Προς Σοσιαλκρατιστές όλων των κομμάτων...

του Κώστα Χριστίδη

    

"Η ανάγκη εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι άμεση και επιτακτική ούτως ή άλλως … Γιατί αυτή τη στιγμή συντελούνται στην παγκόσμια οικονομία αλλαγές όπως η νέα τεχνολογική επανάσταση, η εμφάνιση στο προσκήνιο των χωρών της βάσης του Ειρηνικού Ωκεανού και ο νέος διεθνής καταμερισμός της εργασίας. Άρα το θέμα της ανάπτυξης της οικονομίας μας και της γεφύρωσης του κενού που μας χωρίζει από τους ανταγωνιστές μας είναι εθνική προτεραιότητα … Είναι κάτι που πρέπει να γίνει οπωσδήποτε αν δεν θέλουμε να εκφυλιστούμε σε μία περιθωριακή και υπανάπτυκτη χώρα … Αν φθάσουμε έγκαιρα στο τέρμα, τότε μαζί με τους άλλους εταίρους μας θα συμμετάσχουμε σε μία διαδικασία που, παρά το βραχυπρόθεσμο κόστος της, έχει σημαντικά οφέλη για διανομή στους κερδισμένους.

       

Εάν η Ελλάδα θέλει ένα κράτος πρόνοιας με υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και ασφαλείς συντάξεις, πρέπει να έχουμε υπόψη μας την μάχη για την αύξηση της παραγωγικότητας … δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αν αυτή η στάση δεν υιοθετηθεί από την εργατική και τη μεσαία τάξη, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ σοβαρές … Στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα … Εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την συμμετοχή στην τεχνολογική επανάσταση, τότε είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε μία τουριστική χώρα. Οι νέοι μας θα μεταναστεύσουν και θα έχουμε έναν πληθυσμό γερόντων που θα φροντίζει τα ξενοδοχεία.

       

Η Ελλάδα έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα που καταπνίγει την ιδιωτική επιχείρηση … Αυτοί που εργάζονται στον δημόσιο τομέα είναι οι προνομιούχοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Το όνειρο που καλλιεργήθηκε στον μέσο Έλληνα είναι να γίνει μισθωτός υπάλληλος του κράτους. Και αυτό διότι έχουν τους υψηλότερους μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη και καλές διακοπές.

       

Έχουμε περίπου το διπλάσιο προσωπικό που απαιτείται για να παράγουμε τις απαιτούμενες κρατικές υπηρεσίες … Μπορεί να μας πάρει 10 ή 15 χρόνια, αλλά η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές είναι να θέσουμε τον τομέα αυτό υπό έλεγχο και να αυξήσουμε την παραγωγικότητά του.

       

Οι άλογες απεργίες, οι υπερβολικές και σε πολλές περιπτώσεις εκβιαστικές απαιτήσεις συντεχνιών, οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων από μικρές και άσχετες με τους φοιτητές μειοψηφίες … υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή. Οδηγούν σε αποδιοργάνωση και κατά συνέπεια σε αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Αυτές οι αντιδημοκρατικές μορφές πάλης, που εκδηλώνονται είτε ως άκαιρες απεργίες, είτε ως καταλήψεις, είτε ως ετσιθελική παρακώλυση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στο κέντρο της Αθήνας, δεν χτυπούν κάποιες επιχειρήσεις ή οργανισμούς. Χτυπούν το κοινωνικό σύνολο, υπονομεύοντας την πανεθνική προσπάθεια και ετοιμότητα που σήμερα είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίες και για την οικονομία μας και για τους δημοκρατικούς μας θεσμούς και για τον ελληνισμό." 

        

Εάν κάποιος σήμερα προέβαινε σε γραπτές ή προφορικές δηλώσεις με το ανωτέρω περιεχόμενο, θα χαρακτηριζόταν ακραίος νεοφιλελεύθερος, όργανο της πλουτοκρατίας, μερκελιστής, ανάλγητος, εχθρός του λαού, πιόνι των τοκογλύφων και τα παρόμοια. Αυτά, πάντως, τα έχει πει ο ιδρυτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και επί οκταετία και πλέον πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου (βλ. αντί πολλών συνέντευξή του στον ‘’Οικονομικό Ταχυδρόμο’’, 30.07.1987, στο ‘’Βήμα’’. 25.10.87, και δηλώσεις του, 04.02.1990). Είχε πλέον συνειδητοποιήσει την καταστρεπτική πορεία, στην οποία μας οδηγούσε το κράτος – φρανκεστάϊν, το οποίο εν πολλοίς ο ίδιος δημιούργησε, και προσπάθησε να το τιθασεύσει, άνευ επιτυχίας …

        

Έκτοτε παρήλθαν όχι 10 ή 15 αλλά 25 και πλέον έτη και η χώρα οδηγήθηκε σε χρεοκοπία, ακριβώς διότι ‘’η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές να θέσουμε τον δημόσιο τομέα υπό έλεγχο και να αυξήσουμε την παραγωγικότητά του’’ απέτυχε οικτρά.

        

Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια οδυνηρών στερήσεων, κάποιοι άμεσοι συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου της εποχής εκείνης βάζουν ‘’κόκκινες γραμμές’’ για να μη θιγούν προνόμια συνδικαλιστών, να μην δυσχερανθούν ‘’οι άλογες απεργίες’’, να μην απολυθούν 4.500 υπάλληλοι από έναν δημόσιο τομέα που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε προσωπικό διπλάσιο του απαιτούμενου. Άλλοι πολυάριθμοι οπαδοί, αποτελούντες μέγα μέρος του λεγόμενου ‘’βαθέος ΠΑΣΟΚ’’, μετακόμισαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ και εξακολουθούν να στηρίζουν τις ‘’υπερβολικές και σε πολλές περιπτώσεις εκβιαστικές απαιτήσεις συντεχνιών, καταλήψεις κτιρίων και άλλες, αντιδημοκρατικές (πάντοτε κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου) μορφές πάλης.’’

Οπαδοί του σοσιαλ-κρατισμού, όμως, βρίσκονται σήμερα σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς, είτε αποκαλούνται συντηρητικοί, λαϊκο-δεξιοί ή ‘’κοινωνικά’’ φιλελεύθεροι, είτε εθνικιστές ή ανεξάρτητοι, ‘’προοδευτικοί’’ ή οικολόγοι. Όλοι αυτοί, με τις κατά καιρούς ανακολουθίες και ασυναρτησίες τους, την άγνοια και την πολιτική τους ιδιοτέλεια θεωρούν –στα λόγια- ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα πολύ κακό πολιτικο-οικονομικό σύστημα, εκτός εάν το εφαρμόζουν οι ίδιοι, οπότε εξαγνίζεται. Στην πράξη θέτουν διαρκώς εμπόδια στην προσπάθεια ‘’ανάπτυξης της οικονομίας μας και γεφύρωσης του κενού που μας χωρίζει από τους ανταγωνιστές μας’’, πλήττοντας έτσι καίρια μία κορυφαία εθνική προτεραιότητα.

ΠΗΓΗ  EBR

Ο άλλος Τσίπρας φιλοδοξεί να γίνει ο Γ.Α. Παπανδρέου;...

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Τον κ. Γιώργο Α.Παπανδρέου τον καταλαβαίνουμε και τον λυπόμαστε. Γόνος και αυτός μιας ιστορικής πολιτικής οικογένειας, κάποτε θέλησε να κυβερνήσει την Ελλάδα, όπως ο παππούς και ο πατέρας του. Και τα κατάφερε, χρησιμοποιώντας ως όχημα ένα κόμμα («κίνημα», κατά τον ιδρυτή του) που ιδρύθηκε από τον πατέρα του και το οποίο από την μεταπολίτευση και μετά άσκησε την εξουσία επί 20 ολόκληρα χρόνια.

Για να επιτύχει τον στόχο αυτόν, ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου –έχοντας πίσω του τον ανταγωνισμό του φιλόδοξου και ανυπόμονου για εξουσία κ. Ευάγγελου Βενιζέλου– προσεταιρίσθηκε το πιο καταστροφικό για την χώρα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, αυτό που από το 1981 έως τον Μάρτιο του 2004 είχε πάρει μέρος στην μεγαλύτερη ληστεία δημοσίου και δανειακού χρήματος που θα έχει καταγραφεί ποτέ στην διεθνή οικονομική ιστορία.

Έτσι, το 2009, υπό συνθήκες άκρατου λαϊκισμού και ενώ στον παγκόσμιο χώρο είχε ήδη ξεσπάσει, με ιδιαίτερη οξύτητα, μία πρωτόγνωρη για την παγκόσμια ιστορία χρηματοοικονομική κρίση, αυτή του δυτικού υπερδανεισμού και της άκρατης τραπεζικής μοχλεύσεως, ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου, χωρίς ίχνος ευθύνης και πολιτικής σοβαρότητος, ανέτρεπε την αδύναμη και άτολμη κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή χρησιμοποιώντας το γελοίο και επικίνδυνο σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».

Ένα σύνθημα πίσω από το οποίο συντάχθηκαν ΟΛΕΣ οι δυνάμεις της λεηλασίας, πιστεύοντας ότι ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου είχε στο τσεπάκι του το μαγικό κλειδί που θα άνοιγε την σπηλιά του Αλή Μπαμπά και τους θησαυρούς της στις ορδές της «προόδου» και του άκοπου πλουτισμού.

Ανήρχοντο έτσι στην εξουσία δύο αλαζόνες, ανεύθυνοι και καιροσκόποι πολιτικοί, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι, όταν συνειδητοποίησαν ότι η σπηλιά του Αλή Μπαμπά ήταν άδεια, θέλησαν να υπονομεύσουν και μία απροετοίμαστη απέναντι στην κρίση Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, βλέποντας στην πράξη ότι ήσαν ξυπόλητοι στ’ αγκάθια και ότι οι γελοίες θεωρίες τους περί περιστρόφων στο τραπέζι και άλλα φαιδρά παρόμοια ήσαν καλά μόνον για τους εγχώριους (και ανυπόμονους για «μάσα») ιθαγενείς, τότε συνέταξαν ένα απίθανο μνημόνιο –συρροή των επί δεκαετίες υποδείξεων για την οικονομική εξυγίανση της χώρας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), με τη υπογραφή του οποίου η χώρα δεχόταν 100 δισεκατ. ευρώ και απέφευγε την άτακτη χρεωκοπία. Παράλληλα, όμως, έμπαινε στην ευρωπαϊκή σκηνή και το ΔΝΤ, γεγονός που ικανοποιούσε τις φιλοδοξίες του τότε γενικού διευθυντή του.

Η εξέλιξη αυτή, από την μια πλευρά έφερνε στο διεθνές προσκήνιο την βαθύτατη οικονομική αδυναμία της ευρωζώνης και, από την άλλη, επέτρεπε σε καιροσκόπους πρώην συμβούλους του κ.Γ.Α.Παπανδρέου να λαϊκίζουν αναίσχυντα, προτείνοντας την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την ως εκ τούτου άτακτη χρεωκοπία της. Με την ρητορική αυτή –την οποία, βέβαια, υιοθέτησε αμέσως και ο απαίδευτος υπερλαϊκιστής επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας– το οριακό πολιτικό μόρφωμα των Εξαρχείων και των μαρτύρων υπερασπίσεως δολοφόνων-τρομοκρατών αποκτούσε πολιτική πρόσβαση στις ορδές της λεηλασίας, υποσχόμενο ότι «λεφτά υπάρχουν» όχι μέσω ληστείας αλλά με την μη πληρωμή των δανεικών. Πάνω στην ίδια ρητορική, όμως, βασίστηκε και η επαίσχυντη τακτική του άλλου άκρου της κοινωνίας μας, αυτού της εθνοκαπηλείας και του ρατσιστικού μίσους.

Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι ο κ.Γ.Α.Παπανδρέου και η ολέθρια πολιτική του τελικώς επέτρεψε να καταγραφεί στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική της διάρθρωση ποιος είναι ποιος.

Από τις εκλογές του 2012, τις πρόσφατες ευρωεκλογές και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις γνωρίζουμε πλέον ότι το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τέσσερις Έλληνες στους δέκα. Είναι αυτοί οι συμπατριώτες μας οι οποίοι, παρά τα χαράτσια, την πενταετή ύφεση, την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την ανεργία, πιστεύουν στον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας, απορρίπτουν τον λαϊκισμό και τον μηδενισμό που συνεπάγεται και έχουν την δύναμη να δημιουργούν, πέρα από τις άναρθρες κραυγές και την καλπάζουσα ανοησία του όχλου της παρακμής.

Ως φαίνεται, όμως, αυτός ο όχλος της παρακμής αποτελεί στην παρούσα φάση μία δυνητική πολιτική πελατεία για τον κ. Γ.Α.Παπανδρέου και των ανθρώπων του. Αυτά που είπε ο πρώην πρωθυπουργός στην πρόσφατη εκδήλωση του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του πατρός του δεν υποδηλώνουν τίποτε περισσότερο από την «τσιπροποίησή» του και ό,τι αυτή μπορεί να τού προσφέρει.

Είναι έτσι κατάδηλον ότι ο ΓΑΠ επιδιώκει να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο με εφαλτήριο το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ και τις διάφορες συνιστώσες του, οι οποίες σήμερα στεγάζονται εντελώς καιροσκοπικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, είναι πολύ πιθανόν ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου να πιστεύει ότι η «τσιπροποίησή» του θα τού δώσει την δυνατότητα να έλθει στο πολιτικό προσκήνιο ως ένας σοβαρότερος Τσίπρας, ικανός να πορευθεί προς την εξουσία έστω και συγκυβερνώντας. Προφανώς δε, ο πρώην πρωθυπουργός πιστεύει ότι θα μπορέσει, στο σημερινό κλίμα, να απεγκλωβίσει από τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικές δυνάμεις που θα τού δώσουν την δυνατότητα να έχει τον ρόλο επιδιαιτητή.

Όλα αυτά, βεβαίως, είναι ασκήσεις επί χάρτου. Παραμένει, όμως, ένα πολιτικό σενάριο εξαιρετικά ενδιαφέρον η «τσιπροποίηση» του πρώην πρωθυπουργού –ο οποίος, επιπλέον, έναντι του νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως διαθέτει σοβαρά εξωτερικά ερείσματα και σαφώς άλλο μορφωτικό επίπεδο.
Την συνέχεια μιας παρόμοιας εκβάσεως, θα την παρακολουθήσουμε ως θέαμα θεάτρου σκιών.

 

ΠΗΓΗ  EBR

Στοργή και Προδέρμ για τον τελευταίο Κάιζερ...

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Το εντόπισα σε ένα κυριακάτικο δημοσίευμα σχετικά με τις προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου και το βρήκα πολύ διασκεδαστικό: «Σχεδιάζει βήμα βήμα τις κινήσεις του». Πρόκειται για ένα κλασικό δημοσιογραφικό κλισέ που χρησιμοποιείται όταν κάποιος ετοιμάζει κάτι, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι. Συγγνώμη, αλλά εφόσον το υποκείμενο της πρότασης είναι ο Γιώργος (ο Γιώργος που όλοι θαυμάσαμε και αγαπήσαμε...), τότε ζήτω που καήκαμε! Θέλω να πω ότι αν εκείνος που σχεδιάζει είναι ο ίδιος ο Γιώργος (το πιο σκόρπιο μυαλό που θυμάμαι να έχει φθάσει τόσο ψηλά στην πολιτική...), τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι δεν σχεδιάζει τίποτα ― ή, εν πάση περιπτώσει, ότι αυτό που σχεδιάζει ισοδυναμεί με το τίποτε. Προσθέστε στην εικόνα κάτι ακόμη, το οποίο ενισχύει την παραπάνω εκτίμησή μου: ότι, όπως διάβασα σε εμβριθές ρεπορτάζ, τον επιτελικό ρόλο στο γραφείο του έχει ο... Σωκράτης Ξυνίδης.

Βεβαίως, ο Γιώργος παραμένει βουλευτής (μας το θύμισε μόλις τις προάλλες καταψηφίζοντας το άρθρο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών...) και, επίσης, υποτίθεται ότι επηρεάζει κάποιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως π.χ. ο Θ. Μωραΐτης και ο Κ. Τριαντάφυλλος. Υπό το πρίσμα αυτό, συνεπώς, ο Γιώργος μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση ― πολύ περισσότερο επειδή ο μεν Γιώργος είναι αυτό που είναι τέλος πάντων, οι δε ακόλουθοί του δεν είναι και τίποτε αστέρες της πολιτικής. Ως εκεί, λοιπόν, ναι· ο Γιώργος, αφ’ ότου γύρισε από το outer space και έστρεψε το ενδιαφέρον του στα εγχώρια, συνιστά ένα πρόβλημα για τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Είναι όμως ένα πρόβλημα με συγκεκριμένες, περιορισμένες διαστάσεις. Ενα πρόβλημα διαχειρίσιμο.

Το ενδεχόμενο να ιδρύσει δικό του κόμμα δεν είναι, νομίζω, τίποτε περισσότερο από μια ανοησία που διαδίδεται, για λόγους προφανούς σκοπιμότητας, από τους ανθρώπους του. Και αν καθόμαστε και τη συζητούμε τώρα, αυτό οφείλεται στην εντυπωσιακή ρηχότητα της μνήμης μας. Αξίζει τον κόπο, ωστόσο, να θυμηθούμε πώς έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος, γιατί η αφήγηση αυτή περιέχει και την απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κόμμα. Ο Γιώργος βρέθηκε να κυβερνά την Ελλάδα για τον λόγο ότι τότε η Ελλάδα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η αδυναμία να αντιληφθούμε τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης ήταν διάχυτη, η δε βεβαιότητα ότι δεν μας αφορούσαν όσα συνέβαιναν έξω ήταν συμπαγής και ακλόνητη. Αποκομμένη στον μικρόκοσμό της, η Ελλάδα ήταν ικανοποιημένη στον αυτισμό της «θωρακισμένης» οικονομίας της.

Οπως κάθε πρίγκιπας, έτσι και ο Γιώργος είχε ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα και ήταν άκρως ευάλωτος στη σαγήνη της κολακείας. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 2007 (στις οποίες έκανε μια προεκλογική εκστρατεία στο δικό του, το αυθεντικό και ανεπανάληπτο ύφος...), ουσιαστικά κατέστη όμηρος του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Από το «flower power» πέρασε στο «λεφτά υπάρχουν». Αυτό ήταν που τον έφερε στην πρωθυπουργία, σε συνδυασμό με την πεισματική άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Το έργο «Ο Γιώργος πρωθυπουργός» ήταν το κύκνειο άσμα μιας ολόκληρης εποχής, της οποίας ο ίδιος παραμένει σήμερα ένα θλιβερό υπόλειμμα: μια γραφική μορφή ανάλογη εκείνης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ στην εξορία του Ντορν.

Πέραν του ότι ανήκει σε άλλη εποχή, ο Γιώργος είναι, επίσης, ένας άνθρωπος με περιορισμένες ικανότητες. Για να το πω ωμά, ο Γιώργος δεν μπορεί -τρόπος του λέγειν- να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι θα καταφέρει να δέσει το παπιγιόν του; Αν κατέβαινε με το δικό του κόμμα στις εκλογές ή, μάλλον, αν κατόρθωνε να κατεβεί στις εκλογές με δικό του κόμμα, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να εξευτελισθεί ακόμη περισσότερο και να βλάψει την πορεία της χώρας προς τη σταθεροποίηση. Ας μην αυταπατώμεθα· μπορεί ο Γιώργος να μην είναι ιδιοφυΐα, ούτε είναι όμως «Ι-5 οριακής νοημοσύνης» (που λέγαμε στον Στρατό) ώστε να καταλήξει βομβιστής αυτοκτονίας.

Ακόμη και πρόσωπα του περιβάλλοντός του, άλλωστε, δεν φαίνεται να συμμερίζονται σκέψεις για επάνοδο του Γιώργου στο προσκήνιο. Σε άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στα «Νέα» στις 31 Μαρτίου (την επομένη της καταψήφισης του άρθρου για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον Γιώργο), ο Παύλος Γερουλάνος υποστήριξε την προσπάθεια ενότητας του κεντροαριστερού χώρου υπό την υπάρχουσα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ: «Αν ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ [...] αποδείξει ειλικρινή διάθεση για σύνθεση, τότε οφείλουμε όλοι να τον ακολουθήσουμε. Πρωτίστως όσοι απαρτίζουν την εσωκομματική αντιπολίτευση ή έχουν δημιουργήσει “ομάδες σκέψης” για να διαπραγματευθούν την επιστροφή τους», έγραψε.

Καταλήγω, λοιπόν, με την εκτίμηση ότι το μόνο που θέλει ο Γιώργος είναι αυτό που επιδιώκει κάθε εκπεσών βασιλεύς: έναν διακανονισμό για να μην αισθάνεται την ανασφάλεια του βιοπορισμού ― όπως έγινε, δηλαδή, με τους Χοεντσόλερν στη Γερμανία ή, στη δική μας περίπτωση, με τον βασιλικό οίκο της Ελλάδος. Δεν αποκλείω επίσης ο Γιώργος να θέλει συνθήκες γαλήνιας συνύπαρξης που θα του επιτρέψουν να ελπίζει ότι θα σώσει την υστεροφημία του. Γιατί όχι; Θεμιτό είναι ― αν και βλέπω μάλλον απίθανο να τα καταφέρει. «Στοργή και Προδέρμ», επομένως, για τον τελευταίο Κάιζερ της ελληνικής οικογενειοκρατίας, γιατί καλό θα ήταν να θυμόμαστε πότε πότε ότι οι άνθρωποι με την ευφυΐα του Γιώργου πάντα είναι οι περισσότερο επικίνδυνοι...

 

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Είναι ο Γιώργος, ο Κων/νος Παλαιολόγος του ΠΑΣΟΚ;...

Γράφει ο Δημόφαντος

Είναι ο Γιώργος Παπανδρέου ένα είδος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου του ΠΑΣΟΚ;

Είναι ο αυτοκράτορας που προδόθηκε από εκείνον που άνοιξε την Κερκόπορτα και τον ανέτρεψε πριν τον καταβάλλουν οι αλλόπιστοι;

Είναι ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς που θα ξυπνήσει, κάποια στιγμή, και θα πάρει πίσω την Κόκκινη Μηλιά, που λένε τα γραμμένα;

Αυτό φαίνεται να πιστεύουν αρκετοί γύρω του και τον παρακινούν να ζωστεί το σπαθί, να καβαλήσει το άλογό του, και αφού κατατροπώσει τον αποστάτη Βενιζέλο να απευθυνθεί στο λαό που -σίγουρα- θα τον στέψει πάλι Βασιλέα…

Ακούγονται αστεία ή και γελοία όλα αυτά ε;
Και, όμως, έτσι σκέφτονται ορισμένοι από εκείνους που σε μια νύχτα έγιναν από το πουθενά άρχοντες, την εποχή της παντοδυναμίας του.
Πολιτικά νήπια χρίστηκαν οιονεί αντιβασιλείς, κοινωνικά και επαγγελματικά ανύπαρκτοι-ες ανεδείχθησαν σε παρακοιμώμενους και πρωτοσπαθάριους…
Φτάνει να ήταν αφοσιωμένοι -τα άλλα δεν είχαν σημασία.

Το ωραίο είναι ότι οι ίδιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως παρήγαγαν μεταταρρυθμιστικό έργο, στο όριο της επανάστασης από τον Οκτώβριο του 2009 έως το Νοέμβριο του 2011 -έργο που ανεκόπη από τους συνωμότες, οι οποίοι δεν επέτρεψαν στον Παπανδρέου να κριθεί από τον λαό στις εκλογές του 2012…

Μη γελάτε, αυτό πιστεύουν και το υποστηρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως…
Σπρώχνουν, λοιπόν, τον αρχηγό να βγει μπροστά.
Εκείνος, αφού στάθμευσε για λίγες μέρες στην Αθήνα, διακόπτοντας τη διεθνή τουρνέ που έχει ξεκινήσει εδώ και δυο χρόνια, δήλωσε πως «ήταν και παραμένει παρών» στις πολιτικές μάχες και στη συνέχεια επέλεξε να διαχωρίσει πλήρως τη θέση του από το εγχείρημα της «Ελιάς» που προώθησε ο Βενιζέλος.

Όχι επειδή απέτυχε η προσπάθεια -που απέτυχε, βέβαια, από τη στιγμή που δεν πήγε η ΔΗΜΑΡ και έγιναν «καπνός» οι 58- αλλά διότι αυτοκαταργείται το ΠΑΣΟΚ -όπως είπε.
Ποιο ΠΑΣΟΚ; Το κόμμα που ο ίδιος οδήγησε από το 44% το 2009, στο 12% το 2012 με την πολιτική του.
Και που, αν ήταν εκείνος επικεφαλής του τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, θα το είχε προσγειώσει με άνεση σε μονοψήφια ποσοστά -όπως εκτιμουν οι περισσότεροι δημοσκόποι.

Ας βγει, λοιπόν, στο προσκήνιο. Θα δώσει στον κόσμο τη δυνατότητα να του εκφράσει τα αληθινά του αισθήματα.
Ακούω ότι οι δικοί του περιμένουν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, που θα φέρουν το ΠΑΣΟΚ σε ιστορικό χαμηλό, για να ανατρέψουν τον Βενιζέλο και να παλινορθώσουν την παπανδρεϊκή δυναστεία, ή για να κάνουν νέο κόμμα.
Καλοδεχούμενα είναι απ’ τους πολίτες και τα δυο σενάρια. Θα λυθούν, έτσι, παλιοί λογαριασμοί.

ΥΓ Το εκπληκτικό στην όλη υπόθεση είναι η βεβαιότητά τους ότι για την κατάντια το κόμματος που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση φταίει ο Βενιζέλος και η πολιτική ταύτισης με τη ΝΔ που -όπως ισχυρίζονται- ακολουθεί.
Και όχι η κολοσσιαία εξαπάτηση του λαού με το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» του 2009, ούτε η μετεκλογική πολύμηνη αμεριμνησία τη στιγμή που οι διεθνείς αγορές έκλειναν, ούτε η παράδοση της χώρας στο πρώτο Μνημόνιο χωρίς την παραμικρή διαπραγμάτευση.

Και λες ότι η ανατροπή του από την πρωθυπουργία δεν οφειλόταν στην καταστροφική ιδέα του Δημοψηφίσματος που, με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης, άνοιξε την πόρτα της εξόδου από το ευρώ. Την πόρτα προς την εθνική τραγωδία, με δυο λόγια.

Και όλο αυτό γιατί;Για να μην κάνει εκλογές το Φθινόπωρο του 2011 και χάσει την πρωθυπουργική καρέκλα… Διότι αν πήγαινε στις κάλπες, όπως ήταν το αυτονόητο, η αντιμνημονιακή ακόμη τότε ΝΔ θα τον σάρωνε…
Και τότε ο Αντώνης Σαμαράς θα ήταν υποχρεωμένος να συστήσει Εξεταστική Επιτροπή για το πρώτο Μνημόνιο, όπως είχε εξαγγείλει. Και, συνεπώς, να αποδώσει βαρύτατες ευθύνες και στον ίδιο τον Παπανδρέου.
Πράγμα που δεν έγινε όταν σχηματίστηκε η τρικομματική κυβέρνηση το καλοκαίρι του 2012…
Και πώς θα μπορούσε να γίνει με το ΠΑΣΟΚ -έστω του Βενιζέλου- στην κυβέρνηση;

Ο σημερινός αρχηγός τον προστάτευσε ξανά και ξανά, αντί να πάρει τις αποστάσεις που, ίσως, αποδεικνύονταν σωτήριες για το κόμμα του.

Και τώρα εισπράττει τα επίχειρα…

 

ΠΗΓΗ  aixmi.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Δεν είχα σκοπό να αναδημοσιεύσω το παραπάνω κείμενο, κυρίως γιατί θεωρώ κάπως ενοχλητικό τον παραλληλισμό του ΓΑΠ με τον Κων/νο Παλαιολόγο... μέχρι που είδα τα σχόλια των αναγνωστών που το ακολουθούν!

"Εσύ είσαι περήφανος για σένα λέγοντας όλα αυτά σαν καλο παπαγαλάκι του Βενιζέλου?χίλια λάθη έκανε ο Παπανδρέου όμως το ότι είχε τα κότσια να πει για δημοψήφισμα" γράφει ο ένας...

"Έχετε την εντύπωση ότι 3 χρόνια τώρα που χτυπάτε αλύπητα τον Παπανδρέου, δεν υπάρχει καν ένα στοιχειώδες σύνολο Ελλήνων που μπορεί να εκτιμούν την πολιτική παρουσία και την διαδρομή του πολιτικού αυτού με αποτέλεσμα να έχετε αποθρασυνθεί τελείως. Σας διαβεβαιώ ότι υπάρχει, μεγάλο ή μικρό υπάρχει. Και υπάρχει όχι από κάποιο συμφέρον, ούτε ως απομεινάρια αυλής. Υπάρχει γιατί έχει πολιτική κουλτούρα, κρίνει τους πολιτικούς βάσει της ιστορίας μακροπρόθεσμα και βάσει των συνθηκών κάθε περιόδου, απλά είναι αποκλεισμένο από τον λαϊκισμό και τα ΜΜΕ. Για κάθε επιχείρημα που παρουσιάζετε σε αυτό το σύντομο κείμενο έχω άλλα 10 να αντιπαραθέσω αλλά η ουσία και το κίνητρο του σχολίου αυτού είναι να θίξω την αντι-Παπανδρεϊκή μανία που εξακολουθεί να σας έχει καταβάλει όλους σε μια περίοδο που οι βασικές επιλογές του επιβεβαιώνονται πανηγυρικά και ψηφίστηκαν και από τον Ελληνικό λαό." γράφει ο άλλος... 

"ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΕΛΙΚΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΡΙΖΟΥΝ.ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΟΥΦΑΖΕΙ ΣΑΝ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ.ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΘΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ ΘΑ ΕΣΒΗΝΕ.ΑΛΛΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΡΙΞΟΥΝ." γράφει -και μας αποτελειώνει- η τρίτη...

Έλεος!!!

Αυτοί είναι οι σκεπτόμενοι Έλληνες πολίτες με κριτική ικανότητα και δικαίωμα ψήφου;

Εγώ θα φταίω εάν αμφισβητήσω το πνευματικό τους επίπεδο;

Αλήθεια, κατάλαβαν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια ή είναι κλεισμένοι στην γυάλα τους;

Και τελικά...  έχουν δίκιο αυτοί που λένε "κατά τον λαό και οι ηγέτες του"...

Και λίγα έχουμε πάθει!!!

Το θράσος του Γιώργου Παπανδρέου...

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο διορισμός του πρώην υπουργού Οικονομικών στην προεδρία των Ελληνικών Πετρελαίων, θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη και εποικοδομητική κίνηση της κυβέρνησης, αλλά υπό άλλες συνθήκες.

Άνθρωπος της αγοράς και ιδιαιτέρως οξυδερκής και ικανός, ο Γιάννης Παπαθανασίου, ασφαλώς θα χάρασσε πορεία προς το μέλλον….αν…

Αν δεν αποτελούσε σοβαρότατο βραχίονα της περιόδου προ της κρίσης.

Έστω και με την μικρότερη ευθύνη.

Όμως, από το σημείο αυτό, μέχρι να εγκαλεί την κυβέρνηση ο Γιώργος Παπανδρέου, η απόσταση είναι τεράστια.

Ο καταστροφικός για την Ελλάδα πρωθυπουργός, που έχει το θράσος να πληρώνεται ακόμη από τον ελληνικό λαό για να κάνει τουρισμό…διδάσκοντας πολιτική και οικονομία σε φοιτητές της παγκόσμιας κοινότητας, ασφαλώς κι είναι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει.

Είναι ο άνθρωπος που ενώ ήξερε το τεράστιο πρόβλημα της οικονομίας, εκείνος αρνήθηκε κάθε συναίνεση, προτιμώντας να συμπαραταχθεί με τον λαϊκισμό και την ανέξοδη δημαγωγία του… «λεφτά υπάρχουν».

Είναι ο άνθρωπος που έμπλεξε τη χώρα στα γρανάζια της τρόικας.

Είναι ο άνθρωπος του οποίου η κυβέρνηση, ΔΕΝ έκανε το παραμικρό για προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις κι έκανε πολιτική στην Ευρώπη με την …πατάτα της… «πράσινης» ανάπτυξης.

Πράσινα άλογα!

Να δούμε και να θυμηθούμε τα γεγονότα.

Είναι αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι τα οικονομικά ξέφυγαν από τις κυβερνήσεις Καραμανλή.

Η ατολμία τους υπήρξε παροιμιώδης.

Ειδικά στην πρώτη θητεία του Κώστα Καραμανλή, κατά την οποία ήταν παντοδύναμος, χάθηκε τεράστιος πολιτικός χρόνος με διαβουλεύσεις και επαφές με διάφορες συντεχνίες και πολιτικές ομάδες που δεν ήθελαν ν’ αλλάξει τίποτα. Θεωρούσε ότι η συναίνεση ήταν μέγιστο ζητούμενο.

Έτσι, δεν μπόρεσε να συμμαζέψει το Κράτος και τις δαπάνες του.

Από πολιτική άποψη, ήταν απολύτως λανθασμένο.

Οι διάφοροι Παπανδρέου, το μόνο που έκαναν ήταν να δυναμιτίζουν την χώρα.

Κι όταν «έσκασε» η κρίση πέραν του Ατλαντικού, η διεθνής κοινότητα και φυσικά η Ευρώπη ήξεραν ότι η πρώτη που θα «ανασκολοπηθεί» θα είναι η Ελλάδα.

Ήδη στις Βρυξέλλες είχε συσταθεί μια άτυπη επιτροπή ηγετών και υπουργών Οικονομικών από τον σκληρό πυρήνα της ζώνης του ευρώ.

Δεν το ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Ήδη είχε μεσολαβήσει η συνάντηση του διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κλοντ Τρισέ, με τους Καραμανλή, Αλογοσκούφη και Μπακογιάννη.

Δεν το ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Δεν ήξερε ότι η ΕΚΤ είχε προειδοποιήσει για επικείμενη άνοδο των spreads δανεισμού της χώρας;

Γίνεται κάτι εν κρυπτώ στην παγκόσμια σκακιέρα για να δικαιολογείται άγνοια;

Κι αφού είναι δεδομένο ότι ήξερε, γιατί βγήκε –καταμεσής της κρίσης που προκάλεσε η Lehman Brothers- κι έκανε την λαϊκίστικη δήλωση ότι …. «η διεθνής κρίση δεν έχει σχέση με αυτά που περνά η χώρα μας»;

Ακόμη, όμως κι αν υποθέσουμε ότι δεν ήξερε, δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, όταν αμέσως μετά ο οίκος Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας;

Δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, όταν ακολούθησαν οι άλλοι οίκοι, όπως η Moody’s και η Standard and Poor’s;

Πήρε, αλλά προτιμούσε να κάνει δηλώσεις του τύπου «οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μας έφεραν την κρίση, οι σοσιαλιστές θα βρουν την λύση»….

Δεν πήρε χαμπάρι, ο μοιραίος Γιώργος Παπανδρέου, ότι αμέσως μετά τον ανασχηματισμό που έκανε ο Καραμανλής, αρχές του 2009, έδωσε εντολή στον νέο υπουργό Οικονομίας Γιάννη Παπαθανασίου, να δανειστεί η χώρα από τον Ιανουάριο όσα χρήματα χρειάζονται για να βγει η χρονιά και μάλιστα πριν ανέβουν τα spreads;

Δεν πήρε χαμπάρι την «φάπα» που έφαγε ο νέος υπουργός Οικονομικών στη συνεδρίαση του Ecofin, της 20^ης Ιανουαρίου 2009;

Όπου, ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών Στάινμπρουκ, ρώταγε και ξαναρώταγε τον Παπαθανασίου «τι θα γίνει αν δεν μπορέσει να δανειστεί η Ελλάδα»;

Δεν πήρε χαμπάρι τον Γιούνκερ να λέει ότι «προσέξτε το χρέος σας, σε λίγο οι τράπεζες θα σας δανείζουν με όρους ΔΝΤ»;

Και σε τελική ανάλυση, τι έκανε όταν ο Καραμανλής του παρουσίασε όλα τα δεδομένα σε συνάντηση που είχαν, τον Μάρτιο του 2009, στο Μέγαρο Μαξίμου και του ζήτησε να συναινέσει να προχωρήσει η χώρα σε μεταρρυθμίσεις;

Είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι»!

Κι ας τον είχε προειδοποιήσει ο ίδιος ο Τρισέ, όταν συναντήθηκαν στην Φρανκφούρτη, στις 16 Μαρτίου του 2009, μαζί με την Λούκα Κατσέλη και τον Γ. Ραγκούση.

Κι ας το είχε προειδοποιήσει κι ο Αλμούνια , ο φίλος του ο Στρος Καν, αλλά κι ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος.

Εκείνος έλεγε συνεχώς «όχι» στο πάγωμα μισθών του Δημοσίου για αποδοχές κάτω των 1.700 ευρώ, που ανακοίνωσε, τότε, ο Γιάννης Παπαθανασίου.

Έλεγε συνεχώς «όχι» σε κάθε ιδιωτικοποίηση, με αποκορύφωμα αυτή του λιμανιού του Πειραιά.

Είπε «όχι», ακόμη και στην εσπευσμένη απόφαση της κυβέρνησης για λουκέτα σε 250 αντιπαραγωγικούς φορείς κι οργανισμούς του δημοσίου.

Έλεγε συνεχώς «όχι» σε όσα μας συμβούλευαν οι εταίροι μας ότι πρέπει να κάνουμε.

Τι μας έλεγαν; Και μάλιστα καταμεσής της κρίσης;

….Χρειάζεστε ένα ολοκληρωμένο και πολυετές δημοσιονομικό σχέδιο, για να θέσετε το χρέος σε πτωτική πορεία.

….Χρειάζεστε δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ με μόνιμα μέτρα από το 2010.

….Χρειάζεστε συγκράτηση των μισθών και συντάξεων.

….Χρειάζεστε να εναρμονίσετε τις συνταξιοδοτικές σας δαπάνες με τις εισφορές.

….Χρειάζεστε να περιορίσετε το δημόσιο.

….Χρειάζεστε ν’ απελευθερώσετε τα κλειστά επαγγέλματα.

….Χρειάζεστε προτεραιότητα στην αύξηση της απασχόλησης κι όχι των μισθών και δη του δημοσίου.

….Χρειάζεστε να σταματήσετε τις πρόωρες συντάξεις σε παραγωγικές ηλικίες.

Δεν τα ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Κι όλα αυτά, σας θυμίζουν τίποτα;

Τα αναφέρω επειδή τότε αρνηθήκαμε να τα λάβουμε ως μέτρα κι αργότερα με βασική ευθύνη του Γιώργου Παπανδρέου, εφαρμόστηκαν βιαίως με τα Μνημόνια.

Ο Καραμανλής είχε αρχίσει –με βαριά καρδιά- να προχωρά στις κατευθύνσεις αυτές μετά από πέντε χρόνια αναβολών και ατολμίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, έλεγε «όχι» σε όλα.

Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν οι εκλογές! Το κομματικό του συμφέρον.

Κι όταν ο Παπαθανασίου, στα τέλη Ιουνίου του 2009, ανακοίνωσε ένα πακέτο εισπρακτικών μέτρων (τέλη κυκλοφορίας σε σκάφη αναψυχής, αύξηση ειδικού φόρου κατανάλωσης, αύξηση στα τέλη της κινητής τηλεφωνίας, ρύθμιση ημιυπαίθριων κλπ), ο ανεύθυνος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάλαγε τον κόσμο και φώναζε…. «λεφτά υπάρχουν»….

Κι όταν «μεθυσμένος» από τη νίκη του στις εκλογές μπορούσε να σώσει την παρτίδα με κινήσεις τακτικής, εκείνος άρχισε τα ταξίδια …κατηγορώντας τους Έλληνες!

Λεπτομέρεια.

Το χρέος που παρέδωσε ο Καραμανλής, ήταν πράγματι δυσβάσταχτο.

280 δισεκατομμύρια ευρώ!

Όμως, απ’ αυτά, τα 130 δις ήταν δανεικά από δυο και μόνο τράπεζες.

Την γερμανική Deutche Bank και την γαλλική ΒΝΡ Paribas.

Η διαπραγματευτική ισχύς του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν μεγάλη απέναντι σε Μέρκελ και Σαρκοζί.

Ακόμη και με την απειλή της στάσης πληρωμών, μπορούσε να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος.

Δεν το έκανε! Δυστυχώς για όλους τους Έλληνες.

Έστελνε, τον Παπακωνσταντίνου στα Eurogroup λες και πήγαινε εκδρομή.

Αντί να δανειστεί στις αρχές του 2010, όταν τα spread ήταν ακόμη χαμηλά και να ασκήσει πολιτική αυστηρότατης λιτότητας και μεταρρυθμίσεων, έκανε παροχές.

Κι όμως η παρτίδα μπορούσε να σωθεί.

Το είπαν τόσοι και τόσοι ξένοι ηγέτες και άνθρωποι που ήταν σε θέσεις κλειδιά.

-         Ο Ντομινίκ Στρος Καν, τον Μάιο του 2010, είπε ότι «είμαι σίγουρος ότι αν το πρόβλημα είχε τακτοποιηθεί από τον Φεβρουάριο, θα ήταν λιγότερο δαπανηρό. Χάσατε χρόνο»….(Mega).

-         Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, που ήταν διοικητής της ΕΚΤ την περίοδο των διαπραγματεύσεων, σε συνέντευξή του (Μάιος 2010) στο Spiegel είπε ότι «η ελληνική κυβέρνηση άργησε να λάβει τα αναγκαία μέτρα, παρ’ ότι την προειδοποιούσαμε ότι πρέπει να δράσει γρήγορα κι αποφασιστικά».

-         Το αμερικανικό προξενείο της Φρανκφούρτης, τηλεγράφησε προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (23 Δεκεμβρίου 2009) κι ανέφερε ότι «ενώ η αντίδραση της Ιρλανδίας ήταν παραδειγματική, η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτα».

-         Η Βάσω Παπανδρέου, επισκέφτηκε τον υπουργό Οικονομικών και του ζήτησε να λάβει μέτρα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

-         Η ίδια η Λούκα Κατσέλη, έχει ομολογήσει (Αθήνα 9,84) ότι «δεν είναι σίγουρη πως οι επιλογές που έγιναν με το Μνημόνιο, τον Μάιο του 2010, ήταν μονόδρομος».

-         Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης, στο βιβλίο του «Σώζεται ο Τιτανικός;», αναφέρει ότι ο «προϋπολογισμός του 2010 σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου σαν να μην υπήρχε κρίση, δεν επιχειρήθηκε καμιά περιστολή δαπανών και δεν προχώρησε σε καμιά αποκρατικοποίηση που θα μπορούσε να μειώσει το χρέος».

-         Ο ίδιος γράφει ότι η χώρα αντί να δανείζεται σε ετήσια έντοκα ομόλογα που το επιτόκιό τους είχε πέσει στο 1%, δανειζόταν πανάκριβα δεκαετή, με αποτέλεσμα την πίεση των αγορών  και την αναγκαστική καταφυγή στο Μνημόνιο.

-         Ο ίδιος γράφει ότι ο Παπανδρέου φούσκωσε το χρέος του 2010 με την εγγραφή των δανείων των ΔΕΚΟ, κάτι που δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο.

Να πούμε ακόμη κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.

Πράγματι το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 116 δις ευρώ, τα χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, επί Κώστα Καραμανλή.

Από αυτά, τα 61 δις ευρώ δόθηκαν για τόκους (κυρίως για τα δάνεια που είχαν ληφθεί τα πρώτα χρόνια -1981-1985 από τον Ανδρέα Παπανδρέου), τα 20 δις ευρώ για δαπάνες εξοπλισμών και χρέη των ασφαλιστικών ταμείων και νοσοκομείων, 30 δις ευρώ για την κάλυψη του ελλείμματος και 5 δις ευρώ για το πρόγραμμα ενίσχυσης τραπεζών.

Αποτελεί θράσος σήμερα, ο μοιραίος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να γίνεται τιμητής των πάντων.

Ο άνθρωπος που έλεγε «όχι» στα πάντα.

Ακόμη και στο περίφημο άρθρο 16 του Συντάγματος για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Που ενώ αρχικά ήταν σύμφωνος, πείστηκε από τις κομματικές νομενκλατούρες των εξαθλιωμένων κρατικών πανεπιστημίων κι άλλαξε γνώμη!

Ο άνθρωπος που εξαπάτησε πολιτικά τους Έλληνες, αφού άλλα τους έταζε και αλλού τους οδήγησε εξ αιτίας των αβελτηριών του.

Αποτελεί θράσος, σήμερα, να επικρίνει και να κατακρίνει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Να επιθυμεί ακόμη και σήμερα να χειραγωγεί ένα κόμμα που το κατέστησε φάντασμα!

Ακόμη και να υπάρχει ως πολιτικός!

 

ΠΗΓΗ  GR POST

Πώς ζητάμε άδεια...

Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος

Πιστή αντιγραφή από τα πρακτικά της συνεδρίασης της Βουλής: «Αθήνα, σήμερα στις 2 Ιουλίου 2013, ημέρα Τρίτη και ώρα 18.05, συνήλθε στην Αίθουσα των συνεδριάσεων του Βουλευτηρίου η Βουλή σε Ολομέλεια για να συνεδριάσει υπό την προεδρία του β’ αντιπροέδρου αυτής κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΛΑΝΤΖΗ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Καλαντζής): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αρχίζει η συνεδρίαση. Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου ζητεί άδεια ολιγοήμερης απουσίας στο εξωτερικό. Η Βουλή εγκρίνει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Μάλιστα, μάλιστα».

Ετσι γίνονται οι παστρικές δουλειές. Επιλέγεις τον κατάλληλο γονέα με το αρμόζον επίθετο. Γεννιέσαι. Στη συνέχεια σπουδάζεις στην αλλοδαπή και κάνεις τα δέοντα κονέ. Επιστρέφεις στην πατρίδα. Προσπαθείς να μάθεις τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα των ιθαγενών. Αν ζοριστείς και δεν την παλεύεις με τους ιδιωματισμούς και τις ιδιαιτερότητες των υποψήφιων ψηφοφόρων σου, τους τρελαίνεις στα σαρδάμ. Οποιος σε κατηγορεί επί ασχετοσύνη, στοχοποιείται από τα καλά αμειβόμενα επικοινωνιακά «εργαλεία» σου: εθνικιστής, αναχρονιστής, σκοταδιστής. Είθισται το κόλπο να πιάνει. Στη συνέχεια ξεφουρνίζεις ένα μεγαλοπρεπές «λεφτά υπάρχουν» και οι αρειμάνιοι σοσιαλμανείς σε ψηφίζουν. Γίνεσαι πρωθυπουργός και τους στέλνεις όλους στον... κουβά!

«Ναι» σε όλα

Επειδή οι νεφελώδεις απόψεις και οι ανεκδιήγητες αποφάσεις σου μεταμορφώνουν την πατρίδα-λάφυρο σε Τιτανικό, αρχίζεις σιγά σιγά να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Λες ότι ουδέποτε είχες «κόλλημα» με την εξουσία. Παραδίδεις το δαχτυλίδι σε υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Τεχνοκράτη. Καλό θα είναι να φαίνεται σαν ρομπότ και να μιλάει τόσο συναρπαστικά όσο ένας αποχυμωτής. Η κατάσταση είναι βέβαιον ότι θα επιδεινωθεί, αλλά εσύ πρόλαβες κι έφυγες νωρίς. Καλού κακού κατεβαίνεις στις εκλογές σε περιφέρεια που δίνει στα σίγουρα έδρα στο κόμμα σου. Δεν χρειάζεσαι σταυροδοσία, επειδή κάποτε εχρίσθης πρωθυπουργός. Η δημοκρατία μας είναι ειδικής κοπής. Οι κεχρισμένοι πρωθυπουργοί τσεπώνουν όλους τους σταυρούς του κόμματος, αριστίνδην!

Τα γάλατα θα σφίξουν κι άλλο. Δεν πρέπει να πολυφαίνεσαι, διότι η όψη σου θα ερεθίζει τους πεινασμένους. Οι πεινασμένοι και οι απελπισμένοι έχουν την κακή συνήθεια να είναι ευέξαπτοι. Ζητάς άδειες από τη Βουλή - ώσπου ο ήλιος να βγάλει κέρατα. Η Βουλή πάντα θα σου λέει «ναι». Κανείς δεν ξέρει το γιατί, αλλά πάντα ψηφίζουν «ναι» στις αιτήσεις αδείας απουσίας στο εξωτερικό. Θα συνεχίσεις να πληρώνεσαι, να διαθέτεις βουλευτική ασυλία και να διακοπεύεις...

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:

Δεν γνωρίζω εάν και αυτή τη φορά η παροχή αδείας προς τον ΓΑΠ συνοδεύτηκε από τα -συνηθισμένα πλέον- σχόλια αλλά θυμάμαι τι είχε συμβεί πολλές από τις προηγούμενες φορές...

πέρυσι...

φέτος τον Μάρτιο...


φέτος τον Μάιο...

οπότε είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάτι παρόμοιο θα συνέβη και τώρα.

Αναρωτιέμαι πραγματικά πως αισθάνονται οι Πατρινοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και, στην πράξη, εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν...

Μη μου άπτου...

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο κ. Βορίδης απέδωσε στον Ανδρέα Παπανδρέου και στη δεκαετία του ογδόντα όλα τα οικεία δεινά. Εξέφρασε με άλλα λόγια δημοσία αυτό που πολλοί σκέφτονται κατ’ ιδίαν χωρίς να είναι απαραιτήτως ομοϊδεάτες του κ. Βορίδη. Παρέλειψε, βέβαια, να προσθέσει ότι μεγάλο μέρος των δεινών που άφησε πίσω του ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν το ύφος ενός είδους πολιτικής, το οποίο πέρασε σαν μολυσματική ασθένεια σε όλο το φάσμα της πολιτικής τάξης. Αναφέρομαι κυρίως στη μεσσιανική δημοκοπία της «ελληνικής εξαίρεσης», της πίστης ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανήκει μόνον στον εαυτό της, στην ιδιοσυγκρασία της και στις α πριόρι δίκαιες ιδιοτροπίες της. Οι κανόνες είναι για τους άλλους. Εμείς θα ζήσουμε και θα μεγαλουργήσουμε ως εξαιρέσεις.

 Ο κ. Βορίδης έπληξε το τοτέμ του ελληνικού σοσιαλισμού και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Το δε πλήγμα, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε ρίγη φρίκης και ανατριχίλας στους κύκλους των πιστών. Υπενθυμίζοντας το ακροδεξιό παρελθόν του κ. Βορίδη κατακεραύνωσαν τον ασεβή ως ανιστόρητο και ιδιοτελώς υποκινούμενο, εν μέσω μιας πολιτικής ζωής που τη χαρακτηρίζει η ανιδιοτέλεια και το αίσθημα της ιστορικής δικαιοσύνης. Ως και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τηλεφώνησε στον πρόεδρο της κυβέρνησης, υποθέτω για να διευκρινίσει ότι, όταν συμφώνησαν να καταγγείλουν τον Παπανδρέου, δεν εννοούσαν τον πατέρα, ούτε τον πάππο, αλλά τον εγγονό και τον υιό. Θα του θύμισε ότι όταν «αυτός» -εννοεί τον ακατονόμαστο ΓΑΠ- εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, συγκεντρωμένοι οπαδοί φώναζαν «Ανδρέα, ζεις, εσύ μας οδηγείς», όμως, επειδή μερικοί ηλίθιοι τους μπέρδεψαν, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους μπερδεύουμε κι εμείς.

 Ο κ. Βορίδης την αναφορά την έκανε για να υπενθυμίσει ότι το κόμμα του, η Νέα Δημοκρατία, μπορεί μεν να συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται ιδεολογικά. Επεσήμανε δηλαδή με τον τρόπο του αυτό που δεν χάνει ευκαιρία να επισημαίνει ο κ. Βενιζέλος, και μέχρι πρότινος, όσο συμμετείχε στην κυβέρνηση, ο κ. Κουβέλης. Ουδέν το μεμπτόν, με μία διαφορά. Στις συνθήκες της κρίσης, όταν όσοι θέλουν να επιβιώσουν οφείλουν να αναθεωρήσουν στερεότυπα και κεκτημένες πεποιθήσεις, οι ιδεολογικές διακρίσεις θα ήσαν χρησιμότερες αν διαμόρφωναν κάποια μελλοντική προοπτική, αντί να περιορίζονται σε σχολιασμό του παρελθόντος. Οσο χρήσιμο κι αν είναι αυτό, ας το αφήσουμε στους σχολιαστές και τους ιστορικούς, όπως σημείωσε σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Υπάρχει και ένα παράπλευρο κέρδος από την παρέμβαση του κ. Βορίδη. Αρκεί, βέβαια, να το συνειδητοποιήσουν όσοι οραματίζονται την ανασύσταση ή μάλλον τη συγκρότηση κάποιας «Κεντροαριστεράς». Διότι, αν όντως την επιθυμούν και δεν τη φαντασιώνονται χάριν πολιτικής ευφωνίας, οφείλουν να αποκαθηλώσουν τα τοτέμ του ελληνικού σοσιαλισμού. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που καλλιέργησε εθνικιστική ρητορική σε συνδυασμό με αντανακλαστικά αριστερής ρήξης με το «σύστημα» -ποιο σύστημα άραγε;- πάθαινε αλλεργία ακόμη και με τον όρο Κεντροαριστερά. Η ηγεμονία του στον πέραν της Νέας Δημοκρατίας χώρο απέτρεψε και τη δημιουργία ενός πραγματικού κεντροαριστερού πόλου, ο οποίος άρχισε να διαφαίνεται επί Κώστα Σημίτη. Πνίγηκε όμως στους αρχαϊσμούς ενός ΠΑΣΟΚ, το οποίο, προκειμένου να αποφύγει τις ευθύνες της δημιουργίας, επέλεγε πάντα το τελετουργικό της λατρείας στα αφυδατωμένα του τοτέμ.

 Η ελληνική κοινωνία του 2013 δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική κοινωνία του 1981. Η Κεντροαριστερά, αν θέλει να παίξει κάποιον ρόλο το 2013, θα πρέπει να ξεχάσει την Αριστερά του 1981. Και βέβαια, να απαλλαγεί από τη νοσταλγία της μεσσιανικής ηγεμονίας του Ανδρέα Παπανδρέου, την οποία ενσαρκώνει χωρίς την πολιτική ευφυΐα του πρωτότυπου ο κ. Τσίπρας.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πριγκιπική αδρεναλίνη...

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Σε 160.000 ευρώ ανεβάζουν την αξία του οι πιο αισιόδοξοι. Οι πιο μετρημένοι μιλούν για 130.000 ευρώ συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ, ήτοι 105.000 ευρώ χωρίς απόδειξη για να κλείσουμε. Πρόκειται για μια «εγκατάσταση» (installation), που αποτελείται από 49 όργανα γυμναστικής και την οποία συνέθεσε στον δεύτερο όροφο των γραφείων του ΠΑΣΟΚ ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γιώργος Παπανδρέου. Η σύνθεση περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, διάδρομο με τηλεόραση, cross training, πάντα με τηλεόραση, κωπηλατικό, ήτοι κανό άνευ θαλάσσης, ως επίσης και όλα τα όργανα βασανισμού των μυών, κοιλιακών, μηριαίων, γλουτιαίων, τετρακεφάλων και λοιπών.

 Δυστυχώς όμως, παρότι τα όργανα βασανισμού διατίθενται προς πώληση, ουδείς ενδιαφέρθηκε να τα αγοράσει. Εμφανίστηκαν ορισμένοι οι οποίοι πρότειναν την αγορά τμημάτων του έργου, όμως οι αρμόδιοι αρνήθηκαν να διασπάσουν το σύνολο. Είναι το πρόβλημα που εμφανίζεται συχνά στην αγορά της σύγχρονης τέχνης. Ο ελάχιστος σεβασμός προς την έμπνευση του δημιουργού απαιτεί το έργο να παραμείνει ενιαίο, με αποτέλεσμα οι συλλέκτες να χρειάζονται ειδικούς αποθηκευτικούς χώρους οι οποίοι, όταν συμπληρώσουν έναν ορισμένο αριθμό «εγκαταστάσεων», μετονομάζονται σε μουσεία. Θα μου πείτε εδώ έχουμε να κάνουμε με όργανα γυμναστικής. Πλην όμως, επειδή αυτά τα όργανα είναι άμεσα συνδεδεμένα με την πρόσφατη ιστορία μας, μπορούν να βοηθήσουν τον θεατή να ερμηνεύσει πολλά από τα γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της χώρας. Ενα δοχείο νυκτός κάποιου Λουδοβίκου στις Βερσαλλίες, χωρίς να πάψει να είναι δοχείο νυκτός, αναδεικνύει και τις άθλιες συνθήκες υγιεινής που επικρατούσαν στο ανάκτορο επί Καπέτων. Με τον ίδιο τρόπο, τα όργανα γυμναστικής του Γιώργου Παπανδρέου, χωρίς να πάψουν να χρησιμεύουν ως όργανα γυμναστικής, μπορούν να ερμηνεύσουν την απεριόριστη αισιοδοξία του ηγέτη. Η υπερπαραγωγή αδρεναλίνης, ως γνωστόν, δημιουργεί μια φυσική ευεξία στον οργανισμό, η οποία, αν δεν συναντήσει αντιστάσεις από τη φαιά ουσία, σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου με τα μάτια μικρού παιδιού. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ο ενθουσιασμός του, αυτός που έκανε πολλούς κακόπιστους να τον αποκαλούν «...παιδί χαρά γεμάτο», αν δεν έχεις την πλήρη εικόνα του γυμναστηρίου που εγκατέστησε στον δεύτερο όροφο της Ιπποκράτους; Υποθέτω πως οι ώρες της κωπηλασίας στο παρκέ είναι αυτές που του επέτρεψαν να ανακαλέσει την παραίτησή του το καλοκαίρι του 2011 και να διαβεβαιώνει ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2012, ενώ πολλοί έχασαν την ακοή τους από τον εκκωφαντικό θόρυβο που παρήγαγε η χώρα όσο γκρεμιζόταν.

 Ως εκ τούτου, φρονώ ότι η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ζήτημα με το θάρρος και τη φαντασία που τη διακρίνει σε ζητήματα πολιτισμού και να αγοράσει αυτή το έργο. Φαντασθείτε τι ιστορική ευθύνη θα έφερε κάποιος ο οποίος θα άφηνε να χαθούν τα χειρόγραφα της μετάφρασης του Θουκυδίδη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Είμαι δε βέβαιος ότι υπάρχουν τρόποι για να αποσβέσει την επένδυσή της σε σύντομο χρονικό διάστημα. Θα μπορούσε να εμπορευθεί στάλες από τον ιδρώτα του, όπως γίνεται επιτυχώς στη Λούρδη με το νερό, ενδεχομένως δε και δείγματα της αδρεναλίνης πού τόσο συνέβαλε στην πολιτική σταδιοδρομία του. Ενα άλμπουμ φωτογραφιών από τη συμμετοχή του σε αγώνες, καθώς και αντίγραφα της αεροδυναμικής στολής του, θα μπορούσαν να συνδυασθούν με αναφορές στις κρίσιμες αποφάσεις που πήρε όσο κυβερνούσε.

 Αστειεύομαι με πράγματα που οφείλουμε όλοι να τα αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, θα μου πείτε. Ομως, το έργο τέχνης που κληροδότησε στο κόμμα του, και στον λαό του, νομίζω ότι ερμηνεύει με τον καλύτερο τρόπο τον αφελή βολονταρισμό με τον οποίον αντιμετώπισε τα πράγματα του τόπου ο πεπτωκώς πρίγκιψ του σοσιαλισμού.

ΠΗΓΗ   ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι σπατάλες του Γ. Παπανδρέου...

Του Αθανασιου Έλλις

Το ξέσπασμα της γενικής γραμματέως της Νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η οποία κατηγόρησε τον Γιώργο Παπανδρέου και τα υπόλοιπα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης για σπατάλες και πολυτελή διαβίωση, έφερε στη μνήμη τις υπερβολές του πρώην πρωθυπουργού και του περιβάλλοντός του, υπερβολές που στη σημερινή επώδυνη περίοδο περικοπών και ορθολογισμού των δημοσίων οικονομικών αποτελούν όχι μόνον παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά και υπενθύμιση μιας εκ των πολλών αιτιών που συνετέλεσαν στη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας.

 «Πώς θέλουμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, φτάνοντας εδώ με πολυτελή αυτοκίνητα; Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να δώσουμε στους πολίτες μιαν απάντηση όταν εσείς λέτε ότι τους καταλαβαίνετε, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές», τόνισε η νεαρή Ισπανίδα στη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που διεξήχθη στο Κασκάις της Πορτογαλίας. Κατήγγειλε δε τους σοσιαλιστές ηγέτες για πομπώδεις διακηρύξεις, αυτοπροβολή από τα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά αδυναμία εξεύρεσης λύσεων στα προβλήματα των πολιτών, και ζήτησε «να μη μας κάνετε εμάς τους νέους να ντρεπόμαστε». Εκανε έκκληση να υπάρξει μια νέα τάξη πολιτικών, ενώ προκάλεσε αμηχανία στα στελέχη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και στον Ελληνα πρόεδρό τους όταν ζήτησε διαφάνεια στα οικονομικά της οργάνωσης.

 Η απάντηση που επιχείρησε να δώσει ο κ. Παπανδρέου δεν ήταν απλώς ατυχής. Αγγιξε τα όρια της κοροϊδίας: «Δεν είμαστε το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα», τόνισε ο πρώην πρωθυπουργός και υποστήριξε ότι «εμείς που είμαστε εδώ δεν δίνουμε μάχη από ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Δίνουμε μάχη στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις χώρες μας». Η τοποθέτησή του εξοργίζει κάθε καλόπιστο παρατηρητή της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Ο κ. Παπανδρέου είτε πιστεύει ότι κάποιοι –το ελληνικό κράτος, το ΠΑΣΟΚ, η Σοσιαλιστική Διεθνής– οφείλουν να του εξασφαλίζουν πολυτελή διαβίωση, είτε δεν γνωρίζει πώς ζουν οι απλοί άνθρωποι και θεωρεί ότι είναι ένας από αυτούς. Πιθανώς, δε, να ισχύουν και τα δύο.

 Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του στην πρωθυπουργία, αλλά και, κυρίως, της πολυετούς παρουσίας του στο υπουργείο Εξωτερικών, ο κ. Παπανδρέου δεν σεβάσθηκε προϋπολογισμούς. Τόσο ο ίδιος όσο και οι συνεργάτες του λάτρευαν τα πεντάστερα ξενοδοχεία με τις πολυτελείς σουίτες και τα υπερσύγχρονα γυμναστήρια, όπως και τα ακριβά εστιατόρια. Υπήρξαν μάλιστα και περιπτώσεις όπου επειδή προφανώς το ελληνικό κράτος είχε τεράστια πλεονάσματα –«λεφτά υπάρχουν»– τα οποία οι υπεύθυνοι δεν ήξεραν πού να διοχετεύσουν, έκλειναν περισσότερα πανάκριβα δωμάτια ξενοδοχείων από αυτά που χρειάζονταν, με αποτέλεσμα να χρεώνονται στον προϋπολογισμό του υπουργείου Εξωτερικών, και κατ’ επέκτασιν του ελληνικού κράτους, έξοδα για δωμάτια που παρέμεναν άδεια.

 Ο κ. Παπανδρέου, που σίγουρα δεν έδωσε «μάχη στους δρόμους», είναι, δυστυχώς, το κατ’ εξοχήν παράδειγμα ενός ηγέτη που δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα, ενός πρωθυπουργού που ενώ η χώρα του βίωνε δραματικές καταστάσεις, αυτός ταξίδευε στον... Αγιο Δομίνικο για να προεδρεύσει της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

 Η αλόγιστη σπατάλη δεν ήταν, φυσικά, αποκλειστικό «προνόμιο» του Γιώργου Παπανδρέου. Οι περισσότεροι κορυφαίοι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., όπως και άλλων κομμάτων όταν τους δινόταν η ευκαιρία, ξόδευαν το δημόσιο χρήμα σαν να ήταν προσωπική τους περιουσία. Η ασυδοσία προσέβαλε τους πολίτες και έπληξε την οικονομία. Η σεμνότητα και η χρηστή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών στην καθημερινή διαβίωση πρέπει να αποτελούν, και θα αποτελούν πλέον, ένα από τα κριτήρια με τα οποία οι πολίτες θα επιλέγουν τους πολιτικούς.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

(ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΣ) ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Συγνώμη αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν φταίει ο ΓΑΠ.

Η νεαρή Ισπανίδα φταίει!

Που νομίζεις ότι πας κοπέλα μου;... Σε φιλανθρωπική οργάνωση;

Δεν ήξερες...  δε ρώταγες;

Η Σοσιαλιστική Διεθνής δεν έχει καμία σχέση με "φιλανθρωπία"!

Για την ακρίβεια... ελαχίστως ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους γενικά!

Άλλη φορά να μαθαίνεις που πας, πριν πας!

Μη σε ξαναπιάσουμε αδιάβαστη!

Ο Ανδρέας και τα «νέα τζάκια» ... της συμφοράς!!!...

Γράφει ο Σάββας Παπαδόπουλος

Πολεμήθηκε ο Αντρέας από τα ʽπαλιά τζάκιαʼ στα πρώτα χρόνια της ʽαλλαγής ʼ επειδή τα θεωρούσε βασική αιτία κακού και σε δηλώσεις του μάλιστα ανέφερε ότι « πρέπει να ξηλωθούν οριστικά και αμετάκλητα » και ως ʽμεγάλοςʼ που ήταν αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να γίνει μια καινούργια τάξη Ελλήνων τα ʽνέα τζάκιαʼ που θα στήριζε το νέο καθεστώς αυτό που ονομάζω ΠΑΣΟΚοκρατία και - για να μην ξεχνιόμαστε - που κυβερνά ακόμα και σήμερα τον τόπο ως συγκυβέρνηση πλέον, έχοντας στο τιμόνι τον Ευάγγελο Βενιζέλο ένα ακόμα παιδί του λαού που με ρεσάλτο (κατά τον Καψή τον μπαμπά ) κατέλαβε το καράβι του μπαμπά του ΓΑΠ..

Οι βασικοί άξονες ήταν “Έξω από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ” ότι ʽη Ελλάδα πρέπει να ανήκει στους Έλληνεςʼ, ότι ʽη αδέξια δεξιά ευθύνεται για την υποχωρητικότητα απέναντι στους Τούρκουςʼ, ʽ το υπουργείο εξωτερικών πρέπει να Ελληνοποιηθεί ʼ, ʽσκληρές εθνικιστικές απόψεις σε όλα τα εθνικά θέματα της εποχήςʼ και μεταξύ άλλων εντυπωσιακό ήταν την δεκαετία του ʽ70 και το ότι οι συνδικαλιστές σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ εμφανίζονταν αριστερότεροι του ΚΚΕ σε απεργίες και κινητοποιήσεις.

Από τότε υπάρχει ο απόλυτος έλεγχος της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε συντροφικά χέρια τα οποία παραδοσιακά μετά την εργατοπατερική τους καριέρα αναλάμβαναν το υπουργείο εργασίας ή κάποιο άλλο που περίσσευε στον επόμενο ανασχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης της ʽαλλαγήςʼ .

Και κάπως έτσι έβγαινε και το σύνθημα ʽ ο αγώνας τώρα δικαιώνεταιʼ

Ταυτόχρονα βασίστηκε για να έχει και τα νώτα του καλυμμένα από τους χουντικούς στην κάστα των τότε στρατιωτικών οι οποίοι πρωτοστάτησαν ως πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ και κάποιοι μάλιστα από αυτούς έγιναν αργότερα και υπουργοί.

Πίσω από το σλόγκαν «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση» η αλλαγή του Ανδρέα μάζεψε τον μισό Ελληνικό λαό απελευθέρωσε τον καταπιεζόμενο Έλληνα από τον ʽφόβο του χωροφύλακαʼ και έκανε αλλαγές στα πανεπιστήμια και στο σύστημα υγείας θεσπίζοντας το ΕΣΥ, στην οικονομία έφερε τις αντικειμενικές αξίες και τον ΦΠΑ και πολλά άλλα.

Με τον ακραίο συνδικαλισμό ,στο όνομα του κοινωνικού συνεταιρισμού διέλυσε τους αγροτικούς συνεταιρισμούς της εποχής και δημιούργησε τα ʽνέα τζάκιαʼ των επιδοτούμενων αγροτών που με πλαστές βεβαιώσεις κάθε χρόνο λάμβαναν και μεγαλύτερες αποζημιώσεις ή επιδοτήσεις κατά περίπτωση αυξάνοντας συνεχώς την εκλογική του πελατεία.

Δημιουργήθηκαν ξαφνικά οι ʽπροβληματικές επιχειρήσειςʼ οι οποίες και πέρασαν με μια ΔΗΘΕΝ εθνικοποίηση - που ήταν και προεκλογική εξαγγελία - σε κρατικό έλεγχο αλλά στην πράξη σε ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ έλεγχο ή κάποιες από αυτές έκλεισαν .

Έγινε δηλαδή μία "κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων" που βέβαια καμία σχέση δεν είχε με την σοσιαλιστική θεωρητική προσέγγιση που ευαγγελίζονταν οι πρασινοφρουροί (μεγάλο κομμάτι της γενιάς του πολυτεχνείου ) στα προπαγανδιστικά εγχειρίδια του κινήματος ,που με ευλάβεια μεταλαμπάδευαν ως άλλοι ιεραπόστολοι στις συνελεύσεις των συνδικάτων ,στα πανεπιστήμια και στις τοπικές οργανώσεις της κάθε γειτονιάς.

Επιχειρήσεις που ανήκαν στα παλιά τζάκια δηλαδή όπως : η ΠΥΡΚΑΛ, η ΛΑΡΚΟ, η Ελληνική Χαλυβουργία ,τα τσιμέντα ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, που αποτελούσαν κορυφή στον κατασκευαστικό κλάδο και που για χάρη τους γινόταν ακόμα και αντισεισμικοί νόμοι για να πουλάνε ευκολότερα την πραμάτεια τους.

Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά της οικογένειας Νιάρχου αυτά που σήμερα αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής κυβέρνησης, η Πειραϊκή-Πατραϊκή (βιομηχανία) που μετέπειτα έκλεισε και άφησε στο δρόμο εκατοντάδες οικογένειες καθώς επίσης και η πολυεθνική ESSO Pappas που έγινε ΕΚΟ.

Ενοχοποιήθηκε η επιχειρηματικότητα και απαξιώθηκε ο Βιομήχανος.

Μπήκαν τα θεμέλια για την διάλυση της παραγωγικότητας της χώρας.

Ο Κρατικός προϋπολογισμός ,τα μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα και τα ʽπακέτα Ντελόρʼ που άρχισαν να συρρέουν από την ΕΟΚ άρχισαν να μοιράζονται συντροφικά, ανεξέλεγκτα και απροκάλυπτα με συνέπεια να αναγκάσουν τον Ανδρέα να πει το περίφημο ʽφάτε ρε σύντροφοι αλλά έως 500.000.000 δραχμές ʼ.

Η δημιουργία των ʽνέων τζακιώνʼ στελεχώθηκε από νέα ονόματα πολιτικών , καναλαρχών, εργοληπτών δημοσίων έργων, και κάθε λογής κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που πίσω από κάθε τους συναλλαγή υπήρχε και ένας επίορκος Δημόσιος υπάλληλος στην αρχή έως και μια ολόκληρη λαδωμένη κρατική υπηρεσία στην συνέχεια. (Δήλωση Πάγκαλου οργισμένος εξερχόμενος από Πολεοδομία της Αττικής επί ΠΑΣΟΚ μάλιστα «αυτοί όλοι –δείχνοντας το κτήριο της Πολεοδομίας –τα παίρνουν» ).

Καθιερώθηκε το «γρηγορόσημο», η λαμογιά έγινε μαγκιά ,τα ήθη χαλάρωσαν και ο νεοελληνικός πολιτισμός υμνήθηκε στις πίστες των σκυλάδικων με τις αγαπημένες φωνές της Ρίτας και του Τόλη..

Οι μισθοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αυξήθηκαν και η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων εκτινάχτηκε κατά 26% με συνέπεια την αύξηση του βιοτικού επιπέδου μεγάλων στρωμάτων του Ελληνικού Λαού.

Η αύξηση του βιοτικού επιπέδου όμως δεν προήλθε από την αύξηση της παραγωγικότητας της Ελληνικής οικονομίας αλλά από την τεχνητή διόγκωση της οικονομίας με επιδοτήσεις (που αντί εργοστασίων και υποδομών έγιναν λιμουζίνες ,βίλες και κότερα ) και ξένα δανεικά χρήματα κάτι που συνέβη και στις δεκαετίες του ʽ90 και του ʽ00.

Όλα αυτά βέβαια οδήγησαν και στην εκτίναξη του Δημόσιου χρέους.

Αυτό δηλαδή που καλούμαστε σήμερα εμείς και τα παιδιά μας να αποπληρώσουμε.

( Επί Μητσοτάκη έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια να ελεγχθεί το Δημόσιο χρέος με συνέπεια να ανέβει ο πληθωρισμός και να πέσει το βιοτικό επίπεδο και με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από τον Ελληνικό λαό επαναφέροντας θριαμβευτικά τον Ανδρέα για … μια Ελλάδα νέα και το ΠΑΣΟΚ )

Και όλοι αυτοί που διαχειρίστηκαν την ʽαλλαγήʼ που χωρίς τον Ανδρέα δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους (κατά ομολογία Κατσιφάρα ) κάτι άτομα του βεληνεκούς του Άκη Τσοχατζόπουλου ένα πράμα στην πολιτική ,και για χάριν συντομίας σαν το σημερινό VIP Club Κορυδαλλού ,μαζί με επίορκους Δημοσίους υπαλλήλους όλων των ειδικοτήτων είναι τα ʽνέα τζάκιαʼ.

Και έχουν και ονοματεπώνυμο μάλιστα, χιλιάδες από αυτά βρίσκονται στην λίστα Λαγκάρντ αλλά και αυτή πάλι είναι η κορυφή του παγόβουνου, υπάρχουν και άλλες λίστες από άλλες τράπεζες εξωτερικού, από φαντομάδες off shore εταιρίες, από μεταβιβάσεις κρατικών γαιών και από αποδοχές κλεμμένων κληρονομιών από υπερτιμολογήσεις πλαστών εταιριών από άφαντους πολυθεσίτες Δημοσίους υπαλλήλους από άφαντους συνταξιούχους κάθε λογής και πάει λέγοντας.

Αυτά τα ʽνέα τζάκιαʼ ψήφισαν και το 2009 την πράσινη ανάπτυξη του ΓΑ Παπανδρέου αλλά δεν φαντάστηκαν ότι στην Ελλάδα της εξαθλίωσης του 2013 θα ασφυκτιούσαν και αυτοί και τα παιδιά τους από την αιθαλομίχλη των τζακιών των Βορείων προαστίων που καίνε ξύλα ,και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε .

Τα ʽνέα τζάκιαʼ του Ανδρέα είναι εδώ αλλά ούτε ενωμένα είναι ούτε δυνατά όπως άλλοτε, ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός έχει αφυπνιστεί και περιβάλλει με ελπίδα και θαυμασμό αδιάφθορους ηρωικούς Οικονομικούς Εισαγγελείς και άλλους ένστολους και μη δημόσιους λειτουργούς που επιτέλους πράττουν το καθήκον τους το οποίο είναι το αυτονόητο.

Να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία …

Και επειδή πλέον ʽλεφτά υπάρχουν ʽ δεδομένου ότι η δόση από την δανειακή σύμβαση - μνημόνιο έχει ήδη καταβληθεί και έχει πάει σε αποπληρωμή τόκων, χρεών και σε ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών - όπως μήνες πριν είχαμε προβλέψει με ενυπόγραφη αρθρογραφία από αυτό εδώ το βήμα - και επειδή υπάρχει βάσιμη ελπίδα ότι θα περισσέψουν και για την εγχώρια ανάπτυξη - κατανάλωση χρήματα καλά θα κάνουν να πάψουν να ακονίζουν τα δόντια τους .
Υπάρχουν πολλά μάτια και πολλές φωνές εξωσυστημικές που τους βλέπουν.

Όλα αυτά αναφέρονται για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι με γνώμονα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και πάντα με την ελπίδα ότι γνωρίζοντας ιστορία μπορούμε να διδαχθούμε από τα λάθη μας για να έχει και η ευχή «Καλή χρονιά σε όλους τους Έλληνες » ελπίδες πραγμάτωσης.

ΠΗΓΗ  aegeantimes.gr