Παιδεία, θα χάσουμε... με αυτογκόλ και μάλιστα άνευ αντιπάλου!!!...

Του Φρατζέσκου Φατούρου

 Έχω παρακολουθήσει όλους τους "διαλόγους" στα ΜΜΕ και ομολογώ ότι, πέραν από τις αντιμνημονιακές κορώνες, δεν κατάλαβα ποια είναι ακριβώς τα συνδικαλιστικά αιτήματα των εκπαιδευτικών που να δικαιολογούν το κλείσιμο των σχολείων.

Είπα μετά να ανατρέξω στις ιστοσελίδες της ΟΛΜΕ, με το σκεπτικό πως εκεί τουλάχιστον θα υπάρχει ένα κείμενο που θα συγκεντρώνει τα αιτήματα, πλην όμως και πάλι δε βρήκα τίποτα συγκεκριμένο πέραν από τα γενικά.

Στη συνέχεια σκέφτομαι πως στην επιστολή προς τους μαθητές τουλάχιστον θα γράφουν έστω κάτι. Μάταια, πέραν από τις γνωστές γενικολογίες περί τρόικας και ένα απροσδιόριστο σύνθημα για το "σχολείο του μέλλοντος"!!!

Διερωτήθηκα ποιό άραγε να είναι το "σχολείο του μέλλοντος" και έκπληκτος διαπίστωσα, από τα συμφραζόμενα, πως το είχαμε μέχρι το 2010 (προ τρόικας) και τώρα το χάνουμε. Περίεργο πως δεν το είχαμε καταλάβει, αλλά και η ΟΛΜΕ μάλλον δεν το είχε αντιληφθεί τόσα χρόνια και τώρα το αναπολεί, έστω και χωρίς αυτοκριτική, αφού λέει στους μαθητές:

 "...Πάει καιρός από τότε που οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο, γεμάτη από τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, από το σχεδιασμό και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά και την ανανέωση της υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε καλύτερα.

...Όμως ξέρουμε, ότι αυτό δεν θα συμβεί! Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί ακόμη δεν θα παραιτηθούμε -ούτε εμείς ούτε εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι, από το να θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, από τη δύναμη της νεανικής ορμής και δημιουργικότητας, από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό.

...Μετά από τούτο το Σεπτέμβρη λοιπόν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Γι αυτό, εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής μας και της δικιάς σου ζωής.

...Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτήν την κρίσιμη μάχη ή θα την κερδίσουν οι πολιτικές της Τρόικα και της κυβέρνησης που την υπηρετεί επιβάλλοντας την ερήμωση και τη δυστυχία ή θα την κερδίσουμε εμείς, ανοίγοντας το δρόμο για το σχολείο του μέλλοντος, για μια δημιουργική και ελεύθερη ζωή για όλους".

Στην "Κοτσιφάκεια" παιδεία, προ τρόικας, ο Σεπτέμβρης φαίνεται πως ήταν ένας μήνας έξαρσης φιλοσοφικών αναζητήσεων και δημιουργικής αφετηρίας καθηγητών και μαθητών για ένα καλύτερο κόσμο!!! (Με τον όρο "Κοτσιφάκεια" δεν εννοώ τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ αλλά την κομματική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία).

Από την άλλη πλευρά η Κυβέρνηση και τα κόμματα οφείλουν να απαντήσουν:

- Ο νόμος Διαμαντοπούλου που είχε ψηφιστεί με την μεγαλύτερη πλειοψηφία που έχει υπάρξει στη Βουλή, δεν τον αξιολογώ, γιατί δεν εφαρμόστηκε;

- Ο κοινωνικός διάλογος για την παιδεία εξαντλείται με την ΟΛΜΕ; Οι εργαζόμενοι, για τους οποίους όλοι κόπτονται και οι επιχειρηματίες δεν θα έπρεπε να έχουν λόγο, για να μην πω τον κύριο λόγο; Η παιδεία είναι θέμα συντεχνιακό ή της κοινωνίας συνολικά και ύψιστης πολιτικής και κομματικής προτεραιότητας;

- Ποιές είναι οι θέσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ή μήπως επειδή δεν έχουν βολεύονται και χρησιμοποιούν την ΟΛΜΕ ως φερετζέ της ανικανότητάς τους;

- Ποιός αγώνας νομιμοποιείται όταν χρησιμοποιεί την μαθητική ομηρία ως μέσον πίεσης;

- Ποια είναι η πολιτική υπευθυνότητα, όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσδοκούν στην κούραση των εκπαιδευτικών, για να εκτονωθεί ο αγώνας τους και στο τέλος να νοιώθουν όλoι δικαιωμένοι;

Η διάχυτη και γενικευμένη πλέον "πρυτανική" πρακτική, να εφαρμόζονται οι νόμοι κατά τα γούστα μας, οι γενικολογίες και οι εφ όλης της ύλης κομματικοί λεονταρισμοί και υστερικές κραυγές που ακυρώνουν κάθε συγκεκριμένο αίτημα, ο κυβερνητικός πολιτικός στραβισμός, που περιορίζει το πρόβλημα κύρια στη δημοσιονομική του διάσταση, συνθέτουν ένα τοπίο στην ομίχλη για την παιδεία, που συσκοτίζει κάθε δυνατότητα εκσυγχρονισμού και προσαρμογής της στις ανάγκες της κοινωνίας.

Όλα θυμίζουν το φαινόμενο της πλατείας συντάγματος με τους "αγανακτισμένους" με τους τυφλούς αγώνες χωρίς στόχο και τσουβαλιασμένα κάθε λογής και ετερόκλητα αιτήματα. Πρόκειται για την αλάνθαστη συνταγή και τον πιο αποτελεσματικό δρόμο για να χαθεί άλλη μια φορά η ευκαιρία για μια ουσιαστική αλλαγή στην παιδεία.

Το τέλος είναι προβλέψιμο και θα διερωτόμαστε όλοι πως χάσαμε... με αυτογκόλ και μάλιστα άνευ αντιπάλου!!!

ΠΗΓΗ   capital.gr