Δραγασάκης - Γερμανοί και double face!...

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 

Αν ακόμη κι οι «θεωρητικά» πιο σοβαροί ή υπεύθυνοι πόλοι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι ο αντιπρόεδρος της Βουλής και υπεύθυνος προγράμματος του κόμματος, Γιάννης Δραγασάκης, επιδεικνύουν την ίδια επιπολαιότητα (sic) με τους διάφορους cowboys των συνιστωσών ή του ουτοπισμού, τότε στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορούν ν’ αναρωτιούνται για ποιον λόγο παραμένουν καθηλωμένα τα ποσοστά τους. Ούτε για ποιον λόγο η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που επλήγη από την κρίση, δείχνει να μη τους εμπιστεύεται.

Η διγλωσσία τους, είναι παροιμιώδης.

Άλλα λένε εντός Ελλάδος, άλλα εκτός, με πρώτο διδάξαντα τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα.

Άλλα λένε στις πόλεις, άλλα στα χωριά.

Άλλα εντός των κομματικών τειχών κι άλλα σε μεγαλύτερα ακροατήρια.

Για να μη λέμε πολλά.

Δραγασάκης double face:

Πριν λίγες ημέρες δήλωσε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν καταφέρει να συμφωνήσει με τους δανειστές, θα καταφύγει σε δημοψήφισμα!

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, μιλώντας χθες στους βουλευτές της Επιτροπής Ευρωπαϊκών υποθέσεων της γερμανικής Βουλής, ξέχασε το δημοψήφισμα και τους διαβεβαίωσε για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας (εν των μεταξύ άλλα λέει ο Λαφαζάνης), ενώ δέχθηκε ότι η κρίση δεν είναι προϊόν εξωγενών παραγόντων, ούτε πρόβλημα των ξένων, αλλά δικό μας.

Κι όχι μόνο αυτά.

Ο Γιάννης Δραγασάκης, παραδέχθηκε μιλώντας στους Γερμανούς βουλευτές, την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων!

Μοιάζει με το όγδοο θαύμα.

Ο επικεφαλής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, να μιλά για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, την ίδια ώρα που όλες οι δυνάμεις του κόμματός του –με πρώτους και καλύτερους τους πρώην συνδικαλιστές του ΠαΣοΚ που έχουν προσχωρήσει- πολεμούν λυσσωδώς κάθε τι που επιχειρείται ν’ αλλάξει, προς όφελος των μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας.
Εμμέσως, πλην σαφώς, αποτελεί παραδοχή της πρόσφατης συμφωνίας κυβέρνησης και τρόικας, που κατά κύριο λόγο αφορά μεταρρυθμίσεις.

Οβιδιακή μεταμόρφωση, αλλά σε ώτα ανθρώπων που δεν κατοικούν εντός Ελλάδος…

Εντός αυτής, το δικό του ή άλλα στόματα συντρόφων του, θα (ξανα)πουν τα γνωστά ουτοπικά και λαϊκίστικα…

Είτε με το ένα πρόσωπο είτε με το άλλο, παραμένουν θλιβερά αναξιόπιστοι!

 

ΠΗΓΗ  GR POST

Ζούσαμε σ’ ένα συλλογικό ψέμα...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Μια φορά, ένα γερμανικό περιοδικό, επειδή ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είχε για κύριο θέμα ότι οι Έλληνες και Κύπριοι συνταξιούχοι είναι πλουσιότεροι των Γερμανών. Στο εξώφυλλο μάλιστα είχε ένα κυπριακό γαϊδουράκι με τα κοφίνια στο πλάι να ξεχειλίζουν από ευρώ. Η Μέρκελ, την άλλη κιόλας μέρα, προς τιμήν της, βγήκε και είπε, μη λέμε σαχλαμάρες, η προσπάθεια των Ελλήνων να συσσωρεύσουν, να έχουν δική τους στέγη, ακίνητα, δεν είναι πλουτισμός, είναι ανασφάλεια. Γιατί η κοινωνική πρόνοια δε είναι σαν της Γερμανίας, οι άνθρωποι τρέμουν μην αρρωστήσουν, μη χάσουν τη δουλειά τους, μη δεν έχουν λεφτά για φάρμακα, για φακελάκια, για οίκους ευγηρίας, για νοσοκομειακή περίθαλψη, για αξιοπρεπή γηρατειά.

Η ίδια Μέρκελ συνηθίζει να λέει μερικούς αριθμούς για να δείχνει το αδιέξοδο. Η Ευρώπη, το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, παράγει το 23% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ξοδεύει το 50% της παγκόσμιας κοινωνικής δαπάνης. Και οι αριθμοί χειροτερεύουν συνεχώς. Το 1980 η Δύση δημιούργησε το 70% της παγκόσμιας παραγωγής, το 2001 το 50%, σήμερα οι αναπτυσσόμενες χώρες παράγουν το 70%. Η Ευρώπη γερνάει, χάνει το δυναμισμό της, είναι σαν τις παλιές αυτοκρατορίες που μία-μία αποσύρονται από το προσκήνιο. Η επανάσταση της τεχνολογίας και της γνώσης μπορεί να προκάλεσε το παγκόσμιο μπουμ ανάπτυξης, αλλά δημοκρατικοποίησε τους τρόπους και τα μέσα παραγωγής, οι παλιοί επικυρίαρχοι της Δύσης χάνουν την πλεονεκτική τους θέση. Εμείς ζήσαμε τη χρυσή μας περίοδο, τώρα ήρθε η σειρά των άλλων να ζήσουν τη δική τους. Η κατά κεφαλήν κατανάλωση της δυτικής μεσαίας τάξης θα μειωθεί καθώς οι αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες θα συναντηθούν κάπου στη μέση.

Η Ευρώπη, ικανοποιημένη από την επιτυχία της και πλούσια, μοιάζει να αποφάσισε να μην προοδεύσει άλλο, να παγώσει το χρόνο, να ζήσει από τις προσόδους και τα προνόμιά της. Μέσα σε μια δεκαετία το χρέος του νότου υπερδιπλασιάστηκε. Συντήρησε την ανάπτυξη αλλά με τρόπο ψεύτικο και τεχνητό, δημιουργώντας φούσκες. Οι τιμές των ακινήτων αυξάνονταν κατά 15-20% το χρόνο. Χρηματοπιστωτικές φούσκες στις αγγλοσαξωνικές χώρες, φούσκες των ακινήτων στην Ιβηρική Χερσόνησο, φούσκα του δημοσίου στην Ελλάδα. Τεχνητοί παράδεισοι που η ευρωπαϊκή οικονομική πραγματικότητα δεν μπορούσε να προσφέρει. Ο μόνος τρόπος να διατηρηθούν, ήταν τα χρέη. Ζούσαμε σ’ ένα συλλογικό ψέμα που είπαμε στους εαυτούς μας, μέχρι που ήρθε η οικονομική κρίση και οι χρεοκοπίες.

Η Ευρώπη είναι σ’ ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Θα αποδεχτεί τη μοίρα της και θα περάσει στο περιθώριο της ανάπτυξης ή θα αντιδράσει και θα πάρει τις δύσκολες αποφάσεις για να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Η οπτική της Μέρκελ, για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή, δείχνει ένα δρόμο. Οι συντάξεις των Γερμανών δεν είναι μεγαλύτερες από των Ελλήνων, 950 ευρώ περίπου μέσος όρος, αλλά οι κοινωνικές παροχές του γερμανικού κράτους δεν συγκρίνονται με τις ελληνικές. Το θέμα δηλαδή είναι να διατηρηθεί το ευρωπαϊκό επίπεδο κοινωνικής προστασίας, το καλύτερο του κόσμου, αλλά όχι οι πρόσοδοι και τα προνόμια. Να απελευθερωθεί η οικονομία, να στραφεί ξανά στην παραγωγή, να μετατοπιστεί το βάρος από τις πολιτικές ασφάλειας στις πολιτικές ρίσκου. Γιατί μόνο το ρίσκο δημιουργεί ανάπτυξη, δίνει ευκαιρίες, επιτρέπει στον καθένα να φτιάξει τη ζωή του, δημιουργεί κοινωνική κινητικότητα.

Το ρίσκο είναι κίνηση, η αποστροφή στο ρίσκο είναι συντηρητισμός, ακινησία, μη χαθούν τα κεκτημένα, μη θιγούν τα προνόμια. Δεν είναι εύκολο. Ζούμε σε μια ήπειρο ηλικιωμένων, που διοικείται από ηλικιωμένους, με πολιτικές στραμμένες προς ηλικιωμένους. Κοιτάμε τον κόσμο με τη ματιά της προηγούμενης 20ετίας. Συντηρούμε τους προσοδούχους αντί να ενθαρρύνουμε την καινοτομία. Μας φαίνεται φυσικό να είναι η φορολόγηση εργασίας υψηλότερη της φορολογίας κεφαλαίου. Η προστασία της εργασίας για τους παλαιότερους να αυξάνει την ανεργία των νέων. Οι δαπάνες για συντάξεις ανεβαίνουν συνεχώς, πράγμα που σημαίνει περισσότερους φόρους, μεταφορά πλούτου εις βάρος των νέων.

Κοινωνική προστασία αφενός, αλλά και ξεφούσκωμα της κάθε φούσκας, περιορισμός προνομίων και προσόδων, στροφή στην παραγωγή αφετέρου, είναι ένα σχέδιο που συναντάει τεράστιες αντιδράσεις. Οι «κερδισμένοι» της κάθε φούσκας αντιδρούν με κάθε τρόπο. Τα golden boys της κάθε Λίμαν Μπράδερς θα κατηγορήσουν την υψηλή φορολογία, το κράτος που «επεμβαίνει» με κανόνες ρυθμιστικούς οι οποίοι ευνουχίζουν την επιχειρηματικότητα. Εννοούν την απουσία επιχειρηματικότητας, την οικονομία-καζίνο που χρεοκόπησε θεαματικά το 2008. Και τα δικά μας golden boys της κρατικοδίαιτης φούσκας, οι πολιτικοί των 48 ακινήτων, οι συνδικαλιστές των κυπριακών offshore και του ενός εκατομμυρίου εφάπαξ, θα κατηγορούν το «νεοφιλελευθερισμό», αυτό το αποτρόπαιο τέρας που απειλεί το δημόσιο τομέα. Εννοούν τις συνδικαλιστικές αργομισθίες, τις συνδικαλιστικές διπλές συντάξεις, τις ειδικές κατηγορίες φορολογουμένων που φοροδιαφεύγουν, τα επιδόματα χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα, τις πρόωρες συντάξεις στα 50 που το βάρος τους επωμίζεται η νεότερη γενιά, τις πολυτελείς θέσεις σε οργανισμούς της πλάκας, την κρατική γραφειοκρατία, την απομύζηση της δημόσιας περιουσίας. Είναι τα ίδια golden boys σε κάθε χώρα, οι ευνοημένοι της γενιάς του baby boom σ’ όλη τη Δύση, της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, που κρυμμένοι σε κάθε λογής σημαία ευκαιρίας δεν θέλουν ν’ αλλάξουν τίποτα. Αυτοκτονικά και πεισματάρικα. Κατηγορούν την «επίθεση στο κοινωνικό κράτος» και εννοούν τα προνόμιά τους που ακριβώς για να μη θιγούν, κατεδαφίζεται το κοινωνικό κράτος.

Η ριζοσπαστικότητα των ηλικιωμένων είναι συνήθως συντηρητική. Στην Ελλάδα, που έχουμε και το μεγαλύτερο πρόβλημα, έχουμε κατρακυλήσει στους ολοκληρωτισμούς των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Αλλά και στην Ισπανία απαγορεύουν τις αμβλώσεις, στη Γαλλία απόκτησαν το δικό τους tea party, δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν ενάντια στην «οργανωμένη γενοκτονία του γαλλικού λαού». Ψεκασμένοι υπάρχουν παντού. Η επιστροφή στο παρελθόν είναι η λύση αυτοκτονίας για την Ευρώπη. Ο στρουθοκαμηλισμός κρύβει τα προβλήματα, αλλά δεν τα εξαφανίζει. Το παρελθόν δεν επιστρέφει ποτέ «με ένα νόμο, ένα άρθρο». Όσοι κρύβουν την πραγματικότητα, φέρνουν απλώς πιο κοντά την αναπόφευκτη παρακμή. Ο Ολάντ, αφού έχασε μερικά χρόνια γιατί ήταν απασχολημένος να αλλάζει «πρώτες κυρίες», τώρα αναγγέλλει ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως είχαν κάνει οι Γερμανοί πριν 10 χρόνια. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, να υπενθυμίσουμε, γιατί πολύ εύκολα κατηγορούν κάποιοι τη «νεοφιλελεύθερη» Μέρκελ.

Η Ευρώπη έστω και αργά, έστω δύσκολα και με πολλά μπρος-πίσω, προσπαθεί να καταργήσει τα τραπεζικά απόρρητα της Ελβετίας, διαλύει τους φορολογικούς παραδείσους, προσπαθεί να χτυπήσει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και να επαναφέρει την κατεύθυνση των επενδύσεων στην παραγωγή, εκεί που χάνει το παιχνίδι. Προσπαθεί να «κάψει» λίπος, να μειώσει δηλαδή προνόμια και προσόδους που δεν δικαιολογεί η οικονομική συγκυρία, να μειώσει γραφειοκρατικές δομές για να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις. Το παιχνίδι είναι ανοιχτό, δεν είναι εύκολο, οι κατεστημένες δομές και τα συμφέροντα είναι δύσκολο να το επιτρέψουν. Αλλά, τουλάχιστον, αυτή η συντηρητική Ευρώπη, η γραφειοκρατική, δείχνει ότι έχει καταλάβει το πρόβλημα. Αντίθετα, οι κατήγοροί της είναι οι πραγματικοί συντηρητικοί. Πίσω από το σύνθημα «όχι στη λιτότητα» κρύβουν την πραγματικότητα, κρύβουν τις οφθαλμοφανείς επιδιώξεις τους. Που είναι, όχι στην αφαίρεση των δικών μας προνομίων και οι άλλοι ας πεθάνουν. Η «δίκαιη» λιτότητα είναι αναπόφευκτη για την Ευρώπη.

Η αλλαγή κάθε γερασμένης γραφειοκρατικής δομής που αφαιρεί ανταγωνιστικότητα από την Ευρώπη, είναι υποχρεωτική, αν θέλουμε να διατηρήσουμε ένα επίπεδο που είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Όσοι δεν αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα και υποστηρίζουν ότι τα πράγματα μπορούν να μείνουν όπως τα ξέραμε, είναι, ό,τι ταμπέλα κι αν κρατάνε, οι πραγματικοί συντηρητικοί της εποχής μας.

 

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

ΕΚΕΙ ΟΠΩΣ ΚΙ ΕΔΩ... Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;...

Έχω την τύχη  να έχω περάσει κάποια χρόνια της ζωής μου στο εξωτερικό, όχι μόνο ως φοιτήτρια αλλά και ως εργαζόμενη.

Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να καταλάβει τι σημαίνει πραγματική εργασία σε ένα οργανωμένο κράτος.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτή η ανεκτίμητη εμπειρία μου, με έχει κάνει να παρακολουθώ με άλλο μάτι όλα τα ρεπορτάζ για την νέα μετανάστευση των Ελλήνων.

Ομολογώ μάλιστα ότι πολλές φορές ακούω διάφορους, γνωστούς και φίλους, με περισσή ευκολία να δηλώνουν -ενίοτε “απειλητικά”- ότι θα φύγουν στο εξωτερικό και...  γελάω χαιρέκακα!

Προ ημερών παρακολουθούσα την εκπομπή “σε πρώτο πλάνο” όπου η δημοσιογράφος Κατερίνα Αντωνοπούλου είχε μεταβεί στο Βερολίνο και έκανε ένα εκτεταμένο και λεπτομερές ρεπορτάζ για τους Έλληνες που αναζήτησαν εκεί την τύχη τους.

Παρατηρούσα λοιπόν την άνεση με την οποία κάποιοι εγκλιματίστηκαν στο εντελώς διαφορετικό κοινωνικό και εργασιακό καθεστώς της Γερμανίας και δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ πως θα ήταν η χώρα μας εάν δεχόμασταν να ζούμε και να εργαζόμαστε εδώ όπως το κάνουμε και όταν φεύγουμε στο εξωτερικό...

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρεται σε κάποιο σημείο της εκπομπής, ότι δηλαδή ρωτούν οι Έλληνες αν μπορούν να πάνε κι αυτοί στην Γερμανία και όταν τους απαντούν ότι χωρίς γνώσεις Γερμανικών είναι δύσκολο η αυθόρμητη ερώτηση είναι “καλά, δεν θα πάρω επίδομα;”!

Άντε τώρα να εξηγήσεις σε μερικούς ότι όταν μιλάμε για μετανάστευση δεν εννοούμε “θα παίρνω επίδομα από άλλο κράτος για να κάθομαι” αλλά εννοούμε “θα πάω σε ένα άλλο κράτος και θα πρέπει να εργαστώ πολύ σκληρά για να αποδείξω την αξία μου και να αμειφθώ ανάλογα”!

Άντε να τους εξηγήσεις ότι σε ένα οργανωμένο κράτος, εσύ ο μετανάστης, χωρίς να έχεις συμβόλαιο εργασίας δεν μπορείς ούτε να νοικιάσεις σπίτι και όταν με το καλό βρεις δουλειά και σπίτι θα έρθει το κράτος να ελέγξει πόσοι μένουν μέσα!

Άντε να τους εξηγήσεις ότι ένα ξένο κράτος δεν θα σου ανοίξει την αγκαλιά του για να σε καλοδεχθεί μόνο και μόνο επειδή είσαι Έλληνας αλλά θα πρέπει να ξεκινήσεις από χαμηλά και να εργαστείς σκληρά για να αποδείξεις την αξία σου!

Άντε να τους εξηγήσεις ότι ακόμα και ο ηλεκτροσυγκολλητής από την ναυπηγοεπισκευαστική του Περάματος θα αναγκαστεί να περάσει εξετάσεις Γερμανικών (γλώσσας, ιστορίας, πολιτικής αγωγής) καθώς και να πάρει πιστοποίηση στο κάθε είδος της οξυγονοκόλλησης που θα κληθεί να κάνει!

Άντε να τους εξηγήσεις ότι ο γιατρός, μπορεί να μην έχει λίστα αναμονής για ειδικότητα, να πληρώνεται πολύ περισσότερα από όσα θα έπαιρνε στην Ελλάδα και να έχει διάφορες ευκολίες στην εύρεση εργασίας αλλά θα κάνει και 24ωρες (ή και περισσότερο!)  βάρδιες χωρίς ανάσα και χωρίς διαμαρτυρίες!

Άντε να τους εξηγήσεις ότι...  αν όλα αυτά τα έκαναν και στην Ελλάδα θα ήταν μία άλλη χώρα!

Όλοι όσοι φεύγουν στο εξωτερικό, εάν θεωρούν ότι θα “δουλεύουν” όπως στην Ελλάδα, απογοητεύονται και είτε αναγκάζονται να εγκλιματιστούν είτε επιστρέφουν βρίζοντας την “άτιμη κοινωνία”, την “άτιμη ξενιτιά” και -στην συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον- την Μέρκελ.

Και επειδή πολλοί θα μου πείτε ότι στην Γερμανία είναι όλα οργανωμένα και πληρώνεσαι πάρα πολύ καλά, απλά σκεφτείτε...
πως θα ήταν η Ελλάδα σήμερα αν είχαμε αυτή την νοοτροπία και αυτόν τον τρόπο ζωής και εργασίας που δεχόμαστε να έχουμε στο εξωτερικό;
μήπως θα ήμασταν κι εμείς μία πιο οργανωμένη χώρα, χωρίς οικονομικά προβλήματα και φυσικά με καλύτερους μισθούς;

Οι Έλληνες είναι γνωστό ότι όταν φύγουν στο εξωτερικό, διαπρέπουν!
Αυτό, για το δικό μου φτωχό μυαλουδάκι, αποδεικνύει ότι και μυαλό έχουμε και εργατικοί είμαστε αλλά χρειαζόμαστε αλλαγή νοοτροπίας και οργάνωση.

Ας προσπαθήσουν λοιπόν, όλοι αυτοί που σκέφτονται να φύγουν, να εργαστούν στην Ελλάδα με τον τρόπο που θα το έκαναν στο εξωτερικό.

Ας προσπαθήσουμε όλοι να καταλάβουμε ότι με την σημερινή νοοτροπία μας δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη.

Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε και πάλι στην ζωή μας την...

απλή κοινή λογική


ΥΓ : πραγματικά αξίζει να παρακολουθήσετε την εκπομπή ΕΔΩ

Κι όμως, η Ελλάδα ανταγωνίζεται τη Γερμανία!...

Γράφει ο  Δημήτρης Κοντογιάννης

Στο μυαλό των περισσότερων, εντός κι εκτός συνόρων, η Ελλάδα θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγήν στα δημόσια οικονομικά.

Αντίθετα, όλοι σχεδόν θεωρούν τη Γερμανία παράδειγμα προς μίμηση για τις δημοσιονομικές της επιδόσεις.

Εκμεταλλευόμενη την υπεροχή της σε αυτό το μέτωπο, και σε μια προσπάθεια επιβολής της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., η γερμανική κυβέρνηση υπό την κ. Μέρκελ κατόρθωσε να πείσει όλες τις χώρες της Ε.Ε., εκτός της Βρετανίας και της Τσεχίας, να υπογράψουν το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact) ή συνθήκη δημοσιονομικής σταθερότητας στις 2 Μαρτίου 2012.

Πρόκειται για μια πιο αυστηρή βερσιόν του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης που παραβιάσθηκε επανειλημμένα στη πράξη, αρχής γενομένης από τη Γερμανία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Η συνθήκη μπήκε σε εφαρμογή από τις 16 χώρες που την είχαν επικυρώσει από την 1η Ιανουαρίου 2013.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η συνθήκη αποβλέπει σε ισολογισμένο προϋπολογισμό που ορίζεται ως έλλειμμα γενικής κυβέρνησης μικρότερο από 3% του ΑΕΠ και διαρθρωτικό έλλειμμα μικρότερο από 0,5% του ΑΕΠ.

Το διαρθρωτικό έλλειμμα ή πλεόνασμα προκύπτει όταν από το συνολικό έλλειμμα αφαιρεθούν οι επιπτώσεις από τις αυξομειώσεις της οικονομικής δραστηριότητας (κυκλικές μεταβολές).

Επίσης, προβλέπει χαλάρωση των κριτηρίων όσο μια χώρα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση.

Δεν θα κάναμε αναφορά στη διακυβερνητική δημοσιονομική συνθήκη αν δεν ετίθετο υπόψη μας ένας πίνακας του David Mackie της JP Morgan που φέρει τον τίτλο «δημοσιονομικά ταξίδια σε μεσοπρόθεσμο διάστημα».

Μια ματιά στον συγκεκριμένο πίνακα που καταγράφει τους διαρθρωτικούς προϋπολογισμούς (structural balance) χωρών της ευρωζώνης το 2012 και την απόσταση που πρέπει να διανύσουν μέχρι να περιορίσουν το διαρθρωτικό έλλειμμα στο 0,5% του ΑΕΠ κρύβει μια έκπληξη.

Η Ελλάδα, η πλέον αναξιόπιστη δημοσιονομικά χώρα της ευρωζώνης στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, έχει τον λιγότερο δρόμο να διανύσει μέχρι τον στόχο μετά τη Γερμανία.

Κοινώς, έχει ταξιδέψει το 97% της απόστασης και της απομένει μόνο ένα 3%.

Μόνο η Γερμανία έχει να επιδείξει καλύτερη επίδοση αφού εμφάνισε πλεόνασμα ίσο με το 0,3% του ΑΕΠ στον διαρθρωτικό προϋπολογισμό το 2012.

Η δημοσιονομικά απείθαρχη Ιταλία έχει την τρίτη καλύτερη επίδοση μετά τη Γερμανία και την Ελλάδα με έλλειμμα ίσο με 1,4% του ΑΕΠ, έχοντας καλύψει το 76% της απόστασης.

Αντίθετα, η Ιρλανδία που θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση πρέπει να διανύσει τη μεγαλύτερη απόσταση αφού εμφανίζει διαρθρωτικό έλλειμμα ίσο με 7,4% του ΑΕΠ.

Σημειώνεται ότι οι εκτιμήσεις για το διαρθρωτικό έλλειμμα δεν ανήκουν στην JP Morgan, αφού η τελευταία τις δανείστηκε από τις εαρινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Όμως, η αμερικανική τράπεζα κοιτάζει επίσης το ίδιο θέμα από μια διαφορετική σκοπιά.

Κοινώς, υπολογίζει πόσο απέχει κάθε χώρα από τον στόχο της μείωσης του δημόσιου χρέους στο 60% του ΑΕΠ σε μια περίοδο 20 χρόνων με την υπόθεση ότι το κόστος δανεισμού είναι ίσο με τον ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ το ίδιο διάστημα.

Για τους υπολογισμούς λαμβάνει υπόψη το πρωτογενές αποτέλεσμα της γενικής κυβέρνησης που δεν περιλαμβάνει τις δαπάνες για τόκους και το οποίο ήταν ίσο με έλλειμμα 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα το 2012.

Η Γερμανία έρχεται πρώτη ακόμα μία φορά αφού έχει ήδη καλύψει όλη την απόσταση από τον στόχο για δημόσιο χρέος ίσο με 60% του ΑΕΠ σε βάθος 20ετίας, με δεύτερη την Αυστρία και τρίτη την Ιταλία.

Το εκπληκτικό είναι ότι η χώρα που έχει τη μεγαλύτερη απόσταση να καλύψει δεν είναι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ιρλανδία, όπως θα περίμενε κανείς.

Είναι η Ολλανδία με την υψηλότερη πιστοληπτική διαβάθμιση «ΑΑΑ», αφού έχει καλύψει μόλις το 29% της απόστασης, και ακολουθούν το Βέλγιο και η Γαλλία με 35% και 41% αντίστοιχα.

Η Ελλάδα υπολογίζεται ότι έχει καλύψει το 58% της απόστασης.

Αν μάλιστα υποθέσει κανείς ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι θα λάβουν επιπλέον μέτρα το 2014 και τα επόμενα χρόνια για τη μείωση του λόγου χρέους/ΑΕΠ στο 124% το 2020 και κάτω από το 110% το 2022, τότε το ταξίδι μέχρι το 60% του ΑΕΠ είναι ακόμη μικρότερο.

Μπορεί λοιπόν η πειθαρχημένη Γερμανία να δικαιώνει την ευρέως διαδεδομένη διεθνώς αντίληψη που τη θέλει να είναι προπύργιο δημοσιονομικής πειθαρχίας, όμως η «σπάταλη» Ελλάδα εμφανίζεται να διεκδικεί δυναμικά τη δεύτερη ενάρετη θέση στην κατηγορία.

Δεν είναι κάτι που θα περίμενε κανείς με όλα αυτά που έχουν προηγηθεί.

ΠΗΓΗ   euro2day.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Προσωπικά, δεν τα πάω καθόλου καλά με τους "οίκους" και τις "εκθέσεις" τους.

Δεν παύει όμως ότι έχουν καταφέρει να περάσουν -διεθνώς- μία εικόνα αρτιότητας και εγκυρότητας στην λειτουργία, τις εκθέσεις και τις προβλέψεις τους έτσι ώστε οι διεθνείς επενδυτές να κρέμονται από τα χείλη τους.

Φαίνεται λοιπόν μία αλλαγή του κλίματος για την Ελλάδα και ταυτόχρονα εκθέσεις όπως η παραπάνω "ξεσκεπάζουν" τα οικονομικά στοιχεία άλλων χωρών και καταρρίπτουν μύθους!

Βέβαια, οι θετικές εκθέσεις των διεθνών οίκων δεν φαίνεται να αλλάζουν τίποτα στο εσωτερικό της χώρας -ακόμα!- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στην αρχή της Ελληνικής κατρακύλας, όταν οι εκθέσεις τους ήταν καταπέλτης για την χώρα μας, εμείς δεν είχαμε αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά μας και η κυβέρνηση ΓΑΠ έδινε ακόμα επιδόματα σε "στηλίτες" και "σκηνίτες"!

Ας ελπίσουμε ότι η ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας θα γίνει αισθητή με πιο γρήγορους ρυθμούς από την πτώση της.

Άλλωστε... στο χέρι μας είναι...

Ταγμένοι στην μιζέρια!...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Η πώληση του ΟΠΑΠ ήταν κομβικής σημασίας, καθώς ήταν η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση και έδειξε στις αγορές ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει στην Ελλάδα. Μέχρι χτες και όσες φορές επιχείρησε κάποιος να αγγίξει τον πυρήνα της διαπλοκής, αντιμετώπισε την οργή του «συστήματος». Αυτή την φορά, όμως, δεν έπεσε η κυβέρνηση! Οι αγορές, λοιπόν, εισέπραξαν το γεγονός ότι κάτι αλλάζει σε αυτή την χώρα. Κι αυτό το κλίμα «πριμοδότησαν».

Η βελτίωση του οικονομικού κλίματος είναι μία από τις σοβαρότερες προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση επενδύσεων. Προκαλεί, λοιπόν, εντύπωση το γεγονός ότι οι δυνάμεις της μιζέριας και της απαξίωσης επιδίωξαν να υποβαθμίσουν αυτή την εξέλιξη. Έφτασαν στο σημείο να εξισώσουν τις εκθέσεις των ξένων οίκων με τα συνήθη παιγνίδια μικροπολιτικής που παρατηρούνται στον μικρόκοσμο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Με άλλα λόγια, οι επικεφαλής των ξένων οίκων μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να βγάλουν θετικές εκθέσεις για την Οικονομία της Ελλάδας, μόνο και μόνο για να χαλάσουν το όνειρο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού σε μερικούς αμετανόητους οπαδούς των Σοβιέτ. Όταν οι ξένοι οίκοι «έθαβαν» με τις εκθέσεις τους την χώρα, τότε οι εκθέσεις αυτές ήσαν... αξιόπιστες. Τώρα που δεν εξυπηρετούν τα σχέδιά τους, προσπαθούν να τις απαξιώσουν.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, λοιπόν, δεν πολεμούνται τυχαία από όσους ονειρεύονται να μετατρέψουν την Ελλάδα σε έναν σοσιαλιστικό παράδεισο στην καρδιά της Ευρώπης. Είναι θέμα ουσίας και όχι εντυπώσεων. Όσο η χώρα προχωράει τις ιδιωτικοποιήσεις, τόσο αυξάνεται η εμπιστοσύνη των αγορών και ανοίγει έτσι ο δρόμος της ανάπτυξης.

Ο ΟΠΑΠ ήταν ένα κομβικό σημείο. Να προσέξουμε το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και δεν πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να επιχειρηθεί η ναρκοθέτηση του δρόμου που οδηγεί στην μεταβίβαση των μετοχών από το ΤΑΙΠΕΔ στους ιδιώτες. Μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική!

Όπως και η πιθανότητα να αποδειχτεί το ΤΑΙΠΕΔ κατώτερο των περιστάσεων και να μην προχωρήσουν άλλες ιδιωτικοποιήσεις, πέραν της ΔΕΠΑ που βρίσκεται στο τελευταίο της στάδιο. Η μάχη, λοιπόν, είναι καθημερινή και απαιτείται σκληρή δουλειά για να μπορέσουμε να πείσουμε τις αγορές ότι είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε τις δομές της ελληνικής Οικονομίας.

Θα πει κάποιος ότι δεν φτάνουν μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις κι ότι χρειάζεται να προχωρήσουν ταυτόχρονα και οι μεταρρυθμίσεις. Είναι σωστό. Μόνο που αυτή είναι μία συζήτηση που αφορά περισσότερο το εσωτερικό μέτωπο. Δηλαδή, εμάς τους ίδιους. Οι αγορές ενδιαφέρονται για πιο χειροπιαστά πράγματα. Για τις αγορές είναι πιο κατανοητό το ερώτημα «πωλείται ή δεν πωλείται ο ΟΠΑΠ», από το «πως ακριβώς λειτουργεί το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα». Οι εικόνες αισιοδοξίας είναι πολύτιμες και αξίζουν πολλά χρήματα. Γι΄ αυτό και οι πολέμιοι του συστήματος προσπαθούν με τις φωνές τους να σκεπάσουν οποιαδήποτε αισιόδοξη νότα προσπαθεί να ακουστεί σε ένα πεδίο που έχει χορτάσει από ισχυρές δόσεις απαισιοδοξίας.

ΠΗΓΗ   capital.gr/

Οι εμμονές της Ευρώπης, το «όχι» της Κύπρου κι' εμείς...

Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Το' χουμε συνήθειο σε τούτο τον τόπο ν' αντιδρούμε συναισθηματικά, με το θυμικό, υπό την επήρεια των εντυπώσεων. Πριν καταλαγιάσουν οι τελευταίες κι' αφήσουν χώρο να λειτουργήσει η λογική ψύχραιμα, νηφάλια, αποστασιοποιημένα. Ίδιον του λαού, άρα και γνώρισμα της πολιτικής του τάξης. Το ξανάδαμε το έργο μ' αφορμή τις δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο, ως αποτέλεσμα μιας άφρονης , κοντόφθαλμης , αυτοκτονικής για ολόκληρο το εύθραυστο ευρωπαϊκό οικοδόμημα απόφασης των ανόητων , τιποτένιων λογιστάδων της ΕΕ, που καθυποταγμένοι στην κυρίαρχη γερμανική προτεσταντική "ορθοδοξία" και στενοκεφαλιά... πυροβόλησαν τα ήδη τρεμάμενα πόδια του οράματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου...

Το παμψηφικό «όχι» της κυπριακής Βουλής στην ανόητη ρετσέτα του ευρωιερατείου, ήταν αναμενόμενος μονόδρομος. Η κυπριακή οικονομία, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο τραπεζικό, χρηματοπιστωτικό της σύστημα . «Περίεργα» αναπτυγμένο, με γκρίζες (έως και μαύρες...) δομικές πτυχές , με «διευκολύνσεις» που επιτρέπουν κάθε υποψία ξεπλύματος μαύρου χρήματος , έφθασε να είναι 8 φορές μεγαλύτερο του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. Μια φούσκα, υπό μόνιμη απειλή (ιδίως μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και το ευρώ αργότερα) έκρηξης , παρά την παραδοσιακή ανατολίτικη «πονηριά» των πολιτικών ηγετών της να κερδίζουν χρόνο και να βολεύονται προσωρινά, πιστεύοντας πώς για πάντα θα μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες... Οι ενστάσεις των Ευρωπαίων για το αδιαφανές, ύποπτο κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα, διαρκείς και πιεστικές. Και ταυτόχρονα, κάθε άλλο παρά άδολες. Ο κυπριακός τραπεζικός «παράδεισος», οσοδήποτε μικρός συγκριτικά με τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά δεδομένα , αποτελούσε ενόχληση για τα δικά τους συμφέροντα-οικονομικά, αλλά και εργαλείων πολιτικής επιρροής . Και ήθελαν να τον πετσοκόψουν. Ιδίως μετά την ανακάλυψη των πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου στα κυπριακά «οικόπεδα», ανακάλυψη που οδήγησε και στην πρώτη στην ιστορία επίσκεψη Γερμανού καγκελαρίου , της κ. Μέρκελ , στο νησί της Αφροδίτης σε μια απροκάλυπτη απόπειρα εγγραφής «υποθηκών» και δημιουργίας συνθηκών επιρροής. Και οφέλους...

Οι... οιμωγές για «διαφάνεια» στο χρηματοπιστωτικό κυπριακό σύστημα, λοιπόν, δικαιολογημένες αλλά και...αρκούντως υποκριτικές. Η πρωτοστατούσα (μήνες τώρα...) στην «κάθαρση» Γερμανία, γνωρίζει πολύ καλά πώς το δικό της χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται πολύ ψηλότερα από το κυπριακό στην διεθνή κατάταξη...αδιαφάνειας, στην 60η θέση παγκοσμίως, όταν αυτό της Κύπρου βρίσκεται στην 150η! Κι' άλλωστε, αν ειλικρινά η (γερμανική, φευ...) Ευρώπη ήθελε να αποκαθάρει τις κυπριακές τράπεζες, μπορούσε να το κάνει σταδιακά και μεθοδικά, με πιέσεις που θα ανάγκαζαν την Λευκωσία ν' αποδεχθεί τους διεθνείς όρους διαφάνειας και προστασίας από το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Χωρίς να τινάξει εν μια νυκτί την κυπριακή εθνική οικονομία στο αέρα. Και το κυριότερο: χωρίς να βάλει μπουρλότο η ίδια στα θεμέλια του δικού της "συστήματος", πάνω στο οποίο στηρίζει όλες τις πολιτικές της! Δηλαδή, στην αξιοπιστία και σταθερότητα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εδράζεται στην εμπιστοσύνη αλλά και την εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων. Με το μέτρο που υπαγόρευσε εκβιαστικά να πάρει η Κύπρος, τίναξε στον αέρα αυτή την εμπιστοσύνη. Γιατί ποιος καταθέτης , μεγάλος η μικρός (και οι μικροί στο σύνολό τους είναι αυτοί που στηρίζουν τις τράπεζες...) θα έχει του λοιπού την βεβαιότητα -ακόμη κι' αν όλα... «ξεγίνουν», οι εντυπώσεις έχουν πια δημιουργηθεί-πώς αυτό που επιχειρήθηκε στην Κύπρο, δεν θα επιχειρηθεί και στην δική του χώρα, αν τα πράγματα με την παγκόσμια κρίση «σφίξουν» (κι' όλα δείχνουν ότι θα σφίγγουν...)-άρα : τράβα βρες ασφαλέστερο τραπεζικό σύστημα να αράξεις τις καταθέσεις σου...

Εκτιμώντας με τις μέχρι στιγμές αντιδράσεις και εξελίξεις , το κυριότερο σφάλμα που διέπραξε , με γνώμονα τα ίδια της τα συμφέροντα,με την πρόχειρη και δογματική απόφασή της για την Κύπρο η ΕΕ, ήταν πώς... άνοιξε την κερκόπορτα στη Ρωσία ν' αναμιχθεί στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Και μάλιστα στην πολλαπλά ευαίσθητη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου διατηρεί επί μακρό διάστημα εν εκκρεμότητι γεωπολιτικά συμφέροντα. Οι διαδικασίες, προσκηνιακές και παρασκηνιακές, τρέχουν, το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικό (για όλες τις πλευρές...), που πάει να πει πώς κάθε κρίση και συμπέρασμα τούτες τις ώρες , πάνω στην βράση, θα ήταν βιαστικό και εν πολλοίς επιπόλαιο. Στην ίδια την Κύπρο, μετά τις πρώτες εντυπώσεις και λαϊκούς πανηγυρισμούς για το «γενναίο εθνικό όχι!», κάποιοι νηφάλιοι επανεκτιμούν καταστάσεις, σχεδιάζουν προσεκτικότερα τα επόμενα βήματα. Αλλά και στην Ευρώπη,σοβαροί και ψύχραιμοι παρατηρητές και άτομα με επιρροή (ο Γιουνκέρ, ο Τρισέ, πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές...) , προβληματίζονται και ψάχνουν τρόπους να ελαχιστοποιήσουν την ζημιά πού έγινε, να βρουν τρόπους να βρεθεί κάποια άλλη λύση, κοινά αποδεκτή -π.χ. να διατηρηθεί η θεσμική ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ, να εξασφαλισθούν σε ευρωπαϊκό αλλά και ενδοκυπριακό επίπεδο, εναλλακτικοί τρόποι χρηματοδότησης. 'Έγινε ένα έγκλημα, τώρα τρέχουν μπας και προλάβουν το οριστικό μέγα λάθος...

Το «κούρεμα» των καταθέσεων, υπό διαφορετικές προϋποθέσεις ,μεθόδευση (μήπως τα αλλεπάλληλα χαράτσια στα ακίνητα «κούρεμα περιουσίας» δεν είναι; Απλώς το κεφάλαιο , οι καταθέσεις... δεν έχουν θεμέλια, μπορούν να πάνε αλλού...) , κλιμάκωση και κυρίως τρόπο πλασαρίσματος θα μπορούσε να είναι προσφορότερη λύση από το ελληνικό «μνημονιακό χάος», που επιτείνεται από την πρόδηλη αδυναμία (και ιδεοληπτική άρνηση...) του ελληνικού κράτους να προχωρήσει επιτέλους στις εκσυγχρονιστικές διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται , να τηρήσει τα όσα έχει δεσμευθεί.

Στην Κύπρο, το πρόβλημα του... προβληματικού χρηματοπιστωτικού συστήματος με τις «μαύρες τρύπες» του και ο λάθος, μικρόνους τρόπος της ευρωπαϊκής «παρέμβασης» παρέσυρε και το κράτος. Στην δική μας περίπτωση, το πρόβλημα είναι άλλης τάξεως, οι χρόνιες εθνικές παθογένειες επιβαρύνουν την κρίση, οι λύσεις κατ' ανάγκην θα είναι διαφορετικές-ενδεχομένως περισσότερο επώδυνες και μακροχρόνιες. Το να πανηγυρίζουμε (αταβιστικά, άκριτα, χωρίς επίγνωση των συναφειών αλλά και διαφορών των γενεσιουργών αιτίων...) το "όχι"των Κυπρίων και να πιέζουμε να... ισχύσει και στην δική μας ιδιαίτερη περίπτωση (και μάλιστα με... καθυστέρηση 3 πολύτιμων χαμένων χρόνων...), αν μη τι άλλο δεν συνιστά σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Απλώς επιβεβαιώνει, γι' άλλη μια φορά, πώς το' χουμε συνήθειο σε τούτο τον τόπο ν' αντιδρούμε συναισθηματικά, με το θυμικό, υπό την επήρεια των εντυπώσεων. Πριν καταλαγιάσουν οι τελευταίες κι' αφήσουν χώρο να λειτουργήσει η λογική ψύχραιμα, νηφάλια, αποστασιοποιημένα...

ΠΗΓΗ  iefimerida.gr

Η υπεροψία της Μέρκελ και οι Ρώσοι...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Το επιχείρημα μοιάζει να είναι λογικό: Οι καταθέτες των τραπεζών έχουν κι εκείνοι ευθύνη για την επιλογή τους. Αν η τράπεζα που έχουν τα λεφτά τους πέσει έξω, τότε θα χάσουν κι εκείνοι τις οικονομίες τους. Θα συμφωνούσαμε απόλυτα. Αν στο μεταξύ δεν είχαν προηγηθεί προγράμματα για την διάσωση των τραπεζών σε ισχυρότερες από την Κύπρο χώρες της Ευρώπης.

Ωραία, λοιπόν, να συμφωνήσουμε με τους Γερμανούς. Στην ευθύνη των «πελατών». Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι φταίνε και οι δανειστές των κρατών για την επιλογή τους να αγοράσουν ομόλογα της συγκεκριμένης χώρας και όχι κάποιας άλλης. Πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιο κράτος χρεοκοπήσει, όπως καλή ώρα η Ελλάδα, δεν είναι υποχρεωμένο να πληρώσει. Κάνει ένα μονομερές κούρεμα και όλα είναι μέλι – γάλα.

Επίσης, θα ήταν χρήσιμο να γυρίσουμε πίσω το ρολόι του χρόνου και να αναθεωρήσουμε τις πολιτικές της Ευρώπης για την διάσωση των τραπεζών στην Ιρλανδία. Ή στο Βέλγιο. Ή οπουδήποτε αλλού. Διότι θα πρέπει να επιλέξουμε μία από τις δύο πολιτικές. Είτε σώζουμε τις τράπεζες, είτε εκτελούμε τους καταθέτες. Και το ένα και το άλλο μαζί δεν γίνεται! Ας μας πουν, λοιπόν, οι Γερμανοί πότε είχαν δίκιο. Όταν αποφάσιζαν για το πρόγραμμα της Ιρλανδίας ή τώρα με την Κύπρο;

Δεν μπορούν, λέει, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι να πληρώσουν για τις κυπριακές τράπεζες. Είναι αλήθεια ότι στην Κύπρο δεν είχαν τις καταθέσεις τους οι Γερμανοί πολίτες, ούτε οι γερμανικές τράπεζες ήταν μέτοχοι ή κάτοχοι ομολόγων των κυπριακών τραπεζών. Αυτό, όμως, είναι το κριτήριο; Να μην βιαστούν να απαντήσουν αρνητικά, διότι η πολιτική τους αυτό δείχνει. Ότι σκέφτονται με μόνο γνώμονα το βραχυπρόθεσμο κέρδος τους και αγνοούν οτιδήποτε συμβαίνει πέρα από την μύτη τους.

Τους έχει «κράξει» όλος ο πλανήτης. Τι δεν καταλαβαίνουν; Εντάξει, εμείς οι Έλληνες έχουμε ένα συναισθηματικό δέσιμο με τους Κυπρίους. Οι Αμερικανοί τι έχουν; Τόσο κόμπλεξ πια; Τέτοια ανωριμότητα;

Πιστεύουν στα αλήθεια ότι θα μπορέσουν να ζήσουν μόνοι τους, δίχως τον ευρωπαϊκό νότο; Μάλλον έφτασε η ώρα για να γίνει πραγματικότητα η ευχή τους. Ο ευρωπαϊκός νότος είναι ήδη ξεκομμένος ηθικά από την Ευρώπη των Γερμανών. Στην πρώτη ευκαιρία θα δούμε και τις πρώτες κινήσεις στην σκακιέρα.

Η απόφαση για την Κύπρο αποτελεί την ταφόπλακα της Ευρώπης και την υπογραφή την έχουν βάλει η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε. Αν πέσανε σε λούμπα ή αν συμμετείχαν εν γνώσει τους σε ένα μεγαλύτερο παιγνίδι, αυτό είναι κάτι που θα το μάθουμε πολύ σύντομα. Η ουσία είναι ότι η Πίστη έχει κλονιστεί και αυτό δεν θεραπεύεται εύκολα. Ακόμη κι αν τα πάρουν τώρα όλα πίσω.

Ο παράγοντας Ρωσία

 Οι Ρώσοι ήταν μέχρι σήμερα στα όνειρα διαφόρων ο λευκός καβαλάρης που θα έσωνε τους αδελφούς Χριστιανούς Ορθοδόξους από τις δόλιες πράξεις των αλλόπιστων. Αυτά μέχρι χτες. Εκτιμούμε ότι τους τελευταίους μήνες θα πρέπει να έχουν φύγει όλες οι σχετικές φαντασιώσεις και από τον τελευταίο φανατικό οπαδό αυτού του σεναρίου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα την λύση να την δώσουν τελικά οι Ρώσοι! Σίγουρα, όμως, όχι για τα ωραία μάτια των Κυπρίων. Αν θα βοηθήσουν θα το κάνουν την ύστατη ώρα και ενώ δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή. Τότε, δηλαδή, που η ανάγκη θα έχει ρίξει αρκετά χαμηλά τις τιμές των πάντων. Δηλαδή, του εξής ενός, του φυσικού αερίου! Πιστεύει κανείς ότι ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να εξελιχτεί δίχως την σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών. Αν ένα τέτοιο σενάριο, πάντως, επιβεβαιωθεί, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά για όσα ξέραμε μέχρι σήμερα και τα οποία τα θεωρούσαμε δεδομένα για την περιοχή και για τις εν δυνάμει συμμαχίες μας.

Στις επόμενες ημέρες θα έχουμε όλοι μας μία πιο καθαρή εικόνα. Είτε ένα δάνειο από την ΕΕ είτε από την Ρωσία. Η ΕΕ θα αποφασίσει αν θα κρατήσει την Κύπρο εντός των τειχών ή αν θα την σπρώξει σε μία άλλη κατεύθυνση. Αυτό που αδυνατούμε να κατανοήσουμε είναι αν οι Γερμανοί έχουν πέσει θύματα της υπεροψίας τους ή αν παίζεται ένα μεγαλύτερο παιγνίδι που αυτή την στιγμή αδυνατούμε να το αντιληφθούμε σε όλη του την έκταση.

Αυτό που έχουμε όμως καταλάβει είναι ότι το γυαλί έχει ήδη σπάσει. Έτσι ή αλλιώς. Στο Βερολίνο θα το καταλάβουν όταν και πάλι θα είναι αργά...

ΠΗΓΗ   capital.gr

Κοίτα ποιοι μιλούν!...

Η αρπακτική και τιμωρητική διάθεση του γερμανικού κράτους απέναντι στην Ελλάδα δεν εκφράζεται μόνο με τις ντιρεκτίβες για περικοπές κρατικών δαπανών (ακόμα και σε τομείς όπως η Αμυνα και η Ασφάλεια), για διάλυση του κοινωνικού κράτους και για τη βίαιη υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου της ζωής μας. Ολα τα παραπάνω συνοδεύονται με νουθεσίες ηθικοπλαστικού χαρακτήρα!

 

«Να πατάξετε τη φοροδιαφυγή. Πληρώνουν οι μη έχοντες και όσοι έχουν κεφάλαια τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό». Αυτού του είδους τις συστάσεις δεν της κάνει μόνο η κυρία Μέρκελ που, όπως έχει δηλώσει, «ματώνει η καρδιά της» για το δράμα του λαού που εξαθλιώνει. Τις κάνουν υπηρεσιακοί παράγοντες, τα ΜΜΕ της Γερμανίας, ακόμα και μεγάλη μερίδα του λαού τούτης της χώρας, η οποία έχει προκαλέσει δύο Παγκόσμιους Πολέμους - για να τους χάσει, ευτυχώς.

 

Ομως, επειδή η πραγματικότητα έχει χιούμορ και συχνά επιδίδεται σε... τραγικές ειρωνείες, η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει άνετα τις νουθεσίες στον αποστολέα τους. Οπως έγραψε η εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung» και αναδημοσίευσε η «δημοκρατία», δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη στιγμή που «οι γερμανικές Αρχές εντόπισαν “μαζικές φορολογικές απάτες" στη χώρα τους, αφού πρώτα αξιολόγησαν στοιχεία που προέκυψαν από CD με στοιχεία Γερμανών πελατών- καταθετών της τράπεζας UBS».

 

Αν και είναι δύσκολο να υπολογιστεί το ύψος των «μαύρων» αποταμιεύσεων που φυλάσσουν οι Ελβετοί τραπεζίτες για λογαριασμό των Γερμανών, σύμφωνα με την Deutsche Welle, ο πρόεδρος του Γερμανικού Φορολογικού Συνδικάτου Τόμας Αϊγκεντάλερ κάνει λόγο για ποσόν που κυμαίνεται γύρω στα 150 δισ. ευρώ.

 

Η λαϊκή έκφραση «κοίτα ποιος μιλάει» ταιριάζει απόλυτα στη Γερμανία του προτεσταντισμού και της στυγνής υποκρισίας. Ωστόσο, η διαφορά που χρήζει επισήμανσης και αναφέρθηκε στο σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας μας, έχει να κάνει με το πολιτικό προσωπικό των δύο χωρών. Στη Γερμανία δεν «χάθηκε» το επίμαχο CD με τα στοιχεία-φωτιά. Ούτε αποπειράθηκε κάποιος υπεύθυνος να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη λέγοντας ανοησίες για «απώλεια» των στοιχείων.

 

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Έχω γράψει πολλές φορές ότι φοροδιαφυγή υπάρχει παντού!

Όλα τα κράτη του κόσμου "δικαιολογούν" ένα ποσοστό φοροδιαφυγής και τα περισσότερα απλά το ανέχονται.

Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε μεγαλύτερο ποσοστό φοροδιαφυγής από το συνηθισμένο γιατί ΟΛΟΙ από λίγο ως πολύ φοροδιαφεύγουμε, αλλά είναι επίσης γεγονός ότι δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στην φοροδιαφυγή ωσάν να είναι η αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στην χώρα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ελλάδα της δεκαετίας του '70 που παρόλο που απόδειξη έπαιρνες μόνο από το ΜΙΝΙΟΝ και τον ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ η οικονομία της χώρας ήταν κλάσεις ανώτερη από την σημερινή και το κράτος λειτουργούσε άψογα.

Καλό θα ήταν να μειώσουμε το ποσοστό της φοροδιαφυγής στην χώρα αλλά αν δεν μειώσει δραστικά τις δαπάνες του το δημόσιο μην περιμένουμε και μεγάλη διαφορά...

Όταν βρίζουμε, ας ξέρουμε τουλάχιστον ποιους...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Δυστυχώς δεν είμαστε ο ομφαλός της γης.

Το χειρότερο είναι πως δεν είμαστε καν ο ομφαλός της Ευρώπης.

Αυτό σημαίνει πως – παρ’ όλα τα βάσανά μας – πρέπει να αρχίσουμε να κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας.

Κατ’ αρχήν, πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε σε ποιους χρωστάμε.

Μετά την είσοδό μας στον μηχανισμό στήριξης τα χρέη μας δεν βρίσκονται πλέον διασκορπισμένα σε διάφορα funds και τράπεζες του κόσμου, αλλά έχουν μεταφερθεί στους λαούς της Ευρώπης – οι οποίοι επίσης έχουν κοινοβούλια, πολιτικούς και εκλογές.

Αυτοί οι λαοί μας δανείζουν με μικρότερο επιτόκιο από ό,τι δανείζονται οι ίδιοι, ενώ την ίδια ώρα έχουν βομβαρδιστεί – και δυστυχώς βομβαρδίζονται ακόμη – με τόνους λάσπης και δυσφήμησης.

Την ίδια ώρα, η Γερμανία, που πληρώνει το 40% περίπου του προϋπολογισμού της ΕΕ, εμφανίζει σημάδια κάμψης στην οικονομία της, με αποτέλεσμα ο λαός της να δυσανασχετεί ακόμη περισσότερο.

Τα μηνύματα είναι σαφή:

Τον Οκτώβριο η ανεργία στη Γερμανία εμφάνισε άνοδο και ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 20.000 μόνο μέσα σε έναν μήνα, με τον συνολικό αριθμό τους να φθάνει τα 2,94 εκατομμύρια.

Σύμφωνα με έρευνα του Οικονομικού Ινστιτούτου της Κολονίας, το 28% των γερμανικών επιχειρήσεων σκοπεύουν να μειώσουν τις θέσεις απασχόλησης το 2013.

Μάλιστα, το 29% των επιχειρήσεων θα μειώσουν τις επενδύσεις τους, λόγω μείωσης της παραγωγής και πτώσης των εξαγωγών.

Παράλληλα, μελέτη της γερμανικής Ένωσης Ινστιτούτων Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας εμφανίζει αύξηση της φτώχειας στις μεγάλες γερμανικές πόλεις.

Στο Βερολίνο, στη Λειψία, στο Ανόβερο, στη Βρέμη, στο Ντόρτμουντ και στο Ντούιζμπουργκ ένας στους τέσσερις ως ένας στους πέντε κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Στο διάστημα 2005-2011 το ποσοστό της φτώχειας έχει αυξηθεί από 17,5% σε 19,6%.

Μάλιστα, η έρευνα αποδίδει την αύξηση του ποσοστού φτώχειας στη Γερμανία στο γεγονός ότι διευρύνεται συνεχώς ο τομέας της χαμηλής μισθοδοσίας.

Και μη νομίζετε ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Στη Γερμανία τυπικά φτωχός θεωρείται όποιος έχει ατομικό εισόδημα κάτω των 848 ευρώ τον μήνα.

Παρ’ όλα αυτά, το Πολιτικό Βαρόμετρο του κρατικού γερμανικού δικτύου ZDF, έδειξε πως το 47% των Γερμανών επιθυμεί την διάσωση της Ελλάδας με δανεισμό, αν και μόλις το 17% πιστεύει ότι η χώρα μας θα τηρήσει τους συμπεφωνημένους όρους.

Μάλιστα, το ποσοστό αυτών που θέλουν να μην βοηθηθεί η Ελλάδα είναι μικρότερο από αυτό εκείνων που θέλουν τη σωτηρία της: 42%.

Όταν, λοιπόν, λέμε διάφορα, καλό είναι να γνωρίζουμε σε τι κατάσταση βρίσκονται αυτοί που μας ακούνε.

Και φανταστείτε τι γνώμη σχηματίζουν αυτοί που επίσης έχουν τους δικούς τους πονοκεφάλους.

Και δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε πως δεν έχουμε τίποτε με τον γερμανικό λαό, αλλά εχθρός μας είναι η ηγεσία του.

Διότι, αν δεν κάνω λάθος, οι λαοί εκλέγουν τις ηγεσίες τους…

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Ο "εγωισμός" που μας χαρακτηρίζει δεν μας αφήνει να μπούμε στην θέση ενός Γερμανού και να δούμε τα πράγματα και από την δική του πλευρά.

Τι θα λέγαμε σήμερα για την Ελλάδα εάν ήμασταν Γερμανοί;

Θα δεχόμασταν να πληρώνουμε αγόγγυστα τους "τεμπέληδες" του νότου ενώ έχουμε κι εμείς τα δικά μας προβλήματα;

Αν μπορέσουμε, έστω και για μια στιγμή, να μπούμε στην θέση των άλλων θα καταλάβουμε γιατί έχουν αυτή την συμπεριφορά απέναντί μας... και οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας δεν βοήθησαν την αλλαγή του κλίματος.

Ας ελπίσουμε ότι τώρα πια, σιγά-σιγά, θα αλλάξουν τα πράγματα για όλους!

Μόνη απέναντι στο αγριεμένο πλήθος...

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

 

Από τις έντονες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας είναι οι μοτοσικλετιστές-γορίλλες που συνόδευαν τον Ντε Γκολ στα σκίτσα του Μποστ.

 

Ο γάλλος πρόεδρος είχε έρθει στην Αθήνα τον Μάιο του 1963, στο αεροδρόμιο τον είχε υποδεχθεί ο βασιλιάς Παύλος και στη διαδρομή προς το Κέντρο τον επευφημούσε το συγκεντρωμένο πλήθος.

 

Ηταν βέβαια ο ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν όμως και κάτι παραπάνω.

 

Για την ελληνική πολιτική, που την κηδεμόνευαν η αμερικανική πρεσβεία και τα ανάκτορα, ο Ντε Γκολ εκπροσωπούσε μιαν Ευρώπη η οποία ακολουθούσε τον δρόμο της ανεξαρτησίας ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις και μια δημοκρατία η οποία δεν λειτουργούσε με προϋποθέσεις.

 

Αυτά όλα τότε έμοιαζαν πολύ μακρινά για εμάς εδώ κάτω και, όπως αποδείχθηκε, ήσαν μακρινά, πολύ πιο μακρινά από την απόσταση που χωρίζει τις δύο ακτές της Αδριατικής.

 

Χρειάστηκαν αλλεπάλληλες πολιτικές κρίσεις, μια δικτατορία, η κυπριακή τραγωδία και η περίφημη μεταπολίτευση για να τα πλησιάσουμε.

 

Το 1975, όταν επισκέφθηκε την Αθήνα ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν, ο βασιλιάς ήταν έκπτωτος και η Ελλάδα είχε μετακινηθεί αισθητά στον χάρτη.

 

Η απόσταση ανάμεσα στις δύο ακτές της Αδριατικής παρέμενε η ίδια, η δημοκρατία όμως είχε λίγο έως πολύ σταθεροποιηθεί και όλοι πια ήξεραν ότι η χώρα μας ετοιμάζεται να γίνει το δέκατο μέλος της Κοινότητας.

 

Ο τότε γάλλος πρόεδρος δεν ήταν ήρωας του Β' Πολέμου, τα πλήθη δεν τον επευφήμησαν όπως τον προκάτοχό του.

 

Η Ευρώπη όμως, την οποία εκπροσωπούσε, ήταν για την Ελλάδα μια πραγματικότητα.

 

Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να επικυρώσει σήμερα η γερμανίδα Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ.

 

Εχοντας μεγαλώσει στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας, διόλου χαρισματική και αντιδημοφιλής όσο δεν πάει άλλο, είναι μάλλον βέβαιο πως στη διαδρομή της από το αεροδρόμιο στην Αθήνα δεν θα συναντήσει πλήθος που την επευφημεί.

 

Στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα πνιγεί στο δακρυγόνο και δεν θα καταλάβει όλα όσα θα της φωνάζουν οι συγκεντρωμένοι στους δρόμους.

 

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη που εκπροσωπεί η κυρία Μέρκελ έχει πάψει προ πολλού να γοητεύει τους πολίτες της.

 

Εχοντας ξεμείνει από πολιτικά οράματα, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας της στα πρόθυρα της κατάρρευσης, μοιάζει περισσότερο με λογιστικό γραφείο και λιγότερο με τη μεγάλη δημοκρατική ένωση που είχαν οραματιστεί οι ιδρυτές της.

 

Αυτή όμως είναι η Ευρώπη και αυτήν εκπροσωπεί η κυρία Μέρκελ.

 

Είναι στο χέρι της να πείσει ότι η απόσταση ανάμεσα στις δύο ακτές της Αδριατικής δεν έχει μεγαλώσει;

Εως ένα σημείο, είναι στο χέρι της.

 

Οπως και εν μέρει είναι στο δικό μας χέρι να πειστούμε.

 

Στο κάτω κάτω, αυτό επιθυμούσαν οι πατεράδες μας όταν επευφημούσαν τον Ντε Γκολ - ότι αυτό το άθλιο κράτος με τις μεσαιωνικές δομές, την κουτοπονηριά του Χατζηαβάτη και την αυθαιρεσία του κοτζαμπάση θα γίνει βιώσιμο για τους πολίτες του.

 

Και αν οι επιθυμίες τους δεν εκπληρώθηκαν, σε αυτό δεν φταίει η κυρία Μέρκελ.

Φταίει για πολλά, για περισσότερα από όσα της επιτρέπει ο ρόλος της, όμως γι' αυτό δεν φταίει.

 

ΠΗΓΗ  ΤΑ ΝΕΑ (Τρίτη 09/10)

Η Μέρκελ, ο Ρίξινγκερ και η συνιστώσα «Ρόζα»!...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

 

Δεν περίμενε, βέβαια, κανείς να μείνει ευχαριστημένος ο κ. Τσίπρας από την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα – αν και οι ομοϊδεάτες του είναι αυτοί που μέχρι τώρα κατηγορούσαν την καγκελάριο για σκανδαλώδη απουσία από τη χειμαζόμενη από την κρίση και τα μέτρα Ελλάδα.

Από εκεί, όμως, μέχρι να αποκαλέσει μια επίσκεψη ενός ξένου ηγέτη «τεράστιο πολιτικό φιάσκο», υπάρχει απόσταση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν η Μέρκελ ερχόταν στην Ελλάδα για να μας πει ότι θα «κανονίσει» για μια καλή έκθεση της τρόικας, θα δεχόταν πυρά πανταχόθεν πως… αποκαλύπτεται το κυρίαρχος ρόλος της.

Τώρα που έπραξε το αυτονόητο – ξεκαθάρισε δηλαδή πως η ίδια μας επισκέπτεται ως ηγέτης της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας αλλά ΔΕΝ είναι η τρόικα – αυτό αποκαλείται «φιάσκο».

Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατον να βρεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ.

Δεν υποστηρίζει, όμως, το ίδιο ο ηγέτης της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) Μπερντ Ρίξινγκερ, ο οποίος επίσης βρισκόταν χθες στην Αθήνα δίκην… γερμανικής αντικάμερας.

Ο κ. Ρίξινγκερ από τον περασμένο Ιούλιο (συνέντευξη στη «Neue Osnabruecker Zeitung»), κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας πως «αν η Ελλάδα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το ευρώ, η Γερμανία μαζί με τους εταίρους θα πρέπει να προετοιμαστούν προκειμένου να προμηθεύσουν τρόφιμα και φάρμακα στον ελληνικό λαό».

Είχε μάλιστα προσθέσει (στις δηλώσεις του Ιουλίου) πως «η αδυναμία εισαγωγών από την ευρωζώνη θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ανθρωπιστική καταστροφή».

Επομένως, υπάρχει θέμα!

Υπάρχει θέμα που το αναγνωρίζει ο κ. Ρίξινγκερ, βλέποντας μάλιστα και την επόμενη (εφιαλτική) ημέρα της εξόδου από το ευρώ.

Τώρα, πού κολλάει σε όλα αυτά η… δημιουργία του παραρτήματος Ελλάδας του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, αναφερόμενος στο οποίο ο κ. Τσίπρας υπογράμμισε την… «αναγκαιότητα των θεωρητικών επεξεργασιών στη διατύπωση εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων, στην καλύτερη κατανόηση των προβλημάτων και στην αναζήτηση νέων πολιτικών μοντέλων»;

Προφανώς, δεν προλαβαίνουμε να φτιάξουμε αυτό το think tank που θα τα μελετήσει όλα αυτά, διότι στο μεταξύ θα έχουμε χρεοκοπήσει.

Πάντως, πρέπει να χάρηκε ιδιαιτέρως η… συνιστώσα «Ρόζα»!

 

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

ΕΝΤΑΞΕΙ... ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ... ΦΤΑΙΕΙ Η ΜΕΡΚΕΛ!...

Για όλα μας τα δεινά, για τα μαύρα μας τα χάλια, για τα χρέη μας, για την ανεργία, για την φτώχεια και την ανέχεια, για τα μνημόνια και γενικά για την κατάστασή μας  τα 2-3 τελευταία χρόνια...  φταίει η Μέρκελ!

 

Εμείς δεν κάναμε τίποτα στραβό!

 

Εμείς δεν αυξήσαμε-γιγαντώσαμε τον δημόσιο τομέα όσο δεν παίρνει (ή μήπως παίρνει;)...

 

Εμείς δεν δίναμε (και δίνουμε) αυτοκρατορικούς μισθούς σε μεγάλη μερίδα δημοσίων υπαλλήλων...

 

Εμείς δεν κάναμε σπατάλες, δεν συντηρούσαμε ένα τεράστιο έλλειμμα για την καλοπέρασή μας ούτε στέλναμε βοήθεια σε γειτονικές (και μη!) χώρες ωσάν νέοι Κροίσοι...

 

Εμείς δεν οργανώσαμε την πλέον πολυδάπανη Ολυμπιάδα για να αποδείξουμε ότι είμαστε ωραίοι και ανοιχτοχέρηδες...

 

Εμείς δεν εκθρέψαμε-ανεχτήκαμε τους κάθε “Φωτόπουλους”...

 

Εμείς δεν εγκαταλείψαμε την παραγωγή μας με αποτέλεσμα να εισάγουμε πλέον πάνω από το 70% των προϊόντων που καταναλώνουμε...

 

Εμείς δεν “φάγαμε” τις επιδοτήσεις (αγροτικές και μη) στα μπουζουκομάγαζα και στην μεγάλη ζωή...

 

Εμείς δεν “ποινικοποιήσαμε” το επιχειρείν...

 

Εμείς δεν απαξιώσαμε την χώρα μας, παραποιήσαμε την ιστορία μας και καταρρακώσαμε την αξιοπρέπειά μας...

 

(η λίστα είναι ατελείωτη...)

 

ΟΧΙ!

Εμείς τα κάναμε όλα σωστά!

 

Γι' αυτό αύριο... όλοι στους δρόμους!

 

Να ξορκίσουμε το “κακό”... να διώξουμε την Μέρκελ... να επαναστατήσουμε κατά του 4ου Ράιχ(!)... να τσακίσουμε τον δυνάστη!

 

Να διαμαρτυρηθούμε, να σπάσουμε, να κάψουμε... αλλά...
Αν σας έρθει να δείρετε... σκεφτείτε το καλά...
Μήπως πρέπει ο καθένας να αρχίσει στα χαστούκια τον εαυτό του;

 

Για όλα όσα (και όσους) ψηφίζουμε εδώ και δεκαετίες...

Για όλα όσα (και όσους) ανεχόμαστε εδώ και δεκαετίες...

Για όλα όσα δεν κάναμε εδώ και δεκαετίες αλλά έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να έρθουν άλλοι να μας υπενθυμίσουν τι υπαγορεύει η...

 

απλή κοινή λογική...

 

 

ΥΓ : Για όσους διαβάζοντας τα παραπάνω βιάστηκαν να απαντήσουν ότι “φταίνε οι πολιτικοί μας” να τους υπενθυμίσω ότι από το 1974 (όπου τα οικονομικά στοιχεία της χώρας ήταν πολύ καλύτερα!) έχουμε  μόνο δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις!
Επίσης, δεν γνωρίζω κανέναν πολιτικό να γυρνάει στους δρόμους και να χτυπάει τις πόρτες των σπιτιών ρωτώντας μήπως κάποιος ενδιαφέρεται για ρουσφέτι ή διορισμό!
Ξέρω όμως ανθρώπους που πολιτεύτηκαν χωρίς καμία επιτυχία γιατί δεν ήθελαν (ή δεν μπορούσαν...) να κάνουν “χάρες”!
Όσο γι' αυτούς που βιάστηκαν να απαντήσουν ότι “ανέκαθεν ψήφιζαν μικρά κόμματα” οπότε δεν φέρουν καμία ευθύνη... ας το ξανασκεφτούν...
Απ' ότι γνωρίζω στο δημόσιο δεν υπάρχουν μόνο “πράσινα και γαλάζια παιδιά”....
Τρανή απόδειξη οι όποιες συνδικαλιστικές τους εκλογές!

Πυρ ομαδόν κατά του ανεύθυνου Φίλιπ Ρέσλερ...

Ανεύθυνος και αντιεπαγγελματίας. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς «στόλισαν» πολλοί αξιωματούχοι τον Γερμανό υπουργό Οικονομίας, αντικαγκελάριο αλλά και επικεφαλής του κόμματος των Φιλελευθέρων που μετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό της Ανγκελα Μέρκελ, Φίλιπ Ρέσλερ, μετά τις δηλώσεις που έκανε για τη χώρα μας.

Να υπενθυμίσουμε ότι κ. Ρέσλερ είχε πει σε τηλεοπτική συνέντευξη την περασμένη Κυριακή ότι «δεν πρέπει να υπάρξουν περαιτέρω χρήματα για την Ελλάδα, εφόσον δείξει αδυναμία να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα» και ακόμη ότι «δεν προκαλεί πλέον τρόμο το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ».

Σύμφωνα με τους αναλυτές, οι δηλώσεις του Γερμανού πολιτικού συνέβαλαν στο να δεχτεί η Ισπανία και η Ιταλία ακόμη μεγαλύτερη επίθεση στις αγορές, στο να αγγίξει το ευρώ χαμηλό διετίας σε σχέση με το δολάριο αλλά και στο να σημειώσουν μεγάλη πτώση τα χρηματιστήρια διεθνώς.

Ο Γκουστάβ Χορν, διευθυντής του Ινστιτούτου Μακροοικονομικής Πολιτικής, δήλωσε στη γερμανική οικονομική εφημερίδα «Ηandelsblatt» ότι με τις δηλώσεις του ο κ. Ρέσλερ επιβεβαίωσε ότι «δυστυχώς δεν έχει ακόμη καταλάβει την ευρωπαϊκή κρίση» και τον αποκάλεσε «απίστευτα απερίσκεπτο».

Αλλά και ο Τόμας Βίζερ, επικεφαλής του Euro Working Group, της ομάδας δηλαδή που προετοιμάζει τις συνόδους των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, έσπευσε να δηλώσει, για να περισώσει την κατάσταση, ότι η άποψη του κ. Ρέσλερ για τη δυνατότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ είναι μεμονωμένη. «Από όλους τους άλλους πολιτικούς ακούω ότι δεν τίθεται εν αμφιβόλω η ακεραιότητα της ευρωζώνης» δήλωσε ο κ. Βίζερ στον αυστριακό ραδιοσταθμό ORF.

Μαρία Παναγιώτου

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Στα παραπάνω να προσθέσουμε και την  μελέτη   της Bundesbank, της Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, την οποία δημοσιεύουν οι Financial Times της Γερμανίας το συμπέρασμα της Bundesbank είναι κανείς πως δεν μπορεί να φύγει από το ευρώ και ότι η διατήρηση του ευρώ προυποθέτει ότι θα πρέπει να παραμείνουν στην Ευρωζώνη όλες οι χώρες - μέλη της.

Επίσης να δούμε και την  γαλλική εφημερίδα Les Echos η οποία αναφέρει "Ποιος τρελός θα επενδύσει στην Ελλάδα όταν η Γερμανία κάνει λόγο για Grexit;".

Όλα τα παραπάνω μας κάνουν να αναρωτιώμαστε τι παιχνίδι παίζει ο "κύριος" Ρέσλερ και τι προσπαθεί να πετύχει...

Το να απαλάσεται λόγω βλακείας το θεωρώ μάλλον απίθανο οπότε οι γνώστες της κατάστασης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο καλό θα ήταν να ασχοληθούν λίγο με τον "κύριο" αυτό και τα κίνητρα του.

ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...

"Για πόσο θα αντέξει η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση;" διερωτάται στον τίτλο δημοσιεύματος η Bild, που αναφέρεται στα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει πλέον η κυβέρνηση της Μέρκελ, εξαιτιίας της ρήξης των Χριστιανοδημοκρατών με τους Φιλελεύθερους και τον Φίλιπ Ρέσλερ.

"Ο πόλεμος ανάμεσα στις δύο παρατάξεις είναι πλέον γνωστός, ενώ κάθε μέρα εντείνεται επικίνδυνα" γράφει η γερμανική εφημερίδα και συνεχίζει: "Υπουργοί και βουλευτές κοντεύουν να πιαστούν στα χέρια ενώ τίτλοι όπως "κήρυξη πολέμου" κάνουν σήμερα το γύρο των γερμανικών μέσων".

Η καθημερινή εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, κάνει ήδη λόγο για ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές.

Ο αντικαγκελάριος -αναφερόμενος σε αυτό το ενδεχόμενο- δήλωσε: "Διενέξεις τέτοιου είδους είναι φυσιολογικές, ειδικά εάν ο "σκληρός αγώνας" διεξάγεται για την εύρεση καλύτερων λύσεων".

Δείτε μερικά μόνο από τα θέματα στα οποία διαφωνούν οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ με τους Φιλελεύθερους του Φίλιπ Ρέσλερ:

► Επίδομα Μητέρας: Οι δύο παρατάξεις διαφωνούν ως προς το ύψος του ποσού που θα λαμβάνουν οι μητέρες.

► Τιμές καυσίμων: Οι Φιλελεύθεροι τάσσονται υπέρ της αύξησης της τιμής πετρελαίου σε αντίθεση με τους Χριστιανοδημοκράτες που αξιώνουν τη μείωση των τιμών στα καύσιμα.

► Κατώτατος μισθός: Οι Χριστιανοδημοκράτες θέλουν να θεσμοθετήσουν έναν ελάχιστο μισθό, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ενώ οι Φιλελεύθεροι είναι κατηγορηματικά αντίθετη.
CDU πολιτικοί θέλουν να καθιερώσουν

► Δημόσιο Χρέος: Ο ηγέτης των Φιλελευθέρων, Φ.Ρέσλερ, είναι της άποψης να μην προβεί η Γερμανία στη δημιουργία νέου χρέους από το 2014. Η καγκελάριος ακόμα και σε αυτή την πρόταση είναι αντίθετη.

► Εγκληματικότητα: Για την καλύτερη καταπολέμηση του εγκλήματος, οι Χριστιανοδημοκράτες αξιώνουν την αποθήκευση των δεδομένων των τηλεφωνικών συνομιλιών για τουλάχιστον έξι μήνες, ενώ οι Φιλελεύθεροι για ένα μήνα.

ΠΗΓΗ enikos.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Ποιος το περίμενε;...

Οι Ευρωπαίοι που ξέρουν τι σημαίνει συγκυβέρνηση και πόσο καλό πράγμα είναι...

Να φτάνουν σε σημείο οι "φίλοι" μας οι Γερμανοί "υπουργοί και βουλευτές κοντεύουν να πιαστούν στα χέρια";

Γίνονται τέτοια πράγματα σε πολιτισμένες  συγκυβερνήσεις;

Επειδή λοιπόν η απλή κοινή λογική υπαγορεύει ότι οποιαδήποτε συγκυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά και να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα για το μέλλον της χώρας ας το σκεφτούμε και δεύτερη φορά πριν ρίξουμε την ψήφο μας στην κάλπη!

Ας αφήσουμε στην άκρη τα περί.. πολιτισμένης Ευρώπης... η οποία είναι γεμάτη συγκυβερνήσεις... οι οποίες λειτουργούν άψογα... όλοι είναι ικανοποιημένοι... κλπ, κλπ, κλπ και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας εκλέγοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση!

«Σας καλωσορίζουμε αλλά πότε θα φύγετε;»

«Ελάτε! Εδώ μπορείτε να κερδίσετε καλά χρήματα».

Αυτόν τον τίτλο είχε η επιστολή-κάλεσμα του Γερμανού καθηγητή Ερνστ Ελιτζ προς τους Ελληνες που θέλουν να εργαστούν στη χώρα του, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Bild».

Ο κ. Ελιτζ, ο οποίος μάλιστα υπήρξε ο πρώτος διευθυντής της Γερμανικής Ραδιοφωνίας, προσπαθεί να μας διαβεβαιώσει ότι είμαστε ευπρόσδεκτοι στη Γερμανία, ενώ παράλληλα καλεί τους συμπατριώτες του να δώσουν χείραν βοηθείας προς τις υπερχρεωμένες χώρες.

«Η Γερμανία είναι η μηχανή δημιουργίας θέσεων εργασίας της Ευρώπης» γράφει ο καθηγητής. «Δεν το βάζουμε κάτω με την κρίση της ευρωζώνης. Βοηθάμε! Αυτό είναι το καλό παράδειγμα για τις υπερχρεωμένες χώρες. Οποιος θέλει μπορεί. Το ίδιο ισχύει και για τους νέους, που δεν βρίσκουν εργασία στην Ελλάδα και την Ισπανία και θέλουν να δημιουργήσουν κάτι. Είναι προσκεκλημένοι. Είναι ευπρόσδεκτοι στη Γερμανία» τονίζει ο κ. Ελιτζ.

Η πεποίθηση του Γερμανού καθηγητή, όμως, ότι η Γερμανία αποτελεί ένα φιλικό, εργασιακό περιβάλλον για τους Ελληνες δεν φαίνεται να έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον διαπιστώνει το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel».

Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε ρεπορτάζ του περιοδικού, «οι υποσχέσεις της Ανγκελα Μέρκελ για αλληλεγγύη στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου με δημοσιονομικά προβλήματα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα».

Το «Spiegel» παρουσίασε το παράδειγμα της Θάλειας, μιας Ελληνίδας γραφίστριας, που ονειρεύτηκε να βρει την τύχη της στη χώρα όπου οι παππούδες της έφτιαξαν τη ζωή τους στη δεκαετία του '60 και έτσι πήγε στο Βερολίνο τον περασμένο Νοέμβριο.

Ομως με την άφιξή της εκεί ξεκίνησαν και τα προβλήματα: δυσκολεύτηκε να βρει σπίτι, γιατί κανείς δεν ενοικιάζει σε Ελληνες, χρήματα για τη μάθηση της γλώσσα δεν είχε και τελικά αποδείχτηκε ότι η ιδέα της ελεύθερης διακίνησης στην ενιαία Ευρώπη δεν είναι και τόσο... ελεύθερη στην πράξη.

«Στο παράδειγμα των Ελλήνων ακαδημαϊκών φαίνεται πολύ καθαρά πόσο μακριά είναι η Γερμανία από το να είναι το σύγχρονο κράτος υποδοχής μεταναστών που θα ήθελε να είναι. Αντί να παίρνει υπό μάλης τους μετανάστες και να τους βοηθάει να ενσωματωθούν, όπως έκανε χρόνια πριν με τους μουσουλμάνους μετανάστες, χτίζει τα σύνορά της ακόμη πιο ψηλά. Δεν εκμεταλλεύεται το δυναμικό ξένων μεταναστών υψηλής μόρφωσης» σημειώνει το περιοδικό.

Μαρία Παναγιώτου

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Βίντεο στο γερμανικό κανάλι ΑRD απογυμνώνει το ... παραμύθι της δήθεν Γερμανικής βοήθειας...

Γράφει ο Γιώργος Αδαλής

Η Γερμανική τηλεόραση έκανε ρεπορτάζ για το πως και με ποιον τρόπο "βοηθά" η χώρα τους την Ελλάδα. Όπως αποκαλύπτουν η Γερμανία επωφελείται από την κρίση του ευρώ, ενώ η βοήθεια μαμούθ που υποτίθεται μας δίνουν είναι... ψίχουλα!!

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ του Γερμανικού καναλιού ARD, το οποίο απογυμνώνει την ψυχρή πραγματικότητα και εκθέτει τόσο τον Έλληνα Πρωθυπουργό κ.Παπαδήμο όσο και τον ίδιο τον κ.Βενιζέλο, που επιμένουν να κρύβουν από τον Ελληνικό λαό την αλήθεια!

Είναι προς τιμήν της κρατικής ΝΕΤ που πρόβαλε αυτό το βίντεο, ενώ τα κανάλια των εφοπλιστών και των εργολάβων συνεχίζουν να μιλάνε για την δήθεν Γερμανική βοήθεια!!!

Στην ουσία πρόκειται για Ελληνική βοήθεια προς τη Γερμανία...

Αξίζει να αφιερώσετε επτά λεπτά για να δείτε αυτό το βίντεο:

(και να το διαδώσετε όσο περισσότερο γίνεται!)

ΠΗΓΗ  aegeantimes.gr