John Norum - In your eyes
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014
Ποιος θα έπρεπε να κυβερνά την Ελλάδα;...
Ανάλογα ποιον θα ρωτήσεις, η απάντηση στο ποιος κυβερνά την Ελλάδα ποικίλλει κι αρκετές από τις απαντήσεις δίνουν τον σοβαρό αυτό ρόλο είτε στους… Γερμανούς, είτε στην τρόικα, είτε σε κάποια νεφελώδη «μεγάλα συμφέροντα».
Κατά τη γνώμη μου, στη σημερινή συγκυρία πρόκειται για λάθος ερώτημα. Το σωστό είναι «ποιος θα έπρεπε να κυβερνά την Ελλάδα;». Προφανώς, θα πείτε, η εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Ωστόσο, αν κρίνουμε από το τι συνέβη πριν ακόμη μπούμε στη σημερινή βαθιά κρίση, η απάντηση αυτή δεν φαίνεται να είναι τόσο λυσιτελής όσο ακούγεται.
Διότι όσα κι αν λένε οι επικριτές της πολιτικής που συχνά επέβαλε η τρόικα (που σε πολλά σημεία της ήταν όντως λανθασμένη), οι βάσεις της κρίσης δεν τέθηκαν από κάποιον μυστηριώδη ξένο παράγοντα.
Τέθηκαν από τις αλληλοδιάδοχες και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ενώ σε πολλά θεμελιώδη, όπως αποδείχτηκε, θέματα (όπως π.χ. η αναμόρφωση του τώρα καταρρέοντος συνταξιοδοτικού και ασφαλιστικού συστήματος) οργίλη ήταν και η αντίδραση της αριστερής αντιπολίτευσης.
Κυβερνήσεις που «εμείς» οι πολίτες εκλέξαμε κι αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε.
Ούτε πρόκειται για κάτι «ανεξήγητο». Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης κτίστηκε σταδιακά ένα σύστημα εξουσίας σχεδόν απόλυτα στηριγμένο στον λαϊκισμό, στον οπορτουνισμό και στο διαρκές αλισβερίσι μεταξύ διαφόρων οργανωμένων και ισχυρών συμφέροντα.
Είτε επρόκειτο για ισχυρούς του πλούτου (που σε κάποιες περιπτώσεις «δημιουργήθηκαν» από πολιτικούς μηχανισμούς) είτε για επαγγελματικές τάξεις και συνδικαλιστικές ηγεσίες στο πλαίσιο ενός καθαρά πελατειακού κράτους, είτε και για τον έρμο τον ψηφοφόρο που έμαθε ότι για να πάρουν την ψήφο του πρέπει να του τάξουν παροχές, είτε προσωποποιημένες (τα γνωστά ρουσφέτια) είτε σε συντεχνιακό επίπεδο.
Όμως, παρά την κρίση που μεσολάβησε, στο σύμπλεγμα αυτό δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά, πέρα από το γεγονός ότι το κράτος αρμεγμένο στο έπακρον και υπό τη στενή επίβλεψη της τρόικας δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες να «δώσει» στους εκλεκτούς του.
Ο λαϊκισμός συνεχίζει να κυριαρχεί, με τη βοήθεια βεβαίως και των Μέσων Ενημέρωσης, ο πολιτικός οπορτουνισμός δίνει και παίρνει, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρούνται και ακραία, σχεδόν… ανεξήγητα φαινόμενα, όπως η εκλογή του -υπόδικου- ποδοσφαιρικού παράγοντα Μπέου στη Δημαρχία του Βόλου.
Είναι δε θλιβερό, τουλάχιστον κατά την άποψη του υπογράφοντος, ότι μια σειρά μεγάλες αλλαγές πρακτικά επεβλήθησαν από τους δανειστές, ενώ θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, με πρωτοβουλία των ελληνικών κυβερνήσεων. Κι ότι πολλές ακόμη αλλαγές, ιδίως στον τομέα των κοινώς αποκαλούμενων «μεταρρυθμίσεων», εξακολουθούν να μην έχουν υπάρξει ως σήμερα!
Το χειρότερο είναι ότι η αδυναμία των δύο εκπροσώπων του πάλαι ποτέ δικομματισμού να μετεξελιχθούν, συνδυάζεται με τον παρωχημένο «αριστερό» κομφορμισμό-κρατισμό του ΣΥΡΙΖΑ , ενώ το Ποτάμι φαίνεται να έχασε την αρχική δυναμική του πριν ακόμη εκτεθεί ουσιαστικά σε ακανθώδη διλήμματα τρέχουσας πολιτικής, δείχνοντας ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ουσιαστική αλλαγή σελίδας.
Που σημαίνει ότι στο ερώτημα «ποιος θα έπρεπε να κυβερνά αυτήν τη χώρα;» μάλλον δεν υπάρχει προς ώρας εύκολη απάντηση, όσες θεωρητικές περιγραφές προσόντων κι αν κάνουμε! Κι ότι παρά την εμμονή του κ. Τσίπρα, στη «δημοκρατική διέξοδο» των εκλογών, μάλλον θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα καθ' όλα δημοκρατικό… αδιέξοδο, σε σχέση τουλάχιστον με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας.
Μια κατάσταση που κατά πάσα πιθανότητα αντικατοπτρίζει τα πραγματικά αδιέξοδα μιας κοινωνίας που αλλιώς «έμαθε» και τώρα σύρεται, σε μεγάλο βαθμό ακουσίως, να ζήσει διαφορετικά.
ΠΗΓΗ euro2day.gr
Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014
Προς Σοσιαλκρατιστές όλων των κομμάτων...
του Κώστα Χριστίδη
"Η ανάγκη εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι άμεση και επιτακτική ούτως ή άλλως … Γιατί αυτή τη στιγμή συντελούνται στην παγκόσμια οικονομία αλλαγές όπως η νέα τεχνολογική επανάσταση, η εμφάνιση στο προσκήνιο των χωρών της βάσης του Ειρηνικού Ωκεανού και ο νέος διεθνής καταμερισμός της εργασίας. Άρα το θέμα της ανάπτυξης της οικονομίας μας και της γεφύρωσης του κενού που μας χωρίζει από τους ανταγωνιστές μας είναι εθνική προτεραιότητα … Είναι κάτι που πρέπει να γίνει οπωσδήποτε αν δεν θέλουμε να εκφυλιστούμε σε μία περιθωριακή και υπανάπτυκτη χώρα … Αν φθάσουμε έγκαιρα στο τέρμα, τότε μαζί με τους άλλους εταίρους μας θα συμμετάσχουμε σε μία διαδικασία που, παρά το βραχυπρόθεσμο κόστος της, έχει σημαντικά οφέλη για διανομή στους κερδισμένους.
Εάν η Ελλάδα θέλει ένα κράτος πρόνοιας με υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και ασφαλείς συντάξεις, πρέπει να έχουμε υπόψη μας την μάχη για την αύξηση της παραγωγικότητας … δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αν αυτή η στάση δεν υιοθετηθεί από την εργατική και τη μεσαία τάξη, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ σοβαρές … Στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα … Εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την συμμετοχή στην τεχνολογική επανάσταση, τότε είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε μία τουριστική χώρα. Οι νέοι μας θα μεταναστεύσουν και θα έχουμε έναν πληθυσμό γερόντων που θα φροντίζει τα ξενοδοχεία.
Η Ελλάδα έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα που καταπνίγει την ιδιωτική επιχείρηση … Αυτοί που εργάζονται στον δημόσιο τομέα είναι οι προνομιούχοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Το όνειρο που καλλιεργήθηκε στον μέσο Έλληνα είναι να γίνει μισθωτός υπάλληλος του κράτους. Και αυτό διότι έχουν τους υψηλότερους μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη και καλές διακοπές.
Έχουμε περίπου το διπλάσιο προσωπικό που απαιτείται για να παράγουμε τις απαιτούμενες κρατικές υπηρεσίες … Μπορεί να μας πάρει 10 ή 15 χρόνια, αλλά η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές είναι να θέσουμε τον τομέα αυτό υπό έλεγχο και να αυξήσουμε την παραγωγικότητά του.
Οι άλογες απεργίες, οι υπερβολικές και σε πολλές περιπτώσεις εκβιαστικές απαιτήσεις συντεχνιών, οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων από μικρές και άσχετες με τους φοιτητές μειοψηφίες … υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή. Οδηγούν σε αποδιοργάνωση και κατά συνέπεια σε αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Αυτές οι αντιδημοκρατικές μορφές πάλης, που εκδηλώνονται είτε ως άκαιρες απεργίες, είτε ως καταλήψεις, είτε ως ετσιθελική παρακώλυση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στο κέντρο της Αθήνας, δεν χτυπούν κάποιες επιχειρήσεις ή οργανισμούς. Χτυπούν το κοινωνικό σύνολο, υπονομεύοντας την πανεθνική προσπάθεια και ετοιμότητα που σήμερα είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίες και για την οικονομία μας και για τους δημοκρατικούς μας θεσμούς και για τον ελληνισμό."
Εάν κάποιος σήμερα προέβαινε σε γραπτές ή προφορικές δηλώσεις με το ανωτέρω περιεχόμενο, θα χαρακτηριζόταν ακραίος νεοφιλελεύθερος, όργανο της πλουτοκρατίας, μερκελιστής, ανάλγητος, εχθρός του λαού, πιόνι των τοκογλύφων και τα παρόμοια. Αυτά, πάντως, τα έχει πει ο ιδρυτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και επί οκταετία και πλέον πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου (βλ. αντί πολλών συνέντευξή του στον ‘’Οικονομικό Ταχυδρόμο’’, 30.07.1987, στο ‘’Βήμα’’. 25.10.87, και δηλώσεις του, 04.02.1990). Είχε πλέον συνειδητοποιήσει την καταστρεπτική πορεία, στην οποία μας οδηγούσε το κράτος – φρανκεστάϊν, το οποίο εν πολλοίς ο ίδιος δημιούργησε, και προσπάθησε να το τιθασεύσει, άνευ επιτυχίας …
Έκτοτε παρήλθαν όχι 10 ή 15 αλλά 25 και πλέον έτη και η χώρα οδηγήθηκε σε χρεοκοπία, ακριβώς διότι ‘’η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές να θέσουμε τον δημόσιο τομέα υπό έλεγχο και να αυξήσουμε την παραγωγικότητά του’’ απέτυχε οικτρά.
Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια οδυνηρών στερήσεων, κάποιοι άμεσοι συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου της εποχής εκείνης βάζουν ‘’κόκκινες γραμμές’’ για να μη θιγούν προνόμια συνδικαλιστών, να μην δυσχερανθούν ‘’οι άλογες απεργίες’’, να μην απολυθούν 4.500 υπάλληλοι από έναν δημόσιο τομέα που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε προσωπικό διπλάσιο του απαιτούμενου. Άλλοι πολυάριθμοι οπαδοί, αποτελούντες μέγα μέρος του λεγόμενου ‘’βαθέος ΠΑΣΟΚ’’, μετακόμισαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ και εξακολουθούν να στηρίζουν τις ‘’υπερβολικές και σε πολλές περιπτώσεις εκβιαστικές απαιτήσεις συντεχνιών, καταλήψεις κτιρίων και άλλες, αντιδημοκρατικές (πάντοτε κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου) μορφές πάλης.’’
Οπαδοί του σοσιαλ-κρατισμού, όμως, βρίσκονται σήμερα σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς, είτε αποκαλούνται συντηρητικοί, λαϊκο-δεξιοί ή ‘’κοινωνικά’’ φιλελεύθεροι, είτε εθνικιστές ή ανεξάρτητοι, ‘’προοδευτικοί’’ ή οικολόγοι. Όλοι αυτοί, με τις κατά καιρούς ανακολουθίες και ασυναρτησίες τους, την άγνοια και την πολιτική τους ιδιοτέλεια θεωρούν –στα λόγια- ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα πολύ κακό πολιτικο-οικονομικό σύστημα, εκτός εάν το εφαρμόζουν οι ίδιοι, οπότε εξαγνίζεται. Στην πράξη θέτουν διαρκώς εμπόδια στην προσπάθεια ‘’ανάπτυξης της οικονομίας μας και γεφύρωσης του κενού που μας χωρίζει από τους ανταγωνιστές μας’’, πλήττοντας έτσι καίρια μία κορυφαία εθνική προτεραιότητα.
ΠΗΓΗ EBR
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014
Καιρός να θυμηθούμε την… Ψωροκώσταινα!...
Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου
Παρ' όσα έχει περάσει η χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια, μεγάλο μέρος των πολιτικών, αλλά και της κοινής γνώμης, αρνείται να συνειδητοποιήσει την πιο μεγάλη αλήθεια της κρίσης: Ότι για ένα μεγάλο διάστημα, η Ελλάδα γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη που τη μετέτρεψε από… Ψωροκώσταινα σε χώρα ευρωπαϊκού (σχεδόν) βιοτικού επιπέδου.
Ότι επρόκειτο όμως για μια «ανάπτυξη» στρεβλή, επίπλαστη, διότι δεν στηρίχθηκε σε κάποιες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, ή στα διεθνώς ανταγωνιστικά αγαθά, αλλά στον δανεισμό, στις δημόσιες δαπάνες και στην ανεξέλεγκτη εσωτερική κατανάλωση.
Στα χρόνια εκείνα, η Ελλάδα πραγματικά μεταμορφώθηκε, συχνά με τρόπο ανοργάνωτο και «κιτς», ενώ η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού είδε το επίπεδο ζωής του να εκτοξεύεται, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα υλικά αγαθά.
Κι έτσι πολλοί μάλλον «ξέχασαν» (κι αρκετοί νεότεροι απλώς δεν πρόλαβαν) τα παλιά τα χρόνια πριν από τη δεκαετία του '90, όταν οι οικογένειες παραθέριζαν στο παλιό σπίτι στο χωριό, όταν η προσπέραση στη -μόνο κατ' όνομα- Εθνική με το παλιό 1.000αράκι ήταν… άθλος, όταν οι έγχρωμες τηλεοράσεις, τα εξελιγμένα στερεοφωνικά και οι ξένες μάρκες στα ρούχα ήταν δείγμα σημαντικής ευμάρειας, όπως ήταν επίσης το «μπαλέτο» και οι λοιπές συνηθισμένες πλέον πληρωμένες δραστηριότητες για τα παιδιά.
Αυτό που τώρα θυμούνται είναι το πώς περνούσαν πριν από την κρίση και οι αιτίες που τέλειωσε το όνειρο φαίνεται ότι δεν τους αφορούν. Όπως φαίνεται ότι δεν αφορούν και τους πολιτικούς μας ταγούς, οι οποίοι υπόσχονται (ο ένας περισσότερα, ο άλλος λιγότερα), χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τους την πραγματικότητα.
Η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι οι εξαγωγές έχουν κολλήσει, ότι η υποκατάσταση των εισαγωγών από εγχώρια προϊόντα δεν έχει καν ξεκινήσει στους περισσότερους τομείς κι ότι οι ξένες επενδύσεις σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν τα μεγέθη που θα έπρεπε, ώστε να συμπεράνουμε πως μπορεί να σημειωθεί σοβαρή ανάκαμψη της οικονομίας. Ότι κι ο τουρισμός σύντομα θα πιάσει τα όριά του, αν δεν υπάρξει εθνικό σχέδιο και στρατηγική.
Την ίδια ώρα, παρατηρείται τεράστια ανεργία, όχι μόνο στους νέους, αλλά και στους μεγαλύτερους, ιδίως όταν στα νούμερα των απολυμένων προστεθούν και οι χιλιάδες εργαζόμενοι που δέχονται τις λεγόμενες «εθελούσιες αποχωρήσεις» και γίνονται πρόωρα απόμαχοι της οικονομικής ζωής.
Ζούμε, δυστυχώς, σε μια χώρα που γερνά με ανησυχητικούς ρυθμούς, με ένα ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα που βρίσκεται υπό κατάρρευση, με ένα σύστημα παιδείας που παραπαίει. Σε μια χώρα όπου αν τα συνθέσουμε όλα αυτά, γίνεται προφανές ότι βρίσκεται σε συμπληγάδες διαρκείας.
Ουδείς όμως εστιάζει στα προβλήματα αυτά, είτε πρόκειται για την κυβέρνηση, είτε για την αντιπολίτευση, είτε και για την αποκαλούμενη «πνευματική ηγεσία» του τόπου.
Η κυβέρνηση φόρτωσε την ευθύνη όλων των αλλαγών στην καταραμένη τρόικα και στο μνημόνιο, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι μια σειρά μεγάλες αλλαγές (πολλές εκ των οποίων δεν έχουν γίνει ακόμη!) θα έπρεπε να τις κάνουμε μόνοι μας, για να αντεπεξέλθουμε στο νέο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Και η αντιπολίτευση είτε υπόσχεται άλλου τύπου «παραδείσους» κομμουνιστικής ή εθνικοσοσιαλιστικής υφής, είτε προβάλλει «ελκυστικά» μοντέλα του παρελθόντος, που όμως έχουν παροπλιστεί από την ίδια τη διεθνή πραγματικότητα.
Απότοκο βεβαίως των παραπάνω είναι και το γεγονός ότι ως σήμερα δεν υπάρχει ούτε κάποιο «εθνικό σχέδιο» για ανάταξη της χώρας, αλλά ούτε και συναίνεση έστω σε ορισμένα στοιχειώδη σημεία.
Μέρος της ευθύνης όμως, στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, δεν μπορεί να μην αφορά και τον λαό, τον κάθε πολίτη που δεν θέλει να αντιληφθεί ότι οι καταστάσεις άλλαξαν κι ότι τα πρότυπα του χθες αποδείχθηκαν στην πράξη αποτυχημένα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το γεγονός ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν αναδείχθηκαν νέοι πρωταγωνιστές, στην πολιτική, στην κοινωνία, ακόμη και στην οικονομία, αποτελεί τρανή απόδειξη του βαθύτερου προβλήματος που ζούμε, αλλά και της αδυναμίας του ελληνικού «συστήματος» να μετεξελιχθεί για να αντιμετωπίσει τις νέες συνθήκες.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε να ονειρευόμαστε ένα μέλλον ίδιο με το πρόσφατο παρελθόν, ενώ στην πράξη καλλιεργούμε τις συνθήκες για μια μόνιμη επιστροφή σε πιο παλιά χρόνια, στην εποχή της «Ψωροκώσταινας».
ΥΓ.: Περισσότερα για την περίφημη «Ψωροκώσταινα» εδώ.
Παρ' όσα έχει περάσει η χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια, μεγάλο μέρος των πολιτικών, αλλά και της κοινής γνώμης, αρνείται να συνειδητοποιήσει την πιο μεγάλη αλήθεια της κρίσης: Ότι για ένα μεγάλο διάστημα, η Ελλάδα γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη που τη μετέτρεψε από… Ψωροκώσταινα σε χώρα ευρωπαϊκού (σχεδόν) βιοτικού επιπέδου.
Ότι επρόκειτο όμως για μια «ανάπτυξη» στρεβλή, επίπλαστη, διότι δεν στηρίχθηκε σε κάποιες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, ή στα διεθνώς ανταγωνιστικά αγαθά, αλλά στον δανεισμό, στις δημόσιες δαπάνες και στην ανεξέλεγκτη εσωτερική κατανάλωση.
Στα χρόνια εκείνα, η Ελλάδα πραγματικά μεταμορφώθηκε, συχνά με τρόπο ανοργάνωτο και «κιτς», ενώ η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού είδε το επίπεδο ζωής του να εκτοξεύεται, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα υλικά αγαθά.
Κι έτσι πολλοί μάλλον «ξέχασαν» (κι αρκετοί νεότεροι απλώς δεν πρόλαβαν) τα παλιά τα χρόνια πριν από τη δεκαετία του '90, όταν οι οικογένειες παραθέριζαν στο παλιό σπίτι στο χωριό, όταν η προσπέραση στη -μόνο κατ' όνομα- Εθνική με το παλιό 1.000αράκι ήταν… άθλος, όταν οι έγχρωμες τηλεοράσεις, τα εξελιγμένα στερεοφωνικά και οι ξένες μάρκες στα ρούχα ήταν δείγμα σημαντικής ευμάρειας, όπως ήταν επίσης το «μπαλέτο» και οι λοιπές συνηθισμένες πλέον πληρωμένες δραστηριότητες για τα παιδιά.
Αυτό που τώρα θυμούνται είναι το πώς περνούσαν πριν από την κρίση και οι αιτίες που τέλειωσε το όνειρο φαίνεται ότι δεν τους αφορούν. Όπως φαίνεται ότι δεν αφορούν και τους πολιτικούς μας ταγούς, οι οποίοι υπόσχονται (ο ένας περισσότερα, ο άλλος λιγότερα), χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τους την πραγματικότητα.
Η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι οι εξαγωγές έχουν κολλήσει, ότι η υποκατάσταση των εισαγωγών από εγχώρια προϊόντα δεν έχει καν ξεκινήσει στους περισσότερους τομείς κι ότι οι ξένες επενδύσεις σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν τα μεγέθη που θα έπρεπε, ώστε να συμπεράνουμε πως μπορεί να σημειωθεί σοβαρή ανάκαμψη της οικονομίας. Ότι κι ο τουρισμός σύντομα θα πιάσει τα όριά του, αν δεν υπάρξει εθνικό σχέδιο και στρατηγική.
Την ίδια ώρα, παρατηρείται τεράστια ανεργία, όχι μόνο στους νέους, αλλά και στους μεγαλύτερους, ιδίως όταν στα νούμερα των απολυμένων προστεθούν και οι χιλιάδες εργαζόμενοι που δέχονται τις λεγόμενες «εθελούσιες αποχωρήσεις» και γίνονται πρόωρα απόμαχοι της οικονομικής ζωής.
Ζούμε, δυστυχώς, σε μια χώρα που γερνά με ανησυχητικούς ρυθμούς, με ένα ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα που βρίσκεται υπό κατάρρευση, με ένα σύστημα παιδείας που παραπαίει. Σε μια χώρα όπου αν τα συνθέσουμε όλα αυτά, γίνεται προφανές ότι βρίσκεται σε συμπληγάδες διαρκείας.
Ουδείς όμως εστιάζει στα προβλήματα αυτά, είτε πρόκειται για την κυβέρνηση, είτε για την αντιπολίτευση, είτε και για την αποκαλούμενη «πνευματική ηγεσία» του τόπου.
Η κυβέρνηση φόρτωσε την ευθύνη όλων των αλλαγών στην καταραμένη τρόικα και στο μνημόνιο, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι μια σειρά μεγάλες αλλαγές (πολλές εκ των οποίων δεν έχουν γίνει ακόμη!) θα έπρεπε να τις κάνουμε μόνοι μας, για να αντεπεξέλθουμε στο νέο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Και η αντιπολίτευση είτε υπόσχεται άλλου τύπου «παραδείσους» κομμουνιστικής ή εθνικοσοσιαλιστικής υφής, είτε προβάλλει «ελκυστικά» μοντέλα του παρελθόντος, που όμως έχουν παροπλιστεί από την ίδια τη διεθνή πραγματικότητα.
Απότοκο βεβαίως των παραπάνω είναι και το γεγονός ότι ως σήμερα δεν υπάρχει ούτε κάποιο «εθνικό σχέδιο» για ανάταξη της χώρας, αλλά ούτε και συναίνεση έστω σε ορισμένα στοιχειώδη σημεία.
Μέρος της ευθύνης όμως, στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, δεν μπορεί να μην αφορά και τον λαό, τον κάθε πολίτη που δεν θέλει να αντιληφθεί ότι οι καταστάσεις άλλαξαν κι ότι τα πρότυπα του χθες αποδείχθηκαν στην πράξη αποτυχημένα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το γεγονός ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν αναδείχθηκαν νέοι πρωταγωνιστές, στην πολιτική, στην κοινωνία, ακόμη και στην οικονομία, αποτελεί τρανή απόδειξη του βαθύτερου προβλήματος που ζούμε, αλλά και της αδυναμίας του ελληνικού «συστήματος» να μετεξελιχθεί για να αντιμετωπίσει τις νέες συνθήκες.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε να ονειρευόμαστε ένα μέλλον ίδιο με το πρόσφατο παρελθόν, ενώ στην πράξη καλλιεργούμε τις συνθήκες για μια μόνιμη επιστροφή σε πιο παλιά χρόνια, στην εποχή της «Ψωροκώσταινας».
ΥΓ.: Περισσότερα για την περίφημη «Ψωροκώσταινα» εδώ.
ΠΗΓΗ euro2day.gr
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014
Οι μικροί δικτάτορες του ελληνικού δημοσίου...
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι πλέον σαφές ότι ολόκληρη η χώρα στηρίζει την ύπαρξη της στο δημόσιο και στις «κοινωνίες» των υπαλλήλων του. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ευνομούμενη πολιτεία με εθνική υπόσταση αλλά για μια «χαλαρή συνομοσπονδία συντεχνιών» που λυμαίνεται τις οποιεσδήποτε εγγυήσεις της κρατικής εξουσίας.
Όλα αυτά είναι γνωστά. Εκείνο όμως, που εντυπωσιάζει είναι η εμμονή της πολιτείας στον αναχρονισμό όλων σχεδόν των θεσμών της, προκειμένου να συντηρήσει την κρατικοδίαιτη αγορά της χώρας. Για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο που αντιλαμβάνεται την εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού, οι μισές τουλάχιστον δημόσιες υπηρεσίες θα έπρεπε να λειτουργούν με ελάχιστους υπαλλήλους και για την ακρίβεια με άλλες ειδικότητες από αυτές που υπάρχουν τώρα. Γιατί είναι ξεκάθαρο, πως κάθε θεσμός που υπηρετούν, αδυνατεί να εκσυγχρονιστεί και τείνει σταδιακά, προς την απαξίωσή του. Θα ήταν επιπλέον απολύτως χρήσιμο, κάποιοι θεσμοί που αναπτύχθηκαν σε άλλες εποχές να σταματήσουν την άσκοπη λειτουργία τους.
Γιατί δεν το κάνουμε; Επειδή, απολύοντας τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους θα καταρρεύσει σε ένα χρόνο η ελληνική αγορά (υπάρχουν πόλεις της επαρχίας, που ζουν από τους δημόσιους υπαλλήλους...) και κατ΄επέκταση η οικονομία. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Και τι συνεχίζουμε να κάνουμε; Να χρηματοδοτούμε, και μάλιστα με δανεικό χρήμα, μια τεχνητή αλλά και αρρωστημένη κατάσταση, καταδικάζοντας και μολύνοντας και τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας.
Με λίγα λόγια, το ελληνικό δημόσιο αντιστέκεται στον πολιτισμό που εξελίσσεται και οπωσδήποτε, στη δημοκρατία που διαλύεται. Να μερικά παραδείγματα: Η αυτοματοποίηση και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση δεν προχωρούν για να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή, δεν θα υπήρχαν οι μισοί υπάλληλοι των υπουργείων, δεν θα υπήρχαν τα ΚΕΠ, σχεδόν όλοι των ασφαλιστικών ταμείων (χρειάζονται λίγους κομπιουτεράδες που θα δούλευαν και από το σπίτι τους...), των ΟΤΑ και πολλοί άλλοι, αν προχωρούσε η ηλεκτρονική διαχείριση των αναγκών και η ηλεκτρονική αγωγή των Ελλήνων σε όλες τις ηλικίες.
Είναι εξωφρενικό να προσπαθεί κάποιος να κάνει επέκταση δραστηριότητας και να παίζει θέατρο με τους τρελούς δικτατορίσκους, μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί η «προπολεμική» τους σφραγίδα! Δεν χρειάζεται παρά μόνο να μπει στο σύστημα, να το δηλώσει και να φορολογηθεί!!!
Ο συγκεντρωτισμός και η γραφειοκρατία θα συνεχίζονται και θα μας πεθαίνουν ως χώρα, για να κρατηθούν στη ζωή οι παρωχημένοι μηχανισμοί του δημοσίου. Χρειαζόμαστε άλλες ειδικότητες, χρειαζόμαστε νέα παιδιά που κάνουν θαύματα με τα δίκτυα τους, χρειαζόμαστε περισσότερους και καλύτερους δασκάλους στα σχολεία, γιατρούς στα νοσοκομεία. Έχουμε ανάγκη τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους και με άλλες ικανότητες, για να ανταποκριθούν στον νέο κόσμο που τρέχει μπροστά μας.
Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς πιστεύω ότι καταλαβαίνουν ότι, μολονότι δεν φταίνε οι ίδιοι (η κομματοκρατία αυτόν τον κόσμο έφτιαξε...), βρίσκονται σε θέσεις που δεν είναι απαραίτητες. Και γι΄ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να τις δικαιολογήσουν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι μικροί δικτάτορες που, αντί να πουν ευχαριστώ στη σαπίλα που τους κρατάει ακόμα, δε χάνουν ευκαιρία να βασανίζουν τους πολίτες. Ένας στους δέκα είναι αρκετός για να δημιουργήσει θύλακες παραλογισμού σε κάθε υπηρεσία.
Τι πρέπει να γίνει; Δεν ξέρω. Να μείνει η κοινωνία εκατό χρόνια πίσω, για να τυπώνουμε χαρτούρα και να ανταλλάσσουμε σφραγίδες; Ας το κάνουμε. Ας συνεχιστεί ο διεθνής διασυρμός της χώρας, ας καταστραφεί όλη η ιδιωτική οικονομία, ας καταδικάσουμε τους νέους για να σώσουμε την οποιαδήποτε κυρία Μάγδα στον ΟΑΕΕ, που σκίζει έγγραφα των συναδέλφων της και στέλνει για βόλτες τους ασφαλισμένους της...
Είτε θέλουμε είτε όχι, ο αυτοματισμός, η ηλεκτρονική τεχνολογία και γενικά, η διαφοροποίηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών του πολιτισμού μας, δείχνουν τη δημοκρατία του μέλλοντος. Σ΄αυτή λοιπόν τη δημοκρατία, δεν έχουν χώρο ούτε οι συντεχνίες, ούτε οι σφραγίδες, ούτε οι κομπλεξικοί και αγενέστατοι δικτατορίσκοι του δημοσίου.
Στις αποκεντρωμένες κοινωνίες του μέλλοντος, το δημόσιο θα αποτελείται μόνο από σοβαρούς θεσμούς και ανεξάρτητες αρχές ελέγχου. Έχουμε ανάγκη από θέσεις και πρόσωπα ποιότητας, στην παιδεία, στην υγεία, στην ανώτατη διοίκηση. Εκεί όπου οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι.
Όλα τα υπόλοιπα θα μας τα φτιάξουν οι μηχανές. Εμείς τον άνθρωπο πρέπει να σώσουμε. Εκεί βρίσκεται το χρέος μας, όχι στα γκισέ και στις υπογραφές των εγκυκλίων...
Υ.Γ
Είναι πολύ χρήσιμο να περιηγηθεί κάποιος στο Μητρώο Μισθοδοτούμενων Ελληνικού Δημοσίου για να κατανοήσει πλήρως τη διαστρωμάτωση των ειδικοτήτων.
http://apografi.yap.gov.gr/apografi/default.asp
Είναι πλέον σαφές ότι ολόκληρη η χώρα στηρίζει την ύπαρξη της στο δημόσιο και στις «κοινωνίες» των υπαλλήλων του. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ευνομούμενη πολιτεία με εθνική υπόσταση αλλά για μια «χαλαρή συνομοσπονδία συντεχνιών» που λυμαίνεται τις οποιεσδήποτε εγγυήσεις της κρατικής εξουσίας.
Όλα αυτά είναι γνωστά. Εκείνο όμως, που εντυπωσιάζει είναι η εμμονή της πολιτείας στον αναχρονισμό όλων σχεδόν των θεσμών της, προκειμένου να συντηρήσει την κρατικοδίαιτη αγορά της χώρας. Για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο που αντιλαμβάνεται την εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού, οι μισές τουλάχιστον δημόσιες υπηρεσίες θα έπρεπε να λειτουργούν με ελάχιστους υπαλλήλους και για την ακρίβεια με άλλες ειδικότητες από αυτές που υπάρχουν τώρα. Γιατί είναι ξεκάθαρο, πως κάθε θεσμός που υπηρετούν, αδυνατεί να εκσυγχρονιστεί και τείνει σταδιακά, προς την απαξίωσή του. Θα ήταν επιπλέον απολύτως χρήσιμο, κάποιοι θεσμοί που αναπτύχθηκαν σε άλλες εποχές να σταματήσουν την άσκοπη λειτουργία τους.
Γιατί δεν το κάνουμε; Επειδή, απολύοντας τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους θα καταρρεύσει σε ένα χρόνο η ελληνική αγορά (υπάρχουν πόλεις της επαρχίας, που ζουν από τους δημόσιους υπαλλήλους...) και κατ΄επέκταση η οικονομία. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Και τι συνεχίζουμε να κάνουμε; Να χρηματοδοτούμε, και μάλιστα με δανεικό χρήμα, μια τεχνητή αλλά και αρρωστημένη κατάσταση, καταδικάζοντας και μολύνοντας και τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας.
Με λίγα λόγια, το ελληνικό δημόσιο αντιστέκεται στον πολιτισμό που εξελίσσεται και οπωσδήποτε, στη δημοκρατία που διαλύεται. Να μερικά παραδείγματα: Η αυτοματοποίηση και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση δεν προχωρούν για να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή, δεν θα υπήρχαν οι μισοί υπάλληλοι των υπουργείων, δεν θα υπήρχαν τα ΚΕΠ, σχεδόν όλοι των ασφαλιστικών ταμείων (χρειάζονται λίγους κομπιουτεράδες που θα δούλευαν και από το σπίτι τους...), των ΟΤΑ και πολλοί άλλοι, αν προχωρούσε η ηλεκτρονική διαχείριση των αναγκών και η ηλεκτρονική αγωγή των Ελλήνων σε όλες τις ηλικίες.
Είναι εξωφρενικό να προσπαθεί κάποιος να κάνει επέκταση δραστηριότητας και να παίζει θέατρο με τους τρελούς δικτατορίσκους, μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί η «προπολεμική» τους σφραγίδα! Δεν χρειάζεται παρά μόνο να μπει στο σύστημα, να το δηλώσει και να φορολογηθεί!!!
Ο συγκεντρωτισμός και η γραφειοκρατία θα συνεχίζονται και θα μας πεθαίνουν ως χώρα, για να κρατηθούν στη ζωή οι παρωχημένοι μηχανισμοί του δημοσίου. Χρειαζόμαστε άλλες ειδικότητες, χρειαζόμαστε νέα παιδιά που κάνουν θαύματα με τα δίκτυα τους, χρειαζόμαστε περισσότερους και καλύτερους δασκάλους στα σχολεία, γιατρούς στα νοσοκομεία. Έχουμε ανάγκη τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους και με άλλες ικανότητες, για να ανταποκριθούν στον νέο κόσμο που τρέχει μπροστά μας.
Οι περισσότεροι απ΄ αυτούς πιστεύω ότι καταλαβαίνουν ότι, μολονότι δεν φταίνε οι ίδιοι (η κομματοκρατία αυτόν τον κόσμο έφτιαξε...), βρίσκονται σε θέσεις που δεν είναι απαραίτητες. Και γι΄ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να τις δικαιολογήσουν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι μικροί δικτάτορες που, αντί να πουν ευχαριστώ στη σαπίλα που τους κρατάει ακόμα, δε χάνουν ευκαιρία να βασανίζουν τους πολίτες. Ένας στους δέκα είναι αρκετός για να δημιουργήσει θύλακες παραλογισμού σε κάθε υπηρεσία.
Τι πρέπει να γίνει; Δεν ξέρω. Να μείνει η κοινωνία εκατό χρόνια πίσω, για να τυπώνουμε χαρτούρα και να ανταλλάσσουμε σφραγίδες; Ας το κάνουμε. Ας συνεχιστεί ο διεθνής διασυρμός της χώρας, ας καταστραφεί όλη η ιδιωτική οικονομία, ας καταδικάσουμε τους νέους για να σώσουμε την οποιαδήποτε κυρία Μάγδα στον ΟΑΕΕ, που σκίζει έγγραφα των συναδέλφων της και στέλνει για βόλτες τους ασφαλισμένους της...
Είτε θέλουμε είτε όχι, ο αυτοματισμός, η ηλεκτρονική τεχνολογία και γενικά, η διαφοροποίηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών του πολιτισμού μας, δείχνουν τη δημοκρατία του μέλλοντος. Σ΄αυτή λοιπόν τη δημοκρατία, δεν έχουν χώρο ούτε οι συντεχνίες, ούτε οι σφραγίδες, ούτε οι κομπλεξικοί και αγενέστατοι δικτατορίσκοι του δημοσίου.
Στις αποκεντρωμένες κοινωνίες του μέλλοντος, το δημόσιο θα αποτελείται μόνο από σοβαρούς θεσμούς και ανεξάρτητες αρχές ελέγχου. Έχουμε ανάγκη από θέσεις και πρόσωπα ποιότητας, στην παιδεία, στην υγεία, στην ανώτατη διοίκηση. Εκεί όπου οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι.
Όλα τα υπόλοιπα θα μας τα φτιάξουν οι μηχανές. Εμείς τον άνθρωπο πρέπει να σώσουμε. Εκεί βρίσκεται το χρέος μας, όχι στα γκισέ και στις υπογραφές των εγκυκλίων...
Υ.Γ
Είναι πολύ χρήσιμο να περιηγηθεί κάποιος στο Μητρώο Μισθοδοτούμενων Ελληνικού Δημοσίου για να κατανοήσει πλήρως τη διαστρωμάτωση των ειδικοτήτων.
http://apografi.yap.gov.gr/apografi/default.asp
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Αυτό που κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι μιλάμε για το δημόσιο που πληρώνεται από όλους εμάς!
Την στιγμή που κάποιοι αντιδρούν σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την ίδια στιγμή διαμαρτύρονται και για τους φόρους που πληρώνουν, αλλά αδυνατούν να κάνουν την σύνθεση και να σκεφτούν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονται από αυτούς ακριβώς τους φόρους!
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014
Ας προσέξουν τι εύχονται...
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά, αν και κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πίσω από τις τελευταίες μέσω... sms καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια. Πρέπει, πάντως, να του πιστώσουμε ότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τις καπηλευθεί, να στείλει ένα ακόμη μήνυμα του ριζοσπαστισμού και της “επαναστατικότητας” του.
Είδε πως δεν του πολυβγαίνει η αναταραχή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με τους αποκλεισμούς των πρυτανικών αρχών και τα ενώπιον τηλεοράσεως νταηλίκια των κομματικών εγκάθετων στην φοιτητική κοινότητα (που, άλλωστε, ουδέποτε αποκήρυξε η σχολίασε έστω αρνητικά), λόγω της σθεναρής και αποφασιστικής στάσης κάποιων νέων πρυτάνεων, και επέλεξε να...κατέβει σε χαμηλότερη “πίστα”-αυτή των μαθητών!
Έτσι, λοιπόν, πριν οι καταλήψεις αρχίσουν να φθίνουν (μετά την απειλή ότι οι χαμένες μέρες θ' αντικατασταθούν με μείωση ημερών από τις γιορτινές και καλοκαιρινές διακοπές, και την εξεταζόμενη σκέψη όσοι μαθητές καταληψίες ξεπεράσουν το επιτρεπόμενο όριο απουσιών να μένουν στην ίδια τάξη...), ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε να τις... προμοτάρει: ο εκπρόσωπος του κόμματος κ. Σκουρλέτης απεφάνθη δημοσίως πως “οι καταλήψεις είναι υγιής αντίδραση σε επιλογές που θέτουν ταξικούς (;) φραγμούς...”, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ το προχώρησε λίγο παραπέρα διατρανώνοντας ότι “ οι καταλήψεις πρέπει να γίνουν αγώνας για ολόκληρη την κοινωνία...”, και την φιλοσοφικό-ανθρωπιστική διάσταση την διακήρυξε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ (και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ...) κ. Θέμης Κοτσιφάκης, σημειώνοντας πως “οι μαθητές, μέσω των κινητοποιήσεων, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι...”! Όπερ έδει δείξαι....
“Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση...”, κατά πως θα λέει και η μαοϊκή συνιστώσα (δεν μπορεί, θα υπάρχει...)του ΣΥΡΙΖΑ. Και συνεπής στην γνωστή επιμονή του κόμματος στην “κινηματική υπερδραστηριότητα”, που στοχεύει, μεταξύ των άλλων, και στην κεφαλαιοποίηση της οργής, απόγνωσης και ανασφάλειας της κοινωνίας. Δεν πρωτοτυπεί, άλλωστε, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σ' αυτήν την οργανωμένη αντίδραση σε κάθε μορφής “κανονικότητα”, που ίσως μας φέρει ένα βήμα πιο μπροστά. Έτσι έκαναν και τα σημερινά συγκυβερνούντα κόμματα, ως αξιωματική αντιπολίτευση: το ύστερο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα “θα ακύρωνε” όποια συμφωνία και ιδιωτικοποίηση έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη”, το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ κατέβαινε στο λιμάνι κραυγάζοντας συνθήματα κατά της κινέζικης COSCO, που θα την ... έδιωχνε μόλις γινόταν αυτό κυβέρνηση, ο Σαμαράς... κατήγγειλε στα Ζάππεια το μνημόνιο και διαφήμιζε την φιλοσοφική λίθο για την άμεση ανάπτυξη...
Μόνο που καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Και μόνο οι πάλαι ποτέ σοβιετικοί εγκέφαλοι επέμεναν πώς “αν η πραγματικότητα δεν συμφωνούσε με τις αποφάσεις τους... τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!” Η “μεγάλη αναταραχή” (και οι υποσχέσεις και “δεσμεύσεις” για όλα και προς όλους), είναι “ωραία κατάσταση” όσο οι ευθύνες και οι αποφάσεις, η καυτή πατάτα, βρίσκεται στα χέρα άλλων. Και οι “άλλοι”, όταν κραύγαζαν και συμπεριφέρονταν αντιπολιτευτικά ως... ΣΥΡΙΖΑ, είχαν την δυνατότητα να “εξιλεώνονται” έναντι των υποσχέσεων τους επειδή “παρέλαβαν καμμένη γη”, αλλά και την καταστροφική, όπως αποδείχθηκε, “εναλλακτική” να κανακεύουν τον κόσμο που ψάρευαν για την ψήφο του, με δανεικά λεφτά και επίπλαστη ευμάρεια...
΄Άλλαξαν τα πράγματα. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι περίοδοι των “παχέων αγελάδων” (των δανεικών...) ώστε να μπορούν να εξοφληθούν με χρέωση... στο μέλλον, λευκές επιταγές. Η κοινωνία έφθασε στα όριά της, και απελπισμένη προσδοκά, χωρίς λογική ενδεχομένως αλλά με σαφέστατη εκδικητική διάθεση, να εισπράξει ( μερικώς, έστω...) τα υπεσχημένα. Κι' όποιος δεν θα μπορέσει “να παραδώσει” τα υπεσχημένα, θα γνωρίσει από πρώτο χέρι και πολύ οδυνηρά τι πραγματικά σημαίνει “μεγάλη αναταραχή”. Από τους καταληψίες μαθητές, τους “αντάρτες” φοιτητές, τους μισθωτούς και συνταξιούχους, τους ανέργους, αυτούς που πουλάνε τα σπίτια τους για να πληρώσουν φόρους(και περιμένουν την πλήρη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ...), τους εκτός δημόσιας υγείας τους... τους... τους πάντες όλους!
ΠΗΓΗ iefimerida.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Χρησιμοποιώ την συγκεκριμένη φωτογραφία γιατί μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Αναρωτιέμαι τι κατάλαβαν αυτοί που το έγραψαν...
Προσωπικά, το θεωρώ ως την επιτομή της ηλιθιότητας και τον πάτο της σημερινής παιδείας.Το εντυπωσιακό είναι ότι κάποιοι το θεωρούν εξυπνάδα!
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014
Η κοινωνία μας χρειάζεται μάλλον ψυχανάλυση...
Κατεβαίνω την Ακαδημίας και βλέπω στο πανεπιστήμιο το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ένα σύνθημα τουλάχιστον 41 χρόνων παλιό. Πρέπει να γράψω κάτι για όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια, για την παρακμή, τις αδυσώπητες κομματικές μάχες για εξουσία και ευρωπαϊκά προγράμματα, δηλαδή χρήμα. Αλλά όταν βλέπω από κάτω το σύνθημα «Λαός και νεολαία τσακίζουν τις σύγχρονες χούντες», δεν θέλω να γράψω κανένα πολιτικό επιχείρημα, δεν μ’ ενδιαφέρει καμία πολιτική αντιπαράθεση με το λογικά αδιανόητο. Το μόνο που μου ’ρχεται αυθόρμητα στο στόμα είναι ένα σαρκαστικό, σιγά, ρε φίλε, μη σκίσεις κανένα καλσόν.
Κι όταν εμένα, ενός μεγάλου, τα υποτιθέμενα νεανικά συνθήματα μου φαίνονται τόσο σκονισμένα, τόσο συντηρητικά, μισού αιώνα παλιά, τότε έχουμε πρόβλημα. Πρόβλημα μεγαλύτερο από το πολιτικό.
Έπειτα βλέπω αυτή τη φωτογραφία στις εφημερίδες.
Και την κοιτάζω ώρα γιατί είναι μια φωτογραφία που με σοκάρει. Γιατί αυτή η φωτογραφία αναδύει μόνο υστερία. Τι θα κάνουν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι αν κάτι πραγματικά οδυνηρό συμβεί στη ζωή τους; Γιατί αυτή η φωτογραφία δείχνει ότι οι πρωταγωνιστές έχουν ταυτιστεί με το ρόλο τους, πιστεύουν πράγματι ότι ζουν μεγαλειώδεις στιγμές, αντιμετωπίζουν σύγχρονες χούντες στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου με τους φρέντο από το Starbucks στο χέρι. Και αν πιστεύεις ακράδαντα ότι η πραγματικότητα είναι έτσι όπως εσύ την έχεις στο μυαλό σου, τότε, ως γνωστόν, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τα ίδια, σαν να ’ναι η πραγματικότητα του μυαλού σου αληθινή.
Πώς έφτασε αυτή η κοινωνία να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, να φτιάχνει μια δική της, βολική, εύκολη αλλά ανύπαρκτη; Το καλλιεργεί πάνω από 20 χρόνια. Από την εποχή της πλαστικής ευδαιμονίας με δανεικά χρήματα. Όλα ήταν δυνατά, the sky is the limit. Όλοι θέλαμε να είμαστε πλούσιοι και διάσημοι, όλοι είχαν δικαίωμα σε μια εύκολη ζωή, όλοι έπρεπε να έχουμε το μερίδιό μας στα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας. Ήμασταν τραγουδιστές γιατί πηγαίναμε στα τάλεντ σόου, επώνυμοι γιατί κλεινόμασταν σ’ ένα σπίτι, όλοι έπρεπε να βρεθούμε σε μια φωτογραφία γυαλιστερού περιοδικού, να είμαστε το τριήμερο «περνάτε καλά; Μύκονοοοος». Δεν υπήρχαν περιορισμοί, υποχρεώσεις, μόνο κεκτημένα δικαιώματα. Η αξία της εργασίας, της παραγωγής, του ταλέντου έγιναν ανύπαρκτες έννοιες, άχρηστες, υποτιμητικές, αρκούσε η αναγνωρισιμότητα. Για μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας αυτός ο ψεύτικος κόσμος ήταν ο μόνος κόσμος που ήξερε, δεν θυμόταν άλλον. Κανείς δεν ήθελε να ξέρει ότι οφειλόταν σε δανεικά και ευρωπαϊκά πακέτα Ντελόρ, ότι χωρίς αυτά η οικονομική μας παραγωγή θα ισοδυναμούσε με ένα επίπεδο ζωής όπως της Βουλγαρίας. Το θέμα είναι να περνάς καλά. Καλή σας απόλαυση.
Έπειτα ήρθε η καταιγίδα του ίντερνετ. Οι πανωλεθρίαμβοι 42 ιντσών της τηλεόρασης πολλαπλασιάστηκαν στις μικρές οθόνες των υπολογιστών. Οι ρόλοι και τα δράματα σειρών δωματίου και ριάλιτι σόου της τηλεόρασης των 90s έγιναν ανεξέλεγκτα, πολλαπλασιάστηκαν σε χιλιάδες «προσωπικά προφίλ». Επισήμως τώρα πια ο καθένας δημιουργούσε το ρόλο της ζωής του, έφτιαχνε το avatar που ονειρευόταν. Όλα ακόμα πιο κραυγαλέα για να ξεχωρίσουν στο αχανές διάστημα του διαδικτύου. Υπερχείλιση συναισθημάτων, μελοδραματισμός μέχρι ναυτίας, αδυσώπητες συγκρούσεις στα πληκτρολόγια. Έγινε χαμός πάλι χθες. Πού έγινε ο χαμός και δεν πήρα είδηση; Στο φέισμπουκ.
Μάχες, φίλοι και εχθροί, σκληρές συγκρούσεις, χεράκι πάνω επιδοκιμασία, χεράκι κάτω μίσος, νικητές και ηττημένοι, στρατοί της νύχτας, διάσημοι εσωτερικού χώρου, άυλοι πόλεμοι, ρόλοι. Ξανά ρόλοι. Σ’ αυτό τον κόσμο όλοι έγραφαν, όλοι έλεγαν, όλοι θύμωναν, όλοι αγανακτούσαν. Κανείς δεν έκανε κάτι. Πολλοί μιλάνε και λίγοι κάνουν πράγματα, το πρόβλημα της χώρας.
Τέλος, ήρθε η οικονομική κρίση και μας αποτελείωσε. Ο συντηρητικός λαϊκισμός, για να διασώσει το χρεοκοπημένο σύστημα, πλάσαρε τη θυματοποίηση. Καλά ήμασταν, καλά περνούσαμε, μέχρι που ήρθαν οι κακοί, οι Ευρωπαίοι, η Μέρκελ, οι τρόικες, οι τοκογλύφοι και μας απειλούν, συνωμοτούν εναντίον μας και θέλουν να μας πάρουν τον ελληνικό τρόπο ζωής, αυτόν που μεγαλούργησε στα νάιλον χρόνια. Εμείς, θύματα της επίθεσης των «ξένων», δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, μόνο να αντισταθούμε στις σύγχρονες χούντες, στους κατακτητές, στους δοσίλογους, ψυχή βαθιά και ραντεβού στα γουναράδικα. Κάτω τα χέρια από την παλιά Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να διορθώσουμε τίποτα, να δημιουργήσουμε τίποτα, να παράγουμε κάτι, να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο βιώσιμης ζωής. Αντίθετα. Η κυρίαρχη ιδεολογία, από τα άκρα δεξιά ως τα άκρα αριστερά, ένα μόνο πράγμα λέει: Να αντισταθούμε, να διατηρήσουμε όσα μπορούμε περισσότερα από την παλιά Ελλάδα που χρεοκόπησε. Πέντε χρόνια παράγουμε Αντίσταση αντί για νέες δουλειές. Πέντε χρόνια όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι λένε ένα πράγμα: «Να μην περάσει». 5 χρόνια η κοινωνία παράγει «αγώνες» και αγωνιστές. Κατηγορεί σε όλους τους τόνους τη μεταπολίτευση, τα κόμματα της μεταπολίτευσης και συγχρόνως δίνει μάχες για να μην αλλάξει τίποτα από τη μεταπολίτευση. Και το χειρότερο, ούτε καν καταλαβαίνει πόσο σουρεαλιστική είναι η στάση της. Μάτια ερμητικά κλειστά.
Πριν από τα πολιτικά σχέδια, η κοινωνία μας χρειάζεται μάλλον ψυχανάλυση. Να ανοίξει διάπλατα τα μάτια και να αντικρίσει τον εαυτό της. Να αντιμετωπίσει τον εαυτό της. Με τα παλιά παραμύθια δεν φτιάχνονται καινούργιες ιστορίες.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)