Πίσσα και πούπουλα στα... τζάκια της Βουλής*

Γράφει ο Παντελής Ζαγοριανίτης

Δεν φτάνει μόνο να επιλέξεις κόμμα, το όποιο κόμμα. Πρέπει να επιλέξεις και πρόσωπα. Φυσικά μπορεί να κάνεις λάθος. Αλλά είναι καλύτερο να κάνεις λάθος επιλέγοντας ένα νέο πρόσωπο παρά να επαναλάβεις το λάθος σου στέλνοντας ξανά στη Βουλή κάποιον ή κάποια που αποδεδειγμένα ήταν κατώτερος των περιστάσεων και των προσδοκιών σου.

Οποιος υποστηρίζει ότι είναι άμοιρος ευθυνών, ότι δεν ήξερε, ότι δεν κατάλαβε, ότι δεν πρόλαβε, απλώς λέει ψέμματα. Ολοι και γνώριζαν και σιώπησαν γιατί ήταν και αυτοί βολεμένοι. Βολεμένοι μέσα στη ματαιοδοξία και τον καθεστωτικό τους μικρόκοσμο.

Προφανώς, επίσης, δεν είναι λύση να ψηφίσεις κάποιον νέο υποψήφιο που έρχεται με τον αέρα του... τζακιού, του γόνου δηλαδή της πολιτικής οικογένειας που θέλει να συνεχίσει το έργο του πατέρα, του παππού, του θείου ή του εξαδέλφου του. Που απλώς έχει κληρονομήσει το όνομα και την εκλογική πελατεία.

Η Βουλή δεν είναι ούτε συμβολαιογραφείο, ούτε ιατρείο, ούτε καν μπακάλικο που απλώς συνεχίζεις την οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα σου.

Φυσικά οι γενικεύσεις κρύβουν και αδικίες σε βάρος εκείνων που ενδεχομένως αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα. Ας το αποδείξουν όμως. Ας κάνουν κάτι σημαντικό για να σας πείσουν ότι δικαιούνται την ψήφο σας.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο ελληνικός λαός δεν δικαιούται πλέον να «πέφτει από τα σύννεφα».

Τα πράγματα είναι πολύ απλά, τόσο απλά όσο ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζαν τους χαρτοκλέφτες στην άγρια Δύση. Πίσσα και πούπουλα.

Αλλάξτε τους όλους ή σχεδόν όλους. Στείλτε τους στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Δώστε μια ευκαιρία σε νέους ανθρώπους. Δοκιμάστε τους.

*Εναλλακτικός τίτλος: Τα όμορφα τζάκια, όμορφα καίγονται

ΠΗΓΗ  iefimerida.gr

Οι τρεις κινήσεις που απομένουν στον πρωθυπουργό...

Όποιος, κύριε Παπανδρέου, επικαλείται τους μονοδρόμους, δεν λειτουργεί δημοκρατικά. Μονόδρομοι επικρατούν σε άλλα καθεστώτα. Της αρχής του ενός ανδρός... Για να φτάσεις στον τελικό προορισμό υπάρχουν και οι παρακαμπτήριοι... Που σε βγάζουν, σίγουρα με κάποια καθυστέρηση, αλλά ασφαλή και ζωντανό...
Έστω με κάποιες ψιλοαμυχές...

Και ζείτε προσωπικά ο ίδιος, κύριε Παπανδρέου, αν αποφασίσετε να δείτε μ' ανοιχτά τα μάτια και όχι με παραμορφωτικούς φακούς, την οδυνηρή (όχι προφανώς για σας αλλά για τον ελληνικό λαό και τη χώρα) ωμή πραγματικότητα.

Δύο χρόνια, και αυτός ο μονόδρομος, αντί να μας βγάλει στο ξέφωτο, μας έχει ρίξει πάνω στο παγόβουνο και ο μόνος που δικαιώνεται (άγνωστο με ποιο αντίτιμο) είναι ο δικός σας, ο κ. Παπακωνσταντίνου, που ανασύρατε από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού. Δεν υπάρχει κανείς Έλληνας (ακόμα και οι γνωστοί πρόθυμοι και βασικά οι υποστηρικτές σας στα ΜΜΕ, που δεν χαρίζουν βέβαια την υποστήριξή τους αν δεν αποβλέπουν σε κάτι – και ξέρετε πολύ καλά ότι έχουν ετοιμάσει τις... μασέλες...) ή ξένος που να πιστεύει ότι η παράδοσή σας, σ' ό,τι διατάξει η Μέρκελ και οι κολαούζοι της, αλλάζει το παραμικρό προς το καλύτερο. Ότι προσφέρει κάποια ανάσα... Όλα οδηγούνται, τόπος και κοινωνία, ένα βήμα πριν από τον επικήδειο... Στη Μακαρία οδό...

Όμως ο χρόνος δεν εξέλιπε για σας, κύριε Παπανδρέου. Μπορείτε να προλάβετε την κλεψύδρα... Αν γίνετε πραγματικός Παπανδρέου, γιατί αν από σεβασμό, λόγω του πρωθυπουργικού αξιώματος, σας είπαν Γιώργο, παραμένετε δυστυχώς Γιωργάκης...

• Σας ζητάνε ένα σωρό, απολύσεις εξπρές, ξεπούλημα του πλούτου μας, που έχουμε απλώς την επικαρπία και τον χρωστάμε σ' αυτούς που τον δημιούργησαν και τον κράτησαν ανέπαφο και ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ, και το αίμα τρέχει ακόμα. Ζητάνε και τον αέρα μας, τον ήλιο μας, τα πάντα... Πηγαίνετε αύριο το πρωί στην κυρία Μέρκελ και ξεκάθαρα, ωμά, πέστε της:

- Αγαπητή Άνγκελα, ζητάτε να απολύσω 30.000 με το... πρόσχημα της εφεδρείας; Μήπως είναι λίγοι; Εγώ στη διάθεσή σας... Μήπως να απολύσουμε 500.000, ακόμα και 1.000.000... Και να πάρετε ό,τι ποθεί η ψυχούλα σας, δημόσιες επιχειρήσεις, γη, θάλασσα, δίνοντας ό,τι προαιρείσθε.... Το κάνω αύριο το πρωί... Μόνο που, αγαπητή μου Άνγκελα, την επόμενη στιγμή 1.000.000 καλάσνικοφ θα είναι στους δρόμους... Και από κει θα αριβάρουν στις δικές σας χώρες... Και θα σας πνίξουν όλους... Εκτός κι αν το επιθυμείτε, αν ξύπνησε μέσα σας το σύνδρομο του Χίτλερ... Διάλεξε, Άνγκελά μου, εγώ φεύγω, σου αφήνω τα κλειδιά, και κατεβαίνω στην πατρίδα μου... Και μου τηλεφωνείς, έτσι για να τηρηθεί το σαβουάρ βιβρ...

• Υπάρχει κι άλλος άσος που έχετε στην τσέπη σας, κύριε Παπανδρέου. Δεν μπορεί να μην έχετε συνειδητοποιήσει ότι το Μνημόνιο που αποδεχθήκατε, και χωρίς καν να του ρίξετε μια ματιά υπογράψατε, δεν έφερε την άνοιξη, όπως με θριαμβικούς τόνους μάς λέγατε, αλλά αντίθετα όλες οι προβλέψεις και οι προσδοκίες ήταν όνειρο απατηλό. Οι μόνοι κερδισμένοι από το ναυάγιο είναι οι καρδιακοί φίλοι μας, που τούτα τα δύο χρόνια, και ιδιαίτερα τους δύο τελευταίους μήνες, έβγαλαν όλο το μίσος που τρέφουν για την Ελλάδα (η κυρία Μέρκελ ξεπέρασε και τον Χίτλερ την περασμένη Κυριακή το βράδυ...), που κατοχύρωσαν με εμπράγματες εγγυήσεις τα δάνειά τους. Με την πρωτοφανή υποχώρησή σας να τους δώσετε το δικαίωμα της κατάσχεσης ακόμα και της Ακρόπολης... δεσμεύοντας την Ελλάδα ότι δεν θα επικαλεστεί την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας! Δηλαδή, σε απλή γλώσσα, κάνατε πράξη αυτό που από τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας σας είπατε, ότι έχουμε χάσει κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας μας.

Έχετε τη διέξοδο, την κίνηση που κάνατε εκείνο το μεσημέρι της Τρίτης 15 Ιουνίου, όταν έχοντας προφανώς καταρρεύσει από τις αποδοκιμασίες πηγαίνοντας προς τη Βουλή και τα μπουκάλια με νερό που πέταξαν στο αυτοκίνητό σας, τηλεφωνήσατε στον Σαμαρά, για μια κυβέρνηση χωρίς πρωθυπουργό εσάς... Το ανακαλέσατε βέβαια έπειτα από κάποιες ώρες, όταν αλαφιασμένη η οικογένεια και βλέποντας να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της (και τον θησαυρό μέσα από τα χέρια της...), σας μετέπεισε, και όχι γιατί δήθεν ο Σαμαράς αποκάλυψε ότι παραιτηθήκατε και πάμε για νέα κυβέρνηση...

Τώρα χρειάζεται ένα βήμα πιο μπροστά... Μιλήστε με τον Σαμαρά, κάνετε αυτό που έκανε το 1952 ο Τσαλδάρης, που είχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πρόσφερε στον Σοφούλη πρωθυπουργία και κυβέρνηση με την πλήρη, χωρίς όρους στήριξή του.
Και τότε έγιναν πάρα πολλά σωστά. Πείτε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φτιάξε όποια κυβέρνηση θέλεις, ανάλαβε ο ίδιος πρωθυπουργός, έχεις την εν λευκώ στήριξή μου και πάμε μαζί, παρέα και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στη Μέρκελ, απαιτώντας, ενωμένοι, επαναδιαπραγμάτευση όπως τη ζητάς. Και να δούμε τότε αν θα τολμήσουν να πάνε κόντρα. Όταν μάλιστα συνοδευτεί το «αίτημα» με την ωμή απειλή, που την τρέμει η «τρόικα» και όλοι οι Ευρωπαίοι, ότι μας δίνετε διέξοδο ΑΝΕΚΤΗ, που θα ξεσφίξει τη θηλιά από τον λαιμό του ελληνικού λαού, διαφορετικά τα τινάζουμε όλα στον αέρα, και σας παίρνουμε κι όλους εσάς μαζί μας και γαία πυρί μειχθήτω.
Μια νέα έξοδος των πολιορκημένων από τη... σύγχρονη και πολιτισμένη Ευρώπη, ένα νέο Κούγκ.

Το αντέχετε, κύριε Παπανδρέου; Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και μιλήστε με τον εαυτό σας...

• Αν όχι, άλλη λύση δεν έχετε, κύριε πρωθυπουργέ, από την παραίτηση... και την προσφυγή σε εκλογές. Να δοθεί η δυνατότητα στον λαό να αποφασίσει για την οικογένειά του, τα παιδιά του, τον τόπο του. Εκλογές που τρέμουν οι δικοί σας, φτάνοντας κάποιοι υπουργοί, που πριν έτρεχε η δημοκρατία από τα μπατζάκια τους, να λένε στα κανάλια, φτύνοντας στα μούτρα τους, ότι εκλογές τώρα θα είναι καταστροφή... 

Ε, αν είναι έτσι, κύριε Παπανδρέου, η λύση είναι απλούστατη. Βγάλτε ένα φιρμάνι αύριο το πρωί, α λα Παπαδόπουλος, αφού έτσι θέλουν υπουργοί σας, ότι «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» την κατάργηση των εκλογών!

Δηλαδή το 1989 που γίνανε τρεις φορές εκλογές, ο πατέρας σας, ο Ανδρέας Παπανδρέου, που τις ζήτησε, επεδίωκε την καταστροφή της χώρας; Είσαστε με τα καλά σας; Οι εκλογές ξεσφραγίζουν το καζάνι... Προλαβαίνουν την εξέγερση... Αν δεν φοβάστε την κρίση του ελληνικού λαού, τότε μπορείτε να κάνετε το δημοψήφισμα μέσα σε 15-20 ημέρες, με ένα και μόνο ερώτημα: – Ναι ή όχι στην κυβέρνηση, την εμπιστεύεστε να μας σώσει... και νʼ αλλάξει τον τόπο;

Ντόμπρα πράγματα, κύριε Παπανδρέου, κι όχι νεφελώδη και αλχημείες, για να παγιδεύσετε την ψήφο του λαού. Και κάνουν τραγικό λάθος εκείνοι που σας συμβουλεύουν ότι ο λαός, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο μικρομεσαίος, ο άνεργος, ο οικογενειάρχης που του κλέβουν τη ζωή, θα ψηφίσει για το αν θα έχει η Βουλή 200 ή 300 βουλευτές κ.ά. και δεν θα ρίξει «όχι» – μαύρο σʼ εκείνους που του έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό και τον βύθισαν στην κατάθλιψη (πολλοί είναι αυτοί που αυτοκτόνησαν), πολλαπλασίασαν τα λουκέτα και τον έφεραν ένα βήμα πριν από τη φυλακή...

Κύριε πρωθυπουργέ, βρίσκεστε πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στον παππού Γεώργιο Παπανδρέου και στον πατέρα Ανδρέα Παπανδρέου. Έχετε χρέος να μη λασπώσετε, να μη διασύρετε, να μη ρίξετε στον Καιάδα της Ιστορίας το όνομα που σας κληροδότησαν... Ήταν το διαβατήριο, το μοναδικό προσόν με το οποίο ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΑΤΕ βουλευτής και υπουργός και σας άνοιξε διάπλατα την πόρτα του Μαξίμου, και ακόμα και στενοί συνεργάτες του Ανδρέα σάς στήριξαν, παρότι δεν πίστευαν στις ικανότητές σας, με μόνη τους σκέψη ότι ο Βενιζέλος θα ήταν χειρότερη επιλογή...

Θυμάσαι, Γιώργο, τη διαθήκη του πατέρα σου: «Αφήνω κληρονομιά στα παιδιά μου το όνομά μου». Σε εσένα, Γιώργο, έλαχε ο κλήρος (με τη συναίνεση μητέρας και αδελφών) να γίνεις η τρίτη πρωθυπουργική γενιά της δυναστείας.

Τους χρωστάς να προστατεύσεις το όνομά τους, του πατέρα και του παππού, που ο ελληνικός λαός τον τίμησε τις μέρες της τυραννίας βαφτίζοντάς τον «Γέρο της Δημοκρατίας» και έπνιξε την Αθήνα η λαοθάλασσα στην κηδεία του.
Δεν δικαιούσαι να το αμαυρώσεις. Μπορείς να το τιμήσεις... Από τη στιγμή που ξετινάξεις, σπάσεις τα δεσμά.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:

Προφανώς δεν συμφωνώ με το άρθρο σχετικά με το άμεμπτο παρελθόν της οικογενείας Παπανδρέου και το καλό της όνομα!

Κατά τα άλλα όμως συμφωνώ με τον συγγραφέα του κειμένου και ελπίζω ο ΓΑΠ να συνέλθει και να καταλάβει ότι δεν πάει άλλο!

Κλειστές «κάστες» εξουσίας και Δημοκρατία...

Το πολίτευμα της χώρας περιγράφεται στο Σύνταγμα ως Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στην πράξη όμως εφαρμόζεται υπό τη μορφή της «Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας» με την κατάργηση στο στάδιο της εφαρμογής της «Διάκρισης των Εξουσιών» και την υπαγωγή νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, όπερ μεθερμηνεύεται στην «ενός ανδρός αρχή», τουτέστιν του πρωθυπουργού!  

 

Ο τελευταίος, τουλάχιστον τη μεταπολιτευτική περίοδο, αναφύεται μέσω των μεθοδευμένων ενεργειών του «Συστήματος» (κόμματα, διαπλοκή συμφερόντων, εξωχώριες παρεμβάσεις, έλεγχος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οικογενειοκρατία, η οποία επεκτείνεται σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής της χώρας κ.ά.) με βάση την κλίμακα όχι της Αξιοκρατίας, αλλά της «Καταγωγής»…

Τα κόμματα κατά τη διάρκεια της μετακατοχικής περιόδου εμφανίζονται ως «Οικογενειακές Επιχειρήσεις», κυρίως των τριών «Φαμελιών» (Παπανδρέου - Καραμανλή - Μητσοτάκη), που επικυριαρχούν στο πολιτικό γίγνεσθαι, κληροδοτούμενα στους επιγόνους ή κλώνους της «Οικογένειας»…

Είναι χαρακτηριστική, εν προκειμένω, του κλίματος της «Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας», που έχει οδηγήσει στη διαστροφή του ισχύοντος στη θεωρία Συνταγματικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος, η δήλωση της κ. Μάργκαρετ Παπανδρέου: «Υπήρξα νύφη πρωθυπουργού, σύζυγος πρωθυπουργού, γιατί να μην υπάρξω και μητέρα πρωθυπουργού;»!

Όπως και της αντίληψης που διέπει, ανερυθριάστως, τις τρεις «Φαμίλιες», ότι ο τόπος αυτός, όπου «θάλλει η ελαία και ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα», είναι υπόχρεος να εξασφαλίζει διά βίου πλουσιοπάροχο σίτιση των ανεπάγγελτων μελών τους στο Δημόσιο Πρυτανείο!

Οι «Κληρονόμοι», προκειμένου να διαχειρίζονται επωφελώς και διά τους ιδίους και τη συνέχεια της «Φαμίλιας» την εξουσία, κομματική και κυρίως κυβερνητική, συγκροτούν κλειστές «κάστες» συνεργατών, που, ενώ διαχειρίζονται την εξουσία, δεν υπόκεινται στον Λαϊκό Έλεγχο, όπως επιτάσσει ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας.

Το κύκλωμα «κάστες», ή επί το ευηχότερο «συνεργάτες», ενεργεί στο ημίφως προς ποδηγέτηση κομματικών ή κυβερνητικών μηχανισμών, εξωραϊσμό των ενεργειών των «Οικογενειών», συγκρότηση μηχανισμών παραπλάνησης της Κοινής Γνώμης, εξουδετέρωση των «απείθαρχων» ή των αντιτιθέμενων στους αλλότριους σκοπούς των. Και, βεβαίως, διαμεσολάβηση προς αποτελεσματική έκβαση στον τομέα της σύγκρουσης συμφερόντων!

Η συγκρότηση του πρωθυπουργικού γραφείου, με την πληθώρα των 150 συμβούλων ή συνεργατών και τις 13.000 ώρες υπερωριών, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα για τις «κάστες» εξουσίας και τα συναφή.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η κ. Ρεγγίνα Βάρτζελη, διευθύντρια του πρωθυπουργικού γραφείου, κατ’ αυτάς, αποτελεί κατά κοινή ομολογία τον κεντρικό άξονα διαχείρισης της εξουσίας κατά το δοκούν, χωρίς λαϊκό έλεγχο, ως το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα επιτάσσει…

Το αυτό παρατηρείται και στις στενές «κάστες» συνεργατών ή συμβούλων που περιβάλλουν τις ηγεσίες, τόσο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και των υπόλοιπων κομμάτων.

Η έννοια «Αρχηγός» στα κόμματα, με εξαίρεση τη μείζονα και ελάσσονα Αριστερά, τριάντα επτά χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας των Συνταγματαρχών, συνταυτίζεται, λόγω απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών στους κομματικούς σχηματισμούς, με μια ιδιότυπη μορφή «κομματικών δικτατόρων».

Απουσιάζει από τη ζωή των κομμάτων θεσπισμένη δημοκρατική λειτουργία, ενώ σ’ ένα Κοινοβουλευτικό Καθεστώς, όπου έχει καθιερωθεί η χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν είναι νοητό ο «Αρχηγός» να παραμένει εκτός πεδίου, ουσιαστικού, λαϊκού ελέγχου.

Η ελληνική εμπειρία μαρτυρεί ότι οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων έχουν μεταβληθεί σε χειροκροτητές της «πανσοφίας» των «Αρχηγών» και οι «συνοπτικές διαδικασίες», σε μια μορφή στρατοδικείων, αποκεφαλίζουν τους «αντιρρησίες» ή «αντιλέγοντες», ενώ η ουσία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στηρίζεται στην αρχή του «Λέγοντος και Αντιλέγοντος»…

Βεβαίως, από το γενικό κλίμα παρακμής και έκπτωσης αξιών δεν διαφορίζεται, δυστυχώς, και ο τρόπος λειτουργίας της Βουλής των Ελλήνων. Μετά τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις των Κανονισμών του Κοινοβουλίου και την πολυδιάσπασή της σε τμήματα η Ολομέλεια του Σώματος απώλεσε την ουσιώδη σημασία της, ο δε κοινοβουλευτικός έλεγχος περιορίζεται σε «κορώνες» εντυπωσιασμού.

Παραλλήλως, η αδιαφορία των patres patriae να προσέρχονται στις συνεδριάσεις του υπέρτατου οργάνου του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος έχει υποβαθμίσει τον καίριο αυτό θεσμό με ανυποληψία στη Λαϊκή Συνείδηση…

Τέλος, οι γόνοι και οι κλώνοι των «Φαμιλιών» –και η πράξη το έχει αποδείξει– ουδόλως στοχεύουν ως διαχειριστές της εξουσίας «στην αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας της χώρας αυτής. Δεν επιθυμούν ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως ενεργούς πολίτες, με θέληση, ικανότητα και δυνατότητα επηρεασμού της δημόσιας ζωής και με την κριτική ικανότητα που απαιτείται ώστε να τεκμηριώνουν τις σκέψεις τους και τις δράσεις τους. Να καλλιεργούνται και να αναπτύσσονται στους νέους οι άριστες από τις υπάρχουσες παραδόσεις κοινωνικής συμμετοχής. Να τους εμφυσηθεί η αυτοπεποίθηση που είναι αναγκαία ώστε να αναζητήσουν νέες φόρμες συμμετοχής και δράσης…».

Οι «εισαγωγείς καινών δαιμονίων» εξορκίζονται και μεθοδεύεται η εξώθησή τους στο «πυρ το εξώτερον»… Οι «Φαμίλιες» και οι «κάστες» που τις περιβάλλουν αγρυπνούν…

 

ΠΗΓΗ  ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ - ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Αυτό το «τζάκι»... καπνίζει εδώ και τέσσερις αιώνες!

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...
   
Από τον 16ο αιώνα η πολυκέφαλη «Οικογένεια» των Πάγκαλων, με αφετηρία το νησί των Κυκλάδων Κέα (κοινώς Τζια) διακλαδωμένη στην υπηρεσία των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, κυρίως της Γαλλίας και της τσαρικής Ρωσίας, διαχειριζόταν, σ' ένα βαθύ φεουδαρχικό καθεστώς, όχι μόνο τις τύχες των δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών του Σιμωνίδη, αλλά και το ακμαίο εμπόριο από και προς τη Μαύρη Θάλασσα, από την Άσπρη Θάλασσα προς την Εσπερία και τούμπαλιν.

Υπό την προστασία των ξένων το «τζάκι» των Πάγκαλων απέκτησε τίτλους… ευγενείας και διακριτό οικόσημο: Ένα κοράκι να «κατασπαράζει» ένα κομμάτι ψωμί… Από τη λατινική ονομασία των στοιχείων του οικόσημου [panis -is (pane) = άρτος, ψωμί και Gallus -i = κοράκι] προήλθε και το επώνυμο της οικογένειας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι νυν εκπρόσωπος του «τζακιού» στη νομή της εξουσίας, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, όταν διήνυε την περίοδο του αντικομφορμισμού, θητεύοντας στις υπαρξιστικές θεωρίες του γνωστού Σίμου του Ψυρρή, και έδιδε τη… μάχη κατά της τάξης του και του «κατεστημένου» με την ένταξή του στο ΚΚΕ, αναμιμνησκόμενος και το οικόσημο της οικογενείας του, έψαλλε σε μαρς ρυθμούς τον «κόκκινο παιάνα»,

    «Μαύρα κοράκια
    με νύχια γαμψά,
    πέσαν πάνω στην εργατιά…».

Το «τζάκι» των Πάγκαλων στη διαδρομή της μακραίωνος ιστορίας του φρόντιζε εκ λόγων προνοίας (... το μέλλον γαρ αόρατον) να παρέχει τις υπηρεσίες του και στις δύο Μεγάλες Δυνάμεις (τσαρική Ρωσία και αυτοκρατορική Γαλλία). Ένα παρακλάδι της οικογένειας την περίοδο των Ορλωφικών (1770 και μετά) ταύτισε την τύχη του με τον Λάμπρο Κατσώνη και τις επιδιώξεις της Αικατερίνης της Μεγάλης στις θερμές θάλασσες.

Εγκαταστάθηκε στην τσαρική Ρωσία, φιλοδωρήθηκε από την αυτοκράτειρα με υψηλά στρατιωτικά αξιώματα και εκτεταμένες γαίες στην Κριμαία.

Το δεύτερο παρακλάδι του «τζακιού», σταθερά προσδεδεμένο στην αυτοκρατορική Γαλλία, μονοπωλούσε τις προξενικές υπηρεσίες της στην περιοχή των Κυκλάδων.

Στο σπίτι του προξένου της Γαλλίας Ν. Πάγκαλου στην Τζια φιλοξενήθηκε και ο Σατωμπριάν στο προεπαναστατικό ταξίδι του στην Ελλάδα.

Στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας (1821) και ειδικότερα στην πολιορκία της Ακρόπολης των Αθηνών, συναντάμε τον Μιχάλη Πάγκαλο, επικεφαλής 80 Τζιωτών, να συμμετέχει στην πολιορκία. Να προβιβάζεται σε Πολιτάρχη της Τροπολιτσάς. Μετά την ανεξαρτησία να εγκαθίσταται στη Λεψίνα (Ελευσίνα), να προικίζεται με «εθνικές γαίες» και οι απόγονοί του να σταδιοδρομούν στον στρατό του νεοσύστατου κράτους.

Σε ευθεία γραμμή απόγονος του γαλλόφρονος αυτού παρακλαδιού του «τζακιού» των Πάγκαλων ο γνωστός μας Θεόδωρος Πάγκαλος Επιτελάρχης της Στρατιάς της Μικράς Ασίας, δημιουργός, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του «αρχηγού της Επανάστασης του '22», Νικόλαου Πλαστήρα, της Στρατιάς του Έβρου, πρωταγωνιστής στη «Δίκη των Εξ» και την εκτέλεσή τους στο Γουδί. Και το 1925 δικτάτορας, με κινήσεις οπερετικές που λίγο έλειψε, αν δεν επενέβαινε εγκαίρως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, να χρεωθεί με πράξεις εθνικής μειοδοσίας.

Αμετανόητος εραστής της παντί σθένει εξουσίας, ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος επιδίωξε στη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής, προσεγγίζοντας τη γερμανική πρεσβεία, να διαδεχθεί τον Κουίσλιγκ Γεώργιο Τσολάκογλου στην πρωθυπουργία!

Στη μακρά σειρά των αμαρτημάτων του Θεόδωρου Πάγκαλου του Πρεσβύτερου και η συμβολή του, ομού μετά του Στυλιανού Γονατά και του Κουίσλγκ Ιωάννη Ράλλη, στη δημιουργία των διαβόητων «Ταγμάτων Ασφαλείας» την περίοδο της Κατοχής!

Βεβαίως, ουδείς ασπάζεται τις αποτρόπαιες θεωρίες περί συγγενικών ή ακόμη και σε επίπεδο «τζακιού», ευθυνών του Θεόδωρου Πάγκαλου του Νεώτερου, εγγονού, ως γνωστόν, του συνονόματου Θεόδωρου του Πρεσβύτερου. Ο καθείς κατά τα έργα του…

Ξενίζει, όμως, σε μια δημοκρατική κοινωνία να αναβιώνουν εμμέσως πλην σαφώς τα «τζάκια», και κατά τη σύγχρονη εκδοχή, οι «φαμίλιες», και από κοινού συμφέροντος ορμώμενα, να δεικνύουν τέτοιο βαθμό αλληλεγγύης, ώστε να προωθούνται στο προσκήνιο και να διαιωνίζονται «κοινοβουλευτικές μοναρχίες», με την αντίληψη είτε της «Θεωρίας του Κηπουρού» [= Ο μονάρχης κέκτηται (;) το δικαίωμα να χρίζει πρωθυπουργό και τον κηπουρό του…], είτε οι «Φαμίλιες» με τις διασυνδέσεις που διαθέτουν στους πόλους εξουσίας και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να προωθούν σε πρώτο πλάνο στενούς συγγενείς σε θέσεις εξουσίας.

Μάλιστα, ο χρησμός της συζύγου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης (με ποιες δημοκρατικές διαδικασίες άραγε και δη σ' ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ως θέλει να αποκαλείται το Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ.Α. Παπανδρέου του Νεώτερου;) κ. Χριστίνας Χριστοφάκη-Παγκάλου αποτελεί «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία»…

 

ΠΗΓΗ  ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ο λαός δεν σας έδωσε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν ανεξαρτησίαν του...

Γράφει ο Δαμωνίδης
   
Ο γόος από τα βάθη της Νεοελληνικής Ιστορίας θα αντηχεί και το Πνεύμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας θα υπερίπταται των θόλων της Βουλής των Ελλήνων τη στιγμή που οι Patres Patriae (οι «Πατέρες του Έθνους»!) θα εγκρίνουν με την ψήφο τους το Καθεστώς της Νέας Υποτέλειας και θα επικυρώνουν εκ νέου το «Σύμφωνο της πωληθείσης Ελλάδος» (νυν «Μνημόνιο») στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο καθάπτεται των Εργασιακών και Ασφαλιστικών Δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού.

Τα «Τζάκια» και τότε, το καλοκαίρι του 1825 στη Γ' Εθνική Συνέλευση, έσυραν το Ελληνικό Έθνος εναντίον της θέλησης του «Λαού και των Αρμάτων», κατά τη μνημειώδη φράση του «Γέρου του Αγώνα», και έθεσαν «… εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεταννίας»!

Οι πολιτικές «Φαμίλιες» (αυτή η ιδιότυπη κοινοβουλευτική μοναρχία) σήμερα μετέρχονται τα ίδια μέσα και τρόπους για την αποδοχή «εκουσίως» εκ μέρους του Λαού της Νέας Ξενοκρατίας…

Τη στιγμή εκείνη, πριν από 185 χρόνια, ο πρώτος πρόεδρος της πρώτης Βουλής του Νεοελληνικού Κράτους, ο «αγνότερος και περισσότερον ανιδιοτελής…», ο Πατριώτης που «… εδαπάνησεν καθ' όλην την διάρκειαν του υπέρ Πατρίδος Πολέμου και τον έσχατον οβολόν του…», ο Δημήτριος Υψηλάντης, εκπλήρωσε το «κοινόν χρέος» και ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για την προωθούμενη από τα «Τζάκια» πράξη εθελοδουλείας.

Λέγεται ότι «Η Ιστορία διδάσκει»… Και στο πνεύμα αυτό επικαλούμεθα τη συνταρακτική κραυγή του Δημήτριου Υψηλάντη, τους αγώνες του οποίου καθώς και της οικογενείας του, λίγο αργότερα, ο Μπαρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης συνόψισε σε μερικές λέξεις: «Έπαθε για την λευτεριάν και θυσιάστη αυτό το σπίτι όλως διόλου…».

«Προς την Γ' Εθνικήν Συνέλευσιν των Ελλήνων

Κύριοι,

Και ως απλούς πολίτης και ως πρωταίτιος του σημερινού αγώνος, χρεωστώ εις το Έθνος μου, εις την οικογένειάν μου και εις εμέ τον ίδιον να εκφράσω παρρησία τα φρονήματά μου εις μίαν κρίσιμον περίστασιν, εκ της οποίας κρέμαται η μέλλουσα τύχη της Ελλάδος.

Η Εθνική Συνέλευσις, αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν του εν Κωσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας, διά να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της και από τον προς ον όρον της συγκροτήσεώς της.

Ο λαός, κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωσεν πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσητε, να την διαιωνίσητε. Η Ιστορία θέλει μίαν ημέραν κρίνει αδεκάστως τας πράξεις σας.

Η Ευρώπη, κύριοι, ησθάνθη τώρα, πλέον παρά ποτέ, ότι η υπόθεσις των Ελλήνων είναι αρκετά προχωρημένη, διά να μην υποπέση εφεξής εις τας εναντιότητας της τύχης. Και πώς γίνεται, οι πληρεξούσιοι του ιδίου αυτού έθνους, διά μίας πράξεως ανηκούστου εις τα χρονικά των λαών , ν' αποδεικνύωσιν εις τον κόσμον ότι μόνον αυτοί δεν γνωρίζουσιν αυτήν την αλήθειαν!

Αν σας φοβίζει η πτώσις του Μεσολογγίου, αφιερωθήτε, ως και εις τας αρχάς του αγώνος, εις την χαρακτηριστικήν ενέργειαν και τον πατριωτισμόν των Ελλήνων. Το στήθος κάθε Έλληνος είναι δεύτερον Μεσολόγγι.

Αν θορυβεί η έλλειψις πόρων, καταφύγετε εις την γενναιοφροσύνην των πολιτών. Έλλην δεν εκώφευσε ποτέ εις την φωνήν της πατρίδος. Τέλος πάντων, χρήματα δεν έχομεν, ας επικυρώμεν τα χρέη μας.

Έχομεν, όμως, ανάγκην προστασίας, ας καταφύγωμεν εις τους ηγεμόνας όλων των εθνών. Εξ ίσου όλα έχουσι δικαίωμα εις την ευγνωμοσύνην μας. Αι περιστάσεις μας, αι θέσεις των, εγγυώνται την επιθυμητήν βοήθειαν.

Τα μεγάλα έθνη και οι καλοί πατριώται φαίνονται εις τας κρισίμους περιστάσεις της πατρίδος των. Δούλος είναι εύκολον να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης, είναι δύσκολον. Επιθυμούμεν ειρήνην, ας τρέξωμεν εις τα όπλα.

Αν, εξ εναντίας, διά λόγους αποκρύφους εις εμέ, η Εθνική Συνέλευσις επιμένη εις την προλαβούσαν απόφασίν της, κρίνω χρέος μου ιερόν και απαραίτητον να διαμαρτυρηθώ, ως και ήδη διαμαρτύρομαι επισήμως κατ' αυτής, ενώπιον του ελληνικού λαού και όλων των λοιπών της χριστιανικής Ευρώπης, ως κατά μίας πράξεως παρανόμου, αντιελληνικής και διόλου ανταξίας ενός έθνους, το οποίον υπεδουλώθη μεν πολλάκις, πλην δεν εσυμβιβάσθη με τους τυράννους του.

Έλλην, όμως, και φίλος άδολος της ελευθερίας του έθνους μου, δεν θέλω να συναγωνισθώ μετά των λοιπών συναδέλφων μου και να χύσω και την τελευταίαν ρανίδα του αίματός μου, εν όσω διαρκεί ο υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμος.

Παρακαλώ δε να μοι δοθή επίσημον αντίγραφον της παρούσης μου διαμαρτυρήσεως.

Μένω με το ανήκον σέβας.

Εις Πιάδα τη 12 Απριλίου 1826

Ο πατριώτης

Δημήτριος Υψηλάντης».

Τα «Τζάκια», αντί άλλης απαντήσεως απέκλεισαν τον Υψηλάντη «από κάθε πολιτικόν και στρατιωτικόν υπούργημα» με το σκεπτικό ότι «καθυβρίζει αυθαδώς τους νομίμους πληρεξουσίους του έθνους και διαμαρτύρεται εναντίον αυτών διά τας πράξεις των»!

Οι καιροί αντιγράφουν αλλήλους… Η «Φαμίλια» την ίδια τύχη επιφύλαξε προ ημερών και στους τρεις του κυβερνώντος κόμματος (Γιάννη Δημαρά, Βασίλη Οικονόμου και Σοφία Σακοράφα), που κατά «κοινόν χρέος», ύψωσαν φωνή «διαμαρτυρήσεως» κατά του «Συμφώνου (Μνημονίου) της πωληθείσης Ελλάδος»…

ΠΗΓΗ  ΤΟ ΠΑΡΟΝ