ΣΥΡΙΖOnomics...

Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου

Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, διά στόματος του προέδρου της κ. Κορκίδη, υιοθετεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά, ώστε να έχουν οι εργαζόμενοι διαθέσιμο εισόδημα να καταναλώσουν στις επιχειρήσεις που (υποτίθεται ότι;) εκπροσωπεί η ομοσπονδία. Και γιατί όχι 1751 ευρώ, για να ξοδεύουν ακόμα περισσότερα;

Ο θεσμοθετημένος κατώτατος μισθός είναι δεσμευτικός για όλες τις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν μόνο να επιλέξουν αν θα δώσουν περισσότερα, όχι όμως και λιγότερα από όσα επιτάσσει ο νόμος. Επομένως, οι επιχειρήσεις θα επιβαρυνθούν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ με ένα ΜΟΝΙΜΟ επί πλέον κόστος που δεν θα μπορούν νόμιμα να αποφύγουν.

Πρόκειται για την ίδια ομοσπονδία η οποία επί σειρά εβδομάδων ξιφουλκούσε εναντίον της ρύθμισης για το ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, με το επιχείρημα ότι δεν αντέχουν οι επιχειρήσεις το επιπλέον ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ κόστος που θα είχαν αν επέλεγαν να παραμείνουν ανοικτές.

Τότε ο κ. Κορκίδης και η ΕΣΕΕ έλεγαν ότι μόνο οι πολυεθνικές θα είχαν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στο επιπλέον προαιρετικό κόστος, σήμερα προτείνουν να επιβαρυνθούν όλες οι επιχειρήσεις με ένα επί πλέον υποχρεωτικό κόστος, και μάλιστα υψηλότερο. Η ανακολουθία είναι προφανής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, διά στόματος κ. Δραγασάκη, μας ενημέρωσε ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» θα είναι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, ώστε, υποτίθεται, να χρηματοδοτηθεί η δημιουργία 200-300 χιλ. νέων θέσεων εργασίας. Στο Δημόσιο, υποθέτω, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βαθειά και αμετακίνητα κρατικιστικό κόμμα (μεταξύ άλλων ο κ. Τσίπρας έχει δηλώσει ότι βλέπει «το Δημόσιο ως μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας», 2/2014). Δηλαδή, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα υπεξαιρέσει «σε πραγματικό χρόνο» τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που κανονικά κατευθύνονται στην κάλυψη των συνταξιοδοτικών αναγκών των ασφαλισμένων, για να χρηματοδοτήσει το Δημόσιο. Σε τι διαφέρει αυτό από το κούρεμα των ομολόγων των ιδιωτών με το PSI; Αν δεν είναι ανήθικο, τι είναι; ΣΥΡΙΖonomics.

Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι θα θέλαμε οι μισθοί στην Ελλάδα να ήταν υψηλότεροι. Σήμερα, ο μέσος μεικτός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε 1048,45 ευρώ και είναι κατά 43% χαμηλότερος από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, ενώ το 50% των εργαζομένων αμείβεται με λιγότερα από 730 ευρώ.

Η αύξηση όμως δεν θα έρθει με νόμους και ευχολόγια. Μόνο με την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της χώρας, με επενδύσεις από Έλληνες και κυρίως ξένους, με την αντίστοιχη χρηματοδότηση, που παραμένει επίσης ζητούμενο, θα δημιουργηθεί νέος πλούτος, νέες θέσεις εργασίας – που τις χρειαζόμαστε όχι μόνο επειδή η ανεργία βρίσκεται στο 27%, αλλά και επειδή είμαστε μία χώρα νέο-συνταξιούχων χωρίς πόρους για συντάξεις - και θα μπορέσουν να αυξηθούν οι μισθοί. Με ευχολόγια και νόμους που δεν μπορούν στην πράξη να εφαρμοστούν (το βλέπουμε στη φορολογία με την κυβερνητική πολιτική) απλώς θα αυξηθεί η ανεργία, τα λουκέτα και η μαύρη εργασία.

Μάλιστα, πρέπει να τολμήσουμε επιτέλους να πούμε ότι χρειαζόμαστε όχι μόνο περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά κυρίως μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις: αυτές είναι που στην πλειονότητά τους δίνουν καλύτερους μισθούς, που αποδίδουν τους φόρους τους, που πληρώνουν έγκαιρα τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, τηρούν την εργατική νομοθεσία και δημιουργούν έμπειρα στελέχη. Αυτές είναι που στηρίζουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που είναι πελάτες και προμηθευτές τους, όχι μόνο με σωστούς όρους συναλλαγών αλλά και με τη διάχυση τεχνογνωσίας.

Αυτό όμως είναι κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το πει. Το κόμμα του Δημοσίου δεν μπορεί παρά να προτείνει πώς θα αναδιανείμει τον πλούτο που ως επί το πλείστον παράγει ο ιδιωτικός τομέας υπέρ του Δημοσίου, όχι πώς θα βοηθήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναπτυχθούν, ώστε όλη η χώρα να απολαύσει τους καρπούς, και μέσω της αύξησης των μισθών. Και μάλιστα, της αύξησης των μισθών πρώτα από όλα αυτών που δημιουργούν τον πλούτο, καθώς σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι στην Ελλάδα κατά 53% υψηλότεροι από ό,τι στον ιδιωτικό!

Αυτά δεν τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιμένουμε να τα πει ούτε στη ΔΕΘ. Ας τους τα πει η ΕΣΕΕ και οι άλλες επιχειρηματικές ενώσεις, προφανώς αυτές που έχουν ανεξάρτητη φωνή και όχι τα επιμελητήρια που παρακαλάνε για την επαναφορά του χαρατσιού των υποχρεωτικών συνδρομών! Και ας φτιάξουν επιτέλους ένα ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα, που θα σέβεται τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, θα έχει στο κέντρο του όσους, Έλληνες και ξένους, δημιουργούν θέσεις εργασίας, θα ελέγχει την εφαρμογή των κανόνων στην αγορά αλλά δεν θα την περιορίζει, και δεν θα ακούγεται σαν πείραμα απομονωτικού νέο-κομμουνισμού.

 

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

Πώς αντέχεις να είσαι διευθυντής;...

Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας

Είχαμε στο στρατό έναν δόκιμο, τον Γιάννη. Ήταν μικρός, 19 ετών. Ο πατέρας του, πιστεύοντας ότι θα του εξασφαλίσει καλύτερη θητεία έβαλε λυτούς και δεμένους να γίνει αξιωματικός. Να βγαίνει έξω τα μεσημέρια, να πληρώνεται και να «διοικεί» τους άλλους.

Στη μονάδα, στην Παγανή (Μυτιλήνη), με το ζόρι μπόρεσε να αντέξει τρεις μήνες. Ήταν αδύνατο να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη. Ό,τι και να του ανέθεταν το έκανε λάθος. Ώσπου μια μέρα, ξέχασε ανοιχτή και την αποθήκη των πυρομαχικών, με κίνδυνο να περάσει στρατοδικείο.

Είδε κι απόειδε ο διοικητής και μας τον έστειλε στο φυλάκιο για να ξεμπερδέψει. Ήμασταν λίγοι και τον προσέχαμε, μολονότι, λόγω αξιώματος, αυτός ήταν ο «αρχηγός». Κι εδώ όμως, δεν άντεξε πολύ. Ένα πρωί που ξυπνήσαμε, ο Γιάννης έλειπε όπως και το όπλο του. Τον ψάχναμε, πανικόβλητοι για τρεις ώρες στο δάσος και τελικά τον βρήκαμε να κλαίει κάτω από ένα δέντρο. Μετά από λίγες μέρες, πήρε μετάθεση για Αθήνα.

Η περίπτωση του Γιάννη είναι απ΄αυτές που σου μένουν για όλη σου τη ζωή. Κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να βασανίζονται σε μία ευθύνη, αυτόν σκέφτομαι.

Έτσι και με τα σχολεία. Πόσοι και πόσοι «καλοί άνθρωποι» δεν αναλαμβάνουν θέσεις στις οποίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν! Ποιοι γίνονται διευθυντές στα σχολεία; Πώς μοριοδοτούνται; Μέχρι το 2010, τα χρόνια προϋπηρεσίας ήταν το βασικότερο κριτήριο. Από τότε, κάτι άλλαξε η Διαμαντοπούλου, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αρκετό. Γιατί, ας είμαστε σοβαροί, τι ρόλο μπορεί να παίζει το μεταπτυχιακό, οι περισσότερες επιδόσεις στο γνωστικό αντικείμενο και μια πρόχειρη γραπτή συνέντευξη, στην ικανότητα της διοίκησης;

Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους βασανίζονται στην προσπάθεια τους να τα καταφέρουν. Γυρίζουν σπίτι τους και κλαίνε. Έχουν χάσει τον ύπνο τους και από φόβο και ντροπή δεν παραιτούνται. Γιατί όμως το επέλεξαν; Γιατί έκαναν αίτηση να γίνουν διευθυντές; Προφανώς από ανωριμότητα, από φυγοπονία για λιγότερες ώρες μάθημα, ή από ματαιοδοξία. Και τι κατάφεραν; Nα εγκλωβιστούν σε έναν φαύλο κύκλο αδυναμίας και άγχους, μέσα στις τόσες ευθύνες που έχει ένα σχολείο.

Δυστυχώς η κοινωνία μας είναι γεμάτη από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους. Από τη μια, λειτουργούμε μέσα σε συστήματα υποκρισίας και «χριστιανικής» φαντασίωσης (όλοι οι άνθρωποι είμαστε «καλοί»…), και από την άλλη δεν επεμβαίνει σχεδόν ποτέ, η θεσμική αξιολόγηση για να μας βάλει στη θέση μας. Αυτό συμβαίνει σε τόσα σχολεία, όπου οι διοικήσεις τους ασκούνται από ανεπαρκείς ανθρώπους, χωρίς πυγμή, δυναμισμό, συλλογική ευθύνη, συνείδηση της θέσης τους και χωρίς οξυδέρκεια στην ιεράρχηση των προβλημάτων.

Όλοι αυτοί αντιμετωπίζονται από τη σχολική κοινότητα ως «αναγκαίο κακό» ή με «συμπάθεια» και «οίκτο». Το αποτέλεσμα είναι το μπάχαλο και η διάλυση. Στο σύλλογο των καθηγητών, μέσα στις τάξεις και στις αντιδράσεις των γονέων. Για τους ίδιους, όμως, είναι η χειρότερη δοκιμασία. Βασανίζονται, μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στις ευθύνες τους, όπως και τόσοι άλλοι κατά λάθος «υπόχρεοι» αξιωμάτων, σ΄αυτή τη χώρα της φαντασίωσης και των ψωνισμένων ανθρώπων. Κι όλα αυτά γιατί μεγαλώνουμε όλοι με τη μεγάλη επίφαση της «αθωότητας», πιστεύοντας πάντα ότι είναι το μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο ακόμα κι αν αναγκαστούμε να θυσιάσουμε την ικανότητα.

Τον Γιάννη τον είδα μετά από πολλά χρόνια, ένα κρύο απόγευμα, να περπατάει μόνος του στην παραλία. Δεν βρήκα τη δύναμη να του μιλήσω κι ας τον έχω τόσο συχνά στο μυαλό μου, βλέποντας τόσους βασανισμένους ανθρώπους σε ανάξιες θέσεις.

 

ΠΗΓΗ   protagon.gr

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Το πρόβλημα στην Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι ότι έχουμε μπερδέψει το "δικαίωμα" με την "ικανότητα".

Είναι λογικό, σε μία ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα, ΟΛΟΙ να έχουν το δικαίωμα να γίνουν διευθυντές (ή οτιδήποτε άλλο!).

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο καθένας έχει και την ικανότητα να γίνει διευθυντής (ή οτιδήποτε άλλο!).

Έχουμε φτάσει σε σημείο να ταυτίζουμε το "δικαίωμα" με την "ικανότητα" και να θεωρούμε ΟΛΟΙ τους εαυτούς μας ικανούς για ΟΛΑ.

Έχει χαθεί η αυτογνωσία στην Ελλάδα και πρέπει επειγόντως να την ξαναβρούμε!

Η βιομηχανία θύμα δολοφονίας...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Υπάρχει ελληνική βιομηχανία; Είναι αλήθεια ότι σε λίγο καιρό και κατά πως εξελίσσονται τα πράγματα το ερώτημα αυτό θα μοιάζει με εκείνο "αν υπάρχει ζωή στον Άρη". Στον πλανήτη Άρη είναι πιθανό οι επιστήμονες να ανακαλύψουν κάποια στιγμή ζωή. Αλλά βιομηχανία στην Ελλάδα; Μάλλον απίθανο.

Σε μία χώρα που η φορολογία είναι τόσο υψηλή και που η διαφθορά μαστίζει τα πάντα, δεν θα θέλατε να επενδύσετε τα χρήματά σας και μάλιστα σε μία βιομηχανία. Διότι οι βιομηχανίες δεν μεταφέρονται εύκολα. Δεν μπορείς να πάρεις το βαλιτσάκι σου και να πας παραδίπλα να στήσεις και πάλι την επιχείρησή σου, όπως συμβαίνει με μία εταιρεία υπηρεσιών.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια οι βιομηχανίες αντιμετωπίζουν κι άλλα προβλήματα, με σημαντικότερο αυτό της έλλειψης ρευστότητας. Το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να ανταποκριθεί στην ζήτηση και το γεγονός αυτό απειλεί την βιωσιμότητα αρκετών εταιρειών.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι μία βιομηχανία προσαρμόζεται στα δεδομένα της εποχής και μπορεί έτσι να αντέξει ένα διάστημα και δίχως την τραπεζική χρηματοδότηση, δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα και με τον τομέα των επενδύσεων της ίδιας βιομηχανίας σε νέες τεχνολογίες. Κάθε φορά που η εταιρεία δεν εκσυγχρονίζεται χάνει σε ανταγωνιστικότητα κι αυτό μοιραία την οδηγεί σε μειονεκτική θέση.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν διαθέτουμε σε αυτή την χώρα κουλτούρα στήριξης της βιομηχανίας. Το αντίθετο! Ο βιομήχανος είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ένας κατά τεκμήριο κλέφτης που προσπαθεί να πιεί το αίμα της εργατικής τάξης, ενίοτε και με το μπουρί της σόμπας, όπως παραστατικά περιέγραφε σε ένα συλλεκτικό του τεύχος το περιοδικό "Αντί".

Σε όλη την Ευρώπη προσέχουν την βιομηχανία τους ως κόρη οφθαλμού. Εδώ έχουμε βγάλει μόνοι μας τα μάτια μας. Δεν είναι μόνο σήμερα τα όσα συμβαίνουν με την ενεργοβόρα βιομηχανία. Είναι όλα εκείνα που συνέβησαν από το 1970 μέχρι σήμερα. Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε στην Ελλάδα φτιάχναμε ψυγεία και κουζίνες. Υπήρχε πολυπληθές συνδικάτο δέρματος, επειδή υπήρχαν αντίστοιχα βιομηχανίες παπουτσιών. Δεν έχει σχέση αυτό που βλέπουμε στις μέρες μας με εκείνο που υπήρχε άλλοτε. Κι αυτό διότι η βιομηχανία κυνηγήθηκε με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν έτυχε, πέτυχε. Η βιομηχανία έπεσε θύμα δολοφονίας.

Μπορούμε να κάνουμε μία νέα αρχή; Η ερώτηση θα πρέπει να απαντηθεί με μία άλλη ερώτηση: Θέλουμε την βιομηχανία στην Ελλάδα; Διότι μέχρι σήμερα έχουμε δείξει ότι η δραστηριότητα αυτή είναι ανεπιθύμητη. Αν πάντως την θέλουμε θα βρεθεί και ο τρόπος για να επιβιώσει κι αυτό το είδος. Προς το παρόν οδεύουμε προς μία κατάσταση που οι βιομηχανικοί χώροι θα χρησιμεύουν μόνο για τα κλαρίνα το Πάσχα, όταν θα σουβλίζουμε τα αρνιά σε μέρες βροχερές...

 

ΠΗΓΗ   capital.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Δυσκολεύτηκα αλλά βρήκα ένα άρθρο με το οποίο συμφωνώ 100% και -κυρίως- δεν αναφέρεται στην Χρυσή Αυγή!

Όπως έγραψα κι εχθές... "Αμάν πια με την Χρυσή Αυγή!".

Γιατί συνδέονται ιδιωτικοποιήσεις και ανεργία...

Του Γιώργου Κράλογλου

Για να δούμε επενδύσεις ικανού μεγέθους και σε κλάδους υψηλής και μόνιμης απασχόλησης (με προσωρινή απασχόληση σε εργοτάξια δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία) έχουμε υποχρέωση, ως Πολιτεία, εκτός των άλλων (γραφειοκρατία, διαφθορά, φορολογικά κίνητρα), να υποσχεθούμε και την εξαφάνιση κάθε μορφής αθέμιτου ανταγωνισμού από τα ζημιογόνα κρατικά μονοπώλια.

Γιατί είναι αθέμιτος ανταγωνισμός η ελαστικότητα στα χρέη των κρατικών ΔΕΚΟ προς το δημόσιο, έναντι της αδυναμίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων να καθυστερήσουν, όσο οι κρατικές επιχειρήσεις, τις υποχρεώσεις τους ή να τις ρυθμίσουν με την ανεκτικότητα που δείχνει το δημόσιο στις «ανταγωνιστικές» κρατικές.

Η ΔΕΗ, για παράδειγμα, μπορεί να έχει συσσωρευμένα χρέη και από ιδιώτες επιχειρηματίες και από νοικοκυριά, αλλά για ρωτήστε την τι έχει τραβήξει διαχρονικά από τα χρέη άλλων ΔΕΚΟ οι οποίες («ξεχνώντας» τα) εμφανίζονται εδώ και χρόνια ως «βιώσιμες» και με «ισοσκελισμένους» ισολογισμούς ή και «κέρδη».

Η ΔΕΠΑ έχει (χωρίς να το θέλει) στηρίξει με μεγάλα τραύματα την λιπασματοβιομηχανία και ως ελεγχόμενη (έμμεσα) από το κράτος και στην συνέχεια προσπαθώντας να κρατηθεί στα πόδια της με άλλες θυσίες.

Τα ΕΛΤΑ έχουν ευνοηθεί από την ειδική μεταχείριση στις ταχυμεταφορές (δυνατότητα χρήσης μεγάλων φορτηγών) σε σχέση με τις ασήμαντες, αντίστοιχα, δυνατότητες που προσφέρονται στις ιδιωτικές εταιρίες ταχυμεταφορών.

Τα ίδια και στην ΕΥΔΑΠ ή παλαιότερα στον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή που ανταγωνίζονταν ιδιωτικές εταιρίες απολαμβάνοντας σιωπηρή ανοχή σε χρέη και σε προνομιακές παροχές.

Καλό είναι λοιπόν να αποδεχθούν, όσοι από την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση σχεδιάζουν την επενδυτική πολιτική και θέλουν να προκαλέσουν ευκαιρίες σε επενδυτές, την πραγματικότητα ότι σήμερα οι αιτίες για το αρνητικό επενδυτικό περιβάλλον δεν είναι μόνο τα αντικίνητρα αλλά και η επιφυλακτικότητα των επενδυτών και των κεφαλαιούχων για τους κανόνες του παιχνιδιού στην Ελλάδα.

Η αποκρατικοποίηση λοιπόν είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα συντελέσει, εκτός ενός βαθμού εξυγίανσης του δημοσιονομικού, και στην αναστροφή του αρνητικού ψυχολογικού κλίματος των επενδυτών ότι στην Ελλάδα οι πολιτικοί «ευλογούν τα κρατικά γένια τους» σε βάρος της ιδιωτικής οικονομίας.

Η απελευθέρωση του τομέα μεταφορών και το άνοιγμα στην ιδιωτική οικονομία δεν θα αλλάξει απλώς την σημερινή οικονομική ταυτότητα της χώρας, αλλά θα προσφέρει και ευκαιρίες στον ανταγωνισμό. Και είναι γνωστό ότι μόνο η ανταγωνιστικότητα μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες επιχειρηματικές μονάδες και ιδέες που θα φέρουν και θέσεις εργασίας.

Ένας πολύ μεγάλος τομέας που παραμένει μέσα σε αυτήν την οικονομική θολούρα προσφερόμενος για επενδύσεις είναι ο τομέας της κατασκευής αμυντικού υλικού, που κάποτε υπήρξε βιομηχανικός πρωταγωνιστής στην Ελλάδα (εποχής Μποδοσάκη) και δεν βλέπω τον λόγο να μην αποκτήσει και πάλι την τότε υψηλή θέση του.

Το ίδιο και με την ναυπηγική βιομηχανία που θα μπορούσε σαφώς να συνδεθεί με τις ελληνικές ανάγκες αμύνης, υπό την προϋπόθεση ενός ρεαλιστικού κυβερνητικού σχεδίου πολιτικής κινήτρων για την αναγέννηση του κλάδου στο μέγεθος που αντέχει σήμερα ανταγωνιστικά η Ευρώπη.

Ο τομέας της ενέργειας προσφέρεται ακόμη για τέτοιας μορφής πολιτικές συνδυασμού αποκρατικοποίησης με επενδύσεις. Βεβαίως σήμερα η τεχνολογία στην παραγωγή ενέργειας δεν υπόσχεται μεγάλα ποσοστά στην απασχόληση. Οι ενεργειακές επενδύσεις όμως με ανταγωνιστικό τρόπο θα ευνοήσουν έμμεσα επιχειρηματικές ιδέες για επενδύσεις που σήμερα το κόστος ενέργειας είναι απαγορευτικό.

Εξάλλου είναι λάθος να θεωρούμε ότι στην Ελλάδα έχει νεκρώσει τελείως η ιδέας της κλωστοϋφαντουργίας, της χαρτοβιομηχανίας, της ένδυσης, της βιομηχανίας πλαστικών ή άλλων ειδών συσκευασίας που έχουν υψηλά ποσοστά απασχόλησης. Απόδειξη των δυνατοτήτων αναθέρμανσης των κλάδων αυτών και η διπλανή μας Τουρκία που συνεχώς διευρύνει τη συγκεκριμένη βιομηχανική παραγωγή. Μην ξεχνάμε άλλωστε το σημερινό χαμηλό κόστος εργασίας. Γιατί μπορεί το χαμηλό εργατικό να είναι αρνητικός παράγοντας στην απασχόληση, αλλά παραμένει θετικότατος για την λύση του ογκώδους προβλήματος της ανεργίας.

Γιατί λοιπόν η αποκρατικοποίηση πρέπει να είναι κατ’ ανάγκη ο «δράκος» της κοινωνίας και ο προστάτης της το «κράτος-πατερούλης».

Άλλωστε και η αισιόδοξη άποψη του επικεφαλής της τρόικας, Πολ Τόμσεν για το «μισογεμάτο ποτήρι» της σημερινής πορείας στην ελληνική οικονομία, έχει ως βάση τις προοπτικές και τα αποτελέσματα των αποκρατικοποιήσεων.

Για ποιο λόγο πρέπει να βλέπουμε εχθρούς και κινδύνους στον υπόγειο πλούτο της χώρας αν τυχόν πέσει στα χέρια των «κατακτητών επενδυτών»;

Τι μας προσφέρει τελικά όλη αυτή η νοοτροπία που καταδίκασε την χώρα σε ένα αντιπαραγωγικό κρατισμό από το 1974 και μετά;

Εάν η αποκρατικοποίηση περιορισθεί μόνο στον εισπρακτικό της χαρακτήρα για να μπαλώσει τρύπες, είναι ασφαλώς απαράδεκτη όσο και αν έμμεσα μας προστατεύει από άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων. Εάν όμως συνδυαστεί, κάθε τομέας αποκρατικοποίησης, και με ένα επενδυτικό σχέδιο που θα εξελιχθεί, είμαι σίγουρος ότι θα δώσει τη μοναδική πραγματοποιήσιμη απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας. Όσο και αν σε πρώτη φάση η αποκρατικοποίηση θα εμφανιστεί ότι προκαλεί νέα ποσοστά ανεργίας.

ΠΗΓΗ  capital.gr

Άξιοι της τύχης μας: Μπαγκλαντεσιανοί στις φράουλες, Φιλιππινέζοι στα καράβια!...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Το πρόβλημα σ’ αυτή τη χώρα ότι πολλοί (ίσως και η πλειοψηφία) είναι εκείνοι (αιρετοί στη Βουλή και στην τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστικοί φορείς και λαός) που προσλαμβάνουν μια κατάσταση ως δεδομένη και επ’ αυτού του «δεδομένου» συζητούν.

Αυτή η νοοτροπία δεν οδηγεί, φυσικά, πουθενά και οπωσδήποτε όχι στην «ταμπακιέρα».

Την προηγούμενη εβδομάδα αυτό συνέβη τουλάχιστον δύο φορές – στην περίπτωση της Μανωλάδας και στην περίπτωση του νομοσχεδίου του υπουργείου Ναυτιλίας.

Στα γεγονότα της Μανωλάδας, στον δημόσιο διάλογο επικράτησε ο προβληματισμός για την βία (και σωστά), αλλά όχι με τις πηγές της παρανομίας.

Όλοι θεώρησαν φυσιολογικό και δεδομένο ότι πρέπει να γίνεται μαζική «εισαγωγή» Μπαγκλαντεσιανών προκειμένου να εργάζονται στα χωράφια της φράουλας.

Στο ερώτημα για ποιο λόγο δεν μπορούν αυτή τη δουλειά να την κάνουν Έλληνες από την περιοχή, οι οποίοι μετά το τέλος της εργασίας τους θα επιστρέφουν στα σπίτια τους και όχι σε παραπήγματα με άθλιες υγειονομικές συνθήκες, δίδονται δύο απαντήσεις – η μία δυνατά, η άλλη ψιθυριστά.

Σύμφωνα με την πρώτη απάντηση, «οι Έλληνες δεν πηγαίνουν στα χωράφια».

Σωστά – και αυτό ήταν μέχρι την ώρα που ξέσπασε η τρομερή κρίση το αποτέλεσμα της πελατειακής συμπεριφοράς του πολιτικού μας συστήματος, καθώς οι ξένοι μάζευαν τις σοδειές μας και οι Έλληνες περίμεναν τον διορισμό τους στο… οικείο καφενείο.

Συμβαίνει, όμως, αυτό σήμερα;

Κατά την άποψή μου, όχι. Αλλά προφανώς εκεί στη Μανωλάδα όλοι (μαφιόζοι και μη) προτιμούσαν να απασχολούν τους παράνομους μετανάστες, ώστε να δίνουν ένα χαμηλό μεροκάματο.

Δεν θα το δέχονταν αυτό το χαμηλό μεροκάματο οι Έλληνες, υπό τις παρούσες συνθήκες;

Προφανώς, αλλά εκεί στη Μανωλάδα ήθελαν όλοι (γκάγκστερς και μη) να μειώνουν ακόμη περισσότερο το κόστος, πράγμα το οποίο πετύχαιναν με την απασχόληση ανασφάλιστων και την αποφυγή της επιβάρυνσής τους με ασφαλιστικές εισφορές.

Το επίσημο κράτος (με όλες τις περίφημες δομές του) όφειλε να έχει ξεκαθαρίσει στους «κυρίους» αυτούς πως είτε θα αναλάμβαναν το κόστος, είτε δεν θα πολλαπλασίαζαν τα στρέμματα καλλιέργειας (από 1.200 το 2004 σε 12.000 σήμερα).

Και όχι να κάνουν όλοι τα στραβά μάτια – προκειμένου να μην καταστραφούν οι καλλιέργειες, που τώρα καταστράφηκαν ούτως ή άλλως.

Η άλλη απάντηση που λαμβάνουμε, η… ψιθυριστή, είναι ακόμη πιο εξωφρενική: Ότι τάχατες ο… σωματότυπος των Μπαγκλαντεσιανών είναι ο καταλληλότερος για τα χωράφια της φράουλας, καθώς είναι μικρόσωμοι και μπορούν να κινούνται χωρίς να καταστρέφουν το εξαιρετικά ευπαθές αυτό προϊόν.
Συγγνώμη, αλλά μήπως ζούμε σε χώρα γιγάντων και δεν το ξέρουμε;

Και αν αποκαλυπτόταν πως στα χωράφια της φράουλας εργάζονταν παιδιά τι θα λέγαμε;

Πως ορθώς παραβιάζεται ο νόμος περί απαγόρευσης της παιδικής εργασίας, επειδή ο παιδικός σωματότυπος βολεύει τις… φράουλες;

Και τι θέλουν να μας πουν; Πώς δεν θα έβρισκαν Έλληνες (και Ελληνίδες) κατάλληλους γι’ αυτή την εργασία;

Συγγνώμη, αλλά όταν ψάχνουμε μπασκετμπολίστες, αναζητούμε τους ψηλούς.

Και όταν ψάχνουμε τζόκεϊ για τον ιππόδρομοι, αναζητούμε τους μικρόσωμους – δεν φέρνουμε σώνει και καλά Μπαγκλαντεσιανούς!

Αναλόγου νοοτροπίας θέματα ανέκυψαν και κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.

Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου προέκυψε πως η Ελλάδα με τα 16 χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμή και τα χιλιάδες νησιά, η πρώτη παγκόσμια δύναμη στη ναυτιλία με τα 4.000 ελληνόκτητα πλοία, η χώρα της ναυτοσύνης για την οποία όλοι αγαπούμε να μιλούμε, που κάποτε διέθετε πάνω από 100.000 ναυτικούς, σήμερα διαθέτει μόνο 17.000!

Καταλάβατε; Η «Ελλάδα της ναυτοσύνης» έχει 1,2 εκατομμύρια ανέργους, αλλά μόλις 17.000 ναυτικούς!

Στα ελληνικά πλοία δουλεύουν Φιλιππινέζοι, Ινδοί, Αφρικανοί, αλλά όχι Έλληνες!

Απίστευτο; Συγκλονιστικό;

Προφανώς, αλλά κάποιοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν!

Κάποιοι δεν συγκλονίζονται από το γεγονός ότι οι Έλληνες έχουν αποκοπεί από τη θάλασσα που είναι μέρος της φύσης τους – ενώ εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έπρεπε να οργώνουν τις θάλασσες του κόσμου, δουλεύοντας όχι μόνο στα ελληνόκτητα, αλλά σε πλοία οποιασδήποτε σημαίας.

Με αφορμή τη συζήτηση για τις ατομικές συμβάσεις, έγινε μύλος.

Όσοι ισχυριστήκαμε το αυτονόητο – ότι δηλαδή αυτό συμβαίνει επειδή οι ξένοι πηγαίνουν με λιγότερα χρήματα, ότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι διεθνές, ότι οι εφοπλιστές μπορούν να προσλάβουν πλήρωμα από όποια χώρα θέλουν, ότι μπορούν ακόμη και να αλλάξουν σημαία, ώστε να μην υποχρεούνται να προσλάβουν ούτε τους τρεις-τέσσερις Έλληνες που με βάση τη νομοθεσία απασχολούν στην ανώτατη βαθμίδα – οδηγηθήκαμε στο πυρ το εξώτερον!

Το τι ακούσαμε δεν λέγεται!

Ότι το επάγγελμα του ναυτικού είναι σκληρό, ότι δεν συγκρίνεται με κανένα επάγγελμα της στεριάς (ούτε του… μεταλλωρύχου!), ότι τα αξίζουν τα χρήματα που παίρνουν, ότι δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν ο Φιλιππινέζος δέχεται να δουλέψει με 1.500 ευρώ το μήνα (στέλνοντας σχεδόν το σύνολο των χρημάτων στις Φιλιππίνες, αφού κοιμούνται και τρώνε στο πλοίο).

Διάφοροι πολιτικοί τυχοδιώκτες έκαναν φέιγ-βολάν εκκαθαριστικά ναυτικών (χωρίς να αναφέρονται σε έτη προϋπηρεσίας κλπ), για να αποδείξουν πως ο μέσος μισθός είναι 3.500 χιλιάδες δολάρια, άρα δεν πρόκειται για υπερβολικό ποσό!

Συγγνώμη, αλλά είπε κανείς πως δεν είναι δύσκολη η δουλειά του ναυτικού ή πως δεν τα αξίζει τα λεφτά του;

Κανείς. Αυτό που είπαμε είναι πως τελικά δεν τα παίρνουν αυτά τα (πολλά ή λίγα, αδιάφορο) λεφτά παρά μόνο 17.000 Έλληνες.

Και πως ό,τι κι’ αν λέμε, όσο κι’ αν κάποιοι τυχοδιώκτες θέλουν να χαϊδεύουν τα αυτιά των ναυτικών και της ΠΝΟ, στην πραγματικότητα οι εφοπλιστές απλώς ΔΕΝ προσλαμβάνουν Έλληνες.

Οπότε, είτε υπάρχουν ατομικές συμβάσεις είτε όχι, απλώς οι Έλληνες ΔΕΝ δουλεύουν στη θάλασσα!

Και αυτό σημαίνει πως, ενώ η ανεργία έχει γονατίσει τη χώρα, έχει εκ των πραγμάτων δημιουργηθεί ένα κλειστό επάγγελμα.

Όλα αυτά, οι πολιτικοί τυχοδιώκτες που χτυπούν στην πλάτη τα στελέχη της ΠΝΟ – ενώ οι ίδιοι κυκλοφορούν με τα σκάφη τους – τα αντέστρεψαν, λέγοντας πως όσοι υποστηρίζουν την ανάγκη να επιστρέψουν οι Έλληνες στη θάλασσα… προτρέπουν τους εφοπλιστές να προσλαμβάνουν Φιλιππινέζους!

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θρηνούν για μισθούς που απλά δεν υπάρχουν καθόλου.

Με αυτά και μ’ αυτά, για την ταμπακιέρα δεν είπαν τίποτε οι όψιμοι φίλοι της ΠΝΟ!

Απλώς παρέδωσαν μαθήματα νησιωτικότητας και μετά κατέβηκαν στο λιμάνι και συκοφάντησαν τους υπόλοιπους.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, το βιολί του.

Όπως είπαν οι εκπρόσωποί του, θέλουν δημόσιες θαλάσσιες συγκοινωνίες υπό κοινωνικό έλεγχο.

Είπαν δηλαδή – φαντάζομαι πως αυτό ούτε εκεί στην ΠΝΟ το πιστεύουν – πως όταν  έλθουν στη βασιλεία τους θα… πάρουν τα πλοία από τους εφοπλιστές, θα τα… εθνικοποιήσουν και θα προσλάβουν χιλιάδες Έλληνες με τους υψηλούς μισθούς που (πράγματι) τους αξίζουν!

Δηλαδή το χρεοκοπημένο κράτος, που ζει από τις δόσεις του μνημονίου, θα γίνει ξαφνικά εφοπλιστής, θα κόβει χρήμα από τον τοίχο και θα το μοιράζει γενναιόδωρα!

Και όλα αυτά θα τα κάνει ενώ συγχρόνως θα… σώζει την Ελλάδα εντός του ευρώ!

Τέλος, είναι εξοργιστικό να υποστηρίζεται πως το Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Εργασίας (ΓΕΝΕ) δεν πρέπει να συμμετάσχει σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα 10 εκ. ευρώ για την συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση των άνεργων  ναυτικών, ούτε στο πρόγραμμα «Νέαρχος» (που προσφέρει τη δυνατότητα σε νέους ναυτικούς να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία επί του πλοίου, να πληρώνονται ικανοποιητικά και να έλθουν έτσι σε επαφή με τους μελλοντικούς εργοδότες τους, που μπορεί να εκτιμήσουν τις ικανότητές τους) διότι το ΓΕΝΕ, λέει, υπάρχει για να βρίσκει μόνιμη εργασία στους άνεργους ναυτικούς!

Εξωφρενικά πράγματα δηλαδή – τα οποία για να υποστηριχθούν πρέπει να συκοφαντηθεί η αντίθετη άποψη.

Και απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας.

Την ίδια ώρα, οι εφοπλιστές επιθυμούσαν μεν τις ατομικές συμβάσεις, αλλά από το έρκος των οδόντων τους δεν έφυγε η υπόσχεση πως την επομένη θα προσλάβουν 1.000 Έλληνες.

Μπαγκλαντεσιανοί στις φράουλες, Φιλιππινέζοι στα καράβια…

Προφανώς είμαστε άξιοι της τύχης μας.

ΠΗΓΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Επιστρατεύστε τους!...

Η συνδικαλιστική –κομματική κάστα των (ακόμη και σήμερα) προνομιούχων του δημοσίου τομέα, εξακολουθεί να προκαλεί την χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία.

Με πρόσχημα την μείωση των αποδοχών τους ή την κατάταξή τους σε ενιαίο μισθολόγιο, συνεχίζουν την επαναστατική γυμναστική τους, που το μόνο που δημιουργεί είναι η αγανάκτηση των υπολοίπων πολιτών.

Οι ακόμη και σήμερα προνομιούχοι, που δεν

κινδυνεύουν από απόλυση λόγω της επάρατης μονιμότητας, με τις συνεχείς κινητοποιήσεις για τα …κεκτημένα που χάνουν, είναι σαν να ειρωνεύονται τα εκατομμύρια ανέργων που πλήρωσαν και πληρώνουν για χάρη τους.

Οι του Μετρό, αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργίες αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους.

Δεν θέλουν, λέει, να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο!

Θέλουν, λέει, να φύγει η κυβέρνηση που επιφέρει δεινά στους εργαζόμενους.

Θέλουν, λέει, νέες προσλήψεις επειδή δεν φτάνουν!

Απίστευτα πράγματα.

Όλοι αυτοί οι κύριοι -εξακολουθώ να τονίζω το προνομιούχοι λόγω κυρίως της μονιμότητας- προκαλούν βάναυσα τη νοημοσύνη των υπολοίπων.

Όπως την προκαλούσαν επί δεκαετίες στην Ολυμπιακή (παρεμπιπτόντως από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε έχουν μειωθεί στο ελάχιστο οι εργατοώρες που χάνονταν λόγω κινητοποιήσεων), στον ΟΣΕ, στη ΔΕΗ, στην ΑΔΕΔΥ και πάει λέγοντας.

Όταν υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι από τον ιδιωτικό τομέα, όταν υπάρχουν χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις που πληρώνουν το τίμημα του κοστοβόρου και αντιπαραγωγικού δημοσίου, όταν οι Έλληνες πληρώνουν απίστευτα ποσά σε φορολογία για να συντηρείται αυτό το υπερμεγέθες Κράτος, δεν μπορεί να παίζουν παιγνίδια στην πλάτη τους εκείνοι που όλοι γνωρίζουμε τι πρεσβεύουν και τι «υπηρετούν».

Σε τελική ανάλυση, αν νομίζουν ότι οι απολαβές τους δεν είναι εκείνες που επιθυμούν, αν νομίζουν ότι έχουν τις ικανότητες και δυνατότητες να εισπράττουν περισσότερα, γιατί δεν παραιτούνται και να αναζητήσουν αλλού τη τύχη τους;

Θα πείτε «Βλάκες είναι να χάσουν τη μονιμότητα για την οποία φίλησαν κατουρημένες ποδιές»;

Εδώ είναι το ζήτημα.

Όλοι αυτοί στον δημόσιο τομέα, έχουν γαλουχηθεί με τη λογική της ήσσονος προσπάθειας.

Πως θα επιβιώσουν εκτός αυτού;

Η άποψή μας είναι ξεκάθαρη.

Δεν συμφωνούμε διόλου με τις μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα.

Είναι άδικες και ισοπεδωτικές.

Είναι προτιμότερο ένας άξιος δημόσιος υπάλληλος να εισπράττει όσα αξίζει – αφαιρουμένου του ποσού που πρέπει να καταβάλλει για τη μονιμότητα- παρά να ισοπεδώνεται σε ενιαία μισθολόγια και λοιπά μισθολογικά τερατουργήματα, επδόματα και παραεπιδόματα.

Πιστεύουμε ότι αντί μειώσεις μισθών έπρεπε και πρέπει να προχωρήσουμε σε απολύσεις.

Ναι, ξέρουμε ότι και μόνο η έκφραση της λέξης «απολύσεις» σοκάρει.

Είναι, όμως, η μόνη λύση.

Διαφορετικά, όλοι αυτοί οι κύριοι θα μας δουλεύουν και εμείς θα αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε συνεχώς υπέρογκους φόρους, τη στιγμή μάλιστα που βιάζεται η νοημοσύνη μας.

Με απολύσεις στον δημόσιο τομέα και ταυτόχρονη μείωση φόρων, μπορούμε να βγούμε από το τέλμα.

Αν, δηλαδή, φτάσουμε τη συνολική φορολογία στο 10-12% του ΑΕΠ.

Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη.

Δεν είναι δυνατόν η οικονομία να είναι τελματωμένη και να μη παράγει τίποτα και το Κράτος για τις ανάγκες του να αυξάνει φόρους και να εξακολουθεί να είναι σπάταλο κι αναποτελεσματικό.

Διαφορετικά, θα υφιστάμεθα συνεχώς τις αυξήσεις των εισιτηρίων στο Μετρό (όταν δουλεύει), τις αυξήσεις της ΔΕΗ (όταν οι Φωτόπουλοι δεν κατεβάζουν τους διακόπτες), τις αυξήσεις των δημοτικών τελών (όταν οι Μπαλασσόπουλοι δεν καταλαμβάνουν τα δημαρχεία) κλπ κλπ….

Μέχρι, όμως, να γίνουμε Κράτος με απλή λογική και πολιτικό ρεαλισμό, μέχρι να ξεφύγουμε από τις σοβιετικές λογικές και πρακτικές, ας κάνουμε το αυτονόητο:

Πολιτική επιστράτευση σε όλους εκείνους που ταλανίζουν την διαλυμένη κοινωνία στο όνομα των…δικαιωμάτων τους.

 

ΠΗΓΗ  GR POST

Η παρτίδα μπορεί να κερδηθεί...

Γράφει  ο Φαήλος Κρανιδιώτης

 

Κι όμως, η παρτίδα μπορεί να κερδηθεί. Ναι, από τον Ιανουάριο, όταν θα αρχίσουν να έρχονται οι λυπητερές στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, οι νέοι μισθοί, συντάξεις και φόροι, θα υπάρξουν ραγδαίες απώλειες για την κυβέρνηση. Το βουβό κύμα της απελπισίας θα γίνει οργή.

 

Υπάρχουν όμως πράγματα που μπορούν, πρέπει να γίνουν. Οχι απλώς γιατί μας ενδιαφέρουν η συσπείρωση και η άνοδος της Ν.Δ. και της δημοφιλίας του πρωθυπουργού. Το κόμμα και ο πρόεδρός του πρέπει να υπάρχουν για την πατρίδα κι όχι το ανάποδο. Ακόμη όμως κι όποιος έχει την «ιδιοτέλεια» να λειτουργεί εξόχως παλαιοκομματικά, αντιλαμβάνεται ότι πλέον τα επικοινωνιακά μέσα και τα παιχνίδια είναι ψόφια άλογα.

 

Η πραγματικότητα και οι αδήριτες ανάγκες της έχουν συνθλίψει τις δυνατότητες της προπαγάνδας. Ο,τι κι αν τάξεις στον Ελληνα, αυτός πλέον ξέρει ένα πράγμα: τι λέει η επιταγή του μισθού, αν έχει δουλειά, ή της σύνταξής του. Ξέρει τι γράφει ο πίνακας στο βενζινάδικο και ότι η δεξαμενή πετρελαίου της πολυκατοικίας του, όταν τη χτυπήσει, κάνει ωραίο και βαθύ αντίλαλο, γιατί είναι πιο άδεια κι από τις τσέπες του.

 

Πίσω χρήματα δεν θα πάρει κανείς γρήγορα. Ακόμη και στη «Μονόπολη» το χρήμα είναι πεπερασμένο σύνολο. Ο πρωθυπουργός δεν έχει κρυμμένα δισεκατομμύρια και από σαδιστικό χόμπι κάνει περικοπές, έχοντας πολιτικό κόστος προσωπικά και ως παράταξη.

 

Εχουμε γράψει κατ’ επανάληψη για την ανάγκη δραστικής περικοπής των βουλευτικών και κυβερνητικών μισθών, τη μείωση των υπαλλήλων της Βουλής και των μετακλητών, την κατάργηση των βουλευτικών προνομίων. Αν γίνουν, θα δώσουν το πολύτιμο διοικείν διά του παραδείγματος. Θα έχουν όμως μια διάσταση περισσότερο ηθική και λιγότερο δημοσιονομική. Ο,τι εξοικονομηθεί δεν θα επαρκεί για να ικανοποιηθούν όλοι όσοι άδικα επλήγησαν.

 

Τι θα μπορούσε να δώσει ανάσα στην κοινωνία, τι θα συσπείρωνε ξανά τον λαό γύρω από την ηγεσία του; Η αναστροφή του δείκτη της ανεργίας. Για τους συνταξιούχους γονείς, πιο μεγάλος καημός από το κουτσούρεμα της σύνταξής τους είναι να βλέπουν τα παιδιά τους να μαραζώνουν στην ανεργία ή να ξενιτεύονται. Ο Ελληνας, πλην ελαχίστων λούμπεν εξαιρέσεων, θυσιάζεται για τα παιδιά του. Είμαστε, ακόμη τουλάχιστον, μια υγιής και συνεκτική κοινωνία, με πυρήνα και θεμέλιο την οικογένεια.

 

Εθνικός στόχος λοιπόν τους επόμενους μήνες είναι το να ξεκολλήσουν οι τροχοί της οικονομίας.

 

Κι αυτό δεν θα ξεκινήσει, παρά μόνο όταν οι πρώτοι μηχανικοί θα μπουν στο πρώτο μεγάλο έργο, θα προσλάβουν τους πρώτους Ελληνες, όχι λαθρομετανάστες, εργοδηγούς, εργάτες κι άλλους μηχανικούς και δούμε τις πρώτες ζωντανές κυψέλες να δουλεύουν στο Ελληνικό, στις μαρίνες, στο Καστέλι, στους αυτοκινητοδρόμους κι αλλού.

 

Αυτό θα αρχίσει, όταν θα δούμε τους πρώτους μικρούς, μεσαίους ή μεγάλους επενδυτές να δημιουργούν επιχειρήσεις, να παράγουν προϊόντα και να προσφέρουν υπηρεσίες. Κάθε πρωί χιλιάδες νεοπροσληφθέντες Ελληνες εργαζόμενοι να περνούν τις πόρτες των γραφείων, των εργοστασίων και των όποιων επιχειρήσεών τους.

 

Τα πράγματα θα αλλάξουν, όταν όλους αυτούς που θα έχουν βρει δουλειά, κάποιοι άλλοι θα τους μεταφέρουν, θα τους ταΐσουν, θα τους πουλήσουν προϊόντα και υπηρεσίες, που πλέον θα έχουν λίγα χρήματα για να τις αγοράσουν. Θα ξαναζωντανέψουν χιλιάδες μαγαζιά και μικρές επιχειρήσεις. Θα κυκλοφορήσει πάλι χρήμα στην αγορά, που τώρα μοιάζει με την έρημο Γεδρωσία, θα γεννηθεί πάλι εισόδημα, που θα καλύψει ανάγκες και θα φέρει και έσοδα στο κράτος.

 

Το κλίμα θα αρχίσει να αντιστρέφεται, όταν θα μπουν στο πατρικό τους οι γιοι ή οι κόρες χιλιάδων Ελλήνων, θα κάτσουν αντίκρυ και θα πουν στη μάνα τους ότι βρήκαν επιτέλους δουλειά.

 

Προϋπόθεση είναι η υπαρκτή και αναμφισβήτητη βούληση του πρωθυπουργού να σπάσουν οι γραφειοκρατικοί και εκβιαστικοί μηχανισμοί και να γίνει πράξη από τους από κάτω. Κι αν ακόμη σε κάποιους οι λέξεις πατρίδα και εθνικό καθήκον δεν τους λένε τίποτα, πιστεύω ότι τους λέει πολλά η φράση «προσωπική επιβίωση». Μαζί με τους Ελληνες θα σώσουν και το πολιτικό τους τομάρι. Αλλιώς η «δικαιοσύνη» θα απονέμεται άναρχα και στα σταυροδρόμια ή στο πεζοδρόμιο…

 

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ...

 

Συμφωνία του κολοσσού Hewlett-Packard με COSCO και ΤραινΟΣΕ για τη διακίνηση των προϊόντων της στην Ευρώπη

 

Παρουσία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά μπήκαν οι υπογραφές μεταξύ των τριών επιχειρήσεων που καθιστούν την Ελλάδα την κύρια δίοδο για μεταφορά των προϊόντων της εταιρείας υπολογιστών σε ολόκληρη την Ευρώπη.

 

Το κείμενο προβλέπει τη μεταφορά των προϊόντων της εταιρείας, μέσω της COSCO, στο λιμάνι του Πειραιά και τη μεταφορά τους από τα ελληνικά εμπορικά τραίνα στην Ευρώπη.

 

Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για πάνω από δύο τραίνα που θα αναχωρούν καθημερινά από το λιμάνι του Πειραιά και για ολόκληρο το χρόνο προς τις χώρες της Ευρώπης με τεράστια οφέλη τόσο για το λιμάνι του Πειραιά όσο και την ΤραινΟΣΕ.

 

Από τα στελέχη της Hewlett-Packard τονίζεται ότι με αυτή τη συμφωνία συντομεύεται ο χρόνος παράδοσης των εμπορευμάτων της (υπολογιστές, laptops, εκτυπωτές) σε όλη την Ευρώπη κατά 4-6 ημέρες κάτι που αποτελεί και το μεγαλύτερο λόγο για να αφήσει η εταιρεία τα σημαντικά λιμάνια της Αμβέρσας και του Ρότερνταμ.

 

Το «ντηλ» συνεπάγεται αυτομάτως αύξηση στα φορολογικά έσοδα του κράτους, αλλά και της ΤραινΟΣΕ, ενώ αποτελεί και ένα μήνυμα προς άλλες πολυεθνικές εταιρείες να προβούν σε ανάλογες ενέργειες.

 

Στα πλαίσια της ολοκλήρωσης της συμφωνίας ο Αντώνης Σαμαράς υπογράμμισε ότι πρόκειται για μια κίνηση που επαναβεβαιώνει το ρόλο που μπορεί να παίξει η χώρα στον παγκόσμιο επιχειρηματικό χάρτη.

 

Πρόσθεσε, ακόμη, ότι η συμφωνία δημιουργεί συνέργειες μεταξύ τραίνου και λμανιού και ουσιαστικά «το λιμάνι βοηθάει το τραίνο και το τραίνο το λιμάνι».

 

Η συνάντηση έγινε παρουσία των υπουργών Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη και Ναυτιλίας Κώστα Μουσουρούλη και κορυφαίων στελεχών των τριών εταιρειών.

 

Αναλυτικά οι δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά:

 

«Θέλω να πω ότι η σημαντική συμφωνία της Hewlett-Packard με την COSCO και την ΤραινΟΣΕ αποτελεί μια ψήφο εμπιστοσύνης για την Ελλάδα, σε αυτή την προσπάθεια που κάνουμε σήμερα για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Και με αυτή τη συμφωνία επαναβεβαιώνεται ο ρόλος που μπορεί να παίξει η χώρα μας με τις υποδομές που διαθέτει στον παγκόσμιο επιχειρηματικό χάρτη. Και ταυτόχρονα θα αυξηθεί, εάν προχωρήσει, όπως θα θέλαμε, αυτή η συμφωνία, ο όγκος των συναλλαγών στον Πειραιά, αλλά και το μεταφορικό έργο της ΤραινΟΣΕ. Να το πω διαφορετικά, το λιμάνι θα βοηθάει το τραίνο και το τραίνο θα βοηθάει το λιμάνι, για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Αυτή είναι μια εξέλιξη σημαντική, γιατί δημιουργεί συνέργειες μεταξύ του λιμανιού και του τραίνου. Το τραίνο, επομένως, θα μας δώσει αυτή τη δύναμη και το λιμάνι το ίδιο. Η κυβέρνηση επιδιώκει να γίνει η χώρα μας φιλική στην επιχειρηματικότητα, φιλική στις επενδύσεις. Και μέσα από αυτό το δρόμο της ανάπτυξης, προφανέστατα, θα δημιουργηθούν και νέες θέσεις εργασίας.

Πιστεύω ότι η πατρίδα μας μπορεί να τα καταφέρει, όταν η παραγωγική της μηχανή εκσυγχρονίζεται δυναμικά, όπως δείχνει αυτή η σημαντική απόφαση που πήραν αυτοί οι τρεις εταίροι μεταξύ τους. Και όπως πιστεύω ότι όλος ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα σε αυτή την πλευρά της Ευρώπης που μπορεί να κερδίσει συμμάχους επιχειρηματικούς, αγορές επιχειρηματικές, προκειμένου να δώσουμε τον τόνο της ανάπτυξης που απαιτούν οι καιροί.

Επομένως, είναι μια σημαντική στιγμή και θα ήθελα να ευχαριστήσω και τους δύο υπουργούς και τους εκπροσώπους των εταιρειών, που δίνουν αυτή την ψήφο εμπιστοσύνης στην Ελλάδα».

 

ΠΗΓΗ  iefimerida.gr

 

 

 

Στην Ελλάδα η παραγωγή 110 προϊόντων της Unilever

 

Στην Ελλάδα μεταφέρει την παραγωγή επιπλέον 110 προϊόντων της ο αγγλο- ολλανδικός όμιλος Unilever, τα οποία μέχρι σήμερα εισάγονταν από άλλες χώρες της Ευρώπης. Τα προϊόντα αυτά θα παράγονται από ελληνικές επιχειρήσεις για λογαριασμό της πολυεθνικής.

Ήδη οι εταιρίες ΦΑΜΑΡ και Παπουτσάνης παράγουν για λογαριασμό της Unilever τα σαπούνια Lux και μέχρι το τέλος του πρώτου τριμήνου του 2013 αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες για την έναρξη των συνεργασιών και με άλλες βιομηχανίες για την παραγωγή των υπολοίπων κωδικών.

Και οι 110 κωδικοί που θα παράγονται πλέον στην Ελλάδα θα αφορούν τις κατηγορίες των απορρυπαντικών, καλλυντικών και ειδών ατομικής υγιεινής, αλλά όχι την κατηγορία των τροφίμων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η παραγωγή των προϊόντων αυτών γίνεται μέχρι σήμερα σε εργοστάσια της Unilever κατά κύριο λόγο στη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η εξέλιξη αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα το 2013 το ποσοστό του τζίρου που πραγματοποιεί η Unilever στην Ελλάδα και προέρχεται από την εγχώρια παραγωγή να ανέλθει στο 60% από 55% που είναι σήμερα.

ΠΗΓΗ  ΣΚΑΪ


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Είναι φανερό ότι σιγά-σιγά το κλίμα στην Ελλάδα αλλάζει.

Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι δύο κινήσεις από διεθνείς κολοσσούς είναι μόνο η αρχή και η συνέχεια θα είναι ακόμα καλύτερη.

Περισσότερες επενδύσεις στην Ελλάδα, περισσότερες θέσεις εργασίας και περισσότερο χρήμα στην αγορά και στα ταμεία του κράτους.

Αυτό είναι η μόνη λύση!

Ας μιλήσουμε για την αποζημίωση των απολύσεων...

Γράφει  ο Ιωάννης Ληξουριώτης,

καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

 

Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Πως ακόμη μια φορά τα συμφέροντα των υψηλόμισθων των ΔΕΚΟ, είναι πιο ιερά από τα συμφέροντα του τόπου».

Ας δούμε γιατί.

 

Το ρεπορτάζ:

 

«Την κατηγορηματική αντίθεσή τους σε συζήτηση για περαιτέρω αλλαγές στα εργασιακά εξέφρασαν Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης με τον πρωθυπουργό».

 

Ποιο είναι λοιπόν το κύριο πρόβλημα των εργασιακών, για τα οποία οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος απειλούν να τινάξουν τη συμφωνία με την τρόικα στον αέρα;

Προφανώς το ζήτημα  των απολύσεων.

Για να δούμε λοιπόν, όσο μπορούμε απλούστερα, πώς έχουν τα πράγματα:

Ο καθορισμός της αποζημίωσης απόλυσης βασίζεται σε δύο συντελεστές: αφενός στις αποδοχές που παίρνει ο εργαζόμενος τον τελευταίο μήνα εργασίας του και αφετέρου στα χρόνια προϋπηρεσίας που έχει στον εργοδότη που τον απολύει.

Όσα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας έχει ο εργαζόμενος τόσο μεγαλύτερη αποζημίωση παίρνει, αφού ο μισθός του τελευταίου μήνα απασχόλησης πολλαπλασιάζεται με μεγαλύτερο συντελεστή (ο συντελεστής αυτός δεν είναι ακριβώς όσα και τα χρόνια προϋπηρεσίας αλλά κατά τι μικρότερος : π.χ. 10 χρόνια υπηρεσίας = 6 μισθοί αποζημίωση, 12 χρόνια υπηρεσία = 8 μισθοί αποζημίωση, 16 χρόνια υπηρεσίας = 12 μήνες αποζημίωση, κ.ο.κ. μέχρι 28 χρόνια υπηρεσίας που υπάρχει δικαίωμα 24 μηνών αποζημίωσης.

 

Τι έχουν λοιπόν συμφωνήσει ο κ. Βρούτσης με την Τρόικα και οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος τροχίζουν τα σπαθιά τους;

Α) Για όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ δεν προκύπτει καμιά αλλαγή.
    Δηλαδή ένας εργαζόμενος που εργάζεται 28 χρόνια και πάνω στον ίδιο εργοδότη  και  παίρνει μέχρι 1.800 ευρώ μισθό δεν επηρεάζεται καθόλου από την περιβόητη  αλλαγή. Θα λάβει αποζημίωση 1.800 ευρώ Χ 24 έτη = 43.200 ευρώ (τα ίδια θα  έπαιρνε και χωρίς την αλλαγή).

Β) Για όσους εργάζονται στον ίδιο εργοδότη μέχρι 16 χρόνια, ανεξαρτήτως από  τον μισθό που λαμβάνουν, δεν προκύπτει καμιά αλλαγή.
     Δηλαδή  ένα εργαζόμενος που εργάζεται μέχρι και 16 χρόνια στον ίδιο εργοδότη  θα λάβει ακριβώς αποζημίωση όση θα έπαιρνε μέχρι σήμερα.
     Για παράδειγμα  ο εργαζόμενος των 4.000 ευρώ που έχει 16 χρόνια υπηρεσίας  στον ίδιο εργοδότη, αν απολυθεί θα λάβει αποζημίωση 4.000 Χ12 = 48.000 ευρώ.

 

Ποιους, λοιπόν, θίγει η προτεινόμενη αλλαγή;Εάν λάβουμε υπόψη τη συνθηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης περί μισθών Βουλγαρίας, προφανώς κανέναν.

 

Δεν ξέρω κανέναν Βούλγαρο να αμείβεται με μισθό πάνω από 1.800 ευρώ τον μήνα.

 

Για να σοβαρευτούμε όμως και επειδή πρέπει να λέμε την αλήθεια (όχι στο «λαό» αλλά στους ίδιους τους εαυτούς μας).

 

ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΙΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ.

 

Ποίοι είναι αυτοί;

 

Οι υψηλόμισθοι μισθωτοί των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.

Μόνο εκεί από ό,τι ξέρω υπάρχουν μισθοί μεγαλύτεροι των 1.800 ευρώ.

 

Μα ούτε αυτούς τους θίγει όλους.

 

Κατ' αρχήν δεν θίγει, όπως είπαμε, όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ το μήνα.

 

Επίσης δεν θίγει όσους απολύονται πριν συμπληρώσουν 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη ΔΕΚΟ ή ΤΡΑΠΕΖΑ ανεξάρτητα από το μισθό που παίρνουν.

 

Θα πρέπει, λοιπόν, να τα βάψουμε «μαύρα» και να διαλύσουμε τη συγκυβέρνηση, να χάσουμε τη δόση και ότι άλλο προκύψει, εάν ένας υψηλόμισθος εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ ή Τράπεζα που εργάζεται (π.χ. με μισθό 4.000 ευρώ μηνιαίως για 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, απολυθεί και λάβει αποζημίωση 49.800 ευρώ -12χ4.000=48.000 +1.800=49.800- αντί να λάβει με τα σημερινά δεδομένα 52.000 ευρώ; - 13χ4.000=52.000).

 

Πολύ περισσότερο όταν ο αντίστοιχος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα με μέσο μισθό 1.000 ευρώ και τα ίδια χρόνια υπηρεσίας ελάμβανε και θα λαμβάνει ως αποζημίωση απόλυσης το …ιλιγγιώδες ποσό των 13.000 ευρώ; (Δηλαδή, 13χ1.000= 13.000).

Κι όχι μόνο αυτό.

 

Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, είναι πιο ευάλωτος σε περίπτωση απολύσεων, απ’ ότι ο υψηλόμισθος των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.

 

Αυτή την ολοκληρωμένη αλήθεια, δεν την λέει ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε δυστυχώς οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης.

 

Δυστυχώς, ούτε η κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να την επικοινωνήσει και να καταδείξει ότι όλα γίνονται εξ αιτίας μιας φούχτας μισθωτών των ΔΕΚΟ που….αν απολυθούν θα λάβουν αποζημιώσεις λιγότερες κατά μερικά εκατοστάρικα ευρώ…

 

ΠΗΓΗ  GR-POST 

ΠΟΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ;...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές ή κάποιες εικόνες που για διάφορους λόγους μένουν χαραγμένες στις μνήμες μας και συχνά καθορίζουν τον τρόπο σκέψης μας.

Προσωπικά είμαι αυτοαπασχολούμενη εδώ και 20 χρόνια και τα “εργασιακά” δεν τα γνωρίζω ιδιαίτερα, αλλά...

Πριν από χρόνια, παρακολουθώντας στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στο “ΜΙΝΙΟΝ”, θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα από έναν βουρκωμένο υπάλληλο ο οποίος μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για το πολυ-κατάστημα και τον ιδιοκτήτη του.

Ένας απλός υπάλληλος που δεκαετίες μετά το κλείσιμο της επιχείρησης αναπολεί τα χρόνια που πέρασε σε αυτό ελαχίστως θα ενδιαφερόταν σήμερα για τις “πομπώδεις” συζητήσεις περί “εργασιακών κεκτημένων”!

Σε έτερο αφιέρωμα στο “ΜΙΝΙΟΝ” αναφέρθηκε ότι οι υπάλληλοί του (νυν και πρώην) μετά την καταστροφή του δούλεψαν σκληρά και αφιλοκερδώς για να  ξαναστήσουν το κατάστημά ΤΟΥΣ!

Η εικόνα αυτών των εργαζομένων και αυτού του ιδιοκτήτη είναι -για μένα τουλάχιστον-  η εικόνα μίας πραγματικής, σοβαρής, υγιούς και πολιτισμένης επιχείρησης.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 βρέθηκα για ένα διάστημα να εργάζομαι ως μαθητευόμενη (αλλά σκληρά εργαζόμενη!) σε μεγάλο ξενοδοχείο της πλατείας Συντάγματος.

Μία από τις ημέρες που η πλατεία ήταν κλειστή λόγω απεργίας/πορείας (συχνό φαινόμενο από τότε!) οι απεργούντες καταληψίες της πλατείας ήταν ξενοδοχοϋπάλληλοι.

Κι όμως από το ξενοδοχείο στο οποίο ήμουν δεν έλειπε κανείς!

Κοιτώντας από το παράθυρο τις διαμαρτυρίες των απεργών ρώτησα μία ηλικιωμένη καμαριέρα του ξενοδοχείου γιατί δεν απεργεί.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος της.

Έκπληκτο αλλά και απαξιωτικό, δείχνοντας εμφανώς την ενόχλησή της για την αφέλειά μου.

“Τι είναι αυτά που λες; Με τέτοιους εργοδότες να απεργήσουμε; Εμείς;...” 

Ομολογώ ότι, μάλλον λόγω ηλικίας και επαναστατικού πνεύματος, σκέφτηκα κι εγώ αυτό που σήμερα είναι κοινή πρακτική και θεωρείται “λογικό”...
“Προφανώς δεν απεργούν γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν την δουλειά τους”. 

Η ηλικιωμένη καμαριέρα όμως συνέχισε...
“Μακάρι όλοι να είχαν τους δικούς μας εργοδότες και δεν θα ήταν κανένας σήμερα στην πλατεία!  Να ξέρεις ότι αν κάποιος από εδώ μέσα απεργήσει θα είναι αχάριστος και θα πέσει φωτιά να τον κάψει”!
... και απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας τις γνωστές ευχές για μακροζωία και ευημερία των εργοδοτών της.

Ίσως επειδή την έζησα στην αρχή της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, αυτή η εικόνα έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου ως η απόλυτη απόδειξη μίας σωστής επιχείρησης.

Τι κοινό έχουν οι δύο ιστορίες;

Και στις δύο περιπτώσεις οι ιδιοκτήτες ήταν αυτοδημιούργητοι!

Άνθρωποι που έχουν δουλέψει σκληρά στην ζωή τους και που συνέχιζαν να το κάνουν στο πλευρό των εργαζομένων τους...

Άνθρωποι που είχαν μάθει να σέβονται τον εργαζόμενο, τον κόπο του και τον ιδρώτα του...

Άνθρωποι που δεν είχαν μάθει να ζουν προκλητικά και πλουσιοπάροχα με την βοήθεια δανείων και επιδοτήσεων...

Απλά...  ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Οι υπάλληλοι αυτών των επιχειρήσεων (θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι οι μόνες!) μιλούσαν για το “ΜΙΝΙΟΝ” ΤΟΥΣ ή για το ξενοδοχείο ΤΟΥΣ, σέβονταν και εκτιμούσαν τους εργοδότες τους, χαίρονταν την εργασία τους και ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα “κεκτημένα”!

Δυστυχώς όλα αυτά έχουν χαθεί πια...

Κάποτε ο “κακός” εργοδότης ήταν μειοψηφία και όλοι τον θεωρούσαν αποτυχημένο.
Σήμερα όλοι οι εργοδότες θεωρούνται “κακοί” και “αιμοβόροι” γιατί “πίνουν το αίμα του εργαζόμενου”.

Κάποτε ο “καλός” υπάλληλος ήταν τίτλος τιμής και αξιοπρέπειας.
Σήμερα θεωρείται “τίτλος” κορόιδου, προβάτου και μ@@@.

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας έφερε στο προσκήνιο τους τυχάρπαστους-καιροσκόπους-άσχετους “επιχειρηματίες”, τους συνδικαλιστές και τα “κεκτημένα”!

Αν δεν επιστρέψουμε στο παρελθόν, αν δεν “αποποινικοποιήσουμε” την επιχειρηματικότητα, ότι και να επιτευχθεί στα εργασιακά δεν θα βελτιώσει ούτε την οικονομία της χώρας ούτε την ζωή των κατοίκων της.

Απλή κοινή λογική... 


ΥΓ : Παρακολουθείστε ένα μικρό μέρος από το αφιέρωμα της "μηχανής του χρόνου" στην ιστορία του "ΜΙΝΙΟΝ" και απαντήστε ειλικρινά...

με τέτοιες συνθήκες εργασίας θα απεργούσατε;...