Γράφει ο Γρηγόρης Καλφέλης
(καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ)
«Back to square one» ή επιστροφή στο «θεσμικό μηδέν»! Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε, γιατί στη σημερινή Ελλάδα συζητάμε και πάλι απαράδεκτα αν θα έπρεπε να διαγραφούν έως τα τέλη Αυγούστου οι περίφημοι «αιώνιοι» φοιτητές (που φθάνουν αισίως τους 120.000 στα ΑΕΙ)!
Πώς όμως δημιουργήθηκε ιστορικά αυτή η απίθανη ομάδα των «χαμένων» φοιτητών που έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους;
Οι αιτίες είναι πολλαπλές. Μη υποχρεωτική παρακολούθηση μαθημάτων που οδηγεί τα παιδιά σε ένα είδος έντονης «υπαρξιακής χαλαρότητας» (ξυπνάω όποτε θέλω και πηγαίνω όποτε επιθυμώ στη σχολή, ενδεχομένως για να συμμετέχω στο γίγνεσθαι ενός κομματικοποιημένου πανεπιστημίου)!
Επίσης βιοποριστική εργασία των φοιτητών για να αντεπεξέλθουν στα έξοδα της ζωής, βιώνοντας ταυτόχρονα το φρικτό συναίσθημα ότι είναι εκ των προτέρων «απόβλητοι» σε μια χρεοκοπημένη οικονομία στην οποία η ανεργία είναι ασύλληπτη (Z. Bauman, «Σπαταλημένες ζωές»).
Ολα αυτά είναι γνωστά, ωστόσο το ελληνικό κράτος είχε ήδη «προειδοποιήσει» με την ψήφιση του νόμου 4009/2011 ότι ένας φοιτητής της Νομικής που είχε εισαχθεί το 2003 θα διαγραφόταν τον Σεπτέβριο του 2014 (δηλαδή, έπειτα από 11 χρόνια)!
Και το ερώτημα είναι: Εντεκα ολόκληρα χρόνια δεν αρκούν για να τελειώσει κάποιος τη Νομική;
Επιπλέον οι αιώνιοι φοιτητές είναι ένα αρνητικό μέγεθος γιατί καμία σχολή δεν μπορεί να χαράξει στοιχειωδώς το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα όταν δεν γνωρίζει πόσοι πραγματικά είναι οι φοιτητές της (ιδίως σήμερα που η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει διάχυση του φοιτητικού προσωπικού από χώρα σε χώρα)!
Το συμπέρασμα; Κανονικά ο νόμος για τη διαγραφή των φοιτητών θα έπρεπε να εφαρμοστεί αμέσως! Αν λόγω της χρεοκοπίας μας θα ήταν αναγκαίο να γίνει κάποια χρονική «κάμψη» στην εφαρμογή του, αυτή θα έπρεπε να αφορά τα παιδιά που εργάζονταν την τελευταία πενταετία (εφόσον βεβαίως υπήρχε πραγματική πιστοποίηση από έναν εργοδότη).
Η τροποποίηση όμως που κατατέθηκε στη Βουλή για να μη διαγραφούν όσοι συμμετείχαν έστω και σε μία εξεταστική τα δύο τελευταία χρόνια είναι παντελώς αποτυχημένη γιατί πολλοί φοιτητές δίνουν «λευκή κόλλα» (απλώς για να συμμετάσχουν τυπικά)!
Αρα για μία ακόμη φορά η κρίση δεν μας διαπαιδαγώγησε σε επίπεδο αξιών και οι πολιτικοί φάνηκαν απαράδεκτα οπισθοδρομικοί!
Πώς όμως δημιουργήθηκε ιστορικά αυτή η απίθανη ομάδα των «χαμένων» φοιτητών που έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους;
Οι αιτίες είναι πολλαπλές. Μη υποχρεωτική παρακολούθηση μαθημάτων που οδηγεί τα παιδιά σε ένα είδος έντονης «υπαρξιακής χαλαρότητας» (ξυπνάω όποτε θέλω και πηγαίνω όποτε επιθυμώ στη σχολή, ενδεχομένως για να συμμετέχω στο γίγνεσθαι ενός κομματικοποιημένου πανεπιστημίου)!
Επίσης βιοποριστική εργασία των φοιτητών για να αντεπεξέλθουν στα έξοδα της ζωής, βιώνοντας ταυτόχρονα το φρικτό συναίσθημα ότι είναι εκ των προτέρων «απόβλητοι» σε μια χρεοκοπημένη οικονομία στην οποία η ανεργία είναι ασύλληπτη (Z. Bauman, «Σπαταλημένες ζωές»).
Ολα αυτά είναι γνωστά, ωστόσο το ελληνικό κράτος είχε ήδη «προειδοποιήσει» με την ψήφιση του νόμου 4009/2011 ότι ένας φοιτητής της Νομικής που είχε εισαχθεί το 2003 θα διαγραφόταν τον Σεπτέβριο του 2014 (δηλαδή, έπειτα από 11 χρόνια)!
Και το ερώτημα είναι: Εντεκα ολόκληρα χρόνια δεν αρκούν για να τελειώσει κάποιος τη Νομική;
Επιπλέον οι αιώνιοι φοιτητές είναι ένα αρνητικό μέγεθος γιατί καμία σχολή δεν μπορεί να χαράξει στοιχειωδώς το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα όταν δεν γνωρίζει πόσοι πραγματικά είναι οι φοιτητές της (ιδίως σήμερα που η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει διάχυση του φοιτητικού προσωπικού από χώρα σε χώρα)!
Το συμπέρασμα; Κανονικά ο νόμος για τη διαγραφή των φοιτητών θα έπρεπε να εφαρμοστεί αμέσως! Αν λόγω της χρεοκοπίας μας θα ήταν αναγκαίο να γίνει κάποια χρονική «κάμψη» στην εφαρμογή του, αυτή θα έπρεπε να αφορά τα παιδιά που εργάζονταν την τελευταία πενταετία (εφόσον βεβαίως υπήρχε πραγματική πιστοποίηση από έναν εργοδότη).
Η τροποποίηση όμως που κατατέθηκε στη Βουλή για να μη διαγραφούν όσοι συμμετείχαν έστω και σε μία εξεταστική τα δύο τελευταία χρόνια είναι παντελώς αποτυχημένη γιατί πολλοί φοιτητές δίνουν «λευκή κόλλα» (απλώς για να συμμετάσχουν τυπικά)!
Αρα για μία ακόμη φορά η κρίση δεν μας διαπαιδαγώγησε σε επίπεδο αξιών και οι πολιτικοί φάνηκαν απαράδεκτα οπισθοδρομικοί!
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Αυτή η Ελληνική πρωτοτυπία του "αιώνιου φοιτητή" πρέπει -επιτέλους- να σταματήσει!
Δυστυχώς οι αντιδράσεις είναι πολλές και οι κυβερνήσεις (ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών) φοβούνται το πολιτικό κόστος.
Όμως οι "αιώνιοι φοιτητές" κοστίζουν...
Κοστίζουν σε χρήμα, αφού οι χρηματοδοτήσεις των ιδρυμάτων γίνεται με βάση τον αριθμό των φοιτητών!
Κοστίζουν όμως και σε πανεπιστημιακή φήμη των ιδρυμάτων μας στο εξωτερικό και σε απαξιωμένα πτυχία!
Πρέπει να μπει μία τάξη στο μπάχαλο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην χώρα μας και να φανεί η ωμή πραγματικότητα.
Πολλά ιδρύματα πρέπει να κλείσουν και πολλοί από τους φοιτητές μας δεν θα έπρεπε να έχουν μπει σε αυτά εξ αρχής!
Απλή κοινή λογική...
