Διάβασα δεκάδες κείμενα σήμερα με θέμα τα γενέθλια του ΠαΣοΚ.
Άλλα σατυρικά, άλλα ειρωνικά, άλλα ισοπεδωτικά, μέχρι και κάποια διθυραμβικά για όλα τα καλά που μας έκανε το ΠαΣοΚ αυτά τα 40 χρόνια(;;;)!
Επέλεξα το παρακάτω κείμενο ως το πιο "ανώδυνο", αυτό δηλαδή που μου φάνηκε πιο "ουδέτερο".
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον του "κινήματος" -αν έχει- αλλά μην ξεχνάμε ότι σήμερα βρίσκεται στην συγκυβέρνηση βάσει των αποτελεσμάτων της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης, δηλαδή βάσει των ψήφων μας!
Τα ορφανά του Ανδρέα
Γράφει ο Γεώργιος Π. Μαλούχος
Το πραγματικό ΠαΣοΚ ήρθε στο προσκήνιο προχθές το βράδυ στο Ζάππειο: το ΠαΣοΚ που μετά την καταστροφή της κοινωνίας, της οικονομίας και τελικά, της χώρας, ήταν μονόδρομος να θελήσει να καταστρέψει πια και ότι είχε απομείνει από τον εαυτό του.
Τα λιγοστά πλέον «ορφανά» του Ανδρέα Παπανδρέου χωρίστηκαν σε φράξιες και βρέθηκαν στα χαρακώματα με τους μισούς να λένε τους άλλους μισούς προδότες: ίσως όμως να είναι μία από τις σπάνιες φορές που στο ΠαΣοΚ είπαν τελικά την αλήθεια, έστω κι αν εννοούσαν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Γιατί τι άλλο παρά αυτό συνέβη; Αραγε το «Κίνημα» δεν ήταν που πρώτο πρόδωσε τα ιδανικά του; Δεν ξεκίνησε να πολεμάει για μία «Ελλάδα που ανήκει στους Ελληνες» και την κατάντησε να ανήκει σύσσωμη στους ξένους; Από τις τάξεις του – και όχι μόνον στην εποχή του Ανδρέα – δεν βγήκαν τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ελληνική πολιτική, ορισμένα εξ αυτών αποδεδειγμένα τώρα πια και με «τη βούλα» της Δικαιοσύνης;
Δεν απαιτείται καμία σπουδαία ανάλυση: ότι «πίστεψε» και για ότι «πάλεψε» το ΠαΣοΚ, περίπου ένα ένα τα γκρέμισε με τα ίδια του τα χέρια, χέρια που παραμένουν ουσιαστικά ίδια εδώ και τόσες δεκαετίες. Τον ερήμωσαν αυτό τον τόπο και μοίρασαν τα ιμάτιά του. Τον τσάκισαν προκειμένου να φτιαχτεί μια κάστα νέων κομματικών ηγεμόνων που κάθισαν για τα καλά στο σβέρκο της κοινωνίας και της χώρας. Και, στο τέλος, πάτησαν και τη σκανδάλη στο διαβόητο πλέον «σαρανταπεντάρι» του Γιώργου Παπανδρέου και τίναξαν την Ελλάδα στον αέρα. Συνέχισαν δε στην ίδια κατεύθυνση με μεγίστη ζέση, έτσι ώστε η τελευταία από τις ανακολουθίες τους να είναι ότι συγκυβερνούν με την «κακιά δεξιά».
Οι ευθύνες του ΠαΣοΚ για τα χάλια αυτού του τόπου είναι διαχρονικές, συντριπτικές, είναι τεράστιες.
Η αληθινή και μέγιστη ανακολουθία του είναι η καταστροφή του τόπου σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό, πνευματικό, οικονομικό) στην οποία πρωτοστάτησε.
Ποιος και γιατί λοιπόν πρέπει να «κλαίει» σήμερα γι αυτούς τους ανθρώπους και για το πάλαι ποτέ «κίνημά» τους; Γιατί λοιπόν τόσα δάκρυα; Ποιος ο λόγος;
Τα λιγοστά πλέον «ορφανά» του Ανδρέα Παπανδρέου χωρίστηκαν σε φράξιες και βρέθηκαν στα χαρακώματα με τους μισούς να λένε τους άλλους μισούς προδότες: ίσως όμως να είναι μία από τις σπάνιες φορές που στο ΠαΣοΚ είπαν τελικά την αλήθεια, έστω κι αν εννοούσαν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Γιατί τι άλλο παρά αυτό συνέβη; Αραγε το «Κίνημα» δεν ήταν που πρώτο πρόδωσε τα ιδανικά του; Δεν ξεκίνησε να πολεμάει για μία «Ελλάδα που ανήκει στους Ελληνες» και την κατάντησε να ανήκει σύσσωμη στους ξένους; Από τις τάξεις του – και όχι μόνον στην εποχή του Ανδρέα – δεν βγήκαν τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ελληνική πολιτική, ορισμένα εξ αυτών αποδεδειγμένα τώρα πια και με «τη βούλα» της Δικαιοσύνης;
Δεν απαιτείται καμία σπουδαία ανάλυση: ότι «πίστεψε» και για ότι «πάλεψε» το ΠαΣοΚ, περίπου ένα ένα τα γκρέμισε με τα ίδια του τα χέρια, χέρια που παραμένουν ουσιαστικά ίδια εδώ και τόσες δεκαετίες. Τον ερήμωσαν αυτό τον τόπο και μοίρασαν τα ιμάτιά του. Τον τσάκισαν προκειμένου να φτιαχτεί μια κάστα νέων κομματικών ηγεμόνων που κάθισαν για τα καλά στο σβέρκο της κοινωνίας και της χώρας. Και, στο τέλος, πάτησαν και τη σκανδάλη στο διαβόητο πλέον «σαρανταπεντάρι» του Γιώργου Παπανδρέου και τίναξαν την Ελλάδα στον αέρα. Συνέχισαν δε στην ίδια κατεύθυνση με μεγίστη ζέση, έτσι ώστε η τελευταία από τις ανακολουθίες τους να είναι ότι συγκυβερνούν με την «κακιά δεξιά».
Οι ευθύνες του ΠαΣοΚ για τα χάλια αυτού του τόπου είναι διαχρονικές, συντριπτικές, είναι τεράστιες.
Η αληθινή και μέγιστη ανακολουθία του είναι η καταστροφή του τόπου σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό, πνευματικό, οικονομικό) στην οποία πρωτοστάτησε.
Ποιος και γιατί λοιπόν πρέπει να «κλαίει» σήμερα γι αυτούς τους ανθρώπους και για το πάλαι ποτέ «κίνημά» τους; Γιατί λοιπόν τόσα δάκρυα; Ποιος ο λόγος;
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου