ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ...

Βρήκα μία ανάρτηση στο http://vasiliskos2.blogspot.comτην οποία μεταφέρω αυτούσια και προσυπογράφω 1000%.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΙ...

Με το καλημέρα στη δουλειά δέχτηκα μια επίθεση ειρωνίας από τον μη καπνιστή συνάδελφο ο οποίος μου είπε επί λέξη «ίσως τα σημερινά μέτρα σε κάνουν να πάρεις την απόφαση να ανήκεις στο κλαμπ των πολιτισμένων».

Στη συνέχεια της ημέρας δέχτηκα μια άλλου είδους ανακοίνωση. Οτι από Σεπτέμβριο θα κάνουμε όλοι το εμβόλιο για τη γρίππης μόλις κυκλοφορήσει. Πήγα να πω κάτι αλλά αμέσως με σταμάτησαν εκτοξεύοντας πάλι ένα ειρωνικό σχόλιο του είδους «ξέρουμε δεν εσύ δεν θα θέλεις να κάνεις το εμβόλιο αλλά καλό θα ήταν να πεισθείς γιατί όλοι οι υπόλοιποι θα το κάνουμε....»

Η παραπάνω διαδικασία είναι ένα μέρος ενός ολόκληρου τελετουργικού που ισχύει σε μεγάλες εταιρείες και γενικώτερα στα «εκπολιτισμένα» ευρωπαϊκού-αμερικάνικου τρόπου γραφεία.
Το τελετουργικό αξιολόγησης ενός «εκπολιτισμένου» υπαλλήλου και πολύ περισσότερο στελέχους περιλαμβάνει :

Εννοείται όχι κάπνισμα και φυσικά όχι γιατί η εταιρεία ενδιαφέρεται για την υγεία των υπαλλήλων αλλά ο καπνιστής θέλει κάποιο διάλειμμα ενώ αντίθετα αν δεν κάπνιζε θα τον κουρδίζανε το πρωί και θα τον ξεκουρδίζανε το βράδυ, και γενικώτερα είναι άτομο με τάσεις για ανυπακοή, υπονοούμενα ελευθερίας και «περίεργες και μη συμφέρουσες αντιλήψεις»

Η επόμενη αξιολόγηση εκπολιτισμού προέρχεται φυσικά από τις διατροφικές συνήθειες. Οχι δεν εννοώ την σωστή διατροφή μεσογειακού τύπου ή την πληθώρα λαχανικών, ψαριών ελαιολάδου και μαύρου ψωμιού. Εννοώ να τρώς ότι αηδία σου πασάρουν οι παγκόσμιοι κομπιναδόροι και να θεωρείσαι ανεβασμένο άτομο αντί για ηλίθιος. Πιο συγκεκριμένα να χλαπακιάζεις ασπάρτάμες, διάφορα κατασκευάσματα τρισάθλια που γράφουν απλά μειωμένα λιπαρά, αναψυκτικά που οπωσδήποτε έχουν το 0% στη μόστρα, και χίλιες άλλες αηδίες και φυσικά να μετριέσαι! Κάθε μέρα να δεις μήπως πήρες ένα ποντάκι. Μήπως έκανες μια ρυτιδούλα. Μήπως έχει φυτρώσει πουθενά καμμιά φρικτή τριχούλα και τη δουν οι άλλοι....

Και πρόχωράμε στο γυμναστήριο. Σχολάνε 8 ή 9 η ώρα το βράδυ ,εννοείται ότι είναι σικ πλέον να δουλεύεις σαν το σκλάβο και χωρίς να παίρνεις υπερωρίες. Υπερωρίες απαιτούν οι μικρουπαλιλίσκοι, οι εργάτες και άλλες ταπεινές κατηγορίες. Τα στελέχη δουλεύουν απλά για την οικογένειά τους που είναι φυσικά η πολυεθνική! Και αυτή θα τους χαρίσει τα πολύ αξιόλογα αγαθά που είναι άλλωστε και ο σκοπός της ζωής τους. Καλό αμάξι, καλό κινητό, καλό λαπ τοπ, φιρμάτα ρούχα, ταξίδια σε κουλ μέρη, γκόμενες με φουσκωτά βυζιά και κώλους και μια μαλάκω/ή μαλάκα με καλή περιουσία για να έχουν μούρη στη κοινωνία. Στο σχόλασμα λοιπόν γυμναστήριο αλειμμένοι με λάδια και το κερί για την αποτρίχωση έτοιμο δίπλα.

Πωπω έχω να γράψω τόσα ακόμα αλλά μ΄επιασε ήδη αναγούλα.....
Θέλω να περιγράψω μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια του πως ζει, αναπτύσσεται και πεθαίνει αυτός ο στρατός αποβλακωμένων πολυτελείας αλλά δε μπορώ... Ολη αυτή η εικόνα η παραπάνω είναι που με αναγκάζει να παραμένω περιθωριακό στοιχείο ακόμα κι αν γερνάω . Να καπνίζω, να ντύνομαι με ρούχα της δεκάρας από τα καλάθια, ν΄αφήνω τα μαλλιά μου ελεύθερα χωρίς κανένα φτιάξιμο, να ροκάρω μόνιμα, να γράφω σε μπλογκ, να συχνάζω σε καφενεδάκια της γειτονιάς για το καφέ μου και σε φοιτητικά στέκια για να φάω μια μακαρονάδα με όλα της τα λιπαρά. Ολη αυτή η εικόνα μ΄αναγκάζει να παραμένω απροσάρμοστη, ανυπάκουη και «ο ψωριάρης χώρια».
Θα έκανα ίσως λίγες μεταρυθμίσεις στη ζωή μου όπως π.χ. λιγώτερο τσιγάρο, ίσως να γυμναζόμουν λίγο, μπορεί και να υποχωρούσα σε μερικά πραγματάκια και να το παιζα πιο πολιτισμένη πιο «κυρία» όμως τρέμω μήπως τους μοιάσω.


Είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου μπας και καταντήσω έτσι. Φαντάσου να ξυπνήσω μια μέρα και να φοράω φιρμάτα ρούχα νάχω κάνει εκείνο το γελοία ξασμένο μαλλί στο κομωτήριο να ονειρεύομαι λαμαρίνες και χλιδάτα νυχτερινά μαγαζιά. Να περιοριστεί ο κόσμος μου σε μια συνεχόμενη αγοραπωλησία όπως είναι ο δικός τους. Να χάσω τα βιβλία μου, τις μουσικές μου τα μακρινά μου ταξίδια του νου... Να χάσω την ομορφιά που νοιώθω κάθε στιγμή που αναπνέω και να ψάχνω να τη βρω σε κανα πολυκατάστημα...

Ευτυχώς δε δείχνω να κινδυνεύω. Ούτε στον ύπνο μου δε βλέπω τέτοιου είδους αηδίες. Θα πρότεινα κάτι πιο επαναστατικό από το διαχωρισμό των αιθουσών σε καπνιστές και μη καπνιστές.. Το διαχωρισμό σε πολιτισμένους και απολίτιστους. Να μην συνυπάρχουμε να μην βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Είναι βαρετό πλέον να προσπαθούν εκείνοι να καταντήσουν καραγκιόζη εμένα κι εγώ να προσπαθώ να τους δείξω ότι στη ζωή υπάρχουν κι αλλα πράγματα εκτός από τα φανταχτερά καθρεφτάκια....
Δε βγαίνει πουθενά.
Ισως είναι θέμα γονιδίων τελικά.
Ισως είναι θέμα ράτσας, φτιαξιάς, ουσίας.
Ας χωρίσουμε το περιορισμένο κόσμο τους από το σύμπαν για να μην μολύνουν
κι άλλους.

Το κακό είναι ότι υπάρχει κι ένας ενδιάμεσος κόσμος που πατάει με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Κι εκεί βρισκονται καπνιστές και μη, καλοντυμένοι ή λέτσοι, λιγώτερο ή περισσότερο μορφωμένοι, βρίσκονται όλων των ειδών οι άνθρωποι αλλά δεν ξέρουν που να γείρουν. Δεν μπορούν ν΄αποφασίσουν που ανήκουν. Τι πρέπει τελικά ν΄αγαπήσουν και τι ν΄αφήσουν. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να χαθούν έτσι άδικα. Πρέπει να βρούμε τρόπο να τους σπρώξουμε πάνω στην ουσία της ύπαρξης κι όχι πάνω στις καλογυαλισμένες λαμαρίνες.

Κι όλα αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν ανάβοντας ένα τσιγάρο... Το ανάβω το έρημο πεισματικά. Οπως κάνουν τα μικρά παιδιά. Σαν μια ζημιά στο καλοσυγυρισμένο δωμάτιο. Σαν το λεκέ πάνω στο πεντακάθαρο πουκάμισο. Σαν το σπυρί στο πισινό σας που πάντα είμαστε....

Θα μου πεις κακό στον ευαυτό μου κάνω. Ναι το ξέρω. Αφήστε με να αποφασίσω μόνη μου. Κοιτάξτε εν τω μεταξύ όλους αυτούς που βιάζονται ασύστολα πνευματικά κάθε μέρα, ασταμάτητα , από την ώρα που γεννιούνται και δεν το ξέρουν καν. Δείτε όλους αυτούς που καρκίνωμα έχουν καταντήσει το σύνολο της ύπαρξή τους και όμως νομίζουν πως ζουν. Ποιός θα τους κάνει να καταλάβουν την αλήθεια? Αν μπορούν ακόμα να καταλάβουν κάτι μετά από αιώνες ανθυποβολής....

Ναι! Υπάρχει ακόμα κοινή λογική...