Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ……..
Θα τα πω χωρίς στοιχεία, χωρίς τεκμηριωμένα με αριθμούς , χωρίς «χρωματισμένα» με νούμερα και ποσοστά, μα αληθινά, έτσι όπως ακριβώς θέλει ο λαός να τα’ ακούσει.
Στην πόλη μας γεννήθηκε ένας μικρούλης, μέσα σε συνθήκες απόλυτης κρίσης και δυσχέρειας… Δε λέω φτώχειας γιατί οι γονείς του ήταν έμπλεοι αγάπης, κι η αγάπη σε κάνει πλούσιο..
Ο πατέρας υπαλληλάκος στο Ναύσταθμο έπαιρνε 900 δραχμές που τις 300 τις έδινε στη μάνα του για το νοίκι, καθώς ο παππούς φτωχός κι αυτός έκοβε εισιτήρια σε κινηματογράφο.
Η μάνα, αν και είχε τις προοπτικές, υποκύπτοντας στα κελεύσματα τότε της οικογένειας ενός αυταρχικού στρατιωτικού παππού, έμεινε να μεγαλώνει τον μικρούλη.
Στα 6 του άρχισε τον αγώνα της μόρφωσης μα το Δεκέμβρη του 68 κινδύνεψε να χαθεί όταν πέρασε από πάνω του αυτοκίνητο κι ο μικρός έσπασε το δεξιό μηρό του.
Ανύπαρκτο νοσοκομείο, έμεινε 40 μέρες σε μια κλινική…
Η μάνα δίπλα όλη νύχτα , κάθε νύχτα ξάγρυπνη, κι ο πατέρας κάθε πρωί στο καταχείμωνο, περνούσε και πετώντας μια πετρούλα στο τζάμι της κλινικής έλεγε «είμαι καλά» κι αυτό ήταν η συνάντηση με τη γυναίκα και το παιδί του, καθώς δούλευε υπερωρίες μέχρι τις 9 το βράδυ για να τα βγάλει πέρα.
Σώθηκε ο μικρός μα έμεινε στο γύψο 4 μήνες τότε και ξαναπερπάτησε μετά από 8, καθηλωμένος στα δόκανα του κρεβατιού, επάνω στην ανάγκη να παίξει, να γελάσει, να ξεγνοιάσει.
Μέσα εκεί του γεννήθηκε η ιδέα να γίνει γιατρός για να ισώνει κόσμο, και στα 12, όντας ο πρώτος μαθητής στο 12ο σχολειό της πόλης μπαίνει πρώτος στο Γυμνάσιο από όλους.
Με καρφωμένη την ιδέα του γιατρού στο κεφάλι, θυσιάζοντας την εφηβεία και τις παρέες, στα 18 μπαίνει στο Πανεπιστήμιο … Κι’ η ζωή του δείχνει το όμορφο της πρόσωπο. Μπαίνει στην Ιατρική στην πόλη του Βορρά. Κι ο πατέρα ς και η μάνα, που καθάριζαν τότε 24,000 δραχμές το μήνα ,του δίνουν τα μισά για να σπουδάσει.
Και στα 24 γίνεται γιατρός, και μετά υπηρετεί την πατρίδα του.
Στα 27 του ψάχνει δουλειά και με μέσον βρίσκει ένα αγροτικό ιατρείο, κρυμμένο στα συρτάρια για τους ημέτερους του 1988 , χωρίς φράγκο στην τσέπη κι αφού νιώθει πια βάρος στο σπίτι του.
Είχε πιάσει δουλειά σε μια σχολή βρεφονηπιαγωγών όπου έκανε μαθήματα κι έτσι κατάφερε να βγάλει 500 χιλιάρικα σε 6 μήνες και να πάει γαμπρός για να μην ξεφτιλιστεί στη γυναίκα του.
Το 92 κάνει μια κόρη, το καμάρι του όπως λέει κι έρχεται κι αυτός στη θέση πια των γονιών του, το 93 την αφήνει και φεύγει για εξειδίκευση μακριά, λαχταρώντας την όσο τίποτα, κι όταν γυρίζει, έχοντας πρωτεύσει στις εξετάσεις ειδικότητας στην Αθήνα, κι έχοντας αρνηθεί για την οικογένεια του τη θέση στην Πανεπιστημιακή που του πρότεινε ο καθηγητής του, έρχεται στο Νοσοκομείο της πόλης του, για να ζητήσει θέση, γιατί πάντα του άρεσε η δυναμική ιατρική, το λειτούργημα, το ξενύχτι, να σώνει κόσμο, να διδάσκει, να εκπαιδεύει και να εκπαιδεύεται.
….Του είπαν πως δεν έχει θέση , αλλά είχε 2 κρυμμένες για ημέτερους του ΄96.. Τι να κάνει, έπρεπε να δουλέψει…
Πήγε στο ΙΚΑ… Του πανε κι εκεί ότι δεν έχει θέση, αλλά είχε 2 κρυμμένες για ημέτερους του ‘96, κι ο μετά από αυτόν την πήρε με ένα απλό fax μια νύχτα…
Έτσι άνοιξε ιατρείο δικό του, από ότι είχε μαζέψει στην ειδικότητα, μικροποσό μιας και τα υπόλοιπα τα έστελνε κάθε μήνα στο παιδί και στη γυναίκα του που μόνη το μεγάλωνε περίπου 2 μιση χρόνια.
Δικηγόρος αυτή, νάνοι καλά, τα κατάφερναν οικονομικά.
Όμως ο τότε μικρούλης και τώρα γιατρός , ήθελε να προσφέρει στον κόσμο…
Γιατί ονειρευόταν να δίνει κι όχι να παίρνει.
Ονειρευόταν πάντα την ιατρική σαν προσφορά κι όχι σαν αυτοσκοπό.
Και τώρα λυπημένος, κρατώντας την φωτογραφία του πατέρα του που έχει φύγει για πάντα πριν ένα χρόνο, κλαίει και θέλει να μην ξαναδουλέψει, γιατί ένας έμπαινε τη Δευτέρα το πρωί στο ιατρείο κι ο επόμενος την Παρασκευή το απόγευμα.
Ζήτησε δανεικά από συγγενείς και σιγά σιγά όλα έφτιαξαν.
Δεν μπορούσε να κάνει λειτούργημα γιατί υπήρχε η αμοιβή , το χρήμα….
Δεν ήταν εποχή για Κασμάδες Αιτωλούς… Άλλωστε δεν είχε σακουλάκι να φορτώνεται, κι ο κόσμος δεν ήταν πια ρομαντικός… Ο κόσμος είχε απαιτήσεις… Ήθελε χρήματα ο κόσμος..
Ήρθε η αναγνώριση… Μπήκε στα πολιτικά…
Ο κόσμος τον εμπιστεύτηκε, αρρώστησε γι αυτά, κι ήταν η 2η φορά που κινδύνεψε να πεθάνει στα 45 του, γιατί δεν έβλεπε φως, δεν έβλεπε συνεννόηση, κατανόηση και αγάπη στον κόσμο και στους κρατούντες… Μόνο συμφέρον και διαπλοκή. Τον κούρευαν οι δικοί του, αυτοί που νόμιζε ότι θα τον στήριζαν, οι ίδιοι που είχε αγωνιστεί μαζί τους για να αλλάξει τα πράγματα κι όχι για να φέρει τους άλλους ημέτερους.... Τι χαζός, 45 χρονών ανώριμος…
Η μικρή του κόρη, σαν κι αυτόν κάποτε μπήκε στο Πανεπιστήμιο, 30 χρόνια μετά από αυτόν… Τοσω χρονών την έκανε….Δικηγορακι στην Ελλάδα, όπως κι αυτός στην Ελλάδα μπήκε, ακομα πιο καλά μιας κι αυτή μπήκε στην Πρωτεύουσα….
Κι έρχονται τα μαύρα σύννεφα εκείνη τη χρονιά, και τώρα κάθεται και σκάφτεται και λέει, έχασα τη ζωή μου γιατί? Η σκέψη τρέχει και παράγει ιδέες απόψεις….
Η σκέψη όμως και οι θύμησες δεν υπάγονται στο νόμο του Orwell, κι ούτε Οργουελικη είναι η ζωή που έζησε… Πράγματα γίνανε και οι συγκρίσεις καταλυτικές.
-ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΡΗΣΑΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ
-ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ, ΜΑΥΡΟΙ ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΡΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΑ 49 ΜΟΥ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ, ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΒΕΤΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΑΤΕ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΗΜΕΤΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΕ?
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΓΑΤΕ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΡΗΜΑΤΙΖΕΣΤΕ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΤΙΜΗΣΑΜΕ ΠΑΠΠΟΥ ΠΡΟΣ ΠΑΠΠΟ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΓΙΟ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙΤΕ ΜΕ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙΤΕ «ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΑΚΡΙΒΑ» ΤΟΝ ΛΑΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΞΕΛΕΞΕ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΜΙΛΑΕΙ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΥΦΑΡΠΑΞΑΤΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΜΠΑΜΕ ΠΑΝΩ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΤΕ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΧΟΥΝΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΥΒΕΡΝΑΤΕ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΤΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ" ΠΟΥ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΤΕ , ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΩΡΑΣ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΩΡΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΦΑΛΚΙΔΕΥΕΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΛΕΓΧΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ, ΥΠΟΔΙΚΟΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΙΠΑΤΕ ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ 81 ΚΑΙ ΜΕΤΑ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΠΟΥ , ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΡΧΙΜΑΓΕΙΡΟΙ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ, ΕΙΣΤΕ ΤΩΡΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΩ
- ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΕΣΑΣ, ΒΕΛΑΝΙΔΟΦΑΓΟΙ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΣΕΡΝΕΤΕ ΣΤΟ ΑΡΜΑ ΣΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΥ.
Α ρε μικρούλη που έγινες γιατρός… Μοναχά την ιατρική σου δεν μπορείς πια να σκεφτείς.
Χαλκάδες και δεσμά με αλυσίδες σου βαραίνουν τα πόδια…
Ο ύπνος πια σπάνιος και δύσκολος, οι άνθρωποι κατηφείς και ράθυμοι, μια διάχυτη σιγή στον Εθνικό μας πόλεμο, αυτόν που γίνεται για να ξεπουληθούμε.
ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΘΥΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΑΜΑΧΟΥΣ, ΜΕ ΟΠΛΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ Σ’ ΑΥΤΑ.
Αυτή είναι μια μικρή απλή ιστορία ονείρου που σήμερα είναι εφιάλτης..
Αν κάποιοι από σας είδατε κάτι δικό σας μέσα σ’ αυτά, τότε ζητώ συγγνώμη ταπεινά. Όμως είναι γιατί είμαστε Έλληνες όλοι και ζούμε τον εφιάλτη που μας όρισαν μαζί.
Κρατάμε την τύχη μας στα χέρια μας όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο. Σηκωθείτε, σαλπίστε την Ελλάδα και πάμε μαζί να τους δείξουμε τι θα πει λαός. Ο λαός που ξέρει να μάχεται. Όσο για τα όπλα τους μη τα φοβάστε. Χάρτινα και άυλα είναι.
Ανάγκη μας έχουν, καταλάβετε το. Ακούστε το γιατρό….
* Το κείμενο ανήκει στον πολύ καλό φίλο, γιατρό ορθοπεδικό, Παναγιώτη Ταβουλάρη.
1 σχόλιο:
ευχαριστω ιδιαιτερα για τη δημοσιευση
Δημοσίευση σχολίου