Ευσεβείς πόθοι ερήμην της αριθμητικής...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε. Η λαϊκή σοφία ταιριάζει γάντι στις διάφορες περί ευσεβών πόθων δηλώσεις, οι οποίες διατυπώνονται ενώ προερχόμαστε από μια εκλογική αναμέτρηση και μια άγονη διαδικασία διερευνητικών εντολών που οδήγησε σε νέα εκλογική αναμέτρηση.

Οι δηλώσεις αυτές γίνονται ενώ όλοι γνωρίζουν πως το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Μαΐου έφερε την σφραγίδα της τιμωρίας και του εξοστρακισμού και πέραν τούτου ουδέν.

Γίνονται επίσης αυτές οι δηλώσεις, ενώ είναι βέβαιο πως αυτή τη φορά οι Έλληνες – έχοντας υπόψη τους και την πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία ασυνεννοησίας και αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης – έχουν συνειδητοποιήσει πως ο χρόνος έχει τελειώσει προ πολλού.

Έτσι, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος δηλώνει πως εκτός από την ανασύσταση της παράταξής του, επιθυμεί και μία κυβέρνηση «με κορμό την υπεύθυνη κεντροαριστερά», σπεύδοντας συγχρόνως να ξεκαθαρίσει πως το κόμμα του δεν θα γίνει «τσόντα» κανενός.

Συγγνώμη, αλλά πώς θα συμβεί αυτό;

Προφανώς όταν ο κ. Βενιζέλος μιλά για «υπεύθυνη κεντροαριστερά» έχει ήδη αποκλείσει συνεργασία με το ΚΚΕ (που επιθυμεί έξοδο από την ΕΕ) και ΣΥΡΙΖΑ (που επιθυμεί καταγγελία του μνημονίου, άρα έξοδο από το ευρώ και, κατά συνέπεια, και από την ΕΕ).

Επομένως, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά στη στάση των συγκεκριμένων κομμάτων, δεν απομένει παρά η ΔΗΜΑΡ.

Και επομένως, τα κουκιά δεν βγαίνουν. Είναι ζήτημα αριθμητικής.

Διότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει στάση και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αλλάξει στάση, θα αφαιρέσει από το προπαγανδιστικό οπλοστάσιό του τα καλύτερα «δολώματα».

Ο κ. Τσίπρας μέχρι σήμερα δηλώνει πως τα πρώτα δύο μέτρα που θα λάβει ενδεχόμενη δική του κυβέρνηση είναι η ακύρωση του προγράμματος λιτότητας και «η προσπάθεια αύξησης των συντάξεων», μέσω πρόσθετου φόρου στα «πλούτη» (συνέντευξη στο ρωσικό κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο Vesti).

Τα «πλούτη» είναι μια νέα ασαφής έννοια, ενώ ερωτηματικά δημιουργεί και η δήλωση (στο Σπήγκελ και αλλού) σύμφωνα με την οποία «θα κάνουμε τα πάντα ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να κρατήσει το ευρώ».

Συγγνώμη, αλλά τι σημαίνει «θα κάνουμε τα πάντα»; Ούτε αυτό διευκρινίζεται.

Την ίδια ώρα, και ο κ. Τσίπρας θέλει μια «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Εντάξει, αλλά ποιας Αριστεράς; Το ΚΚΕ δεν δέχεται, το ΠΑΣΟΚ (αν μπορεί να τοποθετηθεί σ’ αυτό το τόξο, αν και ο κ. Βενιζέλος μιλά για «κεντροαριστερά») θεωρεί πως κατάργηση του προγράμματος λιτότητας σημαίνει καταγγελία της σύμβασης και έξοδο από το ευρώ και η ΔΗΜΑΡ επιθυμεί παραμονή στο ευρώ και επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης των στόχων προσαρμογής.

Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας λέει πως «θα κάνουμε το παν ώστε αυτή τη φορά η αριθμητική να είναι με το μέρος μας».

Αλλά και πάλι η αριθμητική δεν βγαίνει.

Μέσα στη σύγχυση, ο κ. Καμμένος λέει (Μέγκα) πως θα μπορούσε να στηρίξει μια εθνική κυβέρνηση, υπό τον όρο να μην υπάρχουν σε αυτήν οι κ. κ. Σαμαράς και Βενιζέλος.

Εννοεί δηλαδή πως οι Σαμαράς και Βενιζέλος θα τα μαζέψουν και θα φύγουν για να στηριχτεί μια κυβέρνηση – την οποία δεν θα στηρίζουν όλοι οι υπόλοιποι πλην των βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο αριθμός των οποίων προς το παρόν είναι άγνωστος, αφού τα ποσοστά του συγκεκριμένου κόμματος δείχνουν να πέφτουν.

Από την πλευρά του, ο κ. Κουβέλης λέει πως «θα επιδιώξουμε να κάνουμε κυβέρνηση με προοδευτικό πολιτικό περιεχόμενο», προσθέτοντας πως απεύχεται μεν το ενδεχόμενο μιας τρίτης εκλογικής αναμέτρησης, αλλά και δεν την αποκλείει!

Και πως το κόμμα του θα κάνει (και αυτό) ό,τι μπορεί για να έχει η χώρα κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας πως η ΔΗΜΑΡ θα απευθύνει το πρόγραμμά της «στον ΣΥΡΙΖΑ, αναμφισβήτητα, αλλά με συγκεκριμένα πράγματα» καθώς και σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, «στη βάση συγκεκριμένης γραπτής πολιτικής συμφωνίας».

Τι είναι αυτά τα «πράγματα»; Άγνωστο κι’ αυτό!

Η Νέα Δημοκρατία ήλθε πρώτη – αν και τραυματισμένη λόγω πολλαπλών διασπάσεων – στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Και όλα δείχνουν πως θα είναι πρώτη – και με αυξημένα ποσοστά – και σ’ αυτές της 17ης Ιουνίου.

Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει πρόθυμη να λάβει μέρος σε κυβέρνηση συνεργασίας με όσους δέχονται αλλαγή του μνημονίου και παραμονή στο ευρώ (Σαμαράς, Real News).

Όλα τα άλλα είναι υπερβολικά νεφελώδη, ελάχιστα ρεαλιστικά και εξαιρετικά επικίνδυνα για μια χώρα σε πραγματικό κίνδυνο…

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Διακυβέρνηση ή χάος;...

Του MIXAΛΗ ΓΑΡΓΑΛΑΚΟΥ

Ακούς δώθε και κείθε ψηφοφόρους να δηλώνουν την πρόθεσή τους να ρίξουν στην κάλπη τυφλή ψήφο διαμαρτυρίας «κατά του συστήματος διακυβέρνησης που μας έφερε μέχρι εδώ»! 

Κι όταν διατυπώνεις το ορθολογικό ερώτημα «την επαύριον των εκλογών το χάος της ακυβερνησίας που θα προκύψει ποιος θα το πληρώσει;» τότε διαπιστώνεις έκπληκτος ότι ούτε καν τους έχει απασχολήσει το τι μέλλει γενέσθαι. 

Προφανώς έως τα τώρα οι ψηφοφόροι διακατέχονται από διαθέσεις άλογης διαμαρτυρίας, γιʼ αυτό και στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται άνοδος των άκρων, δηλαδή της ανεύθυνης αριστερής ή ακροδεξιάς ρητορικής πρότασης διαμαρτυρίας κατά του «Μνημονίου». 

Επειδή όμως η τυφλή αντιμνημονιακή ψήφος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο χάος της ακυβερνησίας, σε μια περίοδο που η χώρα δίνει μάχη ζωής ή θανάτου για τη διάσωσή της και την έξοδο από την κρίση, είναι εύλογο να περιμένει κανείς ότι μπροστά στην κάλπη ο σημερινός τυφλά διαμαρτυρόμενος θα συγκρατηθεί, θα το ξανασκεφτεί και τελικά θα επιλέξει την ψήφο ευθύνης.

• Άλλωστε το επιχείρημα «πώς θα ψηφίσω πάλι τους ιδιους που μας έφεραν έως εδώ;» είναι ολόπλευρα ισοπεδωτικό και ανεδαφικό. 

Ασφαλώς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που κυβέρνησαν τον τόπο μετά τη μεταπολίτευση έχουν ευθύνες και για τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος –ανάλογο μερίδιο ευθύνης έχει και το πολιτικό προσωπικό τους ωστόσο– ούτε είναι ίδιας τάξης οι ευθύνες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ούτε είναι ίδιες οι ευθύνες του πολιτικού προσωπικού των δύο κομμάτων εξουσίας. 

Γενικά η ισοπέδωση κομμάτων ή πολιτικών είναι εξ ορισμού άδικη και εν μέρει εμπεριέχει σπέρμα φασίζουσας αντίληψης.

• Έπειτα γιατί δεν έχει ευθύνες το «αντιμνημονιακό μπλοκ» για το γεγονός ότι φτάσαμε έως εδώ; 

Αλήθεια, ο κ. Καμμένος δεν ήταν μέχρι πρότινος υπουργός του κ. Καραμανλή όταν εκτροχιαζόταν τόσο το έλλειμμα όσο και το χρέος; 

Αλήθεια η κ. Παπαρήγα και ο κ. Τσίπρας δεν ήταν εκείνοι που στήριξαν μέχρι θανάτου τις αλόγιστες σπατάλες στις ΔΕΚΟ και στους δήμους (εκ των οποίων σε αρκετούς ασκούσαν και τη διοίκησή τους);

Ποιος ξέχασε την πρόσφατη εν μέσω κρίσης «μεγαλοφυέστατη» πρόταση του κ. Τσίπρα να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας με την πρόσληψη εκατό χιλιάδων νέων δημοσίων υπαλλήλων!

ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Ξέρω ότι ακούγεται σαν το "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αλλά η χρήση μίας τέτοιας φράσης για λάθος λόγο δεν την καθιστά λανθασμένη από εδώ και στο εξής και εις τους αιώνας των αιώνων!

Δυστυχώς κινδυνεύουμε να την πατήσουμε όπως ο Πέτρος με τον λύκο...

Έχει φωνάξει τόσες φορές "λύκος" το ΠΑΣΟΚ ώστε κανένας πια δεν δίνει σημασία!

Επίσης ξέρω ότι η αγαπημένη ατάκα τον τελευταίο καιρό είναι "κοίτα τι πάθαμε με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις!" οπότε η λύση είναι η έλλειψη αυτοδυναμίας και οι κυβερνήσεις συνεργασίας.

Προφανώς κανένας δεν θέλει να θυμάται τις κυβερνήσεις συνεργασίας του πρόσφατου αλλά και του παλαιότερου παρελθόντος μας.

Δεν παύει όμως ότι υπάρχουν, είναι πολλές, ουδέποτε λειτούργησαν, ουδέποτε υπήρξαν αποτελεσματικές και ευτυχώς πάντα υπήρξαν βραχύβιες γιατί η ανάγκη του κράτους να κυβερνηθεί ήταν πάντα μεγαλύτερη από την όρεξη κάποιων να "παίζουν την... κυβέρνηση"!

Ακόμα κι αν δεν θέλουν να θυμούνται τα παλιά (από την δεκακομματική κυβέρνηση του '50 έως τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα) ας ρίξουν μία ματιά στην "κυβέρνηση" Παπαδήμου και αν είναι ικανοποιημένοι ας συνεχίσουν να προτείνουν την παράταση της σημερινής ακυβερνησίας.

Και ο Θεός βοηθός!...

Ελλείψει λύσεων, μαζεύουμε ... υπογραφές!...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Υπό κανονικές συνθήκες, η παρουσία ενός πρωθυπουργού στο ιδρυτικό συνέδριο ενός νέου κόμματος, όχι μόνο δεν θα κινούσε υποψίες. Απλώς  θα αποτελούσε ένα είδος «γραφειοκρατικής διαδικασίας» στο πλαίσιο της λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Δεν ζούμε, όμως, υπό κανονικές συνθήκες. Και επομένως η παρουσία και η μακροσκελής ομιλία του κ. Γ. Παπανδρέου στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη, είναι φυσικό να κινεί τις υποψίες περί μελλοντικών συνεργασιών.

Άλλωστε, ο κ. Παπανδρέου δεν το έκρυψε. Έκανε από το βήμα του συνεδρίου πρόταση για ανάπτυξη ενός «πολιτικού διαλόγου», τον οποίο προσδιόρισε ως «γόνιμο» και «χωρίς προκαταλήψεις».

Έθεσε μάλιστα και το πλαίσιο του διαλόγου. Με αναφορές που παραπέμπουν στις θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς (όπως αυτή της σταθερής ευρωπαϊκής κατεύθυνσης της χώρας) και βάζοντας τις βάσεις για μια σειρά «συνεργασίες», όπως η έκδοση του ευρωομολόγου, η επιβολή του περίφημου Φόρου Τόμπιν στις χρηματιστηριακές συναλλαγές και η συλλογή υπογραφών κατά της χρήσης πυρηνικής ενέργειας.

Από εκεί και πέρα, ακούστηκαν και διάφορα γενικά θέματα όπως η… αντιμετώπιση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού (ενώ το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι εντελώς διαφορετικό και αφορά στην εισβολή μεταναστών από την Β. Αφρική), η ανάγκη για μια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη (η οποία, βέβαια, καλείται να εφαρμόζει νόμους παραγραφής που ψηφίζει η νομοθετική εξουσία), η προώθηση Χάρτας Κοινωνικών Δικαιωμάτων στη χώρα μας (άγνωστο τι σημαίνει αυτό σε μια χώρα όπου καταργείται το κοινωνικό κράτος), η ενίσχυση της συνεργασίας για την προστασία του περιβάλλοντος (ολίγον περιβάλλον ποτέ δεν βλάπτει), η προώθηση της ισονομίας και της ισοπολιτείας για την προστασία των αδυνάτων (ούτε αυτό κολλάει στον καιρό της τρόικας).

Μάλιστα, κατά την ομιλία του (και αυτό ενισχύει τις υποψίες για μελλοντικές συνεργασίες), αναγνώρισε δυνατότητα συνεργασίας μόνο με την Δημοκρατική Αριστερά, αφού την εξαίρεσε από τις επιθέσεις του προς τα άλλα κόμματα της Αριστεράς.

Όλα αυτά, μαζί με όσα διαμείφθηκαν χθες στη Βουλή, με αντιπαραθέσεις επί παντός επιστητού – αλλά δυστυχώς χωρίς πολιτικό βάθος και περιεχόμενο – αποδεικνύουν ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν προσπαθεί πραγματικά να αλλάξει, αλλά απλώς προσπαθεί να μας πείσει ότι άλλαξε.

Για παράδειγμα, ακούμε κάθε τόσο προτάσεις περί συλλογής υπογραφών. Πότε για το ευρωομόλογο, πότε για την πυρηνική ενέργεια, σε λίγο ποιος ξέρει για τι άλλο.

Είναι σαφές ότι πρόκειται για κινήσεις εντυπωσιασμού. Είναι επίσης σαφές ότι κάποια πράγματα λέγονται επειδή δεν υπάρχουν πραγματικά καινούργιες ιδέες. Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί οποιοσδήποτε εχέφρων αυτής της χώρας πως στο μέλλον δεν θα κάνουμε τίποτε άλλο από το να μαζεύουμε υπογραφές.

Πόσες υπογραφές πρέπει να μαζέψουμε τελικά για να βγάλουμε τη… νόρμα μας;

Και επιτέλους, οφείλουν να αντιληφθούν όλοι ότι δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες. Μπροστά μας βρίσκεται η αναδιάρθρωση. Θέλουν να το καταλάβουν ή όχι; Προφανώς όχι.

Ο Φώτης Κουβέλης είχε την ευγένεια να καλέσει, για λόγους αβροφροσύνης, όπως συνηθιζόταν στο παρελθόν, εκπροσώπους των κομμάτων στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματός του.

Αλλά ο κ. Παπανδρέου χρησιμοποίησε το βήμα του συνεδρίου του για να στείλει προς τα έξω το μήνυμα πως… «τι κι’ αν μας στέλνετε δημοσκοπικά στα τάρταρα, εμείς θα συνενώσουμε τις δυνάμεις μας. Και πάλι εμείς θα σας κυβερνήσουμε».

Η λογική ότι στις δύσκολες εποχές απαιτείται συνένωση δυνάμεων, είναι κατά βάση σωστή. Το πρόβλημα είναι ποιες δυνάμεις συνενώνονται και αν έχει απομείνει σ’ αυτές οποιοδήποτε ίχνος αξιοπιστίας.

Και στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι διαστροφή να σκέφτεσαι τρόπους για να διατηρηθείς στην εξουσία ή να αποτελέσεις τμήμα της εξουσίας μιας χώρας που έχει χρεοκοπήσει αν δεν σκοπεύεις να την βγάλεις από το αδιέξοδο.

Και προτάσεις περί συλλογής υπογραφών, χάρτας δικαιωμάτων και αντιμετώπισης της ξενοφοβίας ούτε τις υποβαθμίσεις ανακόπτουν, ούτε τα spread κατεβάζουν. Ας αφήσουμε που δεν τις ακούει κανείς.

 

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη...

Του Σαράντου Ι. Καργάκου

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ.

Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων" ...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά.

Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας.

Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος.
Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο λείται το 14,5% του πληθυσμού).
Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία!

Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια».

Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

ΠΗΓΗ  thebest.gr

H «συμμαχία των προθύμων» βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης...

Είναι εμφανής το τελευταίο διάστημα η αλλαγή στάσης, η αλλαγή ρότας των εξαπτέρυγων. Η κομπανία PASOK and friends, η «συμμαχία των προθύμων» βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.

Την αρχή έκανε ο Καρατζαφέρης, ο οποίος βλέποντας το κίνδυνο να μείνει χωρίς ρόλο, στην προοπτική δηλαδή το δεξί δεκανίκι της κυβέρνησης να το παίζει πλέον η Ντόρα, άλλαξε φρασεολογία και επιχειρήματα.

Και η Δημοκρατική Αριστερά αρνήθηκε να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο του ΥΠΟΙΚ, αφαιρώντας από την Κυβέρνηση  πολύτιμες κοινοβουλευτικές εφεδρείες.

Η μεγάλη έκπληξη όμως είναι η αλλαγή στάσης της Ντόρας Μπακογιάννη απέναντι στην Κυβέρνηση Παπανδρέου, καθώς η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας πολλαπλασιάζει την κριτική και τις επιθέσεις της στα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ.

Είναι προφανές ότι η κα Μπακογιάννη, αντιλαμβανόμενη ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι αντίθετη με την κυβερνητική πολιτική, επιχειρεί να διεκδικήσει το δικό της μερίδιο από την εντεινόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών, γεγονός που εκτιμά ότι θα βοηθήσει  τη Δημοκρατική Συμμαχία να ξεφύγει από τα κάτωθι του ψυχολογικού ορίου του 3% ποσοστά, τα οποία της δίνουν οι πρώτες δημοσκοπήσεις ο οποίες ακολούθησαν την ίδρυση του κόμματος.

Η πολιτικός που όχι μόνο ψήφισε το Μνημόνιο, αλλά και στήριξε με όλους τους τρόπους και σε όλα τα μέτωπα την Κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες, τώρα καταφεύγει στην κριτική προς αυτήν μπας και μπει στην ερχόμενη Βουλή.

Μιας και η κα Μπακογιάννη έχει κάνει διαλέξεις περί λαϊκισμού, μήπως αναγνωρίζει στη στάση της ψήγματα καιροσκοπισμού και πολιτικάντικης συμπεριφοράς και νοοτροπίας;

Τις προάλλες, για παράδειγμα, εμφανίστηκε στην εκπομπή της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ, άσκησε κριτική στην πολιτική της Κυβέρνησης, ενώ συμπλήρωσε πως δεν σκοπεύει να ζητήσει η ίδια από τον Γιώργο Παπανδρέου συνάντηση, αν και θα ανταποκριθεί, εφόσον μια τέτοια πρωτοβουλία τη δρομολογήσει ο Πρωθυπουργός.

Αφήνει δηλαδή και την πόρτα ανοικτή, σε περίπτωση που τη θυμηθεί ο ΓΑΠ. Θα σας καλέσει, μην άγχεσθαι. Κάτσε λίγο να μαζέψει τη δική του κοινοβουλευτική ομάδα που φυλλοροεί και θα ασχοληθεί εκ νέου με τις φίλιες δυνάμεις.

Σχετικά με τα χαμηλά ποσοστά που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις, η Ντόρα Μπακογιάννη ανέπτυξε την εξής συλλογιστική: «Είναι καλύτερο να πάμε από κάτω προς τα πάνω, παρά ανάποδα, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν με άλλα κόμματα» ήταν η αποστροφή της προέδρου της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

Υπάρχει και το ενδεχόμενο από κάτω, να πάτε πιο κάτω και ύστερα ακόμη παρακάτω, καθώς αν δεν καταγράφει μια πολιτική κίνηση δυναμική στην αρχή, χαιρετίσματα στην εξουσία, αλλά δεν θα επεκταθώ καθώς έρχονται και γιορτινές ημέρες και δεν είναι στις προθέσεις μου να σας στενοχωρήσω.

Μικρός Οδυσσέας

ΠΗΓΗ ANTINEWS

ΠΟΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ;...

Όλη η κουβέντα τις τελευταίες ημέρες επικεντρώνεται στις σημερινές συναντήσεις του ΓΑΠ με τους πολιτικούς αρχηγούς, με στόχο να κερδίσει την συναίνεσή τους στα νέα μέτρα.

Βέβαια η άποψη όλων είναι ήδη ρητά καταγεγραμμένη οπότε μάλλον πρόκειται για.. καφεδάκι με παρέα!

Ο ΓΑΠ ικετεύει για συναίνεση τα λοιπά κόμματα της βουλής (και μάλιστα μόνο τα εκλεγμένα μια και των υπολοίπων η συναίνεση είναι δεδομένη!) ενώ χάνει την συναίνεση μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.

Οι δικοί του βουλευτές κάνουν σήμερα αντιπολίτευση εκ των έσω, προσπαθώντας να περισώσουν έστω και ψήγματα της χαμένης τους αξιοπρέπειας.

Αυτοί που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο λόγω κομματικής πειθαρχίας και χωρίς καν να το έχουν διαβάσει, βρέθηκαν ξαφνικά και χωρίς να έχουν ενημερωθεί μπροστά στο μνημόνιο vol 2 και τώρα στο μνημόνιο vol 3!

Έχοντας παραχωρήσει σχεδόν απεριόριστες δυνατότητες στον υπουργό οικονομικών, κάνοντάς τον πραγματικό “τσάρο” και όχι μόνο κατ' ευφημισμό, τώρα  τον στήνουν στον τοίχο με αποκλειστικό σκοπό να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στους ψηφοφόρους τους.

Αυτοί λοιπόν οι “αντιστασιακοί” της πεντάρας αντιδρούν λέγοντας πράγματα που η ΝΔ φωνάζει από την πρώτη στιγμή.

Αν και θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για τον Σαμαρά, την σθεναρή στάση του και την ορθότητα των επιχειρημάτων του... αυτό δεν λύνει το πρόβλημα!

Οι πρώιμοι “αντιστασιακοί” του ΠΑΣΟΚ είναι σίγουρο ότι στην βουλή θα ψηφίσουν οτιδήποτε τους σερβίρει ο οποιοσδήποτε υπουργός γιατί “είναι πολύ γλυκιά η εξουσία”!

Έτσι θα δεχτούν τα μέτρα του μνημονίου vol 3, και 4, και 5...  και όσων προλάβουν να περάσουν μέχρι να φύγουν νύχτα!

Δεν έχει σημασία αν το ονομάζουν επικαιροποίηση του μνημονίου, μνημόνιο vol 3, προοδευτικές διαρθρωτικές αλλαγές, κλπ, κλπ, κλπ.

Το νόημα παραμένει το ίδιο.

Η χώρα βαδίζει με βήμα γοργό προς την καταστροφή!

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι μερικές από αυτές τις αλλαγές είναι επιβεβλημένες και προς τον σωστό δρόμο, γίνονται άκαιρα και χωρίς να έχει προϋπάρξει ανάπτυξη ώστε να υπάρχει δυνατότητα απασχόλησης σε σωστές επιχειρήσεις με σωστές συνθήκες εργασίας.

Μέσα σε όλα αυτά βγήκε εχθές και ο Χρυσοχοϊδης να ανακοινώσει όχι βέβαια “αναπτυξιακό” νόμο (λέξη απαγορευμένη δια ροπάλου αυτή και τα παράγωγά της!) αλλά “επενδυτικό” νόμο και μάλιστα με εφαρμογή από τον Απρίλιο του 2011!!!

Υπήρχε κάποιος λόγος να γίνει τώρα μία τέτοια ανακοίνωση πλην του προφανούς... να καταλαγιάσουν δηλαδή οι αντιδράσεις!

Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ...
Πόσο σίγουροι είναι ότι δεν θα είναι κυβέρνηση τον Απρίλιο οπότε δεν θα είναι δικό τους θέμα το που θα βρεθούν οι πόροι για όσα τάζουν;

Η διαγραφή χρεών προς το δημόσιο ύψους σχεδόν 25 δις δεν βοηθάει.
Προφανώς μιλάμε για το περιβόητο “λεφτά υπάρχουν”... αλλά επειδή δεν μπορούμε να τα εισπράξουμε τα χαρίζουμε χωρίς καν να ξέρουμε σε ποιους και γιατί.

Με λίγα λόγια, δίνουν την εντύπωση μίας κυβέρνησης που λειτουργεί(!!!) πρόχειρα, νομοθετεί στο πόδι και προσπαθεί να αντέξει... άλλη μία μέρα!

Από ότι φαίνεται δεν θα αντέξουν πολύ ακόμα και σύντομα θα κληθούμε να αποφασίσουμε για το μέλλον του τόπου, το δικό μας και των παιδιών μας.

Εμείς θα δώσουμε συναίνεση σε όλα αυτά 

 
ή θα σκεφτούμε με την 

 
απλή κοινή λογική;....

Καμία δυνατότητα συνεργασίας...

- Mπορεί, να υπάρξει συνεννόηση, τουλάχιστον ανάμεσα σ' εσάς και τον κ. Παπανδρέου για επώδυνες αλλά αναγκαίες αλλαγές στην Παιδεία, στη διοίκηση των ΔΕΚΟ, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς κ.λπ; Θα καθίσετε μαζί του σ' ένα τραπέζι;

- Εχω ήδη «καθίσει στο τραπέζι» περισσότερες από μία φορές. Ας μην κρυβόμαστε. Κάθε συνεννόηση προϋποθέτει και ορισμένα ελάχιστα. Τα οποία σήμερα δεν τα βλέπω. Εκτός αν ως «συνεννόηση» η κυβέρνηση εννοεί την προσχώρησή μας στις δικές τις θέσεις. Κι αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να γίνει…

- Είστε παλιοί φίλοι με τον κ. Παπανδρέου. Μιλάτε ποτέ για κρίσιμα θέματα χωρίς να το ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι; Στράβωσε κάτι σ' αυτήν τη σχέση;

- Δεν υπάρχουν «μυστικές συναντήσεις» όπως υπονοεί το ερώτημά σας. Και δεν έχει αλλάξει κάτι στην προσωπική μας σχέση. Και οι δύο ξέρουμε ότι άλλο προσωπικές σχέσεις κι άλλο πολιτική.

- Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει με τις εξεταστικές επιτροπές ώστε να βοηθηθεί η συναίνεση αλλά να μην υπάρξει οσμή συγκάλυψης και πολιτικής ομερτά;

- Δεν συνδέσαμε ποτέ τις εξεταστικές με τη συναίνεση. Εμείς πρώτοι είπαμε «όλα στο φως». Αλλά όταν υπάρχουν παραπομπές πολιτικών προσώπων χωρίς ενδείξεις σκανδάλου, χωρίς βλάβη του Δημοσίου και χωρίς το παραμικρό στοιχείο για τη ροή πολιτικού χρήματος, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Εμείς τέτοιες «ομηρίες» δεν δεχόμαστε! Και εν πάση περιπτώσει, είμαστε πρόθυμοι να συνεργαστούμε με όποιον επιδιώκει αλλαγή οικονομικής πολιτικής, για να  βγούμε από την κρίση με ανάπτυξη. Αλλά με όσους αποδέχονται τα αδιέξοδα του Μνημονίου δεν υπάρχει δυνατότητα συνεργασίας.

- Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση θα βγάλει πέρα το σισύφειο έργο που απορρέει από το Μνημόνιο ή θα έχουμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις;

- Ακριβώς όπως το είπατε, «σισύφειο». Που σημαίνει μάταιο. Ετσι ακριβώς είναι, χωρίς ελπίδα. Το Μνημόνιο δεν «περπατάει». Αυτό σχεδόν ομολογείται πλέον. Από 'κει κι ύστερα, θα δούμε…

- Γιατί αποκλείετε τον μεγάλο συνασπισμό με τεχνοκράτες σε κρίσιμα πόστα, αν τα πράγματα χειροτερεύσουν;

- Πρώτον, γιατί το πολιτικό σύστημα θα αναγεννηθεί με το να αναλάβει τις ευθύνες του. Οχι με το να τις απεμπολήσει! Δεύτερον, διότι οι τεχνοκράτες είναι χρήσιμοι να λένε τη γνώμη τους, αλλά δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη και κάποιος πρέπει να κάνει τη σύνθεση. Και κάποιος πρέπει να παίρνει και την ευθύνη. Αυτό είναι δουλειά του πολιτικού.

- Πιστεύετε ότι η επιμήκυνση στην αποπληρωμή των δανείων είναι αναπόφευκτη; Η αναδιάρθρωση; Αποκλείετε την έξοδο από το ευρώ;

- Προσπαθούμε να αποφύγουμε, να αποτρέψουμε και το ένα και το άλλο. Και βασική αντίθεσή μας με το Μνημόνιο είναι ότι οδηγεί και στο ένα και στο άλλο με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει την κρίση ελλειμμάτων-υπερδανεισμού με άμεση ανάκαμψη, αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και αλλαγή του αναπτυξιακού της μοντέλου. Αν κάνει αυτά που πρέπει να κάνει, δεν χρειάζεται ούτε «αναδιάρθρωση» ούτε θα τεθεί ζήτημα για το ευρώ. Αν συνεχίσει στο ίδιο αδιέξοδο, τότε σύντομα θα συνειδητοποιήσουν όλοι ότι αυτό που εμφανίστηκε ως «σωτηρία» ήταν καταστροφή.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (τμήμα συνέντευξης Σαμαρά)

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ :

Αντώνη, μην πας σε συνάντηση με τον Παπανδρέου!

Ότι και να πεις θα το περάσουν για σύμπνοια και συνεπώς συνενοχή!

Δώσε συνεντεύξεις στην τηλεόραση και πες ξεκάθαρα τις απόψεις και τις λύσεις που προτείνει το κόμμα.

Απλή κοινή λογική...