Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014
Πώς αντέχεις να είσαι διευθυντής;...
Είχαμε στο στρατό έναν δόκιμο, τον Γιάννη. Ήταν μικρός, 19 ετών. Ο πατέρας του, πιστεύοντας ότι θα του εξασφαλίσει καλύτερη θητεία έβαλε λυτούς και δεμένους να γίνει αξιωματικός. Να βγαίνει έξω τα μεσημέρια, να πληρώνεται και να «διοικεί» τους άλλους.
Στη μονάδα, στην Παγανή (Μυτιλήνη), με το ζόρι μπόρεσε να αντέξει τρεις μήνες. Ήταν αδύνατο να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη. Ό,τι και να του ανέθεταν το έκανε λάθος. Ώσπου μια μέρα, ξέχασε ανοιχτή και την αποθήκη των πυρομαχικών, με κίνδυνο να περάσει στρατοδικείο.
Είδε κι απόειδε ο διοικητής και μας τον έστειλε στο φυλάκιο για να ξεμπερδέψει. Ήμασταν λίγοι και τον προσέχαμε, μολονότι, λόγω αξιώματος, αυτός ήταν ο «αρχηγός». Κι εδώ όμως, δεν άντεξε πολύ. Ένα πρωί που ξυπνήσαμε, ο Γιάννης έλειπε όπως και το όπλο του. Τον ψάχναμε, πανικόβλητοι για τρεις ώρες στο δάσος και τελικά τον βρήκαμε να κλαίει κάτω από ένα δέντρο. Μετά από λίγες μέρες, πήρε μετάθεση για Αθήνα.
Η περίπτωση του Γιάννη είναι απ΄αυτές που σου μένουν για όλη σου τη ζωή. Κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να βασανίζονται σε μία ευθύνη, αυτόν σκέφτομαι.
Έτσι και με τα σχολεία. Πόσοι και πόσοι «καλοί άνθρωποι» δεν αναλαμβάνουν θέσεις στις οποίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν! Ποιοι γίνονται διευθυντές στα σχολεία; Πώς μοριοδοτούνται; Μέχρι το 2010, τα χρόνια προϋπηρεσίας ήταν το βασικότερο κριτήριο. Από τότε, κάτι άλλαξε η Διαμαντοπούλου, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αρκετό. Γιατί, ας είμαστε σοβαροί, τι ρόλο μπορεί να παίζει το μεταπτυχιακό, οι περισσότερες επιδόσεις στο γνωστικό αντικείμενο και μια πρόχειρη γραπτή συνέντευξη, στην ικανότητα της διοίκησης;
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους βασανίζονται στην προσπάθεια τους να τα καταφέρουν. Γυρίζουν σπίτι τους και κλαίνε. Έχουν χάσει τον ύπνο τους και από φόβο και ντροπή δεν παραιτούνται. Γιατί όμως το επέλεξαν; Γιατί έκαναν αίτηση να γίνουν διευθυντές; Προφανώς από ανωριμότητα, από φυγοπονία για λιγότερες ώρες μάθημα, ή από ματαιοδοξία. Και τι κατάφεραν; Nα εγκλωβιστούν σε έναν φαύλο κύκλο αδυναμίας και άγχους, μέσα στις τόσες ευθύνες που έχει ένα σχολείο.
Δυστυχώς η κοινωνία μας είναι γεμάτη από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους. Από τη μια, λειτουργούμε μέσα σε συστήματα υποκρισίας και «χριστιανικής» φαντασίωσης (όλοι οι άνθρωποι είμαστε «καλοί»…), και από την άλλη δεν επεμβαίνει σχεδόν ποτέ, η θεσμική αξιολόγηση για να μας βάλει στη θέση μας. Αυτό συμβαίνει σε τόσα σχολεία, όπου οι διοικήσεις τους ασκούνται από ανεπαρκείς ανθρώπους, χωρίς πυγμή, δυναμισμό, συλλογική ευθύνη, συνείδηση της θέσης τους και χωρίς οξυδέρκεια στην ιεράρχηση των προβλημάτων.
Όλοι αυτοί αντιμετωπίζονται από τη σχολική κοινότητα ως «αναγκαίο κακό» ή με «συμπάθεια» και «οίκτο». Το αποτέλεσμα είναι το μπάχαλο και η διάλυση. Στο σύλλογο των καθηγητών, μέσα στις τάξεις και στις αντιδράσεις των γονέων. Για τους ίδιους, όμως, είναι η χειρότερη δοκιμασία. Βασανίζονται, μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στις ευθύνες τους, όπως και τόσοι άλλοι κατά λάθος «υπόχρεοι» αξιωμάτων, σ΄αυτή τη χώρα της φαντασίωσης και των ψωνισμένων ανθρώπων. Κι όλα αυτά γιατί μεγαλώνουμε όλοι με τη μεγάλη επίφαση της «αθωότητας», πιστεύοντας πάντα ότι είναι το μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο ακόμα κι αν αναγκαστούμε να θυσιάσουμε την ικανότητα.
Τον Γιάννη τον είδα μετά από πολλά χρόνια, ένα κρύο απόγευμα, να περπατάει μόνος του στην παραλία. Δεν βρήκα τη δύναμη να του μιλήσω κι ας τον έχω τόσο συχνά στο μυαλό μου, βλέποντας τόσους βασανισμένους ανθρώπους σε ανάξιες θέσεις.
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Το πρόβλημα στην Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι ότι έχουμε μπερδέψει το "δικαίωμα" με την "ικανότητα".
Είναι λογικό, σε μία ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα, ΟΛΟΙ να έχουν το δικαίωμα να γίνουν διευθυντές (ή οτιδήποτε άλλο!).
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο καθένας έχει και την ικανότητα να γίνει διευθυντής (ή οτιδήποτε άλλο!).
Έχουμε φτάσει σε σημείο να ταυτίζουμε το "δικαίωμα" με την "ικανότητα" και να θεωρούμε ΟΛΟΙ τους εαυτούς μας ικανούς για ΟΛΑ.
Έχει χαθεί η αυτογνωσία στην Ελλάδα και πρέπει επειγόντως να την ξαναβρούμε!
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014
ΑΠΛΗ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ... ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ!...
Είναι πλέον μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι από την χώρα μας απουσιάζει η απλή κοινή λογική.
Είμαστε η χώρα που όλοι διαμαρτύρονται για όλα και ταυτόχρονα όλοι αντιδρούν στην οποιαδήποτε αλλαγή!
Παραδείγματος χάριν...
Θα ήθελα κάποιος να μου βρει ένα κείμενο, ένα οποιοδήποτε κείμενο από την δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα, όπου κάποιος υπερασπίζεται και επιβραβεύει την λειτουργία των ιατρείων του ΙΚΑ!
Αντιθέτως, είναι εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες!) τα κείμενα κατά την διάρκεια όλων αυτών των ετών με διαμαρτυρίες για το απαράδεκτο ΙΚΑ και τον τρόπο που λειτουργούν τα ιατρεία του.
Είτε για ραντεβού με ιατρούς που κλείνονται μετά από μήνες, είτε για απεργίες ιατρών ενώ τα ραντεβού (αυτά που έχουν κλειστεί πριν από μήνες!) ακυρώνονται... μέχρι που εμείς οι παλαιότεροι κοροϊδεύαμε τους κακοκουρεμένους φίλους μας ρωτώντας τους “στο ΙΚΑ κουρεύτηκες;”!
Ουδείς... μα ΟΥΔΕΙΣ... μέχρι σήμερα δεν ήταν ευχαριστημένος με το σύστημα των ιατρείων του ΙΚΑ που πριν κάποια χρόνια, στην “μεγάλη μεταρρύθμιση Λοβέρδου”, μετονομάστηκαν σε “ιατρεία του ΕΟΠΥΥ” αλλά συνέχισαν να λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
ΟΥΔΕΙΣ!
Μέχρι εχθές βέβαια.
Γιατί σήμερα κάποιοι θυμήθηκαν ότι τα αγαπούν πολύ τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ και επιθυμούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα την “εξαιρετική” λειτουργία τους!
Κάτι σαν την ΕΡΤ ένα πράγμα...
Την παρακολουθούσε μετά βίας το 4% των τηλεθεατών (στις πολύ καλές της εποχές!) μέχρι που έκλεισε και κάποιοι θυμήθηκαν ότι την αγαπούσαν πολύ και ήθελαν να συνεχίσει απρόσκοπτα την λειτουργία της!
Μαζοχισμός;
Ανάγκη να τα έχουμε για να τα βρίζουμε και να ξεσπάμε;
Παραλογισμός;
Πάντως λογική δεν έχει όλη αυτή η ιστορία!
Να τα δούμε όλα με κριτικό βλέμμα και με απλή κοινή λογική λοιπόν...
Δημόσια δωρεάν υγεία δεν υπάρχει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες... εάν υπήρξε και ποτέ δηλαδή!
Οι Έλληνες ανέκαθεν πληρώνουμε πολύ ακριβά τις υπηρεσίες υγείας που “απολαμβάναμε” καθώς καλούμαστε, όχι μόνο να την πληρώνουμε μέσω τις φορολογίας μας, αλλά και να την πληρώνουμε μέσω των πολύ ακριβών ασφαλιστικών μας εισφορών.
Ποτέ όμως δεν κατάλαβα γιατί ένα ασφαλιστικό ταμείο πρέπει να έχει τα δικά του ιατρεία και τους δικούς του -μισθωτούς- ιατρούς,
Το σύστημα του ΤΕΒΕ, που δυστυχώς καταργήθηκε ελέω ΕΟΠΥΥ, ήταν πολύ καλύτερο και απλούστερο αφού ο κάθε ασφαλισμένος επέλεγε τους ιατρούς του από μία λίστα ιδιωτών τους οποίους και επισκεπτόταν όποτε είχε ανάγκη χωρίς ραντεβού.
Αντί όμως, την εποχή των μεταρρυθμίσεων Λοβέρδου, να γίνει το ΙΚΑ απλούστερο όπως το ΤΕΒΕ, τελικά έγινε το ΤΕΒΕ χάλια όπως το ΙΚΑ!
Το “σύστημα ΙΚΑ” με τα ιατρεία του και τα ραντεβού του ήταν ανέκαθεν απαράδεκτο και έπρεπε να αλλάξει, σαφώς λοιπόν και η κατάργηση των εν λόγω ιατρείων ήταν επιβεβλημένη, απολύτως λογική και μάλιστα καθυστερημένη!
Αντιδράσεις τύπου “οι ασφαλισμένοι θα μείνουν χωρίς δωρεάν ιατρούς” είναι επιεικώς αστείες.
Θα βρίσκουν ιατρούς ακριβώς εκεί που τους βρίσκουν εδώ και μήνες που τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ παραμένουν κλειστά λόγω απεργίας!
Ή μήπως θεωρούν ότι όλοι εμείς οι ταλαίπωροι ανασφάλιστοι/ασφαλισμένοι δεν πηγαίνουμε σε ιατρούς περιμένοντας να ξανα-ανοίξουν;
Δε νομίζω...
Οι ιατροί των ιατρείων του ΕΟΠΥΥ μπορούν, είτε να γίνουν νοσοκομειακοί ιατροί κλείνοντας τα ιδιωτικά τους ιατρεία, είτε να παραμείνουν σε αυτά και να κάνουν συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ όπως κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι ιδιώτες συνάδελφοί τους.
Ίσως να αυξηθούν οι συμβεβλημένοι τόσο ώστε να μην χρειάζεται να ανέβει και το πλαφόν στους 400 ασθενείς μηνιαίως ανά ιατρό το οποίο -η αλήθεια να λέγεται- είναι υπερβολικό.
Από την άλλη όμως, θα έπρεπε και το υπουργείο να οργανωθεί λίγο καλύτερα.
Αφού κλείνουν τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, ελπίζω αυτό που υπόσχεται (να ανοίξουν δηλαδή στην θέση τους κέντρα υγείας αστικού τύπου) να το οργανώσει καλά ώστε...
1)να μην γίνουν αυτά τα κέντρα το ίδιο δυσλειτουργικά με τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ,
2)να μην γεμίσει ο τόπος κέντρα που θα φυτρώνουν σαν τα ραπανάκια,
3)η μετάβαση αυτή να είναι και μία ευκαιρία για μεγάλη περικοπή δαπανών.
Έτσι θα μπορούσε να εξοικονομηθεί ένα μεγάλο ποσό (λειτουργικών και μισθολογικών δαπανών) που θα βοηθούσε να πληρώνονται στην ώρα τους οι ιατροί και οι φαρμακοποιοί που έχουν συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ αλλά και να αυξηθούν οι αμοιβές των ιατρών που θα έπρεπε να τους αναγνωρίζεται η εξέχουσα θέση στην Ελληνική κοινωνία που ανέκαθεν είχαν!
(παρατήρηση : πανό με συνθήματα τύπου “πούλα βιβλία και άσε την υγεία” δεν βοηθούν στην επανάκτηση του χαμένου κύρους τους... αντ' αυτού μάλλον μόνοι τους υποβιβάζουν το επίπεδό τους!)
Με λίγα λόγια...
Το κλείσιμο των ιατρείων του ΕΟΠΥΥ είναι μία πολύ σωστή κίνηση και μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για αναδιοργάνωση ολόκληρου του συστήματος υγείας.
Μακάρι το υπουργείο υγείας και ο εργατικότατος υπουργός να καταφέρουν να κάνουν την διαφορά!
Απλή κοινή λογική...
Είμαστε η χώρα που όλοι διαμαρτύρονται για όλα και ταυτόχρονα όλοι αντιδρούν στην οποιαδήποτε αλλαγή!
Παραδείγματος χάριν...
Θα ήθελα κάποιος να μου βρει ένα κείμενο, ένα οποιοδήποτε κείμενο από την δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα, όπου κάποιος υπερασπίζεται και επιβραβεύει την λειτουργία των ιατρείων του ΙΚΑ!
Αντιθέτως, είναι εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες!) τα κείμενα κατά την διάρκεια όλων αυτών των ετών με διαμαρτυρίες για το απαράδεκτο ΙΚΑ και τον τρόπο που λειτουργούν τα ιατρεία του.
Είτε για ραντεβού με ιατρούς που κλείνονται μετά από μήνες, είτε για απεργίες ιατρών ενώ τα ραντεβού (αυτά που έχουν κλειστεί πριν από μήνες!) ακυρώνονται... μέχρι που εμείς οι παλαιότεροι κοροϊδεύαμε τους κακοκουρεμένους φίλους μας ρωτώντας τους “στο ΙΚΑ κουρεύτηκες;”!
Ουδείς... μα ΟΥΔΕΙΣ... μέχρι σήμερα δεν ήταν ευχαριστημένος με το σύστημα των ιατρείων του ΙΚΑ που πριν κάποια χρόνια, στην “μεγάλη μεταρρύθμιση Λοβέρδου”, μετονομάστηκαν σε “ιατρεία του ΕΟΠΥΥ” αλλά συνέχισαν να λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
ΟΥΔΕΙΣ!
Μέχρι εχθές βέβαια.
Γιατί σήμερα κάποιοι θυμήθηκαν ότι τα αγαπούν πολύ τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ και επιθυμούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα την “εξαιρετική” λειτουργία τους!
Κάτι σαν την ΕΡΤ ένα πράγμα...
Την παρακολουθούσε μετά βίας το 4% των τηλεθεατών (στις πολύ καλές της εποχές!) μέχρι που έκλεισε και κάποιοι θυμήθηκαν ότι την αγαπούσαν πολύ και ήθελαν να συνεχίσει απρόσκοπτα την λειτουργία της!
Μαζοχισμός;
Ανάγκη να τα έχουμε για να τα βρίζουμε και να ξεσπάμε;
Παραλογισμός;
Πάντως λογική δεν έχει όλη αυτή η ιστορία!
Να τα δούμε όλα με κριτικό βλέμμα και με απλή κοινή λογική λοιπόν...
Δημόσια δωρεάν υγεία δεν υπάρχει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες... εάν υπήρξε και ποτέ δηλαδή!
Οι Έλληνες ανέκαθεν πληρώνουμε πολύ ακριβά τις υπηρεσίες υγείας που “απολαμβάναμε” καθώς καλούμαστε, όχι μόνο να την πληρώνουμε μέσω τις φορολογίας μας, αλλά και να την πληρώνουμε μέσω των πολύ ακριβών ασφαλιστικών μας εισφορών.
Ποτέ όμως δεν κατάλαβα γιατί ένα ασφαλιστικό ταμείο πρέπει να έχει τα δικά του ιατρεία και τους δικούς του -μισθωτούς- ιατρούς,
Το σύστημα του ΤΕΒΕ, που δυστυχώς καταργήθηκε ελέω ΕΟΠΥΥ, ήταν πολύ καλύτερο και απλούστερο αφού ο κάθε ασφαλισμένος επέλεγε τους ιατρούς του από μία λίστα ιδιωτών τους οποίους και επισκεπτόταν όποτε είχε ανάγκη χωρίς ραντεβού.
Αντί όμως, την εποχή των μεταρρυθμίσεων Λοβέρδου, να γίνει το ΙΚΑ απλούστερο όπως το ΤΕΒΕ, τελικά έγινε το ΤΕΒΕ χάλια όπως το ΙΚΑ!
Το “σύστημα ΙΚΑ” με τα ιατρεία του και τα ραντεβού του ήταν ανέκαθεν απαράδεκτο και έπρεπε να αλλάξει, σαφώς λοιπόν και η κατάργηση των εν λόγω ιατρείων ήταν επιβεβλημένη, απολύτως λογική και μάλιστα καθυστερημένη!
Αντιδράσεις τύπου “οι ασφαλισμένοι θα μείνουν χωρίς δωρεάν ιατρούς” είναι επιεικώς αστείες.
Θα βρίσκουν ιατρούς ακριβώς εκεί που τους βρίσκουν εδώ και μήνες που τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ παραμένουν κλειστά λόγω απεργίας!
Ή μήπως θεωρούν ότι όλοι εμείς οι ταλαίπωροι ανασφάλιστοι/ασφαλισμένοι δεν πηγαίνουμε σε ιατρούς περιμένοντας να ξανα-ανοίξουν;
Δε νομίζω...
Οι ιατροί των ιατρείων του ΕΟΠΥΥ μπορούν, είτε να γίνουν νοσοκομειακοί ιατροί κλείνοντας τα ιδιωτικά τους ιατρεία, είτε να παραμείνουν σε αυτά και να κάνουν συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ όπως κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι ιδιώτες συνάδελφοί τους.
Ίσως να αυξηθούν οι συμβεβλημένοι τόσο ώστε να μην χρειάζεται να ανέβει και το πλαφόν στους 400 ασθενείς μηνιαίως ανά ιατρό το οποίο -η αλήθεια να λέγεται- είναι υπερβολικό.
Από την άλλη όμως, θα έπρεπε και το υπουργείο να οργανωθεί λίγο καλύτερα.
Αφού κλείνουν τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, ελπίζω αυτό που υπόσχεται (να ανοίξουν δηλαδή στην θέση τους κέντρα υγείας αστικού τύπου) να το οργανώσει καλά ώστε...
1)να μην γίνουν αυτά τα κέντρα το ίδιο δυσλειτουργικά με τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ,
2)να μην γεμίσει ο τόπος κέντρα που θα φυτρώνουν σαν τα ραπανάκια,
3)η μετάβαση αυτή να είναι και μία ευκαιρία για μεγάλη περικοπή δαπανών.
Έτσι θα μπορούσε να εξοικονομηθεί ένα μεγάλο ποσό (λειτουργικών και μισθολογικών δαπανών) που θα βοηθούσε να πληρώνονται στην ώρα τους οι ιατροί και οι φαρμακοποιοί που έχουν συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ αλλά και να αυξηθούν οι αμοιβές των ιατρών που θα έπρεπε να τους αναγνωρίζεται η εξέχουσα θέση στην Ελληνική κοινωνία που ανέκαθεν είχαν!
(παρατήρηση : πανό με συνθήματα τύπου “πούλα βιβλία και άσε την υγεία” δεν βοηθούν στην επανάκτηση του χαμένου κύρους τους... αντ' αυτού μάλλον μόνοι τους υποβιβάζουν το επίπεδό τους!)
Με λίγα λόγια...
Το κλείσιμο των ιατρείων του ΕΟΠΥΥ είναι μία πολύ σωστή κίνηση και μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για αναδιοργάνωση ολόκληρου του συστήματος υγείας.
Μακάρι το υπουργείο υγείας και ο εργατικότατος υπουργός να καταφέρουν να κάνουν την διαφορά!
Απλή κοινή λογική...
ΥΓ: Η πιο λογική κουβέντα που έχει ακουστεί ποτέ από υπουργό ήταν αυτή που ακούστηκε από τον Γεωργιάδη... "όσοι εργαζόμενοι προκαλέσουν φθορές στα πολυιατρεία του ΕΟΠΠΥ, θα αναγκαστούν να τις πληρώσουν από τον μισθό τους"!
Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό από όλους ότι τα δημόσια/κρατικά κτήρια δεν είναι σπίτι τους αλλά ανήκουν σε όλους τους Έλληνες από τους οποίους και πληρώνονται!
"Δημήτρης Δασκαλόπουλος", η νέα συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ!...
Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Έλληνες βιομήχανοι μην φοβάστε τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα σας προσφέρει περισσότερο κράτος, θα σας φορολογήσει περισσότερο, αλλά μπορείτε να αποτελέσετε την νέα συνιστώσα του αριστερού αυτού πολυσυλλεκτικού κόμματος και να κάθεστε δίπλα στην Ρόζα και στις συσπειρώσεις. Μπορείτε δε να ονομάσετε την συνιστώσα αυτή "Δημήτρης Δασκαλόπουλος", προς τιμή του προέδρου του ΣΕΒ που έφερε πιο κοντά τον Αλέξη Τσίπρα με το Κεφάλαιο. Ρόζα αυτοί; Δημήτρη εσείς!
Η εκδήλωση στο πολεμικό μουσείο ήταν μία κακοστημένη φάρσα, μία αποτυχημένη παράσταση δημοσίων σχέσεων. Όπως ακριβώς κάποιοι νομίζουν ότι καπνίζοντας πίπα και ατενίζοντας δήθεν στοχαστικά το πεδίο μπροστά τους μεταμορφώνονται σε διανοούμενους, έτσι και στην εκδήλωση του πολεμικού μουσείου κάποιοι πίστεψαν ότι με θεατρινισμούς μπορεί να γραφτεί ιστορία.
Η συζήτηση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ή μεταξύ κοινωνικών ομάδων και κομμάτων είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε ως κοινωνία να οικοδομήσουμε το μέλλον μας πάνω σε μία ορθολογική βάση. Μόνο που η εκδήλωση του Πολεμικού Μουσείου δεν ήταν σε αυτή την λογική. Ήταν μία ενέργεια που θύμιζε έντονα τις προεκλογικές εκδηλώσεις που οργανώνουν οι κομματάρχες στους υποψήφιους βουλευτές. Είναι αυτός ο ρόλος του ΣΕΒ;
Που ήταν αλήθεια τα τρία τελευταία χρόνια ο κορυφαίος εργοδοτικός σύνδεσμος της χώρας; Τι ενέργειες έκανε για να πείσει την κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα φιλικό περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις; Πόσες εκδηλώσεις έκανε για να πείσει αντίστοιχα τα μέλη του ότι είναι πατριωτικό τους καθήκον να επενδύσουν στην Ελλάδα της κρίσης;
Θα το πούμε ευθέως! Ο ίδιος ο κ. Δασκαλόπουλος θα μπορούσε να έχει επενδύσει ένα μέρος των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που εισέπραξε από την πώληση της ΔΕΛΤΑ. Δεν το έκανε. Δικαίωμά του είναι να κάνει τα λεφτά του ό,τι θέλει. Αλλά είναι ο πρόεδρος του ΣΕΒ κι οι κινήσεις του είναι εκ των πραγμάτων στο μικροσκόπιο. Αν ο ίδιος δεν πιστεύει στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, γιατί θα πρέπει να πιστέψουν άλλοι;
Είναι γνωστό στην αγορά ότι τους τελευταίους μήνες επιχειρείται μία προσέγγιση διαφόρων επιχειρηματικών κύκλων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αλήθεια είναι ότι το "Κίνημα Αργυρού" είχε δραστηριοποιηθεί προς την ίδια κατεύθυνση αρκετό καιρό μετά από τις εκλογές του 1981. Η εμπειρία του παρελθόντος, όμως, φαίνεται να έχει διδάξει τους σύγχρονους μιμητές μιας πρακτικής που οδήγησε στην "δημιουργία των νέων τζακιών" και στους "εθνικούς πρωταγωνιστές". Κι έτσι όλοι οι υποψήφιοι για deal κινούνται ταχύτερα.
Οι παλιές καραβάνες της κρατικοδίαιτης ελίτ των βιομηχάνων είχαν θεοποιήσει την σχέση τους με την πολιτική εξουσία. Έτσι είχαν μάθει, να ζουν από τις σχέσεις τους με το κράτος. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Κάποιοι ευελπιστούν ότι θα γίνουν οι ηγέτες της "νέας εποχής", αρκεί να έχουν καλή σχέση με μία μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς. Αδιαφορούν αν αυτό σημαίνει οπισθοδρόμηση της οικονομίας στο όνομα ενός "κοινωνικού κράτους" και των επαναστατικών απωθημένων ακραίων αριστερών. Να τους πούμε, μόνο, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται συνήθως ως φάρσα. Δεν θα μπορέσουν να επαναλάβουν το "Κίνημα Αργυρού".
Αντί, λοιπόν, να αναλώνονται σε εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων, ας μπουν στην διαδικασία να πείσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής Ελλάδας. Να ξεκαθαρίσουν όλοι με ακρίβεια ποια ακριβώς θα είναι η οικονομική τους πολιτική και ποιό θα είναι το κόστος όσων μέτρων ευαγγελίζονται. Τι θα κάνουν με τις επενδύσεις, με τις τράπεζες. Και κυρίως ποια πολιτική θα ακολουθήσουν έναντι της Ευρώπης. Ξεκάθαρες ερωτήσεις, ξεκάθαρες απαντήσεις. Στο Πολεμικό Μουσείο δεν είδαμε κάτι τέτοιο.
Η εκδήλωση στο πολεμικό μουσείο ήταν μία κακοστημένη φάρσα, μία αποτυχημένη παράσταση δημοσίων σχέσεων. Όπως ακριβώς κάποιοι νομίζουν ότι καπνίζοντας πίπα και ατενίζοντας δήθεν στοχαστικά το πεδίο μπροστά τους μεταμορφώνονται σε διανοούμενους, έτσι και στην εκδήλωση του πολεμικού μουσείου κάποιοι πίστεψαν ότι με θεατρινισμούς μπορεί να γραφτεί ιστορία.
Η συζήτηση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ή μεταξύ κοινωνικών ομάδων και κομμάτων είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε ως κοινωνία να οικοδομήσουμε το μέλλον μας πάνω σε μία ορθολογική βάση. Μόνο που η εκδήλωση του Πολεμικού Μουσείου δεν ήταν σε αυτή την λογική. Ήταν μία ενέργεια που θύμιζε έντονα τις προεκλογικές εκδηλώσεις που οργανώνουν οι κομματάρχες στους υποψήφιους βουλευτές. Είναι αυτός ο ρόλος του ΣΕΒ;
Που ήταν αλήθεια τα τρία τελευταία χρόνια ο κορυφαίος εργοδοτικός σύνδεσμος της χώρας; Τι ενέργειες έκανε για να πείσει την κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα φιλικό περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις; Πόσες εκδηλώσεις έκανε για να πείσει αντίστοιχα τα μέλη του ότι είναι πατριωτικό τους καθήκον να επενδύσουν στην Ελλάδα της κρίσης;
Θα το πούμε ευθέως! Ο ίδιος ο κ. Δασκαλόπουλος θα μπορούσε να έχει επενδύσει ένα μέρος των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που εισέπραξε από την πώληση της ΔΕΛΤΑ. Δεν το έκανε. Δικαίωμά του είναι να κάνει τα λεφτά του ό,τι θέλει. Αλλά είναι ο πρόεδρος του ΣΕΒ κι οι κινήσεις του είναι εκ των πραγμάτων στο μικροσκόπιο. Αν ο ίδιος δεν πιστεύει στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, γιατί θα πρέπει να πιστέψουν άλλοι;
Είναι γνωστό στην αγορά ότι τους τελευταίους μήνες επιχειρείται μία προσέγγιση διαφόρων επιχειρηματικών κύκλων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αλήθεια είναι ότι το "Κίνημα Αργυρού" είχε δραστηριοποιηθεί προς την ίδια κατεύθυνση αρκετό καιρό μετά από τις εκλογές του 1981. Η εμπειρία του παρελθόντος, όμως, φαίνεται να έχει διδάξει τους σύγχρονους μιμητές μιας πρακτικής που οδήγησε στην "δημιουργία των νέων τζακιών" και στους "εθνικούς πρωταγωνιστές". Κι έτσι όλοι οι υποψήφιοι για deal κινούνται ταχύτερα.
Οι παλιές καραβάνες της κρατικοδίαιτης ελίτ των βιομηχάνων είχαν θεοποιήσει την σχέση τους με την πολιτική εξουσία. Έτσι είχαν μάθει, να ζουν από τις σχέσεις τους με το κράτος. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Κάποιοι ευελπιστούν ότι θα γίνουν οι ηγέτες της "νέας εποχής", αρκεί να έχουν καλή σχέση με μία μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς. Αδιαφορούν αν αυτό σημαίνει οπισθοδρόμηση της οικονομίας στο όνομα ενός "κοινωνικού κράτους" και των επαναστατικών απωθημένων ακραίων αριστερών. Να τους πούμε, μόνο, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται συνήθως ως φάρσα. Δεν θα μπορέσουν να επαναλάβουν το "Κίνημα Αργυρού".
Αντί, λοιπόν, να αναλώνονται σε εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων, ας μπουν στην διαδικασία να πείσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής Ελλάδας. Να ξεκαθαρίσουν όλοι με ακρίβεια ποια ακριβώς θα είναι η οικονομική τους πολιτική και ποιό θα είναι το κόστος όσων μέτρων ευαγγελίζονται. Τι θα κάνουν με τις επενδύσεις, με τις τράπεζες. Και κυρίως ποια πολιτική θα ακολουθήσουν έναντι της Ευρώπης. Ξεκάθαρες ερωτήσεις, ξεκάθαρες απαντήσεις. Στο Πολεμικό Μουσείο δεν είδαμε κάτι τέτοιο.
ΠΗΓΗ capital.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)