Φαντάσου αν...

του Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ

 Τα νούμερα από τις μίζες στα εξοπλιστικά και από τα δάνεια που δίνονταν από το Τ.Τ. χωρίς κάποιες ουσιαστικές εξασφαλίσεις ζαλίζουν, αλλά ταυτόχρονα προκαλούν θλίψη στην σκέψη και μόνο τι θα μπορούσε να είχε ή καλύτερα που θα μπορούσε να βρίσκονται η χώρα αυτή αν κάποιοι έκαναν την δουλειά τους όπως όφειλαν.

Τι θα είχε συμβεί αν όλοι αυτοί δεν είχαν – μόνο – στο μυαλό τους για το πώς θα "φάνε" και κυρίως για το πόσα θα "φάνε";

Τι θα είχε συμβεί αν το μόνο που ένοιαζε όλους αυτούς δεν ήταν πως θα "φουσκώνουν" τους προσωπικούς λογαριασμούς και πώς θα κρύψουν αυτά τα χρήματα που κέρδιζαν παράνομα;

Τι θα είχε συμβεί αν γνωστοί, φίλοι, συγγενείς δεν είχαν πάντα το πρώτο λόγο έναντι αυτού που προσπαθούσε μόνος χωρίς να έχει στο μυαλό του την λαμογιά και το γλύψιμο;

Τι θα είχα συμβεί αν τα χρήματα των επιδοτήσεων κατέληγαν τελικά στην παραγωγή και οχι στις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ;

Τι θα είχε συμβεί αν τα δάνεια του ΤΤ μοιράζονταν δίκαια - έστω και μέρος αυτών - σε κάποιες 100άδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ξαφνικά το πιστωτικό σύστημα της χώρας ξέχασε;

Τι θα είχε συμβεί αν οι πολιτικοί φρόντιζαν να ήταν για κάποιο διάστημα τουλάχιστον πολιτικοί και όχι επιχειρηματίες πολιτικοί;

Τι θα είχε συμβεί αν οι πολίτες κάποια στιγμή ξύπναγαν από τον λήθαργο που βρίσκονταν και αντιδρούσαν;

Το πιθανότερο σε αυτά τα αν - τα οποία πιθανόν να είναι λίγα, αλλά ενδεικτικά - η χώρα σήμερα να ήταν σημείο αναφοράς και να αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση. Να έλεγαν οι άλλοι "ας γίνουμε σαν την Ελλάδα" και όχι πάντα η Ελλάδα να προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο όπως πχ. "Δανία του Νότου".

Το πρόβλημα ωστόσο είναι αγαπητοί ότι πολλά "αν" ακόμη δεν αποτελούν τροχοπέδη, αλλά κανόνα στην καθημερινότητα της χώρας αυτής, που δίκαια ή άδικα κάποιοι θεωρούν την ομορφότερη του κόσμου.

ΠΗΓΗ  ΕΜΕΑ