Ω, τι ευαίσθητες ψυχές...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Ας μην καθυστερούμε άλλο, έχουμε και δουλειές, «Έχουμε ένα κόσμο να αλλάξουμε». Το λένε οι αφίσες. Όπως οι σουπερ-ήρωες που έχουν έναν πλανήτη να σώσουν, «mazi nikame». Σου μπαίνει λίγο το αντιεπαναστατικό μικρόβιο της αμφιβολίας, όταν σκέφτεσαι να αλλάζει τον κόσμο ο αδελφός γραμματέα που έκανε κατάληψη, φώναξε, ίδρωσε, αρρώστησε και έπεσε στο κρεβάτι. Αλλά μετά βλέπεις το χάπενινγκ του αρμόδιου υπουργού στην παραλία και καταλαβαίνεις, έτσι αλλάζει ο κόσμος: πιανόμαστε όλοι από τα χεράκια, κοιτάμε το φακό συλλογισμένοι και λέμε οομ, οομ, μέχρι να βασιλέψει η παγκόσμια ειρήνη.

Αν αργεί να αλλάξει ο κόσμος, αλλάζουμε τα ονόματα, αυτά που πριν τα λέγαμε «Γκουαντάναμο» τώρα τα λέμε στρατόπεδα «φρουρούμενα ανοιχτού τύπου». Ε, εε; Δεν έχει μια αξιοπρέπεια, μια ελπίδα όλο αυτό;

Αν κάτι κατατροπώθηκε αυτό το χρόνο ήταν η ελληνική καφενειακή πολιτική. Αυτή η υψηλή και ασυμβίβαστη που παράγει μόνο συνθήματα στα αμφιθέατρα και μονολόγους στα τηλεοπτικά σόου. Σίγουρη ότι ποτέ δεν θα χρειαζόταν να επαληθευτεί σε συνθήκες πραγματικής ζωής. Και μόλις συνέβη, ακολούθησε το Βατερλό. Θα περίμενες ότι το μεταναστευτικό είναι προνομιακό πεδίο για μια αριστερή πολιτική. Δεν υπάρχει όμως τέτοια πολιτική, η καφενειακή πολιτική παράγει μόνο συνθήματα, ποτέ λύσεις. Είμαστε «αλληλέγγυοι», κάνουμε φεστιβάλ και τραγουδάμε. Κάνουμε καταλήψεις στη Νομική και κατηγορούμε τους «άλλους». Που δεν ανοίγουν τα σύνορα, που δεν ρίχνουν τους φράχτες, που δεν δίνουν υπηκοότητα σε όλους, που δεν υποδέχονται με χαρά τους δυστυχισμένους όλου του κόσμου. Γιατί ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Κι άμα σπάσει ο διάολος το πόδι του; Αν όσα λέγαμε, πίνοντας τσίπουρα στου Στρέφη, γίνουν κρατική πολιτική; Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Υπουργοί της κυβέρνησης κάθε μέρα προετοιμάζουν την κοινή γνώμη ότι θα κλείσουν τα σύνορα.

Καλά, η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα; Φυσικά δεν είναι, όμως δεν μας ζήτησε κανείς να απολογηθούμε για τα λάθη των άλλων, για τα δικά μας μάς κατηγορούν. Όταν 5 χρόνια φωνάζεις για τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», τότε μοιραία κλείνεις την Αμυγδαλέζα. Και βλέπεις μετά τσαντίρια να στήνονται στην πλατεία Βικτωρίας. Βάζεις τους πρόσφυγες στα τσιμέντα των γηπέδων και καταλαβαίνεις ότι τα ’κανες χειρότερα. Οπότε; Βλακείες έλεγες τόσα χρόνια για το φράχτη στον Έβρο; Όταν ο πρωθυπουργός πηγαίνει να συγχαρεί τους λιμενικούς, θυμάται κανείς ότι μέχρι πριν λίγο ήταν «δολοφόνοι» κι αυτοί και ο αρμόδιος υπουργός; Ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης «έκανε εκπομπή για να αθωώσει τους δολοφόνους λιμενικούς που πνίγουν παιδάκια»; Ζητάει κανείς συγγνώμη για όλα αυτά; Όταν τόσα χρόνια μιλάς για «στρατούς κατοχής» τότε βέβαια δυσκολεύεσαι να δεχτείς τη βοήθεια της Frontex. Χάθηκαν μήνες ολόκληροι με τον ισχυρισμό ότι μπορούμε μόνοι μας να φυλάσσουμε τα σύνορα, δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Ακόμα και τα κονδύλια που προβλέπονται δεν απορροφήθηκαν, καθώς η υστερόβουλη σκέψη ήταν να αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις με αντάλλαγμα τους πρόσφυγες. Στρατόπεδα όχι, Frontex όχι, ταυτοποίηση και έλεγχος όχι. Αντιθέτως. Υπουργοί απειλούσαν ότι οι τζιχαντιστές θα περάσουν στη δυτική Ευρώπη από τα σύνορά μας. Αυτό που το περασμένο καλοκαίρι φαινόταν σαν αστεία προσωπική πολιτική της «κυρίας Τασίας», όπως έγραφαν τα media, οι πρόσφυγες που «λιάζονται» και μετά «εξαφανίζονται», ήταν η επίσημη κυβερνητική πολιτική. Η ελληνική κουτοπονηριά όχι μόνο στα οικονομικά αλλά και σε ένα πρόβλημα που συγκλονίζει την Ευρώπη: Θα τους περνάμε γρήγορα-γρήγορα, χωρίς να τους κρατάμε σε στρατόπεδα, χωρίς ελέγχους, χωρίς ταυτοποιήσεις, χωρίς καταγραφή, θα τους αμολάμε στα σύνορα και μετά ας τους φορτωθούν οι άλλοι. Σας θυμίζει τίποτα; Και ενθαρρύνουμε τις μεταναστευτικές ροές και δεν αναλαμβάνουμε κανένα κόστος. Όπως και όταν δημιουργούμε ελλείμματα, πρέπει οι άλλοι να πληρώνουν το λογαριασμό. Γιατί εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία.

Κάπως έτσι, η εκκωφαντική ανικανότητα με την αφόρητη υποκρισία για μια ακόμα φορά μετέτρεψαν τη χώρα μας σε ιδανικό ένοχο που θα του φορτώσουν όλοι τα λάθη και την υστεροβουλία τους. Είναι άδικο να κατηγορούν όλοι εμάς, η Ευρώπη πρέπει να κάνει περισσότερα, αλλά εμείς το προκαλέσαμε. Θράσος, ιδεοληψίες, καφενειακή πολιτική. Πιστεύω ότι όπως και στα οικονομικά, τότε που ψηφίσαμε ότι οφείλουν να μας δίνουν λεφτά, έτσι και τώρα αυτό που εξοργίζει την υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι τόσο η ανικανότητα, όσο η υποκρισία. Αν λέγαμε δηλαδή, δεν μπορούμε βρε παιδί μου, δεν γίνονται αμέσως οι μεταρρυθμίσεις, δεν είναι εύκολο να επιτηρείς τα σύνορα στη θάλασσα, προσπαθούμε, βοηθήστε κι εσείς και θα τα διορθώσουμε όλα, ίσως και να ’ταν αλλιώς το κλίμα, ιδίως με τις νέες χώρες, τις πρώην σοσιαλιστικές, που έχουν υποφέρει πολύ και είναι πιο σκληρές. Αλλά αυτή η κοροϊδία είναι πραγματικά αφόρητη. Τι να κάνουμε, λέει ένας υπουργός, να ρίξουμε καρχαρίες στο Αιγαίο; Να πνίγουμε τους μετανάστες μάς ζητάνε;

Ω, τι ευαίσθητες ψυχές. Πώς το λέει ο Τσακνής; Θα δώσουμε ένα μάθημα ανθρωπιάς στην οικουμένη. Μόνο εμείς νιώθουμε το δράμα, οι άλλοι είναι απάνθρωπα κτήνη, θέλουν να πνίγουν μικρά προσφυγόπουλα. Η κουτοπονηριά, η μετάθεση των προβλημάτων, η απαίτηση να αναλάβουν άλλοι τη δική μας δουλειά, η πολιτική καφενείου, οδήγησαν και εδώ σε οδυνηρό αδιέξοδο. Αυτοί που έκλειναν την Αμυγδαλέζα, στήνουν κέντρα «φιλοξενίας» σε όλη την Ελλάδα. Αυτοί που δεν ήθελαν τη Frontex, δέχονται τις περιπολίες του ΝΑΤΟ. Τουρκία και Σκόπια αναβαθμίζουν το ρόλο τους. Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα ονομάζεται «αποτυχημένο κράτος» που δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Και όμως, όταν πιέστηκαν, βρέθηκαν οι χώροι στα στρατόπεδα, χτίζονται τα χοτ-σποτς. Από πριν τα Χριστούγεννα μέχρι τον Φεβρουάριο, δεκαπλασιάστηκαν οι ταυτοποιήσεις προσφύγων και μεταναστών. Και τη Δευτέρα είδαν με έκπληξη να μειώνονται οι αφίξεις, κανένας δεν έφτασε στη Μυτιλήνη. Το μήνυμα πέρασε αμέσως, η Ελλάδα δεν είναι πια μια αφύλακτη γη χωρίς ελέγχους και κανόνες. Δεν ενθαρρύνει την είσοδο.

Κάπως έτσι συμβαίνει στο σύγχρονο σκληρό κόσμο. Κάπως έτσι κάνουν τα οργανωμένα κράτη. Και παρά τα όσα πιστεύουμε, αυτή η πολιτική δεν είναι απλώς ρεαλιστικά σωστή. Είναι και πολύ πιο προοδευτική και ανθρώπινη από την πολιτική του καφενείου που δημιουργεί μόνο εξαθλίωση καλυμμένη με ωραία, «ριζοσπαστικά» συνθήματα.

 

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

Οι κεραίες του Παππά πιάνουν ακόμη ΥΕΝΕΔ...

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ζούλας

Αγαπητέ μου Νίκο. Σχώρνα μου τον ενικό, αλλά καθώς είσαι 39 χρόνων παίρνω το θάρρος της οικειότητας ως λίγο μεγαλύτερος. Σκοπός της επιστολής μου είναι να καταλάβουμε όλοι με ποια λογική αποφάσισες να έχει η Ελλάδα μόνον 4 ιδιωτικά κανάλια και όχι 8 που έχει σήμερα. Ακουσα προσεκτικά τα επιχειρήματά σου, αλλά μου φάνηκαν ανήκουστα και θα σου εξηγήσω γιατί.

Αρχικώς είπες ότι τα κανάλια εδώ και 25 χρόνια λειτουργούσαν σε καθεστώς «πλήρους παρανομίας». Θα σε διορθώσω λίγο, γιατί η Βουλή –δηλαδή η λαϊκή βούληση την οποία σήμερα επικαλείσαι– ανανέωνε τις προσωρινές τους άδειες. Επομένως παράνομα δεν ήταν. Τόνισες επίσης ότι, ενώ κάποια ήταν ζημιογόνα, τους δίνονταν από τις τράπεζες χαριστικά δάνεια. Σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο, Νίκο, αλλά θα σου πω, εν προκειμένω, όχι μόνον τι μου φαίνεται ανήκουστο, αλλά και ύποπτο. Θα ξέρεις προφανώς ότι αν μια επιχείρηση παραμένει επί μακρόν ζημιογόνος, κάποια στιγμή –θέλοντας και μη– κλείνει. Πολύ περισσότερο αν σταματήσει να δανειοδοτείται. Διερωτώμαι, λοιπόν, Νίκο, γιατί δεν αφήνεις τα ζημιογόνα κανάλια να κλείσουν από μόνα τους και θες να τα σφραγίσεις εσύ, αφού ούτως ή άλλως η στρόφιγγα των τραπεζών έκλεισε, όπως μόνος σου είπες.

Από εδώ και πέρα θα σου γίνω ακόμη πιο δυσάρεστος, Νίκο. Διότι μέσα στην πρωτοφανή κρίση που ζούμε, είναι αδιανόητο να αποφασίζεις να κλείσεις 4 επιχειρήσεις –αφήνοντας εκατοντάδες εργαζομένους στον δρόμο– όταν η κυβέρνηση στην οποία μετέχεις άνοιξε και επαναλειτουργεί 4 δημόσια κανάλια (τις 3 ΕΡΤ και το Κανάλι της Βουλής) στα οποία παρεμπιπτόντως εργάζονται πάνω από 2.500 άτομα.

Θα μου επιτρέψεις δε να χαρακτηρίσω παραπλανητικό και το επιχείρημά σου ότι η διαφημιστική πίτα έχει μειωθεί στα 160 εκατ. ευρώ από 800 εκατ. ευρώ και ότι θέλεις τάχα να προστατέψεις τις νέες τηλεοπτικές επιχειρήσεις. Οχι μόνο γιατί δεν είσαι ο Κάλχας για να μπορείς να προβλέψεις ποια θα είναι η πίτα σε 5 ή 10 χρόνια. Αλλά κυρίως, διότι αυτά τα πράγματα παγκοσμίως τα ρυθμίζει η αγορά και όχι οι κυβερνήσεις (εκτός κι αν ζηλεύεις αυτήν της Βορείου Κορέας). Ακόμη δε πιο φαιδρό ήταν ότι «στοιχειοθέτησες» την επιλογή σου με μια γνωμάτευση ενός παντελώς αγνώστου σε όλους μας Ινστιτούτου της Φλωρεντίας. Για να καταλάβεις τη γελοιότητα του επιχειρήματος, Νίκο, σκέψου τον ομόλογό σου στην Ιταλία να ανακοινώνει ξαφνικά, ως νέος Μουσολίνι, ότι θα κλείσει περί τα 30 ιδιωτικά κανάλια που λειτουργούν εκεί, επικαλούμενος μια γνωμάτευση του Ινστιτούτου Παστέρ ή του ΤΕΙ Μεσολογγίου.

Κάπου εδώ, όμως, Νίκο, το πράγμα αρχίζει και σοβαρεύει, διότι η ομόθυμη στήριξη της επιλογής σου από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ επιβεβαιώνει ότι τελικά όλοι ζείτε εκτός τόπου και χρόνου. Και αυτό θα στο εξηγήσω απλά. Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει, Νίκο, τι εστί IP-TV. Πρόκειται για τα αρχικά του Ιnternet Protocol Τelevision, δηλαδή το μέλλον της τηλεόρασης που είναι ήδη εδώ. Μου φαίνεται αδιανόητο να μην έχεις πληροφορηθεί ότι όλα τα σύγχρονα κανάλια του πλανήτη εκπέμπουν ήδη το σήμα τους στις τηλεοράσεις μέσω Ιντερνετ, με την επιπλέον δυνατότητα των τηλεθεατών να παρακολουθούν πλέον «on demand» ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν.

Αν όλα αυτά σου φαίνονται κινέζικα, Νίκο, μπες στο site οποιουδήποτε μεγάλου ευρωπαϊκού ή αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου και αναρωτήσου τι ακριβώς θα κάνεις αν τα ελληνικά ειδησεογραφικά κανάλια –που θέλεις να κλείσεις– αρχίσουν σε λίγες εβδομάδες να μεταδίδουν με αυτόν τον τρόπο το σήμα τους (που ήδη το κάνουν).

Τι εννοώ με απλά λόγια, Νίκο; Οτι η προσπάθειά σου να ελέγξεις την πληροφόρηση στην Ελλάδα εν έτει 2016, εκτός από αφελής, είναι και κωμική. Οχι μόνο γιατί τις ειδήσεις μπορεί να τις βρει κανείς ακόμη και στο Facebook στο οποίο βρίσκονται πάνω από 5 εκατ. Ελληνες. Αλλά γιατί ο έλεγχος που επιχειρείς στις ψηφιακές συχνότητες είναι ένας παρωχημένος τεχνολογικός τραγέλαφος, καθώς, σε λιγότερο απ’ όσο φαντάζεσαι, όλοι θα βλέπουμε ό,τι θέλουμε, όποτε θέλουμε μέσω Ιντερνετ, όπως συμβαίνει ήδη σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Δεν επικαλέστηκα τυχαία την ηλικία σου, Νίκο. Δεν ξέρω αν τον θυμάσαι, αλλά, παρακολουθώντας σε στη Βουλή, μου θύμισες τον περιβόητο Αρκουδέα. Πρόκειται για τον «θρυλικό» αξιωματικό που κάποτε ηγήθηκε της ανεπιτυχούς προσπάθειας γκρεμίσματος των κεραιών της ελεύθερης ραδιοφωνίας, εκπροσωπώντας τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ηθελε και εκείνος όπως και ο κ. Τσίπρας να «ενημερωνόμαστε» μόνον από την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ, αλλά δεν του πέρασε, γιατί απλούστατα τον είχε ξεπεράσει η εποχή του.

ΠΗΓΗ  skai.gr

ΣΧΟΛΙΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

1) Εκτός από τον "περιβόητο" Αρκουδέα υπήρχε και ο Μαρούδας!

Επίσης "περιβόητος", υφυπουργός τύπου του ΠΑΣΟΚ του '80, ο οποίος είχε δηλώσει ότι θα κατέρριπτε τον δορυφόρο που θα τολμούσε να εκπέμψει ελληνικό πρόγραμμα!

2) Από πότε το κράτος ασχολείται με την βιωσιμότητα μίας επιχείρησης;

Σε όλον τον πλανήτη (πλην Β. Κορέας!) το κράτος βάζει τους κανόνες και η αγορά ρυθμίζει την βιωσιμότητα.

Εκτός εάν είμαστε καθ' οδόν για αλλαγή πολιτεύματος και μας το φέρνουν πλαγίως...

3) Σήμερα ο υπουργός Σπίρτζης μας ενημέρωσε ότι σειρά έχουν τα ραδιόφωνα.

Σε κάνει να αναρωτιέσαι...  και μετά τι;

Φίλτρα στο διαδίκτυο;...  Έλεγχος βιωσιμότητας σε βιομηχανίες και βιοτεχνίες;... Θα φτάσουμε σε επίπεδα Β. Κορέας ή απλά (παλαιότερης) Κούβας;...

Υπάρχει πάτος;

4) Προσωπικά παρακολουθώ ελάχιστες ώρες τηλεόραση.

Αν και συμπληρώνω αρκετές δεκαετίες ζωής, έχω ήδη μπει στην εποχή του διαδικτύου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχτώ αδιαμαρτύρητα την φίμωση των Ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών και τις εκατοντάδες των νέων ανέργων που θα προστεθούν στη χώρα!

Γενικά... ζούμε περίεργες καταστάσεις και το μέλλον μας προμηνύεται αβέβαιο.

Για την ώρα υπάρχει προβληματισμός... και μετά τι;

O δεκάλογος του καλού σανοφάγου... (...και μπράβο τους)

Γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος

Η σανοφαγία δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών ούτε αποκλειστικά ελληνικό. Είναι μια συνήθεια παλιά όσο η ανθρωπότητα, παγκόσμια όσο η επιτυχία του Πολέμου των Άστρων και ικανοποιεί την ανάγκη να περιοριστεί η χρήση της κάπως επίπονης λογικής για χάρη του αρκετά ξεκούραστου ανακουφιστικού και συναισθήματος.

Επειδή στην ωραία μας χώρα τα τελευταία χρόνια η σανοφαγία ζει μέρες αντίστοιχες του μεγάλου μπουμ των παγωμένων γιαουρτιών σκέφτηκα πως μια κωδικοποίηση των βασικών αρχών της θα είναι εξαιρετικά χρήσιμη σε κάθε συμπατριώτη σανοφάγο.

1. Οι γάιδαροι μπορούν να πετάξουν. Ο μόνος λόγος που δεν τους βλέπουμε στον ουρανό είναι επειδή κάποιοι («αυτοί») τους κρατούν δεμένους στη Γη. Μόλις «αυτοί» γίνουν παρελθόν, οι γάιδαροι θα σκίσουν περήφανα τους αιθέρες.

2. Η επιθυμία είναι αρκετή για να γίνει κάτι πραγματικότητα. Η φράση του Κοέλιο με το σύμπαν που συνωμοτεί όταν θέλεις πολύ κάτι συμπυκνώνει τον τρόπο σκέψης που κάθε καλός σανοφάγος οφείλει να έχει. Ακολούθως, το μόνο που χρειάζεται μια χώρα που κινδυνεύει με οικονομική κατάρρευση είναι η επιθυμία των κατοίκων της για σωτηρία. Οι πράξεις τους, αντιθέτως, δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.

3. Η επιλογή μεθόδου λύσης ενός προβλήματος δεν έχει να κάνει με την πιθανή αποτελεσματικότητα της μεθόδου, αλλά με τον βαθμό ευχαρίστησης που αυτή προσφέρει όταν περιγράφεται.

4. Όλα γίνονται επειδή κάποιοι (οι γνωστοί «αυτοί») τα έχουν σχεδιάσει. Τα πάντα είναι ένα αποτέλεσμα των συνωμοσιών τους. Οι συνωμοσίες όμως αποκαλύπτονται χάρη σε κάποιους γενναίους συνανθρώπους και τα σάιτ τους. ΠΡΟΣΟΧΗ! Να αποφεύγεται πάση θυσία το συμπέρασμα σύμφωνα με το οποίο αν όλα γίνονται βάσει σχεδίου τότε ακόμα και η αποκάλυψη του σχεδίου μπορεί να είναι μέρος κάποιου άλλου σχεδίου. ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΜΑΤΟΣ!

5. Σε μια οικονομική πίτα που δεν μεγαλώνει (ή και μικραίνει), η εύνοια σε μια επαγγελματική ή κοινωνική ομάδα δεν συνεπάγεται τη ζημία μιας άλλης. Η άποψη αυτή έρχεται ως συμπλήρωμα στην άποψη σύμφωνα με την οποία η οικονομική πίτα μιας χώρας μπορεί να μικραίνει και να μη ζημιώνεται κανείς κάτοικός της. Το ξέρω, μοιάζει μαγικό, αλλά έτσι ακριβώς συμβαίνει.

6. Το επίπεδο των πολιτικών, των βουλευτών και της κυβέρνησης μιας χώρας δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το επίπεδο του εκλογικού σώματος.

7. Οι κάτοικοι των χωρών της Δύσης ζηλεύουν τους Έλληνες. Σε κάποιους αυτό μπορεί να φαίνεται πολύ περίεργο, αλλά όπως όλοι ξέρουμε το φαινόμενο ενός πλουσίου, νέου και υγιούς που ζηλεύει έναν φτωχό, γέρο και άρρωστο είναι εξαιρετικά συχνό.

8. Ο σκοπός μπορεί να αγιάζει τα μέσα αλλά τα σύμβολα αγιάζουν και τα μέσα και τον σκοπό. Με λίγα λόγια μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε, στοχεύοντας οπουδήποτε, αρκεί να κρατάμε μια σημαία. Με ένα σταυρό. Ή με έναν καμουφλαρισμένο σταυρό (π.χ. ένα σφυροδρέπανο). Ή με μια ημισέληνο. Ή ............... (τοποθετήστε σύμβολο της αρεσκείας σας).

9. Ο καλύτερος τρόπος να κερδίσεις κάτι είναι να απειλήσεις πως θα κρατήσεις την αναπνοή σου μέχρι να σκάσεις.

10. Όλοι αυτοί που διατυπώνουν απόψεις αντίθετες από τη δική μας το κάνουν επειδή κάποιος τους πληρώνει για να το κάνουν. Συνήθως είναι πράκτορες αλλά μπορεί να είναι και απλοί μισθοφόροι. Αν μοιάζουν χαζοί ή παλαβοί, το παίζουν. Όπως και να ’χει, το βασικό είναι να θυμόμαστε πως κανείς δεν μπορεί να έχει άποψη διαφορετική από τη δική μας στ’ αλήθεια. Και μπράβο μας.

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Τη σήμερον, είναι δεδομένο και μαθηματικά αποδεδειγμένοι ότι οι "σανοφάγοι" στην χώρα μας έχουν πολλαπλασιαστεί.

Πως αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε ότι, παρά τα όσα πρωτόγνωρα και πρωτοφανή (μας) συμβαίνουν καθημερινά, κάποιοι συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;

Όσο κι αν βρίσκω διασκεδαστικό το παραπάνω σατυρικό κείμενο, δυστυχώς ψυχοπλακώνομαι με την σκέψη ότι όλα αυτά που περιγράφει τα βλέπω γύρω μου καθημερινά...

Περαστικά μας... (και μπράβο τους...)

Όταν η Αριστερά σκορπάει ψευδαισθήσεις...

Γράφει ο Δημήτρης Τσαρδάκης 

(ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών) 

Κάθε άνθρωπος από την φύση του επιδιώκει να βελτιώσει την οικονομική του θέση στην κοινωνία, για τον ίδιο, για την οικογένειά του, για τα παιδιά του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να επιδιώκει συνειδητά τη ζημία του και την καταστροφή του.

Ωστόσο, όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον και επενδύουν όχι μόνον σε υλικά πράγματα, αλλά και σε πνευματικά επιτεύγματα, όπως είναι η τέχνη, η επιστήμη και ο πολιτισμός. Και όλα αυτά πάντοτε μέσα σε ένα κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον ισονομίας, δικαιοσύνης και ασφάλειας. 

Η Αριστερά, ως υπηρέτης των φτωχών και των κατατρεγμένων (που είναι και η πλειοψηφία του λαού), είχε πάντοτε την ηγεμονία του ηθικού πλεονεκτήματος. Ό,τι είναι αριστερό είναι, κατ΄ ομολογίαν πίστεως, και ηθικό. Συγχρόνως, από την άλλη πλευρά, η Αριστερά διακατέχεται από έμμονες ιδέες. Αντιλαμβάνεται την κοινωνία και τις λειτουργίες της μέσα από μία ταξική-διχοτομική διάκριση του καλού και του κακού, του πλούσιου και του φτωχού, του καπιταλιστή και του εργάτη, οι οποίοι βρίσκονται, εξ ορισμού, σε ανελέητη σύγκρουση. 

Αυτή η μανιχαϊστική ανάγνωση της ιστορίας και της λειτουργίας της οικονομίας, εξωθεί την Αριστερά, αντί να ενώνει (όπως θα περίμενε κανείς), να υψώνει τείχη εχθρότητας και αντιπαλότητας ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές τάξεις. "Ολόκληρη η ιστορία, είναι ιστορία των ταξικών αγώνων”, έλεγε ο Μαρξ. Αυτή η ανάγνωση είναι το θλιβερό κατάλοιπο της μαρξιστικής και λενινιστικής ερμηνείας του κόσμου, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από το Ίδιο και το Άλλο. 

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, οι άνθρωποι γίνονται πιο ευάλωτοι στην αριστερή προπαγάνδα. Η ριζοσπαστική Αριστερά, εκμεταλλευόμενη την οικονομική συγκυρία, υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα. Υποσχέθηκε πως θα έσχιζε τα μνημόνια, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, θα έδινε 13ο μισθό, θα αποκαθιστούσε τις πετσοκομμένες συντάξεις, θα έφερνε τις πολεμικές αποζημιώσεις, θα χτυπούσε την φοροδιαφυγή και, γενικώς, θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Και αφού υπέγραψε το σκληρότερο μνημόνιο, μέσα σε ένα μόλις χρόνο αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης (σκληρής διαπραγμάτευσης το ονόμασε), πέτυχε το αδιανόητο. Να στρέψει όλες τις κοινωνικές ομάδες εναντίον της και, στην προχθεσινή μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, να κλείσει ακόμη και τα γραφεία τελετών. Μακάβριο, ε, δεν νομίζετε; Να πεθάνεις και να μην υπάρχει κανείς για να σε θάψει. Κι αυτό το πέτυχε μόνον η "πρώτη φορά Αριστερά”. 

Τώρα η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Μοίρασε με τη σέσουλα ψευδαισθήσεις στους ψηφοφόρους της και εισπράττει με το τσουβάλι αναθέματα. Αφού μπήκε μπροστά σε όλα τα κινήματα της κατσαρόλας, της πλατείας, των διοδίων και του κινήματος "δεν πληρώνω”, τώρα δεν γνωρίζει ποιός είναι ο φίλος και ποιός είναι ο εχθρός. Βλέπει τις κινητοποιήσεις ως διαπραγματευτικό όπλο με τους εταίρους, γι΄ αυτό και χαριεντίζεται με τον αποστεωμένο λαϊκισμό των τελευταίων δεκαετιών του περασμένου αιώνα. Είναι να απορεί κανείς γιατί δεν εννοεί, ή δεν θέλει να καταλάβει το πιο απλό πράγμα: Μία κοινωνία που δεν παράγει ούτε καν οδοντογλυφίδες, παρά μόνον μπλόκα και απεργίες, είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Αλλιώς ειπωμένο: Μία κατσαρόλα με το να την κοιτάζεις, δεν βράζει ποτέ. Θέλει και την φωτιά της. 

Μέσα στις διεθνοποιημένες καπιταλιστικές συνθήκες παραγωγής, ο μόνος τρόπος για να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη και καταπολέμηση της ανεργίας είναι η ενίσχυση της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, τουτέστιν η ενίσχυση του επιχειρηματικού κόσμου της εργασίας. Αντί αυτού, η κυβέρνηση με την υπερφορολόγηση του εισοδήματος, διώχνει όλες τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Με την ίδια έννοια, διώχνει και όλα τα νέα παιδιά που σπουδάζουν στα πανεπιστήμια και γνωρίζουν, από πρώτο χέρι, ότι στη χώρα μας δεν πρόκειται ποτέ να βρουν δουλειά. Όλες οι άλλες οι κολεκτιβίστικες ιδεοληψίες, για έναν κόσμο της γραμμικής ισότητας και κατανομής των αγαθών, είναι για τους ανιστόρητους και τους αφελείς, οι οποίοι συχνά είναι τα πρώτα θύματα της αριστερής προπαγάνδας. 

ΠΗΓΗ  capital.gr

Μήπως ο Τσίπρας δεν είναι έξυπνος;...

Γράφει ο Νίκος Κτιστάκης

Δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε, ακόμη και για τον πρωθυπουργό της χώρας. Ο Κάρλο Τσιπόλα στον ορισμό του περί βλακείας (μεταξύ άλλων) αναφέρει πως αυτή χαρακτηρίζεται από την έλλειψη προσαρμοστικής μάθησης. Αν θυμηθούμε την περιπέτεια που περάσαμε εξαιτίας της καθυστέρησης στην υπογραφή της συμφωνίας με την παρέλκυση του χρόνου, ροκανίζοντας επί έξι μήνες τα τελευταία ρευστά διαθέσιμα, τότε που βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη η δημιουργική ασάφεια του Βαρουφάκη που μας οδήγησε στα κάπιταλ κοντρόλ, και συγκρίνουμε με τη σημερινή κατάσταση, θα διαπιστώσουμε πως ο Τσίπρας δεν έμαθε τίποτα από τα λάθη του.

Η αξιολόγηση έπρεπε να είχε τελειώσει τον Νοέμβριο και μέχρι τώρα καθυστερούν 6 δισ. δόσεις, με κίνδυνο να αρχίσουν πάλι τα προβλήματα ρευστότητας καταβολής μισθών και συντάξεων, ενώ οι θεσμοί και οι εταίροι μας είναι εξοργισμένοι. Τον Νοέμβριο, που ακόμη ήταν νωπό το αποτέλεσμα της εκλογικής νίκης του Σύριζα και πέρασε αρκετά νομοσχέδια σχετικά με τη συμφωνία του τρίτου μνημονίου, είχε ακόμη (έστω με δυσκολία) τη δυνατότητα επάνω στο μούδιασμα και το σοκ της εποχής να περάσει το ασφαλιστικό και τη φορολογία των αγροτών και να ξεμπερδεύει.

Αντ’ αυτού άφησε την υπόθεση να σέρνεται, να καθυστερεί, ελπίζοντας τι; Να περάσουν οι γιορτές, να περάσει και ο Ιανουάριος, και μπήκαμε στον Φεβρουάριο που είναι τοις πάσι γνωστό πως είναι η εποχή που οι αγρότες δεν έχουν επαγγελματικές εργασίες και είναι ορεξάτοι για κλεισίματα δρόμων; Γιατί ανέβαλε διαρκώς το χρόνο ψήφισης του ασφαλιστικού και δεν το έκανε στη βράση με τη ζαλάδα των πολλών νομοσχεδίων που περνούσαν αυθημερόν στη Βουλή; Μήπως για να έχει το χρόνο να μεταπείσει τυχόν διαφωνούντες βουλευτές του; 

Δεν είναι αρκετά έξυπνος να καταλάβει πως όσο δυναμώνουν οι αντιρρήσεις, οι κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να χάσει ψήφους βουλευτών; Δεν αντιλαμβάνεται πως το κουαρτέτο δεν μπλοφάρει, και αν δεν εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις της συμφωνίας θα επιστρέψουμε πίσω στον Ιούλιο του 2015, τότε που κινδυνεύσαμε να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης;

Δεν έχει καταλάβει πως με την καθυστέρηση δεν ξορκίζονται αλλά φουντώνουν οι διαμαρτυρίες και όσο μετακυλίονται οι δύσκολες αποφάσεις τόσο οι πιθανότητες να πέσει η κυβέρνησή του αυξάνονται και στην καλύτερη περίπτωση η παρέλκυση οδηγεί σε σκληρότερα μέτρα βλάπτοντας την οικονομία και τους πολίτες; Οι ικανότητες ενός πολιτικού είναι να αντιλαμβάνεται το timing όπως ακριβώς ο σκοπευτής στο κλάσμα του πυροβολισμού, και ενός πρωθυπουργού να κατανέμει σε ανθρώπους θέσεις και αξιώματα ώστε να είναι κατάλληλοι και αποτελεσματικοί να διεκπεραιώσουν.

Πόσο έξυπνος μπορεί να είναι ένας πρωθυπουργός που αναθέτει χαρτοφυλάκιο στον Χαϊκάλη; Που εγκαταλείπει την οικονομία στον Βαρουφάκη, που κάνει την Κωνσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής, που ανέχεται τη Χριστοδουλοπούλου να λέει τις γνωστές ανοησίες περί ηλιοθεραπείας των μεταναστών, που μας φόρτωσε τη Θεανώ Φωτίου με τα γεμιστά της; Που μας πασάρει το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και ταυτόχρονα αφήνει να προτείνουν για πρόεδρο της Αττικό μετρό τον Μυλόπουλο, λες και χαθήκαν άλλοι άνθρωποι, στελέχη και μάνατζερ.

Να πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους: ο Τσίπρας φυσικά και δεν κάνει για τη δουλειά. Δεν ξέρει να τοποθετεί ανθρώπους στις σωστές θέσεις, δεν μαθαίνει από τα λάθη του τα οποία προκαλούν ζημιά στο κόμμα του, τον ίδιο και τη χώρα. Ή, όπως θα έλεγε ο Κάρλο Τσιπόλα στο δοκίμιο «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας», «βλαξ είναι εκείνος που με τις ενέργειές του προκαλεί στους άλλους ζημιά, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο κέρδος για τον εαυτό του αλλά υφίσταται ζημιά και ο ίδιος».

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

Τώρα ποιος θα πληρώσει;...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Αυτά τα χρόνια, χρησιμοποιούσα συχνά το παράδειγμα του ασφαλιστικού. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί εδώ, με τρία απλά νούμερα, μπορεί και ένας μαθητής γυμνασίου να καταλάβει τι κάναμε ως κοινωνία τις δύο τελευταίες δεκαετίες και αυτοκτονήσαμε. Η συνολική δαπάνη για τις συντάξεις το 2000 ήταν 14,4 δις. Το 2009 είχε φτάσει τα 32,7 δις. Η κρατική επιδότηση στα ταμεία το 2000 ήταν 7,4 δις, το 2009 είχε φτάσει στα 23 δις. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, 1 εκατομμύριο άνθρωποι προστέθηκαν στους συνταξιούχους. Η Ελλάδα μετατράπηκε σε μια χώρα συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων. Το κόστος του κράτους συνεχώς διογκωνόταν, το βάρος στον ιδιωτικό τομέα συνεχώς μεγάλωνε.

Τα δύο τρίτα του χρέους αυτή τη δεκαετία οφείλονται στο συνταξιοδοτικό. Κι όμως, υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν Επιτροπές Χρέους, ισχυρίζονταν ότι «κάποιοι», αυτοί οι ανάλγητοι Ευρωπαίοι, αποφάσισαν να μας «φτωχοποιήσουν», έκαναν την «επιλογή» της λιτότητας, για την Ελλάδα. Έτσι, ως παράδειγμα προς τους υπόλοιπους λαούς, για να τιμωρήσουν το αδούλωτο πνεύμα που παράγει εξεγέρσεις και «φοβίζει τους ισχυρούς της γης». Σας παρακαλώ, μη γελάτε τώρα, 5 χρόνια μια ολόκληρη χώρα αυτά έλεγε.

Ο δεύτερος λόγος είναι πιο προσωπικός. Όταν μιλάς για μεταρρυθμίσεις, πρέπει πρώτα να μιλάς για τον εαυτό σου, για τα δικά σου προνόμια. Ως γενιά και ως επάγγελμα, ανήκω στους προνομιούχους αυτής της υπόθεσης. Αν με ρώταγες και μένα το 2000 θα σου ’λεγα ότι γύρω στα 55 θα βγω στη σύνταξη με περίπου 2.500-3.000 ευρώ. Η δικιά μου η γενιά που μεγάλωσε στη μεταπολίτευση, τα κανόνισε καλά, να βγει στη σύνταξη νωρίτερα από τους πατεράδες της και νωρίτερα από τα παιδιά της. Και νωρίτερα και με λιγότερα χρόνια εργασίας και με μεγαλύτερη σύνταξη. Μέχρι το 2009, το ποσοστό αναπλήρωσης στα καθαρά ήταν πάνω από το 100%. Σε όλη τη Δύση η μεταπολεμική γενιά των babyboomers, η πιο προνομιούχα γενιά της ιστορίας, θεωρείται βαμπίρ γενιά, αλλά στην Ελλάδα ξεπεράσαμε κάθε όριο, η διαγενεακή αλληλεγγύη μετατράπηκε σε στεγνή ιδιοτέλεια. Λες και δεν υπάρχει αύριο.

Ακόμα και όταν ξέσπασε η κρίση τίποτα δεν άλλαξε, αντίθετα, η ίδια πρακτική επιταχύνθηκε. Το δημόσιο άδειαζε με τη μεταφορά απλώς της δαπάνης από τον κωδικό μισθοδοσίας στον κωδικό σύνταξης. Πλασματικά χρόνια, ευνοϊκές ρυθμίσεις, έβγαζαν γρήγορα-γρήγορα τη «γενιά του πολυτεχνείου» στη σύνταξη με τους ευνοϊκούς όρους του παρελθόντος και όλες οι αλλαγές άρχιζαν από τους νεότερους. Οι οποίοι θα δούλευαν περισσότερο, θα πλήρωναν περισσότερες εισφορές, θα έπαιρναν μικρότερους μισθούς και λιγότερες συντάξεις. Για στάσου, όμως, μια στιγμή. Αν έτσι πρέπει να γίνει, όπως θα γίνεται από δω και πέρα, γιατί να μην ισχύει και για τους προηγούμενους; Κι αν, αντίθετα, ό,τι ήταν καλό για μας ήταν και το σωστό, γιατί δεν δίνουμε αγώνα να ισχύσει για πάντα; Γιατί όλοι συζητούσαμε τόσα χρόνια για τους συνταξιούχους και αυτούς που βγαίνουν στη σύνταξη άμεσα και πέρναγαν αδιάφορα τα μέτρα του μέλλοντος; Γιατί οι αυριανοί συνταξιούχοι δεν ξέρουν καν ότι είναι οι ριγμένοι της ιστορίας, γιατί τα παιδιά δεν έχουν ειδικό βάρος στο πελατειακό κράτος. Κάναμε μια εφεύρεση, την περίφημη φράση «δεν μπορεί να ανατραπεί ο προγραμματισμός μιας ζωής», και στείλαμε το λογαριασμό στους επόμενους. Γιατί εμείς έτσι «είχαμε προγραμματίσει μια ζωή», ότι με 25ετία, στα 48 μητέρες ανήλικου τέκνου, στα 55 δημόσιοι υπάλληλοι, ΔΕΚΟ, δημοσιογράφοι και άλλα ευγενή ταμεία, θα μας αναλάμβανε το κράτος. Οι πατεράδες μας δούλευαν ως τα 70, τα παιδιά μας ως τα 67, αλλά εμείς είχαμε «προγραμματίσει» αλλιώς. Όχι όλοι φυσικά, δίπλα στην ιδιοτέλεια της μιας γενιάς απέναντι στην επόμενη, υπήρχαν και οι διακρίσεις και τα προνόμια του πελατειακού κράτους. Όχι όλοι αλλά πολλοί.

Σε όλο τον κόσμο, από τη δεκαετία του ’90, τα ασφαλιστικά συστήματα συνεχώς μεταρρυθμίζονταν υπό το βάρος του δημογραφικού. Εδώ, ενώ ξέραμε το πρόβλημα τουλάχιστον 20 χρόνια πριν, κάναμε συνεχώς καθυστερήσεις στέλνοντας το λογαριασμό στους επόμενους. Οι οποίοι, σ’ αυτή την πολιτικά και οικονομικά αναλφάβητη χώρα, δεν καταλάβαιναν καν ότι το κέρδος του ενός είναι η χασούρα του άλλου. Ότι το 1 εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα δεν είναι άσχετο με την προσθήκη ενός εκατομμυρίου συνταξιούχων. Καινοφανείς θεωρίες αναπτύχθηκαν, ότι οι υπερβολικές και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ευνοούν τους νέους γιατί οι γονείς και οι παππούδες συντηρούν τα άνεργα παιδιά τους. Δηλαδή, τους στερούμε τις θέσεις εργασίας κατεδαφίζοντας τον ιδιωτικό τομέα, αλλά μετά τους δίνουμε χαρτζιλίκι.

Σ’ αυτό τον πόλεμο όμως οι ηττημένοι ήταν οι νέοι. Μπορεί οι ίδιοι να μην το ξέρουν, όσοι όμως συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει. Όσοι αυτά τα χρόνια αναδείκνυαν τον παραλογισμό του συστήματος και υποστήριζαν τα συμφέροντα των νέων, κατηγορήθηκαν ως «νεοφιλελεύθεροι». Ενώ όσοι δεν ήθελαν να χάσουν το παραμικρό, δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα, ήταν «ηρωικοί αγωνιστές». Έπρεπε να πληρώσει κάποιος άλλος. Κι επειδή είναι δύσκολο να ομολογήσεις ότι θέλεις να πληρώσουν οι νέοι, οι ασθενέστεροι, λες να πληρώσει ο Σόιμπλε. Πολύ ηρωικό. Μέχρι που φτάνει η ώρα της αποκάλυψης. Τώρα ποιος θα πληρώσει; Όταν ο πρωθυπουργός λέει να αυξηθούν οι εισφορές για να μην κοπούν οι συντάξεις, δεν είναι ένας καλός άνθρωπος που αγωνιά για τη «συνταξούλα της γιαγιάκας». Κάνει μια επιλογή. Το λογαριασμό ποιος θα τον πληρώσει, ο κόσμος της εργασίας ή οι συνταξιούχοι; Ποιο είναι το πιο σωστό, το πιο προοδευτικό, το πιο δίκαιο, το πιο ωφέλιμο για την οικονομία, ποιοι έχουν πληρώσει περισσότερο μέχρι τώρα την κρίση; Κάνει τη λάθος επιλογή γιατί σκέφτεται τη συμπαγή πελατεία του, τους εξαρτημένους από το ταμείο του δημοσίου.

Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών είναι διαφορετικές από τα προηγούμενα χρόνια, είναι οι πρώτες απ’ τη μεριά της εργασίας. Δεν το λέει κανείς, γιατί είναι τρομακτικό, αλλά θα έφτανε η ώρα κάποτε. Δεν διαδηλώνουν πια για να βγαίνουν πρόωρα στη σύνταξη όπως παλιά, ούτε για να μην περικοπούν οι συντάξεις. Αυτό που λένε, άμα προσέξετε, είναι, εμείς δεν πληρώνουμε άλλο. Ούτε φόρους, ούτε εισφορές. Σκασίλα μας και για τη σύνταξή μας, έτσι κι αλλιώς όταν φτάσει η δικιά μας η ώρα ούτε ταμεία δεν θα υπάρχουν καλά-καλά. Τώρα δεν πληρώνουμε άλλο τις δικές σας συντάξεις, κράτος κόψε το λαιμό σου. Μετά τη γενιά των «βαμπίρ», έφτασε η ώρα των «κανίβαλων». Η κυβέρνηση δεν κάνει καμία μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό, δεν λύνει το πρόβλημα, η πολιτική της το έχει επιβαρύνει. Προσπαθώντας να αποφύγει τις μειώσεις των συντάξεων, να τις αναβάλει για το 2018, αυξάνει τις εισφορές, τα βάρη δηλαδή στην εργασία. Σε λίγο όμως δεν θα υπάρχει ιδιωτικός τομέας να φορολογηθεί, να πληρώσει εισφορές. Αδιέξοδο.

Η ιστορία του ασφαλιστικού είναι η ιστορία αυτής της χώρας στην εποχή της κρίσης. Αγώνες οπισθοφυλακής για να διατηρηθεί ένα σύστημα χρεοκοπημένο, το ξέρουν όλοι. Κοινωνική ιδιοτέλεια βαφτισμένη «αγώνες εναντίον της Μέρκελ». Όσοι έλεγαν δυο αλήθειες εξοστρακίστηκαν γιατί δεν είχαν νέα ευχάριστα να πουν, καλύτερα να μη μας πουν κανένα. Τώρα έχει φτάσει η ώρα του αντιμνημονιακού αδιεξόδου. Και αυξήσεις εισφορών και μειώσεις συντάξεων θα γίνουν. Δεν λυπάμαι κανέναν.

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

ΚΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!...

Πρωτοφανής η σημερινή απεργία και μεγαλειώδεις οι πορείες σε όλη τη χώρα.

Πραγματικά αυτή η κυβέρνηση κατάφερε το ακατόρθωτο.

Όχι μόνο έχει τους πάντες εναντίον της αλλά και σήκωσε τους πάντες από τον καναπέ!

Δεν είναι και λίγο να κλείνουν μέχρι και οι καφετέριες στην Λάρισα και να ερημώνουν όλες οι πόλεις της χώρας.

Με αυτό το σκεπτικό θα έλεγε κανείς ότι μάλλον αρχίσαμε να ξυπνάμε... είναι όμως έτσι;

Προ ημερών παρατηρούσα τις πορείες των αγροτών στις πόλεις της Κρήτης.

Στα Χανιά, έφτασε η πορεία στην αντιπεριφέρεια και οι διαμαρτυρόμενοι αγρότες κατέβασαν από τον ιστό και έκαψαν...  την σημαία της ΕΕ!

Ποιοι; Οι αγρότες!... Και μάλιστα οι αγρότες της Κρήτης!

Έλεος δηλαδή!

Δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ!

Σήμερα βγήκαν στους δρόμους της χώρας δεκάδες χιλιάδες πολίτες, διαμαρτυρόμενοι για το νέο ασφαλιστικό.

Μικρή παρένθεση :

Αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν βγει στη φόρα και το νέο φορολογικό αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και πιθανότατα θα μου λυθεί σύντομα η απορία.

Κλείνει η παρένθεση.

Σήμερα λοιπόν, λόγω της τεράστιας συμμετοχής των πολιτών στις πορείες αλλά και όλων των επαγγελματικών κλάδων στην απεργία, θα έλεγε κανείς ότι μάλλον αρχίσαμε να ξυπνάμε...  είναι όμως έτσι;

Πολλά τα πανό, άλλα σοβαρά και άλλα ιδιαιτέρως ευφάνταστα και σατυρικά, είδα όμως κι αυτό... 

...  και αναρωτήθηκα πόσοι από τους σημερινούς διαμαρτυρόμενους σκέφτονται έτσι;

Πόσοι δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ;

 

Φαίνεται ότι για κάποιους συνεχίζουν να τους φταίνε όλοι οι άλλοι πλην ημών.

 

Πόσοι έχουν άραγε αναρωτηθεί, σοβαρά και με μεγάλη δόση αυτοκριτικής, γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά;

 

Ρίχνουμε το φταίξιμο στην τρόικα-κουαρτέτο γιατί δεν μας δανείζουν τα χρήματα των δικών τους πολιτών ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ακριβώς ζούσαμε. Με δανεικά!

 

Οι προσλήψεις στο δημόσιο συνεχίζονται με τρελούς ρυθμούς.

Έχουν καταφέρει να πληρώνονται από το δημόσιο ολόκληρες οικογένειες "ημετέρων" της κυβέρνησης και μόλις εχθές διάβαζα για προσλήψεις 11.500 ατόμων στην εκπαίδευση, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς γραπτές εξετάσεις!

 

Δημόσιες υπηρεσίες, φορείς και οργανισμοί του δημοσίου, απαραίτητοι και μη, συνεχίζουν να στοιχίζουν και να δαπανούν εκατομμύρια!

 

Συνταξιούχοι ετών 50 συνεχίζουν να μιλούν για τα "κεκτημένα" τους!

 

Οι ιδιωτικοποιήσεις που θα έφερναν ζεστό χρήμα και θέσεις απασχόλησης στη χώρα, έχουν σταματήσει και λόγω της κυβερνητικής αναποφασιστικότητας χάνουμε συνεχώς όποιο ψήγμα σοβαρότητας μας έχει μείνει!

 

Αρνούμαστε να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας, απαιτούμε όμως δανεικά για να ζήσουμε!

Και φυσικά φταίνε αυτοί που δεν μας τα δίνουν απλόχερα!

 

Μυαλό δεν έχουμε βάλει κι ας σηκωθήκαμε από τον καναπέ.

 

Κάποτε, στην δεκαετία του '80, ο Γιάννης Μαρίνος έγραψε στον τότε Οικονομικό Ταχυδρόμο ότι η Ελλάδα ως χώρα λειτουργεί με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν με τον οποίο λειτουργούν οι Ελληνικές οικογένειες.

 

Στην Ελληνική οικογένεια, ειδικά τότε που σπάνιζαν τα δάνεια και οι κάρτες, μετρούσαν τα έσοδά τους και αναλόγως ξόδευαν.

Το Ελληνικό κράτος, μετρούσε (και μάλιστα στο περίπου) τα έξοδα του και αναλόγως έψαχνε για τα έσοδα.

 

Δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε από τότε...

 

Μόνο που τότε τα "έσοδα" τα κάλυπταν με δανεικά ενώ τώρα που τα δανεικά σταμάτησαν τα καλύπτουν με την υπερ-φορολόγηση.

 

Το σκεπτικό παραμένει το ίδιο και όσο αυτό δεν αλλάζει τόσο απομακρύνεται η ελπίδα και ξενιτεύεται η απλή κοινή λογική...

ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ!...

Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά αισθάνομαι...  τάσεις φυγής!

Όποτε διαβάζω ειδήσεις...  όποτε βλέπω τηλεόραση...  όποτε ακούω ραδιόφωνο...  αισθάνομαι τάσεις φυγής!

Υποτίθεται ότι εμείς οι Έλληνες είχαμε έναν Αριστοτέλη που πρώτος μίλησε για λογική.

Που είναι σήμερα η καημένη η λογική;

Και δεν αναφέρομαι καν στην λογική ως επιστήμη.

Που είναι σήμερα έστω και αυτή η καημένη η απλή κοινή λογική;

Διαβάζεις, βλέπεις και ακούς όσα συμβαίνουν γύρω σου και πραγματικά τρελαίνεσαι!

Ζούμε στην χώρα όπου το ΤΑΙΠΕΔ κάνει διεθνή διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. τελειώνει και τον δεύτερο κύκλο διαπραγματεύσεων, καταλήγει σε βελτιωμένη προσφορά με την COSCO, γίνεται δεκτή από το ΤΑΙΠΕΔ και ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει...  "η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν σκοπεύει να ξεπουλήσει το λιμάνι"!

Ο Τσίπρας το 2011 κατακεραύνωνε στην βουλή τον ΓΑΠ λέγοντας ότι εάν το εισιτήριο των αστικών συγκοινωνιών πάει στο 1,40 ευρώ "κάποιοι εργαζόμενοι των 700 ευρώ θα χρειάζονται ένα μηνιάτικο για να πάνε στην δουλειά τους".

Σήμερα που ο μισθός των 700 ευρώ είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους νέους, το εισιτήριο ανεβαίνει στο 1,40 ευρώ και ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει "επιτέλους ο χρήστης θα πρέπει να πληρώνει"!

Το Εθνικό Θέατρο αποφασίζει με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων να ανεβάσει "τμήμα έργου" του τρομοκράτη και καταδικασμένου δολοφόνου Ξηρού και όταν οι πολίτες αντιδρούν ξεκινάει μία συζήτηση για "φασισμό", "λογοκρισία", "ιερά εξέταση στην τέχνη" και διάφορα άλλα φαιδρά.

Ούτε που τους πέρασε από το φτωχό τους μυαλουδάκι ότι ο θεατρικός παραγωγός και ο αιθουσάρχης (δηλαδή και στους δύο αυτούς ρόλους, ο Ελληνικός λαός) δικαιούται να έχει άποψη, πόσο μάλλον εάν αυτή η άποψη είναι διαφορετική από την δική τους!

Ζούμε στην χώρα όπου η "εργασία με μπλοκάκι" είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο βασικότερος από αυτούς είναι η απασχόληση ενός εργαζομένου χωρίς περαιτέρω επιβαρύνσεις όπως πχ ασφαλιστικές εισφορές.

Περιχαρής λοιπόν ο αρμόδιος υπουργός, ανακοινώνει ότι στα πλαίσια της λύσεις του ασφαλιστικού προβλήματος ο εργαζόμενος με μπλοκάκι θα καταβάλλει το 6,5% των ασφαλιστικών του εισφορών και ο εργοδότης του το υπόλοιπο 13,5%!

Ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης βλέπει "προβοκατόρικες δυνάμεις της δεξιάς και της ακροδεξιάς" στα επεισόδια της AGROTICA, ενώ η Αυγή (και η κυβέρνηση) γράφει για "μπλόκα που υποκινούνται από δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους"!

Στην εποχή του διαδικτύου, ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει ότι μόνο αυτός ξέρει πως μπορεί να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα και η διαφάνεια των τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας, οπότε αποφασίζει να δοθούν (από αυτόν!) κάτω από 5 τηλεοπτικές άδειες!

Ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει την γενική πανελλαδική απεργία της Πέμπτης χαρακτηρίζοντάς την "αγωνιστική παρέμβαση" και δηλώνει ότι " οι λύσεις που χρειαζόμαστε δεν μπορούν να προκύψουν από τις δυνάμεις και την λογική της “ελεύθερης αγοράς”, αλλά από τη στήριξη των κοινωνικών αναγκών, την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία, από τους αγώνες του κόσμου της εργασίας και του λαού"!

Ο Κουίκ, ωσάν την παρθένα, γονατίζει με το βλέμμα στον ουρανό και τα χέρια σε πόζα προσευχής για την κατάθεση στεφάνου!

Τα παραδείγματα καθημερινής τρέλας στην σημερινή Ελλάδα... ΑΠΕΙΡΑ!

Και όσο βλέπω μερικούς να τα αποδέχονται στωικά τόσο σκέφτομαι ότι εάν ήμουν νεότερη θα είχα ήδη φύγει.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, γνωστός μου αμετανόητος ΣΥΡΙΖΑίος, μου έλεγε ότι οι αναρχικοί των Εξαρχείων "επιτελούν κοινωνικό έργο" δέρνοντας Χρυσαυγίτες και σπάζοντας τις περιουσίες τους γιατί αυτοί βγαίνουν καθημερινά στα Εξάρχεια και μαχαιρώνουν παιδιά και βρέφη μεταναστών!

Ένας Θεός ξέρει που την διάβασε αυτή την αρχι-μπούρδα, αλλά και μόνο που κάποιος σαν αυτόν την κατάπιε αμάσητη, εμένα μου έκανε ακόμα πιο έντονη την τάση φυγής μου!

Δεν υπάρχει ελπίδα!!!...

ΥΓ  1 : Ανέκαθεν έβρισκα ιδιαιτέρως ευφυή την ατάκα του Σαββόπουλου... 

"...  στο χειρότερο του Ελληνισμού κομμάτι,

στην Ελλάδα ζω..."

ΥΓ 2 : Μη χαίρεστε! Όσο κι αν θα το ήθελα δεν πρόκειται να φύγω.

Όχι για λόγους γραφικούς όπως το "δεν θα διώξουν τα άγρια τα ήμερα" ή "σαν την Ελλάδα πουθενά" αλλά γιατί ανήκω στην γενιά που έχει υποχρέωση να μείνει και να φτιάξει την χώρα που αυτή και -πολύ περισσότερο- οι προηγούμενες την έφεραν σε αυτά τα χάλια! Βέβαια γι' αυτό χρειάζεται να ξαναβρούμε την χαμένη μας απλή κοινή λογική και...  δεν υπάρχει ελπίδα!

Ο φθόνος και η βλακεία είναι ανίκητα!...

Γράφει ο Ανδρέας Βασιλιάς

Έλεος! Εντάξει δεν το εφαρμόζετε εσείς το μνημόνιο που ψηφίσατε αλλά κάποιοι άλλοι. Κάποιοι φαντασιακοί άλλοι, εντάξει. Το δεχόμαστε, παραληρείτε. Οι προηγούμενοι; Αλήτες ταγματασφαλίτες! Εντάξει το δεχόμαστε κι αυτό επειδή εσείς διαρκώς προβάλλετε κι αποβάλλετε από μέσα σας εκείνα που δεν μπορείτε να διαχειριστείτε. Την πραγματικότητα, δηλαδή. Οι Ευρωπαίοι εταίροι; Τοκογλύφοι δανειστές που θέλουν να πιουν το αίμα του λαού! Εντάξει το δεχόμαστε κι αυτό στο όνομα της απάρνησης της πραγματικότητας όπου ο δανειζόμενος δεν είναι υποχρεωμένος να τηρεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στους δανειστές του, αλλά πρέπει να τους επιτίθεται θεωρώντας τους καπιταλιστικά σκουλήκια. Τότε γιατί σώσατε τις τράπεζες, όπως τις σώσατε; Τότε γιατί έχουμε νόμισμα;

Μεταρρυθμίσεις; Εντάξει δεν χρειάζονται άλλες εκτός από αυτές που εσείς αποφασίζετε να τις βαφτίσετε έτσι, γιατί σας αρέσει. Εντάξει το δεχόμαστε κι αυτό γιατί ζείτε σε μια ψευδαισθητική πραγματικότητα που εσείς κατασκευάσατε. Οι διορισμοί των δικών σας παιδιών είναι αλλουνών! Εσείς όμως τελικά πότε θα αποδεχτείτε ότι είστε βαριά «άρρωστοι»; Γιατί με όλα τα παραπάνω και πολυάριθμα άλλα, ων ουκ έστι αριθμός, υπερασπιζόμενοι το φθόνο και τη βλακεία σας πάτε να καταστρέψετε μια ολόκληρη χώρα. 

Ο φθόνος του άλλου προέρχεται από ένα βαθύ αίσθημα κατωτερότητας που νιώθει ένα άτομο απέναντι σε άλλα και αυτό που βασικά επιζητεί είναι η καταστροφή τους, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλλει ασυνείδητα και στη δική του καταστροφή. Το απαρνιέται γιατί δεν μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα του άλλου, ότι μπορεί να είναι και καλύτερός του, ας πούμε.

Η ψυχογενής βλακεία παραπέμπει στο άγχος ευνουχισμού. Εκείνος που δεν μπορεί να σκεφτεί, πολύ δε περισσότερο να διατυπώσει μια πρόταση. Οπότε αναμασά ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια, καλή ώρα, χιλιοειπωμένες αμπελοφιλοσοφίες και μπουρδολογίες. Είναι αυτός που δεν μπορεί να κάνει ένα βήμα παρά πέρα χωρίς να το ξανασκεφτεί δεκαπέντε φορές και πάλι θα κάνει λάθος γιατί διαρκώς φοβάται ότι θα του «τα κόψουν».

Έλεος πια με την μπουρδολογία, την ανευθυνότητα και την καταστροφή. Γιατί αυτές οι προτάσεις π.χ. ασφαλιστικό είναι προτάσεις κατευθυνόμενες αυτής της άποψης του φθόνου και της βλακείας που επιδιώκει όλα να γίνουν «ίσωμα».

Με άλλα λόγια το σταλινικό, αλλά και το φασιστικό μοντέλο.

Γιατί πάλι π.χ. πώς από την πρόταση για το ασφαλιστικό «εξαφανίστηκε» άξαφνα το σημαντικότερο, ο διαχωρισμός της περίθαλψης από το συνταξιοδοτικό; Μήπως γιατί κάποια συμφέροντα δεν το θέλουν; Πώς από τις προτάσεις για τις αλλαγές στα ΑΕΙ λείπει η κατάργηση του περίφημου συγγράμματος; Πού είναι η περίφημη ελευθερία των ιδεών όταν απαγορεύεται η ελεύθερη μετακίνηση από σχολή σε σχολή. Πού είναι η κατάργηση των εισαγωγικών και η μετάθεση της ευθύνης της επιλογής στις σχολές; Πού είναι το ελεύθερο πρόγραμμα στα σχολειά και η κατάργηση της ιδεολογικής καθοδήγησης μέσω του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που αποτελεί προπαγανδιστικό εργαστήρι κάθε κυβέρνησης; Πού είναι η ριζική αναδιαμόρφωση της δικαιοσύνης, του βασικότερου πυλώνα ενός κράτους που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, όπου για να τελεσιδικίσει μια δίκη χρειάζεται να περάσουν κατά μέσο όρο 15 χρόνια;

Όλα αυτά που δεν γίνονται είναι θάνατος και καταστροφή και είναι δικά σας και εκείνων που σας στηρίζουν, αλλά, είπαμε, ο φθόνος και η βλακεία είναι ανίκητα, δυστυχώς. Και δυστυχώς δεν υπάρχει γυρισμός.

ΠΗΓΗ athensvoice.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να απαριθμήσω άπειρα άλλα θέματα "που δεν γίνονται", τα οποία κατά την προσωπική μου άποψη είναι ακόμα πιο σημαντικά, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια...