Η ζωή είναι σκληρή και χρειάζεται δουλειά...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Ό,τι και να πουν από δω και πέρα, η αλήθεια είναι ότι το εξάμηνο στα πανεπιστήμια έχει ήδη χαθεί. Εντωμεταξύ ο υπουργός ψάχνει να βρει ευφάνταστους τρόπους για να επαναφέρει όσους έβγαλε σε διαθεσιμότητα, πίσω με νέους διορισμούς «εργαστηριακών» υπαλλήλων, οι διοικητικοί υπάλληλοι ικανοποιημένοι λένε να επιστρέψουν στις δουλειές τους αλλά δεν τους αφήνουν συνελεύσεις που αποφασίζουν «διά βοής» συνέχιση του αγώνα και ο πρύτανης δίνει παράσταση στο Παρίσι με έργο που έγραψε, σκηνοθέτησε και παίζει ο ίδιος ενώπιον 54 θεατών στο Ελληνικό Σπίτι.

Συγνώμη, οι φοιτητές πού βρίσκονται όλο αυτό τον καιρό; Έφτιαξαν σελίδα στο Facebook «Ανοιχτά Πανεπιστήμια» και έκαναν 29.000 like. Μετά, φαντάζομαι, θα έκαναν like και σε μια χαριτωμένη γατούλα που είχαμε ανεβάσει εμείς στο site και μετά, πιο ήσυχοι πια, θα τράβηξαν και μια πόζα «selfie» να ποστάρουν στο instagram.

Πού είναι εκείνες οι «μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και καταλήψεις του ηρωικού φοιτητικού κινήματος»; Γιατί, αν 78.000 άνθρωποι ξυπνούσαν μια μέρα, πήγαιναν όλοι στο πανεπιστήμιό τους, έμπαιναν στις αίθουσες και έλεγαν κόψτε την πλάκα, εμείς θέλουμε να σπουδάσουμε, τότε κανείς δεν θα ’κανε τον ηθοποιό στο Παρίσι. Αλλά οι φοιτητές δυσκολεύονται να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα. Όπως δυσκολεύεται όλη η κοινωνία μας. Μέχρι τώρα έκαναν διαδηλώσεις και καταλήψεις για να κλείσουν οι σχολές, πού να φανταστούν τώρα ότι το αίτημα που τους συμφέρει είναι να ανοίξουν; Έκλειναν τις σχολές για να μη χάνουν το χρόνο τους, έπαιρναν πτυχία χωρίς αντίκρισμα, τους ήταν αδιάφορο αφού με αυτά μοριοδοτούνταν για να μπουν στο Δημόσιο. Έκαναν «ηρωικούς αγώνες» για να περνάνε γρήγορα οι ανιαρές διαδικασίες μέχρι τη μοριοδότηση και για να εξοστρακίζουν τον πιθανό ανταγωνισμό από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και, ξαφνικά, το έργο τελείωσε. Πρώτη φορά πρέπει να σκεφτούν τι στ’ αλήθεια είναι οι σπουδές και πώς πρέπει να γίνονται για το δικό τους συμφέρον.

Πάντα, από την αρχή αυτής της κρίσης, σε κάθε διαδήλωση, βλέποντας τα φλογερά νεανικά πρόσωπα που φώναζαν τα ίδια συνθήματα με τους υπόλοιπους, απορούσα. Μα, καλά, δεν καταλάβαιναν ότι διαδηλώνουν εναντίον των εαυτών τους; Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να αντιληφθείς απλά πράγματα. Όχι στο ξεπούλημα του δημοσίου φώναζαν, για να μην κλείσει μια χρεοκοπημένη κρατική επιχείρηση. Ώστε να κλείσουν δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις και να μη βρουν οι ίδιοι ποτέ δουλειά. Κάτω τα χέρια από τις πρόωρες συντάξεις, ώστε όταν έρθει η ώρα να μην υπάρχουν καν ταμεία για να πάρουν οι ίδιοι σύνταξη. Όχι στην αξιολόγηση, ώστε να χάσουν οι ίδιοι το πλεονέκτημα της πιο μορφωμένης γενιάς, υπέρ των κομματικών πελατών που καταλαμβάνουν τις θέσεις χωρίς προσόντα και μάχονται φυσικά κατά της οποιασδήποτε αξιολόγησης. Όχι στις περικοπές των συντάξεων, ώστε να πληρώνουν αυτοί με τις ασφαλιστικές εισφορές τους των 511 ευρώ μισθών τις συντάξεις των 3.000 στις ΔΕΚΟ.

Σ’ όλο τον κόσμο συμβαίνει αυτό, η γενιά των baby boomers που απόλαυσε τα μεταπολεμικά χρόνια της δυτικής ευδαιμονίας, τώρα που τα πράγματα στράβωσαν, αρνείται να αλλάξει τον τρόπο ζωής της και μεταφέρει το λογαριασμό στα παιδιά της. Όμως στην Ελλάδα το φαινόμενο έχει πάρει βρικολακικές διαστάσεις. Οι νέοι, παραδόξως, δεν φαίνονται να το καταλαβαίνουν. Ζαλισμένοι από την κυρίαρχη ρητορική, πειστική επειδή εκφέρεται από τα δεξιά ως τα αριστερά ίδια κι απαράλλαχτη, επαναλαμβάνουν και μάλιστα με μεγαλύτερη ορμή όσα στρέφονται εναντίον τους. Οι νέοι, οι νέοι αν είναι δυνατόν, καταφεύγουν πρώτοι σε ιδεολογικά ρεύματα των αρχών του προηγούμενου αιώνα, στο νεοφασισμό και το νεοσταλινισμό. Έπειτα, κάνουν like στο Facebook.

Κάποτε είχα γράψει μια πρόταση, που μόνο όταν την είδα τυπωμένη κατάλαβα τη σκληρότητά της: Μια κοινωνία φαίνεται αν είναι γερασμένη, όχι από τους γέρους της, αλλά από τους νέους της. Μια χρονιά, το έτος που έκανα μάθημα ήταν πιο ξύπνιο, με περισσότερη αυτοπεποίθηση από τα συνηθισμένα, κι έτσι είχαμε αναπτύξει μεγαλύτερη οικειότητα. Με κορόιδευαν όταν τους έλεγα τι μουσική ακούω, αυτό λέγεται παλιμπαιδισμός, κύριε. Κι εγώ τους πείραζα, ακούτε την ίδια μουσική με τους πατεράδες σας, πάτε στα ίδια μέρη με τους πατεράδες σας, έχετε τις ίδιες αξίες στη ζωή. Μια φορά είχαν απεργίες και διαδηλώσεις, με περίμεναν περήφανα να μου πουν πόσο άδικο είχα που τους υποτιμώ. Εγώ, εντωμεταξύ, είχα δει τα πανό στο προαύλιο, τα συνθήματα στις σκάλες ανεβαίνοντας, μπήκα μέσα γελώντας. Δεν είσαστε στα καλά σας, λέγανε. Με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος, πριν μας έλεγες συμβιβασμένους, τώρα πάλι δεν σ’ αρέσει που αντιστεκόμαστε. Πώς να τους εξηγήσω ότι το φαινόμενο ήταν τρομακτικό, ότι νόμιζα πως ζω ταινία επιστημονικής φαντασίας, ότι όλα όσα έλεγαν ήταν λάθος γιατί τα ήξερα; Γιατί τα συνθήματα ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ πριν 30 χρόνια, στους ίδιους τοίχους, με τα ίδια λόγια στο μακρινό παρελθόν;

Η κυνική αλήθεια βέβαια είναι ότι οι νέοι ήξεραν τι έκαναν. Η εποχή της δανεικής ευδαιμονίας, για τους περισσότερους, ήταν πολύ βολική. Έμεναν με τη μαμά τους μέχρι τα 40, η ιδιοκατοίκηση ήταν η μεγαλύτερη της Ευρώπης, δεν πλήρωναν νοίκι, οι μισές οικογένειες είχαν ένα εξοχικό, άντε ένα ή δυο σπίτια στο χωριό, κάθε νοικοκυριό δυο αυτοκίνητα, τα βασικά ήταν λυμένα. Σπούδαζαν. Καλές Τέχνες. Ηθοποιοί, σκηνοθεσία, χορό, πολιτικές επιστήμες, Επικοινωνία. Η προηγούμενη γενιά του life style σπούδαζε μάρκετινγκ και διοίκηση επιχειρήσεων χωρίς επιχειρήσεις, αυτοί προχώρησαν ακόμα τη θεωρία, ασχολήθηκαν με την τέχνη. Που μια χαρά είναι, αρκεί να ξέρεις ότι ένας στους 100 ζει απ’ αυτό.

Όλες οι αυτάρεσκες θεωρίες της Δύσης, που νόμιζε ότι μια για πάντα ξεμπέρδεψε με τις υποχρεώσεις της αναγκαιότητας και πέρασε από την κοινωνία της εργασίας στην κοινωνία της ψυχαγωγίας, στην Ελλάδα έγιναν πραγματικότητα. Η φούσκα επέτρεπε τις ψευδαισθήσεις. Υπήρχαν νοικοκυριά που έπαιρναν μια σύνταξη της γιαγιάς, μια της μαμάς στα 42 ως μητέρα ανήλικου τέκνου, σε λίγο και μια σύνταξη του μπαμπά στα 55 από τη ΔΕΚΟ, ξαφνικά στο σπίτι μπορεί να έμπαιναν κάθε μήνα 4-5 χιλιάδες ευρώ. Ποιο σπίτι το ’80 είχε τέτοια άκοπα εισοδήματα; Τα παιδιά σπούδαζαν. Και σπούδαζαν. Τώρα με τις αναταράξεις πάλι στα πανεπιστήμια, που δημοσιεύτηκαν μερικά νούμερα, είδα έκπληκτος σχολές να δηλώνουν όσους προπτυχιακούς φοιτητές, άλλους τόσους σχεδόν μεταπτυχιακούς. Απίθανα πράγματα, κάποτε μεταπτυχιακό έκανε ένας στους 100, αυτός που ήθελε να κάνει πανεπιστημιακή καριέρα, να εξειδικευθεί σε έναν τομέα της επιστήμης. Πήγαινε στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, αφιερωνόταν. Τώρα έγιναν απλώς παράταση των σπουδών, καμουφλάζ της ανεργίας. Στη χώρα χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς δουλειές, οι άνθρωποι έκαναν σπουδές για εργασίες που δεν υπάρχουν. Έπειτα ήρθε το απότομο ξύπνημα.

Λένε τώρα για την κρίση που έφερε την ανεργία των νέων. Ψέματα λένε. Γιατί και πριν την κρίση, η ανεργία των νέων ήταν 40%. Και αυτό δεν ήταν το χειρότερο, το χειρότερο ήταν ότι, από τους άλλους 60, οι 50 προσλαμβάνονταν στο Δημόσιο. Τα προβλήματα ήταν φανερά όλη τη δεκαετία του 2000, αλλά κανείς δεν ήθελε να τα δει. Όλα τα κάλυπτε η αγία ελληνική οικογένεια, το κουκούλι που φρόντιζε όλα τα μέλη του. Αλλά και τα ευνούχιζε. Γι’ αυτό, ξαφνικά, όλες οι ταινίες του νέου ελληνικού σινεμά δεν μιλάνε για την οικονομική κρίση αλλά για τη weird ελληνική οικογένεια. Κάποια σοβαρά προβλήματα είχε ο παράδεισος κάτω από τη δανεική ευδαιμονία.

Αυτό τον ιδεολογικό ευνουχισμό πρέπει να γκρεμίσουν τώρα οι φοιτητές, οι σημερινοί νέοι, και δεν είναι εύκολο. Κάποιες έρευνες κοινωνικών τάσεων λένε ότι ενώ οι μεγαλύτεροι έχουμε απομυθοποιήσει και ξεπεράσει σιγά-σιγά το μοντέλο του easy living των προηγούμενων χρόνων, οι νέοι όχι μόνο δεν έχουν γυρίσει την πλάτη στα «περνάτε καλααά; Μύκονοοοος», αλλά νιώθουν και οργή, νιώθουν θύματα μιας συνωμοσίας εναντίον τους, γιατί το πάρτι τελείωσε πριν καλά καλά το απολαύσουν. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα αλλάξει και θα αλλάξει όταν μεγαλώσουν οι σημερινοί 15ρηδες. Αυτοί που μεγαλώνουν μέσα στην κρίση και μαθαίνουν αυτά που ήξεραν οι πατεράδες τους, αλλά τα έχουν ξεχάσει: ότι η ζωή είναι σκληρή, ότι κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα, ότι χρειάζεται δουλειά, σωστές επιλογές και προσπάθεια για να επιτύχεις οτιδήποτε.

Αλλά πρέπει αναγκαστικά η κοινωνία μας να περιμένει αυτή τη γενιά; Να χάσει, δηλαδή, μια δεκαετία; Οι σημερινοί 20άρηδες, 30άρηδες, από ποιον περιμένουν να προτείνει τις νέες ιδέες; Ως πότε θα επαναλαμβάνουν τα συνθήματα των γονιών τους;

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του… «φαίνεσθαι»...

Γράφει ο Χρίστος Βαχτσιαβάνος

 

«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δυο είναι το αληθινό», έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας, Ναθάνιελ Χόθορν, φέρνοντάς μας συνειρμικά στο μυαλό την ελληνική κοινωνία του σήμερα.

 

Παρατηρώντας και προσπαθώντας να αναλύσει κανείς τη συμπεριφορά των Ελλήνων, και ειδικά μιας μεγάλης μερίδας των νέων, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, διαπιστώνει με θλίψη μια πραγματικότητα που αφενός φανερώνει την αξιακή μας κατάπτωση, και αφετέρου την αδυναμία μας να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες.

 

Το γεγονός της απότομης μείωσης του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας, φαντάζει περισσότερο σαν ένα φάντασμα πάνω στις ζωές μας, παρά σαν κάτι δεδομένο. Ένα είδος ταμπού που δείχνει να «στοιχειώνει» την καθημερινότητά μας, μια απαγορευμένη φράση που δεν θέλουμε να ψελλίσουμε, πολύ περισσότερο να αντιμετωπίσουμε.

 

Αυτό το φαινόμενο ανιχνεύεται περισσότερο σε ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας -χωρίς η ευθύνη της αδιαφορίας για τη νέα πραγματικότητα να βαραίνει μόνο την ίδια- αλλά και σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που συνήθισαν σε έναν ορισμένο τρόπο ζωής τις προηγούμενες δεκαετίες, επαναπαύτηκαν έκτοτε, και πλέον αρνούνται να συμβιβαστούν με τις καινούριες συνθήκες. Είναι σαν τα μικρά παιδιά που όταν κάποιος τους παίρνει το παιχνίδι, αρχίζουν να κλαίνε και να παρακαλάνε, αντί να ψάξουν για νέο παιχνίδι.

 

Η νοοτροπία αυτή, όμως, δεν αφορά τόσο αυτή τη γενιά, την "Γενιά του Πολυτεχνείου", όπως καθιερώθηκε να λέγεται, και σαφώς ούτε την ακόμη πιο προγενέστερη. Ο λόγος είναι απλός: Οι δύο αυτές γενιές έχουν ξαναζήσει οικονομικά δύσκολες περιόδους, έχουν βρεθεί σε ανάλογες -ή σχεδόν ανάλογες- στιγμές, και έχουν τον τρόπο, σε ηθικό επίπεδο, να το αντιμετωπίσουν. Σε ό,τι αφορά τους νεότερους, όμως, έχουμε να κάνουμε με κάτι τελείως διαφορετικό. Μια γενιά η οποία μεγάλωσε χωρίς να της λείπει τίποτα, παιδιά τα οποία δεν είχαν ζήσει, μέχρι πρόσφατα, σε δυσμενές οικονομικό περιβάλλον, και το χειρότερο από όλα: δεν εκπαιδεύτηκαν για να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση σαν τη σημερινή.

 

Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τους ίδιους, αλλά και τους γονείς τους. Γονείς οι οποίοι απέφευγαν -και αποφεύγουν- να μιλήσουν ανοικτά στα παιδιά τους για την οικονομική κατάσταση της οικογενείας, σα να πρόκειται για ένα ιερό μυστικό, μια «τελετή» στην οποία δεν πρέπει ποτέ να μυηθούν. Σκεπτόμενοι πως με το να κάνουν κάτι τέτοιο, τα καθιστούν συνυπεύθυνα χωρίς να το θέλουν, στην πραγματικότητα τους έκλειναν τα μάτια, σαν να ήθελαν να τα παγιδεύσουν σε έναν μικρόκοσμο προκειμένου να μην «γευτούν» τη σκληρή πραγματικότητα.

 

Έτσι, έχουμε μια μεγάλη μερίδα νέων που, ηθελημένα ή όχι, ζει σε μια ψευδαίσθηση, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Το «φαίνεσθαι» έχει καταπατήσει το «είναι»! Η μανιώδης ευχαρίστηση που νιώθουμε για αυτό που δείχνουμε, και όχι για αυτό που πραγματικά είμαστε, μας οδηγεί, μέσω μιας πρωτοφανούς υποκρισίας, σε πράξης κοινωνικής παράνοιας. Αντί να εκμεταλλευτούμε μερικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται λόγω της κρίσης, όπως η αποδέσμευση μας από τον άλογο υλισμό του παρελθόντος και η στροφή μας προς πιο ουσιώδη πράγματα, προς μια ενδοσκόπηση του χαρακτήρα μας που θα μας βοηθήσει να κάνουμε μια καινούρια αρχή, επιμένουμε εγωιστικά να μένουμε εγκλωβισμένοι σε στερεότυπα και ανώφελες νοοτροπίες.

 

Το «φαίνεσθαι», πάντα το «φαίνεσθαι»!

 

«Μάθαμε να είσαι αυτό που έχεις, κι όχι αυτό που κάνεις», δήλωσε η αξιότιμη κα. Γλύκατζη-Αρβελέρ, σε μια πρόσφατη συνέντευξη της στο Στ. Θεοδωράκη. Η ακρίβεια τής παραπάνω πρότασης έχει δύο κύριους αποδέκτες. Πρωταρχικά, εμάς τους ίδιους, γιατί «αδειάσαμε» από αξίες, από όνειρα, από ελπίδα, από ιδέες, από τα πάντα… Και δευτερευόντως, την οργανωμένη πολιτεία γιατί δεκαετίες τώρα  εξέθρεψε την αναξιοκρατία, τη διαπλοκή, την ανηθικότητα και τον αμοραλισμό, επιβραβεύοντάς τα, μάλιστα, επιδεικτικά, κυνικά, χωρίς ίχνος αποτροπιασμού.

 

Διδαχτήκαμε καλά, λοιπόν, στο ότι «είμαι αυτό που έχω», και όχι στο «είμαι αυτό που κάνω», και τώρα αντικρίζουμε τα αποτελέσματα της…. κοινωνιολογικής ιδεολογίας μας. Το θέμα, όμως, είναι: Θέλουμε να αλλάξουμε; Η συμπεριφορά μας δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Μέχρι στιγμής, υπηρετούμε ακόμη το «παλιό», τρώμε τα τελευταία κομμάτια σάρκας μιας ιδέας που θα έπρεπε να έχουμε «θάψει» με υπερηφάνεια εδώ και καιρό.

 

Το «είναι» μας... περιμένει την αυτοκριτική του. Ως πότε θα το αγνοούμε;

 

ΠΗΓΗ  armageddon

Πρώτο τραπέζι πίτσα...

Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος

 

Πολλοί ισχυρίζονται ότι στη μεταπολεμική Ελλάδα της «ανάπτυξης» (λέξη που μεταφράζεται ως τσιμεντάρισμα της Αττικής, γκρέμισμα νεοκλασικών και ρεσιτάλ μπετατζίδικης χυδαιότητας) χάθηκε το «χρώμα» της γειτονιάς και της φύσης. Πρόκειται περί παρανοήσεως.

 

Υπάρχουν σύγχρονες επιβιώσεις και παραλλαγές της αθάνατης ελληνικής επαρχίας μέσα στις καρδιές των πόλεων.

 

Τα «πολιτιστικά κέντρα» του αειμνήστου Βαγγέλη Γιαννόπουλου τελούν δρώμενα που είναι μικρογραφίες αρχαίων τελετών και αθλημάτων όπως τα ταυροκαθάψια. (Η λέξη «ταυροκαθάψια» προέρχεται από το ουσιαστικό «ταύρος» και το ρήμα «άπτομαι» = αγγίζω. Με λίγα λόγια «ταυροκαθάψια» = το άγγιγμα του ταύρου). Αυτό ήταν ένα πολύπλοκο ακροβατικό αγώνισμα, που χρονολογείται από την Εποχή του Χαλκού. Ο σκοπός του ήταν μυητικός. Νεαροί και νεαρές έκαναν άλματα στη ράχη ταύρων που έτρεχαν. Τον έπιαναν πρώτα από τα κέρατα, πραγματοποιούσαν διπλή κυβίστηση (κωλοτούμπα) πάνω από το σώμα του και τέλος προσγειώνονταν πίσω από τον αιφνιδιασμένο ταυρούλη.

 

Το ίδιο γίνεται και στα μπουζούκια. Νεαροί και νεαρές, εκστασιασμένοι και διονυσιασμένες, κάνουν κυβιστήσεις πάνω (ή κάτω) από κερατούκληδες ταύρους και... ταυρίνες που υποκρίνονται ότι άδουν, αλλά στην πραγματικότητα μουγκανίζουν ασυστόλως.

 

Μουγκ! Αργκ, Νιάου!

 

Ο παράς από τα σημερινά μουγκανίσματα, λένε, είναι μη δηλωμένος στην Εφορία. Ισως να μην τον δηλώνουν από σεμνότητα. Ισως από δόλο. Επίσης ενδέχεται να μην τον δηλώνουν στις προσωπικές φορολογικές δηλώσεις τους οι άδοντες ταύροι επειδή έχει ξαναδηλωθεί στις εταιρίες που διαθέτουν.

 

Ο τάδε μουγκανιστής, δηλαδή, δεν φορολογείται ως πρόσωπο για τα εκατομμύρια που βγάζει ο λάρυγγάς του, αλλά τα ακουμπάει η εταιρία του.

 

Σ' αυτήν την περίπτωση δεν είναι παράνομος, απλά φάλτσος.

 

Το βαθύ πρόβλημα της χώρας δεν είναι αν ξέφυγαν πέντε έξι τελάρα με γαρδένιες από το νυσταγμένο μάτι του υπαλλήλου του ΣΔΟΕ, ο οποίος αδυνατεί να συγκεντρωθεί έπειτα από τη 10η «μπόμπα» που του σέρβιρε ο μαγαζάτορας-ιεροφάντης των σύγχρονων ταυροκαθάψιων.

 

Πρέπει να μας προβληματίσει γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί κυβιστήρες (κωλοτουμπίζοντες) νέοι που συμμετέχουν και αιμοδοτούν με τα ευρώ τους αυτά τα δρώμενα.

 

Σε ποια ακριβώς λατρεία και δόγμα μυούνται αυτά τα παιδιά.

 

Στο «Ευγενέστατο Τάγμα της Περικνημίδας»; (ναι, υπάρχει και τέτοιο).

Στη «Συνωμοσία των Τραγουδιστών της Πυρκαγιάς»;

Ή απλά η αισθητική τους έχει πιάσει πάτο επειδή αντιγράφουν τα χούγια της αλήτ-ελίτ;

 

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πανελλαδικές εξετάσεις με τετράδια «καρμπόν»!...

Παραλίγο και θα τινάζονταν στον αέρα οι πανελλαδικές λόγω... της κακής ποιότητας χαρτιού στα τετράδια εξέτασης.

Υποψήφιοι και επιτηρητές έντρομοι διαπίστωσαν, το πρωί της Δευτέρας που ξεκίνησαν οι εξετάσεις, ότι τα τετράδια που τους είχαν διανεμηθεί ήταν σαν... καρμπόν.

Ως είθισται, τα παιδιά ξεκίνησαν γράφοντας στο ειδικό πλαίσιο το ονοματεπώνυμό τους, το οποίο καλύπτεται από μαύρη ταινία, ώστε να μη γνωρίζουν οι διορθωτές σε ποιον ανήκει το γραπτό.

Εκεί έγκειται, άλλωστε, και το αδιάβλητο των πανελλαδικών εξετάσεων : στην πλήρη αντικειμενικότητα του βαθμολογητή που εξασφαλίζεται με το να μη γνωρίζει ποιανού το γραπτό διορθώνει.

Εκπληκτοι οι επιτηρητές είδαν τα ονόματα και τα επίθετα των υποψηφίων να αποτυπώνονται, αντίστροφα αλλά ξεκάθαρα, και στην πίσω μεριά της κόλλας.

Σε περίπτωση, μάλιστα, που οι διαγωνιζόμενοι δίπλωναν το τετράδιο για να γράψουν το ονοματεπώνυμό τους, αυτό αποτυπωνόταν και στην τελευταία σελίδα.

Τα τηλέφωνα στο υπουργείο Παιδείας πήραν φωτιά από τους επιτηρητές που ανέφεραν το πρόβλημα και διαμαρτύρονταν για την κάκιστη ποιότητα του χαρτιού.

Υπενθυμίζεται ότι ο διαγωνισμός για την προμήθεια των τετραδίων εξέτασης είχε διεξαχθεί όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο Γιώργος Μπαμπινιώτης, ο οποίος είτε τσιγκουνεύτηκε τα χρήματα ή πάνω στη βιασύνη του, για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο των φωτοτυπιών, δεν έδωσε σημασία στην ποιότητα του χαρτιού.

Η αρμόδια Διεύθυνση Εξετάσεων εξέδωσε άμεσα οδηγίες, αφού είναι πολύ αργά για να αποσυρθούν τα τετράδια εξέτασης και να παραγγελθούν καινούργια.

Ετσι, στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις απαγορεύεται... διά ροπάλου το δίπλωμα του τετραδίου εξέτασης, ενώ οι μαύρες ταινίες που χρησιμοποιούνται για να καλύπτονται τα στοιχεία του υποψηφίου θα πολλαπλασιαστούν.

Οι επιτηρητές θα τοποθετούν δύο μαύρα αυτοκόλλητα, ένα μπροστά και ένα πίσω, και αν κριθεί απαραίτητο, θα προστίθενται επιπλέον μαύρες ταινίες.

Απαγορευτικό είναι το δίπλωμα των τετραδίων και για τους διορθωτές, οι οποίοι, επίσης, θα κολλάνε διπλά αυτοκόλλητα στο σημείο όπου αναγράφουν τη βαθμολογία του υποψηφίου, για να μην είναι ορατή στον δεύτερο ή τον τρίτο, εφόσον χρειαστεί, διορθωτή.

Εύη Πανταζοπούλου

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα!

Και όμως...

Άλλη μία πρωτοτυπία του υπουργείου "παιδείας"!

Απαγορεύεται το δίπλωμα των τετραδίων που θα μοιάζουν με... παιδικό άλμπουμ για αυτοκόλλητα!

Και έτσι τελειώνει μία πολύ "επιτυχημένη" σχολική χρονιά χωρίς βιβλία και χωρίς τα καθιερωμένα τετράδια...

Και του χρόνου!

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ...

Σήμερα μπερδεύτηκα.

Το πρωί διάβασα, είδα και άκουσα σε διάφορα ΜΜΕ δημοσιογράφους και μη να υπερασπίζονται τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις στα σχολεία.

Όπως πάντα “οι βανδαλισμοί γίνονται από εξωσχολικούς” (εμείς απλώς... πληρώνουμε!) και τα παιδιά έχουν αιτήματα.

Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η “υπερασπιστική γραμμή” για τα παιδιά.

Τα παιδιά ζουν και μεγαλώνουν σε περίοδο κρίσης...
Τα απασχολούν τα ίδια προβλήματα που απασχολούν και τους γονείς τους...
Αναγκάζονται να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους...
Είναι “πρώιμοι ενήλικες” με θέσεις και απόψεις και ξέρουν να τις υπερασπίζονται...
Έχουν κάθε δικαίωμα στην διαμαρτυρία και στην κατάληψη γιατί είναι μεγάλοι οπότε καταλαβαίνουν και αντιδρούν όπως μπορούν...
κλπ, κλπ, κλπ.

Δεν θα σχολιάσω όλο αυτό το σκεπτικό μερικών οι οποίοι προφανώς αρέσκονται να βάζουν τα παιδιά τους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Άλλωστε πολλές φορές έχω γράψει ότι είμαι κατά κάθε είδους κατάληψης δημοσίου κτηρίου... και σταματάω εδώ...

Το μεσημέρι όμως διάβασα, είδα και άκουσα σε διάφορα ΜΜΕ (ακόμα και στα ίδια τα πρωινά!) δημοσιογράφους, δικηγόρους και άλλους να αναφέρονται στους συλληφθέντες ως “συμμορία με τα Καλάσνικοφ”.

Εκεί τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά.

Αυτά τα “παιδιά” θεωρούνται παιδιά ακόμα και στα 21 τους!
Δεν έχουν ευθύνη για τις πράξεις τους(!) για τις οποίες σίγουρα θα ευθύνεται κάποιος μεγαλύτερος που μάλλον τους κατευθύνει αλλά δεν έχει συλληφθεί ακόμα!
Αυτά τα “παιδιά”, όσο αποτρόπαια εγκλήματα κι αν έκαναν, θα πρέπει να κριθούν από τους δικαστές με επιείκεια!
Γιατί;... Μα γιατί είναι παιδιά!

Μόνο ότι δεν ξέρουν ότι οι ληστείες και οι βιασμοί είναι παράνομες πράξεις “λόγω του νεαρού της ηλικίας τους” δεν μας είπαν!

Καταλαβαίνω ότι τα 15 ή τα 16 είναι άχαρες ηλικίες και βρίσκονται κάπου ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και την ενήλικη ζωή, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την τέλεση παράνομων, πόσο μάλλον αποτρόπαιων, πράξεων!

Θεωρώ όμως ότι ακόμα και τα μικρά παιδιά έχουν τις βασικές γνώσεις για το τι είναι καλό και τι κακό!

Το θέμα για μένα είναι ότι όποιος απαιτεί να του συμπεριφέρονται ή να συμπεριφέρεται ως ενήλικας πρέπει να δέχεται και τις υποχρεώσεις ενός ενηλίκου καθώς και τις συνέπειες των πράξεων του ωσάν να πρόκειται για ενήλικα!

Όχι ότι βολεύει τον καθένα ανάλογα με την περίσταση!

Απλή κοινή λογική...

Δεν είμαστε νεοέλληνες, αλλά Έλληνες...

Γράφει ο
Κωνσταντίνος Μαρκέτος

Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες ότι η Ιστορία του Λυκείου θα μετατραπεί σε μάθημα που θα διδάσκεται μόνο στους μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης. Μα είναι δυνατόν η Ιστορία μας να γίνει μάθημα που θα διδάσκεται σε ορισμένους μόνο μαθητές; Και φυσικά ποιος να βρεθεί να αντιδράσει; Αφού λέξεις όπως «πατρίδα», «έθνος», «οικογένεια» έχουν αντικατασταθεί από λέξεις όπως: «πολυπολιτισμός» ή «παγκοσμιοποίηση». Ποιος λαός μπορεί να πορεύεται χωρίς τη γνώση για τα έργα των προγόνων του;

Συνεχίζοντας τον παραλογισμό προτάθηκε και η κατάργηση του μαθήματος της λογοτεχνίας. Το μάθημα που φέρνει σε επαφή τον μαθητή με προσωπικότητες όπως: Ξενόπουλος, Παλαμάς, Παπαδιαμάντης, Σεφέρης, Ελύτης, Καζαντζάκης, Καβάφης.... Το μάθημα που ενσταλάζει  στον μαθητή τις ανθρωπιστικές ιδέες. Τις ιδέες της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ομοψυχίας. Ιδέες δηλαδή που έχουν αντικατασταθεί από έννοιες όπως : κέρδος, spread, ευρώ, δολάριο...

 

Σε ένα μόνο ελπίζω πλέον. Ελπίζω  ότι η νέα γενιά, η δική μου γενιά, που βγαίνουμε σήμερα στην κοινωνία διαφέρουμε σε ένα μόνο σημείο, αλλά πολύ σημαντικό, με τις προγενέστερες....Δεν είμαστε νεοέλληνες, αλλά Έλληνες.... 

 

 

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

 

 

ΥΓ. Κάτι τέτοια παιδιά μας κάνουν να αισθανόμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον αυτού του τόπου!

Κωνσταντίνε, συγχαρητήρια για τις απόψεις σου και για τον τρόπο που σκέφτεσαι!  

Να ξέρεις ότι υπάρχουν και στις "προγενέστερες γενιές" άνθρωποι που είναι Έλληνες, αλλά μάλλον είμαστε λίγοι.

Ελπίζω εσείς να είστε περισσότεροι και να κάνετε την διαφορά!

Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη...

Του Σαράντου Ι. Καργάκου

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ.

Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων" ...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά.

Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας.

Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος.
Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο λείται το 14,5% του πληθυσμού).
Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία!

Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια».

Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

ΠΗΓΗ  thebest.gr

ΤΑ "ΠΑΙΔΙΑ" ΚΑΙ ΟΙ "ΚΟΤΕΣ"...

Επεισόδια κατά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στα Χανιά.

* * * * *

Όπως είναι πολύ φυσικό τα επεισόδια αυτά έχουν γίνει θέμα συζήτησης στα Χανιά τις τελευταίες μέρες.

Προσωπικά έχω μία πολύ “φασιστική” (όπως μου είπαν!...) άποψη την οποία και δημοσιοποιώ “χωρίς φόβο και πάθος”.

Τα “παιδιά” είναι αυτό που λέει η λέξη.
Είναι παιδιά!

Δεν είναι πολίτες.
Δεν είναι οπλίτες.
Δεν είναι φορολογούμενοι.
Δεν είναι ψηφοφόροι.

Είναι ΠΑΙΔΙΑ!

Δηλαδή, εν δυνάμει πολίτες, οπλίτες, φορολογούμενοι, με δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι όταν με το καλό ενηλικιωθούν.

Σαφώς και θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν άποψη.
Για την ακρίβεια, αν θεωρούμε ότι μεγαλώνουμε σωστούς Έλληνες, τα παιδιά μας θέλουμε να έχουν άποψη επί παντός επιστητού!

Άλλο όμως το να έχεις άποψη και άλλο να προσπαθείς να την επιβάλεις στο κοινωνικό σύνολο!

Τα παιδιά που μεγαλώνουν κάνοντας καταλήψεις, βγαίνοντας στους δρόμους, ζώντας μία συνεχόμενη “διαμαρτυρία”, μεγαλώνουν νομίζοντας ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που στην ουσία είναι... ΠΑΙΔΙΑ!

Στην παιδική ηλικία διαμορφώνεται ο χαρακτήρας, η άποψη για την ζωή και η κοινωνική συνείδηση του ανθρώπου.

Αυτά τα παιδιά πως διαμορφώνονται;
Ποιο θα είναι το μέλλον τους ως πολίτες;

Πιθανόν το ίδιο με τους γονείς τους, δηλαδή... “κότες”!

Άνθρωποι εντελώς ενταγμένοι στο σύστημα ή, ακόμα χειρότερα, άνθρωποι μέρη του συστήματος.

Βολεμένοι, αραχτοί, με απόψεις “αχταρμά”, χωρίς ουσία.

Γονείς οι οποίοι, αντί για να διαμαρτυρηθούν οι ίδιοι...
αυτοί που ψηφίζουν και πληρώνουν φόρους,
αυτοί που έχουν διακαιώματα και υποχρεώσεις που απορρέουν από την υπόστασή τους ως πολίτες του κράτους,
αυτοί που πρέπει να απαιτήσουν από το κράτος σωστή παιδεία, βιβλία και καθηγητές για τα παιδιά τους,
... κατεβάζουν στο δρόμο τα παιδιά και τα κοιτούν από τον καναπέ τους!

Όχι κυρίες και κύριοι!
Δεν λέγεστε γονείς!
Είστε “κότες”!

Και στο κάτω-κάτω εσείς κάντε ότι θέλετε.

Ως πολίτες αυτού του κράτους έχετε το δικαίωμα, όσο δεν ενοχλείτε, να κάνετε ότι νομίζετε.

Καταστρέφετε όμως την επόμενη γενιά!
Καταστρέφετε το μέλλον των παιδιών σας και το μέλλον του τόπου!

Μεγαλώνετε μία νέα γενιά με άποψη και πολλά δικαιώματα χωρίς να ξέρει τι σημαίνει υποχρέωση!

Χωρίς γνώσεις, χωρίς επιχειρήματα που στέκουν, χωρίς καν φαντασία και δημιουργικότητα (μα “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” εν έτη 2010!!!)...

Τελικά χωρίς κοινή λογική...