Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Πριν από λίγο καιρό έγινε μεγάλος σαματάς για τις αμοιβές του προέδρου της Δημοκρατίας και του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Χύθηκαν τόνοι μελάνης και σκοτώθηκαν δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα για να αντιμετωπιστεί η μεγάλη αυτή ύβρις σε βάρος του δοκιμαζόμενου από την κρίση ελληνικού λαού. Κι όμως! Υπάρχουν αθέατες γωνιές στο ελληνικό δημόσιο που προσφέρουν πιο γενναίες αμοιβές. Υπάρχει εργαζόμενος στον ΟΠΑΠ που αμείβεται με 272.000 ευρώ τον χρόνο!
Δεν είναι ο πρόεδρος του Οργανισμού. Είναι ένας από τους μονίμους υπαλλήλους του ΟΠΑΠ. Τις ημέρες αυτές και με αφορμή την επικείμενη ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ οι συνδικαλιστές των προνομιούχων αυτών εργαζομένων διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στην αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της εταιρείας. Κι αυτό διότι γνωρίζουν καλά ότι ανάλογοι μισθοί δεν πληρώνονται ούτε στα πλέον εξειδικευμένα στελέχη της μεγαλύτερης πολυεθνικής του πλανήτη. Το ξέρουν και γι΄ αυτό αντιδρούν και ζητούν την στήριξη των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς.
Δίπλα, μία μόλις ανάσα, βρίσκονται οι δουλοπάροικοι της ΟΠΑΠ Υπηρεσιών. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν την δουλειά των άλλων, με την διαφορά ότι οι δικές τους αμοιβές εξαντλούνται σε μερικές εκατοντάδες ευρώ τον μήνα. Επτακόσια, οκτακόσια, εννιακόσια, γι΄ αυτούς δεν θα κλάψει κανείς. Ούτε οι συνδικαλιστές που κόπτονται τώρα για τον δημόσιο χαρακτήρα του ΟΠΑΠ.
Η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ προκαλεί μεγάλες αντιστάσεις. Είναι σαφές ότι ο νέος ιδιοκτήτης δεν θα χρηματοδοτεί τους πολιτιστικούς συλλόγους που θα υποδεικνύουν οι υποψήφιοι βουλευτές. Δεν θα σκορπάει χρήματα σε όποιον εκβιάζει με όρους της νύκτας. Δεν θα δίδει χρήματα σε έντυπα που εκδίδονται μόνο γι΄ αυτό τον σκοπό.
Λένε ότι αν ο ΟΠΑΠ παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο, τότε τα κέρδη του θα κατευθύνονται στον πολιτισμό. Αυτό θα μπορούσε και να συμβαίνει, αλλά δεν έχουμε σήμερα καλύτερο πολιτισμό επειδή ο ΟΠΑΠ ήταν κρατικός επί μισό αιώνα. Αν το κράτος ενδιαφέρεται πραγματικά για τον πολιτισμό, δεν έχει παρά να τον ενισχύσει από τα αυξημένα έσοδα που θα έχει από την ανάπτυξη των τυχερών παιγνιδιών.
Το κράτος δεν μπορεί να είναι κρουπιέρης. Μπορεί όμως να εισπράττει αυξημένους φόρους από τα τυχερά παιγνίδια. Να μην είναι ο μέτοχος, αλλά να έχει κέρδη σαν να είναι ο βασικός μέτοχος. Ως πολίτη αυτής της χώρας δεν με ενδιαφέρει αν ο ΟΠΑΠ θα διοικείται από την άλφα ή την βήτα κοινοπραξία,. Με ενδιαφέρουν τρία άλλα πράγματα: Ο νέος ιδιοκτήτης να πληρώσει με πραγματικά λεφτά το υψηλότερο τίμημα (να μην πληρωθεί εκ των υστέρων η «επένδυση» από το ταμείο της εταιρείας), να εισπράττει το δημόσιο ικανοποιητικά έσοδα και να είναι τίμια τα παιγνίδια που θα προσφέρει η εταιρεία στο κοινό.
Το ότι υπάρχουν οργανωμένα συμφέροντα που δεν θα ήθελαν να αλλάξει η σημερινή κατάσταση στον ΟΠΑΠ, αυτό είναι γνωστό. Αυτό που δεν είναι ίσως γνωστό είναι ότι τα συμφέροντα αυτά ευνόησαν την δημιουργία ενός εργασιακού παραδείσου για τους λιγοστούς μόνιμους υπαλλήλους του οργανισμού. Είναι η τελευταία γραμμή άμυνας που έχουν στήσει για να μην χάσουν τα πολύ ισχυρότερα προνόμιά τους, τα δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα.
Δίπλα, μία μόλις ανάσα, βρίσκονται οι δουλοπάροικοι της ΟΠΑΠ Υπηρεσιών. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν την δουλειά των άλλων, με την διαφορά ότι οι δικές τους αμοιβές εξαντλούνται σε μερικές εκατοντάδες ευρώ τον μήνα. Επτακόσια, οκτακόσια, εννιακόσια, γι΄ αυτούς δεν θα κλάψει κανείς. Ούτε οι συνδικαλιστές που κόπτονται τώρα για τον δημόσιο χαρακτήρα του ΟΠΑΠ.
Η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ προκαλεί μεγάλες αντιστάσεις. Είναι σαφές ότι ο νέος ιδιοκτήτης δεν θα χρηματοδοτεί τους πολιτιστικούς συλλόγους που θα υποδεικνύουν οι υποψήφιοι βουλευτές. Δεν θα σκορπάει χρήματα σε όποιον εκβιάζει με όρους της νύκτας. Δεν θα δίδει χρήματα σε έντυπα που εκδίδονται μόνο γι΄ αυτό τον σκοπό.
Λένε ότι αν ο ΟΠΑΠ παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο, τότε τα κέρδη του θα κατευθύνονται στον πολιτισμό. Αυτό θα μπορούσε και να συμβαίνει, αλλά δεν έχουμε σήμερα καλύτερο πολιτισμό επειδή ο ΟΠΑΠ ήταν κρατικός επί μισό αιώνα. Αν το κράτος ενδιαφέρεται πραγματικά για τον πολιτισμό, δεν έχει παρά να τον ενισχύσει από τα αυξημένα έσοδα που θα έχει από την ανάπτυξη των τυχερών παιγνιδιών.
Το κράτος δεν μπορεί να είναι κρουπιέρης. Μπορεί όμως να εισπράττει αυξημένους φόρους από τα τυχερά παιγνίδια. Να μην είναι ο μέτοχος, αλλά να έχει κέρδη σαν να είναι ο βασικός μέτοχος. Ως πολίτη αυτής της χώρας δεν με ενδιαφέρει αν ο ΟΠΑΠ θα διοικείται από την άλφα ή την βήτα κοινοπραξία,. Με ενδιαφέρουν τρία άλλα πράγματα: Ο νέος ιδιοκτήτης να πληρώσει με πραγματικά λεφτά το υψηλότερο τίμημα (να μην πληρωθεί εκ των υστέρων η «επένδυση» από το ταμείο της εταιρείας), να εισπράττει το δημόσιο ικανοποιητικά έσοδα και να είναι τίμια τα παιγνίδια που θα προσφέρει η εταιρεία στο κοινό.
Το ότι υπάρχουν οργανωμένα συμφέροντα που δεν θα ήθελαν να αλλάξει η σημερινή κατάσταση στον ΟΠΑΠ, αυτό είναι γνωστό. Αυτό που δεν είναι ίσως γνωστό είναι ότι τα συμφέροντα αυτά ευνόησαν την δημιουργία ενός εργασιακού παραδείσου για τους λιγοστούς μόνιμους υπαλλήλους του οργανισμού. Είναι η τελευταία γραμμή άμυνας που έχουν στήσει για να μην χάσουν τα πολύ ισχυρότερα προνόμιά τους, τα δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα.
ΠΗΓΗ capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου