Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος προσέφερε το δακτυλίδι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον πάλαι ποτέ καταληψία δημοσίων κτιρίων και δη σχολείων, Αλέξη Τσίπρα, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι διαπράττει την μεγαλύτερη γκάφα της πολιτικής του διαδρομής.
Ίσως το συνειδητοποίησε αργότερα, όταν βρέθηκε εκτός κόμματος.
Μα ήταν αργά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι δεν είχε καν εκλεγεί ποτέ του βουλευτής, παρ’ ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, έγινε αρχηγός κόμματος!
Η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την «επιχείρηση» αυτοσυντήρησης όλων εκείνων των κρατιστών του συντεχνιακού συνδικαλισμού και ομάδων που έβλεπαν ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν αλώβητα τα ειδεχθή (για την κοινωνία) κεκτημένα τους, κατέστησαν το κόμμα των συνιστωσών αξιωματική αντιπολίτευση.
Από το 4% και τις μάχες επιβίωσης στην πολιτική σκηνή, εκτοξεύθηκε σε ποσοστά του 27% κι έγινε Αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
Κι είναι σημαντικό να πούμε, ότι αυτή η εκτόξευση δεν έγινε στη βάση κάποιου προγραμματικού λόγου, δεν έγινε στη βάση κάποιου πολιτικού οράματος, αλλά στη βάση διατήρησης των κεκτημένων που η κρίση γκρέμιζε βίαια.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με έντονη ροπή στον λαϊκισμό και στο σφιχταγκάλιασμα με το νοσηρό κομμάτι του ΠαΣοΚ, ουδέποτε κατάφερε να καταδείξει ότι εκείνος και το κόμμα του μπορούν να αποτελούν εναλλακτική λύση στις αγωνίες και τους προβληματισμούς των Ελλήνων.
Ακόμη και σήμερα που οι συνέπειες της κρίσης αγγίζουν το σύνολο της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο αρχηγός του δεν πείθουν ότι αποτελούν εναλλακτική λύση.
Με λόγο απαρχαιωμένο, με συνεχείς αντιφάσεις θέσεων και απόψεων, το κόμμα στο οποίο ηγείται ο φέρελπις του Αλέκου Αλαβάνου, αποτελεί εδώ και δυο χρόνια, ένα ατέλειωτο χώρο στάθμευσης των παλαιοπασόκων. Στελεχών και ψηφοφόρων.
Κι όσες φορές εκλήθη να καταθέσει σαφή λόγο, σαφείς αποδείξεις για τα θολά σχέδιά του, αντιμετώπισης της κρίσης, η ελληνική κοινωνία άκουγε αοριστίες, ευχολόγια, καταγγελίες και λοιπά μεγάλα λόγια.
Ουσία μηδέν!
Ορατότητα, υπό το μηδέν!
Διανθισμένες με μπόλικη Αριστερή αμπελοφιλοσοφία και αλαζονεία.
Με άλλες εξαγγελίες εκτός Ελλάδος κι άλλες εντός!
Ο Αλέξης Τσίπρας από την προηγούμενη Άνοιξη είχε διαβλέψει ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει.
Δεν κατάρρευσε.
Αμέσως μετά – και για να μη χαλάσουν τα μπάνια του λαού- η κατάρρευση μετατέθηκε για το φθινόπωρο. Με σοβαρότατη επένδυση στο χάος της Παιδείας. Όταν τα «κουτσά άλογα» που ποντάρισε δεν κατάφεραν τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό, οι ελπίδες κατάρρευσης της κυβέρνησης μετατέθηκε …στους μαθητές δια της γνωστής μεθόδου των καταλήψεων.
Τζίφος κι εκεί.
Όπως τζίφος αποδεικνύεται για εκείνον και κάθε άρνησή του για εξορθολογισμό του Κράτους, για μείωση των κρατικών δαπανών, ακόμη και για κάποιες δειλές «επιχειρήσεις» επενδύσεων.
Δεν άργησε να πάρει τη σκυτάλη η προπαγάνδα.
Να αποκαλεί «χούντα» την κυβέρνηση, «μερκελιστή» τον πρωθυπουργό του τόπου, «δυνάμεις κατοχής» τους δανειστές της χώρας, «τοκογλύφους» (κι ας μας δανείζουν με επιτόκια κατά πολλές μονάδες χαμηλότερα απ’ ότι προβλέπεται να μας δανείσουν οι αγορές, αν βγούμε από τα προγράμματα επιτήρησης) τους Ευρωπαίους εταίρους και γενικά να χρησιμοποιεί γλώσσα και μεθόδους που αρμόζουν πιο πολύ σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, παρά σε Αξιωματική αντιπολίτευση.
Έφτασε στο σημείο να μιλάει για πραξικόπημα, επειδή το Κράτος δεν επέτρεψε να γίνει βίλα Αμαλία το κτίριο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή!
Έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει «γελοίους» από του βήματος της Βουλής, τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Έφτασε στο σημείο να υποθάλπει βουλευτές του που απειλούν αντιπάλους τους με «γουναράδικα» και ζητούν να «κτιστούν φυλακές επειδή θα χρειαστούν».
Έφτασε στο σημείο να εναγκαλίζεται με κορυφαία πρόσωπα της επιχειρηματικής υποκουλτούρας. Κάποια εξ αυτών, με απύθμενες φιλοδοξίες ακόμη και …κυβέρνησης της χώρας, του άνοιξαν τις πόρτες του πάλαι ποτέ μέγιστου εχθρού, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και δη των φυτωρίων του, των Πανεπιστημίων.
Κι εκεί, συναγελάζεται με οικονομικές μετριότητες όπως ο ….πολύς κ. Βαρουφάκης κι ο πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου Τζ. Γκαλμπρέιθ, όπως ακριβώς κάνει με έναν παρανοϊκό Σλοβένο φιλόσοφο της αρλούμπας, ονόματι Ζίζεκ.
Αφού στη συνέχεια χάθηκε κι η πρόταση Μομφής που κατέθεσε εναντίον της κυβέρνησης, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά τώρα ένα βήμα παραπέρα.
Αγνοώντας πλήρως την ιστορία και τα δεινά που προκάλεσαν σε σχετικά πρόσφατες περιόδους οι πολιτικές αναταράξεις και η έλλειψη σταθερότητας, αγνοώντας ότι η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται, καθίσταται φάρσα, ΚΑΛΕΣΕ σε αποστασία τους κυβερνητικούς βουλευτές και δη εκείνους του ΠαΣοΚ, μέσω συνέντευξης του στην «Αυγή».
Είναι μια αγοραία πρόκληση, απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα, για το οποίο, κατά τα άλλα, κόπτεται.
Μια πρόκληση που γυρίζει την Ελλάδα στις εποχές της επάρατης Μοναρχίας και των θλιβερών για τον τόπο επιλογών της.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο προβαλλόμενος ως «νέος ριζοσπάστης πολιτικός», είναι έντονα εγκλωβισμένος από τα εσωκομματικά του αδιέξοδα και έχων έντονη έφεση στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του, επενδύουν με κάθε ικμάδα της δύναμής τους και την στήριξη κύκλων της ακινησίας, στην καταστροφή του τόπου.
Μια πρόκληση που στερείται κάθε ηθικής και θεσμικής νομιμότητας…
Στη βάση της οποίας ο Αλέξης Τσίπρας, θέλει να …αλλάξει τον τόπο.
Μη αντιλαμβανόμενος ίσως, ότι ο ίδιος και το κόμμα του δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από καταφύγιο της κακιάς Ελλάδας.
Που, μετά την οψέποτε έξοδο από το καθεστώς του Μνημονίου, δύσκολα θα βρει πεδίο πολιτικής έκφρασης….
Ίσως το συνειδητοποίησε αργότερα, όταν βρέθηκε εκτός κόμματος.
Μα ήταν αργά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι δεν είχε καν εκλεγεί ποτέ του βουλευτής, παρ’ ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, έγινε αρχηγός κόμματος!
Η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την «επιχείρηση» αυτοσυντήρησης όλων εκείνων των κρατιστών του συντεχνιακού συνδικαλισμού και ομάδων που έβλεπαν ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν αλώβητα τα ειδεχθή (για την κοινωνία) κεκτημένα τους, κατέστησαν το κόμμα των συνιστωσών αξιωματική αντιπολίτευση.
Από το 4% και τις μάχες επιβίωσης στην πολιτική σκηνή, εκτοξεύθηκε σε ποσοστά του 27% κι έγινε Αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
Κι είναι σημαντικό να πούμε, ότι αυτή η εκτόξευση δεν έγινε στη βάση κάποιου προγραμματικού λόγου, δεν έγινε στη βάση κάποιου πολιτικού οράματος, αλλά στη βάση διατήρησης των κεκτημένων που η κρίση γκρέμιζε βίαια.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με έντονη ροπή στον λαϊκισμό και στο σφιχταγκάλιασμα με το νοσηρό κομμάτι του ΠαΣοΚ, ουδέποτε κατάφερε να καταδείξει ότι εκείνος και το κόμμα του μπορούν να αποτελούν εναλλακτική λύση στις αγωνίες και τους προβληματισμούς των Ελλήνων.
Ακόμη και σήμερα που οι συνέπειες της κρίσης αγγίζουν το σύνολο της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο αρχηγός του δεν πείθουν ότι αποτελούν εναλλακτική λύση.
Με λόγο απαρχαιωμένο, με συνεχείς αντιφάσεις θέσεων και απόψεων, το κόμμα στο οποίο ηγείται ο φέρελπις του Αλέκου Αλαβάνου, αποτελεί εδώ και δυο χρόνια, ένα ατέλειωτο χώρο στάθμευσης των παλαιοπασόκων. Στελεχών και ψηφοφόρων.
Κι όσες φορές εκλήθη να καταθέσει σαφή λόγο, σαφείς αποδείξεις για τα θολά σχέδιά του, αντιμετώπισης της κρίσης, η ελληνική κοινωνία άκουγε αοριστίες, ευχολόγια, καταγγελίες και λοιπά μεγάλα λόγια.
Ουσία μηδέν!
Ορατότητα, υπό το μηδέν!
Διανθισμένες με μπόλικη Αριστερή αμπελοφιλοσοφία και αλαζονεία.
Με άλλες εξαγγελίες εκτός Ελλάδος κι άλλες εντός!
Ο Αλέξης Τσίπρας από την προηγούμενη Άνοιξη είχε διαβλέψει ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει.
Δεν κατάρρευσε.
Αμέσως μετά – και για να μη χαλάσουν τα μπάνια του λαού- η κατάρρευση μετατέθηκε για το φθινόπωρο. Με σοβαρότατη επένδυση στο χάος της Παιδείας. Όταν τα «κουτσά άλογα» που ποντάρισε δεν κατάφεραν τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό, οι ελπίδες κατάρρευσης της κυβέρνησης μετατέθηκε …στους μαθητές δια της γνωστής μεθόδου των καταλήψεων.
Τζίφος κι εκεί.
Όπως τζίφος αποδεικνύεται για εκείνον και κάθε άρνησή του για εξορθολογισμό του Κράτους, για μείωση των κρατικών δαπανών, ακόμη και για κάποιες δειλές «επιχειρήσεις» επενδύσεων.
Δεν άργησε να πάρει τη σκυτάλη η προπαγάνδα.
Να αποκαλεί «χούντα» την κυβέρνηση, «μερκελιστή» τον πρωθυπουργό του τόπου, «δυνάμεις κατοχής» τους δανειστές της χώρας, «τοκογλύφους» (κι ας μας δανείζουν με επιτόκια κατά πολλές μονάδες χαμηλότερα απ’ ότι προβλέπεται να μας δανείσουν οι αγορές, αν βγούμε από τα προγράμματα επιτήρησης) τους Ευρωπαίους εταίρους και γενικά να χρησιμοποιεί γλώσσα και μεθόδους που αρμόζουν πιο πολύ σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, παρά σε Αξιωματική αντιπολίτευση.
Έφτασε στο σημείο να μιλάει για πραξικόπημα, επειδή το Κράτος δεν επέτρεψε να γίνει βίλα Αμαλία το κτίριο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή!
Έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει «γελοίους» από του βήματος της Βουλής, τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Έφτασε στο σημείο να υποθάλπει βουλευτές του που απειλούν αντιπάλους τους με «γουναράδικα» και ζητούν να «κτιστούν φυλακές επειδή θα χρειαστούν».
Έφτασε στο σημείο να εναγκαλίζεται με κορυφαία πρόσωπα της επιχειρηματικής υποκουλτούρας. Κάποια εξ αυτών, με απύθμενες φιλοδοξίες ακόμη και …κυβέρνησης της χώρας, του άνοιξαν τις πόρτες του πάλαι ποτέ μέγιστου εχθρού, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και δη των φυτωρίων του, των Πανεπιστημίων.
Κι εκεί, συναγελάζεται με οικονομικές μετριότητες όπως ο ….πολύς κ. Βαρουφάκης κι ο πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου Τζ. Γκαλμπρέιθ, όπως ακριβώς κάνει με έναν παρανοϊκό Σλοβένο φιλόσοφο της αρλούμπας, ονόματι Ζίζεκ.
Αφού στη συνέχεια χάθηκε κι η πρόταση Μομφής που κατέθεσε εναντίον της κυβέρνησης, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά τώρα ένα βήμα παραπέρα.
Αγνοώντας πλήρως την ιστορία και τα δεινά που προκάλεσαν σε σχετικά πρόσφατες περιόδους οι πολιτικές αναταράξεις και η έλλειψη σταθερότητας, αγνοώντας ότι η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται, καθίσταται φάρσα, ΚΑΛΕΣΕ σε αποστασία τους κυβερνητικούς βουλευτές και δη εκείνους του ΠαΣοΚ, μέσω συνέντευξης του στην «Αυγή».
Είναι μια αγοραία πρόκληση, απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα, για το οποίο, κατά τα άλλα, κόπτεται.
Μια πρόκληση που γυρίζει την Ελλάδα στις εποχές της επάρατης Μοναρχίας και των θλιβερών για τον τόπο επιλογών της.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο προβαλλόμενος ως «νέος ριζοσπάστης πολιτικός», είναι έντονα εγκλωβισμένος από τα εσωκομματικά του αδιέξοδα και έχων έντονη έφεση στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Μια πρόκληση που καταδεικνύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του, επενδύουν με κάθε ικμάδα της δύναμής τους και την στήριξη κύκλων της ακινησίας, στην καταστροφή του τόπου.
Μια πρόκληση που στερείται κάθε ηθικής και θεσμικής νομιμότητας…
Στη βάση της οποίας ο Αλέξης Τσίπρας, θέλει να …αλλάξει τον τόπο.
Μη αντιλαμβανόμενος ίσως, ότι ο ίδιος και το κόμμα του δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από καταφύγιο της κακιάς Ελλάδας.
Που, μετά την οψέποτε έξοδο από το καθεστώς του Μνημονίου, δύσκολα θα βρει πεδίο πολιτικής έκφρασης….
ΠΗΓΗ GR POST
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου