουν πάντα πρόθυμους προασπιστές, όπως σήμερα στην περίπτωση του φρέσκου γάλακτος. Έτσι, όμως, ας μην ελπίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει αυτός ο τόπος…  

 

 

του Ν.Γ.Δρόσου

 

 

Η υπόθεση του φρέσκου γάλακτος δεν είναι μια απλή υπόθεση.

Πέρα από το ενδοκυβερνητικό μπάχαλο που έχει προκαλέσει, με τον κ. Μ. Χαρακόπουλο να φέρεται υπό παραίτηση από τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και τους κ. Θ. Μωραΐτη και Μ. Κασσή, του ΠΑΣΟΚ, να απειλούν να καταψηφίσουν στη Βουλή τη σχετική ρύθμιση που θα φέρει η κυβέρνηση, η υπόθεση του γάλακτος αφορά εκατομμύρια πολίτες.

Αφορά, για την ακρίβεια, το γεγονός ότι στην Ελλάδα πληρώνουμε πανάκριβα για το γάλα και σαφώς ακριβότερα από ό,τι ο μέσος Ευρωπαίος.

Για το γεγονός αυτό, προφανώς, υπάρχουν λόγοι. Ορισμένοι εξ αυτών, μάλιστα, αντικειμενικοί, όπως οι οικονομίες κλίμακας που απολαμβάνουν οι Δυτικοευρωπαίοι, τόσο στην παραγωγή όσο και στην επεξεργασία, τα φθηνότερα μεταφορικά, η γεωμορφολογία που είναι στο «πλευρό» τους, αλλά και η ύπαρξη ανταγωνιστικών συνθηκών.

Στην Ελλάδα, όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι «απέναντί» μας. Όπως, απέναντί μας είναι και οι ειδικοί περιορισμοί που έχουμε θεσπίσει για την προστασία των κτηνοτρόφων, αλλά και τμημάτων της λοιπής αλυσίδας που δραστηριοποιείται στον τομέα.

Αυτούς τους περιορισμούς, με μια συμβιβαστική φόρμουλα, απειλεί τώρα η συμφωνία κυβέρνησης-τρόικας, η οποία υπόσχεται χαμηλότερη τιμή προϊόντος για τον τελικό καταναλωτή.

Προφανώς, δεν πρόκειται για πλήρη απελευθέρωση του τομέα.

Προφανώς, η φόρμουλα μεταξύ γάλακτος «ημέρας» (δύο ημερών) και γάλακτος δέκα ημερών δεν θα οδηγήσει στην απόλυτη εξομοίωση των τιμών με τη λοιπή Ευρώπη.

Είναι, όμως, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τις προτάσεις του ΟΟΣΑ, μια βελτίωση από το προηγούμενο καθεστώς, άρα θα αντικατοπτριστεί στην τσέπη του τελικού καταναλωτή. Του καθενός από εμάς...

Για τους κ. Χαρακόπουλο, Μωραΐτη και Κασσή, όμως, οι προτεραιότητες είναι κατά τα φαινόμενα διαφορετικές.

Για παράδειγμα, ο κ. Μωραΐτης δεν δέχεται ότι θα υπάρξει μείωση των τιμών και μιλά για προειλημμένη απόφαση, η οποία εξυπηρετεί συμφέροντα και οδηγεί στην αποδόμηση της παραγωγικής βάσης. Ο κ. Κασσής δήλωσε, επίσης, ότι θα καταψηφίσει τη ρύθμιση και ο κ. Χαρακόπουλος φέρεται να φθάνει μέχρις και του σημείου της παραίτησης.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλοι τους εκλέγονται σε περιφέρειες με ισχυρή κτηνοτροφική δραστηριότητα; Πιθανώς. Είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχουν ενστάσεις από βουλευτές που εκλέγονται στα αστικά κέντρα;

Αυτό που δεν είναι καθόλου τυχαίο, όμως, είναι το γεγονός ότι μετά από έξι χρόνια ύφεση και τέσσερα στο μνημόνιο υπάρχουν ακόμη νοοτροπίες οι οποίες υπεραμύνονται των τμημάτων και όχι του συνόλου.

Για την ακρίβεια, νοοτροπίες όπως αυτές ευθύνονται για το γεγονός ότι παρά την περιπέτεια στην οποία έχει εισέλθει η χώρα μας εδώ και τόσο καιρό, ελάχιστα έχουν πραγματικά αλλάξει σε αυτόν τον τόπο, πέραν βεβαίως της ευθείας υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων του.

Άνοιξαν τα επαγγέλματα; Άνοιξαν οι αγορές; Πωλείται, για παράδειγμα, το ηλεκτρικό ρεύμα φθηνότερα από ό,τι πριν αρχίσει η κρίση;

Υπήρξαν μεταρρυθμίσεις δομικού και ουσιαστικού χαρακτήρα για τη μείωση της γραφειοκρατίας, για την πάταξη της φοροδιαφυγής ή για την τόνωση των συνθηκών ανταγωνισμού και κατά συνέπεια τη μείωση του επιπέδου τιμών;

Πρόκειται, ίσως, για παγκόσμια «πρωτιά» το γεγονός ότι παρά τη λυσσαλέα εσωτερική υποτίμηση που υπέστη αυτός ο τόπος την τελευταία τετραετία, ο πληθωρισμός οδηγήθηκε σε αρνητικό έδαφος μόνον προ έτους...

Στο διάβα αυτής της κρίσης οι πολλοί υπέφεραν, αλλά ορισμένοι κατόρθωσαν να κρατήσουν «τα εδάφη τους» ή τουλάχιστον ένα τμήμα από αυτά...

Κατά πόσον, για εμάς, άξιζε τον κόπο είναι μια άλλη συζήτηση, βεβαίως...

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απειλούνται οι 'Ελληνες κτηνοτρόφοι και γιατί η παραγωγή Ελληνικού γάλακτος θα μένει στα αζήτητα επειδή θα πωλείται ΚΑΙ γάλα 10 ημερών.

Στο κάτω-κάτω, όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου, ΑΠΑΙΤΩ να ξέρω την προέλευση, την ημερομηνία παραγωγής και λήξης και την επεξεργασία που έχει υποστεί το γάλα και ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής του τι θα αγοράσω!

Τα παλαιοκομματικού τύπου παιχνιδάκια των κυβερνητικών βουλευτών είναι απογοητευτικά και εξοργιστικά!

Φαίνεται ότι όσα χρόνια και αν περάσουμε με οικονομική κρίση, όσα μνημόνια κι αν πέσουν στο κεφάλι μας, όσες τρόικες κι αν περάσουν από την χώρα μας, μυαλό δεν θα βάλουμε με τίποτα...

Ας φτιάξουμε βιομηχανία!...

Γράφει ο Νίκος Σωκιανός

Έναν τέτοιο τίτλο θέλω να δω σε πρωτοσέλιδα.
"Τρελός είσαι, δεν γίνεται", ακούω. "Η Ελλάδα δεν είναι για βιομηχανίες".

Έχω διαφορετική αντίληψη. Η βιομηχανία δεν είναι δόγμα. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα και σε περισσότερο αντίξοες συνθήκες από τις δικές μας. Στο Ισραήλ, π.χ.
Οραματίζομαι βιομηχανικές μονάδες, παραγωγικές και εναρμονισμένες σε οικολογικό περιβάλλον, με σύγχρονη οργάνωση. Με μεράκι! Με συνεργασίες.

Η περιπόθητη ανάπτυξη δεν μπορεί να βασισθεί μόνο στον τουρισμό και σε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα. 28% επίσημα η ανεργία, τα λέει όλα. Ένας βασικός πυλώνας της ελληνικής οικονομίας πρέπει να βασισθεί σε βιώσιμες βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες.

Δυστυχώς, η βιομηχανία της Ελλάδος βρίσκεται σε περιδίνηση. Η συνολική αύξηση των εξαγωγών είναι σχεδόν αμελητέα. Οι περισσότερες από τις βιομηχανίες που απέμειναν αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα. Και μαζί με αυτές και οι άνθρωποι, που περιμένουν τέσσερις και πέντε μήνες να πληρωθούν.
Από τη μια η ακριβή ενέργεια, από την άλλη η έλλειψη ρευστού, ο αυξημένος ανταγωνισμός, τα φορολογικά. Μια κατήφεια διάχυτη είναι αισθητή. Κέρδη, σε χρόνια περασμένα, προοπτικές που φέρνουν μελαγχολία.

Η έξοδος στις αγορές για δανεισμό, μέσα στο 2014, μου είναι σχεδόν αδιάφορη, θέμα δευτερεύον κατά τη γνώμη μου, αντικείμενο στείρων πολιτικών αντιπαραθέσεων. Δυναμική έξοδος στις αγορές με εξαγωγές, αυτό είναι το ζητούμενο.

Η Τρόικα έχει και αυτή τις ευθύνες της, σαφώς, πολύ περισσότερες η ευρωπαϊκή πολιτική των Βρυξελών που ασκήθηκε τα τελευταία 15 χρόνια σε θέματα βιομηχανικής πολιτικής για τις μικρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και, βεβαίως, οι ελληνικές κυβερνήσεις. Εδώ καταργήσαμε, χρόνια τώρα, και το υπουργείο Βιομηχανίας, πήγαμε στο ουδέτερο, εύπεπτο... Ανάπτυξης.
Στο χωριό μου λένε, ήταν το κλίμα στραβό, το έφαγε και η κατσίκα...
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, μπροστά.

Μέτρα, βεβαίως! Λιγότερη γραφειοκρατία, διευκόλυνση των εξαγωγικών επιχειρήσεων, προβλέψιμο και σταθερό φορολογικό περιβάλλον, γρήγορες διαδικασίες στηριγμένες σε ψηφιακές εφαρμογές στη διοίκηση. Συνεργασίες με εταιρείες του εξωτερικού. Αξιοπιστία. Και αλλαγή αντίληψης σε επίπεδο κοινωνίας, ανθρωπολογικό για το τι είναι και πώς μπορεί να υπάρξει σήμερα ανταγωνιστική, βιώσιμη βιομηχανία. Στην Ελλάδα!

Απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης είναι η παροχή ρευστού κινήσεως στις επιχειρήσεις με εξαγωγικό αντικείμενο, με ανεκτό επιτόκιο.
Σήμερα είναι τραγικό να χάνονται πελάτες εξωτερικού, να χάνονται οι εξαγωγές, λόγω αδυναμίας έγκαιρης προπληρωμής των πρώτων υλών και εξαρτημάτων. Βλέπεις, αυτό απαιτείται, διότι οι βιομηχανικοί προμηθευτές από Ασία και από Ευρώπη δεν μας εμπιστεύονται. Οι ανταγωνιστές ελληνικών βιομηχανιών χτυπάνε βασιζόμενοι στην καλύτερη χρηματοδότηση που έχει ως αποτέλεσμα να διαθέτουν τα προϊόντα και να στήνουν τις εγκαταστάσεις πιο γρήγορα από τις ελληνικές εταιρείες. Αρπάζουν τις εντολές.

Η έξοδος από την κρίση απαιτεί ζωντανές και εξαγωγικές βιομηχανικές μονάδες.

 

ΠΗΓΗ   protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Η μείωση της γραφειοκρατίας, οι γρήγορες διαδικασίες μέσω ψηφιακών εφαρμογών, το σταθερό φορολογικό περιβάλλον και πολλά από αυτά που ζητούν οι εξαγωγικές εταιρείες στην χώρα μας...  ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ και θα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει!

Αυτό που επίσης θα έπρεπε να έχει γίνει είναι η "αποποινικοποίηση" της επιχειρηματικότητας στα μάτια του κράτους και των πολιτών  -ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε- και η διευκόλυνση εγκατάστασης και λειτουργίας εξαγωγικών βιομηχανιών, ακόμα και παραρτημάτων ξένων βιομηχανιών στην χώρα μας!

Τις έχουμε πραγματικά ανάγκη!

Πώς θα ανέβει ξανά το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα...

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

Αν ρωτήσουμε τον μέσο Έλληνα τι τον καίει περισσότερο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαντήσει με μία ερώτηση: πώς και πότε θα ανέβει ξανά το βιοτικό του επίπεδο, το εισόδημά του, που πιέστηκε πρωτόγνωρα τα τελευταία χρόνια.

Στο ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι σχετικά απλή: Με δεδομένο το τεράστιο μέγεθος του χρέους που έχει η χώρα (το οποίο και δεν επιτρέπει περαιτέρω διόγκωση του δανεισμού), άνοδος του βιοτικού επιπέδου μπορεί να έλθει μόνο αν υπάρξει σημαντική αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ένας από τους λόγους που επέφεραν την ελληνική κατάρρευση ήταν το τεράστιο έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο. Με απλά λόγια, η χώρα μας πλήρωνε πολύ μεγαλύτερα ποσά στο εξωτερικό (για να κάνει εισαγωγές) από αυτά που εισέπραττε από το εξωτερικό (κυρίως μέσω του τουρισμού και των εξαγωγών). Τη διαφορά, εν πολλοίς, την κάλυπταν τα… δανεικά.

Το 2013, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το έλλειμμα αυτό εκμηδενίστηκε. Ωστόσο, αυτό συνέβη κυρίως λόγω της μείωσης των εισαγωγών, εξαιτίας της καταβαράθρωσης που υπέστη η αγοραστική δύναμη του Έλληνα. Που σημαίνει ότι αυτό το «επίτευγμα» θα αποδειχτεί βραχύβιο, ακόμη κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο αυξηθεί το εισόδημα των Ελλήνων, χωρίς να αυξηθεί ο τουρισμός και οι εξαγωγές.

Διότι πολύ απλά θα αρχίσουν πάλι να αυξάνονται οι εισαγωγές, ανατρέποντας την ισορροπία που με τόσες θυσίες επέτυχε η χώρα, κι εξαγριώνοντας τους δανειστές μας.

Αν μάλιστα αναλογιστούμε σε ποιον βαθμό στηρίζεται στις εισαγωγές όχι μόνο η κατανάλωση (ρούχα, τρόφιμα, αυτοκίνητα κ.λπ.) αλλά και η εγχώρια παραγωγή (πρώτες ύλες, εξαρτήματα, εξοπλισμός), τότε είναι εύκολο να αντιληφθούμε πόσο ανελαστική είναι αυτή η «εξάρτηση».

Χωρίς εξαγωγές και τουρισμό, η χώρα είναι καταδικασμένη να παραπαίει μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας.

Κι όμως, αυτή η πραγματικότητα, η αδήριτη πλέον ανάγκη εξωστρέφειας, δεν φαίνεται να έχει γίνει κτήμα ούτε της πολιτικής, ούτε της κοινής γνώμης, ούτε ακόμη κι ενός σημαντικού τμήματος του επιχειρηματικού κόσμου.

Στον χώρο του τουρισμού, χύθηκε πολύ μελάνι για την αύξηση που επιτεύχθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά και για την περαιτέρω άνοδο που αναμένεται εντός του έτους, χωρίς όμως να τονίζεται ένα άλλο γεγονός: ότι ήδη αρχίζουμε να πλησιάζουμε το «ταβάνι» της χωρητικότητάς μας.

Εκπρόσωποι του χώρου έχουν πει ξεκάθαρα ότι πρέπει να δημιουργηθούν τουλάχιστον 250.000 νέες κλίνες -με ποιοτικά χαρακτηριστικά- αλλά και νέες υποδομές, προκειμένου να αυξηθεί αυτή η χωρητικότητα. Ακόμη όμως δεν έχει οριστικοποιηθεί ένα στρατηγικό σχέδιο που θα επιτρέψει τη δημιουργία τους στις σημερινές συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας.

Δυσκολότερη φαίνεται να είναι η κατάσταση στον χώρο των εξαγωγών, καθώς το 2013 ήταν ίσως και χειρότερο από το 2012.

Κάποιοι εξαγωγείς αποδίδουν αυτήν την εξέλιξη σε συγκυριακούς παράγοντες του εξωτερικού, στην επιβάρυνση που προκαλεί το κράτος στην επιχειρηματική δραστηριότητα (ανεξόφλητες οφειλές, φορολογία, υψηλό κόστος ενέργειας) αλλά και στην έλλειψη τραπεζικών χρηματοδοτήσεων και εγγυήσεων.

Εν μέρει ισχύουν τα παραπάνω, όμως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που δεν πρέπει να αγνοηθούν: Το ελληνικό εξαγώγιμο προϊόν κατά κανόνα στηρίζεται περισσότερο στην τιμή του και λιγότερο στο «όνομα», στον σχεδιασμό και στην ποιότητά του. Η χώρα μας δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει εξαγωγικό marketing και διεθνή «ταυτότητα», ενώ σημαντικές κατηγορίες προϊόντων εξάγονται πριν καν τυποποιηθούν.

Μεγάλα μειονεκτήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των φτηνών εργατικών, ανά τον κόσμο.
Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι ότι ακόμη και σήμερα οι επιχειρηματίες μας είτε στοχεύουν περισσότερο στην εσωτερική κατανάλωση, αποφεύγοντας το «άγνωστο» των εξαγωγών, είτε αρνούνται να συνασπιστούν, ώστε να δημιουργήσουν σχήματα μεγαλύτερου μεγέθους, περισσότερο ικανά να είναι ανταγωνίσιμα στο εξωτερικό.

Τόσο στον τομέα του τουρισμού όσο και σε αυτόν των εξαγωγών, απαιτούνται άμεσα περισσότερες ενέργειες από την πλευρά του κράτους, κυρίως για τη διευκόλυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μέσω κατάλληλων θεσμικών ρυθμίσεων και κινήτρων.

Η κρατική συνδρομή όμως δεν αποτελεί πανάκεια.

Πιο σημαντικό ίσως είναι να γίνει αντιληπτό από όλους μας, ιδίως δε από τους νέους επιχειρηματίες, ότι σε αυτό το δίπολο, του τουρισμού και των εξαγωγών, θα κριθεί εν τέλει το βιοτικό επίπεδο της χώρας για πάρα πολλά χρόνια.

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Θεωρώ ότι ο κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης καταλαβαίνει ότι το παραπάνω άρθρο παρουσιάζει ακριβώς πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα.

Θα ήθελα όμως να προσθέσω κάποιες δικές μου παρατηρήσεις...

Ο τουρισμός σαφώς αποτελεί μια πολύ βασική πηγή εσόδων για ένα κράτος αλλά... ο τουρισμός επηρεάζεται από τα πάντα (από ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο σεισμός έως και την πολιτικο/οικονομικο/κοινωνική κατάσταση της κάθε χώρας) και δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτόν!

Το έτερο πρόβλημα του τουρισμού είναι ότι τα έσοδά του έχουν να κάνουν και με την προσφερόμενη ποιότητα υπηρεσιών αλλά και με την ποιότητα των τουριστών.

Δυστυχώς στην χώρα μας η αύξηση του αριθμού των τουριστών δεν ισοδυναμεί με ανάλογη αύξηση των εσόδων από αυτόν, ακριβώς γιατί -δεκαετίες τώρα- έχουμε εγκαταλείψει τον ποιοτικό και ακριβό τουρισμό.

Τον τουρισμό δηλαδή, που ακόμα και με λιγότερες αφίξεις θα αύξανε κατά πολύ τα έσοδά του!

Από την άλλη έχουμε τις εξαγωγές όπου φαίνεται να έχουμε παραμείνει στην παλαιά "κουτοπονηριά" χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εάν δεν παράξουμε κάτι καλύτερο ποιοτικά από τους άλλους δεν πρόκειται να αγοράσουν από εμάς.

Ο πλανήτης ολόκληρος δεν αγοράσει πχ Ιταλικά ή Γαλλικά ρούχα ή Ιταλικό λάδι γιατί είναι φτηνότερα. Τα αγοράζει γιατί έχουν πολύ καλή ποιότητα και έχουν καλό όνομα στην αγορά!

Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω σε όλα τα παραπάνω άλλη μία "πηγή" πόρων που θα βοηθήσει στην ευμάρεια των πολιτών...  τις εξωτερικές επενδύσεις στην χώρα μας!

Είδα πχ το σχέδιο της Lamda Develorements για το Ελληνικό υπόσχεται να φέρει στην χώρα 7δις για την επένδυση και 10.000 θέσεις εργασίας!

Μπορεί κάποιοι να φωνάζουν "ξεπούλημα!" λόγω του χαμηλού (κατά την δική τους εκτίμηση!) τιμήματος αλλά προφανώς δεν υπολογίζουν και τα έσοδα από τον ΦΠΑ των 7δις της επένδυσης καθώς και τα έσοδα που θα προκύψουν από τις θέσεις εργασίας.

Με λίγα λόγια...

Το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα μπορεί να ξανα-ανέβει αλλά χρειάζονται κινήσεις από το κράτος (ιδιωτικοποιήσεις, μείωση γραφειοκρατίας, σταθερό φορολογικό τοπίο, κλπ) και -κυρίως- αλλαγή νοοτροπίας των ίδιων των Ελλήνων!

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ!...

Ναι, με ενοχλεί φοβερά η βλακεία!

Αλλά ακόμα περισσότερο με ενοχλεί να με θεωρούν ηλίθια και να αισθάνονται όλοι ότι πρέπει να με προστατεύουν!

Προσπαθούν να με προστατεύσουν οι γαλακτοπαραγωγοί από την "απάτη" του φρέσκου γάλακτος...

Προσπαθούν να με προστατεύσουν οι αρτοποιοί από τους "μαϊμού φούρνους"...

Ποιος σας είπε κύριοι ότι χρειάζομαι την προστασία σας;

Το μόνο που χρειάζομαι (για την ακρίβεια... ΑΠΑΙΤΩ) από όλους εσάς είναι να μου λέτε την αλήθεια!

Όταν πχ μου πουλάτε "φρέσκο Ελληνικό γάλα" ΑΠΑΙΤΩ να είναι και φρέσκο και Ελληνικό!

Αλλά, όταν βάλει κανείς κάτω τους απόλυτους αριθμούς θα δει ότι η πραγματική Ελληνική παραγωγή δεν καλύπτει την ποσότητα που πωλείται στην αγορά ως "Ελληνικό".

Άρα, ακόμα και σήμερα με κοροϊδεύετε!

Όχι αγαπητοί κύριοι!

ΑΠΑΙΤΩ να μάθω ποιο γάλα είναι φρέσκο!

ΑΠΑΙΤΩ να μάθω την επεξεργασία που έχει υποστεί!

ΑΠΑΙΤΩ να μάθω την ημερομηνία παραγωγής και λήξης του!

ΑΠΑΙΤΩ να μάθω ποιο γάλα είναι πραγματικά Ελληνικό και γενικά την προέλευσή του!

Και αφού τα μάθω όλα αυτά ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής!

Εγώ και μόνον εγώ!

Όχι κάποιος άλλος για μένα!

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το ψωμί.

Τι σημασία έχει ποιος ονομάζεται φούρνος;

Εγώ, ως απλός καταναλωτής δεν ενδιαφέρομαι εάν λέγεται φούρνος, πρατήριο, σούπερ μάρκετ, κλπ.

ΑΠΑΙΤΩ όμως να μάθω εάν αυτό που αγοράζω είναι από φρέσκια ή κατεψυγμένη ζύμη!

ΑΠΑΙΤΩ να μάθω την προέλευση των αλεύρων!

ΑΠΑΙΤΩ να μάθω τα πλήρη συστατικά του!

Και αφού τα μάθω όλα αυτά ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής!

Εγώ και μόνον εγώ!

Όχι κάποιος άλλος για μένα!

Αρνούμαι να με περνάνε για ηλίθια και να αποφασίζουν άλλοι αντί για μένα γιατί -προφανώς- με θεωρούν ανίκανη να πάρω οποιαδήποτε απόφαση!

Είναι γεγονός ότι στην ελεύθερη αγορά χρειάζεται ο πολίτης να έχει κριτική ικανότητα για να μπορεί να επιλέγει αυτό που θέλει από την πληθώρα των προϊόντων που του προσφέρεται.

Αν κάποιοι δεν την έχουν...  δικό τους πρόβλημα!

Εγώ ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής και θεωρώ ότι δεν είμαι η μόνη.

Απλή κοινή λογική... 

Ο μάντης Κορκίδης...

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Κυριακή μεσημέρι, στις 15.18, δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα των "Νέων" το εξής: «Χλιαρή» η κίνηση στα καταστήματα την πρώτη Κυριακή των χειμερινών εκπτώσεων.» Στις 16:54, απόγευμα Κυριακής, δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της Ναυτεμπορικής αυτό : «ΕΣΕΕ: Δεν εντυπωσίασε ο τζίρος της Κυριακής». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου Βασίλης Κορκίδης, λέει επί λέξει: «Ο τζίρος της Κυριακής για άλλη μία φορά δεν εντυπωσίασε, αφού δεν διέφερε σε πωλήσεις από μια καθημερινή», ωστόσο «Η πρώτη και μόνη Κυριακή των χειμερινών εκπτώσεων με ανοικτά τα εμπορικά καταστήματα, σε συνδυασμό με την Παρασκευή του Αγίου Αντωνίου και το Σάββατο του Αγίου Αθανασίου, συνέθεσαν ένα ενδιαφέρον τριήμερο εμπορικής κίνησης, κυρίως λόγω των δώρων, των δύο συνεχόμενων ονομαστικών εορτών» κι επίσης «η πρώτη εβδομάδα της περιόδου των εκπτώσεων που μόλις ολοκληρώθηκε κινήθηκε περίπου στα περσινά επίπεδα» και συμπλήρωσε πως «τουλάχιστον οι πρώτες ενδείξεις επισκεψιμότητας είναι σχετικά ενθαρρυντικές». Παράλληλα, «ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ εμφανίστηκε ικανοποιημένος για την ομαλή λειτουργία των καταστημάτων, παρά τις αντιδράσεις μερίδας του εμπορικού κλάδου για το κυριακάτικο άνοιγμα.».

Μεγάλη γάτα ο κ. Κορκίδης, δεν μπορείς να πεις… Ικανοποιεί τους πάντες με τις δηλώσεις του. Πρώτα, τους αντιδρώντες –ο τζίρος της Κυριακής για άλλη μια φορά δεν εντυπωσίασε. Μετά, τους πιο ικανοποιημένους από τον τζίρο τους –οι τρεις μέρες συνέθεσαν ένα ενδιαφέρον τριήμερο. Κατόπιν, δίνει μια ένεση αισιοδοξίας –σχετικά ενθαρρυντικές οι πρώτες ενδείξεις ενώ παραδέχεται ότι υπήρξαν αντιδράσεις, αλλά ο κλάδος αντέδρασε ομαλά.

Πυθία σκέτη. Ήξεις αφήξεις. Οι δηλώσεις του κ. Κορκίδη σπανίως έχουν μια ανάγνωση: καθένας θα βρει κάτι να συμφωνήσει, ίσως για να ξεχάσει ότι θα βρει και κάτι να διαφωνήσει.

Θα μου πεις, καλά κάνει ο άνθρωπος κι εκφράζει επιφυλάξεις –και θα συμφωνήσω. Θα σου πω, όμως, κι εγώ: και πού ξέρει ο κ. Κορκίδης στις 2 ή στις 3 της Κυριακής πώς κινήθηκε ο τζίρος των καταστημάτων;

Η απορία αυτή μου γεννήθηκε τη δεύτερη μέρα του 2014 όταν, έκπληκτη, πρωί-πρωί, είδα αυτό το δημοσίευμα σχετικά με τον μειωμένο τζίρο των εμπορικών καταστημάτων κατά 10% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012 και την αναφορά ότι ο τζίρος τον Δεκέμβριο του 2013 κυμάνθηκε στα 6,8 δισ. ευρώ (το πλήρες άρθρο του κ. Κορκίδη βρίσκεται εδώ. Η αποστροφή σχετικά με την «επιλογή της συνεχούς υπερφορολόγησης από την Τρόικα» δε με εξέπληξε διότι, είπαμε, ο Μάντης Κορκίδης έχει πάντοτε μια κουβέντα για να ταυτιστεί ο καθένας μαζί του.

Η έκπληξή μου δεν είχε να κάνει τόσο πολύ με τα ακριβή στοιχεία περί του τζίρου και της μείωσης αυτού, όσο με το γεγονός ότι, Πρωτοχρονιάτικα, την 1η Ιανουαρίου του 2014, κάποιοι κάθισαν κι επεξεργάστηκαν στοιχεία τα οποία, προφανώς, πήραν το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου 2013. Δηλαδή, κάποιοι στην ΕΣΕΕ, αντί να κάνουν ρεβεγιόν, να παίζουν χαρτιά, να διασκεδάζουν, να τρώνε ή να κοιμούνται, δούλευαν.

Θέλησα να τους συγχαρώ. Έτσι, τηλεφώνησα στον κ. Κορκίδη στις 2 Ιανουαρίου, κι αφού του ευχήθηκα «Καλή χρονιά», ζήτησα να μάθω τη μέθοδο υπολογισμού του τζίρου. Ευγενέστατος, με παρέπεμψε στη διευθύντρια του Ινστιτούτου Εμπορίου της ΕΣΕΕ και, στις 2 το μεσημέρι της ίδιας ημέρας μίλησα μαζί της.

Ευγενέστατα, εκείνη μου εξήγησε ότι υπάρχει ένα δείγμα 3.000 επιχειρήσεων σε όλη την Ελλάδα, επιχειρήσεις–βαρόμετρα, από τις οποίες συνάγονται τα στοιχεία. Σωστή μέθοδος, έτσι συμβαίνει και σε «σοβαρές χώρες», σύμφωνα με φίλο ειδήμονα τον οποίον συμβουλεύτηκα αργότερα για το ζήτημα.

Ρώτησα, λοιπόν, τη συνομιλήτριά μου εάν -αν κατάλαβα καλά- στις 31/12/2013 οι 3.000 αυτές επιχειρήσεις ενημέρωσαν την ΕΣΕΕ για τον τζίρο τους. (Για όποιον πει «σιγά μην πάει να ψωνίσει κάποιος τελευταία μέρα του χρόνου», θα αναφέρω την περίπτωση παλιού μου φίλου ο οποίος στις 31/12/2004 είχε κάνει τον καλύτερο τζίρο όλης της χρονιάς στο κατάστημα υποδημάτων που διέθετε, ιστορία που έζησα από κοντά) Εκείνη δεν απάντησε ευθέως. «Μα, ξέρουμε, σας είπα. Έχουμε πείρα και ξέρουμε και μιλάμε με τα μαγαζιά». «Ναι», επέμεινα, «αλλά σας ξαναρωτάω: στις 31 Δεκεμβρίου ενημερωθήκατε από τα 3.000 καταστήματα του δείγματος και τα επεξεργαστήκατε άμεσα ώστε να είστε σε θέση να δώσετε τόσο ακριβή στοιχεία;». Ξανά «ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει στην αγορά, μιλάω καθημερινά στο τηλέφωνο με τους τρεις μεγάλους παπουτσάδες της χώρας και το παπούτσι, ξέρετε, είναι βαρόμετρο». «Ναι, αλλά πείτε μου: οι 3.000 επιχειρήσεις σας ενημέρωσαν στις 31/12 κι εσείς επεξεργαστήκατε τα στοιχεία;» Την πέμπτη φορά που επανέλαβα την ερώτηση, η συνομιλήτριά μου εκνευρίστηκε, μου καταλόγισε ότι την αμφισβητώ και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Στο ενδιάμεσο, είχα ακούσει περί «μεγάλων αλυσίδων που ευνοούνται», περί «εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών 400 ευρώ», περί «εσείς δηλαδή θέλετε μια κατάσταση Μεσαίωνα;» αλλά απάντηση στην ερώτησή μου εάν 3.000 καταστηματάρχες απ’ όλη την Ελλάδα έδωσαν με συνέπεια στοιχεία το απόγευμα της 31ης Δεκεμβρίου κι αν οι υπεράνθρωποι της ΕΣΕΕ τα επεξεργάστηκαν πρωτοχρονιάτικα, δεν πήρα.

Αυτό θυμήθηκα τώρα που διάβασα τις δηλώσεις Κορκίδη κι είπα να δημοσιοποιήσω το ρεπορτάζ μου σχετικά με τη μεθοδολογία της ΕΣΕΕ, χωρίς κανένα άλλο σχόλιο.

 ΠΗΓΗ protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Την άποψη για το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή την έχω ήδη εκφράσει στο ιστολόγιο.

Επιμένω ότι ο κάθε καταστηματάρχης πρέπει να έχει την ευθύνη για το ωράριο λειτουργίας του καταστήματός του και να μπορεί να λειτουργεί οποιαδήποτε ημέρα και ώρα αυτός αποφασίσει ότι τον συμφέρει.

Στο παραπάνω κείμενο όμως, εκφράζεται κυρίως η αμφισβήτηση των στοιχείων που δίνονται κατά καιρούς από διάφορους φορείς και οργανισμούς και... συμφωνώ απολύτως!

Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε τέτοια στοιχεία από όπου κι αν προέρχονται!

Είναι γνωστό πως μπορεί ο καθένας να "παίξει" με το δείγμα της μέτρησης και να κάνει στοχευμένη επιλογή των καταστημάτων ανά γεωγραφική περιοχή, εμπορεύσιμο είδος, ποιότητα και τιμές, κλπ.

Ειδικά όταν αυτές οι μετρήσεις δεν βασίζονται σε πραγματικά γραπτά δεδομένα αλλά σε απλά τηλεφωνήματα και όταν αφορούν το αμέσως προηγούμενο διάστημα...  ε τότε μάλλον θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να τις αποδεχθεί ως πραγματικά σοβαρά στοιχεία!

ΠΟΤΕ(;) ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!...

“Ποτέ την Κυριακή!” βροντοφώναξαν εχθές, καταστηματάρχες και εμποροϋπάλληλοι, προτάσσοντας έωλα, αντικρουόμενα, έως και εντελώς παράλογα επιχειρήματα...

“Ο κόσμος δεν έχει χρήματα και δεν έχουμε πελάτες ούτε τις υπόλοιπες ημέρες!”
Δεν θα σχολιάσω τον κόσμο που επισκέφθηκε εχθές τα καταστήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης καθώς δεν έχουν δημοσιευθεί στοιχεία για τις πωλήσεις που πραγματοποίησαν.
Όποιος δεν έχει πελάτες στο κατάστημά του, εγώ ξέρω ότι έχει δύο επιλογές..
Είτε το κλείνει, είτε δοκιμάζει να κάνει διάφορες αλλαγές για να προσελκύσει πελάτες.
Μία από αυτές θα μπορούσε να ήταν και η χθεσινή Κυριακή αλλά, καταστηματάρχες και εργαζόμενοι, αρνήθηκαν ακόμα και να το δοκιμάσουν!

“Μπορεί το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή να είναι προαιρετικό αλλά αν ανοίξει ο διπλανός μου θα πάρει όλους τους πελάτες!”
Όπα...  Μια στιγμή...
Είτε υπάρχουν πελάτες την Κυριακή οπότε όλα τα “ο κόσμος δεν έχει λεφτά και βαράμε μύγες” είναι ανοησίες και άρα ο διπλανός σου είναι πολύ πιο έξυπνος από εσένα, είτε όντως δεν υπάρχουν πελάτες οπότε δεν θα σου πάρει κανέναν, θα φαλιρίσει σύντομα λόγω των λειτουργικών εξόδων της Κυριακής και θα γλιτώσεις τον ανταγωνισμό.
Δεν γίνεται να ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα!

“Η Κυριακή είναι ημέρα ξεκούρασης, οικογένειας, εκκλησίας, κλπ και κανένας δεν πρέπει να εργάζεται!”
Ωραία...
Από εδώ και πέρα λοιπόν να κλείνουν τις Κυριακές και τα ξενοδοχεία, τα νοσοκομεία, οι κλινικές, οι ταβέρνες, οι καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα ΜΜΜ, τα ΜΜΕ, τα περίπτερα, κλπ και φυσικά να μην εργάζονται οι ένστολοι στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πυροσβέστες!
Άνθρωποι είναι κι αυτοί και χρειάζονται κι αυτοί χρόνο για Κυριακάτικη ξεκούραση, οικογένεια, εκκλησία, κλπ.
Για την ακρίβεια, ειδικά αν σκεφτεί κανείς και πόσοι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες αξιοποιούν τις Κυριακές στο γραφείο για να κλείσουν εκκρεμότητες, μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι τράπεζες και τα εμπορικά καταστήματα είναι κλειστά.
Όλοι οι υπόλοιποι εργάζονται!

“Να μην είχε εκπτώσεις και καλό καιρό και θα σου έλεγα εγώ εάν θα είχε κόσμο!”
Δεκτόν... Είναι πολύ πιθανό να είναι έτσι τα πράγματα... Αλλά...
Θέλετε να μου πείτε ότι, σε περίοδο οικονομικής κρίσης όπου οι καταστηματάρχες μετρούν και το τελευταίο ευρώ, τους δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξουν τις επιχειρήσεις τους μία ηλιόλουστη ημέρα εκπτώσεων παραπάνω αλλά αρνήθηκαν;
Και αυτό είναι λογικό;

--------

Σε σημερινή συζήτηση με φίλη καταστηματάρχη την χαρακτήρισα “ευθυνόφοβη” και ενοχλήθηκε.

Συγνώμη αλλά... γιατί πρέπει κάποιος άλλος να έχει την ευθύνη και να επιβάλλει ένα συγκεκριμένο ωράριο λειτουργίας στους καταστηματάρχες;

Γιατί δεν είναι ΠΛΗΡΩΣ ελεύθερη η αγορά, “24/7” που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, και ο καθένας να αποφασίζει πότε θέλει να λειτουργήσει το κατάστημά του;

Όπως είπα και στην φίλη μου, γιατί να μην μπορώ να ανοίξω ένα κατάστημα με παπούτσια και να το λειτουργώ από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 8 το πρωί;

“Θα φαλιρίσεις!” μου φώναξε αυθόρμητα με γουρλωμένα μάτια.

“Να φαλιρίσω!” της είπα. “Εσένα τι σε νοιάζει; Με δικά μου χρήματα θα το ανοίξω, τα δικά μου χρήματα θα χάσω. Δική μου η ευθύνη!”

Θεωρώ πως ο κάθε καταστηματάρχης, εάν είναι σωστός και λογικός επιχειρηματίας, θα φροντίζει να λειτουργεί το κατάστημά του όποτε αυτός κρίνει ότι θα έχει πελάτες και ΑΥΤΟΣ θα έχει την ευθύνη!

Προφανώς δεν θα υπάρξουν πολλά εμπορικά καταστήματα που θα λειτουργούν από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 8 το πρωί, αλλά γιατί έτσι αποφάσισαν οι καταστηματάρχες. Όχι γιατί το λέει ο νόμος, ή το συνδικαλιστικό τους όργανο, ή ο περιφερειάρχης, ή ο δήμαρχος, ή -τέλος πάντων- οποιοσδήποτε τρίτος αναλάβει την ευθύνη αντ' αυτών!

Όσο για τους εμποροϋπαλλήλους...
Εκεί κι αν μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό!

Από πότε οι υπάλληλοι θα υπαγορεύουν στον καταστηματάρχη το ωράριο του καταστήματός του;
Μαζί το άνοιξαν; Συνέταιροι είναι;

Το μόνο που θα έπρεπε να απασχολεί τους εμποροϋπαλλήλους είναι η εφαρμογή των νόμων!

Αν ο καταστηματάρχης αποφασίσει να λειτουργήσει την Κυριακή, το μόνο που θα πρέπει να απαιτήσει η ομοσπονδία εμποροϋπαλλήλων είναι να μην μείνει κανένας εργαζόμενος απλήρωτος και χωρίς μία άλλη μέρα-ρεπό.
Τίποτα άλλο!

Με λίγα λόγια...

Η προσπάθεια για άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή, έστω και για μία από τις επτά που προβλέπει το υπουργείο (γιατί για όλες... ούτε λόγος να γίνεται...), μας απέδειξε ότι μπορεί κάποια καταστήματα να λειτούργησαν αλλά είναι βέβαιο ότι είχε ρεπό η...

απλή κοινή λογική...

Το τέλος της ελληνικής παρασιτικής επιχειρηματικότητας...

Του Γιώργου Καισάριου

Η αλήθεια είναι ότι η Sprider είχε πτωχεύσει εδώ και αρκετά χρόνια. Πριν από καιρό είχα κοιτάξει τον ισολογισμό της και είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι η εταιρεία θα έπρεπε να είχε κλείσει προ καιρού. Μάλιστα, ακόμα και υπό την κατοχή των τραπεζών να πέρναγε, ακόμα και τότε, οι πιθανότητες να μπορούσε να διασωθεί (να είναι going concern), υπό την πτώση του τζίρου της και υπό το βάρος των απαιτήσεών της, ήταν αδύνατον. Με λίγα λόγια, η ρευστότητα σταμάτησε διότι δεν έχει νόημα να δίνεις λεφτά σε κάποιον που προκαταβολικά ξέρεις ότι δεν θα σε πληρώσει.

Η αγορά βέβαια γνωρίζει πολύ καιρό τώρα ότι η εταιρεία έχει τεράστιο πρόβλημα βιωσιμότητας και είχε μηδενίσει το χαρτί της προ πολλού.

Ας μην γελιόμαστε αγαπητέ αναγνώστη, ναι μεν υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας και η ύφεση είναι η αιτία για πολλά από τα δεινά του ιδιωτικού τομέα (μαζί με τα φέσια του κράτους), αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι αλλού.

Το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής επιχειρηματικότητας είναι (μεταξύ άλλων):

H προχειρότητα με την οποία παίρνονται οι αποφάσεις.

Το γεγονός ότι οι εταιρείες διοικούνται από ένα άτομο (one man show).

Το ότι κανείς στην Ελλάδα δεν πληρώνει για συμβουλές (consulting).

Το ότι τα ίδια κεφάλαια είναι πολύ λίγα συγκριτικά με τα ξένα κεφάλαια.

Το ότι όλοι νομίζουν ότι ακόμα περνάνε οι λαμογιές, στο ότι όλοι είναι κουτοπόνηροι, το ότι ο κάθε ένας νόμιζε ότι με ένα απλό τηλεφώνημα σε κάποιον πολιτικό θα του έλυνε τα προβλήματα και η αδιαφάνεια (ειδικά για τις εισηγμένες).

Και στην χρήση της επιταγής σαν πιστωτικό μέσο, που ανεβάζει την μόχλευση στον ουρανό

Μια εταιρεία δεν χρειάζεται απαραίτητα τραπεζικό δανεισμό για να επιβιώσει ή για να υπάρχει. Στην περίπτωση της Sprider, η εταιρεία θα μπορούσε απλά να μειώσει τον ισολογισμό της, να κλείσει καταστήματα προ τριετίας και να περιοριστεί στις δυνατότητες του ισολογισμού της.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας εταιρείας που έχει προβλήματα ρευστότητας και μιας εταιρείας που δεν είναι βιώσιμη. Ένα πρόβλημα ρευστότητας μπορεί να λυθεί αν έχεις έναν νοικοκυρεμένο ισολογισμό. Όταν όμως δεν έχεις έναν νοικοκυρεμένο ισολογισμό και ελάχιστα ίδια κεφάλαια, τότε μια κρίση ρευστότητας σαφώς σε καταδικάζει σε θάνατο.

Αν και λυπάμαι τους μετόχους και τους εργαζόμενους της Sprider, η αλήθεια είναι ότι πολλές εταιρείες στην κατάσταση της θα πρέπει να κλείσουν για να κλείσει και το κεφάλαιο που ονομάζουμε ελληνική παρασιτική επιχειρηματικότητα.

Διότι δεν είναι αρκετή μια ύφεση για να προκαλέσει τον όλεθρο που όλοι βλέπουμε. Απαιτείται ανεπάρκεια μεγίστου βαθμού για να φτάσει μια εταιρεία να έχει κεφαλαιοποίηση εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ την μια μέρα και την επόμενη μέρα μηδέν. Πως δηλαδή ξαφνικά και από το πουθενά βλέπουμε εταιρείες σαν τις H&M και Zara να πηγαίνουν καλά;; Η κρίση δεν τις έχει επηρεάσει αυτές;

Όσον αφορά τον παράγοντα ρευστότητα, νομίζω ότι έχω γράψει αρκετά άρθρα τα τελευταία 2 χρόνια τονίζοντας ότι η ρευστότητα δεν θα επανέρθει σύντομα. Οι λόγοι είναι δυο.

Από την μια οι περισσότερες εταιρείες δεν είναι βιώσιμες για να δικαιούνται δανεισμό και από την άλλη, οι τράπεζες δεν έχουν λεφτά για να μπορούν να τις δανείσουν και δεν θα έχουν για πολλά χρόνια ακόμα, εκτός αν ξαφνικά κάνουν αλλά 50 δισ. ευρώ σε αυξήσεις κεφαλαίου ή επιστρέψουν 50-70 δισ. σε καταθέσεις.

Μην ανησυχείτε όμως, διότι η αγορά πάντα βρίσει λύσεις και όσες εταιρείες και να πτωχεύσουν, θα βρεθούν κάποιες άλλες να τις αντικαταστήσουν. Διότι σαν την Ελλάδα, η αγορά ποτέ δεν πεθαίνει.

 

ΠΗΓΗ   capital.gr

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:

Κάποτε, όχι και τόσο παλιά, οι επιχειρηματίες προσπαθούσαν να αποφύγουν τον δανεισμό.

Άνοιγαν υποκαταστήματα, επέκτειναν τις δραστηριότητες τους, αύξαναν το εμπόρευμα τους, κλπ μόνο όταν μπορούσαν να τα συντηρήσουν με ίδια κεφάλαια!

Αλλά επειδή και οι επιχειρηματίες είναι μέρος της κοινωνίας, κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι "βρέχει εύκολο χρήμα" και μερικοί από αυτούς άλλαξαν.

Όσοι δεν άλλαξαν αλλά συνέχισαν να βασίζονται στις δυνάμεις τους "φαγώθηκαν" από τα "μεγάλα ψάρια" που κατέκλυζαν τις αγορές με εμπορεύματα, προσφορές και υποκαταστήματα... με τα λεφτά των άλλων!

Ίσως λοιπόν να ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσουμε στα παλιά... και αυτό δεν είναι καθόλου κακό!!!

Όποιος δεν προσαρμόζεται... χάνεται!

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Βρίσκω τα παπούτσια που μ’ αρέσουν. Είναι τέλεια! Εννοείται ότι δεν έχει το νούμερό μου. Η πωλήτρια, προθυμότατη, τηλεφωνεί στα άλλα καταστήματα. Δεν υπάρχει. Σάββατο περπατώντας στο δρόμο, βιτρίνα, τα παπούτσια μου. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω, τα κοιτάζω, είναι το νούμερό μου. Αυτά, λέω βιαστικά. Λυπάμαι, έχουμε κλείσει. 4 παρά 5. Μα, κάνω άλλη μια προσπάθεια, δεν θα σας καθυστερήσω, δεν θα τα δοκιμάσω, αυτά εδώ θέλω. Κλείσαμε, η ακόμα πιο αποφασιστική απάντηση. Βγαίνω στο δρόμο, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και κάνω μαύρες σκέψεις. Οικτίρω τον εαυτό μου, καημένε μου, λέω, τίποτα δεν έχεις καταλάβει σ’ αυτή τη ζωή. Γιατί αν μου τηλεφωνούσαν εμένα 2 η ώρα τη νύχτα, και μου ’λεγε κάποιος ότι θέλει να αγοράσει 120 ευρώ κάτι απ’ την εφημερίδα, ξέρω γω, βιβλία, θα του ’λεγα μην κουνήσεις, σε 5 λεπτά είμαι εκεί και κερνάμε και καφέ. Δυο κόσμοι, παράλληλοι.

Χαλάρωσε, λέω μέσα μου, πωλήτρια μπορεί να ήταν η κοπέλα, σχόλαγε, έκλεινε την ταμειακή, τι τη νοιάζει. Αλλά πάλι πώς δεν τη νοιάζει, δεν ξέρει τι γίνεται, αυτής δεν της έκοψαν το μισθό στη μέση όπως σ’ όλους, δεν έχει να πληρωθεί μήνες όπως συμβαίνει με τους μισούς ιδιωτικούς υπαλλήλους, δεν πληρώνεται έναντι, δεν ξέρει για τα λουκέτα; Τόσο μπλαζέ είναι και δεν κάνει μια είσπραξη που καλύπτει τη μια βδομάδα του μηνιάτικού της; Περίεργη χώρα.

Στο γωνιακό καφέ έχουν κατέβει τα ρολά. Του ζήτησα μείωση ενοικίου, μου λέει, δεν μπορούσα πια 2.800 το μήνα. Δεν το κατέβασε ούτε ένα ευρώ. Τι να κάνω, έφυγα. Το ξέρω αυτό το μαγαζί. Πριν 15 χρόνια ήταν ένα από τα συνηθισμένα μαγαζιά σε κάθε πολυκατοικία, ψιλικά, ηλεκτρολόγοι, καθαριστήρια. Κάποιοι τα ’χαν πάρει με το εφάπαξ τους, κάποιοι αντιπαροχή, τα δούλευαν για ένα μεροκάματο. Τι έγινε ξαφνικά και τα μαγαζάκια του κέντρου έγιναν χρυσωρυχεία; Οι τιμές ακινήτων στον Νότο, λέει ο Ματιέ Πιγκάς στο «Επαναστάσεις», ανέβαιναν 15-20% το χρόνο επί μια δεκαετία. Η οικονομία της Ευρώπης δεν μπορούσε να υποστηρίξει αυτή τη φούσκα, έσκασε.

Πώς μας φαινόταν τόσο φυσικό ότι ένας άνθρωπος με ένα καταστηματάκι σε μια πολυκατοικία, έτσι, στα καλά καθούμενα, θα κάθεται και θα γίνει εκατομμυριούχος; Θα παίρνει ένα εκατομμύριο δραχμές το μήνα, 12 το χρόνο; Τι έγινε, τι άλλαξε σ’ αυτή τη χώρα από τη δεκαετία του ’90 που να δικαιολογεί αυτές τις προσδοκίες;

Περνάνε οι μήνες, το κατάστημα είναι κλειστό. Επιγραφή στη βιτρίνα, ενοικιάζεται, 32 τετραγωνικά. Προστίθεται στις άδειες βιτρίνες παραδίπλα. Εντάξει, φταίει η κρίση, η ύφεση, αλλά φταίει και ο τρόπος που αντιδρούμε στην κρίση. Οι μισθοί μειώθηκαν, οι συντάξεις μειώθηκαν, οι επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα εκμηδενίστηκαν, οι καταθέσεις στην Κύπρο κουρεύτηκαν, οι αξίες των μετοχών έπεσαν στο 1/10. Οι άνθρωποι προσπαθούν να προσαρμοστούν, αντιμετωπίζουν τη νέα πραγματικότητα. Οι επενδύσεις σε ακίνητα δεν θα εξαιρεθούν. Ο μεγαλύτερος ελληνικός μύθος «κανείς δεν έχασε αγοράζοντας γη» ήταν όμως τόσες δεκαετίες ισχυρός, που δυσκολεύει την προσαρμογή. Κανείς δεν θέλει να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Πράγμα που τη δυσκολεύει ακόμη περισσότερο. Πολλαπλασιάζει τα κλειστά μαγαζιά. Αν μιλήσεις με εμπόρους θα ακούσεις πολλές παρόμοιες ιστορίες. Φταίει η ύφεση, αλλά φταίει και η άρνηση προσαρμογής.

Το αποτέλεσμα είναι αυτοκαταστροφικό για όλους και για τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Κρατάνε τα μαγαζιά κλειστά, πληρώνουν χαράτσια, υποβιβάζουν την αξία των δρόμων, όταν κάποτε αποδεχτούν την αλήθεια θα έχουν χάσει χρόνια αποδόσεων και θα βρουν πολύ χαμηλότερες τιμές. Αλλά έτσι γίνεται πάντα. Η άρνηση της πραγματικότητας είναι πάντα αυτοκαταστροφική. Όσοι προσαρμόζονται γράφουν τις λιγότερες ζημιές, επιβιώνουν, προσπαθούν πάλι για την ανάκαμψη. Οι άλλοι αρνούνται. Φταίει η κοινωνία, η παγκοσμιοποίηση, οι ξένοι, το κακό το ριζικό μας.

Κάνουν διαδήλωση για να μην ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές. Ακατανόητα πράγματα. Με τα μισά μαγαζιά κλειστά και 1,5 εκατομμύριο ανέργους, το τελευταίο πράγμα που θα φανταζόταν κανείς είναι μάχες για τον περιορισμό των ωραρίων. Δηλαδή, θέλω να πω, αν μας έλεγε ένας άνθρωπος ότι θέλει να ανοίξει στις 4 τη νύχτα, να πουλάει κουλούρια, οτιδήποτε, έπρεπε να τον ανακηρύξουμε ήρωα, να του κάνουμε άρθρα στα περιοδικά, να τον διαφημίζουμε τσάμπα.

Εδώ απαγορεύουμε στους ανθρώπους να δουλεύουν όποτε οι ίδιοι νομίζουν ότι υπάρχει δουλειά. Αποσιωπούμε προκλητικά ότι το μέτρο είναι προαιρετικό. Όποιος θέλει δουλεύει. Όποιος νομίζει ότι θα ’χει δουλειά. Αν δεν έχει, δεν ανοίγει. Βγάζουμε ανακοινώσεις, κάνουμε αγώνες, διαδηλώσεις. Όχι για το άνοιγμα των δουλειών, αλλά για το κλείσιμο. Για να υπάρχουν περιορισμοί. Προφανώς είμαστε ευχαριστημένοι με την κατάσταση. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου θα τελείωνε το ζήτημα σε μια μέρα, με μερικές συνεννοήσεις ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους. Καταστηματάρχες, τουριστική βιομηχανία, ναυτιλιακές εταιρείες, δήμοι. Πότε έχει κρουαζιέρες και ποιες μέρες, πόσα τριήμερα μπορούμε να περιμένουμε, πόσο μπορούμε να επεκτείνουμε την τουριστική περίοδο, τι συνέδρια προγραμματίζονται, ν’ ανοίξει το Κέντρο, μια Κυριακή ανοιχτά στη Γλυφάδα, μια άλλη βόρεια, Κηφισιά, Μαρούσι, την άλλη κάπου αλλού, τη Δευτέρα όσοι ανοίξουν Κυριακή να είναι κλειστά ή ν’ ανοίγουν το μεσημέρι, να δημιουργήσουμε εσωτερικές μετακινήσεις στην πόλη, εσωτερικό τουρισμό, να δοκιμάσουμε, το φθινόπωρο το ξαναβλέπουμε.

Εδώ μαλώνουν τα μεγάλα καταστήματα με τα μικρά, τα εμπορικά καταστήματα με την τουριστική βιομηχανία, διαφωνούν, καταγγέλλουν, βγάζουν πύρινες ανακοινώσεις, αποκαλύπτουν τα σκοτεινά σχέδια «κάποιων». Δυο-τρία επιμελητήρια και πέντε-έξι σύλλογοι σε κάθε πόλη παίρνουν συνδρομές, κρατικές ενισχύσεις, αξιοποιούν κοινοτικά προγράμματα, διαχειρίζονται χρήμα του ΕΣΠΑ, το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί είναι πόση μπορεί να γίνει η εμπορική κίνηση. Πόσο μπορεί να αυξηθεί ο τζίρος. Τα λεφτά βγαίνουν αλλιώς, σε παιχνίδια με την απόδοση του ΦΠΑ.

Έβγαιναν αλλιώς. Τώρα πια δεν βγαίνουν. Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι αυτή η εποχή τελείωσε. Στην Αγία Παρασκευή έκαναν αγώνες κάποτε γιατί δεν ήθελαν σταθμό μετρό. Μια συντηρητική κοινωνία αρνείται να δοκιμάσει οτιδήποτε άλλο απ’ αυτό που ξέρει, μήπως είναι χειρότερο. Ο κυρίαρχος λαϊκισμός επιβάλλει ένα δίλημμα που δεν υπάρχει: Θέλεις να ζεις όπως παλιά ή χειρότερα; Αλλά η επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη. Το δίλημμα είναι, όπως θες ή όπως επιβάλλει η πραγματικότητα; Όσο δεν το αντιμετωπίζουμε, όσο δεν προσπαθούμε να ενεργήσουμε πάνω στην πραγματικότητα, τόσο πιο πολύ ακόμα απομακρυνόμαστε και απ’ αυτό που θέλουμε. Γιατί η αδράνεια, η προσκόλληση στο παρελθόν, είναι αυτοκτονική. Δηλώνει ότι υπερασπίζεται τα κεκτημένα, αλλά στην πραγματικότητα τα κατεδαφίζει ακόμα περισσότερο.

Όποιος δεν προσαρμόζεται, χάνεται.

 

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Μία και μόνη ένσταση έχω με όλα όσα αναφέρονται στο παραπάνω κείμενο.

Υπάρχει πιθανότητα -κάποιοι έστω- ιδιοκτήτες ακινήτων να έχουν όλη την καλή διάθεση να μειώσουν τις απαιτήσεις τους γιατί έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι οι εποχές άλλαξαν... αλλά... το κράτος είναι αυτό που δε θέλει να καταλάβει την διαφορά και έτσι οι ιδιοκτήτες γίνονται "σάντουιτς" μεταξύ των ενοικιαστών που -λογικά- ζητούν μείωση τιμών και του κράτους που συνεχώς αυξάνει το κόστος των ακινήτων με αύξηση των φόρων, υποχρεωτικά "πράσινα" πιστοποιητικά, κλπ.

Έτσι, όχι μόνο έχει καταρρεύσει ο μεγαλύτερος ελληνικός μύθος «κανείς δεν έχασε αγοράζοντας γη», αλλά κάποιοι έφτασαν σε σημείο να κακίζουν τους προγόνους τους για το κακό που τους έκαναν να τους κληροδοτήσουν ακίνητα!

Όταν αλλάζει η κατάσταση...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Όταν αλλάζει η κατάσταση, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά, είναι η αλλαγή υποδείγματος. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν πριν. Οι πιο φιλότιμοι κάνουν περισσότερο από αυτό που έκαναν πριν. Λέγεται ενεργητική αδράνεια. Πιστεύουν ότι η κρίση είναι ένα παροδικό φαινόμενο, κάποτε θα τελειώσει και όλα θα συνεχιστούν όπως ήταν πριν. Θα τελειώσει, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Το οικονομικό μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία δεν θα ξαναϋπάρξει.

Δεν είναι το σημαντικότερο ζήτημα που μας απασχολεί, αλλά είναι σημαντικό. Κυρίως γιατί αφορά συμπεριφορές, δείχνει πόσο ώριμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε τα νέα δεδομένα. Είναι τώρα χρόνια που συζητάμε για τα ωράρια των καταστημάτων. Αν θα είναι ανοιχτά κάθε Κυριακή, 10 Κυριακές ή 6. Μέχρι τώρα, αυτό που έχει γίνει σε 5 χρόνια ύφεσης είναι να μένουν ανοιχτά 2 ώρες παραπάνω τα Σάββατα. Εντωμεταξύ τα λουκέτα είναι καθημερινό φαινόμενο, έχουν πια τη μορφή χιονοστιβάδας. Αλλά όλοι αντιδρούν στην προοπτική να δουλέψουν περισσότερο, να δουλέψουν αλλιώς.

Οι παπάδες ανησυχούν μη χαθεί ο «εκκλησιασμός» της Κυριακής. Ανησυχούν γιατί παραδίδουμε την Κυριακή στο εμπόριο και πότε θα βλέπουν τις οικογένειές τους οι εργαζόμενοι. Όλοι γενικά είναι ανήσυχοι. Κάτι απειλεί τη μέχρι τώρα κανονισμένη ζωή τους. Συγνώμη που θα το πω έτσι ψυχρά, αλλά αν φοβάσαι τόσο πολύ το μέλλον, αν δεν θες να αλλάξει τίποτα, τότε η κρίση που υποτίθεται είναι δραματική, για σένα δεν είναι τόσο. Γιατί υπάρχουν και 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που δεν συζητάνε για ωράρια, ψάχνουν μια δουλειά πρώτα να βρουν, μια οποιαδήποτε δουλειά. Το πρόβλημά μας είναι οι θέσεις εργασίας, όχι οι μέρες που θα ασκείται αυτή η εργασία.

Οι έμποροι ισχυρίζονται ότι η κυριακάτικη λειτουργία δεν έχει νόημα, το πρόβλημά μας λένε δεν είναι οι ώρες, είναι ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά να ψωνίσει. Άμα είναι έτσι, γιατί δεν ανοίγουν μια μέρα τη βδομάδα, 5 ώρες, να ψωνίζουμε όσα λεφτά έχουμε, να μην κουραζόμαστε όλοι; Φοβούνται ότι θα επιβαρυνθούν με περισσότερα έξοδα και η κίνηση δεν θα είναι αρκετή για να τα καλύψει, θα χρεοκοπήσουν. Άμα είναι έτσι, γιατί δεν αφήνουν τότε όσους θέλουν να ανοίξουν, να καταστραφούν, να απαλλαγούν από τους ανταγωνιστές τους; Τότε λένε το αντίθετο επιχείρημα, που αντιφάσκει ευθέως με το πρώτο: Όσοι μπορούν να ανοίξουν τις Κυριακές θα παίρνουν τη δουλειά από τους υπόλοιπους. Και αυτοί θα είναι τα μεγάλα πολυκαταστήματα. Που θα παίρνουν τη δουλειά, αυτή που δεν θα υπάρχει, γιατί το πρόβλημα δεν είναι οι ώρες, αλλά τα λεφτά που δεν έχουμε... Κι ας δείχνει η εμπειρία από τις άλλες χώρες ότι συνήθως τα ανοιχτά ωράρια διευκολύνουν τα μικρά μαγαζιά και όχι τα μεγάλα, που χρειάζονται εκατοντάδες άτομα προσωπικό για να καλύψουν μία επιπλέον βάρδια.

Υπάρχει πρόβλημα, λένε οι εργαζόμενοι, γιατί είναι βέβαιο ότι θα μας υποχρεώσουν να δουλεύουμε περισσότερες ώρες χωρίς επιπλέον αμοιβή. Αυτό είναι ένα πρόβλημα, πράγματι, αλλά τότε να συζητήσουμε πώς διασφαλίζεται αυτό, να μη συζητάμε για τις ώρες λειτουργίας της αγοράς που είναι άλλο ζήτημα. Αλλά γιατί αυτοί ειδικά θα έχουν πρόβλημα; Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, Κυριακή δουλεύουν κι άλλοι άνθρωποι. Δουλεύουν τα λεωφορεία, τα μετρό, τα τραμ, ο ηλεκτρικός. Δουλεύουν οι ταξιτζήδες. Δουλεύουν τα εστιατόρια, τα μπαρ, τα καφέ, τα κλαμπ, οι συναυλιακοί χώροι. Δουλεύουν οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα sites. Δουλεύουν τα αεροπλάνα, τα τρένα, τα καράβια, τα αεροδρόμια, οι σταθμοί. Δουλεύουν η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, δουλεύουν τα ξενοδοχεία, τα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων, τα τουριστικά γραφεία. Δουλεύουν τα ζαχαροπλαστεία, οι κάβες, τα ανθοπωλεία. Δουλεύουν τα εργοστάσια συνεχούς βάρδιας, τα περίπτερα, τα ψιλικατζίδικα. Δουλεύουν τα σινεμά, τα θέατρα, οι μουσικές σκηνές. Δουλεύουν οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες, ο στρατός, τα νοσοκομεία, οι γιατροί. Αυτούς πώς δεν τους εκμεταλλεύονται; Αυτοί πώς το έλυσαν το πρόβλημα;

Στην πραγματικότητα, παρόλο που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει στη δημοσιοϋπαλληλική χώρα, το αντίθετο συμβαίνει, ο περισσότερος κόσμος δουλεύει τις Κυριακές. Είναι λογικό, στις σημερινές μεγαλουπόλεις των πολλών εκατομμυρίων, κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας υπάρχουν ανθρώπινες δραστηριότητες που πρέπει να καλυφθούν. Και η εργατική νομοθεσία αυτό που φροντίζει δεν είναι οι ώρες λειτουργίας της αγοράς, αλλά η προστασία των εργαζομένων, να μη δουλεύουν περισσότερες ώρες, να πληρώνονται υπερωρίες, να έχουν μία ή δύο μέρες αργίας συνεχόμενες.

Αυτό, όμως, είναι διαφορετικό ζήτημα από την απελευθέρωση της αγοράς. Κανονικά, με την ύφεση και την ανεργία που βασανίζουν τη χώρα, θα έπρεπε όλοι να προσπαθούμε να διευρύνουμε την αγορά. Παραδόξως, κάνουμε το αντίθετο. Κι ας μας λένε όλοι όσοι ασχολούνται με την τουριστική βιομηχανία ότι δεν γίνεται συνεδριακός τουρισμός, ότι δεν γίνεται η Αθήνα προορισμός του σαββατοκύριακου με τα καταστήματα κλειστά. Συζητάμε για τα ζητήματα με τα μάτια στραμμένα στο βολικό παρελθόν, που δεν θα ξαναϋπάρξει. Δεν βλέπουμε την ανάγκη αλλαγής υποδείγματος. Δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον, να το προετοιμάσουμε. Την Αθήνα ελκυστική πόλη, ανοιχτή και φωταγωγημένη που υποδέχεται εκατομμύρια επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο 12 μήνες το χρόνο. Χωρίς σιδερένια ρολά στις βιτρίνες, χωρίς κλειστά μαγαζιά.

Κάνουμε άμυνα την ώρα που χρειάζεται να είμαστε τολμηροί και να δοκιμάζουμε καινούργιες συνταγές. Οι «μέσα» προσπαθούν να διατηρήσουν τον παλιό τρόπο λειτουργίας χωρίς να νοιάζονται για τους «έξω», που αναζητούν μια δουλειά. Οι νέες θέσεις εργασίας που θα προστεθούν το πιθανότερο είναι πως θα ’ναι part time λένε, λες και είναι κακό αυτό στη χώρα που η ανεργία των νέων έχει φτάσει στο 60%. Δεν είναι ότι δεν θέλουν απλώς να δουλέψουν περισσότερο, δεν επιτρέπουν και στους άλλους να το κάνουν. Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν. Κι όμως, οι αντιδράσεις είναι ομόφωνες και αδιάλλακτες. Δεν αλλάζουμε και δεν αφήνουμε κανέναν άλλο να αλλάξει.

Θα λειτουργούν όλα τα καταστήματα της Αθήνας τις Κυριακές; Πουθενά δεν γίνεται αυτό στον κόσμο. Μακάρι να γινόταν. Θα σήμαινε ότι είχαμε ξεπεράσει την ύφεση, ότι είχαμε κάνει την Αθήνα παγκόσμιο προορισμό ξανά, εμπορικό κέντρο της Μεσογείου, ότι η οικονομίας μας ανθούσε. Στην πραγματικότητα παντού οι τοπικές κοινωνίες συνεννοούνται, βλέπουν την κίνηση της αγοράς, τις ανάγκες, και ρυθμίζουν τη λειτουργία. Αλλού είναι τα πολυκαταστήματα ανοιχτά ακόμα και ανήμερα την Πρωτοχρονιά, αλλού είναι ανοιχτό τις Κυριακές το κέντρο, άλλοτε ένα outlet έξω από την πόλη.

Κάπως έτσι θα γινόταν και στην Αθήνα. Μια Κυριακή θα λειτουργούσε το κέντρο της πόλης, την άλλη η αγορά θα μετακινείτο στη Γλυφάδα, την άλλη στο Μαρούσι, στην Κηφισιά, μια γιορτή θα άνοιγαν τα mall και μια άλλη οι λαϊκές. Η πόλη θα αποκτούσε νέα ζωντάνια και κινητικότητα. Τις λύσεις θα τις έδινε η ζωή, που αλλάζει συνεχώς. Που εμείς την κάνουμε να αλλάζει. Όμως αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Τόσα χρόνια κρίσης και ακόμα το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο αδύνατο παρελθόν. Δεν είναι διατεθειμένο να ρισκάρει τίποτα. Μόνο φοβάται το μέλλον που περιέχει πάντα κινδύνους. Ποτέ ευκαιρίες. Γι’ αυτό η ύφεση συνεχίζεται πέμπτη χρονιά.

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr