Παρασκευή 30 Μαΐου 2014
Οι 7 λόγοι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στην κυβέρνηση...
Γράφει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος
Η πολιτική δεν συμπαθεί τα κενά, κι έτσι διάφορα μορφώματα έσπευσαν να διεκδικήσουν μια θέση στο μεταπτωχευτικό status quo της χώρας. Γιατί τότε έχουμε ακόμα κυβέρνηση προερχόμενη από τα ίδια δύο κόμματα που κυβερνούν 40 χρόνια τώρα; Δεδομένου ότι οι περισσότεροι Ελληνες είναι γαλουχημένοι στις σοσιαλιστικές αρχές που αναπαράγονταν καθεστωτικά από τον πελατειακό δικομματισμό, θα περίμενε κανείς μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τον απόγονο της διαχρονικά συμπαθούς «ευρώφιλης» και μετριοπαθούς Αριστεράς κι αυτό, πράγματι, έγινε. Αλλά όχι αρκετά. Στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη «χαλαρή» ψήφο και την ιλιγγιώδη φθορά της κυβέρνησης, δεν διεύρυνε την εκλογική του βάση και δεν συγκέντρωσε ρεύμα ικανό για να διεκδικήσει άμεσα τη λαϊκή εντολή. Γιατί;
Νομίζω ότι φταίει ο συνδυασμός των παρακάτω:
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπεί το «νέο». Στη ρητορική του τονίζει ότι πρόκειται για «εναλλακτική» επιλογή από τον παραδοσιακό αποτυχημένο δικομματισμό και ότι «η Αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ», τοποθετήσεις που έχουν σοβαρά προβλήματα: Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα προγονικά του σχήματα είναι εγγενές μέρος του πελατειακού «συστήματος» -τα μέλη του και οι οικογένειές τους κατά κανόνα διορισμένοι σε θέσεις του Δημοσίου, ας πούμε- ενώ μέρος του πολιτικού του προσωπικού πλέον προέρχεται απ’ ευθείας από την καρδιά του συστημικού ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, η πολιτική που ευαγγελίζεται (μεγάλο κράτος, υψηλή φορολογία, κρατικοποιήσεις, κ.λπ.) είναι ολόιδια με την πολιτική που ακολούθησε ο πελατειακός δικομματισμός σε προηγούμενες δεκαετίες και οδήγησε στην πτώχευση, με μόνη παραλλαγή το «εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα». Δεν μπορείς να υπόσχεσαι την Ελλάδα του 1985 ή του 2006, μιμούμενος ακόμα και τη χροιά της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου και να αυτοαποκαλείσαι «νέος».
2. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ανεπαρκής. Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι προσωποκεντρικά, και στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει έναν αρχηγό που χωλαίνει. Ο κύριος Τσίπρας, αν και νέος και επικοινωνιακά σχετικά καλός, στερείται ολοσχερώς κάποιου ιδιαίτερου ρητορικού χαρίσματος ή μιας λαϊκής γοητείας που σαγηνεύει τα πλήθη -σαν αυτή του προτύπου του, του προαναφερθέντος Παπανδρέου- ενώ κυρίως στερείται και του θεωρητικού και γνωστικού υπόβαθρου των περισσότερων Ελλήνων πολιτικών αρχηγών, κάτι που θα έδινε στον λόγο του περισσότερο βάθος, στα επιχειρήματά του μεγαλύτερη ισχύ, και θα τον προστάτευε κι από τις πολλές και σοβαρές γκάφες που κάνει, ακόμα και στη μία γλώσσα που γνωρίζει επαρκώς.
3. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι λίγα και ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα η εικόνα του κόμματος να είναι θολή και πολυφωνική, ενώ ταυτόχρονα η οργάνωσή του μοιάζει χαώδης. Για κάθε Δούρου υπάρχουν δέκα Λαφαζάνηδες, και για κάθε Παπαδημούλη ένας Μηλιός. Το πρόβλημα φαίνεται και στις κοτσάνες στελεχών στα παράθυρα, που υπογραμμίζουν την έλλειψη οικονομικού προγράμματος ή έστω επαρκούς αντίληψης του ελληνικού προβλήματος, και σε γκάφες όπως το πρόσφατο φιάσκο της συμπλήρωσης ψηφοδελτίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, ή η πρόσφατη αποτυχημένη πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών.
4. Δεν έχει επαφή με την κοινωνία. Αυτό είναι σχετικό με το προηγούμενο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αξιόπιστες και ενεργές τοπικές οργανώσεις με επαφές και οργανικές σχέσεις με τις τοπικές κοινωνίες (πώς νομίζετε ότι έβγαλε 8% η «Ελιά») και, αντίθετα με τις επικλήσεις της αμεσοδημοκρατίας και άλλους αριστερούς μύθους, στην πράξη λειτουργεί εντελώς υδροκέφαλα: Ολες οι αποφάσεις παίρνονται στην Κουμουνδούρου. Κι όταν αυτό δεν γίνεται, προκύπτουν Καρυπίδηδες.
5. Εμμένει στην αριστερή ρητορική, παρόλο που είναι πλέον ένα ευρύτερο λαϊκιστικό κίνημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μιλάει τη γλώσσα των ΕΑΑΚ, με «ανατροπές» και «επαναστάσεις», πράγματα που ξενίζουν μια μερίδα ψηφοφόρων που κατά τα άλλα δεν θα είχαν και πολλές διαφωνίες με την απλοϊκή λαϊκίστικη ατζέντα του κόμματος.
6. Εχει ξεχειλώσει το «μνημόνιο». Η λέξη αυτή έχει για πάντα μαγαριστεί στην ελληνική γλώσσα. Βεβαίως αυτή την ισοπέδωση της οικονομικής πραγματικότητας σε μια βολική λέξη-βελζεβούλ την ξεκίνησε ο σημερινός πρωθυπουργός, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε τον αντιμνημονιακό μανδύα ακολούθως την ξεχείλωσε, της τίναξε τα πρέκια. Ενα μέρος του εκλογικού σώματος (πιθανότατα μικρό, αλλά όχι απαραίτητα «χαμένο» εκλογικά), αντιλαμβάνεται ότι αυτή η λαϊκίστικη υπεραπλούστευση του προβλήματος της χώρας, μαζί με την ένδεια ιδεών και προτάσεων για τη λύση του, δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας εφάμιλλης κομμάτων πολύ μικρότερων και γραφικότερων.
7. Ο πόλεμος από τα επονομαζόμενα «καθεστωτικά» media. Το ότι η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ενωση στην ελευθερία του Τύπου (σύμφωνα με το Freedom House) και ταυτόχρονα τελευταία σε χρήση του Ιντερνετ, δείχνει ότι το εκλογικό σώμα είναι συγκριτικά ανενημέρωτο και ευάλωτο σε ποδηγέτηση - και οι περισσότεροι φορείς της είναι προς το παρόν εχθρικοί απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Νομίζω ότι φταίει ο συνδυασμός των παρακάτω:
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπεί το «νέο». Στη ρητορική του τονίζει ότι πρόκειται για «εναλλακτική» επιλογή από τον παραδοσιακό αποτυχημένο δικομματισμό και ότι «η Αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ», τοποθετήσεις που έχουν σοβαρά προβλήματα: Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα προγονικά του σχήματα είναι εγγενές μέρος του πελατειακού «συστήματος» -τα μέλη του και οι οικογένειές τους κατά κανόνα διορισμένοι σε θέσεις του Δημοσίου, ας πούμε- ενώ μέρος του πολιτικού του προσωπικού πλέον προέρχεται απ’ ευθείας από την καρδιά του συστημικού ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, η πολιτική που ευαγγελίζεται (μεγάλο κράτος, υψηλή φορολογία, κρατικοποιήσεις, κ.λπ.) είναι ολόιδια με την πολιτική που ακολούθησε ο πελατειακός δικομματισμός σε προηγούμενες δεκαετίες και οδήγησε στην πτώχευση, με μόνη παραλλαγή το «εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα». Δεν μπορείς να υπόσχεσαι την Ελλάδα του 1985 ή του 2006, μιμούμενος ακόμα και τη χροιά της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου και να αυτοαποκαλείσαι «νέος».
2. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ανεπαρκής. Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι προσωποκεντρικά, και στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει έναν αρχηγό που χωλαίνει. Ο κύριος Τσίπρας, αν και νέος και επικοινωνιακά σχετικά καλός, στερείται ολοσχερώς κάποιου ιδιαίτερου ρητορικού χαρίσματος ή μιας λαϊκής γοητείας που σαγηνεύει τα πλήθη -σαν αυτή του προτύπου του, του προαναφερθέντος Παπανδρέου- ενώ κυρίως στερείται και του θεωρητικού και γνωστικού υπόβαθρου των περισσότερων Ελλήνων πολιτικών αρχηγών, κάτι που θα έδινε στον λόγο του περισσότερο βάθος, στα επιχειρήματά του μεγαλύτερη ισχύ, και θα τον προστάτευε κι από τις πολλές και σοβαρές γκάφες που κάνει, ακόμα και στη μία γλώσσα που γνωρίζει επαρκώς.
3. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι λίγα και ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα η εικόνα του κόμματος να είναι θολή και πολυφωνική, ενώ ταυτόχρονα η οργάνωσή του μοιάζει χαώδης. Για κάθε Δούρου υπάρχουν δέκα Λαφαζάνηδες, και για κάθε Παπαδημούλη ένας Μηλιός. Το πρόβλημα φαίνεται και στις κοτσάνες στελεχών στα παράθυρα, που υπογραμμίζουν την έλλειψη οικονομικού προγράμματος ή έστω επαρκούς αντίληψης του ελληνικού προβλήματος, και σε γκάφες όπως το πρόσφατο φιάσκο της συμπλήρωσης ψηφοδελτίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, ή η πρόσφατη αποτυχημένη πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών.
4. Δεν έχει επαφή με την κοινωνία. Αυτό είναι σχετικό με το προηγούμενο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αξιόπιστες και ενεργές τοπικές οργανώσεις με επαφές και οργανικές σχέσεις με τις τοπικές κοινωνίες (πώς νομίζετε ότι έβγαλε 8% η «Ελιά») και, αντίθετα με τις επικλήσεις της αμεσοδημοκρατίας και άλλους αριστερούς μύθους, στην πράξη λειτουργεί εντελώς υδροκέφαλα: Ολες οι αποφάσεις παίρνονται στην Κουμουνδούρου. Κι όταν αυτό δεν γίνεται, προκύπτουν Καρυπίδηδες.
5. Εμμένει στην αριστερή ρητορική, παρόλο που είναι πλέον ένα ευρύτερο λαϊκιστικό κίνημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μιλάει τη γλώσσα των ΕΑΑΚ, με «ανατροπές» και «επαναστάσεις», πράγματα που ξενίζουν μια μερίδα ψηφοφόρων που κατά τα άλλα δεν θα είχαν και πολλές διαφωνίες με την απλοϊκή λαϊκίστικη ατζέντα του κόμματος.
6. Εχει ξεχειλώσει το «μνημόνιο». Η λέξη αυτή έχει για πάντα μαγαριστεί στην ελληνική γλώσσα. Βεβαίως αυτή την ισοπέδωση της οικονομικής πραγματικότητας σε μια βολική λέξη-βελζεβούλ την ξεκίνησε ο σημερινός πρωθυπουργός, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε τον αντιμνημονιακό μανδύα ακολούθως την ξεχείλωσε, της τίναξε τα πρέκια. Ενα μέρος του εκλογικού σώματος (πιθανότατα μικρό, αλλά όχι απαραίτητα «χαμένο» εκλογικά), αντιλαμβάνεται ότι αυτή η λαϊκίστικη υπεραπλούστευση του προβλήματος της χώρας, μαζί με την ένδεια ιδεών και προτάσεων για τη λύση του, δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας εφάμιλλης κομμάτων πολύ μικρότερων και γραφικότερων.
7. Ο πόλεμος από τα επονομαζόμενα «καθεστωτικά» media. Το ότι η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ενωση στην ελευθερία του Τύπου (σύμφωνα με το Freedom House) και ταυτόχρονα τελευταία σε χρήση του Ιντερνετ, δείχνει ότι το εκλογικό σώμα είναι συγκριτικά ανενημέρωτο και ευάλωτο σε ποδηγέτηση - και οι περισσότεροι φορείς της είναι προς το παρόν εχθρικοί απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Τετάρτη 28 Μαΐου 2014
Μάχη της Κρήτης και μάχη της κάλπης...
Την περασμένη Τετάρτη, ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Βουλής και διάφοροι παράγοντες της πολιτικής ζωής επισκέφθηκαν την Κρήτη, για την επέτειο της ομώνυμης μάχης. Η εκδήλωση έγινε στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, η κατάληψη του οποίου από τους Γερμανούς ήταν το σημείο που έκρινε την έκβαση της αναμέτρησης υπέρ των επιτιθεμένων: από την ώρα που είχαν στα χέρια τους αεροδρόμιο για να κατεβάζουν στρατεύματα και εφόδια, ο αγώνας για τους υπερασπιστές της Κρήτης είχε χαθεί.
Πολλοί ιστορικοί που μελέτησαν τη μάχη, από τον Αλαν Κλαρκ ώς τον Αντονι Μπίβορ, συμφωνούν στη διαπίστωση ότι η απόφαση του Νεοζηλανδού (αν δεν κάνω λάθος) διοικητή του τάγματος που κάλυπτε το Μάλεμε να αποσύρει τη μονάδα του ήταν εσφαλμένη. Η κατάσταση των επιτιθεμένων, που είχαν τρομερές απώλειες στην προσπάθειά τους να καταλάβουν το αεροδρόμιο, δεν ήταν καλύτερη από εκείνη των αμυνομένων. Αυτό, όμως, δεν το γνώριζαν ούτε οι μεν ούτε οι δε. Μέσα στη λεγόμενη «ομίχλη του πολέμου», κανείς τους δεν είχε καθαρή εικόνα. Ο Νεοζηλανδός στάθμισε την κατάσταση, τη στάθμισε εσφαλμένα, και στη διάρκεια της νύχτας απέσυρε τη μονάδα του σε θέσεις ανατολικότερα του αεροδρομίου. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία...
Η Κρήτη χάθηκε και εξαιτίας ενός άλλου, προγενέστερου λάθους, που έγινε σε ανώτατο επίπεδο: της απόφασης του γενικού διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων στο νησί, υποστρατήγου Φράιμπεργκ, να διατάξει μέρος των δυνάμεων του πυροβολικού που είχε στη διάθεσή του κατά μήκος των βόρειων ακτών της Κρήτης, καθώς περίμενε ότι οι Γερμανοί θα επετίθεντο στο νησί και με αποβατική επιχείρηση. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο Φράιμπεργκ είχε ειδοποιηθεί εγκαίρως για τις πραγματικές προθέσεις των Γερμανών να χρησιμοποιήσουν αερομεταφερόμενες δυνάμεις, καθώς οι Βρετανοί είχαν κατορθώσει να αποκρυπτογραφήσουν τις επικοινωνίες των Γερμανών. Ο Φράιμπεργκ, όμως, δεν διάβασε σωστά το «μήνυμα». Είναι αλήθεια ότι η διατύπωση ήταν πολύ προσεκτική ― οι Βρετανοί πρόσεχαν για να μη γίνει αντιληπτό ότι είχαν βρει μια άκρη με τη μηχανή που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί για την κωδικοποίηση των επικοινωνιών τους. Ο δε Φράιμπεργκ ήταν λιγάκι μπούφος και δεν κατάλαβε. Η ερμηνεία που έδωσε στην προειδοποίηση ήταν ότι η επίθεση θα γινόταν και από αέρος και από θαλάσσης, με αποτέλεσμα να διασπείρει τις δυνάμεις του.
Ολα αυτά δεν είναι καθόλου άσχετα με τα θέματα που έχει μπροστά του ανοιχτά ο πρωθυπουργός. Το πρώτο δίδαγμα λέει ότι καλό είναι να διαβάζουμε το περίφημο μήνυμα των εκλογών όσο πιο σωστά μπορούμε και να μη σπεύδουμε να το ερμηνεύσουμε μέσα από τους φόβους ή τους πόθους μας. Σε μια κατάσταση αμφίρροπη, όπως η σημερινή, βεβιασμένες κινήσεις, εξαιτίας ποικίλων πιέσεων, το πιθανότερο είναι να αποδειχθούν καταστροφικές. Το δεύτερο είναι ότι η «ομίχλη του πολέμου» υπάρχει και στις πολιτικές μάχες. Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν είναι μια νίκη απόλυτη. Ο χαρακτήρας της θα εξαρτηθεί από τα βήματα που μένουν να γίνουν και από τις δύο πλευρές. Αυτό που σήμερα φαντάζει σαν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αύριο μπορεί να αποδειχθεί ότι ήταν η αρχή της μελλοντικής ήττας του. Επομένως, ψυχραιμία και υπομονή στην κυβέρνηση. Αν επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) να της επιβληθεί ψυχολογικά, η τελική ήττα είναι από τώρα προδιαγεγραμμένη.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Συνηθίζω να τρέμω με την φράση "πήραμε το μήνυμα" γιατί μέχρι τώρα, όποια κυβέρνηση (και όποιο κόμμα!) το έχει πει, στην πράξη αποδείχθηκε ότι δεν είχε καταλάβει τίποτα!
Δυστυχώς η ΝΔ έχει κάνει πολλές φορές στην ζωή της "αριστερίστικες" στροφές, είτε για να καλύψει την διαφορά που κατά διαστήματα είχε με το ΠΑΣΟΚ, είτε για να ανακόψει ένα "λαϊκό" εσωκομματικό ρεύμα που κατά βάσιν ήταν λαϊκίστικο.
Θέλω να πιστέψω ότι αυτήν την φορά μπορεί να το πήρε όντως το μήνυμα... αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου.
Ελπίζω δηλαδή, να έχει καταλάβει ότι οι ψήφοι που έχασε δεν οφείλονται σε λανθασμένες κινήσεις που έκανε αλλά σε απαιτούμενες μεταρρυθμιστικές κινήσεις που δεν έκανε!
Ελπίζω να έχει καταλάβει ότι έχασε ψήφους γιατί δεν τολμά!
Ελπίζω να έχει καταλάβει ότι το επόμενο βήμα δεν είναι ένα νέο κοινωνικό μέρισμα στους ασθενέστερους αλλά οι μεταρρυθμίσεις που θα τους επιτρέψουν να μην είναι πλέον "οι ασθενέστεροι"!
Ελπίζω
να έχει καταλάβει ότι "έχασε" αυτούς που προσδοκούσαν την
αλλαγή της "Ελληνικής πραγματικότητας" και δεν την βλέπουν να προχωράει
με τους ρυθμούς που θα έπρεπε!
Ελπίζω να έχει καταλάβει ότι αυτή τη στιγμή, η χώρα (αλλά και το κόμμα!) δεν πρέπει να κάνει άλλη μία "αριστερίστικη" στροφή κάνοντας διαγωνισμό λαϊκισμού και υποσχέσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να προχωρήσει με τόλμη στις μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το "πρόσωπο" και το "αύριο" της χώρας!
Ελπίζω..................
(και μία μικρή παρένθεση... Ως Κρητικιά, θεωρώ ότι οι εκδηλώσεις για την Μάχη της Κρήτης έλαβαν επιτέλους την λαμπρότητα και την επισημότητα που τους αρμόζει με την - για πρώτη φορά!- παρουσία του πρωθυπουργού, υπουργών και αρχηγών των ενόπλεων δυνάμεων!)
Τρίτη 27 Μαΐου 2014
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)