ΝΟΜΙΜΟ ΝΑΙ, ΗΘΙΚΟ ΟΜΩΣ;...

Ανέκαθεν θεωρούσα ιδιαιτέρως δύσκολη υπόθεση την συγγραφή ενός νόμου.

 

Χρειάζεται πολυεπίπεδη σκέψη, εντατική μελέτη, μεγάλη προσοχή στην διατύπωση, κάλυψη όλων των πιθανών “παραθύρων” και στρεβλώσεών του, κλπ.

 

Δύσκολη δουλειά η οποία δεν παύει όμως να γίνεται από ανθρώπους.

 

Οι νομοθέτες, όσο κι αν προσπαθούν να καλύψουν όλες τις πιθανότητες κακής χρήσης ενός νόμου, έχουν πάντα στο μυαλό τους και τους άγραφους νόμους οι οποίοι υποτίθεται ότι θα αποτρέψουν κάποιους από το “λύγισμα” του νόμου για την δική τους προσωπική εξυπηρέτηση.

 

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης ηθικής και εκμετάλλευσης ενός νόμου προς ίδιον όφελος είναι η αποζημίωση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη με 25.000 περίπου ευρώ ως θύμα τρομοκρατικής επίθεσης!

 

Θεωρώ ότι ο νομοθέτης του νόμου για τις αποζημιώσεις από τρομοκρατικές επιθέσεις νομοθετούσε έχοντας στο μυαλό του υποθέσεις όπως αυτή του Θάνου Αξαρλιάν και τις ζημιές που μετρούν απλοί καθημερινοί άνθρωποι στην περιουσία τους μετά από κάποια έκρηξη και όχι τα γκαζάκια του Σημίτη.

 

Είμαι σίγουρη ότι ουδέποτε φαντάστηκε ο νομοθέτης ότι θα υπάρξει πρώην πρωθυπουργός ο οποίος, ειδικά στην σημερινή περίοδο κρίσης, θα κατέφευγε σε αυτόν τον νόμο ζητώντας αποζημίωση.

 

Είμαι σίγουρη ότι και ο νομοθέτης, όπως και όλοι εμείς, περίμενε από έναν πρώην πρωθυπουργό να έχει την στοιχειώδη ηθική και αξιοπρέπεια ώστε να μην κάνει χρήση ενός τέτοιου “δικαιώματος” που του παρέχει ο νόμος.

 

Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται περίτρανα ότι το νόμιμο ΔΕΝ είναι και ηθικό!

 

Θα πει κανείς ότι άνθρωπος είναι και ο πρώην πρωθυπουργός, “κοινός θνητός” είναι κι αυτός τώρα πια, γιατί να μην αποζημιωθεί κι αυτός;

 

Δεν θα καταφύγω στους γνωστούς λαϊκισμούς.

Δεν θα δικαιολογήσω την αγανάκτησή μου μιλώντας για τις πιθανές ευθύνες που του αναλογούν για την σημερινή κατάστασή μας, ούτε για το πόσο μας κοστίζει ακόμα και σήμερα ο ίδιος, τα γραφεία του και οι συνεργάτες του.

 

Όχι!

 

Θα καταφύγω όμως στους άγραφους κανόνες της κοινωνίας μας περί ηθικής και αξιοπρέπειας.

 

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Καποδίστρια στην Δ' Εθνοσυνέλευση  «εφ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν»...  ή το παράδειγμα του Νικολάου Πλαστήρα ο οποίος πέθανε στην ψάθα.

 

Δε νομίζω ότι ο Κ. Σημίτης έχει φόβο να μείνει στην ψάθα με μόνη του περιουσία το κρεβάτι του οπότε θα μπορούσε να αποφύγει τέτοιες κινήσεις οι οποίες τον εξευτελίζουν ακόμα περισσότερο.

 

Το βέβαιο είναι ότι  ο νομοθέτης δεν προέβλεψε την έλλειψη ηθικής και τον βαθμό κατάπτωσης ενός πρώην πρωθυπουργού και δεν σκέφτηκε να βάλει υποσημείωση για αποζημίωση βάσει εισοδηματικών κριτηρίων ειδικά σε περίοδο οικονομικής κρίσης.

 

Ας ελπίσουμε ότι τέτοιου είδους παραδείγματα προς αποφυγή θα εκλείψουν όταν εκλείψουν αυτές οι γενιές πολιτικών “πολιτικάντηδων” ενώ τα σημερινά και τα αυριανά δημόσια πρόσωπα της Ελλάδας θα σέβονται όχι μόνο τους γραπτούς αλλά και τους άγραφους νόμους μίας ηθικής και αξιοπρεπούς κοινωνίας.

 

Της κοινωνίας που ήμασταν και που πρέπει να ξαναγίνουμε!

 

Απλή κοινή λογική...