Προς Σοσιαλκρατιστές όλων των κομμάτων...

του Κώστα Χριστίδη

    

"Η ανάγκη εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι άμεση και επιτακτική ούτως ή άλλως … Γιατί αυτή τη στιγμή συντελούνται στην παγκόσμια οικονομία αλλαγές όπως η νέα τεχνολογική επανάσταση, η εμφάνιση στο προσκήνιο των χωρών της βάσης του Ειρηνικού Ωκεανού και ο νέος διεθνής καταμερισμός της εργασίας. Άρα το θέμα της ανάπτυξης της οικονομίας μας και της γεφύρωσης του κενού που μας χωρίζει από τους ανταγωνιστές μας είναι εθνική προτεραιότητα … Είναι κάτι που πρέπει να γίνει οπωσδήποτε αν δεν θέλουμε να εκφυλιστούμε σε μία περιθωριακή και υπανάπτυκτη χώρα … Αν φθάσουμε έγκαιρα στο τέρμα, τότε μαζί με τους άλλους εταίρους μας θα συμμετάσχουμε σε μία διαδικασία που, παρά το βραχυπρόθεσμο κόστος της, έχει σημαντικά οφέλη για διανομή στους κερδισμένους.

       

Εάν η Ελλάδα θέλει ένα κράτος πρόνοιας με υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και ασφαλείς συντάξεις, πρέπει να έχουμε υπόψη μας την μάχη για την αύξηση της παραγωγικότητας … δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αν αυτή η στάση δεν υιοθετηθεί από την εργατική και τη μεσαία τάξη, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ σοβαρές … Στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα … Εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την συμμετοχή στην τεχνολογική επανάσταση, τότε είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε μία τουριστική χώρα. Οι νέοι μας θα μεταναστεύσουν και θα έχουμε έναν πληθυσμό γερόντων που θα φροντίζει τα ξενοδοχεία.

       

Η Ελλάδα έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα που καταπνίγει την ιδιωτική επιχείρηση … Αυτοί που εργάζονται στον δημόσιο τομέα είναι οι προνομιούχοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Το όνειρο που καλλιεργήθηκε στον μέσο Έλληνα είναι να γίνει μισθωτός υπάλληλος του κράτους. Και αυτό διότι έχουν τους υψηλότερους μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη και καλές διακοπές.

       

Έχουμε περίπου το διπλάσιο προσωπικό που απαιτείται για να παράγουμε τις απαιτούμενες κρατικές υπηρεσίες … Μπορεί να μας πάρει 10 ή 15 χρόνια, αλλά η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές είναι να θέσουμε τον τομέα αυτό υπό έλεγχο και να αυξήσουμε την παραγωγικότητά του.

       

Οι άλογες απεργίες, οι υπερβολικές και σε πολλές περιπτώσεις εκβιαστικές απαιτήσεις συντεχνιών, οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων από μικρές και άσχετες με τους φοιτητές μειοψηφίες … υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή. Οδηγούν σε αποδιοργάνωση και κατά συνέπεια σε αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Αυτές οι αντιδημοκρατικές μορφές πάλης, που εκδηλώνονται είτε ως άκαιρες απεργίες, είτε ως καταλήψεις, είτε ως ετσιθελική παρακώλυση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στο κέντρο της Αθήνας, δεν χτυπούν κάποιες επιχειρήσεις ή οργανισμούς. Χτυπούν το κοινωνικό σύνολο, υπονομεύοντας την πανεθνική προσπάθεια και ετοιμότητα που σήμερα είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίες και για την οικονομία μας και για τους δημοκρατικούς μας θεσμούς και για τον ελληνισμό." 

        

Εάν κάποιος σήμερα προέβαινε σε γραπτές ή προφορικές δηλώσεις με το ανωτέρω περιεχόμενο, θα χαρακτηριζόταν ακραίος νεοφιλελεύθερος, όργανο της πλουτοκρατίας, μερκελιστής, ανάλγητος, εχθρός του λαού, πιόνι των τοκογλύφων και τα παρόμοια. Αυτά, πάντως, τα έχει πει ο ιδρυτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και επί οκταετία και πλέον πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου (βλ. αντί πολλών συνέντευξή του στον ‘’Οικονομικό Ταχυδρόμο’’, 30.07.1987, στο ‘’Βήμα’’. 25.10.87, και δηλώσεις του, 04.02.1990). Είχε πλέον συνειδητοποιήσει την καταστρεπτική πορεία, στην οποία μας οδηγούσε το κράτος – φρανκεστάϊν, το οποίο εν πολλοίς ο ίδιος δημιούργησε, και προσπάθησε να το τιθασεύσει, άνευ επιτυχίας …

        

Έκτοτε παρήλθαν όχι 10 ή 15 αλλά 25 και πλέον έτη και η χώρα οδηγήθηκε σε χρεοκοπία, ακριβώς διότι ‘’η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές να θέσουμε τον δημόσιο τομέα υπό έλεγχο και να αυξήσουμε την παραγωγικότητά του’’ απέτυχε οικτρά.

        

Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια οδυνηρών στερήσεων, κάποιοι άμεσοι συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου της εποχής εκείνης βάζουν ‘’κόκκινες γραμμές’’ για να μη θιγούν προνόμια συνδικαλιστών, να μην δυσχερανθούν ‘’οι άλογες απεργίες’’, να μην απολυθούν 4.500 υπάλληλοι από έναν δημόσιο τομέα που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε προσωπικό διπλάσιο του απαιτούμενου. Άλλοι πολυάριθμοι οπαδοί, αποτελούντες μέγα μέρος του λεγόμενου ‘’βαθέος ΠΑΣΟΚ’’, μετακόμισαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ και εξακολουθούν να στηρίζουν τις ‘’υπερβολικές και σε πολλές περιπτώσεις εκβιαστικές απαιτήσεις συντεχνιών, καταλήψεις κτιρίων και άλλες, αντιδημοκρατικές (πάντοτε κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου) μορφές πάλης.’’

Οπαδοί του σοσιαλ-κρατισμού, όμως, βρίσκονται σήμερα σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς, είτε αποκαλούνται συντηρητικοί, λαϊκο-δεξιοί ή ‘’κοινωνικά’’ φιλελεύθεροι, είτε εθνικιστές ή ανεξάρτητοι, ‘’προοδευτικοί’’ ή οικολόγοι. Όλοι αυτοί, με τις κατά καιρούς ανακολουθίες και ασυναρτησίες τους, την άγνοια και την πολιτική τους ιδιοτέλεια θεωρούν –στα λόγια- ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα πολύ κακό πολιτικο-οικονομικό σύστημα, εκτός εάν το εφαρμόζουν οι ίδιοι, οπότε εξαγνίζεται. Στην πράξη θέτουν διαρκώς εμπόδια στην προσπάθεια ‘’ανάπτυξης της οικονομίας μας και γεφύρωσης του κενού που μας χωρίζει από τους ανταγωνιστές μας’’, πλήττοντας έτσι καίρια μία κορυφαία εθνική προτεραιότητα.

ΠΗΓΗ  EBR

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΡΚΑ ΜΑΣ;...

Αν και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είπα να μην το σχολιάσω γιατί το θεώρησα από εξόφθαλμα γελοίο έως εντελώς εξωπραγματικό.

Βλέπω όμως να αναπαράγονται και να σχολιάζονται ασταμάτητα οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που  φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά με διαφορά περίπου 3 μονάδων και δεν μπορώ πια να μην το σχολιάσω.

Ξεκαθαρίζω ότι εμμένω σταθερή στην άποψή μου.
Οι δημοσκοπήσεις με αφήνουν παντελώς αδιάφορη και τις θεωρώ αποκλειστικά και μόνο εργαλεία ψυχολογικής διαχείρισης μαζών.

Ας δεχθούμε όμως ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, παρά τα όσα προβλήματα αξιοπιστίας μπορεί να έχουν, είναι σωστές και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα με σοβαρή προοπτική να μας κυβερνήσει.

Ερώτηση :  ΠΟΙΟΣ ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι σαφές ότι μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ του Διαμαντόπουλου/παπα-σούρα/αναρχικού/βουλευτή των 930 ψήφων και όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ του Τατσόπουλου που μας τελείωσε άδοξα!

Αλλά... ΠΟΙΟΣ ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Σταθάκη που αποκάλυψε ότι το “επαχθές” χρέος που μπορεί να διαγραφεί είναι μόλις το 5% ενώ πάνω από το 90% είναι “παραδοσιακό” χρέος και δεν υπάρχει νόμιμη διαδικασία για να αμφισβητηθεί... ή ο ΣΥΡΙΖΑ του Σκουρλέτη ο οποίος “διευκρινίζει” ότι ο Σταθάκης αναφέρεται στην νομική προσέγγιση του θέματος ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαγράψει το χρέος με “πολιτικούς όρους”;

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Λαφαζάνη της αριστερής πλατφόρμας που συχνά αναφέρεται στην “εκτός ευρώ Ελλάδα”...  ή ο ΣΥΡΙΖΑ του Μηλιού που υποστηρίζει την παραμονή στο ευρώ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα σκίσει...  θα ακυρώσει...  ή θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο;

Ή μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ της “Κομμουνιστικής Τάσης” του;

Ποια είναι αυτή θα μου πείτε...

Κι εγώ δεν είχα ασχοληθεί και πολύ με τους συγκεκριμένους, μέχρι που ένας φίλος μου έφερε ένα δημοσίευμα από το Πρώτο Θέμα της περασμένης Κυριακής.

Εκεί λοιπόν, οι Στ. Καραγιαννόπουλος και Ορ. Δούλος -μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ!- παρουσίαζαν την “Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ”, το  “ρεύμα του γνήσιου επαναστατικού μαρξισμού"(!) και το “επαναστατικό” πρόγραμμά τους.

Για να είναι κοτζάμ “Τάση” (με “Τ” κεφαλαίο) και να εκπροσωπείται στην ΚΕ του κόμματος, προφανώς υπολογίζουν ότι έχει υποστηρικτές και άρα... ψήφους!

Αυτοί οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ όμως, περιμένουν ότι μετά τις εκλογές θα υπάρξει μία “αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ” που θα εφαρμόζει το δικό τους “ολοκληρωμένο επαναστατικό πρόγραμμα” δηλαδή...

-  Ανατροπή του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού και δημιουργία των ΕΣΠΕ (Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης)!

-  Η ανάπτυξη θα έρθει μέσω της “διεθνούς νίκης του σοσιαλισμού” και θα υπάρχει “γνήσιος εργατικός έλεγχος στις επιχειρήσεις”, δηλαδή “η κυβέρνηση της αριστεράς θα δώσει το δικαίωμα στους εργαζόμενους να ελέγξουν τα βιβλία των επιχειρήσεων για να αποκαλύψουν απάτες, σκάνδαλα και φοροδιαφυγή” διαφορετικά “αν οι επιχειρήσεις δεν συμμορφωθούν θα κοινωνικοποιηθούν”!
 

-  Φυσικά θέλουν “εθνικό νόμισμα” αλλά...  “όταν η αριστερά πάρει τις κυβερνήσεις μεγάλου τμήματος ή όλης της ηπείρου θα ενοποιήσει την Ευρώπη γύρω από ένα άλλο ενιαίο νόμισμα”!
 

-  Οι φαντάροι θα υπερασπίζονται “με το όπλο στο χέρι” τις κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις του λαού της χώρας ώστε να έχουμε την “ειρηνική κυριαρχία μίας γνήσιας επανάστασης”!
 

-  Θα υπάρξει πλήρης “εκδημοκρατισμός” των σωμάτων ασφαλείας όπου ο “έλεγχος τους θα υπαχθεί στις μαζικές λαϊκές οργανώσεις” και -επί λέξη- 

“Τα επίλεκτα μέλη των μαζικών εργατικών οργανώσεων που θέλουν να προστατεύσουν τις επαναστατικές κατακτήσεις, τις οποίες θα θεμελιώσει μία αριστερή κυβέρνηση, θα το κάνουν με τη φυσική τους παρουσία και τη φυσική τους πάλη, Αντί της Αστυνομίας θα υπάρχει ένα άλλο Σώμα που θα φέρει κάποια διακριτικά και θα τηρεί πραγματικά την τάξη, εγγυώμενο τις δημοκρατικές κατακτήσεις μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης.”

-  Και βέβαια... 75% φορολόγηση στους Έλληνες εκατομμυριούχους (αν και δεν διευκρίνισαν εάν αυτό αφορά και τον Τσουκαλά)!

Η “Κομμουνιστική Τάση” λοιπόν (πιστοί του Λένιν και του Τρότσκι) “στεγάζεται” στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί “είναι ένας χώρος που συγκεντρώνει πολλά διαφορετικά ρεύματα, πολιτικά και ιδεολογικά”.

Και εγώ ξαναρωτώ...  ΠΟΙΟΣ ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό το συνονθύλευμα απόψεων, τάσεων, επαναστάσεων, λύσεων, προγραμμάτων, κλπ, που ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους, με κάνουν να φαντάζομαι τον Τσίπρα ως άλλη Βουγιουκλάκη να φωνάζει στην Κουμουνδούρου... “άλλος για την βάρκα μας;”.
Μόνο που ο καθένας θέλει να  πάει την βάρκα αλλού!

Πάντως σε περίπτωση εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι και πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω γιατί κάποιος ψηφίζει έναν αχταρμά και τι προσδοκά μ'αυτό, αλλά και να προβλέψω τις αντιδράσεις του σε περίπτωση που δεν του βγει όπως το περιμένει.

Με λίγα λόγια “σύντροφοι”...

Καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσετε τις θέσεις, τις απόψεις και το πρόγραμμά σας και αυτό να γίνει κατανοητό από όλους γιατί διαφορετικά, όπως “απειλείτε” τώρα την κυβέρνηση ότι δεν θα μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερη γιατί θα την κυνηγήσει ο “λαός της αντιπολίτευσης”, ίσως “αύριο” να σας συμβεί το ίδιο και μάλιστα να σας κυνηγούν οι δικοί σας γιατί πάτε την βάρκα αλλού!

Απλή κοινή λογική... “σύντροφοι”!

Οι σπατάλες του Γ. Παπανδρέου...

Του Αθανασιου Έλλις

Το ξέσπασμα της γενικής γραμματέως της Νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η οποία κατηγόρησε τον Γιώργο Παπανδρέου και τα υπόλοιπα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης για σπατάλες και πολυτελή διαβίωση, έφερε στη μνήμη τις υπερβολές του πρώην πρωθυπουργού και του περιβάλλοντός του, υπερβολές που στη σημερινή επώδυνη περίοδο περικοπών και ορθολογισμού των δημοσίων οικονομικών αποτελούν όχι μόνον παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά και υπενθύμιση μιας εκ των πολλών αιτιών που συνετέλεσαν στη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας.

 «Πώς θέλουμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, φτάνοντας εδώ με πολυτελή αυτοκίνητα; Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να δώσουμε στους πολίτες μιαν απάντηση όταν εσείς λέτε ότι τους καταλαβαίνετε, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές», τόνισε η νεαρή Ισπανίδα στη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που διεξήχθη στο Κασκάις της Πορτογαλίας. Κατήγγειλε δε τους σοσιαλιστές ηγέτες για πομπώδεις διακηρύξεις, αυτοπροβολή από τα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά αδυναμία εξεύρεσης λύσεων στα προβλήματα των πολιτών, και ζήτησε «να μη μας κάνετε εμάς τους νέους να ντρεπόμαστε». Εκανε έκκληση να υπάρξει μια νέα τάξη πολιτικών, ενώ προκάλεσε αμηχανία στα στελέχη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και στον Ελληνα πρόεδρό τους όταν ζήτησε διαφάνεια στα οικονομικά της οργάνωσης.

 Η απάντηση που επιχείρησε να δώσει ο κ. Παπανδρέου δεν ήταν απλώς ατυχής. Αγγιξε τα όρια της κοροϊδίας: «Δεν είμαστε το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα», τόνισε ο πρώην πρωθυπουργός και υποστήριξε ότι «εμείς που είμαστε εδώ δεν δίνουμε μάχη από ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Δίνουμε μάχη στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις χώρες μας». Η τοποθέτησή του εξοργίζει κάθε καλόπιστο παρατηρητή της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Ο κ. Παπανδρέου είτε πιστεύει ότι κάποιοι –το ελληνικό κράτος, το ΠΑΣΟΚ, η Σοσιαλιστική Διεθνής– οφείλουν να του εξασφαλίζουν πολυτελή διαβίωση, είτε δεν γνωρίζει πώς ζουν οι απλοί άνθρωποι και θεωρεί ότι είναι ένας από αυτούς. Πιθανώς, δε, να ισχύουν και τα δύο.

 Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του στην πρωθυπουργία, αλλά και, κυρίως, της πολυετούς παρουσίας του στο υπουργείο Εξωτερικών, ο κ. Παπανδρέου δεν σεβάσθηκε προϋπολογισμούς. Τόσο ο ίδιος όσο και οι συνεργάτες του λάτρευαν τα πεντάστερα ξενοδοχεία με τις πολυτελείς σουίτες και τα υπερσύγχρονα γυμναστήρια, όπως και τα ακριβά εστιατόρια. Υπήρξαν μάλιστα και περιπτώσεις όπου επειδή προφανώς το ελληνικό κράτος είχε τεράστια πλεονάσματα –«λεφτά υπάρχουν»– τα οποία οι υπεύθυνοι δεν ήξεραν πού να διοχετεύσουν, έκλειναν περισσότερα πανάκριβα δωμάτια ξενοδοχείων από αυτά που χρειάζονταν, με αποτέλεσμα να χρεώνονται στον προϋπολογισμό του υπουργείου Εξωτερικών, και κατ’ επέκτασιν του ελληνικού κράτους, έξοδα για δωμάτια που παρέμεναν άδεια.

 Ο κ. Παπανδρέου, που σίγουρα δεν έδωσε «μάχη στους δρόμους», είναι, δυστυχώς, το κατ’ εξοχήν παράδειγμα ενός ηγέτη που δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα, ενός πρωθυπουργού που ενώ η χώρα του βίωνε δραματικές καταστάσεις, αυτός ταξίδευε στον... Αγιο Δομίνικο για να προεδρεύσει της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

 Η αλόγιστη σπατάλη δεν ήταν, φυσικά, αποκλειστικό «προνόμιο» του Γιώργου Παπανδρέου. Οι περισσότεροι κορυφαίοι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., όπως και άλλων κομμάτων όταν τους δινόταν η ευκαιρία, ξόδευαν το δημόσιο χρήμα σαν να ήταν προσωπική τους περιουσία. Η ασυδοσία προσέβαλε τους πολίτες και έπληξε την οικονομία. Η σεμνότητα και η χρηστή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών στην καθημερινή διαβίωση πρέπει να αποτελούν, και θα αποτελούν πλέον, ένα από τα κριτήρια με τα οποία οι πολίτες θα επιλέγουν τους πολιτικούς.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

(ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΣ) ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Συγνώμη αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν φταίει ο ΓΑΠ.

Η νεαρή Ισπανίδα φταίει!

Που νομίζεις ότι πας κοπέλα μου;... Σε φιλανθρωπική οργάνωση;

Δεν ήξερες...  δε ρώταγες;

Η Σοσιαλιστική Διεθνής δεν έχει καμία σχέση με "φιλανθρωπία"!

Για την ακρίβεια... ελαχίστως ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους γενικά!

Άλλη φορά να μαθαίνεις που πας, πριν πας!

Μη σε ξαναπιάσουμε αδιάβαστη!

Από την λούμπεν μεγαλοαστική τάξη... στo σοσιαλισμό...

Του Γιώργου Κράλογλου

Οι 300.000 άνεργοι του 2012 στο σύνολο των 1.350.000, εκ των οποίων 56% είναι νέα παιδιά, αποτελούν την κοινωνική θυσία μας στο «σοσιαλισμό» της μεταπολίτευσης. Η προσφορά μας με φόρους είναι 1 τρισ. δραχμές στους πρασινοφρουρούς των προβληματικών, 7 δισ. δραχμές αποζημίωση στον Ανδρεάδη και 3 δισ. ευρώ στην Ολυμπιακή Αεροπορία.

Η Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη, (σύμφωνα με τους συμμορίτες – δολοφόνους της 17 Νοέμβρη και τους αναρχικούς τύπου Β. Διαμαντόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν το κάψιμο της Αθήνας «παρέλαση επαναστατών») αριθμούσε τότε 450 βιομηχανίες περισσότερες από σήμερα. Έδινε δουλειά και σε 350.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τις οποίες 220.000 έκλεισαν επί σοσιαλισμού. Είχε καταθέσει σχέδια για επενδύσεις, μόνο σε βαριά βιομηχανία, ύψους 500 δισ. δραχμών. Και διέθετε χώρο για 1.250.000 θέσεις εργασίας (μετά τις επεκτάσεις) ενώ απασχολούσε ήδη 980.000 άτομα.

Από τις βιομηχανίες αυτές 130 περίπου είχαν πράγματι αδυναμίες εξυπηρέτησης δανείων συνολικού ύψους 200-250 δισ. δραχμών και είχαν υποβάλλει σχέδια εξυγίανσης.

Ο σοσιαλισμός της ντουντούκας όμως πέρασε στις Τράπεζες και στον κρατικό Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (γνωστός και ως ο αμαρτωλός ΟΑΕ) που άνοιξε το 1983 και έκλεισε μετά από 15 χρόνια φεσώνοντας όλους τους Έλληνες φορολογούμενους με το 1 τρισ. δραχμών.

Οι «κρατικοί βιομήχανοι» του ΠΑΣΟΚ που μετατέθηκαν από την αφισοκόλληση, τις προκηρύξεις, το «σώμα» των κλακαδόρων και τις κλαδικές και πήγαν μεταξύ 1983-1986 στον ΟΑΕ για να «ανασυγκροτήσουν» (έτσι το έλεγαν τότε...) 44 βιομηχανίες, φρόντισαν να περάσουν και νομοθέτημα με το οποίο δεν θα είχαν την παραμικρή ευθύνη για τυχόν ζημιές των επιχειρήσεων!!!

Έτσι ενώ δεν ανασυγκρότησαν ούτε μία από τις επιχειρήσεις και ανέλαβαν την εκκαθάριση 17 από τις 44 (όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει εκκαθάριση...) δεν έδωσαν λογαριασμό για ό,τι έκαναν.

Την εποχή της ιδιοκτησίας των βιομηχανιών από την Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη στα 50-70 χρόνια λειτουργίας τους τα Διοικητικά Συμβούλια ήταν το πολύ δύο.

Ένα στο ξεκίνημα και ένα κάπου στο μέσον της ζωής τους. Στον κρατικό ΟΑΕ οι 44 βιομηχανίες όπως και οι 90 που ανέλαβαν οι κρατικές Τράπεζες, τα Διοικητικά Συμβούλια άλλαζαν 5-6 φορές τον χρόνο!!!

Οι αμοιβές, οι γραφειάρες, οι αμαξάρες και οι γραμματείες των αφισσοκολητών - βιομηχάνων της κλαδικής μαζί με τον κόπο τους... για την εκκαθάριση τους επέτρεψαν να μετατρέψουν την μεγαλοαστική Κηφισιά, Εκάλη και Πολιτεία σε σοσιαλιστικά προάστια με πράσινο για τους θυμίζουν και το χωριό τους...

Η φυλακή ήταν άγνωστη γι΄ αυτούς.

Τον δρόμο αυτόν τον άφησαν για τα νέα τζάκια του Ανδρέα Παπανδρέου με πρώτο τον Κοσκωτά, τον επιχειρηματία-πολιτικό Τσοχατζόπουλο, τον Ψωμιάδη και τον εκλεκτό του Α. Παπανδρέου Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.

Μαζί με τους παραπάνω «επενδυτές» και η νέα «ένδοξη επιχειρηματική γενιά» των κρατικοδίαιτων των εξοπλισμών, των προμηθειών του δημοσίου σε μεταφορικό, τηλεπικοινωνιακό, νοσοκομειακό, ενεργειακό και στρατιωτικό υλικό.

Και όλοι μαζί αποτέλεσαν τα «νέα τζάκια» που διαδέχθηκαν την Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη όπως βάφτισαν και τον Δημήτρη Αγγελόπουλο οι δολοφόνοι του, της 17 Νοέμβρη, την περίοδο (σύμπτωση;) που δημιουργούσε το τρίτο χαλυβουργικό εργοστάσιο εκτός Ελλάδος και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης. Οι ίδιοι που δολοφόνησαν τον Αλέξανδρο Αθανασιάδη (ανιψιό του Μποδοσάκη) την περίοδο (σύμπτωση;) που έβαζε σε εφαρμογή επεκτατικό σχέδιο δεκάδων δισ. δραχμών στα λιπάσματα και στα μεταλλεία. Αυτοί που δολοφόνησαν τον Δ. Περατικό της εφοπλιστικής οικογένειας τότε που (σύμπτωση;) σχεδίαζαν επενδύσεις και σε τομείς της στεριάς. Την ίδια περίοδο πολύπλευρων επενδύσεων της ΜΟΤΟΡ - ΟΙΛ ( πάλι σύμπτωση;) αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Βαρδή Βαρδινογιάννη που σώθηκε μόνο λόγω των μέτρων ασφαλείας.

Ποιους όμως εννοούσαν οι συμμορίτες Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη και που μαζί με τους σοσιαλιστές του Παπανδρέου, του Αρσένη και της ντουντούκας έπρεπε να εκδικηθούν;

Τον Μποδοσάκη που ξεκίνησε από το μπακάλικο του πατέρα του στον Πόρο της Νίγδης της Καππαδοκίας και για να αγοράσει βιβλία για το σχολείο του πουλούσε στους Έλληνες, κρυφά από τους Τούρκους, εικονίτσες των ηρώων της επανάστασης;

Τον Δημήτρη Αγγελόπουλο που μαζί τα άλλα 3 αδέλφια του τον Άγγελο, τον Παναγιώτη και τον Γιάννη ήλθαν με τον πατέρα τους τον ταχυδρόμο του Βλαχόραφτη Αρκαδίας στην οδό Αθηνάς να πουλάνε πρόκες και καρφοβελόνες για να φτιάξουν την Χαλυβουργική με χιλιάδες εργαζόμενους στην κορύφωσή της;

Τον Ακαρνάνα από την Νερομάνα Χριστόφορο Κατσάμπα που φόραγε τσαρούχια όταν κατέβηκε στην Πάτρα να δουλέψει υπαλληλάκος σε υφασματάδικο για να φτιάξει την Πειραϊκή Πατραϊκή με 9000 εργαζόμενους; Τον Γιώργο Δράκο που ο πατέρας του Παναγιώτης πούλαγε λουκούμια και νερό στους πρώτους Ολυμπιακούς της Αθήνας και αργότερα έχτισε γκαζιεράδικο στην Πειραιώς για να δημιουργηθεί τελικά η ΙΖΟΛΑ;

Την παρέα των φίλων σπουδαστών Χατζηκυριάκο και Κανελλόπουλο που θεμελίωσαν την βαριά βιομηχανία ή τον προπάππου Φιλίππου της ΦΑΓΕ που γύρναγε με μια κατσίκα και πουλούσε γάλα στο Γαλάτσι;

Αν αυτοί όλοι ήταν η ελληνική ολιγαρχία και έπρεπε να «πέσουν» γιατί είναι ακόμη έξω από τις φυλακές οι κλακαδόροι των κομμάτων που από βοσκοί το «έπαιξαν» βιομήχανοι και μεγαλοαστοί χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανένα;

ΠΗΓΗ  capital.gr

Ο εντιμότατος κ. Τσοχατζόπουλος και οι φίλοι του...

Του Χαριδημου Κ. Τσουκα*

Μέσα στην ατυχία του, ο Α. Τσοχατζόπουλος πρέπει να νιώθει ευχαριστημένος.

Κατηγορείται μεν για οικονομικά εγκλήματα, αλλά προσέρχεται στην Ασφάλεια σαν να περιοδεύει σε προεκλογική περίοδο!

Τον συνοδεύει ένα τσούρμο δημοσιογράφων, ενώ μερικοί ψηλόσωμοι άντρες δίπλα του μοιάζουν να είναι η προσωπική φρουρά του.

Δεν φοράει χειροπέδες, χαριεντίζεται με τους δημοσιογράφους.

Και, όμως, ο κύριος αυτός είναι ύποπτος και προσάγεται στις διωκτικές αρχές!

Οταν, αργότερα, περνάει το κατώφλι των φυλακών Κορυδαλλού, ο αρχιφύλακας τον χαιρετά διά χειραψίας!

Δεν είναι γνωστό αν τον προσφώνησε: «Καλώς ήλθατε, κύριε υπουργέ»!

Στις ευνομούμενες δημοκρατίες, ένας (πρώην) υψηλόβαθμος αξιωματούχος έχει την ίδια αντιμετώπιση με κάθε άλλο ύποπτο για αξιόποινες πράξεις (ρωτήστε τον πρώην κυβερνήτη του Ιλινόι, Μπλακγόγιεβιτς, καταδικασθέντα πέρυσι σε 14 χρόνια φυλάκισης για διαφθορά).

Οχι, όμως, στη μετα-οθωμανική Ελλάδα!

Εδώ αν είσαι celebrity ή πρώην υπουργός, αντιμετωπίζεσαι με την αρμόζουσα ευγένεια. Ενδέχεται, μάλιστα, να σου ζητήσουν και συγγνώμη για την ταλαιπωρία που υφίστασαι!

Παρ’ όλα αυτά, είναι ενθαρρυντικό ότι, ακόμη και σε μια μετα-οθωμανική δημοκρατία, το κράτους δικαίου λειτουργεί.

Παίρνουμε κουράγιο βλέποντας δικαστικούς και δημόσιους λειτουργούς, γενικότερα, να κάνουν τη δουλειά τους καλά.

Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου, όμως, δείχνει τη βαθιά πολιτική μας παθολογία.

Δεν πρόκειται μόνο για έναν ύποπτο διαφθοράς πολιτικό.

Αυτό δεν είναι άγνωστο φαινόμενο σε μια δημοκρατία.

Το ενδιαφέρον είναι αλλού.

Ενώ ο ύποπτος πλουτισμός του ήταν γνωστός, ενώ το αγοραίο «κολλητιλίκι» του και οι πελατειακοί μηχανισμοί του ήταν ορατοί, ενώ η ναρκισσιστική ανικανότητά του ήταν εμφανέστατη, σχεδόν το μισό ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον Τσοχατζόπουλο για αρχηγό του κόμματος και πρωθυπουργό!

Οχι μόνον αυτό.

Οταν τον Οκτώβριο 2007, σε συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, η κυρία Βάσω Παπανδρέου ανέφερε ότι «κάποιοι έκαναν περιουσίες στο ΠΑΣΟΚ», ουδείς ασχολήθηκε με την καταγγελία της.

Το κόμμα τηρούσε την «ομερτά».

Αντιθέτως, τίμησε τον Τσοχατζόπουλο με υποψηφιότητα τόσο στο Εθνικό Συμβούλιο όσο και στις εθνικές εκλογές του 2004 και του 2007.

Ο Τσοχατζόπουλος τέθηκε εκτός Βουλής από το εκλογικό σώμα, όχι από το κόμμα του.

Στο μέτρο που η «ιδεολογία» είναι η ειδοποιός διαφορά του Τσοχατζόπουλου από έναν αρχηγό συμμορίας, ο πρώτος είναι πιο επικίνδυνος από τον δεύτερο.

Ο μαφιόζος δεν προσποιείται ότι υπηρετεί ευγενείς σκοπούς, ενώ ο Τσοχατζόπουλος πουλούσε «αριστερά» ιδεώδη σε εύπιστους οπαδούς, ανερμάτιστους πολιτικούς και μωροφιλόδοξους διανοούμενους. Ακούγεται τόσο κωμικό, αλλά ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο ηγέτης της «αριστερής» πασοκικής αντιπολίτευσης στον «νεοφιλελεύθερο» Σημίτη, συνομιλούσε με τον Κωνσταντόπουλο του Συνασπισμού για ένα κοινό αριστερό μέτωπο, έδινε συνεντεύξεις στην «Αυγή» ως ο Ελληνας Λαφοντέν!

Αν τα ακίνητα ξεπλένουν το μαύρο χρήμα, η σωστή «ιδεολογία» ξεπλένει τη διεφθαρμένη ιδιοτέλεια.

Ο Τσοχατζόπουλος ήταν ξεβράκωτος, αλλά πολλοί, μα πάρα πολλοί, θαύμαζαν τα υπέροχα ρούχα του! Να ’ταν η μόνη περίπτωση!..

* O κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail.com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο γιός Γιώργος επιθυμεί να …

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας

Αφορμή για το παρών άρθρο ήταν η ομιλία του νεώτερου Παπανδρέου στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ (στις 2/2).

Ο γιός Παπανδρέου είπε στους βουλευτές του ότι «σώσαμε τη χώρα, η καταστροφή έμεινε στην ιστορία».

Η κα Βάσω του αντέτεινε άμεσα πως ενώ «σώθηκε η χώρα, καταστράφηκαν οι πολίτες» και πως το κόμμα «θα περάσει από έρημο».

Το ΠΑΣΟΚ παίρνει πλέον μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.

Δυστυχώς, η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας συνδέθηκε ατυχώς με την οικογενειοκρατία.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η οικογένεια Παπανδρέου.

Μία μοιραία περίπτωση!

Ο πατέρας Παπανδρέου, στην οκταετία 1981-1989, συνήψε τόσα δάνεια όσα δάνεια δεν είχε πάρει η Ελλάδα από σύστασής της ως κράτος.

Με δύο διαδοχικές υποτιμήσεις (15% εκάστη), με τετραπλάσιο πληθωρισμό και με εξωτερικό δανεισμό που ξεπερνούσε τα 20 δισ. δρχ., ο τότε διοικητής της ΤτΕ Δ. Χαλικιάς, έφτασε στο σημείο να του αναγγείλει ότι στο ταμείο έχει μόνο 200.000 δολάρια και ότι το ισοζύγιο πληρωμών κλείνει με 3,5 δισ. έλλειμμα.

Του είπε ωμά: «χρεοκοπούμε, Πρόεδρε!».

Το χρέος πήγε στο 80% του ΑΕΠ το 1989, από 23% το 1981 (160% το 3ο τρίμηνο του 2011).

Από το 1990 έως το 1993, μόνο για τόκους των δανείων του πατέρα Ανδρέα, πληρώθηκαν πάνω από 7 τρις δρχ.

Το «προπατορικό αμάρτημα» της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980, είπε πριν από λίγο καιρό ο κ. Κουλουριάνος (Υπουργός Οικονομικών επί Ανδρέα Παπανδρέου).

Τον πατέρα Παπανδρέου διαδέχθηκε πριν περίπου δυόμιση χρόνια ο γιος του Γιώργος: o «γεννήτωρ της καταστροφής», όπως έγραψε πριν από λίγες μέρες η εφημερίδα των Βρυξελλών New Europe.

«Μέσα σε δύο χρόνια», έγραψε η εν λόγω ξένη εφημερίδα, «ο Πρωθυπουργός (ΓΑΠ) κατέστρεψε μια χώρα».

Οι ξένοι μας «κράζουν» συνεχώς, λέγοντας ότι «οι πολιτικοί πρόδωσαν την Ελλάδα!» (πχ., Πούτιν, Anonymous).

Ο γιός Γιώργος επιθυμεί να …μεταλαμπαδεύσει την δική του «τεχνογνωσία» και σε άλλους σοσιαλιστές (της Διεθνούς).

Ο γιός που πήγε να δει την ταινία «Avatar» στο Νταβός, την ώρα που οι άλλοι του χρέωναν το πολιτικό ακαταλόγιστο, ή ότι ο ΓΑΠ δεν έχει καταλάβει καν το που βαδίζει η Ελλάδα.

Μετά το Καστελόριζο ήρθε το χάος.

Το προταθέν δημοψήφισμα-έγκλημα ήρθε σαν το «κερασάκι στην τούρτα» της καταστροφής της χώρας μας.

Φτάσαμε δε στο σημείο να μας πει – ξαναμμένος – ο γιός Παπανδρέου ότι, ενώ αυτός «μας έσωσε», εμείς οι μικρόμυαλοι ούτε καν που το καταλάβαμε.

Έχει μήπως κάποιο σχέδιο ο γιός Παπανδρέου;

Ο καθένας μας απαντά σε αυτό το ερώτημα ξεχωριστά. Μέσα του. Μόνος του!

Και ερωτώ:

Ξέχασε τι διέπραξε ο γιός τα δύο τελευταία χρόνια;

Αισθάνεται όντως δικαιωμένος που μας οδήγησε στο ΔΝΤ;

Πως τώρα παριστάνει τον εχθρό του όποιου εκδοτικού ή εργολαβικού κατεστημένου;

Πού είναι σήμερα η μεσαία τάξη;

Πόσοι άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια;

Τι μπορεί να μας πει τώρα ο άνθρωπος που έσκυβε μονίμως το κεφάλι του απέναντι στους ξένους δανειστές;

Κρίμα.

Ο πατέρας άρχισε αυτό που ο γιός αποτελείωσε: την καταστροφή της Ελλάδας!

ΠΗΓΗ  ΕΛΠΙΔΑ

Πολιτικός τουρισμός του Γιώργου...

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Πασίγνωστη στους Ελληνες η παροιμία «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Πασίγνωστη και... σοσιαλιστική! Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από την πυρετώδη συνεδριακή δραστηριότητα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί τα σοσιαλιστικά κόμματα να εκδιώκονται σωρηδόν (ενίοτε και... κλωτσηδόν!) από την εξουσία, καθώς πλέον από τα 162 κόμματα που ανήκουν σ' αυτήν μόλις καμιά τριανταριά έχουν απομείνει που απολαμβάνουν κάποιας μορφής συμμετοχή στην εξουσία. Στις χώρες της Ευρωζώνης μάλιστα πουθενά πλέον δεν κυβερνούν οι σοσιαλιστές μόνοι τους παρά μόνο σε συνεργασία με τη Δεξιά κι αυτό σε πέντε όλες κι όλες χώρες (Ελλάδα, Βέλγιο, Αυστρία, Λουξεμβούργο, Ιρλανδία).

Τα προπύργια της σοσιαλδημοκρατίας, που προ δεκαετίας ακόμη κυριαρχούσε στην Ευρώπη, έχουν πλέον προωθηθεί στην άλλη άκρη της Γης, στη Λατινική Αμερική, και κυρίως στη Μαύρη Αφρική. Κάτω δηλαδή από τη Σαχάρα, γιατί κάποιοι κορυφαίοι «σοσιαλιστές» που βρίσκονταν πιο κοντά μας, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου, όπως ο... Χόσνι Μπουμπάρακ ή ο Μπεν Αλί της Τυνησίας, έπεσαν θύματα της πολιτικής αχαριστίας των λαών τους τη χρονιά που πέρασε! Οχι, δεν αστειευόμαστε, ήταν όντως μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τα κόμματά τους μέχρι τη στιγμή της ανατροπής τους από τις αιματηρές λαϊκές εξεγέρσεις! Ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι βεβαίως ο κατάλληλος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για να προσφέρει πολιτική γραμμή διεξόδου προς την εξουσία στους περίπου 130 σοσιαλιστές ηγέτες που έχουν πληγεί από την καλπάζουσα «κυβερνητική ανεργία», αλλά τουλάχιστον τους προσφέρει χαλάρωση και κλεφτές, σύντομες στιγμές πολυτέλειας. Τους έχει μεταβάλει σε... περιοδεύοντα θίασο που συνεδριάζει ασταμάτητα στα καλύτερα τουριστικά κέντρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης!

Τώρα στην εξωτική Κόστα Ρίκα, τις προάλλες στο Μεξικό, στη Βραζιλία, στην Κολομβία, στις Φιλιππίνες, στη Μογγολία, στο Καζακστάν! Οπου βάλει ο νους του ανθρώπου, σε μέρη που δεν θα πήγαιναν ποτέ και όλα αυτά με τα πάντα πληρωμένα, τα πάντα δωρεάν για τους συμμετέχοντες. Σοσιαλισμός, όχι αστεία!

Εκεί τα στελέχη της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας αγναντεύουν απλανώς το πέλαγος ή παρατηρούν την οργιώδη κίνηση στις πλαζ και τις παραλίες και εφευρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους οικοδόμησης του σοσιαλισμού - σαν αυτόν με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την τρόικα που εφάρμοσε πάνω μας ο Γ. Παπανδρέου...

Αυτή η παρατεταμένη φάση αποχής από τα κυβερνητικά καθήκοντα και ο παραθαλάσσιος συνήθως διαλογισμός δεν μειώνει όμως την ακατάβλητη μαχητικότητα της σοσιαλδημοκρατίας, ούτε καν της ευρωπαϊκής, που είναι παραδοσιακά και η πιο πλαδαρή. Τρανή απόδειξη περί αυτού, το απαράμιλλο σθένος με το οποίο ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, απείλησε τους πάντες στην Ελλάδα ότι θα γίνει «μακελειό» στη χώρα αν τολμήσει οποιοσδήποτε να στραφεί έστω και δικαστικά κατά του Γιώργου Παπανδρέου για την υπόθεση της παραχάραξης των στατιστικών στοιχείων της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου να οδηγηθεί η Ελλάδα υπό καθεστώς Μνημονίου και επομένως συρρίκνωσης της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της.

Πρόκειται για τίμια και γενναία υπεράσπιση του Γ. Παπανδρέου από τον Α. Λοβέρδο, αν και για να κατανοήσουμε το βάθος της πρέπει να παραβλέψουμε δύο ασήμαντα γεγονότα.

Πρώτον ότι αυτές τις μέρες μόνο μέσω... Ιντερπόλ μπορεί να στραφεί κανείς κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αφού αυτός παρεπιδημεί στην Κόστα Ρίκα.

Δεύτερον, τη συνέντευξη που έδωσε προχθές στο «Βήμα» ο Α. Λοβέρδος και όπου τονίζει ότι «τώρα η παράταξη πρέπει να αλλάξει ηγεσία» και ότι με τον νέο ηγέτη, όποιος κι αν είναι αυτός, το ΠΑΣΟΚ θα πάει καλύτερα στις εκλογές παρά με αρχηγό τον Γ. Παπανδρέου.

Σωστά, άλλο πράγμα να σε «τρώνε» οι δικοί σου άνθρωποι, οι κομματικοί σου σύντροφοι, και άλλο να σε πειράζουν οι πολιτικοί αντίπαλοί σου από άλλα κόμματα. Η πολιτική υποκρισία στην αποθέωσή της...

ΔΙΕΘΝΗΣ
Νέα αποτυχία της σοσιαλδημοκρατίας

ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ απέτυχε η επάνοδος στην εξουσία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης στις αρχές του 21ου αιώνα, μετά από υπερδεκαετή ή και μεγαλύτερη απομάκρυνσή τους από τα κυβερνητικά καθήκοντα στις περισσότερες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Η διακυβέρνηση που άσκησαν τα τελευταία χρόνια υπήρξε αντιλαϊκή και νεοφιλελεύθερη σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε είχε βαρύτατες πολιτικές συνέπειες. Οι σοσιαλδημοκράτες όχι μόνο σαρώθηκαν από τις κυβερνήσεις σχεδόν παντού όπου έγιναν εκλογές, αλλά και επήλθε βαθύτατη ρήξη ιστορικών διαστάσεων με τα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά εξέφραζαν ακριβώς λόγω της πολιτικής που εφάρμοσαν. Ρήξη τόσο σοβαρή, ώστε να απειλεί ακόμη και τη συνέχιση της ύπαρξης της σοσιαλδημοκρατίας ως πολιτικού ρεύματος.

ΠΗΓΗ  ΕΘΝΟΣ

Καλά Χριστούγεννα, σύντροφοι...

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, ο Ραγκούσης, ο Καρχιμάκης, ο Καστανίδης και εγώ, σας ευχόμαστε για την Εορτή των Χριστουγέννων ό,τι το καλύτερο.

Με την ευκαιρία, σας βεβαιώνουμε πως οι προσπάθειές μας, κατά τη διετή αυτή διακυβέρνηση της χώρας, είχαν στόχο να σας κάνουν να νιώσετε βαθύτερα το νόημα αυτών των ημερών.

Μπορείτε να νιώσετε τις συνθήκες στις οποίες γεννήθηκε ο Χριστός, ενώ οι πάντες στη χώρα στέναζαν κάτω από την μπότα του Ρωμαίου κατακτητή. Μπορεί να είναι άλλης εθνικότητας ο κατακτητής μας, αλλά τις συνθήκες τις φτιάξαμε ολόιδιες: φτώχεια, πείνα, έλλειψη στέγης και ζέστης.

Μερικές παρατηρήσεις προς διαμαρτυρόμενους και διαμαρτυρόμενες: Ας θυμηθούν, κάποιες - κάποιες κυρίες, σε τι συνθήκες έτεκεν η Παναγία και ας σταματήσουν να φωνάζουν και να τα βάζουν με τον σύντροφο Λοβέρδο, επειδή τα δημόσια νοσοκομεία τούς ζήτησαν να πληρώσουν 900 ευρώ για τον απλό τοκετό και 1.500 για τοκετό με καισαρική.

Ας θυμηθούν κάποιοι και κάποιες ότι ο Χριστός γεννήθηκε σε μια φάτνη, επειδή ο σύζυγος της μητέρας του ήταν μαραγκός, ασφαλισμένος στον ΟΑΑΕ, και μόνο φάτνη δικαιούτο κι ας σταματήσουν να βρίζουν τον σύντροφο Κουτρουμάνη, ο οποίος προσπαθεί μεν, αλλά δεν κατάφερε να μας φέρει ακόμη σ’ αυτό το επίπεδο.

Όλα είναι όπως τότε! Εμείς, αν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε είναι επειδή «υπό αστέρος οδηγούμεθα!». Μας έφτασε εδώ ο αστέρας πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Ο Γιώργος μας! Αυτός οδήγησε εδώ και τους τρεις μάγους της τρόικας! Κι έφερε και μια ομάδα ποιμένων, για να οδηγήσουν το κοπάδι. Μια ομάδα, στην οποία έπαιζε και ο… ΑΘΕΜΠΙΓΙΟ!

Και, βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε, έφερε και τον μικρούλη σωτήρα, τον Λουκά, κι εμείς θα σπεύσουμε, αδιαμαρτυρήτως, ως τα τότε πρόβατα, να ζεστάνουμε, με τα χνότα του οικονομικού μας υστερήματος, τη φωλίτσα του.

Ζήτω ο Σοσιαλισμός! Φτάνουν αυτού του είδους οι αλήθειες, χρονιάρες μέρες! Τέρμα!

ΠΗΓΗ  real.gr

Οι Νιάρχοι με τις πράσινες σημαίες...

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Το ΠΑΣΟΚ με την ανάδειξή του στην εξουσία το 1981, έδειξε πως θα πήγαινε τη χώρα στον σοσιαλισμό. Πως θα ξεχνάγαμε την ιδιωτική πρωτοβουλία και η χώρα θα μετασχηματιζόταν. Χειρότερος όμως από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, είναι ο γιαλατζί καπιταλισμός. Τί δηλαδή στην ουσία έκανε το ΠΑΣΟΚ επί τριάντα χρόνια; Αφού απαξίωσε μια σειρά από παραδοσιακές βιομηχανίες της χώρας, προχωρώντας σε κρατικοποιήσεις (βλέπε Πειραϊκή Πατραϊκή) δημιούργησε τα νέα, ερμαφρόδιτα επιχειρηματικά τζάκια. Ο ΠΑΣΟΚος της διπλανής πόρτας, ο πάλαι ποτέ ριζοσπάστης φοιτητής του Πολυτεχνείου, ο γιος του πολιτικού πρόσφυγα στο Παραπέτασμα, αναγορεύτηκε σε businessman και πήρε μέρος στο μεγάλο φαγοπότι.

Το μεσαίο στέλεχος από τη Νέα Iωνία, την Κοκκινιά ή τα Πατήσια, άφησε τη σημαία κι έπιασε το κομπιουτεράκι. Κάπως έτσι, σε αυτήν την μπακάλικη λογική, δημιουργήθηκαν οι επιχειρηματίες της "αλλαγής". Οι δήθεν προοδευτικοί επιχειρηματίες, που ξέσκισαν τις σάρκες του κράτους και που σήμερα στη διάρκεια της κρίσης κλαίνε τη μοίρα τους και ...σοσιαλιστικά ξεσκίζουν τα δικαιώματα και τις σάρκες των εργαζόμενων τους. Οι πρώην Αριστεροί εξάλλου δεν είναι που γίνονται οι χειρότεροι δυνάστες των συντρόφων τους όπως λέει και το γνωστό τσιτάτο;

Θα πει βέβαια κάποιος πως "ορθώς το ΠΑΣΟΚ έφερε στην αγορά νέες δυνάμεις καθώς ο καπιταλισμός δεν θα πρέπει να γίνεται με "κληρονομικό δικαίωμα". Το πρόβλημα είναι όμως πως από αυτή τη γενιά των επί της ουσίας κρατιστών στο θρήσκευμα επιχειρηματιών είναι που σήμερα υποφέρει η χώρα. Οι άνθρωποι που το ΠΑΣΟΚ ανέδειξε δεν είχαν καμία σχέση με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Είναι οι πρασινοφρουροί που από το LADA ή το αστικό λεωφορείο, όρμηξαν στη Mercedes, που τροφοδότησαν τις δράσεις τους από την ιερή κρατική αγελάδα, που βάσισαν την ανάπτυξή τους στο άρμεγμα των φόρων που όλοι πληρώναμε, δίχως ανταποδοτικότητα.

Είναι τα πρόσωπα εκείνα που δημιούργησαν ένα νεοπλουτίστικο life style των πούρων και των σκαφών, της Μυκόνου και της Αράχωβας, της παρακμής και του μηδενισμού κάθε αξίας. Που οραματίζονταν να γίνουν οι νέοι Ωνάσηδες και Νιάρχοι κι ας μην γνώριζαν ούτε μια λέξη αγγλικά. Που ήθελαν να κυριαρχήσουν λησμονώντας πως ο πραγματικός ευρωπαϊκός και παγκόσμιος καπιταλισμός δεν πατά μόνο στο χρήμα αλλά και στην κουλτούρα και την παραγωγή ιδεών, τάσεων και νέων ρευμάτων.

Ποιο άραγε λοιπόν από όλα αυτά τα αγράμματα ΠΑΣΟΚάρια (κατόπιν ακολούθησε επάξια και η συστημική ΝΔ αλλά και το ΚΚΕ) χρηματοδότησε ποτέ μια θεραπευτική μονάδα; Μια στέγη γραμμάτων; Ένα χώρο τέχνης; Μονάχα τα παλιά τζάκια όπως οι Νιάρχοι (σ.σ. ανακοίνωσαν σήμερα την έναρξη κατασκευής του ιδρύματος τους), οι Ωνάσηδες, οι Εφραίμογλου και άλλοι κέρδισαν μεν, έδωσαν όμως πίσω και κοινωνικό μέρισμα μέσω των ιδρυμάτων και των φορέων που ίδρυσαν.

Αυτά για την ιστορία του βαλκανικού, μίζερου νεοελληνικού καπιταλισμού.

ΠΗΓΗ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

το είδα στο ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ (ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ) ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ...

Θεωρώ πραγματικά ότι δεν πέτυχε αλλά απλά έτυχε.
Δεν νομίζω ότι το είχαν προγραμματίσει ή το είχαν σκεφτεί καν... αλλά βέβαια δεν δυσαρεστούνται από το αποτέλεσμα!

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Όταν, τον Οκτώβριο του 2009, ανέλαβε ο ΓΑΠ την εξουσία έκανε κάποιες... "σοσιαλιστικές" παροχές.

Το σκεπτικό δεν ήταν να δείξει το “λαοφιλές προφίλ του σοσιαλισμού” προς τους πολίτες του αλλά η προσπάθεια ήταν να χειροτερέψει τα οικονομικά στατιστικά στοιχεία του έτους και μετά να τα φορτώσει στην ΝΔ!

Αυτό το καταλάβαμε νωρίς.

Το 2010 όμως άλλαξαν όλα και για να δικαιολογηθεί έδωσε επαναλαμβανόμενες “παραστάσεις” τύπου “Μάρθα-κλάψα” λέγοντας σε όλους τους τόνους ότι είναι τέτοια τα προβλήματα που τον “αναγκάζουν” να πάρει μη-σοσιαλιστικά μέτρα.

Ποτέ δεν μας εξήγησαν γιατί μία τόσο προοδευτική και διαδεδομένη ιδεολογία όπως ο σοσιαλισμός δεν έχει δικό του τρόπο για να σώσει μία χώρα που βουλιάζει.
Γιατί “αναγκάζεται” να εφαρμόσει λύσεις που όπως λένε είναι άλλων ιδεολογιών.

Προφανώς ο σοσιαλισμός είναι ελλειπής, εκτός... εκτός εάν ψεύδονται (δεν θα είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά!) και αυτά όντως προβλέπονται και από τους σοσιαλιστές.

Το θέμα όμως είναι ότι αυτό πέρασε στον κόσμο.

Οι πολίτες πιστεύουν πια ότι ο “καλός αριστερός σοσιαλισμός” δεν θα το έκανε ποτέ αυτό στον λαό ενώ η “επάρατος δεξιά” και ο “κακός (νεο)φιλελευθερισμός” που δεν ενδιαφέρονται για τους πολίτες θα το έκαναν ανερυθρίαστα!

Έτσι φτάνουμε σε δημοσκοπήσεις όπως η τελευταία της VPRC όπου δείχνουν γενικά μία αριστερή στροφή των ψηφοφόρων.

Έχω μάθει να μην δίνω ιδιαίτερη σημασία στις δημοσκοπήσεις, ειδικά όταν γίνονται εκτός προεκλογικής περιόδου, αλλά...

Δυστυχώς δεν έχει βρεθεί ένας δημοσιογράφος να ρωτήσει κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που δηλώνει ότι “αναγκάζονται” να εφαρμόσουν πρακτικές άλλων ιδεολογιών... “τι προβλέπει ο σοσιαλισμός σε τέτοιες περιπτώσεις;”!

Να μάθουμε όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί και απλοί ψηφοφόροι  αν πρόκειται για ατελή ιδεολογία ή για ένα τεράστιο προπαγανδιστικό ψέμα του ΠΑΣΟΚ!

Νομίζω ότι και στις δύο περιπτώσεις η “κυβέρνησή” μας αποδεικνύεται πολύ λίγη.

Πρέπει να αναλογιστούμε κατά πόσον φταίει (πάάάάλι!) η “δεξιά” και η ΝΔ (η οποία σημειωτέων δηλώνει ότι θα εφαρμόσει πιο “φιλολαϊκές” λύσεις για το πρόβλημα της χώρας) ή είμαστε μπροστά σε άλλη μία πλάνη του ΠΑΣΟΚ τύπου “λεφτά υπάρχουν”!

Απλή κοινή λογική...

Ευάγγελε! Σου ξέφυγαν τα παράθυρα!...

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr 

 

Στη Βρετανία του 18ου αιώνα, όταν ακόμη η φορολόγηση του εισοδήματος ήταν ιδέα αμφιλεγόμενη, το κράτος επινόησε την επιβολή φόρου στους κατόχους ακινήτων, επί τη βάσει του αριθμού των παραθύρων του οικήματος – φορολόγηση του αέρα και του ήλιου, κατά τους επικριτές του μέτρου, εκείνη την εποχή. Λοιπόν, εδώ όπου έχουμε φθάσει, με έναν υπουργό Οικονομικών ο οποίος ό,τι θυμάται χαίρεται και πορεύεται βασιζόμενος στην τέχνη του βερμπαλιστικού αυτοσχεδιασμού, γιατί να μην το δοκιμάσουμε και αυτό; Ποιος θα φοβηθεί τη βροχή, όταν είμαστε όλοι μούσκεμα;

Εξάλλου, πολύ αμφιβάλλω αν ο καταιγισμός αντικρουόμενων μέτρων πρόκειται να αποδώσει τα σκοπούμενα (λατρεμένη μετοχή του Ευάγγελου: την περιλαμβάνει σε κάθε κείμενο που εκδίδει το υπουργείο Οικονομικών...) Φερ’ ειπείν, υποψιάζομαι πως ουδείς σκέφθηκε ότι ένας φορολογούμενος, ο οποίος έχει χρήματα είτε για τον φόρο Πετσάλνικου (της δήθεν αλληλεγγύης υπέρ των διορισμένων ψηφοφόρων τους...) είτε για το χαράτσι Βενιζέλου στα ακίνητα (αλλά όχι και για τους δύο), κατά πάσα πιθανότητα θα προτιμήσει να πληρώσει το δεύτερο, ώστε να αποφύγει τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος. Υποθέτω όμως πως κανείς στην κυβέρνηση δεν σκέφθηκε ότι μεταξύ φορολογικής ενημερότητας και ηλεκτρικού ρεύματος στο σπίτι, ακόμη και οι «οριακής νοημοσύνης Ι-5», όπως λέγαμε στον Στρατό, θα προτιμήσουν το δεύτερο...

Μία ολιγαρκής κοινωνία

Τελικά, όπως προέβλεπαν οι συνετοί, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν όλοι τους το χαράτσι Βενιζέλου στα ακίνητα και –για να παραφράσουμε τον ποιητή– ψηφίζοντας το πέρα πήγαν στην τιμή και την πεποίθησίν των. Τόσες ημέρες που προηγήθηκαν, όμως, γιατί μας έπρηξαν τα συκώτια με την αυτάρεσκη κλάψα τους; Γιατί Λιντζέρηδες και Βούροι, εκτός από την ωραιοπάθειά τους, περιέφεραν και την φιλάνθρωπον ευαισθησία τους στα κανάλια; Προδήλως, με τον σκοπό να κατευνάσουν την οργή των ψηφοφόρων τους. Ομως, οι τελευταίοι είναι τόσο ανόητοι ώστε να πείθονται από τηλεοπτικά σόου;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θίγει μία πτυχή του νεοελληνικού χαρακτήρα και δη του είδους homo pasokus: Ναι, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες οι ψηφοφόροι τους να μένουν ικανοποιημένοι από τους κλαυθμούς των πολιτευτών, διότι στην Ελλαδάρα του σοσιαλισμού μάθαμε ότι η προσπάθεια και μόνον αρκεί, ενώ το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία. Γι’ αυτό, άνθρωποι που άσκησαν εξουσία και καταφανώς απέτυχαν επανεκλέγονται κανονικά· γι’ αυτό φτιάξαμε «ανώτατες σχολές» για τους μαθητές του 3 και του 4 κ.ο.κ. Ομως, όταν μια κοινωνία έχει μάθει να αρκείται στην απλή προσπάθεια και να μην απαιτεί περισσότερα, τότε ακόμη και η υποκριτική προσπάθεια μπορεί να γίνεται αποδεκτή...

Η ανθρωπιά του σοσιαλισμού

Ο επιστολογράφος Ι. Α. μας επισημαίνει το παράδοξο ότι κρατική τράπεζα ανοίγει υποκατάστημα, σε μεγάλη πόλη της χώρας, ενώ μόλις τρία οικοδομικά τετράγωνα παρακάτω, η ίδια τράπεζα διαθέτει άλλο υποκατάστημά της! Προφανώς, ο επιστολογράφος είναι ένας από αυτούς που εσπούδασαν στα κολέγια του εξωτερικού, για να μεταλαμπαδεύσουν τη μιζέρια των προτεσταντικών ηθών, στην ευλογημένη και ωραιότερη χώρα του κόσμου, με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου. Λυπάμαι για τον αυστηρό τόνο της απάντησης προς τον, κατά τα άλλα, φίλτατο αναγνώστη, προφανώς όμως δεν αντιλαμβάνεται ότι ενδέχεται ο ιδιοκτήτης του οικήματος στο οποίο θα στεγάζεται το νέο υποκατάστημα να έχει πολύ μεγάλη ανάγκη το μηνιαίο μίσθωμα· οπότε, στην περίπτωση αυτή, η τράπεζα ασκεί... «κοινωνική πολιτική»! (Πώς μπλέξαμε έτσι, Θεέ μου, με τους ανάλγητους νεοφιλελεύθερους, που δεν σκαμπάζουν γρυ από την ανθρωπιά του σοσιαλισμού;)

Δάσκαλε που δίδασκες!

Δεν ξέρω αν υπέπεσε στην αντίληψή σας, αλλά ο Τζούλιαν Ασάνζ του Wikileaks –αυτό το ανυπόφορο εγωπαθές τέρας έπαρσης και αλαζονείας– ευτελίσθη διεθνώς, εξ αφορμής της έκδοσης της μη εγκεκριμένης από τον ίδιο βιογραφίας του. Συγκεκριμένα, αφού συνεργάσθηκε με τον βιογράφο του και μίλησε εκτενώς για τη ζωή του, αρνήθηκε να εγκρίνει την έκδοση του τελικού πονήματος, επειδή έκρινε ότι η συνολική εικόνα δεν ήταν κολακευτική για τον ίδιο. Ωστόσο, ο εκδοτικός οίκος, που είχε ήδη προπληρώσει τον Ασάνζ, προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου και, τώρα, ο δημιουργός του Wikileaks σκούζει ότι παραβιάζονται τα δικαιώματά του. Και, βεβαίως, χαμένος μέσα στη λατρεία του κτηνώδους εγώ του, δεν αντιλαμβάνεται την ειρωνεία ότι έχει περιέλθει στη θέση των θυμάτων του, τα επιχειρήματα των οποίων επικαλείται τώρα για τον εαυτούλη του! Φυσικά, εδώ στην Ελλάδα, όπου ανθεί ο «σοσιαλισμός των ηλιθίων» με τη μορφή του τυφλού αντιαμερικανισμού, δεν είδα καμιά εφημερίδα (από εκείνες που τον δοξολογούσαν ως μεγαλομάρτυρα της ελευθερίας στην πληροφόρηση) να ασχολούνται με το θέμα. (Αλλά τι λέω; Εδώ πληρώνουμε συντάξεις στους «αντιστασιακούς» του 1946-49...)

Τι απέγινε;

«Πού απεσύρθηκε, που εχάθηκε ο σοφός; / Επειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, / την φήμη της διδασκαλίας του / που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη / εκρύφθηκ’ αίφνης και δεν έμαθε κανείς / με θετικότητα τι απέγινε». Καταφεύγω στον Καβάφη, διότι το ερώτημα που έχω να θέσω είναι ανάλογου ύψους: Τι απέγινε ο κυρ Αλέκος ο Αλαβάνος; Πού εξαφανίσθηκε; Εικασίες και υποθέσεις ευπρόσδεκτες στην ηλεκτρονική διεύθυνση της στήλης. Εν τω μεταξύ, όμως, η δική μου υπόθεση είναι ότι, ως μεγαλοϊδιοκτήτης, ο κυρ Αλέκος πρέπει να έχει θυμώσει με την υπερφορολόγηση των ακινήτων, οπότε η εξαφάνισή του ίσως είναι ένα είδος «αγωνιστικής κινητοποίησης», που αποσκοπεί στην πρόκληση στερητικού συνδρόμου στο φιλοθεάμον κοινό του, που, σε τέτοιους καιρούς, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από ευθυμία!..

Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ “ΔΑΝΙΜΑΡΚΙΑ”...

Από τον Ιανουάριο του 2006 ο ΓΑΠ είναι πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς.

Σχεδόν αυτοεξελέγει μια και ήταν ο μόνος υποψήφιος και από τότε μας έχει τρελάνει με την σοσιαλιστική του ιστορία την οποία, για κράτος σε οικονομική κρίση, την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά.
Κάτι το συνέδριο στην Αθήνα κάτι οι βόλτες-επισκέψεις του σε διάφορες χώρες, όχι ως πρωθυπουργός της Ελλάδας αλλά ως πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, εμείς όλο πληρώνουμε.
Αλλά ξέχασα... “λεφτά υπάρχουν”!

Το θέμα είναι ότι κάτι δεν πάει καλά στο σοσιαλιστικό βασίλειο της Δανιμαρκίας! 

Πριν από λίγες μόλις μέρες, στις 17 Ιανουαρίου και αφού ο Μπεν Άλι είχε ήδη εγκαταλείψει άρον-άρον την Τυνησία, ο ΓΑΠ αναγκάστηκε να διαγράψει το κόμμα του (RDC Τυνησίας) από την σοσιαλιστική διεθνή.

Τώρα, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες, έχουν πρόβλημα και με δεύτερο μέλος τους, τον πολυαγαπημένο του ΓΑΠ, Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και το κόμμα του NDP.

Αυτές όμως είναι έκτακτες και... extreme  περιπτώσεις που έτυχαν επί προεδρίας του γκαντέμη ΓΑΠ!

Αναρωτιέμαι όμως, κατά πόσο η σοσιαλιστική διεθνής παραμένει... σοσιαλιστική.

Ο ΓΑΠ έχει πει επανειλημμένα ότι “αναγκάζεται” να πάρει αποφάσεις που δεν συνάδουν με την σοσιαλιστική του ιδεολογία και τις αξίες του.

Φαντάζομαι ότι παρόμοιες δηλώσεις θα έχει κάνει και ο “υπ' ατμόν” σοσιαλιστής  πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, αλλά και ο Πορτογάλος σοσιαλιστής πρωθυπουργός Σόκρατες και ο Ισπανός σοσιαλιστής πρωθυπουργός Θαπατέρο!

Με λίγα λόγια υπάρχει μία σοσιαλιστική λαίλαπα στην ΕΕ και διεθνώς που με κάνει να αναρωτιέμαι αν έτυχε ή αν πέτυχε... 

Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις και αναρωτιέμαι γιατί “βράζει” η σοσιαλιστική διεθνής και γιατί σχεδόν όλες οι χώρες της περιοχής μας που έχουν προβλήματα τυγχάνει να έχουν και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις.

Αν σκεφτεί κανείς συνωμοσιολογικά θα φανταστεί συγκεκριμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της ευρωπαϊκής οικονομίας και του ευρώ, ή κάποιο σχέδιο κατά της ειρήνης στην Μεσόγειο και υπέρ της εγκαθίδρυσης ισλαμικών καθεστώτων στα αραβικά κράτη.

Αν πάλι δεν δεχτούμε την συνωμοσιολογία τότε μόνο μία άλλη πιθανότητα μπορεί να υπάρχει.

Ο σοσιαλισμός ως ιδεολογία και τρόπος διακυβέρνησης είναι αίολος και μη εφαρμόσιμος ή ακόμα και όταν εφαρμόζεται δεν λειτουργεί τίποτα!

Ο ΓΑΠ είναι δυστυχής γιατί αυτά που “αναγκαστικά” εφαρμόζει δεν συνάδουν με την ιδεολογία του.

Ευλόγως και εγώ λοιπόν αναρωτιέμαι:

• η ιδεολογία του τι λύσεις προτείνει για τέτοιες κρίσεις;

• έχει η σοσιαλιστική ιδεολογία εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές βάσεις όσον αφορά την σωστή και επιτυχημένη διακυβέρνηση ενός κράτους ή όλη τους η "ιδεολογία" βασίζεται σε λαϊκίστικες κραυγές όπως πχ το αμίμητο “Τσοβόλα δώσ' τα όλα”;

Απλή κοινή λογική...